π. Ευθύμιε κατ΄ αρχάς σας ευχόμαστε καλή συνέχεια εις το στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής!

Πριν ξεκινήσουμε τις απαντήσεις στα ερωτήματά σας, θεωρούμε ότι πρέπει να κάνουμε κάποιες αναγκαίες διευκρινίσεις σε κάποια ζητήματα που εθίξατε.

Κάνατε κάποιες παρατηρήσεις επειδή δεν σας κάλυψαν οι απαντήσεις μας. Αυτό είναι δικαίωμά σας και κάθε παρατήρηση δεκτή διότι ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος όταν τον ελέγχουν και τον παρατηρούν και όχι όταν τον επαινούν. Οπότε σας ευχαριστούμε μετά πάσης ειλικρίνειας. Αυτό που όντως μας λύπησε είναι οι εκφράσεις-διαπιστώσεις από εσάς (θα σημειώσουμε μερικές από αυτές) όπως:

«Ἐσεῖς, ἀντιθέτως καί παραπλανητικῶς....», «....ἡ διγλωσσία τήν ὁποία χρησιμοποιεῖτε καί μέ τήν ὁποία δύναστε εὐκόλως νά ἵστασθε καί εἰς τίς δύο ὄχθες τοῦ ποταμοῦ καί νά παίζετε, κατά τό δή λεγόμενο, σέ διπλό ταμπλώ», «Διά νά ἀποφύγετε λοιπόν αὐτόν τόν σκόπελο καί νά μή δείξετε ὅτι μάχεσθε μεταξύ σας, ἀλλά ὅτι ὑπάρχει στούς Γ.Ο.Χ. ἑνιαῖο μέτωπο...», «μᾶς ὑποτιμᾶτε μέ τόν χειρότερο τρόπο, διότι μᾶς ἀντιμετωπίζετε ὡς ἀνοήτους καί καθυστερημένους, ἤ ὡς νήπια καί μωρά...»,«μεταφέρετε πάλι ἀλλοῦ τό θέμα, ὥστε νά δώσετε τήν εἰκόνα καί τήν ἐντύπωσι ὅτι ἀπαντήσατε καί μάλιστα ἀποστομωτικά. Ἔτσι διατηρεῖτε, κατά τό δή λεγόμενο, καί τήν πίτα ὁλόκληρη καί τόν σκύλο χορτᾶτο...» κ.λπ. κ.λπ.

Σας πληροφορούμε π. Ευθύμιε ότι είσθε εντελώς άστοχος εις τις διαπιστώσεις σας αυτές, διότι εμείς σας εγράψαμε όπως ακριβώς μας πληροφορεί η καρδία μας. Αν η καρδία μας είναι ''χαλασμένη'' τότε εύχεσθε δια εμάς. Δεν είχαμε καμία διάθεση ούτε να παίξουμε σε διπλό ταμπλώ, ούτε να σας θεωρήσουμε ανόητους ή καθυστερημένους ή οτιδήποτε άλλο. Με λίγα λόγια πράξατε αυτό ακριβώς το οποίο μας προσάψατε! Δηλαδή το:

«οὔτε βεβαίως εἶστε παντογνῶστες διά νά γνωρίζετε τούς διαλογισμούς τῶν ἄλλων...»!

Το ίδιο ισχύει και δια εσάς π. Ευθύμιε! Ούτε εσείς γνωρίζετε τους διαλογισμούς μας ώστε να βγάλετε τοιαύτα συμπεράσματα! Αυτό το λέγουμε με παρρησία διότι όταν εγράφαμε την απάντησή μας προς εσάς, είχαμε εντελώς τα αντίθετα συναισθήματα, φρονήματα, σκέψεις, απ΄ ότι εσείς μας προσάψατε, ασχέτως εάν δεν σας κάλυψαν οι απαντήσεις μας. Μάρτυς μας εκείνη η ημέρα την οποία περιμένουμε εναγωνίως και τούτη είναι η Μεγάλη Κρίσις του Δεσπότη Χριστού και Θεού μας! Αν θεωρείτε ''άσχετες'' τις απαντήσεις μας, τότε ζητούμε την κατανόησή σας διότι δεν ομιλείτε με μεγάλους φιλοσόφους ή θεολόγους αλλά με ανθρώπους που γράφουν με πόνο δια τα τεκταινόμενα. Ούτε καν μπαίνουμε εις τον κόπο να διορθώσουμε τις ατέλειες των κειμένων μας, διότι θέλουμε να είναι αγνός και αυτούσιος ο λόγος που πηγάζει από εντός μας.

Συνεχίζουμε τις απαντήσεις προς τα ερωτήματά σας:

1) Αυτό που θα έπρεπε να γίνει εν καιρώ αιρέσεως είναι η ένωσις των διαιρεθέντων (λόγω της αιρέσεως) πιστών. Η Εκκλησία ενώνεται πρωτίστως δια του θεαρέστου αντιαιρετικού αγώνος των πιστών:

 «Ευεργεσία δέ είναι να ενωθούν τα έως τώρα διεσπασμένα, να περιορίσετε εις μικρόν αριθμόν τους βλασφημούντας, δεχόμενοι εις κοινωνίαν εκείνους που δεν βλασφημούν το Άγιον Πνεύμα (αίρεση). (Μ. Βασιλείου Ἐπιστολὴ 92, πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους Επισκόπους).  

Η ένταξη σε κάποια Σύνοδο θα πρέπει να γίνει δια να επιτευχθεί αυτό ακριβώς που μας λέγουν οι Πατέρες μας:

«Είναι ανάγκη ταχείας ενεργείας, και παρουσίας πολυαρίθμων αδελφών, ώστε όσοι έλθουν από αυτού να συμπληρώσουν σύνοδον, ούτως ώστε να έχουν την αυθεντίαν προς διόρθωσιν των πραγμάτων..... Αυτοί και την εν Νικαία συνταχθείσαν υπό των πατέρων ομολογίαν πίστεως θ΄ ανανεώσουν και την αίρεσιν θ΄ αποκηρύξουν και εις τας Εκκλησίας θ΄ απευθύνουν ειρηνικούς λόγους συναγόντες εις ομόνοιαν τους ομόφρονας. » (Μ. Βασιλείου Ἐπιστολὴ 92, πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους Επισκόπους. Επιστολή 113, πρός τους εν Ταρσώ Πρεσβυτέρους)

και όχι διότι άνευ αυτής της εντάξεως δεν ανήκουν εις την Εκκλησία  ή δεν υπάρχει καθαρός ορθόδοξος αγών ή Χάρη εις τους πιστούς αυτούς! Πολύ ορθά εσημείωσε και εις το Κοινό Εκκλησιολογικό της κείμενο η πολυπληθέστερη Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. και συγκεκριμένα εις το Ζ΄ άρθρο, παράγραφο 4:

«Τὸ ἀναγκαῖον σήμερον εἶναι, ἐπὶ τῇ βάσει τῆς κοινῆς καὶ Ὀρθῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως, ἡ ἕνωσις εἰς ἕν κοινὸν Σῶμα πασῶν τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Γνησίας Όρθοδοξίας, προκειμένου νὰ δηµιουργηθοῦν αἱ προϋποθέσεις πρὸς συγκρότησιν/σύγκλησιν Μείζονος Γενικῆς Συνόδου Αὐτῶν, πανορθοδόξου ἐμβελείας καὶ κύρους, διὰ τὴν δραστικὴν ἀντιμετώπισιν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὡς καὶ τοῦ ποικιλομόρφου Συγκρητισμοῦ, ἐπίσης δὲ καὶ διὰ τὴν ἐπίλυσιν ποικίλων προβλημάτων καὶ ζητημάτων πρακτικῆς καὶ ποιμαντικῆς φύσεως, ἅτινα ἀπορρέουν ἐκ τούτων καὶ ἀπασχολοῦν τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας γενικῶς, ἀλλὰ καὶ τῶν πιστῶν εἰδικῶς, ὥστε νὰ διασφαλισθῆ ὁ σύνδεσμος τῆς ἐν Χριστῷ Εἰρήνης καὶ Ἀγάπης».

Χρειάζεται ένωσις των πιστών σε ένα κοινό Εκκλησιαστικό Σώμα δια να υπάρξει εμβέλεια Καθολική και δια να υπάρξει κύρος και όχι να υπάρχουν διάσπαρτα μεμονωμένα «πηγαδάκια» είτε αποτειχισμένων ή είτε ακόμα και Γ.Ο.Χ., (τα οποία δεν χρησιμεύουν προς τον σκοπό τον οποίο δημιουργείται ένα κοινό Εκκλησιαστικό Σώμα, παρά μόνον εις την ατομικήν απεξάρτησιν από τους αιρετικούς η οποία είναι αυτονόητη).  Αυτό ακριβώς προσπαθεί εδώ και αρκετά έτη η Εκκλησία μας να επιτύχει, με τελευταίο γεγονός το να μας δώσει την χαρά να ενωθούμε με τους αδελφούς μας ''Κυπριανίτες'' αλλά και με αρκετούς ακόμη (Ρουμάνους, Βουλγάρους κ.λπ.). Δεν είναι εύκολο, αλλά όπως είδαμε δεν είναι αδύνατον! Το γιατί πρέπει να υπάρξει ένα κοινό Εκκλησιαστικό Σώμα (συν τους άλλους γνωστούς εκκλησιαστικούς λόγους) μας το εξήγησε ανωτέρω ο Μ. Βασίλειος! Μην ξεχνάτε ότι η Ζ΄ Οικ. Σύνοδος (όπως εγράψαμε και σε παλαιότερο άρθρο): «ἐγένετο, ἵνα ἑνωθῆ ἡ διηρεμένη τότε Ἐκκλησία ἕνεκα τῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας...». Η ένωσις της Εκκλησίας εγένετο δια των Συνόδων. Γράφουν οι Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής: «ἵνα τῶν διεστώτων τὴν διαφωνίαν εἰς συμφωνίαν μεταγάγωμεν καὶ τὸ μεσότειχον ἀρθῆ τῆς ἔχθρας, καὶ ἡ ἀρχῆθεν θεσμοθεσία τῆς Καθολικῆς (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας τὸ κῦρος ἀπολάβη» (Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Mansi, 13,408).

Το να αλλάξετε το ημερολόγιο δεν αφορά τόσο την ένωση με τους Γ.Ο.Χ. αλλά διότι όπως εσείς γράψατε: «οἱ Οἰκουμενιστές μέ κακό σκοπό τό ἄλλαξαν». Και μόνο αυτή η απάντηση φθάνει! Αλλά και αν θεωρούσαμε ότι η επιστροφή εις το Πάτριο πρέπει να γίνει δια λόγους ενότητος και τότε πάλιν φθάνει!

Διότι:

«Πόσον σπουδαίον είναι το αγαθόν της ειρήνης, τι χρειάζεται να το είπω προς άνδρας που είναι υιοί της ειρήνης; Επειδή λοιπόν το μέγα και περισπούδαστον αγαθόν κινδυνεύει τώρα να καταστή ψιλόν όνομα, διότι επληθύνθη η ανομία και εψυχράνθη πλέον εις τους πολλούς η αγάπη (Ματθ. 24,12), νομίζω ότι η μοναδική φροντίς των γνησίως και αληθώς δουλευόντων εις τον Κύριον αρμόζει τούτο, το να επαναφέρουν  εις ένωσιν τας Εκκλησίας...» (Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΕΠΙΣΤΟΛΗ 114).

 Το αν κάποιοι Γ.Ο.Χ. το «κακοποίησαν», τούτο εν μέρει είναι αληθές και πολλάκις τους έχουμε στηλιτεύσει από αυτήν την σελίδα και με αρκετά άρθρα, ασχέτως αν εσείς δεν τα έχετε προσέξει λέγοντας δια εμάς: «....νά μή δείξετε ὅτι μάχεσθε μεταξύ σας...».

2) Η δεύτερη ερώτησίς σας, επειδή είναι παρόμοια με την πρώτη, την απαντήσαμε ανωτέρω. Αλλά διατί π. Ευθύμιε υποτιμάτε τους υπολοίπους; Γράφετε ότι: «οἱ ὑπόλοιπες θέσεις καί διδασκαλίες δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν». Δεν υπήρξαν ή δεν υπάρχουν σήμερα Ορθόδοξοι θεολόγοι, κληρικοί ή λαϊκοί, που να είχαν η έχουν υγιή διδασκαλία; Γιατί τους υποτιμάτε; Και γιατί να δεχθεί κανείς την δική σας θέση, άποψη, ακόμα και ερμηνεία, την οποία μερικοί την ασπάζονται και μερικοί όχι; Μία θέση, ή άποψη, η ερμηνεία, αποδεικνύεται συν τω χρόνω αν είναι αληθής ή όχι. Διότι μην λησμονείτε ότι οι πάντες (ακόμα και οι Οικουμενιστές), επικαλούνται και την Αγία Γραφή αλλά και τους Πατέρες! Ποιός είναι αυτός που θα κρίνει αν οι εκάστοτε θέσεις κ.λπ. είναι ορθές ή όχι; Μα η Σύνοδος η οποία είναι:

"Η ΥΣΤΑΤΗ ΨΗΦΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" (Πηδάλιον, δ΄ ἔκδοση, Ἀθήνα, 1886, σέλ. 106)

Άνευ αυτής όλα τα υπόλοιπα που συζητούμε είναι προσωπικές θέσεις, απόψεις, αλλά και ερμηνείες οι οποίες έτη και έτη τις βλέπουμε επαναλαμβανόμενες με διαφορετικό προσωπείο κάθε φορά και σε διαφορετικό χώρο!

3) Ζητάτε παραδείγματα. Κατ΄ αρχάς πρέπει να τονίσουμε ότι: «ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται» (ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, 7.12). Η αποτείχιση ή η χειροτονία "παραλλήλων" επισκόπων δεν είναι κάτι θετικό ή αρνητικό για την Εκκλησία. Αν οι παραπάνω τρόποι αντίδρασης στην αίρεση στοχεύουν στην επανάπαυση είναι απορριπτέοι. Αν στοχεύουν στην επαγρύπνηση και στην λύτρωση από την αίρεση, διά του ορθοδόξου αντιαιρετικού αγώνος, τότε είναι επαινετοί. 

Έτσι αν θεωρήσουμε αυτοσκοπό είτε την αποτείχιση ("αποτειχιζόμαστε και αφού λυτρωθήκαμε από την κοινωνία με την αίρεση δεν μας μέλλει για το τί θα γίνει"), είτε την "παράλληλη" Σύνοδο ("έχουμε τους επισκόπους μας και αφού λυτρωθήκαμε από την κοινωνία με την αίρεση δεν μας μέλλει για το τί θα γίνει") βρισκόμαστε σε πλάνη. Αντιθέτως αν θεωρήσουμε μέσο την αποτείχιση και προσωρινή κατάσταση την "παράλληλη" Σύνοδο, και θεωρήσουμε ότι είναι "καιρός ομολογίας, καιρός ενστάσεως, καιρός αθλήσεως" (
Αγ. Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 1013) και συνεχίσουμε επομένως ακατάπαυστα τον Ιερό Αγώνα για την συντριβή της αιρέσεως και τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, διά συγκλήσεως Μεγάλης Συνόδου Ορθοδόξων, τότε καλώς βαδίζουμε! 

Θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

Ο Άγιος Ευστάθιος Αντιοχείας χειροτονεί τον Ευάγριο στην Κωνσταντινούπολη.

Βρισκόμαστε στην Κωνσταντινούπολη κατά το έτος 370. Το ορθόδοξο ποίμνιο βρίσκεται υπό διωγμό από τον αρειανόφρονα αυτοκράτορα Ουάλη και είναι ανεπίσκοπο. Το έτος εκείνο πεθαίνει ο επίσημος (δηλαδή ο αναγνωρισμένος από την Πολιτεία) αρειανόφρονας επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξιος και εκλέγεται ως διάδοχος ο επίσης αρειανόφρονας Δημόφιλος. Οι ορθόδοξοι αντέδρασαν ("Καὶ μετάγεται Δημόφιλος ἀπὸ Βεῤῥοίας ἐν Κωνσταντινουπόλει, Οὐάλεντος τοῦ βασιλέως συνοδικὴν ὑποκριναμένου ψῆφον... ἐγκαθίσταται τῇ Κωνσταντινουπόλει ὑπὸ Θεοδώρου μάλιστα τοῦ Ἡρακλείας ἐπισκόπου. Ἐδόκει γὰρ τὸ προνόμιον οὖτος ἔχειν τῆς τοιαύτης ἱερουργικῆς ἐνεργείας. Πολλοὶ δὲ τοῦ παρόντος ὄχλου, ἐν τῇ τοῦ Δημοφίλου καθιδρύσει, ἀντὶ τοῦ ἄξιος, ἀνεβόων τὸ ἀνάξιος" (P.G. 65, 576), και εκμεταλλευόμενοι την παρουσία του Αγίου Ευσταθίου Αντιοχείας στην Πόλη (ο οποίος, μετά από την εκεί επάνοδο εκ της εξορίας του, κρυβόταν λόγω της ανόδου στον αυτοκρατορικό θρόνο του Ουάλεντος) εκλέγουν ως ορθόδοξο επίσκοπο της Πόλης τον Ευάγριο, τον οποίο χειροτονεί ο Άγιος Ευστάθιος. Το γεγονός αυτό εξοργίζει τον Ουάλη, ο οποίος συλλαμβάνει και εξορίζει και τους δύο (χειροτονηθέντα και χειροτονήσαντα). Μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε εκείνη την εποχή και άλλος επίσκοπος, που είχαν εκλέξει οι Ανόμοιοι (η μερίδα των ακραίων αρειανών), ονόματι Φλωρέντιος (P.G. 65, 556 και 569.). Σημειωτέον πως όλοι αυτοί οι αιρετικοί (Όμοιοι, Ανόμοιοι, Μακεδονιανοί κλπ.) ήταν ακόμη άκριτοι, ο Άγιος Ευστάθιος δηλαδή τοποθέτησε ορθόδοξο επίσκοπο ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ και καθαιρέσεως των αιρετικών αυτών, η οποία έγινε το 380 με την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο (Για την χειροτονία του Ευαγρίου από τον Άγιο Ευστάθιο βλέπε στους Σωκράτη Σχολαστικό (P.G. 67, 497-500) και Ερμεία Σωζομενό (P.G. 67, 1328).


Ο Λουκίφερος Καλλάρεως χειροτονεί τον Παυλίνο στην Αντιόχεια.

Λίγα χρόνια πριν και συγκεκριμένα το 362 φθάνει στην Αντιόχεια ο επίσκοπος Καλλάρεως Λουκίφερος ο οποίος βρισκόταν στα μέρη της Μέσης Ανατολής εξόριστος από τους αρειανόφρονες.  Σκοπός της επίσκεψής του στην Αντιόχεια ήταν να βοηθήσει στην εξάλειψη του Αντιοχειανού Σχίσματος, μιας και το υγιαίνον μέρος (των ορθοδόξων) είχε χωριστεί σε δύο παρατάξεις τους "Ευσταθιανούς" (αποσχίστηκαν από την "επίσημη Εκκλησία" μετά την άδικη καθαίρεση του Αγίου Ευσταθίου Αντιοχείας) και τους "Μελετιανούς" (αποσχίστηκαν από την "επίσημη Εκκλησία" μετά την άδικη καθαίρεση του Αγίου Μελετίου Αντιοχείας). Εκεί ήλθε σε εκκλησιαστική κοινωνία με τους "Ευσταθιανούς", και επειδή συμφώνησε μαζί τους στο ζήτημα των εννοιών «ουσία» και «υπόσταση» (λόγω γλώσσας, αφού η στενότητα της λατινικής γλώσσας, απέδιδε και τις δύο έννοιες με το «substantiae»), θεώρησε τους "Μελετιανούς" ως τριθεΐτες και τον Άγιο Μελέτιο ως αιρετικό, επομένως χειροτόνησε και τοποθέτησε ως ορθόδοξο επίσκοπο της πόλης, τον ηγέτη των "Ευσταθιανών" Παυλίνο. Σημειωτέον ότι στην Αντιόχεια υπήρχε και ο "επίσημος" επίσκοπος, ο αρειανόφρονας Ευζώιος, ενώ αργότερα προστέθηκε και τέταρτος επίσκοπος ο απολλιναριστής Βιτάλιος. Βλέπουμε δηλαδή πως ο Λουκίφερος θεωρώντας ότι δεν υπάρχει ορθόδοξος επίσκοπος, χειροτονεί και αυτός ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ και καθαιρέσεως των αιρετικών, επίσκοπο για τους ορθοδόξους. Η πράξη του αυτή θεωρήθηκε ορθή τόσο από τον Μέγα Αθανάσιο και την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, όσο και από την Εκκλησία της Ρώμης, ενώ και οι Εκκλησίες της Μικράς Ασίας θα την θεωρούσαν σωστή, ΑΝ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ότι ο Άγιος Μελέτιος ήταν ορθόδοξος στο φρόνημα (ο Μέγας Βασίλειος έκανε μεγάλο αγώνα για να πείσει τον Μέγα Αθανάσιο για αυτό και τα κατάφερε μόλις λίγο πριν την κοίμηση του τελευταίου). (Για την χειροτονία του Παυλίνου από τον Λουκίφερο βλέπε στους Σωκράτη (P. G. 67, 388-389) και Σωζομενό (P. G. 67, 1249-1252).


Τοποθέτηση "παράλληλης" Ιεραρχίας στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία από τον Ιεροσολύμων Θεοφάνη.

Το έτος 1596 οι πέντε από τους επτά ορθοδόξους επισκόπους του Πολωνο-Λιθουανικού Κράτους (https://en.wikipedia.org/wiki/Polish%E2%80%93Lithuanian_Commonwealth), και συγκεκριμένα οι Κιέβου Μιχαήλ, Βλαδιμηρ Υπάτιος, Λουτσκ Κύριλλος, Πολοτσκ Γρηγόριος, Πινσκ Ιωνάς και Χελμ Διονύσιος, αναγνωρίζουν τον Πάπα ως πρώτο επίσκοπο, χωρίς να μεταβάλλουν κανένα άλλο δόγμα ή παράδοση (Ουνία της Βρέστης). Οι μόνοι που δεν αναγνώρισαν τον Πάπα και διέκοψαν κοινωνία με τους υπολοίπους ήταν οι Λεοντοπόλεως Γεδεών και Περεμυσλ Μιχαήλ και μαζί με άλλους ορθοδόξους στην Τοπική Σύνοδο της Βρέστης αναθεμάτισαν την Ουνία και αποκήρυξαν τους αποστάτες.
Το επόμενο έτος ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, στέλνει επιστολή στον Λεοντοπόλεως Γεδεών και του συστήνει να προσπαθήσουν να συστήσουν Σύνοδο τουλάχιστον τριών επισκόπων με σκοπό την ανάδειξη νέου Μητροπολίτου (
Ο Μητροπολίτης εκεί σήμαινε τον "πρώτο" της Τοπικής Εκκλησίας. Στην δική μας αντιστοιχία δηλαδή "Αρχιεπίσκοπος-Μητροπολίτες", εκεί ήταν "Μητροπολίτης-Επίσκοποι".) και χειροτονία νέων επισκόπων, ώστε να γίνει ανασύσταση της Ιεραρχίας (Ολόκληρη η επιστολή στο Εκκλησιαστικός Φάρος, ΝΣΤ΄ (1974), σελ. 536-541. Το επίμαχο σημείο στην σελ. 538.). Αυτό δεν κατέστη δυνατόν και μετά από λίγα έτη κοιμήθηκαν και οι δύο εναπομείναντες επίσκοποι Γεδεών και Μιχαήλ, αφήνοντας το ποίμνιο ανεπίσκοπο.
Η ανασύσταση της Ιεραρχίας και η τοποθέτηση "παράλληλης" (με την επισήμως αναγνωρισμένη από το Κράτος ουνιτική) Συνόδου έγινε τελικώς το 1620. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεοφάνης μετά από περιοδεία του στην Ρωσία επισκέφθηκε το Κίεβο. Στις 15 Αυγούστου τέλεσε πανηγυρική λειτουργία στην εκεί Λαύρα του Αγίου Θεοδοσίου στην οποία συνέρρευσε μέγα πλήθος ορθοδόξων, οι οποίοι του υπέβαλαν θερμή παράκληση να χειροτονήσει Αρχιερείς για την Τοπική Εκκλησία ξεκινώντας από τον Μητροπολίτη Κιέβου. Την παράκληση αυτή ενίσχυσαν οι Κοζάκοι, βεβαιώνοντας τον Πατριάρχη πως σε περίπτωση που το Κράτος θα επιχειρούσε να τον κακοποιήσει για την πράξη του θα τον υπεράσπιζαν με τα όπλα. Παρατίθεται εν συνεχεία η συγκινητική περιγραφή της πρώτης χειροτονίας: "Ο Θεοφάνης καλώς το πράγμα σταθμήσας και αναμετρήσας την υπέροχον σημασίαν της πράξεως αυτού, δι' ης έμελλε να καταστραφή ο ουνιτισμός και να θριαμβεύση η ορθοδοξία, απεφάσισε μετά της χαρακτηριζούσης αυτόν ευψυχίας να εκπληρώση των ορθοδόξων την βαρυσήμαντον αίτησιν. Όθεν παρήγγειλεν αυτοίς μετά πάσης προφυλάξεως και μυστικότητος να υποδείξωσι τους υποψηφίους. Τούτου γενομένου η χειροτονία του πρώτου επισκόπου ετελέσθη την νύκτα της 6 Οκτωβρίου εν τη παρά την ελληνοσλαυϊκήν Σχολήν Μονή, ης τα παράθυρα εκαλύφθησαν διά πυκνών παραπετασμάτων, η λειτουργία δε και η όλη τέλεση της χειροτονίας διεξήχθησαν μυστικώς, χαμηλοφώνως υποψάλλοντος του εκ των πατριαρχικών ακολούθων έλληνος μοναχού Γαβριήλ"
(Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, Οι πατριάρχαι Ιεροσολύμων ως πνευματικοί χειραγωγοί της Ρωσίας κατά τον ΙΖ΄ αιώνα, Ιεροσόλυμα, 1907, σελ. 60.).
Κατά θεϊκή συγκυρία βρίσκονταν στην περιοχή και δύο ακόμη Αρχιερείς ο Σόφιας Νεόφυτος και ο Σταγών Αβραάμιος και έτσι έγινε η πρώτη χειροτονία. Σταδιακά χειροτονήθηκαν επτά Αρχιερείς, ο Μητροπολίτης Κιέβου και οι επίσκοποι των άλλων έξι επισκοπών του Κράτους. Δηλαδή είχαμε όχι απλά τοποθέτηση "παραλλήλων" Επισκόπων, αλλά "παράλληλης" Συνόδου! (Οι χειροτονηθέντες ήταν ο Κιέβου Ιώβ, ο Βλαδιμηρ Ιωσήφ, ο Λουτσκ Ισαάκιος, Πολοτσκ Μελέτιος, Πινσκ Αβράμιος (από Σταγών), Χελμ Παΐσιος και Περεμυσλ Ησαΐας.)
Το Κράτος δεν αναγνώρισε την Ιεραρχία των Ορθοδόξων επειδή, όπως γράφει ο καθηγητής Βάσιος Φειδάς, ισχυρίστηκαν πως ζούσαν ακόμη οι επίσκοποι των επισκοπών αυτών (ουνίτες), ότι δηλαδή ισχυρίζονται σήμερα οι νεοαποτειχισμένοι. Βλέπουμε μάλιστα να χρησιμοποιείται, εκτός των ίδιων επιχειρημάτων, ακόμη και η ίδια φρασεολογία ("παράλληλη Σύνοδος"). Ιδού τί γράφει επικριτικά ο σύγχρονος ουνίτης ιστορικός John-Paul Himka: "Με την βοήθεια των τελευταίων (μοναχών και Κοζάκων) και χωρίς κρατική έγκριση, μια ορθόδοξη ιεραρχία, παράλληλη (σ. ημ. parallel στο πρωτότυπο) στην ουνίτικη ιεραρχία αποκαταστάθηκε το 1620. Το Ποστοκ είχε τώρα δύο Ρουθήνους (Ουκρανούς) επισκόπους: τον Ιωσαφάτ Κούνσεβιτς για τους ουνίτες και τον Μελέτιο Σμοτρίνσκι για τους ορθοδόξους" (
John-Paul Himka, Religion and Nationality in Western Ukraine, Montreal and Kingston: McGill-Queen's University Press, 1999, σελ. 28 (μετάφρ. ημετ.).
Το Πολωνο-Λιθουανικό Κράτος όχι απλά δεν αναγνώρισε την Ιεραρχία των ορθοδόξων, αλλά τους εδίωξε με μένος [20], ενώ το 1632, μετά από μια δωδεκαετία φρικτών διωγμών, αναγκάστηκε (λόγω της ισχυρής παρουσίας ορθοδόξων βουλευτών) να αναγνωρίσει υπό όρους την Μητρόπολη Κιέβου (επί Πέτρου Μογίλα) και άλλων τεσσάρων μόνο επισκοπών(Για την ανασύσταση της Ιεραρχίας στην Ουκρανία από τον Ιεροσολύμων Θεοφάνη βλέπε στα α) Andrzej Borkowski,  Αγώνας των Ορθοδόξων Πατριαρχείων κατά της Ουνίας, Αθήνα, 2008, σελ. 235, β) Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, ό.π., σελ. 60, γ) Θεοδώρου Βαλλιάνου, Ιστορίας της Ρωσσικής Εκκλησίας, Αθήνα, 1851, σελ. 196, δ) Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία της Ρωσίας, εκδ. ε΄ Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα, 2005, σελ. 290, ε) π. Γεωργίου Φλωρόφκσυ, Σταθμοί της Ρωσικής Θεολογίας, μέρος α΄, εκδ, Πουρναρά, Θεσσαλονίκη, 1986, σελ. 95.). (Το πλήρες βαρυσήμαντο άρθρο περιέχεται στο αξιόλογο ιστολόγιο ''Κρυφό Σχολειό'' http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/08/blog-post_30.html)

Όπως βλέπετε π. Ευθύμιε, δεν είναι ''έγκλημα'' ή  ''παρανομία'' η χειροτονία Επισκόπων και η δημιουργία παράλληλης Συνόδου (προς την αιρετική), αλλά έγκλημα είναι ο εφησυχασμός είτε των απλών αποτειχισθέντων είτε όσων δημιούργησαν αυτές τις προσωρινές Συνόδους!


Ανταποδίδουμε τις εν Χριστώ ευχές σας και σας ευχόμαστε καλή συνέχεια εις τις επόμενες ημέρες της ευλογημένης αυτής νηστείας!


Υ.Γ. Οι 3 ερωτήσεις μας θα αποσταλούν μετά την λήξιν της νηστείας, όπου θα έχετε τον χρόνο να απαντήσετε. 



ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ



1 comments:

  1. Αθανάσιος Α. Γεωργόπουλος12 Μαρτίου 2017 στις 5:14 μ.μ.

    ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ στην Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Ιστορία Αποτείχιση με χειροτονία παράλληλου Επισκόπου σε μια επισκοπή και Δημιουργία παράλληλης Συνόδου ή πολλών παράλληλων αλληλοσυγκρουόμενων μάλιστα τοπικών Συνόδων με αφορμή ένα ζήτημα ΜΗ Δογματικό που δεν έχει σχέση με την Πίστη μας όπως είναι η διόρθωση του Ιουλιανού κοσμικού ημερολογίου του ειδωλολάτρη Ιουλιανού (εφόσον μάλιστα δεν άλλαξε ο "Πασχάλιος Κανών" για τον προσδιορισμό της Εορτής του Αγίου Πάσχα)! Φυσικά οι Οικουμενικές Σύνοδοι ως επί το πλείστον ενέκριναν την χειροτονία νέου Ορθόδοξου Επισκόπου ΜΕΤΑ την καθαίρεση του ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΗ και σε περίπτωση ελάχιστων εξαιρέσεων που πρώτα γινόταν η χειροτονία του Ορθόδοξου και μετά η καθαίρεση του Αιρετικού Επισκόπου στην ίδια Επισκοπή στην συνέχεια επικυρώνονταν από τις Οικουμενικές Συνόδους οι οποίες και αυτές με την σειρά τους κρίνονταν από τον Πιστό Λαό του Θεού για την εγκυρότητά τους. "Η Αιρετική Σύνοδος της Ιέρειας (754)" ποτέ δεν έγινε αποδεκτή από την συνείδηση του ορθοδόξου πληρώματος της Εκκλησίας και κρίθηκε από την επόμενη αληθινή Εβδόμη Αγία Οικουμενική Σύνοδο (787) ως "εικονομαχική-Αιρετική".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

 
Top