Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013
ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΟΛΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ-ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ (ΦΩΤΟ)
.JPG)
Βρυξέλλες, του Δημήτρη Πορφύρη
Περισσότεροι από 400 εκπρόσωποι μεγάλων θρησκειών,της πολιτικής ζωής,της ευρωπαικής και παγκόσμιας κουλτούρας προερχόμενοι από 60 χώρες συγκεντρώθηκαν στην αιώνια πόλη όπου συμμετείχαν στη Διεθνή Ετήσια Συνάντηση που διοργάνωσε η καθολική Κοινότητα του Sant’Egidio.
Θέμα αυτής της συνάθροισης ήταν «το Κουράγιο της Ελπίδας:θρησκείες και κουλτούρες σε διάλογο».
Παραβρέθηκαν σε συσκέψεις,δημόσιο διάλογο και δράσεις στην αναζήτηση μιας «κοινής κουλτούρας »που σύμφωνα με τον Andrea Riccardi θεμελιωτή της Κοινότητας εκφράζει την « συνείδηση και τη βούλησή μας να συμβιώσουμε με υπεύθυνη στάση και να μοιραστούμε κοινά ενδιαφέροντα παρά τις διαφορές μας».
Η Διεθνής αυτή Συνάντηση ανανεώνει κατά τους οργανωτές της « το πνεύμα της Ασσίζης » που έχει τις καταβολές του στην ημέρα της αμφιλεγόμενης συγκριτιστικού τύπου προσευχής του 1986 που διοργάνωσε ο πάπας Jean Paul II στην ομώνυμη πόλη. Οι αρχές αυτού του εγχειρήματος επαναπροσδιορίστηκαν στην βάση που έθεσε ο πάπας Φραγκίσκος όταν απευθύνθηκε στην διευθύνουσα τάξη της Βραζιλίας ως εξής :«o διάλογος...η ικανότητα να δώσουμε και να δεχθούμε παραμένοντας ανοιχτοί στην αλήθεια ».
H εναρκτήρια συνάθροιση έγινε στο auditorium της «Conciliazione »(Συμφιλίωσης).
Ακολούθησαν ημερίδες,συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης,προσευχές διαφορετικών ομολογιών και Τελετή Λήξης αλλά και Οικουμενική προσευχή των χριστιανών με συμμετοχή αρκετών ομολογιών όπως αναφέρονται μεταξύ αυτών και Ορθοδόξων Πατριαρχών και Επισκόπων.Τα θέματα που απασχόλησαν τους συνέδρους σ΄αυτήν την Συνάντηση με πρόταγμα την Ειρήνη ήταν το συριακό,η τρομοκρατία,η βία γενικότερα στη Μέση Ανατολή,η επανασυμφιλίωση της Αφρικής κ.α
Χαρακτηριστική δράση ήταν η προσευχή για την ειρήνευση στην Ακτή του Ελεφαντοστού και σ΄όλον τον κόσμο στην οποία συμμετείχαν θρησκευτικές και πολιτικές αρχές αντιπρόσωποι θεσμών,ενώσεων ,νεολαιών,οργανώσεων των δικαιωμάτων του ανθρώπου στο Abidjan στο Σπίτι της διοργανώτριας Αδελφότητας.
Όπως υπογράμμισε ο ιδρυτής της Κοινότητας πρώτα απ΄όλα « ο κόσμος έχει ανάγκη από την ελπίδα για να βγει από την ανθρωπολογική και πολιτική κρίση , για να υπερβεί κάθε σκεπτικισμό και αδράνεια».Στο διάλογο τονίστηκε η αδυναμία της Ευρώπης « όχι μόνο των θεσμών αλλά και λαών και πολιτών πολλών χωρών » ν΄αναλάβουν πρωτοβουλίες για την ειρήνη και το διάλογο ιδιαίτερα στο συριακό δήλωσε ο Marco Impagliazzo πρόεδρος της Sant ‘Egidio στο Radio Vatican.
Μουσουλμάνοι,εβραίοι,χριστιανοί βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι του διαλόγου για την τρομοκρατία και κατέληξαν ότι η μάχη που πρέπει να δοθεί προς αντιμετώπισή της είναι πρωτίστως πνευματική. « Πρέπει οι θρησκευτικοί ηγέτες να μιλούν πιο δυνατά ... » τόνισε ο πρόεδρος αναφέρει το aleteia 02/10/13.
«Οφείλουν οι θρησκείες να πάρουν το όνομα του Θεού από τα χείλη των τρομοικρατών» συμπέρανε ο Andrea Riccardi.«Oι τρομοκράτες να μην πιάνουν το Θεό πια στο στόμα τους!»
Στο περιθώριο της Συνάντησης πραγματοποιήθηκαν προσευχές από τα μέλη των διαφόρων δογμάτων στο λόφο του Καπιτολίου αλλά και Οικουμενική προσευχή των Χριστιανών για την Ειρήνη (Preghiera Ecumenika dei Cristiani per la Pace όπως αναφέρεται στο ιστολόγιο της Αδελφότητας santegidio.org) με τη συμμετοχή όλων των χριστιανικών Ομολογιών και των Ορθοδόξων.
Παρόντες από πλευράς Ορθοδόξων ο πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος,ο πατριάρχης Αντιοχείας και πάσης Ανατολής Ιωάννης ο 10ος ,ο επίσκοπος Αχαίας Αθανάσιος-εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδας στην Ευρωπαική Ένωση,ο επίσκοπος Σινώπης Αθηναγόρας και πολλοί άλλοι.Από Ιουδαιστές εκπροσώπους παραβρέθηκε ο Μεγάλος Ραββίνος της Κολωνίας.Στην εναρκτήρια τελετή εκτός του ποντίφηκα παραβρέθηκε κα ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας κ. Εnrico Letta. Όπως μεταδίδει το Radio Vatican την Τρίτη 2 Οκτωβρίου οι πιστοί κάθε θρησκείας προσευχήθηκαν για την Ειρήνη στον λόφο του Καπιτωλίου και στη συνέχεια εν πομπή κατευθύνθηκαν στην πλατεία του Καπιτωλίου στην καρδιά της Ρώμης. Στην τελετή λήξης οι συμμετέχοντες άναψαν κεριά στο μανουάλι της Ειρήνης,αντάλλαξαν σύμβολα ειρήνης και υπέγραψαν την Κλήση για την Ειρήνη 2013.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Η λειτουργική γλώσσα “Άραγε γινώσκεις α αναγινώσκεις;” του μακαριστού Ιωάννη Κορναράκη
του ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ καθηγητού πανεπιστημίου
Πολλές φορές, κατά το παρελθόν, έχει άκουσθή καί έχει γραπτώς διατυπωθή ή ιδέα, ότι, για να προσληφθή εύκολώτερα το λυτρωτικό μήνυμα της Εκκλησίας, εκ μέρους του πληρώματος της, ιδιαίτερα κατά την τέλεση της Θ. Λατρείας, πρέπει να του προσφέρεται, αυτό το μήνυμα, μέσω μιας απλούστερης γλωσσικής μορφής.
Πρέπει δηλ. κατά την τέλεση της Θ. Λειτουργίας, το ευαγγελικό πρωτότυπο κείμενο, να του προσφέρεται στην απλή δημοτική γλώσσα καί μάλλον στη «γλώσσα του λάου» (!). Άλλα, προστίθεται, πρέπει να απλοποιηθούν φραστικώς οι ϋμνοι καί τα τροπάρια των ακολουθιών της Θ. Λατρείας, με σχετικές μεταφραστικές επεμβάσεις στην υπάρχουσα σήμερα γλωσσική τους μορφή.
Τέτοιες ιδέες σαν αυτές, υποδηλώνουν βέβαια, ότι, όπως μέχρι σήμερα μεταδίδεται το λυτρωτικό μήνυμα της Εκκλησίας, στον κόσμο γενικώς, είναι απρόσφορο καί αναποτελεσματικό, επειδή είναι δυσκατάληπτο, λόγω της παλαιότητας της γλωσσικής του μορφής.
“Αρα, σύμφωνα με τις ιδέες αυτές, το απολύτως αναγκαίο σήμερα, για μια ουσιαστική λυτρωτική επίδραση της Εκκλησίας, επί του πληρώματος της καί επί του κόσμου γενικώς, είναι ή γλωσσική απλοποίηση του νοήματος του λυτρωτικού μηνύματος της Εκκλησίας.
Άλλα αυτό, το προβαλλόμενο ως απολύτως αναγκαίο, φαίνεται να βρίσκεται σε αντίθεση με τις καταπληκτικές επιστημονικές καί τεχνολογικές επιτεύξεις του «σύγχρονου κόσμου», σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης ζωής. Ένας τέτοιος κόσμος, εξελιγμένος καί προοδευμένος στις επιστήμες, στις τέχνες καί στα γράμματα, με δυνατότητες καλλιέργειας καί πλουτισμού του διανοητικού του δυναμικού, από τη βρεφική του μάλιστα ηλικία, όταν ζητάει γλωσσική απλούστευση των κειμένων της λατρείας της Εκκλησίας, φαίνεται να παραδέχεται μια νοητική ανεπάρκεια καί αντιληπτική ανικανότητα ασυμβίβαστη με το κλίμα του σύγχρονου μορφωτικού πλουραλισμού σε μορφωτικά ιδρύματα καί σε δυνατότητες προσεγγίσεως μιας μεγάλης ποικιλίας μορφωτικών αγαθών.
Αύτη ή αντίφαση μεταξύ, άφ’ ενός του αιτήματος της ύποβαθμίσεως του γλωσσικού μέσου εκφράσεως των υψηλών νοημάτων του λυτρωτικού μηνύματος της Εκκλησίας, σε μεταφραστικές πεζότητες άποδυναμώσεως της χαρισματικής δυναμικής των νοημάτων αυτών και άφ’ ετέρου του μορφωτικού πλουραλισμού του σύγχρονου προοδευμένου καί εξελιγμένου διανοητικώς κόσμου, υποδηλώνει ασφαλώς απωθημένα, αλλά πάντοτε ενεργά, συμπλέγματα πνευματικής μειονεξίας καί ενοχής για την αδυναμία βιωματικής ανταποκρίσεως στο μήνυμα αυτό της Εκκλησίας!
Ιδιαίτερα όμως, όταν ή ιδια ή Εκκλησία βρίσκει ότι, για την καλύτερη λατρευτική της διακονία, πρέπει να προχώρηση οέ μέτρα «άναμορφώσεως» της διακονίας της αυτής, σύμφωνα με απαιτήσεις, πού οι αφετηρίες τους (στην καλύτερη περίπτωση) προδίδουν τη δραστική παρουσία της «αρχής της ήσσονος προσπάθειας», ολισθαίνει (στην καλύτερη επίσης περίπτωση) στην άπολυτοποίηση του γράμματος σε βάρος του πνεύματος, λησμονούσα, ότι έργο της είναι να διακηρύσση, μετά του απ. Παύλου, ότι εμείς οι λειτουργοί του υψίστου• «ούχ ικανοί έσμέν άφ’ εαυτών λογίσασθαί τι ως εξ εαυτών, άλλ’ ή ικανότης ημών εκ του Θεού, ός καί ίκάνωοεν ημάς διακόνους καινής διαθήκης, ου γράμματος αλλά πνεύματος το γαρ γράμμα άποκτέννει, το δε πνεύμα ζωοποιεϊ» (Β Κορ. 3,5 – 6).
Έξαλλου ή εξάρτηση του σωτηριώδους έργου της Εκκλησίας από την άπολυτοποίηση του γράμματος, δηλ. της άνυψώσεως σε υπεραξία του μεταφρασμένου λόγου των ιερών κειμένων της Θ. Λατρείας της, δείχνει εκκλησιαστική αποθέωση του διανοητισμοϋ. Σέ μια τέτοια περίπτωση δικαιώνει μια από τις πιο λανθάνουσες καί ύπουλες νευρώσεις μέσα στο χώρο της εκκλησιαστικής ζωής την άπολυτοποίηση της χριστιανικής θεωρητικής γνώσεως σε βάρος του βιώματος καί της χάριτος!
Αναμφιβόλως θα ήταν ευχής έργον ή δυνατότητα της προσφοράς του λυτρωτικού μηνύματος της Εκκλησίας με τρόπο σύστοιχο προς τη μορφωτική κατάρτιση όλου του πληρώματος της, με γλωσσικό όργανο ευθυγραμμισμένο με το πλέον ολιγογράμματο μέλος του, αλλά εάν στην πρόσληψη του μυστηρίου της σωτηρίας μας, «το πνεύμα εστί το ζωοποιοϋν», τότε, το σε κάποιο πολύ σχετικό μέτρο υπαρκτό πρόβλημα της νοηματικής προσεγγίσεως στα ιερά κείμενα της Θ. Λατρείας μας, μηδενίζεται με τον πρώτιστο καί απολύτως αναγκαίο όρο της σωτηρίας μας• τη συνεπή εφαρμογή του θελήματος του Θεοϋ! Διότι είναι βεβαιωμένο από την πνευματική εμπειρία των αγίων μας, ότι, όπου πληρώνεται ό όρος αυτός της σωτηρίας μας, ό φωτισμός του άγ. Πνεύματος είναι ή άμεσώτερη ευλογία στην ψυχή του αγωνιζομένου χριστιανού ανθρώπου.
Είναι χαρακτηριστικό εν προκειμένη ότι, κατά την ήμερα της Πεντηκοστής, οί ακροατές του απ. Πέτρου, δεν του έζήτησαν ερμηνευτικές εξηγήσεις σε όσα τους εξέθεσε, αλλά του έθεσαν ευθέως το βασικό ερώτημα της σωτηρίας• «τί ποιήσομεν, άνδρες αδελφοί;» (Πράξ. 2,37}.
Οπωσδήποτε όμως το γλωσσικό αυτό πρόβλημα στη Θ. Λατρεία, πού έρχεται καί πάλι στην επικαιρότητα, με επίσημες εξαγγελίες, δείχνει φυγή της Εκκλησίας από την ποιμαντική της αυτοσυνειδησία, αφού ό πρώτιστος παράγων λυτρωτικής επιδράσεως επί του κόσμου είναι πάντοτε αυτός ό ίδιος ό ποιμένας, δηλ. ή προσωπική σχέση του με το ποίμνιο του.
Αυτό δείχνει τουλάχιστον ό καταστατικός ποιμαντικός λόγος του Κυρίου «Ό ποιμήν ό καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων… και τα πρόβατα της φωνής αυτού ακούει, και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ’ όνομα καί εξάγει αυτά… καί τα πρόβατα αυτού ακολουθεί, ότι οϊδασι την φωνήν αυτού» (Ίωάν. 10,1 -14).
Αυτή ή σχέση του ποιμένα με το ποίμνιο του είναι το Α καί το Ω της ποιμαντικής του διακονίας καί άρα το μοναδικώς αναγκαίο, για την ουσιαστική προσφορά του λυτρωτικού μηνύματος της Εκκλησίας στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της αλλά καί στον κόσμο γενικώς.
Έξαλλου τη μέθοδο της λειτουργίας αυτής της σχέσεως την βλέπουμε έξεικονιζομένη στη συνάντηση του διακόνου Φιλίππου με τον αίθίοπα ευνούχο άρχοντα της βασιλίσσης των Αιθιόπων. Όταν ό Φίλιππος γαντζώθηκε στο άρμα του αίθίοπος άρχοντος καί τον άκουσε να διαβάζη τον προφήτη Ήσαία. τον ερώτησε” καταλαβαίνεις αυτά πού διαβάζεις; Καί εκείνος του απήντησε ευλόγα1 πώς θα μπορούσα να τα καταλάβω μόνος μου, εάν δεν με βοηθήση κάποιος;
Σ’ αυτή ακριβώς την περίπτωση ό Φίλιππος δεν του έδωσε μετάφραση του κειμένου του προφήτη Ήσαία, αλλά, άφοϋ ανέβηκε στο άρμα καί έκάθισε δίπλα του, «άνοίξας το στόμα αυτού καί άρξάμενος από της γραφής ταύτης εύηγγελίσατο αύτώ τον Ίησοϋν» (Πράξ. 8,26).
Είναι ϊσως καιρός να άντιληφθή για μια ακόμη φορά, ό εκκλησιαστικός ποιμένας, ότι ή ποιμαντική του αυτοσυνειδησία πρέπει να είναι ή φωνή του άγ. Πνεύματος στην καρδία του καί αυτή τη φωνή του άγ. Πνεύματος πρέπει να κάνη δική του γλώσσα («ου γράμματος αλλά πνεύματος») για να «λαλή» καί εκείνος τα ρήματα του Κυρίου, πού κατά τη διαβεβαίωση Του, «πνεύμα εστί καί ζωή εστίν» (Ίωάν. 6,63).
Στήν περίπτωση πού ό εκκλησιαστικός ποιμένας λαλεί τη γλώσσα του άγ. Πνεύματος, τότε, «όταν τα ίδια πρόβατα έκβάλη, έμπροσθεν αυτών πορεύεται, καί τα πρόβατα αύτώ ακολουθεί, ότι οί’δασι την φωνήν αυτού»! Γνωρίζω τη γλώσσα του!
Αντίθετα” «Άλλοτρίω δε ου μη άκολουθήσωσιν, αλλά ψεύξονται απ’ αυτού, ότι ουκ οϊδασι των αλλότριων την φωνήν»!
Πάντοτε, ιδιαίτερα όμως σε κάθε δύσκολη περίοδο της ζωής της Εκκλησίας, ό ποιμένας της πρέπει να λαλή γλώσσα άγιοπνευματικού φωτισμού! Το μπέρδεμα της γλώσσας της Εκκλησίας με τη γλώσσα του κόσμου συγχέει καί ταράσσει την εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία του προβάτου. Καί τότε ζητάει… μετάφραση του έκκοσμικευμένου μηνύματος της Εκκλησίας, διότι δεν «γινώσκει ά άναγινώσκει» στο μήνυμα αυτό!
Και τότε ακριβώς υπάρχει ο κίνδυνος, που επισημαίνει ο κυριαρχικός λόγος• να μην ακόλουθη το πρόβατο τον ποιμένα, αλλά να φεύγη μακριά από αυτόν…!
Περιοδικό ”Πειραική Εκκλησιά”
ΠΗΓΗ ''ΑΚΤΙΝΕΣ''
Ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑβραίων πρό τῆς συντελείας (5o ΜΕΡΟΣ)
Ὁ Μέγας Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει "Οὐ γάρ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί τό μυστήριον τοῦτο... ὅτι πώρωσις ἀπό μέρους τοῦ Ἰσραήλ γέγονεν, ἄχρις οὗ τό πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ, καί οὕτω πᾶς Ἰσραήλ σωθήσεται". (Ρωμ. 11, 25).
Ἀνάμεσα, λοιπόν, στίς τόσες ἀποκαλύψεις πού δέχθηκε ἀπό τόν Θεό ὁ Μέγας Παῦλος, εἶναι καί αὐτή πού ἀφορᾶ τήν μελλοντική τύχη τῶν Ἑβραίων, πού τελικά θά ἐπιστρέψουν στήν πίστη στόν Χριστό μας.
Αὐτοί πού τόσους αἰῶνες πολεμοῦν ἀμείλικτα τόν Χριστιανισμό θά ἀνα-φωνήσουν, ὅταν φτάσει τό πλήρωμα τῶν καιρῶν, "Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου". (Λουκ. 13, 35).
Μέ τήν παραβολή τῆς καλλιελαίου καί τῆςἀγριελαίου ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος εἰκονίζει δύο λαούς, τόν Ἰσραηλιτικό καί τόν Ἐθνικό.
Οἱ κλάδοι πού ἀποκόπηκαν ἀπό τήν καλλιέλαιονεἶναι οἱ Ἑβραῖοι, πού σταύρωσαν τόν Χριστό μας καί καταδίωξαν τήν Ἐκκλησία Του. Αὐτοί διέρρηξαν κάθε σχέση μέ τούς δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως ἀκριβῶς τό κλωνάρι διαρρηγνύεται, ὅταν κόβεται ἀπό τό δένδρο.
Ὁ εἰδωλολατρικός κόσμος συμβο-λίζεται μέ τήνἀγριέλαιο Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού ἀντάλλαξαν τό μεγαλεῖο τοῦ ἄφθαρτου Θεοῦ σέ ὁμοίωμα φθαρτοῦ ἀνθρώπου καί πτηνῶν καί τετραπόδων καί ἑρπετῶν (Ρωμ. 1, 23). Τά ἔθνη πού παραδόθηκαν σέ πάθη ἀτιμίας καί "γέμισαν ἀπό κάθε ἀδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία καί φθόνο, φόνο, φιλονικία, δολιότητα, κακοήθεια ..." (Ρωμ. 1, 29) καί περιέπεσαν σέ αἰσχρά πάθη καί ἀνέτρεψαν τήν τάξη τῆς φύσεως.
Δέχθηκαν αὐτά τά ἔθνη τόν Χριστιανισμό! Φωτίσθηκαν καί ἄλλαξαν ζωή. Ἐγκατέλειψαν τήν ἀγριέλαιον καί κεντρίστηκαν στήν καλλιέλαιον. Μέ τήν πίστη ἔγιναν γνήσια τέκνα τοῦ Ἀβραάμ. Γέμισε πάλι κλωνάρια ἡ λυπημένη καλλιέλαιος και σκίρτησε ἀπό χαρά. Οἱ εὐλογημενες ρίζες ἔστελναν γόνιμους χυμούς καί γέμιζαν τά καινούργια κλωνάρια σφρίγος. Καί ἡ καρποφορία ζηλευτή. Καρποί της εἶναι οἱ μεγαλομάρτυρες Γώργιοι, Δημήτριοι, Βρβάρες, Αἰκατερίνες, οἱ μεγάλοι ἅγιοι Ἀντώνιοι, Βασίλειοι, Χρυσόστομοι καί πλῆθος ἄλλα ὑπέρλαμπρα ἀστέρια τοῦ πνευματικοῦ κόσμου τῆς Ἐκκλησίας μας ...
Τά ἀποκομμένα κλωνάρια, ὁ Ἰσραηλιτικός λαός πού ἀπέρριψε τόν Χριστό μας, δέν θά βρίσκεται γιά πάντα, κατά τόν Μέγα Παῦλο, στήν ἄρνηση. Θά συνέλθει καί θά τρέξει πρός τό φῶς!
"Δέν θέλω ἀδελφοί μου νά ἀγνοεῖτε τό μυστήριο αὐτό πού μοῦ ἀποκαλύφθηκε ... ὅτι δηλ. ἡ ἀναισθησία ἀφορᾶ μόνον ἕνα μέρος τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ ἔθνους. Θά κρατήσει μέχρις ὅτου συμπληρωθεῖ ὁ ἀριθμός τῶν ἐθνικῶν πού θά εἰσέλθουν στήν Ἐκκλησία. Τότε ὅλος ὁ Ἰσραηλιτικός λαός θά σωθεῖ".
Προειδοποιεῖ, ὅμως, ὁ Μέγας Ἀπόστολός μαςὅλους ἐμᾶς πού ἐξαιρετικά ἐλεηθήκαμε ἀπό τόν Κύριό μας, νά μήν ὑπερηφανευόμαστε, γιατί, ἄν ὁ Θεός δέν λυπήθηκε τούς Ἰουδαίους, πού ἦταν τά φυσικά κλαδιά τῆς καλλιελαίου καί τά ἀπέκοψε, πόσο μᾶλλον δέν θά λυπηθεῖ ἐμᾶς, πού προερχόμαστε ἀπό τήν ἀγριέλαιο, ἄν ὑψηλοφρονοῦμε καί δέν φοβόμαστε τόν Θεόν.
"Κύτταξε τήν καλωσύνη καί τήν ἀποτομίαν τοῦ Θεοῦ. Σ' αὐτούς πού ἀπίστησαν καί ἔπεσαν, αὐστηρότητα, ἐνῶ σ' ἐσένα καλωσύνη, ἐάν μείνεις σταθερός στήν καλωσύνη Του. Διαφορετικά καί σύ θ' ἀποκοπεῖς. Ἐκεῖνοι ἀντίθετα, ἐάν δέν συνεχίσουν νά παραμένουν ἄπιστοι θά κεντριστοῦν, διότι ὁ Θεός μπορεῖ πάλι νά τούς κεντρίσει. Ἐάν, βέβαια, ἐσύ ἀποκόπηκες ἀπό τήν κατά φύση ἀγριέλαιο καί ἀντίθετα πρός τήν φύση κεντρίσθηκες στήν καλλιέλαιο, πόσο εὐκολότερο εἶναι νά κεντριστοῦν κι αὐτοί στήν δική τους ἐλαία;" (στ. 20, 24).
Γιά τόν Ἀπόστολό μας, τόν Μέγα Παῦλο, εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ Ἰσραηλίτες θά βροῦν τόν δρόμο τους καίθά ἐπιστρέψουν στήν πίστη στόν Χριστό μας, πού κάποτε τόν ἀποδοκίμαζαν.
Ἀναφέρεται στόν Προφήτη Ἡσαΐα πού προφητεύοντας διδάσκει:
"Θά ἔλθει χάριν τῆς Σιῶν ὁ Λυτρωτής (ὁ ρυόμενος) καί θ' ἀποδιώξει τίς ἀσέβειες ἀπό τόν Ἰακώβ. Καί αὐτό θά εἶναι ἡ διαθήκη μου" (59, 20).
Καί "γι' αὐτό θ' ἀφαιρεθεῖ ἡ ἀνομία τοῦ Ἰακώβ, καί αὐτό θά εἶναι ἡ εὐλογία μου, ὅταν ἀφαιρέσω τήν ἁμαρτία του" (27, 9).
Ἀφαιρεθήσεται ἡ ἀνομία τοῦ Ἰακώβ, ἀποστρέψει (ὁ ρυόμενος) ἀσεβείας ἀπό Ἰακώβ.
Κάποτε δηλ. οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἰακώβ θά σταματήσουν τήν ἀσέβεια καί τήν ἁμαρτία.
Πότε θά γίνει αὐτό;
Τότε πού τά ἀποκομμένα κλαδιά θά ἐπανασυνδεθοῦν μέ τόν κορμό τῆς καλλιελαίου, ὅταν θά γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας!
Τότε θά ξεχυθεῖ μεγάλη εὐλογία σ' ὅλον τόν κόσμο. Ὅλος ὁ δυναμισμός τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ θά τεθεῖ στήν διακονία τοῦ Χριστοῦ μας.
Στή προφητεία τοῦ Ἡσαΐα διατυπώνεται πολύ ἐκφραστικά αὐτή ἡ μεγάλη εὐλογία: "βλαστήσει καί ἐξανθήσει Ἰσραήλ, καί ἐμπλησθήσεται ἡ οἱκουμένη τοῦ καρποῦ αὐτοῦ".
Ὁ Μέγας Παῦλος τονίζει ὅτι τά δυσάρεστα τοῦ Ἰσραήλ βγῆκαν σέ καλό γιά τά ἄλλα ἔθνη!
Πολύ δέ περισσότερο τά εὐχάριστα τοῦ Ἰσραήλ, θά σκορπίσουν μεγάλη χαρά καί εὐλογία στόν κόσμο!
Δηλαδή, ὅταν οἱ Ἑβραῖοι ἀπέρριψαν τό Εὐαγγέλιο, ὠφελήθηκαν οἱ Ἐθνικοί. Δέν γεύθηκαν τόν θεϊκό ἄρτο αὐτοί, ἀλλά ἡ οὐράνια τροφή δέν πῆγε χαμένη, κατευθύνθηκε στούς πεινασμένους Ἐθνικούς. Ἔτσι τό κακό τῶν Ἑβραίων ἔγινε καλό στούς Ἐθνικούς! Σκεφθεῖτε, λοιπόν, τί θά γίνει μέ τό καλό τῶν Ἑβραίων, μέ τήν ἐπιστροφή τους!
Διδάσκει ὁ θεῖος Παῦλος:
"Εἰ γάρ ἡ ἀποβολή αὐτῶν καταλλαγή κόσμου, τίς ἡ πρόσληψις εἰ μή ζωή ἐκ νεκρῶν;" (Ρωμ. στ. 15).
Ἐάν δηλ. ἡ ἀπόρριψή τους ἀπό τόν Θεό συνετέλεσε στό νά φωτιστοῦν καί νά προσέλθουν στή πίστη τά ἔθνη καί νά συμφιλιωθοῦν μέ τόν Κύριό μας, τί ἄλλο θά εἶναι ἡ ἐπάνοδός τους καί ἡ πρόσληψή τους ἀπό τόν Θεό, παρά ζωή καί ἀνάσταση γιά ὅλο τόν κόσμο!
"Καί ἐάν τό πέσιμό τους ἦταν πλοῦτος κόσμου καί ἡ ἧττα τους πλοῦτος ἐθνῶν, πόσο μᾶλλον ἡ ὁλοκληρωτική τους προσέλευση στήν πίστη" (Ρωμ. στ. 12).
Μέ τήν πτώση τῶν Ἰουδαίων ἦλθε ἡ σωτηρία στά ἔθνη, γιά νά τούς κάνει νά ζηλέψουν κι αὐτοί: "εἰς τό παραζηλῶσαι αὐτούς" (στ. 11).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
ΤΟ ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ
