ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21/3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Ἕλληνες βουλευτές ἀρνοῦνται τὴ χριστιανική πίστη!

Ἔγινε καὶ αὐτό! Ἡ Δημοκρατία τῆς Σλοβακίας μέσα στὰ πλαίσια τῶν 17 κρατῶν τοῦ εὐρώ (Eurogroup) ἀποφάσισε νὰ ἐκδώσει ἀναμνηστικὸ νόμισμα τῶν 2 εὐρὼ μὲ παράσταση τῶν δύο Θεσσαλονικέων ἀδελφῶν Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, ποὺ τιμῶνται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ἅγιοι καὶ μάλιστα ἰσαπόστολοι. Στὴν παράσταση οἱ δύο μορφὲς θὰ εἰκονίζονταν μὲ φωτοστέφανο, σύμβολο τῆς ἁγιότητός τους, κρατώντας τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ.

Ἡ ἀπόφαση ὑποβλήθηκε, σύμφωνα μὲ τὴ νόμιμη διαδικασία, πρὸς ἔγκριση ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ὡστόσο ἡ Ἐπιτροπὴ γνωστοποίησε στὴ Σλοβακικὴ Κυβέρνηση ὅτι «ὁρισμένα κράτη ἀντιτίθενται στὸ νόμισμα λόγῳ θρησκευτικῆς οὐδετερότητας» καὶ ζήτησαν νὰ ἀπαλειφθοῦν τὰ φωτοστέφανα τῶν δύο Ἁγίων. Γιὰ τὸν Σταυρὸ μὲ τὶς δύο ὁριζόντιες κεραῖες δὲν ὑπῆρχε ἀντίθεση, διότι ἤδη ὑπάρχει στὰ κοινὰ κέρματα τῆς Σλοβακίας τοῦ ἑνὸς καὶ τῶν δύο εὐρώ.

Ὡστόσο ἡ ἀντίδραση φαίνεται ὅτι δὲν ἦταν ἐξίσου ἰσχυρὴ ἀπὸ ὅλα τὰ κράτη – μέλη τοῦ Eurogroup. Τὸ θλιβερὸ ὅμως εἶναι ὅτι ἡ ἀντίδραση προῆλθε ἀπὸ τοὺς ἀντιπροσώπους τῆς Γαλλίας καὶ δυστυχῶς τῆς... Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος! Καὶ ἡ μὲν Γαλλία, ἕνα κράτος ποὺ διεχώρισε τὶς σχέσεις του μὲ τὴν Ἐκκλησία, γι’ αὐτὸ καὶ παραπαίει συνεχῶς, εἶχε κάποια δικαιολογία. Οἱ ἐκπρόσωποι ὅμως τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας τὸ Σύνταγμα ἀρχίζει μὲ τὴ φράση «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος»· τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας οἱ δύο ἱεραπόστολοι καὶ φωτισταὶ τῶν Σλάβων ἅγιοι Κύριλλος καὶ Μεθόδιος ὑπῆρξαν παιδιά, τῆς χώρας τῆς ποτισμένης μὲ αἵματα χιλιάδων μαρτύρων, τῆς χώρας τῶν ὁσίων καὶ τῶν ἁγίων μὲ τὰ μυροβλύζοντα καὶ θαυματουργοῦντα λείψανα, τῆς χώρας τοῦ θαύματος τῶν Βαλκανικῶν πολέμων καὶ τοῦ ἔπους τοῦ 1940, πῶς ἀποστασιοποιοῦνται ἀπὸ τὸ πιστεύω τους; Διότι ἡ ἄρνηση προῆλθε ἀπὸ τὴν ἐκπρόσωπό μας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ καὶ τοὺς συνεργάτες της, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἕναν ὑπουργὸ τῆς σημερινῆς Κυβερνήσεως καὶ δύο βουλευτὲς τοῦ κόμματος τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως (Βλ. περιοδικὸ «Κοινωνία», τεῦχ. 2/2013, σελ. 106-107). Δυστυχῶς στὶς ἀντιχριστιανικὲς διακηρύξεις καὶ κινήσεις Ἑλλήνων βουλευτῶν τῶν τελευταίων ἐτῶν προστίθεται καὶ ἡ ἀνωτέρω θλιβερὴ προσπάθεια. Πάντως ἡ Σλοβακία ἐπέμεινε στὴν ἀπόφασή της καὶ ἐξέδωσε ἤδη 1 ἑκατομμύριο κέρματα μὲ τὰ χριστιανικὰ σύμβολα πρὸς ἐντροπὴν τῶν ἀναξίων ἐκπροσώπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος!...

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΑΝΤΙΦΡΟΝΟΥΝΤΩΝ

Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δέχεται «πάσαν παράδοσιν εκκλησιαστικήν». Συνεπώς και την παράδοσιν των αγίων Πατέρων του μη γελάν, μη υβρίζειν και μη κωμωδείν.

«Αντί γελοιαστού σύννους » (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 617) είναι ο ορθοδόξως πιστός.

 Διότι «ου δεί γελάν, ουδέ γελοιαστικώς ανέχεσθαι» (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 289). 

«Και αυτό το γελάν» γελοιαστικώς «πολλήν έχει την κόλασιν»(Χρυσοστόμου, PG. 47, 414-415).

 Διά τους Ορθοδόξους,«δακρύειν ευκαιρόν» έστιν «επί τη απάτη» (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 45, 1204) των πλανωμένων, ή εχθρών της πίστεως. Λοιπόν, «δάκρυον γενέσθω του γέλωτος ίαμα» (Μ. Βασιλείου PG. 31, 461).

Ουδέ υβρίζει τους αντιπάλους ο κρίνων αυτούς ορθώς Ορθόδοξος Χριστιανός. Διότι «πονηρόν η ύβρις» (Μ. Βασιλείου PG. 31, 461) εστίν. «Εξυβρίζουσι δέ εις τον πλησίον» οι άνθρωποι; 

Τότε «εξυβρίζουσιν» εις την «εικόνα» του κτίσματος και, διά της εικόνος, η ύβρις αναβαίνει επί τον κτίσαντα» (Μ. Βασιλείου PG. 30, 589). 

Διό οι Άγιοι δεν υβρίζουσιν ή λοιδορούσιν, «αλλά θρηνούσι μάλλον τους αμαρτάνοντας»(Χρυσοστόμου, PG. 58, 493). 

Πάν «ρήμα (λέξις), εκ διαθέσεως του ατιμάσαι (δια να ατιμασθεί ο πλησίον) λεγόμενον, λοιδορία εστί» (Μ. Βασιλείου PG. 31, 1100). 

Διό Γρηγόριος ο Θεολόγος, μαχόμενος υπέρ πίστεως, λέγει ότι ου «ταίς ύβρεσι βάλλομεν, όπερ πάσχουσιν οι πολλοί», «την ασθένειαν» των λογισμών ταίς ύβρεσι συγκαλύπτοντες» (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 472-473).

Αλλ΄ ουδέ διακωμωδεί τους αντιφρονούντας ο γνήσιος μαχητής της Ορθοδοξίας. Το «ημέτερον» ήθος, γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης ελέγχων τον αιρετικόν Ευνόμιον, «πρός μέν έλεγχον των της ασεβείας δογμάτων», δεν είναι «λίαν δυσκίνητον. Πρός δέ το κωμωδείν την αμαθίαν των απαιδεύτων, παντελώς εστιν ανεπιτήδειον» (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 45, 908).

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ BLOG

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ ΣΥΝΟΔΟ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ 

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 5ῃ Νοεμβρίου 2013 

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν 

 ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ «ΣΥΝΟΔΟ»

Ἡ Ἀρχιεπισκοπή τῶν ἐν Ἀθήναις «Ρωμαιοκαθολικῶν» σέ συνεργασία μέ τά «Ρωμαιοκαθολικά» Σχολεῖα συνδιοργανώνουν ἡμερίδα μέ θέμα: «Β΄ “Σύνοδος” Βατικανοῦ 50 χρόνια πίστης καί ἐλπίδας» στό ἀμφιθέατρο τοῦ Λεοντείου Λυκείου Πατησίων. Ὅπως ὁ τίτλος προαναγγέλλει θά ἐπιδιωχθεῖ νά ἐμφανισθεῖ τό ψευδοσυνέδριο τοῦ Βατικανοῦ (1962-1965) πού ἐπικαιροποίησε καί ἀνέπτυξε στά χρόνια μας τίς αἱρέσεις καί κακοδοξίες τοῦ ἐκπεσόντος Πατριαρχείου τῆς Δύσεως μέ τούς 16 ὅρους καί διατάγματα του, ἐκκοσμικεύοντας πλήρως τόν Παπισμό, ὡς δῆθεν πνευματικό ἐφαλτήριο γιά τήν κατανόηση τοῦ συγχρόνου κόσμου καί ὡς δῆθεν ἔκφραση τῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπιμελῶς ὅμως θά ἀποκρυβεῖ ἡ πραγματικότης: 1. Ὅτι ἡ Ἀλήθεια δέν εἶναι ἰδεοληψία ἤ ὑποκειμενική προσέγγιση ἤ ζήτημα ἀριθμητικῆς ὑπεροχῆς ἀλλά ἔνσαρκος πραγματικότης πού ὀντοποιεῖται στό πρόσωπο τοῦ τελείου Θεοῦ καί τελείου ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἑπομένως καθίσταται αὐταπόδεικτο τό γεγονός ὅτι ἡ Ἀλήθεια-πρόσωπο Ἰησοῦς Χριστός καί εἷς ἀποτελοῦν τήν πλειοψηφία ἔστω καί ἄν ἀπέναντι εὑρίσκονται πολυεκατομμύρια ἄλλων, ὡς συμβαίνει μέ τήν παρασυναγωγή τοῦ Παπισμοῦ καί τήν ληστρική ψευδοσύνοδο τοῦ Βατικανοῦ μέ τούς 2.500 συνέδρους της. 2. Ἐν Συνόδῳ εὑρισκόμεθα μόνο ἐντός τῆς Ἐκκλησίας κοινωνοῦντες μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ διότι «ἡ ζωή καί ὁδός Χριστός» ὅπως ψάλλη ἡ Ἐκκλησία καί ὅπως ὁ ἴδιος διεσάλπισε «ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ΄6). Ἑπομένως ἐν τῇ Ὁδῷ εὑρισκόμεθα μόνον κοινωνοῦντες μέ τήν Ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Χριστός καί ὄχι μέ τήν αἵρεση πού εἶναι ὁ διάβολος. Τήν πλέον οὐσιώδη ἀπάντηση στά πολλά πού ἔχουν γραφεῖ γι΄ αὐτήν τήν ληστρική ψευδοοικουμενική «σύνοδο» τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Παπισμοῦ καί στά ὅσα θά ἀκουστοῦν κατά τήν Ἡμερίδα τήν δίδει ὁ σύγχρονος Ἅγιος τῆς ἀδελφῆς Ἁγιοσαββιτικῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικός Διδάσκαλος Ὅσιος καί Θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ἰουστῖνος Πόποβιτς μὲσα ἀπό τά κείμενά του: «Ἐδῶ πρόκειται γιὰ ἀποφασιστικὸ δίλημμα καὶ ἐκλογή: ἢ ὁ Θεάνθρωπος ἢ ὁ ἄνθρωπος! Ἀπέναντί μας ἔχουμε ἕνα γέννημα τοῦ διαβόλου, ποὺ λέγεται εὐρωπαϊκὸς οὐμανισμός. Κορύφωμα τοῦ διαβολοποιημένου οὐμανισμοῦ, εἶναι τὸ νὰ θέλει κανεὶς νὰ γίνη καλὸς διὰ τοῦ κακοῦ, νὰ γίνη Θεὸς διὰ τοῦ διαβόλου. Ἡ Β´ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ἀποτελεῖ ἀναγέννηση ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν, ἀναγέννησι πτωμάτων. Διότι ἀπὸ τότε, ποὺ ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι παρὼν στὸν γήϊνο κόσμο, ὁ κάθε οὐμανισμὸς εἶναι πτῶμα. Τὸ ἴδιο τὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ ἀνατριχιαστικὴ κηδεία τοῦ κάθε οὐμανισμοῦ, ἀπὸ τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ ἀνυψώθηκε σὲ δόγμα, μέχρι τοῦ σατανικοῦ οὐμανισμοῦ τοῦ Σάρτρ. Μέσα στὸ οὐμανιστικὸ πάνθεο τῆς Εὐρώπης, ὅλοι οἱ θεοὶ εἶναι νεκροί, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν εὐρωπαϊκὸ Δία (τὸν πάπα).

Θεμέλιο κάθε οὐμανισμοῦ, ἀκόμη καὶ τοῦ Βατικανοῦ, εἶναι ἡ ὑψηλοφροσύνη, ἡ πίστη στὸν λόγο τοῦ ἀνθρώπου, στὸ νοῦ καὶ τὴ λογική του. Ὅλοι οἱ οὐμανισμοὶ ἐπαναφέρουν τὸν ἄνθρωπο στὴν εἰδωλολατρία, στὸν διπλὸ θάνατο, πνευματικὸ καὶ φυσικό. Καθὼς ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο, ὁ κάθε οὐμανισμὸς μετατρέπεται σιγὰ-σιγὰ σὲ μηδενισμό. Ἔτσι, στὴν εὐρωπαϊκὴ Δύση ὁ Χριστιανισμὸς μεταβλήθηκε βαθμιαίως σὲ οὑμανισμό.

Μακρόχρονα καὶ ἐπίμονα στένευαν τὸν Θεάνθρωπο καὶ στὸ τέλος τὸν μίκρυναν σὲ ἄνθρωπο, στὸν ἀλάθητο ἄνθρωπο τῆς Ρώμης καὶ τὸν ὄχι λιγώτερο ἀλάθητο ἄνθρωπο τοῦ Βερολίνου. Μὲ τὴν μετατροπὴ αὐτή, ἐμφανίσθηκε ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ὁ δυτικὸς χριστιανο–οὑμανιστικὸς μαξιμαλισμὸς (ὁ παπισμὸς) καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο ὁ δυτικὸς χριστιανο–οὑμανιστικὸς μινιμαλισμὸς (ὁ προτεσταντισμός), ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸν Χριστὸ ζητεῖ τὸ ἐλάχιστο, συχνὰ δὲ καὶ τίποτε. Καὶ στοὺς δύο σὰν ὕψιστη ἀξία καὶ ἔσχατο κριτήριο τοποθετεῖται ὁ ἄνθρωπος στὴν θέση τοῦ Θεανθρώπου, μὲ συνέπεια, ὁ δυτικὸς Χριστιανισμὸς νὰ μεταβληθῆ σὲ οὑμανισμό. Αὐτὴ ἡ ἀντικατάσταση τοῦ Θεανθρώπου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἐκδηλώθηκε πρακτικὰ στὴν προφανῆ ἀντικατάσταση τῆς χριστιανικῆς θεανθρωπίνης μεθοδολογίας ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη μεθοδολογία. Ἀπὸ ἐδῶ ἐκπηγάζουν τὸ ἀριστοτελικὸ φιλοσοφικὸ πρωτεῖο στὸν σχολαστικισμό, ἡ καζουϊστικὴ μέθοδος καὶ ἡ ἱερὰ ἐξέτασις στὴν ἠθική, ἡ παπικὴ διπλωματία στὶς διεθνεῖς σχέσεις, τὸ παπικὸ κράτος κ.λπ. Ἡ φυσικὴ συνέχεια εἶναι νὰ σκέπτονται σήμερα στὴν Εὐρώπη νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν οὑμανιστικὸ χριστιανισμὸ μὲ τὴν παλαιὰ πολυθεϊστικὴ θρησκεία, πράγμα ποὺ ἔχει ἀρχίσει ἤδη νὰ γίνεται.

Σὲ μία εὐρεῖα ἱστορικὴ προοπτική, τὸ δυτικὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία προσπάθεια νὰ ἀναζωογονηθεῖ καὶ διαιωνισθεῖ ὁ θνήσκων εὐρωπαϊκὸς οὑμανισμὸς καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν ὁ πολιτισμός. Κάθε προσπάθεια καὶ ἀπόπειρα νὰ ἐξισωθεῖ ὁ Χριστιανισμὸς μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ παρόντος αἰῶνος, μὲ τὶς φευγαλέες κινήσεις κάποιων ἱστορικῶν ἐποχῶν, καὶ ἐπὶπλέον μὲ πολιτικὰ κόμματα ἢ καθεστῶτα, ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ ἐκείνη τὴν εἰδοποιὸ ἀξία, ποὺ τὸν καθιστᾶ μοναδικὴ θεανθρωπίνη θρησκεία μέσα στὸν κόσμο.

Διὰ μέσου πολλῶν καὶ διαφόρων ἀνθρώπων μάχεται ὁ Σατανᾶς κατὰ τοῦ Χριστοῦ : διὰ τοῦ Ἡρώδου, καὶ τοῦ Νέρωνος, ἀλλὰ πολὺ φοβερώτερα ἀπὸ τὸν Νέρωνα διὰ τοῦ Ἀρείου. Βγαίνοντας ἀπὸ τὸν θεοκτόνο καὶ αὐτοκτόνο Ἰούδα ὁ Σατανᾶς, εἰσῆλθε στὸν Ἄρειο! Τί εἶναι στὴν πραγματικότητα ὁ Ἀρειανισμός; Ἀπὸ ποῦ κατάγεται; Μὲ τὸ μεταφυσικὸ εἶναι του ριζώνει στὸν σατανισμὸ καὶ μὲ τὴν ψυχολογική του πλευρὰ στὸν ὀρθολογισμό. Εἶναι μία ἀπόπειρα νὰ ἀντικαταστήσουν οἱ ὀρθολογιστικοὶ νόμοι (οἱ κατηγορίες) τῆς λογικῆς τοῦ Ἀριστοτέλους τοὺς χριστιανικοὺς νόμους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ NEWMAN ἔχει δίκιο, ὅταν λέει : «Ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι ὁ ἐπίσκοπος τῶν Ἀρειανῶν»! (ΤΗΕ ARIANS OF THE FOURTH CENTURY, σ. 31). Κάθε αἵρεσις εἶναι γέννημα τοῦ διαβόλου. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος τὸ ὑπογραμμίζει ἐμφαντικά : «Δημιουργὸς τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ διάβολος».

Ὁ Ἀρειανισμὸς δὲν τάφηκε ἀκόμη. Σήμερα εἶναι περισσότερο τῆς μόδας παρὰ ποτὲ ἄλλοτε καὶ ἔχει διαδοθεῖ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχή. Ἔχει διαδοθῆ ὡς ψυχὴ στὸ σῶμα τῆς συγχρόνου Εὐρώπης. Ἐὰν κοιτάξετε στὴν κουλτούρα τῆς Εὐρώπης, στὸ βάθος της θὰ δεῖτε κρυμμένο τὸν ἀρειανισμό.

Μὲ τὴ ζύμη τοῦ ἀρειανισμοῦ ἔχει ζυμωθῆ καὶ ἡ φιλοσοφία τῆς Εὐρώπης, καὶ ἡ ἐπιστήμη της καὶ ὁ πολιτισμός της καί, ἐν μέρει, καὶ ἡ θρησκεία της. Τόσο ὁ Παπισμός, ὅσο καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς κατώρθωσαν νὰ δηλητηριάσουν μὲ τὸν χυδαῖο ἀρειανισμὸ τὶς μεγάλες μάζες τῆς Εὐρώπης. Μπορεῖ νὰ ἀλλάζει ἐξωτερικὰ ὁ ἀρειανισμός, ὅπως ὁ χαμαιλέων, στὴν οὐσία ὅμως εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος.

Καὶ μὲ ὅλους τοὺς πόνους καὶ τὰ μαρτύριά του τὸ ἀνθρώπινο γένος ἐσφυρηλάτησε γιὰ τὸν ἑαυτό του μία ὑπέρτατη θεότητα, τὴν ὁποία λάτρευσε ὡς ὑψίστη ἀξία καὶ τὸ ὕψιστο κριτήριο τῶν πάντων. Ἡ ὑπέρτατη αὐτὴ θεότης εἶναι : «μέτρον πάντων ἄνθρωπος». Ὅλοι οἱ εὐρωπαϊκοὶ ἀνθρωπισμοί, ἀπὸ τὸν πλέον πρωτόγονο μέχρι τὸν πιὸ ἐξευγενισμένο, ἀπὸ τοῦ φετιχιστικοῦ μέχρι τοῦ παπικοῦ, ὅλοι βασίζονται πάνω στὴν πίστη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι αὐτὸς μέσα στὴν δεδομένη ψυχοφυσική του ἐμπειρικὴ κατάσταση καὶ ἱστορικότητα. Ἔτσι ἀνυψώθηκε σὲ δόγμα ὁ εἰδωλολατρικὸς οὑμανισμὸς καὶ πρωτίστως ὁ ἑλληνικός. Ἀνυψώθηκε σὲ δόγμα ἡ παναξία, τὸ παγκριτήριο τῆς ἑλληνικῆς κουλτούρας, τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ποιήσεως, τῆς φιλοσοφίας, τῆς τέχνης, τῆς πολιτικῆς ἐπιστήμης : «μέτρον πάντων ἄνθρωπος»! Καὶ τί εἶναι ὅλα αὐτά; Ἀνύψωση τῆς εἰδωλολατρίας σὲ δόγμα! Γι’ αὐτό καὶ ὅλοι οἱ οὑμανισμοί, σὲ τελευταία ἀνάλυση, ἔχουν εἰδωλολατρική, πολυθεϊστικὴ προέλευση. Ὅλοι οἱ οὑμανισμοὶ τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου στὴν οὐσία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία ἀδιάκοπη ἐπανάσταση κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Παντοῦ ὁ Θεάνθρωπος ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Σ᾽ ὅλους τοὺς εὐρωπαϊκοὺς θρόνους ἐνθρονίζεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οὑμανισμοῦ.

Ἔξω, ὅμως, ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ἄλλα πάντοτε ὑπάνθρωπος ἢ ἡμιάνθρωπος ἢ μὴ ἄνθρωπος. Χωρὶς τὸν Θεάνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος κινδυνεύει νὰ καταντήσει διαβολοειδής, διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι συγχρόνως καὶ δύναμη καὶ εἰκόνα τοῦ διαβόλου. Ὁ οὑμανιστικὸς ἀνθρωποκεντρισμὸς εἶναι στὴν οὐσία του διαβολοκεντρισμός, διότι καὶ οἱ δύο ἕνα πρᾶγμα ἐπιδιώκουν : νὰ ἀνήκουν μόνο στὸν ἑαυτό τους, γιὰ τὸν ἑαυτό τους.

Εἶναι, λοιπόν, πολὺ φυσικὸ καὶ λογικό μεταξὺ ἑνὸς τέτοιου κόσμου, ὁ ὁποῖος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», καὶ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀκολουθεῖ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, νὰ μὴ ὑπάρχη κανενὸς εἴδους συμβιβασμός! Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἀλλάζει τὴν πίστι της καὶ τὰ μέσα τοῦ ἀγῶνος της ἐναντίον τοῦ κάθε εἴδους ἀρειανισμοῦ. Ὅπως δὲ ἐνίκησε τὸν παλαιὸ ἀρειανισμό, ἔτσι νικᾶ καὶ κάθε ἀρειανισμό, καὶ τὸν σύγχρονο εὐρωπαϊκὸ ἀρειανισμό»1 .

Μεγάλη ὤθηση ἔδωσε ἡ Β΄ «σύνοδος» τοῦ Βατικανοῦ στή διαθρηκειακή «κατανόηση» ἤ καλύτερα στήν πανθρησκειακή ἑνότητα. Γράφει ἡ «σύνοδος» γιά τίς σχέσεις τοῦ παπισμοῦ πρός τίς μή χριστιανικές κοινότητες στή διακήρυξη Nostra Aetate, ἡ ὁποία θέλει νά προωθήσει τό διάλογο καί τή συνεργασία μεταξύ τῶν μεγάλων θρησκειῶν γιά τή δικαιοσύνη καί τήν εἰρήνη στόν κόσμο : «Μέ ἐκτίμηση ἀτενίζει ἡ Ἐκκλησία καί τούς Μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι λατρεύουν τόν ἕνα καί μοναδικό Θεό, τόν ζῶντα..., τόν εὔσπλαχνο καί παντοδύναμο, τόν δημιουργό οὐρανοῦ καί γῆς, πού μίλησε στούς ἀνθρώπους. Αυτοί προσπαθοῦν νά ὑποταχθοῦν μ’ ὅλη τους τήν ψυχή ἀκόμη καί στίς κρυμμένες Του βουλές, ὅπως εἶχε ὑποταχθεῖ στό Θεό καί ὁ Ἀβραάμ, στόν ὁποῖο εὐχαρίστως ἀναφέρεται ἡ ἰσλαμική πίστη. Τόν Ἰησοῦ, μολονότι δέν τόν ἀναγνωρίζουν ὡς Θεό, τόν σέβονται ὡς προφήτη, καί τιμοῦν τήν μητέρα τοῦ Παρθένο Μαρία, τήν ὁποία καί ἐπικαλοῦνται κάποτε μέ εὐλάβεια. Ἐπιπλέον περιμένουν τήν ἡμέρα τῆς κρίσης, γιά τήν ὁποία ὁ Θεός θά ἀναστήσει ὅλους τους ἀνθρώπους καί θά τούς ἀνταποδώσει. Γι’ αὐτό ἀποδίδουν σημασία στή ἠθική στάση ζωῆς καί ἐκφράζουν τό σεβασμό τους στό Θεό ἰδιαίτερα μέ προσευχή, ἐλεημοσύνη καί νηστεία»2 . Τό πόσο ἕωλες καί ἀνόητες εἶναι αὐτές οἱ θέσεις τό ἀποδεικνύει ἡ Ἱστορία καί τό ἴδιο τό Κοράνιο διότι τό Ἰσλάμ δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό τήν ἐπιβίωση τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τήν ἄρνηση καί βλασφημία τοῦ ἀληθινοῦ καί Τριαδικοῦ Θεοῦ, τήν ἄρνηση τῆς θεότητος τοῦ ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ καί Λόγου, τήν στρέβλωση ὅλης τῆς θείας ἀποκαλύψεως καί βέβαια τήν δεινή βλασφημία ὅτι οἱ σφαγές, οἱ δηώσεις, οἱ ἐξανδραποδισμοί καί ὁ ἱερός πόλεμος (τζιχάντ) εἶναι δῆθεν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Πρός πλήρη ἀπόδειξη σχετικά ἐδάφια ἐκ τοῦ Κορανίου: Κεφ. 8 στ. 17 «Δέν φονεύετε ἐσεῖς αὐτούς ἀλλά ὁ Θεός. Ὅταν ἀκοντίζεις δέν εἶσαι ἐσύ πού ἀκοντίζεις εἶναι αὐτός ὁ Θεός γιά νά δοκιμάσει τούς πίστούς διά λαμπράς δοκιμασίας», Κεφ. 47, στ. 4 «Ὅταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε συγκρατοῦντες στερεά τά δεσμά τοῦ αἰχμαλώτου», Κεφ. 5, στ. 19 «ἄπιστοι εἶναι οἱ λέγοντες ὅτι ὁ Μεσσίας ὁ Υἱός τῆς Μαριάμ εἶναι Θεός. Πές σέ αὐτούς ποιός μπορεῖ νά ἀναχαιτίσει τόν Θεό ἐάν αὐτός θελήση νά καταστρέψει τόν Μεσσία Υἱό τῆς Μαριάμ καί τήν μητέρα του καί πάντα τά ὄντα τῆς γῆς».

Τό Διάταγμα «Unitatis Redintegratio» τῆς Β΄ Βατικανῆς «συνόδου» ἄνοιξε τίς πόρτες στή συνεργασία μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες, ἰδιαίτερα πρός τόν ἰουδαϊσμό, παρά τήν ἔντονη ἀντίδραση μιᾶς μειοψηφίας. Εἰδικότερα, ἡ «σύνοδος» ζητοῦσε νά ἀλλάξει ἡ ἀρνητική ἤ ἐχθρική στάση τοῦ Παπισμοῦ ἀπέναντι στούς Ἑβραίους3 τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ὁ Ἰουδαϊσμός ἀνασταυρώνει ἀμεταμελήτως καί καθυβρίζει χυδαία σέ κάθε μετρητή στιγμή τοῦ χρόνου τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου μέ τήν οὐσιαστική ἀντικατάσταση τῆς Τορά (Πεντάτευχος) ἀπό τό δαιμονικό Ταλμούδ καί τήν σατανιστική Καμπάλα.

Εἶναι γνωστό, ὅτι γιά νά προωθηθεῖ ὁ παπικός οἰκουμενισμός, στηρίζεται στίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς «συνόδου» καί συγκεκριμένα στό «Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ» (Unitalis redintegradio) καί στήν μεταγενέστερη παπική ἐγκύκλιο τοῦ 1995 τοῦ «πάπα» Ἰωάννη Παύλου Β΄, «Ἵνα ὦσιν ἕν» (Ut unum sint). 

Ἡ ἐκτενής αὐτή παπική ἐγκύκλιος διαιρεῖται σέ τρία βασικά κεφάλαια μέ εἰσαγωγή καί μέ προτρεπτικό ἐπίλογο. Τό πρῶτο κεφάλαιο ἀναφέρεται στό οἰκουμενικό χρέος τοῦ Παπισμοῦ (;) (L'engagement œcumιnique de l' Eglise catholique). Τό δεύτερο κεφάλαιο ἀξιολογεῖ τούς καρπούς τῶν διμερῶν καί τῶν πολυμερῶν Θεολογικῶν Διαλόγων τῆς συγχρόνου Οἰκουμενικῆς κινήσεως (Les fruits du Dialogue). Τό τρῖτο κεφάλαιο ἀναζητεῖ μία ἀποτελεσματικότερη ὁδό Διαλόγου γιά τήν ἐπίσπευση τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μεταξύ τῶν χριστιανικῶν «Ἐκκλησιῶν» (Quanta est nobis via). Καί τά τρία κεφάλαια ἀξιοποιοῦν μέ μεγάλη συχνότητα τίς σχετικές ἀποφάσεις τῆς Β' Βατικανῆς «συνόδου» καί εἰδικώτερα τό διάταγμα γιά τόν Οἰκουμενισμό (Unitalis redintegradio), τίς κωδικοποιημένες σχετικές ὁδηγίες τοῦ παπικοῦ «Ὁδηγοῦ γιά τόν Οἰκουμενισμό» (Directoire... sur l' œcumenisme), τίς συναφεῖς παπικές ἐγκυκλίους κ.ἅ 4.

Ἀναπόσπαστο μέρος τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς «συνόδου» ἀποτελεῖ καί τό Διάταγμα «Orientalium Ecclesiarum», τό «Διάταγμα γιά τίς Ἀνατολικές Καθολικές Ἐκκλησίες», τίς οὐνιτικές δηλαδή, τίς ὁποῖες ἀναγνωρίζει καί προασπίζεται μέ κάθε ἐπισημότητα, μέ πρόθεση νά ἀναβαθμίσει τό ρόλο τους μέσα στήν «Καθολική Ἐκκλησία» 5. Πρόκειται γιά τήν γνωστή οὐνιτικοῦ τύπου «ἑνότητα», μέ τόν ἀμοιβαῖο ἐμπλουτισμό τῶν δύο παραδόσεων, τήν ἑνότητα ἐν τῆ ποικιλίᾳ, ἡ ὁποία προπαγανδίζεται κατά κόρον καί στίς μέρες μας. Ἑνότητα δηλ., ὄχι στήν πίστη καί τήν ἀλήθεια, ἀλλά μία συγκρητιστικοῦ τύπου συγχώνευση, μία ἀπορρόφηση, οὐσιαστικά, τῆς Ὀρθοδοξίας στόν παπισμό, χωρίς αὐτός νά ἀποβάλει καμμία ἀπό τίς αἱρετικές πλάνες του.

Ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς Β’ Βατικανῆς «συνόδου» διαπιστώνουμε ὅτι, ἐκτός ἀπό κάποια ἀνώδυνα καί ἐπιφανειακά ἀνοίγματα τοῦ Βατικανοῦ πρός τούς Ὀρθοδόξους, τό Πρωτεῖο καί τό Ἀλάθητο ὄχι μόνον δέν περιορίζονται ἤ τουλάχιστον ἀποσιωποῦνται, ἀλλά ἐνισχύονται ἔναντι τῆς Α’ Βατικανῆς «συνόδου». «Ἡ Β’ Βατικάνειος Σύνοδος... δέν παρέλειψε νά ἐξάρη καί ἐνισχύση ἀκόμη περισσότερον καί τό παπικόν ἀξίωμα, μέχρι τοῦ σημείου μάλιστα ὥστε ὑπό τινων ὑμνητῶν αὐτοῦ ἐν τῇ Συνόδῳ ἐδημιουργήθη ἡ ὑπόνοια ὅτι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι πλέον ὁ Χριστός, ἀλλ’ ὁ Πέτρος καί μέσῳ αὐτοῦ ὁ Πάπας» 6. Ὅσον ἀφορᾶ τά ἀνοίγματά της, «πρόκειται περί μεταβολῆς τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καί ἐμφανίσεως τῆς «Ἐκκλησίας» τῆς Ρώμης, οὐχί δέ περί ἐσωτερικῆς μεταβολῆς ἐν τῇ διδασκαλίᾳ αὐτῆς» 7. Τήν ἀμετακίνητη ἐμμονή τοῦ Παπισμοῦ στά δόγματά του βεβαιώνουν κατά καιρούς οἱ «Πάπες» τῆς Ρώμης. Ὁ πρωτεργάτης καί ἐμπνευστής τῆς Β΄ Βατικανῆς «συνόδου» «Πάπας» Ἰωάννης ΚΓ΄ στήν Ἐγκύκλιο Ἐπιστολή του «Ad Petri Cathedram» δίνει τόν σκοπό τῆς «συνόδου» και λέει : «Ἀσφαλῶς θά ἀποτελέσει θαυμαστήν μαρτυρίαν ἀληθείας, ἑνότητος καί ἀγάπης, ὡς ἐλπίζομεν, διά ὅσους διατελοῦν ἐν διαστάσει μετά τῆς Ἀποστολικῆς Ἕδρας, τῆς Ρώμης, καί θά εἶναι εὐχάριστος ἡ πρόσκλησις πρός ἀναζήτησιν τῆς ἑνότητος ὑπέρ τῆς ὁποίας ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησούς Χριστός ἀπέτεινε θερμήν εὐχήν πρός τόν Οὐράνιον του Πατέρα» 8. Ὁ «Πάπας» Παῦλος ΣΤ’ μέ τήν πρώτη, μετά τήν ἐκλογή του, ἐγκύκλιο «Ecclesi amsuam» (6/8/1965) διαρκούσης τῆς Β’ Βατικανῆς δήλωνε : «Ἀπατῶνται ὅσοι πιστεύουσιν, ὅτι ἡμεῖς θά ἀποστῶμεν τῶν προνομίων ἡμῶν, τά ὁποῖα θεόθεν ἐδόθησαν διά τοῦ ἀποστόλου Πέτρου» 9. Καί ὁ «Πάπας» Ἰωάννης-Παῦλος Β’ μέ τήν ἐγκύκλιό του «Lumen Orientalis» (25/3/1995) κινεῖται στήν ἴδια γραμμή, ὅπως σχολιάζει ὁ μακαριστός καθηγητής Ἰωάννης Παναγόπουλος: «Ἡ ἐγκύκλιος ἐπανέρχεται μέ ἀδιαλλαξία καί ἀκαμψία στίς διακηρύξεις περί Οἰκουμενισμοῦ τῆς Β’ Βατικανῆς «συνόδου»... Κάθε συζήτηση γιά τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα προϋποθέτει τήν ἄνευ ὅρων ἀποδοχή τοῦ Παπικοῦ πρωτείου, τό ὁποῖο ὁ Θεός ἵδρυσε “ὡς παντοτεινή καί ὀρατή ἀρχή καί θεμέλιο ἑνότητας» 10. Παρόμοιες θέσεις διατυπώνονται καί στήν Παπική Ἐγκύκλιο «Ut Unum Sint» (Ἵνα ὦσιν ἕν).

Αὐτά ἀσφαλως δέν θά ἀκουσθοῦν στήν παραπάνω ἡμερίδα γι’ αὐτό κρίναμε ἀναγκαῖο νά ὑπογραμμισθοῦν γιά νά συνεννοούμεθα. 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

________________________________________ 

1 ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, ἐκδ.“Ἀστήρ”, εἰδικώτερα βλ. τὰ δοκίμιά του : “Ἡ ὑψίστη ἀξία καὶ τὸ ἔσχατον κριτήριον ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ”, “Ἀπὸ τὸν ἀρειανισμὸν τοῦ Ἀρείου ἕως τὸν νεώτερον εὐρωπαϊκὸν ἀρειανισμὸν” καὶ “Σκέψεις περὶ τοῦ "ἀλαθήτου" τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου”, Ὀρθόδοξος Τύπος, 19-10-2012, http://aktines.blogspot.gr/2012/10/blog-post_282.html 
2 Διατάγματα Β΄ Συνόδου Βατικανοῦ, τεῦχος 7, ἔκδ. «Γραφείου Καλοῦ Τύπου», Ἁθήνα, σσ. 43-44. 
3 Τοῦ ἰδίου, Β΄ Σύνοδος του Βατικανού : μια γενική άποψη, http://www.typosmaroniton.com/cgibin/hweb?-A=13524&-V=social 15/10/2012 
4 ΒΛΑΣΙΟΣ ΦΕΙΔΑΣ, «Η παπική Εγκύκλιος Ut Unum Sint και ο Διάλογος Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας» Ανάτυπον εκ του περιοδικού «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» Έτος ΟΒ' (1995), σσ. 585-87, 615-17, 660-63. 
5 π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΝΤΙΔΗΣ, «Η Β’ Σύνοδος του Βατικανού ανοίγει την Εκκλησία στο μέλλον. Β΄ Βατικανή Σύνοδος - Εποχή συμφιλίωσης και διαλόγου», περιοδικό Ἀνοιχτοί Ὀρίζοντες, τεῦχος 1028, Δεκέμβριος 2005, http://ao.cen.gr/anoriz1028/AnOriz1028_19.htm 
6 ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, τομ. Ι, Αθήναι 1964, σ. 25. 
 7 Ἔνθ’ ἀνωτ., τομ. ΙΙ, Αθήναι 1965, σ. 170. 
8 ΠΑΠΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΓ΄, Εγκύκλιος Επιστολή «AD PETRI CATHEDRAM», 29.6.59, Acta Ap. Sedis, Vol. LI, 22.7.1959, σσ. 497-531 
9 ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΜΙΡΗΣ, ἔνθ’ἀνωτ., σ. 171. 
10 ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ, «Το Βατικανό και η Ενωση των Χριστιανικών Εκκλησιών», εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30-7-1995. ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ἀνησυχία γιά τήν προετοιμαζομένη ἀπό τό Βατικανό ἕνωση Ὀρθοδόξων - Ρωμαιοκαθολικῶν http://www.orthodoxnet.gr/print.php?sid=155

ὑποκριτά, ἔκβαλε πρώτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου. (Ματθ. 7, 5 6)

"Ὁ Θεός μας ἔδωσε δυὸ αὐτιὰ καὶ μία γλῶσσα, γιὰ νὰ ἀκοῦμε περισσότερο καὶ νὰ μιλᾶμε λιγότερο".(Ι. Χρυσοστόμου) 

Τὸ κείμενο γράφεται διὰ τὸν λόγο ὅτι εἰμασταν μάρτυρες ἀνάρμοστης συμπεριφορᾶς σὲ ἕναν συνάνθρωπό μας. Μάλλον μερικοὶ ἀκόμα δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν χρειάζεται φύλακες εἰς τὴν Ἐκκλησία του,  καὶ σὲ κανέναν δὲν ἔχει δώσει τὸ δικαίωμα νὰ κάνει τὸν κριτή.

Σὲ πείραξε αὐτὸς ποῦ σκανδαλίζει τὸν κόσμο; Ἐσὺ ποῦ σκανδαλίζεις τὸν Χριστὸ μὲ τὴν ἀδιακρισία σου δὲν σὲ πειράζει; Δὲν σκέφτηκες ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ μὴν ξέρει πῶς νὰ κινεῖται, καὶ ἐσὺ ποῦ «ξέρεις» ἔτσι τὸν ἀντιμετωπίζεις; Κάποιος βέβαια μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε αὐτὴν τὴν δοκιμασία γιὰ νὰ δεῖ τὴν ὑπομονὴ τού συγκεκριμενου ἀνθρώπου. Ἐμεῖς λέμε ὅμως ὅτι ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ δοκίμασε τὴν δική σου ὑπομονὴ καὶ φυσικὰ ἀπέτυχες δύστυχε ἄνθρωπε! Δὲν διάβασες δύστυχε τί λέει ὁ Κύριος; "λέγω δὲ ὑμὶν ὅτι τοῦ ἱεροῦ μεῖζον ἐστιν ὧδε. Εἰ δὲ ἐγνώκειτε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν, οὐκ ἂν κατεδικάσατε τοὺς ἀναιτίους. Κύριος γὰρ ἐστιν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ σαββάτου" (Ματθ. 12, 5‑8).

Σημαίνει νομίζεις κάτι ὅτι πηγαίνεις συχνὰ εἰς τὴν Ἐκκλησία; Ἄκου τὸν Κύριο τί σου λέει: "Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρώτον τὸ ἐντός του ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἴνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν". (Ματθ. 23, 25‑26)

   Δέν σκέφτηκες μήπως ἐσὺ εἶσαι ὁ Φαρισαῖος καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ τελώνης; (Λουκ. 18, 9‑14)

Νομίζεις ὅτι ἐσὺ εἶσαι καλύτερος ἀπὸ αὐτὸν ποῦ κατέκρινες; Ἄκου πάλι τὸν Κύριον: "Οὐαὶ ὑμίν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας. οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοὶ ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας". (Ματθ. 23, 27‑29)

   Νομίζεις ὅτι μίλησες ὅπως ἔπρεπε; "ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ. ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει ἀγαθά, καὶ ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει πονηρὰ" (Ματθ. 12, 34‑36). Ἐσὺ ἔβγαλες ἀγαθὸ ἡ πονηρὸ λόγο εἰς τὸν συγκεκριμένο ἄνθρωπο;

   Δέν σκέφτηκες ὅτι ἐπέστρεψε ἕνας ἀδερφός μας ποῦ ἦταν χαμένος καὶ σὺ πᾶς νὰ τὸν ἐλεγξεῖς; ''Τί ὑμὶν δοκεῖ; ἐὰν γένηται τινι ἀνθρώπω ἑκατὸν πρόβατα καὶ πλανηθῆ ἓν ἐξ αὐτῶν, οὐχὶ ἀφιεῖς τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα ἐπὶ τὰ ὅρη, πορευθεῖς ζητεῖ τὸ πλανώμενον; Καὶ ἐὰν γένηται εὐρεῖν αὐτό, ἀμὴν λέγω ὑμὶν ὅτι χαίρει ἐπ’ αὐτῶ μᾶλλον ἢ ἐπὶ τοῖς ἐνενήκοντα ἐννέα τοῖς μὴ πεπλανημένοις". (Ματθ. 18, 12‑13) (Λουκ. 15, 1‑7), καὶ ἐσὺ ἀδερφὲ ἀντὶ νὰ χαρεῖς πηγαίνεις καὶ διώχνεις ἔξω αὐτὸν ποῦ ἔχει δεχθεῖ ὁ Χριστός; Πῶς τολμᾶς; ξέχασες τὴν παραβολὴ τοῦ ἄσωτου υἱοῦ; (Λουκ. 15, 11‑32) 

   Δέν τρόμαξες μόνο μὲ τὴν σκέψη μήπως αὐτὸς ποῦ ἔδιωξες ὁμοιάζει μὲ τὴν πτωχὴ χήρα; Διάβασε το κατὰ Μάρκον 12, 41‑44.

   Νομίζεις ὅτι ἐσὺ μπορεῖς νὰ πείσεις μὲ τὸν λόγο σου; Δὲν ξέρεις τί λέει ὁ Κύριος; ''Εάν ὁ Κύριος δὲν οἰκοδομήση οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες''. Όσο καὶ νὰ προσπαθήσεις νὰ πείσεις ἐσὺ ἄνθρωπε, ἐὰν δὲν μιλήσει ὁ Κύριος εἰς τὴν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου εἰς μάτην κοπιάζεις. Ἀντὶ νὰ τὸν πείσεις μέσω τῆς προσευχῆς σου προσπαθεῖς μάταια μὲ τοὺς ἀνάξιους λόγους σου;

   Πήγες νὰ παρέμβεις πρῶτος ἐσὺ ἀντὶ ὁ Κύριος; Διάβασε τί ἀπάντησε ὁ Κύριος ὅταν πῆγε νὰ παρέμβει ὁ Ἄπ. Πέτρος στὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ. Καί προσλαβόμενος αὐτὸν ὁ Πέτρος ἤρξατο ἐπιτιμᾶν αὐτῶ λέγων»· ἴλεως σοί, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται τοῦτο. ὁ δὲ στραφεῖς εἶπε τῷ Πέτρω· ὕπαγε ὀπίσω, Σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἰ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων. (Ματθ. 16, 21‑23)

   Ἕναν αἰώνα νωρίτερα ὁ ἅγιος Δωρόθεος διαπιστώνει: «Ἐμεῖς οἱ ἄθλιοι, ὀ,τιδήποτε κι ἂν δοῦμε ἢ ἀκούσουμε ἢ ὑποθέσουμε, ἀρχίζουμε νὰ τὸ κατακρίνουμε, νὰ τὸ συχαινόμαστε ἢ νὰ τὸ ἐξευτελίζουμε δίχως καμιὰ διάκριση. Ἐκεῖνο μάλιστα, ποῦ εἶναι ἀκόμη χειρότερο, εἶναι ὅτι δὲν περιοριζόμαστε μόνο στὴ βλάβη τοῦ ἐαυτοῦ μας, ἀλλὰ καὶ προχωρᾶμε πιὸ πέρα. Συναντᾶμε τὸν ἄλλον ἀδελφὸ καὶ ἀμέσως τοῦ λέμε· αὐτὸ κι αὐτό. Κι ἔτσι κοντὰ σὲ ἐμᾶς βλάφτουμε καὶ τὸν ἄλλο, μιὰ καὶ τοῦ βάζουμε στὴν καρδιὰ τοῦ τὴν ἁμαρτία. Δὲν φοβόμαστε, βλέπετε, αὐτὸν ποῦ εἶπε: ‘‘Οὐαί, ὁ ποτίζων τὸν πλησίον αὐτοῦ ἀνατροπὴν θολεράν (Ἀμβακοὺμ 2, 15)’’, ἀλλὰ ἐκτελοῦμε τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου, δίχως καθόλου νὰ μᾶς μέλει».

   Κάτι ἀνάλογό μας λέει καὶ ὁ Ἰσαὰκ ὁ Σύρος: «Γιατί μισεῖς τὸν ἁμαρτωλό, ἄνθρωπέ μου; Ἐπειδὴ δὲν εἶναι, σύμφωνα μὲ τὴ γνώμη σου, δίκαιος; Ποῦ ὅμως εἶναι ἡ δικὴ δικαιοσύνη, ἀφοῦ δὲν ἔχεις ἀγάπη; Γιατί δὲν ἔκλαψες γι’ αὐτόν; Ἐσὺ ὅμως τὸν καταδιώκεις». (Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, Λόγοι Ξ)

   Θά μπορούσαμε ἀδελφέ, νὰ βροῦμε ἀμέτρητα ἀκόμα χωρία γιὰ νὰ σοὺ ὑποδείξουμε τὴν πλάνη σου, ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι ἤδη ἀρκετὰ διότι "πᾶν ρῆμα ἀργὸν κριθήσεται".

   Κλάψε ἀδερφέ, κλάψε ὅσο μπορεῖς διὰ τὴν κατάντιά μας, ποῦ προσπαθοῦμε νὰ κάνουμε τοὺς ἄλλους νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ καταλάβουν τὸν Χριστό, χωρὶς κὰν νὰ τὸν ἔχουμε καταλάβει ἐμεῖς. 

Ἂν νομίζεις ὅμως ὅτι ἐσὺ γνωρίζεις τότε: «ἐκεῖνος δὲ ὁ δοῦλος, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἐαυτοῦ καὶ μὴ ἐτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλᾶς· ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν, δαρήσεται ὀλίγας». (Λουκ. 12, 47‑48)

Ο Πατριάρχης Αντιοχείας εξελέγη συμπρόεδρος στο ΠΣΕ

H 10^η Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών εξέλεξε τη Δευτέρα 8 νέους Προέδρους κατά τη διάρκεια κλειστής συνεδρίασης που πραγματοποιήθηκε στο Μπουσάν.

Εκ μέρους των Ορθοδόξων Εκκλησιών που συμμετέχουν στο ΠΣΕ υποστηρίχθηκε και εξελέγη ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης σε μια κίνηση να υπογραμμισθεί το ενδιαφέρον και η αγωνία τους για την κατάσταση των χριστιανών στην Μέση Ανατολή.

Επίσης, συμπρόεδρος εξελέγη ο Ανώτατος Πατριάρχης και Καθολικός όλων των Αρμενίων Καρέκιν Β', εκ μέρους των αντιπροσωπειών Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών.

Σύμφωνα με τον Κανονισμό του ΠΣΕ ο ρόλος των προέδρων του είναι να προωθούν για την περίοδο της επταετούς θητείας τους τον οικουμενισμό και την όλη προσπάθεια που καταβάλει ο διεθνής οργανισμός.

ΠΗΓΗ ''ΑΜΕΝ. GR''

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΕΑ

Σε κατανυκτική ατμόσφαιρα τελέστηκε, το πρωί της Κυριακής, η Θεία Λειτουργία  στον ταπεινό Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Μπουσάν της Κορέας, από τον επιχώριο Μητροπολίτη Κορέας Αμβρόσιο. Στη Θεία Λειτουργία παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οι Ορθόδοξοι Ιεράρχες, οι κληρικοί και οι λαϊκοί που συμμετέχουν στις εργασίες της 10ης Γενικής Συνελεύσεως του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών που πραγματοποιείται από την περασμένη εβδομάδα στην παραθαλάσσια πόλη της Κορέας καθώς και πλήθος ορθοδόξων πιστών – γηγενών, ελληνόφωνων και σλαβόφωνων.

Ο Ιερός Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου συστεγάζεται με το Κοινοτικό Πολιτιστικό Κέντρο και με τον βρεφονηπιακό σταθμό της ενορίας σε ένα επιβλητικό κτήριο στην καρδιά του Μπουσάν. Μια πνευματική κυψέλη της κοινότητας των ορθοδόξων χριστιανών της πόλης που ζει ενωμένη, με πολύ αγάπη και πίστη στον Θεό και τον Σωτήρα Χριστό, τα θεμέλια της οποίας έθεσε ο πρώτος Μητροπολίτης Κορέας και νυν Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος και σήμερα τελεί υπό την καθοδήγηση του Μητροπολίτη Αμβροσίου. 

Σε αυτό το Ναό την Κυριακή οι Αντιπροσωπείες όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών  που συμμετέχουν στη Γ.Σ. του ΠΣΕ, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Σερβίας, Ρουμανίας, των Εκκλησιών Κύπρου, Ελλάδος, Αλβανίας, Πολωνίας, Τσεχίας και Σλοβακίας – εκτός από την αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Μόσχας που προτίμησε την «αυτοαπομόνωση» στο Ρωσικό Προξενείο  - συμπροσευχήθηκαν μαζί με τον Μητροπολίτη Κορέας Αμβρόσιο που τέλεσε την θεία ευχαριστία. Επίσης παρέστησαν αντιπροσωπείες εκ των Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών που συμμετέχουν στη Γ.Σ. του ΠΣΕ.

Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Μητροπολίτης Κωνστανίας και Αμμοχώστου Βασίλειος ενώ μετά το πέρας της θείας λειτουργίας τα μέλη των αντιπροσωπειών καλωσόρισε ο επιχώριος Μητροπολίτης Κορέας Αμβρόσιος:

«Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Άγιε Σασίμων, εκπρόσωπε της Α.Θ.Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, κ. Γεννάδιε,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

Αγαπητοί Πατέρες,

Ελλογιμώτατοι κύριοι Καθηγητές,

Αγαπητοί κυρίες και κύριοι,

Με πολλή χαρά και τιμή σας καλωσορίζω εκ μέρους όλων των Κορεατών αδελφών μας, αλλά και όλων των Ορθοδόξων, που διαμένουν στην Κορέα και προέρχονται από διάφορες ορθόδοξες χώρες και σας εύχομαι η παραμονή σας στην Κορέα να είναι ευλογημένη και πνευματικώς καρποφόρα.

Στην Ορθόδοξη Μητρόπολη Κορέας, η οποία ανήκει εκκλησιαστικώς στο σεπτόν Οικουμενικόν Πατριαρχείον από το 1955, ζούμε έντονα το μεγάλο θαύμα της Πεντηκοστής. Γιατί με την προσέλευση των Κορεατών στην Ορθόδοξη Εκκλησία, την κατήχησή τους και την ένταξή τους δια των Μυστηρίων του Αγίου Βαπτίσματος και Χρίσματος στην Βασιλεία του Θεού, ξαναζούμε συγκινητικές στιγμές της Αρχαίας Εκκλησίας. Το θαύμα, όμως, της Πεντηκοστής γίνεται επίσης ολοφάνερο και σε κάθε Ευχαριστιακή Σύναξή μας. Όταν Ορθόδοξοι πιστοί από κάθε γωνιά της γης συγκεντρωμένοι επί το αυτό υμνολογούν τον Κύριο της Δόξης και συμμετέχουν στο Κοινό Ποτήριο μέσα στην ίδια υπό έναν Επίσκοπο Εκκλησία, όπως στα Ιεροσόλυμα, ζούμε σ᾽ όλο του το μεγαλείο το θαύμα της Πεντηκοστής. Γνωρίζοντας κανείς ότι αυτό είναι σπάνιο, εάν όχι μοναδικό, στα σημερινά εκκλησιαστικά δρώμενα, όπου, δυστυχώς, πολλές φορές υπερτερεί στην πράξη το εθνικό στοιχείο και όχι η κανονική εκκλησιαστική τάξη, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται περί μεγάλου θαύματος. 

Με την χάρη του Θεού και την άγρυπνη μέριμνα της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, εφαρμόζουμε ήδη στην Κορέα την κοινή πανορθόδοξη Απόφαση για την Ορθόδοξη Διασπορά της Δ´ Προσυνοδικής Πανορθόδοξης Διάσκεψης στο εν Σαμπεζύ Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 2009, για την επαναφορά, δηλαδή, στην αυστηρώς κανονική τάξη της αρχαίας Εκκλησίας, που είναι, ως γνωστόν, η ύπαρξη ενός και μόνον Επισκόπου σε κάθε τόπο, με μοναδικό κριτήριο το γεωγραφικό και ποτέ το γλωσσικό η το εθνικοφυλετικό. Γιατί, όπως είπε η Α.Θ. Παναγιότητα ο Οικουμενικός ημών Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος τον περασμένο Σεπτέμβριο κατά το επίσημο ταξίδι του στην Εσθονία: «Δεν νοείται και δεν είναι Ορθόδοξος εκείνος όστις προβάλλει εθνοφυλετικάς απόψεις και διαρρηγνύει τοιουτοτρόπως τον άρραφον χιτώνα του Χριστού».

Σας παρακαλώ εύχεσθε να διατηρηθεί επ᾽ άπειρον το καθεστώς αυτό στην εν Κορέα Εκκλησία μας και να αρχίσει σύντομα να εφαρμόζεται το ίδιο καθεστώς και σε άλλες γεωγραφικές περιοχές, προς δόξαν Θεού και την ενότητα της ανά την Οικουμένη  Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Τελειώνοντας, εκ μέρους του αιδεσιμ. π. Αλεξάνδρου Χαν, της Πρεσβυτέρας Παταπίας, του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και όλων των μελών της Ενορίας μας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Πουσάν, εύχομαι σε όλους τους υψηλούς επισκέπτες μας υγεία, μακροημέρευση και κάθε ευλογία παρά του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Καλώς ήλθατε!».    

Εκ μέρους όλων των Αντιπροσωπειών των Ορθοδόξων Εκκλησιών ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Κορέας Αμβρόσιο ο Μητροπολίτης Σασίμων Γεννάδιος, επικεφαλής της Αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου ο οποίος μετέφερε τις ευχές και την πατρική αγάπη και τις ευλογίες του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ο Μητροπολίτης Γεννάδιος υπενθύμισε μάλιστα ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο πλαίσιο των ποιμαντικών ταξιδιών του είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί δύο φορές την Κορέα και να ευλογήσει το πλήρωμά της. Εις ανάμνηση του σημαντικού πανορθοδόξου γεγονότος για την ενορία του Ι.Ν.Ευαγγελισμού της Θεοτόκου ο Μητροπολίτης Σασίμων προσέφερε στον προϊστάμενο του Ιερού Ναού π.Αλέξανδρο Χαν ένα θυμιατό. 

Στη συνέχεια τα μέλη των Αντιπροσωπειών και όλοι οι ενορίτες παρακάθισαν σε κοινή τράπεζα αγάπης που προσέφερε ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος και το ενοριακό συμβούλιο. Ακολούθως στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου η νεολαία και η χορωδία της δυναμικής αυτής ενορίας καλωσόρισαν όλους με τραγούδια και παραδοσιακές μουσικές. Εκ μέρους όλων ευχαρίστησε τη νεολαία της ενορία ο Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ, επικεφαλής της Αντιπροσωπείας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.

Έτσι στον ταπεινό Ναό και στις εγκαταστάσεις της Κοινότητας – που με τόσο αγάπη φροντίζουν ο π.Αλέξανδρος Χαν και η Πρεσβυτέρα του κ.Παταπία - όλοι μαζί οι Ορθόδοξοι, ενωμένοι, βίωσαν την χαρά της ευχαριστιακής σύναξης μαζί με τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο και τους ορθοδόξους αδελφούς μας στο όμορφο Μπουσάν, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στη χώρα της «Πρωινής Γαλήνης».

- See more at: http://www.amen.gr/article15806#sthash.0mHdYLNW.dpuf