Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Θεολογική και ιστορική κριτική της εισηγήσεως του Σεβ. Μητρ. Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου στην Παπική Ημερίδα για την Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο (Μέρος Β΄)

Β΄ ΚΡΙΤΙΚΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Ο Π. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ!

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': Ο Π. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΩΘΙ ΛΟΓΟΥΣ. ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ''ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''  ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΟΠΩΣ ΑΡΜΟΖΕΙ!

ΓΡΑΦΕΙ Ο Π. ΙΩΗΛ:

Χρειάζεται όμως προσοχή και διάκρισις.

Το θέμα της ομολογίας - και μάλιστα τις ορθές του προδιαγραφές - για να μην καταντά άκριτο και φαιδρό, για να μη φέρει πνευματική ζημία αντί καλού και ωφελείας, πρέπει να συνοδεύεται με διάκριση. Δεν είναι και τόσο απλό όσο ίσως εξ' αρχής φαίνεται. Είναι πολύπτυχο και απαιτεί όχι μόνο την αγνή διάθεση εκ μέρους του πιστού, αλλά και την στιβαρή χειραγωγία από έμπειρο ή έμπειρους πνευματικούς πατέρες.

Βεβαίως, τον Απόστολο Τιμόθεο τον κρατούσε γερά και τον διαπαιδαγωγούσε εν Χριστώ ο μέγιστος των Αποστόλων. Και αν ερευνήσουμε, θα διαπιστώσουμε πως πίσω ή καλύτερα δίπλα από τον κάθε ομολογητή ήμάρτυρα της αμωμήτου πίστεώς μας, βρίσκεται ένας αυθεντικός πνευματικός πατέρας που άνδρωσε και γύμνασε μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, την ηρωίκή ύπαρξη. Διότι και στο σημείο αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε, πως λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι. Είναι δε αδύνατον να φέρει κανείς ευλογημένα αποτελέσματα όταν ξεκινά μόνος ή το ακόμα χειρότερο, όταν την «αποτείχισή» του ή την αποκοπή του από το Σώμα της Εκκλησίας, την τοποθετεί στα ομολογιακά δήθεν επίπεδα και το σχίσμα θέλει να το δικαιολογήσει ως δήθεν Πατερική γραμμή και αυθεντική Ορθοδοξία. Το δε ακόμα χειρότερο είναι τούτο. Πως ενώ αργά ή γρήγορα συνειδητοποιεί κανείς την πλάνη και την παρασπονδία του, «αισχύνεται» όμως και να την ομολογήσει. Και γιατί αυτό; Διότι τώρα φοβάται να αντιμετωπίσει τον συρφετό της ομάδας των «συναγωνιστών» που και αυτοί ίσως, από αυτόν τον ίδιον να οδηγήθηκαν στην κατ' άτομο ή και στην ομαδική «αποτείχιση» και αποκοπή.

Αλλ' επιβάλλεται στο σημείο αυτό να αγγίξουμε και μια παραπλήσια και κρυφή ή και φανερή πληγή. Το πόσες δηλ. ψυχές, κατά τα άλλα αγαθές και ειλικρινείς, διστάζουν ή και φοβούνται να ομολογήσουν την αλήθεια. Φοβούνται και δειλιάζουν, λόγω του ότι έχουν εγκλωβιστεί σε καθαρά ανθρώπινες καταστάσεις. Καθοδηγούνται δηλ. από πρόσωπα που έχουν ημιμάθεια σε θέματα ορθοδόξου βιωτής και Πατερικής παραδόσεως. Σε ομάδες με ρευστή δογματική συνείδηση. Αποτέλεσμα; Να αρνούνται όχι μόνο την αυθεντική ομολογία, αλλά και την πιο απλή έστω διαμαρτυρία σε θέματα που άπτονται την ουσία και αυτής της ζωής, όπως είναι για παράδειγμα ο λεγόμενος «εγκεφαλικός θάνατος», αλλά και τόσα άλλα για τα οποία θα έπρεπε να αποδείξουν ότι και ευαισθησία υπάρχει στους κόλπους τους, μα και ότι γνωρίζουν να ξεχωρίζουν την αυθεντική Αποστολική και πατερική φωνή, από τον ψευδοσυναισθηματισμό και τις νόθες Εκκλησιαστικές καταστάσεις.

Είθε, ο Κύριος Ιησούς να χαρίζει τον φωτισμό, την διάκριση και την ομολογία σε όλες τις εκφάνσεις της πίστεως και της ζωής μας. Aμήν.

KAI TO ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ:

Ὁ π. Ἰωὴλ Κωστάνταρος, ὁ ὁποῖος κάθε Σάββατο ἀσχολεῖται ἐπιτυχῶς μὲ τὴν ἀνάλυση κάποιου Εὐαγγελικοῦ ἢ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος, μᾶς ἐξέπληξε στὸ Σαββατιάτικο ἄρθρο του δυσάρεστα, διότι χωρὶς κάποια προηγούμενη κρούση, παρατήρηση, συμβουλή (παρόλο ποὺ μὲ κάποιον ἀπὸ μᾶς εἶχε στὸ παρελθὸν ἐπικοινωνία καὶ θὰ μποροῦσε νὰ συζητήσει τὸ θέμα), τὰ ἔβαλε μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ πράξη τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς τὴν ὁποία ἀκολουθήσαμε, τυπικὰ μέν, ἐφαρμόζοντας ἕνα ἱερὸ Κανόνα, οὐσιαστικὰ ὅμως, ἀκολουθώντας τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων, ὅπως ἐφαρμόστηκαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας, καὶ τὴν ὁποία ἀκόμα καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος (τοῦ ὁποίου ἐπιλεκτικὰ ἐπικαλοῦνται ὡς πρὸς τὴν δυνητικὸτητα τοῦ Κανόνος) ἀποδέχεται!

Πρὸς αὐτὸν, λοιπόν, ἀναγκαζόμαστε νὰ ἀπευθύνουμε τὸ κείμενο αὐτό.

Εἶναι σαφές, πάτερ, ὅτι ἀναφέρεσθε καὶ σὲ μᾶς, ἐπικαλούμενος τὴν σχιζοφρενικὴ Τελεβάντια ἐπιχειρηματολογία περὶ «ἀποτειχίσεως», ποὺ κανένας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας δὲν διδάσκει. Ἀποδεικνύουμε ἐδῶ καὶ κάποια χρόνια, ὅτι ἀκολουθοῦμε τὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· ἔχουμε δημοσιεύσει γι’ αὐτὸ τὸ θέμα ἑκατοντάδες ἄρθρα καὶ σχόλια στὸ διαδίκτυο, σὲ περιοδικὰ καὶ σὲ βιβλία, καὶ ἐσεῖς δὲν κάνατε τὸν κόπο νὰ τὰ ἀντικρούσετε, ἀλλὰ ὡς ἀπόλυτη ἐκκλησιαστικὴ αὐθεντία τὰ διαγράφετε· καὶ ἀποκαλεῖτε τὴν ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῶν Ἀποστόλων μαρτυρούμενη διδασκαλία-πράξη ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς
«ως δήθεν Πατερική γραμμή και αυθεντική Ορθοδοξία», χωρὶς νὰ προσάγετε τὴν ἀναίρεση ὅσων γράψαμε, ἢ τὴν στήριξη τῶν δικῶν σας θέσεων μὲ ἀνάλογα (ἔστω καὶ ἐλάχιστα) πατερικὰ κείμενα!

Φανταζόμαστε ὅσα περὶ σχίσματος γράφετε, νὰ μὴ ἀναφέρονται σὲ μᾶς· γιὰ κάθε ἐνδεχόμενο ὅμως σᾶς πληροφοροῦμε ὅτι δὲν ἔχουμε ἀποσχιστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους της, ποὺ ἐσεῖς καὶ ὁ Ἐπίσκοπός σας, ἀπὸ δειλία (ποὺ τὴν βαπτίζετε «διάκριση») δὲν τολμᾶτε νὰ τοὺς κατονομάσετε ἢ νὰ ἀπομακρυνθεῖτε ἀπὸ αὐτούς. Πέφτετε ἔτσι στὴν αἵρεση τοῦ «ὀνοματοκρυπτισμοῦ», ὅπως προσφυῶς ὀνόμασε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης (παρόλο ποὺ καὶ ὁ ἴδιος τὴν ἐφαρμόζει!) τὴν δειλία νὰ κατονομάσει κανεὶς τοὺς αἱρετικούς, νὰ παύσει νὰ τοὺς μνημονεύει, νὰ σταματήσει τὴν μετ’ αὐτῶν κοινωνία καὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ αὐτούς!

Στὴ συνέχεια, πάτερ, ἐπικαλεῖσθε τὸ ἕτερο Τελεβάντιο ἐπιχείρημα (αὐτὸ δὰ ἂν εἶναι «γιὰ κλάματα») σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο  οἱ ἀποτειχισμένοι καὶ ὁ πνευματικός τους, «ενώ αργά ή γρήγορα συνειδητοποιεί κανείς την πλάνη και την παρασπονδία του, “αισχύνεται” όμως και να την ομολογήσει. Και γιατί αυτό; Διότι τώρα φοβάται να αντιμετωπίσει τον συρφετό της ομάδας των “συναγωνιστών” που και αυτοί ίσως, από αυτόν τον ίδιον να οδηγήθηκαν στην κατ' άτομο ή και στην ομαδική “αποτείχιση” και αποκοπή».

Ἐδῶ, πάτερ, μᾶς συκοφαντεῖτε ἀνεπίτρεπτα. Πότε ἀποκοπήκαμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Οἱ θεολογικές σας γνώσεις αὐτὸ σᾶς λένε; Ὅτι ἡ ἀποτείχιση ἀποτελεῖ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Δὲν ἀποτελεῖ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Γιὰ ρωτῆστε τὸν ἐκλεκτὸ πνευματικὸ καὶ ἱερομόναχο π. Θεόδωρο Διαμάντη, ποὺ συμμετεῖχε καὶ ὑπέγραψε κείμενα τῆς ὁμάδος Κληρικῶν καὶ μοναχῶν, πόσες φορὲς ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης μίλησε καὶ προετοίμασε τοὺς κληρικοὺς τῆς ὁμάδος γιὰ τὴν ἀποτείχιση;

Ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο. Πότε, πάτερ, ἀσχοληθήκατε ξανὰ μὲ μᾶς; Πότε μᾶς ἐπισημάνατε ὅτι σφάλουμε; «Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος, σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς». Σὲ αὐτὸ σημειώνει ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Ἐὰν προληφθῇ, τουτέστιν, ἐὰν συναρπαγῇ. Ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον. Οὐκ εἶπε, Κολάζετε, οὐδὲ, Καταδικάζετε, ἀλλὰ, Διορθοῦσθε».

Λοιπόν, πότε, π. Ἰωήλ, μᾶς ἀποδείξατε ὅτι πλανώμεθα; Πότε μᾶς συμβουλέψατε, ἔστω, ὅτι ἡ ἀποτείχιση εἶναι μιὰ λανθασμένη ἐνέργεια; Ἐσεῖς ποτέ. Παρόλο ὅτι σᾶς ἐπισκεφτήκαμε στὴν Κόνιτσα μὲ σκοπὸ νὰ συζητήσουμε καὶ αὐτὸ τὸ θέμα! Μᾶς ἀποφύγατε!

Μήπως ὅμως, κάποιος ἄλλος ποιμένας μᾶς τὸ ἀπέδειξε; Μήπως κάποιος ἀνταποκρίθηκε στὴν παράκλησή μας, στὴν πρόκληση ποὺ τοῦ ἀπευθύναμε; Μήπως ἡ πατρική του ἀγαπητικὴ καρδιά συγκινήθηκε (καθόσον γράψαμε ὅτι αὐτὴ ἡ ἐνέργεια ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς θέμα σωτηρίας), καὶ μᾶς ὑπέδειξε ἁγιοπατερικὰ τὸ τυχὸν λάθος μας; Μήπως εὐαισθητοποιήθηκε στὶς -ἐδῶ καὶ τέσσερα χρόνια- δημοσιεύσεις μας, διὰ τῶν ὁποίων ζητούσαμε τὴν πανεπιστημιακή, καθηγητική γνώμη τους, ἢ τὴν πατρική, ποιμαντορική τους βοήθεια, ὥστε νὰ μᾶς παρουσιάσει τὴν κατοχυρωμένη μὲ θεολογικὰ καὶ ἁγιοπατερικὰ κείμενα διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τυχὸν δὲν συμφωνοῦσε μὲ τὶς πράξεις μας;

Καὶ ἐφόσον κανεὶς δὲν τὸ ἔκανε αὐτό, πῶς ἐσεῖς, μὲ ποιό ἀνθρώπινο ἢ θεῖο δικαίωμα, ἀποφαίνεσθε ὅτι ἡ ἀποτείχιση εἶναι «πλάνη»;

Ποιός σᾶς εἶπε, πάτερ μου, ὅτι «αἰσχυνόμαστε» γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους; Σᾶς ρωτᾶμε εὐθέως: Ἐσεῖς συμφωνεῖτε μὲ τὶς διδασκαλίες τοῦ μητροπολίτη Περγάμου, Ἰωάννη Ζηζιούλα περὶ Βαπτισματικῆς Θεολογίας; Συμφωνεῖτε μὲ τὶς μεταπατερικὲς καὶ Οἰκουμενιστικὲς κακοδοξίες τοῦ μητροπολίτη Δημητριάδος; Συμφωνεῖτε μὲ τὰ περὶ «διηρημένης» Ἐκκλησίας τοῦ Μητροπολίτη Μεσσηνίας; Συμφωνεῖτε μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ μητροπολίτη Καλαβρύτων ὅτι τὸ Filioque δὲν εἶναι αἵρεση, ἀλλὰ θεολογούμενο; Συμφωνεῖτε μὲ τὸ βλάσφημο ἐπιχείρημά του, ὅτι δὲν τοῦ ἀρκεῖ τί λέγουν ὁ Κύριος καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιὰ νὰ παραδεχθεῖ ὅτι τὸ Filioque εἶναι αἵρεση, ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι "ἐκεῖ πάνω", μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα, γιὰ νὰ εἶναι σίγουρος ὅτι τὸ Filioque ἀποτελεῖ κακοδοξία καὶ βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Συμφωνεῖτε μὲ τὴν ἀπὸ τηλεοράσεως φράση του: «Ποτὲ δὲν θὰ σᾶς διδάξω ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεση»; Μήπως πρέπει νὰ πηγαίνουμε νὰ ἐκκλησιαζόμαστε στὴν ἐνορία μας, ποὺ ὁ ἱερέας πρεσβεύει τὰ ἴδια, τὰ διδάσκει στοὺς πιστοὺς, γιὰ νὰ ἀποδείξει στὸν Δημητριάδος, στὸν Μεσσηνίας ἢ στὸν Καλαβρύτων ὅτι εἶναι πειθήνιο ὄργανό του, ποὺ συνιστᾶ ταπείνωση καὶ ὑπακοὴ στὸν Δεσπότη καὶ φυσικὰ τὸν μνημονεύει;

Νὰ σᾶς πληροφορήσουμε, πάτερ μου, ἀκόμα καὶ τὰ ἑξῆς: Ὅταν κάποιοι πιστοὶ ρώτησαν τὸν π. Θεόδωρο Ζήση (ἔχουμε τουλάχιστον δύο τέτοιες μαρτυρίες) γιατί καθυστεροῦν οἱ κληρικοὶ τῆς Συνάξεως τὴν ἀποτείχιση, ποὺ εἶχαν μάλιστα προαναγγείλει μετὰ φανῶν καὶ λαμπάδων στὸ Μελισσοχῶρι ἐν μέσῳ χειροκροτημάτων καὶ ὁμολογιακῆς διαθέσεως, ὁ π. Θεόδωρος τοὺς ἀπάντησε ὅτι δὲν ἀποτειχίζονται, γιατὶ κάποιοι ἱερωμένοι διαφωνοῦν καί, ἂν θὰ προχωρήσουν στὴν ἀποτείχιση, κινδυνεύει νὰ διαλυθεῖ ἡ Σύναξη τῆς Γατζέας!

Ὅταν πάλι ἕνας ἐξ αὐτῶν τὸν ἐρώτησε: «Καὶ εἶναι ἡ διάλυση τῆς Συνάξεως λόγος θεολογικὸς γιὰ νὰ μὴν προχωρήσετε στὴν ἀποτείχιση;», ὁ π. Θεόδωρος ἀπάντησε πὼς υπάρχει καὶ θεολογικὴ κατοχύρωση, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ πρεσβυτέρα του ἀσθενεῖ, δὲν μπορεῖ νὰ γράψει γι’ αὐτὸ τὸ θέμα» (Μαρτυρία τοῦ θεολόγου Σημάτη Παναγιώτη). Ἐσεῖς, ὅμως, εἶπε, εἶστε ἐλεύθεροι νὰ προχωρήσετε σὲ ἀποτείχιση ἀπὸ μόνοι σας. Ἔκτοτε ἔχει γράψει καὶ κάνει ἑκατοντάδες ἄρθρα καὶ ὁμιλίες, ἀλλὰ χρόνο γιὰ νὰ γράψει τοὺς θεολογικοὺς λόγους ἐναντίον τῆς ἀποτειχίσεως, δὲν βρῆκε!

Ὅταν, ἐπίσης ἀνακοινώσαμε στὴ Σύναξη ὅτι μερικοὶ πιστοὶ ἀποφασίσαμε τὴν ἀποτείχιση, ἀφοῦ ἡ Σύναξη (τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὴν πρωτοβουλία τῆς ὁποίας περιμέναμε ἐπὶ τρία χρόνια) δὲν τὸ κάνει, μᾶς ἀπάντησαν πάλι, (ἐνώπιον 50-60 κληρικῶν) ὅτι καλά κάνουμε, εἴμαστε ἐλεύθεροι νὰ τὸ πράξουμε. Μάλιστα ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς σὲ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία εἶπε: «Διάβασα τὸ τευχίδιο περὶ ἀποτειχίσεως ποὺ μᾶς στείλατε, συγχαρητήρια, εἶναι ἄψογο. Νὰ ξέρετε ὅτι κι ἐμεῖς στὸν ἴδιο δρόμο βρισκόμαστε». Ἀκόμα, τὴν ἴδια περίπου ἀπάντηση μᾶς ἔστειλε γραπτῶς ὁ κ. Νικόλαος Βασιλειάδης τῆς Ἀδελφότητος «τοῦ Σωτῆρος». Κανεὶς δὲν μᾶς ἀπέτρεψε!

Παρομοίως καὶ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς μᾶς συνεχάρη γιὰ τὸ περὶ ἀποτειχίσεως πόνημά μας, διατυπώνοντας ταυτόχρονα καὶ κάποιες ἐπιφυλάξεις, οἱ ὁποῖες μετὰ ἕνα χρόνο περίπου διασκεδάστηκαν, ὅταν κάλεσε στὸν Πειραιᾶ τὸν πρόεδρο τοῦ «Κοσμᾶ Φλαμιάτου» κ. Ντετζιόρτζιο καὶ τὸν βράβευσε γιὰ τὸν ἀντι-Οἰκουμενιστικὸ ἀγῶνα τοῦ ἰδίου καὶ τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως». Καὶ τὸν βράβευσε μαζὶ μὲ τὸν π. Γεώργιο Μεταλληνὸ καὶ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση! Ὑπ’ ὄψιν ὅτι, ἕως τότε, εἴχαμε δημοσιεύσει ἀρκετὰ ἄρθρα περὶ ἀποτειχίσεως στὸ περιοδικό, ἐνῶ ἤξεραν ὅτι ὁ πνευματικός μας, π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, εἶναι καθοδηγός μας καὶ ἀποτειχισμένος ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 2000!

Τί ἄλλαξε, λοιπόν, καὶ ὅλοι στὴ συνέχεια ἀρχίσατε μιὰ ἐπίθεση ἐναντίον μας, κι ἕναν ἀποκλεισμὸ ἀπὸ τὰ ἱστολόγιά σας; Ἀνακαλύψατε ὅτι τὰ δεκάδες κείμενα ποὺ δημοσιεύσαμε καὶ ἀποδείκνυαν μὲ πατερικὰ κείμενα τὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς μὴ καταδικασμένους αἱρετικούς, εἶναι κακόδοξα; Παραθέσατε ἔστω καὶ ἕνα χωρίο κάποιου ἁγίου Πατέρα, ποὺ νὰ διδάσκει παραμονὴ καὶ ἐπικοινωνία μὲ διδάσκοντα αἵρεση; Κάποιον Πατέρα ποὺ νὰ διδάσκει π.χ., ὅτι οἱ θεολόγοι τῆς «Ἀδελφότητος «τοῦ Σωτῆρα» –μὲ τοὺς ὁποίους συνδέεστε– μποροῦν νὰ παραμένουν «γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἔργου» στὶς Μητροπόλεις Μεσσηνίας καὶ Δημητριάδος, καὶ νὰ συνεργάζονται μὲ τοὺς τοπικοὺς  Ἐπισκόπους ποὺ κακοδοξοῦν;

Εἶστε, πάτερ μου, «σοφότερος τῶν Ἁγίων Πατέρων» ποὺ μᾶς διδάσκουν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Σοφότερος ἀπὸ τὸν Ἅγιο καὶ Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη ποὺ διδάσκει «τοῖς αἱρετικοῖς μηδὲ χαίρειν λέγετε»; Γιατί λοιπόν, συκοφαντεῖτε, ὅσους προβαίνουν σὲ μιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἐνέργεια, ποὺ ὁ ΙΕ΄ Κανόνας ἐντέλλεται τὸ ἀντίθετο, δηλαδὴ ὄχι νὰ λοιδοροῦνται καὶ νὰ ἀπομονώνονται, ἀλλὰ νὰ ἐπαινοῦνται ὅσοι τὴν πραγματοποιοῦν; Ἐμεῖς δὲν ζητήσαμε νὰ μᾶς ἐπαινέσετε, (ὁ πνευματικός μας ἐξ ἀρχῆς μᾶς προειδοποίησε ὅτι θὰ ὑποστοῦμε καὶ τὰ δύο αὐτά), ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ μὴν ἀδικεῖτε τὴν Εὐαγγελικὴ διδασκαλία.

Ἀλήθεια! Πρὸς ὅσους πιστούς, ποὺ ὡς κληρικὸς καθοδηγεῖτε, παρόμοιες συμβουλὲς δίδετε; Τοὺς διδάσκετε καὶ τοὺς καθοδηγεῖτε δηλαδή, μὲ λογικὲς διδασκαλίες τοῦ μυαλοῦ σας ἢ σύμφωνα μὲ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ὅπως διατυπώθηκαν στὴν Ἁγία Γραφή, στοὺς Πατέρες καὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση;

Ποιός εἶπε σὲ σᾶς, καὶ κάποιους ὁμοίους σας, ὅτι ὅλες τὶς ἄλλες Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ ἐφαρμόζουμε, ἀλλὰ ὅσα ἀναφέρονται στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἔχουμε τὴν δυνατότητα καὶ νὰ μὴν τὰ ἐφαρμόζουμε; Ποιός σᾶς εἶπε ὅτι οἱ ἱεροὶ Κανόνες δὲν εἶναι ὁδοδεῖκτες σωτηρίας, ὅτι μπορεῖτε νὰ τοὺς γράφετε στὰ φτωχικὰ ὑποδήματά σας; Πῶς ἀνέχεσθε νὰ μνημονεύεται ὁ αἱρετικὸς Πατριάρχης;

Εἶναι αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμός, π. Ἰωήλ; Ἂν ναί, γιατί δὲν καταγγέλλετε ἐσεῖς καὶ ὁ Ἐπίσκοπός σας ὀνομαστικὰ τοὺς αἱρετικούς; Ἔτσι ἔκαναν οἱ Πατέρες; Θὰ μᾶς τρελάνετε, τελικά, προσπαθώντας ὅλοι σας νὰ μᾶς πείσετε ὅτι ὑπάρχει κάποια αἵρεση φάντασμα!!! Ἐφ’ ὅσον παραδέχεσθε ὅτι ὑπάρχει αἵρεση, ἔστω κι ἂν ἀκόμα (ὅπως κάποιοι σοβαρὰ ἰσχυρίζονται) δὲν ἔχει ἀποκαλυφθεῖ πλήρως, γιατί δὲν κατονομάσατε τοὺς διακινητὲς αὐτῆς τῆς αἱρέσεως. Ἀπὸ δειλία; Στὸ ἄρθρο σας, ὅμως, λέτε ὅτι τὴν δειλία τὴν κατηγορεῖ ὁ ἀπ. Παῦλος!

Ὁ Ἐπίσκοπός σας, ἀλήθεια, ποιά Ἐντολὴ ἔχει ἀπὸ τὸ Θεό; Νὰ λύσει τὸ Βορειοηπειρωτικό ἢ νὰ πολεμᾶ πρωτίστως τὴν αἵρεση; Πόσες φορὲς μίλησε γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ πόσες φορὲς γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο; Πόσες φορὲς παρέστη σὲ ἀντι-Οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις καὶ πόσες στὸ Γράμμο καὶ στὸ Βίτσι; Αὐτὴ τὴ "γραμμὴ" ἀκολουθεῖτε;

Ἀντὶ νὰ γράφετε μὲ σιγουριά, πάτερ, πὼς αἰσχυνόμαστε γι’ αὐτὸ ποὺ κάνουμε, χωρὶς αὐτὸ νὰ τὸ ἔχουμε ὁμολογήσει (ἄρα ἡ κατηγορία σας εἶναι ἀνυπόστατη), καλύτερα εἶναι νὰ σπεύσετε νὰ καταδείξετε πρῶτα τὸ λάθος μας, καὶ νὰ εἶστε σίγουρος ὅτι, ἂν σφάλλουμε, θὰ ἀλλάξουμε θέσεις καὶ θὰ σᾶς θεωρήσουμε εὐεργέτη μας πνευματικό.

Γράφετε, λοιπόν: «ενώ αργά ή γρήγορα συνειδητοποιεί κανείς την πλάνη και την παρασπονδία του (καὶ ἐννοεῖτε ἐμᾶς τοὺς ἀποτειχισμένους) “αισχύνεται” όμως και να την ομολογήσει».

Θὰ θέλαμε ταπεινὰ νὰ σᾶς ὑποδείξουμε νὰ κάνετε αὐτοκριτική. Νὰ ἐξετάσετε μήπως, ἡ κληρικαλιστικὴ νοοτροπία ποὺ ὑπηρετεῖτε, σᾶς ἔχει ἀλλοιώσει τὰ κριτήρια, κι ἀντὶ νὰ βλέπετε τὴ δική σας ὀλιγωρία στὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως –ἴσως ἀπὸ ἕνα ἀσυνείδητο ἔλεγχο τῆς συνειδήσεώς σας– βλέπετε ὑπερβάσεις καὶ σχίσματα σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἴσως αὐτὸς ὁ αὐτοέλεγχος σᾶς βοηθήσει νὰ παύσετε νὰ ἐφευρίσκετε τὴν ἀρετὴ τῆς διακρίσεως ὡς δικαιολογία τῆς ἀπραξίας σας.

Διότι, πάτερ, ἀκόμα κι ἂν δεχθοῦμε ὅτι ἐμεῖς «καβαλήσαμε τὸ καλάμι», αὐτὸ πρέπει πρῶτα νὰ μᾶς τὸ ἀποδείξετε καὶ μετὰ νὰ χαρακτηρίζετε τὶς πράξεις μας ὡς «πλάνη».  Αὐτὸ δὲν ἀπαιτεῖ ἡ ἀγάπη; Καὶ μάλιστα ἡ ἀγάπη τῶν ἱερωμένων; Ἂν ὁποιαδήποτε πράξη κατάκρισης καὶ ἀδικίας καταδικάζετε, πόσο μᾶλλον ὅταν αὐτὴ διαπράττεται ἀπὸ κληρικό!

Τέλος, πάτερ Ἰωήλ, εἶναι πράγματι πρωτοφανὲς καὶ πρωτάκουστο στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, νὰ παρακαλοῦνται οἱ πνευματικοὶ Πατέρες, καὶ Γέροντες, καὶ Ἐπίσκοποι νὰ ὑποδείξουν τὸ σωστὸ ἢ ἐσφαλμένο μιᾶς πράξεως τῶν πνευματικῶν τους παιδιῶν, καὶ οἱ πνευματικοὶ πατέρες νὰ μὴν τὸ κάνουν· ἀντίθετα δέ, νὰ ρίχνουν λάσπη στὰ πνευματικά τους παιδιά, αὐτοὺς ποὺ οἱ ἴδιοι παρακινοῦσαν καὶ προετοίμαζαν νὰ κάνουν τὴν ἀποτείχιση!

Θέλαμε νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ μιὰ ἄλλη παράμετρο. Λέτε ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν ἀποτείχιση χρειάζεται ἕνας ἔμπειρος πνευματικός, θεωρώντας τὸν πνευματικό μας ἄπειρο, ἀδιάκριτο, ἴσως ἐγωϊστή καί πλανεμένο.

Ἐμεῖς, ἀντίθετα τὸν θεωροῦμε ἔμπειρο πνευματικὸ Πατέρα. Ἄρα, λοιπόν, πρὸς τί ἡ ἀγωνία σας, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἀντι-οικουμενιστὲς μέχρι πρότινος τοῦ συμπαραστάθηκαν γι’ αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς ἀντι-οικουμενιστικοὺς ἀγῶνες του; Θέλετε νὰ ἀναφέρουμε ὀνόματα;

Μήπως, ὅμως, τὸν παραβλέπετε, ἐπειδή αὐτὸ τὸ διάστημα παλεύει μόνος του χωρίς νὰ ἐμφανίζονται καὶ οἱ ἄλλοι κληρικοὶ συνοδοιπόροι; Μά πάντοτε στήν Ἐκκλησία κάποιοι λίγοι ἀγωνίζονταν ἐκεῖνο τὸν καιρό, κάποιοι ἄλλοι ἀργότερα, κάποιοι βοηθοῦσαν ἀπὸ τὸ παρασκήνιο μὲ τὴν προσευχή, ἄλλοι θυσίαζαν τά ἀξιώματά τους, ἄλλοι τὰ μοναστήρια τους, γιά τήν ὁμολογία τῆς πίστεως.

Μὲ χαρὰ θὰ περιμέναμε αὐτὰ ποὺ αὐθαίρετα γράψατε, νὰ μᾶς τὰ ἀποδείξετε μὲ βάση τὴν Πατερική μας κληρονομιὰ καὶ Παράδοση. Ἢ νὰ νὰ τὰ διορθώσετε. Ἢ τὸ ἕνα, ἢ τὸ ἄλλο. Αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ πνευματικὴ πατρότητα καὶ ἡ χριστιανικὴ ἐντιμότητα.

Τὸ ἴδιο ἐλπίζουμε νὰ κάνει καὶ τὸ ἱστολόγιο «Θρησκευτικά», ποὺ ὄχι μόνο δημοσίευσε τὸ κείμενό σας, ἀλλὰ καὶ χρωμάτισε καὶ τόνισε μὲ κόκκινα γράμματα τὰ σημεῖα ποὺ ἀναφέρονται σὲ μᾶς καὶ τὴν ἀποτείχιση!

Δεῖτε ἐδῶ http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/12/blog-post_14.html

Θὰ δείξει ἔτσι, τουλάχιστον, ὅτι δὲν κινεῖται ἀπὸ ἐμπάθεια, ἀλλὰ ἀπὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν ὁποία πρὸς τὸ παρόν, ἔτσι τὴν κατανοεῖ.

«Πατερικὴ Παράδοση»