ΨΑΛΜΟΙ ΑΠΟ ΜΟΥΕΖΙΝΗ, ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΔΩΝΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ (ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΦΩΤΟ)

ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΤΥ ΣΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΜΕ ΠΡΟΦΑΣΗ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

Στους κήπους του Βατικανού έγινε η οικουμενιστική προσευχή εκδήλωση με εκπροσώπους των 3 μεγάλων μονοθειστικών θρησκειών.Την επίκληση προσευχή στο Θεό για την ειρήνη στην Μ. Ανατολή απηύθυναν οι εκπρόσωποι του Ιουδαισμού του Χριστιανισμού και του Ισλάμ με βάση την χρονολογική σειρά της εμφάνισής τους στην ιστορία. Πρώτοι οι ραββίνοι διάβασαν ύμνους του Δαβίδ προς τον Αδωνάι ενώ το μουσικό τους σύνολο “εν χορδαίς και οργάνοις” απέδιδε σχετικές μουσικές συνθέσεις. Μετά ο Βαρθολομαίος σηκώθηκε κι έκανε την επίκληση.

Οι εκπρόσωποι των 3 θρησκειών είχαν παραταχθεί ως εξής και εκατέρωθεν του Πάπα του Πέρες και του Αμπάς που ήταν στο σύνθρονο. Εκ δεξιών ραββίνοι και μουφτήδες και εξ ευωνύμων οι ορθόδοξοι και οι καθολικοί. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ήταν σε θρόνο στα δεξιά των 3 . Δίπλα του ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος. Στη συνέχεια ιμάμηδες ανάγνωσαν αποσπάσματα από το Κοράνι και όλοι οι συμμετέχοντες ήταν προσηλωμένοι στα φυλλάδια που εμπεριείχαν όλα τα αναγνώσματα της βραδιάς. Ενδιάμεσα από τα κορανικά αποσπάσματα ακούστηκαν ήχοι ανατολίτικης μουσικής από σόλο βιολί. Ακολούθησε μήνυμα περί ειρήνης από τον Πάπα και χαιρετισμοί από τους δύο Προέδρους.

Η εκδήλωση έκλεισε με τους Πάπα, Βαρθολομαίο και 2 Προέδρους να παίρνουν τα φτυάρια και να φυτεύουν ελιές για την ειρήνη. Ακολούθως όλοι οι προσκεκλημένοι των θρησκευτικών αντιπροσωπειών παρήλασαν για να χαιρετήσουν τα 4 τιμώμενα πρόσωπα της βραδιάς, μεταξύ αυτών και τον Βαρθολομαίο.

ΠΗΓΗ ''ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ''

Η Πεντηκοστή, που γιορτάζουμε σήμερα, είναι η κατ’ εξοχή ημέρα της Εκκλησίας. Η ημέρα της ενώσεως των ανθρώπων μέσα στην αλήθεια του Πνεύματος.

Ο Εωσφόρος, αγαπητοί αδελφοί, δεν αφήνει κανένα τρόπο που να μη χρησιμοποιεί για να πολεμά το έργο του Χριστού. Όλα τα μέσα του υπηρετούν τον καταχθόνιο σκοπό του. Αδίστακτα, όμως, φτάνει στο σημείο ακόμη και την Αγία Γραφή να χειρίζεται εναντίον του Θεού. Διαστρέφοντας και σκοτίζοντας τα σωτήρια νοήματα της μέσα στις απρόσεκτες διάνοιες, οδηγεί έτσι στο ψεύδος εκείνους που είχαν πιαστεί από την αλήθεια. Στρέφει τη θρησκεία εναντίον της θρησκείας. Κάνει την πίστη αιχμάλωτο της απιστίας, θέτει την ευσέβεια στα δόκανα της ασέβειας.

Είδατε τι διηγείται το σημερινό Ευαγγέλιο. Μια μερίδα από τους Ιουδαίους, που δεν ομολόγησαν και δεν παραδέχτηκαν τον Χριστό, στηρίζονταν στην ίδια τη Γραφή. Ακούσατε πριν από λίγο το επιχείρημα τους: «μη γαρ εκ της Γαλιλαίας ο Χριστός έρχεται; Ουχί η Γραφή είπεν ότι εκ σπέρματος Δαυίδ και από Βηθλεέμ της κώμης, όπου ην Δαυίδ, ο χριστός έρχεται»;

Από προσήλωση στον λόγο του Θεού αρνούνται τον Θεό που είχε παρουσιαστεί μπροστά τους. Από τη Γραφή, που μιλούσε γι’ αυτόν, αντλούν όχι φως για να τον δουν, τώρα περπατεί ανάμεσα τους, αλλά σκοτάδι ώστε να μην είναι ορατός στην ψυχή τους. Ο Διάβολος στήνει τις παγίδες του παντού, για να συλλαμβάνει τους ανθρώπους. Κι όσοι άνθρωποι ξεφεύγουν από την απιστία και τις ασωτίες, τον βρίσκουν μπροστά τους μέσα στην ίδια την περιοχή της πίστεως και της ευσέβειας. Μετασχηματισμένος εδώ σε άγγελο φωτός – όπως λέγει ο Παύλος – προσπαθεί να τους τυλίξει με μια τρισχειρότερη θηλιά και να τους σύρει στην απώλεια: μια θηλιά καμωμένη από τα ίδια τα λόγια του Θεού.

Δεν στάθηκαν τέτοιας λογής θύματα του Πονηρού μονάχα εκείνοι οι ιουδαίοι που αναφέρει σήμερα ο ευαγγελιστής. Είναι και πολλοί άλλοι. Όλοι οι αιρετικοί και οι σχηματικοί πως έπεσαν, πως χάθηκαν; Με ανάλογο τρόπο. Τα λόγια του Θεού έγιναν γι’ αυτούς λίθος προσκόμματος, όπου σκόνταψαν και συντρίφτηκαν. Μ’ αυτά τους έδεσε ο διάβολος και τους τράβηξε στην άβυσσο. Τα ίδια λόγια που άλλους φώτισαν και σήκωσαν στη βασιλεία των ουρανών, αυτούς τους γκρέμισαν στα σκοτάδια του αιωνίου θανάτου......

Η αλήθεια του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, αλλά ένα κοινό αγαθό. Μονάχα όποιος τη μοιράζεται με τους αδελφούς του, μονάχα όποιος την κοινωνεί όντας μέλος αδιάσπαστο του μυστικού σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας, μονάχα αυτός την κατέχει. Όποιος χωρίζεται από την Εκκλησία, όποιος παύει να αγαπά την Εκκλησία, είναι πια δοσμένος στον διάβολο. Ο λόγος του Θεού γίνεται γι’ αυτή την ψυχή κατήφορος προς την απώλεια. Γράφει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: «Όποιος δεν μένει ενωμένος με τα άλλα μέλη της Εκκλησίας, αυτός είναι ήδη περήφανος και ξεχώρισε τον εαυτό του». Και η Γραφή λέγει καθαρά: «Ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους». Κι ο ίδιος άγιος μιλά αλλού, απευθυνόμενος στους χριστιανούς της Σμύρνης με τα εξής: «Δοξάζω τον Θεό μας Ιησού Χριστό, που σας βλέπω τόσο σοφούς εν Κυρίω. Είστε καταρτισμένοι στην ορθή πίστη. Είστε τόσο αμετακίνητοι πάνω σ’ αυτή, σαν να είστε καρφωμένοι στον ίδιο τον σταυρό του Χριστού μας, σαρκικά και πνευματικά»......

Για να μένουμε, λοιπόν, καρφωμένοι στην ορθή πίστη, είναι ανάγκη να μας ενώνει όλους η αγάπη, να μην διασπάμε την Εκκλησία. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, θα έχουμε πάντα τη βεβαιότητα, ότι βρισκόμαστε στην αλήθεια. Η Πεντηκοστή, που γιορτάζουμε σήμερα, είναι η κατ’ εξοχή ημέρα της Εκκλησίας. Η ημέρα της ενώσεως των ανθρώπων μέσα στην αλήθεια του Πνεύματος. 

ΠΗΓΗ ''ΑΚΤΙΝΕΣ''

Ἀνακοίνωση Γιὰ τὴν Συνάντηση Πάπα καὶ πατριάρχου στὰ Ἱεροσόλυμα

Ἀνακοίνωση Γιὰ τὴν Συνάντηση Πάπα 

καὶ πατριάρχου στὰ Ἱεροσόλυμα

Ἀθήνα, 22-5/4-6-2014

            Ἡ Ἱερὰ ἡμῶν Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, ὑπὸ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο κ. Καλλίνικο, προβαίνει στὴν ἑξῆς Ἀνακοίνωση περὶ τῆς προσφάτου Οἰκουμενιστικῆς Συναντήσεως τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου καὶ τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου στὰ Ἱεροσόλυμα:

1. Ἡ Συνάντηση αὐτὴ ἦταν ὡς γνωστὸν ἐπετειακὴ γιὰ τὴν συμπλήρωση 50 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἀντίστοιχη τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ’ καὶ τοῦ Οἰκουμενιστοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρου τοῦ 1964. Τότε, στὸ γεγονὸς ἐκεῖνο ποὺ χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ τοὺς ὑποστηρικτές του ὡς «κοσμοϊστορικό», Πάπας καὶ πατριάρχης μεταξὺ ἄλλων σὲ «μυστικὴ ὁμιλία»τους ἔκαναν «κοινὸ πρόγραμμα», γιὰ τὴν προώθηση τῆς οἰκουμενιστικῆς τους Ἑνώσεως. Ἡ Συνάντηση ἐκείνη ἔγινε διαρκούσης τῆς Β’ Βατικανῆς συνόδου (1962-5) τῶν Παπικῶν, διὰ τῆς ὁποίας αὐτοὶ προέβησαν στὴν «ἐπίθεση ἀγάπης», ὅπως προσφυῶς χαρακτηρίσθηκε, στὰ οἰκουμενιστικὰ δρώμενα καὶ μάλιστα στὴν σχέση τους μὲ τοὺς ἐπισήμους Ὀρθοδόξους, βάσει τοῦ Ρωμαιοκεντρικοῦἤ Παποκεντρικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τους, γιὰ τὴν ἐπίτευξη μιᾶς ἑνώσεως οὐνιτικοῦ τύπου, γιὰ μία νέα οἰκουμενιστικὴ Οὐνία.

Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἡ Συνάντηση τῶν Ἱεροσολύμων τοῦ 1964 ἔγινε κατόπιν ἐπιμόνου αἰτήσεως καὶ προσπαθειῶν τοῦ Οὐνίτου «πατριάρχου» Μαξίμου τοῦ Δ’· γι’ αὐτὸ καὶ ὁ τότε Πάπας Παῦλος ΣΤ’ πρὸ τῆς Συναντήσεως μὲ τὸν Ἀθηναγόρα εἶχε θερμὴ συνάντηση μὲ τοὺς Οὐνῖτες προκαθημένους, στοὺς ὁποίους ἀπηύθυνε κλήση διατηρήσεως τῶν παραδόσεων καὶ τῶν λειτουργικῶν τυπικῶν τους· γι’ αὐτὸ καὶ μετὰ τὴν Συνάντηση μὲ τὸν Ἀθηναγόρα, κάλεσε τοὺς «κεχωρισμένους ἀδελφούς», δηλαδὴ τοὺς ὀρθοδόξους, σὲ ἕνωση στὴν μία ποίμνη του, προβάλλοντας τὸ «Πρωτεῖο» καὶ τὸ «Ἀλάθητό» του!

2. Καὶ ἐνῶ ἡ Συνάντηση ἐκείνη, ἡ ὁποία σήμανε πράγματι τὴν «ἔναρξη μιᾶς νέας φάσεως» στὶς σχέσεις ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, προσέκρουσε στὴν σφοδρὴ ἀντίδραση ἐπιφανῶν Κληρικῶν, Μοναχῶν Ἁγιορειτῶν, καὶ τῆς πλειοψηφίας τοῦ ποιμνίου, οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενισταὶ ἔσπευσαν ἀκάθεκτοι στὴν ξέφρενη Οἰκουμενιστική τους πορεία, ἡ ὁποία ἦταν καὶ εἶναι σὲ πλήρη ἀντίθεση πρὸς τὴν Συνοδική, Πατερικὴ καὶ Κανονικὴ Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ χαρακτηριστικὴ πράξη τὴν γνωστὴ «ἄρση τῶν ἀναθεμάτων» τοῦ 1965. Ὁ πεπτωκὼς Ἀθηναγόρας, προτιμῶν τὸ «νόμισμα τῆς ἀγάπης», ὅπως αὐτὸς τὴν ἐννοοῦσε, διεκήρυσσε ὅτι ὀρθόδοξοι καὶ Παπικοὶ ἀποτελοῦν «μία Ἐκκλησία καὶ μία θρησκεία»!

Ὁ δὲ ἀπὸ τοῦ 1980 ἐναρξάμενος λεγόμενος «Διάλογος τῆς Ἀληθείας» ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, ὁδήγησε στὴν γνωστὴ «Βελεμένδιο Συμφωνία» στὸν Λίβανο τὸ 1993, ὅταν ἀμφότεροι αὐτο-ανακηρύχθηκαν, χωρὶς βεβαίως νὰ ἔχουν ἐπιλυθεῖ οἱ δογματικὲς καὶ ἄλλες διαφορὲς μεταξύ τους, «Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες», οἱ ὁποῖες δῆθεν κατέχουν ἀπὸ κοινοῦ τὴν ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, τὴν μετοχὴ στὰ αὐτὰ μυστήρια, καὶ ἰδίως στὴν μία ἱερωσύνη καὶ ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῶν ἐπισκόπων.

Ἡ Οὐνίαἐπίσης, ἐνῶ καταδικάσθηκε μετὰ τὴν ἔξαρση τῶν βιαιοτήτων της εἰς βάρος τῶν ὀρθοδόξων (1990 ἑ.), οὐσιαστικὰ ἀναγνωρίσθηκε καὶ οἱ ἐκπρόσωποί της ἔγιναν ἀποδεκτοὶ ὡς συνομιληταὶ στὸν Διάλογο.

Ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν θρίαμβο τῆς Παπικῆς διπλωματίας καὶ τακτικῆς.Οἱ Παπικοὶ ἔφθασαν νὰ ὑποστηρίζουν, ὅτι χρειάζεται ἕνας νέος τύπος Πρωτείου γιὰ τὶς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, καὶ ὅτι ἑνότητα σημαίνει διατήρηση τῆς διαφορετικότητος, ἐπανασύσταση κοινωνίας, πνευματικὸ ἐμπλουτισμὸ καὶ ἀνταλλαγὴ θείων δωρημάτων. Οἱ δὲ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενισταὶ ἀποδέχονται τὰ περὶ «Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν», ὅτι ἡ «Ἐκκλησία εἶναι διεσπασμένη» καὶ ὅτι προσπαθοῦν μὲ ὅλα τὰ οἰκουμενιστικὰ ἐφευρήματά τους νὰ ἀποκαταστήσουν τὴν «πλήρη κοινωνία» καὶ ἑνότητά τους, ἡ ὁποία ὅμως ἤδη κατ’ αὐτοὺς βιώνεται καὶ ἐκφράζεται μὲ τὶς συμπροσευχές, τὶς κοινὲς διακηρύξεις καὶ τὴν συνεργασία σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, γιὰ δῆθεν «κοινὴ μαρτυρία» πίστεως στὸν κόσμο.

Πάντα ταῦτα ἀποτελοῦν ἀνεπίτρεπτη νομιμοποίηση ἐκκλησιολογικὰ τῆς ἑτεροδοξίας καὶ ἐξίσωσή της μὲ τὴν ὀρθοδοξία, ὅπως ὀρθὰ ἐπισημάνθηκε, ἐνῶ οἱ Παπικοὶ ἐμμένουν στὶς παλαιὲς καὶ σύγχρονες αἱρέσεις καὶ πλάνες τους· οἱ ἐκκλησιολογικοὶ αὐτοὶ νεωτερισμοὶ καὶ οἱ ἐκκλησιολογικὲς αὐτὲς παραδοξότητες, οἱ ὁποῖες ἀλλοιώνουν σαφῶς τὴν αὐτοσυνειδησία καὶ τὸ φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀποδεικνύουν οὐσιαστικὰ τὴν μεγίστη διάβρωση τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν καὶ τὴν οὐνιτοποίησή τους.

       3. Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, ἡ ἐπετειακὴ Συνάντηση Πάπα Φραγκίσκου καὶ πατριάρχου Βαρθολομαίου πρὸ ἡμερῶν στὰ Ἱεροσόλυμα (Κυριακὴ Τυφλοῦ, 25-5-2014), ἀποτέλεσε ἄλλον ἕνα σημαντικὸ σταθμὸ στὴν «μὴ ἀναστρέψιμη» οἰκουμενιστική τους ἀκαταστασία καὶ ἀποστασία.

Ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως διεκήρυξε τὴν πιστὴ συνέχιση τῆς ὁδοῦ, ποὺ ἐχάραξαν «φωτεινοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες», ὅπως ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας καὶ ὁ Πάπας Παῦλος ΣΤ’ τὸ 1964· οἱ δὺο αὐτοὶ «ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες» «ἀπεστάλησαν» δῆθεν «ἀπὸ Θεοῦ», γιὰ νὰ ὑπερβοῦν ἄφοβα τὴν διάσπαση τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, κάτι ποὺ οὐδεὶς ἐκ τῶν «ἱερῶν ἀνδρῶν» Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως κατόρθωσε κατὰ τὴν δεύτερη χιλιετία!  

   

Στὴν δὲ «Κοινὴ Δήλωσή» τους, Πάπας καὶ πατριάρχης, θεωρούμενοι ὡς μέλη τῆς αὐτῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας καὶ ἀλληλο-αναγνωριζόμενοι ἐκκλησιαστικῶς, ἔστω καὶ χωρὶς ἀκόμη πλήρη κοινωνία, συνομολογοῦν ὅτι βαδίζουν μέσῳ τοῦ Διαλόγου -καὶ ὄχι μόνον μέσῳ αὐτοῦ- στὴν ἀναζήτηση τῆς «ἀνταλλαγῆς τῶν δώρων» καὶ τὴν «κατανόηση συνόλου τῆς Ἀληθείας»! Καὶ ὅλα αὐτά, συνευχόμενοι, συνευλογοῦντες, συνυπογράφοντες, δίδοντες «κοινὴν μαρτυρίαν» καὶ συνεργαζόμενοι ὑπὲρ δῆθεν τοῦ καλοῦ τῆς ἀνθρωπότητος, τασσόμενοι μάλιστα ὑπὲρ τοῦ διαθρησκειακοῦ ἀνοίγματος, γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου.

Παράλληλα, ἔγιναν νύξεις γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ πολυποθήτου ἀπὸ αὐτοὺς κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, γιὰ κοινωνία ἐν νομίμῳ ποικιλίᾳ χωρὶς πραγματικὴ δογματικὴ ἑνότητα, ἀπεκαλύφθη μάλιστα καὶ ἡ πρόθεσή τους νὰ συγκαλέσουν ἀπὸ κοινοῦ Οἰκουμενι(στι)κὴ σύνοδο στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 2025!...

Ὅμως, ἡ «ἀνεξήγητη» πυρκαϊὰ στὸ Σπήλαιο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὴν Βηθλεὲμ μία μόλις ἡμέρα μετὰ τὰ Οἰκουμενιστικὰ ἔκτροπα, ἀποτελεῖ ἕνα σαφὲς σημεῖο θείας ἀποστροφῆς ἔναντι πάντων τούτων.

Ἐν τούτοις, ὅλα αὐτὰ χαρακτηρίσθηκαν ἀπὸ λαλίστατο μητροπολίτη τῆς Καινοτόμου ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔχοντος φήμην παραδοσιακοῦ, ὡς «εὐφυὴς διπλωματία» τοῦ Φαναρίου! Ἀπὸ γραφεῖο δὲ τῆς μητροπόλεως αὐτοῦ ἐξαπολύθηκε πρὸ ὀλίγου καιροῦ ἕωλο (μπαγιάτικο) κατηγορητήριο ἐναντίον ἡμῶν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀνάξιο σημασίας καὶ προσοχῆς ὡς ἀντιμετωπισθὲν ἐπαρκῶς κατὰ τὸ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ πρόσκληση γιὰ Διάλογο ἡμῶν μὲ τὴν Καινοτόμο ἐκκλησία, προκειμένου νὰ «ἐπανενταχθοῦμε» σὲ αὐτήν, καίτοι οἱ πλεῖστοι ἐξ ἡμῶν δὲν ἀνήκαμε ποτὲ στοὺς Καινοτόμους ὥστε νὰ χρειαζόμαστε «ἐπανένταξη» (!), ἐξ ἀφορμῆς τοῦ εὐχάριστου γεγονότος τῆς Ἑνώσεώς μας σὲ μία Σύνοδο μὲ τοὺς πρώην Ἐνισταμένους Ἀδελφοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου!   

4. Ἡ χαρμόσυνη Ἕνωσή μας ἐν τῇ Γνησίᾳ Ὀρθοδοξίᾳ τοῦ παρελθόντος Μαρτίου, ἐπιτεύχθηκε σὺν Θεῷ βάσει τοῦ Κοινοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ Κειμένου «Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Θέματα Δογματικὰ καὶ Κανονικά».Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ προέλαβε τὰ καταιγιστικὰ οἰκουμενιστικὰ γεγονότα, μὲ κορυφαῖο αὐτὸ τῶν Ἱεροσολύμων, διὰ τῆς συνυπογραφῆς μας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζει ἀποτελεσματικὰ τὴν Αἵρεση, προβαίνει σὲ ἀποκαλυπτικὲς διαπιστώσεις καὶ παρέχει τὰ σωτήρια φάρμακα γιὰ τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐπιτέλεση τοῦ σωστικοῦ ἔργου Της.

Βάσει λοιπὸν καὶ τοῦ προσφάτου κοινοῦ μας Ὁμολογιακοῦ Κειμένου, ὁ πεπτωκὼς πατριάρχης Βαρθολομαῖος, βαδίζων στὰ ἴχνη τοῦ δυστυχοῦς Ἀθηναγόρου, εἶναι ψευδεπίσκοπος καὶ ψευδοδιδάσκαλος, οἱ δὲ κοινωνοῦντες μετ’ αὐτοῦ, ἀδιαφοροῦντες ἤ ἀνεχόμενοι ἤ ἀποδεχόμενοι τὸ φρόνημα καὶ τὶς πρακτικές του, συναπόλλυνται μὲ αὐτὸν καὶ δὲν εἶναι Κανονικοὶ καὶ Κοινωνικοί. Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ ἐφαρμογὴ ὅλων τῶν κατακρίτων πρακτικῶν του, τῶν ἀρνουμένων τὴν ἐκκλησιολογικὴ καὶ σωτηριολογικὴ ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας, ἀποξενώνει τοὺς Καινοτόμους ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία. Ἡ δὲ Γνήσια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τὴν συνέχεια τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Συνεπῶς, καλοῦμε τοὺς ἐγκλωβισμένους στὴν Καινοτομία σὲ παύση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς φορεῖς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σὲ ἐφαρμογὴ τῆς Ἀποτειχίσεως γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς Μοναδικότητος, Ἑνότητος καὶ Καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας, πρὸς μαρτυρία Πίστεως καὶ κλήση Μετανοίας τῶν ἐκτραπέντων, καθὼς καὶ σὲ ἔνταξή τους στὴν Γνήσια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἐπὶ δὲ τῆς ἐκκλήσεως γιὰ Διάλογο μὲ τὴν Καινοτόμο ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, γιὰ νὰ ἔχει αὐτὸς νόημα, πρέπει νὰ εἰδωθεῖ στὸ φῶς ὅλων τῶν ἀνωτέρω. Αὐτὸς νοεῖται μόνον ὡς ἀποβλέπων στὴν ἀπελευθέρωση τῆς Καινοτόμου ἐκκλησίας ἀπὸ τὰ Οἰκουμενιστικὰ δεσμά της, προκειμένου νὰ ἐπανέλθει στὴν Ὀρθόδοξη τροχιά, ὥστε ἀπὸ κοινοῦ νὰ ἐπισπεύσουμε τὴν δραστικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ ποικιλομόρφου Συγκρητισμοῦ. Ὅσο ὅμως αὐτὴ κωφεύει ἐπιδεικτικὰ καὶ περιφρονητικὰ στὶς ἐκκλήσεις τῶν μετρημένων στὰ δάκτυλα τῆς μιᾶς χειρὸς θεωρητικὰ ἀντι-οικουμενιστῶν δικῶν της ἐπισκόπων, γιὰ ὀρθοδοξοποίησή της, δεικνύει τὸ ἀνίατον τῆς καταστάσεώς της καὶ τὴν μὴ ἐπιδεκτικότητά της βοηθείας ἀπὸ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους, πρὸς σωτήριον ἀνάνηψιν καὶ ἐπιστροφήν.

Ὅσο διογκώνεται ἡ διαδικασία τῆς «ἀποστασίας» μὲ πράξεις ὅπως αὐτὴ τῆς Συναντήσεως Πάπα καὶ πατριάρχου στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀλλὰ καὶ ὅσων παρομοίων ἀκολουθοῦν καὶ θὰ ἀκολουθήσουν, τόσο ἡ εὐθύνη τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας Ἑλλάδος καὶ Ἐξωτερικοῦ μεγαλώνει, γιὰ ἄσκηση στὴν μετάνοια καὶ προσευχή, γιὰ διακράτηση πάσῃ θυσίᾳ τοῦ θησαυροῦ τῆς Πίστεως, γιὰ διαφύλαξη ἕως θανάτου τῆς καλῆς Παρακαταθήκης, μὲ Ὁμολογία τῆς Ἀληθείας ἐν Ἀγάπῃ, γιὰ ἀληθινὴ ἱεραποστολικὴ μαρτυρία καὶ γιὰ φιλάνθρωπη διακονία ὅσων ἔχουν ἀνάγκη.

Ἀδελφοί, «γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε», καὶ ὁ Θεὸς τῆς Εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

  ΠΗΓΗ

Ποικίλως, φησὶν ὁ Κανών, ἐπιβουλεύει τῇ τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησία ὁ πονηρός. Ἐπεὶ γὰρ τὰ ζιζάνια τῶν αἱρέσεων εἶδεν ἐκτετμημένα τῇ μαχαίρα τοῦ Πνεύματος, ἑτέραν ἐμηχανήσαντο μέθοδον, ἵνα τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας μερίσῃ, καὶ διασπάσῃ τὴν ἕνωσιν. Αὕτη δ΄ ἐστὶν ἢ τῶν σχισματικῶν μανίαν....

«Ποικίλως, φησὶν ὁ Κανών, ἐπιβουλεύει τῇ τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησία ὁ πονηρός. Ἐπεὶ γὰρ τὰ ζιζάνια τῶν αἱρέσεων εἶδεν ἐκτετμημένα τῇ μαχαίρα τοῦ Πνεύματος, ἑτέραν ἐμηχανήσαντο μέθοδον, ἵνα τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας μερίσῃ, καὶ διασπάσῃ τὴν ἕνωσιν. Αὕτη δ΄ ἐστὶν ἢ τῶν σχισματικῶν μανίαν....» (Ράλλη-Ποτλή τόμ. Β΄ σελ. 689)

Σοφοὶ οἱ λόγοι τῶν μεγάλων ἑρμηνευτῶν τῶν Θείων καὶ Ἰερῶν Κανόνων! Μᾶς ἐξηγοῦν τὴν μέθοδο τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου ὁ ὁποῖος ὅταν βλέπει τους ἀνθρώπους «τί ὑγιὲς φθεγξαμένους, ἑτέρους κὰτ΄ αὐτῶν διήγειρε» πρὸς διάστασιν καὶ διαμάχην. 

Ἔτσι λοιπὸν σήμερα ὑπάρχουν μερικοὶ οἱ ὁποῖοι δῆθεν χάριν τῆς ''ἀλήθειας'' δημιουργοῦν ταραχὲς καὶ διαμάχες εἰς τὴν ἐκκλησία προφασιζόμενοι  «λόγους πίστεως=αἵρεση», προβάλλοντας τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου! Μόνο ποὺ λησμονοῦν ὅτι ὁ Κανόνας ἀναφέρει αἵρεσιν ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ, Η ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗΝ!  Ὁμιλοῦμε βεβαίως διὰ τοὺς σημερινοὺς ἀντιδρῶντες τῆς ἑνώσεως μὲ τοὺς ἀδελφούς μας πρώην Κυπριανίτες! 

Βέβαια ὅσοι ὁμιλοῦν διὰ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα, λησμονοῦν τοὺς προηγούμενους Κανόνες (ΙΓ΄ ΙΔ΄), καὶ ἑστιάζουν μόνο εἰς τὸν ΙΕ΄ διότι θεωροῦν ὡς ''αἱρετικούς'' τους ὑπολοίπους, καὶ θεωροῦν ὅτι ὁ κανόνας ἁρμόζει διὰ τὴν περίπτωσή τους!  Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι μᾶς θυμίζουν παλαιότερο ἄρθρο διὰ τοὺς ''εὐσεβοφανεῖς'' τὸ ὁποῖο ἀνέφερε:

«Ο ευσεβοφανής δεν γνωρίζει σωστά την κατάστασή του. Νομίζει, ή καλύτερα, πιστεύει πως είναι ευσεβής. Δεν περνά απ’ τη συνείδησή του η σκιά κανενός δισταγμού, καμιάς αμφιβολίας. Πιστεύει πως εκφράζει στο ακέραιο το πνεύμα της θρησκείας κι ακόμη κάτι περισσότερο: πως έχει ταχθεί άνωθεν να την υπερασπίζει και να διώχνει έξω απ’ το ναό τους διάφορους κολυβιστές και μεταπράτες κάθε εποχής. Ο ευσεβοφανής ζει επιφανειακά, ζει ελαττωματικά τον Χριστιανισμό κι επειδή το βίωμά του δεν πάει σε βάθος, δεν έχει ουσία πνευματική, εύκολα τον ωθεί στο θρησκευτικό φανατισμό που είναι ο πιο σκληρός, ο πιο ολέθριος κι ο πιο βλάσφημος του Θεού αλλά και του ανθρώπου φανατισμός.

Ο ευσεβοφανής είναι αυστηρός τηρητής των δογμάτων αλλά γι’ αυτόν τα δόγματα είναι ξερά, σχηματοποιημένα, αφού δεν τα ζωοποιεί η χάρη της παρουσίας του Θεού. Τα δόγματα είναι γι’ αυτόν τύποι κι όχι ουσία, λόγια και όχι πάθος, κούφιες διακηρύξεις κι όχι αγωνιώδη βιώματα της ψυχής. Εν ονόματι των δογμάτων είναι έτοιμος να συκοφαντήσει, να εξουθενώσει τους άλλους. 

Οι ευσεβοφανείς έχουν ένα «ύφος» και μια σιγουριά κυριολεκτικά απάνθρωπα. Συνοφρυωμένοι και σπουδαιοφανείς, φέρνουν σ’ εκείνους που τους συναπαντούν αηδία, όχι μονάχα γι’ αυτούς, αλλά και για τις τίμιες και ιερές θέσεις που υποστηρίζουν. Διασύρουν τον Χριστιανισμό και παραμορφώνουν με τη βιαιότητα και τη σκληρότητά τους την πίστη».

Εἶναι ''τηρητὲς'' καὶ ''φύλακες'' τῶν δογμάτων τῆς ἐκκλησίας! Δυστυχῶς ὅμως ἠ μη καλὴ γνώση τοὺς (Κανονικοῦ Δικαίου) καὶ τῶν θεσμῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι ἡ ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομία, ἔχει δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις. Ἡ ἡμιμάθεια εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν ἄγνοια, ὅπως γνωρίζουμε ἤδη.

Αὐτοὶ δὲν γνωρίζουν καλά, ὅτι ἐὰν τὸ κύρος καὶ ἡ αὐθεντία τῶν θείων κανόνων εἶναι ἀπόλυτη, καὶ ἔτσι μποροῦν νὰ ἀποτελοῦν ἀπλανεῖς ὁδηγούς, γενικῶς καὶ διαχρονικῶς, ἀντιθέτως ἡ ἰσχύς τους καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τοὺς εἶναι σχετική, ὅτι δηλαδὴ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς περιστάσεις, μὲ τὶς περιπτώσεις, τὶς προσωπικὲς ἢ τὶς μερικές, καὶ μὲ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Τὶς ἐν λόγω καταστάσεις, προϋποθέσεις καὶ συνθῆκες, θὰ τὶς κρίνει βεβαίως τὸ ἐκάστοτε αρμόδιο ἐκκλησιαστικὸ ἐπισκοπικό, ἢ συνοδικό, ἢ ἐντεταλμένο ἀπ' αὐτὸ ὄργανο, τὸ ὁποῖο θὰ χορηγεῖ ἀναλόγως τὴν οἰκονομία, τ.ε. τὴν ἄδεια γιὰ παρέκκλιση ἀπὸ τοὺς κανόνες ἐκ τῶν προτέρων ἢ τὴν συγχώρηση γιὰ τὴν παράβαση τοὺς ἐκ τῶν ὑστέρων.

Αὐτοὶ δὲν γνωρίζουν τὸ θεσμὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας, ὁ ὅποίος παρέχει στα αρμόδια ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας το δικαίωμα νὰ χορηγοῦν τὴν ἄδεια ἢ τὴ συγχώρηση γιὰ κάποια πρόσκαιρη καὶ λογικὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν πιστὴ ἐφαρμογὴ τῶν ἰ. κανόνων, ὄχι τῶν δογμάτων, πάντοτε βεβαίως ἀπὸ χριστιανικὴ ἀγάπη καὶ πρὸς σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. 

''Ἁρπάζουν'' ἀπὸ μόνοι τους δίχως καμία ἁρμοδιότητα, ζητήματα Συνοδικά, κρίνοντας καὶ ἀποφασίζοντας, ἄσχετα ἐὰν οἱ ἴδιοι δὲν τήρησαν αὐτὰ ποὺ ζητοῦν νὰ τηρήσουν οἱ ἄλλοι, θεωρῶντας ὅτι εἶναι παράνομοι, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι!

Σοφά τα λόγια τῶν μεγάλων ἑρμηνευτῶν:

 «Ποικίλως, φησὶν ὁ Κανών, ἐπιβουλεύει τῇ τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησία ὁ πονηρός. Ἐπεὶ γὰρ τὰ ζιζάνια τῶν αἱρέσεων εἶδεν ἐκτετμημένα τῇ μαχαίρα τοῦ Πνεύματος, ἑτέραν ἐμηχανήσαντο μέθοδον, ἵνα τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας μερίσῃ, καὶ διασπάσῃ τὴν ἕνωσιν. Αὕτη δ΄ ἐστὶν ἢ τῶν σχισματικῶν μανίαν....» (Ράλλη-Ποτλή τόμ. Β΄ σελ. 689)

Ἡ Ἁγία εἰρημένη Σύνοδος, συνελθοῦσα, ἓν Κῶν/πόλει ἓν ἔτει 861 ἢ κὰτ΄ ἄλλους τῷ 863, καὶ ἐπιθυμοῦσα (κατὰ τὸν ἄριστον καὶ σοφὸν ἑρμηνευτὴν Βαλσαμῶνα) καὶ τοῦτο νὰ ρυθμίση (ἤτοι τὴν σατανικὴν μανίαν τῶν ὑποκλεπτομένων ἱερωμένων νὰ χωρίζωνται ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους των), ρητῶς τὴν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος τοῦ προέδρου ἐθέσπισεν. Ἰδοὺ αὐτούσιοι οἱ λόγοι τοῦ σοφοῦ ἐρμηνευτοῦ: 

<<Παυθήσεις τή χάριτι του Θεού της απο των αιρέσεων διαστάσεως, εώρων οι Πατέρες τινάς ιερωμένους υποκλεπτομένους κατά μεθοδείαν σατανικήν είς την των σχισματικών μανίαν, ώς αφισταμένους απο της των Επισκόπων αυτών κοινωνίας, μή όντων ασεβών, ή αδίκων, κατά τον λα΄ Αποστολικόν Κανόνα· διά μόνον δέ το λαληθήναι τινα ίσως εγκληματικά κατ΄ αυτών. Τούτο γούν, ώς καταμερίζον το σώμα του Χριστού, ήτοι την Εκκλησίαν, διορθούμενοι, ώρισαν καθαιρείσθαι τους τολμήσαντας ιερείς, ή διακόνους, ανευλόγως ούτως αποστήναι της μετα του Επισκόπου αυτών κοινωνίας, πρό εντελούς συνοδικής καταδίκης τούτου, και μή αναφέρειν έν ταίς θειαίς ιεροτελεστίαις το όνομα αυτού, κατά την εκκλησιαστικήν παράδοσιν...Και ού μόνον τούτους, αλλά και τους συνακολουθήσαντας αυτοίς, ιερωμένους μέν όντας, διορίζοντας καθαιρείσθαι· λαικούς δέ αφορίζεσθαι, και είναι επιτετιμημένους, μέχρι αν έν επιγνώσει του κακού γένωνται και τώ οικείω Επισκόπω προσέλθωσιν>> (όρα πλείονα έν Ράλλη-Ποτλή τόμ. Β΄ σελ. 690-691 και Ιερόν Πηδάλιον εκδ. 1970, σελ. 357). 

Ὅμως θὰ μᾶς ποῦν ὅτι αὐτοὶ ὁμιλοῦν περὶ «αἱρέσεως», καὶ ἐκεῖ εἶναι ποῦ παραθέτουν τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου! Ἃς μᾶς παραθέσουν λοιπὸν οἱ ἀντιδρῶντες (διασπαστὲς κὰτ΄ ἐμᾶς) ποιὰ ἡ αἵρεσις;

 Μέχρι νὰ μᾶς τὴν δείξουν (διὰ νὰ μποροῦν νὰ δικαιολογήσουν καὶ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα) ἃς μελετήσουν τοὺς λόγους τῶν μεγάλων ἑρμηνευτῶν διὰ το πάθος τοῦ σχίσματος ἒφ΄ ὅσον εἶναι καὶ τηρητὲς τῶν δογμάτων καὶ τῶν κανόνων!