ΕΝΩΤΙΚΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ

Ὁμιλία

στὸ Ἱερὸ Συλλείτουργο τῶν Προκαθημένων

τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου καὶ Ρουμανίας κ. Βλασίου

στὸν Ἱερὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ν. Φιλαδελφείας

Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, 2/15.6.2014

+ Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος

Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

Μακαριώτατοι ἅγιοι Πρωθιεράρχαι·

Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς·

Σεβαστοὶ Πατέρες καὶ Μητέρες·

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

            ΚΟΙΝΗ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη πλημμυρίζει τὶς καρδιὲς πάντων ἡμῶν, ὅσοι ἔχουμε ἐλεηθῆ νὰ συμμετέχουμε στὸ ἱερὸ Ἑνωτικό μας Συλλείτουργο, προεξαρχόντων τῶν Προκαθημένων τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μας Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου καὶ Ρουμανίας κ. Βλασίου.

            Ἑνώνουμε ἀπὸ κοινοῦ τὴν τιμή μας καὶ τὶς δεήσεις καὶ προσευχές μας στοὺς σημερινοὺς ἑορταζομένους Ἁγίους Πάντας, οἱ Ὁποῖοι εἶναι ἑνωμένοι στοὺς Οὐρανοὺς μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ τους, εὐφραινόμενοι στὴν Ἐκκλησία τῶν Πρωτοτόκων.

            Αὐτοί, ὡς ἀειθαλεῖς καρποὶ τῆς παρουσίας καὶ δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν γῆ, ἀναπαύονται ἐν σκηναῖς δικαίων, ἐν χειρὶ Θεοῦ, ἀνυμνοῦντες ἀκαταπαύστως τὸ Τρισήλιον Φῶς τῆς Μιᾶς Θεότητος, καὶ μᾶς προτρέπουν σὲ ἀνύμνησι καὶ εὐχαριστία τοῦ Θαυμαστοῦ μας Θεοῦ ἐν τοῖς Ἁγίους Αὐτοῦ! Διότι ὁ Θεὸς εἶναι ὁ χαριτώσας καὶ ἐνδυναμώσας τοὺς γνησίους δούλους Του, ὥστε νὰ ἐπιδείξουν τὴν ὑπερθαύμαστη καρτερία τους στοὺς μαρτυρικοὺς ἄθλους καὶ στὰ ἀσκητικὰ παλαίσματα. Τῷ ὄντι «Αὐτὸς δώσει δύναμιν καὶ κραταίωσιν τῷ λαῷ Αὐτοῦ»! Ὁ Θεός, ἡ ἀεννάως βρύουσα σωστικὴ καὶ φωτιστικὴ πηγὴ Ἐλέους καὶ Ἀγαθότητος, χορηγεῖ πλούσια τὴν βοήθειά Του πρὸς ὅλους, τὴν ὁποίαν ὅμως δέχονται καὶ ἀπολαμβάνουν μόνον ὅσοι ἔχουν καλὴ προαίρεσι καὶ ἀποδεικνύουν μὲ ἔργα τὴν πρὸς Αὐτὸν πίστι καὶ ἀγάπη τους.

            Πάντες οἱ Ἅγιοι, ὡς μέτοχοι πλουσίων θείων δωρεῶν, ὡμολόγησαν μὲ παρρησία ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου «τὴν καλὴν ὁμολογίαν» τῆς Πίστεως καὶ Ἀρετῆς ἐν Χριστῷ, ὁ Ὁποῖος κατοικοῦσε μέσα τους. Ἀγάπησαν τὸν Κύριό μας ἀληθινά, σταυρούμενοι ὡς πρὸς τὸν «παλαιὸ ἄνθρωπο» τῆς ἐμπαθείας γιὰ χάρι Του, ἕτοιμοι γιὰ θυσίες καὶ τῶν πιὸ προσφιλῶν προσώπων καὶ τῶν πιὸ πολυτίμων πραγμάτων, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς προσκαίρου ζωῆς τους, προκειμένου νὰ φυλάξουν τὴν Εὐσέβεια καὶ τὸν θεάρεστο βίο. Ὡμολόγησαν τὴν θεία Ἀλήθεια, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ βοήθειαν τῶν ὑπολοίπων ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ ἀντέδρασαν σθεναρὰ ὅταν ἡ Ὀρθόδοξη Πίστι κινδύνευε καὶ ἐπροδίδετο καὶ ὅταν ὁ αἰώνιος Νόμος τοῦ Θεοῦ περιφρονεῖτο καὶ κατεπατεῖτο.

            Ἀνέμεναν τὶς θεῖες δωρεές, τὴν ἄρρητη οὐράνια θεία Δόξα ἐν Οὐρανοῖς, καθαιρούμενοι, φωτιζόμενοι, θεούμενοι· ἐνέμεναν μὲ σταθερότητα στὴν πίστι τὴν ἁγία καὶ ὑπέμεναν τοὺς πειρασμοὺς ἕως τέλους, χωρὶς νὰ ἐπηρεάζωνται ἀπὸ τὴν γνώμη τῶν πολλῶν τοῦ κόσμου τούτου, χωρὶς ἡμίμετρα, ἐπαμφοτερισμούς, ἀνακρίβειες, ἐφάμαρτους συμβιβασμούς καὶ παράνομες οἰκονομίες. Ἀγαποῦσαν ὑπέρμετρα τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ συνεχίζουν νὰ μᾶς ἀγαποῦν, νὰ δέωνται ὑπὲρ ἡμῶν, νὰ μᾶς προστατεύουν καὶ νὰ μᾶς ἀναμένουν!

***

            Καὶ ἰδοὺ σήμερα, ἡ κοινὴ λειτουργική μας Σύναξις αὐτὸ δηλώνει, τὴν ἀποδοχή μας τῆς θείας αὐτῆς κλήσεως καὶ ἱερᾶς προσκλήσεως καὶ πρὸς ἐμᾶς. Αἰσθανόμενοι τὴν ἀτέλειά μας, θέτουμε ἐν ταπεινώσει τοὺς Τελείους, τοὺς Ἁγίους, ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν ὄχι μόνον τοῦ σώματός μας, ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς μας, καὶ τοὺς παρακαλοῦμε νὰ φιλοξενηθοῦν καὶ νὰ ἀναπαυθοῦν καὶ ἐντὸς τῶν χειροποιήτων Ναῶν καὶ σεβασμάτων μας, ὅπως καὶ κυρίως ἐντὸς τῶν καρδιῶν μας, μὲ ὑπόσχεσι ὑπακοῆς στὸ παράδειγμα καὶ στὴν διδασκαλία τους, ἐν ἑνώσει, ταπεινώσει καὶ μετανοίᾳ.

            Διότι, ἁμαρτωλοὶ εἴμεθα, ἀλλὰ δὲν ἀφιστάμεθα ἀπὸ τὴν θεοπαράδοτη κοινὴ Κληρονομία τῆς Ἀληθοῦς Πίστεως, τὴν ὁποίαν τηροῦμε Ἀκαινοτόμητον, ἀπαραχάρακτον καὶ ἀνόθευτον! Δὲν προσκυνοῦμε «θεῷ ἀλλοτρίῳ», οὔτε κλίνουμε γόνυ στὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, στὰ ψεύδη καὶ βδελύγματα τῆς ἀποστασίας τῶν ἐσχάτων, ἤτοι τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὅλων τῶν Καινοτομιῶν ποὺ αὐτὸς ἐγέννησε. Δὲν εἴμεθα μεμονωμένα ἄτομα, μονάδες ἀνεξάρτητες, ἀλλὰ εἴμεθα πρόσωπα, μὲ κοινὸ πλοῦτο τὴν ἱερὰ Ἐκκλησία μας ὡς Μητέρα, καὶ Κεφαλὴ αὐτὸν τὸν Κύριο καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Θεὸν καὶ Ἀδελφὸν καὶ Πατέρα μας.    

            Ἕλληνες καὶ Ρουμᾶνοι, ὡς καὶ κάθε ἔθνους καὶ τόπου Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, εἴμεθα Ἀδελφοί, ἀναγεννημένοι ἀπὸ τὸ ἴδιο «Λουτρὸν τῆς Θεογενεσίας», ἔχοντες μία Πίστι, μία Ἐλπίδα καὶ ἀποτελοῦντες «δι’ Ἀγάπης Ἐνθέου» ἀλλήλων Μέλη. Καὶ ἔχουμε τόσο μεγάλη ἀνάγκη τῆς Ἐνθέου Ἀγάπης! Διότι, «ψυγείσης τῆς ἀγάπης τελείως, τὴν τοῦ Θεοῦ χάριν καὶ κηδεμονίαν παραμένειν ἀδύνατον»! (Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς).

***

            Ὁ θεῖος Παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τῆς Ἀληθείας, τῆς Εἰρήνης, τῆς Ἑνότητος καὶ τῆς Ἀγάπης δὲν μᾶς ἄφησε ἀπαρηγορήτους! Οἱ προσευχὲς τοῦ Οὐρανοῦ ἀκούσθηκαν καὶ ἡ καλή μας προαίρεσις καὶ προσπάθεια ἀπέδωσε εὐχύμους καρπούς. Ἡ Ἕνωσίς μας ἐν τῇ Γνησίᾳ Ὀρθοδοξίᾳ πρὸ τριμήνου περίπου ἐπιτεύχθηκε, σὺν Θεῷ, καὶ σήμερα ἐπισφραγίζεται εἰδικῶς ἐν σχέσει μὲ τοὺς Ρουμάνους Ἀδελφοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου.

Ἡ σχέσις βεβαίως μετ’ αὐτῶν εἶναι παλαιά. Ὁ Ἡγέτης αὐτῶν Ἅγιος Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης Γλυκέριος (+1985) εἶχε ἔλθει στὴν Ἑλλάδα τὸ 1936 ὡς Ἱερομόναχος, μετὰ τὴν προσχώρησι στὴν Γνησία Ὀρθοδοξία τῶν Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, Ζακύνθου Χρυσοστόμου καὶ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου τὸ 1935, προκειμένου νὰ λάβη ἐκκλησιαστικὴ βοήθεια καὶ συνδρομή. Οἱ δύσκολες ὅμως περιστάσεις τοῦ τότε καιροῦ δὲν εὐνόησαν τὴν προσπάθεια, ἀλλὰ ἡ καρδιακὴ κοινωνία καὶ σχέσις παρέμειναν.

Μόλις δὲ τὸ 1977 ἡ σχέσις ἐκείνη ἀνανεώθηκε, καὶ ὁ ἀναμενόμενος ἀσπασμὸς πίστεως «ἐν φιλήματι ἁγίῳ» δόθηκε εἰς αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας συναγωνιστὰς μὲ ἄφατη χαρὰ καὶ συγκίνησι! Ἡ δὲ πιστοποίησις ἰδίοις ὄμμασι καὶ ἡ ψηλάφησις ἰδίαις χερσὶ τῶν στιγμάτων τοῦ μαρτυρίου καὶ τῶν ἀνθέων τῆς ἀρετῆς πρωτίστως τοῦ ἁγιωτάτου Γέροντος Μητροπολίτου Γλυκερίου καὶ τοῦ κατ’ Αὐτὸν Κλήρου, Μοναχῶν καὶ Λαοῦ, στὴν ἰδιαίτερα βασανισμένη κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη Ρουμανία, ἔκανε τὸν μακαριστὸ Γέροντά μας Σεβασμιώτατο Κυπριανὸ νὰ ἀναφωνήση τότε ἔνδακρυς: «Ἀξίζει κανεὶς νὰ ἀγωνίζεται, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι στὴν γῆ»!

Μία πρώτη Ἀπόφασις ἐπισήμου Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας μετ’ αὐτῶν τῶν συγχρόνων Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως ὑπεργάφη πρὸ 35ετίας, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1979, καὶ πανηγυρίσθηκε στὴν Ἱερὰ Μονή μας τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης στὴν Φυλή, παρουσίᾳ καὶ τοῦ νῦν Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας κ. Καλλινίκου, τότε Μητροπολίτου Ἀχαΐας. Ἐκ μέρους τῶν Ρουμάνων Ἀδελφῶν παρέστη ὁ Σεβασμιώτατος Σίλβεστρος (+1992), διάδοχος τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου καὶ προκάτοχος τοῦ νῦν Πρωθιεράρχου κ. Βλασίου.

 Ἡ χαρμόσυνη ἐκείνη ἱστορικὴ ἡμέρα, χαράχθηκε μὲ «χρυσᾶ γράμματα» στὶς δέλτους τῶν καρδιῶν ἁπάντων, κατὰ τὴν προσφυᾶ ἔκφρασι τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου μας Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ (+2013), ὁ ὁποῖος ἐτόνισε τότε στὴν Ὁμιλία του, αὐτὰ ποὺ θὰ ἠδυνάμεθα καὶ σήμερα νὰ προσυπογράψουμε ἀπολύτως:

«Εἴμεθα μέλη Χριστοῦ καὶ ἀλλήλων μέλη, κατὰ τὸν θεσπέσιον Παῦλον. Ἠσθάνθημεν βαθέως, διὰ τῆς μνημονεύσεως τῶν ἀοιδίμων προαπελθόντων Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι ἐκοιμήθησαν τὸν μακάριον ὕπνον, τῶν ὑπὲρ τῆς πίστεως ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων, Χρυσοστόμου Καβουρίδου καὶ Γαλακτίωνος Κορτούν, πρώτων Ποιμεναρχῶν τῶν Γνησίων Ἐκκλησιῶν μας Ἑλλάδος καὶ Ρουμανίας, ὡς καὶ τῶν λοιπῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισθέντων διὰ τὴν πατρώαν Παράδοσιν, ὅτι ποτὲ δὲν εἴμεθα κεχωρισμένοι πνευματικῶς. Τὸ λαμπρὸν καὶ ἱστορικὸν σημερινὸν Συλλείτουργον ἀποτελεῖ ἔκφρασιν μηδέποτε διακοπείσης ἑνότητος ἐν Χριστῷ, ἀλλὰ ταυτοχρόνως καὶ τὴν ἔναρξιν καὶ ἀφετηρίαν μιᾶς νέας περιόδου ἀγάπης καὶ ἀγώνων διὰ τὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του»!...

***

Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί·

Αὐτὴν τὴν ἔναρξι καὶ ἀφετηρία μιᾶς νέας περιόδου ἀγάπης καὶ ἀγώνων, βάσει μάλιστα καὶ τοῦ προσφάτως συμφωνηθέντος καὶ συνυπογραφέντος Κοινοῦ μας Ὁμολογιακοῦ-Ἐκκλησιολογικοῦ Κειμένου, πανηγυρίζουμε σήμερα, παρακαλοῦντες τὸν Κύριο καὶ Θεό μας καὶ τοὺς Ὁμολογητὰς Ἁγίους Του, πάλαι τε καὶ νῦν, νὰ μᾶς ἐνθαρρύνουν, καὶ διὰ τῶν ἰδικῶν Σας προσευχῶν, ὥστε νὰ συνεχίσουμε ἀπὸ κοινοῦ τὸν καλὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας!

Κατακλείω μὲ τοὺς συγκλονιστικοὺς προτρεπτικοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, οἱ ὁποῖοι εἴθε νὰ ἀποτελοῦν τὴν κατευθυντήριο γραμμὴ τῆς κατὰ Θεὸν κοινῆς πορείας μας:

«Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχομεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς Πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ’ 1-2), δηλαδή

«Ἑπομένως, ἀφοῦ ἔχουμε γύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο νέφος ἀπὸ μάρτυρες, ἄς ἀποτινάξουμε κάθε βάρος καὶ τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁποία εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, καὶ ἄς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγῶνα τοῦ δρόμου ποὺ εἶναι ἐμπρός μας, μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μας προσηλωμένους πρὸς τὸν ἀρχηγὸ καὶ τελειωτὴ τῆς πίστεώς μας Ἰησοῦ». Ἀμήν!  

  

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ

 

«ΕΓΚΩΜΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ 

ΕYΦΡΑΝΘΗΣΟΝΤΑΙ ΛΑΟΙ» 

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ 

ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ

ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου

«Πολλοί δίκαιοι, καί οὐδείς αὐτῶν τῆς τοῦ θανάτου ἐξουσίας ἑαυτόν ἠδυνήθη λυτρώσασθαι» (MPG. 85, 1304). Καί ὁ γίγας τοῦ πνεύματος καί «ἅγιος τῶν Σπετσῶν» ὅπως ἀπεκλίθη, ἦταν φυσικό νά ἀκολουθήσει τήν ἀσυγκράτητο ροή τοῦ ἐν εἴδη ποταμοῦ ρέοντος ἀνθρωπίνου βίου, τοῦ «ἐνδελεχῶς καί κύμασιν ἀλλεπαλήλλοις πληρουμένου» κατά τόν Μέγαν Οὐρανοφάντωρα Βασίλειο…

Πλήρης ἡμερῶν, λοιπόν, μετέστη πρός Κύριον τήν 30η τοῦ μηνός Ἰουνίου (π.ἡ.) 2014 ὁ πνευματέμφορος Γέρων καί Ὁμολογητής, ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Σπύρου, ὁ ἐπονομαζόμενος Γέροντας τῶν Σπετσῶν. Ὁ Ἅγιος Θεός, «ὁ χρόνους μετρῶν τοῖς ζῶσι, καὶ καιροὺς θανάτου ἱστῶν, ὁ τὰ παρόντα χρησίμως οἰκονομῶν, καὶ τὰ μέλλοντα λυσιτελῶς διοικῶν», ἐκάλεσε πλησίον Του τόν ἐκ νεότητος ἀναλωθέντα στήν δική Του ὑπηρεσία, τόν ἀνύστακτο καί ἀκαταπόνητο ποιμένα, τόν ἐργαζόμενον ἐπί σωτηρίᾳ ψυχῶν κατά τό πρότυπον Αὐτοῦ τοῦ Μεγάλου Ποιμένος, τόν Ὁμολογητή τῆς Πίστεως, τόν βαστάσαντα «τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας καί τόν παγετόν τῆς νυκτός», τόν λαοφιλέστατο καί λίαν ἀξιαγάπητο καί εὐγενέστατο Γέροντα, μακαριστό π. Χρυσόστομο.

«Τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ τίς διηγήσεται»; Λειμών εὐανθής, κῆπος πανευώδης ἡ ἁγία του ψυχή, μεταφέρουσα ὡς «ἐπί τά ὄρη τῶν ἀρωμάτων» (Ἆσμα, 8, 14) τήν εὐωδία τῶν πολλῶν του ἀρετῶν. Θά τολμούσαμε νά δανεισθοῦμε τήν διατύπωση τοῦ ἀετοῦ τῆς Θεολογίας Γρηγορίου, σχετικά μέ τόν Μ. Ἀθανάσιο, γιά τόν ὁποῖον γράφει ὅτι ὑπῆρξε προσιτός στούς ἀνθρώπους ἀλλά ἀπρόσιτος ὡς πρός τήν ἀρετή, προσαρμόζοντας αὐτό καί στήν περίπτωση τοῦ ἁγίου Γέροντος τῶν Σπετσῶν! Ὄντως, ὅπως μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες τῶν ἀνθρώπων πού τόν ἐγνώριζαν, ὁ π. Χρυσόστομος ἦταν πολύ προσιτός στούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἀπρόσιτος - ἄφθαστος - στή ἀρετή! Ἀγάπησε τόν Θεόν, ὅπως οἱ Ἅγιοι, μέ ἕναν θεῖο πόθο καί μανικό ἔρωτα, ὅπως τόν περιγράφει ἡ πατερική Γραμματεία τῆς Ἐκκλησίας μας καί κατέστησε τήν ὕπαρξή του σκεῦος ἐκλεκτόν τῆς θεϊκῆς Ἀγάπης, μέτοχον τῶν θείων ἀκτίστων μαρμαρυγῶν, μυροδοχεῖον ἀρετῶν πνευματικῶν. Ἀλλά αὐτό δέν ἔγινε ἄνευ κόπου, οὔτε κατέστη πραγματοποιήσιμο αὐτομάτως! Ὁ Γέροντας «ἔδωσε αἷμα καί ἔλαβε πνεῦμα», κατά τό πατερικόn! Ἔκανε τά πάντα, κατά τό ἀνθρώπινο, προκειμένου νά οἰκειθεῖ τόν Θεόν. Καθάρισε τήν ψυχή του διά πόνων ἀσκήσεως, διά νηστείας καί προσευχῆς καί δι᾿ ἀλλαλήτων σταναγμῶν, προκειμένου νά φθάσει στήν ἀκρότητα τῶν ἀρετῶν, στήν ἀτέλεστο τελειότητα, στήν θεία ἀνάκραση καί χαρισματική θέωση, στήν ἐπίτευξη τοῦ «καθ᾿ ὁμοίωσιν», γνωρίζοντας ὡς θεολόγος δεινός, ὅτι κατά τόν ἁγιώτατο ἱεράρχη Νύσσης Γρηγόριο καί τήν ὅλη μας Παράδοση, «ὅρος ἐστί τῆς ἀνθρωπίνης μακαριότητος ἡ πρός τό θεῖον ὁμοίωσις». (MPG., 44, 433C). 

Στήν περίπτωσή του, συνατοῦσε κανείς ἕναν ἁρμονικό συνδιασμό τῶν ἐκ Θεοῦ χαρισμάτων τά ὁποῖα διέθετε σέ ὑψηλό μάλιστα βαθμό. Μορφή βιβλική, ψυχή ἐκλεπτυσμένη, ὕπαρξη εὐαίσθητη καί ἐκλεκτή, μέ θυσιατικό ἦθος καί ἀγάπη ποιμαντική, γνώση θεολογίας ὑψηλή, δεινότητα λόγου σπανία, εὑρυμάθεια καί πολυμάθεια ἐκπληκτική, φωνή ἀρχοντική, κατανυκτική καί ταυτόχρονα ἀριστοκρατική, συγγραφική ἱκανότητα θαυμαστή. Ὄντως πολυτάλαντος πατήρ, συνδιάζων χάρη καί γνώση, θεωρία καί πράξη!

Λειτουργός ἀπαράμιλλος, μυσταγωγός ἄριστος, ἱεροκήρυκας μελίρρυτος, ἀναγνώστης εὐκρινέστατος, ἱεροψάλτης ἐξαίρετος! Τό ἰδιαίτερο ὅμως, μεγάλο χάρισμα τοῦ Γέροντος, τό δοθέν πλουσίως παρά Θεοῦ, μέ τό ὁποῖο διεκρίθη καί ἀνέψυξε ὁλόκληρες δεκαετίες ὡς πηγή πνευματική χιλιάδες ψυχές, ὑπῆρξε τό χάρισμα τοῦ πνευματικοῦ καθοδηγητοῦ - ἐξομολόγου. Τό ἐπιτραχήλιο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος τῶν Σπετσῶν, ἔγινε γιά πολλούς «λουτρόν παλιγγενεσίας», «Ἰορδάνης ποταμός», «κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ», καί ἡ ὅλη του προσωπικότητα ὡς ποιμένος καί πνευματικοῦ καθοδηγητοῦ κατέστη ἕνα «δένδρον εὐσκιόφυλλον, ὑφ᾿ οὗ ἐσκέποντο πολλοί». 

Εἶχε δέ, μεταξύ ἄλλων προικισθεῖ καί μέ χάρισμα παρηγορίας, ὑπῆρξε ὄντως «υἱός παρακλήσεως» κατά τό γραφικόν. «Δρόσος Ἀερμών» οἱ συμβουλές καί νουθεσίες του, οἱ ὁποῖες ἔπειθαν, ἐνέπνεαν, πληροφοροῦσαν ἐσωτερικά! Ἀλησμόνητα θά μείνουν στόν γράφοντα, μεταξύ ἄλλων, τά «ὑπέρ μέλι καί κηρίον» γλυκύτερα λόγια τῆς παρηγορίας πού ἐξέφρασε κάποιες φορές τηλεφωνικῶς πρός αὐτόν ὁ ἅγιος Γέροντας, σέ συγκεκριμένη περίσταση, ἐν καιρῷ μεγάλης θλίψεως (πρό 10 περίπου ἐτῶν), λόγια πού ὄντως ἀνέψυξαν, ἐνστάλαξαν θεῖον ἔλεος καί ἐσωτερική παραμυθία, ἐγχαράχθηκαν βαθύτατα στήν ψυχή καί ἐνήργησαν χάριτι Θεοῦ ἀπαλλακτικῶς καί ἐπικοδομητικῶς.

Ἀλλά πέραν τῶν προσωπικῶν, ὁλίγων ἀλλά δυνατῶν ἐμπειριῶν πού ἀπεκομίσαμε ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν ὁλόδροσο, χαρισματική πηγή τῶν θείων δωρεῶν πού ὁ Θεός διά μέσω τοῦ γνησίου θεράποντός του π. Χρυσοστόμου δαψιλῶς προσέφερε στίς πονεμένες ψυχές, ἔχουμε τίς πάμπολλες ἐμπειρίες τῶν πνευματικῶν του τέκνων, αὐτῶν πού τόν ἔζησαν ἐκ τοῦ σύνεγγυς καί μαρτυροῦν πολλά. Τό Πανάγιον Πνεῦμα τό Ὁποῖο «γαληνόμορφον ἐκτελεῖ τήν καρδίαν», ἐχαρίτωσε τόν μακάριο Γέροντα μέ μεγάλη πραότητα καί ἐσωτερική εἰρήνη ψυχῆς, μέ ὑψηλή εὐαισθησία καί μεγάλη διεισδυτικότητα πνευματική, καθώς ἐπίσης καί μέ πλούσιο ἄκτιστο φωτισμό, ὥστε νά ἀναπαύει ψυχές, νά τίς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν μαρτυρική τυραννία τοῦ δαίμονος καί τήν ἀφόρητη δουλεία τῶν ψεκτῶν παθῶν, καί νά τίς ὁδηγεῖ στή σωτηρία, τή μέθεξη τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καί θεοποιοῦ Χάριτος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ διάσημος πνευματικός τῶν Σπετσῶν, ὁ πλούσιος αὐτός σιτοδότης τῶν πιστῶν, νυχθημερόν ἐξομολογοῦσε (ἐκ τοῦ σύνεγγυς καί τηλεφωνικῶς), ἀεννάως παρηγοροῦσε, πατρικότατα νουθετοῦσε, παρεῖχε λύσεις θεοφώτιστες καί ἐν ἑνί, ἀνέπαυε ψυχές, ἐμπνεόμενος πάντοτε ἀπό τό γραφικόν: «τό ἀπολωλός ζητήσω και το πλανώμενον ἐπιστρέψω και το συντετριμμένον καταδήσω καί τό ἐκλεῖπον ἐνισχύσω» (Ἰεζεκ. Λδ΄, 16)

Τό νά ἀναφερθοῦμε διεξοδικῶς εἰς τούς περί τήν Πίστιν ἀγῶνες του, εἶναι ἀδύνατον, μέσα στά βραχύτατα ὅρια ἑνός - γενικῆς θεωρήσεως- κειμένου, ὅπως τό παρόν. Γνωρίζουμε, ὅμως καί πιστεύουμε, ὅτι ἀρκετοί ἀδελφοί, θά καταθέσουν σημαντικά στοιχεῖα καί μαρτυρίες, στό ἐπίπεδο τοῦ λόγου καί τῆς συγγραφῆς περί αὐτοῦ τοῦ ὄντως τιτανείου ὁμολογιακοῦ ἀγῶνος τοῦ τιμίου Γέροντος, ἀπό τό ἔτος τῆς ἀποτειχίσεως (1984) καί ἐντεῦθεν, καί θά ἀναφερθοῦν στήν κατοπινή μαρτυρική του πορεία ἐν μέσῳ πνευματικῶν ὠδίνων καί ὀδυνῶν. Ἐπίσης, θά γίνει, νομίζουμε, λόγος ἱκανός καί γιά τόν ἀμείλικτο διωγμό τοῦ Γέροντος ἀπό τήν πρώτη Μονή του ἐκ μέρους ἐκείνου τοῦ ἐμπαθοῦς διώκτου ἐπισκόπου Ἱεροθέου Τσαντίλη, γιά τίς ἀτέρμονες δίκες, κατηγορίες, διασυρμούς, ἐπιβουλές καί κατατρεγμούς πού ὑπέστη ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ σκότους καί γιά ἄλλα πολλά διά τῶν ὁποίων χαρακτηρίζεται ὡς ἕνας σύγχρονος μεγάλος Ὁμολογητής. 

Ὀ Γέρων Χρυσόστομος, ἐκοιμήθη μέσα στήν ἐβδομάδα ὅπου ἑορτάζεται ὁ Παράκλητος, τόν ὁποῖον εἶχε ἐντός του σύνοικον διά τῆς θείας ἐνεργείας Του. Κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, ὁ π. Χρυσόστομος ἀπετέλεσε ὅπως οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν καρπόν τῆς Πεντηκοστῆς. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει ὅτι ἄν ἡ θεία Οἰκονομία καί ἡ ἐπί γῆς πορεία τοῦ Κυρίου μας παρομοιάζεται μέ ἕνα δένδρο, τότε ρίζες αὐτοῦ τοῦ δένδρου εἶναι ἡ Γέννηση, κορμός του ἡ Σταύρωση, κλαδιά του ἡ Ἀνάσταση, ἄνθη ἡ Ἀνάληψη καί καρπός τοῦ δένδρου ἡ Πεντηκοστή. Ὁ εὐλογημένος Γέροντας τῶν Σπετσῶν, βίωσε ἐμπειρικῶς καί μέσα ἀπό τή λειτουργική βιοτή τῆς Ἐκκλησίας τό μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας σέ ὅλες τίς φάσεις καί διαστάσεις του («μεθηλικιώσεις τοῦ Χριστοῦ») καί ἔφθασε στόν καρπό τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ ὁποῖα θεία Πεντηκοστή προβάλλει ὡς αἴτημα καί σκοπό τήν ἀπόκτηση ἀπό ὅλους μας τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατά τή γνωστή ἐπισήμανση τοῦ ἁγιωτάτου ἐκείνου Πατρός τῆς Ρωσίας, Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ.

Εἴθε ὁ Κύριος νά ἀναπαύει αἰωνίως τόν μακάριο Γέροντα Χρυσόστομο καί νά τόν καθιστᾶ μέτοχο τῆς Βασιλείας του και κοινωνό τῶν ὑπερουρανίων ἐκεῖνων, ἀλήκτων καί «ὑπέρ κατάληψιν» δωρεῶν καί δώρων, «ἄ ἠτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν»…

Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ. Νά ἔχουμε τήν σεπτή εὐχή του.