Ο Πατριάρχης Μόσχας στην Εβραϊκή Αυτόνομη Περιφέρεια

Του Αιμίλιου Πολυγένη

Στην πρωτεύουσα της Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας Μπιρομπιτζάν αφίχθη σήμερα, Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014 ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κύριλλος.

Τον Πατριάρχη Κύριλλο συνοδεύουν ο Μητροπολίτης Αγίας Πετρούπολης Βαρσανούφιος, ο Επίσκοπος Σολτσενογκόρσκι κ. Σέργιος, ο Πρωθιερέας Βσέβολοντ Τσάπλιν και ο υπάλληλοι του Πατριαρχείου.

Στην πλατεία μπροστά από το Κυβερνητικό Μέγαρο ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, έτυχε θερμής υποδοχής από τον Κυβερνήτη Αλεξάντρ Βινίκοφ και τον Αρχιεπίσκοπο Μπιρομπιτζάν Ιωσήφ.

Στη συνέχεια ο Πατριάρχης Μόσχας είχε συνάντηση με τον Κυβερνήτη στην οποία παρέστησαν εκπρόσωποι και των δύο πλευρών.

Τέλος ο κ. Κύριλλος πραγματοποίησε επίσκεψη στον Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού Μπιρομπιτζάν

ΠΗΓΗ ''ΡΟΜΦΑΙΑ.GR'

Συνάντηση θρησκειών στην Αμβέρσα (Φωτό & Βίντεο)

Αμβέρσα –Βέλγιο 7-9 Σεπτεβρίου 2014. Οικουμενιστική συνάντηση διοργάνωσε από τις 7-9 Σεπτεβρίου η Ρωμαιοκαθολική Κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου στην οποία έλαβαν μέρος εκπρόσωποι θρησκειών από όλο τον κόσμο. Το θέμα της συναντήσεως ήταν, «Η ειρήνη αποτελεί το μέλλον».

Στη συνάντηση  έλαβε μέρος ο Μητροπολίτης Βελγίου Αθηναγόρας (Οικουμενικό Πατριαρχείο) και η Εκκλησία  της Κύπρου εκπροσωπήθηκε από τον Μητροπολίτη Κωνσταντίας Βασίλειο και τον Διευθυντή του ΚΕΤ κ. Γιαννο Χαριλάου.

Η Κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου ιδρύθηκε το 1968 αμέσως μετά τη Β΄Σύνοδο του Βατικανού και έχει στόχους την προώθηση του Οικουμενισμού και τους θρησκευτικούς διαλόγους.

Στην τελική πανηγυρική τελετή διαβάστηκε η ακόλουθη Έκκληση για την Ειρήνη.

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

Άνδρες και γυναίκες διαφορετικών θρησκειών, έχουμε συγκεντρωθεί στην Αμβέρσα του Βελγίου μετά από  πρόσκληση της Κοινότητας του Saint Egidio, στην καρδιά της Ευρώπης, μια περιοχή που υπέστη τη φρίκη του μεγάλου πολέμου που επηρέασε την Ευρώπη και τον κόσμο πριν από έναν αιώνα. Αποτίουμε φόρο τιμής στη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους και εκ νέου διακηρύσσουμε: ποτέ πάλι πόλεμος! 

Αλλά σήμερα ο πόλεμος επανήλθε στην Ευρώπη, και σε άλλες χώρες και καταστρέφει τις εμπειρίες της συνύπαρξης που διήρκεσαν χιλιάδες χρόνια, προκαλώντας τον πόνο σε πάρα πολλούς ανθρώπους. 

Έχουμε ακούσει τις προσευχές των εκατομμυρίων προσφύγων και φυγάδων, των ανθρώπων που ικετεύουν για να μη πεθάνουν από την πείνα και τη δίψα, από ασθένειες που μπορεί να αντιμετωπιστούν σε άλλα μέρη του κόσμου· έχουμε ακούσει τις παρακλήσεις αξιοπρέπειας που προέρχονται από τους φτωχούς, τις εκκλήσεις για δικαιοσύνη για ολόκληρους λαούς και ολόκληρων περιφερειών του κόσμου.

Στον κόσμο δόθηκαν μεγάλες ευκαιρίες και χρόνος για την οικοδόμηση της ειρήνης, για τη γεφύρωση των χασμάτων, για την πρόληψη συγκρούσεων, προτού να γίνουν πάρα πολύ σοβαρά. Ο κόσμος έχει χάσει μεγάλες ευκαιρίες, αλλά τώρα ήλθε η ώρα των αποφάσεων για να μη μας καταβάλει η απελπισία.

 Ο πόλεμος και η βία σε πολλά μέρη του κόσμου που επιδιώκουν να ανασυστήσουν σύνορα, να δημιουργήσουν νέες κοινότητες, και να αλλοιώσουν τον τρόπο που οι λαοί λαμβάνουν πρόνοια ο ένας για τον άλλο. Την ίδια στιγμή που έχει μετατραπεί σε παγκόσμια κοινότητα, ο κόσμος κινδυνεύει να χάσει την αίσθηση του κοινού πεπρωμένου.

Υπάρχουν βαθιές καταστροφές που κάνουν τα πάντα πιο δύσκολα. Η διαίρεση και η απελπισία επηρεάζουν τους λαούς και τους θεσμούς, αποδυναμώνοντας τους, όπως: θρησκευτικές κοινότητες, πολιτικές και διεθνείς δομές και οργανώσεις. 

Οι θρησκείες καλούνται να διερωτηθούν: ήταν σε θέση να εμπνεύσουν την αναζήτηση ενός κοινού σκοπού ή είχαν παγιδευτεί σε μια λογική της σύγκρουσης; Υπάρχει πολλά που οι θρησκείες μπορούν να κάνουν: μπορούν να εμπνεύσουν και να αναζωογονήσουν την αναζήτηση της ειρήνης ως η κοινής αξίας όλων των λαών. 

Σήμερα μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για την ειρήνη, σε μια εποχή που λίγοι άνθρωποι διακτέχονται από το ιδεώδες της ειρήνης. 

Οι θρησκείες του κόσμου επιβεβαιώνουν, με ισχυρότερο τρόπο από πριν, ότι κανένας πόλεμος δεν είναι ποτέ ιερός, ότι η εξάλειψη του άλλου στο όνομα του Θεού είναι πάντα βλασφημία. Η εξάλειψη του άλλου εν ονόματι του Θεού είναι μόνο τρόμος και τρομοκρατία. Τοποθετεί τους ανθρώπους έξω από την αυθεντική θρησκεία, τυφλωμένους από το μίσος, και καταστρέφουν τη θρησκεία που ισχυρίζονται ότι υπερασπίζουν. 

Σε δύσκολους καιρούς, δεσμευόμαστε να υπερασπιστούμε τις ζωές των αδελφών μας των διαφρόρων θρησκειών που είναι διαφορετικές από τις δικές μας και βρίσκονται σε κίνδυνο.

 Ας εργαστούμε όλοι μαζί για το μέλλον του κόσμου, γνωρίζοντας ότι ο πόλεμος είναι μια μεγάλη ανοησία και η ειρήνη είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό για να καταστήσουμε  υπόθεση των λίγων. Ο διάλογος είναι η θεραπεία των συγκρούσεων· θεραπεύει τις πληγές και κτίζει το μέλλον. 

Ο πόλεμος υπερνικιέται μόνο από την ειρήνη. Όταν το μονοπάτι της ειρήνης δεν αποτελεί όραμα, μένουν μόνο χαλάσματα και μίσος. Χρειάζεται θράσος για να σκεφτούμε την ειρήνη, επειδή το μέλλον είτε είναι ειρήνη είτε δεν υπάρχει μέλλον για νικητές και ηττημένους. 

Στις νεότερες γενιές λέμε: Μην ξεγελιέστε από το θλιβερό ρεαλισμό που λέει ότι ο διαλόγος και η προσευχή είναι άχρηστα. Ο κόσμος ασφυκτιά χωρίς προσευχή και χωρίς διάλογο. 

Η βία μπορεί να σταματήσει. Όποιος χρησιμοποιεί βία  απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του. Όλα χάνονται με τον πόλεμο. 

Είθε ο Θεός να χορηγήσει μέλλον στον κόσμο. Και αυτό το μέλλον είναι η ειρήνη.

ΠΗΓΗ ''ΑΚΤΙΝΕΣ''

Ἐκκλησία σημαινομένη ἐν τοῖς Μυστηρίοις

Ἀπάντηση στόν " Ὀρθόδοξο Τύπο" τῆς 3^ης Φεβρουαρίου 2006

ὃτι τάχα μπορεῖ ἡ Νεοημερολογίτικη Σύνοδος τῶν Οἰκουμενιστῶν

τοῦ κ. Χριστοδούλου νά ἀμφισβητεῖ τά τελούμενα

ὑπό τῶν ἀγωνιστῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου Μυστήρια

Στήν συνεδρία τῆς Βουλῆς στίς 22.01.1931 ὁ τότε πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος Ἐλευθέριος Βενιζέλος τόνισε μέ ἒμφαση τά ἑξῆς: "... Ἡ Κυβέρνησις δέν ἒχει κανένα λόγο νά ἐπεμβαίνῃ ὃπως ἀπαγορεύῃ εἰς τούς θέλοντας νά ἀκολουθοῦν τό παλαιόν Ἡμερολόγιον τήν ἐκτέλεσιν συμφώνως μέ αὐτό τῶν θρησκευτικῶν αὐτῶν καθηκόντων. Ἡ φυσική, λοιπόν, διέξοδος εἶναι νά κάμουν αὐτοί μίαν ἰδικήν των Ἐκκλησίαν, τήν Ἐκκλησίαν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Καί τούς εἶπον. Ἂν δέν τήν κάματε, νά συνέλθετε, καθ' ὃ ἒχετε δικαίωμα ἐκ τοῦ Συντάγματος, αὐτοῦ τοῦ ὁποίου κατάχρησιν κάνουν οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι, νά συνεταιρισθῆτε καί νά κάμετε τήν Ἐκκλησίαν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, νά κανονίσετε τά τῆς ἐκλογῆς τῶν ἱερέων σας καί τῶν ἐπισκόπων σας ἀκόμη, διότι δέν εἶναι οὒτε αἱρετικοί, οὒτε σχισματικοί οἱ ἐπιμένοντες εἰς τό παλαιόν ἡμερολόγιον. Νά εἶσθε βέβαιοι ὃτι ἡ Κυβέρνησις ἐμπνεομένη ἀπό τάς ἀρχάς τῆς ἀνεξιθρησκείας καί τῆς πλήρους ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως, θά σᾶς βοηθήσῃ μέ κάθε τρόπον..."

Αὐτό τό ὁποῖο θεώρησε ὡς αὐτονόητο ὁ μεγάλος πολιτικός καί στή συνέχεια ἐπιβεβαίωσε ἡ Πολιτεία καί ἡ Δικαιοσύνη μέ πάγια Νομολογία τῶν δικαστηρίων ὃλων τῶν βαθμῶν τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί τοῦ Ἀρείου Πάγου ἐπικυρώνει,¹ ἡ κρατική Νεοημερολογιτική ἐκκλησία ἀρνεῖται πεισματικά νά παραδεχθεῖ!

Θέτει ὑπο ἀμφισβήτηση τά μυστήρια τῶν μόνων Ὀρθοδόξων, κατά τήν δήλωση τοῦ τ. Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Διοδώρου.

Ἀμφισβητεῖ τήν ἐγκυρότητα τῶν Μυστηρίων τῶν ἐμμενόντων στά Πάτρια καί διωκομένων ἀπό τό 1924 Ὀρθοδόξων.

Ἐκείνων πού φύλαξαν πνευματικές Θερμοπύλες!

Ἐκείνων πού φυλακίστηκαν καί βασανίστηκαν γιά τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν!

Ἐκείνων πού οἱ Ναοί τους σφραγίστηκαν καί κατεδαφίστηκαν ἀπό τίς Μπουλντόζες τῆς Καινοτομίας ἐπανειλημμένως!

Ἐκείνων πού οἱ Ναοί τους βεβηλώθηκαν ἀπό τούς Καινοτόμους Νεοημερολογίτες καί τά πειθήνια σ' αὐτούς ὂργανα τῆς κρατικῆς ἐξουσίας!

Ἐκείνων πού ὑπέστησαν ἀνηλεῆ διωγμό ἐπί ὀγδόντα χρόνια ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ σκότους καί τοῦ πνευματικοῦ μεσαίωνα!

Ἐκείνων πού ἒμειναν πιστοί στά κελεύσματα τῆς ΣΤ΄ καί τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού ὁρίζουν:

"Εἰ τις πᾶσαν παράδοσιν Ἐκκλησιαστικήν ἒγγραφόν τε ἢ ἂγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα ἒστω".

καί τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν ἐτῶν 1582, 1587 καί 1592 πού ἀναθεματίζουν ὃποιον τολμοῦσε νά ἀλλάξει τό αἰώνιο Ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας!²

Ἐκείνων πού ἀνέδειξαν ἁγίους, τῶν ὁποίων τά λείψανα παραμένουν ἂφθαρτα, ὣς τοῦ Ἃγίου Ἰωάννου τοῦ Ρουμάνου στήν ἒρημο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Μαξίμοβιτς καί τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ἀπό τού ὁποίους πῆραν τήν διαδοχή καί τήν Ἱερωσύνη οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου στή β΄ φάση τοῦ αἱματοβαμμένου Ἱεροῦ Ἀγῶνα τους!

Δέν προβληματίζονται ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία πού διδάσκει ὃτι σέ κάθε ἀντίστοιχη περίοδο, οἱ Ὀρθόδοξοι διώκονταν, φυλακίζονταν, βασανίζονταν καί ὁδηγοῦνταν καί στό μαρτύριο, γιατί ὑπερασπίζονταν ὃρια ἃ ἒθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν;

Ἀντιθέτως, εἶναι δυνατόν νά εἶναι καί τρόπων μέτοχος καί θρόνων διάδοχος ὁ κ. Χριστόδουλος, πού προσκαλεῖ στήν Ἁγιοτόκο Ἑλλάδα μας τόν δικέρατο γίγαντα τῆς Ρώμης, τόν Πάπα, καί ἑτοιμάζεται νά τόν προσκυνήσει καί πάλι στό Βατικανό σέ λίγες μέρες;

Εἶναι τρόπων μέτοχος καί θρόνων διάδοχος ὁ κ. Χριστόδουλος πού διοργανώνει τό προτεσταντικό συνέδριο τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τοῦ Σατανᾶ στήν καρδιά τῆς Ἑλλάδας μας, ὃπου συμμετέχουν συμπροσευχητικά μέ πάστορες καί παστορίνες καί Νεοημερολογίτες ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς;

Δέν ἒχουμε Ἀποστολική Διαδοχή οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου καί ἒχουν οἱ Οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου πού μεταδίδουν τά μυστήρια στούς προαιωνίους αἱρετικούς Λατίνους κατά τόν Ἃγιον Νικόδημον;

Ἒχει ὁ κ. Βαρθολομαῖος τήν χάριν τῆς Ἱερωσύνης πού συνιερουργεῖ μέ τόν Πάπα καί κοινωνεῖ τούς Λατίνους;

Ἒχουν οἱ Νεοημερολογίτες τήν Θείαν Χάριν, ὃταν εἶναι κοινωνικοί μέ τό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, τό ὁποῖο κοινωνεῖ μυστηριακά μέ τούς Μονοφυσίτες, πού εἶναι καταδικασμένοι ἀπό τέσσερις Οἱκουμενικές Συνόδους καί δέν ἒχουν οἱ Ὀρθόδοξοι πού ἀγωνίζονται ὑπέρ τῆς ἀμωμήτου Πίστεως!

Ἒχουν τήν χάριν τῆς ἱερωσύνης ἐκεῖνοι πού ὑπογράφουν προδοτικές συμφωνίες στό Σαμπεζύ μέ τούς Μονοφυσίτες καί στό Μπάλαμαντ μέ τούς Φράγκους;

Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει καί συνεχῶς μορφοῦται ἐν τοῖς Μυστηρίοις καί διά τῶν Μυστηρίων. Μόνον ὃσοι διαβιοῦν ἐκτός τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς ἀγάπης καί ἐκτός ἐκείνου τό ὁποῖον πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη εἶναι ἐκτός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου ἀγωνιζόμαστε κρατοῦντες τάς Παραδόσεις. Ὃ,τι πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη. Ἒχουμε ἐμπειρία τί σημαίνει πλήρωμα τῆς Πεντηκοστῆς. Διότι ἀκριβῶς ἡ Ἀποστολικότητα τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐξαντλεῖται στό ἀδιάσπαστο τῆς ἁλυσίδας τῆς Ἱερατικῆς Διαδοχῆς ἀπό τούς Ἀποστόλους μέχρι σήμερα. Ἡ Ἀποστολική Διαδοχή νοεῖται μόνον μέσα στήν πιστότητα τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως, χωρίς τήν ὁποία δέν ὑπάρχει Ἀποστολική Διαδοχή, ἒστω καί ἂν ἡ ἁλυσίδα τῶν ἐπισκοπικῶν χειροθεσιῶν φτάνει μέχρι τούς Ἀποστόλους.

Αὐτή τήν Ἀποστολική Παράδοση βιοῦμεν ψυχῇ τε καί πνεύματι οἱ Ὀρθόδοξοι.

Οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου κρατοῦντες τάς Παραδόσεις, μένοντες μακριά ἀπό τίς αἱρετικές συνάξεις, τίς συμπροσευχές καί τόν Πανθρησκειακό Οἰκουμενισμό, ἀποδοκιμάζοντας τίς προδοτικές συμφωνίες μέ προαιώνιους αἱρετικούς, εἲμαστε ἐκεῖνοι πού δικαιούμαστε νά καυχόμαστε λέγοντας:

"Στοιχοῦμεν ἑπόμενοι τῷ συνόλῳ, τῇ ἀρχαιότητι, τῇ συμφωνίᾳ", "βεβαιούμενοι χάριτι τῇ καρδίᾳ" καί ὃτι σέ κάθε Εὐχαριστιακή Σύναξη ἀποτελοῦμε τήν Καθολική Ἐκκλησία, τήν σημαινομένην ἐν τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἁγίοις Μυστηρίοις κατά τόν Νικόλαο τόν Καβάσιλα³.

1 Βλ. καί Γνωμοδότηση τῆς Ὁλομέλειας τοῦ Νομικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κράτους, 304/1977, καί 794/1986 καί ἀποφάσεις 4801/1937 Τριμελοῦς Πλημ/δικείου Ἀθηνῶν, 4799/1938 καί 2176/1939 Μονομελοῦς Πλημ/δικείου Θεσσαλονίκης, 2016/1939 Πλημ/δικείου Λαμίας, 468/1940 Τριμελοῦς Πλημ/δικείου Ἡρακελείου, 100/1946 Ἐφετείου Κρήτης, 529/1947 Πλημ/δικείου Καβάλας, 1704/1947 Πλημ/δικείου Χαλκίδος, 1056/1948 Τριμελοῦς Πλημ/δικείου Θεσσαλονίκης, 1344/1964 Βούλευμα Συμβουλίου Πλημ/δικείου Πειραιῶς, 1209/1972 Μονομελοῦς Πλημ/δικείου Πειραιῶς, 230/1973 Τριμελοῦς Ἐφετείου Θράκης, 1554, 1974 Τριμελοῦς Πλημ/δικείου Δράμας, 713/1983 Μονομελοῦς Πλημ/δικείου Χίου, 146/1990 Τριμελοῦς Πλημ/δικείου Δράμας, 2538/1990 Πλημ/δικείου Θηβῶν.

Βλ. καί ἀποφάσεις 378 καί 379 τοῦ 1980 τοῦ Ἀρείου Πάγου, κατά τίς ὁποῖες οἱ Παλαιοημερολογίτες δέν εἶναι οὒτε σχισματικοί οὒτε αἱρετικοί. Βλ. καί ἀποφάσεις 494/1997 καί 495/1997 τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας.

Εἰδική δήλωση περιελήφθη στό Σύνταγμα τοῦ 1975, σύμφωνα μέ τήν ὁποία οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Παλαιοημερολογῖται δύνανται νά τελοῦν ἀκωλύτως τά λατρευτικά τους καθήκοντα.

Ἀναγνωρίζονται ἀπό τό Κράτος ὡς Ὀρθόδοξοι Κληρικοί, Ἀπόφαση 30.09.1985 Ὑπουργείου Ὑγείας Πρόνοιας καί Κοινωνικῶν Ἀσφαλίσεων.

Τελοῦν ἀνεμπόδιστα ὃλες τίς Ὀρθόδοξες ἱεροπραξίες σέ ἰδιαίτερους Ναούς, οἱ ὁποῖοι λειτουργοῦν ἢ ἀνεγείρονται μέ κανονική κρατική ἂδεια κατά τίς ἐγκυκλίους Χ.Ο.Π. 137/15.10.81 καί 91/01.06.82.

Τά τελούμενα ἀπό αὐτούς μυστήρια (Βαπτίσεις, Γάμοι) ἀναγνωρίζονται ἀπό τήν Ἑλληνική Δικαιοσύνη, βλ. Γνωμοδότηση Εἰσαγγελέως Ἀρείου Πάγου Ἂγγελου Μπουρόπουλου, 1/71 τοῦ 1947, Θεμις ΝΗ΄, σελ. 70-71 καί ἀπόφαση Πολυμελοῦς Πλημ/δικείου Πειραιῶς 1513. Σύμφωνα μέ τήν πρόσφατη ἀπόφαση 613/02.04.1996 τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τά Μυστήρια τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου καταχωροῦνται καί στά Ληξιαρχικά Βιβλία τῶν Ἑλληνικῶν Προξενίων τοῦ Ἐξωτερικοῦ.

Βλ. τέλος καί τήν καταλυτική ἀπόφαση τῆς Ὁλομελείας τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας 1444/1991 καί τήν πρόσφατη γνωμοδότηση τοῦ Εἰσαγγελέως τοῦ Ἀρείου Πάγου 2/2005.

2 Κατά τόν πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο.

3 Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας, κεφ. Λη΄, PG 150, 452.

ΠΗΓΗ ''ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ''

Ποιος είναι ο αληθινός θεολόγος

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Ποιος είναι ο αληθινός θεολόγος; Θεολόγος είναι μόνον εκείνος που διάβασε πολλά θεολογικά βιβλία και είναι ενημερωμένος επάνω στην σχετική βιβλιογραφία; Αυτός όμως μοιάζει με έναν μικροβιολόγο π.χ. που διάβασε μεν πολλά βιβλία επάνω στην επιστήμη του, αλλά δεν χρησιμοποίησε ποτέ ένα μικροσκόπιο ούτε έκανε εργαστηριακές αναλύσεις κλπ. Σε όλες τις θετικές επιστήμες, εκείνος που έχει ο λόγος του κύρος και είναι αυθεντία στην επιστήμη του, είναι πάντα εκείνος που έχει εμπειρία του αντικειμένου ή του φαινομένου στο οποίο αναφέρεται και το οποίο έχει μελετήσει, δηλαδή εκείνος που έχει την εμπειρία της παρατηρήσεως και κατανοεί τα φαινόμενα που παρατηρεί.

Στην Πατερική ορολογία αυτή η εμπειρία της παρατηρήσεως των ενεργειών του Αγίου Πνεύματος λέγεται θεωρία. Το πρώτο σκαλοπάτι της θεωρίας είναι η εμπειρία της αυτενεργούσης προσευχής του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, η εμπειρία της ευχής. Με την ευχή, όταν είναι ενεργουμένη από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, αρχίζει να θεμελιώνεται η ενδιάθετος πίστις στον άνθρωπο. Δια της εμπειρίας αυτής της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος ο Χριστιανός αρχίζει να θεωρή τον Θεόν, να γνωρίζη τον Θεόν. Ο Χριστιανός τώρα έχοντας την βοήθεια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, με οδηγούς την Παλαιά και Καινή Διαθήκη δηλαδή τους Προφήτες και τους Αποστόλους, καθώς και τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι ερμηνεύουν εν Αγίω Πνεύματι την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, μπορεί να κάνη και ο ίδιος σωστή ερμηνεία της Αγίας Γραφής και να εμβαθύνη στα ρητά και στα νοήματα της Αγίας Γραφής και των κειμένων των Πατέρων της Εκκλησίας.

Σε ωρισμένες περιπτώσεις κατά διαστήματα μπορεί ο Χριστιανός αυτός να ανεβαίνη σε υψηλότερα στάδια θεωρίας π.χ. σε έλλαμψι ή, όταν θέλη ο Θεός, σε μέθεξι του ακτίστου Φωτός, δηλαδή σε θέωσι. Από Πατερικής απόψεως θεολόγος είναι εκείνος που έφθασε σε θέωσι. Διότι τότε γίνεται απλανής, οπότε μπορεί να θεολογή χωρίς φόβο να πέση σε πλάνη. Δηλαδή θεολόγοι κατά τους Πατέρες είναι μόνον οι θεόπτες. Η Εκκλησία τον τίτλο του κατ’ εξοχήν θεολόγου τον έδωσε σε πολύ λίγους Πατέρες, αν και πολλοί Άγιοι εθεολόγησαν. Οι θεολογούντες σε αντιδιαστολή με του θεολόγους είναι όσοι έφθασαν μόνο στην κατάστασι φωτισμού, της αδιαλείπτου δηλαδή καρδιακής ευχής, οι οποίοι όμως, επειδή έχουν φωτισθή από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, μπορούν και θεολογούν επάνω στην εμπειρία των θεουμένων, χωρίς οι ίδιοι να παράγουν καινούργια Θεολογία. Βέβαια υπάρχουν και οι διανοητικά θεολογούντες, οι οποίοι θεολογούν, επειδή έχουν απλώς διαβάσει μερικά θεολογικά βιβλία, πράγμα όμως που απαγορεύεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας.

Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

ΘΕΟΛΟΓΙΑ εστί το περί Θεού λέγειν, όπερ μέγα. «όρος γάρ εστιν άναντες (απότομως ανηφορικόν) ως αληθώς δυσπρόσιτον η Θεολογία» ( Γρηγορίου Νύσσης, PG. 44, 373). Επειδή «δυσθήρατος εστιν ο της αληθείας λόγος» (Μ. Βασιλείου, PG. 31, 200), «επικίνδυνον εστιν ου μόνον τοίς αγνοούσιν, αλλά και τοίς επισταμένοις το περί πίστεως λαλείν» (Αναστασίου Σιναίτου, PG. 89, 768). Διό «ου παντός… το περί Θεού φιλοσοφείν , ου παντός» (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 13).

Ο Χριστός εστιν «ο μόνος και Θεός και θεολόγος» (Γρηγορίου Παλαμά, 1, 122). Ούτος «Θεός ών προαιώνιος δι’ ημάς και θεολόγος εγεγόνει…ός, διά τούτο εις τον κόσμον ήλθεν, ίνα μαρτυρήσει τη αληθεία» (του αυτού, 1, 26).

Ο Χριστός εστιν «ο μόνος δοτήρ και φύλαξ της αληθινής Θεολογίας και των κατ’ αυτήν δογμάτων και ρημάτων» (του αυτού, 1, 25). Κατά μετοχήν δε του Κυρίου , θεολόγος γίνεται «και πάς ών εκ της αληθείας και ταύτην εν αληθεία ζητών» (του αυτού, 1, 26), ως οι θεόπνευστοι Απόστολοι και Προφήται, οι θεοφόροι Πατέρες, και γενικώς πάντες οι εν Αγίω Πνεύματι περί Θεού λαλήλασαντες Άγιοι. Η αληθής Θεολογία φέρεται προς ημάς, ως «ανατολή εξ΄ ύψους» (Λουκ. α΄ 78), παρά Θεού διά των Αγίων. Ούτοι «οι θεόσοφοι θεολόγοι θεοχαρίστως τε εδιδάχθησαν και θεομιμήτως ημάς εδίδαξαν» (Γρηγορίου Παλαμά, 1, 258) την Θεολογίαν της Ορθοδοξίας.

Η Θεολογία μυστήριον εστιν υπέρ τα ορώμενα, και κατά τα αφράστως νοούμενα. Διό «άλλο Θεολογίας εστί μυστήριον, και άλλη των ρευστών σωμάτων φυσιολογία» (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 45, 625).  Επίσης, «έτερον…θωρία Θεολογίας» (Γρηγορίου Παλαμά, 1, 582). Θωρία εστίν η μετά Θεού ένωσις και ανάκρασις «προς Αυτόν, διά της κατά την ζωήν καθαρότητος» (Γρηγορίου Νύσσης, PG. 44, 1273), ήγουν η κατά Χάριν θέωσις. Δηλαδή, ουχί η της «φύσεως μείωσις, ή μετάστασις», άλλ’ η εν Χριστώ «επί το κρείττον ύψωσις» (Αναστασίου Σιναίτου, PG. 89, 77) εις την υπέρ αίσθησιν και υπέρ λόγον και νούν εν τώ Θεώ ζωήν. Εκεί η απάθεια και «το τα θεία πάσχειν και οράν» (Γρηγορίου Παλαμά, 1, 561) πνευματικώς, εκεί το υπέρ το αισθητόν «νοητόν φώς» (του αυτού, 1, 412), και η υπέρ νούν και γνώσιν γνώσις των αρρήτων και αφθέγγτων, ά ίσασιν οι πείρα λαβόντες. Η Θεολογία υπηρετείται διά του ανθρωπίνου λόγου, και εστι λόγος περί Θεού εκ της Χάριτος της θεωρίας παρεχόμενος (αυτόθι).

Αληθής θεολόγος γίνεται ο εν καθάρσει αναγόμενος εκ του γράμματος του λόγου της Γραφής και των Πατέρων εις το ορθόδοξον πνεύμα, ήγουν τον ορθόν νούν ή νόημα του γράμματος. Και, ακολούθως, εκ του πνεύματος του γράμματος ανυψούμενος εις το Πνεύμα της θεωρίας, ήγουν εις την θεοποιόν Χάριν, ένθα η έλλαμψις και «πάν δώρημα τέλειον άνωθεν» καταβαίνον (Ιακ. Α΄ 17). Τότε, ο θεολόγος διά της Χάριτος νοεί το αληθές πνεύμα του γράμματος, χρησιμοποιεί το γράμμα ορθώς, και θεολογεί καθολικώς. Δηλαδή, και εν τώ πνεύματι και εν τώ γράμματι των Αγίων, όπερ εστίν ορθοδόξως. Διό «ουδεμίαν…λέξιν ή καθ΄ ημάς Θεολογία φέρει μή διά θείας αποκαλύψεως την αρχήν εκπεφασμένην (ειρημένην» (Γρηγορίου Παλαμά, 1, 130). Η δε ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος, δια του Όρου αυτής, απειλεί με έκπτωσιν επισκόπου και κληρικού αναθεματισμόν μονάζοντος και λαικού, εάν είς τα περί πίστεως τολμήσουν καινοτομίαν, ήτοι λέξεως εφεύρεσιν.

Κατά ταύτα, ούκ εστιν «ασφαλές ομιλείν περί Θεού τους μη ομιλείν ειδότας Θεώ» (Γρηγορίου Παλαμά, 1, 248). Διό πολλοί ορθόδοξοι εξέστησαν της Ορθοδόξου Θεολογίας. 

Ο δε άγιος Νείλος ο Ασκητής συμβουλεύει:

«εί θεολόγος εί, προσεύξου αληθώς», ηγούν εν θεωρία της Χάριτος. «Και εί αληθώς προσευχή, θεολόγος εί» (Φιλοκαλία, 1, 182).

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΡΘΡΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΜΑΣ ΣΕΛΙΔΑ