Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΡΕΛΑΒΕ ΤΟ ΔΩΡΗΤΗΡΙΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΜΟΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΙΑ

Εκτός από τον Ναό του Αγίου Αλφόνσου, παραχωρήθηκε στην Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη Αυστρίας από τους Ρωμαιοκαθολικούς ικανή οικοπεδική έκταση στο θέρετρο Σανκτ Αντρέ αμ Τσίκζεε, για την ανέγερση Ορθόδοξης Μονής. 

Ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος παρέλαβε σήμερα, 11 Νοεμβρίου, εορτή του Αγίου Μαρτίνου, το δωρητήριο συμβόλαιο σε ειδική τελετή στην Επισκοπή της πόλης Eisenstadt (στο Μπούργκενλαντ της Αυστρίας), της οποίας είναι προστάτης. Προς τούτο συναντήθηκε με τους υπεύθυνους της γειτονικής Ενορίας του Αγίου Ανδρέου, οι οποίοι έχουν εκφρασθεί πολύ θετικά για την ανέγερση της Ορθόδοξης Μονής, έργο στο οποίο θα βοηθήσουν όσο μπορούν!

"Οι Χριστιανοί πρέπει να ανταποκριθούν από κοινού στις προκλήσεις του παρόντος", τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κατά την τελετή παραλαβής του συμβολαίου. "Παρά την φαινομενική ελευθερία, τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανεξιθρησκεία, τα τελευταία χρόνια σημειώνεται παράλογη άνοδος του θρησκευτικού φανατισμού και της μισαλλοδοξίας, λόγω της έλλειψης της αδελφικής αγάπης. Η αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων είναι το καθήκον όλων των Χριστιανών", υπογράμμισε ο Πατριάρχης, ο οποίος εμφανίστηκε ταυτόχρονα αισιόδοξος ότι η επικείμενη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στο Φανάρι, κατά την Θρονική Εορτή του Αγίου Ανδρέου,  θα αποδώσει καρπούς.

Είπε χαρακτηριστικά: "Εμείς τον περιμένουμε με χαρά και συγκίνηση να επιβεβαιώσει τις προσπάθειες για να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη συμφιλίωση και την ενότητα του ανθρωπίνου γένους, αλλά και για τον τρόπο να ενώσουμε τις εκκλησίες μας σε μια εκκλησία, σύμφωνα με την πίστη και το δόγμα της Εκκλησίας της πρώτης χιλιετίας". 

Σημειωτέον ότι ο τοπικός Ρωμαιοκαθολικός Επίσκοπος Giles Zsifkovics έδειξε στον υψηλό Επισκέπτη του κρατιδίου και της χώρας τους, τον πρώτο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το παραχωρούμενο οικόπεδο. Όλοι δεν έκρυβαν τη χαρά τους, ευελπιστώντας ότι η Μονή θα αποτελέσει τόπο διαχριστιανικής συνάντησης και ενίσχυσης των σχέσεων των εν λόγω δογμάτων!

ΠΗΓΗ ''ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ''

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

''Ορθόδοξη'' οικουμενιστική Μονή στην Ι.Μ. Αυστρίας!

Οικουμενιστική συμπροσευχή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην παπική ενορία του Αγίου Ανδρέα. (Βίντεο)

Το βίντεο είναι από την οικουμενιστική συμπροσευχή

Ο Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στό πλαίσιο τῆς Ἐπισκέψεώς του  στην Αυστρία επισκέφθηκε τήν παπική ἐνορία τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα.

Ακολουθεί ο χαιρετισμός  του Οικουμενικό Πατριάρχη και του παπικού επισκόπου της επισκοπής Eisenstadt 

Βίντεο από τον χαιρετισμό του Οικουμενικού Πατριάρχη

Ο ΧΑΙΡΕΤΙΜΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

Patriarch Bartholomaios I. von Konstantinopel:

[Seine Allheiligkeit bittet um Verzeihung, dass er seine Worte in englischer Sprache und nicht auf deutsch an die versammelten Gläubigen richten wird.]

"Eure Exzellenz!
Lieber Pfarrer Sebastian!
Brüder und Schwester im Herrn!

Als seine Exzellenz begonnen hat, zu allen zu sprechen, brachte er seinen Wunsch zum Ausdruck, dass Jesus Christus bei uns sein möge. Er ist wirklich und wahrhaftig unter uns, denn wir sind hier in seinem Namen versammelt. Vielleicht gehören wir zu zwei verschiedenen Schwesterkirchen, aber Jesus Christus hat nur eine einzige Kirche gegründet. Durch Ihre freundliche und großzügige Geste sollen wir noch mehr Bruder und Schwester sein in der Zukunft. Wir bringen unseren besonderen Dank zum Ausdruck an diesen Ort Sankt Andrä, an Seine Exzellenz Bischof Ägidius, an Mitbruder Sebastian und an Sie alle, den Sie bringen durch Ihre Geste und durch Ihr Geschenk an die Metropolis von Austria und dadurch auch an das Ökumenische Patriarchat Ihre Liebe zum Ausdruck. Im Ökumenischen Patriarchat erwarten wir mit großer Vorfreude den Besuch Seiner Heiligkeit Papst Franziskus in den nächsten Wochen. Wir werden gemeinsam das jährliche Fest des Heiligen Apostels Andreas feiern. Der Apostel Andreas, der auch als der Erstberufene unter den Apostel genannt wird und gleichzeitig wird er als Begründer der Kirche zu Konstantinopel bezeichnet. Vor 45 Jahren begannen wir die Tradition, Delegationen zwischen Rom und Konstantinopel an den Festtagen unserer jeweiligen Patronen auszutauschen. Dieses Jahr wird seine Heiligkeit Papst Franziskus persönlich der Delegation vorstehen. Das war im Jahre 1979 bereits der Fall mit dem entschlafenen Papst Johannes Paul II. und im Jahr 2006 hatten wir die Freude und das Privileg Seine Heiligkeit Papst Benedikt XVI. in Konstantinopel empfangen zu dürfen. Dieses anstehende Treffen mit Papst Franziskus wird bereits das dritte Treffen zwischen dem Papst und uns seit anderthalb Jahren, also seit seiner Wahl zum Papst, sein. Wir sind bereits gute Freunde und wahre Brüder in Christus. Letztes Jahr im März nahm ich an seiner Inauguration in Rom teil. Es war das erste Mal in der Geschichte, dass der Patriarch von Konstantinopel an der Inthronisierung eines Bischofs von Rom teilgenommen hat. Und so wie ich bei dieser Gelegenheit vorgeschlagen hatte, trafen wir uns letztes Jahr in Jerusalem. Wir beteten gemeinsam am Heiligen Grab Christus für den Frieden der Welt und für die Einheit unserer Kirchen. Dann lud er mich am Pfingstsonntag nach Rom ein, um dort gemeinsam die Präsidenten von Israel und Palästina in den vatikanischen Gärten zu empfangen. Und jetzt wird unser viertes Treffen im Namen des Herrn in der Stadt Konstantinopel stattfinden. Trotz aller Schwierigkeiten werden wir weiterarbeiten an der Lösung der Probleme und der Wiederherstellung der voller Einheit unserer Schwesterkirchen. Und unser Herr, der seinen und unseren himmlischen Vater gebeten hat, Enheit in seinem Namen zu geben, wird unsere Gebete erhören. Wir danken Ihnen noch einmal von ganzem Herzen. Dies ist wirklich ein historischer Moment. Orthodoxe Mönchen werden hier leben als Ihre Brüder. Sie kommen nicht hierher, um Ihr Gebiet oder Ihr Land zu besetzen. Sie werden hier bei Ihnen sein und mit Ihnen sein, um mit Ihnen zu beten für die Einheit der Welt. Ich bin mehr als überzeugt, dass Sie die Mönche lieben und schützen werden. Deshalb danke ich Ihnen bereits im voraus! Morgen werden wir zusammen mit Seiner Eminenz, Metropolit Arsenios, der heute auch seinen Namenstag feiert, und zusammen mit Seiner Exzellenz Bischof Ägidius, gemeinsam die feierliche Messe zum Fest des Heiligen Martinus halten. Ich habe gerade eben die wunderschöne Geschichte des Heiligen Martin kennengelernt und entsprechend Ihrer hier üblichen Tradition hatten wir zum Mittagessen Martini-Gans. [Spontaner Applaus brandet auf.] Zum Abschluß meiner kurzen Rede möchte herzlich den Bürgermeister und den Mitgliedern des Gemeinderates danken für Ihre Unterstützung und Ihre Liebe und sie bitten, uns auch weiterhin zu unterstützen und zu helfen bei all den praktischen Details und Formalitäten, welche nötig sind für den Abschluss des Baus dieses Klosters. Christus ist in unserer Mitte! Die Gnade unseres Herrn Jesus Christus, die Liebe Gottes, des Vaters und die Gemeinschaft des Heiligen Geistes sei mit Euch allen! 

Wir haben auch ein Geschenk für Euren Pfarrer Sebastian mitgebracht, während mein lieber Bruder, Seine Exzellenz Bischof Ägidius, sein Geschenk morgen erhalten wird." [Die Gläubigen spenden Beifall.] 

Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

Die Begrüßungen im ungekürzten Wortlaut:

Diözesanbischof Dr. Ägidius Zsifkovics:

"Gelobt sei Jesus Christus! [Alle: In Ewigkeit, Amen!] Im Namen des Vaters und des Sohnes und des Heiligen Geistes. [Alle: Amen!]Der Herr sei mit Euch! [Alle: Und mit deinem Geiste!] 

Eure Allheiligkeit!
Liebe Mitbrüder in bischöflichem, priesterlichem, diakonalem Dienst!
Liebe Pfarrbevölkerung von Sankt Andrä!

Es ist heute eine große Stunde. Es ist ein historischer Augenblick für unsere ganze Diözese, obwohl auch für Eure Pfarrgemeinde im Besonderen. Wir dürfen in dieser Stunde von Herzen den ökumenischen Patriarchen von Konstantinopel Bartholomaios I. hier in der Pfarre Sankt Andrä herzlich willkommen heißen. Er, als der 270. Nachfolger des Apostels Andreas, ist heute sozusagen nachhause gekommen nach Sankt Andrä, um hier gemeinsam mit Euch kurz zu singen, zu beten und das Anliegen der Klostergründung auch Gott an´s Herz zu legen. Eure Allheiligkeit, ich darf Sie im Namen der Diözese aber wohl auch im Namen der gesamten Pfarrgemeinde herzlich in unserer Mitte begrüßen. Und ich bin nun dankbar und ich freue mich, dass die Pfarre mit der Diözese gemeinsam diesen Weg beschritten hat, der Bitte des Metropoliten Arsenios stattzugeben und hier das erste orthodoxe Kloster in Österreich zu errichten. Unweit des ehemaligen `Eisernen Vorhanges´. 25 Jahre nach dem Fall der Berliner Mauer. Wir sind in dieser Abendstunde hier versammelt, um Gott zu danken, um Sie herzlich zu begrüßen und Sie auch um Ihren Segen für dieses neue Werk, aber auch für unseren weiteren Lebensweg zu bitten. Allheiligkeit, seien Sie auch in Ihrer Kirche des Heiligen Andreas, herzlich willkommen!"

[Diözesanbischof Dr. Ägidius Zsifkovics umarmt Patriarch Bartholomaios I. und gibt ihm den Bruderkuss zur Begrüßung. Die anwesenden Gläubigen spenden Beifall.]

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ  ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Bürgermeister Dir. Erich Goldenitsch:

"Eure Allheiligkeit, Bartholomaios I., ökumenischer Patriarch von Konstantinopel!
Als Bürgermeister der Gemeinde Sankt Andrä am Zicksee heiße ich Sie bei uns auf das allerherzlichste willkommen und ich wünsche Ihnen einen schönen Aufenthalt in unserer Gemeinde und schöne Begegnungen mit den Gläubigen von Sankt Andrä am Zicksee!" [Applaus]

Patriarch Bartholomaios I. von Konstantinopel:

"Ich habe ein kleines Souvenir mitgebracht für den Bürgermeister. Es ist eine Medaille, die auf der einen Seite meinen Vorgänger Athenagoras und den seligen Papst Paul VI. zeigt und auf der anderen Seite Papst Franziskus und mich selbst in Jerusalem." [Applaus]

[Es folgt das gemeinsame ökumenische Gebet.]

ΠΗΓΗ ''ΑΚΤΙΝΕΣ''

Απάντηση στη δήλωση-διακήρυξη του Πάπα περί ''άρρωστης Ορθόδοξης Εκκλησίας".

Απάντηση στη δήλωση-διακήρυξη του Πάπα περί ''άρρωστης Ορθόδοξης Εκκλησίας".

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

           «Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ  ΗΛΙΑΣ»

ΕΔΕΣΣΗΣ 43 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ 12137                                      Περιστέρι    11-11-2014

ΑΡΙΘ.ΕΓΚΡ.ΠΡΩΤ.613/1998                                                        

Προς Τον Μακαριώτατο Αρχ. Αθηνών   κ. Ιερώνυμο, τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, τους Σεβ. Μητρ. της Εκκλησίας της Ελλάδος, και τις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους.

ΑΡΙΘ.ΠΡΩΤ. 495

 ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΕΣΩ ΤΩΝ Ιστολογίων

 ‘‘Αγιορείτικο Βήμα’’, ‘‘ΑΚΤΙΝΕΣ’’, ‘‘ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ’’ και ‘‘Πατερική Παράδοση και Οικουμενισμός’’ 

Μακαριώτατε-Σεβασμιώτατοι –Σεβαστοί  πατέρες,

Με σεβασμό ζητούμε τις ευλογίες σας.

     Αφορμή να σας αποστείλουμε την παρούσα επιστολή, είναι μία ασεβής και βλάσφημη δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου, την 5-11-2014, στην Πλατεία του αγίου Πέτρου, ενώπιον χιλιάδων «καθολικών», για την Ορθοδοξία. Διεκήρυξε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «ασθενής» Εκκλησία!Την βλάσφημη δήλωσή του-διακήρυξη πληροφορηθήκαμε την 7-11-2014 από το‘‘Αγιορείτικο Βήμα’’. Αναρτήθηκε στη συνέχεια και σε άλλα Ιστολόγια.

Διεκήρυξε ο Πάπας Φραγκίσκος μεταξύ των άλλων: «Δεν υπάρχει υγιής Εκκλησία όταν οι πιστοί, οι κληρικοί και οι διάκονοι δεν είναι ενωμένοι περί τον Επίσκοπό τους. Η Εκκλησία, η οποία δεν είναι ενωμένη περί τον Επίσκοπο είναι μια άρρωστη Εκκλησία…΄Ολοι οφείλουν να έχουν τη συνείδηση ότι ο Επίσκοπος καθιστά ορατό τον δεσμό του καθενός με την Εκκλησία, και της Εκκλησίας με τους Αποστόλους και με τις άλλες κοινότητες, οι οποίες επίσης είναι ενωμένες με τους Επισκόπους και με τον Πάπα στη Μία, Μοναδική(unique) Eκκλησία, που είναι η δική μας, η Ιεραρχική Αγία Μητέρα Εκκλησία». Σημ. Η υπογράμμιση είναι δική μας.

    Ο Πάπας Φραγκίσκος με τη φράση,«Η Εκκλησία, η οποία δεν είναι ενωμένη περί τον Επίσκοπο είναι μια άρρωστη Εκκλησία», υπονοεί  σαφέστατα την Ορθόδοξη Εκκλησία.Δεν νιώσαμε την παραμικρή έκπληξη για τη διακήρυξη αυτή. Διακηρύσσει και αυτός, όπως και προκάτοχοί του, την εκκλησιολογική συνείδηση του Παπισμού.

      Η «Καθολική Εκκλησία» διεκδικεί την ταυτότητα της «μοναδικής» και «υγιούς» Εκκλησίας του Χριστού στον κόσμο!,χωρίς να είναι πρόθυμη να απαρνηθεί στο ελάχιστο την πεποίθησή της αυτή.  Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι η δήλωση-διακήρυξη αυτή έγινε λίγες ημέρες πριν την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι την 29 και 30-11-2014.Το μήνυμά του είναι σαφέστατο προς κάθε «κατεύθυνση». Δεν επιδέχεται παρερμηνείες!

Η Διακήρυξη αυτή, αποτελεί συνέχεια του 16σέλιδου κειμένου, που το ΒΑΤΙΚΑΝΟ έδωσε στηδημοσιότητα την 10-7-2007. Με το κείμενο αυτό που χαρακτηρίστηκε ως «ιστορικό», ο πρ. Πάπας Βενέδικτος, διεκήρυξε ότι η «Καθολική Εκκλησία» είναι η «μοναδική πραγματική Εκκλησία του Χριστού στον κόσμο».Αναγνώρισε μεν, ότι υπάρχουν  και εκτός της  «Καθολικής Εκκλησίας πολλά στοιχεία καθαγιασμού και αλήθειας», αλλά η Καθολική Εκκλησία είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού. «Οι ΟρθόδοξεςΕκκλησίες» (όχι η Ορθόδοξη Εκκλησία) είναι μεν «Εκκλησίες», αλλά πάσχουν από ένα «έλλειμμα», με το να μη αναγνωρίζουν τον Πάπα ως διάδοχο του(Αποστόλου) Πέτρου, αρνούμενες δηλαδή, το παπικό Πρωτείο εξουσίας, που θεμελιώνεται στην περί Πέτρου Παπική διδασκαλία.

Ο νυν Πάπας Φραγκίσκος, ο Πάπας των «πτωχών», της «αγάπης», της «ειρήνης» και της«ενότητος», αλλά όχι και της αληθείας!,ασέβησε και βλασφήμησε την νύμφη του Κυρίου Ιησού Χριστού, την αληθινή και μοναδική Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την Ορθοδοξία, με την ανωτέρω δήλωσή του-διακήρυξη!Ο προκάτοχός του Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’, στο 16σέλιδο κείμενο, χαρακτήρισε τις «Ορθόδοξες Εκκλησίες» ότι πάσχουν από «έλλειμμα».

Ο Πάπας Φραγκίσκος και διάδοχος του Βενέδικτου,χρησιμοποίησε ασεβέστερο και βλάσφημοχαρακτηρισμό.Διεκήρυξε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «ασθενής» Εκκλησία! Ο λόγος;HOρθοδοξία δεν αναγνωρίζει ότι η «Καθολική Εκκλησία», αποτελεί μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία την Μία, Αγία, Καθολική  και Αποστολική Εκκλησία την οποία ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Πολύ περισσότερο, δεν αναγνωρίζει τον Πάπα ως Πρώτον στην εξουσία Επίσκοπο της Εκκλησίας.

    Αναγνωρίζουν όμως την «Καθολική Εκκλησία», είτε άμεσα είτε έμμεσα, ως «αδελφή Εκκλησία», και τον Πάπα ως Πρώτο, ο Βαρθολομαίος και οι ομόφρονές του Οικουμενιστές!

  Σεβαστοί πατέρες, ο Πάπας κατά την Καινή Διαθήκη, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ, αλλά και αν υποθετικά ήταν, αυτό δεν έχει απολύτως καμία σημασία! Ενώπιον του Κυρίου όλοι οι Απόστολοι ήταν ισότιμοι! Ματθ. 18: 18, Ιωάν. 20: 22-23. Η Εκκλησία αποδίδει πρωτεία τιμής, σε δύο εκ των Αποστόλων, στον Πέτρο και τον Παύλο. Σύμφωνα όμως με την μαρτυρία του ιδίου του Παύλου και την Εκκλησιαστική ιστορία, ο Παύλος επιτέλεσε έργο μεγαλύτερο από όλους τους Αποστόλους, και υπέστη κακοπάθειες για το Ευαγγέλιο του Χριστού, περισσότερες από τους άλλους Αποστόλους!2Κορ.11: 5,17-30, Γαλ. 2: 6-14.

Ουσιαστικά ενώπιον του Θεού, ο Απόστολος των εθνών είναι Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΙΣΩΝ, γι’ αυτό και ήταν o ΜΟΝΟΣ, που αξιώθηκε, πριν από το θάνατό του, να αρπαγεί στον τρίτο ουρανό, στον Παράδεισο! 2Κορ. 12: 2-4. Την Εκκλησία της Ρώμης ίδρυσαν Χριστιανοί έμποροι, που συνδέονταν στενά με τον Απόστολο Παύλο.

Ουσιαστικά την  ίδρυσε ό Απόστολοςτων Εθνών, όπως φαίνεται από τα χωρία Πράξ.28: 15, Ρωμ. 16: 3-15 και κυρίως το Ρωμ. 15: 20, όπου ρητά λέγεται, ότι ο Παύλος απέφευγε επιμελώς«ίνα μη επ’αλλότριον θεμέλιον οικοδομεί». Στα Ρωμ. 1: 6,15, 11: 13, βεβαιώνει τους Χριστιανούς της Ρώμης ότι όφειλε να επισκεφθεί τους αδελφούς στη Ρώμη, ως Απόστολος των εθνών,για να τους ευαγγελισθεί τον Κύριον, και τούτο, γιατί προηγουμένως ΟΥΔΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΙΧΕ ΘΕΣΕΙ ΘΕΜΕΛΙΟΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ!

Δεν υπάρχει η ελαχιστότατη ένδειξη, για μετάβαση του Πέτρου στη Ρώμη! Ο Πέτροςκήρυξε το Ευαγγέλιο στους Ιουδαίους!Γαλ. 2: 7-9. Ο Πάπας  «στηρίζει»  τα πρωτεία του στις ψευδοισιδώρειες Διατάξεις! «Oι εξ ολοκλήρου ή εν μέρει χαλκευμένες παπικές διατάξεις της συλλογής περιέχουν α) 60 πλαστά παπικά δεκρετάλια από τον Κλήμη μέχρι τον Μιλτιάδη(314), β) νοθευμένα συνοδικά κείμενα από την ήδη νοθευμένη συλλογή HisραnaGallica,  και γ) παπικά δεκρετάλια από τον Σίλβεστρο μέχρι τον Γρηγόριο Α΄ τον Μέγα (590-604), από τα οποία τα 115 είναι εξ ολοκλήρου πλαστά και τα 125 έχουν υποστεί επί μέρους νοθείες, τροποποιήσεις και προσθαφαιρέσεις.(ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄- Βλασίου ΦΕΙΔΑ σελ.802).

Δόξα λοιπόν, τιμή και προσκύνηση στο Πάπα,«τον Βικάριο του Χριστού επί της Γης», από τους «Ορθόδοξους» Οικουμενιστές!

Εμείς πατέρες, το επαναλαμβάνουμε, δεν νιώσαμε απολύτως καμία έκπληξη για την αμετανοησία και του νυν Αιρεσιάρχη της Ρώμης! Εμμένει και αυτός, όπως και προκάτοχοί του, στερεά και αταλάντευτα στις Εωσφορικές και αντορθόδοξες Παπικές διδασκαλίες!

      Δικαιώνει και ο νυν Πάπας, με τις ανωτέρω βλάσφημες δοξασίες του, τους Ορθοδόξους εκείνους, στην κατηγορία των οποίων και εμείς με τη χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού έχουμε το προνόμιο να ανήκουμε, που υπερασπίζονται την Ορθοδοξία μέχρι θανάτουAποκ. 2: 10, και δίνουν χωρίς φόβο, υπολογισμούς και δεσμεύσεις, την πνευματική μάχη, με όπλα την Αγιογραφική, Ιστορική και Πατερική αλήθεια!

Σεβαστοί πατέρες, θα ακούσουμε, θα διαβάσουμε λόγο Ορθόδοξο, ελεγκτικό και αναιρετικό, των πλανών και Εωσφορικών διακηρύξεων, του Αντίχριστου και επικατάρατου, κατά τον άγιο, ιερομάρτυρα και Προφήτη, Κοσμά τον Αιτωλό, Πάπα, από εσάς  τους κανονικούς και γνησίους Επισκόπους της Ελληνόφωνης  Ορθοδοξίας και την Ιερά Κοινότητα του Αγίου ΄Ορους; Η στάση σας στο παρελθόν για παρόμοιες διακηρύξεις Παπών, στάση αφωνίας,δεν μας δημιουργεί αισιοδοξία. Ασφαλώς θα υπάρξουν επαινετές εξαιρέσεις, που απλά θα επιβεβαιώσουν τον κανόνα της αφωνίας της συντριπτικής πλειοψηφίας.

      Με την ανωτέρω αντορθόδοξη διακήρυξή του, ο Πάπας Φραγκίσκος «άδειασε» όλους τους «Ορθόδοξους»Οικουμενιστές, Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους κ.λπ. Ο Πάπας με την ανωτέρω διακήρυξη, άφήρεσε τελείως, από τους«Ορθόδοξους»Οικουμενιστές, κάθε επιχείρημα για περαιτέρω διαλόγους, στο όνομα της αγαπολογίας.

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Σεβαστοί  πατέρες, επιτέλους πρέπει κάποτε ευθαρσώς να διακηρύξετε προς τον πιστό Ορθόδοξο Λαό, ότι ο Πάπας είναι ένας αμετανόητος Αιρεσιάρχης!

Για τον ΑρχιοικουμενιστήΠατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, δεν τρέφουμε αυταπάτες, ούτε έχουμε ελπίδαμετανοίας! Εκτελεί κατά γράμμα, τα διαλαμβανόμενα στην αιρετική εγκύκλιο του Οικουμενι(στι)κού  Πατριαρχείου του 1920!   Το τραγικότερο και χειρότερο; Προέκοψε περισσότερο προςτην ασέβεια2 Τιμ. 3: 13!

 Ο Ιησούς Χριστός, για να προστατεύσει τον λαό Του Ματθ. 1: 21, Tίτ. 2: 14, από τους Λυκοποιμένες του Οικουμενι(στι)κού Πατριαρχείου, κίνησε τις Λυχνίες! Πράξ. 20: 28-30, Αποκ. 2:5. Ο κ. Βαρθολομαίος και οι ομόφρονές του όμως, ζουν κυριολεκτικά στον κόσμο της πλάνης! Από τα εκατομμύρια των πιστών που αριθμούσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως το 1920, στον Πόντο, την Μικρά Ασία, τη Θράκη, την Ίμβρο, την Τένεδο και την Κωνσταντινούπολη, σήμερα έμειναν μόλις 2800 ψυχές!

 Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ απέναντί τους; Δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται! Συνεχίζουν απτόητοι το δρόμο του Παγχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, που οδηγεί στην αιώνια απώλειά τους! 2 Πέτρ. 2: 1-2.

Mακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, περιμένουμε από εσάς, ξεκάθαρη τοποθέτηση  απέναντι των Εωσφορικών διακηρύξεων του Αιρεσιάρχη της Ρώμης!Οι αντορθόδοξες διακηρύξεις του Πάπα, ανατρέπουν-τινάζουν κυριολεκτικά στον αέρα, την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία που διδαχτήκαμε τα τελευταία 1000 χρόνια!

       Η Ορθοδοξία κατά τον Αντίχριστο Πάπα, δεν είναι Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, είναι μια «άσθενής» Εκκλησία! Συμφωνείτε ότι είναι ορθή αυτή η διακήρυξη του Πάπα; Εάν διαφωνείτε, και πιστεύετε ότι η Ορθοδοξία είναι η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, όπως έχετε ΟΡΚΙΣΘΕΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΚΑΤΕ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, υψώστε επιτέλους φωνή, ως φωνή υδάτων πολλών Αποκ. 19: 6,  και διακηρύξατε παγκοσμίως ότι MONOΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία την οποία ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, και ο Παπισμός είναι μία μεγάλη Αίρεση που οδηγεί τα μέλη της στην αιώνια απώλεια 2 Πέτρ. 2: 1-2.

        Μήπως φοβάστε; Μα η μη ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως, δεν είναι πράξη δειλίας και άρνηση; Δεν γνωρίζετε ή μήπως δεν πιστεύετε, ότι ο Θεός πρώτους θα βάλει στην αιώνια ΚΟΛΑΣΗ, τους δειλούς σε θέματα Πίστεως; Αποκ. 21:8.

Σεβασμιώτατοι, περιμένουμε χωρίς «ιερή διγλωσσία», ξεκάθαρη, επίσημη τοποθέτησή σας! Η τυχόν συνέχιση της σιωπής σας, τότε θα σημαίνει ότι αποδέχεσθε ως ορθές τις διακηρύξεις του Αντίχριστου Πάπα! Θα είστε ένοχοι ενώπιον του Αγίου Τριαδικού Θεού, και στη συνείδησή μας. Θα αποδείξετε πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι δενορθοτομείτε το λόγο της αληθείας και δικαίως θα κατηγορηθείτε, ότιανήκετε στην κατηγορία των Λυκοποιμένωντων Πράξ. 20: 28-30! Κάθε περαιτέρω συμμετοχή, σε διαλόγους με τους αμετανόητους ποικιλώνυμους αιρετικούς, και η μη αποχώρηση της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Παναιρετικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», αποδεικνύει, ότι όχι μόνο δεν ορθοτομείτε το λόγο της αληθείας, αλλά ίσως κάποιοι έχουν δεσμεύσεις.

       Σεβαστοί πατέρες, του αγιώνυμου ΄Ορους, απευθυνόμαστε και σε εσάς.

       Η μία δυσάρεστη έκπληξη διαδέχεται την άλλη,για  την περιδεή στάση που κρατήσατε απέναντι του Αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, για  τα κατωτέρω.

1) Για όσα αντίθετα και ασεβή, κατά την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, συνέβησαν κατά την επίσκεψη του Πάπα Ρώμης Βενέδικτου ΙΣΤ΄, στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Κωνσταντινουπόλεως, στις 29 και 30- 11-2006. 

Η στάση που κρατήσατε, για όσα ασεβή και αντικανονικά συνέβησαν, στον Ι. Ν. του αγίου ΓεωργίουΚωνσταντινουπόλεως, το Νοέμβριο του 2006, ήταν μία άτολμη, διπλωματικού χαρακτήρα ανακοίνωση, που στόχευε να καθησυχάσει και να αμβλύνει τις αντιδράσεις των αγιορειτών μοναχών, και ΚΥΡΙΩΣ να αποτρέψει τη διακοπή τουμνημόσυνου του ΑΡΧΙΟΥΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ Πατρ. κ. Βαρθολομαίου.

     Στόχευε επίσης το ανακοινωθέν, να μη κλονισθεί η εμπιστοσύνη των πιστών και συνειδητών Ορθοδόξων Χριστιανών, που προσβλέπουν στο άγιο ΄Ορος, ως την ακρόπολη της Ορθοδοξίας! Τον πρώτο στόχο τον πετύχατε, τον δεύτερο να είστε βέβαιοι ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΕΤΎΧΑΤΕ!

    2) Για την αφωνία σας για το 16σέλιδο κείμενο του ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ, στο οποίο  επίσημα χαρακτηρίζονται οι «Ορθόδοξες Εκκλησίες»(όχι Ορθόδοξη Εκκλησία), ότι πάσχουν από ένα «έλλειμμα»!, με το να μη αναγνωρίζουν τον Πάπα ως διάδοχο του(Αποστόλου) Πέτρου,αρνούμενες δηλαδή, το παπικό Πρωτείο εξουσίας!

3) Για την αφωνία σας για όσα ασεβή και ανίερα συνέβησαν τον Μάιο τρ. έτους στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα, και τον Ιούνιο στον κήπο του Βατικανού. Ο Θεός με ισχυρό σεισμό έστειλε το μήνυμά του Ψαλμ. 103(Ο’) 104:32, Αποκ. 11: 13, 16: 18-20. Σείστηκε το ΄Αγιο ΄Ορος!Αντιληφθήκατε το πνευματικό νόημα του σεισμού; Aμφιβάλλουμε!  Τι πάθατε και μείνατε πάλι άφωνοι ως ιχθύες; Τι επενεργεί ως υπνωτικό θανάτου στην Ορθόδοξη συνείδησή σας, ώστε να μη αντιδράτε σε θέματα ΠΙΣΤΕΩΣ, που είναι ζητήματα αιώνιας ζωής ή αιώνιου θανάτου;  Εξαιρούνται οι Μοναχοί της  παλαιάς Ι. Μ. Εσφιγμένου, οι Ζηλωτές και οι 10άδες των Μοναχών, που καταδίκασαν χωρίς περιστροφές και δειλία, όσα συνέβησαν στο σβησμένο Φανάρι, στις 29 και 30/ 11- 2006, το αιρετικό κείμενο του Πάπα Βενέδικτου, και όσα συνέβησαν εφέτος στα Ιεροσόλυμα και στον κήπο του Βατικανού.

  Δεν μπορούμε να πιστέψουμε, ότι πνεύμα δειλίας εμφιλοχώρησε στις καρδιές σας, από τις επαπειλούμενεw ποινές, του ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ  Πατρ.κ. Βαρθολομαίου! Οι  συνειδητοί πιστοί  Ορθόδοξοι Χριστιανοί στον κόσμο, αυτό λένε! Σεβαστοί πατέρες, ταπεινά σας υπενθυμίζουμε ότι Η ΣΙΩΠΗ ΙΣΟΝ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΟΧΗ ΙΣΟΝ ΣΥΝΕΝΟΧΗ!

Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΑΣ ΚΛΟΝΙΣΘΗΚΕ ΕΚ ΘΕΜΕΛΙΩΝ!

       ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΚΟΨΕΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ του κ. Βαρθολομαίου, ως οφείλατε να πράξετε, όπως έπραξαν οι περισσότερες Ι. Μονές του αγίου ΄Ορους που διέκοψαν το μνημόσυνοτου Αθηναγόρα για ήσσονος παραβάσεις, καθώς και το ανακοινωθέν που εκδώσατε για όσα συνέβησαν στο Φανάρι στις 29 και 30-11-2006, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΑΤΕ ΚΑΙ ΕΝΘΑΡΡΥΝΑΤΕ τον ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο!

      Με την ανωτέρω  χ λ ι α ρ ή   σ τ ά σ η   σ α ς για τα ανωτέρω, μη υπάρχουσας αντιστάσεως εκ μέρους σας,  ουσιαστικά δώσατε το «πράσινο φως» στον κ. Βαρθολομαίο, ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ, και την επικείμενη λειτουργική συμπροσευχή με τον αμετανόητο Αιρεσιάρχη της Ρώμης, ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ«ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ», κάτω από την εξουσία του Πάπα της Ρώμης, ένωση κατά τον Σατανά, που οδηγεί στην έλευση του Αντίχριστου 2 Θεσ. 2: 3- 12, 1 Ιωάν. 2: 18,και στην αιώνια απώλεια 2 Πέτρ. 2: 2! 

    Ενώπιον του Αγίου Τριαδικού Θεού και της Εκκλησιαστικής ιστορίας, έχει ήδη ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ Η ΠΤΩΣΗ ΣΑΣ! Με τη στάση που κρατάτε, δεν θα εκπλαγούμε, εάν ο κ. Βαρθολομαίος στον οποίο κάνετε αδιάκριτη υπακοή, μία ημέρα όχι μακρινή, κατά παραχώρηση του Κυρίου και της Παναγίας Μητρός Του, επισκεφθεί το άγιο ΄Ορος, μαζί με τον  «Διάδοχο του Πέτρου, αγιώτατο Πάπα Ρώμης» !

     Εσείς, επειδή θα πρέπει να κάνετε υπακοή στον «Παναγιώτατο» Οικ. Πατριάρχη, γιανα φανείτε  μετριοπαθείς και  όχι «φανατικοί» απέναντι στον  υψηλό καλεσμένο του, τον Θρησκευτικό Πλανητάρχη, και  για να δείξετε ότι έχετε αγαθές και φιλόφρονες διαθέσεις, θα τον υποδεχθείτε στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου, όπως τον υποδέχθηκε ο κ. Βαρθολομαίος και η περί αυτόν Ιερά; Σύνοδος, στις 29 και 30- 11- 2006, στον Ι. Ναό του αγίου Γεωργίου Κωνσταντινουπόλεως! 

       Θα τον υποδεχθείτε με κωδωνοκρουσίες, θα τον προσφωνήσετε ως αγιώτατο και πεφιλημένο ΑΔΕΛΦΟ ΕΝ ΚΥΡΙΩ. Την ώρα που θα εισέρχεται στον Ιερό χώρο του Ναού, θα τον υποδεχθείτε άδοντες και ψάλλοντες το ‘‘Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματιΚυρίου Ψαλμ. 117:(Ο’) 118: 26, και βέβαια  θα τον λιβανίσετε!                                                    

      Την επόμενη ημέρα θα τελεστεί Θεία Λειτουργία, κατά την οποία ο «αγιώτατος Πάπας Ρώμης», θα φορεί Ωμοφόριο Ορθοδόξου Επισκόπου, θα συμπροσεύχεται μαζί σας, θα ψάλλετε ξανά το πολυχρόνιό  του, που συντάχθηκε από αγιορείτη Μοναχό και  το έψαλλαν στο Φανάρι, θα τον τιμήσετε με το να απαγγείλει το Πάτερ ημών… θα λάβετε αντίδωρο από τα χέρια του, και θα πάρετε ευλογία από τον «Αγιώτατο», κύπτοντας  την κεφαλήν σας ενώπιόν του. Στο τέλος, ο Πρωτεπιστάτης του αγίου΄Ορους, θα τιμήσει με χρυσό σταυρό τον συνοδεύοντα τον Πάπα, Πατριάρχη των Ουνιτών!

   ΄Όλα τα ανωτέρω βέβαια, σαν φιλικές εκδηλώσεις και φιλοφρονήσεις ευγενείας, στο υψηλό τιμώμενο πρόσωπό του!!!

     Μπορεί να δυσανασχετήσετε με αυτά που γράφουμε, και ίσως τα χαρακτηρίσετε προκλητικά, αλλά  ίσως αποδειχθούν προφητικά, γιατί όλα τα ανωτέρω συνέβησαν στο Φανάρι το 2006, και θα συμβούν (εκτός εάν ο Θεός δεν παραχωρήσει να συμβούν, λόγω δραματικών γεγονότων) και στις 29 και 30-11-2014! Με τη στάση που κρατάτε απέναντι του κ. Βαρθολομαίου, εκείοδηγούνται και για σας τα πράγματα! Ο Θεός, λόγω της Χριστοκτονίας, επέτρεψε την καταστροφή του Ναού του Σολομώντος και μέχρι σήμερα στη θέση του υψώνεται το τέμενος του Ομάρ. Καταστράφηκε επίσης ολοκληρωτικά η Ιερουσαλήμ Ματθ. 24: 2, 15-21, Μάρκ. 13:14-19, Λουκ. 19: 41-44, 21:20-24, 23:27-31.

     Επέτρεψε την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, και την καταστροφή της Ανατολικής Ρωμανίας(Βυζαντίου). Γιατί;  Επειδή στις 12-12-1452, στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, έγινε συλλείτουργο με Παπικούς Καρδινάλιους και απαγγελία του ΠΙΣΤΕΥΩ, με την προσθήκη της Παπικής κακοδοξίας, της λέξεως FILIOQVE!

    Είχαμε δηλαδή Προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως και Ουνιτικό συλλείτουργο! ΄Ολα αυτά, για να σωθεί η Πόλη και η Αυτοκρατορία με τη βοήθεια της Αιρετικής Δύσεως. Ο Ναός της του Θεού Σοφίας βεβηλώθηκε από την προδοσία της Πίστεως και το Ουνιτικό συλλείτουργο.

      Ο Κύριος και Θεός, για να προστατεύσει την Εκκλησία Του που απέκτησε με το αίμα Του Πράξ. 20: 28, επέτρεψε μετά από 7 μήνες  την άλωση της Πόλεως, τη σφαγή χιλιάδων Ορθοδόξων Χριστιανών, ακόμη και μέσα στο Ναό της του Θεού Σοφίας, και τη μετατροπή του Ναού σε Τζαμί! Μέχρι και σήμερα ο Ναός βεβηλώνεται με το να χρησιμοποιείται ως μουσείο.

     Γιατί λοιπόν να μη παραχωρήσει ο Κύριος  και τη βεβήλωση τουαγίου ΄Ορους, με τη στάση που κρατάτε απέναντι του ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ κ. Βαρθολομαίου; Τα παραπάνω ισχύουν, για όσους συνειδητούς Ορθοδόξους Χριστιανούς ερμηνεύουν τα γεγονότα της ιστορίας, και με Αγιοπνευματικά κριτήρια!

       Εμείς, πιστοί στα βήματα του προστάτη του Συλλόγου μας του Προφήτη και Ζηλωτή ΗΛΙΑ,  3 Βασιλ.  (1 Βασιλέων) 18 Κεφ., των Αποστόλων Παύλου και Ιωάννου Τίτ. 3:10-11, 2 Ιωάν. 9-11, και των αντιπαπικών αγίων της Εκκλησίας μας, ακολουθούμε τα βήματά τους και  δεν ακολουθούμε τις ανωτέρω«φιλικές»και «ευγενείς φιλοφρονήσεις», απέναντι των Αιρεσιαρχών. Ταπεινά, υικά και αδελφικά, με πολλή αγάπη στα πρόσωπά σας, αλλά με μεγαλύτερη στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, σας αποστέλλουμε την παρούσα, με την ελπίδα ότι θα ηχήσει σαν εγερτήρια σάλπιγγα, στην δυστυχώς  εφησυχάζουσα  συνείδησή σας.

Με    σεβασμό και εν Χριστώ αγάπη      

 Ο   ΠΡΟΕΔΡΟΣ                   Η ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΖΙΩΓΑΣ   ΘΕΟΔΩΡΟΣ            ΧΟΡΤΑΤΟΥ   ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ

ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

Πατ. ΓΕΩΡΓΙΟ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟ, ΚΑΘ. ΠΑΝ. ΑΘΗΝΩΝ

  » ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ, ΚΑΘ. ΠΑΝ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ: Με την παράκληση να δημοσιεύσει την επιστολή, λόγω της σοβαρότητας του  θέματος.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ:  Η  ΕΚΔΟΣΗ 

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήδη από την εποχή του Σχίσματος αντιμετώπιζε θετικά μια συνεννόηση με την Εκκλησία της Ρώμης, στα πλαίσια, όμως, πάντα της τήρησης όλων όσων ίσχυαν στην ενωμένη Εκκλησία της πρώτης χιλιετίας. Εντούτοις, οι σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών στην διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας γνώρισαν αρκετές διακυμάνσεις, αν και συχνότερα οι σχέσεις ήταν αρνητικές εξαιτίας του προσηλυτισμού που επιτελούσαν τα διάφορα ρωμαικαθολικά μοναχικά τάγματα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες και της συνεχιζόμενης έκκλησης της Ρώμης για επιστροφή των Ορθόδοξων Εκκλησιών στην ποίμνη του Επισκόπου Ρώμης.

Αναφορικά με τις σχέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τις Εκκλησίες και τις Ομολογίες που προήλθαν από τη Μεταρρύθμιση, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της Διαμαρτύρησης επιχειρήθηκε η σύναψη σχέσεων και τέθηκε το ζήτημα της ενότητας του χριστιανικού κόσμου. Στο πλαίσιο αυτό οι πρώτες επαφές του Οικουμενικού Πατριαρχείου με Εκκλησίες και Ομολογίες της Μεταρρύθμισης εγκαινιάστηκαν στα τέλη του 16ου αιώνα. Τότε, διαμείφθηκε και η αλληλογραφία μεταξύ του Πατριαρχείου και των θεολόγων της Τυβίγγης.

Στις αρχές του επόμενου αιώνα πραγματοποιήθηκαν επαφές του Πατριαρχείου με την Αγγλικανική Εκκλησία και εκ νέου με την Λουθηρανική, με την οποία όμως οι συζητήσεις διακόπηκαν μετά τα μέσα του 17ου αιώνα εξαιτίας της καταδίκης του Καλβινισμού από την Σύνοδο των Ιεροσολύμων.

Τον επόμενο αιώνα οι σχέσεις του Πατριαρχείου με τις Εκκλησίες της Δύσης ήταν άλλοτε θετικές και άλλοτε αρνητικές.

Το φαινόμενο αυτό της διακύμανσης των σχέσεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τις Εκκλησίες της δυτικής εκκλησιαστικής παράδοσης μέχρι και τις αρχές του 19ου αιώνα οπωσδήποτε συνδέεται και με τον πολιτικό χαρακτήρα που μέχρι ενός σημείου αποδίδονταν σε αυτές. Ο χαρακτηρισμός αυτός επηρέασε τις διαχριστιανικές σχέσεις τόσο εντός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όσο και εκτός αυτής. Ωστόσο, αυτός συνδέεται άμεσα με μια συγκεκριμένη διαδικασία που έλαβε χώρα σε όλη τη διάρκεια αυτών των αιώνων. Η συνειδητοποίηση ιπό πλευράς των ευρωπαϊκών δυνάμεων της σημασίας ύπαρξης μη Ορθόδοξων κοινοτήτων εντός της αυτοκρατορίας και του ρόλου που αυτές μπορούσαν να διαδραματίσουν στο εσωτερικό της σε σχέση με τα ευρύτερα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντά τους, τις οδήγησαν στο να επιδιώκουν σταθερά την διόγκωση αυτών των κοινοτήτων, οι οποίες άλλωστε θέτονταν πολύ συχνά και κάτω από την πολιτική και οικονομική προστασία τους. Η διόγκωση αυτή επιτυγχάνονταν κατά κύριο λόγο με την ανάπτυξη ξένων ιεραποστολικών ομάδων στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας. Ωστόσο, εξαιτίας κυρίως του γεγονότος ότι η προσέλκυση μουσουλμάνων Οθωμανών υπηκόων στο χριστιανισμό επέσειε αυτομάτως την θανατική καταδίκη των προσηλυτισθέντων μωαμεθανών, οι ιεραπόστολοι στρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά προς τους υπάρχοντες χριστιανούς. Ορθόδόξους και μη, προκειμένου να συγκροτήσουν ή να διογκώσουν τις κοινότητες τους. Έτσι, αυτή η κατάσταση γέννησε ένα απο τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αυτό της προσέλκυσης και προσηλυτισμού, με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, μελών του ποιμνίου του σε ετερόδοξες Εκκλησίες. Η συνεχιζόμενη, λοιπόν, ανάπτυξη και δράση των ιεραποστολικών ομάδων ίσως και να αποτέλεσε το σημαντικότερο αίτιο τόσο της ψύχρανσης των σχέσεων μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Εκκλησιών της δυτικής εκκλησιαστικής παράδοσης, όσο και της έντονης δυσπιστίας και έλλειψης εμπιστοσύνης του Πατριαρχείου απέναντι στις προθέσεις και διακηρύξεις αυτών των εκκλησιών για επίτευξη της χριστιανικής ενότητας, αφού παράλληλα αυτές απεργάζονταν την διάσπαση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με όλως αντιευαγγελικό πνεύμα και ήθος. Λόγω αυτής της τακτικής, όπως θα αναφέρουμε και στη συνέχεια, όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο διακήρυξε στις αρχές του 20ου αιώνα την ανάληψη πρωτοβουλίας για την επίτευξη της διαχριστιανικής ενότητας, η πορεία προς την τελευταία συνδέθηκε άμεσα από το σύνολο σχεδόν των Ορθόδοξων Εκκλησιών με την κατάπαυση των εναντίων της προσηλυτιστικών ενεργειών και επιδιώξεων....

Από πλευράς Οικουμενικού Πατριαρχείου τα πρώτα βήματα ξεκίνησαν την δεκαετία του 1860 με τις επαφές και συνομιλίες με Επισκοπελιανούς των Η.Π.Α., όπως επίσης και με Αγγλικανούς. Η πορεία αυτή συνεχίστηκε και την αμέσως επόμενη δεκαετία στα συνέδρια των Παλαιοκαθολικών στη Βόννη, στα οποία συμμετείχαν επίσης Αγγλικανοί εκπρόσωποι και Ορθόδοξοι. Το νέο αυτό πνεύμα επηρέασε και την Αγγλικανική Εκκλησία, η οποία έθεσε το θέμα της ενότητας με την Ορθοδοξία στα συνέδρια του Lambeth, ιδιαίτερα από τα τέλη της δεκαετίας του 1890.

Στις αρχές της ίδιας δεκαετίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ', στη διάρκεια της πρώτης πατριαρχίας του, εγκαινίασε την νέα πορεία στις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την Αρμενική, συστήνοντας μάλιστα με συνοδική απόφαση μια επιτροπή που θα εργαζόταν για την άρση των δογματικών διαφορών μεταξύ των δύο Εκκλησιών, οι οποίες είχαν προκληθεί συμφωνά και με το σκεπτικό της σχετικής απόφασης, εξαιτίας διαφόρων παρερμηνειών. Τέλος, λίγα χρόνια πριν την ανατολή του 20ου αιώνα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντίνος ο Ε' σύναψε στενές σχέσεις με την Αγγλικανική Εκκλησία και ιδιαίτερα με τον τότε Προκαθήμενο της. Στη δημιουργία ενός περαιτέρω θετικού κλίματος μεταξύ Ορθοδόξων και Αγγλικανών συνέβαλε ιδιαίτερα και η συγκρότηση, μετά από πρωτοβουλία του ίδιου Πατριάρχη, μια μικτής επιτροπής κληρικών που θα εξέταζε το ζήτημα της ένωσης μεταξύ των δύο Εκκλησιών.

Ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄, μετά απο την σύνταξη της Εγκυκλίου του 1901, προχώρησε εις την σύνταξη από μέρους του όχι μιας νέας ακόμη πρότασης, αλλά ενός υπομνήματος-πατριαρχικής εισήγησης, με συγκεκριμένες προτάσεις και θέσεις. Αυτό το κατέθεσε στην Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις αρχές του 1902. Με το κείμενό του ο Πατριάρχης πρότεινε στα μέλη της Ιεράς Συνόδου να συσκεφτούν απο κοινού το ενδεχόμενο της σύνταξης μιας Πατριαρχικής Επιστολής προς τις αδελφές Ορθόδοξες Εκκλησίες, με την οποία αυτές θα προσκαλούνταν να εγκαινιάσουν μια διορθόδοξη συζήτηση με την κατάθεση των προτάσεων τους στα θέματα που θα θίγονταν στην Επιστολή. Σε πρώτη φάση αυτά θα αφορούσαν την εξεύρεση των κατάλληλων μέσων και τρόπων για την προαγωγή και εμπέδωση της σύγχρονης διορθόδοξης ενότητας, για μια ενδεχόμενη εξομάλυνση των σχέσεων των Ορθοδόξων Εκκλησιών με τις Εκκλησίες της Δύσης, για την υποστήριξη και περαιτέρω ανάπτύξη του μοναχισμού και για την ρύθμιση του ημερολογιακού ζητήματος και των κωλυμάτων γάμου.
Οι προτάσεις του Πατριάρχη προκάλεσαν έντονο ενθουσιασμό στην πατριαρχική Ιερά Σύνοδο, η οποία αποφάσισε και την περαιτέρω συνοδική επεξεργασία τους. Αποκορύφωμα της διαδικασίας αυτής ήταν η πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τη σύνταξη της περίφημης «Πατριαρχικής και Συνοδικής Εγκυκλίου του 1902» και η αποστολή της στις 12 Ιουνίου 1902 προς τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων και προς τις αυτοκέφαλες Εκκλησίες στην Κύπρο, Ρωσία, Ελλάδα, Ρουμανία, Σερβία και Μαυροβούνιο (η Εγκύκλιος δεν στάλθηκε στο Πατριαρχείο Αντιοχείας, καθώς είχε διακοπεί η εκκλησιαστική κοινωνία με αυτό). Η θεματολογία της Εγκυκλίου περιορίστηκε στις διορθόδοξες, τις διαχριστιανικές σχέσεις και το ημερολογιακό ζήτημα. (Δια να αναγνώσετε την Εγκύκλιο του 1902 πατήστε ΕΔΩ

Όσον αφορά τις διαχριστιανικές σχέσεις, ο Πατριάρχης διευκρίνισε εξαρχής ότι επιζητούσε να πληροφορηθεί τις απόψεις των υπόλοίπων Ορθόδοξων Προκαθημένων για τις σύγχρονες και τις μελλοντικές σχέσεις της Ορθοδοξίας «μετά των δύο μεγάλων του χριστιανισμού αναδενδράδων, της Δυτικής δηλονούν και της των Διαμαρτυρομένων Εκκλησίας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο κείμενο της Εγκυκλίου. Ακολούθως υπενθύμισε με χαρακτηριστικο τρόπο

«ότι διηνεκούς ευχής και δεήσεως υποκείμενον διατελεί εν τη καθ' ημάς Εκκλησία και παντός γνήσιου χριστιανού τη ευαγγελική της ενότητος διδασκαλία στοιχούντος πόθος ευσεβής και εγκάρδιος η εν τη ορθοδόξω πίστει μεθ' ημών ένωσις αυτών και πάντων των εις Χριστόν πιστευόντων» 

και αφού στη συνέχεια περιέγραψε τις δυσκολίες που υπάρχουν για μια συνεννόηση ανάμεσα στις Εκκλησίες, τόνισε ότι:

«η Εκκλησία μία εστί πράγματι εν ταυτότητι πίστεως και ομοιότητι ηθών και εθίμων συνωδά ταις αποφάσεσι των επτά Οικουμενικών Συνόδων, και μία οφείλει είναι, αλλ' ου πολλαί και διαφέουσαι προς αλλήλας κατά τε τα δόγματα και τους θεμελιώδεις θεσμούς της εκκλησιαστικής διακυβερνήσεως».

Ο Πατριάρχης δεν παρέλειψε επίσης να υπενθυμίσει ότι καθώς τα πάντα είναι δυνατά για τον Θεό έτσι,

«και περί της των πάντων ενώσεως ελπίζειν ένεστιν ως δυνατής ποτέ εσομένης, της θείας μεν χάριτος επιφοιτώσης και συνερομένης, των ανθρώπων δ' εις τρίβους ευαγγελικής αγάπης και ειρήνης κατευθυνόμενων».

Για τον λόγο λοιπόν αυτό επιζήτησε από τους Προκαθημένους να σκεφτούν και φροντίσουν,

«κατά το ενόν, πώς αν είη δυνατόν προλειάναι την προς τοιούτο τέρμα άγουσαν ανώμαλον, το γε νυν, οδόν, εξευρείν τε σημεία συναντήσεως και επαφής, ή και αμοιβαίων θεμιτών παροράσεων, μέχρι της δια του χρόνου του όλου έργου τελειώσεως, δι ης πληρωθήσεται προς κοινήν ευφροσύνην και ωφέλειαν η περί μιας ποίμνης και ενός ποιμένος ρήσις του Κυρίου».

Τέλος, ο Ιωακείμ ο Γ' κατέθεσε και την πρόταση - ερώτημα, εαν έκριναν επίκαιρο να πραγματοτοιηθεί μια προδιάσκεψη για να προπαρασκευαστεί ένα ομαλό πεδίο φιλικής αμοιβαίας προσπελάσεως και να καθοριστούν με πανορθόδοξη ομοφωνία οι βάσεις και τα καλύτερα μέτρα και μέσα για την προσέγγιση με τίς συγκεκριμένες Εκκλησίες.
Αναφορικά προς το ζήτημα των σχέσεων της Ορθόδοξης με την Παλαιοκαθολική Εκκλησία, ο Ιωακείμ ο Γ' επαίνεσε τον ζήλο των μελών της δεύτερης για την εξεύρεση της αλήθειας και την αποκατάσταση της ευαγγελικής αλήθειας, αλλά υπογράμμισε παράλληλα ότι διάφοροι ορθόδοξοι που είχαν μελετήσει την διδασκαλία τους, είχαν καταλήξει σε διιστάμενα συμπεράσματα. Ορισμένοι είχαν υποστηρίξει ότι υφίσταντο σημαντικές δογματικές αποκλίσεις και άλλοι ότι οι διαφορές δεν ήταν ικανές να σταθούν εμπόδιο για την ενότητα στην πίστη και την μυστηριακή επικοινωνία. Εξαιτίας αυτής της αμφιταλάντευσης ο Πατριάρχης ζήτησε να πληροφορηθεί την γνώμη των Ορθόδοξων Προκαθημένων για το αν εύρισκαν επίκαιρο το θέμα και ποιον τρόπο είχαν να προτείνουν,

«επί τω διευκολύναι την πραγμάτωσιν του προς την μεθ' ημών τελείαν ένωσιν πόθου των περί ων ο λόγος χριστιανών, ως ευοίωνον απαρχήν της ελπιζομένης και ποθητής παγκοσμίου χριστιανικής ενότητος». 

Το τελευταίο ερώτημα που έθεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης προς τους Ορθόδοξους Προκαθημένους αφορά το ζήτημα της μεταρρύθμισης του Ιουλιανού ημερολογίου ή της αποδοχής του Γρηγοριανού. Ο ίδιος, αφού πρώτα ανέφερε τις διισταμένες για το θέμα γνώμες, επιζήτησε λόγω και της εντεινόμενης συζήτησης, την ανταλλαγή απόψεων, 

«άτε δη του ζητήματος τούτου συν τη επιστημονική μορφή προφανή έχοντος σημασίαν εκκλησιαστικήν, (...) ίνα και περί τούτου διαμορφωθή κοινόν εν αυταίς φρόνημα, μία δε γνώμη και απόφασις της καθόλου ορθοδόξου Εκκλησίας, η μόνη απόκειται η περί τούτου κρίσις και η εξεύρεσις, εν ανάγκη, τρόπου συνδυάζοντος κατά το εφικτόν την επιζητούμενην σχετικήν επιστημονικήν ακρίβειαν προς την ποθούμενην τήρησιν καθιερωμένων εκκλησιαστικών ορισμών».

Από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες που έλαβαν την Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιο απάντησαν σχεδόν όλες μέσα σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν απάντησαν μόνο το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, για άγνωτο μέχρι στιγμής λόγο, και η Εκκλησία της Κύπρου λόγω της μη ύπαρξης κανονικού Αρχιεπισκόπου.
Δύο χρόνια μετά την εξαπόλυση της «Εγκυκλίου του 1902» το Οικουμενικό Πατριαρχείο απέστειλε την «Ανταπάντηση» του με μια νέα Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιο, στις 12 Μαΐου 1904, η οποία παρέμεινε έκτοτε γνωστή ως «Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιος του 1904». Και για αυτήν την Εγκύκλιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο ακολούθησε την ίδια, όπως και το 1902, συνοδική διαδικασία και επεξεργασία μέχρι την τελική σύνταξη του κειμένου της.

Μετά την έκθεση των απόψεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τις διορθόδοξες σχέσεις o Ιωακείμ ο Γ προχώρησε στην διατύπωση ορισμένων παρατηρήσεων και για τα υπόλοιπα θέματα που είχαν θιχτεί προ διετίας και όφειλαν να λυθούν με πανορθόδοξη συνεννόηση, δηλαδή αυτά των διαχριστιανικών σχέσεων και του ημερολογίου. Αναφορικά με το πρώτο ο Πατριάρχης εξέφρασε την συμφωνία του με τους Προκαθημένους των Ορθόδοξων Εκκλησιών ότι πράγματι υπήρχαν πολλές δυσχέρειες, οι οποίες αυξάνονταν από τις προσηλυτιστικές τάσεις και πρακτικές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και των Διαμαρτυρομένων. Αφού λοιπόν πρώτα καταδίκασε τις τάσεις αυτές, τις

«επεγειρομένας και όλως έριδας και διχοστασίας πανταχού δημιουργημένας επί βλασφημία του υπερτίμου χριστιανικού ονόματος εν τοις έθνεσιν»,

κάλεσε τους Προκαθημένους πριν από όλα να φυλάττουν άγρυπνα τους εαυτούς και τα ποίμνιά τους από την επήρεια των εναντίων, αλλά συγχρόνως τόνισε πως

«σκοπείν οφείλομεν και τα των άλλων, και όλη τη ψυχή δεόμενοι υπέρ της των πάντων ενώσεως, μη αποδυσπετείν προς τας δυσχερείας, μηδέ ανεπίδεκτον σκέψεως ή δυσέφικτον όλως υπολαμβάνειν το πράγμα, ανασκοπείν δε τα δυνάμενα προοδοποιείν τω θεοφιλεί έργω της των πάντων ενώσεως, εν σοφία περιπατούντες και εν πνεύματι πραότητος προς τους διισταμένους, εκείνο ενθυμούμενοι, ότι τη Παναγία Τριάδι και αυτοί πιστεύοντες και τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού σεμνυνόμενοι, τη χάριτι του θεού σωθήναι ελπίζουσιν».

Εντούτοις, σημείωσε οτι όφειλαν να διατηρούν περισσότερες και καλύτερες ελπίδες, καθώς και μεγαλύτερη σπουδή για τις σχέσεις τους με τους Παλαιοκαθολικούς και την Αγγλικανική Εκκλησία, καθώς αυτοί εξέφραζαν ιδιαίτερη τιμή και αναγνώριση προς την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ιδιαίτερα μάλιστα για τους πρώτους τόνισε την υποχρέωση των Ορθόδοξων να τους βοηθήσουν να συνεχίσουν τον αγώνα που επιχειρούσαν για προσέγγιση της Ορθοδοξίας και να τους διατηρούσαν προσανατολισμένους προς αυτήν, ενώ

«ίνα δε μη εγκαλώμεθα αδιαφορίαν προς τους αδελφούς, το ορθόν και θεοπαράδοτον ζητούντας και την μεθ' ημών εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν και ένωσιν επιποθούντας, μηδέ παρανοώμέθα, ότι αδικούμεν αυτούς εκ φημών και διαδόσεων κρίνοντες τα κατ' αυτούς, ουχί δε εξ αυθεντικών και επίσημων ομολογιών, προύργου αν είη αιτήσαι αυτούς λόγον περί της εν αυτοίς ελπίδος, ήτοι σαφή τινα και ακριβή και επίσημον ομολογίαν της πίστεως αυτών, εν συνόδω και υπό των επισκόπων και ποιμένων αυτών εκδεδομένην και υπογεγραμμένην, όπως ούτως η (να είναι) δυνατή συζήτησις και διασάφησις και συνεννόησις και, Θεού συναιρομένου, εκπλήρωσις του κοινού πόθου».

Για την Αγγλικανική Εκκλησία ζήτησε να συνεχίσει η Ορθόδοξη Εκκλησία να εκφράζει μια εξίσου σημαντική συμπάθεια και διάθεση, όπως έδειχνε άλλωστε και η πρώτη.
Στη συνέχεια, υιοθετώντας την πρόταση που διατύπωσαν στις απαντήσεις τους ορισμένοι Ορθόδοξοι Προκαθήμενοι, συμφώνησε ότι κι οι χριστιανοί της Ανατολής, εννοώντας αυτούς των Μη Χαλκηδόνιων Εκκληών, ήταν εξίσου άξιοι της ίδιας θετικής συμπάθειας και διάθεσης, καθώς αυτοί είναι εγγύτερα στους Ορθόδοξους,

«είς τε τους τύπους και τα ήθη και την καθόλου διδασκαλίαν και την εκκλησιαστικήν διοίκησιν και την θείαν λατρείαν».

Ο Ιωακείμ ο Γ' θεώρησε σκόπιμο να θέσει ένα νέο, αλλά μείζον πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες. Αυτό της μεγάλης ποικιλίας θεολογικών απόψεων και πρακτικών απέναντι σε πολύ κρίσιμα ζητήματα και ιδιαίτερα σε αυτό του βαπτίσματος και της ιερωσύνης των «κεχωρισμένων» από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Στο πλαίσιο αυτό τόνισε ότι ήταν αναγκαίο να καθοριστεί ένα κοινό φρόνημα και μια κοινή πρακτική για τα θέματα αυτά, σύμφωνα πάντα με το πνεύμα και τις διατάξεις της καθ' όλου Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έτσι, πρότεινε για το θέμα αυτό, όπως και για άλλα παρόμοιου είδους, να συνεχιζόταν η διαλεύκανσή τους με την ανταλλαγή αλληλογραφίας ανάμεσα στις αδελφές Εκκλησίες, αλλά και προκειμένου να εξεταζόταν ακριβέστερα να συνέρχονταν σε συνέλευση κάθε τριετία θεολόγοι-αντιπρόσωποι των Εκκλησιών, ώστε

«και τα τοιαύτα προσηκόντως μελετώντας, τας σκέψεις αυτών δια του πρώτου τη τάξει Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως ανακοινούσθαι ταις άλλαις Εκκλησίαις προς διαγνώμην».

Με τα παραπάνω ο Πατριάρχης έκλεισε το θέμα των σχέσεων με τους μη Ορθόδοξους χριστιανούς. Είναι σαφές ότι ο ίδιος, αλλά και το Πατριαρχείο, συμμερίζονταν και μέχρι ενός σημείου ενστερνίζονταν, τις ανησυχίες και τις αρνητικές προδιαθέσεις των υπόλοιπων Προκαθημένων εξαιτίας είτε των προσηλυτιστικών τάσεων και πρακτικών, είτε της σύγχυσης που προκαλούνταν σχετικά με την πίστη ορισμένων Εκκλησιών....
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να σημειώσουμε την ανάληψη μιας σημαντικής πρωτοβουλίας του Ιωακείμ του Γ', η οποία όμως δεν στάθηκε δυνατό να ολοκληρωθεί. Κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες ώστε να συνέλθει στην έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου μια Τοπική Σύνοδος, με την συμμετοχή πρωτίστως των υπόλοιπων Πατριαρχών. Η Σύνοδος θα απασχολούνταν με τα κρισιμότερα ζητήματα της σύγχρονης Ορθοδοξίας και θα όφειλε να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις τόσο για διορθόδόξα, όσο και για διαχριστιανικά προβλήματα. Προκειμένου μάλιστα να υπήρχε η κατάλληλη προετοιμασία από όλες τις πλευρές, ο ίδιος κατέστρωσε και έναν κατάλογο με δώδεκα περίπου τον αριθμό ζητήματα. Αυτόν τον έστειλε στους Πατριάρχες και πρότεινε την προετοιμασία τους σε τοπικό επίπεδο, ώστε μόλις οριζόταν μια οριστική ημερομηνία για την σύγκληση της Συνόδου να είχαν έτοιμες τις προτάσεις τους και απλά στην Κωνσταντινούπολη να συζητούσαν επάνω σε αυτές και να συνατοφάσιζαν τη λύση τους. Τελικά, οι προσπάθειες του για σύγκλιση Συνόδου δεν στέφθηκαν με επιτυχία. Στη κίνηση αυτή του Πατριάρχη εδράστηκε λίγες δεκαετίες αργότερα η πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την σύγκληση της μέλλουσας να συνέλθει Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Το ζήτημα της ενότητας των Εκκλησιών και των διαχριστιανικών σχέσεων δεν έπαψε να απασχολεί τον Ιωακείμ τον Γ' καθ΄όλη τη διάρκεια της πατριαρχίας του. Πέρα από τις Εγκυκλίους του 1902 και του 1904, επιδίωξε και πέτυχε να έχει επιπλέον συχνές επαφές με την Αγγλικανική, την Παλαιοκαθολική και με ορισμένες από τις αρχαίες Ανατολικές Εκκλησίες. Στο πλαίσιο αυτό ο Πατριάρχης έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην ανάπτυξη προσωπικών σχέσεων με σημαντικές προσωπικότητες από τις Εκκλησίες αυτές. Βέβαια δεν στάθηκε μόνο σε αυτό, αλλά επεδίωξε και τελικά πέτυχε να πληροφορηθεί αρμοδίως και επισήμως την πίστη τους, όπως άλλωστε είχε προτείνει και το 1904. Έτσι, όσον αφορά τις δύο Εκκλησίες της Δύσης επιχειρήθηκε στην Κωνσταντινούπολη ένας διάλογος για θεολογικά ζητήματα στα οποία υπήρχαν γνωστές διαφορές...
Ωστόσο, πέρα από τις σχέσεις με τις Εκκλησίες αυτές επιχειρήθηκαν ανοίγματα και προς τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Όμως αυτά δεν είχαν αίσιο τέλος. Οι τάσεις και οι πράξεις προσηλυτισμού της Εκκλησίας της παλαιάς Ρώμης υπήρξαν το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάπτυξη της εμπιστοσύνης ανάμέσα στις δύο Εκκλησίες....
Με τις Εκκλησίες της Ανατολής και κυρίως με την Αρμενική, ανέπτυξε σχέσεις και συνέβαλε σημαντικά στην προσέγγιση των Εκκλησιών. Ιδιαίτερα όμως στενές σχέσεις υπήρξαν με τον Αρμένιο Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, με τον οποίο ο Ιωακείμ ) Γ' αντάλλασε σε ετήσια βάση καθιερωμένες επίσημες επισκέψεις. Σε αυτές σχεδόν πάντοτε διακηρυσσόταν η πεποίθηση ότι είχαν κοινή πίστη και διδασκαλία και ότι είχε έρθει πλέον ο καιρός να αρθεί η δυσπιστία και να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της ενότητας και της πλήρης εκκλησιαστικής κοινωνίας.

Η πρόθεσή του να εγκαινιάσει και να προωθήσει τον διάλογο των χριστιανικών Εκκλησιών εκφράστηκε μεταξύ άλλων και με την προσπάθεια να ιδρύσει στη Βενετία ένα Θεολογικό Ινστιτούτο για τους αριστούχους απόφοιτους της Χάλκης. Σε αυτό οι Ορθόδοξοι θεολόγοι θα διδάσκονταν θεολογικά μαθήματα από Ορθόδοξους και μη πανεπιστημιακού επιπέδου καθηγητές και θα γνώριζαν καλύτερα και από κοντά τις υπόλοιπες χριστιανικές παραδόσεις, προκειμένου να διαχειρίζονταν αργότερα τα ζητήματα του θεολογικού διαλόγου. Τελικά όμως δεν καρποφόρησε η ιδέα αυτή εξαιτίας οικονομικών κυρίως λόγων.
Στο ίδιο πλαίσιο οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα και η εγγραφή και φοίτηση του πρώτου ετεροδόξου, ενός αγγλικανού συγκεκριμένα, στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Βέβαια, στα χρόνια του Πατριάρχη συνεχίστηκε, όπως ήταν φυσικό άλλωστε και η αποστολή αποφοίτων της Χάλκης στο εξωτερικό για την μετεκπαίδευση τους σε ξένα πανεπιστήμια και ετερόδοξα θεολογικά ιδρύματα.
Η μεγάλη σημασία που απέδιδε ο ίδιος στο ζήτημα των διαχριστιανικών σχέσεων και της ενότητας των Εκκλησιών γίνεται ακόμη περισσότερο εμφανής από το γεγονός ότι αποτέλεσαν ένα από τα θέματα που θα απασχολούσε τη σχεδιαζόμενη Τοπική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης. Η ένταξή του στον κατάλογο των θεμάτων που πρότεινε στους υπόλοιπους Πατριάρχες αποδεικνύουν πιστεύουμε τη δέσμευση του στην υπόθεση της ενότητας και την ανησυχία του να αντιμετωπιστεί από τους Ορθόδοξους συλλογικά και επίσημα. Λίγες δεκαετίες αργότερα και μετά πάλι από πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποφασίστηκε πανορθόδοξα η έναρξη των επίσημων θεολογικών διαλόγων με τις υπόλοιπες χριστιανικές Εκκλησίες.
Συνοψίζοντας εδώ το θέμα των διαχριστιανικών σχέσεων στο διάστημα της δεύτερης πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ του Γ' (1901-1912) Είμαστε σε θέση να υποστηρίξουμε ότι αυτές ενισχύθηκαν σε πολύ σημαντικό βαθμό και τέθηκαν σε μια νέα βάση. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να αναφέρουμε ότι σε παγκόσμιο διαχριστιανικό επίπεδο η έναρξη του οικουμενικού διαλόγου τοποθετείται το 1910, με τη σύγκλιση του παγκοσμίου ιεραποστολικού συνεδρίου στο Εδιμβούργο της Σκωτίας. 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ εκοιμήθη στις 13 Νοεμβρίου 1912. Έλαβε πρωτοβουλίες οι οποίες καθόρισαν την μετέπειτα πορεία των διαχριστιανικών σχέσεων δια την γέννηση του σύγχρονου Οικουμενισμού.