ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΕΙΣ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

   Βρέθηκα τυχαῖα σὲ μία συζήτηση μὲ ἕναν χριστιανὸ ὁ ὁποῖος πηγαίνει συχνὰ στὸ Ἅγιον Ὅρος. Στὴ συζήτηση ποὺ κάναμε μὲ ρώτησε ἐὰν εἶμαι μὲ τὸ παλιὸ ἑορτολόγιο. Τοῦ ἀπάντησα ὅτι μία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Παλιὸ καὶ Νέο εἶναι ἔννοιες οἱ ὁποῖες δημιουργηθῆκαν μετὰ τὸ ἡμερολογιακὸν σχίσμα. Ὑπάρχει ὅμως Ὀρθοδοξία καὶ Αἵρεσις, ὅπως τὸ βλέπω ἐγώ. Ἰσχυρίστηκε ὅτι οἱ Γέροντές του στὸ Ὅρος τοῦ ἔχουν ἐξηγήσει ὅτι αὐτὰ εἶναι λόγια τῶν "Παλαιοημερολογιτῶν" καὶ ὅτι ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται εἶναι σὲ ἀσφαλῆ λιμένα. Ἐγὼ δὲν μπήκα στὸν κόπο νὰ «διδάξω» τὸν συγκεκριμένο Χριστιανὸ ἀλλὰ αποφάσισα νὰ γράψω τὶς σκέψεις μου μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν συζήτηση.

   Οἱ σύγχρονοι αὐτοὶ Γεροντάδες, καθυσυχάζουν τοὺς Χριστιανοὺς ὅτι δὲν συμβαίνει ἀπολύτως τίποτα μὲ θέμα τὴν αἵρεση, ἀλλὰ καὶ ἂν κάποιος ἐνδιαφερθεῖ, τὸν ἑρμηνεύουν ὅτι τὰ δόγματα δὲν εἶναι γιὰ λαϊκοὺς ἀλλὰ γιὰ τοὺς θεολόγους καὶ τοὺς Ἱερεῖς. Καὶ ἐμεῖς ρωτᾶμε: ἄραγε ὅταν ἕνας χριστιανὸς ἀπαγγέλει τὸ Σύμβολον τῆς πίστεως  ποῦ τὰ περισσότερα λόγια του εἶναι δογματικού περιεχομένου μήπως δὲν πρέπει νὰ τὸ ἀπαγγέλει; Ἡ πρέπει νὰ τὸ ἀπαγγέλει μόνο ἕνας θεολόγος ἡ Ἱερεύς; Φυσικὰ καὶ ὄχι, καὶ δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχει κάποιος ποὺ νὰ τὸ ἀσπάζεται αὐτό. Φυσικὰ καὶ ὁποιοσδήποτε Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ ἀπαγγέλλει τὸ Πιστεύω, ὅπως καὶ στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ἡ στὶς καθημερινές μας προσευχές. Ὅμως οἱ συγκεκριμένοι Γεροντάδες θὰ μᾶς ἀπαγορέψουν στὸ τέλος ἡ νὰ τὸ διαβάζουμε ἡ ὅταν θὰ ρωτᾶμε νὰ μᾶς ἐξηγήσουν τί λέει, θὰ ἀπαντᾶνε ὅτι «τὰ δόγματα δὲν εἶναι γιὰ λαϊκοὺς μὴν ρωτᾶτε»!! Η μήπως ὅταν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔγραφαν βιβλία ποὺ ἐξηγοῦσαν τὰ δόγματα τῆς πίστης μας, τὰ ἔγραφαν μόνο γιὰ τοὺς Ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς ἡ γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως; Φυσικὰ γιὰ ὅλους βεβαίως. Ἀκόμα οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας δίνουν ἐπιτίμια σὲ περιπτώσεις παραβάσεων, καὶ στοὺς Ἱερεῖς ἀλλὰ καὶ στοὺς λαικούς.

   Δυστυχῶς στὶς μέρες μας οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἀντὶ νὰ συμβουλεύουν τοὺς Χριστιανοὺς γιὰ τὸ θέμα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοὺς συμβουλεύουν νὰ μὴν ἀκοῦνε τοὺς Παλαιοημερολογίτες. 

   Λέγουν ὅτι τὸ ἑορτολόγιον δὲν εἶναι θέμα πίστεως. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἴκ. Συνόδου ὅμως ὠρισαν: Εἰ τὶς πάσαν παράδοσιν ἔγγραφον ἡ ἄγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα καὶ Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν διδασκαλίαν καὶ ὑποτύπωσιν τῶν ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα ἢ μετὰ ταῦτα πραχθησομένα, ἀνάθεμα τρίς. Ἐπειδη τὸ παλαιὸν ἑορτολόγιον εἶναι παράδοσις ἔγγραφος, ἐπειδὴ τὸ νέον εἶναι καινοτομία παπικῆς καὶ μασονικῆς προελεύσεως, ὅσοι ἀκολουθοῦν τὸ νέον εἶναι ὑποκείμενοι τῶ ἀναθέματι. Κάποιοι βέβαια "Γεροντάδες" ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἀκολουθοῦν τὸ παπικὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ τὸ ''διορθωμένο'' Ἰουλιανό. Τὸ ἡμερολόγιο εἶναι πρώτιστα ζήτημα ἀστρονομικό. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅμως, ἀφότου πάνω σ’ αὐτὸ οἰκοδόμησε τὸ ἑορτολόγιο καὶ τὸ Πασχάλιό της, ἀπόκτησε ἐκκλησιαστικὴ σημασία. Γι’ αὐτὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν ἐνδιαφέρει τὸ ἡμερολόγιο ἀπὸ πλευρᾶς ἀστρονομικῆς. Τὴν πλευρὰ αὐτὴ τὴν ἀφήνει στοὺς ἀστρονόμους. Τὴν ἐνδιαφέρει τὸ ἡμερολόγιο, μόνο ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική του πλευρά.

   Ἡ Ἐκκλησία τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων ἀναπτύχθηκε μέσα στὸ ρωμαϊκὸ κράτος, ποὺ ἴσχυε τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο. Πάνω σ’ αὐτὸ καθόρισε τὸ «ἑορτολόγιό» της. Οἱ γιορτὲς τῆς ἦταν οἱ ἐπέτειοι τῆς ἄθλησης τῶν μαρτύρων, τῆς μνήμης τῶν ὁσίων της καὶ κυρίως ὁ γιορτασμὸς τοῦ Πάσχα . Ἐπίσης, καὶ ὁρισμένα ἄλλα ἱστορικὰ γεγονότα ἀπ’ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐξ αἰτίας τοῦ πιὸ πάνω λόγου, τὸ ἡμερολόγιο ἀπόκτησε καὶ ἐκκλησιαστικὸ χαρακτήρα. Ἤ, καλύτερα, θὰ λέγαμε, ὅτι γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἔχει μόνο ἐκκλησιαστικὸ χαρακτήρα. Τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν ἐνδιαφέρει τὸ ἡμερολόγιο ἀπὸ πλευρᾶς ἀστρονομικῆς. Οἱ Πατέρες τῆς Ἅ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, φαίνεται, ὅτι γνώριζαν ὅτι τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο κάθε 128 χρόνια χάνει μία μέρα, ὅτι δήλ. ἡ ἡμερομηνία τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας κατεβαίνει μία μέρα. Γνώριζαν ἀκόμη ὅτι τὸ 325, ποὺ ἔγινε ἡ Σύνοδός τους ἡ ἰσημερία αὐτὴ εἶχε φτάσει στὶς 21 Μαρτίου. Αὐτὸ ὅμως, δὲν τοὺς ἐνδιέφερε.

   Ὁ Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄( 1572 –1585) ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους Πάπες τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας. Ἀπέβλεπε πάντοτε στὸν ἐκφραγκισμὸ τῶν Ρωμαίων της Ἀνατολῆς. Ὁ Γρηγόριος ΙΓ΄ γιὰ νὰ «δοξάσει τὴν παπωσύνη» τοῦ ἀνέθεσε στὸν ἀστρονόμο Λουδοβίκο Λίλιο νὰ διορθώσει τὰ σφάλματα τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου. Ἔτσι, προέκυψε τὸ 1578 τὸ λεγόμενο Γρηγοριανὸ ἢ Φράγκικο Ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο εἰσήγαγε ἀμέσως στὴν Λατινικὴ Ἐκκλησία, ὄχι ὅμως καὶ στὰ προτεσταντικὰ κράτη. Ἡ Γερμανία τὸ δέχτηκε μόλις τὸ 1700, ἡ Ἀγγλία τὸ 1725, καὶ ἡ Σουηδία τὸ 1753! Ὁ Γρηγόριος ΙΓ΄ θέλησε νὰ τὸ εἰσαγάγει καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Τὸ 1583 ἔστειλε στὸ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμία Β΄ τὸν Τρανό, δυὸ Ἕλληνες ἀντιπροσώπους του μὲ δῶρα καὶ ἐπιστολή. ΄Ἦταν ἡ πρώτη ἐπαφὴ μετὰ τὸ 1054, ποὺ ἔγιναν οἱ ἀναθεματισμοὶ μεταξὺ Ρώμης καὶ Κωνσταντινούπολης. Μετὰ τοὺς πρέσβεις αὐτοὺς ὁ Πρίγκιπας τῆς Ἐνετίας Νικόλαος Δαπόντε, ἔστειλε ἐκπρόσωπό του πρὸς τὸν Πατριάρχη Ἱερεμία Β΄ τὸν Τρανό, γιὰ νὰ τὸν πείσει νὰ ἐπιτρέψει στοὺς Ὀρθοδόξους τῶν Ἰονίων Νήσων νὰ συνεορτάζουν τὸ Πάσχα μαζὶ μὲ τοὺς Λατίνους. Ὁ Πατριάρχης ἀπάντησε ἀρνητικὰ στὸν Νίκ. Δαπόντε μὲ μία ἱστορικὴ ἐπιστολή, στὴν ὁποία ἀποκαλοῦσε τὸ Νέο ἡμερολόγιο «παγκόσμιο σκάνδαλο» Τὸ 1583 Σύνοδος, στὴν ὁποία ἐκτὸς τοῦ Πατριάρχη Ἱερεμία Β΄ τοῦ Τρανοῦ, ἔλαβε μέρος καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀλεξάνδρειας Σίλβεστρος, ὅπως καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι, καταδίκασε τὸ Νέο ἡμερολόγιο τοῦ πάπα Ο Δ. Αἰγινίτης σὲ ἀνακοίνωσή του στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν τὸ 1927 τονίζει ὅτι «τὸ Γρηγοριανὸν (ἡμερολόγιον) εἶναι ἡ ἀρτιωτέρα διασκευὴ τοῦ Ἰουλιανοῦ, τὴν ὁποία εἶχε φιλοπονήσει ὁ Ἕλλην Γρηγορᾶς» ( Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη, Ἡμερολογιακὸ ζήτημα, σ.17, ὑποσημ.) Οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ πάπα εἶχαν τὴν ἐντολὴ νὰ πείσουν τὸν Πατριάρχη γιὰ « τὴν παραδοχὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου», « ἴνα μὴ ἐπικρατεῖ τοσαύτη ἀπὸ τῶν Λατίνων διάστασις», ἴσως δὲ καὶ νὰ πετύχουν τὴν ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν». Γι’ αὐτὸ δόθηκαν ὁδηγίες στὸ Γάλλο πρεσβευτὴ στὴν Κωνσταντινούπολη νὰ βοηθήσει τὴν ἀποστολὴ τῶν δυὸ ἀντιπροσώπων τοῦ πάπα ( Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη, Ἡμερολογιακὸ ζήτημα, σ.19 ). Μεταξὺ ἄλλων ὁ Ἱερεμίας ἔγραφε, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διαφυλάσσει τὰ παραδοθέντα σ’ αὐτήν, ἡ δὲ δυτικὴ κάνει ὅπως θέλει κι’ ἐπιθυμεῖ. Ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀλλιῶς γιατί ὁ κάθε Πατριάρχης ὀφείλει νὰ ὑπόκειται στοὺς κανόνες καὶ νόμους καὶ παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας…Τὸ σεβάσμιον, λοιπόν, Πάσχα…ἀπὸ τὸν θεῖο Κλήμεντα καὶ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Νίκαιας, καλῶς ἐξετάστηκε, καταρτίστηκε Πασχάλιον αἰώνιον, τὸ ὁποῖο διατηροῦμε αἰωνίως καὶ τὸ φυλάγουμε μέχρι τὴ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ παρουσία…

   Στὴ Πανορθόδοξη Σύνοδο τοῦ 1593, ἔλαβαν μέρος οἱ Πατριάρχες ΚΠόλεως Ἱερεμίας Β΄ ὁ Τρανός, Ἀλεξανδρείας Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, ὁ ὁποῖος ἀντιπροσώπευε καὶ τὸν Πατριάρχη Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καὶ 41 ἀρχιερεῖς. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ «ἐπισημότερον, ἀλλ’ ἐμμέσως» ἀπέκρουσε τὸ Νέο ἡμερολόγιο, γιατί κατ’ αὐτό, ἦταν δυνατὸ νὰ συμπέσει συνεορτασμὸς τοῦ χριστιανικοῦ Πάσχα, μὲ τὸ ἑβραϊκὸ Πάσχα. Ἔμμεσα καταδίκασαν τὸ Νέο ἡμερολόγιο καὶ μεταγενέστερες Σύνοδοι, ὅπως στὰ ἔτη 1722 καὶ 1727. Αὐτές, χωρὶς ν’ ἀναφέρουν ὀνομαστικὰ τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο, τὸ καταδίκασαν, ὅταν καταδίκαζαν κάθε «καινοτομία καὶ νεωτερισμό» στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ Σύνοδος τοῦ 1722 μὲ Ἐγκύκλιό της πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους Ἀντιοχεῖς, στὴν περιφέρεια τῶν ὁποίων δροῦσε πολὺ ἔντονα ἡ προπαγάνδα τῶν παπικῶν ἱεραποστόλων, συμβούλευσε τοὺς πιστοὺς νὰ μὴν ἐξαπατῶνται εὔκολα καὶ νὰ μὴν ἀνοίγουν τὰ αὐτιά τους, ν’ ἀκούουν τὶς κακοδοξίες τῶν Λατίνων. Τοὺς συνέστησε νὰ μὴν δέχονται τοὺς νεωτερισμούς τους καὶ τὰ ὀλέθρια δόγματα, μὲ τὰ ὁποῖα θέλουν νὰ τοὺς ἐξαπατήσουν. Τὴν Ἐγκύκλιο αὐτὴ ὑπέγραψαν τρεῖς Πατριάρχες, ὁ Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας Γ΄, ὁ Ἀντιοχείας Ἀθανάσιος, ὁ Ἱεροσολύμων Χρύσανθος καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι. Ἐπίσης, ἡ Σύνοδος τοῦ 1727 διακήρυξε, ὅτι ὀφείλουμε νὰ μὴν ἀλλάζουμε τίποτε ἀπὸ τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ μὴν ἀθετοῦμε τίποτε καὶ νὰ μὴ προσθέτουμε ἢ ἀφαιροῦμε τίποτε. Τὴν Ἐγκύκλιο αὐτὴ ὑπέγραψαν οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Παΐσιος Β΄, Ἀντιοχείας Σίλβεστρος, Ἱεροσολύμων Χρύσανθος καὶ πολλοὶ ἐπίσκοποι. Τὸ ὅτι, οἱ μετὰ τὸν 16ο αἰώνα Πανορθόδοξοι Σύνοδοι δὲν καταδίκασαν ὀνομαστικὰ τὸ Νέο ἡμερολόγιο, ἦταν μία πολὺ σοφὴ καὶ ἐνδεδειγμένη ἐνέργεια. Διαμηνύθηκε ἔτσι, ὅτι τὸ θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, μετὰ τὶς ἀποφάσεις τῶν Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583, 1587 καὶ 1593 δὲν ὑφίσταται γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τὴ θέση αὐτὴ ἀκολούθησαν πάντοτε οἱ Ὀρθόδοξοι, μολονότι γνώριζαν, ὅτι τὸ Παληὸ ἢ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, χάνει κάθε 128 χρόνια μία μέρα, ὡς πρὸς τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία. Θεωροῦσαν τὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου λυμένο γιὰ πάντα, ἀρνούμενοι κάθε συζήτηση γι’ αὐτό.

   

  Οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Παληοῦ ἡμερολογίου υποστήριζαν, ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου εἶναι δογματικὸ θέμα, γιατί ἅπτεται αἱρέσεως. Ἔβλεπαν τὴν αἵρεση στὸ γεγονός, ὅτι μὲ τὴν ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ διαταράχθηκε ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελεῖ ἔκφραση τοῦ δόγματος. Ἐπίσης, τὸ ὅτι καταλύθηκε τὸ δόγμα ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι «Μία ἅγια καθολικὴ καὶ ἀποστολική». Ἀκόμη, τὸ ὅτι ἀποτέλεσε τὸ πρῶτο βῆμα τοῦ «Οἰκουμενισμοῦ» μέσα στὴν Ἐκκλησία. Καὶ τέλος, τὸ ὅτι μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου «φράγκεψε» ὁ λαός. Τὶς τέσσερες αὐτὲς θέσεις τοὺς ἐξετάζουμε στὴ συνέχεια:

1. Τὸ ὅτι διαταράχθηκε ἡ λατρεία μὲ τὴν ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ τὸ 1924, αὐτὸ εἶναι ὄντως ἀληθές. Συνέβη αὐτό, γιατί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εἰσήγαγε τὸ νέο ἡμερολόγιο μόνο στὸ Ἑορτολόγιο, ποὺ περιλαμβάνει τὶς ἀκίνητες γιορτές. Δὲν τὴν εἰσήγαγε ὅμως καὶ στὸ Πασχάλιο, ποὺ περιλαμβάνει τὶς κινητές, κι’ ἔχει ἐπίκεντρό του τὸ Πάσχα. Τὸ Ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τότε μόνο ἐναρμονίζεται μὲ τὸ Πασχάλιο, ὅταν καὶ τὰ δυὸ αὐτὰ ἔχουν στὴ χρήση τοὺς τὸ ἴδιο ἡμερολόγιο. Ἀλλιῶς, προκαλεῖται σύγχυση καὶ ἀνωμαλία. Ἡ διατάραξη ὅμως τῆς λατρείας ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ αἵρεση. Ἑπομένως, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχουν δίκηο, ὡς πρὸς τὸ σημεῖο αὐτό, ὅσοι ὑποστηρίζουν, ὅτι ἡ διάσπαση τῆς λατρείας μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου στὸ Ἑορτολόγιο ἀποτελεῖ αἵρεση. Ἀποτελεῖ μία ἀντικανονικὴ κι’ ἀντιεκκλησιαστικὴ πράξη.  Ὄχι ὅμως καὶ αἵρεση.

2. Ὡς πρὸς τὴν δεύτερη ἄποψη, ποὺ διετύπωσαν ὅσοι ἔμειναν πιστοὶ στὸ Παληὸ ἡμερολόγιο, ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου κατέλυσε τὸ δόγμα τῆς Ἐκκλησίας αὐτὸ εἶναι ἀληθές. Καί, ὅταν μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου καταλύεται τὸ δόγμα τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸ συνιστᾶ πράγματι αἵρεση! Ὄχι ὅμως πάντοτε. Καὶ δὲν εἶναι αἵρεση στὶς παρακάτω περιπτώσεις:

   α. Ὅταν μία ἀλλαγὴ εἶναι ὑποχρεωτικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Οἱ ἀλλαγὲς ἢ ρυθμίσεις, ποὺ συνήθως γίνονται στὴν Ἐκκλησία, εἶναι δυὸ εἰδῶν. Ἀφ’ ἑνὸς μὲν οἱ ὑποχρεωτικές, ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ τὶς κάνει ὁπωσδήποτε . Ἀφ’ ἑτέρου, ὑπάρχουν ὁρισμένες ἄλλες ἀλλαγές, ποὺ δὲν εἶναι ὑποχρεωτικές. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ τὶς ἀποφύγει, ἢ νὰ τὶς ἀναβάλει γιὰ εὐθετώτερο χρόνο χωρὶς νὰ ὑποστεῖ ζημιά. Αὐτὲς οἱ δεύτερες ἀλλαγές, ἂν γίνουν, μπορεῖ νὰ καταλύσουν τὸ δόγμα τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, πράγμα ποὺ εἶναι αἵρεση. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ζωντανὸς ὀργανισμός. Ἔχει τὸ δικαίωμα πάντοτε νὰ ἀποφασίζει τὰ συμφέροντα γιὰ τὴ θεοφιλῆ διαποίμανση τῶν πιστῶν. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι μπορεῖ νὰ ἐκλέγει κατὰ τὴ κρίση τῆς τοὺς προσφορότερους «τρόπους» καὶ «μέσα», γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ της. Πρέπει ὅμως, ὅλοι αὐτοὶ οἱ «τρόποι» καὶ «μέσα» νὰ μὴν εἶναι ἀντίθετοι μὲ τὴν Ἱερὴ Παράδοσή της, δήλ. τὴν Ἁγία Γραφή, τὶς ἀποφάσεις καὶ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων, τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τὴν ἐν γένει ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας. Σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση δὲν θὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία αἱρετική, ἐὰν ποτὲ ἀποφασίσει μία ὑποχρεωτικὴ ρύθμιση καὶ ὁρισμένοι πιστοὶ ἀντιταχθοῦν σ’ αὐτὴ μέχρι σημείου νὰ πάψουν τὴν «κοινωνία». Στὴ περίπτωση αὐτὴ αἱρετικοὶ θὰ εἶναι ὅσοι ἔπαψαν τὴν «κοινωνία». Αὐτὸ ἔγινε μὲ τοὺς λεγόμενους Παλαιόπιστους ἢ Ρασκόλνικους στὴ Ρωσία, οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν στὴν ὑποχρέωση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας νὰ διορθώσει ὁρισμένα δογματικὰ λάθη στὰ λειτουργικὰ βιβλία της καὶ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ ἔθιμα τοῦ λαοῦ. Τὶς διορθώσεις αὐτὲς εἶχε ἐγκρίνει προηγουμένως Σύνοδος στὴ Ρωσία τὸ 1665, πανορθόδοξης ἐμβέλειας. Οἱ Ρασκόλνικοι τελικὰ ἀναθεματίστηκαν ἀπὸ τὴν ἑπόμενη Ρωσικὴ Σύνοδο.

   β. Ὅταν ἡ ἀλλαγὴ γίνεται ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία, καὶ ὄχι ἀπὸ ὁρισμένους ἐπισκόπους, ἢ ὁρισμένες τοπικὲς Ἐκκλησίες.

   γ. Ὅταν πρὶν ἀπὸ κάθε νόμιμη καὶ κανονικὴ ἀλλαγὴ ἢ ἄλλη ρύθμιση ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ἔγινε ἡ ἀναγκαία ἐνημέρωση καὶ διαφώτιση τοῦ ποιμνίου, γιὰ τὴν ἀποφυγὴ σκανδαλισμοῦ καὶ σχίσματος.

   δ. Τέλος, ὅταν πρὶν ἀπὸ κάθε ἀλλαγὴ ἢ ἄλλη ρύθμιση ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ἔγινε ἔλεγχος, ἂν ὑπάρχει σοβαρὸς κίνδυνος ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ νὰ ὁδηγήσει σὲ διάσπαση τὴν Ἐκκλησία. Τὸ νὰ ἀντιμετωπίζει ἕνας ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης, ἢ μία τοπικὴ Ἐκκλησία, ἐν ψυχρῷ τὸν κίνδυνο διάσπασής της καὶ νὰ ἀδιαφορεῖ, ἢ ἀποδέχεται τὸν κίνδυνο αὐτό, τότε ἀπὸ πρόθεση καὶ ἠθελημένα καταλύεται τὸ δόγμα τῆς «Μίας ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας»!

   Πρώτη ἐκδήλωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἦταν πράγματι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου τὸ 1924! Τὸ «φράγκεμα» τῶν Ὀρθόδοξων μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου τὸ κατήγγειλε ὁ ἴδιος ὁ λαός, ὅταν τὸ 1924 φώναζε «φραγκέψαμε, φραγκέψαμε»!

Ποῦ στηρίζεται ἡ ἄποψη, ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου τὸ 1924 ἔγινε γιὰ λόγους «οἰκουμενιστικούς»;

   Τὸ 1583 ὁ πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ μὲ ἀπεσταλμένους τοῦ στὸ Πατριάρχη Ἱερεμία Β΄ ζήτησε τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ φράγκικου ἡμερολογίου «ἴνα μὴ ἐπικρατῆ τοσαύτη ἀπὸ τῶν Λατίνων διάστασις»! Γιὰ τὸν Πάπα ἡ «ἐκκλησία» του καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι περίπου τὸ ἴδιο πράγμα. Διαφέρουν, κατ’ αὐτόν, στὸ ὅτι δὲν γιορτάζαμε ταυτόχρονα τὶς γιορτές, μετὰ τὸ ἡμερολόγιο, ποὺ ὁ ἴδιος ἐπέβαλε τὸν προηγούμενο χρόνο στὴν «ἐκκλησία» του. Ὁ ταυτόχρονος συνεορτασμὸς τῶν μεγάλων γιορτῶν θὰ ἔφερνε, κατὰ τὸν πάπα, πιὸ κοντὰ τὶς δυὸ Ἐκκλησίες! Δὲν ἦταν ὅμως μόνο ὁ Πάπας, ποὺ ἤθελε τὸν συνεορτασμὸ τῶν μεγάλων γιορτῶν μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους. Ἦταν ὁλόκληρη ἡ Δύση. Ὁ Ἄγγλος ἐπίσκοπος Γκόρ, στὴ προσφώνησή του στὸ λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως» τὸ 1923 εἶπε:

«Δι’ ἠμᾶς τοὺς ἐν τῇ Δύσει ἦτο μεγάλη πνευματικὴ εὐχαρίστησις νὰ εὐρεθῶμεν εἰς θέσιν, ὥστε νὰ συνεορτάζωμεν τᾶς μεγάλας χριστιανικᾶς ἐορτᾶς τῆς Γεννήσεως καὶ τῆς Ἀναστάσεως καὶ Πεντηκοστῆς… Τὸ δεύτερον βῆμα θὰ μᾶς κάμη τὸ ἡμερολογιακὸν ζήτημα, τὸ ὁποῖον θὰ μᾶς φέρει εἰς τὸν συνεορτασμὸν τῶν ἑορτῶν..».

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ Ἱεροὺς Κανόνες τῆς ἀπαγορεύει τὸν συνεορτασμὸ τῶν γιορτῶν μὲ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ οἱ μὲν αἱρετικοὶ (Πάπας, Ἀγγλικανοὶ κλπ.), μπορεῖ νὰ ἐπιδιώκουν τὸν συνεορτασμὸ μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους. Οἱ ὑποτιθέμενοι ὅμως Ὀρθόδοξοι ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα, πῶς τόλμησαν νὰ προτείνουν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου, χάριν τῆς «παγχριστιανικῆς ἑνότητος»; Ἁπλούστατα εἶχαν διαβρωθεῖ ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἐξ αἰτίας της ἄλλαξαν τὸ ἡμερολόγιο.

Στὴ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 προτείνονταν 11 πρακτικὰ μέτρα οἰκουμενιστικὴς ἑνώσεως τῶν διαφόρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι ἡ πρώτη φορᾶ ποὺ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ( ἂν ὑποθέσουμε ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τότε ἐξέφραζε ἀκόμη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!) μὲ τόσο ἐμφανῆ καὶ πανηγυρικὸ τρόπο ἀναγνώριζε τὴν ὕπαρξη ἄλλων Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ! Καὶ ζητοῦσαν τὴν ἕνωσή τους, ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ κατορθωθεῖ «διὰ τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου ἡμερολογίου πρὸς ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν»

Τὸ ἴδιο ἐπεδίωκε καὶ ὁ Μελέτιος Μεταξάκης μὲ τὸ γράμμα, ποὺ ἔστειλε ὡς Πατριάρχης στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στὶς 3.2.1923 καὶ στὸ ὁποῖο ἔγραφε γιὰ τὴν ἀνάγκη ἑνὸς νέου ἡμερολογίου «πρὸς ἐξυπηρέτησιν τῆς παγχριστιανικῆς ἑνότητος, πάντων τῶν ἐπικαλουμένων τῷ ὀνόματι Κυρίου ἑορταζόντων τὴν αὐτὴν ἡμέραν τὴν γέννησιν αὐτοῦ καὶ τὴν Ἀνάστασιν». Ἐπίσης, στὴν ΄Ἔκθεση ποὺ ὑπέβαλε στὸ «Πανορθόδοξο Συνέδριο Κωνσταντινουπόλεως» τὸ 1923 ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μασόνος Μητροπολίτης Δυρραχίου Ἰάκωβος, ἀναφέρεται:

«Μετὰ τὴν ἀποδοχὴν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ νέου ἡμερολογίου διὰ τᾶς ἀνάγκας τᾶς βιωτικᾶς ἡ προσαρμογὴ πρὸς αὐτό, καὶ δὴ ταχέως, καὶ τοῦ Ἑορτολογίου ἀποβαίνει ἀναπόφευκτος. Ἄλλος λόγος, ἐπὶ πλέον πρὸς ἄμεσον προσαρμογὴν καὶ τοῦ Πασχαλίου εἶναι ἡ μεγάλη ἠθικὴ σημασία καὶ ἐντύπωσις, ἢν θὰ παραγάγη εἰς ὄλον τὸν πεπολιτισμένον κόσμον ἡ διὰ τῆς ἀβιάστου πρωτοβουλίας ταύτης προσέγγισις τῶν δυὸ χριστιανικῶν κόσμων τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως ἐν τῷ ἐορτασμῷ τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν»

   

                                                             

ΟΜΙΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ 2015

ΕΝΑ ΠΑΛΑΙΟ ΑΛΛΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΗΣ «ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ»!

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΔΕΛΗΜΠΑΣΗΣ

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2015

''ΑΠΑΝΤΑ'' ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ (ΤΟΜΟΣ Β΄,19)

ΑΠΑΝΤΑ Β΄ 19

Οικουμενιστική συμπροσευχή στην Αγγλία για τις εκλογές

Αγγλία -Απρίλιος 2015.  Εκπρόσωποι των Ορθοδόξων, Αγγλικανών, Παπικών, Λουθηρανών, Πεντηκοστιανών, Κουάκερων, Μεθοδιστών συμπροσευχήθηκανγια τις εκλογές της 7 Μαΐου  2015 

«ο Θεός να εμπνεύσει το έθνος να διακρίνει τις βαθιές πνευματικές, ηθικές και ηθικές προκλήσεις της εποχής μας και να ψηφίσουν πολιτικούς που θα οικοδομήσουν μια πιο δίκαιη κοινωνία για όλους τους πολίτες».

ΠΗΓΗ ''ΑΚΤΙΝΕΣ''

''ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ'' ΠΑΥΛΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΥΠΡΙΟΥ

ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΕ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΣΦΡΑΓΙΣΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥΣ!

ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΘΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΣΚΑΙ

ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ! ΦΤΥΣΤΕ ΤΟΥΣ!

_______Ήταν Μεγάλο Σάββατο βράδυ, γύρω στις 10.20 μ.μ. όταν κτύπησε το τηλέφωνό μου. Ετοιμαζόμουν για την Ακολουθία της Αναστάσεως Στην άλλη άκρη ήταν ένας μαχητής Μητροπολίτης της Εκκλησίας μας. Γεμάτος ιερή αγανάκτηση μου διηγήθηκε, ότι κατά την ώρα εκείνη ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ παρουσίαζε ένα ντοκυμανταίρ, εβραϊκής εμπνεύσεως και προελεύσεως, δια του οποίου προσβάλλεται βάναυσα το πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού! "Κάτι πρέπει να κάνουμε" μου είπε και κλείσαμε το τηλέφωνο, ευχηθέντες εις αλλήλους με το γνωστό  "ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ".

________Παρά το γεγονός, ότι δεν είχα διαθέσιμο χρόνο άνοιξα τόν τηλεοπτικό μου δέκτη για να πάρω μια γεύση περί του τί συμβαίνει. Καί δυστυχώς πιστοποίησα με τά ίδια μου τα μάτια κάτι απίστευτο! Την ώρα που οι ανά την Επικράτεια χριστιανοί ετοιμάζονταν, για να μεταβούν στο Ναό καί να προσκυνήσουν τόν Αναστάντα Σωτήρα Χριστό, οι διαβολεμένοι και αντίχριστοι παράγοντες του ΣΚΑΙ εδιάλεξαν, για να παρουσιάσουν ένα ντοκυμανταίρ, το οποίον σκοπόν είχε να παρουσιάσει "τον μύθο του Μεσσία"  Με άλλα λόγια ο Χριστός δεν υπήρξε ιστορικό πρόσωπο! Είναι κατασκεύασμα κάποιων! Για να "αποδείξουν" τον ισχυρισμό τους, εάν καλώς αντιλήφθηκα, αναφέρθησαν καί σε άλλους Μεσσίες!  Την ώρα που ο υποσημειούμενος άνοιγε το δέκτη της τηλεοράσεως γινόταν λόγος για ένα ακόμη Μεσσία, που εμφανίσθηκε διακόσια τόσα χρόνια αργότερα απο την εποχή του Χριστού! 

___________Τήν άλλη μέρα, δηλ. την Κυριακή του Πάσχα, ανέτρεξα στις εφημερίδες για να δώ το Πρόγραμμα του ΣΚΑΙ. Πράγματι στο Πρόγραμμα του Μεγάλου Σαββάτου, από τις 10.00 μ.μ. έως την 1.00' πρωϊνή ώρα, αναγράφεται το βλάσφημο: "22.00' Ιησούς. Η δημιουργία ενός Μεσσία-Ντοκυμανταίρ" !!!!! Και μόνο ο τίτλος θα μου ήταν αρκετός για να κατανοήσω τα σχέδια των Αντιχρίστων Παραγόντων του ΣΚΑΙ. Για τον κάθε αφελή τηλεθεατή, χωρίς άλλο, ο τίτλος παραπέμπει στη σκέψη, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένας "κατασκευασμένος" Μεσσίας!!!  Τι άλλο μπορεί νά εκφράζει ή λέξις «Δημιουργία», παρά μόνο την έννοια «κατασκευή»;  Δηλ. ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ο ενανθρωπήσας Θεός, ο Σαρκωθείς, Σταυρωθείς  και Αναστάς Υίος καί Λόγος του Θεού! 'Ολα αυτά, κατά τους αντίχριστους ανθρώπους του ΣΚΑΙ, είναι αποτέλεσμα μιάς δημιουργίας, δηλ. μιάς κατασκευής. ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ! 

____________Στην πιό ιερή ώρα, την ώρα που οι Ναοί των Ορθοδόξων πλημμυρίζουν και τα πλήθη συρρέουν εκεί για να προσκυνήσουν τον Αναστάντα Χριστό, οι Αντίχριστοι του Σκάϊ χύνουν το δηλητήριο της αθεΐας για να δηλητηριάσουν τις ψυχές των πιστών ανθρώπων! Όχι, κύριοι! Ο Χριστός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ! Αν το αρρωστημένο μυαλό σας δεν μπορεί να το αποδεχθή να πάτε να εξαφανισθήτε! Είσθε αρρωστημένα μυαλά! Είσθε επικίνδυνοι!

_________Διερωτώμεθα: Δεν υπάρχουν Δικαστές στην Αθήνα; Γιατί δεν εφαρμόζουν τις διατάξεις του Αντιρατσιστικού Νόμου;  Γιατί σιωπούν;

_________Διερωτώμεθα επίσης: Δεν υπάρχει πια το λεγόμενο Ραδιο-τηλεοπτικό Συμβούλιο; Γιατί δεν αντιδρά;
  

___________Με δεδομένα τα παραπάνω ξεκινήσαμε για το Ναό της Φανερωμένης εδώ στο Αίγιο, για να εορτάσουμε την λαμπροφόρο Ανάσταση του Χριστού μας. Οπότε, λίγο πριν ψάλουμε τον ύμνο "ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ", από την ειδική εξέδρα, αδράξαμε την ευκαρία να καταγγείλουμε το γεγονός στο πολυπληθές εκκλησίασμα καί να καταλήξουμε  με τα λόγια της υμνολογίας της βραδυάς της Αναστάσεως: 

Στους παράγοντες του τηλεοπτικού Σταθμού ΣΚΑΙ απευθυνόμενοι, είπαμε από της εξέδρας, απευθύνουμε τα λόγια, που θα ακουσθούν ψαλλόμενα εντός ολίγου: 

«.......Διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί του Σωτήρος Χριστού και φυγέτωσαν από προσώπου της γης οι μισούντες Αυτόν»,

«Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός».....«ούτως απωλεσθήτωσαν οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού», καθώς επίσης και οι ασεβέστατοι Παράγοντες του τηλεοπτικού Σταθμού ΣΚΑΙ!

___________Επικουρικώς προσθέτουμε εδώ, ότι την ημέρα του Πάσχα ο Σταθμός του ΣΚΑΙ επέμενε στην αντίχριστη διδασκαλία του! Στο Πρόγραμμα της ημέρας είχαν αναγγελθή δύο ντοκυμαντέρ, ως εξής:  

22.00'  Οι  μυστικές ζωές των 12 Αποστόλων. 

23.00' Ιησούς: Θεωρίες συνωμοσίας.     

__________Και οι δύο εκπομπές είχαν ένα απαίσιο περιεχόμενο! Αλλά το κορυφαίο σημείο τους ήταν αυτό, όπου η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή κατονομάζεται ως «σύντροφος» του Κυρίου ημών Ισησού Χριστού!!!! Η ώρα ήταν περίπου 11.10΄μ.μ.όταν εξεστόμισαν αυτό το απαράδεκτο, ότι δηλ. η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν η «φιλενάδα» του Κυρίου μας, στην ερωτική εκδοχή του όρου!  

___________Αναστημένε Χριστέ μου, σφράγισε το βλάσφημο στόμα τους! Εξαφάνισέ τους  από προσώπου της ελληνικής Επικρατείας! «....φυγέτωσαν από προσώπου της γης οι μισούντες Αυτόν»!

__________Ας μη σπεύσουν να μας κατακρίνουν μερικοί «super ορθόδοξοι» κληρικοί για την γλώσσα, που χρησιμοποιούμε!  Εμείς απλώς δανεισθήκαμε τα λόγια της υμνολογίας, δηλ. την γλώσσα της Εκκλησίας, κατά την αναστάσιμη βραδυά! Επαναλάβαμε- με συγκεκριμένη όμως αναφορά- τα λόγια που και εκείνοι έψαλαν, μάλιστα δε και σε τόνο θριαμβευτικό, κατά τήν άναστάσιμη ακολουθία! Η γλώσσα των Προφητών ήταν πάντοτε καθαρή, συχνά δε και επώνυμη! Επί παραδείγματι ο Προφήτης καί Πρόδρομος Ιωάννης, αναφερόμενος στη σχέση του Ηρώδη με την Ηρωδιάδα, την γυναίκα Φιλίππου του αδελφού του, έλεγε πρός τόν Ηγεμόνα: «ουκ έξεστί σοι έχειν τήν γυναίκα του αδελφού σου"! (Ματθ. 14, 4)

___________Χριστιανοί Αδελφοί, μη ξανανοίξετε το Πρόγραμμα ΣΚΑΙ! Φτύστε τους! Είναι όργανα του Διαβόλου! Είναι η ενσάρκωση του Αντιχρίστου στις ημέρες μας!
___________ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Αδελφοί και Πατέρες! «Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή».


+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, Πάσχα 2015 

Νέο Περιοδικό: «ΑΡΧΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ»

Δημοσιεύεται τὸ πρῶτο τεῦχος τοῦ νέου περιοδικοῦ «Ἀρχεῖον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος.

(ΠΗΓΗ: http://ecclesiagoc.gr/images/stories/ArticlesPDF/Arxeion-1S.pdf )

ΑΡΧΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ (T. 1)

Μ. ΠΕΜΠΤΗ

Aπάντηση του εκπροσώπου Τύπου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων στο αίτημα κατάργησης της μεταφοράς του Αγίου Φωτός

Ημερολογιακό και Οικουμενισμός: Οι απόψεις ενός νεωτεριστού

Έχουμε ξαναγράψει πως όσοι αποσυνδέουν το ημερολογιακό ζήτημα από την αίρεση του Οικουμενισμού και προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ημερολογιακή καινοτομία με παραπλανητικά επιχειρήματα του τύπου "δεν είναι δογματικό ζήτημα" ή "στα πρώτα χρόνια στην Εκκλησία δεν υπήρχε εορτολογική συμφωνία", ή βρίσκονται βαθιά στον λήθαργο της αγνωσίας ή είναι, εν γνώση τους ή εν αγνοία, υπηρέτες της αιρέσεως. Στον αντίποδα αυτών των προσώπων βρίσκονται οι τίμιοι εκείνοι νεοημερολογίτες οι οποίοι αναγνωρίζουν την σχέση ημερολογιακού - οικουμενισμού, αλλά για τους δικούς τους λόγους παραμένουν στο νέο ημερολόγιο "άχρι καιρού".

Αυτοί θα προβληματιστούν ακόμη περισσότερο από την παρούσα ανάρτηση και είμαι σίγουρος πως όταν η ψευδοπανορθόδοξος σύνοδος του 2016 αποδεχτεί επισήμως τον Οικουμενισμό και εγκρίνει παράλληλα και την ημερολογιακή καινοτομία (και μάλλον και του πασχαλίου), τότε θα λάβουν ξεκάθαρη θέση και να προσχωρήσουν στο στρατόπεδο των Γνησίων Ορθοδόξων.

***

Κατά τις πρώτες δεκαετίες του Κ΄ αιώνος στο χώρο των επιστημών της μουσικής, των μαθηματικών και της αστρονομίας έδρασε ένας αρχιμανδρίτης με το όνομα Παγκράτιος. Ο Παγκράτιος ήταν Βατοπαιδινός μοναχός και θεολόγος, ο οποίος ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία εξέδωσε αρκετά κείμενα περί  βυζαντινής μουσικής, μαθηματικών, καθώς και ημερολογιακά.

Σε ένα από αυτά με τίτλο "Η εναρμόνισις της βυζαντινής μουσικής" (Κωνσταντινούπολη 1918) επιτίθεται κατά των ψαλτών, τους οποίους κατηγορεί ως αμόρφωτους και διαστροφείς της μουσικής παράδοσης, και προτείνει την εναρμόνιση της εκκλησιαστικής μας μουσικής με πρότυπο την ευρωπαϊκή τετραφωνία.

***

Το 1918 εκδίδει το βιβλίο "Ελληνικόν Ημερολόγιον" επίσης στην Κωνσταντινούπολη. Σε αυτό εκθέτει ένα δικής του εμπνεύσεως ημερολόγιο, κατά τη γνώμη του ανώτερο και από το Ιουλιανό και από το γρηγοριανό, το οποίο προτείνει να εφαρμοστεί από όλους. Το ημερολόγιο αυτό υπολειπόταν του Γρηγοριανού κατά μία ημέρα, μέχρι το 1992, όπου τα δύο ημερολόγια θα συμπίπταν μέχρι το 2100. Το γεγονός αυτό το φέρνει ως επιχείρημα ο Παγκράτιος για να γράψει τα εξής:

Τον Παγκράτιο δεν τον ενδιαφέρει η αποδοχή του Γρηγοριανού ημερολογίου, αλλά η ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ. Διαβάστε τι έγραφε στον πρόλογο του βιβλίου, δύο χρόνια πριν την εγκύκλιο του 1920: 

***

Λίγες παρατηρήσεις στα παραπάνω:

α. Διακηρύσσεται η οικουμενιστική κακοδοξία περί "διηρημένης Εκκλησίας". 

β. Όπως και στην Εγκύκλιο του 1920, το κοινό ημερολόγιο θεωρείται ως μέσο που εξυπηρετεί τον Οικουμενισμό.

γ. Δικαιώνεται για άλλη μια φορά ο αγίας μνήμης Κοσμάς Φλαμιάτος, ο οποίος έγραφε πως θα μορφωθούν με το πνεύμα της πλάνης πολλοί νέοι ρασοφόροι.

δ. Φαίνεται πως στη συνείδηση του πιστού λαού η αλλαγή του ημερολογίου, πολύ πριν συμβεί αυτή, σήμαινε "εκφραγκισμό".

ε. Δεν είναι τυχαίο πως η μονή του Παγκρατίου, η Βατοπαιδίου, υπήρξε η μοναδική μονή που δέχτηκε την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 (ως το 1975). 

***

Φυσικά με τέτοιες απόψεις ο Παγκράτιος δεν θα μπορούσε να μην παρευρεθεί και στο τσίρκο εκείνο που ονομάστηκε "Πανορθόδοξο Συνέδριο" του 1923. Έτσι προσκαλείται από τον, ελέω βενιζελισμού, φατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη (βλέπε "Πρακτικά και Αποφάσεις του εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου", Κωνσταντινούπολη 1923, σελ. 71-76) και παρίσταται στην Δ΄ Συνεδρία του συνεδρίου, παρουσιάζοντας το νέο ημερολόγιό του, το οποίο αργότερα ονομάζει "Φυσικόν Ημερολόγιον" (βλέπε στο βιβλίο του "Αδολεσχία Φιλάριθμος", Αθήνα 1938, σελ. 26-27). Μετά την παρουσίαση του καταλήγει πως πάνω στο ημερολόγιό του 

Δεν έγινε δεκτό όμως αφού το συνέδριο παραδέχτηκε ημερολόγιο που συνταυτιζόταν με το Γρηγοριανό.

***

Φυσικά τέτοια πρόσωπα που εξυπηρέτησαν τα νεωτεριστικά σχέδια ανταμείφθηκαν από τους καινοτόμους και έτσι ο Παγκράτιος χειροτονήθηκε επίσκοπος ("Λεύκης" και έπειτα "Γάνου και Χώρας").

Το 1928 εξέδωσε το βιβλίο "Οι παλαιοημερολογίται, οι νεοημερολογίται και το Άγιον Πάσχα", από το οποίο παραθέτουμε τον πρόλογο, άνευ περαιτέρω σχολίων: 

Ν. Μ.

ΠΗΓΗ ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''

Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ - ΤΗΣ ΑΛΕΙΨΑΣΗΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ

Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ - ΙΩΣΗΦ ΠΑΓΚΑΛΟΥ

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Ἔξω οἱ Ἰοῦδες ἀπὸ τὴν ζωήν μας!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (ΙΩΑΝ. ιβ´ 1-18)

 Ἔξω οἱ Ἰοῦδες ἀπὸ τὴν ζωήν μας!

«ΕΙΠΕ ΔΕ ΤΟΥΤΟ... ΟΤΙ ΚΛΕΠΤΗΣ ΗΝ» (ΙΩΑΝ. ιβ´ 6)

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

1.ΛΙΓΟ πρὶν ἀπὸ τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδό του στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὴ Βηθανία. Ἐπισκέπτεται τὸν φίλο του Λάζαρο καὶ τοὺς ἄλλους φίλους του ἐκεῖ σὲ μιὰ ἀποχαιρετιστήρια ἐπίσκεψη πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος του. Κάποιος μάλιστα κάλεσε τὸν Χριστὸ σὲ δεῖπνο.

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ δείπνου ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μαρία, κυριευμένη ἀπὸ τὴν μυστικὴ ἀγαλλίαση τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἀφήνει νὰ ξεχειλίσει ἡ εὐγνωμοσύνη της γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀδελφοῦ της. Παίρνει, λοιπόν, ἕνα πολύτιμο μύρο καὶ ἀλείφει μ᾽ αὐτὸ τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ ποσότητα καὶ ἡ ποιότητα τοῦ μύρου δείχνουν τὴν ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση τῆς γυναίκας πρὸς τὸν Διδάσκαλο. Γι᾽ αὐτὸ ἡ πρωτοβουλία της, ποὺ ἔχει τὴν ἔννοια τῆς λατρείας καὶ τιμῆς πρὸς τὸν Μεγάλο Εὐεργέτη τοῦ ἀνθρώπου Χριστό, ἀσφαλῶς θὰ συγκίνησε, ὅπως συγκινεῖ καὶ σήμερα, σὰν ἐκδήλωση πίστεως καὶ εὐλαβείας.

2. Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάποιος, ποὺ σκέπτεται δια- φορετικά. Εἶναι ὁ σκοτεινὸς Ἰούδας, ποὺ σπεύδει νὰ κατακρίνει τὴν ἐνέργεια τῆς γυναίκας. Ἀσυγκίνητος μπροστὰ στὸ μεγαλειῶδες θέαμα τῆς εὐγνωμονούσας ἀγάπης, ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος γιὰ τὴν συγκινητικὴ ἐκδήλωση, ἀφήνει νὰ φανοῦν οἱ ὑλιστικές του διαθέσεις. Δὲν τολμᾶ ὅμως νὰ ἀποκαλύψει τὸν πραγματικὸ ἑαυτό του. Καλύπτει τὴν στειρότητα τῆς καρδιᾶς του μὲ τὸ πέπλο τῆς ὑποκρισίας. Φορεῖ προσωπεῖο, φαντασμαγορικὸ προσωπεῖο. Τὸ προσωπεῖο τοῦ φιλάνθρωπου καὶ τοῦ φιλόπτωχου καὶ παρουσιάζεται διαμαρτυρόμενος (δῆθεν) χάρη τῶν πτωχῶν. «Διατὶ τοῦτο τὸ μῦρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς;» Τὸ ἐπιχείρημά του φαινομενικὰ εἶναι ὀρθὸ καὶ δίκαιο. Καὶ ἐντυπωσιάζει. Καταδικάζει μίαν ἄδικη σπατάλη -ἂν ὅμως εἶναι ποτὲ δυνατὸ νὰ θεωρηθεῖ σπατάλη ὅ,τι καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπο προσφέρεται στὸν Θεό! Τὰ λόγια τοῦ Ἰούδα, ἀκουόμενα σὲ κάθε ἐποχή, ἔχουν τὴν δύναμη νὰ κλονίσουν τὸν θαυμασμὸ γιὰ τὴν πράξη τῆς Μαρίας. Διατὶ κατορθώνει πρὸς στιγμὴ ὁ Ἰούδας, νὰ παρουσιάζει τὴν ἀγάπη τῆς Μαρίας σὰν ἀδικία, καὶ τὴν ἀρετή της σὰν κακία. Τὸν ξεσκεπάζει ὅμως ὁ ἱ. Εὐαγγελιστής: «Εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ᾽ ὅτι κλέπτης ἦν καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζε». Εἶναι σαφὴς ἡ ἀπουσία κάθε δυνατότητας σχέσεως ψυχικῆς μεταξὺ Μαρίας καὶ Ἰούδα. Αὐτὸς προφασίζεται τὸν φιλόπτωχο («προσχήματι δῆθεν εὐλαβείας» λέγει ὁ Χρυσόστομος), ἐνῷ κατ᾽ οὐσίαν δὲν σκέπτεται καὶ δὲν ἀγαπᾶ τίποτε ἄλλο παρὰ τὸν ἑαυτό του. Ἡ Μαρία ὅμως ἀποκάλυψε τὸν πλοῦτο τῆς ψυχῆς της, ποὺ εἶναι πρόθυμη, χάρη τοῦ Χριστοῦ, νὰ κάμει κάθε θυσία. Ἡ ἰδιοτέλεια δὲ καὶ ἡ ἀγάπη ἀπέχουν ὅσο ἡ ἡμέρα ἀπὸ τὴν νύκτα.

3. Μέσα στὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὁ τύπος τῆς Μαρίας ἐκφράζει τὴν τάξη ὅσων εἰλικρινὰ πιστεύουν στὸν Χριστό, ὅσων εἶναι ἀφοσιωμένοι σ' αὐτὸν μὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή τους, δοσμένοι σ᾽ Ἐκεῖνον καὶ ζοῦν μονάχα γιὰ χάρη Ἐκείνου. Εἶναι τὰ «γνήσια μέλη» τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι δέχθηκαν μὲ ὅλη τους τὴν ὕπαρξη τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσπαθοῦν νὰ ρυθμίσουν σύμφωνα μ᾽ αὐτὸ τὴ ζωή τους. Ὅσοι δέχονται τὸν Χριστὸ ὡς τὸν μοναδικὸ βασιλέα καὶ Κύριο τῆς ζωῆς τους.

Παράλληλα ὅμως μὲ αὐτοὺς τοὺς χριστιανοὺς ὑπάρχουν πάντα καὶ οἱ Ἰοῦδες. Χριστιανοὶ κατ' ὄνομα, ποὺ δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀναζητῶνται μόνο στὴν τάξη τῶν λαϊκῶν! Μὲ στενότερο δεσμὸ μὲ τὸν κόσμο καὶ ὄχι μὲ τὸν Χριστό. Καλυπτόμενοι μὲ διάφορα προσωπεῖα καὶ αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ μαθητῆ καὶ συνεργάτη τοῦ Χριστοῦ, σὰν τὸν Ἰούδα. Κόπτονται δῆθεν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιό του, ἐνῷ στὴν οὐσία εἶναι τελείως ξένοι πρὸς αὐτὸ καὶ τὸ μισοῦν. Περιφρονητὲς τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, δὲν γνωρίζουν τὴν ἀναγεννητικὴ δύναμή τους, διότι, πωρωμένοι καὶ ἀνάλγητοι, δὲν ἔνοιωσαν ποτὲ τὴν ἀνάγκη νὰ μετανοήσουν. Δὲν διστάζουν, μάλιστα, νὰ εἶναι ὑλιστές, φροϋδιστὲς καὶ μέλη σκοτεινῶν Ἑταιρειῶν καὶ νὰ παρουσιάζονται σὰν θερμοὶ χριστιανοὶ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων. Ὅλων αὐτῶν ὁ πτωχὸς καὶ ἀγωνιστὴς Χριστὸς δὲν ἀγγίζει καμμιὰ χορδὴ τῆς καρδιᾶς των. Γιατί τὸ μόνο, ποὺ δὲν ἔχει δοθεῖ ἀπ᾽ αὐτοὺς ποτὲ στὸν Χριστό, εἶναι ἀκριβῶς ἡ καρδιά τους. Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ διστάσουν μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία νὰ προδώσουν τὸν Χριστό. Γιατί δὲν πίστευσαν ποτὲ σ´ Ἐκεῖνον, παρὰ στὸν ἑαυτό τους καὶ θεοποιοῦν τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη τους. Πιστεύουν στὸν Χριστό, τόσο μόνο, ὅσο «χρειάζεται», γιὰ νὰ κατορθώνουν μὲ τὴν καπηλεία τοῦ ὀνόματός Του νὰ ἔχουν ὠφέλη καὶ κατὰ κόσμον ἐπιτυχίες, σταδιοδρομίες ζηλευτὲς καὶ πλούτη.

4. Νὰ ὅμως ποὺ ἐπιμένουν αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ «κατ᾽ ὄνομα χριστιανοὶ» νὰ θέλουν, ὅπως ὁ Ἰούδας, νὰ ρυθμίσουν τὴν ζωή καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδὴ γνήσια πιστεύουν στὸν Χριστό. Εἶναι οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ οἰκουμενιστές, ποὺ τίποτε δὲν βρίσκουν στὴ ζωή τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὀρθό. Θέλουν τὴν Ἐκκλησία κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τους. Νὰ πορεύεται ὄχι κατὰ τὸ αἰώνιο θέλημα τοῦ θείου της Ἱδρυτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὶς δικὲς των ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις. Καταγγέλλουν τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό», κατηγοροῦν τὴν ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια σὰν καλογηρισμὸ καὶ πολεμοῦν τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ γενναῖο φρόνημα σὰν «ταλιμπανισμὸ» καὶ ἀκρότητα. Ἰοῦδες καὶ αὐτοί, λαθρεπιβάτες τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας, θέλουν νὰ ὑποκλέψουν τὴν γνησιότητα τῶν κανονικῶν ἐπιβατῶν της. Ὁπότε γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;

Τὴν ἀπάντηση δίνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας μὲ ὅσα λέγει στὸν Ἰούδα. «"Ἄφες αὐτὴν» τοῦ ἀπαντᾶ. "Ἄφησέ την ἥσυχη καὶ νὰ μὴ τὴν ἐλέγχεις. Μὴ τὴν ἐμποδίζεις νὰ ἐκδηλώσει τὴν εὐλάβειά της. Τὴν ἀγάπη της πρὸς τὸν Θεό της. Μὴ τὴν πειράζεις. «Ἄφες αὐτήν»...

5. Ἰοῦδες ὅλων τῶν αἰώνων, σᾶς μιλεῖ ὁ Χριστός. Καὶ σᾶς λέγει: Ἀφῆστε ἥσυχους τοὺς πιστούς μου, τὸ ποίμνιό μου. Ζῆστε μέσα στὴν ὑποκρισία, στὰ συμφέροντα καὶ στοὺς ἐγωισμούς σας. Συνεχίστε, ἐφ᾽ ὅσον θέλετε, τὴν ζωή σας, «πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» μέσα στὴν ματαιότητα. Κάτω τὰ χέρια σας ὅμως ἀπὸ τοὺς πιστούς μου. Ἀπὸ ὅσους λίγους μοῦ ἀπέμειναν στοὺς ἀποκαλυπτικοὺς αὐτοὺς καιρούς, ὅλοι ἐσεῖς ποὺ τοὺς ἐκμεταλλεύεσθε. Ποὺ ἐκμεταλλεύεσθε τὸ ὄνομά μου, γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖτε καὶ νὰ πλουτήσετε. Ποὺ διαστρέφετε τὸ εὐαγγέλιό μου, γιὰ νὰ ὑποδουλώνετε καὶ νὰ ἀδικεῖτε. Μακριὰ οἱ Ἰοῦδες ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μου, ἔστω καὶ ἂν προφασίζεσθε ὅτι διδάσκετε τὸν θεῖο λόγο. Ἔστω καὶ ἂν φέρετε τὸ σχῆμα τοῦ κληρικοῦ, ἐνῷ δὲν παύετε νὰ πορεύεσθε κατὰ τὶς ἐπιθυμίες τῶν καρδιῶν σας, διδάσκοντας ἔτσι τοὺς ἀνθρώπους. Ἀφῆστε ἥσυχη τὴν Μαρία. Κάθε ψυχὴ ποὺ μὲ δέχεται, ὅπως πράγματι εἶμαι, ὡς Θεὸ δηλαδὴ ἀληθινό, Σωτήρα καὶ Κύριο. Γιατί μόνο σ᾽ αὐτὲς τὶς ψυχὲς ἀνήκω καὶ μόνο αὐτὲς οἱ ψυχὲς ἀποτελοῦν καὶ ἐκφράζουν γνήσια καὶ αὐθεντικὰ τὴν Ἐκκλησία μου... Εἶναι γεγονὸς ὅτι πάνω ἀπὸ τὴν ἀθεΐα, τὸν ὑλισμό, τὶς αἱρέσεις καὶ κάθε κεκηρυγμένο ἐχθρό τοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερος ἀντίπαλος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ προδίδουν τὸν Χριστὸ στοὺς ἐχθρούς Του. Ἀπὸ τοὺς Ἰοῦδες τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι πολὺ βαρὺς ὁ λόγος ἐκεῖνος τοῦ Χριστοῦ μας στὴν πολιτικὴ ἐξουσία: «Ὁ παραδιδοὺς μὲ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει» (Ἰωάν. ιθ´11).

ΕΞΩ ΟΙ ΙΟΥΔΕΣ... Ναί, ἀλλὰ μὴ ξεχνᾶμε, ἀδελφοί μου! Τίποτε δὲν κάνει ὁ Θεὸς χωρὶς τὴν θέληση τὴ δική μας καὶ -τὸ σπουδαιότερο- χωρὶς τὰ χέρια τὰ δικά μας...

6. Κάπου εἶναι στημένος ἕνας παράξενος Σταυρός. Γιὰ ἐσταυρωμένο ἔχει ἕνα σῶμα χωρὶς χέρια. Καὶ στὴν βάση του εἶναι κρεμασμένη μιὰ ἐπιγραφὴ μὲ τὰ λόγια: Δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀπὸ τὰ δικά σας... Πράγματι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει χέρια ἄλλα ἀπὸ τὰ δικά μας. Ἐνεργεῖ μέσα στὴν ἱστορία -θέλει καὶ ἐνεργεῖ- μὲ τὰ δικά μας χέρια. Μὲ τὰ χέρια ἐκεῖνα, ποὺ εὐλογοῦν τὸν εὐχαριστιακὸ ἄρτο καὶ οἶνο, γιὰ νὰ μεταβληθεῖ σὲ ἄχραντο δεσποτικὸ Σῶμα καὶ Αἷμα. Δρᾶ ὁ Θεὸς μὲ τὰ δικά μας χέρια. Ὅπως καὶ βλέπει μὲ τὰ δικά μας μάτια, καὶ ἀκούει μὲ τὰ δικά μας αὐτιά. Τρέχει μὲ τὰ δικά μας πόδια. Μιλεῖ μὲ τὸ στόμα μας, ἀγαπᾶ μὲ τὴν καρδιά μας, ἀγωνίζεται μὲ τὴν ψυχή μας! Ἂν διαιωνίζεται τὸ δρᾶμα τῆς κοινωνίας, δὲν ὀφείλεται σὲ ἀδια- φορία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι γιατί τὰ μέλη μας καὶ ὅλη ἡ ὕπαρξή μας δὲν ἔγιναν ἀκόμη «μέλη Χριστοῦ» καὶ «καινὴ κτίσις». Εἶναι γιατί δὲν γίναμε ἀκόμη τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὸ στόμα, ἡ καρδιά, ἡ ψυχὴ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι γιατί δὲν χριστοποιηθήκαμε ἀκόμη. Καὶ χωρὶς χριστοποιημένους χριστιανοὺς οἱ Ἰοῦδες δὲν ἀπομακρύνονται, ἡ Ἐκκλησία δὲν νικᾶ, οὔτε μεταμορφώνεται ἡ κοινωνία!