ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ: Ὁ ἀόμματος πνευματικός τῆς Πάρνηθος. «Ἕνας λησμονημένος Ἅγιος»

ΠΗΓΗ ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ''

ΤΟ ''ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙ'', ΟΙ ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ

Ἀναγνώσαμε ἀπὸ φιλοοικουμενιστικοὺς κύκλους τὴν ἀγανάκτησή τοὺς διὰ τόν Καλαβρύτων Ἀμβρόσιο ὅσον ἀφορᾶ τὰ λεγόμενά τοῦ διὰ τὸν κ. Μπουτάρη! Οἱ δικαιολογίες τοὺς ὅμως εἶναι πτωχές! Δίχως νὰ θέλουμε νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὸν κ. Ἀμβρόσιο θὰ ἀναφέρουμε μερικὰ σχόλια διὰ τὶς κουτὲς δικαιολογίες τῶν φιλοοοικουμενιστῶν! Δυστυχῶς ἔχουν γίνει οἱ ''ὑπερασπιστὲς'' τῶν αἱρετικῶν, τῶν φιλελεύθερων, τῶν ἀντιπαραδοσιακῶν κ.λπ. καὶ δὲν θὰ μᾶς φανεῖ καθόλου περίεργο ἐὰν σὲ λίγο καιρὸ τοὺς δοῦμε καὶ ὑπερασπιστὲς τῶν ἀθέων καὶ ὄχι μόνο! Ὁ Σεβ. Καλαβρύτων ὄντως ὑπῆρξε ὑπερβολικὸς ὡς πρὸς τὶς ἐκφράσεις τοῦ, δίχως ὅμως νὰ σημαίνει ὅτι δὲν εἶχε δίκιο εἰς τὰ λεγόμενά του. Ἀναφερόμενοι οἱ φιλοοικουμενιστὲς εἰς τὰ λεγόμενα διὰ τὸ ''σκουλαρίκι'' λέγουν τὰ ἑξῆς:

 « ....ο Χριστός ως βρέφος, αλλά και άγιοι φέρουν σκουλαρίκι! Το γιατί θα πρέπει να ψάξει και να το μάθει ο άγιος Καλαβρύτων. Να μαθαίνει και κάτι μετά από 40 χρόνια αρχιερωσύνης». 

Οἱ φιλοοικουμενιστὲς δικαιολογοῦν ΜΟΝΟ τὴν ὑπερβολικὴ δήλωση τοῦ Καλαβρύτων διὰ τὸ σκουλαρίκι. Τὰ ὑπόλοιπα ποὺ ἀναφέρει καὶ εἶναι ἀλήθεια δὲν τὰ δικαιολογοῦν, ὅπως:

·         ότι προΐσταται του κύκλου των ομοφυλοφίλων.

·            ότι ο άνθρωπος αυτός κάθε χρόνο στο χώρο της δημαρχιακής του ευθύνης  διοργανώνει παρέλαση των ομοφυλοφίλων.

καὶ πὼς νὰ τὰ δικαιολογήσουν ἒφ΄ ὅσον εἶναι ἀληθές τα λεγόμενα! Ἔτσι ἐστάθησαν ἁπλῶς καὶ μόνο εἰς τὴν ὑπερβολικὴ δήλωσή του ὅτι τὸ σκουλαρίκι εἶναι ''δείγμα τῶν ἠθικὰ ἀνωμάλων τύπων''.

Οἱ φιλοοικουμενιστὲς ἀπήντησαν ὅπως ἀνωτέρω δημοσιεύοντας σχετικὲς ἁγιογραφίες δύο ἀγίων ἀλλὰ καὶ τοῦ Χριστοῦ μὲ σκουλαρίκι. Τί γνωρίζουμε ὅμως καὶ πὼς διαστρεβλώνουν μὲ ἀτυχὲς καὶ πτωχὲς δικαιολογίες τὰ πράγματα;

Στην αγιογραφία της Παναγίας της Αρακιώτισσας, όπου άγγελοι δεόμενοι στα δεξιά και στα αριστερά της με συγκλονισμό κρατούν τα σύμβολα του πάθους, τον Σταυρό, τον σπόγγο και τη λόγχη. Πρόκειται για πρώιμη απεικόνιση της Παναγίας του Πάθους. Η Παναγία είναι θλιμμένη και στην κεφαλή φορά ένα βαθύ κόκκινο μαφόριο, το οποίο φτάνει μέχρι τα πόδια. Πίσω από τη Θεοτόκο υπάρχει ένας μεγαλοπρεπής θρόνος με πολλές επιγραφές και προσευχές γραμμένες στους τοίχους.

Τα χρώματα είναι σκούρα, ενώ τα αμυγδαλόσχημα μάτια της είναι τόσο γραμμικά και επιτηδευμένα που η ματιά της Θεοτόκου ενώνεται με τη ματιά του βρέφους Ιησού. Φαίνεται δηλαδή να μη βλέπει εμάς, αλλά να συνομιλεί, ως εκπρόσωπος του ανθρωπίνου γένους, με το βρέφος Ιησού.
Σε αυτή τη βαθυστόχαστη συνομιλία των χρωμάτων και των κινήσεων, υπάρχει και μια λεπτομέρεια που προσδίδει γραφικότητα. Αν προσέξουμε καλά τον Ιησού θα δούμε ότι στο αφτί Του φοράει ένα σκουλαρίκι.Το ίδιο κόσμημα βλέπουμε και στην τοιχογραφία που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Παναγία, όπου ο Ιησούς αγκαλιάζεται «χερσί πρεσβυτικαίς» από τον Συμεών. 
 Διότι είναι ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και το μοναχοπαίδι της Παναγίας. Κι αυτό παραπέμπει σ' ένα πολύ παλιό έθιμο. Θυμάμαι τη γιαγιά μου τη Μυροφόρα που έζησε 97 χρόνια, που μου έλεγε ότι όταν ήταν νέα στο χωριό της, την Κάτω Ζώδεια, οι πλούσιες οικογένειες είχαν το έθος να βάζουν χρυσό σκουλαρίκι στο δεξί αφτί του μοναχογυιού τους. Όταν το παιδί μεγάλωνε και παντρευόταν του έβγαζαν το σκουλαρίκι και του έλεγαν: «Γυιε μου, τώρα εσύ θα πάρεις γυναίκα με σκουλαρίκι, δεν θα φοράς σκουλαρίκι.»

Όταν τη ρώτησα «γιατί έβαζαν σκουλαρίκι στον μοναχογυιό, γιαγιά;», μου έδωσε μια άκρως παιδαγωγική απάντηση: «Του έβαζαν σκουλαρίκι διότι δεν είχε άλλα αδέλφια για να ξεχωρίζει μέσα στο χωριό και έτσι να τον προσέχουμε, να τον φροντίζουμε, να μην τον πληγώνουμε και να τον αγαπούμε περισσότερο. Είχε ανάγκη από ειδική σημασία, αφού δεν είχε αδέλφια και αδελφές για να του τη δώσουν. Κι όταν έβρισκε σημασία και αγάπη από τη γυναίκα του όταν παντρευόταν, έβγαζε το σκουλαρίκι.» (βλ. Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτου, Ιερά Μονή Παναγίας του Άρακα, εκδ. «Θεομόρφου», σ. 23-27)

Μήπως ἀγαπητοὶ κ. φιλοοικουμενιστὲς ὁ κ. Μπουτάρης ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ αὐτὴν τὴν ''εἰδικὴ σημασία'', ἡ ἀπὸ ''περισσότερη ἀγάπη''; Πρὸς τί ἡ παρουσίαση τῆς εἰκόνος δικαιολογώντας τὰ ἀδικαιολόγητα;

Ὅσον ἀφορᾶ τὰ σκουλαρίκια ποὺ φέρουν οἱ δύο ἅγιοι ποὺ παρουσιάζουν, γνωρίζουμε ὅτι τὸ σκουλαρίκι στὸ Βυζάντιο ὀνομαζόταν σχολαρίκιον καὶ τὸ φοροῦσαν οἱ μαθητὲς τῆς Στρατιωτικῆς Σχολῆς Κωνσταντινουπόλεως για νὰ διακρίνονται, ἀφοῦ προορίζονταν γιὰ μέλη τῆς αὐτοκρατορικῆς φρουρᾶς. Επειδή ὀνομάζονταν σχολάριοι, τὰ ἐνώτια ποὺ ἔφεραν ὡς διακριτικό τους γνώρισμα ὀνομάστηκαν σχολαρίκια. Ἔτσι, ἀπὸ τὸ σχολάριον φτάσαμε στὸ σημερινὸ σκουλαρίκι. Πρὸς τί λοιπὸν ἡ φθηνὴ δικαιολογία παρουσιάζοντας τοὺς δύο ἀγίους; Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει τὸ σκουλαρίκι τοῦ κ. Μπουτάρη μὲ τὶς ἐξαιρέσεις ποῦ ἀναφέραμε εἰς τὶς ἁγιογραφίες; Ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι ὄντως ἦταν ὑπερβολικὴ ἡ δήλωση τοῦ κ. Ἀμβροσίου, ἀλλὰ ἐξίσου ὑπερβολικές καὶ χειρότερες εἶναι οἱ δηλώσεις τῶν φιλοοικουμενιστῶν, παρουσιάζοντας εἰκόνες διὰ νὰ δικαιολογήσουν τὸ σκουλαρίκι τοῦ κ. Μπουτάρη!!!  Τί ἄλλο θὰ δοῦμε πιά! Αίσχος!

Κήρυγμα Κυριακής των Αγίων 630 Θεοφόρων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. 2015

Επέμβαση των ισραηλινών Αρχών στο Όρος του Ναού – Φανατικοί ούρλιαζαν για ιερό πόλεμο

Ισραηλινοί αστυνομικοί εισήλθαν το πρωί της Κυριακής στο Τέμενος Αλ Ακσά, στο Όρος του Ναούστα Ιεροσόλυμα, για να απομακρύνουν φανατικούς μουσουλμάνους που είχαν οχυρωθεί μέσα ώστε να εμποδίσουν Εβραίους προσκυνητές να ανέβουν στο Όρος και να θρηνήσουν όπως είναι το εβραϊκό έθιμο για την εθνική ημέρα πένθους «Tisha B’Av», η οποία είναι σήμερα Κυριακή, τις συμφορές που υπέστησαν ως έθνος και κυρίως για την καταστροφή του Πρώτου και Δεύτερου Ναού στα Ιεροσόλυμα.

Η εβραϊκή αστυνομία αποφεύγει να εισέρχεται στο Τέμενος Αλ Ακσά και κατά προέκταση στο Όρος του Ναού όπου κάποτε ήταν χτισμένος ο Ναός των Εβραίων και τώρα δεσπόζει στη θέση του ο μουσουλμανικός Θόλος του Βράχου και παραδίπλα το τέμενος Αλ Ακσά.

Αν και είναι ο ιερότερος τόπος των Εβραίων, το Όρος του Ναού θεωρείται μουσουλμανικός ιερός χώρος όπου μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούν να προσεύχονται.

Οι φανατικοί μουσουλμάνοι ταμπουρώθηκαν μέσα στα τζαμιά λόγω της άφιξης κατά τη διάρκεια της νύχτας Εβραίων προσκυνητών που ήθελαν να προσευχηθούν εκεί που ήταν κάποτε χτισμένος ο Ναός των Εβραίων.

Στο βίντεο που αναρτήθηκε στο Twitter βλέπετε τους Εβραίους προσκυνητές να πορεύονται κατά τη διάρκεια της νύχτας προς το Όρος του Ναού:

Σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας «μασκοφόροι ταραξίες άρχισαν να πετούν πέτρες και βλήματα από το εσωτερικό του τεμένους προς τους αστυνομικούς, από τους οποίους μερικοί τραυματίστηκαν. Για να αποτροπεί η κλιμάκωση της έντασης και ταραχές, η αστυνομία εισήλθε μόλις μερικά μέτρα μέσα στο τζαμί και έκλεισε τις πόρτες του, προκειμένου να αποκαταστήσει την τάξη».

Φανατικοί μουσουλμάνοι προσπαθούσαν να εισέλθουν στον ιερό χώρο, παρά τις προσπάθειες της ισραηλινής Αστυνομίας να τους συγκρατήσει. Στη φωτογραφίες βλέπετε έναν ισραηλινό αστυνομικό να προσπαθεί να σταματήσει το πλήθος των μουσουλμάνων.

Το Όρος του Ναού, που οι κατακτητές μουσουλμάνοι αποκαλούν Πλατεία των Τζαμιών περιλαμβάνει τον Θόλο του Βράχου, στο σημείο που ήταν χτισμένος ο Ναός των Εβραίων, και το Τέμενος Αλ Ακσά.

Για τους μουσουλμάνους είναι ο τρίτος πιο ιερός τόπος του Ισλάμ, μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα, επειδή από εκεί -υποτίθεται- ο Προφήτης Μωάμεθ αναλήφθηκε στον ουρανό συνοδευόμενος από τον αρχάγγελο Γαβριήλ.

Το Όρος του Ναού είναι για τους Εβραίους ό,τι για τους Έλληνες η Ακρόπολη των Αθηνών και ο Εβραϊκός Ναός ό,τι ο Παρθενώνας.

Φανταστείτε το τζαμί που είχε χτιστεί από τους Τούρκους στη μέση του Παρθενώνα, την περίοδο της οθωμανικής κατοχής, να μην είχε γκρεμιστεί μετά την απελευθέρωση και σήμερα η Ακρόπολη να θεωρούνταν μουσουλμανικός τόπος λατρείας στον οποίο θα απαγορεύονταν να είχαν πρόσβαση οι Έλληνες. Αυτό περίπου συμβαίνει με το Όρος του Ναού στα Ιεροσόλυμα.

Εβραίοι προσκυνητές είχαν ανακοινώσει εδώ και ημέρες ότι σκόπευαν σήμερα Κυριακή, στις 11.00 το πρωί (τοπική ώρα) να πορευτούν προς το Όρος του Ναού ζητώντας η «ακρόπολη της Σιών» να επιστρέψει στην κατοχή των Εβραίων και να πάψει να είναι μουσουλμανικός τόπος λατρείας.

Οι ίδιοι επίσης ζητούσαν να ανοικοδομηθεί ο Ναός των Ιεροσολύμων.

Οι μουσουλμάνοι απειλούσαν με τζιχάντ – ιερό πόλεμο

Η ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής προειδοποίησε την Παρασκευή ότι μεθοδεύονται νέες προσπάθειες «εξτρεμιστών εποίκων» με την υποστήριξη της κυβέρνησης του Ισραήλ να «μπουκάρουν» στο Όρος του Ναού, κατά τη διάρκεια της εθνικής ημέρας πένθους των Εβραίων και να «μολύνουν» τον ιερό τόπο με την παρουσία τους.

Οι μουσουλμάνοι ισχυρίζονται ότι εάν οι Εβραίοι προσευχηθούν στο Όρος του Ναού, εκεί που κάποτε ήταν χτισμένος ο Ναός των Εβραίων και τώρα βρίσκεται το τζαμί Θόλος του Βράχου, θα είναι πράξη βεβήλωσης του μουσουλμανικού τεμένους, παρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το τζαμί είναι χτισμένο πάνω στα ερείπια του Ναού του Ισραήλ.

Λάδι στη φωτιά έριξε και το Ύπατο Συμβούλιο για τις Ισλαμικές Θρησκευτικές Αποφάσεις, με επικεφαλής τον Μεγάλο Μουφτή των Παλαιστινίων, Σεΐχη Μοχάμεντ Χουσεΐν, το οποίο σε ανακοίνωσή του που εξέδωσε την Παρασκευή αναφέρει ότι, οι «εξτρεμιστές Εβραίοι» που θα εισέλθουν στο συγκρότημα του τεμένους Αλ Ακσά στο Όρος του Ναού θα «μολύνουν» τον ιερό τόπο και ίσως προκαλέσουν ιερό πόλεμο (τζιχάντ).

Η ίδια ανακοίνωση εμφατικά επεσήμαινε ότι παρά την προσπάθεια των Ισραηλινών να «ιουδαιοποιήσουν» το Όρος, το οποίο αν και είναι ο ιερότερος τόπος του Ιουδαϊσμού, τα δικαιώματα λατρείας στο Όρος του Ναού τα έχουν αποκλειστικά οι μουσουλμάνοι.

Το Ύπατο Συμβούλιο των μουφτήδων απεύθυνε επίσης παγκόσμιο κάλεσμα στους Παλαιστίνιους και σε όλους τους μουσουλμάνους να σπεύσουν στα Ιεροσόλυμα από όπου κι αν βρίσκονται, για να σταματήσουν δυναμικά με κάθε τρόπο και μέθοδο την επιχειρούμενη βεβήλωση του Όρους του Ναού και να διατηρήσουν την «αγνότητα» της Ιερής Πόλης.

Αυτός ήταν και ο λόγος που φανατικοί μουσουλμάνοι ταμπουρώθηκαν μέσα στα τζαμιά, έτοιμοι να χύσουν αίμα για την πίστη τους.

Οι εβραϊκές Αρχές αντιλαμβανόμενες την επικινδυνότητα της κατάστασης, με τους φανατικούς να έχουν ταμπουρωθεί στα τζαμιά και να ουρλιάζουν για ιερό πόλεμο, αποφάσισε να επέμβει και να τους μαζέψει πριν συμβούν χειρότερα.

Σε βίντεο από την Παρασκευή βλέπετε φανατικούς μουσουλμάνους με Κοράνια στα χέρια να φωνάζουν ρυθμικά το σύνθημα: «Θα προστατέψουμε τον Προφήτη μας Μωάμεθ με ό,τι διαθέτουμε». Αυτές οι εικόνες είναι μέσα από το Όρος του Ναού.

ΠΗΓΗ ''Tribune.gr''

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ Κ΄ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ: ''ΛΑΘΟΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ''!

 ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ 

και ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ 

κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ

Παναγιώτατε,

 ________Ένας άσημος και ανάξιος εν Χριστώ αδελφός Σας τολμά να απευθύνεται προς Υμάς με ανοικτές διαδικασίες! Όχι βέβαια, επειδή ΔΕΝ Σας σέβεται, όπως κάποιος επιπόλαια θα ηδύνατο να σκεφθή! Παίρνει το θάρρος για να Σας μεταφέρη τον σκανδαλισμό του χριστεπωνύμου Πληρώματος από μια ενέργειά Σας, η οποία μας επίκρανε πάρα πολύ βαθειά τους εν επιγνώσει θρησκευομένους.

________Αντλούμε το θάρρος από την αρχαία ρήση, καθ’ ήν «τα δημοσίως πραττόμενα, δημοσίως πρέπει και να ελέγχωνται»! Έπειτα καί τα τεσσαράκοντα (40) έτη Αρχιερωσύνης περίπου, τά οποία με την Χάριν του Κυρίου έχομεν συμπληρώσει, μας υποχρεώνουν νά μη σιωπώμεν οσάκις η Ορθοδοξία αδικείται, Όποιος και άν είναι ο αδικών!

________Επί πλέον αρυόμεθα το δικαίωμα από την εντολήν του Κυρίου μας «μη δότε τα άγια τοις κυσί» (Ματθ. 7, 6).

________Χωρίς περιστροφές λόγων η παρακάτω δημοσιευομένη φωτογραφία ομιλεί ευγλώττως! Τελούντες την αναίμακτον Μυσταγωγίαν φέρεσθε να μεταδίδετε το Σώμα και το Αίματου Κυρίου μας σε ένα  Δημόσιο Πρόσωπο, το οποίον με την εν γένει συμπεριφορά του χλευάζει την Εκκλησίαν του Χριστού, καταπατεί τον ηθικόν Νόμον του Ευαγγελίου και σκανδαλίζει το πανελλήνιον με την άκομψον συμπεριφορά του, επαίρεται ότι είναι θαυμαστής των ανθρώπων της Κοινωνίας των Σοδόμων και Γομόρρων καί μιμητής των! 

•         Δεν έχετε παρατηρήσει, ότι στο αυτί του φοράει ένα σκουλαρίκι, δείγμα των ηθικά ανωμάλων τύπων;

•        Δεν έχετε πληροφορηθή, ότι προΐσταται του κύκλου των ομοφυλοφίλων;

•    Δεν έχετε ακούσει, ότι ο άνθρωπος αυτός κάθε χρόνο στο χώρο της δημαρχιακής του ευθύνης  διοργανώνει παρέλαση των ομοφυλοφίλων;

• Δεν έχετε σκεφθή, ότι ο ταλαίπωρος αυτός άνθρωπος –εν τω μέτρω των δυνάμεών του- προάγει  την ανηθικότητα;

_________Πως, λοιπόν, ετολμήσατε να του μεταδώσετε τα Άχραντα Μυστήρια;

_________Πως και διατί διά του τρόπου αυτού  συνετελέσατε εις την χλεύην του υπερτάτου των  Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας;  

________Υμείς ουδέποτε ανέγνωτε τον λόγον του Απ. Παύλου: «Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του Άρτου εσθιέτω και του Ποτηρίου πινέτω»;  (Α΄Κορ. 11,28)

________Ουδέποτε διελογίσθητε την περίπτωσιν του Προδότου Μαθητού Ιούδα, ο οποίος αφού εκοινώνησεν αναξίως, παρέδωσε την καρδίαν του εις τον Διάβολον;  «Και μετά το ψωμίον, τότε εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς» (Ιωάν, 13,27).

_________Ιδού, λοιπόν, τα πειστήρια του εγκλήματος, το  οποίον διεπράξατε:

Σχόλιο της φωτογραφίας: Η πρώτη επίσημη Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στη Σμύρνη από τη Μικρασιατική καταστροφή τελέστηκε το πρωί της Παρασκευής από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

 Η τελετή πραγματοποιήθηκε στον ιστορικό ναό του Αγίου Βουκόλου, της μοναδικής ελληνορθόδοξης εκκλησίας που παρέμεινε όρθια από την καταστροφή του 1922 με εντολή του ίδιου του Κεμάλ Ατατούρκ.

Στην πρώτη επίσημη λειτουργία του Ιερού Ναού ο οποίος μέχρι πρόσφατα λειτουργούσε ως μουσειακός χώρος και χώρος εκδηλώσεων παρέστησαν όλες οι ελληνικές αρχές της Σμύρνης ενώ κατά τη Θεία Λειτουργία μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων ο Δήμαρχος .................

ΠΗΓΗ: www.stoxos.gr

Παναγιώτατε,

_______Πολύ θα ηθέλαμε να σιωπήσουμε!  Πολύ θα επιθυμούσαμε να βγάλουμε το ράσο μας και να καλύψουμε την ασχήμια αυτή!  Αλλά δεν μπορούμε να το πράξουμε, μόνο και μόνο επειδή τα τελευταία ετούτα χρόνια προβαίνετε συνεχώς σε εκπτώσεις στα θέματα της πίστεως!  Να Σας θυμίσουμε μερικά: 

1. Εχαρακτηρίσατε το Κοράνιον ως "άγιον" βιβλίο! «Σου παραδίδω το άγιον Κοράνιο» είπατε στον Διευθυντή του εργοστασίου της Coca Cola κάπου εκεί κάτω εις την Ατλάνταν των Η.Π.Α!
2. Επισκεφθήκατε επισήμως την Συναγωγήν των Εβραίων κάπου εκεί εις την Νέαν Υόρκην! 
3. Παρευρέθητε εις τα Εγκαίνια Εβραϊκής Συναγωγής εις την Ανδριανούπολιν!(26.03.2015)
4. Εις τας σχέσεις Σας με τον Πάπα της Ρώμης πραγματοποιείτε απαράδεκτα ανοίγματα.
5. Η Οικουμενική Κίνησις, όπως τελικά διαμορφώνεται, υπό πολλών αποκαλείται παναίρεσις.  «Η παναίρεσις του Οικουμενισμού», λέγουν!

______Κατά την ταπεινήν μας άποψιν εξ όλων των ανωτέρω υπερβάσεων, παραβιάσεων, ανομημάτων κλπ. Υμών, το σοβαρότερον είναι η μετάδοσις των Αχράντων Μυστηρίων εις άνθρωπον, ο οποίος "γυμνή τη κεφαλή"  εμπαίζει την χριστιανικήν Ηθικήν! 

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ

______Το παράδειγμά Σας εύρε μιμητάς στους Αγιορείτας Πατέρας, οι οποίοι υποδέχονται μετά πάσης τιμής τον Σοδομίτην αυτόν Δήμαρχον, μάλιστα δε και τον ανέδειξαν Πρόεδρον του Συλλόγου "Αγιορείτικη Εστία"!!!  Ευτυχώς, ότι δεν έχει μολυνθή ακόμη το σύνολον των Αγιορειτών Πατέρων!  Μια Ομάδα εξ αυτών απευθύνει Επιστολή διαμαρτυρίας προς την Ιερά Κοινότητα και τους ανακαλεί στην τάξη!  Το παράδειγμά Σας, λοιπόν, ενίοτε είναι καταστρεπτικόν δια την Ορθοδοξίαν!  Παρασύρει πολλούς, ελαφροσυνείδητους να κάνουν τα ίδια και χειρότερα.  Μη καταστρέφετε, λοιπόν, την Ορθοδοξίαν, δια την Οποίαν οφείλετε να είσθε Προστάτης και μόνον ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ! 

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΩΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ

______Επιστεγάζοντες το παρόν σημείωμά μας με όλον τον οφειλόμενον σεβασμόν πρός το σεπτόν Πρόσωπόν Σας, χρεωστικώς Σας πληροφορούμεν, ότι όσον τουλάχιστον εξαρτάται από ημάς τους ευτελείς και αχρείους δούλους του Σωτήρος ημών Χριστού ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ η αρχη, την οποίαν Υμείς εφαρμόζετε: δηλ.  "εμπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώστε"! 

Ταπεινά και σεβαστικά 

πλην όμως και με την εν Χριστώ παρρησίαν.

+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος

Αίγιον, 27 Ιουλίου 2015

*******************

Επιστολή Αγιορειτών προς την Ι. Κοινότητα δια τον κ. Μπουτάρη

Εν Αγίω Όρει τη 30^η -6-2015

Προς την Ιερά Κοινότητα Αγίου Όρους, Άθω
Σεβαστοί Πατέρες,

            Με μεγάλη θλίψη και αθυμία απευθυνόμαστε προς την Ιεροκοινοτική μας Αρχή, για να εκφράσουμε την απογοήτευση αλλά και την μη εφάμαρτη οργή μας, κατά το «οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε» (Ψαλμ. 4,5), για να αναπληρώσουμε την εκ μέρους σας έλλειψη οργής και θυμού εναντίον της φρικτής και σιχαμερής αμαρτίας του Σοδομισμού, την οποία ούτε ο πανυπερεύσπλαχνος και ελεήμων Θεός ούτε οι πλήρεις αγάπης και φιλανθρωπίας Άγιοι Πατέρες ανέχθηκαν η επροστάτευσαν.
            Δεν τρέφουμε καμμία αντιπάθεια προς το πρόσωπο του δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη.  Αντίθετα θα τον φιλοξενούσαμε και στις μονές και στα κελλιά μας, αν έπαυε να υποστηρίζει, να προβάλλει και να ενθαρρύνει τις παρελάσεις υπερηφανείας των ομοφυλοφίλων (Gay Pride) και να ισχυρίζεται ότι το διεστραμμένο αυτό πάθος, η αφύσικη σαρκική συνεύρεση προσώπων του ιδίου φύλου είναι απλή φυσιολογική διαφορετικότητα, τιθέμενος έτσι υπεράνω του Θεού και των Αγίων, υβρίζοντας τον Θεό και βλαφημώντας με τους λόγους και τις πράξεις του το Άγιον Όνομά του.
             ..........
            Τώρα ο κ. Μπουτάρης κουβαλάει και στο Άγιο Όρος των δαιμόνων τις φάλαγγες και σεις, άγιοι Πατέρες, τον δεχθήκατε πάλι και τον τιμήσατε, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, και τον επανεκλέξατε ως πρόεδρο της «Αγιορειτικής Εστίας».  Δεν λάβατε υπ’ όψιν τις παραπάνω διαμαρτυρίες.  Ο ίδιος σε συνέντευξή του στις 3-6-2015 εδήλωσε για τις αντιδράσεις που υπάρχουν εναντίον του τα εξής: «Μπορεί να δημιουργηθούν ορισμένες αντιδράσεις αλλά τα τρία τελευταία χρόνια που πραγματοποιείται το pride έτσι γίνεται. Εξτρεμιστές υπάρχουν παντού,» είπε χαρακτηριστικά ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης προσθέτοντας τα (βαρυσήμαντα).  «Εάν είχε πρόβλημα η Ιερά Κοινότητα για το ήθος και την ηθική μου θα είχε αντιδράσει εξαρχής…»  Αυτό άγιοι Πατέρες προσβάλλει ξεκάθαρα την Ιερά Κοινότητα και όλο το Άγιον Όρος.  Εμείς σαν Αγιορείτες μοναχοί δεν ανεχόμαστε μια τέτοια προσβολή, και διαμαρτυρόμαστε δια τα δεδηλωμένα.  Κρύβουν τα πρόσωπα τους από εντροπή η Αγνή και Άσπιλη και Αειπάρθενος Παναγία μας, οι Άγιοι Άγγελοι, ο χορός των Αγίων Πάντων, και ιδιαιτέρως των Αγιορειτών.
            Μαζί τους και εμείς εκφράζουμε την ντροπή μας για το γεγονός και δηλώνουμε ότι σε αυτήν όπως και σε άλλες παρόμοιες παρεκκλίσεις στο δόγμα και στο ήθος είσθε μόνον τύποι εκπρόσωποι του Αγίου Όρους, της ασάλευτης κιβωτού της Ορθοδοξίας.  Πολλοί Αγιορείτες Αδελφοί και Πατέρες μας ενεθάρρυναν να σας γράψουμε αυτήν την επιστολή, για να εκπροσωπήσουμε ουσιαστικά την Αγιορείτικη Παράδοση και να αναπαύσουμε τις σκανδαλισμένες συνειδήσεις των εν τω κόσμω λαϊκών αδελφών μας.
            Ευχόμαστε, έστω το επόμενο έτος, αν στην πράξη δεν σταματήσει τις βλάσφημες παρελάσεις των Σοδομιτών ο ασεβής δήμαρχος, να ενεργήσετε κατά το θέλημα του Θεού και κατά το παράδειγμα των Αγίων.  Να προβήτε στις δέουσες νομικές ενέργειες να απομακρυνθεί από πρόεδρος της Αγιορείτικης Εστίας, να του απογορευθεί δια βίου η είσοδος στο Άγιο Όρος, όπως έχετε κάθε δικαίωμα και από τον Κ.Χ.Ο. και από το σύνταγμα της Χώρας, γιατί άλλως δεν θα υπήρχε και ο Θεσμός του διαμονητηρίου, επειδή υπαιτίως και αβιάστως ενώπιον όλων αντιστρατεύεται στο Θείο νόμο και στην ανθρώπινη οντολογία.

Επί δε τούτοι διατελούμεν

Μετά της εν Κυρίω αγάπης και φιλαδελφίας

Αγιορείτες Πατέρες

Πηγή: Εφημερίδα "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ" 17/7/2015

ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

ΠΗΓΗ ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''

ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ: ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

''ΑΠΑΝΤΑ'' ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ (ΤΟΜΟΣ Β΄,22)

ΑΠΑΝΤΑ Β,22

ΠΑΛΑΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΔΙΟΔΩΡΟΥ Α΄ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ Κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΥ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΔΙΟΔΩΡΟΥ

ΠΗΓΗ: Α.Δ. ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ ''Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ'', ΣΕΛ. 241-245.

ΚΑΤΑΚΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΥ ΥΠΟ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΚΑΤΑΚΡΙΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΥ

ΠΗΓΗ: Α.Δ. ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ ''Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ'', ΣΕΛ. 126-137.

Αυστρία - Παρουσίαση τῶν οἰκοδομικῶν σχεδίων τῆς ὀρθοδόξου Μονῆς γιά τήν ἀνέγερσή της οποίας ἔδωσαν τήν εὐλογία τους τόσο ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὅσο καί ὁ Πάπας Φραγκίσκος καί ὁ Πάπας Βενέδικτος

Μητροπολίτης Αυστρίας Ἀρσένιος: 

“Εἶναι μοναδική εὐκαιρία μετά ἀπό χίλια χρόνια χωρισμό,μέ τή βοήθεια τῆς ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας νά ἀνεγερθεῖ ἕνα ὀρθόδοξο μοναστήρι……τίθεται θεμέλιος λίθος γιά νά ἀντιπαρέλθουμε τόν χωρισμό καί νά συνεχίσουμε τήν προσευχή γιά τήν ἑνότητα…..”

Σύμφωνα με ανακοίνωση, τήν Τετάρτη 24 Ἰουνίου 2015 ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος, παρευρέθηκε στό Sankt Andrä am Zicksee γιά νά παρουσιάσει τά σχέδια τῆς ὀρθόδοξης Μονῆς τῆς Ἁγίας Σκέπης. (ΒΛΕΠΕ ΕΔΩ) Ὁ Σεβασμιώτατος ὑποδέχθηκε μαζί μέ τόν Ἱερομόναχο Παΐσιο καί τόν Ἀρχιτέκτονα κ. Θεμιστοκλῆ Ἰωάννου μέ τούς συνεργᾶτες του περισσότερους ἀπό 200 κατοίκους τῆς περιοχῆς. Ἀνάμεσά τους ὁ δήμαρχος τοῦ Sankt Andrä, κ. Erich Goldenitsch, μέλη τοῦ δημοτικοῦ συμβουλίου, ὁ π. Sebastian Augustinov, ἐκπρόσωπος τοῦ ἐπισκοπικοῦ συμβουλίου τῆς Ἐπισκοπῆς Eisenstadt, Μέλη τῆς Ἐνορίας καί τῆς Κοινότητος καθώς καί πλῆθος ἐνδιαφερομένων.

Ὁ Δήμαρχος κ. Erich Goldenitsch καλωσόρισε τούς ἐπισκέπτες στό Sankt Andrä am Zicksee καί ἐξέφρασε τή χαρά του ὅτι ἡ Μητρόπολη Αὐστρίας ἀνταποκρίθηκε στήν παράκληση τοῦ Δήμου, νά παρουσιάσει τά σχέδια τῆς Μονῆς. Ἡ ἀνέγερση τῆς νέας Μονῆς ἀποτελεῖ σπουδαῖο γεγονός, τό ὁποῖο ἀπασχόλησε ὅλο τό Sankt Andrä καί οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς τό ἀναμένουν μέ ἀνυπομονησία καί χαρά. Τά γεγονότα ἔκαναν τό Sankt Andrä γνωστό εὐρύτερα, ἐνῶ ὁ τύπος ἔδειξε ἐνδιαφέρον γιά τήν περιοχή καί τούς κατοίκους της.

Ὁ Σεβασμιώτατος εὐχαρίστησε γιά τή θερμή ὑποδοχή καί ἔδειξε τή χαρά του γιά τήν δυναμική συμμετοχή στήν ἐκδήλωση πληροφόρησης καί τό μεγάλο ἐνδιαφέρον. Τόνισε ὅτι εἶναι σημαντικό γιά τό μοναστήρι καί τήν ἀδελφότητα νά γίνουν ἀπό τήν κοινότητα τοῦ Sankt Andrä δεκτοί μέ ἀνοιχτές τίς ἀγκᾶλες καί τίς καρδιές ὡς ἀδελφούς. Εἶναι μοναδική εὐκαιρία μετά ἀπό χίλια χρόνια χωρισμό, μέ τή βοήθεια τῆς ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας νά ἀνεγερθεῖ ἕνα ὀρθόδοξο μοναστήρι. Ὁ ρωμαιοκαθολικός Ἐπίσκοπος Αἰγίδιος προσέφερε τήν εὐκαιρία καί ἡ Μητρόπολη Αὐστρίας ἀνταποκρίθηκε στήν πρόταση εὐχαρίστως. Μέ αὐτή τήν πράξη ἀδελφικῆς ἀγάπης, πνευματικῆς συνεργασίας καί ἀμοιβαίας ὑποστήριξης τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν τίθεται θεμέλιος λίθος γιά νά ἀντιπαρέλθουμε τόν χωρισμό καί νά συνεχίσουμε τήν προσευχή γιά τήν ἑνότητα, ὅπως κάνουμε σέ κάθε θεία Λειτουργία. Ὁ Σεβασμιώτατος εὐχαρίστησε τόν Ἐπίσκοπο Αἰγίδιο καί τήν Ἐπισκοπή Eisenstadt γιά τή μεγαλόκαρδη βοήθεια καί διαρκή ὑποστήριξηστό πρόγραμμα ἀνοικοδόμησης τῆς μονῆς καί ἔδωσε μία σύντομη παρουσίαση τῶν γεγονότων καί τῆς συντελεσθείσας προόδου.

Ὁ π. Sebastian Augustinov ἀπεύθυνε χαιρετισμό στόν Σεβασμιώτατο καί τή συνοδεία του ἀπό μέρους τῆς κοινότητας. Τόνισε ὅτι ἡ ἀνέγερση μίας νέας μονῆς ἀποτελεῖ σπουδαίο γεγονός, τό ὁποῖο χαρίζει μεγάλη χαρά. Ἰδιαίτερα τόνισε ὅτι τό Μοναστήρι θά ἀποτελέσει σημεῖο ἀναφορᾶς στίς διαχριστιανικές σχέσεις,πού ἐκφράζει τή δέσμευση τῆς ρωμαιοκαθολικῆς καί τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ὁ Ἱερομόναχος Παΐσιος μίλησε γιά τήν ἀδελφότητα καί γιά τόν τρόπο ζωῆς της στό Sankt Andrä. Ὑπογράμμισε, ἀποτελεῖ προσωπικό στόχο γιά ἐκεῖνον καί τούς ἀδελφούς τῆς μονῆς νά ζήσουν μέ φιλικότητα καί ἁρμονία μέ τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς καί ὅτι οἱ μοναχοί θά χαίρονται πάντα γιά τήν ἐπίσκεψη τῶν κατοίκων. Ἐξήγησε ὅτι στήν ὀρθόδοξη μοναχική παράδοση οἱ μοναχοί δέν μποροῦν ποτέ νά ἀφήσουν τό μοναστήρι, ἀλλά τό μοναστήρι εἶναι ἀνοιχτό πάντοτε γιά νά δεχθεῖ κάθε ἐπισκέπτη. Τά μοναστήρια εἶναι ἰδιαίτεροι τόποι προσευχῆς, ἀλλά παραμένουν πάντοτε συνδεδεμένοι μέ τόν περιβάλλοντα χῶρο. Ἔτσι οἱ μοναχοί προσεύχονται καθημερινά ὄχι μόνο γιά τόν ἐπίσκοπο καί τήν ἀδελφότητα, ἀλλά καί γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀνέξάρτητα ἄν εἶναι ὀρθόδοξοι, γιά τήν κυβέρνηση (κάτι πού περιλαμβάνει τόν δήμαρχο καί τό δημοτικό συμβούλιο), καθώς καί γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ τόπου καί τῆς χώρας.

Στή συνέχεια ὁ Ἀρχιτέκτων κ. Θεμιστοκλής Ἰωάννου μέ τούς συνεργᾶτες του παρουσίασαν τά σχέδια τῆς Μονῆς. Τόνισε πρόκειται γιά ἰδιαίτερο οἰκοδόμημα, γιατί γιά τήν ἀνέγερσή του ἔδωσαν τήν εὐλογία τους τόσο ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὅσο καί ὁ Πάπας Φραγκίσκος καί ὁ Πάπας Βενέδικτος τό ὑποστήριξαν. Ἀντίστοιχα σπουδαία προγράμματα δέν συμβαίνουν συχνά. Ἀνέφερε ὅτι τά σχέδια, πού αὐτή τή στιγμή ἔχουμε στή διάθεσή μας δέν ἀποτελοῦν τήν τελική διαμόρφωση, γιατί μέρος τῆς μελέτης δέν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Αὐτή τή στιγμή δρομολογεῖται ὁ ἀποχαρακτηρισμός μέρους τῆς ἐκτάσεως καί ἡ χορήγηση ἀδείας ἀνοικοδόμησης, διαδικασία πού διαρκεῖ μερικούς μῆνες. Μόλις ὁλοκληρωθεῖ ἡ μετατροπή χρήσης τῆς ἐκτάσεως καί δοθεῖ ἡ ἄδεια οἰκοδομῆς θά πρέπει νά περιμένουμε τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν στίς ἀρχές τοῦ ἑπομένου ἔτους. Ἐπίσης ὁ Ἀρχιτέκτων ἐξήγησε ὅτι σκοπός εἶναι νά λάβουν προτεραιότητα στήν ἀνέγερση ἐπιχειρήσεις ἀπό τήν περιοχή.

Οἱ ἀκροατές ἔθεσαν πολλές ἐρωτήσεις γιά τά σχέδια καί γιά τή Μονή, πού ἀπάντησαν ὁ Ἀρχιτέκτων Ἰωάννου, ὁ Σεβασμιώτατος καί ὁ π. Παΐσιος. Περίπου στίς 21:00 ἔλαβε τέλος ἡ συνάντηση παρουσίασης τῶν οἰκοδομικῶν σχεδίων μέ θετικές ἐντυπώσεις. Στή συνέχεια οἱ παριστάμενοι εἶχαν τήν εὐκαιρία νά μίλησουν μέ τούς ἐκπροσώπους τῆς ἀντιπροσωπείας, νά θέσουν περισσότερες ἐρωτησεις καί νά γνωριστοῦν καλύτερα, μία εὐκαιρία πού ἔδραξαν μέ χαρά. Οἱ παρευρισκόμενοι ἐξέφρασαν τήν χαρά τους καί τήν εὐγνωμοσύνη τους γιά τή φιλοξενία ἀπό τή Μητρόπολη Αὐστρίας καί τήν παρουσίαση τῶν σχεδίων. Ἐκφράσθηκε μάλιστα ἡ ἐλπίδα, ὅτι ἡ ἐπαφή τῶν κατοίκων μέ τούς μοναχούς θά συνεχίσει στό ἴδιο καλό καί φιλικό κλίμα.

Ακολουθούν φωτογραφίες από την υπογραφή παραχώρησης του οικοπέδου το 2014

 

ΠΗΓΗ ''ΑΚΤΙΝΕΣ''

π. Γεώργιος Φλωρόφσκι: Το πνεύμα του Μονοφυσιτισμού (2o MΕΡΟΣ)

Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΟΥ 

Και ο Ιουλιανός φαίνονταν στό Σεβήρο ότι ήταν Δοκητιστής. Είναι αλήθεια ότι στην πολεμική του με τον Ιουλιανό ο Σεβήρος δεν ήταν απροκατάληπτος. Μεταγενέστεροι ορθόδοξοι αντιρρητικοί συζητούσαν όχι τόσο πολύ με τον Ιουλιανό όσο με τους απομακρυνθέντας οπαδούς του.

Οπωσδήποτε, oι γνήσιες συνθέσεις του Ιουλιανού δεν περιέχουν εκείνον τον ακραίο Δοκητισμό για τον οποίον oι αντίπαλοί του μιλούσαν τόσο πολύ όταν τον κατηγορούσαν ότι η διδασκαλία του για την έμφυτη «αφθαρσία» του σώματος του Σωτήρος μετέτρεψε το μυστήριο της Απολυτρώσεως σε κάποια «φαντασία και κάποιο όνειρο» (εξ ου και η ονομασία «φαντασιαστές»).

Το σύστημα του Ιουλιανού για την αφθαρσία του σώματος του Χριστού συνδέεται όχι με την κατανόηση από αυτόν της ενότητας του Θε-Ανθρώπου, αλλά με την κατανόηση από αυτόν της προπατορικής αμαρτίας, μαζί με τις γενικές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της. Εδώ ο Ιουλιανός είναι πολύ κοντά στον Άγ. Αυγουστίνο - αυτό είναι, φυσικά, μιά ομοιότητα και όχι μια εξάρτηση από τον Αυγουστίνο. Από τους Μονοφυσίτες θεολόγους ο Ιουλιανός είναι πλησιέστερα προς τον Φιλόξενο.

Ο Ιουλιανός θεωρεί ότι η αρχέγονη φύση του ανθρώπου είναι «άφθαρτη», «α-παθής», «α-θάνατη» και ελεύθερη επίσης από τα καλούμενα «αδιάβλητα πάθη» - δηλαδή, από την αδυναμία ή τις καταστάσεις του «πάθους» γενικά. Η Πτώση βλάπτει ουσιαστικά και κληρονομικά την ανθρώπινη φύση - η ανθρώπινη φύση εξασθένισε, έγινε θνητή και φθαρτή. Στήν Ενσάρκωση ο Θεός Λόγος προσλαμβάνει τη φύση του αρχέγονου Αδάμ, μια φύση που είναι «απαθής» και «άφθαρτη».

Έτσι αυτός γίνεται ο Νέος Αδάμ. Γι' αυτό ο Χριστός έπαθε και πέθανε όχι «εξ αιτίας της αναγκαιότητας της φύσεως» -όχι «εξ ανάγκης φυσικής», αλλά με τη θέλησή του, «χάριν της οικονομίας» - «λόγω οικονομίας», «με τη θέληση της Θεότητας», «μέσω ενός θαύματος».

Εντούτοις, τα πάθη και ο θάνατος του Χριστού ήταν πραγματικά και αυθεντικά, όχι μια «γνώμη» ή «φαντασία». Αλλά αυτά ήταν εντελώς ελεύθερα, αφού αυτός ο θάνατος δεν ήταν θάνατος ενός «φθαρτού» και ενός «εμ-παθούς» («πάσχοντος») ανθρώπου, καί αφού δεν περιλάμβαναν τη θανάσιμη καταδίκη της Πτώσεως.

Δεν υπάρχει ακόμα αίρεση σ' αυτή τη διδασκαλία. Αλλά αυτή πλησιάζει σε μια άλλη (διδασκαλία). Η αντίληψη του Ιουλιανού για την ενότητα του Θε-Ανθρώπου είναι πληρέστερη από την αντίληψη του Σεβήρου. Αυτός αρνείται να «απαριθμήσει» ή να διακρίνει τις «φυσικές ιδιότητες» στη σύνθεση του Θε-Ανθρώπου.

Αρνείται ακόμα να διακρίνει «επί πλέον» «δύο ουσίες» μετά την ένωση. Γι' αυτόν, η έννοια της «ουσίας» είχε το ίδιο συγκεκριμένο («ατομικό») νόημα όπως η έννοια της «φύσεως» ή της «υποστάσεως».

Στην ενσάρκωση του Λόγου η «αφθαρσία» του προσληφθέντος σώματος είναι τόσο εξασφαλισμένη λόγω της στενής του ένωσης με τη Θεότητα, ώστε στο πάθος και τον θάνατο αυτή απομακρύνεται με κάποια οικονομική ανοχή εκ μέρους του Θεού.

Όπως το κατάλαβε ο Ιουλιανός, αυτό δεν παραβίασε την ανθρώπινη «ομοουσιότητα» του Σωτήρος. Οπωσδήποτε, όμως, αυτό σαφώς μεγαλοποίησε την «δυνητική αφομοίωση» του ανθρωπίνου από το Θείον δυνάμει της ίδιας της Ενσαρκώσεως.

Και πάλιν, αυτό σχετίζεται με μια έλλειψη αισθήματος για ελευθερία και με μια παθητική κατανόηση της «θεώσεως». Ο Ιουλιανός αντιλήφθηκε την «αφθαρσία» της αρχέγονης ανθρώπινης φύσεως ως αντικειμενική κατάστασή της μάλλον παρά ως μια ελεύθερη δυνατότητα, και κατάλαβε την «απάθεια» και την «αφθαρσία» στο Χριστό πολύ παθητικά.

Είναι αυτός ο ησυχασμός που παραβιάζει την ισορροπία του συστήματος του Ιουλιανού. Αυτός δεν ξεκινά από μια ανάλυση των μεταφυσικών εννοιών. Στο σύοτημά του αισθάνεται κανείς καθαρά την αποφασιστική σημασία του σωτηριολογικού ιδεώδους.

Οι οπαδοί του Ιουλιανού προχώρησαν ακόμα πιο πέρα. Ονομάζονταν «αφθαρτοδοκήτες» («aphtartodocetists» ή imperishable valetudinarians») και «φαντασιαστές». Αυτά τα ονόματα περιγράφουν εκεΐνον τον ησυχασμό - μάλλον παρά τον «Δοκητισμό»- που είναι τόσο χτυπητός στον τρόπο σκέψεώς τους. Το ανθρώπινο μεταμορφώνεται παθητικά. Άλλοι από τους οπαδούς του Ιουλιανού αισθάνονταν ότι ήταν αδύνατο να το ονομάσουν αυτό μεταμόρφωση και αδύνατο να πουν ότι η θεωθείσα ανθρωπότητα μέσα στην ενότητα του Θεανθρώπου ανήκει σε δημιούργημα (ότι είναι «creatural»).

Έτσι εμφανίστηκε η αίρεση των Ακτιστιτών (εκείνων που δεν παραδέχονταν ως «κτίσμα» την ανθρώπινη φύση του Χριστού). Μερικοί από τους οπαδούς του Σεβήρου, στις συζητήσεις τους για την ανθρώπινη διαγωγή του Χριστού, κατέληξαν επίσης σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Στην ενότητα του Θε-Ανθρώπου, το περιορισμένο της ανθρώπινης γνώσεως πρέπει να εξαφανιστεί αμέσως και κατά έναν παθητικό τρόπο. Διαφορετικά, εμφανίζεται ο διχασμός της ανθρώπινης «άγνοιας» και της Θείας παγγνωσίας, και η «ενότητα της φύσεως» καταστρέφεται.

Έτσι σκέφτονταν oι οπαδοί κάποιου Στέφανου στην Αλεξάνδρεια. Αυτός ο τρόπος σκέψεως μας θυμίζει εν μέρει τα επιχειρήματα -όχι το συμπέρασμα- του Απολιναρίου σχετικά με το αδύνατο μιας ενώσεως «δύο τελείων πραγμάτων» εξαιτίας ακριβώς του περιορισμένου και της έσχατης ασυνέπειας του ανθρώπινου νου. Εντούτοις, oι οπαδοί του Στεφάνου βρήκαν έναν άλλον τρόπο να βγουν από τη δυσκολία - αρνήθηκαν κάθε διαφορά στο Χριστό μετά την ένωση, στην οποία ακόμα και ο ανθρώπινος νους αμέσως ανυψώθηκε στη Θεία Παγγνωσία.

Εντούτοις, εδώ πάλι αναγγέλλεται μια ησυχαστική κατανόηση της ανθρώπινης σκέψεως. Σ' αυτό το θέμα η πλειονότητα των οπαδών του Σεβήρου ήταν «κρυπτικοί» - η παγγνωσία του Χριστού απλώς δεν φανερώνονταν στην ανθρώπινη φύση. Φαίνονταν ασεβές να υποθέσουν ότι η ανθρώπινη «άγνοια» του Χριστού -ιδιαίτερα για την Ημέρα της Κρίσεως- μπορούσε να ήταν πραγματική και όχι μια σκόπιμη μόνο αποσιώπηση.

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΤΤΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ 

Είναι αναγκαίο να ξαναθυμίσουμε δτι και για την ορθόδοξη θεολογία αυτό ήταν ένα αναπάντητο ερώτημα. Εντούτοις, κα για τους Μονοφυσίτες ήταν αναπάντητο. Με άλλα λόγια, μέσα στα όρια των Μονοφυσιτικών λογικών προϋποθέσεων αυτό μπορούσε να απαντηθεί μόνο με την παραδοχή της παθητικής αφομοιώσεως του ανθρωπίνου από το Θείον.

Όλες αυτές oι συζητήσεις φανερώνουν τη σύγχυση και την ασάφεια ενός θρησκευτικού δράματος που επλήγη από τον άνθρωπολογικό ησυχασμό. Υπάρχει μια εσωτερική διττότητα στη Μονοφυσιτική κίνηση, μια διχοτομία αισθήματος και σκέψεως, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Μονοφυσιτική θεολογία ήταν πιο ορθόδοξη από τα ιδεώδη τους ή, για να το πούμε διαφορετικά, ότι oι θεολόγοι στο Μονοφυσιτισμό ήταν πιο ορθόδοξοι από τους περισσότερους πιστούς αλλά oι θεολόγοι εμποδίζονταν να επιτύχουν την ύψιστη σαφήνεια από την ακατάλληλη «Μονοφυσιτική» γλώσσα. Γι' αυτό, ο Μονοφυσιτισμός γίνεται «περισσότερο ορθόδοξος» κατά έναν αναπάντεχο τρόπο ακριβώς όταν το θρησκευτικό κύμα υποχώρησε και η θεολογία έδωσε τη θέση της στο σχολαστικισμό.

Είναι σ' αυτήν την εποχή που η Μονοφυσιτική εγγύτητα προς τον Άγ. Κύριλλο φαίνεται τόσο προφανής γιατί αυτή είναι εγγύτητα στους λόγους, όχι στο πνεύμα. Η πηγή του Μονοφυσιτισμού δεν μπορεί να βρεθεί στις δογματικές διατυπώσεις αλλά στο θρησκευτικό πάθος. Όλο το πάθος του Μονοφυσιτισμού βρίσκεται στην αυτο-ταπείνωση του ανθρώπου, σε μια έντονη ανάγκη να υπερνικήσει το ανθρώπινο ως ανθρώπινο, και γι' αυτό στον ενστικτώδη αγώνα να διακρίνει τον Θε-Ανθρωπο από τον άνθρωπο πιο καθαρά ακόμα και μέσα στην ανθρωπότητά του. Αυτός ο αγώνας μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορες μορφές και με διάφορη δύναμη, που εξαρτάται από το πόσο σαφής και πόσο περιορισμένη είναι αυτή η καίουσα δίψα για ανθρώπινη αυτο-ταπείνωση η οποία ξεσπά από τα σκοτεινά βάθη του υποσυνειδήτου.

Δεν είναι τυχαίο που ο Μονοφυσιτισμός συνδέονταν τόσο στενά με τον ασκητικό φανατισμό, με τον ασκητικό αυτο-βασανισμό και με τη βία των αισθημάτων. Ούτε είναι τυχαίο ότι Ωριγενιστικά θέματα μιας καθολικής αποκαταστάσεως αναβίωσαν για μια ακόμα φορά σε Μονοφυσιτικούς κύκλους. Από αυτήν την άποψη η μοναχική μορφή του Σύρου μυστικού Στέφανου Bar-Sudhaile και η διδασκαλία του για καθολική αποκατάσταση και για μια «ομοουσιότητα» όλων των δημιουργημάτων με τον Θεό είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Ο Νεοπλατωνικός μυστικισμός διασταυρώνεται παραδόξως με την ανατολική μοιρολατρία. Μια αποθέωση της αυτο-ταπεινώσεως - τέτοιο είναι το παράδοξο του Μονοφυσιτισμού, και μόνο με αυτές τις ψυχολογικές προδιαθέσεις μπορεί κανείς να καταλάβει την τραγική ιστορία του Μονοφυσιτισμού. Ο αργοπορημένος επίλογος στη Μονοφυσιτική κίνηση θα είναι η τραγική Μονοθελητική λογομαχία.

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΛΟΓΟΜΑΧΙΑ ΚΑΙ Η ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

Στις δογματικές συζητήσεις του πέμπτου και έκτου αιώνα τέθηκε με πολλή δριμύτητα το ερώτημα της σημασίας των θεολογικών παραδόσεων. Η διδασκαλία της Εκκλησίας ήταν αμετάβλητη. Γι' αυτό ένα επιχείρημα βασισμένο στην αρχαιότητα, μια αναφορά στο παρελθόν, έχει μια ιδιαίτερη αποδεικτική ισχύν. Στις θεολογικές συζητήσεις αυτήν την εποχή η μαρτυρία από τους πατέρες παρατίθεται και μελετάται με ιδιαίτερη προσοχή.

Πράγματι, τώρα συντίθενται κώδικες και συλλογές των κειμένων των Πατέρων. Εντούτοις, την ίδια εποχή ανακαλύπτεται η ανάγκη να εκτιμηθεί το παρελθόν με κριτικόν τρόπο. Όλες οι ιστορικές παραδόσεις δεν μπορούν να γίνουν δεκτές. Το ερώτημα τέθηκε για πρώτη φορά ήδη τον τέταρτο αιώνα σε σχέση με τις διδασκαλίες του Ωριγένη. Αλλά ο Ωριγενισμός στην Τριαδολογική θεολογία υπερνικήθηκε σχεδόν σιωπηλά και το όνομα του Ωριγένη μνημονεύθηκε πολύ σπάνια.

Διαφορετικό ήταν ένα ερώτημα της Αντιοχειανής παραδόσεως. Στις Νεστοριανικές φιλονικίες καχυποψία επέπεσε πάνω σε όλο το θεολογικό παρελθόν της Ανατολής. Και εις απάντηση ετέθη το αντίθετο ερώτημα - για την Αλεξανδρινή παράδοση. Με την πάροδο του χρόνου γίνονταν όλο και περισσότερο προφανής η ανάγκη για μια κριτική σύνθεση και για μια αναθεώρηση των παραδόσεων, και κατά τους χρόνους του Ιουστινιανού έγινε η πρώτη προσπάθεια που κατέληξε σε μια Ιστορική σύνοψη.

Αυτή είναι η σημασία της Πέμπτης Οικουμενικής Συνόδου, το 553. Αυτή συγκλήθηκε για να κρίνει Τα Τρία Κεφάλαια - δηλαδή, να κρίνει κατ' ουσίαν την Αντιοχειανή θεολογία. Δεν είναι παράδοξο, εντούτοις, ότι σ' αυτήν τη σύνοδο τέθηκε επίσης και ένα γενικώτερο ερώτημα - το ερώτημα των «εγκρίτων πατέρων».

Ένας κατάλογος των πατέρων προτάθηκε από τον αυτοκράτορα σε μια του επιστολή που ο ίδιος διάβασε στην εναρκτήρια συνεδρίαση της Πέμπτης Οικουμενικής Συνόδου και ξαναδιαβάστηκε στην τρίτη συνεδρίασή της. Αυτός ο κατάλογος ρίχνει φως πάνω στη γενική και αόριστη αναφορά: «σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Πατέρων», «επόμενοι ταις διδασκαλίαις των Αγίων Πατέρων».

Τα ακόλουθα ονόματα δόθηκαν: Αθανάσιος, Ιλάριος, Βασίλειος, Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Γρηγόριος Νύσσης, Αμβρόσιος, Αυγουστίνος, Ιωάννης Χρυσόστομος, Θεόφιλος, Κύριλλος, Πρόκλος, καί Λέων. Αισθάνεται κανείς ένα ορισμένο σχήμα στην εκλογή των ονομάτων.

Φυσικά, οι δυτικοί ονομάζονται ακριβώς προς χάριν της Δύσεως - αυτοί δεν είχαν ποτέ καμιά αισθητή επίδραση στην Ανατολή και ήταν πολύ λίγο γνωστοί στην Ανατολή. Αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι από τους «Ανατολικούς» μόνο ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος κατονομάστηκε - παραδόξως ακριβώς κοντά με τον Θεόφιλο! Αυτό είναι ό,τι σήμαινε η κρίση για την «Ανατολή». Τα ονόματα των μεγάλων πατέρων του τέταρτου αιώνα δεν χρειάζονται καμιά εξήγηση αλλά υπήρχε νέα δριμύτητα στην απαρίθμηση των Αλεξανδρινών: Θεοφίλου και Κυρίλλο· και το όνομα του Πρόκλου τους συνοδεύει - είχαν κατά νουν, φυσικά, τον Τόμο του προς τους Αρμενίους.

Ο ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Αυτός ο κατάλογος (των ονομάτων) κάνει κάτι περισσότερο από το να αποκαλύπτει απλώς τις προσωπικές εκτιμήσεις και συμπάθειες του Ιουστινιανού - είναι χαρακτηριστικός της όλης εποχής. Ο Ιουστινιανός εξέφρασε απλώς την κυριαρχούσα διάθεση, δεν ήταν κανένας καινοτόμος. Προσπαθούσε να συνοψίσει. Αγωνίζονταν να ολοκληρώσει ένα πλήρες σύστημα Χριστιανικής κουλτούρας και ζωής. Αυτό το σχήμα έχει το δικό του μεγαλείο και περιλαμβάνει τη δική του μεγάλη αναλήθεια.

Οπωσδήποτε, ο Ιουστινιανός είχε στο νου του πάντοτε τη Χριστιανική αυτοκρατορία παρά την Εκκλησία. Η κυριαρχούσα ιδέα του ήταν ότι όλος ο κόσμος έπρεπε να γίνει Χριστιανικός - όλη η «κατοικημένη γη», η «γη οικουμένη». Γι' αυτήν θεωρούσε πως είχε κληθεί - για την άγια θεοκρατική κλήση ενός παγκόσμιου Χριστιανού αυτοκράτορα. Στα μάτια του αυτή η κλήση ήταν μια ιδιαίτερη δωρεά του Θεού, μια δεύτερη δωρεά, ανεξάρτητη από την ιερωσύνη. Είναι ακριβώς ο αυτοκράτορας που καλείται να πραγματοποιήσει το σύστημα του Χριστιανικού πολιτισμού (culture).

Κατά πολλούς τρόπους ο Ιουστινιανός προέτρεξε βίαια των γεγονότων. Βιάστηκε να ολοκληρώσει το οίκοδόμημά του. Αυτό εξηγεί την πολιτική του για την ενότητα και τον αγώνα του για την αποκατάσταση της καθολικής ενότητας της πίστεως που διασπάστηκε μετά τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. Αυτό συνδέεται επίσης με την ανάμιξή του στις ενγένει θεολογικές συζητήσεις. Ο Ιουστινιανός δεν ανέχονταν διαφωνίες, και στις συζητήσεις, χάριν της ενότητας, περισσότερο από μια φορά μεταβλήθηκε από «έναν Χριστιανικώτατον ηγεμόνα» σ' έναν Διοκλητιανό - σύγκριση του Πάπα Αγάθωνος το 536.

Πολύ συχνά η σύνθεση θα εκφυλίζονταν σε έναν βίαιο και άκαρπο συμβιβασμό. Υπήρξαν πολλοί τραγικοί σπασμοί οδύνης στην ιστορία της Πέμπτης Οικουμενικής Συνόδου, ιδιαίτερα στην προ-ϊστορία της. Είναι ενμέρει σωστό ότι το θέμα των Τριών Κεφαλαίων ετέθη σχεδόν συμπτωματικά και ότι η συζήτηση για τις Αντιοχειανικές παραδόσεις άρχισε και ανανεώθηκε τεχνητά. Ο Ιουστινιανός είχε τους στρατηγικούς του λόγους για τη δημοσίευση του περίφημου Διατάγματος του 544. Οι σύγχρονοι ισχυρίστηκαν ότι αυτό το διάταγμα υποκινήθηκε και ακόμα συντάχθηκε από τους Παλαιστίνιους Ωριγενιστές -τον Θεόδωρο Ασκιδά- oι οποίοι υπολόγιζαν να στρέψουν αλλού την προσοχή, μακριά από τον εαυτό τους. Αυτή η εξήγηση είναι πολύ απλοϊκή.

Υπήρχαν Τρία Κεφάλαια στο Διάταγμα: ένα για τον Θεόδωρο Μοψουεστίας και τα βιβλία του- ένα για τις αντιρρήσεις του Θεοδωρήτου προς τον Άγ. Κύριλλο· και ένα για την «ασεβή» επιστολή του Ίβα Εδέσσης προς τον Μάριν τον Πέρσην. Ο αυτοκράτορας πρότεινε αυτοί να αναθεματιστούν. Το Διάταγμα προκάλεσε μεγάλη έξαψη παντού. Φάνηκε ότι δημοσιεύθηκε για να ωφελήσει τους Μονοφυσίτες. Σ' αυτό φαίνονταν κρυμμένη η καταδίκη της Συνόδου της Χαλκηδόνας, αν και ο αυτοκράτορας άμεσα αναθεμάτιζε εκείνους που θα ερμήνευαν τα Κεφάλαιά του υπό αυτήν την έννοια.

Η αγανάκτηση ήταν ιδιαίτερα βίαιη στην Αφρική και στη Δύση γενικά. Οι αντίπαλοι του Διατάγματος δεν υποστήριζαν τόσο πολύ τους Αντιοχειανούς όσο θεωρούσαν ότι το ίδιο το Διάταγμα ήταν άκαιρο και επικίνδυνο στην πράξη. Είναι σωστό να αναθεωρούμε και να προσαρμόζουμε τις αποφάσεις των παλαιοτέρων συνόδων; Επιπλέον, ένα γενικό ερώτημα εγέρθηκε: είναι, γενικά, δυνατό να καταδικάζουμε μετά θάνατο πεθαμένους αδελφούς που βρίσκονται εν ειρήνη; Έχοντας αυτοί εμφανιστεί ενώπιον του δικαστηρίου του Θεού, δεν απομακρύνθηκαν από κάθε ανθρώπινο δικαστήριο; Οι υποστηρικτές του Διατάγματος φαίνονταν να είναι «διώκτες των νεκρών». Αυτοί αγωνίστηκαν γι' αυτό το θέμα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο θέμα. Ήταν οι Δυτικοί που δεν υποχωρούσαν. Ο Πάπας Βιγίλιος, ευρισκόμενος σε σύγχυση, αμφιταλαντεύονταν ανάμεσα στη βούληση του αυτοκράτορα και τη γνώμη της δικής του Εκκλησίας.

Η αμφιβολία διήρκεσε για πολλά χρόνια. Ο αυτοκράτορας επέμενε τα πράγματα να γίνουν όπως αυτός ήθελε και κατά καιρούς έγινε πράγματι σχεδόν ένας Διοκλητιανός. Τελικά, συγκλήθηκε μια Οικουμενική Σύνοδος το 553. Δεν ήταν εύκολο να πεισθούν οι Δυτικοί επίσκοποι, οι οποίοι είχαν ήδη συνέλθει στην Κωνσταντινούπολη, να εμφανιστούν στην Οικουμενική Σύνοδο, και οι αποφάσεις της Συνόδου έγιναν δεκτές στη Δύση μόνο ύστερα από έναν μακρόχρονο και επίμονο αγώνα.

Η Σύνοδος αναγνώρισε ως δυνατή την μετά θάνατον καταδίκη, συμφώνησε με τα επιχειρήματα του αυτοκράτορα, και εξέδωσε δεκατέσσερες αναθεματισμούς που επαναλάμβαναν τους περισσότερους αναθεματισμούς του 551. Στην αρχή του διατάγματος προηγείτο μια λεπτομερής ανάλυση των θεολογικών κειμένων που ήταν ύποπτα και η αντιπαραβολή τους με τα αναμφισβήτητα πρότυπα της ορθόδοξης πίστεως. Η επικίνδυνη ανακρίβεια των Αντιοχειανικών βιβλίων αποκαλύπτονταν για να την δουν όλοι.

Σε ορισμένο βαθμό αυτό ήταν μια αναθεώρηση του θέματος της Συνόδου της Εφέσου, όχι του θέματος της Συνόδου της Χαλκηδόνας. Θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει την επικαιρότητα μιας τέτοιας αναθεωρήσεως. Πολλοί αισθάνθηκαν πως δεν υπήρχε ανάγκη γι' αυτήν, ότι ψυχολογικά αυτή μπορούσε να ήταν επωφελής μόνο στους Μονοφυσίτες. Φαίνονταν ότι δεν είχε νόημα να πολεμά κανείς το Νεστοριανικό κίνδυνο όταν υπήρχε κίνδυνος που απειλούσε από την αντίθετη πλευρά.

Όλα αυτά τα επιχειρήματα ήταν πρακτικής φύσεως και εκείνοι που τα διατύπωναν δεν προχωρούσαν πέρα από τυπικές προκλήσεις. Αλλά ασχέτως των κινήτρων που έκαναν τον Ιουστινιανό να θέσει το θέμα των Τριών Κεφαλαίων, αυτός στην ουσία είχε δίκιο. Γι' αυτό η Σύνοδος δέχθηκε τους αναθεματισμούς του. Αυτοί αναιρούν και καταδικάζουν το Νεστοριανισμό λεπτομερώς, καθώς και τις εσφαλμένες διδασκαλίες του Απολιναρίου και του Ευτυχούς. Αυτό ήταν μια επίσημη επιβεβαίωση της Συνόδου της Εφέσου και μια νέα κρίση κατά των «Ανατολικών».

Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι και ο Ωριγενισμός καταδικάστηκε στη Σύνοδο. Για μια ακόμα φορά η πρωτοβουλία για την καταδίκη ανήκε στον αυτοκράτορα. Ήδη από το 543 ο αυτοκράτορας είχε εκδόσει δέκα αναθεματισμούς κατά του Ωριγένη και όλων εκείνων που υποστήριζαν τις ακάθαρτες γνώμες του. Αυτό το Διάταγμα έγινε δεκτό στην Κωνσταντινούπολη, στην Παλαιστίνη, και στη Ρώμη. Πριν από τη Σύνοδο ο Ιουστινιανός έστειλε μια νέα επιστολή για τον Ωριγένη στούς επισκόπους. Προφανώς, η καταδίκη του Ωριγένη διακηρύχθηκε από τους πατέρες που είχαν συνέλθει ενωρίτερα από την επίσημη έναρξη της Συνόδου. Γι' αυτό δεν λέγεται τίποτα γι' αυτήν στα «πρακτικά» της Συνόδου.

Οπωσδήποτε, αυτή περιλαμβάνεται στους αναθεματισμούς της Συνόδου (Αναθεματισμός 11), και ο Θεόδωρος Ασκιδάς την μνημονεύει κατά τη διάρκεια της ίδιας της Συνόδου. Λίγο μετά τη Σύνοδο ο Κύριλλος ο Σκυθοπολίτης μιλά για την καταδίκη του Ωριγένη και των Ωριγενιστών στο έργο του: «Βίος Σάβα» (« Vila Sabae») και κατά λέξη την εναποτυπώνει στην Οικουμενική Σύνοδο. Ο Δίδυμος και ο Ευάγριος καταδικάστηκαν μαζί με τον Ωριγένη. Καταδικάστηκαν επίσης και ορισμένες «ασεβείς γνώμες»» που εκφράστηκαν από τον ίδιο τον Ωριγένη και τους οπαδούς του.

Η καταδίκη αναφέρονταν πρωτίστως στους Παλαιστίνιους Ωριγενιστές που είχαν διαταράξει την ηρεμία μέσα στα τοπικά μοναστήρια. Αυτοί είχαν ήδη επικριθεί το 542 από τον Πατριάρχη Εφραίμ σε μια τοπική σύνοδο στην Αντιόχεια. Ακόμα ενωρίτερα ο Αντίπατρος, επίσκοπος Βόστρων στην Αραβία, έγραψε κατά του Ωριγενισμού. Ο Παλαιστινιακός Ωριγενισμός συνδέονταν με τον Σύρο Στέφανο Bar-Sudhaile. Στο Διάταγμά του ο Ιουστινιανός επαναλαμβάνει μόνο τις κατηγορίες που είχαν διατυπωθεί στις επαρχίες.

Όχι πολύ πριν από τη Σύνοδο μια ιδιαίτερη ομάδα έφθασε στην Κωνσταντινούπολη από το μοναστήρι του σεβάσμιου Σάβα με αρχηγό τον Ηγούμενο Κόνωνα. Οι μοναχοί παρουσίασαν στον αυτοκράτορα μια ιδιαίτερη αναφορά που περιλάμβανε μια έκθεση «όλης της ασεβείας». Είναι δύσκολο να πει κανείς με πόση ακρίβεια παρουσιάστηκε ο Ωριγένης από τους κατηγόρους του. Οπωσδήποτε, οι γνώμες που καταδικάστηκαν απορρέουν πράγματι από τις λογικές του προϋποθέσεις.

Το Διάταγμα του 543 καταδίκασε το δόγμα της προϋπάρξεως των ψυχών και της μετεμψυχώσεως· το δόγμα της αιώνιας ψυχής του Χριστού που ενώθηκε με το Θείο Λόγο πριν από την Ενσάρκωση· το δόγμα ότι αυτός δεν ήταν μόνο ένας άνθρωπος προς χάριν των ανθρώπων αλλά και ένα Σεραφίμ για τα Σεραφίμ, και ότι αυτός θα σταυρώνονταν για τους δαίμονες· και το δόγμα της αποκαταστάσεως. Αυτοί προχωρούν σε περισσότερες λεπτομέρειες στην επιστολή του 552.

Εδώ δίνεται μια σκιαγραφία όλου του συστήματος. Βασική του ιδέα είναι ότι τα πάντα δημιουργήθηκαν προαιωνίως με τέλεια πνευματικότητα και ότι ο σημερινός ετερογενής και σωματικός κόσμος εμφανίστηκε διαμέσου της Πτώσεως. Η κοσμική πορεία θα τερματιστεί με μια παγκόσμια αποκατάσταση και απενσωμάτωση παντός ό,τι υπάρχει. Αυτή είναι η σκιαγράφηση του ίδιου του Ωριγένη. Μπορούμε να πούμε με ακρίβεια τι είλκυσε σ' αυτό το σύστημα τους Ωριγενιστές του έκτου αιώνα. Ο Κύριλλος ο Σκυθοπολίτης μιλά για τη διαίρεση των Παλαιστίνιων Ωριγενιστών σε «ισοχρίστους» και «πρωτοκτίστους».

Οι λέξεις (αυτές) είναι εντελώς διαφανείς. Το «ισόχριστοι» βεβαίωνε ότι στην αποκατάσταση των πάντων καθένας θα γίνει «ίσος τω Χριστώ». Αυτό το συμπέρασμα δεν εξάγεται άμεσα από τις ανθρωπολογικές και Χριστολογικές ιδέες του Ωριγένη. Το «πρωτόκτιστοι» προφανώς μιλούσε όχι τόσο πολύ για την αποκατάσταση όσο για την προΰπαρξη, ιδιαίτερα την προΰπαρξή της ψυχής του Ιησού ως του «πρώτου κτίσματος». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί αυτές οι ιδέες μπόρεσαν να διαδοθούν μεταξύ ακριβώς των μοναχών - οδηγούν κατά φυσικό τρόπο σε συμπεράσματα πρακτικής φύσεως για τις ατραπούς των ασκητικών επιτευγμάτων.

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ TOΥ ΩΡΙΓΕΝΙΣΜΟΥ ΩΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Αφετέρου θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει την ανάγκη που ανακίνησε το θέμα του Ωριγένη σε μια Οικουμενική Σύνοδο. Αλλά η σφαλερότητα του Ωριγένη δεν ήγειρε καμιά αμφιβολία. Η καταδίκη του Ωριγενισμού στην Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο ήταν μια καταδίκη των εσωτερικών πειρασμών της αρχαίας Αλεξανδρικής θεολογίας η οποία δεν είχε χάσει ακόμα την επίδρασή της σε διάσημους και μάλλον ευρείς κύκλους. Οι απαγορεύσεις της Πέμπτης Οικουμενικής Συνόδου σήμαιναν μια κρίση για τα λάθη του παρελθόντος. Είναι μαρτυρία μιας «κρίσεως» μέσα στη Θεολογική συνείδηση. Οι παραδόσεις της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας διασπάζονται. Η Βυζαντινή εποχή έχει αρχίσει.

ΠΗΓΗ ''ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ''