Την έχουν εκείνοι που μ’ ευκολία επικαλούνται την χριστιανική θύραθεν παιδεία τους και μ’ όσα εκείνη φιλοξενεί. Ταυτόχρονα, κατ' αυτούς πρέπει οι υπόλοιποι -υπεύθυνοι και μη - ν’ αποδεχθούν τις κάποιες γνώσεις τους.
Το θέμα γίνεται όμως δύσκολο και λαμβάνει άλλες διαστάσεις όταν γίνεται υπόμνηση του λάθους, άσχετα πού υπάρχει ευθύνη γι’ αυτό. Τότε, με περισσή αυταρέσκεια και εμφανή εγωισμό δεν διορθώνουν τα κακώς κείμενα, παρά ορθώνουν αντιλογία χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Λείπει η ταπείνωση δυστυχώς πρώτιστα από τους θρησκευόμενους. Η παραδοχή των σφαλμάτων τους είναι μόνο άκουσμα σε κηρύγματα και ποτέ αφορμή ή όρος για σωτήρια. Έτσι, η επιχειρούμενη ανατροπή των λαθεμένων γνώσεών τους ακουμπά την επανάστασή τους, την απαξίωση του συνομιλητή τους και φτάνει και στην….. κόλασή τους («με κολάσατε») . Ταυτόχρονα αποθέτουν την ευθύνη της αποστασίας τους από την Εκκλησία σ’ όσους τους παρατηρούν για τα στραβά που ξέρουν ή και πράττουν («μάς διώχνεται από την Εκκλησία» η προσφιλέστατη έκφρασή τους), παρά στην σθεναρή και αδικαιολόγητη άρνηση ν' ακούσουν.
Δεν θέλουν να αποχωρισθούν τα στρεβλά που γνωρίζουν ή επιλέγουν. Μπορεί στην ζωή τους όλα να τα έχουν -σαν τον πρωταγωνιστή του αυριανού Ευαγγελίου-, τους λείπει όμως η διάθεση υπακοής και με επιπολαιότητα φεύγουν. Με την τακτική τους αυτή συντηρούν απλά την νοσηρή πνευματικότητά τους, εκείνη παραχωρεί θέση στην έλλειψη μαθητείας και καταλήγει σε πνεύμα ανυπακοής. Τους αρέσει να κατευθύνουν την σκέψη τους και την πρακτική τους μόνο σ’ όσα πατροπαράδοτα έμαθαν από αδαείς. Εξυπηρετείται ποικιλότροπα μόνο το προσωπικό τους συμφέρον.
Βέβαια δεν ευθύνονται μόνο αυτοί που έπλασαν δική τους λειτουργική πράξη και θεολογική σκέψη. Τους ευνόησε και η νοοτροπία αρκετών να συντηρήσουν σχέσεις συμφέροντος με το λιβανωτό του λαϊκισμού και της επιδοκιμασίας για τα έργα τους, τις απαιτήσεις τους, τις απόψεις τους και γενικά με το «χάϊδεμα» των αυτιών. Γίνονται τα παραπάνω σε συνδυασμό με την νωθρότητα, την ραστώνη, την παραίτηση όλων όσων δεν θέλουν να ταράξουν νερά λιμνάζοντα αμαθείας ή ημιμάθειας, μαζί με την διατήρηση και συντήρηση σχέσεων ποικίλων συμφερόντων. Είναι όλοι όσοι αφήνουν υποτίθεται συνειδητούς χριστιανούς, να υπερηφανεύονται ότι εκείνοι μόνο γνωρίζουν το σωστό, αυτό που έμαθαν από έναν κληρικό ή είδαν σε κάποιο πρόγονό τους. Η εμμονή τους να μη αναθεωρήσουν τις ιδέες τους είναι πεισματική και πειρασμική.
Η επίδειξη γνώσεων ύποπτης προέλευσης και η αποφυγή τεκμηριωμένης αναίρεσης αυτών, οδηγούν πολλούς στην λεκτική ειρωνική αντιμετώπιση, ενώ στην καλύτερη περίπτωση υπάρχει το υποκριτικό «συγνώμη». Αφού έχει γίνει το λάθος, τότε αντιλαμβάνονται ότι έπρεπε να είχαν ρωτήσει, όπως κάνουν αλλού (π.χ. σε γιατρούς). Τότε η επίκληση της συγχώρεσης έρχεται ως εύκολη δικαιολογία και κάλυψη αφέλειας ή και υστεροβουλίας.
Προτιμότερη γι’ αυτούς είναι η παραπληροφόρηση παρά η υποχώρηση από την πολυπραγμωσύνη. Πλούτο δεν έχουμε μόνο χρημάτων, αλλά και γνώσεων. Η πηγή, η χρήση και η επίδειξή τους έχει σημασία. "Στην ημιμάθεια, καλύτερη είναι η αμάθεια", λέει ο λαός μας. Τα λάθη πρέπει να τα διορθώνουμε, όταν μας γίνεται υπόδειξη. Η φυγή δείχνει εγωπάθεια, για την οποία χαίρεται ο διάβολος.
Μπορεί να τα έχουμε όλα ως χριστιανοί και να μας λείπει το πνεύμα ανατροπής, η προθυμία αποδοχής και η απόφαση αλλαγής. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα απομακρυνόμαστε στην ουσία από την Εκκλησία, θα παραμένουμε στις ψευδογνώσεις μας και θα ζούμε με την έπαρση του ανίδεου - πολύξερου.
