Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ Π. ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΙΩΤΗ. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Π. ΣΑΒΒΑ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ Ι. Μ. ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΑΥΤΗΣ

       Σέ Ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου, τῆς κατά κόσμον πατρίδος μου, ἀφοῦ ἐγκωμιάστηκε ἡ λεγομένη Μεγάλη καί Ἁγία Σύνοδος ὡς «…..μεγάλη εὐλογία καί τιμήν διά τήν Ἐκκλησίαν μας καί ὅλους ἡμᾶς, ἡ πραγματοποίησις εἰς τόν τόπον μας μετά ἀπό 1300 ἔτη περίπου τοῦ μοναδικοῦ τούτου ἱστορικοῦ γεγονότος...... », ἀναφέρθηκαν καί στήν ἐλαχιστότητά μου ὡς ἑξῆς:

    «Ὁ π. Σάββας Λαυριώτης ἐκ τῆς Ἱ.Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους, εἶναι ἀνεπιθύμητος εἰς τήν Μητρόπολίν μας καί παρακαλεῖσθε νά μήν ἔχετε κοινωνίαν μαζί του. Ἄγεται καί φέρεται εἰς τήν Ἐπαρχίαν μας, ὑβρίζει τόν Πατριάρχην, παρουσιάζεται εἰς τοπικόν τηλεοπτικόν μέσον ἄνευ ἀδείας, καθώς καί εἰς ἐκδηλώσεις πού ἀντίκεινται πρός τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Μεγάλην Σύνοδον».

     Ἐπίσης, σέ γράμμα πού ἔστειλαν στό Πατριαρχεῖον, στήν Ἱερά Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους, καί εἰς τήν Μονήν μου, μέ κατηγοροῦν πώς διχάζω, τρομοκρατῶ καί παραπληροφορῶ τόν πιστό κρητικό λαό, καί πώς κυκλοφορῶ ( ἄκουσον - ἄκουσον ) μέ συνοδεία μπράβων, καί μέ Χρυσαυγίτες στά Χανιά, καί σέ ἐκδηλώσεις ἐναντίον τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου!!!

   Πραγματικά ξεπέρασαν τόν ἑαυτόν τους καί κάθε ἐπιστημονική  φαντασία. Δέν θά ἀσχολούμην κἄν μέ τέτοιες κακοήθειες καί συκοφαντικές δυσφημήσεις, διότι ὅλοι ὅσοι γνωρίζουν στήν Κρήτη τον π. Σάββα, καταλαβαίνουν πώς αὐτό γίνεται ἐπειδή,  ὡς Ἁγιορεῖτες, ὅντως πληροφοροῦμε ὁρθόδοξα καί ἔγκυρα τόν κόσμο. Ἄλλωστε, ἡ ἐκδήλωση πού ἔκαναν μέ καλεσμένο τόν π. Βασίλειο Γοντικάκη καί ἄλλους, ἦταν ὡς ἀντίβαρο τῆς παρουσίας μας καί τῆς ἔγκυρης πληροφορήσεως πού παρέχουμε στόν Κρητικό Λαό. Ὅπως ἐπίσης γνωρίζω, πώς ὁ ἀγαπητός καί παραδοσιακός Ἐπίσκοπος Χανίων κ.κ. Δαμασκηνός, πού πολύ τόν ἐκτιμῶ καί τόν ἀγαπῶ, ἔχει πέσει θῦμα παραπληροφόρησης, ἰδιαιτέρως ἀπό τόν Πρωτοσύγγελό του καί διαφόρους καλοθελητάδες, γιά τό τί ἔχει συμβεῖ. Γιά αὐτόν τό λόγο ἐξηγοῦμαι:

       1^ον Ὅντως, τό τοπικό τηλεοπτικό κανάλι Νέα Τηλεόραση, μοῦ ἀπηύθυνε πρόσκληση, νά παρουσιαστῶ ζωντανά, γιά νά μιλήσουμε γιά τήν κάρτα τοῦ πολίτη, τό θέμα τῆς Συνόδου, καθώς καί ἄλλα. Ὁ καθένας μπορεῖ νά δεῖ τί εἰπώθηκε στήν ἐκπομπή καί νά βγάλει τά συμπεράσματά του, ἀφοῦ εἶναι ἀναρτημένο στό διαδίκτυο. Σέ καμία περίπτωση δέν ἐξύβρισα πρόσωπα, καί ἰδιαίτερα τόν Πατριάρχη, καί δέν κακολόγησα κανέναν, ἀλλά εἰπώθηκε ἡ ἀλήθεια. Ὁ Πρωτοσύγγελος πού ἐπικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί μου πρίν ἀπό τήν ἐκπομπή, μοῦ εἶπε πώς δέν ἔχω εὐλογία νά παρουσιαστῶ στό κανάλι. Τοῦ ἀπάντησα πώς δέν εἶναι στήν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας καί δέν μπορεῖ  νά μοῦ τό ἀπαγορεύσει, ὅπως ἔχουν κάνει γιά τούς ἐκκλησιαστικούς χώρους, πού φυσικά τό τηρῶ. Ἐξάλλου, τούς κάθε λογῆς αἱρετικούς τούς ἀφήνουν ἐλεύθερους νά ὁμιλοῦν στήν τηλεόραση, στό ραδιόφωνο, σέ συγκεντρώσεις, κ.λ.π. Σε αὐτούς γιατί δέν κάνουν συστάσεις νά μήν ὁμιλοῦν στό ποίμνιό τους, πού τούς τό ἔχει ἐμπιστευθεῖ τό Ἅγιον Πνεύμα; Αὐτό ἰσχύει μόνο γιά ἕναν Ἁγιορείτη πού λέει τήν ἀλήθεια; Ὅσον ἀφορᾶ στήν παραπληροφόρηση καί στήν κινδυνολογία, αὐτά εἶναι συκοφαντίες καί εὔκολα κάποιος τό ἀντιλαμβάνεται ὅταν δεῖ τήν ἐκπομπή.

       2^ον Μέ συκοφαντοῦν πώς δέν ἔχω εὐλογία ἀπό τό Μοναστήρι μου να μιλῶ καί τό κάνω ἀπό μόνος μου. Στό Μοναστήρι μου, ἤδη ἔχω δηλώσει πώς δέν κάνουμε ὑπακοή ὅταν πρόκειται γιά θέματα ἀνηθικότητας, ἤ γιά δογματικά θέματα. Ἐξάλλου, ἔχω τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ μου πατρός καί 300 ἐρημιτῶν πού μέ ἐνθαρρύνουν νά μιλήσω, διότι αὐτοί δέν ἔχουν τό βῆμα τοῦ λόγου πού ἔχουμε ἐμεῖς.

   3^ον Μέ συκοφαντοῦν, ἀνυπόστατα, πώς πηγαίνω σέ ἐκδηλώσεις πού ἀντίκεινται στήν Μεγάλη καί Ἁγία Σύνοδο. Στήν μόνη ἐκδήλωση πού παρευρέθηκα ὡς ἀκροατής καί ὄχι ὡς ὁμιλητής, ἦταν τῆς Συνάξεως τῶν Ὀρθοδόξων Κρητῶν καί τῆς Ἐστίας Πατερικῶν Μελετῶν Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Μεθώνης, μέ ὁμιλητή τόν κ. Κυριάκο Κυριαζόπουλο, Καθηγητή Ἐκκλησιαστικοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τοῦ Α.Π.Θ., δικηγόρο παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ καί θεολόγο, πού αὐτή ἔγινε γιά ἐνημέρωση καί ὄχι γιά πολεμική τῆς Συνόδου.

    4^ον Μέ συκοφαντοῦν πώς σχετίζομαι μέ τήν Χρυσή Αὐγή, καί κυκλοφορῶ στά Χανιά μέ συνοδεία μπράβων. Πρᾶγμα τελείως ἀνυπόστατο, κακόβουλο καί γελοῖο. Μπέρδεψαν τόν κ. Γεώργιο Βλαμάκη, ἀρχιτέκτονα, συντονιστή τῆς ἐκδηλώσεως στό ξενοδοχεῖον ΑΚΑΛΗ στά Χανιά μέ ὀμιλητή τόν κ. Κυριάκο Κυριαζόπουλο, ὁ ὁποῖος μέ εἶχε καλέσει στήν ἐκδήλωση πού ὀργάνωσαν, μέ τόν κ. Στέλλιο Βλαμάκη, ἀρχηγό τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς στά Χανιά. Καί μόνον ἀπό αὐτό καταδεικνύεται πώς θέλουν μέ κάθε τρόπο νά μέ διαβάλλουν, διότι θέλουν νά μᾶς φιμώσουν τό στόμα γιά νά μήν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις καί ἔγκυρη πληροφόρηση τοῦ πιστοῦ Κρητικοῦ Λαοῦ.

     5^ον  Μέ ποιά δικαιολογία ἐπιβάλλουν στούς Ἱερείς τους νά μήν ἔχουν ἐπικοινωνία μαζί μου; Μήπως εἶμαι αἱρετικός; Θέλουν νά ἐφαρμόσουν τούς κανόνες Κανονικοῦ Δικαίου στό πρόσωπό μου καί τήν σωρεία παραβάσεων τῶν Ἱερῶν Κανόνων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου δέν τίς βλέπουν; Ὡς προϊστάμενό τους δέν θά τόν ἐλέγξουν κάποτε, ὅτι δέν ὀρθοτομεῖ τόν λόγο τῆς ἀληθείας Ἀλλά τό πρῶτο εἶναι ἀρεστό στόν Πατριάρχη, ἐνῶ τό δεύτερο θά τόν ἐξόργιζε καί ἔτσι θά εἶχαν πρόβλημα καί μέ τίς θεσούλες τους καί μέ τήν καριέρα τους. Γιατί ὅλα αὐτά πού προαναφέραμε μᾶς ὁδηγοῦν ἀβίαστα στό παραπάνω συμπέρασμα. Καί μήν προφασίζονται πώς ἐπειδή εἶναι Πατριάρχης δέν μποροῦν νά τόν ἐλέγξουν, διότι οἱ περισσότεροι καί μεγαλύτεροι αἱρετικοί ἀνά τούς αἰώνας ἦταν Πατριάρχες.

  Λυπᾶμαι πολύ Ἅγιε Χανίων καί λοιποί, ἀλλά κανένας ἐκφοβισμός, κανένας περιορισμός καί ὁ,τιδήποτε ἄλλο κάνετε ἐσεῖς ἤ ὁ ὁποιοσδήποτε, δέν πρόκειται, μέ τήν χάρη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά μᾶς σταματήσει νά διατρανώνουμε τήν διαχρονική ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς καθημαγμένης, ἀπό τά αἵματα τῶν Μαρτύρων μας, Ὀρθόδοξης Πίστης. Πρῶτον, διότι ὅλα ὅσα λέτε γιά μένα εἶναι ἀνυπόστατα, ψευδῆ καί συκοφαντικά καί δεύτερον, διότι ἔχουμε ἐντολή ἀπό τόν ἴδιο τόν Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας, νά ὁμολογοῦμε τήν ἀλήθεια ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά καί κάτι ἄλλο:

    Συγχωρέστε με πού θά ὁμιλήσω ὡς ἄφρων, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἀλλά τό ἐπιβάλλει ἡ περίσταση. Τό 1996 ὑπηρετοῦσα τήν πατρίδα μου στό ἐπίλεκτον σῶμα τῶν καταδρομέων ἀλεξιπτωτιστῶν, στήν Πρώτη Μοίρα Ἀλεξιπτωτιστῶν τοῦ Μάλεμε,  στά Χανιά τῆς Κρήτης. Ὅταν λοιπόν, συνέβη τό περιστατικό μέ τά Ἴμια, τότε μαζί μέ τά ἄλλα παιδιά πού ὑπηρετούσα, ἀφοῦ συναχθήκαμε καί ἀντιληφθήκαμε τό σοβαρόν τῆς ὑποθέσεως, συγκινημένοι  ὑποσχεθήκαμε ὁ ἕνας στόν ἄλλον ὅτι θά πολεμήσουμε γιά τόν Χριστό, τήν Πατρίδα μας καί τούς συγγενεῖς μας μέχρι θανάτου. Καί τώρα ἔρχονται καί μοῦ λένε, πώς εἶμαι ἀνεπιθύμητος στό μέρος πού θά ἔδινα τήν ζωή μου γι’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού τώρα μέ διώκουν, ἐπειδή λέω τήν ἀλήθεια πού αὐτοί φοβοῦνται νά ποῦν. Σέ καμμία περίπτωση. Ἐγώ ἤδη σᾶς ἔχω συγχωρέσει, ἔστω καί ἀν ἐσεῖς συνεχίσετε τήν πολεμική σας. Ἀλλά θά ἦταν φρόνιμο ἀπό μέρους σας νά τό σταματήσετε ἐδῶ, ἀκόμα καί ἀν δέν ζητήσετε συγνώμη.

         Εὔχομαι ὁ Πανάγαθος Θεός νά δίνει φώτιση, ὁμολογία καί καλήν ἀπολογίαν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλους μας καί κυρίως στούς Ἐπισκόπους πού δέν ὁμιλοῦν.

Μετά τιμῆς, ἀληθείας καί ἀγάπης

Γέρων Σάββας

ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

ΠΗΓΗ: ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ''

Μήνυµα Ἐγρηγόρσεως

†
Μήνυµα
Ἐγρηγόρσεως καὶ Πιστότητος 
εἰς τὴν «Ὀρθὴν τῆς Πίστεως Ὁµολογίαν» 
τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

† Κυριακὴ τῆς Σαµαρείτιδος, 16η Μαΐου 2016 ἐκ. ἡµ.

Ἡ «Ὑγιαίνουσα Διδασκαλία» τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων  καὶ τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων καὶ ἡ λεγοµένη Μεγάλη Σύνοδος τῶν Οἰκουµενιστῶν 

Ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουµενισµοῦ

Α’. Εἰσαγωγὴ-Κριτικὴ στάσις καὶ προετοιµασία

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Συλλειτουργοί·
Ἀγαπητὰ ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῇ Γνησίᾳ Ὀρθοδοξίᾳ τέκνα·

1. Ἡµεῖς, οἱ ἀξιωθέντες, ἐλέῳ καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Σωτῆρος ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ διακονοῦµε τὸ Μικρὸν Ποίµνιον τῆς Γνησίας Ἐκκλησίας, εὐχόµεθα ἐκ µέσης καρδίας διὰ τὸν στηριγµόν Σας εἰς τὴν «῾Υγιαίνουσαν Διδασκαλίαν» τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων, καὶ Σᾶς ἀσπαζόµεθα ἐν τῷ Φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς ἀµωµήτου ἡµῶν Πίστεως.

2. Κατὰ τὰς ἡµέρας αὐτάς, Χάριτι Θεοῦ καὶ βοηθείᾳ τῆς Θεοτόκου, ἔχουµε συνέλθει Ἕλληνες, Ρῶσοι καὶ Ρουµᾶνοι Ποιµένες καὶ Ἀντιπρόσωποι τῶν ἀνὰ τὴν οἰκουµένην Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, προκειµένου νὰ συµµετάσχουµε εἰς τὸ ἐξαιρετικὸν πράγµατι Γεγονὸς τῆς ἐπισήµου συµπεριλήψεως εἰς τὸ Ὀρθόδοξον Ἁγιολόγιον τοῦ Ὁµολογητοῦ Ἱεράρχου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόµου (Καβουρίδου, † 1955), ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ δὲ αὐτῇ, συσκεπτόµενοι ἀπὸ κοινοῦ, νὰ Σᾶς ἀπευθύνουµε λόγον εἰρήνης, παραµυθίας, ἐνισχύσεως καὶ ἐνηµερώσεως.

3. Τοῦτο θεωροῦµεν ἀναγκαῖον, ἐφ᾿ ὅσον ἐπίκειται ἡ σύγκλησις, µετὰ ἀπὸ τρεῖς ἑβδοµάδας, ὑπὸ τῶν Οἰκουµενιστῶν, ἤτοι τῶν λεγοµένων ἐπισήµων Ἐκκλησιῶν, τῆς ἀπὸ δεκαετηρίδων ἑτοιµαζοµένης καὶ καλουµένης ὑπ᾿ αὐτῶν Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, τῆς ὁποίας τὸ κῦρος ἀµφισβητεῖται ἤδη ἰσχυρότατα ἀκόµη καὶ ἀπὸ τοὺς ἐν Καινοτοµίᾳ θεολόγους καὶ εἰδήµονας, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πλέον συνειδητοποιήσει πλήρως, ὅτι ὁ Οἰκουµενισµὸς ἀποτελεῖ µίαν ἐκκλησιολογικὴν παναίρεσιν κατά τε τὴν πρᾶξιν καὶ τὴν θεωρίαν.

4. Βεβαίως, πρὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου αὐτῆς τῶν Οἰκουµενιστῶν καὶ πρὸ τῶν τελικῶν αὐτῆς ἀποφάσεων δὲν δυνάµεθα νὰ ἐκφέρωµεν λόγον ὁριστικὸν καὶ ἀποφαντικὸν περὶ αὐτῆς· ἐν τούτοις, δυνάµεθα νὰ τηρήσωµεν κριτικὴν στάσιν ἔναντι τῆς Συνόδου αὐτῆς καὶ νὰ ἑτοιµασθοῦµε διὰ τὰ µετὰ ἀπὸ αὐτήν, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι γνωστὰ καὶ ἀπολύτως τεκµηριωµένα τόσον ἡ ἀφετηρία, ἡ ἐξέλιξις, τὰ στάδια καὶ αἱ µεταλλάξεις αὐτῆς, τὰ θεµέλια καὶ τὰ δοµικὰ αὐτῆς ὑλικά, ὅσον καὶ τὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἐπὶ ἕνα καὶ πλέον αἰῶνα εἰργάσθησαν µεθοδικὰ πρὸς ἐπίτευξιν τῆς Συνόδου αὐτῆς, χωρὶς ὅµως τὰς γνησίας ὀρθοδόξους ἁγιοπατερικὰς καὶ ἁγιοσυνοδικὰς προϋποθέσεις.

* * *

Β’. Τύποις καὶ οὐσίᾳ, ὄχι «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος»

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Συλλειτουργοί·
Ἀγαπητὰ ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῇ Γνησίᾳ Ὀρθοδοξίᾳ τέκνα·

1. Ἐν πρώτοις, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκαλῆται καὶ θεωρῆται Ἁγία, ἡ Σύνοδος αὐτὴ τῶν Οἰκουµενιστῶν, διότι δὲν ὑπάρχει προοπτικὴ ἐπικυρώσεως τῶν πρὸ αὐτῆς Ἁγίων Οἰκουµενικῶν καὶ Πανορθοδόξων Συνόδων, ἀλλὰ µᾶλλον ἔχει προγραµµατισθῆ νὰ ἀντινοµοθετήσῃ πρὸς αὐτάς, ἐφ᾿ ὅσον –ὡς εἶναι γνωστὸν– αἱ ποικίλαι ἐκκλήσεις διὰ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν Ἁγίων Η’ καὶ Θ’ Οἰκουµενικῶν Συνόδων ἀπερρίφθησαν, προκειµένου νὰ µὴ δυσαρεστηθοῦν οἱ ἑτερόδοξοι τῆς Δύσεως, οὕτω δὲ οἱ Οἰκουµενισταὶ ἀρνοῦνται ἐν τῇ πράξει τὴν συνέχειαν τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τὸν χρυσοῦν κανόνα τοῦ Ἁγίου Βικεντίου Λερίνης: «Id teneamus quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est», ἤτοι: τοῦτο κρατῶµεν, ὅπερ ἁπανταχοῦ, ὅπερ ἀείποτε, ὅπερ ὑφ᾿ ἁπάντων ἐπιστεύθη.

2. Ἐπὶ πλέον, βάσει τῆς σχετικῆς θεµατολογίας καὶ τῶν κειµένων πρὸς τελικὴν ἔγκρισιν ὑπὸ τῆς Συνόδου τῶν ἐκτρεποµένων Οἰκουµενιστῶν, διαπιστώνεται, ὅτι ἡ λεγοµένη αὐτὴ Μεγάλη Σύνοδος δὲν θὰ εἶναι καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρῆται Μεγάλη οὔτε κατὰ τὸν τύπον οὔτε κατὰ τὴν οὐσίαν· ἀντιθέτως µάλιστα: θὰ εἶναι µικρὰ καὶ ἐλαχίστη, κατὰ τὸν λόγον τοῦ Σωτῆρος µας (πρβλ. Ματθ. ε’ 19), ὁπωσδήποτε δὲ θὰ ἀποκλεισθῇ ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Συνειδήσεως.

3. Δὲν θὰ εἶναι τυπικῶς αὐτὴ ἡ Σύνοδος ὄντως Μεγάλη, ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἀριθµὸν τῶν Συνέδρων, διότι –βάσει τοῦ Κανονισµοῦ αὐτῆς– θὰ ἀποτελῇ τελικῶς µίαν διευρυµένην Σύναξιν Προκαθηµένων, βασιζοµένην εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἀντιπροσωπεύσεως, κατὰ τὴν ὁποίαν ἑκάστη Τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἔχῃ µίαν µόνο ψῆφον, πρᾶγµα τὸ ὁποῖον εἶναι ἀδιανόητον διὰ µίαν γνησίαν Ἐκκλησιαστικὴν Σύνοδον τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεώς µας.

4. Τοιουτοτρόπως, ἡ Σύνοδος αὐτὴ τῶν καινοτόµων Οἰκουµενιστῶν δὲν πληροῖ τοὺς ὅρους µιᾶς ὄντως Συνόδου τῆς Παραδόσεως, διότι τὸ αὐθεντικὸν Συνοδικὸν Ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ ἔκφρασιν τῆς οὐσίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀπαιτεῖ τὴν κατάθεσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐµπειρίας ὑπὸ τοῦ συνόλου τῶν Ἐπισκόπων καὶ ἐξ ὀνόµατος τοῦ χριστωνύµου Λαοῦ ἑκάστης Ἐπισκοπῆς, ἐφ᾿ ὅσον –κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν– ὁ Ἐπίσκοπος ἐκπροσωπεῖ τὴν ὑπ᾿ αὐτὸν Τοπικὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὴν Σύνοδον, ἡ δὲ γνησιότης τῆς τριπλῆς αὐτοῦ Διακονίας (Διακονία Μυστηρίων, Διδασκαλίας καὶ Διοικήσεως), συνιστᾶ καὶ ἐπιβεβαιώνει τὴν πιστότητα καὶ τὸ ἀσάλευτον, τόσον Αὐτοῦ, ὅσον καὶ τοῦ περὶ αὐτὸν Κλήρου καὶ Λαοῦ, εἰς τὴν Εὐαγγελικὴν Ἀλήθειαν, ἤτοι εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Ζωῆς.

5. Τὸ ἀντιπροσωπευτικὸν σύστηµα εἶναι κατ᾿ οὐσίαν ἀντι-συνοδικὸν σύστηµα, διότι ἀποκλείει τὴν συµµετοχὴν εἰς τὴν Σύνοδον ἐκείνων τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐξέφραζαν τὴν διαφωνίαν αὐτῶν πρὸς τὴν θεωρίαν καὶ τὴν πρᾶξιν τοῦ ἐκκλησιοµάχου Οἰκουµενισµοῦ, ταυτοχρόνως δὲ εἶναι σαφές, ὅτι ἐπιδιώκει τὴν ἀνάδειξιν τῆς γνώµης τῶν ἐλαχίστων –προεκλεγέντων καταλλήλως– ἀντιπροσώπων, ὡς ἔκφρασιν δῆθεν πανορθοδόξου συµφωνίας

6. Κατὰ δὲ τὴν οὐσίαν, δὲν θὰ εἶναι ὄντως Μεγάλη ἡ Σύνοδος αὐτὴ τῶν ψευδοδιδασκάλων Οἰκουµενιστῶν, ἐφ᾿ ὅσον τὰ θέµατα, τὰ ὁποῖα θὰ τὴν ἀπασχολήσουν οὔτε µεγάλα εἶναι οὔτε καίρια οὔτε σωτήρια, ἀλλ᾿ εἶναι ὄντως µικρὰ καὶ ἐλάχιστα, ἐπουσιώδη καὶ ὁπωσδήποτε ἐγκοσµιοκρατικῆς προοπτικῆς, οὐδόλως ἀφορῶντα ἀφ᾿ ἑνὸς µίαν ζῶσαν Ἐκκλησίαν, ποντοποροῦσαν ἐν µέσῳ ποικίλων προκλήσεων τῆς συγχρόνου ζωῆς, ἀφ᾿ ἑτέρου ἕνα κόσµον πληττόµενον θανασίµως ἀπὸ τὴν Φιλοδοξίαν, τὴν Φιλαργυρίαν καὶ τὴν Φιληδονίαν, βυθιζόµενον δὲ ἔτι καὶ ἔτι εἰς τὴν σύγχυσιν καὶ τὴν ἀπουσίαν νοήµατος ζωῆς.

7. Μία ὄντως Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας θὰ ἔπρεπε σήµερα νὰ ἀσχοληθῆ ἐπισταµένως, ὄχι µὲ θέµατα, τὰ ὁποῖα εἶναι αὐτονόητα καὶ ἔχουν ἤδη λυθῆ ἐπαρκῶς καὶ τελεσιδίκως ὑπὸ τῆς Εὐαγγελικῆς καὶ Κανονικῆς Παραδόσεως (Γάµος, Νηστεία, Εἰρήνη καὶ Συµφιλίωσις Λαῶν κ.τ.ὅ.)· ἀλλά, µὲ πολὺ σοβαρὰ καὶ ἐπίκαιρα Θέµατα Πίστεως-Δόγµατος καὶ Ζωῆς-Ἤθους, ἐν σχέσει µάλιστα µὲ λίαν ἐπικινδύνους συγχρόνους µας αἱρέσεις, ποικιλοµόρφους πλάνας καὶ ἰδεολογικὰ ρεύµατα, διαβρώνοντα σταδιακῶς, σταθερῶς καὶ ἐνίοτε ἀνεπαισθήτως τὴν χριστιανικὴν ἰδιαιτέρως κοινωνίαν οὕτως, ὥστε

● νὰ ἀκυρώνουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Σωτηρίας (αἵρεσις τοῦ πολυµόρφου Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουµενισµοῦ, σχετικοποίησις τῆς Ἀληθείας, ἐκκλησιολογικὴ περιεκτικότης [comprehensivness], ἐκκοσµίκευσις, συγκρητιστικὰ κινήµατα «Νέας Ἐποχῆς»)·

● νὰ ἀναιροῦν τὸ Εὐαγγελικὸν Ἦθος (Βιοηθική, διαστροφὴ Ἀνθρωπολογίας, κοινωνικο-οικονοµικαὶ θεωρίαι), ἐν τέλει δέ,

● νὰ κηρύττουν «ἕτερον εὐαγγέλιον, παρ᾿ ὃ εὐηγγελίσθηµεν καὶ παρελάβοµεν» (ἀκαδηµαϊκή, στοχαστική, φιλοσοφίζουσα καὶ οἰκουµενιστικὴ θεολογία κ. ἄ.).

8. Εἶναι δὲ ἀκόµη µικροτέρα καὶ ἐλαχίστη ἡ Σύνοδος αὐτή, διότι προδίδει τὴν ἐλπίδα τοῦ κόσµου, προδίδει τὴν προσδοκίαν τῶν καλοπροαιρέτων ἀναζητητῶν τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Ζωῆς, µέσῳ τῆς ἀντορθοδόξου διδασκαλίας αὐτῆς περὶ Ἐκκλησίας, κατὰ τὴν ὁποίαν εἰς τὰ Κανονικὰ καὶ Χαρισµατικὰ Ὅρια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας περιλαµβάνονται δῆθεν καὶ αἱ νοθεύσασαι ποικιλοτρόπως τὸ Εὐαγγελικὸν Μήνυµα πολυώνυµοι αἱρετικαὶ θρησκευτικαὶ Κοινότητες Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ἐν τέλει δὲ τὸ Θεοΐδρυτον Οἰκοδόµηµα τῆς Μιᾶς καὶ Μοναδικῆς Ἐκκλησίας τίθεται εἰς θέσιν καὶ σχέσιν ἰσότιµον καὶ παράλληλον πρὸς τὰς λεγοµένας Θρησκείας τοῦ Κόσµου, καταργουµένης τοιουτοτρόπως τῆς Ἱεραποστολικῆς-Εὐαγγελικῆς Κλήσεως πρὸς µετάνοιαν, ἐπιστροφὴν καὶ ἔνταξιν εἰς τὸ Ἓν καὶ Μοναδικὸν Σῶµα Αὐτῆς τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἑτεροθρήσκων.

9. Ἐπιπροσθέτως, εἶναι ἐνδεικτικὸν τῆς ἀπουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος ἀπὸ τὴν προετοιµασίαν τῆς λεγοµένης Μεγάλης Συνόδου τῶν ποικιλοτρόπως ἐκτρεποµένων Οἰκουµενιστῶν, τὸ ὅτι ἀκόµη καὶ τὰ κείµενα, τὰ ὁποῖα προ-
ωθοῦνται πρὸς ἔγκρισιν, δὲν διέπονται ἀπὸ τὴν ζῶσαν καὶ ζωοποιοῦσαν πνοὴν τοῦ εὐαγγελικοῦ καὶ πατερικοῦ λόγου, οὔτε ἐµπνέονται ἀπὸ τὴν χριστοφόρον, ἐλπιδοφόρον καὶ ἀνακαινιστικὴν µαρτυρίαν τοῦ Θείου Παρακλήτου.

10. Τὰ θέµατα καὶ τὰ κείµενα τῆς Συνόδου αὐτῆς δὲν εἰσάγουν µόνον καινὰς καὶ αἱρετικὰς δοξασίας· εἰσάγουν ἐπίσης νεοφανῆ καὶ κενὸν τρόπον, κυριολεκτικῶς ἐγκοσµιοκρατικὸν καὶ χαµηλοτάτου ἐπιπέδου, ἀπευθυνόµενα δῆθεν πρὸς τὸν κόσµον, µὲ κανόνας µιᾶς γλώσσης γραφειοκρατικῆς, ἰδεολογικῆς, ἐπαγγελµατικῆς, ψυχρῆς καὶ ἀκάµπτου, ὁπωσδήποτε δὲ εἰς ἕνα κλῖµα νοσηρᾶς ἐσωστρεφείας.

● Ἆρά γε, αὐτὸ θὰ ἀνέµενεν, ὡς Φωνὴν τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, ὁ ἀποπροσανατολισµένος σύγχρονός µας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀσφυκτιᾷ καὶ βιώνει τὴν κατάθλιψιν καὶ τὸν πνευµατικὸν θάνατον ἐντὸς ἑνὸς Νεο-ειδωλατρικοῦ Πολιτισµοῦ;

* * *

Γ’. Ἱστορικὴ Ἀναδροµὴ-Πορεία Ἀποστασίας

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Συλλειτουργοί·
Ἀγαπητὰ ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῇ Γνησίᾳ Ὀρθοδοξίᾳ τέκνα·

1. Θὰ πρέπει ὅµως νὰ ὑπογραµµισθῇ, ὅτι ἡ ἐκ τῶν προτέρων κριτικὴ στάσις καὶ ἐν τέλει ἀπόρριψις ἐκ µέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας τῆς λεγοµένης
Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῶν πεπτωκότων Οἰκουµενιστῶν καὶ ὁ χαρακτηρισµὸς αὐτῆς ὡς µικρᾶς καὶ ἐλαχίστης καὶ ὁπωσδήποτε ὡς ψευδοσυνόδου, δὲν ὀφείλεται µόνον εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἀντιπροσωπεύσεως, ὡς καὶ εἰς τὴν θεµατολογίαν καὶ τὰ κείµενα αὐτῆς, ἀλλὰ πρωτίστως καὶ θεµελιωδῶς εἰς τὰ πρόσωπα καὶ τὴν ἱστορικὴν πορείαν αὐτῆς, ἀναγοµένης εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Κ’ αἰῶνος, καὶ πάντοτε βεβαίως ἐν συναρτήσει τόσον µετὰ τῆς προϊστορίας τοῦ Συγκρητισµοῦ, ὅσον καὶ µετὰ τῆς γενέσεως καὶ τῆς ἐξελίξεως τῆς συγχρόνου µας παναιρέσεως τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τῆς ὁποίας αἱ ἁπαρχαὶ ἀνιχνεύονται εἰς τὸν συγκρητιστικὸν Γνωστικισµόν, τὸν καταδικασθέντα ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας συνοδικῶς καὶ διδάσκοντα σωτηρίαν «µόνον ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς».

2. Εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ λεγοµένη Οἰκουµενικὴ Κίνησις, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς συνεργασίας τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν Ὁµολογιῶν, προκειµένου δῆθεν νὰ διακονήσουν ἀπὸ κοινοῦ τὸν κόσµον, µὲ τελικὸν σκοπὸν τὴν ἕνωσιν αὐτῶν, ἐνεφανίσθη τὸ πρῶτον κατὰ τὰ µέσα τοῦ ΙΘ’ αἰῶνος ἐντὸς τοῦ προτεσταν-τικοῦ κόσµου τῆς Δύσεως, ἑτοιµάζουσα ποικιλοτρόπως τὸ ἔδαφος διὰ µίαν οἰκουµενικὴν συνεργασίαν πάντων τῶν Χριστιανῶν, θεσµικῶς ἐκφραζοµένην, µὲ τὴν σύµπηξιν ἑνὸς Παγχριστιανικοῦ Ὀργανισµοῦ, τοῦ ὁποίου ὅµως τὰ µέλη δὲν θὰ ἀληθεύουν ἐν τῇ Ἀγάπῃ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀλλὰ θὰ δραστηριοποιοῦνται συγκρητιστικῶς εἰς τὸ πλαίσιον µιᾶς ἐγκοσµιοκρατικῆς Ἀγάπης καὶ Διακονίας.

3. Ἀκριβῶς εἰς τὸ κρίσιµον αὐτὸ σηµεῖον, εἰσέρχεται ἐπισηµότατα εἰς τὰ οἰκουµενιστικὰ δρώµενα τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀναλαµβάνει πρωτοβουλίας, αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦν ὄντως Καινοτοµίαν καὶ ἀνατρέπουν πλήρως τὸν ἀκριβῆ Κανόνα καὶ Ὅρον τῆς εὐσεβοῦς Διδασκαλίας, τοῦ Ἀποστολικοῦ «Τύπου Διδαχῆς» (πρβλ. Ρωµ. Ϛ’ 17).

4. Κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ Κ’ αἰῶνος, ἐπικρατοῦντος ἤδη κλίµατος καινοτοµιῶν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Πατριάρχης Ἰωακεὶµ Γ’ ἀποστέλλει πρὸς τὰς ἄλλας Τοπικὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας δύο Συνοδικὰς Ἐγκυκλίους (1902 καὶ 1904), διὰ τῶν ὁποίων τίθεται τὸ ζήτηµα τῶν σχέσεων, ὡς καὶ τὸ θέµα τῆς ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας «ἐν τῷ παρόντι καὶ ἐν τῷ µέλλοντι», «µετὰ τῶν δύο µεγάλων τοῦ χριστιανισµοῦ ἀναδενδράδων (τ.ἐ. ἀναρριχοµένων ἀµπέλων, κληµαταριῶν), τῆς Δυτικῆς δηλονότι καὶ τῆς τῶν Διαµαρτυροµένων Ἐκκλησίας»· ἐπίσης, προτείνονται τρόποι προλειάνσεως τῆς ὁδοῦ πρὸς τὴν παγκόσµιον χριστιανικὴν ἑνότητα, καὶ τέλος ἀπευθύνεται προτροπὴ διὰ σπουδὴν πρὸς ἕνωσιν εἰδικὰ µὲ τοὺς Παλαιοκαθολικοὺς καὶ Ἀγγλικανούς, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται ὡς «διϊστάµενοι», ἤτοι ὄχι ὡς Χριστιανοὶ ἀποκεκοµµένοι τῆς Μιᾶς καὶ Μοναδικῆς Ἀµπέλου, ἑποµένως δὲ κείµενοι εἰς πτῶσιν, ἀλλ᾿ ὡς ἱστάµενοι ἐν τῇ Πίστει, µὴ κοινωνοῦντες ὅµως πρὸς τὸ παρὸν µὲ τοὺς ᾿Oρθοδόξους.

5. Εἰς τὰς δύο αὐτὰς Ἐγκυκλίους ἀπηχεῖται σαφέστατα ἡ ἀγγλικανικὴ Θεωρία τῶν Κλάδων καὶ εἰς αὐτὰς εὑρίσκονται αἱ ρίζαι καὶ ἀπαρχαὶ τόσον τῆς ἐµπλοκῆς, ἐν πράξει καὶ θεωρίᾳ, τῶν ᾿Oρθοδόξων εἰς τὴν προτεστατικὴν Οἰκουµενικὴν Κίνησιν, ὅσον καὶ τῆς ἤδη ἀναµενοµένης Μεγάλης Συνόδου τῶν ψευδοδιδασκάλων Οἰκουµενιστῶν.

6. Τὸν Ἰανουάριον τοῦ 1920, ἡ Κωνσταντινούπολις, διὰ µέσου τοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγγέλµατος, τῆς «ἱδρυτικῆς» αὐτῆς «χάρτας τῶν συγχρόνων οἰκουµενικῶν κινήσεων», κηρύσσει πλέον ἐπισήµως καὶ µὲ τρόπον πρωτοφανῆ, ἀπροκαλύπτως καὶ γυµνῇ τῇ κεφαλῇ, τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ἐφ᾿ ὅσον κατὰ κύριον λόγον ἀναγνωρίζει τὰς πολυωνύµους αἱρέσεις ὄχι «ὡς ξένας καὶ ἀλλοτρίας, ἀλλ᾿ ὡς συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ καὶ “συγκληρονόµους καὶ συσσώµους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ”»· ἐπίσης, προτείνει, διὰ τὴν ὠφέλειαν δῆθεν «τοῦ ὅλου τῆς Ἐκκλησίας σώµατος», ἐντὸς τοῦ ὁποίου νοοῦνται ὀρθόδοξοι καὶ ἑτερόδοξοι, τὴν ἵδρυσιν µιᾶς «Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν», ἡ ὁποία τελικῶς ἐπραγµατοποιήθη, ὡς γνωστόν, ἐν ἔτει 1948 µὲ τὴν σύµπηξιν τοῦ οὕτω καλουµένου Παγκοσµίου Συµβουλίου Ἐκκλησιῶν.

7. Εἰς τὰ θεµέλια τῆς προτεινοµένης ὑπὸ τοῦ Διαγγέλµατος τοῦ 1920 Διαχριστιανικῆς Ὁµοσπονδίας κεῖνται αἱ τρεῖς κύριαι κακοδοξίαι τοῦ πολυ-αιρετικοῦ Οἰκουµενισµοῦ: ἡ Βαπτισµατικὴ Θεολογία, ὁ Δογµατικὸς Συγκρη-τισµὸς καὶ ἡ Ἐγκοσµιοκρατικὴ Προοπτική, αὐταὶ δὲ αἱ κακοδοξίαι ἔκτοτε εὑρίσκονται εἰς τὸ κέντρον τῆς Οἰκουµενικῆς Κινήσεως καὶ διὰ µέσου αὐτῶν οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουµενισταὶ ἔχουν τὴν αἴσθησιν, ὅτι ἀνήκουν πλέον εἰς µίαν Νέαν Οἰκουµενικὴν Ἀδελφότητα καὶ ἀποκτοῦν µίαν νέαν ἐκκλησιολογικὴν αὐτο-συνειδησίαν.

8. Ἄµεσος ἀπόρροια τοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγγέλµατος τοῦ 1920 ἦτο ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡµερολογίου κατὰ τὸ ἔτος 1924, ἐφ᾿ ὅσον τὸ οἰκουµενιστικὸν Διάγγελµα εἶχε προτείνει, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, τὴν παραδοχὴν «ἑνιαίου Ἡµερολογίου πρὸς ταυτόχρονον ἑορτασµὸν τῶν µεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν», τῆς δὲ ἀλλαγῆς εἶχε προηγηθῆ τὸ λεγόµενον Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως (10.5-8.6.1923), τοῦ ὁποίου οἱ σύνεδροι, ὑπὸ τὸν Καινοτόµον-Νεωτεριστὴν-Τέκτονα πατριάρχην Μελέτιον Μεταξάκην, εἶχον τὴν συνείδησιν, ὅτι ἀποτελοῦσαν «µέλη τῆς παγχριστιανικῆς ἀδελφότητος» καὶ ἐπεδίωκον τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Ἡµερολογίου, ὥστε νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ «προσέγγισις τῶν δύο χριστιανικῶν κόσµων τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως», εἶναι δὲ γνωστόν, ὅτι ἐν ὀνόµατι τῆς προσεγγίσεως αὐτῆς ἐν τέλει διεσπάσθη ἡ µακραίων καὶ καθηγιασµένη Ἑορτολογικὴ Ἑνότης τῶν Ὀρθοδόξων.

9. Αἱ Ἐγκύκλιοι τοῦ 1902 καὶ 1904, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 καὶ τὸ Πανορθόδοξον Συνέδριον τοῦ 1923, ἀλλὰ βεβαίως καὶ ἡ Προκαταρκτικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ 1930 (Ἱερὰ Μονὴ Βατοπεδίου, Ἁγίου Ὄρους), θεωροῦνται ἑνιαίως, µὲ οἰκουµενιστικὴν προοπτικὴν καὶ ἀναφορὰν πρὸς τὴν συγκληθησοµένην Μεγάλην Σύνοδον καὶ ἀποτελοῦν «ἐκφάνσεις µιᾶς µακροπνόου ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς» τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἡ δὲ θεµατολογία αὐτῶν εἶναι ὁ κύριος ἄξων µιᾶς προβληµατικῆς, ἡ ὁποία ἐξεδηλώθη πλέον συγκεκριµένως εἰς τὰς Πανορθοδόξους Διασκέψεις ἐν Ρόδῳ (1961-Α’, 1963-Β’, 1964-Γ’) καὶ ἐν Γενεύῃ (1968-Δ’).

10. Δὲν θὰ πρέπει νὰ λησµονῆται, ὅτι ἡ ἀπὸ µακροῦ παρασκευαζοµένη Μεγάλη Σύνοδος τῶν καινοτόµων Οἰκουµενιστῶν ἔχει ἀναµφιβόλως καὶ ὁµολογουµένως ὡς βάσιν αὐτῆς τὴν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920· τοῦτο εἶχεν ἀποφασισθῆ καὶ δηλωθῆ εἰς τὸ πρῶτον θεµατολόγιον, ἐν Ρόδῳ (1961-Α’): 
«Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουµενικὴ Κίνησις -α. Ἡ ἐν τῷ πνεύµατι τῆς Πατριαρχικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 παρουσία καὶ συµµετοχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ Οἰκουµενικῇ Κινήσει»·

● ἡ δὲ ἀντορθόδοξος Ἐγκύκλιος αὐτὴ ἀποτελεῖ, ὡς ἔχει ὀρθῶς ἐπισηµανθῆ, «ἐπιστολὴν τοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη».

11. Ἡ προγραµµατιζοµένη ὑπὸ τῆς λεγοµένης Μεγάλης Συνόδου ἀναγνώρισις τῆς ἐκκλησιαστικότητος τῶν αἱρετικῶν Κοινοτήτων Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς δὲν εἶναι ζητούµενον ὑπὸ τῶν ἐκκλησιοµάχων Οἰκουµενιστῶν, διότι αὐτὴ ἔχει ἤδη διακηρυχθῆ, ἔχει γίνει συλλογικῶς/πανορθοδόξως δεκτή, βιώνεται ἀδιαταράκτως καὶ σκοπίµως ἐπὶ ἕνα περίπου αἰῶνα, τώρα δὲ ἁπλῶς θὰ θεσµοθετηθῆ συνοδικῶς καὶ τοιουτοτρόπως ἡ πολύµορφος αἵρεσις τοῦ Οἰκουµενισµοῦ θὰ δογµατοποιηθῇ µὲ πολὺ συγκεκριµένον τρόπον, ὅπως προέβλεπεν τὸ γράµµα καὶ τὸ πνεῦµα τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920:

● Αἱ ἁπανταχοῦ ἐκκλησίαι τοῦ Χριστοῦ, αἱ συναποτελοῦσαι τὴν Νέαν Οἰκουµενικὴν Ἀδελφότητα, δὲν ἀντικρύζουν ἀλλήλας ὡς ἀγνώστους καὶ ξένας, ἀλλ᾿ ὡς συγγενεῖς καὶ ἀποτελούσας τὴν οἰκοδοµὴν τοῦ Χριστοῦ καὶ οὔσας συγκληρονόµους καὶ συσσώµους καὶ συµµετόχους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ.

* * *

Δ’. Ἐπίλογος: Ἐµµονὴ εἰς ὃ εὐηγγελίσθηµεν καὶ παρελάβοµεν

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ πεφιληµένα ἐν Κυρίῳ τέκνα·

1. Εὐχόµεθα νὰ µὴ ἐπιτρέψῃ ἡ ἄµαχος θεοµητορικὴ Σκέπη τοιαύτην κατά-πτωσιν τῶν λεγοµένων ἐπισήµων Ἐκκλησιῶν, ἅπαντες δὲ οἱ πλανηθέντες καὶ πεπτωκότες Οἰκουµενισταί, ἐν συντριβῇ καὶ µετανοίᾳ, νὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὴν Ὁδὸν τῶν Πατέρων ἡµῶν καὶ νὰ µὴ συµµετάσχουν εἰς µίαν κακέκτυπον Σύνοδον ἢ µᾶλλον εἰς ἕνα κατ᾿ ἀκρίβειαν Οἰκουµενιστικὸν Συνέδριον, εἰς τὸ πνεῦµα τῆς λεγοµένης Β’ Βατικανῆς Συνόδου τοῦ παναιρετικοῦ Παπισµοῦ (1962-1965).

2. Οἱ καλοπροαίρετοι ἀδελφοί µας, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, οἱ εὑρισκόµενοι ἀκόµη εἰς κοινωνίαν µὲ τοὺς καινοτόµους ποιµένας αὐτῶν, ἂν καὶ ἔχουν σαφῆ γνῶσιν τῶν Δογµατικῶν καὶ Κανονικῶν ἐκτροπῶν τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουµενισµοῦ, µάλιστα δὲ οἱ ἁγιορεῖται Μοναχοί, εἶναι πλέον καιρὸς νὰ ἐγκαταλείψουν τὸ σκότος καὶ τὸ ψεῦδος τῆς αἱρέσεως καὶ νὰ εἰσέλθουν εἰς τὸ Φῶς καὶ τὴν Ἀλήθειαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, διότι «ἐὰν εἴπωσιν ὅτι κοινωνίαν ἔχουσι µετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν τῷ σκότει περιπατοῦσι, ψεύδονται καὶ οὐ ποιοῦσι τὴν Ἀλήθειαν» (πρβλ. Α’ Ἰωάν. α’ 6).

3. Ὁ Κλῆρος καὶ ὁ Λαός µας, τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς διαφόρους χώρας, ἐµπνεόµενοι ἀπὸ τοὺς Μάρτυρας καὶ τοὺς Ὁµολογητάς, ἔχουν πρωτοστατήσει ἀπ᾿ ἀρχῆς τῆς ἐµφανίσεως τοῦ ἐκκλησιοµάχου Οἰκουµενισµοῦ, ἀγωνιζόµενοι «τὸν Ἀγῶνα τὸν Καλόν»· ἔχουν τηρήσει ἀκεραίαν καὶ Γνησίαν τὴν Πίστιν τῶν Πατέρων αὐτῶν, βαστάσαντες τὸν καύσωνα καὶ τὸ ψῦχος δεινῶν διωγµῶν· καὶ σήµερον, ἐν ὄψει τῆς ἀποκορυφώσεως τῆς συγκρητιστικῆς Ἀποστασίας, αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκην νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Σωτῆρα µας Χριστόν, διότι ἠξίωσεν αὐτοὺς νὰ παραµείνουν ἑδραῖοι καὶ ἀµετακίνητοι εἰς τὴν «῾Υγιαίνουσαν Διδασκαλίαν» τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων, ἤτοι εἰς τὴν «Ὀρθὴν τῆς Πίστεως Ὁµολογίαν» καὶ νὰ δίδουν περὶ Αὐτῆς Μαρτυρίαν, ἔργῳ καὶ λόγῳ.

4. Τὰ τέκνα τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἐµµένοντα ἀκλινῶς εἰς τὴν θεόπνευστον Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ παραπέµποντα διαρκῶς «ἐπὶ τὸν εὐκλεῆ καὶ σεµνὸν τῆς Παραδόσεως ἡµῶν Κανόνα», κατὰ τὸν Ἅγιον Κλήµεντα Ρώµης, εἶναι ἕτοιµα, ὅταν ὁ καιρὸς καλέσῃ τοῦτο, νὰ ἐπαναλάβουν καὶ συλλογικῶς, ἐν Συνόδῳ Γνησίᾳ καὶ Ἀντι-οικουµενιστικῇ, αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἔπραξαν κατὰ τὸ παρελθὸν διὰ Συνόδων Τοπικῶν, ἤτοι τὸ Ἀποστολικόν:

«Καὶ ἐὰν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ἡµῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελίσθηµεν, ἀνάθεµα ἔστω!... Εἴ τις ἡµᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὃ παρελάβοµεν, ἀνάθεµα ἔστω!» (πρβλ. Γαλ. α’ 8-9).

Κείμενον διαμορφωθὲν καὶ ἐγκριθὲν ὑπὸ τῆς Διορθοδόξου Συσκέψεως τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (13/26.5.2016)

ΠΗΓΗ: http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/ekklisiologika/950-minima-egrigorsews

Επιστολή της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη

Δημοσιεύουμε την επιστολή που έστειλε η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους στον Οικουμενικο Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, σχετικά με την Πανορθόδοξη Σύνοδο.

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr

Λόγος στὸν Ἑσπερινὸ Ἁγιοκατατάξεως τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου

Ὀφειλόμενος Ἔπαινος Ἀληθοῦς Ὁμολογητοῦ

+Ἐπισκόπου Φιλίππων Ἀμβροσίου

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε τῆς Ἐκκλησίας μας κ. Καλλίνικε·

Πανιερώτατε Μητροπολῖτα καὶ Πρωθιεράρχα τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς κ. Ἀγαθάγγελε·

Θεοφιλέστατοι Ἐπίσκοποι, Ἀντιπρόσωποι τοῦ Μακαριωτάτου κ. Βλασίου καὶ τῆς κατὰ Ρουμανίαν Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας·

Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν·

Τίμιον Πρεσβυτέριον, σεπτὴ Διακονία,

Ὁσιωτάτη Καθηγουμένη καὶ Ἀδελφότης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης,

Μοναχικὴ χορεία, Λαὲ τοῦ Κυρίου, ἀγαπητοὶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ διαπρύσιος τῆς Ἀληθείας Κήρυκας καὶ Διδάσκαλος, βεβαιώνει ὅτι: «οἱ διὰ τὴν ἀλήθειαν καὶ διὰ τὴν εἰς Χριστὸν Ὁμολογίαν πάσχοντές τι δεινὸν καὶ ὑβριζόμενοι, οὗτοι μάλιστά εἰσιν οἱ τιμώμενοι» (PG, τ. 59, στλ. 321: Εἰς τὸ Κατὰ Ἰωάννην, Ὁμιλία ΝΘ’, παρ. α’).

Καὶ ἡμεῖς, συναχθήκαμε ἅπαντες ἐδῶ, στὸν ἅγιο τοῦτο τόπο, προερχόμενοι ἀπὸ ἐγγὺς καὶ ἀπὸ μακράν, ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό, τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὶς Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ἐκπληρώσουμε ὀφειλόμενο χρέος τιμῆς τοῦ μεγαλυτέρου καθ’ ἡμᾶς, γιὰ τὸν χῶρο μας, Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, ὁ ὁποῖος καὶ ἔπαθε δεινῶς καὶ ὑβρίσθη, ὥστε νὰ ὁμοιάσει στὸν φερώνυμο Ἅγιό του. Καὶ ἀναφερόμεθα βεβαίως στὸν διακηρυσσόμενο ὑπὸ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος Μητροπολίτη Χρυσόστομο τὸν Καβουρίδη, τὸν ἀπὸ Ἴμβρου καὶ Τενέδου, ἀπὸ Πελαγoνίας καὶ ἀπὸ Φλωρίνης μαρτυρικὸ Ἡγέτη καὶ ἀλησμόνητο Πρωθιεράρχη ἡμῶν, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη πρὸ ἑξηκονταετίας ὅλης!

Αὐτὸν ποὺ ἐκλέϊσε τὸν ἱερὸ Ἀγῶνα ὑπὲρ τῶν Παραδόσεων τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀλλὰ καὶ τῆς Πατρίδος· Αὐτὸν ποὺ ὅλη τὴν ζωή του τὴν πέρασε ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ· Αὐτὸν ποὺ ἀγωνίσθηκε ἔμπρακτα μὲ ζῆλο, ἀλλὰ καὶ μὲ σύνεση, μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ ἡρωϊσμὸ καὶ αὐταπάρνηση, μὲ θυσίες, διώξεις καὶ ἐξορίες, μὲ στερήσεις καὶ θλίψεις· Αὐτὸν ποὺ ἔθεσε ὅλα ὡς δεύτερα, ἐνώπιον τῆς Ὁμολογίας τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως, χάριν τοῦ μικροῦ Ποιμνίου, χάριν τῶν διωκομένων καὶ περιφρονημένων ὑπὸ πάντων Γνησίων Ὀρθοδόξων, τῶν γνωστῶν ὡς Παλαιοημερολογιτῶν· Αὐτὸν ποὺ προτίμησε «συγκακουχεῖσθαι μᾶλλον τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἤ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας, ἤτοι ἐπιγείων, ἀπόλαυσιν» (Ἑβρ. ια’ 25).

Αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἔφερε ὡς διάδημα πολυτίμων λίθων ὄχι ἐγκόσμια ἀγαθά, πλοῦτο, πολυτέλεια, δόξα κοσμική, κέρδη καὶ ὀφέλη, ἀλλὰ ποὺ στολιζόταν κατὰ τὸν «ἔσω ἄνθρωπο» μὲ σεμνοπρέπεια καὶ ἀκεραιότητα, μὲ ἐντιμότητα καὶ εἰλικρίνεια, μὲ ἐμβρίθεια καὶ συγκρότηση θαυμαστή, μὲ ἐξαίρετο ἐκκλησιαστικὸ ἦθος, μὲ φιλοπατρία καὶ φιλανθρωπία, μὲ μία σπάνια καὶ ζηλευτὴ εὐγένεια καὶ ἀξιοπρέπεια, ἀλλὰ καὶ μὲ μία ἀπαστράπτουσα ἀνδρεία, καὶ μὲ ἕναν παλλόμενο ἡρωϊσμὸ ψυχῆς!

Προσήλθαμε ὡς τέκνα εὐγνωμοσύνης καὶ ὑπακοῆς, γιὰ νὰ ἐκφράσουμε υἱϊκὴ ἀγάπη καὶ θαυμασμὸ στὸν Πνευματικό μας Γεννήτορα, Πάτρωνα καὶ Ὁδηγό, νὰ ἀσπασθοῦμε τὰ εὐώδη Λείψανά του, τὸ ἅγιο Εἰκόνισμά του, τὰ πολύτιμα Ἱερά του, νὰ τιμήσουμε τὴν ἄχραντη ψυχή του, ποὺ ἀγάλλεται ἐν Οὐρανοῖς μετὰ τῶν Ὁμολογητῶν Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας μας, μὲ πλῆθος στρατιᾶς Οὐρανίων Ἀγγέλων στὸ ὑπερουράνιο Θυσιαστήριο! Ὄχι γιὰ νὰ τὸν «ἁγιοποιήσουμε», διότι ὁ Θεὸς τὸν ἁγίασε καὶ δόξασε, ἀλλὰ γιὰ νὰ διακηρύξουμε καὶ ἐπισήμως, εὐτόλμως καὶ εὐθαρσῶς τὴν βεβαίωση τοῦ θείου Δοξασμοῦ του καὶ τὴν συγκατάλεξή του στὸ Ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας.

Καὶ τοῦτο, γιὰ νὰ λάβουμε χάριν καὶ ἔλεος, νὰ δεχθοῦμε τὴν θεοπειθῆ εὐλογία του, νὰ τοῦ δώσουμε κι ἐμεῖς οἱ ταπεινοὶ χαρά, νὰ τοῦ ἀποδείξουμε ὅτι ἄν καὶ περιπέσαμε ἴσως σὲ λάθη καὶ σφάλματα, ὅμως προσπαθήσαμε καὶ προσπαθοῦμε νὰ τηρήσουμε τὴν Παρακαταθήκη του ἀλώβητη. Σὲ μία μάλιστα συγκυρία θαυμαστή: Παραμονὲς τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος, ὅπως ἀκριβῶς τότε, τὸ 1935, ὅταν ὁ Στυλοβάτης αὐτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας διακήρυττε μὲ τοὺς συναγωνιστές του ἐπίσημα, ὅτι ἀποκηρύττει τοὺς Καινοτόμους καταπατητὲς τῶν θείων προσταγμάτων καὶ ἀναλαμβάνει τὴν διαποίμανση τῶν Προβάτων τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ ἀγάπη γιὰ Χριστό, Ἐκκλησία καὶ Ἑλλάδα.

Μὲ θερμουργὸ Πίστη, μὲ φλογερὴ Ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀκράδαντη Ἐλπίδα, ἀναφώνησε ὡς ἄλλος Ἀρχάγγελος, ὡς ἄλλη Σάλπιγγα τοῦ θείου Πνεύματος, ὡς ἄλλος Φύλακας καὶ Ποιμένας ἐφάμιλλος τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ, Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, ἤ καὶ Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως: «Μὴ μεταίρωμεν (μὴ μετατοπίζουμε) ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν, ἀλλ’ εἴκωμεν (ἄς μένουμε σταθεροὶ) πανταχοῦ τοῖς τοῦ Πνεύματος νόμοις!» (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, PG, τ. 59, στλ. 63: Εἰς τὸ Κατὰ Ἰωάννην, Ὁμιλία Ζ’, παρ. α’). Μὴ διασαλεύσουμε τὴν ἀπ’ αἰῶνος ἑορτολογικὴ τάξι τῆς Ἐκκλησίας, τὴν συνυφασμένη μὲ τὸν Πασχάλιο Κανόνα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, μὴ φανοῦμε «ἄδικοι» στὰ μικρὰ καὶ «ἐλάχιστα», διότι δὲν θὰ κρατήσουμε, οὔτε θὰ μᾶς ἐμπιστευθοῦν τὰ «πολλὰ» καὶ μεγάλα! (Πρβλ. Λουκ. ιστ’ 10). Μὴ καινοτομήσουμε στὸ Ἡμερολόγιο, γιὰ νὰ μὴ προξενήσουμε Σχίσμα, ὅπως ἔπραξαν οἱ Νεοημερολογῖτες, οὔτε νὰ περιπέσουμε στὴν ἄβυσσο τῆς Αἱρέσεως, στὸν Οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος καταβροχθίζει στὸ στόμα τοῦ ἅδου του ὅσους ἀπεμπόλησαν τὴν Πατρώα κληρονομία καὶ εἶναι τώρα ἕτοιμοι νὰ διακηρύξουν τοῦτο ἐπίσημα καὶ «συνοδικά»!...

Ἄς ἀφουγκρασθοῦμε τὴν ἡρωϊκὴ ἀπάντηση τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου μας Χρυσοστόμου τοῦ Νέου, στὸν πειρασμὸ ποὺ τοῦ ἔθεσε λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ ἐπίγειο τέλος του ὁ διώκτης ἀρχιεπίσκοπος τῆς Καινοτομίας Σπυρίδων Βλάχος, προτείνοντάς του νὰ ὑποχωρήσει γιὰ νὰ τοῦ δοθοῦν οἱ καθυστερημένες ἀπολαβές του:
«Εἰς τὰς γηραλέας φλέβας μου, εἶπε, ρέει τὸ αἷμα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν δύναμαι νὰ προδώσω εἰς τὸ γῆρας μου τὸν θησαυρὸν αὐτῆς!» (Μάρκου Χανιώτου Μοναχοῦ, Τὸ Ἡμερολογιακὸν Σχίσμα, Ἀθῆναι 1975, σελ. 306-307).

Στὴν δὲ κακεντρεχῆ παρατήρηση τοῦ ἀμετανοήτου διώκτου Σπυρίδωνος, ὅτι οἱ Παλαιοημερολογῖτες διελύθησαν ἤ διαλύονται, ὁ σθεναρὸς Ἀγωνιστὴς ἀντέταξε θαρραλέα ὅτι αὐτὸ εἶναι ψευδέστατο, καὶ προσέθεσε τὸ ἀθάνατο ἐκεῖνο:
«Ἀλλὰ καὶ ἄν, καθ’ ὑπόθεσιν, ὅλοι οἱ Παλαιοημερολογῖται διαρρεύσουν πρὸς τὸ νέον ἡμερολόγιον, ὡς ἰσχυρίζεσθε, καὶ μείνῃ εἷς καὶ μόνον, αὐτὸς θὰ εἶμαι ἐγώ!» (Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, Ἀγωνιστὴς τῆς Ὀρθοδοξία καὶ τοῦ Ἔθνους, Ἀθῆναι 1981, σελ. 31).

***

Ἀλλ’ ὦ κλεινὲ Ἱεράρχα, ὦ ἱερὰ τῆς Ὀρθοδοξίας Κεφαλή, ὦ καύχημα ἡμῶν καὶ ἐντρύφημα, ἴδε ἐξ ἁγίου κατοικητηρίου καὶ εὐφράνθητι! Ἴδε καὶ σκίρτα καὶ χόρευε, ἐν ἀναστασίμῳ θριάμβῳ· ἴδε τὰ συναχθέντα «ἐκ δυσμῶν καὶ βοῤῥᾶ καὶ θαλάσσης καὶ ἐώας τὰ τέκνα σου» Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Μοναχικὰ τάγματα, λαὸν Θεοῦ περιούσιον, πάντας πρὸ τῶν Λειψάνων σου, πρὸ τῶν ποδῶν σου, νὰ σοῦ ὑποσχόμαστε ἐγκαρδίως:

Καὶ στὶς δικές μας φλέβες ρέει τὸ αἷμα τῆς Ὀρθοδοξίας! Δὲν θὰ ἐγκαταλείψουμε, χάριτι Θεοῦ, τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν, δὲν θὰ προδώσουμε τὸν θησαυρόν! Δὲν θὰ κάμψουμε γόνυ στοὺς ψευδοθεούς, τὶς πλάνες καὶ τοὺς πειρασμοὺς τῆς πολύμορφης Ἀποστασίας!

Θὰ μείνουμε, μὲ τὶς εὐχές σου, πιστοὶ ἕως θανάτου στὴν πατρική σου κληρονομία!

Πάτερ Ἱεράρχα Χρυσόστομε, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν!

Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, μὴ στερήσεις ἡμᾶς τοῦ πλούτου τῶν θείων δωρεῶν σου!

Ὁμολογητὰ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ Πρόμαχε, εἴθε νὰ ἀνταμώσουμε ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, συνευφραινόμενοι αἰωνίως στὴν Ἐκκλησία τῶν Πρωτοτόκων, στὴν Δόξα καὶ τὸ Φῶς τῆς Τρισηλίου Θεότητος. Ἀμήν!
Χριστὸς Ἀνέστη!

Διορθόδοξος Σύσκεψις Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν ὄψει τῆς λεγομένης Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

ΜΕ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἐπραγματοποιήθη μεγάλη Διορθόδοξος Σύσκεψις τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος, Ρωσικῆς Διασπορᾶς καὶ Ρουμανίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἔλαβαν μέρος Ἀρχιερεῖς, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι καὶ Λαϊκοὶ Ἀντιπρόσωποι-Σύνεδροι, συνολικῶς τεσσαράκοντα (40) τὸν ἀριθμόν.

Ἡ Σύσκεψις συνῆλθεν εἰς Ἀχαρνὰς Ἀττικῆς, τὴν Πέμπτην, 13/26.5.2016, τῇ προσκλήσει τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου, ἀπὸ τῆς 10ης πρωϊνῆς ἕως τῆς 7ης ἀπογευματινῆς.

Ἐξ Οὐκρανίας προσῆλθεν ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης καὶ Πρωθιεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς κ. Ἀγαθάγγελος, ἐκ τῆς Δημοκρατίας τῆς Μολδαβίας ὁ Σεβασμ. Ἀρχιεπίσκοπος Κισινὲβ κ. Γεώργιος, ἐκ δὲ τῆς Ρουμανίας τρεῖς Ἀρχιερεῖς: οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Σουτσάβας κ. Σωφρόνιος, Ἰασίου κ. Γλυκέριος καὶ Σιμπιοὺ κ. Εὐλόγιος.

Ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος παρέστησαν οἱ Σεβασμ. Μητροπολῖται Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος, Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος, Δημητριάδος κ. Φώτιος, Τορόντο κ. Μωϋσῆς, Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος, Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανός, οἱ Σεβασμ. Ἐπίσκοποι Φιλίππων κ. Ἀμβρόσιος, Λούνης κ. Σιλουανὸς καὶ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ κ. Αὐξέντιος καὶ οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Μεθώνης κ. Ἀμβρόσιος καὶ Γαρδικίου κ. Κλήμης. Αἱ λοιπαὶ Μητροπόλεις καὶ Ἐπισκοπαὶ Ἑλλάδος καὶ Ἐξωτερικοῦ ἐκπροσωπήθηκαν ἀπὸ τοὺς Τοποτηρητὰς Ἀρχιερεῖς καὶ ἀπὸ Κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

Ἡ Γραμματεία τῆς Διασκέψεως ἀποτελεῖτο ἀπὸ τοὺς Σεβασμ. Δημητριάδος κ. Φώτιον καὶ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανὸν καὶ τὸν Θεοφιλ. Γαρδικίου κ. Κλήμεντα.

Ἡ Σύσκεψις εἶχεν ὡς σκοπὸν τὴν μελέτην καὶ εὐρεῖαν διαβούλευσιν ἐπὶ δύο σημαντικῶν Κειμένων, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἐπετεύχθη πλήρης συμφωνία:

α) «Ὁμολογία Πίστεως Γνησίου Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ», προκειμένου νὰ υἱοθετηθῆ μία κοινὴ Διορθόδοξος Διακήρυξις κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ β) «Ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ».

Τὰ Κείμενα αὐτά, τῶν ὁποίων ἐπίκειται ἡ δημοσίευσις, ἀνεφέροντο εὐθέως, καὶ μάλιστα τὸ δεύτερον, εἰς τὴν λεγομένην Μεγάλην Σύνοδον τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ ὁποία πρόκειται νὰ συνέλθη εἰς τὴν Κρήτην τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, 6/19.6.2016.

Ἡ Διορθόδοξος Σύσκεψις εἶχε τὴν σαφῆ καὶ βαθεῖαν συνείδησιν, ὅτι προετοιμάζει τὸ ἔδαφος διὰ μίαν Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἡ Ὁποία θὰ ἀντιμετωπίση, βάσει τῆς Συνοδικῆς Παραδόσεως, τὴν Παναίρεσιν τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Εἰς τὴν Σύσκεψιν ἀνελύθησαν οἱ λόγοι, διὰ τοὺς ὁποίους οὕτως ἤ ἄλλως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρηθῆ ὡς Ἁγία καὶ Μεγάλη ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθη Σύνοδος τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ ἔγινε ἱστορικὴ ἀναδρομὴ εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἀποστασίας τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Κ’ αἰ., διῆλθε πολλὰ στάδια καὶ ἤδη κορυφοῦται εἰς τὰς ἡμέρας μας.

Ἡ ἱστορικὴ καὶ ἄκρως σημαντικὴ αὐτὴ Διορθόδοξος Σύσκεψις διεξήχθη ἐντὸς κλίματος ἀλληλο-σεβασμοῦ, ἀλληλο-κατανοήσεως, ὁμονοίας καὶ πνεύματος εἰρήνης, ἁγνοῦ ζήλου καὶ ἀγάπης ἐν Χριστῷ.

Ἐκ τῆς Γραμματείας τῆς Διορθοδόξου Συσκέψεως

ΠΗΓΗ: http://ecclesiagoc.gr/index.php/nea/940-diorthodoxos-syskepsis-gnision-orthodoxon-ekklision-en-opsi-legomenis-megalis-synodou-oikoumeniston

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ

Ἐν ὄψει τῆς ἁγιοκατατάξεως τοῦ Μακαριστοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καὶ λόγω ἄρθρου ποὺ κυκλοφόρησε τελευταία ἐναντίον του ἀπὸ τοὺς ἀσυνεπεῖς εἰς τοὺς λόγους τους πολεμίους του, ἀναδημοσιεύουμε παλαιότερο ἄρθρο ἀλλὰ καὶ ἕνα ἐξαίσιο ἄρθρο περὶ τῶν θαυμαστῶν που ἔζησε ἀλλὰ καὶ ποὺ ἐπιτέλεσε ὁ ἴδιος μετὰ τὴν κοίμησή του! Αἰώνια ἡ μνήμη αὐτοῦ!

ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΑΡΝΗΣΗ Ή ΟΜΟΛΟΓΙΑ;

Ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ καταλήγουν εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ κήρυγμα τῆς ἀπώλειας τῆς Χάριτος (ἕνεκεν τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος) ἀποτελεῖ«ἰδεολογία τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος», καὶ ὅτι ὁ κυρὸς Χρυσόστομος ἐκήρυξε κὰτ΄ ἐπανάληψιν τοῦτο.

Μας παραπέμπουν εἰς τὴν Ἐγκύκλιον τοῦ 1950 λέγοντας ὅτι καὶ ὁ κῦρος Χρυσόστομος «ἐκήρυξε κατ' ἐπανάληψιν» τοῦτο (ἀπωλείᾳ Χάριτος).

Ἂς ἴδωμεν ἐὰν ἀληθεύουν καὶ εἰς τὸ ἀνωτέρω ἐπιχείρημα.

   α) Ἐν πρώτοις εἰς οὐδεμίαν συγγραφὴν τοῦ ὁ ἀείμνηστος ἡγέτης του ἱεροῦ ἀγῶνος ἐκήρυξε τὸ ἀνωτέρω ἀδόκιμον κήρυγμα, οὐδὲ καὶ ἐν αὔτη τῇ ἐν τῇ ἐξορίᾳ τοῦ συγγραφείσῃ ἐν ἔτει 1950, παρὰ μόνον εἰς τρεῖς περιπτώσεις κατόπιν ἀσκηθείσης βίας τοῦ περιβάλλοντός του. Ἐξηγούμεθα πλατύτερον. Το 1935 ἠναγκάσθη τὸ πρῶτον, ὁμοῦ μετὰ τῶν δύο συνεργατῶν τοῦ ἱεραρχῶν Δημητριάδος καὶ Ζακύνθου, να ὁμιλήσῃ περὶ τῆς ἀνωτέρω ἀπωλείας, δεδομένου ὅτι τοῦτο ἀπετέλει ἀπαραίτητον προϋπόθεσιν πρὸς ἀνάληψιν τῆς κανονικῆς ἡγεσίας τοῦ ἀγῶνος, τήν ὁποίαν κατ' οὐδένα λόγον παρέδιδον οἱ ἁγιορειται ἱερομόναχοι, εἰμὴ κατόπιν διακηρύξεως τῆς ἀδοκίμου θεωρίας τῶν, τῆς ὁποίας ἢ ἐμφάνισις σημειοῦται διὰ πρώτην φορὰν ἐγγράφως τὸ ἔτος 1934.

β) Τὸ 1948 διακηρύττει ἐπίσης τὸ αὐτό, ἀκριβῶς ὀλίγας ἡμέρας μετὰ τὰς ἀντικανονικὰς χειροτονίας τοῦ κύρου Ματθαίου, προκειμένου ὅπως προστατεύση τὸν ἁπλοῦν πιστὸν λαὸν ὅστις ἠκολούθει τοῦτον καὶ τὸν ὁδηγήση μακρὰν τῆς ἐπιρροῆς τοῦ ὑπεραρθέντος ὑπὲρ τὰ οἰκεῖα μέτρα ἐπισκόπου Βρεσθένης.

γ) Τέλος τὸ 1950 ἐπαναλαμβάνει ὣς γνωστὸν τὸ αὐτὸ ἀδόκιμον κήρυγμα ἀκριβῶς 12 ἡμέρας μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ κῦρου Ματθαίου (14 Μαϊου), ἐλπίζων εἰς μίαν συσπείρωσι τοῦ λαοῦ τοῦ περὶ αὐτόν, μιᾷ καὶ ἐξέλιπεν ὁ αἴτιος τῆς πνευματικῆς ἀνταρσίας τοῦ ἀγῶνος.  

Διὰ τὴν τελευταίαν μάλιστα ἐγκύκλιον, ἥτις καὶ προεκάλεσε τὸν μετὰ ταύτα βαρὺν διωγμὸν τῆς Ἑλλαδικῆς 'Ἐκκλησίας κατὰ τὸν ΓΟΧ, εἶχε εἴπει τὰ κάτωθι πρὸ τῆς ὑπογραφῆς καὶ κυκλοφορίας τῆς πρὸς τοὺς ἐπιτελεῖς αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι, δυστυχῶς, ἐπέμενον εἰς τὴν ἀνάγκην κυκλοφορίας τῆς. «Ἐγὼ ὑπογράφω, ἀλλ' ἡ βαλίτσα μου εἶναι ἔτοιμη διὰ τὴν ἐξορίαν που θὰ ἀκολουθήσῃ...», Καὶ ὄντως· ὡς εἶπε καὶ ἐγένετο. 

 Βλέπομεν ὅτι ἀπὸ τὸ 1937, ἔτος ἀποσχίσεως τοῦ Ματθαίου μέχρι τὸ 1948, ἔτος τῶν ἀντικανονικῶν χειρoτoνιῶν τοῦ, οὐδόλως ὑπέκυψεν ὁ εὐγενὴς οὖτος γόνος τοῦ Πόντου εἰς τὸ ἀδόκιμον κήρυγμα τῆς ἀπωλείας τῆς χάριτος, ἀλλ' ἀντιθέτως τὸ ἐπολέμησε με ὅλας τοῦ τὰς δυνάμεις. Πῶς ἧτο λοιπὸν δυνατὸν αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἐπὶ ἕνδεκα συνέχῃ ἔτη ἠρνεῖτο να ὑποκύψῃ εἰς τὰς ἀντικανονικὰς ἀξιώσεις τοῦ ἀποστατήσαντος Βρεσθένης, ν' ἀλλάξῃ αὐτομάτως πιστεύω καὶ πεποιθήσεις ὀλίγας ἡμέρας μετὰ τὰς ἀντικανονικὰς χειροτονίας τοῦ πάλαι ἁγιορείτου ἱερομονάχου;

Ἀπὸ τοῦ 1935 -ἔτος προσχωρήσεώς του εἰς τὸν ἱερὸν ἀγῶνα-, ἄχρι  τῆς τελευτῆς τοῦ, τὸ προσωπικὸν τοῦ πιστεύω συνεκεφαλαιοῦτο εἰς τὴν πρότασιν: «Μακρὰν τῶν καινοτόμων νεοημερολογιτῶν, ἄχρι τελικῆς δίκης καὶ καταδίκης τοῦ σχίσματος ὑπὸ Πανορθοδόξου Συνόδου».

Μας λέγουν ὅτι διατί, ἀφοῦ τοσούτον ἰσχυρῶς ἠναντιοῦτο εἰς τὸ κήρυγμα τοῦ Βρεσθένης συνέγραψεν ἐν ἔτει 1948 καὶ 1950 τὰς γνώστας ἐγκυκλίους, διὰ τῶν ὁποίων συνεφώνει πλήρως πρὸς τὰ διακηρυχθέντα ἥδῃ ἀπὸ τὸ 1937 ὑπὸ τοῦ κῦρου Ματθαίου; Ἀπαντῶμεν:  ἐκ πόνου καὶ μόνον πρὸς τὸν ἀγῶνα τὸν ὁποῖον ἔβλεπε σχεδὸν ναυαγοῦντα κατόπιν τοῦ ἐμφυλίου διχασμοῦ. 'Ἠθέλησε καὶ τὴν τελευταίαν στιγμὴν να διασώσῃ τοὺς πορευομένους ὄπισθεν τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀνταρσίας Ματθαίου καὶ οὖτω να προστατεύση τὸ γόητρον καὶ τὴν μέλλουσαν προαγωγὴν τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ, ἀσχέτως ἂν τελικῶς διεψεύσθη τῶν ἐλπίδων του.

Ὅτι ἄχρι τέλους τοῦ βίου τοῦ παρέμεινε πιστὸς εἰς τὸ πνεῦμα καὶ γράμμα τῆς δημοσιευομένης ἐπιστολῆς τοῦ πρὸς τὸν ἐπίσκοπον Γερμανὸν Βαρυκόπουλον, διαβεβαιοὶ καὶ τὸ γέγονος τῆς προσωπικῆς τοῦ στάσεως καὶ διαγωγῆς μετὰ τὴν κυκλοφορίαν τῶν ἀνωτέρω ἐγκυκλίων. Γράφομεν τοῦτο διότι οὐδαμοῦ ἐν αὐταῖς ζητεῖ συγχώρησιν διὰ τὸ ἄχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης κήρυγμά του, οὐδαμοῦ ἐκφράζει ἐπιθυμίαν ἐπιστροφῆς  εἰς τὴν Παράταξιν τοῦ Βρεσθένης, ὣς ἀπῄτει ἢ περίπτωσίς του, ἀλλ' ἀντιθέτως καλεῖ ἄπαντας εἰς ἐνῶσιν ὑπὸ τὴν Ἱερὰν αὐτοῦ Σύνοδον καὶ οὐδὲν πλέον! 'Ἀλλ' ἂς ἴδωμεν λεπτομερέστερον τὰ γεγονότα. Καὶ ἐν πρώτοις διὰ τὴν  ἐγκύκλιον τοῦ 1948 εἶναι γνωστὸν τοῖς πᾶσι ὅτι ἀφορμὴν ἐκδόσεώς τῆς ἔδωκε τὸ γέγονος τῶν ἀντικανονικῶν χειροτονιῶν τοῦ Βρεσθένης.

'Ἐπ' εὐκαιρία τοῦ γεγονότος τούτου καὶ θέλων να προστατεύση τὸ πλήρωμα τὸ ὁποῖον ἠκολούθει ἀκρίτως τὸν ἐπίσκοπον Ματθαῖον, κυκλοφορεῖ τὴν ἀνωτέρω ἐγκύκλιον, χρησιμοποιὼν ἁπλῶς καὶ μόνον ἐστηλίτευσε τὴν διαγωγὴν του, ὣς τὸν χαρακτηρίζει, «παρασυναγώγου» Βρεσθένης, καλῶν τους ὀπαδοὺς του ὅπως πάσῃ δυνάμει ἀπομακρυνθοὺν τὸ συντομώτερον τῆς παρατάξεώς του.

Ἂς ἴδωμεν ἐν συνεχείᾳ καὶ τὰς περιστάσεις συγγραφῇς τῆς ἐγκυκλίου  Νο 13 τοῦ 1950. Κυκλοφορήσασα, ὣς εἴπομεν 12 ἡμέρας μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ Βρεσθένης, ἤτοι τὴν 26ην Μαϊου, οὐδαμοῦ καὶ πάλιν ἐν αὔτη διακρίνει τις διάθεσιν ἐπιστροφῆς τοῦ συντάκτου τῆς ὑπὸ τοὺς διαδόχους τοῦ Ματθαίου, ἀλλ' ἀντιθέτως καλεῖ πάντας πρὸς ἐνῶσιν, ἐνῶ ὁ ἴδιος παραμένει εἰς τὴν θέσιν τοῦ ἀναμένων.

Βεβαίως ἐπαναλαμβάνεται καὶ πάλιν ἐν αὔτη τὸ αὐτὸ κήρυγμα τῆς ἀπωλείας τῆς χάριτος, ἀλλά με τὸν προφανῆ σκοπὸν ὅπως οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Βρεσθένης ἐπιστρέψουν καὶ πάλιν ὑπὸ τὴν σύνοδον τοῦ κῦρου Χρυσοστόμου, ὣς ἀποδεικνύεται τοῦτο καὶ ἐξ ἑτέρων λόγιον καὶ φράσεων τῆς ἐν λόγῳ ἐγκυκλίου. Γράφομεν τοῦτο, διότι ἐνῶ ἀναγνωρίζει ἐν αὔτη τὴν ἀπώλειαν τῆς χάριτος καὶ ἄρα ἐδικαίωνε -φαινομενικῶς τουλάχιστον- τὸν Ματθαίoν, ἐν τούτοις δεν δυσκολεύεται να προσθέση χαρακτηριστικῶς καὶ τὰ κάτωθι: «Ταῦτα πάντα δηλοῦμεν δι' ὑστάτην φορὰν χάριν τῶν σκανδαλισθέντων χριστιανῶν, ὧν ἐπιθυμοῦμεν τὴν ψυχικὴν σωτηρίαν ...», χωρὶς τὸ παράπαν να σπεύσῃ ἐν μετανοίᾳ πρὸς τὴν ... Κερατέαν, ἴνα ἐνώπιον τῶν διαδόχων τοῦ κῦρου Ματθαίου ἐκφράση τὴν μετάνοιάν του καὶ ζητήσῃ τὴν ὓπ' αὐτοὺς ὑπαγωγὴν αὐτοῦ καὶ τῶν δύο συνεπισκόπων τοῦ.

Ταὐτὰ ἐπιβεβαιοὶ καὶ ἡ πολεμικὴ κρίσις τῶν ἀντικειμένων πρὸς τὸν πρ. Φλωρίνης. Ὁμολογοῦσιν οὖτοι, ὅτι ὁ ἐνιστάμενος Ἱεράρχης «αὐτὴν τὴν Ἐγκυκλιον» τοῦ 1950 «ποτὲ δεν τὴν ἐφήρμοσεν». Οὗτος, λέγουσι, «πότε δεν ἐπίστευσεν» εἰς αὐτήν. Διὸ «Δεκέμβριον τοῦ ἰδίου ἔτους» 1950, «ἑξάμηνον περίπου» ἀπὸ τῆς ἐκδόσεως τῆς Ἐγκυκλίου, ὁ πρῴην Φλωρίνης «δηλώνει καὶ εἰς τὴν ''Φωνήν τῆς Ὀρθοδοξίας'' καὶ εἰς τὴν ἐφημερίδα ''Βραδυνὴ'', ὅτι ''ἀμυνόμενος'' ἔπραξε τοῦτο, δηλαδὴ ὑπέγραψε τὴν Ἐγκύκλιον τοῦ 1950». Τὸ αὐτὸ δε ἐπανέλαβε καὶ ἐν ἔτει 1953. Προσέτι διότι ἀρκετοὶ «ἐπίστευσαν τοὺς λόγους τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος, ὅτι πράγματι ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν τήρησιν τῶν Ἰερῶν Κανόνων...» ἐνῶ «ἄλλος ἧτο ὁ πραγματικὸς τοῦ σκοπός, ὡς ἐκ τῶν ὑστέρων κατεδείχθη».

Ἡ ἐν λόγῳ συγκατάβασις δεν ἐτελεσφόρησε, λόγῳ τοῦ ἀκολουθήσαντος τότε διωγμοῦ, λόγῳ πονηρίας τῶν καινοτόμων  καὶ λόγῳ ἀδυναμίας τινῶν ἐνισταμένων. Αὕτη ὑπῆρξε, βεβαίως, ἐνεργείᾳ καλῇς διαθέσεως, ἥτις ὅμως ἐχρησιμοποιήθη παρὰ τῶν ἀντικειμένων, καινοτόμων καὶ ἐνισταμένων, πρὸς ἴδιον σκοπόν. «Ταύτην ἐξεμεταλλεύθη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων Βλάχος, διὰ να δικαιολογήση ἀκολούθως τὸν σκληρὸν διωγμὸν κατὰ» τῶν Ὀρθοδόξων. Καὶ ταύτην ἐπικαλοῦνται οἱ ἐμμένοντες εἰς τὴν κακοδοξίαν περὶ ἀκύρων Μυστηρίων ἐνιστάμενοι. (βλ. Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου, «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν», Ἀθῆναι 1984, σ. 20, 23 - σ. 11, 23, 51 - σ. 14-15 καὶ Σ. Καραμήτσου «ἡ Ἀγωνία ἐν τῷ  Κήπῳ τῆς Γεσθημανῆ», Ἀθῆναι 1961, σ. 175-176).

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ (ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ) (ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ) 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ ΤΟ ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ: 1. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΣΕ ΣΤΟΝ  ΙΕΡΑΡΧΗ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1936 ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ, 2. ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ, 3. ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΥΩΔΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΑΦΗ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΚΑΙ 4. ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ. ΠΡΕΣΒΕΙΑΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ! 

1. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΣ - ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ" (ΗΛΙΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ - ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΜΠΑΤΙΣΤΑΤΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1981):

2. ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗ (ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΨΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑ):

«Εἶχε ἐξομολόγο τὸν π. Ἰωάννη. Καὶ ὁ π. Ἰωάννης, λοιπόν, τὸ μεσημέρι μετὰ τὸ φαγητό, ἔπεσε νὰ ξεκουρασθῇ. Καὶ βλέπει ἕνα ὄνειρο. Βλέπει ὅτι βρέθηκε σὲ μεγάλη πεδιάδα καὶ ἦσαν δεξιὰ ἀρχιερεῖς καὶ ἀριστερὰ πάλι ἀρχιερεῖς. Στὸ μέσον δύο νέοι κάρφωναν ἕνα θρόνο. Καὶ λένε στὸν π. Ἰωάννη. «Βοήθησέ μας νὰ τὸν τελειώσουμε γρήγορα». Καὶ ὁ π. Ἰωάννης ἀκούμπησε τὸ χέρι του νὰ στηριχθῇ ἐπάνω στὸν θρόνο νὰ μὴ κουνιέται ὅταν τὸν καρφώνουν. Δὲν πρόλαβε καὶ λένε «ἕτοιμος εἶναι»… Ἔλαμπε ὁ θρόνος. Καὶ ἔσκυψε ἀπὸ κάτω νὰ δῇ ποὺ ἔβαλαν τὰ φῶτα, ἀλλὰ δὲν ὑπήρχανε φῶτα. Ὁ θρόνος ὅμως ἔλαμπε. Λένε «πήγαινε νὰ τὸν εἰδοποιήσης, εἶναι ἕτοιμος ὁ θρόνος του». Λέει «ποιὸν;». Λένε «τὸν Ἅγιο Φλωρίνης». Λέει «ἐσεῖς ποιοὶ εἶστε;». Λένε «ἐγὼ εἶμαι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ ἐγὼ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος». «Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάω νὰ τοῦ τὸ πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Νὰ τοῦ τὸ πῆτε ἔσεις». «Καὶ ἐμεῖς θὰ τοῦ τὸ ποῦμε, ἀλλὰ νὰ τοῦ τὸ πῇς καὶ σύ». Ξύπνησε ὁ π. Ἰωάννης καὶ ἐσκέπτετο: «Πῶς νὰ τοῦ τό πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα;». Δὲν ἤθελε νὰ τοῦ τό πῇ… Φοβότανε. Ἐν τῷ μεταξὺ ἐνῶ σκεπτόταν αὐτὸ πάει ὁ θυρωρὸς ἀπὸ τὸ γραφεῖο καὶ τοῦ λέει «Να 'ρθῇς στὸ σπίτι τοῦ Σεβασμιωτάτου, γιατὶ σὲ θέλει». «Ἔ, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρεία αὐτὴ ἴσως μπορέσω καὶ νὰ τοῦ τό πῶ, τὸ ὄνειρό που εἴδα». Ἦρθε, λοιπόν, στὸ σπίτι… ὁ θεῖος ἔκανε περίπατο πάντοτε, τὸ ἀπόγευμα μία ὥρα. Ἀλλά, ἄργησε πολὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ καὶ βιαζόταν ὁ π. Ἰωάννης, γιατὶ καθόταν μακριὰ στὴν Νέα Ἀμφιάλη, πάνω, μετὰ τὸν Περαία. Σηκώθηκε νὰ φύγῃ. Ἐν τῷ μεταξὺ ἦρθε ὁ θεῖος καὶ πήγανε μέσα… κάνανε μία ὥρα σχεδόν. Στὸ τέλος, λοιπόν, τοῦ λέει «Σεβασμιώτατε, σᾶς εἴδα ἕνα ὄνειρο, ἀλλὰ διστάζω νὰ σᾶς τό πω». «Ὄχι, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῆτε… τὸ ἀπαιτῶ, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῇς». Λέει «σᾶς εἴδα αὐτὸ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνειρο». Λέει «τὸ ξέρω, ἐκλήθην, θὰ φύγω, γι’ αὐτὸ σὲ κάλεσα, νὰ ἐξομολογηθῶ»…

3. ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" (10-10-1960):

4. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" (ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1990):