Κείμενο Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς περί τῆς ἐν Κρήτῃ συνόδου

Ἐρωτώμενοι ἀπό ἀδελφούς μας ἐν τῷ κόσμῳ περί τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», θά θέλαμε νά καταθέσουμετά ἑξῆς:

Ἐμεῖς οἱ Μοναχοί, ἀδελφοί μου, ζοῦμε καθημερινά τή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας στό ἀναλόγιο καί ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ἀπό τήν ἀναστροφή μας μέ τά ἱερά κείμενα (Παρακλητική, Μηναῖονκλπ), διδασκόμεθα ἐμπειρικά τήν δογματική ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μέ πόνο ἀντικρίζουμε τά κείμενα τῆς ἐν Κρήτῃ συνόδου ὡς ξένα πρός τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.Ἡ «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» δέν εἶναι «Συνοδός», δέν ἐπορεύθη τήν ὁδόν τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ δέν ἐπεκύρωσε τίς προηγούμενες Συνόδους.Δέν εἶναι «ἑπόμενη τοῖς Ἁγίοις Πατράσι». Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης ἔφερε μιά ἀνατροπήστήν ἱστορία τῆς λειτουργίας τῶν Συνόδων.

Μιά ἀληθινή Σύνοδος εἶναι συνέχεια τῶν πρό αὐτῆς Συνόδων καί ἐπικυρώνει τίς ἀποφάσεις τους, ὅπως συμβαίνει μέχρι σήμερα μέ τίς τοπικές συνόδους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἐν Κρήτῃ σύνοδος δέν ἐπεκύρωσε τίς πρό αὐτῆς Συνόδους, δέν κατεδίκασε τίς αἱρέσεις πού αὐτές κατεδίκασαν, ἀλλά ἐνεργώντας ἀντίθετα καί ἀντιπατερικά, ἀγνοώντας τίς ἀποφάσεις τῶν πρό αὐτῆς Συνόδων, ἀνύψωσε τίς αἱρέσεις καί τίς ἀναγνώρισε ὡς Ἐκκλησία.

Αὐτό τραυμάτισε τήν μοναχική μας συνείδηση. Αἰσθανόμεθα τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου αὐτῆς ὡς ξένο σῶμα πού προσπαθεῖ μέ βία νά εἰσχωρήσει μέσα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦμε ὅτι ἡ σύνοδος αὐτή ἐμφορεῖται ἀπό τό πνεῦμα τῆς συγχρόνου παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (πού ἤδη μετρᾶ πάνω ἀπό 100 χρόνια ζωῆς) καί ὅτι ἀπέστη ἀπό τόν ὀρθό δρόμο πού μᾶς ὑπέδειξαν οἱ Πατέρες μας.

Ἐμεῖς οἱ Μοναχοί ἐμμένουμε«ἐν οἷς ἐδιδάχθημεν καί ἐπιστώθημεν», ἀναμένοντες καί προσκαρτεροῦντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ διά τήν ἔκβασιν τῆς ὅλης ὑποθέσεως.

Μετ᾿εὐχῶν,

Ὁ Καθηγούμενος

Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος

καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

ΠΗΓΗ: AKTINEΣ

Επιστολή Κληρικών προς τους Αρχιερείς της Εκκλησίας της Κρήτης

01-11-2016

Μνήμη Ἁγίων Ἀναργύρων.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΛΗΡΙΚΩΝ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

ὡς Κληρικοὶ τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καὶ ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτρέψατέ μας νὰ σᾶς μεταφέρουμε τὴν ἀγωνία καὶ τὸνπροβληματισμὸ μας.

Εἰσαγωγικῶς καὶ διευκρινιστικῶς σᾶς ἀναφέρουμε ὅτι: Χάριτι Θεοῦ καὶ παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ ἀτέλειές μας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διαποίμανση τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς ἀνέθεσε τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν τους πρᾶγμα τὸ ὁποῖο,δι᾿εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν δικῶν σας,προσπαθοῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε. Στὸν δύσκολο, κατ᾿ἄνθρωπο, αὐτὸν δρόμο ὁδοδεῖκτες, ἐμπνευστὲς καὶ βοηθοὺς ἔχουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες παλαιότερους καὶ νεώτερους. Ἡ βιωτὴ τους, τὰ λόγιατους, τὸ παράδειγμά τους, εἶναι οἱ ὑποθῆκες, οἱ παρακαταθῆκες, ποὺ προσπαθοῦμε νὰ ἀκολουθοῦμε, ὅπως καὶ κάθε συνειδητὸς ὀρθόδοξος χριστιανός.

Τὰ τελευταῖα χρόνια παρατηροῦμε ὅτι, ἡ καθαρὴ Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ ζωὴ δέχεται μεγάλη πίεση ἐκκοσμικεύσεως καὶ νοθεύσεως ἀπὸ τὸν σύγχρονο τρόπο ζωῆς,ποὺ ὅλους μᾶς ἐπηρεάζει. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα δυστυχῶς,ἔχει σιγὰ-σιγὰ εἰσέλθει καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο καὶ ἡ προσπάθεια,ποὺ κάποτε ξεκίνησε γιὰ προσέγγιση μὲ τὶς αἰρετικὲς ἀποκλίσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τὴν μορφὴ διαλόγων καὶ συνεργασιῶν σὲ κοινωνικὰθέματα, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἐπιθυμοῦντες στὴν Μία καὶ Μόνη Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, παρεξέκλινε καὶ ἀντὶ νὰ προβληματίσει τοὺς ἐναἱρέσει εὐρισκομένους συνανθρώπους μας, σταδιακὰ ἄμβλυνε τὸ Ὀρθόδοξο αἴσθημα τοῦ λαοῦμας.

Δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε διεξοδικῶς στὰ θέματα αὐτά, τὰ ὁποῖα σίγουρα καὶ σεῖς τὰ γνωρίζετε καὶ καλύτερα ἀπὸ μᾶς καὶ παρακαλοῦμε τὰ ὅσα σᾶς καταθέτουμε νὰ μὴν ἐκληφθοῦν ὡς προσπάθεια διδασκαλίας πρὸς ἐσᾶς, ἤδιαθέσεως καταθέσεως γνώσεων. Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ καὶ νὰ μὴν παρεξηγηθεῖ τὸ διάβημά μας.

Ἐπειδὴ οἱ διάφοροι διάλογοι διεξήγοντο ἀπὸ λαϊκοὺς ἤ κληρικοὺς ἐκπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ πολλάκις ἐσυνοδεύοντο καὶ ἀπὸ συμπροσευχὲς καὶ ἄλλες ἐκδηλώσεις ἀπαγορευμένες ἀπὸτοὺς ἱεροὺς κανόνες, τὰ δὲ πορίσματα τῶν διαφόρων ἐπιτροπῶν ἐνίοτε ἦσαν ἀντίθετα πρὸς τὰ δόγματα καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, προκαλοῦσαν μεγάλη στεναχώρια καὶ ἀγωνία στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Μεγάλες φυσιογνωμίες ἀναντιρρήτου κύρους καὶ σύγχρονοι Ἅγιοι (Ἅγιος Παΐσιος, Ἅγιος Ἰουστῖνος, Ἅγιος Πορφύριος καὶ ἄλλοι πολλοί) μὲ τὰ γραφόμενα καὶ τὶς συμβουλὲς τους στηλίτευαν, συμβούλευαν καὶ κρατοῦσαν σὲ ἐγρήγορση ἀλλὰ καὶ σὲ προσευχὴ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἐν ἀναμονῇ ἀποφάσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀξιολογήσεως τῶν μέχρι τώρα γεγονότων.

Γνωρίζοντας ἤδη τὴν προϊστορία τῆς συγκλίσεως Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν κανονισμὸ λειτουργίας της καὶ τὰ προσυνοδικά κείμενα, εἴχαμε μεγάλη ἀγωνία γιὰ τὴν ἔκβασή της καὶ προσευχόμεθα ἀδιαλείπτως ὁ Θεὸς νὰ φωτίσει τοὺς συνερχομένους ἀρχιερεῖς, ὥστε νὰ ληφθοῦν ἀποφάσεις Ὀρθόδοξες, ἐπόμενες τῶν διδαχῶν τῶν Ἀγίων Πατέρων.

Ὅμως δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ προσεκτικὴ μελέτητῶν πεπραγμένων καὶ ἀποφασισθέντων τῆς ἐπονομαζόμενης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κολυμπάρι ἀπὸ 19-23 Ἰουνίου 2016 καὶ ἀντιπαραβάλλοντας τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς μὲ τὴν ὅλη Ὀρθόδοξη Παρακαταθήκη, διαπιστώσαμε ὅτι οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς εἶναι ξένες καὶ ἀντίθετες μὲ τὰ παραδεδομένα τῶν Ἅγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ἄντίστοιχες διαπιστώσεις, ὅπως θὰ γνωρίζετε, ἔχουν γίνει καὶ ἀπὸ κληρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας (Ἐπισκόπους, Ἡγουμένους μονῶν, ἱερεῖς, μοναχούς κλπ) καὶ ἀπὸ ἐγκρίτους θεολόγους.

Δύο μελέτες ἐξ αὐτῶν ποὺ ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς εἶναι τοῦ κ. Κυριάκου Κυριαζόπουλου, καθηγητοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανονικοῦ δικαίου, θεολόγου καὶ δικηγόρου παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ, καθὼς καὶ τοῦ κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, καθηγητοῦ Θεολογίας Α.Π.Θ.

Σεβασμιώτατοι, ὡς πνευματικοὶ πατέρες καὶ ὑπεύθυνοι τῶν ψυχῶνποὺ μᾶς ἐμπιστεύτηκε ὁ Κύριος, δὲν μποροῦμε νὰ λέμε καὶ νὰ πράττουμε ἐνάντια στὴν συνείδησήμας. Πιστεύουμε ὅτι καὶ ἐσεῖς θὰ συμφωνεῖτε μὲ αὐτό. Προσπαθοῦμε, ἄν καὶ ἀνάξιοι, ὅπως προαναφέραμε, νὰ προτρέψουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀρνηθεῖ  τὸν κόσμο (τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, τὴν ἐκκοσμίκευση)  καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸ στενὸ δρόμο τῆς Ὀρθοδόξου ἀσκήσεως ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κάθαρση, τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση, ὅπως διδάσκουν οἱ  Ἅγιοι Πατέρες μας. Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ δρόμος αὐτὸς συγχέεται- συγκρίνεται- μπερδεύεται μὲ τὸν ἄκοπο «χριστιανισμό» τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Παπικῶν. Ἄν αὐτὰ ποὺ αὐτοὶ προτείνουν καὶ πράττουν ὡς «χριστιανικὰ» εἶναι ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, τὶ θὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους μας; Ἄν καὶ αὐτὰ ὁδηγοῦν στὴν σωτηρία, πῶς θὰ ποῦμε στὸν νέο ἄνθρωπο νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς ἀσκήσεως, τῆς νηστείας, τῆς ἐγκράτειας, τῆς νήψεως ὅταν ἐκεῖ, κάθε παρέκκλιση θεωρεῖται δικαίωμα, κάθε ἀνωμαλία εὐλογεῖται, κάθε προφανὴς παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ θεωρεῖται φιλανθρωπία καὶ ἀνθρωπισμός; Ἐπειδὴ  ἀσφαλῶς τὰ γνωρίζετε, δὲν χρειάζεται νὰ ἀπαριθμήσουμε τὰ ὅσα ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀντίχριστα ἔχουν ἐμφιλοχωρήσει στὶς αἱρετικὲς παρεκκλίσεις τοῦ Δυτικοῦ κόσμου.

Καθημερινὰ ἑορτάζουμε μάρτυρες, ὁμολογητὲς καὶ ἁγίους ποὺ άγωνίστηκαν ἐναντίον αἱρετικῶν, βασανίστηκαν καὶ θανατώθηκαν ἀπὸ αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους τὰ κείμενα τῆς Συνόδου καὶ ἡ γενικώτερη στάσις προκρίτων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν «ἀμνηστεύουν» καὶ θεωροῦν «ἐκκλησίες», μετὰ τῶν ὁποίων ἐπιδιώκεται ἔνωσις ἄνευ ξεκαθαρίσματος τῶν δογματικῶν διαφορῶν. Τὶ θὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ρωτοῦν ποιὸ εἶναι τὸ σωστό, ἤ διαμαρτύρονται βλέποντας ὅτι δὲν ἀκολουθεῖται ἡ ὁδὸς τῶν Ἅγίων Πατέρων;

Ἐμεῖς ἔχουμε ἐπιλέξει, ὡς ὑπόλογοι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του, νὰ λέμε τὴν Ἀλήθεια. Νὰ λέμε αὐτὸ ποὺ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν διὰ τῶν ἁγίων της καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ βλέπουμε νὰ άκολουθεῖται σήμερον, ἀπὸ μιὰ μερίδα της Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ κάποιων ἐκ τῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων.

Καὶ στὸ ἐρώτημα: «Ναί, ἐσεῖς μᾶς λέτε αὐτά, ἀλλὰ οἱ Ἐπίσκοποί μας ἄλλα λένε καὶ ἄλλα πράττουν. Τὶ γίνεται; Πῶς συμβιβάζονται ὅλα αὐτά;» βρισκόμαστε πρὸ μεγάλου διλήμματος.

Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι μπορεῖ νὰ βλέπουμε παρεκκλίσεις Ἀρχιερέων, συμπροσευχές, κείμενα ἀσύμβατα, ἤ καὶ ἀντίθετα μὲ τὴν ὀρθόδοξο πίστη, νέες θεολογικὲς ἀπόψεις ἀστήρικτες καὶ νεφελώδεις, ἀλλὰ ἄς κάνουμε ὑπομονὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐν Συνόδῳ θὰ λύσει τὰ προβλήματα καὶ ἄς μὴν βιαζόμαστε. Τώρα ποὺ ἡ «Σύνοδος» ἔγινε καὶ, ἀντὶ νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ ὅσα ἐπισώρευσαν τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν καὶ νὰ ἀναπαύσει τὰ κατασκανδαλισθέντα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, τὰ νομιμοποιεῖ, τὶ μποροῦμε πλέον νὰ ποῦμε; Νὰ τὰ δικαιολογήσουμε, δὲν γίνεται. Προδίδουμε τὴν πίστη μας, τὴν μέχρι τώρα πορεία μας, τὴν ἐμπιστοσύνη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν καὶ καταπατοῦμε τὴν συνείδησή μας. Νὰ σιωπήσουμε; Πῶς θὰ δικαιολογήσουμε τὴν σιωπὴ μας ἀπέναντι στὸν Θεὸκαὶστοὺς ἀνθρώπους; Θὰ μᾶς θεωρήσουν ἤ ὑποκριτὲς καὶ  διπρόσωπους, ἤ συμφεροντολόγους καὶ ὁπωσδήποτε ἀνάξιους νὰ μιλοῦμε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, τὴν θυσία ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔξω βάλλει τὸν φόβο.

Σεβασμιώτατοι, ἐδῶ θεωροῦμε ἀναγκαία καὶ τὴν δικὴ σας ξεκάθαρη θέση. Τὸ καλύτερο θὰ ἦταν ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρη, κλῆρος καὶ λαός, νὰ συζητήσει ἐν ἐλευθερίᾳ καὶ ἀγάπη καὶ νὰ ἀκουστοῦν ὅλες οἱ φωνές, ὄχι φωνὲς στρατευμένων σὲ κάποια ἄποψη, ἤ μισθωτῶν, ἤ ἐπιδιωκόντων ἴδιον ὄφελος, ὅπως ἔγινε μέχρι τώρα στὶς περισσότερες περιπτώσεις. Βρεῖτε ἐσεῖς τὸν τρόπο. Μόνο ποὺ χρειάζεται γρήγορη ἀντιμετώπιση.

Μέχρι τότε, ἡ Ἱεραρχία μας μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ πάρει θέση ἔναντι τῆς Συνόδου καί τῶν κειμένων της καὶ νὰ ἐπιδιώξει νὰ δεχτεῖ καὶ τὴν κριτικὴ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἐπὶ τῶν θέσεων της, ὅπως ἄλλωστε γινόταν ἀνέκαθεν στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἰστορία.

Ἡ μέχρι τώρα στάση τῆςἸεραρχίας μας, ἄλλοτε διὰ τῶν ἐπισήμων δηλώσεων, ἄλλοτε διὰ τῆς σιωπῆς της, ὁπωσδήποτε δηλώνει θετικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἀποφασισθέντων. Ἡ δική μας θέσις ποιὰ εἶναι στὴν περίπτωση αὐτή; Βρισκόμαστε σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ἱεραρχία μας, ὑπερασπιζόμενοι τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας.

Τὶ πρακτικὴ ἔκφραση θὰ πρέπει νὰ λάβει αὐτὴ ἡ κατάσταση, γιὰ νὰ εἴμαστε συνεπεῖς μὲ τὴν συνείδησή μας; Οἱ Πατέρες σὲ τέτοιες περιπτώσεις, διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὶς παρεκλίσεις τῶν Ἱεραρχῶν, εἰς ἔνδειξη διαμαρτυρίας σταματοῦσαν τὴν μνημόνευσή τους, μέχρι νὰ ἐκλείψουν οἱ λόγοι ποὺ προκαλοῦσαν τὸ πρόβλημα. Οὔτε εὐχάριστο εἶναι, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως ὀδυνηρὸ καὶ ἴσως καὶ μαρτυρικό. Γιὰ μᾶς ὅμως δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος.

Σᾶς ἱκετεύουμε λοιπὸν νὰ σκεφτεῖτε ὅλα αὐτά. Ἐμεῖς παιδιὰ σας εἴμαστε, μέσω ὑμῶνἐλάβομεν τὴν Ἱερωσύνη. Σὲ ἐσᾶς προσβλέπουμε. Δὲν μποροῦμε ὅμως νὰ λησμονήσουμε ὅτι ὑπηρετοῦμε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του καὶ ὄχι ἀνθρώπινες ἐπιλογές ποὺ μεταβάλλονται, ἀναλόγως τῶν περιστάσεων.

Ἐμᾶς, τοὺς ὑπογράφοντες ἱερεῖς καὶ ἐσεῖς μᾶς γνωρίζετε καὶ μεταξύ μας ἀδελφικῶς γνωριζόμαστε καὶ ἀνέκαθεν συμφωνούσαμε στὰ τῆς πίστεως καὶ ἔτσι ἀποφασίσαμε νὰ ἀπευθυνθοῦμεἕνας ἕκαστος ἄλλα καὶ ἀπὸ κοινοῦ πρὸς τὸν οἰκεῖο ἐπίσκοπο καὶ δι᾿ αὐτοῦ πρὸς τὴν Σύνοδό μας, λέγοντας καὶ ζητώντας τὰ ἴδια .

Κατόπιν τούτων καὶ ἐπειδὴ ὡς ἱερεῖς ἐπιθυμοῦμε νὰ τηρήσουμε ἀπαρέγκλιτον τὴν πίστη τῶν Πατέρων, ὅπως βιώθηκε καὶ ὅπως διδάχθηκε ἀπὸ αὐτούς, εὑρισκόμεθα ὑπόλογοι ἐνώπιον τῆς συνειδήσεώς μας, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὶς ἀποφάσεις αὐτές.

Ἐλπίζουμε ὅτι καὶ ἐσεῖς, ὡς Ὀρθόδοξοι  Ἀρχιερεῖς, θὰ ἔχετε προβληματιστεῖ γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ σᾶς παρακαλοῦμε νὰ μελετήσετε καὶ νὰ ἀπορρίψετε τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς.

Μιὰ τέτοια στάσησας θὰ χαροποιήσει τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ θὰ προστατέψειτὸ ποίμνιο ἀπὸ τοὺς ὑπερασπιστὲς τῶν ποικίλων αἱρέσεων καὶ τοῦ ἐπάρατου Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ὁμογενοποιεῖ τὶς κακοδοξίες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δημιουργεῖ μεταλλαγμένη θεολογία καὶ παράδοση.

Μιὰ τέτοια στάση θὰ μᾶς ἀναπαύσει καὶ θὰ μᾶς δώσει θάρρος νὰ συνεχίσουμε τὴν διακονία μας πρὸς τὸν λαό τοῦ Θεοῦ, μὲ ἥσυχη τὴν συνείδησή μας ὅτι ἐπιτελοῦμε τὸ χρέος μας, τηρώντας ἀνόθευτα ὅσα παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες.

Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, ἄν δηλαδὴ προτιμηθεῖ ἡ συμπόρευσή σας μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴλεγεῶνα καὶ ἡ νόθευσις τῆς πίστεως μὲ τὰ αἱρετικὰ μορφώματα ἀνατολῆς καὶ δύσεως, ἐπειδὴ εἴτε ἡ σιωπή, εἴτε ἡ ἀδιαφορία δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν εὐθύνη μας ἔναντι τῆς πίστεώς μας,ἀλλὰ μᾶςκαθιστᾶ συνεργοὺς στὴν καθιέρωση καὶ ἐξάπλωση τῆς κακοδοξίας, μὲ πόνο ψυχῆς ἀναγκαζόμαστε νὰ σᾶς δηλώσουμε ὅτι δὲν θὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε, ἀλλὰ θὰ ἀκολουθήσουμε τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν Πάπα Πῖον τὸν Θ΄ τὸ 1848: «Παρ' ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι ἠδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὑπερασπιστὴς τῆς Θρησκείας ἐστὶ αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῶν Πατέρων αὐτοῦ».

Διατελοῦμεν μετὰ τιμῆς, σεβασμοῦ καί ἀγάπης

  Πρωτοπρεσβύτερος Γαβριήλ Μαζανάκης

  Πρεσβύτερος Σπυρίδων Δαμανάκης

  Πρεσβύτερος Παῦλος Μαζανάκης

ΠΗΓΗ: ΑΚΤΙΝΕΣ

Παρέμβαση καί κείμενο στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Νοέμβριος 2016) Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Παρέμβαση καί κείμενο στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Νοέμβριος 2016) by john-criket-4887 on Scribd

Mωυσής μοναχός: Απολογητική ομολογία για την δίωξή μου

ΑΠΟΛΟΓHΤΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΩΞΗ ΜΟΥ

Mωυσής μοναχός

Στις 26 Οκτωβρίου 2016 αποφασίσθηκε από τον Ηγούμενο και το 4μελές συμβούλιο, εντός διαστήματος ενός μηνός να εγκαταλείψω την Μονή του Προφήτου Ηλιού Πρεβέζης, αναζητώντας άλλο μοναστικό κατάλυμα.

Μετά από 16 χρόνια παραμονής και επιμελούς διακονίας στη Μονή που εκάρην μοναχός, εκδιώχθηκα υπογεγραμμένα από τον Ηγούμενο και τα 4 μέλη του Ηγουμενοσυμβουλίου.

Η αιτιολογία της εκδιώξεως μου  με το υπογεγραμμένο έγγραφο που μου απέδωσαν είναι: α) Αθέτηση της μοναχικής υπακοής β) Συκοφαντία κατά του Ηγουμένου και όλης της αδελφότητας και γ) ότι εξωθώ τους πιστούς σε σχίσμα εντός της Εκκλησίας.

Οι μακροχρόνιες συζητήσεις και διενέξεις με τονΗγούμενο και τελευταία με κάποιους αδελφούς της Μονής, που συνολικά διήρκησαν πλέον των 4χρόνων δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα ως αναφορά την κοινή πορεία και ομαλή συγκαταβίωση. Παρά ταύτα αποφάσισα να μην εγκαταλείψω το μοναστήρι που εκάρην μοναχός παρά μόνο υπογεγραμμένα διωγμένος.

Οι λόγοι ήταν πολλοί. Ένας απ΄αυτούς ήταν, ότι εάν έφευγα από μόνος μου, εύκολα θα σκεπάζανε την λάθος πλεύση τους με το να πούνε στον κόσμο «να ο Μωυσής αθέτησε την υπακοή του και έφυγε», άραγε πλανεμένος όπως συχνά με χαρακτήρισαν. Τελικά διέδωσαν ψευδώς ότι έφυγα, ενώ έχουν υπογράψει να φύγω.Hπαρουσία μου στο μοναστήρι έθετε σε κίνδυνο την αποκάλυψη της οικουμενιστικής γραμμής τους η οποία τεχνηέντως κρατείτε κρυφή. Και φυσικά δεν αποδέχονται ότι είναι οικουμενιστές, αλλά τα έργα τους βεβαιώνουν την αλήθεια που έζησα. 

Έπρεπε να κλείσει το στόμα μου γιατί κινδύνευε να αποκαλυφθεί η ρηχή πνευματικότητα τους και οι αιρετικές τους διδασκαλίες. Αποφάσισαν να με απελάσουν με προφάσεις που τυχαίνει!! να είναι ίδιες  με αυτές που επισυνάπτουν και στους αδερφούς μου Αγιορείτες Μοναχούς που εκδιώκουν και αυτούς.

Η λεπτότητα της συνειδήσεως μου ύστερα από την γνώση των όσων βίωσα και άκουγα τα τελευταία χρόνια δεν μου επέτρεπε να σωπαίνω στην παραμικρή παρέκκλιση από τα της πίστεως μας. Της Πίστεως μας έτσι όπως αυτή μας αποκαλύφθηκε μέσα στην Κ. Διαθήκη από τον Κύριο μας και τους Αποστόλους του, αλλά και τις αποφάσεις των Ι. Κ. κανόνων της Εκκλησίας μας.

Είναι αβάστακτα λυπηρό, να ακούς από αυτούς τους οικουμενιστές Αρχιερείς και ηγουμένους να απαιτούν με αυταρχικό και επιτακτικό τρόπο την υπακοή στους ίδιους και όχι στο νόμο και στο θέλημα του Θεού.Εκκλησία κατά τα δικά τους πιστεύω είναι μια νεοεποχήτικη διδασκαλία, θεωρητικής Θεολογίας η οποία χωρίς την συμπόρευση με την έμπρακτη μετάνοια και επίπονη προσευχή κατάντησε Θεομαχία.

Ζητούν να κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία υπονοώντας τον αιρεσιάρχη,Πατριάρχη, Βαρθολομαίο, και όχιτονΧριστό. Αλλά και κάθε Αρχιερέα, ή Ηγούμενο που πρεσβεύει τις ίδιες αιρετικές καινοτομίες,όπως ότι οι παπικοί είναι Εκκλησία, και πολλά άλλα.

Κατά τους Αγίους Πατέρες μας και Ομολογητέςκαι κατά τους στυλοβάτες του μοναχισμού (όπως Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος), όταν οι πνευματικοί μας πατέρες και οι κεφαλές της εκάστοτε κρατούσας Εκκλησίας παρεκκλίνουν από τη Ορθή Πίστη και από το Ευαγγέλιο δεν οφείλουμε να τους κάνουμε υπακοή.

Για τους Οικουμενιστές, η Ομολογία της Πίστεως και η ειλικρινής διάθεση να ομολογούμε την αλήθεια, ονομάζεται συκοφαντία.

Όσο αναφορά για το σχίσμα που μας κατηγορούν ότι δημιουργούμαι εντός της Εκκλησίας έχω να τους απαντήσω ότι, πρώτα πρέπει να αφοριστούν αυτοί σύμφωνα με τους κανόνες που παραβαίνουν,ως συ προσευχόμενοι με αιρετικούς. Ποτέ Ορθόδοξοι μοναχοί δεν επέφεραν σχίσμα στην Εκκλησία, αλλά Πατριάρχες, Αρχιερείς και Ιερωμένοι. Σχίσματα και διαιρέσεις δημιουργούν μόνο οι αιρετικοί όπως είναι οι σημερινοί οικουμενιστές.

Παπικός Ιερέας συπροσευχήθηκε στο καθολικό της Μονής του Προφήτη Ηλία, μαζί μας, καθήμενος παρά του ηγουμένου, (παίρνοντας μάλιστα και αντίδωρο) όπως και στην τράπεζα της μονής, γεγονός που απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες και σύμφωνα με τους οποίους είναι υπό καθαίρεση και αφορισμό όσοι συμπροσεύχονται με αιρετικούς (ΜΕ΄Αποστολικός και ΙΒ΄εν Λαοδικεία).

Ο Ηγούμενος και οι περισσότεροι Ιερείς αδερφοί μου θεωρούν ότι οι παπικοί έχουν Αποστολική διαδοχή, δηλαδή Ιεροσύνη, πράγμα το οποίο δεν υφίσταται από το 1054 και μετά που καταδικάστηκαν ως αιρετικοί και αφορίστηκαν.

Η σιωπή κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά είναι το τρίτο είδος αθεΐας. Γι΄αυτό προτίμησα την Ομολογία και τις συνέπειες αυτής που υφίσταμαι, παρά την συμπόρευση με τους αδερφούς μου, την ανθρωπαρέσκεια και την ανάπαυσή του κελιού μου.

Έχει ειπωθεί παλαιότερα σ΄αυτή τη Μονή ότι ο πάπας είναι αδερφός μας, όπως και έπεσε στην αντίληψή μου , γραπτός λόγος του πάπα που δόθηκε από έναν αδερφό σε άλλο.

Το 1996 όταν ήταν σε επικαιρότητα το θέμα, του αν πρέπει να αναγράφεται στην ταυτότητα το θρήσκευμά μας, η γραμμή του μοναστηριού ήταν να μην αναγράφεται, ψηφίζοντάς το  μάλιστα 22 από τους 24 μοναχούς.

Η Ελληνική και Βυζαντινή σημαία δεν κυματίζουν στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, όπως σε όλα τα άλλα μοναστήρια της πατρίδας πλην των ημερών που εορτάζει. Κατά τα λεγόμενά τους, πατρίδα μας είναι ο ουρανός. Μα φυσικά!! αφού η νέα τάξη πραγμάτων δεν θέλει να έχουμε πατρίδα.

Αμφισβητούν, και πολεμούν,τις προφητείες του Αγίου Κοσμά και του Αγίου Παισίου (αλλά και όλων των Αγίων μας) με το πρόσχημα τάχα ότι δεν τις είπαν οι Άγιοι, ή με το ορθολογιστικό πνεύμα που τους διακατέχει ότι είναι αδύνατον να συμβούν αυτά που προφητεύτηκαν, ενώ είναι μάλιστα διασταυρωμένα από πολλούς Αγίους διαχρονικά τα ίδια γεγονότα, πράγμα που κατοχυρώνει την εγκυρότητά τους. Καταργούν την Αγιογραφικά μαρτυρούμενη ωφέλεια της προφητείας, αντικαθιστώντας την με φράσεις, όπως: μελλοντολαγνεία και νοσηρή ασχολία.

Και αφαίρεση ή προσθήκη ή ηθελημένη παρερμηνεία χωρίων της Γραφής είναι «αίρεσις».

Ο ηγούμενος της Μονής τον Σταυρό πάνω στο σώμα του, τον κάνει με τα 4 δάκτυλα όπως οι παπικοί.

Θεωρούν αστήρικτη και αυθαίρετη την γνώμη μου ότι είναι οικουμενιστές. Όμως δεν είναι γνώμη, αλλά μία σωρεία γεγονότων που έζησα και μερικά απ΄αυτά δημοσιοποιώ. Ο Κύριος μας λέει στο Ευαγγέλιο: «θα τους καταλάβετε από τα έργα τους». Ο λύκος και εάν βάλει προβιά, θα ουρλιάζει ως λύκος πάλι και δεν θα ομοιάζει με πρόβατο. Αυτοί μιλούν για Θεό, χωρίς αγάπη Θεού. Τα λόγια τους δεν μας αγγίζουν. Ο Θεός δεν γράφεται σε βιβλία και δεν χαρίζεται στους δρόμους. Γράφεται στην ψυχή ως χάρις.

Εκκλησία κατά την δική τους Εκκλησιολογία είναι ο νυν Πατριάρχης και όχι ο Χριστός και μέλη του σώματος Αυτού, όλοι εμείς που τον πιστεύουμε σωστά και προσευχόμαστε από κοινού.Και φυσικά έχουμε το δικαίωμα να εκφέρουμε γνώμη ως ισότιμα μέλη της Εκκλησίας και να ελέγχουμε προϊσταμένους, Ιερωμένους και Πατριάρχες, όταν αυτοί παρεκτρέπονται από την ορθότητα της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και των Ι. κανόνων. Γιατί στα της πίστεως, δεν μπορούμε να δεχτούμε την παραμικρή παρέκκλιση γιατί ανήκει στον καθένα ξεχωριστά, μα και σε όλους.

Όταν όμως ο Πατριάρχης αλλά και κάθε Επίσκοπος ή ηγούμενος κηρύττει αίρεση, όχι μόνο δεν κάνουμε υπακοή αλλά επιβάλλεται η ανυπακοή σύμφωνα με τα λεγόμενα των Αγίων μας, αλλά και την έμπρακτη ομολογία των Αγίων μας Ομολογητών (φυλακίσεις, εξορίες, μαρτύρια κ.τ.λ.). Την διαφύλαξη της Πίστης μας την χρωστάμε στους ανυπάκουους Ομολογητές μας, γι΄αυτό και τους τιμάμε.

Απόδειξη ότι ο Πατριάρχης είναι αιρεσιάρχης με όσα ανορθόδοξα έχει πει, όπως ότι:

1.      «όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας»

2.      Ότι «το κοράνιο (και οι γραφές των άλλων θρησκειών) είναι ίσο με την Αγία Γραφή και ιερό όπως αυτή» και ότι οι μουσουλμάνοι μπορούν να πάνε στο παράδεισο χωρίς να πιστεύουν στο Χριστό

3.      Ότι οι Ι. Κανόνες είναι «τείχη του αίσχους».

4.      Ότι «οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασίν (το σχίσμα) προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και βρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού»!!

5.      Ότι «είναι ευλογημένη η συναγωγή των Εβραίων, που αποκήρυξε ο υπ΄αυτών σταυρωθείς Κύριος».

Αυτά τα λίγα από τα πάρα πολλά που έχει πει, τα οποία τον κάνουν έκπτωτο στα μάτια του Θεού και αιρεσιάρχη στα μάτια τα δικά μας.

Υπάρχουν και άλλα πολλά που συνέβησαν στην Μονή του Προφήτη Ηλία τα τελευταία χρόνια τα οποία δεν είναι επί του παρόντος. Αυτά ως μια πρώτη ενημέρωση για την πολυχρόνια μεθοδευμένη προδοσία που επικρατεί στους κόλπους της Εκκλησίας των Δεσποτάδων, των Οικουμενιστών, και των αδιάφορων. Η οποία προδοσία έχει περάσει και μέσα στους χώρους των κάποτε προμαχώνων της πίστεως και της πατρίδας, δηλαδή των μοναστηριών.

Η αγάπη για είναι όντως αγάπη, οφείλει να βρίσκεται εντός της αληθείας, εκτός αληθείας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματική αγάπη. Γι΄αυτό και βάση και στερέωμα της Ορθοδοξίας είναι η Ορθή πίστη, δηλαδή η αληθινή γνώση του Θεού. Ο έλεγχος και η διαφάνεια είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την υγιή πνευματική πορεία των Ορθοδόξων χριστιανών.

Γι΄αυτό και μόνο αποκαλύπτω, όσα αποκαλύπτω και όχι για να διχάσω όπως με κατηγορούν οι αδερφοί μου μοναχοί του Προφήτη Ηλία Πρεβέζης.

ΠΗΓΗ: ΑΚΤΙΝΕΣ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ Π.Ε.Σ. ΣΤΗΝ ΛΑΡΙΣΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ΑΣΤΕΓΩΝ ΤΟΥ ΒΟΤΑΝΙΚΟΥ

Ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος διοργανώνει εκδήλωση συμπαραστάσεως προς τους Έλληνες της Στέγης Αστέγων του Βοτανικού, ύστερα από την εκκένωση που έγινε από την ανθελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αλλά και διαμαρτυρίας κατά της ανεγέρσεως ισλαμικού τεμένους, την Κυριακή 27 Νοεμβρίου του 2016 και ώρα 7 το απόγευμα στο Ξενοδοχείο IMPERIAL στην Λάρισα. Στην εκδήλωση θα μιλήσουν τα μέλη της Επιτροπής Στέγης Αστέγων Βοτανικού Ιωαννίδης Ιωάννης, Χριστοδούλου Ευγένιος και η άξια Ελληνίδα δικηγόρος Παντελίδου Κατερίνα, χάριν στις προσπάθειες και δικαστικές ενέργειες της οποίας μέχρι τώρα έχει σταματήσει η ανέγερση του τζαμιού στον Βοτανικό. Καλούνται άπαντες οι Έλληνες Πατριώτες να δώσουν το βροντερό παρών στην εκδήλωση. Είσοδος ελεύθερη. ΕΞΩ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΒΟΤΑΝΙΚΟ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΕΞΩ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΩΝΙΑ. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ΑΣΤΕΓΩΝ ΤΟΥ ΒΟΤΑΝΙΚΟΥ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

ΠΗΓΗ

Βαρθολομαίος σε Ιερώνυμο: ''Περιφρουρήστε τις αποφάσεις της Κρήτης''

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΠΟΛΥΓΕΝΗΣ

---

Να κρατήσουν στο ακέραιο τις αποφάσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης καλεί τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της Romfea.gr ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έστειλε την επιστολή με αφορμή την έκτακτη σύγκληση της Ιεραρχίας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία μεταξύ άλλων θα ασχοληθεί με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης.

Στην επιστολή ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος καλεί τον Μακαριώτατο και την Εκκλησία της Ελλάδος, να περιφρουρήσουν τις αποφάσεις που πάρθηκαν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο.

Επίσης ο κ. Βαρθολομαίος υπογραμμίζει πως οι αποφάσεις της Αγίας Συνόδου, κατέδειξαν την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας που απορρέει από τη συνοδικότητά της.

Παράλληλα ο Παναγιώτατος καλεί τον Αρχιεπίσκοπο να μην επηρεαστεί από πρόσωπα μέσα στην Ιεραρχία που διαφωνούν με τις εν λόγω αποφάσεις, κατονομάζοντας μάλιστα ως τέτοια πρόσωπα τους Μητροπολίτες Καλαβρύτων Αμβρόσιο και Πειραιώς Σεραφείμ.

Οι πληροφορίες της Romfea.gr αναφέρουν ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην επιστολή, ενημερώνει τον Αρχιεπίσκοπο ότι η Μητέρα Εκκλησία θα διακόψει την οποιοδήποτε επικοινωνία με τέτοια πρόσωπα.

Τέλος να σημειωθεί πως ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ με επιστολή του προς τον Μακαριώτατο, εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του για την εκπροσώπηση στην Αγία Σύνοδο τονίζοντας ότι "κατά τήν γνώμη μου η αντιπροσωπεία τής Εκκλησίας μας εις τήν λεγομένη «Αγία καί Μεγάλη Σύνοδο» εις τό Κολυμπάρι τής Κρήτης υπερέβη τά άκρα όρια τής διακριτικής της ευχέρειας καί απέτυχε τών προσδοκιών τής εντολής πού έλαβε από τό ιερό μας σώμα."

ΠΗΓΗ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Π.Σ.Ε. (8ο ΜΕΡΟΣ)

Σταθμό στη διαμόρφωση και εξέλιξη του Π.Σ.Ε. αποτελεί η πρώτη συνεδρίαση στο διάστημα μετά τον πόλεμο, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Γενεύη από 21-23 Φεβρουαρίου 1946. Ήταν η πρώτη φορά που ηγέτες των Εκκλησιών, εκτός της Ρωμαιοκαθολικής, συναντήθηκαν ξανά, επιθυμώντας να συζητήσουν με ειλικρίνεια για τη διεθνή κατάσταση και να λάβουν αποφάσεις για το μέλλον του Π.Σ.Ε. Από την ορθόδοξη πλευρά συμμετείχαν ο αρχιεπίσκοπος Θυατείρων Γερμανός και ο Α. Αλιβιζάτος.

Μία από τις διαπιστώσεις που προβλημάτισε ιδιαίτερα τη συνεδρίαση αφορούσε στο ότι, ενώ οι ορθόδοξοι ηγέτες συμμετείχαν πλήρως στις εργασίες της Π.Ε. και άλλες δραστηριότητες του υπό ίδρυση Π.Σ.Ε., εντούτοις οι Ορθόδοξες Εκκλησίες γνώριζαν ελάχιστα σχετικά, και πολύ λίγες από αυτές είχαν αποδεχτεί πρόσκληση συμμετοχής σε αυτό. Έτσι, η Π.Ε. ανέθεσε στα αρμόδια όργανά της να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες για προσέγγιση των Ορθοδόξων Εκκλησιών με την ελπίδα ότι αυτές θα ανταποκριθούν θετικά, ώστε να αποκτήσουν τη θέση που τους ανήκε μέσα στο Π.Σ.Ε. Το πρώτο που θα έπρεπε να γίνει, σύμφωνα με τα πρακτικά της συνεδρίασης, ήταν να ενημερωθούν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες για τη φύση του Π.Σ.Ε., κάτι που αποτελούσε επιτακτική ανάγκη, κυρίως σε ό,τι αφορούσε την Εκκλησία της Ρωσίας. Το ίδιο ίσχυε και στην περίπτωση των ελληνόφωνων Εκκλησιών, για τις οποίες προτάθηκε η αποστολής αντιπροσωπείας του Π.Σ.Ε., με σκοπό να καταστεί σαφές ότι η συμμετοχή τους στο νέο όργανο της οικουμενικής κίνησης ήταν απολύτως αναγκαία. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη συνεδρίαση αυτή εκδόθηκε επιστολή-πρόσκληση που απευθυνόταν στις Εκκλησίες για συμμετοχή στο Π.Σ.Ε., που έφερε τις υπογραφές, μεταξύ άλλων, του Θυατείρων Γερμανού και του G. Florovsky, καθώς και το σχέδιο- πρόταση για το Καταστατικό του Π.Σ.Ε. Σύμφωνα με αυτό οι Ορθόδοξες Εκκλησίες θα μοίραζαν όπως εκείνες ήθελαν τις 85 θέσεις που αναλογούσαν σε αυτές στη Γ.Σ. Σε ό,τι αφορούσε τα μέλη της Κ.Ε., τα τρία από αυτά θα έπρεπε να είναι λαϊκοί.

Την παραπάνω απόφαση της Π.Ε. για την πραγματοποίηση επίσκεψης στις Ορθόδοξες Εκκλησίες ακολούθησαν εκατέρωθεν συντονισμένες προσπάθειες για την διοργάνωση και επιτυχία της. Το γεγονός ότι επρόκειτο για ιδέα που είχε εκφραστεί ήδη από το 1938, ευνόησε τη δημιουργία προϋποθέσεων για την αίσια έκβασή της. Ο Visser’ t Hooft στράφηκε για μιαν ακόμη φορά στον καθηγητή Αλιβιζάτο, προσβλέποντας στη συνεργασία του [1]. Έτσι, ο ρόλος που διαδραματίζει ο καθηγητής προσωπικά [2], αλλά και η Εκκλησία της Ελλάδος, όπως θα φανεί στη συνέχεια, ως ο συνδετικός κρίκος μεταξύ Ορθοδοξίας και Π.Σ.Ε. αποδεικνύεται καθοριστικός για την εξέλιξη των πραγμάτων.

Επίσημα η Π.Ε. απευθύνθηκε προς τις ελληνόφωνες Ορθόδοξες Εκκλησίες με επιστολή του Γ.Γ., Visser’ t Hooft, στις 4 Ιουνίου 1946 [3] και απασχόλησε την I. Σύνοδο σε συνεδρίασή της στις 21 Σεπτεμβρίου 1946. Η συζήτηση διεξήχθη βάση εμπιστευτικού υπομνήματος, που είχε συντάξει ο καθηγητής Αλιβιζάτος, και κατέληξε σε απόφαση της I. Συνόδου να προχωρήσει η Ε.τ.Ε. σε στενότερη και επίσημη συνεργασία με το Π.Σ.Ε. και να υποδεχτεί την επικείμενη επίσκεψη αντιπροσωπείας του, συζητώντας μαζί της σχετικά με τη μελλοντική συνεργασία τους. Σχετική συζήτηση πραγματοποιήθηκε και στο πλαίσιο της Συνοδικής Επιτροπής επί των σχέσεων με τις ξένες Εκκλησίες με αποτελέσματα ιδιαίτερα ικανοποιητικά για το μέλλον των σχέσεων των δύο πλευρών. Οι παραπάνω αποφάσεις της Ε.τ.Ε. αναμενόταν να επηρεάσουν καταλυτικά τη στάση των άλλων ελληνορθόδοξων Εκκλησιών. Εξάλλου, αυτές είχαν ήδη παραλάβει αντίγραφο του αυστηρά εμπιστευτικού υπομνήματος του Α. Αλιβιζάτου, ενώ ο ίδιος ήταν επιφορτισμένος, ως εκπρόσωπος της I. Συνόδου της Ε.τ.Ε., με το καθήκον να έλθει σε επαφή μαζί τους [4]. Οι παραπάνω εξελίξεις αντιμετωπίστηκαν με ενθουσιασμό και από την πλευρά των ιθυνόντων της Π.Ε. και αξιολογήθηκαν ως ορόσημο στην ιστορία της οικουμενικής κίνησης. Η θετική ανταπόκριση της Ε.τ.Ε. [5] κρίθηκε αποφασιστική για τη στάση και των υπολοίπων ελληνόφωνων Εκκλησιών της Ανατολής, οι απαντήσεις των οποίων υπήρξαν εντέλει επίσης θετικές [6].  

Ενδεικτικό της θετικής διάθεσης, αλλά και της αποφασιστικότητας της ελλαδικής Εκκλησίας σε ό,τι αφορούσε τη συμμετοχή και συνεργασία της Ορθοδοξίας με το Π.Σ.Ε. είναι το γεγονός ότι ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός ήταν έτοιμος να μεσολαβήσει προσωπικά, πραγματοποιώντας ο ίδιος επίσκεψη, παρά τις δύσκολες καταστάσεις της εποχής, προς τους Πατριάρχες, προκειμένου να διασαφηνίσει τα πράγματα και να δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες αν κάτι τέτοιο ήταν απαραίτητο. Η οργάνωση της παραπάνω επίσκεψης και γενικότερα οι σχέσεις με την Ορθόδοξη Εκκλησία αποτέλεσαν για την Π.Ε. ζήτημα άμεσης προτεραιότητας . Βασικός συνεργάτης από την ορθόδοξη πλευρά υπήρξε ο καθηγητής Αλιβιζάτος, ο οποίος προέβη σε προτάσεις για το χρόνο και τον τρόπο διεξαγωγής της επίσκεψης, καθώς και για το διάστημα παραμονής της αντιπροσωπείας στην κάθε Εκκλησία. Μετά από κοπιώδεις προσπάθειες και προετοιμασίες, η πραγματοποίηση της επίσκεψης στις ελληνορθόδοξες Εκκλησίες ορίστηκε για το διάστημα από τις 5 Φεβρουάριου έως τις 4 Μαρτίου 1947 [7], αρχής γενομένης, για πρακτικούς λόγους, από την Αθήνα. Μέλη της αντιπροσωπείας ορίστηκαν [8] ο σουηδός επίσκοπος Brilioth, ο αγγλικανός επίσκοπος του Worchester (Αγγλία), ο καθηγητής Αλιβιζάτος, ο βοηθός Γ.Γ. του Π.Σ.Ε. και γραμματέας του World Council British Office αιδ. Oliver Tomkins, ο καθηγητής της Εκκλησιαστικής Ιστορίας στο Berkley Divinity School, Ed. Hardy, του οποίου οι γνώσεις σε ό,τι αφορούσε τις Ορθόδοξες Εκκλησίες αποτελούσαν μεγάλο πλεονέκτημα για το έργο της αντιπροσωπείας.

---

[1] Δεν είναι τυχαίο ότι ο V.’ t Hooft στέλνει αμέσως στον καθηγ. Αλιβιζάτο αντίγραφα των επιστολών προς τα τέσσερα Πατριαρχεία της Ανατολής και την Ε.τ.Ε. [για το περιεχόμενο των επιστολών αυτών, που απεστάλησαν στις 4.6.1946 ßL Γ. Τσέτσης, Η συμβολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σ. 141], επισημαίνοντας ότι οι απαντήσεις από την πλευρά τους θα πρέπει να ληφθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα [ßL 6.6.1946: V‘ t Hooft προς Αλιβιζάτο: Dossier W.C.C., Alivisatos, /67).

[2] Δεν είναι λίγες οι φορές που ζητάται η -γνωμοδότηση ή μεσολάβησή του για το χειρισμό των σχέσεων του Π.Σ.Ε. με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Για παράδειγμα, ο καθηγητής υποδεικνύει ότι παρόμοια επιστολή εκ μέρους της Π.Ε. θα έπρεπε να σταλεί και στην Εκκλησία της Κύπρου (12.7.1946: Αλιβιζάτος προς το Γ.Γ. του Π.Σ.Ε., Visser ‘t Hooft: Dossier ό.π. /74).

[3] Βλ. σχετικά Γ. Τσέτσης, Η συμβολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σ. 141.

[4] Ο καθηγητής προσδοκούσε όχι μόνο τη θερμή και επίσημη εκ μέρους των Εκκλησιών αυτών συνεργασία με το Π.Σ.Ε., αλλά και σημαντικές εξελίξεις στη συνέχεια. Επιπλέον, εξέφραζε τη χαρά του, επειδή είχε το προνόμιο να συμμετέχει στις προσπάθειες -για την πιο σημαντική και για αιώνες επιθυμητή προσέγγιση Ανατολής-Δύσης. Εκφράζεται με μεγάλο ενθουσιασμό, θεωρώντας ότι πρόκειται -για αξιοθαύμαστο επίτευγμα, που θα αποτελέσει την αρχή μεγάλων εξελίξεων προς όλες τις κατευθύνσεις, τόσο εντός όσο και εκτός των πλαισίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. BL 21.9.1946: Αλιβιζάτος προς το Γ.Γ. του Π.Σ.Ε.: Dossier ό.π. /85.

[5] Πράγματι, το κείμενο της απάντησης του αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού απεστάλη στον V.’ t Hooft και φυλάσσεται, σε μετάφραση στα αγγλικά, στο Αρχείο του Π.Σ.Ε. Φέρει ημερομηνία 5.11.1946 και απευθύνεται στο προεδρείο του “Οικουμενικού Συμβουλίου των Εκκλησιών”, σύμφωνα με την ορολογία της εποχής, εκ μέρους του ίδιου του αρχιεπισκόπου, αλλά και της I. Συνόδου της Ε.τ.Ε. Στην αρχή, ο αρχιεπίσκοπος επιβεβαιώνει ότι η Ε.τ.Ε. γνωρίζει καλά τα σχετικά με την ίδρυση και τη δραστηριότητα του Συμβουλίου και για τις κινήσεις Π.Τ., Ζ.Ε., οι οποίες το συγκροτούν, ήδη από τις απαρχές τους, μέσω των αντιπροσώπων της που συνεργάστηκαν σε αυτές, κυρίως τον μητροπ. Θυατείρων Γερμανό και τον καθηγ. Αλιβιζάτο. Ο αρχιεπίσκοπος εκφράζει το σεβασμό του για την θεάρεστη προσπάθεια, που σκοπό έχει την κατανόηση μεταξύ του χριστιανικού κόσμου και το θρίαμβο του πραγματικού χριστιανικού πνεύματος. Παράλληλα, δηλώνει τη λύπη του για το γεγονός ότι, λόγω των περιστάσεων και των αναγκών του πολυβασανισμένου ποιμνίου της στις οποίες όφειλε να ανταποκριθεί, η Ε.τ.Ε. δεν συμμετείχε όσο Ou επιθυμούσε στις συνεδριάσεις και τις διασκέψεις της οικ. κίνησης. Παρόμοια, η Ε.τ.Ε. διαπιστώνει ότι παρά το τέλος του πολέμου, η απελευθέρωση δεν έφερε την πλήρη αποκατάσταση και την απαλλαγή της ανθρωπότητας από τις δυνάμεις του κακού, αφού ο άνθρωπος βρισκόταν επί αιώνες μακριά από την αγάπη του Χριστού, οπότε δεν έχει γνώση της αλήθειας. Γιά το λόγο αυτό κρίνεται απαραίτητο να γίνει μια συστηματική και συντονισμένη προσπάθεια, στην οποία θα συμμετάσχουν όλες οι Εκκλησίες του Θεού. Βλέποντας το έργο που ήδη έχει γίνει από τις αδελφές Εκκλησίες της Δύσης, η Ε.τ.Ε. αποφάσισε, συνεχίζει η επιστολή, να συνεργαστεί σε αυτήν την προσπάθεια και να συνεισφέρει όσο μπορεί, ώστε όλοι να συνειδητοποιήσουν το συντομότερο δυνατό την ανάγκη για μεταστροφή της ανθρωπότητας στο δρόμο του Θεού. Αναγνωρίζεται ότι οι δυνάμεις της Ε.τ.Ε. είναι ίσως περιορισμένες και η πνευματική συνεισφορά της πιθανώς αδύναμη, αλλά από τη στιγμή που διαθέτει τον πολύτιμο θησαυρό της αληθινής πίστης και της μακραίωνης και πλούσιας παράδοσής της σε ό,τι αφορά την πίστη και την εκκλησιαστική ζωή, είναι πεισμένη ότι θα μπορέσει να προσφέρει πολλά για την αφύπνιση του χριστιανικού πνεύματος, της αμοιβαίας κατανόησης και της ενότητας, σύμφωνα με τη θέληση του Κυρίου. Στο κυρίαρχο αυτό και επιτακτικό καθήκον των Εκκλησιών του Θεού η Ε.τ.Ε. δεν θα ήθελε να μείνει πίσω και γι’ αυτό, ο αρχιεπίσκοπος καταλήγει, ότι θα συνεργαστεί στενότερα με το Π.Σ.Ε. Ακόμη, θα δεχτεί θερμά τους εκπροσώπους του και θα συζητήσει μαζί τους για τον τρόπο και το βαθμό συνεργασίας της Ε.τ.Ε. με το Π.Σ.Ε. και για την προώθηση των σκοπών που αναφέρθηκαν παραπάνω. Βλ. 5.11.1946: Damascenos, Archbishop of Athens, President of the Holy Synod, προς The Presidency, The Oecumenical Council of Churches in Geneva (σε αγγλική μετφρ.): Dossier Orth. 33, 4/31.

[6] Στην αποστολή τους σημειώθηκε καθυστέρηση, καθώς μέχρι το φθινόπωρο του 1946 δεν είχαν φτάσει στον αποστολέα τους, εκτός από εκείνη του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειάς. Και σε αυτό το σημείο ζητήθηκε η συμβολή του καθηγ. Αλιβιζάτου, να γνωμοδοτήσει, αν θα έπρεπε να σταλούν και νέες επιστολές από τον V.’ t Hooft, και να μεσολαβήσει, ώστε να διαπιστώσει τι συμβαίνει [βλ. 26.9.1946: V.’ t Hooft προς Αλιβιζάτο: Dossier W.C.C., Alivisatos, /83). Ο καθηγητής δραστηριοποιήθηκε άμεσα, στέλνοντας τηλεγραφήματα προς τις Εκκλησίες αυτές και συζητώντας σχετικά με τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό, ο οποίος προσφέρθηκε να μεσολαβήσει προσωπικά προς τους Πατριάρχες (βλ. 3.11.1946: Αλιβιζάτος προς V.’ t Hooft: Dossier W.C.C., Alivisatos, /89). Τελικά, ο λόγος για την καθυστέρηση των απαντήσεων από την πλευρά των Εκκλησιών αυτών δεν ήταν η απροθυμία, αλλά οι χαρακτηριστικά αργοί ρυθμοί εξέλιξης των πραγμάτων στην Ανατολή (βλ. 13.11.1946: Αλιβιζάτος προς V.’ t Hooft: Dossier W.C.C., Alivisatos, /84).

[7] Γ. Τσέτσης, Η συμβολή της Εκκλησίας Κύπρου εις την ίδρυσιν του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, Ανάτυπον εκ του περιοδικού “Απ. Βαρνάβας”, Λευκωσία 1976, σ. 7.

[8] Τα μέλη όρισε η Διαχειριστική Επιτροπή της Π.Ε. κατά τη συνεδρίασή της στο Horsham τον Αύγουστο του 1946. Βλ σχετικά την έκθεση που υπέβαλαν τα μέλη της αντιπροσωπείας προς την Π.Ε. [(Report to the Provisional Committee of the Delegation to the Orthodox and Eastern Churches of Greece and the Near East-February 5th to March -Ith, 1947, σ. l(To κείμενο φέρει την ένδειξη: Private circulation only) στο Dossier της Γενικής Γραμματείας αριθ. 262.5.281], η οποία παρουσιάστηκε κατά την δ' συνεδρίασή της το 1947 και συμπεριελήφθη στα πρακτικά (βλ Minutes and Reports of the Meeting of the Provisional Committee of W.C.C., Buck Hill Falls, Penn., April 1947, W.C.C. Route lie Malagnou 17 Geneve, Switzerland, σ. 104).

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Π.Σ.Ε.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Π.Σ.Ε. (2ο ΜΕΡΟΣ)

 ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Π.Σ.Ε. (3ο ΜΕΡΟΣ)

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Π.Σ.Ε. (4ο ΜΕΡΟΣ)

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Π.Σ.Ε. (5ο ΜΕΡΟΣ)

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Π.Σ.Ε. (6ο ΜΕΡΟΣ)

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Π.Σ.Ε. (7ο ΜΕΡΟΣ)

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ''ΔΙΑΣΑΦΗΣΕΙΣ'' ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''

Είδαμε την δημοσίευση του ιστολογίου ''Πατερική Παράδοσις'' που αφορά και πάλι το ιστολόγιο ''Κρυφό Σχολειό'' και περιλαμβάνει κείμενο του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά.

Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εις τα γραφόμενα του π. Ευθυμίου και που μας αφορά άμεσα, (διότι αυτό ακριβώς περιελάμβανε ο διάλογος του δικού μας ιστολόγιου με τον π. Ευθύμιο) είναι το εξής:

Λέγει ο π. Ευθύμιος:

«Στό τέλος δέ τῶν ἀπαντήσεών μου σᾶς ἔθεσα καί ἐγώ, ὅπως ἦτο φυσικό, μία μόνη ἐρώτησι.  Αὐτή ἀφοροῦσε τήν ἑρμηνεία, τήν ὁποία ἔκανε ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, εἰς τήν ὑποσημείωσι τοῦ Ζ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος, τῶν λόγων τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.  Μάλιστα ὁ Ἅγ. Νικόδημος ἀνέφερε καί παράδειγμα συγκλονιστικό καί σύγχρονο προκειμένου νά κατανοήσωμε τά λόγια τοῦ Χρυσορρήμονος Ἁγίου. Αὐτό ἀφοροῦσε τό Πάσχα τῶν Παπικῶν (Λατίνων). Καί εἶπε ὅτι δέν ἀποτελεῖ σφάλμα (σύμφωνα μέ τόν Χρυσόστομο Ἅγιο) τό νά ἑορτάση κάποιος τό Πάσχα μέ τό ἡμερολόγιο τῶν Λατίνων ἤ μέ τό ἡμερολόγιο τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά εἶναι ἀσυγχώρητο σφάλμα καί ἄξιον κολάσεως τό νά φιλονικῆ κάποιος δι’ αὐτό τό πρᾶγμα καί νά ἀποτειχίζεται ἐξ αἰτίας του».

Αυτό λοιπόν είναι το επίμαχο σημείο που ερώτησε και εμάς προ τριών ετών ο π. Ευθύμιος και που απαντήσαμε ΕΔΩ. Και συνεχίζει ο π. Ευθύμιος λέγοντας:

«Εἶναι ὄντως ἀξιοθαύμαστος κ. Μάννη, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀποφύγατε νά ἀπαντήσετε ἐπί τοῦ θέματος.  Μᾶλλον αὐτό εἶναι θέμα ἐπιστημονικῆς καί πολύπονης ἐργασίας. Νά ἀραδιάζει δηλαδή, κάποιος σελίδες ὁλόκληρες καί συγχρόνως νά μήν λέγη τίποτε πάνω σέ αὐτό τό ὁποῖο ἐρωτᾶται». 

Αλλά μήπως όταν εμείς απαντήσαμε πάνω σε αυτό το οποίο μας έγραψε ως απάντηση ΕΔΩ με επίσης σελίδες ολόκληρες από μέρους του, ανταποκρίθηκε στη ανταπάντησή μας; και πόσο μάλλον όταν ο ίδιος τότε (2013) έγραφε:

«....δύναται νά ἀπαντήση καί κάποιος ἄλλος Παλαιημερολογίτης, τή στιγμή μάλιστα πού δέν μονοπωλοῦμε ἐμεῖς οἱ δύο τόν διάλογο».

Οπότε προς τι η απορία από τον ίδιο, όταν και εμείς εκφράζουμε απορία δια τον όντως αξιοθαύμαστο τρόπο αποφυγής απάντησης του ιδίου προς την ανταπάντησή μας; Στην ανταπάντησή μας, θέσαμε και εμείς ερωτήματα τα οποία ουδέποτε απαντήθηκαν!

Επαναλαμβάνουμε λοιπόν ότι (όπως γράψαμε και ΕΔΩ), πρωτίστως πρέπει να τηρείς όσα ζητάς από τους άλλους να τηρήσουν!

Επίσης αναφέρει:

«Ἀφήνω τά εὐμενῆ σχόλια καί τίς δάφνες μέ τίς ὁποῖες σᾶς ἔστεψαν διά τῶν σχολίων τους οἱ κ. Διον. Πολυμενόπουλος καί Δημ. Χατζηνικολάου. Αὐτό δείχνει ὅτι πρέπει νά ὑποστηρίζεσθε μεταξύ σας, διά νά ἀποκτοῦν ἰσχύ καί τά λεγόμενά σας».

Δηλαδή π. Ευθύμιε, όταν εσείς γράφετε σχόλια ή απαντήσεις και τις δέχονται ορισμένοι υποστηρικτές σας, τούτο σημαίνει ότι σας έστεψαν επίσης και εσάς με δάφνες; Τούτο δεικνύει-σημαίνει ότι σας υποστηρίζουν για να αποκτούν ισχύ τα λεγόμενά σας; 

Επίσης επειδή συχνά ομιλείτε περί συκοφαντίας, δηλαδή ότι το εν λόγω ιστολόγιο σας συκοφάντησε, ποιά είναι η κατηγορία όταν εσείς ο ίδιος αποδεχθήκατε αυτό που έγραψε το ιστολόγιο ''Κρυφό Σχολειό''  ότι δηλαδή ότι δεν υπάρχει κάποιο έγγραφο αποτειχίσεως (αντίθετα από τους υποστηρικτές σας οι οποίοι έγραφαν ότι: «Ἐπειδὴ τέτοιο ἔγραφο, Διακοπῆς Μνημοσύνου τοῦ Ἐπισκόπου του, ὑπάρχει ἀπὸ τὸ 1999...». Αυτό που δημοσίευσαν οι αδελφοί όμως δεν είναι έγγραφο αποτειχίσεως), γράφοντας ότι:

«Ἡ ἄποψίς μου καὶ ἡ θέσις μου γενικὰ διὰ τὸ ἔγγραφο τῆς Ἀποτειχίσεως εἶναι ὅτι, προκειμένου περὶ Ἀποτειχίσεως, δὲν ἀπαιτεῖται τέτοιο ἔγγραφο, οὔτε ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, οὔτε ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, οὔτε ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων.....»

οπότε το θέμα λήγει διαπαντός! 

Γράφατε κατά της αποτειχίσεως του π. Στεφάνου ναί ή ού;

Aλλά ας υποθέσουμε ότι υπάρχει συκοφαντία· δεν θυμάσθε τους ίδιους τους λόγους τους δικούς σας που απευθύνατε στο ιστολόγιο ''Κρυφό Σχολειό'' λέγοντας:

«Ἄν ὅμως αὐτά ἦταν ψευδῆ  καί ἀστήρικτα, θά ἦταν ἀσφαλῶς εἰς βάρος τοῦ γράφοντος καί ἀπολογουμένου, ὁ ὁποῖος θά ἀπεδεικνύετο ψεύτης καί συκοφάντης, ἐσεῖς δέ, θά εἴχατε τόν ἔπαινο τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στόν 9^ο Μακαρισμό (Ματθ. 5,11) τῆς ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλίας». 

Αν λοιπόν είναι ψεύδη και συκοφαντίες τα γραφόμενα, τότε είναι εις βάρος του γράφοντος, και εσείς έχετε τον έπαινο του ίδιου του Χριστού! Τι γίνεται όμως όταν σπεύδετε να υπερασπίσετε τον εαυτό σας δια μέσω κειμένων; Θα έχετε τον έπαινο του Χριστού ή τον έπαινο των ανθρώπων; Ποιόν έπαινο θα κερδίσετε;

Είχατε γράψει:

«Τί σημασία ἔχει σήμερα, ἂν ἐγὼ πρὶν τριάντα χρόνια εἶχα ἄλλες ἰδέες; Μήπως σήμερα θὰ ἐβλάπτοντο οἱ ἀδελφοί, ἂν Ὀρθόδοξα τοὺς ἐδίδασκα, ἀπὸ τὶς πρὶν τριάντα χρόνια ἰδέες μου;».

Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να αποφασίσετε αν είχατε ''άλλες ιδέες'', διότι  ποιός εγγυάτο ότι δεν θα αλλάξετε και πάλι;  Όσο δια το αν υπάρχει σήμερα βλάβη από τις τότε ιδέες σας, αυτό θα εξαρτηθεί από το τι ιδέες είχατε τότε και τι τώρα. Τότε πολεμούσατε την αποτείχιση του π. Στεφάνου διότι δεν είχατε αποτειχισθεί και κυρίως διότι είχατε και έχετε εμπάθεια προς τους Γ.Ο.Χ. όπως και εγράψατε:

«.....εἶχα διακόψει τὶς σχέσεις μου μὲ τὸν Γέροντα π. Στέφανο, λόγῳ ἀκριβῶς αὐτῶν τῶν σχέσεών του μὲ τοὺς Γ.Ο.Χ».

Τώρα όσον αφορά τα επιχειρήματά σας και την πολεμική σας κατά της αποτειχίσεως του π. Στεφάνου, τούτο όντως θα το κρίνουν οι αναγνώστες συγκρίνοντας τα επιχειρήματα του ενός και του άλλου. Και συκοφαντία όντως θα ήταν προς το πρόσωπό σας αν όντως είχατε κάποιο έγγραφο αποτειχίσεως (το οποίο εγράψατε ότι δεν απαιτείται), αλλά και αν όντως δεν ασκούσατε πολεμική κατά της αποτειχίσεως του π. Στεφάνου! 

Όμως δια να μην μας θεωρήσετε ως  ''αντιδεοντολόγους'' επειδή δεν δημοσιεύσαμε την πρόσφατη απάντησή σας, σας θυμίζουμε, και τους θυμίζουμε, ότι και την πρώτη αλλά και την δεύτερη απάντησή μας προς το πρόσωπό σας, αντιδεοντολογικά ΔΕΝ ΤΙΣ  ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΑΝ στο ιστολόγιο που όπως γράφετε:

«τό ἱστολόγιο «Πατερική Παράδοσις» τό ὁποῖο παρεπιπτόντως, εἶναι τό μόνο τό ὁποῖο μέ ἐκπροσωπεῖ καί ταυτίζομαι μέ τίς θέσεις του καί τήν γραμμή του»

αλλά δημοσίευσαν μόνο την δική σας απάντηση, όχι μία, αλλά ΔΥΟ φορές καυχώμενοι την δεύτερη φορά ως εξής:

«Ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις τους ὅμως, ποὺ ἦσαν γενικόλογες, ἀναμασοῦσαν τὰ ἴδια καὶ κυρίως δὲν ἀπάντησαν στὴν οὐσία τῶν ὅσων κατέθεσε ὁ π. Εὐθύμιος, ἀλλὰ πλατείαζαν καὶ οὐσιαστικὰ ἀποπροσανατόλιζαν τὸν ἀναγνώστη»!!!!

ενώ εμείς αναμέναμε ακόμα την απάντηση οι υποστηρικτές σας σχολίασαν και χαρακτήρισαν τις απαντήσεις ως ανωτέρω! Και ποιός το αποφάσισε; Ποιός σχολίασε; Ποιός χαρακτήρισε; Οι αναγνώστες; Όχι! Αλλά ποιοί; ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΣΑΣ!!! Κατά τ΄ άλλα μας ομιλούν μερικοί περί ''αντιδεοντολογίας''! Άσχετα αν έχουν λησμονήσει ότι εμείς την τότε απάντησή σας την είχαμε δημοσιεύσει  ΕΔΩ!

Ποιοί τελικώς είναι οι όντως αντιδεοντολόγοι;

Τέλος, όσον αφορά εμάς, και επειδή υπήρξε σχόλιο για το ιστολόγιό μας προ ημερών, επαναλαμβάνουμε και πάλι ότι όταν θα δημοσιεύει η ''Πατερική Παράδοση'' τις απαντήσεις που κατά καιρούς δίνουμε στους ίδιους τους αποτειχισμένους αλλά και στον π. Ευθύμιο, τότε θα αναρτούμε και εμείς τις δικές της και δικές σας απαντήσεις διότι μερικοί μάλλον εμάς θεωρούν, και όχι εμείς εσάς όπως εγράψατε:

«Ἴσως ὅμως νά μᾶς ἐθεωρήσατε νηπίους, ἄν ὄχι ἀνοήτους...»!!!