Οικουμενικός Πατριάρχης: Θα συνεχίσουμε, παρά τα παρουσιαζόμενα εμπόδια, την προετοιμασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου

Τονίζει ο Οικουμενικός Πατριάρχης στον Χαιρετισμό του για το Νέο Έτος, προς την Ιεραρχία και το πλήρωμα του Οικουμενικού Θρόνου

Ακολουθεί ο Χαιρετισμός του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς την Ιεραρχία και το πλήρωμα του Οικουμενικού Θρόνου με την ευκαιρία της έναρξης του νέου έτους 2016:

Ἱερώτατοι καὶ προσφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας,

Ἐντιμότατε κύριε Εὐάγγελε Σέκερη, Γενικὲ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα,

Τέκνα τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Σὺ εἶ ἡ ζωὴ τῶν ζώντων, Κύριε... ἡ πάντων ζωαρχικὴ αἰτία καὶ δύναμις, ποιητικὴ Λόγε τοῦ Θεοῦ», ὁ «χρόνους καὶ καιροὺς ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος», εὐχαριστοῦμεν Σοι, τῷ μόνῳ ἐλεήμονι καὶ εὐσπλάγχνῳ, τῷ ἔχοντι ἀκατάληπτον ἀγαθότητος πέλαγος, τῷ γινώσκοντι τὴν φύσιν τῶν ἀνθρώπων, ἣν ἐδημιούργησας» (πρβλ. τροπάριον Παρακλητικῆς γ΄ ἤχου, σελ. 358)∙ ὅτι ἠξίωσας τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν καὶ πάντας ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὸν νέον ἐνιαυτὸν τῆς Χάριτός Σου, ἐντὸς ἑνὸς κόσμου ἀβεβαίου, ὅπου κλαγγαὶ ὅπλων καὶ κλαυθμοὶ καὶ ὀδυρμοὶ πανταχόθεν ἀκούονται καὶ φόβος καὶ τρόμος συνέχει τὸν ἄνθρωπον καὶ τὰ σύμπαντα.

Εὑρισκόμεθα, ἀδελφοί, εἰς τὴν ἀρχὴν ἑνὸς νέου ἔτους. Ἐδῶ εἰς τὴν ἕδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔχομεν σήμερον τὴν δυνατότητα νὰ τὸ ἑορτά­ζωμεν πανηγυρικῶς. Ἄλλωστε, ἡ Ἐκκλησία ἐργάζεται ἐν χρόνῳ καὶ ἐν τόπῳ, ἐξαγιάζουσα καὶ τὸν χρόνον καὶ τὸν τόπον ἀλλὰ καὶ σύνολον τὴν ἱστορίαν, πορευομένην πρὸς τὰ ἔσχατα.

***

Μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ διήλθομεν ἓν εἰσέτι ἔτος τῆς χρηστότητός Του καὶ ἀπὸ τῆς σήμερον εἰσερχόμεθα εἰς τὸν νέον ἐνιαυτόν, δοξάζοντες τὸν Κύριον, Ὅστις συγκαταβὰς κατέστησεν ἡμᾶς συμμετόχους τῆς θεανθρωπίνης ζωῆς καὶ τῆς θείας παρουσίας καὶ ἐνεργείας Του.

 Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, «ἐν ᾧ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν», παραμένει σύσκηνον, σύναιμον, σύσσωμον μὲ τὴν ὕπαρξιν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία λαμβάνει ὑπόστασιν ἐν τῷ χρόνῳ, παρ᾿ ὅλον ὅτι ὁ Θεὸς εὑρίσκεται ἐκτὸς χρόνου.

Διὰ τοῦτο καὶ ἡ σημασία τῆς ἀπαρχῆς τοῦ νέου ἔτους σήμερον διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ἰδιαιτέρως διὰ τὸ Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον διακονοῦμεν ἅπαντες, εἶναι μεγάλη, ὡς ἀφορμὴ ἀνασκοπήσεως ὅσων ἔγιναν μέχρι σήμερον, ἱερῶν καὶ θεοπρεπῶν, ἀλλὰ καὶ δυσαρέστων ἐν ἀποτυχίαις, κατὰ τὰς ἀνεξιχνιάστας βουλὰς τοῦ Κυρίου καὶ τὰ κρίματα Αὐτοῦ, τῶν ὁποίων τὴν μνήμην ἀπαράθραυστον καθημερινῶς εἰς τοὺς χώρους τούτους τῆς ἡμετέρας διακονίας ἔχομεν∙ ἀλλὰ καὶ ἐνατενίσεως πρὸς τὸ μέλλον, τὸ ὁποῖον διανοίγεται ἐνώπιόν μας.

Εἶναι, δηλαδή, ὁ χρόνος μία εὐλογία τοῦ Θεοῦ, διότι ἐν χρόνῳ καὶ διὰ τοῦ χρόνου δίδεται ἡ μαρτυρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας. Οὕτως, ὁ χρόνος εἶναι τὸ ἐργαλεῖον τοῦ Κυρίου, διὰ νὰ καλλιεργήσωμεν τὸν ἀγρόν Του, τὸν ὁποῖον πρῶτος ὁ Ἴδιος ἐπότισε μὲ τὸν ἱδρῶτα καὶ κυρίως μὲ τὸ τίμιον αἷμά Του, μὲ τὴν σταυρικήν Του θυσίαν. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς διαφυλάττει καὶ μᾶς διατηρεῖ ἐντὸς τοῦ πεπερασμένου τούτου χρόνου διὰ νὰ ἑνωθῶμεν μὲ τὸν Θεὸν διὰ παντὸς ἐν τῇ αἰωνιότητι, καὶ νὰ μὴ ἐκπέσωμεν κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν φοβεράν, ὅταν θὰ καταργηθοῦν καὶ ὁ χρόνος καὶ οἱ ἐνιαυτοὶ καὶ αἱ μεταβολαί.

Ταυτοχρόνως, ζῶντες εἰς τὸν λειτουργικὸν χρόνον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ζῶμεν καὶ ἐν ἑνότητι μὲ τὸ παρελθόν της. Τὸ παρελθὸν δὲν εἶναι κάτι τὸ ὁποῖον ἁπλῶς νοσταλγοῦμεν καὶ ποθοῦμεν. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν δὲν ὑπάρχει παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον, ἀλλὰ μόνον ἡ αἰωνιότης, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ αἱ τρεῖς αὗται ἔννοιαι συμπλέκονται ἀρρήκτως καὶ χάνουν τὴν ὑπόστασίν των, καθὼς εὑρισκόμεθα ἐνώπιον τοῦ αἰωνίου παρόντος τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Οὕτως, ὅ,τι ἔχει παρέλθει δὲν εἶναι δι᾿ ἡμᾶς κάτι τὸ ἀνύπαρκτον καὶ ἀνεπίστρεπτον, κάτι τὸ ὁποῖον ἔχει λησμονηθῆ ἅπαξ καὶ διὰ παντός. Καταγράφεται, ἔστω καὶ ἂν ἡμεῖς τὸ λησμονοῦμεν ἢ θέλομεν νὰ τὸ λησμονῶμεν. Ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, τὸ παρελθὸν γίνεται παρόν, καθὼς κοινωνοῦμεν μὲ τὰς ψυχὰς τῶν προαπελθόντων πατέρων καὶ ἀδελφῶν μας, μὲ τοὺς Ἁγίους, μὲ τοὺς ἀγγέλους. Τοιουτοτρόπως, οὐδέποτε αἰσθανόμεθα μόνοι, ὅσον μεγάλη καὶ ἐὰν εἶναι ἀνθρωπίνως ἡ μόνωσίς μας.

***

Οὕτως ἀξιολογοῦντες ἀπὸ φιλοσοφικῆς, ἰδιαιτέρως ὅμως ἀπὸ θεολογικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς σκοπιᾶς, τὸν χρόνον καὶ τὴν σημασίαν του διὰ τὴν ζωήν μας ἐν Χριστῷ καὶ διὰ τὴν τελικὴν σωτηρίαν μας ἐν Αὐτῶ, δὲν δυνάμεθα τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ὁ Προκαθήμενός του νὰ λησμονήσωμεν καὶ τὰ ἔργα καὶ τὸν βίον καὶ τὴν προσφορὰν καὶ τὸ μαρτύριον ὅσων ἔζησαν εἰς τοὺς ἀπεράντους τούτους χώρους τῆς ἀμέσου δικαιοδοσίας τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας μέχρι τῆς στιγμῆς τοῦ βιαίου ἐκριζωμοῦ των μετὰ τὸ ἔτος 1922. Οἱ νεκροί μας, ὅταν διαθέτουν πίστιν καὶ ἁγιότητα βίου, εἶναι περισσότερον ζῶντες ἀπὸ τοὺς ζῶντας, καθὼς διὰ τὸν Θεὸν δὲν ὑπάρχουν νεκροί: «οὐκ ἔστιν ὁ Θεὸς Θεὸς νεκρῶν, ἀλλὰ ζώντων» (Ματθ. 22, 32).

Ὅθεν, κατὰ τὸ λῆξαν ἔτος, ὅπως πράττομεν ἀπὸ τῶν ἀπαρχῶν τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν διακονίας, ἐστρέψαμεν τὴν προσοχὴν καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μας ἰδιαιτέρως εἰς τὰς ἐρημωθείσας πρὸ αἰῶνος σχεδὸν Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐν τῇ δυτικῇ Μικρᾷ Ἀσίᾳ, ἀλλὰ καὶ ἐν Καππαδοκίᾳ καὶ ἐν Πόντῳ. Ὠργανώσαμεν καὶ ἐπραγματοποιήσαμεν προσκυνήματα καὶ ἐκδηλώσεις εἰς τὰς περιοχὰς τῆς Σμύρνης καὶ τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Ἰωνίας, εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Κυζίκου, τῆς Ἀτταλείας καὶ ἀλλαχοῦ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, προκειμένου νὰ δοθῇ νέα πνοὴ ζωῆς εἰς τὰς Ἱερὰς ταύτας Μητροπόλεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τὰς ἄχρι τοῦδε ἀνθρωπίνως νενεκρωμένας, πλὴν ὅμως, ὡς ἐλέχθη, διὰ τὴν Ἐκκλησίαν μας δὲν ὑπάρχουν νεκροί, οὔτε παρελθόν. Διὰ τοῦτο καὶ οὐδέποτε ἐπιστεύσαμεν ὅτι αἱ Ἐπαρχίαι αὗται ἀποτελοῦν παρελθὸν διὰ τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν μας, διὰ τὸ Πατριαρχεῖον μας, διὰ τὸ εὐσεβὲς Γένος μας. Οἱ Μητροπολῖται των δὲν εἶναι τιτουλάριοι ἀλλ᾿ ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολῖται σήμερον ἐμπεριστάτων ἐπαρχιῶν. Τοῦτο διαδηλοῦμεν ἐμπράκτως διὰ τῆς Πατριαρχικῆς παρουσίας μας εἰς αὐτάς, ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς ἀναζωογονήσεως τῆς ἐν Ἀτταλείᾳ καὶ Ἀλανίᾳ Ὀρθοδόξου παρουσίας διὰ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πισιδίας καὶ τοῦ δραστηρίου ποιμενάρχου αὐτῆς, διὰ τοὺς σλαυοφώνους ἀδελφούς μας, καὶ μὲ τὴν ἐπανίδρυσιν καὶ λειτουργίαν τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος Σμύρνης, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δραστηριότητα τῶν ἀδελφῶν Μητροπολιτῶν Μύρων κ. Χρυσοστόμου εἰς Μῦρα τῆς Λυκίας, Προύσης κ.  Ἐλπιδοφόρου εἰς τὴν ἐπαρχίαν του καὶ Σηλυβρίας κ. Μαξίμου εἰς τὴν γειτονικὴν πόλιν τοῦ θαυματουργοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

Εἰς ὡρισμένας δὲ περιοχὰς ἐκ τῶν ἀναφερθεισῶν ἐτελέσθησαν διὰ πρώτην φοράν, μετὰ τὴν ἀποχώρησιν τῶν χριστιανῶν καὶ τῶν κληρικῶν των, αἱ ἱεραὶ ἀκολουθίαι καὶ ἡ Θεία Λειτουργία, εἰς Ναοὺς εἰσέτι ἠρειπωμένους καὶ ὑποτυπωδῶς ὑφισταμένους, ἀλλὰ πάντοτε μὲ τὸ χαμόγελον, μὲ τὴν πίστιν καὶ τὴν μεγάλην ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξίαν, ὅτι μέσα ἀπὸ τὰ χαλάσματα, μέσα ἀπὸ τὰ ἐρείπια, μέσα ἀπὸ τοὺς τάφους, ἀνατέλλει ἕνα καλλίτερον αὔριον∙ ἀνατέλλει ἡ ζωὴ διὰ τὰς πολυπαθεῖς καὶ μαρτυρικὰς ταύτας Ἱερὰς Μητροπόλεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Πιστεύομεν δέ, ὅτι θὰ δώσῃ ὁ Θεός, καὶ τακτικώτερον θὰ ξανακτυπήσουν οἱ κώδωνες τῶν Ναῶν των καὶ θὰ ἀναπέμπωνται συχνότερον αἱ ἱεραὶ ψαλμωδίαι καὶ δεήσεις ὑπὲρ τῆς εἰρήνης καὶ σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Πρὸς τούτοις, μεγάλην χαρὰν ἔδωκεν εἰς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα προσωπικῶς ἡ ἐπαναλειτουργία κατὰ τὸ λῆξαν ἔτος τοῦ Γυμνασίου-Λυκείου ἐν τῇ γενετείρᾳ ἡμῶν μαρτυρικῇ νήσῳ Ἴμβρῳ, ἔνθα μετὰ ἥμισυ καὶ πλέον αἰῶνος ἤρξατο ἡ διδασκαλία τῆς μητρικῆς τῶν ἐκεῖ πατέρων μας γλώσσης, γεγονὸς τὸ ὁποῖον θεωροῦμεν ὡς ἰδιαιτέραν εὐλογίαν τοῦ Κυρίου. Διῆλθον πεντήκοντα ἔτη σιωπῆς, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ ἀσβέστου ἐλπίδος∙ διῆλθον χρόνοι ἀνακαινίσεως, ἀνοικοδομήσεως, καὶ συντόνου συνεργασίας -μὲ τὴν κυριολεκτικὴν ἔννοιαν τῆς λέξεως- τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς Ὁμογενείας καὶ τῶν ἐν Ἀθήναις καὶ Θεσσαλονίκῃ Συλλόγων τῶν ξενειτεμένων Ἰμβρίων, ὥστε νὰ φθάσωμεν εἰς τὴν ἱστορικὴν στιγμὴν τὸ σχολεῖον τῆς νήσου, τὸ σχολεῖον τῶν Ἀγριδίων, νὰ δεχθῇ τοὺς πρώτους μαθητάς του. Αἰσθανόμεθα χρέος εὐγνωμοσύνης πρὸς ὅσους εἰργάσθησαν, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Ἱερώτατον ἀδελφὸν Ποιμενάρχην Ἴμβρου καὶ Τενέδου κύριον Κύριλλον. Καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸν ὀφείλομεν νὰ ἀναφέρωμεν ὀνομαστικῶς τὸν ἀδελφὸν ἅγιον Μύρων καὶ τὸν Ἐντιμολ. Ἄρχοντα κ. Π. Βίγκαν, οἱ ὁποῖοι οὐσιαστικῶς συνέβαλον. Τοὺς εὐγνωμονοῦμεν. Εὐχαριστοῦμεν καὶ τοὺς γονεῖς οἱ ὁποῖοι ὑπήκουσαν εἰς τὴν ἐπιταγὴν τῶν καιρῶν καὶ μᾶς ἐνεπιστεύθησαν τὰ τέκνα των. Διαβεβαιούμεθα ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, ὅτι δὲν θὰ παύσωμεν νὰ παρακολουθῶμεν μὲ ἀμείωτον ἐνδιαφέρον καὶ μεγάλην εὐαισθησίαν τὴν προσπάθειαν ταύτην ἐπαναλειτουργίας ἑλληνικῶν ἐκπαιδευτηρίων ἐν Ἴμβρῳ, μετὰ μακρὰν σιγὴν τοῦ κώδωνος τῆς παιδείας.

Ὡσαύτως, ἰδιαιτέραν βαρύτητα ἐδώκαμεν ὡς Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ προσωπικῶς κατὰ τὸ λῆξαν ἔτος καὶ θὰ συνεχίσωμεν ἀσφαλῶς καὶ ἐφέτος, παρὰ τὰ παρουσιαζόμενα ἐμπόδια, εἰς τὴν προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Σύνοδου, ἡ ὁποία πιστεύομεν ὅτι, μὲ τὴν σύγκλησιν καὶ τὸ ἔργον αὐτῆς κατὰ τὸ ἀρξάμενον, τῇ Χάριτι τοῦ Κυρίου, ἔτος, ἄνευ τινὸς ἀπροόπτου, θὰ συμβάλῃ εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν πιεστικῶν ἐξωτερικῶν προκλήσεων, αἱ ὁποῖαι προβάλλονται ἐνώπιον τῆς Μιᾶς καὶ Ἑνιαίας Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Κατὰ τὸ λῆξαν ἔτος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ἀνθρωπότης, ἐντὸς τῶν ὁποίων κινεῖται καὶ τοὺς ὁποίους διακονεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ἰδιαιτέρως τὸ Κέντρον της, τὸ Πατριαρχεῖον μας, ἐζήσαμεν τὸ δρᾶμα τῆς ἱστορίας∙ κρίσεις ἐπὶ κρίσεων μέχρις ἀφανισμοῦ τῶν ὄντων, ὥστε λαοὶ πολλοὶ νὰ ἐξαπορῶνται καὶ αὐτοῦ τούτου τοῦ ζῆν. Ἂς εὐχηθῶμεν τὸ παρὸν ἔτος νὰ εἶναι περισσότερον εἰρηνικὸν διὰ τὸν κόσμον, ὁ ὁποῖος συνεχῶς εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος μὲ τὸ φάσμα τοῦ θανάτου. Ἡ Ἐκκλησία διαρκῶς εὔχεται ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου καὶ διαρκῶς προβαίνει εἰς ἐκκλήσεις διὰ τὴν ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης, τῆς ἀνοχῆς ἀλλήλων, τοῦ σεβασμοῦ τῆς δραστηριότητος, τῆς συμφιλιώσεως, τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως. Συγχρόνως ὅμως ἡ Ὀρθόδοξος ἰδιαιτέρως Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ μόνη, ἡ ὁποία διακηρύσσει «μὴ φοβεῖσθε τὸν θάνατον»∙ αὐτή, ἡ ὁποία συμφιλιώνει τὸν ἄνθρωπον μὲ τὸν θάνατον, καθὼς οὗτος εἶναι διὰ τὸν πιστὸν μία ἁπλῆ μετάβασις ἀπὸ τὰ μάταια καὶ παροδικά, εἰς τὰ αἰώνια καὶ μόνιμα.

Ἡ ἀνθρωπότης κατὰ τὸ λῆξαν ἔτος, ἐπαναλαμβάνομεν, ἦλθεν ἀντιμέτωπος μὲ πολλὰ τραγικὰ καὶ λυπηρὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἐστοίχισαν τὴν ζωὴν εἰς χιλιάδας συνανθρώπων. Προβλήματα, ὅπως οἱ πόλεμοι κατὰ τόπους, τὸ προσφυγικόν, τὸ μεταναστευτικόν, ἔχουν καταστῆ ἀληθεῖς μάστιγες τῆς παγκοσμίου κοινωνίας, εὑρισκομένης συνεχῶς εἰς ἀπορίαν καὶ ἀμηχανίαν ὡς πρὸς τὴν ἀποτελεσματικὴν καὶ ὀρθὴν ἀντιμετώπισίν των.

Τὸ νέον ἔτος εἶναι μία ἀφορμὴ διὰ νὰ ἐνθυμηθῶμεν τοὺς συνανθρώπους μας αὐτούς, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἑορτάσουν κἂν τὴν ἔλευσιν τοῦ νέου ἔτους, νὰ ζήσουν Χριστούγεννα, δηλαδὴ ἐλπίδα καὶ ἀγάπην, ἀλλὰ εὑρίσκονται ἐκριζωμένοι ἐκ τῶν ἑστιῶν των καὶ ἐκπατρισμένοι, βαδίζοντες καὶ θαλασσοποροῦντες διὰ τὴν ἀναζήτησιν ἑνὸς καλλιτέρου μέλλοντος, γινόμενοι θύματα ἀσυνειδήτων ἐκβιαστῶν καὶ λαθρεμπόρων τῆς ζωῆς.

Ἔχομεν χρέος καὶ εὐθύνην, ὡς Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, νὰ ἀγωνισθῶμεν διὰ τὴν ἐπιβοήθησιν, τὴν περίθαλψιν καὶ τὴν σωτηρίαν των, καθὼς ὡς χριστιανοὶ ὀφείλομεν νὰ τοποθετῶμεν ἑαυτοὺς εἰς τὴν θέσιν τῶν ἄλλων καὶ νὰ ἐγκολπώμεθα τὰ προβλήματά των ὡς ἰδικά μας προβλήματα. Τοῦτο ἤδη πράττουν οἱ Ἱεράρχαι ἡμῶν εἰς τὰς νήσους τοῦ Αἰγαίου, αἱ ὁποῖαι καθημερινῶς δέχονται χιλιάδας ἐξουθενωμένων συνανθρώπων μας.

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ ἔτους δι᾿ ἡμᾶς τοὺς χριστιανοὺς μία ἀφορμὴ καὶ μία θεία δωρεὰ διὰ νά ἐπαναπροσδιορίσωμεν τὴν σχέσιν μας μὲ τὸν χρόνον καὶ μὲ τὸν ἄνθρωπον καὶ νὰ ἀπελευθερωθῶμεν ἀπὸ τὰ δεσμὰ του∙ νὰ συνειδητοποιήσωμεν τὶ ἐπράξαμεν, τὰς δικαιοσύνας καὶ τὰς ἀδικίας μας ἐπὶ τῆς γῆς∙ καθὼς ἡ πραγματικότης τοῦ συγχρόνου τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ ἀποτελεῖ ἄρνησιν τῆς αἰωνιότητος καὶ ὑποδούλωσιν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὸν χρόνον.

Ὅταν ζῶμεν ἐν Χριστῷ, τότε κάθε στιγμὴ τὴν ὁποίαν ζῶμεν ἀποκτᾷ πραγματικὴν ἀξίαν, διότι μᾶς δίδει πληρότητα καὶ μᾶς κάνει νὰ αἰσθανώμεθα ἥσυχοι καὶ ἀναπαυμένοι, πλήρεις εἰς τὴν ζωήν μας ἐντὸς τοῦ συγχρόνου κόσμου.

Λέγοντες τὰ ἀνωτέρω πρὸς ὑμᾶς, ἀδελφοί, θὰ ἠθέλαμε νὰ  κατακλείσωμεν τὸν ἑόρτιον τοῦτον χαιρετισμόν, ἀναφέροντες ὅσα ἔγραφε περὶ τοῦ χρόνου καὶ τῆς ὑπερβάσεώς του ὁ ἡμέτερος ἀείμνηστος Φώτης Κόντογλου, ὁ καταγόμενος ἀπὸ τὰς Κυδωνίας τῆς Αἰολίας. Ὁ ὑμνωδὸς τῆς «πονεμένης Ρωμηοσύνης», τὸ τέκνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Κόντογλου ὠνόμαζε τὸν χρόνον κλέπτην, ὁ ὁποῖος περιφέρεται παντοῦ «ὁλόγυρά μας, μέσα μας στὸ φῶς καὶ στὸ σκοτάδι», «σὲ κάθε ζωντανό, ἄψυχο, σὲ κάθε καρδιά», κλέβει τὰ πάντα «κι ὅλα τὰ παλαιώνει, τὰ τρίβει σὰν τὴν μυλόπετρα, τὰ κάνει σκόνη». Ἐπίσης, ἐχαρακτήριζε τὸν χρόνον «ἀκατα­μάχητον γίγαντα», τοῦ ὁποίου οἱ ἄνθρωποι «εἴμαστε παίγνια στὰ χέρια του»∙ ἔλεγεν ἀκόμη, ὅτι ὁ χρόνος «εἶναι μαζὶ εὐεργέτης μας καὶ τύραννός μας», ἀφοῦ στὸ ἕνα χέρι του κρατᾶ ἕνα ποτῆρι «γλυκὸ κρασὶ καὶ πίνουμε»∙ καὶ στὸ ἄλλο χέρι κρατᾶ τὸ ἄλλο ποτῆρι «ποὺ ἔχει μέσα τὸ πικρὸ φαρμάκι». Δὲν παραμένει ὅμως μόνον εἰς αὐτὰς τὰς διαπιστώσεις, καὶ καταλήγει: «Μόνο μιὰ ἐλπίδα ὑπάρχει γι᾿ αὐτὸν (τὸν ἄνθρωπο ποὺ ζῇ στὸν χρόνο) νὰ γλυτώσῃ ἀπὸ τὴ φθορά: ὁ Χριστός, ὁ λυτρωτής, ὁ καθαιρέτης τῆς φθορᾶς. Ἐκεῖνος ποὺ πάτησε τὸν θάνατο καὶ ποὺ εἶπε: "ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται. Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς. Ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα».

Ταῦτα ἔλεγεν ὁ Φώτης Κόντογλου. Ταῦτα βιοῦμεν ἐν τῇ πρωτο­θρόνῳ Ἐκκλησίᾳ ἐπὶ αἰῶνας ἐν τόπῳ καὶ χρόνῳ, ἐν σμικρότητι καὶ ἀφανείᾳ, ἀλλὰ πάντοτε ἐν τῇ ἐπικαιρότητι τῆς ζωῆς τοῦ χρόνου. Αὕτη ἡ πίστις καὶ ἡ ἐλπίς μας, δηλαδὴ ὁ Χριστὸς ὁ ζῶν εἰς τοὺς αἰῶνας. Οὕτω, πορευόμεθα ὡς Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐν τῷ χρόνῳ καὶ τῇ ἱστορίᾳ καὶ οὕτως, ἐν Χριστῷ δηλαδὴ καὶ μόνον, εἰσερχόμεθα καὶ εἰς τὸ νέον ἔτος. Ἐν Χριστῷ τῷ Σωτῆρι καὶ Εὐργέτῃ καὶ Λυτρωτῇ μας εὐχαριστοῦμεν ἑαυτοῖς καὶ ἀλλήλοις, ἰδιαιτέρως δὲ τοῖς ὑποβαλοῦσιν ἡμῖν ἑορτίους προσρήσεις καὶ εὐχὰς Ἱερωτάτῳ ἀδελφῷ ἁγίῳ Νικαίας κυρίῳ Κωνσταντίνῳ, ἐκ μέρους τῆς ἁπανταχοῦ Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, καὶ Ἐντιμολογιωτάτῳ κυρίῳ Ἀντωνίῳ Χατζοπούλῳ, νέῳ Ἄρχοντι Ἱερομνήμονι τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, ἐκ μέρους τοῦ ἐνταῦθα ἀμέσου πληρώματος αὐτῆς.

Ἔτη πολλὰ μὲ ὑγιείαν καὶ ἐλπίδα εἰς τὸν ἄρχοντα τοῦ χρόνου, τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, Ὧι ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις ἐν Ἐκκλησίᾳ Ἁγίων. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ: AMEN.GR''

«ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΕΩΣ..!»

«πανηδονισμός» νέο …«μοντέλο» οἰκογενείας

Στήν Ἑλλάδα μας, τήν ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ, ἒφθασαν τά μηνύματα τοῦ Ἀντιχρίστου, μέσω «ἀνθρώπων» οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται ὡς «ταγοί» μας, ὡς ρυθμισταί τοῦ Μέλλοντός μας…!
Παγία μας τακτική εἶναι ἡ ΜΗ ἀνἀμιξἰς μας εἰς συζητήσεις Πολιτικοῦ, Κομματικοῦ κ.λπ., περιεχομένου.
Δέν ἐξετἀζομε τίς καταβολές, τάς πεποιθήσεις ἢ τά «Πιστεύω» (ἐάν …ὑπάρχουν βεβαίως..!) τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι «κουμαντάρουν» τίς τύχες μας.
Ὃμως,  ΟΥΔΕΙΣ δύναται νά μᾶς ἀφαιρέσῃ τό δικαίωμα άλλά καί τήν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ νά κρίνωμε κάθε ἐνέργειά των, μέ γνώμονα τίς ἐπιπτώσεις πού ἒχει στόν ψυχισμό, στήν πνευματική ἰσορροπία καί στις «ρίζες» τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνισμοῦ.
Ὁ Ἱερός ΘΕΣΜΟΣ τῆς Οἰκογενείας, εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος ἐστήριξε κατά τρόπο ἐξαιρετικῶς ἀποτελεσματικόν τήν Πατρίδα μας στίς Πάμπολλες, πολύ ἐπικίνδυνες καί κυριολεκτικῶς ΚΡΙΣΙΜΕΣ περιστάσεις πού πέρασε μέχρι σήμερα, λόγω τῶν ὑπούλων, δολίων καί γεμάτων ΜΙΣΟΣ κτυπημάτων τῶν παντοίων ἐχθρῶν τῶν Ἑλλήνων.
Τό μήνυμα Τοῦ Κυρίου μας, εἶναι σαφέστατο :
Κάθε ἂνθρωπος, εἶναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ νά ἐπιλέξῃ τόν δρόμο πού θά ἀκολουθἠσῃ, «Τη ελευθερια εκλήθητε…»
Κατά συνέπειαν, δέν εἶναι στίς προθέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας νά πιέσῃ τόν οἱονδήποτε νά ζήσῃ κατά τόν τρόπο πού διδάσκουν οἱ ἀκατάλυτες καί αἰώνιες Ἀρχές τῆς Πίστεώς μας.
Τίς διδάσκει, τίς συνιστᾶ, τίς ἀναλύει καί τεκμηριώνει τίς ἀλήθειες καί τά πλεονεκτήματα πού ἐκπηγάζουν ἀπό τήν τήρησίν των, ἀλλά.. μέχρις ἐκεῖ.
Ὁ οἱοσδήποτε, μπορεῖ νά εἶναι ἂθεος, αἱρετικός, σατανιστής, σαρκολάτρης, φιλάργυρος, δολοφόνος, παιδεραστής, κ.λπ….!
Ὃπως λέει καί ὁ σοφὀς Λαός μας, «κάθε κατσικάκι, κρἐμμεται ἀπό τό ποδαράκι του», θέλοντας νά δηλώσῃ, πώς ἓκαστος εἶναι ἀπολύτως ὑπεὐθυνος γιά τίς ὃποιες ἐπιλογές του.
Ἀπό τό σημεῖο αὐτό, ὃμως, μέχρι τοῦ σημείου «κάποιοι» νά προσπαθοῦν νά ἐπιβάλλουν μέ τό «ἒτσι θέλω», τόν ἂρρωστο τρόπο ζωῆς ὡς «θέσφατο», ὡς τόν «…ὀρθόν τρόπο ζωῆς», ἀπορρίπτοντας χωρίς τήν παραμικρά αἰτιολογία τίς παραδοσιακές ἀξίες καί τίς ὑγιεῖς δομές, ὑπάρχουν πολλά κενά καί ἐνστάσεις.
Καί ὁμιλοῦμε περί ἀρρωστημένων δομῶν καί παραδοσιακῶν, ὑγιῶν δομῶν, ὂχι κατά τρόπο δογματικό, ἀλλά μέ βάση τά φυσιολογία πλαίσια στά ὁποῖα στηρίζεται ἡ ἲδια ἡ δημιουργία τῆς ζωῆς, ἡ ἀναπαραγωγική διαδικασία καί ἡ φυσιολογική καί ἰσορροπημένη σχέσις μεταξύ τῶν δύο αὐθυπάρκτων καί διακριτῶν, τόσο ἐξ ἀπόψεως φυσιολογίας ὃσο καί ἐξ ἀπόψεως ρόλου, ὀντοτήτων, πού εἶναι ὀ ἂνδρας καί ἡ γυναῖκα.
Ὃπως σέ κάθε ἒνστικτο, ἒτσι καί σέ αὐτό τῆς ἀναπαραγωγικῆς διαδικασίας, προκειμένου νά ἐπιτευχθῇ ὁ ἀντικειμενικός σκοπός πού εἶναι ἡ συνεύρεσις τοῦ ἂρρενος καί τοῦ θήλεως μέ σκοπό ΠΑΝΤΟΤΕ τήν τεκνοποιία, ἒχει προβλεφθεῖ τό συναίσθημα τῆς εὐχαριστήσεως, πού καλεῖται «ἡδονή», ἡ ὁποία, ὃμως ΔΕΝ εἶναι αὐτοσκοπός, ἀλλά τό μέσον.
Τό ἲδιο συμβαίνει π.χ. καί μέ τό ἒνστικτο τῆς διατροφικῆς αὐτοσυντηρήσεως, μέ τήν προσθήκη τῆς καλῆς γεύσεως ἡ ὁποία εὐχαριστεῖ τόν τρεφόμενο.
Καί ὃλοι γνωρίζομε τά ἀποτελέσματα τῆς ἀναγορεύσεως τῆς γευστικῆς εὐχαριστήσεως σέ…«αὐτοσκοπό», πού εἶναι παχυσαρκία καί ἀσθένειες…!
Καί ἓνα ἀπό τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα, εἶναι καί ἡ λαιμαργία…!
Τό ἲδιο συμβαίνει καί μέ τήν περίπτωση τῆς σαρκολατρείας, στήν ὁποία καί μόνον στηρίζεται ὁ τρόπος ζωῆς τόν ὁποῖον προβάλλουν ὡς «φυσιολογικό» οἱ σαρκολάτραι πού ὁμολογοῦν πώς σκοπός των εἶναι ἡ … «ἀπόλαυσις τῆς ἡδονῆς..!»
Ὃμως, ὑπάρχουν καί πιό μεγάλοι κίνδυνοι, πού κρύπτονται πίσω ἀπό τίς ἀπροκάλυπτες, πλέον, ἐπιθέσεις τῶν ὑπηρετῶν τοῦ άντιχρίστου, ἐναντίον τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος μας, μέσω τοῦ «πανηδονισμοῦ»
Δέν τούς ἀρκεῖ, πού πέραν τῶν ἂλλων, σέ καιρούς κρίσεως πού περικόπτονται συντάξεις ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι δέν μποροῦν, πλέον, νά ἐπιζήσουν, οἱ συντάξεις κάποιων ὑπεργήρων ὁμοφυλλοφίλων, θά περιέρχωνται σέ νεαρά, κατά κανόνα, ἂτομα, τά ὁποῖα θά τίς εἰσπράττουν εἰς βάρος τῶν πενομένων Ἑλλήνων, γιά πολλά χρόνια.., τήν στιγμή πού, κάποιοι, ὑποκριτικῶς ὁμιλοῦν γιά «διάσωση τοῦ…ἀσφαλιστικοῦ…!»
Ἐπιθυμοῦν καί ἐπιδιώκουν μετά μανίας τήν λέξη «ΓΑΜΟΣ» ὡς καθορισμό τῶν παρά φύσιν σχέσεών των ἀλλά καί τήν…ΥΙΟΘΕΣΙΑΝ ΠΑΙΔΙΩΝ…!
Γίνεται δηλαδή, μία λυσσώδης προσπάθεια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, γιά ἐκφυλισμό τοῦ Εὐλογημένου Θεσμοῦ τῆς Παραδοσιακῆς Ἑλληνικῆς Οἰκογενείας, ἡ ὁποία στήριξε τόν πολύπαθο Λαό μας, σέ πολύ δύσκολες καταστάσεις, πολύ πιό δύσκολες καί ἀπό τήν σημερινή…!
Καί μέ τό νέο …«μοντέλο» οἰκογενείας πού θέλουν νά ἐπιβάλλουν, ἐπιθυμοῦν καί ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ τήν διάλυση τοῦ Κοινωνικοῦ Ἰστοῦ καί τήν δημιουργία νέων ἀνθρώπων, παιδιῶν δηλαδή, τά ὁποῖα, μέσω τῆς πολυδιαφημιζομένης «14τετραετοῦς ὑποχρεωτικῆς ἐκπαιδεύσεως, μέ ὁλοήμερο Δημοτικό Σχολεῖο», χωρίς τήν παροχή «ἀντισωμάτων» ἒναντι τῶν σκοταδιστικῶν διδασκαλιῶν, θά ὑπόκεινται σέ διαρκῆ «πλύση ἐγκεφάλου»…!
Σαφές εἶναι τό μήνυμα πού ἐκπέμπεται ἀπό τούς ἁρμοδίους γιά τήν… «Παιδεία», μέ τήν ἂρνησή τους νά ἀναρτήσουν στίς αἲθουσες διδασκαλίας εἰκόνες μέ τούς ΗΡΩΕΣ τῆς φυλῆς μας, καθώς καί μέ τήν πρόθεσή τους νά κατέβασουν τά Ἐθνικοθρησκευτικά μας Σύμβολα…!
Ἢδη, ὁδεύουν πρός ΠΛΗΡΗ κατάργησιν τῆς Προσευχῆς καί τῆς ἑπάρσεως τῆς Τιμημένης Σημαίας μας…!
Καί ΟΛΟ τό βάρος πλέον, πέφτει στίς πλάτες τῶν συνεπῶν καί πιστῶν γονέων, οἱ ὁποῖοι ΠΡΕΠΕΙ νά διδάσκουν ΜΟΝΟΙ τους τά παιδιά τους ὃλα ὃσα ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ νά διδάξουν οἱ…κρατοῦντες…!
Κάποιοι Ἱεράρχες, ἐξεφράσθησαν μέ λέξεις πού δέν ἂρεσαν στούς «πιστούς» τῶν ἀπαράδεκτων …«νεωτερισμῶν» πού προσπαθοῦν νά μᾶς ἐπιβάλλουν οἱ …κάποιοι… γνωστοί – ἂγνωστοι…!.
Εἶπαν ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ἒστω καί ἐάν τά λόγια τους φαντάζουν σκληρά καί … ἂπονα γιά μιά κατηγορία μειονοτική, πού ἐπιδιώκει, ὃμως,  τήν…«δικαίωσή» της καί τήν ἀποδοχή της ἀπό τίς Κοινωνικές καί Θρησκευτικές δομές πού, αἰῶνες τώρα, ἀποτελοῦν τήν βάση γιά τήν ἐπιβίωση τοῦ ἀνθρώπου, σέ πλαίσια συμβατά μέ τίς ἠθικές ἀξίες καί τά ὑψηλα ἰδανικά πού εἶναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ προκειμένου νά μήν ἐπέλθῃ ἡ σῆψις καί ὁ ἐκφυλισμός…!
Ἡ ἒκφρασις «ἒτσι γίνεται στήν Εὐρώπη καί στόν πλιτισμένο κόσμο» μᾶς παραπέμπει ἀκόμα καί σέ …παιδοφιλικά Κόμματα κάποιων… «πολισμένων Εὐρωπαίων»..! ἢ σέ ὀργανωμένους καί νομίμως λειτουργοῦντες Οἲκους ἀνοχῆς γιά… κτηνοβάτες…!
(Ἂς μή ξεχνᾶμε τήν ξεδιάντροπη δήλωση Γερμανοῦ – ἂν θυμᾶμαι καλά- Ὑπουργοῦ, πού ἐδήλωσε πώς  «συνευρίσκεται μέ τήν σκυλίτσα του» )
Σέ αὐτούς θέλουν νά μοιάσωμε;
Αὐτούς ἒχουν ὡς πρότυπα;
ΟΧΙ καί πάλι ΟΧΙ αδελφοι  μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητοί..!
Ὁ Ἑλληνικός Λαός, μέ τά πολλά του ἐλαττώματα ἀλλά καί τά πολλά του προτερήματα, ἒστω καί παρασυρμένος ἀπό τούς… ἰνστρούχτορες τοῦ ἀντιχρίστου, ΔΕΝ θά «στέρξῃ» τελικῶς νά στεριώσουν τέτοιες δομές, ἒ- στω καί ἂν, προσωρινῶς, δέν ἀντιδρᾶ, κάτω ἀπό τό βάρος τῶν ὃσων δεινῶν τοῦ ἒχουν ἐπισωρρεύσει στίς πλάτες, γιά νά μή μπορῆ νά ἀντιδράσῃ δυναμικά, καί στό τέλος, θά διαγράψῃ αὐτές τίς ντροπές καί θά ἐπαναφέρῃ τίς Πατροπαράδοτες Ἠθικές Ἀξίες καί τά Ἀκατάλυτα Ὑψηλά Ἰδανικά πού ἀποτελοῦν τήν «μαγιά» τῆς ὑπάρξεώς του.
Θυμηθῆτε τό τι ἒγινε μέ τήν ΟΡΘΟΔΟΞΗ σήμερα Ρωσία.
Ἐπί χρόνια, ὁ Χριστιανισμός ἐδιώκετο μέ λύσσα, μέ ἐμπρησμούς Ἐκκλησιῶν, μέ σκληρές τιμωρίες ἐναντιον τῶν Χριστιανῶν, ἀλλά στό τελος, ΞΕΠΗΔΗΣΕ μιά ΟΡΘΟΔΟΞΗ μεγάλη Δύναμη…!
Καί ἐδῶ, θά ἒλθῃ ἡ ἃγια ὣρα, πού μέσα ἀπό τούς διωγμούς, τήν άσέβεια, τίς αἱρέσεις, τήν ἀθεΐα, τόν σατανισμό, τήν σαρκολατρεία καί μέ μία λέξη τήν ΣΑΠΙΛΛΑ τοῦ «πολιτισμένου κόσμου», θά θριαμβεύσῃ ἡ Ἑλληνορθοδοξία, ἡ ὁποία και ἀποτελεῖ ἓνα τῶν κυριωτέρων (ἲσως τό κύριο) ἐμπόδιο στήν ἐξάπλωση τῶν σατανολατρικῶν, παγκοσμιοποιητικῶν, ἐπιδιώξεων…!
Εἶναι κάτι πού ΔΕΝ ἒχουν κατανοήσει οἱ διῶκται τῆς Πίστεώς μας καί τῆς Πατρίδος μας.
«ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΟΣΟ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ, ΤΟΣΟ ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ…!»
Καί τελειώνοντας, ἀποδίδοντες «τά τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι καί τά Τοῦ Θεοῦ Τῷ Θεῷ», δηλώνομε χωρίς περιστροφές, πώς ἡ «Πολιτική» καί οἱ άσχολουμενοι μέ αὐτήν, πρέπει νά ΕΛΕΓΧΩΝΤΑΙ καί νά στηλιτεύωνται
ΟΛΕΣ οἱ αὐθαιρεσίες καί τά ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ τους, ὃταν αὐτά ἃπτοντα θεμάτων Πίστεως καί Πατρίδος, ἒστω καί ἐάν αὐτό προκαλῇ τήν ὀργήν των ἢ ἀκόμα καί τήν ὀργήν κάποιων «ρασοφόρων», οἱ ὁποῖοι, «Παπόδουλοι» ὂντες, διαμαρτύρονται καί ὁμιλοῦν ὑποκριτικῶς περί…«ρατσισμοῦ» (ἂκουσον-ἂκουσον), περί …ἐλλείψεως ἀγάπης καί περί «φόβου τῆς…διαφορετικότητος…!»
Ὁ Θεός ἂς τούς συγχωρήσῃ καί ἂς προσπαθήσουν νά σώσουν ἑαυτούς, ἀναλογιζόμενοι τόν Ἃγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρμο, ὁ ὁποῖος ἐστιγμάτιζε τίς ἀνομίες τὼν «ἀρχόντων» μέ τίμημα τήν ἲδια του την Ζωή…!
Γάμος, Παιδιά, ίκογένεια καί ἂλλα τέτοια, ΔΕΝ μποροὺν νά συνυπάρχουν μεταξὐ ΣΑΡΚΟΛΑΤΡΩΝ, μεταξύ τῆς κατηγορίας τῶν ἀνθρώπων πού ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ὡς ΠΑΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ καί ἀποτελεῖ ΚΑΘΗΚΟΝ τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἱεραχῶν, ἡ ΜΗ ἀποδοχή τῶν ὃσων ζητοῦν προκειμένου νά ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ την Ὀροθοδοξία καί τήν ΕΛΛΑΔΑ.
Ἂς τούς συγχωρήσῃ Ὁ Θεός καί ἂς πάψουν νά προκαλοῦν .
Ἀποτελοῦν ἁπλῶς ΜΗ ΑΠΟΔΕΚΤΗΝ πρός «θεσμοθέτησιν» κατηγορίαν …!

π. Ευθυμιος Μπαρδάκας

ΠΗΓΗ: ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''

Σάββας Ηλιάδης, «…παρά να μένουν ήθελαν κοντά στους Λωτοφάγους, λωτό να τρώνε, τη γλυκιά πατρίδα λησμονώντας»

Ο Οδυσσέας παίρνει με τη βία τους συντρόφους του από το νησί των Λωτοφάγων.

«…παρά να μένουν ήθελαν κοντά στους Λωτοφάγους,

λωτό να τρώνε, τη γλυκιά πατρίδα λησμονώντας»

(Ομήρου Οδύσσεια ι,96-97)

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος

       Στη δέκατη ραψωδία της Οδύσσειας (στίχοι 82-104),  ο Οδυσσέας αφηγείται στον Αλκίνοο  την περιπέτειά του με τους συντρόφους του στη χώρα των Λωτοφάγων. Ιδού η αφήγηση, σε απόδοση στη Νεοελληνική, από το Ζήσιμο Σίδερη. Ας την απολαύσουμε: 

«Μέρες εννιά παράδερνα μ’ ανάποδους ανέμους
στο ψαροθρόφο πέλαγο. Τη δέκατη πια μέρα
στους Λωτοφάγους πήγαμε, πόχουν θροφή λουλούδια, 
Τότε όξω βγήκαμε νερό να πάρουμε από βρύση,
κι εκεί τραπέζι ετοίμασαν κοντά στα πλοία οι ναύτες.
Και μια μπουκιά άμα φάγαμε και βρέξαμε τα χείλια,
τότε συντρόφους έστειλα να πάνε και να μάθουν,
ποιοι κατοικούσαν άνθρωποι στον τόπο σιτοφάγοι, 
π’ όλους δυο διαλέγοντας και τρίτον έναν κράχτη.
Κι εκεί που πήγαν τρέχοντας, τους Λωτοφάγους βρήκαν.
Αυτοί κακό δε σκέφτηκαν να κάμουν στους συντρόφους
μόνο τους έδωσαν λωτό να φάνε. Κι αν κανένας
το μελιστάλαχτο καρπό τον έβαζε στο στόμα,
πίσω δεν ήθελε να ρθει, μήτε είδηση να φέρει,
παρά να μένουν ήθελαν κοντά στους Λωτοφάγους,
λωτό να τρώνε, τη γλυκιά πατρίδα λησμονώντας.
Μα εγώ τους πήρα στανικώς, κι ας έκλαιγαν, στα πλοία
και σέρνοντας τους έδεσα στους μπάγκους από κάτω. 
Τότε στους άλλους φώναξα τους ποθητούς συντρόφους,
γλήγορα απάνω στα γοργά καράβια να πηδήσουν,
λωτό μη φάνε κι έπειτα ξεχάσουν την πατρίδα.
Κι εκείνοι αμέσως μπήκανε και κάθισαν στους μπάγκους,
αράδα και τη θάλασσα με τα κουπιά χτυπούσαν». 

      Θα αναρωτηθεί βέβαια ο αναγνώστης, γιατί  αυτός ο πρόλογος και η αναφορά στα  μυθοποιημένα γεγονότα και πρόσωπα ενός μακρινού παρελθόντος, στον Οδυσσέα και στους Λωτοφάγους;

      Όλοι μας ξέρουμε από το σχολείο πόσο διδακτικά  είναι τα έπη του Ομήρου και πάντοτε επίκαιρα και πόσο  επιδέχονται διαχρονικά και κατά περιστάσεις τους ανάλογους παραλληλισμούς, με γεγονότα και πρόσωπα.

      Ούτως ή άλλως, η ζωή του καθενός μας είναι μια Οδύσσεια. Για μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς είναι γνωστή και ξεκάθαρη η διαδρομή, ο τρόπος του αγωνίζεσθαι, του μάχεσθαι, του παλαίειν  και ο προορισμός προς την «Ιθάκη». Μας τη διδάσκει η Εκκλησία μας και μας οδηγεί διά της Αγίας Γραφής  και των βίων  των Αγίων της, ενώ μας ασφαλίζει διά των αγίων Μυστηρίων της. Απ` αυτήν δεν έχουμε το δικαίωμα  να αποκλίνουμε έστω και κατά  «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» (Ματθ.5,18),αν θέλουμε να φτάσουμε, χάριτι του Αγίου Πνεύματος, στην «υπέρ πάντων των εφετών ακρότητα», στην αγκαλιά του Χριστού.

      Το Γένος μας,  στα πεντακόσια χρόνια σκλαβιάς και  μετά από τόσους  πολέμους που ακολούθησαν, αλλά και τις κατά καιρούς δύσκολες στιγμές που πέρασε, όλες τις αντιμετώπισε με την κατά παράδοση φιλοπατρία και το αγωνιστικό φρόνημα, με ηρωισμό και με αυτονόητο το πνεύμα της φιλαλληλίας και της  αυτοθυσίας, έχοντας αρχηγούς που τους γεννούσε το ίδιο και τους ακολουθούσε με εμπιστοσύνη, αφού ήταν γέννημά του και θρέμμα του.

      Δυστυχώς όμως, δεν άργησαν πολύ να αλλάξουν τα δεδομένα. Μια  επιδημία βαριά και ύπουλη, κατεργαζόμενη  δόλια σχέδια  μεθοδικά για πολλά χρόνια,  απλώθηκε στις καρδιές και στο νου των Ελλήνων  και παρέλυσε την ψυχή και το σώμα. Προσφέρθηκε δε, σαν παγίδα  από τους «Λωτοφάγους» της Δύσης, τις τελευταίες δεκαετίες, οργανωμένη, με τη μορφή οικονομικής «συνεργασίας», αλλά και με συνεργούς τους νέους, τους φραγκοαναθρεμμένους και επιλήσμονες άρχοντές μας. Με την Ε.Ο.Κ. αρχικά και με την Ευρωπαϊκή Ένωση στη συνέχεια.

      Εισέρρευσε ποταμηδόν, «άνευ κόπου και μόχθου», ο ελκυστικός και πλάνος «λωτός» του χρήματος. Συνάμα διδάχτηκε στο λαό πεισματωδώς, με όλα τα μέσα  ο   υλιστικός και ευδαιμονιστικός  τρόπος ζωής, άγνωστος εν πολλοίς στην ασκητική και εν αυταρκεία αγωνιζόμενη Ρωμιοσύνη. Ανατράφηκαν δε γενιές  μ` αυτό το πνεύμα και εν τέλει αποκόπηκε το νέο αίμα από το είναι του, από την πηγή του.

      Έτσι, διά της «λωτοφαγίας» αυτής έγινε πραγματικότητα η ποθητή από τους επίδοξους «φίλους» Άλωση. Τρώγοντας  ο Έλληνας τους «λωτούς» που του προσέφεραν, πέρασε στο χώρο της λησμοσύνης. Σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα. Αφοπλίστηκε ψυχικά, πνευματικά και υλικά και παρέμεινε  δούλος και δέσμιος  των εξαφθέντων και καλλιεργηθέντων παθών του, αλλά και δέσμιος και υποχείριος των «Λωτοφάγων».

      Αν και καταλαβαίνει πλέον τη δεινή θέση του, δεν έχει το κουράγιο, τη δύναμη, το ψυχικό σθένος, το θάρρος, να εγκαταλείψει τη «χώρα των Λωτοφάγων» και να επιστρέψει στα πάτρια, στα δικά του. Αφού προηγήθηκε η λησμοσύνη και άδειασε η πνευματική του αποθήκη, ταπεινωμένος πια, συσπειρώθηκε για  καλά στον οδυνηρό ύπνο της  απραξίας και αφέθηκε στην παράλογη ελπίδα της επιστροφής και σωτηρίας του από τον ίδιο, τον ύπουλο, τον υποκριτή καταστροφέα του:

«Αυτοί κακό δε σκέφτηκαν να κάμουν στους συντρόφους
μόνο τους έδωσαν λωτό να φάνε. Κι αν κανένας
το μελιστάλαχτο καρπό τον έβαζε στο στόμα,
πίσω δεν ήθελε να ρθει, μήτε είδηση να φέρει,
παρά να μένουν ήθελαν κοντά στους Λωτοφάγους,
λωτό να τρώνε, τη γλυκιά πατρίδα λησμονώντας».

      Δεν τους έκαναν, λέει, κακό, παρά μόνο τους έδωσαν να φάνε λωτό. Αλλά μπορούσε να τους συμβεί μεγαλύτερο κακό από αυτό που έπαθαν; Έχασαν τη μνήμη τους, έχασαν  τον εαυτό τους, την ταυτότητά τους, έχασαν τα πάντα. Έτσι, ο σκοπός τους, που προφανώς θα ήταν στη συνέχεια η πλήρης υποδούλωσή τους, ήταν πολύ εύκολο να πραγματοποιηθεί.

       Κι εμάς κακό δε μας έκαναν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας. Δε μας πολέμησαν, δε μας τρόμαξαν, δεν έκαναν καταστροφές στα σπίτια και στις περιουσίες μας. Αυτά τα έκαναν παλιότερα, αλλά απέτυχαν. Τώρα έπρεπε να μιμηθούν τους Λωτοφάγους. Και τα κατάφεραν.  Ο «λωτός» της Φραγκιάς έγινε ο θάνατός μας.

      Δεν μπορούμε βέβαια να αφήσουμε να περάσει απαρατήρητη  η στάση του Οδυσσέα, η οποία αφήνει αναπολόγητους τους κυρίως υπεύθυνους αυτής της καταστροφής:

«Μα εγώ τους πήρα στανικώς, κι ας έκλαιγαν, στα πλοία
και σέρνοντας τους έδεσα στους μπάγκους από κάτω. 

Τότε στους άλλους φώναξα τους ποθητούς συντρόφους,
γλήγορα απάνω στα γοργά καράβια να πηδήσουν,
λωτό μη φάνε κι έπειτα ξεχάσουν την πατρίδα.
Κι εκείνοι αμέσως μπήκανε και κάθισαν στους μπάγκους,
αράδα και τη θάλασσα με τα κουπιά χτυπούσαν». 

      Είναι αυτονόητο πως οι «Οδυσσείς» ενός  λαού είναι οι κυβερνώντες, οι διοικούντες αλλά  και  κατ` αναλογία όλοι οι έχοντες πολιτική και πνευματική εξουσία. Ο Οδυσσέας είχε  βαθιά την αίσθηση της ευθύνης για τους συντρόφους του. Σαν καλός αρχηγός, που αγαπούσε πραγματικά τα παλικάρια του, έτρεξε και εκφράζοντας  την αγωνία του για τη ζωή τους και  την αγάπη του, τους έσωσε. Αφού αναγκάστηκε να τους φερθεί με σκληρότητα, τους ξύπνησε, τους φόρτωσε με τη βία στα πλοία και τους απομάκρυνε από τη χώρα: «Μα εγώ τους πήρα στανικώς, κι ας έκλαιγαν,…λωτό μη φάνε κι έπειτα ξεχάσουν την πατρίδα».

      Τι κρίμα! Οι σημερινοί άρχοντες τα γνωρίζουν αυτά πολύ καλά. Τα έχουν διαβάσει στα σχολεία, στα βιβλία. Κι όμως δε φαίνεται καμία διάθεση από μέρους τους να μοιάσουν τον Οδυσσέα. Οι ίδιοι τους, ως συνεταίροι των «Λωτοφάγων», έγιναν αυτουργοί και αυτοί  και έσπρωξαν τον ελληνικό λαό να σκύψει και να φάει τους «λωτούς» τους. Οι ίδιοι επέτρεψαν  να μπει  στη χώρα, όχι μόνο ο «λωτός» του χρήματος αλλά και όλα τα ελκυστικά, μαγευτικά, δεσμευτικά και εντέλει ανθελληνικά και αντίχριστα πράγματα, που παρέλυσαν το λαό και τον σκλάβωσαν.

      Με σύνθημα την ελευθερία και τη δημοκρατία, τουτέστιν την αναρχία, την ανυπακοή, την αρχή της ήσσονος προσπάθειας και με κορυφαίο το «εμείς να `μαστε καλά», πράγμα άγνωστο  στην παράδοσή μας, άνοιξαν το δρόμο για την ισοπέδωση. Τον ώθησαν μάλιστα όσο μπορούσαν περισσότερο στο κακό, εκμαυλίζοντάς τον, για να τον έχουν δέσμιο και συνυπεύθυνο της δικής τους συνομωσίας και ανικανότητας. Και τα κατάφεραν.

       Και αυτοί, οι ίδιοι, οι σημερινοί, πέρα από τα ανοσιουργήματά τους, τολμούν και επιχειρούν να σπιλώνουν τεράστια ονόματα της ιστορίας, ηγέτες, ήρωες, αγίους, επιστήμονες και ευεργέτες του Έθνους, διότι αισθάνονται κατώτεροι, αισθάνονται νάνοι μπροστά σ` εκείνους, ηθικά και πνευματικά και ελέγχονται από το παράδειγμά τους.

   «Οδυσσέας» ή «Οδυσσείς». Αυτοί είναι ανθρωπίνως η ελπίδα, που μας έχει απομείνει να βγουν στο δρόμο μας. Να μας πάρουν, έστω «στανικώς», από τη χώρα των «Λωτοφάγων» και να μας οδηγήσουν στο δρόμο προς την «Ιθάκη» μας.

Του έτους έκτου και δεκάτου και δισχιλιοστού (2016) αρχομένου, γένοιτο!

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 1-1-2016