ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΝ ΜΗΝΥΜΑ 2016

«Ὁ τοῖς πεσοῦσι παρέχων Ἀνάστασιν»

Τέκνα ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα·
Ἔμπλεοι χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης, ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἑορτάζομεν τὴν ἁγίαν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὴν πηγὴν καὶ αἰτίαν τῆς ἀρρήτου ἀγαλλιάσεως καὶ πανηγύρεως ἡμῶν. Ὅτι ἀνέστη Χριστός, «ὁ ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος», ὁ τῶν νεκρῶν ἐλευθερωτής, «ὁ τοῖς πεσοῦσι παρέ- χων Ἀνάστασιν»!

Αὐτός, Ὅστις ἐφόρεσε τὸν ἀτιμωτικὸν ἀκάνθινον στέφανον, φορεῖ πλέον τὸ διάδημα τῆς νίκης κατὰ τοῦ θανάτου. Αὐτός, Ὅστις ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς, εἰς ἔνδειξιν τῆς κραταιᾶς Ἀγάπης Αὐτοῦ, πηγάζει νῦν τὴν ἐλευθερίαν ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ, τὴν ἐπάνοδον εἰς τοὺς Οὐρανοὺς καὶ ζωὴν τὴν Αἰώνιον!

Ὁ ἀρχέκακος διάβολος ἀποστατήσας, παρέσυρε μετ’ αὐτοῦ καὶ τὸν ἄνθρωπον εἰς πτῶσιν. Ἐξηπάτησεν εἰς παρακοὴν τοὺς Προπάτορας καὶ ἐξεβλήθησαν τοῦ Παρα- δείσου τῆς τρυφῆς, εὑρεθέντες ὄχι εἰς γῆν ῥέουσαν μέλι καὶ γάλα, ἀλλ’ εἰς κοιλάδα κλαυθμῶνος, κατάσπαρτον ἀκάνθας καὶ τριβόλους.
Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐποίησε τὸν ἄνθρωπον «εὐθῆ» (Ἐκκλησ. 7:29), ἤτοι ἀγαθόν, πρὸς θείαν ἐνατένισιν καὶ κοινωνίαν· ἐκτίσθημεν «ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς» (Ἐφεσ. 2:10), ἀλλὰ τὸ δημιούργημα μετεστράφη εἰς ἔργα πονηρίας.

Ἐπλανήθημεν, ἐσφάλομεν, ἐπέσαμεν, ἐτυφλώθημεν, ἐχωλαίναμεν, ἀπεθάνομεν!... Ποῖος θὰ ἤγειρεν ἡμᾶς;
Ἐκεῖνος, ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Πατρός, Ὅστις ἔχυσε χάριν ἡμῶν τὸ τίμιον Αὐτοῦ Αἷμα, διὰ νὰ λυτρώσῃ ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν.
«Ὅς παρεδόθη διὰ τὰ παραπτώματα ἡμῶν καὶ ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. 4:25).

Ἡ ἄμετρος Φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ τὸ πλῆθος τῶν Οἰκτιρμῶν Αὐτοῦ ὑπερνικοῦν τὴν ἀνθρωπίνην ἁμαρτίαν καὶ πονηρίαν, ἐφ’ ὅσον ὁ ἄνθρωπος ὁμολογήσῃ αὐτὴν καὶ ἐκζητήσῃ συγχώρησιν καὶ ἄφεσιν.

Ὅθεν, ἄς μὴ ἀπελπιζώμεθα! Μὴ ἀπωλέσωμεν τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας ἡμῶν!
Πέτρος ὁ Ἀπόστολος ἠρνήσατο τὸν Κύριον τρεῖς ἐνώπιον μιᾶς παιδίσκης, ἀλλὰ μετενόησεν, ἔκλαυσε πικρῶς καὶ ἔλαβε συγχώρησιν παραμείνας εἰς τὸ ἀποστολικὸν ἀξίωμα.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι βαρὺ καὶ μέγα κακόν, τὸ μόνον ὄντως φοβερὸν καὶ καταστροφικόν, ἀλλ’ ὄχι ἀνίατον, ἐφ’ ὅσον εὐκόλως θεραπεύεται διὰ τῆς γνησίας Με- τανοίας (Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων).

***

Τέκνα ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι·
«Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α’ Κορινθ. 15:20). Ἀνέστη ὁ Κύριος διὰ νὰ χαρίσῃ τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν εἰς τὸ γένος ἡμῶν, διότι ἅπαντες θὰ ἀναστηθῶμεν ἐν τῇ Δευτέρᾳ Αὐτοῦ Παρουσίᾳ, καὶ θὰ λάβωμεν σώματα αἰώνια, ἀλλ’ ὄχι ὅμοια. Οἱ δίκαιοι θὰ λάβουν σώματα ἐπουράνια, διὰ νὰ ζοῦν αἰωνίως ἐν Οὐρανοῖς μετὰ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων. Οἱ δὲ ἁμαρτωλοὶ σώματα δύσμορφα καὶ ἀφεγγῆ, πρὸς αἰωνίαν καταισχύνην!...

Ὅθεν, ἄς λυπηθῶμεν τὰ σώματα ἡμῶν, ἄς ναοποιήσωμεν καὶ ἁγιάσωμεν αὐτὰ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, μέσῳ τῶν ἁγίων Ἀρετῶν καὶ τῶν θείων Μυστηρίων, διὰ νὰ καθάρωμεν ταῦτα ἐκ τοῦ ῥύπου τῶν ἁμαρτιῶν καὶ νὰ γίνουν δεκτικὰ θείου Φωτός.

Δεῦτε καὶ διατηρήσωμεν τὸν πνευματικὸν θησαυρὸν ἡμῶν ἀσύλητον καὶ μὴ ταρασσώμεθα ἀπὸ τὴν περικυκλοῦσαν ἡμᾶς ἀπειλὴν καὶ ἀκαταστασίαν τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ δώσωμεν χεῖρα βοηθείας -κατὰ τὸ μέτρον τοῦ δυνατοῦ- εἰς τοὺς κλονουμένους καὶ σαλευομένους ψυχικῶς καὶ σωματικῶς.

Ὁ Ἀναστὰς Κύριος ἡμῶν εὑρίσκεται καὶ τώρα μεθ’ ἡμῶν (πρβλ. Ματθ. 28:20), ἀκούων, βλέπων, γνωρίζων καὶ ἐρευνῶν τὰ πάντα. Εἴθε δὲ νὰ φυλάξῃ τὰς ψυχὰς ἡμῶν, ὥστε νὰ διατηρήσωμεν ἀναλλοίωτον τὴν πρὸς Αὐτὸν ἐλπίδα ἡμῶν. Εἴθε νὰ ἐγείρῃ ἡμᾶς ἀπὸ τὴν νεκρότητα τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ χαρίσῃ εἰς ἡμᾶς τὴν Ἐπουράνιον Αὐτοῦ Βασιλείαν. Εἴθε νὰ ἀναγράψῃ τὰ ὀνόματα ἡμῶν εἰς τὴν βίβλον τῶν σεσωσμένων καὶ νὰ μὴ σβήσῃ ταῦτα ποτέ, διότι τὰ ὀνόματα πολλῶν σβήνονται, εἴτε ὅσων ἐγκαταλείπουν τὴν ὀρθὴν πίστιν, εἴτε ὅσων ἁμαρτάνουν ἀμετανοήτως.

Εἴθε νὰ ἀναμένωμεν Αὐτὸν γρηγοροῦντες, Ὅστις θὰ ἔλθῃ πάλιν ἐνδόξως κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς!
Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν!

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ἅγιον Πάσχα 2016

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

                                   Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος                                 Τὰ Μέλη

                                   † Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ                                                                  

                                                                                      † Ὁ Ἀττικῆς καὶ Διαυλείας ΑΚΑΚΙΟΣ

                                                                                      † Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

                                                                                      † Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ

                                                                                      † Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ

                                                                                      † Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

                                                                                      † Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

                                                                                      † Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

                                                                                      † Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ

                                                                                      † Ὁ Ἀμερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

                                                                                      † Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

                                                                                      † Ὁ Φιλίππων ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

                                                                                      † Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

                                                                                      † Ὁ Νόρα ΜΙΧΑΗΛ

                                                                                      † Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ

                                                                                      † Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ

                                                                                      † Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ

                                                                                      † Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

                                                                                      † Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

Οι σύγχρονοι Ιούδες (Αυγουστίνου Καντιώτη)

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ἘΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΙΟΥΔΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΑΚΟΜΑ... ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΜΗΠΩΣ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΙΟΥΔΕΣ! Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΞΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΚΟ!

ΑΠΟ ὅλα τὰ πρόσωπα τοῦ θείου δράματος,ἀγαπητοί μου, ἐκεῖνο ποὺ ἀφήνει τὴν πιὸ ἀλγεινὴ ἐντύπωσι εἶνε ὁ Ἰούδας. Δυστυχῶςὅμως, ἐνῷ ἐκεῖνος τελείωσε τότε κατὰ τρόπο οἰκτρό, οἱ Ἰοῦδες δὲν λείπουν μέχρι σήμερα. Ὁ Ἰούδας τρόπον τινὰ ἵδρυσε «σχολὴ»καὶ πολλοὶ μαθαίνουν νὰ παίζουν τὸ ῥόλο του σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Σᾶς παρουσιάζω μερικὲς εἰκόνες.

Ἕνας σύγχρονος Ἰούδας εἶνε αὐτὸς ποὺ ἐμφανίζεται πρῶτα - πρῶτα στὸν κύκλο τῆς φιλίας. Γνώρισες κάποιον καὶ λές· Σπουδαῖος ἄνθρωπος! πόσο γλυκὰ μιλάει, τί ἀγάπη δείχνει, τί δῶρα δίνει! Τὸν ἀγαπᾷς παραπάνω κι ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὸν ἀδερφό σου. Τὸν ἐμπιστεύεσαι, τοῦ ἀνοίγεις τὴν καρδιά σου, τοῦ λὲς τὰ μυστικά σου. Καὶ ξαφνικὰ αὐτὸς ὁ φίλος γίνεται ἐχθρός. Γνωρίζω κάποιον ποὺ ἔπαθε συγκοπὴ καρδίας, ὅταν στὸ δικαστήριο εἶδε ὡς μάρτυρα κατηγορίας ἐναντίον του – ποιόν; τὸνφίλο του. Ἰούδας λυμαίνεται τὸν ἱερὸ δεσμὸ τῆς φιλίας κι ὁ ἄνθρωπος ἀπογοητεύεται.

 Ὁ ἄλλος ἱερὸς κύκλος, τὸν ὁποῖο ἁγίασε ὁ Χριστὸς κάνοντας τὸ πρῶτο θαῦμα στὴν Κανὰ τῆς Γαλιλαίας, εἶνε ἡ οἰκογένεια. Βλέπεις,ἐσὺ ὁ νέος μιὰ νέα, σὲ μαγεύει μὲ τὴν ὅλη ἐμφάνισί της, καὶ τὴ βάζεις στὴν καρδιά σου.Τῆς παραδίδεσαι. Τὴν ἀγαπᾷς παραπάνω ἀπὸτὴ μάνα σου. Καὶ τέλος τὴ στεφανώνεσαι, καὶνιώθεις ὅτι πλέεις σὲ πελάγη εὐτυχίας. Ἀλλὰκάποια στιγμὴ ἀνακαλύπτεις ὅτι ἡ γυναίκα αὐτή, ποὺ νόμισες ὅτι θὰ μείνῃ κοντά σου ἄγγελος συμπαραστάτης, ἐνῷ σὲ ἀγκαλιάζει καὶσὲ γεμίζει φιλιά, τὴν ἴδια ὥρα σὲ προδίδει. Να κ᾽ἐδῶ ὁ Ἰούδαςστὸν κύκλο τῆς οἰκογενείας.Κι ὅ,τι εἶπα γιὰ τὴ γυναῖκα τὸ λέω καὶ γιὰ τὸν ἄντρα, ποὺ κι αὐτὸς ὑποκρίνεται πὼς ἀγαπᾷτὴ γυναῖκα του ἀλλὰ κατ᾿ οὐσίαν τὴν ἀπατᾷ,χειρότερα μάλιστα ἀπὸ ὅ,τι ἐκείνη τὸν ἄντρα.

 

 Θέλετε ἄλλον Ἰούδα; Ἰοῦδες πολλοὶ εἶνε ἰδίως στοὺς διπλωματικοὺς κύκλους· ἐδῶ πλέον τὸ ψέμα ἔγινε ἐπιστήμη· κοιτάζουν πῶς τὸ ἕνα κράτος θὰ μπορέσῃ νὰ ἀπατήσῃ τὸ ἄλλο. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶνε ἐκεῖνο ποὺ ζήσαμε οἱ παλαιότεροι. Ἦταν 27 Ὀκτωβρίου 1940.Στὴν Ἀθήνα στὴν Ἰταλικὴ πρεσβεία γινόταν διασκέδασι, χοροί, ἀγκαλιάσματα καὶ φιλήματα. Οἱ Ἰταλοὶ εἶχαν καλέσει τοὺς Ἕλληνες, καὶ νόμιζε κανεὶς ὅτι τὴ νύχτα ἐκείνη ὑπογράφε-ται σύμφωνο φιλίας τῶν δύο λαῶν. Ὤ ἀπάτη! Μόλις τελείωσε ἡ δεξίωσι, ὁ πρεσβευτὴς τῆςἸταλίας φεύγει νύχτα καὶ πηγαίνει κατ᾿ εὐθεῖαν στὸ σπίτι τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος νὰ τοῦ δηλώσῃ ὅτι ἔχουμε πόλεμο. Φίλημα ᾿Ιούδα! Καὶ τὸ φίλημα αὐτὸ ἐξακολουθεῖ. Οἱ διπλωμάται στὰ χείλη ἔχουν τὴν εἰρήνη, καὶ στὴν καρδιὰ τὸν πόλεμο. Ποτέ ἄλλοτε ἡ ἀνθρωπότης δὲν ἦταν τόσο ὡπλισμένη μὲ φονικὰ ὅπλα ὅσο σήμερα· ἐμπειρογνώμονες λένε ὅτι, ἂν ἐκραγοῦν τὰ πυρηνικὰ ὁπλοστάσια, ἡ γῆ ὄχι μόνο θὰ καταστραφῇ ὁλόκληρη ἀλλὰ καὶ θὰ ἐκτραπῇ ἀπὸ τὴν τροχιά της.

Ἰούδας λοιπὸν στὴ φιλία, Ἰούδας στὴν οἰκογένεια, Ἰούδας στὴ διπλωματία, Ἰούδας καὶ ―ὤ,κλαίω κι ἀναστενάζω, δὲν περίμενα νὰ τὸν βρῶ κ᾽ ἐδῶ―, Ἰούδας καὶ μέσα στὴν ἐκκλησία.Ποιος εἶνε ὁ Ἰούδας; Τὸν βλέπεις ἐκεῖνο τὸν ἱερέα; Φαίνεται καλός. Ἀλλὰ στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του κρύβει φιλαργυρία καὶ πλεονεξία. Δὲν ἀρκεῖται στὸ μισθό του, ζητάεικαὶ ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς τὰ λεγόμενα «τυχερά»· θὰ πάρῃ ἀπὸ βάπτισι, ἀπὸ γάμο, ἀπὸ κηδεία, ἀπὸ μνημόσυνα καὶ τρισάγια. Αὐτὰ εἶνε τριάκοντα ἀργύρια.Ἕνας τέτοιος ἱερεὺς εἶνε ᾿Ιούδας· ὅπως ἐκεῖνος πούλησε τὸν ἀτίμητο Χριστό, ἔτσι τὸν πουλάει κι αὐτὸς ὅταν βάζῃ τιμολόγιο στὴ θείαχάρι ποὺ δὲν ἀγοράζεται. Πολλοὶ ἱερεῖς μὲ μίσησαν, ἐπειδὴ λέω· Ὅπως ὁ κάθε ὑπάλληλος ἀρκεῖται στὸ μισθό του, ἔτσι κ᾽ ἐσεῖς ἀρκεσθῆτε στὸ μισθό σας. Μὴ δωροδοκεῖσθε καὶ μὴν πουλᾶτε τὸν«Ἀτίμητον» (αἶν.Μ.Τετ.). Χριστεμπόριο! Αὐτὰ τὰ σκάνδαλα ἐκμεταλλεύονται οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ χλευάζουν· ἐνῷ ἂν ζούσαμε ἀφιλάργυρα, δὲν θὰ ὑβρίζοντο τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια.

 Ἀλλὰ προχωρῶ. Ἰούδας ὑπάρχει καὶ μεταξὺ τῶν λαϊκῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Δύο χριστιανοὺς κλαίω. Ὁ ἕνας εἶνε αὐτὸς ποὺ μένειψυχρός, δὲν συντρίβεται ἡ καρδιά του· ἀπὸ μικρὸ παιδὶ μέχρι τώρα δὲν πῆγε ποτέ νὰ ἐξομολογηθῇ· εἶνεὁ ἀνεξομολόγητος. Πηγαίνει τυπικὰ στὴν ἐκκλησιά, ἀκούει, μὰ δὲν αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ πάῃ νὰ γονατίσῃ μπροστὰ στὸν πνευματικὸ πατέρα καὶ νὰ ζητήσῃ ἄφεσι ἁμαρτιῶν. Ἐνῷ ἕνας ἄπιστος ῾Ρῶσος,ὅταν διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν ἐξορία του καὶ θυμήθηκε τὰ ἁμαρτήματά του, πῆγε σ᾿ ἕνα στάρετς, ἐξωμολογήθηκε, καὶ μετὰ εἶπε·«Ἐξωμολογήθηκα καὶ παράδεισος φύτρωσεστὴν καρδιά μου». Πολλοὶ καὶ ἀπὸ σᾶς, ἰδίως οἱ ἄντρες, εἶστε ἀνεξομολόγητοι. Μὴν ἀμελεῖτε ἄλλο. Ὅσο ἔχετε ἀκόμη καιρό, τρέξτε στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως.

 Ὁ ἄλλος τὸν ὁποῖο κλαίω εἶνε ἐκεῖνος πού,ἐνῷ εἶνε ἀνεξομολόγητος, τολμᾷ καὶ πλησιάζει τὴ Μεγάλη Πέμπτη ἢ τὸ Μέγα Σάββατο ἢτὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, καὶ ὄχι ἁπλῶς ἀσπάζεται, ὅπως ὁ Ἰούδας, ἀλλ᾽ ἀνοίγει τὸ στόμα καὶ βάζει μέσα στὴν ἀκάθαρτη ὕπαρξί του τὸν ἀμόλυντο Χριστό. Αὐτὸς ποὺ κοινωνεῖ ἀναξίως τί κάνει τὴν ὥρα ἐκείνη· προσποιεῖται τὸν φίλο, ἐνῷ στὴ ζωή του εἶνε μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία τὴν ὥρα τῆς θείας κοινωνίας ψάλλει·«ΤΠΗΓΗ: ΕΛΛΑΣ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε»·Χριστέ μου, λέει, ἡ θεία λειτουργία εἶνε ὁ μυστικὸς δεῖπνος, κι ὅπως τότε κοινώνησες τοὺς μαθητάς, κοινώνησε τώρα κ᾿ ἐμένα.«Οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου τὸ μυστήριον εἴπω, οὐ φίλημά σοι δώσω καθάπερ ὁ Ἰούδας»·δὲν θὰ φανερώσω τὸ μυστήριο στοὺς ἐχθρούς σου, δὲν θὰ σὲ προδώσω ὅπως ὁ Ἰούδας.«ἀλλ᾽ ὡς ὁ λῃστὴς ὁμολογῶ σοι· Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».Κοινωνῶ, λέει· βοήθησέ με, Χριστέ, νὰ μὴ σὲ προδώσω «καθάπερ ὁ Ἰούδας», ὅπως ὁ Ἰούδας. Σὲ ἕνα μέρος τῆς Πελοποννήσου, ὅταν βλέπουν κάποιον νὰ κοινωνῇ ἀμετανόητος, λένε·«Καθάπερ ὁ Ἰούδας»! Ἔτσι, σὰν τὸν Ἰούδα, κοινωνοῦμε πολλὲς φορὲς κ᾽ ἐμεῖς.

Ἕνας σοβαρὸς συγγραφεὺς ἔγραψε βιβλίο μὲ τίτλο«Ὁ Ἰούδας διὰ μέσου τῶν αἰώνων». Σὲ κάθε ἐποχὴ δηλαδή, καὶ κατ᾽ ἐξοχὴν στὴ δική μας, ὁ ᾿Ιούδας συνεχίζει τὸ σκοτεινὸ ἔργο του. Κάθε φορὰ ποὺ συναντῶνται οἱ μεγάλοι,οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ὑπερδυνάμεων, ἔχουμε φιλήματα Ἰούδα. Ὁ Ἰούδας ἑτοιμάζεται πάλι νὰ σταυρώσῃ τὴν ἀνθρώποτητα.

Ἀναφέρει ἡ ἱστορία ὅτι ἕναςἀπὸ τοὺς πιὸ ἔνδοξους αὐτοκράτορες τῆς γῆς, ὁ Ἰούλιος καῖσαρ, εἶχε στὴν αὐλή του ἕνα λαμπρὸ νέο, τὸν Βροῦτο. Τὸν ἀγαποῦσε, τὸν προστάτευσε, τὸν τίμησε ἰδιαίτερως καὶ τὸν ἀνέδειξε. Ἦταν τὸ δεξί του χέρι. Μιὰ μέρα ὅμως ἔγινε συνωμοσία. Ὥρμησαν τριάντα - σαράντα ἐπαναστάτες μὲ μαχαίρια, περικύκλωσαν τὸν καίσαρα καὶ τὸν χτύπησαν. Ἔκπληκτος ἐκεῖνος στρέφει τὰ μάτια γύρω του καὶ πρὶν ξεψυχήσῃ διακρίνει μεταξὺ τῶνδολοφόνων – ποιόν; Τὸν Βροῦτο! Καὶ τότε εἶπε ἐκεῖνο ποὺ ἔμεινε πλέον παροιμιῶδες·«Και σύ, τέκνον Βροῦτε;». Οἱ ἄλλοι δη-λαδὴ ἤξερα ὅτι εἶνε ἐχθροί μου, ἀλλὰ καὶ σύ,ποὺ σὲ εἶχα σὰν παιδί μου; Καὶ μὲ τὸ παράπονο αὐτὸ ἐξέπνευσε ὁ Ἰούλιος καῖσαρ.

Ἀλλὰ τί εἶνε, ἀδελφοί μου, ὁ καῖσαρ καὶ οἱ ἄλλοι βασιλεῖς τῆς γῆς μπροστὰ στὸν Βασιλέα Χριστό; Μηδέν! Αὐτὸς εἶνε ὁ αἰώνιος βασιλεύς. Ἡ μεγάλη προδοσία εἶνε τὸ νὰ προδώσῃ κάποιος τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς λοιπόν, πάνω ἀπ᾽ τὸ σταυρὸ ὅπου τὸν ἀ-νέβασαν οἱ ἁμαρτίες μας, στρέφει τὸ βλέμμα στοὺς λεγομένους χριστιανοὺς τῆς δύσεως,στρέφει τὸ βλέμμα στοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυροὺς κυβερνῆτες, προέδρους καὶ πρωθυπουργοὺς καὶ ὑπουργοὺς καὶ βουλευτὰς καὶ στρατηγούς, ποὺ τὸν σταυρώνουν μὲ τὶς ἀποφάσεις τους μέσα στὰ κοινοβούλια, στρέφει τὸ βλέμμα στοὺς κληρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας του, στρέφει τὸ βλέμμα στοὺς Χριστιανοὺς ποὺ εἴμαστε βαπτισμένοι στὸ ὄνομά του, σ᾽ ἐμᾶς τοὺς ψευτοχριστιανοὺςτοῦ αἰῶνος τούτου, στρέφει τὸ βλέμμα στὰ ἐκκλησιάσματα αὐτῆςτῆς ἑβδομάδος, βλέπει ἐμᾶς τοὺς νέους Ἰοῦδες, ἄντρες - γυναῖκες, μικροὺς - μεγάλους, ἀγραμμάτους - ἐγγραμμάτους, ὅλο τὸ πλῆθος αὐτῶν ποὺ κοινωνοῦν ἀναξίως, καὶ λέει μὲ παράπονο·«Κ᾽ ἐσύ, Χριστιανέ;». Μὲ ὑβρίζουν οἱ Ἑβραῖοι, μὲ ἀτιμάζουν οἱ μωαμεθανοί, μ᾽ ἐξευτελίζουν οἱ ἐχθροί· μὲ προδίδεις λοιπὸν κ᾽ ἐσύ, ποὺ βαπτίσθηκες στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος;

Τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα ἂς ἐξομολογηθοῦμε ἐνώπιόν του καὶ ἂς τοῦ ποῦμε μὲ στεναγμό·Χριστέ, μὴ σὲ προδώσω ὅπως ὁ Ἰούδας, ἀλλ᾽ἀξίωσέ μὲ νὰ πῶ κ᾽ ἐγὼ τὴ φωνὴ τοῦ λῃστοῦ· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»(Λουκ.23,42).

 

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Β΄ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ν. Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 17-4-1987 πρωί μὲ ἄλλο τίτλο

ΠΗΓΗ: ΕΛΛΑΣ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ (ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ (9ο ΜΕΡΟΣ)

Ή πίστη, ή μετάνοια, ή προσευχή μαζί με τη συμμετοχή στά μυστήρια δεν άρκούν γιά τή σωτηρία και τη θέωση του άνθρωπου, αν δέν συνοδεύονται άπό τήν εκτέλεση των θείων εντολών. 

Η Αγία Γραφή καί όλη ή Παράδοση μας υπενθυμίζουν, ότι γιά νά έχει ή πίστη αληθινή αξία καί νά εκπληρώνει πλήρως τό σκοπό της, οφείλει νά εκφράζεται καί εκδηλώνεται μέσα άπό τήν εφαρμογή τών εντολών. Ό Αγιος Ιάκωβος ό Αδελφόθεος διδάσκει: «Οΰτω καί ή πίστις, έάν μή έργα έχη, νεκρά έστι καθ' έαυτήν» (Ίάκ. 2,17)· «ώσπερ γάρ τό σώμα χωρίς πνεύματος νεκρόν εστίν, ούτω και ή πίστις χωρίς τών έργων νεκρά εστί» (Ίακ. 2,26)· «πίστις χωρίς τών έργων νεκρά εστίν» (Ίακ. 2,20)· «έξ έργων δικαιούται άνθρωπος καί ουκ εκ πίστεως μόνον» (Ίακ. 2,24). Ό Αγιος 'Ισαάκ ό Σύρος επαναλαμβάνει αυτή τή διδασκαλία, λέγοντας ότι: «ή πίστις καί έργων δέεται» (ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΣ, Λόγος 22). Με τό ίδιο νόημα καί ό Αγιος Ιωάννης Δαμασκηνός γράφει: «Αύτη [Σ.τ.μ.: Ή πίστη] δέ τελειούται πάσι τοις νομοθετηθείσιν υπό Χριστού [...] εύσεβούσα καί τάς έντολάς πράττουσα τού άνακαινίσαντος ήμάς» (ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, "Εκθεσις ακριβής, 4,10). Ο Αγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος διδάσκει: «μηδέ εις τήν πίστιντήν εις Χριστόν μόνην θαρρείτω τις»  καί φθάνει μέχρι τό σημείο νά διαβεβαιώνει «Απιστοι γάρ οι τη πίστει καί μόνη προσεπερειδόμενοι χωρίς των έργων» (ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, 'Ύμνοι, 50,218-219). Ο δέ Αγιος Μάρκος Ερημίτης προχωρά μέχρι νά εξισώσει τό «τω Χριστώ πιστεύσαι» με τό «πάσας τάς έντολάς Αυτού έργάζεσθαι» (Πρβλ. ΜΑΡΚΟΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ, Περί Βαπτίσματος, 26). Καί ό Αγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος αφού πρώτα πει ότι δέν άρκεί μόνο ή πίστη γιά νά σωθεί κάποιος, προσδιορίζει ότι πρέπει σ' αυτή τήν πίστη νά συναφθούν ό κανόνας όλου τού βίου καί ή αλλαγή τού τρόπου ζωής (ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Ματθαίος-όμιλία, 11, 7. Βλέπε ακόμη ΜΑΡΚΟΣ ερημίτης, Έξ έργων δικαίωσις, 17). Στή συγκεκριμένη απόφαση νά ρυθμίσει τό είναι του καί τήν ύπαρξή του σύμφωνα μέ τίς εντολές τού Χριστού, ό άνθρωπος εκφράζει σταθερά τή βούλησή του νά θεραπευτεί καί νά σωθεί· δείχνει επίσης ότι ή θεραπεία του καί ή σωτηρία του δέν αποτελούν γι' αυτόν τό αντικείμενο μιας απλής ευχής· αντίθετα τείνει σ' αυτές μέ όλο του τό είναι καί σ' όλη του τή ζωή βαδίζοντας πραγματικά στους δρόμους τους. 

Ή μετάνοια μαζί μέ τήν πίστη συνιστούν ένα άπό τά θεμέλια της σωτηρίας σέ σημείο πού μέ τό κήρυγμα του γι' αυτήν ό Χριστός εγκαινιάζει (Ματθ. 4,17. Μάρκ. 1,15) καί απαρτίζει (Λουκ. 24,47) τή δημόσια ζωή Του. Αποτελεί όχι μόνο έκφραση λύπης τού άνθρωπου γιά την παρελθούσα καί παρούσα κατάσταση της αμαρτίας, άλλα καί εκδήλωση της βούλησής του ν' άποστραφεί τήν αμαρτία καί ν' αλλάξει ζωή (μία άπό τις σημασίες της λέξης μετάνοια). Ή εφαρμογή τών εντολών παρουσιάζεται λοιπόν ώς αναγκαία προέκταση της μετάνοιας, άν όχι μία άπό τίς βασικές συνιστώσες της. 

Ή προσευχή πάλι, μολονότι έχει θεμελιώδη σημασία, δέν άρκει γιά τή σωτηρία τού άνθρώπου, όπως ό ίδιος ό Χριστός μας διδάσκει: «Ου πάς ό λέγων μοι Κύριε, Κύριε, είσελεύσεται εις τήν Βασιλείαν τών Ουρανών, άλλ' ό ποιών τό θέλημα τού πατρός μου τού έν ούρανοίς» (Ματθ. 7,21). Ή προσευχή τού άνθρώπου εισακούεται υπό τήν προύπόθεση ότι εκτελεί τίς εντολές τού Θεού: «Καί δ έάν αίτώμεν λαμβάνομεν παρ' αυτού, ότι τάς έντολάς αυτού τηρούμεν καί τά αρεστά αυτού ποιούμεν» (A' Ίωάν. 3,22). «Τών έργων της αρετής ή τών εντολών τών επιτελουμένων εις ευχής αναλαμβανομένων μέρος, ό συναπτών τοις δέουσιν έργοις τήν εύχήν καί τή ευχή τάς πρέπουσας πράξεις», σημειώνει ό Ώριγένης. 

To Βάπτισμα καθευτό δεν είναι κάτι χωρίς την εφαρμογή των έντολών. Αυτό συμβαίνει γιατί αν ό άνθρωπος, με τό Βάπτισμα, δέχεται τό πλήρωμα της χάρης, αυτό δεν ενεργεί επί αυτού παρά μόνο στό μέτρο πού εφαρμόζει τίς εντολές. Ό 'Άγιος Μάρκος ό 'Ερημίτης γράφει: «Τό γάρ άγιον βάπτισμα, τέλειον μέν έστιν, ου τελειοί δέ τόν μή ποιούντα τάς έντολάς» (ΜΑΡΚΟΣ ερημίτης, Περί Βαπτίσματος, 2)· Σέ άλλο σημείο δέ, προσδιορίζει: «Ή μέν χάρις τοις εν Χριστώ βαπτισθεισι μυστικώς δεδώρηται· ενεργεί δέ κατά άναλογίαν της εργασίας τών εντολών. Και κρυφίως βοηθείν ήμίν ή χάρις ου παύεται, εφ' ήμίν δέ εστι ποιείιτοιεΐν τό αγαθόν κατά δύναμιν»· «ει μή έργασώμεθα τας έντολάς του Θεού, ή δεδομένη ημίν χάρις ούκ αποκαλύπτεται». Κατά παρόμοιο τρόπο οι Άγιοι Κάλλιστος καί Ίγνάτιος Ξανθόπουλοι εξηγούν: «Ό Χριστός τέλειος Θεός ών, τελείαν τοις βαπτισθείσι τήν χάριν τού Αγίου Πνεύματος έδωρήσατο· προσθήκην μέν αρ' ημών ού λαμβάνουσαν· άποκαλυπτομένην δέ ήμίν καί εμφανιζόμενην, κατά άναλογίαν της τών εντολών έργασίας» (ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ και ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΙ, Έκατοντάς πνευματική, 6).  Μόνες τους οι εντολές ούτε σώζουν ούτε θεώνουν τόν άνθρωπο· με τη χάρη, τή δωρεά του Θεού σώζεται καί θεώνεται ό πιστός (Έφεσ. 2,8-9). Ταυτόχρονα όμως ή εφαρμογή τους είναι απαραίτητη για τη σωτηρία καί τή θέωση τού άνθρωπου: διότι έτσι ό άνθρωπος είναι δυνατόν νά διατηρήσει τή χάρη πού δέχεται μέ τά μυστήρια. νά τήν αφομοιώσει καί ν' αυξηθεί «έν αυτή , καθώς καί νά τήν ξαναβρεί αν τυχόν έχει απομακρυνθεί άπό τή χάρη. 

Η εντολή τού Θεού στον Παράδεισο βοηθούσε τόν Αδάμ νά μή αποκλίνει άπό τήν οδό της θέωσης, στην όποία είχε τοποθετηθεί άπό τό Θεό κατά τή δημιουργία του καί τού έπέτρέπε νά διατηρήσει τή φύση του στην αρχέγονη κατάσταση της. Παρόμοια οι εντολές τού Θεού έχουν ως πρώτη λειτουργία νά βοηθήσουν τόν βαπτισμένο να παραμένει και να διατηρείται στης συνθήκες ζωής τού καινού ανθρώπου καί νά ορυλάσσει τίς δωρεές πού έπέκτησε. Ο Άγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος επισημαίνει ότι «ή τού Θεού χάρις διά της τών εντολών συντηρείται έργασίας» (ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, Κεφάλαια διάφορα, 3,56). Ή διατήρηση αυτή τών δωρημάτων γίνεται πάντως αντικειμενικά· όμως γιά νά τήν αναλάβει ό άνθρωπος καί νά ζήσει πραγματικά μέσα στίς δωρεές τού Θεού είναι απαραίτητες ή συγκατάθεσή του, η ελεύθερη συμμετοχή του καί ή εκούσια συνεργασία του· καθώς ό Θεός εάν μας δίνει τή χάρη Του, δέν μας τήν επιβάλλει, δέν πιέζει τή θέληση μας, άλλα σέβεται τήν ελευθερία μας. Επομένως, ή συμμετοχή καί ή συνεργασία τού ανθρώπου είναι δυνατόν νά εκφράζονται μέ τήν έμπρακτη εφαρμογή τών εντολών. Παρατηρεί σχετικά ό Άγιος Πέτρος Δαμασκηνός ότι μέ τίς θείες εντολές τού Χριστού, «φυλάσσεται ή χάρις τού Αγίου Πνεύματος τω βαπτιζομένω, εάν τηρήσαι αύτάς βουληθή» (ΠΕΤΡΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Βιβλίον, Προοίμιον). Οι εντολές, λοιπόν, βοηθούν τόν άνθρωπο, να διατηρεί την πνευματική υγεία πού ξαναβρήκε, τόν αγωνιζόμενο νά παραμένει αμόλυντος άπό κάθε κακό καί νά συνεχίζει στην καινούργια ζωή, όπου εισήλθε. Νά γιατί ό Άγιος Μάρκος ό 'Ερημίτης γράφει: «Όσοι τού λουτρού της παλιγγενεσίας ήξιώθημεν, τά αγαθά έργα, ού δι' άνταπόδοσιν προσφέρομεν, άλλά διά φυλακήν της δοθείσης ήμίν καθαρότητος».  Ό ίδιος σέ άλλο σημείο έξηγει: «Διό τοις λαβούσι τήν δύναμιν τών εντολών, ως πιστοίς παραγγέλλει, τού έπαγωνίσασθαι διά τό μή στραφήναι είς τά οπίσω· ούχ ώς διά τούτων έξαλείψαι τήν άμαρτίαν, άλλά μηκέτι εαυτούς έπιστραφήναι εις τά όπίσω» (ΜΑΡΚΟΣ Ερημίτης, Περί Βαπτίσματος, 7). Ό Ψαλμωδός υπογραμμίζει πολλές φορές πώς λειτουργούν προληπτικά οι εντολές: «Ού μή α'ισχυνθώ έν τω έπιβλέπειν έπί πάσας τάς έντολάς σου» (Ψαλμ. 118,6)· «έθεντο αμαρτωλοί παγίδα μοι, καί έκ τών εντολών σου ούκ έπλανήθην» (Ψαλμ. 118,110)· «ειρήνη πολλή τοις άγαπώσι τόν νόμον σου, καί ούκ έστιν αύτοίς σκάνδαλον» (Ψαλμ. 118,165). Γράφει μέ τό ίδιο νόημα ό Άγιος Διάδοχος Φωτικής: «Έάν γάρ μή σχολάση τις τού άεί μεμνήσθαι τού Θεού, καί τών αγίων Αυτού μή παραμέληση εντολών, ούκ άν άκουσίω ή έκουσίω ύποπέση πταίσματι» (ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΦΩΤΙΚΗΣ, Λόγος ασκητικός, 100).  Επιπλέον δέν πρέπει μέ κανένα τρόπο οι εντολές νά κατανοούνται ώς ύποχρεώσεις, -ακόμη λιγότερο ώς απαγορεύσεις ή ταμπού-, δικανικού τύπου, άλλά περισσότερο ώς δικλείδες ασφαλιστικές πού εμποδίζουν τόν άνθρωπο πού τίς ακολουθεί νά έπιστρέψει στην «αφροσύνη της αμαρτίας»· ό Άγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος μέ μεγάλη διάκριση προτρέπει: «φύλαττε τάς έντολάς τού Θεού, μάλλον δέ σεαυτόν διά τών εντολών φύλαττε τού μή παραβήναί τι τών ένταλθέντων σοι». Ωστόσο, oι εντολές «τιμούν» τήν ονομασία τους: οι στάσεις και οι συμπεριφορές πού ορίζουν, έάν αντιστοιχούν, όπως θά δούμε στό βάθος καί τήν αλήθεια τής ανθρώπινης φύσης, που ανακαινίσθηκε [Σ.τ.μ.: Στον άνθρωπο] μέ τό Βάπτισμα, δέν είναι αυθαίρετες στό μέτρο πού είναι αντίθετες στίς τάσεις τής ξεπεσμένης φύσης καί τού περιβάλλοντός της: «ευρίσκω άρα τόν νόμον τώ θέλοντι έμοί ποιείν το καλόν, ότι εμοί το κακόν παράκειται· συνήδομαι γάρ τώ νόμω τού Θεού κατά τόν έσω άνθρωπον βλέπω δέ έτερον νόμον έν τοις μέλεσί μου άντιστρατευόμενον τώ νοός μου καί αιχμαλωτίζοντας με έν τώ νόμω τής αμαρτίας τώ όντι έν τοις μέλεσί μου» (Ρωμ. 7,21-23). 

Οι εντολές δίνουν τη δυνατότητα στον βαπτισμένο όχι μόνο νά διατηρήσει τις δωρεές πού έλαβε, αλλά και να τις αυξήσει και νά πολλαπλασιάσει τά τάλαντα (πρβλ. Ματθ. 25,14-29. Μάρκ. 19,12-27) πού του δόθηκαν άπό τό Άγιο Πνεύμα. Ή πνευματική ζωή του ανθρώπου μετά τό Βάπτισμα και τό Χρίσμα του, οφείλει νά είναι πραγματικά ζωή ανάπτυξης, προόδου καί αύξησης, η οποία πραγματοποιείται εν Αγίω Πνεύματι μέχρι τήν απόκτηση «του μέτρου ηλικίας του πληρώματος του Χριστού (Έφεσ. 4,13) καί τήν πραγμάτωση της  τέλειας ομοίωσης προς τό Θεό. Ή συγκεκριμένη αύξηση παίρνει τή μορφή προσοικείωσης καί ολοένα καί μεγαλύτερης καί βαθύτερης αφομοίωσης της χάρης πού δέχεται μέ τά μυστήρια. Επομένως για ένα τέτοιο έργο η εφαρμογή των εντολών είναι απαραίτητη. Ό Άγιος Μακάριος ό Μέγας γράφει: «'Οφείλει ούν ό βουλόμενος έξ αληθείας εύαρεσθησάτω τώ Θεώ καί δέξασθαι παρ' αυτού τήν έπιφάνιον του Πνεύματος χάριν καί αύξήσαι καί τελειωθήναι έν τω Άγίω Πνεύματι εις πάσας τάς έντολάς του Θεού βιάζεσθαι  αυτόν» (ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ, Oμιλία (Συλλογή Π), 19,7.). Πράγματι, ή προσοικείωση, αφομοίωση καί καρποφορία της χάρης απαιτούν τήν ενεργό συνεργασία του άνθρωπου μέ τήν ενέργεια του Αγίου Πνεύματος· ή συνενέργεια αυτή αφορά όχι μόνο στην ελεύθερη συγκατάθεσή του, αλλά καί στην πραγματική συμμετοχή του μέ όλες τις δυνάμεις τού είναι του, σ' όλες τίς εκφάνσεις της ζωής του, σ' όλες τίς σφαίρες τήν ύπαρξης του, καί πραγματώνεται μέ τήν εφαρμογή τών εντολών. Χωρίς αυτή ή χάρη παραμένει έξωτερική καί προς τόν άνθρωπο καί γιά τόν άνθρωπο· αδυνατεί νά ενωθεί μ' αυτήν, ν' αναπτυχθεί «έν αυτή καί δι' εαυτής», νά τήν κάνει ενεργό καί ζωντανή γιά τόν εαυτό του, νά τήν καταστήσει πλήρως λειτουργική στην ύπαρξή του, νά μεταμορφωθεί πραγματικά άπό αυτή καί νά τήν εκφράσει συγκεκριμένα καί αληθινά στίς πράξεις καί τή ζωή του. Ωστόσο, τ αποτελέσματά της, αντικειμενικά καί απολύτως παρούσας μέσα του, χάρης γίνονται αισθητά άπ' αυτόν μόνο σέ συνάρτηση μέ τήν προσοχή καί τό ζήλο πού δείχνει στην εκτέλεση τών εντολών καί μέ τίς διαθέσεις πού εκδηλώνει στην κατεύθυνση της σύμφωνα μ' αυτές ζωής. "Έτσι, ό Άγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος επισημαίνει ότι όσοι δέν αισθάνονται τ' άποτελέσματα του Βαπτίσματος είναι «νεκροί τη απιστία και τών εντολών πέλοντες τή αργία ελλιπείς» (ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, 'Ύμνοί, 50, 166-167). Ό Άγιος Μάρκος ό 'Ερημίτης, όπως είδαμε, συνεχώς επαναλαμβάνει ότι στό Βάπτισμα ό άνθρωπος δέχεται τό πλήρωμα της χάρης αλλά κατά «μυστικό» τρόπο· συνεχίζει δέ μέ τήν παρατήρηση ότι ή χάρη αποκαλύπτεται πραγματικά καί εκδηλώνει τήν ενέργεια της παρουσίας της σ' αυτόν, μόνο σέ συνάρτηση μέ τήν εφαρμογή των εντολών. Ή χάρη του Αγίου Πνεύματος μας δόθηκε στον τέλειο βαθμό καί δέν μπορεί λοιπόν ν' αυξηθεί περαιτέρω μέσα μας· εμείς οφείλουμε ν αυξηθούμε μέσα σ αύτή. Ό ίδιος γράφει: «Καί τό άγιον βάπτισμα τέλειόν έστι εις ημάς, ημείς δέ ατελείς προς αυτό τυγχάνομεν. Σύ ούν ω άνθρωπε, ό έν Χριστώ βεβαπτισμένος, μόνον δός τήν έργασίαν, εις ην τήν δύναμιν είληφας, και σεαυτόν προς την εμφανειαν του ένοικούντος εύτρέπισον» (ΜΑΡΚΟΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ, Περί Βαπτίσματος, 16). «'Ιδού γάρ, καθόσον πιστεύοντες τάς έντολάς έργαζόμεθα κατά τοσούτον καί τους ιδίους καρπούς έν ήμίν ενεργεί τό Πνεύμα τό άγιον» (ΜΑΡΚΟΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ, Περί Βαπτίσματος, 16 ).

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ (ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ (1ο ΜΕΡΟΣ)

Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ (ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ (2ο ΜΕΡΟΣ)

Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ (ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ (3ο ΜΕΡΟΣ)

Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ (ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ (4ο ΜΕΡΟΣ)

Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ (ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ (5ο ΜΕΡΟΣ)

Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ (ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ (6ο ΜΕΡΟΣ)

Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ (ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ (7ο ΜΕΡΟΣ)

Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ (ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ) ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ (8ο ΜΕΡΟΣ)