Έβγαλαν την Σύνοδο αντικανονική και ησύχασαν! Έτσι μπορούν να συνεχίσουν να κοινωνούν με τους αιρετικούς διοργανωτές της!

Ἡ συνέντευξη  καὶ  σχολιασμὸς κάποιων ἀπὸ τὶς θέσεις τοῦ κ. Τσελεγγίδη.

Καὶ εὔστοχο σχόλιο ἀναγνώστη γιὰ τὴν στάση "Συναξιακῶν" πρὸς Ράσκας Ἀρτέμιο!

Ὁ κ. Τσελεγγίδης μαζὶ μὲ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση συμμετεῖχαν  σὲ ὀρθόδοξη συνάντηση στὸ Κισινάου τῆς Μολδαβίας, ἡ ὁποία ἀσχολήθηκε μὲ τὰ γενόμενα στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης (12/07/2016). Χθὲς δημοσιεύσαμε (ἐδῶ) κάποια πρῶτα ἀποσπάσματα τῶν ὁμιλιῶν. Σήμερα παρουσιάζουμε ἀπομαγνητοφωνημένη τὴν ὁμιλία τοῦ κ. Τσελεγγίδη καὶ τὴν σχολιάζουμε:

 Ἡ συνέντευξη    (Τὸ βίντεο στὸ τέλος τῆς ἀνάρτησης)

«Οἱ ἀποφάσεις αὐτῆς, τῆς λεγομένης Συνόδου, εἶναι ἄκυρες ἐντελῶς. Παρὰ ταῦτα φάνηκε στὸ τέλος ἡ ἐπιμονὴ τῶν διοργανωτῶν καὶ σχεδιαστῶν αὐτῆς τῆς λεγομένης Συνόδου (παρὰ τὴν ὅποια λογικὴ καὶ ἐκκλησιολογικὴ τοποθέτηση τῆς Ὀρθοδοξίας) ἔχει τὴν ἀποφασιστικότητα νὰ ἐκπροσωπεῖται αὐτὴ ἡ Σύνοδος στὶς συνειδήσεις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχει τὴν ψευδὴ αἴσθηση, τὴν ψευδαίσθηση δηλ., ὅτι θὰ πάρει μὲ τὸν α΄ ἢ β΄ τρόπο τὴν ὑπογραφὴ ἀπὸ τὰ τέσσερα Πατριαρχεῖα ποὺ δὲν ἐκπροσωπήθηκαν σ΄ αὐτὴ τὴν Σύνοδο.

Γι' αὐτὸ εἶναι φανερὸ ὅτι θὰ ὑφέρπουν αὐτὲς οἱ ἀποφάσεις στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, ἂν δὲν καταδικαστεῖ στὴν συνείδηση αὐτοῦ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, πρᾶγμα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει μόνο μετὰ ἀπὸ σοβαρὴ ἐνημέρωση αὐτοῦ τοῦ πληρώματος γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτῆς τῆς Συνόδου· τότε μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε βάσιμα ὅτι αὐτὴ ἡ Σύνοδος θὰ καταδικαστεῖ καὶ συνοδικὰ ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι, ὅπως καὶ οἱ κοσμικοὶ ἄρχοντες σήμερα, ἐμφανίζονται πολλὲς φορὲς νὰ εἶναι, ἀντὶ γιὰ ἡγέτες, οὐραγοὶ στὶς ἀποφάσεις τους, δηλαδή, νὰ ἀκολουθοῦν τὴν βούληση, τὴν ἐμπαθῆ ἐπιθυμία τοῦ λαοῦ. Κατὰ συνέπεια, ἂν ἡμεῖς ἔχουμε γρηγοροῦσα δογματικὴ συνείδηση στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸ θὰ διασφαλίσει, ὄχι ἁπλῶς ἐμᾶς σωστὰ σ' αὐτὸ τὸ  σῶμα, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ὡς ἀδύνατοι καὶ ἀπληροφόρητοι ἐν πολλοῖς, θὰ ἐνισχυθοῦν καὶ θὰ ἀναγκάσουν κατὰ  κάποιο τρόπο τοὺς Ἐπισκόπους νὰ κάνουν τὸ αὐτονόητο.

Καὶ ἡ τρίτη θέση τὴν ὁποία θὰ ἤθελα ξεκάθαρα νὰ πῶ· ἐμεῖς θὰ μείνουμε ἕως θανάτου πιστοὶ στὴν Ἐκκλησία "ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι" δηλαδὴ ἀκόλουθοι τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων. Αὐτὸ μᾶς δίνει τὴν ρεαλιστικὴ αἰσιοδοξία, ἐπειδὴ θὰ παραμένουμε μὲ τὸν ἐσχατολογικὸ νικητὴ τῆς ἱστορίας, τὸ Χριστό.

Ἔκθετοι καὶ ἀκόλουθοι θὰ παραμένουν ἐκεῖνοι ὅλοι, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι ἀκόλουθοι τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ βαθμὸ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματός του. Αὐτὸ δὲν μᾶς γεμίζει ἀπὸ ἔπαρση, ἐπειδὴ βρισκόμαστε δηλαδή, στὴν σωστὴ διαδικασία, ἀλλὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔχουμε μέσα μας, μετέχοντας ζωντανὰ σ' αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ὅλο τὸ πλήρωμα νὰ βρεθεῖ σ' αὐτὴν τὴν συμφωνία τῶν Πατέρων τοῦ παρελθόντος καὶ ὅλοι νὰ βρεθοῦμε στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, χωρὶς κανέναν ἀπ' αὐτούς, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται αὐτὴ τὴν στιγμὴ ἀπέναντί μας, χωρὶς νὰ εὐχόμαστε, κανεὶς ἀπ' αὐτοὺς ἀπ' αὐτούς, λοιπόν, νὰ βρεθεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν ἄληκτη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

 Σχολιασμὸς κάποιων ἀπὸ τὶς θέσεις τοῦ κ. Τσελεγγίδη.

   Πράγματι, οἱ Οἰκουμενιστὲς τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἔχουν τὰ μέσα, τὴν ἐξουσία, ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν ἐπισκοποκεντρικὴ κακόδοξη θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας (τὴν ὁποία ἑκών, ἄκων ὑπηρετεῖτε κ. Τσελεγγίδη) καὶ τὴν «ἀποφασιστικότητα νὰ ἐκπροσωπεῖται αὐτὴ ἡ Σύνοδος στὶς συνειδήσεις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως γράφετε. Μὲ ἄλλα λόγια, οἱ κακόδοξες αὐτὲς ἀποφάσεις θὰ συνεχίζουν νὰ δηλητηριάζουν καὶ νὰ ἀλλοιώνουν τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν, καθὼς  «θὰ  ὑφέρπουν αὐτὲς οἱ ἀποφάσεις στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα» (ὅπως σωστὰ γράφετε), ἀλλὰ ἐσεῖς θὰ συνεχίζετε νὰ κοινωνεῖτε μὲ τοὺς κακόδοξους Ἐπισκόπους, παρὰ πᾶσαν ἁγιογραφικὴ Ἐντολὴ γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς καὶ ἔξοδο ἀπὸ τὴν "ἐκκλησία" τους, τὴν "πονηρευομένη"!

  Καὶ τί προτείνετε; Τὴν καταδίκη τῶν κακοδοξιῶν αὐτῶν, πρῶτα «στὴν συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, πρᾶγμα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει μόνο μετὰ ἀπὸ σοβαρὴ ἐνημέρωση αὐτοῦ τοῦ πληρώματος γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτῆς τῆς Συνόδου», ὥστε στὴ συνέχεια νὰ ἐλπίζετε ὅτι «θὰ ἀναγκάσουν κατὰ  κάποιο τρόπο (οἱ λαϊκοί) τοὺς Ἐπισκόπους νὰ κάνουν τὸ αὐτονόητο», καὶ ἔτσι τελικὰ  «θ ὰ καταδικαστεῖ καὶ συνοδικὰ ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους» ἡ «Μεγάλη καὶ Ἁγία Σύνοδος»!

   Ἀναρωτιέται κανείς:

  Μὰ αὐτὴ τὴν θέση πρόβαλαν ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ οἱ ἄλλοι «Συναξιακοὶ» Πατέρες, ὅταν ἀρνήθηκαν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου. Ἂς περιμένουμε λίγο, μᾶς εἶπαν, ἂς ἐνημερώσουμε τὸ λαὸ πρῶτα, κι ὕστερα μὲ σύμμαχο τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, προχωρᾶμε στὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου! Καὶ πέρασαν ἀπὸ τότε δέκα (10) χρόνια! Καὶ ἡ αἵρεση καλπάζει. Καὶ «ναρκώνει τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν» κατὰ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση. Καὶ προχωρεῖ σὲ "Μεγάλη καὶ Ἁγία Σύνοδο", στὴν ὁποία ἐπισημοποιεῖ τὶς κακοδοξίες της, χωρὶς νὰ διαφωνοῦν οἱ Ἐκκλησίες, στὶς ὁποῖες …στηρίζετε τὶς ἐλπίδες σας! Καὶ τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἐκστρατείας ἐνημέρωσης εἶναι μηδαμινά, κατὰ κοινὴ ὁμολογία, ἀλλὰ καὶ κατὰ δηλώσεις ἀνθρώπων ποὺ εἶναι κοντὰ στοὺς «Συναξιακοὺς» Πατέρες. Ὅσο περνᾶ ὁ καιρός, (σᾶς ἐπισημάναμε τότε καὶ πολλάκις) τόσο καὶ οἱ συνειδήσεις θὰ ναρκώνονται περισσότερο· ἡ μόλυνση τῆς αἱρέσεως θὰ προχωρεῖ σὰν γάγγραινα, κατὰ τοὺς Πατέρες, ὅπως τοὺς συνοψίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ἀμφιβάλλετε; Κι ἔρχεσθε πάλι νὰ μᾶς πεῖτε τὰ ἴδια πράγματα;

  Στὴν πραγματικότητα, λοιπόν, τὸ ἀντίθετο γίνεται, κ. Τσελεγγίδη. Οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ πνευματικοὶ καὶ οἱ ἱερεῖς φοβίζουν τὸ λαό, ὅτι ἀντίδραση καὶ ἔλεγχος τῶν κληρικῶν δὲν ἐπιτρέπεται. «Μὴ κρίνετε» λέγουν. Ἀρκεσθεῖτε στὴν προσευχή. Τὰ δογματικὰ θέματα εἶναι γιὰ τοὺς Ἐπισκόπους. Δὲν τὰ ξέρετε αὐτά;

   Καὶ δὲν γνωρίζετε, ὅτι οἱ πιστοί (ὑπάρχουν πάντα οἱ ἐξαιρέσεις) ὑπακούουν στοὺς κληρικούς -δυστυχῶς καὶ στὰ θέματα Πίστεως- ἀφοῦ αὐτὸ τοὺς βγάζει (ἐκτὸς τῶν ἄλλων)  καὶ μιὰ σκοτούρα ἀπὸ τὸ κεφάλι τους; Ἂν πρὶν λίγα χρόνια κάποιοι προβληματίζονταν, τώρα καὶ αὐτοὶ ἀποτραβιοῦνται, καθὼς οἱ διεθνεῖς συγκυρίες, ἡ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση, ὁ φόβος καὶ ὁ προβληματισμὸς γιὰ τὴν Κάρτα καὶ τὸ 666 τοὺς ἔχει ζαλίσει!   

   Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, πόσο μποροῦμε νὰ «ἔχουμε γρηγοροῦσα τὴν δογματικὴ συνείδηση» (ὅπως μᾶς λέτε κ. Τσελεγγίδη) καὶ πόσο σοβαρὴ ἐνημέρωση θὰ εἶναι ἡ ἐνημέρωση ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία ὁ "λέων" π.χ. τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ σας ἀγῶνος κ. Σεραφεὶμ Πειραιῶς, ἐνημερώνει ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ γιὰ τὶς κακοδοξίες τοῦ Δημητριάδος Ἰγνατίου, τοῦ Σύρου Δωροθέου καὶ τοῦ Μεσσηνίας Χρυσοστόμου καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ συλλειτουργεῖ μετὰ τοῦ Μεσσηνίας, μετὰ τοῦ Σύρου, μετὰ τοῦ Δημητριάδος, καὶ τὸν βραβεύει στὸν Πειραιᾶ ὡς κατ’ ἐξοχὴν "ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ";   Ὅταν ξιφουλκεῖ ἐναντίον τῆς Συνόδου, καὶ ἀντὶ νὰ λάβει μέρος σ' αὐτήν, γιὰ νὰ ἀποδείξει τὶς ἀντικανονικότητές της καὶ τὶς κακοδοξίες της, καὶ μὲ ἀπόφαση ἂν δὲν ἀκούσουν τὸν λόγο του νὰ ἀποχωρήσει καταγγέλλοντάς την, ἀρνεῖτε νὰ συμμετάσχει, ὡς ρίψασπις;

  Πόσο μποροῦμε νὰ "ἔχουμε γρηγοροῦσα δογματικὴ συνείδηση", ὅταν ὁ ἄλλος τῆς ὁμάδος σας, ὁ λόγιος μητροπολίτης Ναυπάκτου, συμμετέχει στὴν Σύνοδο καὶ ἐκθειάζει τὸν Πατριάρχη, ἀντιδρᾶ χαλαρὰ καὶ ἀκαδημαϊκὰ γιὰ τὸ ἕνα θέμα, ρίχνει νερὸ στὸ κρασί του γιὰ τὸ ἄλλο (μικτοὺς γάμους), ἀρνεῖται δὲ γιὰ πολλοστὴ φορὰ νὰ καταδείξει καὶ κατονομάσει τοὺς αἱρετικοὺς συνεπισκόπους του, μετὰ τῶν ὁποίων κι αὐτὸς συλλειτουργεῖ;

    Ἔτσι μάθατε (ὡς μελετητὴς τῶν ἁγιοπατερικῶν κειμένων) ὅτι ἔκαναν οἱ Ἅγιοί μας, τῶν ὁποίων, ἂν δὲν ἔχουμε τὴν ἁγιότητα, πρέπει νὰ μιμούμεθα τὶς πράξεις; (κατὰ τὸν ἱερὸ Ἰωσὴφ Καλόθετο, μαθητὴ καὶ συναγωνιστὴ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ). Ἢ ἀπομακρύνονταν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὅπως π.χ. συνέβη μὲ τοὺς κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαὸ τῆς Κων/πόλεως ὅταν ἐμφανίστηκε ἡ αἵρεση τοῦ Νεστορίου, αἵρεση ποὺ εἶχε ἐμφανιστεῖ πρὶν μόλις μερικὰ χρόνια καὶ ὄχι μιὰ ἑκατονταετία, ποὺ ὑπάρχει ὁ Οἰκουμενισμός καὶ συνεχίζει «νὰ  ὑφέρπει  καὶ ἐπίσημα διὰ τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου;

    Καὶ τέλος μᾶς λέτε: «Ἡ τρίτη θέση τὴν ὁποία θὰ ἤθελα ξεκάθαρα νὰ πῶ· ἐμεῖς θὰ μείνουμε ἕως θανάτου πιστοὶ στὴν Ἐκκλησία "ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι" δηλαδὴ ἀκόλουθοι τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων».

    Δὲν ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὸ ἡρωϊκὸ φρόνημα τοῦ κ. Τσελεγγίδη. Ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο ἐνιστάμεθα, εἶναι γιὰ τὴν προβληματικὴ τοποθέτησή του ὡς πρὸς τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ πρόβλημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δηλαδή, φοβούμαστε ὅτι ὁ κ. Τσελεγγίδης στὸ θέμα αὐτό, δὲν εἶναι ἀκόλουθος τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλὰ ἀκόλουθος τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση καὶ τοῦ ἀείμνηστου π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου. Δὲν ἕπεται τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλὰ αὐτῶν τῶν «νεοπατέρων». Διότι οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν δίδασκαν αὐτὰ ποὺ εἰσηγεῖται ὁ κ. Τσελλεγίδης. Εἶναι, λοιπόν, ὁ κ. Τσελεγγίδης στὴν «σωστὴ διαδικασία»;

Σημάτης Παναγιώτης

Σχόλιο ποὺ λάβαμε με e-mail: Αδελφοί εν Χριστώ. Ένας λογισμός –προβληματισμός περνάει από το φτωχό μυαλό μου. Όταν έπρεπε  και υπήρχε ανάγκη ο π. Θεόδωρος Ζήσης και οι λοιποί «συναξιακοί πατέρες»  ν’ αγκαλιάσουν τον σεβασμιώτατο Αρτέμιο, να τον βάλουν επικεφαλή της Συνάξεως της Γατζέας και όλοι μαζί να πορευτούν προς την αποτείχιση δεν το έπραξαν, αλλά αφήνοντάς τον μόνο του, έγινε αυτό που έγινε, και πιστεύω πως έχουν κι αυτοί μεγάλη ευθύνη για την τροπή που πήραν τα πράγματα. 

Κατόπιν στηρίχτηκαν στον Πειραιώς και πάλι δεν κατόρθωσαν τίποτα, ούτε ο αχρικαιρισμός τους έφερε κάποιο αποτέλεσμα, ούτε η θεωρία του «κοινού ποτηρίου».  Τώρα λοξοκοιτάζουν προς τον Κύριλλο της Ρωσίας, πάλι για να έχουν άλλοθι και να μην αποτειχισθούν, ώστε να έχουν και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο. Πόση ευθύνη έχουν αυτοί οι στρατηγοί, και πόσο έβλαψαν τον αντιοικουμενιστικό αγώνα πότε θα το καταλάβουν;  Μακάρι να κάνω λάθος και τα πράγματα να μην είναι έτσι, για το καλό της Εκκλησίας.

ΜΑΝΟΣ

Κι ἕνα σχόλιο ἀπὸ τὶς "Ἀκτίνες" (ἐδῶ):

Ο/Η Δ.Π. είπε...

Κύριε Καθηγητά με όλο τον σεβασμό μου για Σας θα διαφωνήσω στην εκτίμηση Σας, ότι είναι εξ αρχής Άκυρες οι αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης. Οι Αποφάσεις αυτές είναι Ακυρώσιμες για τους λόγους που και Σείς αναφέρετε και χρειάζεται Σύνοδος Ορθοδόξων Αρχιερέων και μάλιστα διευρυμένη να καταδικάσει την Σύνοδο αυτή και να ακυρώσει τις Αποφάσεις της, άλλωστε στην Εκκλησιαστική Ιστορία πάντοτε ανάλογες Σύνοδοι της Συνόδου της Κρήτης καταδικάζονταν κατόπιν από Ορθοδόξους Συνόδους. Επίσης εάν ένας αγωνιστής αποδεχθεί στην συνείδησή του ότι όλες οι αποφάσεις της Κρήτης είναι άκυρες, δηλαδή στην ουσία δεν υπάρχει πνευματικό πρόβλημα, τότε γιατί να αγωνισθεί; Τώρα που θα βρεθούν οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι για να συγκροτηθεί η ζητούμενη Αντισύνοδος της Συνόδου της Κρήτης; Έχει ο Θεός, Εκείνος αγαπά και φροντίζει Την Εκκλησία Του, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές σαν και αυτή, ίσως ζήσουμε στο μέλλον άλλο ένα θαύμα σαν τα θαύματα που έγιναν στο παρελθόν και φυλάχθηκε η Ορθοδοξία αμόλυντη και η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ασάλευτος στην Ορθόδοξη Ομολογία

ΠΗΓΗ:  ''ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''

Όλοι οι Αγιορείται έχομεν ευθύνην! (Ιερομονάχου Χαρίτωνος)

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΕΧΟΜΕΝ ΕΥΘΥΝΗΝ!

Του ιερομονάχου Χαρίτωνος, Ι.Κ. Αναλήψεως, Καρυαί

Άγιοι Καθηγούμενοι και πατέρες, επιθυμούμε να καταθέσουμε με όλον τον σεβασμό μας, προς εσάς που έχετε την πνευματική και την διοικητική ευθύνη του Ιερού ημών Τοπου, με φόβο Θεού και αγάπη αλλά και με ευθύτητα και απλότητα, τον πόνο και την αγωνία μας για την Ορθόδοξη πίστη μας, για το μέλλον του Ιερού ημών Τόπου, όσο και για την σωτηρία των ψυχών μας, η οποία έχει άμεση σχέση με όλα αυτά.

Πιστεύουμε ότι ο Αγιορείτικος Μοναχισμός στις ημέρες μας διέρχεται μία ιδιαίτερη κρίση, όσον αφορά κυρίως στα θέματα της πίστεως και της αγιορειτικής παραδόσεως. Εμείς θα επικεντρώσουμε την προσοχή σας περισσότερον στα θέματα της πίστεως. Όλοι μας ζούμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες μία πνευματική κρίση, η οποία εξελίσσεται όσον ούπω σε μία τραγικότητα. Η σημερινή πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται από την λεγόμενη «Νεα Εποχή» η Παγκοσμιοποίηση (Θρησκευτική, Οικονομική και Πολιτική), επιδιώκει να επιβάλει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τρεις «θηλιές»:

Α . Μια παγκόσμια κυβέρνηση.

Β . Μια παγκόσμια οικονομία και

Γ . Μια παγκόσμια θρησκεία.

Το Άγιον Όρος έχει μια ιστορία γεμάτη από διαρκείς και ασυμβίβαστους αγώνες για την Ορθόδοξη πίστη, για την αγιότητα και την αρετή. Από τότε και μέχρι σήμερα στο Άγιον Όρος έχουν αλλάξει πολλά. Σημερα, το Άγιον Όρος διέρχεται μία νέα ιστορική περίοδο παλεύοντας κάτω από τελείως νέες ιστορικές, γεωπολιτικές, πολυπολιτισμικές, οικονομικές συνθήκες, κ.α. Το Άγιον Όρος έρχεται τώρα αντιμέτωπο με την ίδια την πνευματική του υπόσταση, με την ίδια την ταυτότητά του, με την ίδια την ιστορία του. Τι θα πράξει;

Το μέλλον του εξαρτάται άμεσα από το κατά πόσον θα κατορθώσει να διαφυλάξει αυτή την μοναστική ιδιαιτερότητά του μέσα σ’ ένα κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς με μεγάλη ταχύτητα, όταν, μάλιστα, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, δια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, σαφώς επιδιώκει με οικονομικές και άλλες μεθόδους, να αλλοιώσει και να αλώσει τον χαρακτήρα του ως προπυργίου της Ορθοδόξου Πίστεως και Πνευματικής Ζωής.

Πρωτίστως είναι αδήριτη ανάγκη να διαφυλάξει το Άγιον Όρος την Ορθόδοξη πίστη ανόθευτη από την πιο ύπουλη και πιο υποκριτική αίρεση από όλες τις άλλες αιρέσεις, που έχουν απειλήσει μέχρι σήμερα την Εκκλησία, που είναι ο οικουμενισμός και η πανθρησκεία παράλληλα.

Επίσης, το μέλλον του εξαρτά­ται, από το κατά πόσο θα ημπορέσει το Άγιον Όρος να διαφυλάξει τον ασκητικό του χαρακτήρα μακρυά από την εκκοσμίκευση, με την ευρύτερη έννοια. Το μέλλον του εξαρτάται από την ησυχαστική και νηπτική ζωη του. Την αποχή από τον κόσμο και τα του κόσμου. Το κοσμικό φρόνημα.

Το φρόνημα των Αγίων

Στην ιστορία δεν έχουμε ούτε ένα άγιο της Εκκλησίας που να ήταν αδιάφορος στα θέματα της πίστεως και της Ιεράς παραδόσεως. Σημερα, μόνον άρχισε να διαφαίνεται στον πνευματικό ορίζοντα μια νέα απειλή, αποτέλεσμα και αυτή του οικουμενισμού, ότι δηλαδή, να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να αγιάζεται και να είναι συγχρόνως και αδιάφορος στα θέματα της πίστεως, και να σιωπά ως δήθεν «πολύ διακριτικός»…

Σήμερα, λοιπόν στο Άγιον Όρος παρατηρούμε με πολλή θλίψη, αυτό το πρωτοφανές φαινόμενο. Παρατηρούμε να υπάρχει μία αδιαφορία η αφωνία και εφησυχασμός στα θέματα της πίστεως, ακόμη δε και ηθελημένη άγνοια (;) Στα Μοναστήρια, πλην σπανίας εξαιρέσεως, δεν γίνεται ενημέρωση προς τούς πατέρες, για την παναίρεση του οικουμενισμού, ώστε να γνωρίζουν τι πρέπει να πράττουν. Μονο η Ιερά Κοινότης δημοσιεύει κάποια κείμενα, και αυτά μόνον όταν παροξύνονται τα πράγματα, αλλά σε ανεπαίσθητους τόνους. Αυτό μας ανησυχεί πολύ, μας προβληματίζει σοβαρά για το μέλλον του Αγίου Όρους και πολλές φορές, σαν άνθρωποι που είμαστε, μας σκανδαλίζει και μας απελπίζει.

Ο άγιος Γεροντας Παΐσιος, τον οποίον προσφάτως το οικουμενικόν Πατριαρχείον μας έχει αγιοκατατάξει, όσο ζούσε μιλούσε και διαμαρτυρόταν για την παναίρεση του οικουμενισμού και για την εκκοσμίκευση. Το Πατριαρχείον, όμως φαίνεται πως δεν έχει διδαχθεί κάτι από την οσιακή ζωη του και την διδασκαλία του κατά της παναιρέσεως του οικουμενισμού, καθότι συνεχί­ζει όλο και με περισσότερο ζήλο, ου κατά Θεόν, βέβαια, και ου κατ  ἐπίγνωσιν, επίσης των ευθυνών του, έναντι της Εκκλησίας και του ποιμνίου του.

Έχοντας, λοιπόν ο όσιος, αυτήν την καλή ανησυχία μας δι­δάσκει:

«Η ησυχία που επικρατεί [όχι φυσικά η ησυχία των Ησυχαστών αγίων], με ανησυχεί. Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε… Η τύχη του κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο…Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία, θέλει πολύ φύσημα, για να φύγη. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τούς φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερο! Έγινε μία Βαβυλωνία». Και αλλού πάλι έλεγε «Το να αντιδράς για να υπεραπιστής σοβαρά θέματα, που αφορούν την πίστη μας, την ορθοδοξία, αυτό είναι καθήκον σου». Και προς όλους τούς οικουμενιστές – ενωτικούς και φιλενωτικούς έγραφε σε μία επιστολή του, το 1969:

«Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιο. Ξερουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν τον έχουν αγαπήσει… ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί… Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί».

Έχοντας λοιπόν και εμείς, ως αγιορείτες μοναχοί, αυτήν την ανησυχία και θέλοντες να είμεθα «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι», σας παρακαλούμε να δείξετε την πατρική σας κατανόηση και να εγκύψετε με αγάπη και όχι ως εξουσίαν έχοντες, σε ο,τι θα σας θέσουμε, ως θέματα προβληματισμού και πνευματικής αφυπνίσεως για όλους μας. Οι προσκυνητές οι οποίοι έρχονται κατά χιλιάδες κάθε χρόνο, στο Άγιο Όρος διαπιστώνουν δυσ­τυχώς ότι οι σύγχρονοι αγιορείτες μοναχοί, πλην ελαχί­στων εξαιρέσεων, δεν ακολουθούν την γραμμή των προκατό­χων τους. Δεν ακολουθούν την πορεία των Αγίων μας, των μαρτύρων, των ομολογητών, και των αγιασμένων Γερόντων μας. Αντιθέτως σιωπούν και κωφεύουν, αδρανούν και εφησυχάζουν ενόχως, επιδεικνύοντες μία συμπεριφορά παντελώς ξένη και αντίθετη προς τα μοναχικά ειωθότα και θέσμια και τις παρακαταθήκες των Αγίων Πατέρων και Γερόντων μας. Όλα αυτά τα ακούμε συνέχεια από τον πιστό λαο, όπως φυσικά και εσείς. Και ερωτούν: Γιατί δεν αγωνίζεστε, οι σημερινοί Αγιορεί­τες, για την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία, όπως οι παλαιοί Αγιορείτες Πατέρες και δη ο Άγιος Κοσμάς ο Πρώτος και οι λοιποί υπό των Λατινοφρόνων–αναιρεθέντες, με τούς οποίους είναι ομόφρονες και οι σημερινοί φιλοενωτικοί Οικουμενιστές;

Η νέα γενεά Αγιορειτών

Ένας άλλος λόγος είναι, ότι, η δική μας γενεά, η γενεά των προερχομένων από τον Κόσμο νέων αδελφοτήτων, οι οποίες επάνδρωσαν τις Ιερές Μονές, φοβούμενοι, δυστυχώς, τα άκρα των Ζηλωτών, θεώρησαν καλό να μη θίγουν ποτέ θέματα αθλήσεως υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, ενώ, κατά το Γεροντικό, η άσκηση στους εσχάτους χρόνους, στους οποίους ζούμε, συνίσταται μόνον από την Ομολογία της Ορθόδοξης Πίστεως (βλ. προφητεία Αββά Μωϋσέως του Αιθίοπος 4ος αι. και του Αββά Παμβω). Οι σημερινοί μοναχοί επικεντρώνουν όλη τους την σπουδή μόνο στα «καθαρώς πνευματικά» θέματα, όπως την νοερά προσευχή, την καθημερινή ακολουθία, τις αγρυπνίες και γενικώς οι Γεροντες μας επιδιώκουν να μας μυήσουν σε μία ανώτερη και υψηλή νηπτική ζωη, ωσάν η ορθόδοξη πίστη και θεολογία και η ομολογία της έναντι στην παναίρεση του οικουμενισμού και της εκκοσμικευμένης Εκκλησίας να μη είναι πνευματικά πράγματα για μοναχούς. Βεβαίως ως πνευματικούς μας γεννήτορες, για όλα αυτά τα τόσο σπουδαία και πνευματικά τούς ευχαριστούμε,τούς ευγνωμονούμε και θα τούς αγαπούμε. Αλλά δυστυχώς, διεχώρισαν την πίστη και το δόγμα από την ζωη της ασκήσεως και την καλλιέργεια των αρετών. Διότι είναι πραγματική αίρεση ο σοφιστικός διαχωρισμός της Ορθοδόξου πίστεως (με τη Μη Ομολογία της) από το Ορθόδοξο Ήθος και την Άσκηση, προκειμένου να μη ενοχληθεί η συγκρητιστική οικουμενιστική γραμμή του Φαναρίου.

Οι Γέροντες αυτών των Αδελφοτήτων, μας άφησαν, κατ  αὐτόν τον τρόπο, ακατήχητους και μέσα στην άγνοια για τόσο σοβαρά θέματα, όπως είναι η Ορθοδοξία, τα Δογματα και οι Ιεροί Κανόνες. Και τώρα ο καθένας μας ψάχνεται με την συνείδησή του να ξετυλίξει ένα μπερδεμένο κουβάρι, για να βρει την ορθόδοξη πίστη και την αγιοπατερική οδό και ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθήσει. Αυτό είναι αποτέλεσμα της άγνοιας που, κατά τούς Αγίους πατέρες, είναι ένας από τούς γίγαντες των αιρέσεων και των παθών μαζί με την λήθη και την αμέλεια. Γιατί να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο; Έχουν μεγάλη ευθύνη. Αυτό μας θλίβει πολύ.

Ύστερα λοιπόν από όλα αυτά και μετά από 40 χρόνια μοναχικής αγιορειτικής ζωής, για την νέα γενεά των Αγιορειτών που επάνδρωσαν το Άγιον Όρος, διαπιστώνουμε ότι δεν είναι σε θέση να διακρίνουν την Ορθόδοξη πίστη από την αίρεση ούτε και να επισημάνουν τον κίνδυνό της. Εάν, όμως συνεχίσουμε αυτή την πορεία, φοβούμαστε ότι η νεώτερη γενιά των Μοναχών, γαλουχούμενη με αυτή την άγνοια, θα κάνει αδιάκριτη υπακοή σε ο,τι της ζητήσουν, ακόμη και εις βάρος της Ορθοδόξου πίστεως, μπλεγμένη μέσα στα πλοκάμια του Συγκρητιστικού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας.

Και δεν θα είναι μακριά η εποχή στην οποία θα ζητήσουν να εγκαταβιώσουν στο Αγιώνυμο Όρος ακόμη και παπικοί και βουδιστές μοναχοί! Διότι, κατά την Εωσφορική Πλάνη των πάσης φύσεως Οικουμενιστών, συμπεριλαμβανομένων των κατ’ όνομα Ορθοδόξων, δήθεν «ένας είναι ο Θεός», δήθεν «κάθε θρησκεία τον περιγράφει και τον λατρεύει με τον δικό της τρόπο», αν και υπάρχουν θρησκείες χωρίς θεό (όπως ενδεικτικά ο κλάδος Θιραβάντα του Βουδισμού, ο οποίος είναι αθεϊστικός). Κατ’ αυτούς, δήθεν «όλοι οι οπαδοί των θρησκειών είναι λάτρεις του απροσδιόριστου, από άποψη πίστεως, Θεού», δήθεν «ο Θεός είναι [μόνον] αγάπη» και όχι δικαιοσύνη, δήθεν «όλοι οι οπαδοί των θρησκειών πιστεύουν στην αγάπη», έστω και αν μόνον στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Παραδόσεως υπάρχει η αγάπη, αλλά πάντοτε εν αληθεία (κατά τον Ευαγγελιστή της Αγάπης, τον Απόστολο Ιωάννη),. Μεσα, λοιπόν σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο κλίμα της συνύπαρξης, της διαφορετικότητας και της αγαπολογίας, που είναι απλά ένας γλυκανάλατος συναισθηματισμός, τέτοιου είδους «αγάπη» συνιστά αίρεση. Η αγάπη είναι άκτιστη ενέργεια του Αγίου Τριαδικού Θεού και αν δεν συνοδεύεται από την δικαιοσύνη, ως επίσης άκτιστη ενέργεια του Αγίου Τριαδικού Θεού, όχι μόνον δεν οδηγεί στον Χριστό τον αληθινό Θεο αλλά αντίθετα οδηγεί στον Αντίχριστο, του οποίου το πνεύμα σήμερα επικρατεί και στις χριστιανικές κοινωνίες.

Οι νέοι μοναχοί φαίνονται να διακρίνονται μεν για τούς πνευματικούς αγώνες τους, τις αγρυπνίες, την προσευχή, την υπακοή, την θεία λατρεία και άλλα πολλά καλά στοιχεία που έχουν, όπως η μόρφωση, πανεπιστημιακά πτυχία κ.λπ. Λει­πει όμως, κάτι, πολύ σημαντικό, το πιο σπουδαίο απ’ όλα. Η ανδρεία (η οποία τόσο για τους αρχαίους μας προγόνους, όσο και για την Αγία Γραφή συνιστά μία από τις τέσσερις κεφαλαιώδεις και περιεκτικές άλλων αρετές) και ο ηρωισμός, όπως έλεγε και ο άγιος Γεροντας Παΐσιος, και γενικά δεν καλλιεργείται το μαρτυρικό φρόνημα και το πνεύμα της αυτοθυσίας, ωσάν αυτά να είναι λιγότερο πνευματικά από τα άλλα.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά!

Επίσης και κάτι άλλο. Πολλοί από τούς σύγχρονους αγιορεί­τες, ναι μεν δεν ασχολούνται με θέματα Ορθοδόξου πίστεως, και καθόλου δεν ανησυχούν δια την παναίρεση του Οικουμενισμού, ούτε και τούς ενδιαφέρει, φαίνεται, πλην όμως γνωρί­ζουν πολύ καλά, από την άλλη πλευρά, να κατηγορούν, και να κατακρίνουν και μάλιστα με θυμό να καταδικάζουν, υπό τύπο ρετσινιάς, στην κόλαση κάθε «ζηλωτή». Αυτό, βέβαια δεν το θεωρούν, κατάκριση γιατί χτυπάνε τούς «πλανεμένους ζηλωτές»! Αυτό άραγε, επιτρέπεται; Η αυτό τους βολεύει, για να παραπλανούν με αυτόν τον τρόπο την ελέγχουσα αυτούς μοναχική τους συνείδηση;

Αλλά γνωρίζουν, όμως αντίθετα πολύ καλά να υποδέχονται γεμάτοι από «αγάπη», με τιμές και δόξες, καμπάνες και δοξολογίες, κάθε επίσκοπο οικουμενιστή, που συνηθίζει να συμπροσεύχεται με πάσαν άνεσιν μετά παντός αιρετικού παπικού και προτεστάντη, αφού τις αναγνωρίζουν ως κανονικές «εκκλησίες» με ισόκυρα μυστήρια! Τούς οικουμενιστές, έτσι, ποτέ δεν τους επικρίνουν! Ούτε καν να τούς προβληματίσουν! Τελευταίως, μάλιστα, τούς καλούν και εις τας ιεράς πανηγύρεις! Τι συμβαίνει λοιπόν; Φοβούνται να πάρουν θέση η συμφωνούν μαζί τους γι’ αυτά που κάνουν; Δυο μέτρα και δύο σταθμα! Πάντως, η Ιερά Αποκάλυψη του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννη, προς το τέλος της, προαναγγέλλει ότι τη χειρότερη κόλαση θα έχουν οι δειλοί («γέγονεν, εγώ το Α και το Ω, η αρχη και το τέλος, εγώ τω διψώντι δώσω εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν…τοις δε δειλοίς και απίστοις…και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο έστιν ο θάνατος ο δεύτερος»(Αποκ. 21,8)).

Όλα αυτά φανερώνουν ένα πολύ λυπηρό φαινόμενο, μια πνευματική έκπτωση και είναι πολύ επικίνδυνο για το μέλλον του Αγίου Όρους. Διότι, χωρίς την αντίσταση με την Ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως εναντίον του Εωσφορικού, Συγκρητιστικού Οικουμενισμού, θα συμμονάζουν, σε λίγο, κατ’ όνομα ορθόδοξοι μοναχοί με παπικούς και βουδιστές μοναχούς, αφού ο οικουμενιστής καθηγητής θεολογίας Σάββας Αγουρίδης, σε μία μελέτη του, ταυτίζει τον μυστικισμό της Ορθοδοξίας με τον βουδιστικό μυστικισμό!

Πρέπει, δηλαδή εδώ που φθάσαμε, κάποιος να είναι ένα από τα δύο, η οικουμενιστής και φιλο-οικουμενιστής- κρυπτο-οικουμενιστής, η «ζηλωτής», με την αρνητική έννοια, που έλαβε ο όρος, να ανήκει δηλ. σε ένα από τα δύο άκρα. Ορθόδοξοι λοιπόν, απαγορεύεται να είμαστε;…

Ποίον Άγιον Όρος θα παραδώσουμε;

Οι παλαιοί Αγιορείτες, πριν 50 χρόνια, είχαν διακόψει και το μνημόσυνο του Πατριάρχη εις ένδειξη διαμαρτυρίας, στα περισσότερα Μοναστήρια, σε όλες τις Σκήτες και όλοι σχεδόν οι κελλιώτες μοναχοί. Με αυτή τη σημερινή στάση σας, σχετικά με όλα τα ανωτέρω μας υπενθυμίζετε το του Ευαγγελίου «διϋλίζοντες τον κώνωπα και καταπίνοντες την κάμηλον» (Ματθ. 23,24).

Πρωτίστως, ας αναλογισθούν όλα τα ανωτέρω, οι Άγιοι Καθηγούμενοι και οι Αντιπρόσωποι των Ιερών Μονών. Αυτοί έχουν και την μεγαλύτερη απολογητική ευθύνη. Από τα χέρια τους θα ζητήσει να πάρει πίσω, η Παναγία, το Άγιον Όρος που τούς παρέδωσε, καθότι αυτοί διοικούν και αποφασίζουν ανθρωπίνως και θα λογοδοτήσουν ενώπιόν Της εν ημέρα Κρίσεως. Ποίον Άγιον Όρος θα της παραδώσουν;

Αλλά και εμείς όλοι οι Αγιορείτες έχουμε λόγον ευθύνης, αναλόγως ο καθένας από την θέση που έχει. Όλοι έχουμε λόγο και ευθύνη για θέματα Ορθόδοξου πίστεως. Η Υπεραγία Θεοτόκος, η Έφορος του Ιερού ημών Τοπου, θα ζητήσει να πάρει πίσω το «Περιβόλι Της», τον Ιερό Άθωνα, το Άγιον Όρος. Ποίον Άγιον Όρος θα της παραδώσουμε;

Παρακαλούμεν

Ύστερα από όλες αυτές τις θλιβερές διαπιστώσεις, τις οποί­ες χρόνια τώρα παρατηρούμε να εξελίσσονται και στο Άγιον Όρος, την πνευματική πατρίδα μας, και μάλιστα, μετά τις δωροδοκητικές οικονομικές επιχορηγήσεις της Νέας Τάξης Πρα-γμάτων, δια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, οι οποίες διαπιστώσεις καθημερινώς σχεδόν πληγώνουν και ματώνουν την συνείδησή μας, ως Αγιορείτες μοναχοί, με την χάρη του Χριστού και την προστασία της Κυρίας Θεοτόκου, αισθανόμεθα την ανάγκη για λόγους συνειδήσεως να εκφράσουμε και εμείς ταπεινά, σεβαστικά και ξεκάθαρα, προς όλους, τα κατωτέρω:

Δια την πορεία η οποία ακολουθείται, τις τελευταίες δεκαετίες στο Άγιον Όρος, όσον αφορά στα θέματα της μη αθλήσεως υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως, πλην κάποιων εξαιρέσεων, οφείλουμε να σας δηλώσουμε ότι:

Διαχωρίζουμε την θέση μας, δεν συμφωνούμε, ούτε συν­ευδοκούμε με αυτή την στάση στα θέματα της μη αθλήσεως υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως, κατά της παναιρέσεως του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, ο οποίος φέρνει την πανθρησκεία του Σατανισμού και του Αντιχρίστου, τα οποία προωθεί συνεχώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας. Διαφωνούμε ριζικά με όλους όσους ακολουθούν αυτή την στάση η την στηρίζουν με την αδιαφορία τους, την σιωπή τους και την ηθελημένη άγνοια.

Προς το Πατριαρχείον μας παρακαλούμε να αποχωρήσει από όλους τους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς οικουμενιστικούς οργανισμούς, όπως το Παγκόσμιο Συμβούλιο των ψευδο-εκκλησιών και το Συνέδριο των Ηγετών των Παγκόσμιων και Παραδοσιακών Θρησκειών της Αστανά και να αποκηρύξει την παναίρεση του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας. Έπειτα, να ζητήσει, δημοσίως, συγχώρεση από τούς ορθοδόξους πιστούς, τους οποίους, επί 120 χρόνια, ταλαιπωρεί και σκανδαλίζει. Λυπούμεθα διότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο ακόμη δεν θεολόγησε την ιστορία, με βάση την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, για να αντιληφθεί ότι –όπως ανέφερε, στην εγκυρότερη Ερμηνεία της Αποκαλύψεως, ο Όσιος Γέροντας Αθανάσιος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Στομίου Λαρίσης–ήδη από την έναρξη της προσχωρήσεώς του στον Εωσφορικό Οικουμενισμό, το 1902, επαληθεύθηκε πλήρως, η Αποκάλυψη, το 1922, με την εξόντωση η εκρίζωση από τις πατρογονικές τους εστίες των μελών των Εκκλησιών η «λυχνιών της Αποκαλύψεως». Η Ιερά Αποκάλυψη του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννη, προφητεύει το σβήσιμο των εκκλησιών η επισκοπών του Πατριαρχείου, στις τρεις διοικήσεις του, ήτοι της Ασίας, του Πόντου και της Θράκης, επειδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι επίσκοποί του δεν σεβάστηκαν την εντολή του Δοξασμένου Ιησού Χριστού προς αυτούς, δια του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννη: «Μνημόνευε ουν πόθεν εκπέπτωκας, και μετανόησον, και τα πρώτα έργα ποίησον. Ει δε μη έρχομαί σοι ταχύ, και κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν μη μετανοήσης» (Αποκ. 2, 5).

Επίσης, ζητούμε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να σταματήσει την υιοθέτηση της Παναίρεσης του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, όπως εμείς και ολόκληρος ο ορθόδοξος λαός αντιλαμβανόμαστε ευλόγως τα πράγματα από τα γνωστά οικουμενιστικά κείμενα, λόγους, συμπροσευχές, φωτογραφίες και βίντεο.

Παρακαλούμε ωσαύτως και την Ημετέρα Ιερά Κοινότητα να σταματήσει την αμφίσημη στάση της για την Παναίρεση του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού (την οποία ναι μεν από την μία καταδικάζετε και διαμαρτύρεσθε κατά καιρούς με πολύ ωραία κείμενα, αλλά μένετε μόνο στα λόγια και όχι στην πράξη είτε συμφωνείτε είτε ανέχεσθε την σχετική δράση του Οικουμενικού Πατριαρχείου).

Δια του λόγου το αληθές αναφέρουμε κάποια μόνον παραδείγματα αυτής τη αμφίσημης στάσης σας. Κατά την εορτή του αγίου Αποστόλου Ανδρέου στο Φανάρι, το 2006 δέχθηκε ο πατριάρχης τον αιρετικό πάπα με μεγάλες τιμές, ως να ήταν ο Μεσσίας – Χριστός, ψάλλοντας «ευλογημένος ο ερχόμενος», και κάνοντας δέησι, όπου τον μνημόνευσαν «Υπέρ του αγιωτάτου επισκόπου και πάπα Ρωμης» κ.α.· ενέργειες και λόγοι που αποτελούν βλασφημία κατά του Θεανδρικού Προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού και ταυτοχρόνως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, αφού διαιωνίζουν την αμετανοησία και την πλάνη. Αμέσως μετά, το 2007, λόγω του σκανδαλισμού μας, η Ιερά Κοινότητα έγραφε :

«Το Άγιον Όρος δεν συμφωνεί με τις συμπροσευχές, τις συμμετοχές σε λατρευτικές συνάξεις, που δίνουν την εντύπωσι ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία δέχεται τούς Ρωμαιοκαθολικούς ως πλήρη Εκκλησία και τον Παπα ως κανονικό επίσκοπον Ρωμης».

Εφέτος όπου επαναλείφθηκε το ίδιο «οικουμενιστικό θέατρον», προχώρησαν έτι περισσότερον και μνημόνευσαν τον πάπα εις την Θ. Λειτουργία, όπου ο Πατριάρχης εξήλθεν εκ του ιερού και έδωσε πρώτα τον λειτουργικόν ασπασμό στον Παπα- Αιρεσιάρχη, πράγμα πρωτοφανές στην εκκλησιαστική ιστορία! Η επιστολή σας, την οποίαν εστείλατε τότε, και πάλιν κατόπιν πιέσεων και του σκανδαλισμού των πιστών ήταν πιο χαλαρή και μετριοπαθής από τις προηγούμενες, με τάση μάλλον προς την σιωπή και προς τον συμβιβασμό με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Σας υπενθυμίζουμε, όμως ότι μέχρι το 1974, όταν άρχισαν να έρχονται οι αδελφότητες από τον Κόσμο, δια να επανδρώσουν τις Ιερές Μονές, όπως έχουμε αναφέρει ανωτέρω, διεξοδικώς, η Ιερά Κοινότης με έκτατη Διπλή εδήλωνε:

«Εμμένομεν εις την πιστήν τήρησιν της αποφάσεως της Εκτάκτου Διπλής Συνάξεως, Συνεδρία ΝΒʹτης 13/11/1971, δια το μνημόσυνον, ήτις έλεγεν :

«Επαφίεται εις την συνείδησιν εκάστης μονής η διαμνημόνευσις του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου».

Αυτή η στάσις σας, μετά από 40 χρόνια «διακριτικής» ανοχής έναντι των οικουμενιστικών- αιρετικών ανοιγμάτων του Πατριαρχείου, Άγιοι Πατέρες, σας δηλώνουμε, ότι δεν μας αναπαύει, διότι πιστεύουμε ότι μόνον δια της διακοπής του μνημοσύνου θα σταματήσει και θα αναγκασθεί η Εκκλησία δια Συνόδου να καταδικάσει την παναίρεσι του Οικουμενισμού. Όλα τα άλλα τα κείμενα κ.λ.π. μοιάζουν, μάλλον, με χαρτοπόλεμον, όπως ελέχθη, και όχι με αγώνα εναντίον αυτής της Παναιρέσεως. Δια τούτο έχετε και τεράστια πνευματική ευθύνη ενώπιον της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού. Η Παναίρεση αυτή θα είχε εκλείψει, εάν το Άγιον Όρος συνέχιζε τον αγώνα της ομολογίας της Ορθοδόξου πίστεως, δια της διακοπής του μνημοσύνου του Οικουμενικού Πατριάρχη, ως Επισκόπου του Αγίου Όρους.

Εμείς, οι άσημοι και ταπεινοί Αγιορείτες μοναχοί, επιθυμού­με με την δύναμη και την χάρη του Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου, να ακολουθήσουμε την ίδια στάση και πορεία, την οποίαν χάραξαν και μας παρέδωσαν οι προ ημών όσιοι Αγιορείτες Πατέρες, όπως ο άγιος οσιομάρτυς Κοσμάς ο Πρώτος και οι λοιποί υπό Λατινοφρόνων αναιρεθέντες οσιομάρτυρες, των οποίων την μνήμην τιμούμε και εορτάζουμε. Δεν τους μιμούμεθα, όμως δια της στάσεως που κρατούμε, περιφρονώντας τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος διακήρυξε: «Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος».

Επίσης, λυπούμεθα πάρα πολύ και διαμαρτυρόμεθα έναντι σε ο,τι κοσμικό και αντίθετο με την αγιορειτική παράδοση διεν­εργείται, τα τελευταία χρόνια στο Άγιον Όρος, όπως η εκκοσμίκευση, και η τουριστικοποίησή του.

Επίσης διαμαρτυρόμεθα δια την παρουσία του Δημάρχου Θεσσαλονίκης Μπουτάρη (οποίον κατάντημα των Θεσσαλονικέων ψηφοφόρων του για δεύτερη φορά και το δις εξαμαρτείν ουκ ανθρώπου σοφού!), ο οποίος έρχεται πρώτα χάριν «ευλογίας» στο Άγιον Όρος, στην Αλλαγή του Πρωτεπιστάτου και στη συνέχεια διενεργεί τις σοδομιτικές και θεομίσητες παρελάσεις στην Θεσσαλονίκη, καθώς επίσης και όταν υποδέχεσθε με εκκλησιαστική υποδοχή και κάνετε δέηση για πολιτικά πρόσωπα, προέδρους και πρωθυπουργούς, καθήν στιγμήν γνωρίζουμε σαφώς, ότι είναι μασώνοι (άλλωστε, κανένας από αυτούς δεν το έχει διαψεύσει),και μέλη τεκτονικών στοών – πράγμα ασυμβίβαστον με την χριστιανική πίστη, αλλά και εάν ακόμη δεν είναι μασώνοι, είναι αρκετόν το ότι ως πολιτικοί έχουν ψηφίσει πληθώρα από νόμους κατά της χριστιανικής μας πίστεως, όπως, νομοποίηση των εκτρώσεων, του σοδομιτισμού, κ.α, για τα οποία ως Αγιορείτες Πατέρες έχουμε διαμαρτυρηθεί δι  ἀνοιχτῆς Επιστολής προς όλους τούς υπευθύνους φορείς, όπως και την ημετέρα Ιερά Κοινότητα, και εσείς όχι μόνον τούς υποδέχεσθε αλλά και εύχεσθε “υπέρ υγείας και μακροημερεύσεώς’’, τους. Όλα αυτά σας εκθέτουν και σας κατακρίνουν αιώνια ενώπιον της Εκκλησίας και του φρικτού βήματος του Χριστού, εν ημέρα Κρίσεως. Δεν υπάρχουν λόγια δια να εκφράσουμε την λύπη μας και την ουρανομήκη διαμαρτυρία μας! Όλα αυτά πιστεύουμε ότι θα έχουν ολέθριες συνέπειες για το μέλλον του Ιερού ημών Τόπου.

Οι υπεύθυνοι οφείλουν να εκφράζουν πάντα την διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας και των Αγίων Πατέρων. Τα θέματα της Πιστεως δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός! Οι άγιοι Αντιπρόσωποι ας το γνωρίζουν, ότι, όταν δεν ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας και της Ορθοδοξίας και ορθοπραξίας, τότε δεν είναι αντιπρόσωποί μας, αλλά εκφράζουν μόνο τους εαυτούς τους και όχι εμάς τούς αγιορείτες. Λυπούμεθα, που σας στεναχωρούμε, αλλά αυτή η στάση τους δεν μας αντιπροσωπεύει. Επιθυμητόν είναι όλοι μας να είμεθα ομόφρονες και ομόψυχοι, τα αυτά φρονούντες και πράττοντες, ακολουθούντες την παράκληση του Αποστόλου:

«Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη η εν υμίν σχίσματα, ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοϊ και τη αυτή γνώμη» (Αʹ Κορ. Αʹ 10).

Να κρατήσουμε το Άγιον Όρος, το οποίο παραλάβαμε από τούς προ ημών Αγιορείτες πατέρες, μιμούμενοι αυτών τον βίον, την πίστιν και τις αρετές. Το Άγιον Όρος, πιστεύουμε ότι έχει ως κυρία αποστολή του να παραμείνει το φως του κόσμου και να μεταλαμπαδεύει τις πανανθρώπινες αξίες, που είναι, η Ορθόδοξη πίστη και ο Ελληνορθόδοξος πολιτισμός, όπως βιώνεται εδώ και χίλια εκατόν τόσα χρόνια σε τούτον τον Ιερό Τοπο, «το Περιβόλι της Παναγίας», όπως το αποκαλεί όλη η οικουμένη.

Το Άγιον Όρος, αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο θαύμα της Παναγίας σε όλους τούς αιώνες, πρέπει να ζήσει, για να ζωοποιεί τον κόσμο.

Το Άγιον Όρος Κληρονομιά και Περιβόλι της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία γέννησε εν χρόνω τον αμήτορα εκ πατρός και απάτορα εκ μητρός Θεάνθρωπον Κύριον Ιησούν Χριστόν, το δεύτερο πρόσωπο της προσκυνητής Αγίας Τριάδος, τον λυτρωτή και κριτή των αγγέλων και των ανθρώπων. Αμήν.

Ορθόδοξος Τύπος