Η ΔΙΑ ΧΕΙΡΑΨΙΑΣ ΥΠΟΤΑΓΗ

ΣΕΛΙΔΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

 Νικόλαου Μάννη

εκπαιδευτικού 

(Αφιερώνεται σε όσους έπαψαν να κοινωνούν με αυτούς που έδωσαν την χειραψία)

Βρισκόμαστε στα 1223. Η Κύπρος, η οποία βρισκόταν υπό την εξουσία των Λατίνων, στενάζει κάτω από την παπική τιάρα. Ο Αποστολικός Λεγάτος του Πάπα Πελάγιος, ένας στυγνός εγκληματίας που διακρίθηκε για την "χριστιανική" δράση του στην Κωνσταντινούπολη[1], σε συνεργασία με τις τοπικές πολιτικές και εκκλησιαστικές αρχές των Λατίνων, προσπαθεί να εκλατινίσει με κάθε τρόπο τους "σχισματικούς ορθοδόξους" του νησιού.
Οι Φράγγοι ζητούσαν από τους Έλληνες κάθε υποψήφιος προς επισκοπή, ηγουμενία ή άλλο ιερατικό αξίωμα, να λάμβανε πρώτα την άδεια του Λατίνου επισκόπου. Το πρώτο όμως και κύριο που απαιτούσαν ήταν "νὰ ὑποσχεθῶσι διὰ χειραψίας ὑποταγὴν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ῥώμης"[2].
Τί ακριβώς ήταν αυτή η χειραψία; Ήταν τρόπος εισδοχής στην Παπική Εκκλησία που απαιτούσαν οι Λατίνοι σε όλη την ελληνική επικράτεια! Γράφει ο ιστορικός της Φθιώτιδος Ιωάννης Βορτσέλας πως ο Πάπας προέτρεπε τον Λατίνο πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως "ὅπως μὴ ζητῇ παρὰ τοῦ ἀνατολικοῦ κλήρου ἐξομοίωσιν τῶν πατρίων δογμάτων, μηδὲ παραδοχὴν τῶν διατυπώσεων τῆς λατινικῆς ἐκκλησίας, ἀλλ' ἓν καὶ μόνον «ὁμο­λογῆσαι τὸν πάπαν πρῶτον ἀρχιερέαν καὶ τούτου μνημο­νεύειν ἐν τῇ λειτουργίᾳ». Αὕτη ἡ ὁμολογία καὶ ὑπόσχεσις ὑπακοῆς ἔπρεπε νὰ δίδωται διὰ χειραψίας, τοῦ ὀρθοδόξου ἱερωμένου ἐμβάλοντος τὰς χεῖρας ἐν χερσὶ τοῦ λατίνου ἀρχιεπισκόπου. Ἡ πρᾶξις αὕτη παρὰ μὲν τῶν λατίνων ἐκαλεῖτο «χειραγωγίαν πρὸς ὑποταγὴν τῇ ῥωμαϊκῇ ἐκκλη­σίᾳ», παρὰ δὲ τῶν Ἀνατολικῶν μετά τινος πικρίας, «χειροδοσία εἰς σημεῖον εὐπειθείας καὶ δουλώσεως, ἐχέγ­γυον ἀσφαλὲς δουλωτικῆς ὑποκλίσεως»"[3].
Ο τότε ορθόδοξος και κανονικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός ο Β΄ (ο οποίος βρισκόταν στη Νίκαια της Μικράς Ασίας, προσωρινή πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας) έστειλε επιστολή προς τους Κυπρίους στην οποία τους έλεγε πως η χειραψία αυτή "οὐδέν τι ἕτερόν ἐστιν, ἀλλ' ἡ πατροπαράδοτου πίστεως προδοσία, καὶ χειραγωγία πρὸς ὑποταγὴν τῆς σφῶν ἐκκλησίας, καὶ εἰς πανθ' ὅσα τὰ τῆς γηραλαίας εἴθισται Ῥώμης παραληροφρονήματα"[4] και "σημεῖον ἥττης καὶ παντελούς δουλωσύνης"[5]. Και συνέχιζε: "Παρακαλοῦμεν οὖν ἐντεθῆναι ρητῶς ταῖς συνοδικαῖς διαγνώσεσι, καὶ τὸ μὴ δὲ χεῖρας δοῦναι τοῖς Ἰταλοῖς τοὺς Κυπρίους"[6].
Οι δε διωγμοί των Κυπρίων Ορθοδόξων, που προήλθαν ως άρνηση της δια χειραψίας υποταγής αποτελεί ένα άλλο κεφάλαιο δόξης, που πρέπει να παρουσιαστεί σε ιδιαίτερο άρθρο.
Σε ολόκληρη πάντως την ελληνική επικράτεια διώκονταν οι Ορθόδοξοι κληρικοί, ενώ "ἐπετρέπετο εἰς τοὺς ἰθαγενεῖς ἐπισκόπους καὶ ἡγουμένους ἡ κατοχὴ τῶν ἐπισκοπῶν καὶ μονῶν ἐπὶ τῷ ὅρῳ αὐτοὶ μὲν νὰ δώσωσι διὰ χειραψίας ὑπόσχεσιν ὑποταγῆς"[7].
Ακόμη και στο Άγιον Όρος εισχώρησαν οι Λατίνοι και έκαναν προσπάθειες να δεχθούν οι μοναχοί να δώσουν την δια χειραψίας υπόσχεση υποταγής στην παπική εκκλησία.
Οι προσπάθειές τους είχαν επιτυχία μόνο στην Μονή Ιβήρων, η οποία είχε μοναχούς Γεωργιανούς (Ίβηρες) και Έλληνες. Οι παπικοί κατόρθωσαν να πείσουν  τους Γεωργιανούς να δώσουν την χειραψία στον Λατίνο επίσκοπο Θεσσαλονίκης. Οι Έλληνες απευθύνθηκαν στον σοφότατο Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος Δημήτριο Χωματιανό (αναφέρεται και ως Χωματηνός), διάσημο Κανονολόγο, στον οποίο απέστειλαν τον μοναχό Γρηγόριο Οικοδόμοπουλο "καὶ ἠρώτησαν ἂν δύνανται νὰ κοινωνῶσι τοῦ λοιποῦ πρὸς τοὺς ἀποσκιρτήσαντας Ἴβηρας τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας"[8].
Ο Χωματιανός προέτρεψε τους Έλληνες "νὰ παύσωσι πᾶσαν μετ' ἐκείνων κοινωνίαν"[9]. Συγκεκριμένα τους έγραψε: "Καὶ τοίνυν ἀποφαινόμεθα, ὡς οὐκ ἐξόν ἐστι ἐν οὐδενὶ κοινωνεῖν τοὺς Γραικοὺς τοῖς Ἴβηρσι μοναχοῖς, καὶ ὅσοι τούτοις ομόφρονες, ὡς ἀναμαξαμένοις τῶν Ἰταλῶν ἐθῶν τε καὶ θρησκευμάτων, ὅσα τῆς καθ' ἡμᾶς ἁγίας γεγόνασι ἔκβλητα· οὔτε γὰρ ἐν προσευχαῖς οὐδέποτε οὐδαμῶς τούτοις συστήσονται, οὔτε αλλήλοις, ἣ τῶν θείων ἁγιασμάτων, ἣ προβολῆς ἡγουμενικῆς, καὶ ἐτεροίων τοιωνδέτινων μεταδώσουσιν"[10] εκτός αν κάποια στιγμή "μετανοήσαντες οἱ οὕτω παρανομήσαντες καὶ νηστείαις καὶ δάκρυσι, καὶ ταῖς εἰς τὸ θεῖον δεήσεσι τῶν ἐκεῖθε κηλίδων καλῶς καθηράμενοι, καὶ οἷς ἐμολύνθησαν ἀπὸ καρδίας ἀποταξάμενοι, πρὸς τὰ ἔθη τε καὶ διδάγματα τῆς καθ' ἡμᾶς ἁγίας ἐκκλησίας πάλιν δρομήσουσιν"[11].
Στην ίδια στάση απέναντι στους κοινωνούντες με τους αιρετικούς προέτρεψε και ο προρρηθείς Πατριάρχης Γερμανός ο Β΄: "ὅσοι τῆς καθολικῆς (ὀρθοδόξου) ἐκκλησίας ἐστὲ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ λατινικῇ ὑποταγῇ, καὶ μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθε, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν δἐχεσθε τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γάρ ἐστιν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι καταμόνας, ἢ ἐπ' ἐκκλησίας συνάγεσθαι μετὰ τῶν λατινοφρόνων ὑποταγάτων"[12].
Αυτήν την στάση τηρούν σήμερα οι πραγματικά Ορθόδοξοι και μυκτηρίζουν τα νόθα διδάγματα περί της δήθεν ορθής στάσεως έναντι των κοινωνούντων με τους αιρετικούς [13].

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ο Γεώργιος Ακροπολίτης (ιστορικός της εποχής εκείνης) γράφει για τον Πελάγιο πως ερχόμενος στην Κωνσταντινούπολη "ἠνάγκαζε καὶ γὰρ τοὺς πάντας τῇ τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης ὑποκύψαι ὑποταγῇ. Ἐντεῦθεν καθείργνυντο μοναχοί, ἱερεῖς ἐδεσμοῦντο καὶ ναὸς ἅπας ἐκέκλειστο. Καὶ ἦν ἐν αὐτῷ δυοῖν θάτερον, ἢ ὁμολογῆσαι τὸν πάππαν πρῶτον ἀρχιερέα καὶ τούτου τὴν μνήμην ἐν ἱεροτελεστίαις ποιεῖν, ἢ θάνατον εἶναι τῷ μὴ διαπραξαμένῳ τοῦτο τὸ ἐπιτίμιον" (P.G. 140, 1029). 

[2] Αντωνίου Μηλιαράκη, Ιστορία του Βασιλείου της Νικαίας, Αθήνα, 1898, σελ. 286.

[3] Ιωάννου Βορτσέλα, Φθιώτις, Αθήνα, 1907, σελ 282.

[4] Γερμανού Β΄ Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή Α΄ προς τους Κυπρίους στο Κωνσταντίνου Σάθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, τόμος Β΄, Βενετία,  1873, σελ. 11.

[5] Αυτόθι.

[6] Αυτ.

[7] Τάσσου Δημητρίου Νερούτσου, Χριστιανικαί Αθήναι, Βιβλίον Β΄, Η Εκκλησία Αθηνών επί Φραγκοκρατίας στο Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας της Ελλάδος, τόμος Δ΄, Αθήνα, 1892, σελ. 77. 

[8] Μηλιαράκη, ό.π., σελ. 195.

[9] Αυτόθι.

[10] J.B. Pitra, Analecta sacra et classica spicilegio Solesmensi parata: Juris ecclesiastici graecorum selecta paralipomena, vol. 6, Paris, 1891, p. 248-249.

[11] Αυτόθι, p. 250.

[12] Γερμανού Β΄ Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή Β΄ προς τους Κυπρίους στο Σαθά, ό.π., σελ. 18.

[13] Τελευταίο λυπηρό παράδειγμα τέτοιων νόθων διδαγμάτων εδώ: http://thriskeftika.blogspot.gr/2016/07/blog-post_78.html

ΠΗΓΗ: ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΟΜΙΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤ. Δ΄ ΟΙΚ ΣΥΝ. 2016 ΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ!

ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ! ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΣΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΑΤΣΗ

Σε κάθε περίπτωση όποιος διακόπτει τη μνημόνευση του Πατριάρχη δεν θα πρέπει αυτομάτως να κρίνει ως αιρετικούς, οικουμενιστές ή φιλοοικουμενιστές όσους δεν προχωρούν στην διακοπή του μνημοσύνου σύμφωνα με τη δική του επιλογή.» (ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΑΤΣΗΣ)

Eις το άρθρο μας ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ''ΟΜΟΛΟΓΙΑ'' ΤΟΥ Π. ΣΑΒΒΑ είχαμε αναφέρει ότι θα θεωρήσουμε πιο τίμιους όσους δεν διακόπτουν (το μνημόσυνο) είτε δια βιοποριστικούς λόγους, είτε δια δειλία κ.λπ. αλλά το λέγουν δίχως υποκρισίες και διγλωσσίες! Και να λοιπόν που ήλθε εις το φώς της δημοσιότητος το άρθρο του Ιωάννη Τάτση δια να δώσει παράλογες απαντήσεις με αντιφάσεις εις τα ζητήματα που απασχολούν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς δίχως να παραπέμπει σε κάποια Πατερική απόδειξη δια τα λεγόμενά του! Και γιατί λέγουμε παράλογες; θα δείτε κατωτέρω!

Αναφέρει:

«Η προαναγγελθείσα από ομάδα Αγιορειτών πατέρων διακοπή της μνημόνευσης του Πατριάρχου Βαρθολομαίου μετά την Σύνοδο της Κρήτης αλλά και το γενικότερο κλίμα που επικρατεί εντός και εκτός του Αγίου Όρους θέτει εκ νέου μπροστά μας ζητήματα που αφορούν στον τρόπο αντίδρασης απέναντι στους Οικουμενιστές».

Αυτή είναι η κυρίως αιτία ή μήπως επειδή ο κόσμος ΕΧΕΙ ΑΓΑΝΑΚΤΉΣΕΙ και σας πιέζει συνεχώς να εφαρμόσετε την Πατερική αντίδραση κατά των αιρετικών και εσείς δεν το κάνετε;

«Πρώτη και βασική αρχή που θα πρέπει να διακατέχει όσους αγωνίζονται υπέρ της ορθοδόξου πίστεως είναι η αποφυγή των δύο άκρων. Πολεμώντας τον επάρατο οικουμενισμό δεν πρέπει να οδηγούμαστε στον άκρατο ζηλωτισμό.»

Ο Ιωάννης Τάτσης προτείνει: όσοι αγωνίζονται κατά του Οικουμενισμού να ακολουθούν την αρχή της αποφυγής των ''δύο άκρων''! Προτείνει μακριά από τον ''άκρατο ζηλωτισμό''! Και καλά αυτό είναι λογικό εφ΄ όσον ακόμα δεν μπόρεσαν να ζητήσουν έστω μια συγνώμη σε όσους ζηλωτές εξύρισαν, εφυλάκισαν, εδίωξαν αλλά και δολοφόνησαν!  Μπορεί να μας πεί τελικά ποιά είναι η μέση οδός; η διακοπή μνημοσύνου ή η μη διακοπή;

Με λίγα λόγια η θεωρία του Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου και πάλι εις το προσκήνιο! Φαίνεται οι αντιοικουμενιστές δεν έχουν βάλει μυαλό από τα προηγούμενα λάθη τους, ή μάλλον ολίγον έβαλαν εφ΄ όσον ομιλούν περί διακοπής μνημοσύνου έστω και με παράδοξες - παράλογες προτροπές!

 «Η διακοπή της μνημόνευσης του Πατριάρχη είναι πράξη ουσιαστική, μέσο αντίδρασης στην οικουμενιστική του πορεία, για τη λήψη του οποίου απαιτείται, πέραν της μελέτης των πατερικών κειμένων, η προσωπική αλλά και συλλογική προσευχή για την απόκτηση της εκ Θεού πληροφορίας που θα οδηγήσει στην απόφαση αυτή.»

Πόσα έτη προσευχής χρειάζεστε ώστε να λάβετε την δήθεν «πληροφορία» από τον Θεό; Μήπως τελικά ο Θεός δεν σας πληροφορεί δια άλλους λόγους που δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσουμε;

«Σε κάθε περίπτωση όποιος διακόπτει τη μνημόνευση του Πατριάρχη δεν θα πρέπει αυτομάτως να κρίνει ως αιρετικούς, οικουμενιστές ή φιλοοικουμενιστές όσους δεν προχωρούν στην διακοπή του μνημοσύνου σύμφωνα με τη δική του επιλογή.»

Μάλιστα! Κανένας έλεγχος! Πόσοι και πόσοι Άγιοι Πατέρες επιτρέπουν και προτρέπουν όλους εμάς να ελέγχουμε και να κρίνουμε κατά τους λόγους του Κυρίου που ερμηνεύει ο ιερός Χρυσόστομος: «την δικαίαν κρίσιν κρίνατε», και ο κ. Ιωάννης Τάτσης μας λέγει να μην «κρίνουμε»!  Δηλαδή όσοι το διακόψουν και όσοι δεν το διακόψουν θα πρέπει να τα έχουν καλά με όλους και να μην κρίνει ο ένας τον άλλον!!! Μεγαλείο!

«Ασφαλώς η διακοπή του μνημοσύνου είναι πράξη που θα δρούσε αποτελεσματικά ως μέσο ανάσχεσης της πορείας των οικουμενιστών εάν αποφασιζόταν από επισκόπους ή τους Αγιορείτες ηγουμένους. Αλλά και στην περίπτωση αυτή, όσοι πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα ανήκαν στις μητροπόλεις των επισκόπων που θα προχωρούσαν σε διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, δεν υποχρεούνταν σε «μετακίνηση» προς μία μητρόπολη στην οποία δεν θα μνημονευόταν ο Πατριάρχης.»

Απίστευτη θεωρία!! Ο καθένας να πράττει δηλαδή ότι νομίζει! Που βρήκατε την τοιαύτη θεωρία; Λησμονήσατε ότι Εκκλησία είναι σύναξη ομονοούντων προσώπων που είναι ενωμένα μεταξύ τους εξ΄ αιτίας της κοινής πίστης και της κοινής ομολογίας και όχι λόγω κάποιας επιφανειακής ένωσης;

«Ομοίως ιερομόναχοι του Αγίου Όρους ή και κληρικοί εκτός αυτού που διακόπτουν το μνημόσυνο του Πατριάρχη Βαρθολομαίου δεν θα πρέπει αυτομάτως να διακόπτουν την κοινωνία με όσους συνεχίζουν, για τους δικούς τους λόγους, να μνημονεύουν τον Πατριάρχη. Εάν τούτο επικρατήσει, οι Οικουμενιστές θα έχουν πετύχει ένα ακόμη στόχο, αυτόν της διάσπασης των πιστών που αγωνίζονται κατά του Οικουμενισμού και θα οδηγηθούμε και πάλι σε σχίσματα εντός της Εκκλησίας.»

Όσοι διακόψουν το μνημόσυνο των Οικουμενιστών, θα πρέπει να έχουν κοινωνία με όσους για τον δικό τους λόγο μνημονεύουν τον Πατριάρχη!!!! Λησμονεί φαίνεται ο κ. Τάτσης ότι: «ὁ ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, ἀκοινώνητός ἐστιν» (Ἐπιστολὴ ἁγιορειτῶν πρὸς τὸν Βασιλέα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, Δοκίμιον Ἱστορικὸν Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, ἐκδ.1896, σελ. 97-107), και πόσα άλλα ακόμα Πατερικά λόγια!

Αλλά γιατί; δια να μην υπάρξει διάσπαση των πιστών!!! Μα ήδη θα υπάρχει (και υπάρχει) διάσπαση του φρονήματος των πιστών κληρικών και λαϊκών αφού άλλα φρονεί ο ένας και άλλα ο άλλος! Και πόσο μάλλον όταν θα υπάρχει διαφορά φρονήματος δια δογματικής φύσεως ζητήματα! Θα κοινωνούν με τους ακοινώνητους όσοι δια δικούς τους λόγους δεν διακόπτουν το μνημόσυνο, αλλά  αυτοί που το διέκοψαν θα κοινωνούν με όσους κοινωνούν με τους ακοινώνητους!!! Και πάλι μεγαλείο!!!

Επίσης το ενισταμένο Ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας ο Ιωάννης Τάτσης το θεωρεί «σχίσματα εντός της Εκκλησίας»! Δεν είναι η πρώτη φορά.....

«Η διακοπή της μνημόνευσης είναι ένα μέσο προειδοποίησης του Πατριάρχη ότι η πορεία του έχει εκτραπεί εκτός των ορίων που θέτουν οι άγιοι Πατέρες. Δεν είναι λόγος διάσπασης των πιστών. Διακόπτοντας τη μνημόνευση του Πατριάρχη δεν «τιμωρούμε» όσους συνεχίζουν να τον μνημονεύουν αλλά κρούουμε τον κώδωνα προς τον αποκλίνοντα από την αγιοπατερική μας παράδοση.»

Ένα απλό μέσο προειδοποίησης είναι η διακοπή της μνημόνευσης, ή ασφάλιση της ψυχής μας προς την κοινωνία που έχει δια του κοινού ποτηρίου με τους αιρετικούς και την αιρετική κακοδοξία τους η οποία διαστρεβλώνει και το φρόνημα των Ορθοδόξων;

«Δεν πρέπει να δώσουμε χαρά στους οικουμενιστές ότι απαλλάχτηκαν από την ενοχλητική μας παρουσία και τον έλεγχο των απόψεων και των κινήσεών τους προσχωρώντας σε ζηλωτικού τύπου φατρίες υποκλεπτόμενοι από τον εκ δεξιών πειρασμό. Εξάλλου όσοι συνεχίζουν να μνημονεύουν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, και αυτοί αποτελούν στην παρούσα φάση τη συντριπτική πλειοψηφία, δεν σημαίνει ότι όλοι συμφωνούν με όσα οικουμενιστικά εκείνος πράττει. Μια τέτοια γενίκευση είναι πέρα για πέρα αναληθής.»

Αντί να λέγει ότι πρέπει να απαλλαχτούν επειγόντως από την κοινωνία προς τους αιρετικούς και αυτό είναι το μείζων, ο ίδιος μας λέγει να μην απαλλαχτούν οι Οικουμενιστές από αυτούς διότι τους ελέγχουν με τον χαρτοπόλεμο, ειδάλλως θα πέσουν οι πιστοί εις τον εκ δεξιών πειρασμό!!! Γι'΄ αυτό φαίνεται οι τελευταίοι τρείς Πατριάρχες έχουν διακόψει την Οικουμενιστική τους πορεία λόγω της ''ενόχλησης'' που τους δίνουν οι αντιοικουμενιστές!!!

Επίσης μπορεί όλοι να μην συμφωνούν με τον Πατριάρχη εις τους λόγους, αλλά εις την πράξη άλλα δείχνουν.......

«Η διακοπή της μνημόνευσης του Πατριάρχη  ως εκκλησιαστική πράξη δεν αποτελεί από μόνη της την οριστική και τελική μάχη εναντίον της αίρεσης του Οικουμενισμού. Για την οριστική καταδίκη της αιρέσεως απαιτείται πνευματική εγρήγορση, αληθινή μετάνοια, εκ Θεού επίσκεψη, ανάληψη επισκοπικής ευθύνης, αφύπνιση των συνειδήσεων του κλήρου και του λαού, συνοδική αντιμετώπιση του ζητήματος και τελικά συνοδική καταδίκη της αιρέσεως και ομολογία της αληθούς ορθοδόξου πίστεως.»

Και ποιός θα συγκαλέσει Σύνοδο ώστε να αντιμετωπίσει την αίρεση δια συνοδικής καταδίκης αυτής, όταν προτρέπετε κλήρο και λαό να μην ελέγχουν όσους δεν απομακρύνονται από αυτήν; Επίσης ποιοί θα συγκαλέσουν την Σύνοδο όταν όλες οι κατα τόπους Εκκλησίες και τα Πατριαρχεία συμμετέχουν εις την Οικουμενική κίνηση και στο Π.Σ.Ε.;

«Φορείς της χάριτος του Θεού δεν είναι οι μελετητές των αγιοπατερικών συγγραμμάτων αλλά όσοι απέκτησαν την πείρα και το φρόνημα των αγίων Πατέρων. Αυτών τη γνώμη θα πρέπει να επιζητούμε και για τα κρίσιμα ζητήματα της πίστεως. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος στην προσπάθειά μας να πολεμήσουμε τον επάρατο οικουμενισμό να οδηγηθούμε στο άλλο άκρο του ζηλωτισμού, λόγω εγωισμού. Τότε θα έχουμε αστοχήσει ως ανεκπαίδευτοι νεοσύλλεκτοι της πνευματικής ζωής.»

Τώρα τα λέτε όπως πρέπει! Το μείζων ζήτημα δεν είναι να απαλλαχτούν οι πιστοί από τους αιρετικούς αλλά το να μην γίνουν ζηλωτές!!! Μήπως νομίζει ο Ιωάννης Τάτσης ότι όσοι απέκτησαν την πείρα και το φρόνημα των αγίων Πατέρων θα του το πούν; Την πείρα και το αυτό φρόνημα, λησμονεί ο κ. Τάτσης, το βρίσκεις εις όσους ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ τους Πατερικούς λόγους και όχι εις την θεωρία! Οπότε θα επιζητείτε για πολύ ακόμα εφ΄ όσον ψάχνετε σε λάθος σημεία, ενώ εκεί που θα έπρεπε να ψάνετε τα υποτιμήσατε και τα υποτιμάτε, δια τούτο είναι φυσικό επακόλουθο ακόμα να αναμένετε την ''εκ Θεού πληροφορία''!

Κρίμα!