Η αλλοίωση που φέρνει στις συνειδήσεις η Παναίρεση μας αφορά όλους, ανεξαρτήτως τί λέει ο «γέροντάς μας»! Πάνω από τους Γέροντες είναι η Εκκλησία!

Ἡ  «δ ι δ α χ ή»,   ἀκόμα ἕνα κείμενο – ἀπόδειξη τῆς διαχρονικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καὶ ἀπόδειξη τῆς τραγικότητας τῆς ἐποχῆς μας.

  Ὑπάρχει ἕνα κείμενο, ποὺ δὲν εἶναι γνωστὸ στὸ εὐρὺ χριστεπώνυμο κοινό, μολονότι ἀποτελεῖ σημαντικὴ πηγὴ γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας στοὺς πρώτους αἰῶνες καὶ μία τρανταχτὴ ἀπόδειξη τῆς διαχρονικῆς διδασκαλίας Της ἐναντίον τῶν αἱρέσεων. Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποκαλεῖται «διδαχή» ἢ «διδαχὴ τῶν 12 Ἀποστόλων» καὶ χρονολογεῖται μεταξὺ τοῦ τέλους τοῦ 1^ου καὶ περὶ τὰ μέσα τοῦ 2^ου αἰῶνα (βλ. βιβλιογραφία στὸ τέλος τοῦ κειμένου). Ἡ ἔκδοση του ἔγινε τὸ 1838 ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Νικομηδείας Φιλόθεο Βρυέννιο μὲ βάση ἕνα κώδικα τοῦ 1056 καὶ μετὰ ἀπὸ προετοιμασία τοῦ κειμένου ἀπὸ τὸν Κωνσταντίνο Τυπάλδο. Ὁ συγγραφέας αὐτοῦ τοῦ κειμένου δὲν εἶναι γνωστός, ἀλλὰ ἡ ἐγκυρότητά του ἦταν δεδομένη, ὥστε νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὡς πηγὴ ἀπὸ τὸν Ὠριγένη, τὸν Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας, καὶ τὸν Εὐσέβιο.

     Διαβάζουμε λοιπὸν στὰ κεφ. 11–16 τῆς «διδαχῆς»:

11. «Ὃς ἂν οὖν ἐλθὼν διδάξῃ ὑμᾶς ταῦτα πάντα τὰ προειρημένα, δέξασθε αὐτόν· ἐὰν δὲ αὐτὸς ὁ διδάσκων στραφεὶς διδάσκῃ ἄλλας διδαχὰς εἰς τὸ καταλῦσαι, μὴ αὐτοῦ ἀκούσητε· εἰς δὲ τὸ προσθεῖναι δικαιοσύνην καὶ γνῶσιν κυρίου, δέξασθε αὐτὸν ὡς κύριον. Περὶ δὲ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν κατὰ τὸ δόγμα τοῦ εὐαγγελίου, οὕτως ποιήσατε. Πᾶς δὲ ἀπόστολος ἐρχόμενος πρὸς ὑμᾶς δεχθήτω ὡς κύριος·... Ἐξερχόμενος δὲ ὁ ἀπόστολος μηδὲν λαμβανέτω εἰ μὴ ἄρτον, ἕως οὗ αὐλισθῇ· ἐὰν δὲ ἀργύριον αἰτῇ, ψευδοπροφήτης ἐστίν.

Καὶ πάντα προφήτην λαλοῦντα ἐν πνεύματι οὐ πειράσετε οὐδὲ δια κρινεῖτε· πᾶσα γὰρ ἁμαρτία ἀφεθήσεται, αὕτη δὲ ἡ ἁμαρτία οὐκ ἀφεθήσεται. Οὐ πᾶς δὲ ὁ λαλῶν ἐν πνεύματι προφήτης ἐστίν, ἀλλ΄ ἐὰν ἔχῃ τοὺς τρόπους κυρίου. ἀπὸ οὖν τῶν τρόπων γνωσθήσεται ὁ ψευδοπροφήτης καὶ ὁ προφήτης... Πᾶς δὲ προφήτης διδάσκων τὴν ἀλήθειαν, εἰ ἃ διδάσκει οὐ ποιεῖ, ψευδοπροφήτης ἐστίν... Ὃς δ΄ ἂν εἴπῃ ἐν πνεύματι· δός μοι ἀργύρια, ἢ ἕτερά τινα, οὐκ ἀκούσεσθε αὐτοῦ· ἐὰν δὲ περὶ ἄλλων ὑστερούντων εἴπῃ δοῦναι, μηδεὶς αὐτὸν κρινέτω.

12. Πᾶς δὲ ὁ ἐρχόμενος πρὸς ὑμᾶς ἐν ὀνόματι κυρίου δεχθήτω, ἔπειτα δὲ δοκιμάσαντες αὐτὸν γνώσεσθε (σύνεσιν γὰρ ἔχετε) δεξιὰν καὶ ἀριστεράν. Εἰ μὲν παρόδιός ἐστιν ὁ ἐρχόμενος, βοηθεῖτε αὐτῷ, ὅσον δύνασθε·... Εἰ δὲ οὐκ ἔχει τέχνην, κατὰ τὴν σύνεσιν ὑμῶν προνοήσατε, πῶς μὴ ἀργὸς μεθ΄ ὑμῶν ζήσεται χριστιανός. Εἰ δ΄ οὐ θέλει οὕτω ποιεῖν, χριστέμπορός ἐστι· προσέχετε ἀπὸ τῶν τοιούτων.

15. Χειροτονήσατε οὖν ἑαυτοῖς ἐπισκόπους καὶ διακόνους ἀξίους τοῦ κυρίου, ἄνδρας πραεῖς καὶ ἀφιλαργύρους καὶ ἀληθεῖς καὶ δεδοκιμασμένους· ὑμῖν γὰρ λειτουργοῦσι καὶ αὐτοὶ τὴν λειτουργίαν τῶν προφητῶν καὶ διδασκάλων. Μὴ οὖν ὑπερίδητε αὐτούς· αὐτοὶ γάρ εἰσιν οἱ τετιμημένοι ὑμῶν μετὰ τῶν προφητῶν καὶ διδασκάλων. Ἐλέγχετε δὲ ἀλλήλους μὴ ἐν ὀργῇ, ἀλλ΄ ἐν εἰρήνη, ὡς ἔχετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ· καὶ παντὶ ἀστοχοῦντι κατὰ τοῦ ἑτέρου μηδεὶς λαλείτω μηδὲ παρ΄ ὑμῶν ἀκουέτω, ἕως οὗ μετανοήσῃ.

16... Ἐν γὰρ ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις πληθυνθήσονται οἱ ψευδοπροφῆται καὶ φθορεῖς, καὶ στραφήσονται τὰ πρόβατα εἰς λύκους, καὶ ἡ ἀγάπη στραφήσεται εἰς μῖσος· αὐξανούσης γὰρ τῆς ἀνομίας μισήσουσιν ἀλλήλους καὶ διώξουσιν καὶ παραδώσουσι καὶ τότε φανήσεται ὁ κοσμοπλανὴς ὡς υἱὸς θεοῦ καὶ ποιήσει σημεῖα καὶ τέρατα καὶ ἡ γῆ παραδοθήσεται εἰς χεῖρας αὐτοῦ, καὶ ποιήσει ἀθέμιτα, ἃ οὐδέποτε γέγονεν ἐξ αἰῶνος. Τότε ἥξει ἡ κτίσις τῶν ἀνθρώπων εἰς τὴν πύρωσιν τῆς δοκιμασίας, καὶ σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀπολοῦνται· οἱ δὲ ὑπομείναντες ἐν τῇ πίστει αὐτῶν σωθήσονται ἀπ΄ αὐτοῦ τοῦ καταθέματος...»

   Μετὰ ἀπὸ τόσες ἀναφορὲς στὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων Της καὶ μετὰ ἀπὸ τόσα κείμενα καὶ τόσες ἀποδείξεις ποὺ ἔχουν δημοσιευτεῖ γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν οἰκουμενιστῶν ἀπὸ τὴν διδασκαλία αὐτή, ποιός δὲν μπορεῖ καὶ ἐδῶ νὰ ἀναγνωρίσει τὴν δισχιλιετὴ συνέπεια τῆς Ἐκκλησίας, πραγματικὸ θαῦμα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία –ποῦ ἀλλοῦ, πραγματικά, συναντιέται τέτοια συνέπεια; Ὁ συγγραφέας τοῦ κειμένου μᾶς διδάσκει ξεκάθαρα καὶ μὲ ἐκκλησιαστικὴ συνέπεια:

  Ὅποιος διδάσκει ἄλλη διδασκαλία, ἀπὸ αὐτὴ ποὺ μᾶς παρεδόθηκε, εἶναι ψευδοπροφήτης καὶ λύκος καὶ δὲν πρέπει νὰ τὸν ἀκοῦμε οὔτε νὰ τὸν ἀκολουθοῦμε.

  Ὅτι δὲν πρέπει νὰ δεχόμαστε τοὺς ψευδοπροφῆτες, ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ τοὺς πολεμοῦμε καὶ νὰ τοὺς διώχνουμε ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

   Ὅτι πρέπει οἱ ποιμένες νὰ εἶναι πραεῖς, ἀφιλάργυροι, ἀληθεῖς καὶ δοκιμασμένοι, δηλ. νὰ ἔχει ἐξεταστεῖ καὶ νὰ ἐξετάζεται συνεχῶς ἡ ποιμαντική τους δραστηριότητα καὶ ἡ διδασκαλία τους.

 Ὅτι στοὺς ἔσχατους καιροὺς θὰ πλανηθοῦν πολλοὶ καὶ θὰ παραδοθοῦν σὲ λυκοποιμένες καὶ ὅτι ἡ ἀγάπη θὰ μεταστραφεῖ σὲ μῖσος καὶ ὅτι πολλοὶ θὰ χαθοῦν.

     

   Διαβάζοντας αὐτὲς τὶς γραμμές, ποιός δὲν διαπιστώνει ἀμέσως:

  Πὼς ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἀλλοιώνει τὶς παρακαταθῆκες καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.   Ποιός δὲν φέρνει στὸν νοῦ του τοὺς γεμάτους ἔπαρση, ὀξύτητα καὶ πνεῦμα διωγμοῦ, φιλόδοξους, φιλάργυρους, ἀναληθεῖς, ἀμοραλιστὲς, ἀνεξέταστους καὶ φυγομάχους σημερινοὺς Ἐπισκόπους καὶ τοὺς φιλόμισθους ὑποστηρικτὲς καὶ ἐργάτες τους;  Ποιός δὲν διαπιστώνει τὴν ἀσυνέπεια καὶ τὸν φόβο πολλῶν «ἀντιοικουμενιστῶν», ποὺ ἄλλα λένε καὶ ἄλλα πράττουν, ζητώντας καὶ αὐτοὶ μᾶλλον ἀνθρώπινη δόξα παρὰ οὐράνιο μισθό;   Ποιός δὲν διαπιστώνει ὄχι μόνο τὴν ἔλλειψη θεμιτοῦ καὶ ἀναγκαίου ἐλέγχου τῶν ποιμένων ἀπὸ τοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄδικη καὶ ἀντιπατερικὴ καταδίκη του ἀπὸ τοὺς ποιμένες, ὅταν αὐτὸς ὁ ἔλεγχος ἐφαρμόζεται δικαίως καὶ ἀνάλογα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας;    Ποιός δὲν ἀντιλαμβάνεται, ὅτι τὸ κείμενο αὐτό, ὅπως καὶ ὅλα τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀφοροῦν ὅλους μας, ἀνεξαρτήτως τί λέει «ὁ γέροντάς μας» ἢ ὁ πνευματικός μας, διότι κανένας, ὅποια θέση καὶ νὰ κατέχει, δὲν εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας;

   Ἐκτὸς ἂν κάποιος δὲν θεωρεῖ τὸν οἰκουμενισμὸ παναίρεση, τὴν χειρότερη αἵρεση, κατὰ τοὺς Ἁγίους, στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῆς ἀνθρωπότητας συνολικά.

Χριστὸς ἀνέστη!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Βιβλιογραφία:

Δημητρίου Σ. Μπαλάνου, «Πατρολογία», Αθήναι 1930.

«Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων», Κλήμης, τόμ. Β΄, σελ. 211 - 214.

Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, «Πατρολογία», Τόμος Α’ – Αθήνα 1982 Β΄ Έκδοση, σελ. 170 - 173.

Bardenhewer, Geschichte der altkirchlichen Literatur, τόμ. 1, 1913, σ. 102 – 103.

Revue d'histoire et de litt. religieuses, Paris 1921 o. 433-481.

Schermann, Die allgemeine Kirchenordnung, Paderborn 1915.

Ralph Martin Novak, Χριστιανισμὸς καὶ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, Εκδόσεις Κονιδάρη, Φεβρουάριος 2008, σελ. 66–71.

ΠΗΓΗ: AΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η οικουμενι(στι)κή Γενεύη καλωσορίζει τον Οικουμενι(στι)κό Πατριάρχη

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣΕ) συμμετέχει στους επετειακούς εορτασμούς για τα 25 χρόνια από την ενθρόνιση του Οικουμενικού Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως, τους οποίους διοργανώνει το Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζύ της Γενεύης, από τις 22-24 Απριλίου 2017.
Η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, θα πραγματοποιήσει ανοιχτή δημόσια διάλεξη στην έδρα του ΠΣΕ στις 24 Απριλίου, 12:00 τοπική ώρα.
Η ΑΘΠ θα αναφερθεί στην εισήγησή του σε ζητήματα που σχετίζονται με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο έτος στην Κρήτη, όπως επίσης και σε ζητήματα που αφορούν τις σύγχρονες περιβαλλοντικές προκλήσεις και την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισκέπτεται την Ελβετία στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 50 χρόνια λειτουργίας του Ορθόδοξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζύ, καθώς και στο πλαίσιο της επετείου των 20 χρόνων από την ίδρυση του Ινστιτούτου Μεταπτυχιακών Σπουδών στην έδρα του ίδιου Κέντρου.
Οι εορταστικές εκδηλώσεις περιλαμβάνουν τη διοργάνωση ημερίδας στην έδρα του Κέντρου το Σάββατο 22 Απριλίου, καθώς και την τέλεση Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας την Κυριακή στον Ιερό Σταυροπηγιακό Ναό του Αποστόλου των Εθνών Παύλου.
Το ΠΣΕ θα εκπροσωπηθεί στους εορτασμούς υπό του γενικού γραμματέα του οργανισμού, Αιδ. Δρ Olav Fykse Tveit.
Επίσης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα πραγματοποιήσει διάλεξη στο Πανεπιστήμιο του Φριβούργου Ελβετίας και θα επισκεφτεί την Κοινότητα του Taizé στη Γαλλία, η οποία θα είναι και η πρώτη
επίσκεψη Οικουμενικού Πατριάρχη από την ίδρυση της μοναστικής κοινότητας.
Εδώ και πέντε δεκαετίες, το Οικουμενικό Κέντρο στο Σαμπεζύ, ακολουθώντας την μακρά οικουμενική του παράδοση, υπηρετεί τον σκοπό της αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ των διαφορετικών χριστιανικών παραδόσεων Ανατολής και Δύσης, όπως επίσης και τη συνεργασία μεταξύ των αυτοκέφαλων Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Αξιοσημείωτη είναι και η πολυετής συνεισφορά του στην μακρά περίοδο των προετοιμασιών που οδήγησαν τις Ορθόδοξες Εκκλησίες στην πραγματοποίηση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.
Επιπροσθέτως, το Κέντρο αποτελεί τον πνευματικό χώρο για σημαντικό μέρος της πολυεθνικής και πολύγλωσσης Ορθόδοξης κοινότητας της ευρύτερης περιοχής της Γενεύης, η οποία αντικατοπτρίζει τον πολιτιστικό πλούτο της Ορθόδοξης διασποράς.
Ιδρυτής του Κέντρου υπήρξε ο μακαριστός Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Αθηναγόρας, πιστός διάκονος των οικουμενικών ιδεωδών και της διαχριστιανικής ενότητας.
Ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος συνεχίζει την ενεργώ συμμετοχή της Πρωτόθρονης Εκκλησίας στη ζωή του ΠΣΕ και εν γένη στον οικουμενικό διάλογο, δια μέσω της δυναμικής συμμετοχής του στην παγκόσμια προσπάθεια για την επίτευξη της ειρήνης και την προαγωγή της συνεργασίας και συμφιλίωσης μεταξύ όλων των ανθρώπων καλής θελήσεως.

Πηγή

ΠΗΓΗ: ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η σημαντικότερη είδηση παγκοσμίως: «Αναστήθηκε ο Χριστός»!

Η σημαντικότερη είδηση παγκοσμίως:

«ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ»!

      Ὅλες οἱ ἄλλες εἶναι ἁπλῶς  εἰδήσεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ κορυφαία εἴδηση στὴν παγκόσμια ἱστορία: «Οὐκ ἔστιν ὧδε,ἀλλ’ ἠγέρθη». Τὴ μετέδωσε τὸ διαδίκτυο τοῦ Οὐρανοῦ, οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι. Καὶ τὴ μάθανε πρῶτες οἱ γυναῖκες. Ἦταν ὅμως  μία εἴδηση προαναγγελμένη, προφητευμένη. Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ κρατήσει ὁ τάφος «τὸν ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς»;  Πολὺ σωστὰ εἶπε ὁ ἄγγελος στὶς Μυροφόρες: «Τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν; οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη». Τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ βεβαιώνει πανηγυρικὰ τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου καὶ στηρίζει τὴν πίστη μας σ’ αὐτήν.

Γράφει ο Ενορίτης

         Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός! Καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ἄνοιξε τὸ δρόμο καὶ γιὰ τὴν δική μας ἀνάσταση. Ἔγινε ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν νεκρῶν. «Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο»!

    Ἡ πίστη σήμερα λιγοστεύει. Καὶ πολλοὶ ἐκ τοῦ κόσμου ἐγείρουν ἀποδεικτικὲς ἀμφιβολίες γιὰ τὴν Ἀνάστασή Του. Οἱ περισσότεροι κακοπροαίρετα. Ἂν καὶ ἡ πίστη, ἡ βεβαιότητα γιὰ τὰ μὴ ὁρώμενα, εἶναι δῶρο του Θεοῦ, δὲν εἶναι κακὸ, σὰν τὸ Θωμᾶ, νὰ ἀναζητᾶ κανεὶς δικανικὲς ἀποδείξεις. Καὶ αὐτὲς προσφέρονται πολλές, ἱκανὲς νὰ πιστοποιήσουν καὶ στὸ λογικοκρατούμενο ἄνθρωπο τὴ βασιμότητα τῆς Εἴδησης.

         Κάτ’ ἀρχάς, ἔχουμε ἀποδεδειγμένα εἰλικρινεῖς μαρτυρίες αὐτοπτῶν μαρτύρων. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀργότερα μαρτύρησαν γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ ποὺ πρόθυμα καὶ μὲ ἀποφασιστικότητα ὑπέμειναν παρατεταμένα βασανιστήρια καὶ θάνατο ἀντὶ νὰ ἀποκηρύξουν τὴ μαρτυρία τους. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐπιβεβαιώνει τὴν εἰλικρίνειά τους, ἀποκλείοντας τὴν ἐξαπάτηση ἐκ μέρους τους. Αὐτὸ πού κάνει τοὺς πρώτους Χριστιανοὺς μάρτυρες ἀξιοθαύμαστους εἶναι ἂν γνώριζαν ἢ ὄχι ὅτι αὐτὸ πού ὁμολογοῦσαν ἦταν ἀλήθεια. Ἄν εἶδαν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ζωντανὸ καὶ ἀβλαβῆ μετὰ τὸν θάνατό Του ἢ ὄχι. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐξαιρετικό. Ἂν ἦταν ὅλα ἁπλὰ ἕνα ψέμα, γιατί τόσοι πολλοὶ νὰ ἐπιμένουν στὰ συγκεκριμένα γεγονότα; Γιατί ὅλοι νὰ ἐπιμένουν ἐν γνώσει τους σὲ ἕνα τέτοιο ἀσύμφορο ψέμα εὑρισκόμενοι μπροστὰ σὲ διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια καὶ θάνατο;

       Οἱ πλέον ἐπιφανεῖς αὐτόπτες μάρτυρες ἦταν οἱ Ἀπόστολοι. Ὑπέστησαν συλλογικὰ μία ἀδιαμφισβήτητη ἀλλαγὴ λόγω τῶν, μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ἐμφανίσεων τοῦ Χριστοῦ. Ἀμέσως μετὰ τὴ Σταύρωση κρύβονταν ἀπὸ φόβο γιὰ τὶς ζωές τους. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση βγῆκαν στοὺς δρόμους, μὲ θάρρος διακηρύττοντας τὴν Ἀνάσταση παρὰ τὴν ἐντατικοποίηση τῶν διώξεων.

        Ἐξ ἴσου ἀξιόπιστες εἶναι καὶ οἱ ἀποδείξεις πού  προκύπτουν ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴ ἐκείνων ποὺ ἦταν  συγκρατημένοι καὶ σκεπτικιστὲς ἀρχικά. Χαρακτηριστικές εἶναι οἱ περιπτώσεις τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Ἰακώβου. Ὁ Παῦλος, ἀπὸ βίαιος διώκτης τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ἔγινε ὁ βασικότερος ὑποστηρικτής της. Μετὰ ἀπὸ μία συνάντηση μὲ τὸν ἀναστημένο Χριστό, ὑπέστη μία ἄμεση καὶ δραστικὴ ἀλλαγὴ καὶ ἀπὸ διώκτης τῆς Ἐκκλησίας μεταστράφηκε σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ παραγωγικοὺς καὶ ἀνιδιοτελεῖς ὑπερασπιστές της. Ὑπέστη ἐξαθλίωση, διώξεις, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις καὶ ἐκτέλεση γιὰ τὴ σταθερὴ δέσμευσή του στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰάκωβος, πάλι, στὴν ἀρχή ἦταν σκεπτικιστής, ἀλλὰ μετὰ τὴ συνάντησή του μέ τον ἀναστημένο Χριστό πρόθυμα καὶ αὐτὸς ὑπέφερε καὶ πέθανε γιὰ τὴν μαρτυρία του, γεγονὸς πού πιστοποιεῖ τὴν εἰλικρίνεια τῆς πίστης του.

       Σημαντικὲς εἶναι καὶ οἱ ἀποδείξεις ἀπὸ πιστοποιήσεις ἐχθρῶν του χριστιανισμοῦ σχετικὰ μὲ τὸν ἄδειο τάφο, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πίστη τῆς Ἀναστάσεως ξεκίνησε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. Ὁ Ἰησοῦς δικάστηκε καὶ ἐκτελέστηκε δημόσια στὸ Γολγοθᾶ  καὶ θάφτηκε στὴν Ἱερουσαλήμ. Ἡ πίστη ὡστόσο τῆς Ἀναστάσεως ξεκίνησε ἀμέσως ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. Θὰ ἦταν ἀδύνατον αὐτὸ  ἂν ἡ Ἀνάσταση δὲν ἦταν ἕνα πραγματικὸ γεγονὸς καὶ τὸ Σῶμα Του ἐξακολουθοῦσε νὰ εἶναι στὸν Τάφο. Τὸ Συμβούλιο τῶν Ἑβραίων θὰ μποροῦσε νὰ τὸ ξεθάψει καὶ νὰ τὸ τοποθετήσει σὲ κοινὴ θέα καὶ ἔτσι νὰ ἐκθέσει τὴν ἀπάτη. Ἀντίθετα, τὸ Συμβούλιο κατηγόρησε τοὺς Ἀποστόλους ὅτι κλέψανε τὸ Σῶμα. Καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ Σῶμα δὲν ἦταν στὸν Τάφο. Γι’ αὐτὸ μόνο μὲ τὴν κλοπὴ μποροῦσαν νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀπουσία του.

             Ἂς ἐλέγξουμε ὅμως τὶς πιθανὲς ἐκδοχές:

          α) Ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἔκλεψαν τὸ Σῶμα.  Θὰ ξέρανε ὅμως τότε ὅτι ἡ Ἀνάσταση ἦταν μία ἀπάτη. Θὰ ἦταν, λέτε, τόσο πρόθυμοι νὰ ὑποφέρουν καὶ νὰ πεθάνουν γι’ αὐτό; Ὅλοι γενικότερα, ὅσοι δήλωναν αὐτόπτες μάρτυρες, θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζουν τὴν «ἀπάτη». Μὲ τόσους συνωμότες, σίγουρα κάποιος θὰ ὁμολογοῦσε, ἂν ὄχι γιὰ νὰ δώσει ἕνα τέλος στὰ δικά του βασανιστήρια, τουλάχιστον γιὰ νὰ τελειώσει ἡ ταλαιπωρία τῶν φίλων του καὶ τῆς οἰκογένειάς του. Ἡ πρώτη γενιὰ Χριστιανῶν εἶχαν κακοποιηθεῖ ἀπολύτως, ἰδιαίτερα μετὰ τὴν πυρκαγιὰ στὴ Ρώμη τὸ 64 μ.Χ.   Ο Νέρωνας φώτιζε τὰ  γλέντια στὸ κῆπο του καίγοντας Χριστιανούς. Σίγουρα κάποιος θὰ εἶχε ὁμολογήσει τὴν ἀλήθεια κάτω ἀπὸ τὴ ἀπειλὴ ἑνὸς τέτοιου φρικτοῦ πόνου. Ὡστόσο, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δὲν ἔχουμε καμιὰ καταγραφὴ γιὰ ὁποιονδήποτε Χριστιανὸ πού νὰ ἀποκήρυξε τὴν πίστη του γιὰ νὰ βάλει τέλος στὸν βασανισμό του. Ἀντίθετα, ἔχουμε πολλὲς καταγραφὲς γιὰ ἐμφανίσεις μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ ἑκατοντάδες αὐτόπτες μάρτυρες πού ἦταν πρόθυμοι νὰ ὑποφέρουν καὶ νὰ πεθάνουν γι’ αὐτό.

         β) Ἐὰν οἱ Ἀπόστολοι δὲν ἔκλεψαν τὸ Σῶμα, μία ἄλλη ἐξήγηση τῆς ἀπουσίας του ἀπὸ τὸν Τάφο, ποὺ συνήθως προβάλλεται, εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν πέθανε ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἀλλὰ προσποιήθηκε τὸ θάνατό Του καὶ στὴ συνέχεια δραπέτευσε ἀπὸ τὸν τάφο. Πέρα γιὰ πέρα παράλογο. Σύμφωνα μὲ τὴν μαρτυρία αὐτοπτῶν μαρτύρων, ὁ Χριστὸς ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε, πληγώθηκε καὶ μαχαιρώθηκε. Ὑπέστη ἐσωτερικὲς βλάβες, τεράστια ἀπώλεια αἵματος, ἀσφυξία καὶ τρυπήθηκε στὴ καρδιά Του. Κανένας δὲν θὰ μποροῦσε, κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, νὰ ἐπιβιώσει σὲ μία τέτοια δοκιμασία, νὰ προσποιηθεῖ τὸν θάνατό Του, νὰ μείνει σὲ ἕνα τάφο γιὰ τρεῖς μέρες καὶ τρεῖς νύχτες χωρὶς ἰατρικὴ φροντίδα, τροφὴ ἢ νερό, νὰ ἀφαιρέσει τὴν τεράστια πέτρα πού σφράγιζε τὸν τάφο Του, νὰ ἀποδράσει ἀπαρατήρητος (χωρὶς νὰ ἀφήσει πίσω του ἕνα ἴχνος αἵματος), νὰ πείσει ἑκατοντάδες αὐτόπτες μάρτυρες ὅτι ἀναστήθηκε καὶ εἶναι καλὰ καὶ στὴ συνέχεια νὰ ἐξαφανιστεῖ χωρὶς κανένα ἴχνος.

      γ) Μία σειρὰ ἀποδείξεων -μὲ τὴ μορφὴ τεκμηρίων- πηγάζει ἀπὸ τὴν ἰδιομορφία του φύλου τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων. Σὲ ὅλες τὶς πρῶτες ἀφηγήσεις τῆς Ἀναστάσεως, οἱ γυναῖκες εἶναι οἱ βασικοὶ αὐτόπτες μάρτυρες. Ἂν ἡ μαρτυρία τους δὲν ἦταν ἀληθινή, θὰ ἦταν ἀνόητο νὰ γίνει ἡ ἀπατηλὴ ἐπίκλησή τους γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτὴ στὴν Ἱερουσαλὴμ ἡ εἴδηση τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ τοῦτο διότι στὸν ἀρχαῖο Ἑβραϊκὸ ὅσο καὶ στὸ Ρωμαϊκὸ πολιτισμό, οἱ γυναῖκες ἦταν σημαντικὰ ὑποτιμημένες. Οἱ μαρτυρίες τους θεωροῦνταν ἐπουσιώδεις καὶ παραβλέπονταν. Ἑπομένως φαίνεται ἐξαιρετικὰ ἀπίθανο ὅτι ὁποιοιδήποτε ἐμπνευστὲς μίας ψευτο-ἀναστάσεως στὴν Ἰουδαία τῆς ἐποχῆς ἐκείνης  θὰ ἐπέλεγαν γυναῖκες γιὰ νὰ εἶναι οἱ βασικοί τους μάρτυρες. Οἱ γυναῖκες ἦταν σὲ πολὺ χαμηλὴ βαθμίδα τῆς κοινωνικῆς κλίμακας στὸν πρῶτο αἰώνα στὴν Παλαιστίνη. Ἡ μαρτυρία τῶν γυναικὼν ἐθεωρεῖτο τόσο ἄνευ ἀξίας, πού δὲν ἐπιτρέπονταν νὰ χρησιμοποιηθοῦν οὔτε καν νομικὰ μάρτυρες σὲ ἕνα Ἑβραϊκὸ δικαστήριο. Ὑπὸ τὸ πρίσμα αὐτό, εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ κύριοι μάρτυρες τοῦ ἄδειου Τάφου εἶναι αὐτὲς οἱ γυναῖκες.  Αὐτὸ δείχνει ὅτι οἱ συγγραφεῖς τῶν Εὐαγγελίων κατέγραψαν πιστὰ ὅ,τι συνέβη, ἀκόμα καὶ ἂν δέν θά ἦταν ἄμεσα ἀποδεκτὸ καὶ πειστικὸ στὴν τοπικὴ κοινωνία. Αὐτὸ μαρτυρᾶ τὴν ἱστορικότητα αὐτῆς τῆς παράδοσης, ἀποκλείοντας τὸ μυθικὸ στοιχεῖο της.

      Ἡ πίστη, εἴπαμε, εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα δῶρο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ ζητοῦμε νὰ μᾶς δοθεῖ. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναζήτηση ἀποδείξεων, ὅπως ὁ Θωμᾶς ζήτησε, εἶναι μέσα στὴν ἀνθρώπινη φύση μας. Ὁ ὅσιος Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ ἔλεγε: «Πολλὲς φορὲς οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν τὸν ἀπόλυτα φυσικὸ πόθο νὰ δοῦν ὁρατὲς ἀποδείξεις τῆς πίστεώς μας. Ἀλλιῶς ἡ ἐλπίδα τους ἐξασθενεῖ καὶ οἱ διηγήσεις γιὰ θαύματα παλαιότερων ἐποχῶν καταντοῦν μύθος στὴ συνείδησή τους. Νὰ γιατί εἶναι ὠφέλιμη ἡ ἐπανάληψη παρόμοιων μαρτυριῶν, νὰ γιατί εἶναι ἀνεκτίμητος γιὰ μᾶς αὐτὸς ὁ καινούργιος μάρτυρας, στὸν ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ δεῖ κανεὶς σωτηριώδεις ἐκδηλώσεις τῆς πίστεώς μας. Ξέρουμε πὼς κι αὐτὸν λίγοι θὰ τὸν πιστέψουν, ὅπως λίγοι πίστεψαν τὴ μαρτυρία τῶν προγενεστέρων πατέρων. Κι αὐτὸ ὄχι γιατί δὲν εἶναι ἀληθινὴ ἡ μαρτυρία, μὰ γιατί ἡ πίστη ἀπαιτεῖ αὐταπάρνηση καὶ ἀγώνα»!

      Στερεωθεῖτε στὴν πίστη ἀδελφοὶ καὶ μὴν ἀμφιβάλλετε: Χριστὸς ἀνέστη. Καὶ μὲ βεβαιότητα ἀπαντῆστε: Ἀληθῶς ἀνέστη. Ἡ  ἀναμφίβολη ἀπάντησή σας θά εἶναι μία σημαντικὴ μαρτυρία στοὺς καιροὺς τῆς ἀπιστίας ποὺ ζοῦμε.

“Ομοθυμαδόν” -Ιανουάριος – Απρίλιος 2017. Τριμηνιαία έκδοση του συλλόγου ενοριτών Αγίου Αθανασίου Μπάρας Τρικάλων