Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Διόσκορος υπήρξεν, όχι απλώς αιρετικός Μονοφυσίτης αλλά και υπερασπιστής και προστάτης της μονοφυσιτικής αιρέσεως και άσκησε σοβαράν επιρροήν επί της πορείας της αιρέσεως ταύτης, προς απώλειαν πολλών. Ό Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Φλαβιανός κατεδίκασε την μονοφυσιτικήν αίρεσιν και τον κηρύττοντα ταύτην αιρεσιάρχην Ευτυχή δια της Ενδημούσης Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως του έτους 448, αλλά ο Διόσκορος εστράφη κατ΄ αυτού. Κατώρθωσε δε να πείση τον βασιλέα, όπως συγκαλέση εν Εφέσω Σύνοδο. Η εν Εφέσω ληστρική Σύνοδος ελειτούργησεν ως ψευδοσύνοδος και αντισύνοδος και:
(Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 13, 412)
O Διόσκορος εξεβίαζε πάντας δια πρωτοφανών μέσων τρομοκρατίας, παρανομίας και ασέβειας:
(Πρακτικών Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 6, 828)
Oι Eπίσκοποι της Συνόδου παρεκάλουν αυτόν, να μην αδικήση τον Κωνσταντινουπόλεως Άγιον Φλαβιανόν και ούτος διέταξεν:
(Ένθ΄ ανωτ. Mansi, 6, 832)
κατά των Ορθοδόξων Αρχιερέων.
Υπό την πίεσιν ταύτην ο αιρεσιάρχης Ευτυχής εκηρύχθη «ορθόδοξος» και απεκατεστάθη εν τω αξιώματι αυτού το ιερατικώ δι΄ αντικανονικής και αντορθοδόξου αποφάσεως. Αντιθέτως, ο Ορθόδοξος Πτριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Φλαβιανός και ο επίσης Ορθόδοξος Επίσκοπος Δορυλαίου Ευσέβιος καθηρέθησαν αντικανονικώς και αντορθοδόξως.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
