«...αυτά τα ζητήματα θέλουν έρευνα. Θα πρέπει να εξετασθούν π.χ. οι μαρτυρίες, οι οποίες είναι πολλαπλής μορφής, πολλαπλής εκμετάλλευσης. Θα πρέπει να εξετασθεί τι είναι αληθές τι δεν είναι.....».
Το αν είναι κάποιος άγιος ή όχι , μόνον ο Θεός γνωρίζει και ο Ίδιος θα το αποκαλύψει!
Όταν λοιπόν θα δείτε μερικούς να υβρίζουν τους Γ.Ο.Χ. διότι δήθεν συκοφαντούν τους Γέροντες, θα τους δείχνετε αυτήν εδώ την ανάρτησιν θυμίζοντάς τους ότι συγγραφείς των βιβλίων δεν είναι οι Γ.Ο.Χ.!
Ποιοί είναι αυτοί που υβρίζουν; Μα οι ίδιοι οι Νεοημερολογίτες!
H EN ΛΟΓΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Η ΟΠΟΙΑ ΥΒΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΑΙΓΙΝΗΣ
Εμείς, δηλαδή η σελίδα μας, και να θέλαμε να υβρίσουμε τους Γεροντάδες τους, δεν θα μπορούσαμε, διότι δεν γνωρίζουμε εάν εμείς θα εισέλθουμε εις τον Παράδεισο της τρυφής, γνωρίζουμε για τους άλλους; και πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι αυτοί Γέροντες ηθέλησαν (δια μέσω της προτροπής τους) να γραφτεί το βιβλίο για τον Άγιο γέροντα Ιερώνυμο Αιγίνης! Δείτε εδώ δια του λόγου το αληθές.
Κλείνουμε με ένα σημαντικό παλαιότερο άρθρο που αφορά τις σύγχρονες αγιοποιήσεις και πρέπει να μας προβληματίσει όλους και όταν λέγουμε όλους εννοούμε όλους:
1.῾Ως γνωστόν ἕνα ἀπό τά 4 ἰδιαίτερα γνωρίσματα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας εἶναι τό «ΑΓΙΑ», ἀφοῦ κεφαλή αὐτῆς εἶναι ὁ ΠΑΝΑΓΙΟΣ Θεάνθρωπος Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστός. ᾿Αλλά καί ὁ γλυκύτερος καρπός τῆς ᾿Εκκλησίας μας εἶναι ὁ ἁγιασμός τῶν μελῶν της, ἀφοῦ «τοῦτο γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός ὑμῶν» (Α΄ Θεσσαλ. δ΄ 3), ἐνῶ ὁ Θεάνθρωπος εἰς τήν ἀρχιερατικήν του προσευχήν ἔλεγεν· «ὑπέρ αὐτῶν ἐγώ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καί αὐτοί ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ» καί παρεκάλει τόν Οὐράνιον Πατέρα του· «ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου» (᾿Ιωάννου ιζ´ 17 – 19). Διά τοῦτο καί ἡ θεϊκή παραγγελία· «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρου α΄ 16).
῎Επειτα βασική πίστις τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας εἶναι, ὅτι πᾶς ἄνθρωπος βαπτιζόμενος εἰς τό ὄνομα τῆς ῾Αγίας Τριάδος ἑνοῦται μέ τό μυστικό Σῶμα τοῦ Κυρίου καί ὡς τοιοῦτος εἶναι ἅγιος. Διότι κατά τόν ᾿Απ. Παῦλον «εἰ ἡ ἀπαρχή ἁγία καί τό φύραμα· καί εἰ ἡ ρίζα ἁγία καί οἱ κλάδοι» (Ρωμαίους ια´ 16 ). ᾿Εξ οὗ καί ὁμιλοῦμεν περί «ἁγίων ἀδελφῶν», ὅταν ἀπευθυνόμεθα σέ χριστιανούς συνανθρώπους μας (Ρωμαίους α΄ 7, ιε΄ 25 – 26, Β΄ Κορινθίους α΄ 1, ᾿Εφεσίους α΄ 1, κ.λπ.).
2. Παρά ταῦτα ἡ ᾿Εκκλησία μας ἐκ πάντων τῶν ἁγίων μελῶν της ἐξεχώρισε κάποια μέλη της, τά ὁποῖα ἐχαρακτήρισε μέ τό ἰδιαίτερο προσωνύμιο τοῦ «ἁγίου», διά τήν μεγίστην τους προσφορά στήν ᾿Εκκλησίαν (ἱεραποστολική, ὁμολογιακή, θυσιαστική, ἀσκητική, θεολογική, θαυματουργική κ.λπ.), ἀλλά καί διά τήν ἰδιαιτέραν χάριν καί τήν τιμήν, πού ἔλαβαν ἀπό τόν Θεόν καί τήν παρρησίαν, πού ἀπέκτησαν παρά τῷ Θεῷ (Θεοτόκος, Πρόδρομος, ᾿Απόστολοι, Πρωτομάρτυς Στέφανος, ᾿Αποστολικοί Πατέρες, Μάρτυρες, Μεγάλοι ἱεράρχες κ.λπ.). Τοῦτο ἀποτελοῦσε κοινή πεποίθησι, καθολική συνείδησι τῶν πιστῶν τῆς᾿Εκκλησίας μας. Δηλαδή οἱ πιστοί ἀπελάμβαναν καί ζοῦσαν τά διά τοῦ ἁγίου προσώπου ἐκ πεμπόμενα θεῖα χαρίσματα (ἐμφανίσεις του, θαύματα, θεραπείας, εὐωδία λειψάνων, ἱκανοποίησι δια φόρων αἰτημάτων κ.λπ.) στήν καθημερινή τους ζωή. ῎Ετσι, ὅταν ἡ συνείδησις τῶν πιστῶν μαρτυροῦσε διά τήν ἁγιότητα ἑνός συγκεκριμένου προσώπου, τότε, χωρίς καμμίαν ἐπίσημον πρᾶξιν συνήρχοντο οἱ πιστοί διά τήν ἐπέτειον τῆς μνήμης του, ἀνεγείροντο Ναοί ἐπ᾿ ὀνόματί του, ἐποιοῦντο τροπάρια, κ.λπ. Τότε καί ἡ Διοικοῦσα ᾿Εκκλησία ὡμολόγει ἐπισήμως τήν ἁγιότητα τῶν ἁγίων ἀνδρῶν (Συνοδικό Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), ἀπεδέχετο τίς ἱερές ᾿Ακολουθίες καί τίς ἐν σωμάτωνε στά ἐν χρήσει λειτουργικά της βιβλία. Πολύ ἀργότερα δέ ἄρχισε νά ἐκδίδη καί ἐπισήμους Πράξεις ἀναγνωρίσεως ἁγίων ( Γρηγόριον Παλαμᾶ, ῞Αγιον Διονύσιον Ζακύνθου, ὅσιον Γεράσιμον κ.λπ. ).
Τέλος θέλω νά ὑπογραμμίσω καί τοῦτο, ὅτι ἡ τιμή τῶν ἁγίων, γίνεται ΜΟΝΟΝ διά νά δοξάζεται δι᾿ αὐτῶν ὁ Θεός καί νά ἐνισχύωνται στόν πνευματικόν τους ἀγῶνα οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί, ἐπικαλούμενοι τίς πρεσβεῖες των. Διά ΚΑΝΕΝΑΝ ἄλλον λόγον.
3. Στίς ἡμέρες μας, ὅμως, βλέπω μιάν ἄλλου εἴδους προσπάθεια τινῶν. Δηλαδή σήμερα ἐπιδιώκεται ἀπό τινας ὄχι ἡ ἀναγνώρισις ἐπισήμως τῆς ἤδη ὑπαρχούσης ἐκκλησιαστικῆς πεποιθήσεως, ἡ ὁποία ἀντικειμενικά καί ἐκκλησιολογικά ἔχει σχηματισθῆ καί βιώνεται ἐπί μακρόν ἀπό τά μέλη τῆς ᾿Εκκλη σίας, ἀλλά πρῶτα νά γίνη ἡ ἀναγνώρισις τῆς ἁγιότητος κάποιων προσώπων ἀπό τά ὄργανα τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἔπειτα ἡ ἀποδοχή αὐ τῶν ἀπό τά μέλη της. Κατά ἕνα τρό πον δηλαδή γίνεται προσπάθει α ἐπιβολῆς ἀπό τήν ἐκκλησιαστικήν Διοίκησιν τῶν ὑπʼαὐτῆς θεωρουμένων ἁγίων προσώπων στό Πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας, ὥστε νά μή ὠφελῆται τό Πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλη σίας ἐκ τῆς ἁγιοποιήσεως τούτων καί νά ἀποβαίνη ἄσκοπος ἡ ἐπίσημος ἀναγνώρισίς των, κάποτε δέ καί ἐπιζήμιος, ἀφοῦ ἀκούονται καί γράφονται δυσμενῆ σχόλια καί διά τά ἁγιοποιημένα πρόσωπα (Χρυσόστομος Σμύρνης) καί διά τήν σπουδήν τῆς Διοικούσης ᾿Εκκλησίας μας, ὡς εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ ἰατροῦ Λέκκα, ὥστε τινές νά ὁμιλοῦν περί «βιομηχανίας ἁγίων». Διότι πράγματι τά τελευταῖα 30 χρόνια ἔχουν ἁγιοποιηθῆ τόσα πρό σωπα, ὅσα δέν ἁγιοποιήθηκαν αἰῶνες!
4. Διά τοῦτο διερωτᾶται κανείς· Τί συμβαίνει; Εἶναι μεγάλη ἡ ἁγιότητα σήμερα καί τόσοι πολλοί στήν ἐποχή μας εὐηρέστησαν τῷ Θεῷ, ὥστε ᾿Εκεῖνος τούς ἐθαυμάστωσε καί ἀποδεδειγμένως δημοσίως τούς ἐνεφάνισε ἤ ἐμεῖς ἔχομε χάσει τά ἁγιοπνευματικά κριτήρια ἀναγνωρίσεως ἑνός ἁγίου; Μήπως στήν σημερινή ἀπιστία καί τήν ἀδιαφορία τῶν ἀνθρώπων, οὗτοι ζητοῦν «σημεῖα», ὡς ζητοῦσαν οἱ ᾿Ιουδαῖοι καί οἱ ῞Ελληνες τῶν χρόνων τοῦ ᾿Ιησοῦ ( ῎Ιδε σχετικά περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45, ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκᾶ δ΄ 23 – 30, ια΄ 29, ᾿Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), καί ἡ Ἐκκλησία, ἀντιθέτως ἀπʼ ὅ,τι ἔπραξεν ὁ Κύριος, προσπαθῆ νά ἱκανοποιήση τό αἴτημα μέ τήν ἁγιοποίησι νέων προσώπων; Μήπως ἡ ᾿Εκκλησία μας ἐπηρεασμένη ἀπό τήν μόδα τοῦ συγχρονισμοῦ ἤ τῆς νέας ἐποχῆς, ἀναζητεῖ νά προβάλη στούς χριστιανούς μας νέα ἅγια πρότυπα, ἐγκαταλείποντας τά ὑπάρχοντα σπουδαῖα καί μεγάλα τοιαῦτα; Μήπως εἶναι τοῦτο κάτι «πού πουλάει» κατά τήν σημερινήν ὁρολογίαν, καί κάποια μέλη της δέν θέλουν νά στερηθοῦν τῶν ὠφελημάτων του;
Πάντως ὅ,τι καί ἄν συμβαίνη, ἔχω τήν αἴσθησιν ὅτι εὑρισκόμεθα εἰς λάθος δρόμο.
5. ᾽ Ακόμη θέλω νά ὑπογραμμίσω, ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά λαμβάνωνται ἀπό τήν Ἐκκλησίαν ἀποφάσεις ἀναγνωρίσεως ἁγίων, γιατί τό θέλουν, τό ἐπιδιώκουν καί πιέζουν πρός τοῦτο κάποιοι συμπατριῶτες τους (Σμυρνιοί, Χιῶτες, ῾Αγιορεῖτες, Αρμπουναῖοι, κ.λπ.). Τό γεγονός τῆς ὑποβολῆς πολλῶν αἰτήσεων διαφόρων μή ἐκκλησιαστικῶν φορέων, Συλλόγων, Σωματείων, ἀκόμη καί ἰδιωτῶν διά τήν ἁγιοποίησι προσώπων εἶναι κατά τήν ἄποψί μου ἕνα ἀκόμη σημεῖον κοσμικοποιήσεως τοῦ ζητήματος, φανερώνει τό ἀντικανονικόν τοῦ πράγματος καί τό ἀπαράδεκτον τῆς ἐκκλησιαστικῆς τακτικῆς. Εἶναι ὄντως ἀνεπίτρεπτον νά λαμβάνωνται ἀπό τήν ᾿Εκκλησίαν τοιαῦται ἀποφάσεις μέ κοσμικά κριτήρια. Τό γεγονός τοῦτο, δηλαδή τῆς ἐν τάχει καί σωρηδόν ἁγιοποιήσεως ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, θεωρῶ ὡς «σημεῖον τῶν καιρῶν» καί μέ καταλαμβάνει φόβος καί τρόμος, ὅταν βλέπω λαϊκούς καί Κληρικούς, νά ἐπιδιώκουν τήν ἁγιοποίησι κάποιων μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας μας.
Διά τοῦτο πιστεύω, ὅτι ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά καί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον πρέπει νά εἶναι πολύ προσεκτικοί, ὅταν πρόκειται νά λαμβάνουν ἀποφάσεις διά τό τόσον σοβαρόν τοῦτο ἐκκλησιαστικό ζήτημα.
Ο.Τ. ΑΡ. ΦΥΛ. 1823, ΣΕΛ. 5
