Προ μίας εβδομάδος, στο ''άρθρο της Τετάρτης'', ο κατά τ΄ άλλα συμπαθής π. Νικόλαος Μανώλης, έγραψε ένα κείμενο στο οποίο αναλύει τα περί διακοπής μνημοσύνου, σχίσματος κ.λπ..
Εκεί αναφέρει ο ίδιος:
«Αρχικά να πούμε πως αυτό που χαρακτηρίζει ως Σχίσμα μια ενέργεια στην Εκκλησία είναι η ίδρυση μιας παράλληλης Συνόδου, με παράλληλες Μητροπόλεις και Επισκόπους για τη διαποίμανση των πιστών όπως συμβαίνει δυστυχώς στους παλαιοημερολογίτες. Από αυτό και μόνο θα έλεγα πως είναι ξεκάθαρη η δολιότητα που κρύβει η τοποθέτηση του μητροπολιτικού ιερωμένου και των υπολοίπων. Διότι πότε ίδρυσα άλλη σύνοδο και άλλη μητρόπολη και πότε αναγνώρισα άλλον μητροπολίτη στη θέση του Θεσσαλονίκης ώστε να κάνω Σχίσμα;».
Αμέσως κατωτέρω όμως γράφει:
«Ακόμη περισσότερο, ούτε που φτάνει το μυαλό τους πόσο θαρραλέα είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας μας όσον αφορά την διαποίμανση των αποτειχισμένων λαϊκών, για την πνευματική διακονία των οποίων οι ιεροί κανόνες επιτρέπουν να χειροτονούνται από Ομολογητές Επισκόπους με αποστολική διαδοχή, έστω και υπερορίως, ιερείς και διάκονοι».
Εμείς τον ερωτήσαμε:
«πάτερ μου πως κάναμε σχίσμα εφ΄ όσον και εμείς, για την διαποίμανση των λαϊκών το 1924 και μετά, χρειαζόμασταν κληρικούς, έστω και χειροτονημένους υπερορίως (δια των Ρώσων της Διασποράς); Μήπως εννοείτε ότι οι Ιεροί Κανόνες επιτρέπουν μόνον την χειροτονία ιερέων και διακόνων και όχι Επισκόπων;».
Στο ίδιο κείμενο γράφει πάλι ο π. Νικόλαος:
«Ο 31ος Αποστολικός Κανόνας, επιβάλλει τη διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας κληρικών, μοναχών και λαϊκών στις ακόλουθες δύο περιπτώσεις: 1) λόγω προφανούς αιρέσεως, δηλαδή προφανούς διακηρύξεως αιρέσεως ή προφανούς συμβιβασμού με αυτήν ή 2) λόγω προφανούς παραβάσεως της κανονικής τάξεως από τον επιχώριο επίσκοπο.
Η διακοπή κοινωνίας σε αυτές τις περιπτώσεις συνδέεται με πήξη ιδίου θυσιαστηρίου (δηλαδή σύσταση ευκτήριου οίκου και εγκαινιασμό αγίας τράπεζας) ή με την ιδιαίτερη σύναξη των διακοψάντων την κοινωνία πιστών, χωρίς την άδεια, και στις δύο περιπτώσεις, του προφανώς αιρετικού ή αδίκου επιχώριου επισκόπου, πριν τη συνοδική κρίση του. Οι δύο λόγοι για τους οποίους επιτρέπεται ο εγκαινιασμός της αγίας τράπεζας (πήξη ιδίου θυσιαστηρίου) ή η ιδιαίτερη συναγωγή των διακοψάντων την εκκλησιαστική κοινωνία πιστών, χωρίς την άδεια του αιρετικού ή αδίκου επιχώριου επισκόπου, αίρουν το άδικο του εκκλησιαστικού ποινικού αδικήματος του Σχίσματος και της Παρασυναγωγής αντιστοίχως».
Εμείς απαντήσαμε:
«Πολύ σωστά! Πως τότε μας κατηγορείτε χαρακτηρίζοντάς μας ως σχισματικούς; Τι παραπάνω πράξαμε;».
Ελάβαμε την εξής απάντηση:
«Λοιπόν, αν διαβάσεις σωστά τους ιερούς κανόνες θα καταλάβεις πως εσείς κάνατε κάτι που δεν επιτρέπεται βάσει των κανόνων αυτών. Δεν αρκεστήκατε στην αποτείχιση και αν δεν είχατε ιερείς να ακολουθούσατε ότι ορίζουν οι κανόνες για τους ιερείς και διακόνους, αλλά προχωρήσατε μετά το 1934 από την ακαινοτόμητη Εκκλησία σε δημιουργία άλλης συνόδου με χειροτονίες επισκόπων κτλ. μην αναγνωρίζοντας τα μυστήρια της Εκκλησίας μας και όλα όσα ακολούθησαν».
Ο π. Νικόλαος δεν γνωρίζει ότι ο μακαριστός Ηγέτης μας πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης (του οποίου το πορτρέτο κοσμούσε το γραφείο του μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτη, μιας και ο Καντιώτης είχε στενότατες σχέσεις με τον ίδιο) έχει ανατρέψει τις κατηγορίες περί δήθεν δημιουργίας άλλης Εκκλησίας με τα κείμενά του στα οποία φαίνεται η αυτοσυνειδησία μας;
Ο π. Νικόλαος δεν γνωρίζει ότι επίσης και πάλιν ο μακαριστός Ηγέτης μας πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης έχει ερμηνέψει με εξαίρετο τρόπο την διδασκαλία της Καθ΄ Όλης Εκκλησίας, αναλύοντας επίσης και τις συκοφαντίες που μερικοί χρησιμοποιούν έως και σήμερα, όπως π.χ. το ζήτημα των Μυστηρίων (παρόλο που ο Οικουμενισμός του σήμερα σε σχέση με του τότε έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής και μακροθυμίας), δια να κατηγορήσουν τους Παλ/τες;
Ο π. Νικόλαος δεν γνωρίζει ότι εφόσον υπήρξε παράβαση της κανονικής τάξεως με την Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924, όχι μόνο κατά την γνώμη μας, αλλά και πολλών νεοημερολογιτών, αλλά και κοινά αποδεκτών προσώπων, όπως του Αγίου Νικολάου Πλανά, του π. Φιλοθέου Ζερβάκου, του π. Αυγουστίνου Καντιώτου, του π. Θεοδώρου Ζήση κ.α., τότε κακώς χαρακτηρίζεται ως "σχίσμα" (με την αρνητική έννοια) ο Παλαιοημερολογιτισμός;
Όσον αφορά τα περί ''χειροτονίας Επισκόπων'' πρέπει κατ΄ αρχάς να τονίσουμε ότι: «ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται» (ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, 7.12). Η αποτείχιση ή η χειροτονία "παραλλήλων" επισκόπων δεν είναι κάτι θετικό ή αρνητικό για την Εκκλησία. Αν οι παραπάνω τρόποι αντίδρασης στην αίρεση στοχεύουν στην επανάπαυση είναι απορριπτέοι. Αν στοχεύουν στην επαγρύπνηση και στην λύτρωση από την αίρεση, διά του ορθοδόξου αντιαιρετικού αγώνος, τότε είναι επαινετοί. Ο π. Νικόλαος δεν γνωρίζει ότι όσον αφορά αυτές τις ''χειροτονίες Επισκόπων'' έχουμε παραδείγματα εκ της εκκλ. ιστορίας τα οποία ουδόλως δεικνύουν ότι είναι παράβαση η δημιουργία παράλληλης Συνόδου;
Δεν είχαμε σκοπό να γράψουμε αυτό το κείμενο, αλλά επειδή δημοσίως αναρτήθηκε το κείμενό του, δημοσίως πρέπει να γίνουν και οι απαραίτητες διευκρινίσεις. Αν δεν γνωρίζει ο π. Νικόλαος, τότε καλόν θα είναι πριν γράψει ότι γράψει, να ερευνήσει τα σχετικά, ή έστω να ζητήσει από εμάς να του δώσουμε τις κατάλληλες πηγές έρευνας. Αν γνωρίζει όμως, και έγραψε ''εν γνώσει'' του ότι έγραψε, τότε θα πρέπει να μας αιτιολογήσει με επιχειρήματα τα λεχθέντα, εφ΄ όσον δεν διαβάζουμε εμείς σωστά τους Ι. Κανόνες!
