Συλλαλητήριο για την Μακεδονία στο Αίγιο – Σε ξεσηκωμό καλεί ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος

Κάλεσμα σε συλλαλητήριο για την Μακεδονία κάνει ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21/1 στις 11:00 στο Αίγιο, ημέρα κατά την οποία θα γίνει και το συλλαλητήριο στην Θεσσαλονίκη.

Ο κ.Αμβρόσιος με μήνυμά του δίνει τον τόνο, ενώ στέκεται και στις δηλώσεις του Μίκη Θεοδωράκη

Αναλυτικά το μήνυμα του Σεβασμιωτάτου:

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ,
Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΧΑΝΕΤΑΙ!
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ!
ΑΙΓΙΩΤΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΑΙΓΙΩΤΕΣ,
ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΕΛΑΤΕ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ!
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΟΥΜΕ
ΕΝΑ ΒΡΟΝΤΕΡΟ ΟΧΙ!

_______Οι άθεοι και συγχρόνως αθεόφοβοι, αυτοί δηλ. που σήμερα κυβερνάνε τη Χώρα μας, αποτόλμησαν να χαρακτηρίσουν ως «Χρυσαυγίτες» όσους τολμούν να αντιταχθούν στην παράδοση της Μακεδονίας μας στό κρατίδιο των Σκοπίων! Οι ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ! Οι ΞΕΦΤΥΛΙΣΜΕΝΟΙ! Οι εν δυνάμει ΠΡΟΔΟΤΕΣ! Έτσι, δυστυχώς, θέλησαν να αποδυναμώσουν εμάς τους παράγοντες της Μητρός Εκκλησίας, όταν φωνάζουμε για την ελληνικότητα της Μακεδονίας!

_______Ευτυχώς ο αριστερός κ. Μίκης Θεοδωράκης τούς έδωσε μια αποστομωτική απάντηση! Πήρε στα χέρια του μια πατσαβούρα και τους την έτριψε στα μούτρα:«’Οταν φοβάσαι να πείς ότι αγαπάς την πατρίδα σου και όταν- ακόμη χειρότερα- την ξεπουλάς, αυτό είναι ραγιαδισμός. Όταν δεν φοβάσαι να πείς ότι την αγαπάς και έχεις το θάρρος να το βροντοφωνάξεις, αυτό δεν είναι εθνικισμός, ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ»!

______Ελάτε, λοιπόν, κοντά μας, την προσεχή Κυριακή 21 Ιανουαρίου για να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί με μια φωνή: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ.

Αίγιον, 15 Ιανουαρίου 2018
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

ΠΗΓΗ: https://www.vimaorthodoxias.gr/mitropoleis/syllalitirio-gia-tin-makedonia-sto-aigio-se-xesikomo-kalei-o-mitropolitis-amvrosios/

Ο αγώνας για την Μακεδονία μας (Ἀρσένιος μοναχὸς, Σκήτη Κουτλουμουσίου -Ἅγιον Ὄρος)

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ

Ἀρσένιος μοναχὸς, Σκήτη Κουτλουμουσίου -Ἅγιον Ὄρος

            Το έχω πει και άλλες φορές, πως αυτή η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι πολιτικό κυβερνητικό κόμμα, αλλά εγκληματική οργάνωση και αυτό το απέδειξε η ίδια, με τα εγκληματικά νομοσχέδια που ψήφισε στην Βουλή.

 Ας μας πουν οι κυβερνώντες, ποιούς ρωτήσανε και ψηφίσανε το νομοσχέδιο της αλλαγής φύλου; Αυτό δεν είναι έγκλημα προς την νεολαία μας; Τώρα μάλιστα, έχουν αποθρασυνθεί πάρα πολύ και θέλουν να μας ντροπιάσουν την Μακεδονία μας, δίνοντας το ιερό αυτό όνομα, σε ένα γύφτικο κρατίδιο, που λέγεται Σκόπια. Ποιόν ρωτήσανε; Κάνανε δημοψήφισμα, να δούνε τί θέλει ο ελληνικός λαός, που του ανήκει η Μακεδονία; Μήπως νομίζουν, πως η Μακεδονία είναι κάτι δικό τους ιδιωτικό, για να την κάνουν ό,τι θέλουν; Πού ακούστηκε Έλληνες να ξεπουλάνε την πατρίδα τους; Δεν είναι εσχάτη προδοσία και μεγάλο έγκλημα, όταν ξεπουλάμε την πατρίδα μας; Να λοιπόν, που μόνοι τους αποδεικνύουν, πως είναι εγκληματική οργάνωση και όχι κυβερνόν κόμμα.

            Ο Αρχιεπίσκοπος τί κάνει; Γιατί δεν θέλει να συμμετάσχει στα συλλαλητήρια εναντίον αυτής της εγκληματικής αποφάσεως; Δεν τον ενδιαφέρει το θέμα της Μακεδονίας; Δεν ανήκουν οι Μακεδόνες στην ποιμαντορία του; Γιατί Μακαριώτατε, δεν βγαίνετε πρώτος, να παραστείτε ως ποιμήν, στον αγώνα; Γιατί αφήνετε τα λογικά πρόβατά σας, αβοήθητα μόνα τους; Τώρα σας χρειάζεται ο λαός της Ελλάδος στο πλευρό του Μακαριώτατε και εσείς το αρνείσθε, με αποτέλεσμα να επισείετε επάνω σας τα λόγια του Ευαγγελιστή Ιωάννη που λένε: «ὁ μισθωτὸςδὲκαὶοὐκὢν ποιμήν, οὗοὐκεἰσὶτὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖτὸνλύκονἐρχόμενονκαὶἀφίησιτὰ πρόβατα καὶ φεύγει». Έτσι αφήσατε και την νεολαία μας, στα χέρια των διεστραμμένων κυβερνώντων, που της προτείνει «νομίμως» να αλλάζει το φύλο από την ηλικία των δεκαπέντε χρονών! Ποιά ήταν η αντίδρασή σας Μακαριώτατε έναντι αυτού του στυγερού εγκλήματος; Απολύτως καμία. Αλλά αντί να σηκώσετε τα λάβαρα του αγώνα, εσείς μόνο χαμόγελα χαρίσατε στους ανόμους κυβερνώντες. Υπάρχει ακόμα χρόνος Μακαριώτατε, αν θελήσετε, να βγείτε από αυτήν την άκρατη σιωπή σας και να βγείτε πρώτος στον αγώνα, για χάρη της Μακεδονίας μας, για χάρη της νεολαίας μας και για χάρη της Ελληνορθοδοξίας μας. Αμήν, όλοι το ελπίζουμε και το ευχόμαστε, να μας δώσετε αυτήν την χαρά Μακαριώτατε. Εύγε, σε όσους Μητροπολίτες θα συμμετάσχουν, στα συλλαλητήρια υπέρ του αγώνος για την Μακεδονία μας. Κανείς Έλληνας να μην λείψει από αυτά τα συλλαλητήρια. Ήρθε η ώρα να αποδείξουμε όλοι μας, αν αγαπάμε την Ελλάδα μας και αυτό θα φανεί με την συμμετοχή μας στα συλλαλητήρια. Ευχόμαστε λοιπόν όλοι μας, η Υπέρμαχος Στρατηγός μας,Υπεραγία Θεοτόκος, να ευλογήσει αυτόν τον αγώνα και να ντροπιαστούν πάντες οι εχθροί της ελληνικής Μακεδονίας. Αμήν.

Ἀρσένιος μοναχὸς

Σκήτη Κουτλουμουσίου

ἍγιονὌρος

ΠΗΓΗ: http://aktines.blogspot.gr/2018/01/blog-post_37.html

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε». (Ίων Δραγούμης, «Μαρτύρων και Ηρώων αίμα», 1907)

Ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1878. Ήταν γιος του Στέφανου Δραγούμη που διετέλεσε πρωθυπουργός μετά το κίνημα του 1909 στο Γουδί. Η οικογενειακή καταγωγή του ήταν από το Βογάτσικο της Μακεδονίας. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και το 1899 μπήκε στο διπλωματικό σώμα. Ήδη από τα πρώτα του χρόνια έρχεται σε επαφή με την φιλοσοφία και την ιστορία, αποκτώντας βάθος και πνευματική ευαισθησία. Νωρίτερα, στον ατυχή πόλεμο του 1897 είχε πολεμήσει ως εθελοντής. Υπηρέτησε ως προξενικός υπάλληλος στο Μοναστήρι, στον Πύργο και στην Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας. Στην θητεία του αυτή στα ελληνικά προξενεία, υπήρξε ηγετική μορφή του μακεδονικού αγώνος, οργανωτής και εμψυχωτής του. Ο Παύλος Μελάς ήταν σύζυγος της αδερφής του. Με τον τίμιο θάνατο του, ο Ίων δημοσιεύει το πιο γνωστό έργο του, το «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα» χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο. Το βιβλίο τάραξε συθέμελα την τότε λιμνάζουσα ελληνική κοινωνία, που αμέσως στρατεύτηκε στον σκοπό. Αμέσως το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών τον μετέθεσε σε πρεσβεία εκτός των Βαλκανίων.

To 1904 υπηρέτησε στην Αλεξάνδρεια ερχόμενος σε στενή επαφή και φιλία με τον μεγάλο ποιητή Κωνσταντίνο Καβάφη. Στη συνέχεια, το 1907 ως ανώτατος διπλωματικός υπάλληλος στην Κωνσταντινούπολη, ίδρυσε με την βοήθεια του επιστήθιου φίλου του Αθανασίου Σουλιώτη-Νικολαΐδη την «οργάνωση Κωνσταντινουπόλεως». Η οργάνωση αυτή είχε σαν στόχο να εξοπλίσει τους Έλληνες της Πόλης, και να τους συμφιλιώσει με την οθωμανική διοίκηση, σε μια σχέση ισοτιμίας, με κοινό αντίπαλο τους Σλάβους. Ταυτόχρονα, στην Πόλη ήρθε σε επαφή και με τον νέο τότε, Γεώργιο Παπανδρέου, έκαναν παρέα, συζήτησαν για το έθνος και τις ανάγκες του. Θορυβημένη η ελληνική κυβέρνηση από την αιρετική και επιθετική δραστηριότητα του τον μεταθέτει στην Ρώμη και στο Λονδίνο.

Ήταν το πρώτο πρόσωπο που συζητήθηκε στον Στρατιωτικό σύνδεσμο για να αναλάβει τις πολιτικές του τύχες (το δεύτερο ήταν ο Δημήτριος Γούναρης) πριν επιλεγεί τελικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο ίδιος σε εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε μια προσωπική εσωτερική σύγχυση ενώ βρισκόταν σε πλήρη απομόνωση στο εξωτερικό. Αρθρογράφησε στον «Νουμα» με το ψευδώνυμο «Ιδας» διακηρύσσοντας τις δημοτικιστικές του γλωσσικές ιδέες ενώ σε ένα πολύ σημαντικό του άρθρο εκεί, απάντησε στον Γεώργιο Σκληρό στις σοσιαλιστικές-μαρξιστικές θέσεις που αυτός εξέφρασε. Πήρε μέρος στον Α' Βαλκανικό πόλεμο αποσπασθείς στο επιτελείο του Διαδόχου Κωνσταντίνου, και μετείχε στην επιτροπή που διαπραγματεύθηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης στους Έλληνες. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που ύψωσε την τιμημένη ελληνική σημαία στο δημαρχείο της πόλης. Το 1913 τίθεται σε διαθεσιμότητα από το διπλωματικό σώμα για δυο μήνες γιατί ενέκρινε την ένωση του Καστελόριζου με την Ελλάδα χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με το αρμόδιο υπουργείο. Πριν παυτεί πρόλαβε να οργανώσει μια επιτροπή Δωδεκανησιων η οποία ζήτησε από την Ιταλική κυβέρνηση που κατείχε τα πολύπαθα νησιά, την ένωση με την Ελλάδα. Εκείνη την χρονιά έγραψε και το βιβλίο του «ελληνικός πολιτισμός». Σε αυτό το σύντομο αλλά σημαντικό έργο, καταγράφει τις αντιλήψεις του για την υπεροχή του έθνους έναντι του κράτους, περιγράφει με ζωντανά 

Νίκος Καζαντζάκης

χρώματα την προτεραιότητα του πολιτισμικού έθνους σε σχέση με το φυλετικό και στηλιτεύει την προγονοπληξία και τον λογιοτατισμό, καταλήγοντας σε πρακτικές πολιτιστικές προτάσεις για τον νέο ελληνισμό που πίστευε ότι αναδυόταν.

Απεχθανόταν την εισαγόμενη βαυαρική κρατική οργάνωση, τον λογιοτατισμό με την καθαρεύουσα και την στείρα αρχαιολαγνία. Ήταν ο ίδιος από τα ιδρυτικά στελέχη του «Εκπαιδευτικού Ομίλου», ενός σημαντικού συλλόγου δημοτικιστών. Στον λογιοτατισμό έβλεπε μια ακινησία, μια άρνηση για το νέο, για ζωή. Τον φανταζόταν σαν ένα ανάχωμα στην βιταλιστική αναγέννηση του έθνους για την οποία εργαζόταν. Επιθυμούσε την οργάνωση των Ελλήνων σε Κοινότητες - θεσμό κατεξοχήν ελληνικό - θεωρώντας ότι το κράτος που φροντίζει για όλες τις ανάγκες των πολιτών καταστρέφει τις δημιουργικές του δυνάμεις. "Το υγιές κύτταρο του ελληνισμού είναι οι κοινότητες. Η δραστηριοποίηση τους θα αποκεντρώσει το υδροκεφαλικό αθηναϊκό κράτος, που αγνοεί της ανάγκες της περιφέρειας. Πρέπει να δοθούν αυξημένες αρμοδιότητες στις κοινότητες για να ανθήσει παντού ο ελληνισμός και να αποφευχθεί ο συγκεντρωτισμός και ο κοσμοπολιτισμός των αστικών κέντρων", υποστήριζε ο Ίων.

Συνδεόταν με προσωπική φιλία με τον Περικλή Γιαννόπουλο, έναν μεγάλο στοχαστή και οπλίτη του ελληνισμού, του οποίου την αυτοκτονία διαισθάνθηκε (σύμφωνα με τα γραπτά του ημερολογίου του). Ήταν επίσης φίλος με τον Νίκο Καζαντζάκη με τον τελευταίο να τον απαθανατίζει σε πολλά έργα του. Στη συνέχεια, λίγο πριν την έναρξη του Ά παγκοσμίου πολέμου, επανέρχεται στα καθήκοντα του υπηρετώντας στις Πρεσβείες της Βιέννης, του Βερολίνου και της Πετρούπολης. Όλες του οι αναφορές στην κυβέρνηση είναι φιλο-ανταντικες προτρέποντας για ένταξη στην συμμαχία κατά των Κεντρικών Αυτοκρατοριών. Το 1914 τηλεγραφεί από την Πετρούπολη στον Βενιζέλο προτρέποντας για την συμμετοχή των Ελλήνων στην εκστρατεία στα Δαρδανέλια, φοβούμενος πιθανή κάθοδο των Ρώσων στην Πόλη. 

Αρχές του 1915 παραιτήθηκε από τη θέση του προξένου όταν του ζητήθηκε να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις που αφορούσαν την ανταλλαγή πληθυσμών - Τούρκων της Μακεδονίας με Έλληνες της Μικράς Ασίας (κάτι που θεωρούσε απαράδεκτο) και κατεβαίνει ως υποψήφιος ανεξάρτητος βουλευτής, χωρίς πολιτική στήριξη και χρήματα. Στο ημερολόγιο του, περιγράφει την τραγελαφική προεκλογική του εκστρατεία, όταν περιόδευε στην Φλώρινα και δεν ερχόταν κανείς να τον ακούσει να μιλάει. Αρχικά αποτυγχάνει στις εκλογές όμως στις επαναληπτικές τοπικές στις 31 Μαΐου 1915 εκλέγεται ανεξάρτητος βουλευτής Φλώρινας. Στις δεύτερες εκλογές του 1916 επίσης εκλέγεται με όλο τον συνδυασμό του, καθώς οι Βενιζελικοί, ως γνωστόν, απείχαν. Αυτή την εποχή γράφει το όμορφο βιβλίο του «Σαμοθράκη», με αφορμή την επίσκεψη του στο όμορφο νησί, όπου πραγματεύται τα χνάρια του Ελληνισμού στην Ελληνική ύπαιθρο.

Το 1916 εκδίδει το περιοδικό "Πολιτική Επιθεώρησις". Με τιμιότητα και γενναιότητα πρέσβευσε τις ιδέες του και στην βουλή των εκλογών του 1916, αλλά και στην βουλή-οπερέτα των «Λαζάρων» (με βασιλικά διατάγματα ακυρώθηκαν οι εκλογές του 1916 και επανήλθε η προηγούμενη βουλή χωρίς εκλογές!!!), όπου αψηφώντας την παρουσία των Βενιζελικών μπράβων στα κοινοβουλευτικά θεωρεία, στηλίτευε και ήλεγχε την αυταρχική Βενιζελικη πολιτική. Το 1917 δημοσιεύει βαρυσήμαντο άρθρο στην «πολιτική επιθεώρηση» όπου κατακρίνει με δριμύτητα την Βενιζελικη πολιτική. Συγκεκριμένα αποδοκίμαζε όλες τις Βενιζελικες ενέργειες που είχαν ουσιαστικά αναστείλει την εθνική κυριαρχία, γεμίζοντας Αθήνα και Θεσσαλονίκη με αποικιακά στρατεύματα. Το άρθρο προκάλεσε αίσθηση και κάποιοι αντιβενιζελικοι αναθάρρησαν. Έτσι ο Ύπατος Αρμοστής της Γαλλίας στην Ελλάδα Σαρλ Ζονάρ τον συμπεριέλαβε στην λίστα με τους πολιτικούς που εξόρισε το Βενιζελικο καθεστώς στην Κορσική. Έτσι με μια αυταρχική και αψυχολόγητη ενέργεια ο Βενιζελισμος έκανε «δώρο» στους βασιλόφρονες μια ανεξάρτητη και ειλικρινή φωνή που θα μπορούσε να αποτελέσει μια γέφυρα συνεννόησης ανάμεσα στους δυο κόσμους.

Όπως αναφέρθηκε, ο Δραγούμης υπήρξε πολιτικός αντίπαλος του Βενιζέλου αλλά όχι με τη στενή έννοια του όρου. Είχε μια διαφορετική θεώρηση για το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού, 

Νεότουρκοι

διαφορετική από την στενή εδαφική, λυτρωτική βενιζελικη Μεγάλη Ιδέα. Το πολιτικό του Όνειρο όπως το εξέφρασε στο μνημειώδες έργο του «όσοι ζωντανοί» που το συνέγραψε κατά την παραμονή του στην Πόλη, βρισκόμενος υπό την επήρεια της επανάστασης των Νεότουρκων, ήταν μια βαλκανική ομοσπονδία Ελλάδος-Τουρκίας με ηγέτη την Ελλάδα. Αυτή η ομοσπονδία θα αποτελούσε ανάχωμα στην κάθοδο των Σλάβων κατά των οποίων η απέχθεια του Ίωνα είχε ενταθεί από τον Μακεδονικό Αγώνα. Οι Έλληνες της διασποράς ζούσαν ανάμεσα σε πολυπληθέστερους λαούς και μόνο με τον πόλεμο θα τους έδιωχναν αυτούς από τον τόπο τους. Πρώτιστο μέλημα του Δραγούμη να διατηρηθούν οι ελληνικές παροικίες στα Τουρκοκρατούμενα εδάφη και η Ελλάδα να προσπαθήσει να αναπτύξει την άμυνά της προς το βορρά. Η ομοσπονδία αυτή θ' άρχιζε από την Αδριατική θάλασσα και θα έφτανε ως τη Συρία. Επεδίωκε μ' αυτόν τον τρόπο ο Ελληνισμός να παραμείνει στις εστίες του κυριαρχώντας πολιτισμικά στην Ανατολή Ο Δραγούμης περιέγραψε ξεκάθαρα το όραμα του Νέου Ελληνισμού. Ήθελε ο νεοελληνικός πολιτισμός να βασισθεί στη γλώσσα, στα έθιμα, στον τρόπο ζωής του απλού ελληνικού λαού ώστε να μεγαλουργήσει και πάλι. Το Ανατολικό Κράτος όμως που ονειρεύονταν ο Δραγούμης με την πολιτιστική κυριαρχία των Ελλήνων έμεινε απλώς ως σκέψη. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι είχαν επιλέξει το δρόμο της σύγκρουσης και της εθνικής εκκαθάρισης.  

Η παραμονή του Ίωνα στο Αιάκειο της Κορσικής είχε αρχικά ευεργετικά αποτελέσματα στον ίδιο. Ήταν ένα διάλειμμα, σε μια ζωή που έτρεχε, ήταν μια ευκαιρία για ανασυγκρότηση, για περίσκεψη. Καρπός πνευματικός αυτής της περιόδου είναι το τελευταίο του έργο «Σταμάτημα». Αλλά και στοΑιάκειο δεν έμεινε αργός πολιτικά. Απέστειλε στις Βερσαλίες το 1918 ένα υπόμνημα στις δυνάμεις τις Αντάντ υποδεικνύοντας όλες τις υπηρεσίες που πρόσφεραν οι Βασιλικές κυβερνήσεις στην Αντάντ πριν την επιβολή της Βενιζελικης Δικτατορίας. Το κείμενο αυτό πείθει για δυο πράγματα. Το πρώτο είναι η αδιαμφισβήτητη πολιτική οξύνοια και διαύγεια που διέκρινε τον Ίωνα Δραγούμη. Το δεύτερο είναι ότι πολιτικά πλέον, είχε εναγκαλιστεί την γουναρική παράταξη. Προς το τέλος της παραμονής του, η νοσταλγία για την πατρίδα, και η έλλειψη δραστηριότητας τον έχουν τσακίσει όπως φαίνεται και από τα «φύλλα ημερολογίου» του. Το 1919 οι βενιζελικοι τον εκτόπισαν μόνο του στη Σκόπελο υπό απάνθρωπες συνθήκες. Του αρνήθηκαν ακόμα και να κατέβει στον Πειραιά από το πλοίο να χαιρετίσει τον γηραιό πατέρα του. Στη Σκόπελο τον βρήκε η είδηση ότι ο Ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη το 1919. "Ρωτώ, μπορούσε ο ελληνισμός ν' ακολουθήσει δυο δρόμους; Ή τη διατήρηση της Τουρκίας και την καλυτέρεψη της ζωής των Ελλήνων εκεί ή την πολιτική της προσθήκης κομματιών της Τουρκίας στην Ελλάδα: (ή την αυτονόμηση των ελληνικών περιφερειών της Τουρκίας);"

Επιστρέφοντας από την Σκόπελο μετά την «μεγαλόψυχη» Βενιζελικη αμνηστία, ο Ίων δραστηριοποιήθηκε στην αντιπολίτευση. Εξέδωσε εκ νέου το περιοδικό του, ασκώντας δριμύτατη κριτική στους Βενιζελικούς. Το τέλος όμως ήταν κοντά. Στις 31 Ιουλίου 1920 (παλαιό ημερολόγιο) ο Ίων Δραγούμης συλλαμβάνεται και εκτελείται στο κέντρο της Αθήνας (επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από το σημερινό ξενοδοχείο Χίλτον) από βενιζελικα τάγματα ασφαλείας. Μερικές ώρες νωρίτερα είχε γίνει γνωστή η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Βενιζέλου στο Παρίσι που μόλις είχε υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών από δυο απότακτους αξιωματικούς. Η δολοφονία του ήταν εν ψυχρώ. Πέθανε όρθιος, στημένος στα 10 βήματα από τα βενιζελικα ντουφέκια, χωρίς να τον δέσουν. Έμεινε εκεί οικειοθελώς με γενναιότητα και πλήρωσε με την ζωή του, αυτός ο μετριοπαθής, το νόμισμα των φανατικών. Η δολοφονία πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, ενώ ο Βενιζέλος εξέφρασε την βαθιά του λύπη και οδύνη. Η άνανδρη δολοφονία συγκλόνισε την ελληνική καλλιτεχνική ψυχή, ενώ ο Παλαμάς και ο Σικελιανός συνέθεσαν ελεγείες για το δραματικό γεγονός.

Η ιδέα του Έθνους συγκινούσε σφοδρά τον Δραγούμη. Μαζί με τον εαυτό του είναι τα μοναδικά ζωντανά πράγματα για τον άνθρωπο που μονάχα μαζί τους υπάρχουν όλα τ' άλλα. Η εθνική πίστη, η αγάπη προς το έθνος ξεπερνάει κάθε άλλο δυνατό προσωπικό συναίσθημα. Είναι μεγαλύτερη ακόμα και από την αγάπη προς την οικογένεια. Εκτός από την εθνική πίστη, ο ίδιος βαδίζει σε υπαρξιστικά βήματα στις προσωπικές του αναζητήσεις. Ζητά πολλά από τον εαυτό του, ενώ παράλληλα ασκεί δριμύτατη αυτοκριτική. Μας παρουσιάζεται γεμάτος αντιφάσεις. Πότε σημαιοφόρος της εθνικής προσπάθειας πότε ουραγός, σε απομόνωση. Όρμησε στην ζωή αδιαφορώντας για κινδύνους και ψευτο-επισημότητες. 

Απλά τελειώνοντας θα παρατηρούσα ότι ο Ίων Δραγούμης δεν συμβιβάσθηκε, δεν βολεύτηκε, όπως εύκολα θα μπορούσε να κάνει. Γιος πρώην πρωθυπουργού, με κοινωνικά υψηλές γνωριμίες, και με αδιαμφισβήτητες ικανότητες, με ένα «καλό» γάμο θα μπορούσε να λύσει για πάντα το οικονομικό πρόβλημα που τον ταλάνιζε ως την τελευταία μέρα της ζωής του και να αναδειχθεί σε ηγετική μορφή των αντι-βενιζελικων που χρειάζονταν τότε τέτοια στελέχη. Δεν το έκανε. Εγκατέλειψε τα σαλόνια, για τα βουνά της Μακεδονίας, έμεινε ρομαντικός, επεδίωξε τον πραγματικό έρωτα σαν μια χίμαιρα, πολιτεύτηκε ανεξάρτητος, χωρίς ποτέ τελικά να πλησιάσει το περιβάλλον του Βασιλιά.

Ι. Β. Δ. 

 ΠΗΓΗ: ''ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ'' 10 ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟ «ΝΟΥΜΑ» Δ.Π. ΤΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ

Σάββας Ηλιάδης: Αλί και τρισαλί, οικουμενιστές, που συνεχίζετε την χαμαιλεόντεια πορεία σας!

Αλί και τρισαλί, οικουμενιστές, που συνεχίζετε την χαμαιλεόντεια πορεία σας!

Σάββας  Ηλιάδης, δάσκαλος- Κιλκίς

  Περιερχόμενος το διαδίκτυο, διάβασα, κατά σύμπτωση, μιαν είδηση, η οποία ακολουθούνταν και από φωτογραφία, για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές. Μιαν είδηση πολύ επίκαιρη και για τα σημερινά εκκλησιαστικά πράγματα, καθώς οι καιροί «ουχ εισί μενετοί».

     Ο ορθόδοξος επίσκοπος Προύσης εισήγαγε εντός του ιερού βήματος του ορθοδόξου ναού τον παπικό, ο οποίος προσκυνάει την Αγία Τράπεζα και εκείνος καμαρώνει στεκάμενος πλάι του. Τον έβαλε μέσα στο Άδυτον, στο Άβατον τοις πάσιν, πλην των Ορθοδόξων κληρικών, να μαγαρίσει τα Άγια! Και αυτός, εκεί δίπλα, καμαρώνει για το επιτυχές άθλημά του!

     Αυτός ο επίσκοπος και ποιμένας των λογικών προβάτων, τάχθηκε από τον Χριστό να φυλάγει το ποίμνιο, αλλά μάλλον προτιμά να ασελγεί εις βάρος του ποιμνίου. Είναι σαν να λέμε πως ένας πατέρας βάζει μέσα στο σπίτι έναν ξένο άγνωστο, ο οποίος ατιμάζει τα ιερά του και έχει την αξίωση μετά να τον εμπιστεύεται η οικογένειά του. Ασελγεί και ζητάει εμπιστοσύνη και υπακοή από τα θύματά του. Υπάρχει πιο παράλογο πράγμα!

     Μαγάρισες το σπίτι το πατρικό, εσύ ο ίδιος ο πατέρας; Λοιπόν, κατέστρεψες τη συνοχή της οικογένειας. Πλήγωσες τις σχέσεις ενότητας των μελών της! Την άφησες ασκεπή και χωρίς κεφαλή! Δεν είσαι άξιος να παραμένεις και «να παίζεις αυτόν το ρόλο». Όδευε στη μετάνοια!

     Επιβάλλεται όμως να πούμε και δυο λόγια ενημέρωσης πάνω στο θέμα.

     Είναι γνωστό πως μέσα στο Ιερό μπαίνουν μόνον οι κληρικοί και οι άνδρες βαφτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, που έχουν ειδική διακονία. Βέβαια, κατά κάποια οικονομία που γίνεται, μπαίνουν  σήμερα πολλοί, αλλά  χρειάζεται περισσότερη σοβαρότητα και ευλάβεια, για να τολμήσει να μπει κάποιος. Την δε Αγία Τράπεζα δεν μπορεί να την αγγίζει «ευκαίρως ακαίρως» ούτε ο κληρικός.

  Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Διότι στην παρούσα περίπτωση μπήκε στα «Άγια των Αγίων» ένας αιρετικός (αιρεσιάρχης;) συνοδευόμενος από τον ορθόδοξο; ποιμένα. Και όχι μόνο πάλι, αλλά προσκύνησε την Αγία Τράπεζα.  Έγινε  έτσι παράβαση σε κανόνα της Εκκλησίας :«Να μην επιτρέπεται στους αιρετικούς να εισέρχονται στον οίκο του Θεού, εφ’ όσον επιμένουν στην αίρεση». (6ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου).

  Διαβάζοντας λοιπόν την είδηση, ήρθαν στο νου μου κάποιες εικόνες  από τις ακολουθίες στο ναό και έκανα, με πολύ πόνο, μερικές σκέψεις και συγκρίσεις.

  Και εξηγούμαι: Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια των ακολουθιών, τα  μικρά παιδιά, συνήθως της νηπιακής ηλικίας,  ανησυχούν και θέλουν να κινούνται ελεύθερα μέσα στην εκκλησία. Συμβαίνει δε να ξεφεύγουν από τα χέρια των γονιών τους και έχοντας κατά φύση το ανεπίγνωστο, μετακινούνται από δω κι από κει. Κάποια στιγμή μπορεί να πλησιάσουν και προς την Ωραία Πύλη. Τότε είναι που γίνεται χαμός. Μικροί μεγάλοι, αναστατώνονται άπαντες και τρέχουν, για  να προλάβουν μην τυχόν και μπει το παιδάκι μέσα στο Ιερό. Και καλό και  αξιοβράβευτο! Διότι ξέρει και ο πιο απλός βαφτισμένος χριστιανός τι σημαίνει Άγιο Βήμα και Ωραία Πύλη.

  Το ερώτημα λοιπόν προκύπτει αβίαστα: Αφού επιτρέπεται η είσοδος στο άγιο Βήμα διά της Ωραίας Πύλης σε έναν αβάπτιστο, σε έναν αιρεσιάρχη, γιατί να μην επιτρέπεται σε ένα μικρό αγοράκι βαφτισμένο στην αγία κολυμβήθρα της Εκκλησίας; Δε λέω σε έναν μεγάλο σε ηλικία, αλλά σε ένα αθώο πλάσμα, βαφτισμένο με το ορθόδοξο βάφτισμα και μέλος της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας; Σε μια ψυχή που πήρε μέσα του τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και βρίσκεται στην ασφαλή οδό της σωτηρίας;

  Ναι. Αφήστε το, αδελφοί μου, να μπει. Αφήστε το. Δεν πειράζει. Κι ας τολμήσει οποιοσδήποτε «δεσπότης» να αντειπεί με όποια επιχειρήματα. Αφού δίδεται το «δικαίωμα» στον αιρεσιάρχη, πόσο μάλλον στο βαπτισμένο παιδάκι. Μάλιστα, δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση. Ας θυμηθούμε την περίπτωση που ο άγιος Αθανάσιος, όταν ήταν παιδί, επάνω στο παιχνίδι βάφτισε ένα παιδάκι και ο Πατριάρχης θεώρησε το βάπτισμα έγκυρο.

  Είναι απροσδιόριστα τα όρια της Εκκλησίας; Μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει και να βάζει τους δικούς του όρους, επειδή είναι «προϊστάμενος» και ζητάει υπακοή έξω της αληθείας, την οποία μας παρέδωσαν οι άγιοι και το Άγιο Ευαγγέλιο του Χριστού;

  Τελευταία συμβαίνουν πολύ συχνά παρόμοιες ασεβείς αντιεκκλησιαστικές ενέργειες, κυρίως εκτός Ελλάδος. Μήπως δεν ήταν παρόμοιες οι παραχωρήσεις, οι  μεθοδεύσεις και οι αποφάσεις στη σύνοδο  του Κολυμπαρίου; Και δεν κατέστησαν κινητήριες και εχέγγυες δυνάμεις για περισσότερη και ανετότερη οικουμενιστική δράση; Διότι πλείστοι εκ των συμμετεχόντων ήταν  τα ίδια πρόσωπα, που τώρα πρωτοστατούν σε τέτοιες οικουμενιστικές εκτροπές. Τάχα έχουν αλλάξει σε τίποτε;

     Μην νομίζετε, πως παίζοντας με τους ανθρώπους, μπορείτε να παίξετε και με τον Θεό! Αλί και τρισαλί σας, οικουμενιστές!

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 14-1-2018

ΠΗΓΗ: http://aktines.blogspot.gr/2018/01/blog-post_16.html

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (2)

«ἐπὶ μὲν γὰρ Δευκαλίωνος βασιλέος οἴκεε γῆν τὴν Φθιῶτιν, ἐπὶ δὲ Δώρου τοῦ Ἕλληνος τὴν ὑπὸ τὴν Ὄσσαν τε καὶ τὸν Ὄλυμπον χώρην, καλεομένην δὲ Ἱστιαιῶτιν. ἐκ δὲ τῆς Ἱστιαιώτιδος ὡς ἐξανέστη ὑπὸ Καδμείων, οἴκεε ἐν Πίνδῳ, Μακεδνὸν καλεόμενον· ἐνθεῦτεν δὲ αὖτις ἐς τὴν Δρυοπίδα μετέβη, καὶ ἐκ τῆς Δρυοπίδος οὕτως ἐς Πελοπόννησον ἐλθὸν Δωρικὸν ἐκλήθη». 

«όσο βασίλευε ο Δευκαλίων, κατοικούσαν τη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, γιου του Έλληνος, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Κι αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από τη Δρυοπίδα έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό». (Ηρόδοτος Α΄ 56)

«ἐστρατεύοντο δὲ οἵδε· ἐκ μὲν Πελοποννήσου Λακεδαιμόνιοι ἑκκαίδεκα νέας παρεχόμενοι, Κορίνθιοι δὲ τὸ αὐτὸ πλήρωμα παρεχόμενοι τὸ καὶ ἐπ᾽ Ἀρτεμισίῳ· Σικυώνιοι δὲ πεντεκαίδεκα παρείχοντο νέας, Ἐπιδαύριοι δὲ δέκα, Τροιζήνιοι δὲ πέντε, Ἑρμιονέες δὲ τρεῖς, ἐόντες οὗτοι πλὴν Ἑρμιονέων Δωρικόν τε καὶ Μακεδνὸν ἔθνος, ἐξ Ἐρινεοῦ τε καὶ Πίνδου καὶ τῆς Δρυοπίδος ὕστατα ὁρμηθέντες. οἱ δὲ Ἑρμιονέες εἰσὶ Δρύοπες, ὑπὸ Ἡρακλέος τε καὶ Μηλιέων ἐκ τῆς νῦν Δωρίδος καλεομένης χώρης ἐξαναστάντες».

«Στο στρατόπεδο παρατάχτηκαν οι εξής: από την Πελοπόννησο, οι Λακεδαιμόνιοι που έδιναν δεκαέξι καράβια κι οι Κορίνθιοι που έδιναν τον ίδιο στρογγυλό αριθμό που έδωσαν και στο Αρτεμίσιο· κι οι Σικυώνιοι έδιναν δεκαπέντε καράβια, κι οι Επιδαύριοι δέκα, κι οι Τροιζήνιοι πέντε, κι οι Ερμιονείς τρία (όλοι αυτοί, με εξαίρεση τους Ερμιονείς, ανήκουν στο έθνος το Δωρικό και Μακεδνό, κι ήταν αυτοί που κίνησαν τελευταίοι από τον Ερινεό και την Πίνδο και τη χώρα των Δρυόπων· οι Ερμιονείς όμως είναι Δρύοπες, που τους ξεσήκωσαν με τη βία από τη χώρα που σήμερα λέγεται Δωρίδα ο Ηρακλής και οι Μαλιείς)». (Ηρόδοτος Η΄ 43)

«Τοῦ δὲ Ἀλεξάνδρου τούτου ἕβδομος γενέτωρ Περδίκκης ἐστὶ ὁ κτησάμενος τῶν Μακεδόνων τὴν τυραννίδα τρόπῳ τοιῷδε· ἐξ Ἄργεος ἔφυγον ἐς Ἰλλυριοὺς τῶν Τημένου ἀπογόνων τρεῖς ἀδελφεοί, Γαυάνης τε καὶ Ἀέροπος καὶ Περδίκκης, ἐκ δὲ Ἰλλυριῶν ὑπερβαλόντες ἐς τὴν ἄνω Μακεδονίην ἀπίκοντο ἐς Λεβαίην πόλιν».

«Τώρα, έβδομος πρόγονος αυτουνού του Αλεξάνδρου είναι ο Περδίκκας, που απόχτησε τη βασιλική εξουσία των Μακεδόνων, και νά πώς: Από τους απογόνους του Τημένου έφτασαν στη χώρα των Ιλλυριών, φυγάδες από το Άργος, τρία αδέρφια, ο Γαυάνης κι ο Αέροπος κι ο Περδίκκας· κι απ᾽ την Ιλλυρία, περνώντας πάνω απ᾽ τα βουνά, έφτασαν στην Άνω Μακεδονία, στην πόλη Λεβαία». (Ηρόδοτος Η΄ 137-138)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ

Ένας από τους Αγίους πατέρες είπε: 
Ήταν ένας Γέροντας Αναχωρητής, τίμιος, και πήγα μια φορά σ’ αυτόν, όταν ήμουν καταπονημένος από τους πειρασμούς. 

Αυτός ήταν άρρωστος και κατάκοιτος και, αφού τον χαιρέτησα, κάθισα κοντά του και του είπα:
- Κάνε μια ευχή για μένα, πάτερ, διότι πολύ θλίβομαι από τους πειρασμούς των δαιμόνων. 

Και ο γέροντας άνοιξε τα μάτια του και μου είπε:
- Παιδί μου, εσύ είσαι νέος και δε θ’ αφήσει ο Θεός να καταπονηθείς από αβάσταχτους πειρασμούς. 

Κι εγώ του είπα:
- Και νέος είμαι και πειρασμούς έχω από πολύ ενάρετους ανθρώπους. 

Κι εκείνος πάλι μου είπε:
- Λοιπόν, ο Θεός θέλει να σε κάνει σοφό. 

Κι εγώ είπα:
- Πώς θα με κάνει σοφό; Εγώ κάθε μέρα γεύομαι το θάνατο της ψυχής. 

Κι εκείνος αμέσως απάντησε:
- Σώπα, παιδί μου. Είπα ότι σε αγαπά ο Θεός και θα σου δώσει τη χάρη του.
Και πρόσθεσε:
- Να ξέρεις, παιδί μου, ότι τριάντα χρόνια πολέμησα με τους δαίμονες και επί είκοσι χρόνια δε φάνηκε να μη βοήθησε καθόλου ο Θεός. Κι όταν πέρασε το εικοστό πέμπτο, άρχισα να βρίσκω κάποια ανάπαυση, που με τον καιρό γινόταν πιο μεγάλη. 
Μετά το εικοστό έβδομο και το εικοστό όγδοο έτος η ανάπαυση της ψυχής μου γινόταν πολύ πιο έντονη. Και τώρα που περνάει το τριακοστό έτος και κοντεύει να τελειώσει, τόσο στερεώθηκε μέσα μου η ανάπαυση, ώστε δεν μπορώ να την υπολογίσω και να τη μετρήσω.
Και τελείωσε ο γέροντας με αυτά τα λόγια:
- Όταν θελήσω να σηκωθώ για να προσευχηθώ, τρεις ψαλμούς προφταίνω να πω με το στόμα μου και από κει και πέρα, τρεις μέρες να στέκομαι όρθιος, αισθάνομαι έκσταση κοντά στο Θεό και δεν καταλαβαίνω καθόλου κούραση. Βλέπεις τώρα, τι άμετρη ανάπαυση μου προξένησε η πολύχρονη εργασία της υπομονής;.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

ΠΗΓΗ: http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/01/blog-post_105.html

Πῶς ἑωρτάζετο ἡ Πρωτοχρονιὰ

Ἀπὸ τὸν βίον τῶν Βυζαντινῶν

Ἡ 1η Ἰανουαρίου δὲν ἦτο ἀνέκαθεν ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ ἔτους. Ἡ Ἐκκλησία ὥριζεν ὡς «πρωτοχρονιὰ» τὴν 1ην Σεπτεμβρίου. Αὐτὸ ἔγινεν ἀργότερα. Πάντως, ἡ «πρωτοχρονιὰ» δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἀναγνωρισθῇ ὡς ἰδιαιτέρα ἑορτή. Διὰ τοὺς Χριστιανοὺς [ἡ 1η Ἰανουαρίου] ἦτο μόνον ἡ Περιτομὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου.

 Δὲν εἶχον ὅμως καὶ οἱ εἰδωλολάτραι τὴν αὐτὴν γνώμην. Διότι κατὰ τὸ Ρωμαϊκὸν ἡμερολόγιον ἡ 1η Ἰανουαρίου ἦτο ἡμέρα τοῦ Ἰανοῦ. Καὶ ἡ ἑορὴ τοῦ Ἰανοῦ ἀκολουθοῦσε τὴν ἑορτὴν τῶν Βρουμαλίων, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐγίνοντο μεταμφιέσεις καὶ ἀσωτεῖαι. Ἡ κραιπάλη καὶ αἱ διασκεδάσεις ἐσυνεχίζοντο καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τῶν ἑορτῶν αὐτῶν.

Θὰ ἐρωτήσετε ἴσως, ἐὰν αὐταὶ αἱ ἀθλιότητες ἐγίνοντο καὶ κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν μέσων χρόνων, τῆς ἐπικρατήσεως δηλαδὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἔ, λοιπόν, ἐγίνοντο! Ὁ Χριστιανισμὸς ἐπάλαισε σκληρῶς διὰ νὰ νικήσῃ τὴν διαφθορὰν καὶ τὴν ἀσωτείαν. Αἱ παλαιαὶ συνήθειαι δὲν ἀπέθανον μόναι των. Ὁ εἰδωλολατρικὸς κόσμος ἠμύνθη σκληρῶς. Καὶ διὰ νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς, πολλαὶ ἀπὸ τὰς ἀντιχριστιανικὰς αὐτὰς συνηθείας ἔφθασαν μέχρι τῶν ἡμερῶν μας. Βεβαίως αὐτὸ δὲν ἠμπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τὸ συμπέρασμα, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἀσθενέστερος τῶν εἰδωλολατρικῶν συνηθειῶν. Ἀλλοιῶς πρέπει νὰ κρίνωμεν τὰ πράγματα.

Ὁ ἠθικὸς καὶ ἐνάρετος βίος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕν ἀγώνισμα, ἕν ἠθικὸν ἀγώνισμα ποὺ στηρίζεται εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς βουλήσεώς του. Ὁ Θεὸς οὐδένα ὑποχρεώνει νὰ συμμορφωθῇ μὲ τὸ θέλημά Του, χωρὶς βεβαίως νὰ σημαίνῃ αὐτό, ὅτι δὲν τιμωρεῖται ὁ ἄσωτος καὶ ὁ ἀνήθικος ἄνθρωπος.

Κατὰ τὴν Ρωμαϊκὴν λοιπὸν ἐποχὴν καὶ κατὰ τὴν Βυζαντινὴν εἰς ὡρισμένα λαϊκὰ στρώματα ἐγίνοντο διασκεδάσεις πολυήμεροι. Ἐλεύθεροι, δοῦλοι, παῖδες, ἐμέθυον καὶ μετεμφιέζοντο. Εἶναι αὐταὶ αἱ μεταμφιέσεις, αἱ ὁπαῖαι κατόπιν μετετέθησαν εἰς τὰς Ἀπόκρεω. Ἡ πρώτη τοῦ ἔτους τοὺς εὕρισκεν ὅλους μὲ ἕν κύπελλον γλυκοῦ οἴνου ἀνὰ χεῖρας διὰ νὰ ὑπάγῃ, ὡς ἔλεγον, ὅλον τὸ ἔτος καλά. Κατὰ τὴν πρώτην ἡμέραν τοῦ νέου ἔτους ἔτρωγον γλυκίσματα, προσέφερον δῶρα καὶ ἔπαιζον κύβους, ὡς γίνεται σήμερον μὲ τὰ χαρτιά.

[Ὑπῆρχεν ἐπίσης καὶ τὸ ἔθιμον τῆς Βασιλόπιττας. Ἐκεῖνος ποὺ εὕρισκε τὸ χρυσοῦν νόμισμα ἔκανε τὴν λεγομένην κηροδεσίαν. Ἔζωνε δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησίαν μὲ ἕν κερένιο κορδόνι. Ἡ σύνδεσις τοῦ ἐθίμου μὲ τὸν Μέγα Βασίλειον ἐκχριστιάνισε αὐτό].

Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔμεινεν ἀπαθὴς εἰς τὸ θέαμα τῶν βδελυρῶν αὐτῶν ἐκδηλώσεων [ἐκ τοῦ ἐθνισμοῦ]. Ἠγωνίζετο καὶ διεφώτιζε τοὺς ἀνθρώπους περὶ τῆς σημασίας αὐτῶν τῶν ἐθίμων. Καὶ οἱ Πατέρες δὲν ἄφινον εὐκαιρίαν νὰ μὴ καταδικάσουν τὰς «διαβολικὰς πανννυχίδας τῆς εἰδωλολατρείας».

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἤλλαξε τὸν χαρακτῆρα τῶν ἑορτῶν αὐτῶν ἦτο ὁ τρόπος ἑορτασμοῦ ὑπὸ τῶν Χριστιανῶν. Τρόπος σεμνός, ἠθικός, ἐνάρετος καὶ ἀξιομίμητος. Κατὰ τὴν «Ἔκθεσιν τῆς Βασιλείου Τάξεως» τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογεννήτου, τὸ Ἱερὸν Παλάτιον κατὰ τὴν πρώτην Ἰανουαρίου ἑώρταζε τὴν ἑορτὴν τῆς Περιτομῆς καὶ τοῦ Ἁγ. Βασιλείου. Κράτος καὶ Ἐκκλησία ἡνωμένα ἔδιδον τὸ παράδειγμα μιᾶς γενικῆς συμφιλιώσεως καὶ εἰς τὸν λαόν.

Οἱ Χριστιανοί, ὑποδείγματα ἤθους καὶ ἀρετῆς, ἐτίμων τὰς μεγάλας αὐτὰς ἑορτάς. Τὰ κάλλανδα ἐμφανίζονται ἐνωρὶς καὶ οἱ χριστιανόπαιδες τὰ ψάλλουν καθ’ ὅλον τὸ μῆκος τῆς Αὐτοκρατορίας. Ἰδοὺ ἕν δεῖγμα ἀπὸ τὰ χριστιανικὰ κάλλανδα, ποὺ ἔψαλλον οἱ παῖδες τοῦ Βυζαντίου πρὸ 1500 ἐτῶν.

Οἰκοδέσποτα χαῖρε, μετὰ πάντων, οὕς ὁρῶ.

    Ἄρξομεν πρῶτ’ εἰπεῖν, «Χαίρετε πάντες ὦδε».

   Ἀγαλλιᾶσθε παῖδες καὶ ἄλλοι τεσσαράκοντα,

               Eἰς τὸ Σχολεῖον τρέχοντες γράμματα μανθάνοντες.

        Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν φύλαξον τοὺς προύχοντας.

          Ἄλφα: ἀρχηγὸς τῶν ἁπάντων.

Βῆτα: Βασιλεύει Κύριος.

    Γάμμα: Γεννᾶται Χριστός.

   Δέλτα: Διὰ λόγου Θεϊκοῦ.

        Ἔψιλον: Ἔρχεται ἐπὶ τῆς γῆς.

        Ζῆτα: Ζωὴν φέρει τῷ κόσμῳ.

             Ἤτα: Ἥλιος ἔρχεται καὶ σελήνη.

               Θῆτα: Θεὸν προσκυνοῦμεν κ.λπ.

                  («Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ. 250-251 / 24-12-1956, σελ. 8-9)

ΠΗΓΗ: http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/diafora/1301-pws-eortazeto-h-prwtoxronia

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ