Αυτονόητο είναι ότι για να είναι μία Συνοδική απόφαση ορθόδοξη=έγκυρη, θα πρέπει και τα μέλη της (Συνόδου), να είναι Ορθόδοξοι!
Γνωρίζουμε ότι ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (όντως εξαίρετος ιστορικός) ήτο ο κύριος υποκινητής της (μη κανονικής) καθαιρέσεως των ομολογητών Μητροπολιτών όπως είδαμε και στα προηγούμενα άρθρα.
Θα χρησιμοποιήσουμε τους λόγους του Μ. Αθανασίου ο οποίος μας απαριθμεί τους απαραίτητους όρους που πρέπει να έχει μία Σύνοδος για να θεωρείτο ως Ορθόδοξη.
α) Τονίζει ο Μ. Αθανάσιος, γράφων το εξής: «Ού γάρ οίον
τε συνόδω συναριθμηθήναι τους περί την πίστιν ασεβούντας».
''Δεν δύνανται να μετάσχουν της Συνόδου οι περί την πίστιν ασεβούντες''.
(Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260)
Υπήρχαν ''ασεβούντες'' εντός της Συνόδου; Από τους πρωτοπόρους ήτο δυστυχώς αυτός ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος!
Ο μεταρρυθμιστὴς Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἔδρασε οἰκουμενιστικὰ τόσο ὡς ἀρχιμανδρίτης καὶ Καθηγητὴς Πανεπιστημίου (1914-1923), ὅσο καὶ ὡς μητροπολίτης ᾿Αθηνῶν (1923-1938). ᾿Εν πρώτοις, κατὰ τὰ ἔτη 1918-1919, ὡς ἀρχιμανδρίτης ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μαζὶ μὲ τοὺς γνωστοὺς Οἰκουμενιστὰς μητροπολίτη ᾿Αθηνῶν Μελέτιο Μεταξάκη καὶ Καθηγητὴ ᾿Αμίλκα ᾿Αλιβιζᾶτο, εἶχε ἀνεπίσημες θεολογικὲς συζητήσεις μὲ τοὺς ἐν ᾿Αμερικῇ ᾿Επισκοπιανοὺς καὶ ἐν ᾿Αγγλίᾳ ᾿Αγγλικανούς, οἱ ὁποῖες «κατέχουν ἐξαιρετικὴν θέσιν εἰς τὴν σειρὰν τῶν θεολογικῶν ἐπαφῶν» μεταξὺ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν καὶ ᾿Αγγλικανῶν (Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, σελ. 303, ἐκδόσεις «Π.Ι.Π.Μ.», Θεσσαλονίκη 1996· Β. Θ. Σταυρίδου, ᾿Ορθοδοξία καὶ ᾿Αγγλικανισμὸς κατὰ τὸν Κ´ Αἰῶνα, σελ. 13, Θεσσαλονίκη 1960· ᾿Ιω. Χ. Κωνσταντινίδου, «Μελέτιος Μεταξάκης», λ. στὴν «Θ.Η.Ε.», τ. 8, στλ. 967, ᾿Αθῆναι 1966· Β. Θ. Σταυρίδου, «᾿Αγγλικανισμὸς καὶ ᾿Ορθοδοξία», λ. στὴν «Θ.Η.Ε.», τ. 1, στλ. 201-202, ᾿Αθῆναι 1962..)
Κατόπιν, ὡς ἀρχιμανδρίτης ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐγνώριζε πολὺ καλὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ ᾿Εγκύκλιο τοῦ 1920 καὶ ἐργάσθηκε στὶς προοπτικές της.
Εἶναι ἐνδεικτικόν, ὅτι εἶχε παραστῆ, «ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπισκέπτου», στὸ Προκαταρκτικὸ Συνέδριο τῆς Παγκοσμίου Κινήσεως «Ζωὴ καὶ ᾿Εργασία» (Γενεύη, 9-12.8.1920), κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Λουθηρανὸς ἀρχιεπίσκοπος Οὐψάλης τῆς Σουηδίας Σόδερμπλομ (Söderblom) «κρατῶν ἀνὰ χεῖρας τὴν ᾿Εγκύκλιον [τοῦ 1920] τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐξῆρε τὸ περιεχόμενον αὐτῆς»(Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 80..)
Μάλιστα, ὁ ἐπίσης «ἐπισκέπτης» πατριαρχικὸς μητροπολίτης Σελευκείας Γερμανὸς (Στρηνόπουλος) ἐδήλωσε, ὅτι «οἱ σκοποὶ» τῆς Διασκέψεως ἐκείνης «βρίσκονταν σὲ ἁρμονία πρὸς τὴν ᾿Εγκύκλιο [τοῦ 1920], μὲ τὴν ὁποία τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρότεινε τὴν σύσταση μιᾶς “Κοινωνίας ᾿Εκκλησιῶν”...» (Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, ῾Η Συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ῞Ιδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν, σελ. 99, ἐκδόσεις «Τέρτιος», Κατερίνη 1988..)
᾿Επίσης, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος συμμετεῖχε, ὡς ᾿Αντιπρόσωπος τῶν ᾿Εκκλησιῶν τῆς ῾Ελλάδος (μαζὶ μὲ τὸν Οἰκουμενιστὴ ᾿Αμίλκα ᾿Αλιβιζᾶτο) καὶ τῆς Κύπρου, στὴν Προκαταρκτικὴ Συνέλευσι τοῦ Παγχριστιανικοῦ Συνεδρίου «Πίστις καὶ Τάξις» (Γενεύη, 12-20.8.1920).
Οἱ 18 ὀρθόδοξοι ᾿Αντιπρόσωποι, στὸ Συνέδριο αὐτό, «προέβησαν εἰς καταρτισμόν, ΕΠΙ ΤΗι ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ 1920, προγράμματος ἐργασίας τῆς συνδιασκέψεως» αὐτῆς (Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 93.).
Κατὰ τὸν Νικόλαο Zernov, «ἡ ἀθρόα αὐτὴ συμμετοχὴ τῶν ᾿Ορθοδόξων» στὸ Συνέδριο ἐκεῖνο, «δὲν ἦταν ἄσχετη ἀπὸ τὴν ᾿Εγκύκλιο ποὺ εἶχε ἐξαπολύσει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες [᾿Ιανουάριος 1920]» (Μ.Π. Γ. Τσέτση, ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 96.).
Στὸ Συνέδριο αὐτό, ὁ ᾿Αμίλκας ᾿Αλιβιζᾶτος «ἀνέπτυξε τὸ πρόγραμμα τῶν ᾿Ορθοδόξων», εἰπὼν μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς ἐνδεικτικά:
«Τὸ ὑποβαλλόμενον πρόγραμμα ἀποβλέπει τόγε νῦν [ἐπὶ τοῦ παρόντος τοὐλάχιστον] ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ, ἥτις θὰ προλειάνῃ τὸν τελικὸν σκοπὸν τῆς ἐν πίστει καὶ διοικήσει ἑνώσεως αὐτῶν» (Β.Θ. Σταυρίδου - Ε.Α. Βαρέλλα, ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 93.).
Τοῦτο ἀκριβῶς προέβλεπε ἡ ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920 καὶ πραγματοποιήθηκε τὸ 1948 μὲ τὴν ἵδρυσι τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν».
Εν συνεχείᾳ, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὡς μητροπολίτης ᾿Αθηνῶν, κατὰ τὴν ἐνθρόνισίν του (Μάρτιος 1923), ἀναφερόμενος στὴν «ἕνωσιν τῶν λοιπῶν ᾿Εκκλησιῶν καὶ χριστιανικῶν κοινοτήτων μετὰ τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας» καὶ στὸν «καθορισμὸν κοινῆς βάσεως τῶν σχέσεων» μεταξύ των, ἀναμφισβήτητα παραπέμπει στὴν συγκρητιστικὴ θεολογία τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ 1920, ὅταν διακηρύσση τὰ ἀκόλουθα:
«Δέον νὰ συγχρονισθῆ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ δρᾶσις πρὸς τὴν ζωὴν τῆς κοινωνίας, ἀπὸ τῆς ὁποίας φαίνεται σήμερον ἀπομεμακρυσμένη… Ζητοῦντες δὲ τὴν ἕνωσιν τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν καὶ χριστιανικῶν κοινοτήτων μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέον, πρὸ παντὸς νὰ ἐπιδιώξωμεν τὴν πραγματικὴν ἑνότητα καὶ ἀδιάλειπτον ἐπικοινωνίαν καὶ συναντίληψιν τῶν δογματικῶς συνηνωμένων αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, τὸν συντονισμὸ τῶν ἐνεργειῶν αὐτῶν ὑπὸ τὴν πνευματικὴν πάντοτε ἡγεσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τὸν καθορισμὸν κοινῆς βάσεως τῶν σχέσεων πρὸς τὰς ἑτεροδόξους Ἐκκλησίας καὶ χριστιανικὰς κοινότητας… Πρὸς τοιαύτην συνεργασίαν καὶ ἀλληλεγγύην δὲν εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεσις ἡ δυσεπίτευκτος, δυστυχῶς, δογματικὴ ἕνωσις διότι ἀρκεῖ ἡ ἕνωσις τῆς ἀγάπης τῆς χριστιανικῆς, ἥτις ἄλλως τε, δύναται νὰ προλειάνη τὴν ὁδὸν πρὸς τὴν τελείαν ἕνωσιν τὴν πρὸς αὐτὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀνταποκρινομένην…»
Εἶναι ἐξόχως ἐνδεικτικόν, ὅτι ὁ ἀρχιερεύς, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε τὴν 23.10.1938 τὸν ἐπικήδειο τοῦ ἐκδημήσαντος Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἐπαινοῦσε αὐτόν, διότι ἐκτὸς τῶν ἄλλων, «ὁ ἐκλιπὼν Πρωθιεράρχης» ἐκαλλιέργησε τὸν «πρὸς τὰς ξένας ᾿Εκκλησίας φιλικὸν σύνδεσμον», «διέθρεψε τὸν φλογερὸν πόθον πρὸς συνεννόησιν μετ᾿ αὐτῶν» καὶ «τοσούτους κατέβαλε κόπους, ὑπερανθρώπως ἐργασθεὶς» ὑπὲρ τῆς «ἑνώσεως πασῶν τῶν χριστιανικῶν ᾿Εκκλησιῶν» (.Περιοδ. ᾿Εκκλησία, ἀριθ. 43-44/29.10.1938, σελ. 355).
Ο ἀείμνηστος ἀρχιμανδρίτης Θεόκλητος (Στράγκας), ἱστορικὸς τῆς᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, τὴν περικοπὴ αὐτὴν τοῦ ἐπικηδείου λόγου, ἐσχολίασε ὡς ἑξῆς:
«Δηλαδὴ μετὰ τὸν Μελέτιον [Μεταξάκην] ἦτο καὶ αὐτὸς [ὁ Χρυσ. Παπαδ.] φιλοικουμενιστής, ἔτι δὲ καὶ φιλο-ενωτικός» (᾿Αρχιμανδρίτου Θεοκλήτου Α. Στράγκα (†), ᾿Εκκλησίας ῾Ελλάδος ῾Ιστορία ἐκ πηγῶν ἀψευδῶν (1817-1967), τ. Γ´, σελ. 2160, ὑποσημ. 1, ᾿Αθῆναι 1971).
Στο περιοδικόν «Ανάπλασις» διαβάζουμε επιστολή η οποία αποστέλλεται προς τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο από τον γνωστό πρωτοπόρο ''Οικουμενιστή'' Robert H. Gardiner:
Robert H. Gardiner
«Προς τον αξιώτατον πατέρα, Χρυσόστομον Παπαδόπουλο Αρχιμανδρίτην, διευθυντήν της ιεράς Ριζαρείου Σχολής Αθήνων
Αξιότιμε Πάτερ,
Έδοξέ μοι καλόν ν’ αρχίσω τούτο το γράμμα προς υμάς μετά των λέξεων του Αγίου Κλήμεντος του πρώτου, εν τη πρώτη του επιστολή προς Κορινθίους·«Προσπέσωμεν τω Δεσπότη και κλαύσωμεν ικετεύοντες αυτόν, όπως ίλεως γενόμενος επικαταλλαγή ημίν και επί την σεμνήν της φιλαδελφείας ημών αγνήν αγωγήν αποκαταστήση ημάς». Όλα γαρ τα φοβερά δυστυχήματα α εν τω παρόντι καιρώ η πεπολιτισμένη Ευρώπη υποφέρει, εν τη λήθη των θείων του Σωτήρος ημών εντολών την εαυτών ρίζαν τε και αιτίαν ευρίσκουσιν. Ανάγκη λοιπόν όλαι αι Εκκλησία εν τη οικουμένη το του Ιησού Χριστού βασίλειον αυξάνουσαι, και τον Ιησούν Χριστόν ως τον ενσαρκωθέντα Θεόν και τον μονογενή Υιόν του Πατρός προσκυνούσαι, να συνεργάζωνται και τας παλαιάς των εαυτών διχονοιών αποβάλλουσαι, την ειρήνην τε και την ομόνοιαν εν τω του Ιησού Χριστού ποιμνίω πάλιν εγείρειν πειρώσιν.
Ταύτην την επιθυμίαν της των Εκκλησιών ενώσεως ανελουμένη η Επισκοπική Αμερικανική Εκκλησίας, η μετά της μεγίστης σεμνότητος αγαπώσα τας αγίας και αποστολικάς της Ανατολής Εκκλησίας, εν τη πλήρει των εαυτής μέλων συνελεύσει, τυχούση εν τω μηνί του Οκτωβρίου 1910, απεφάσισε να προσκαλέση όλας τας χριστιανικάς Εκκλησίας εις οικουμενικήν τινα συνομιλίαν, όπως εν τω πνεύματι της του Ιησού Χριστού φιλαδελφείας τα αιτιάματα της των Εκκλησιών διαχωρίσεως ακριβώς εξετάζωσί τε και αναιρώσιν. Ως γαρ γράφει ο άγιος Κλήμης, «αγάπη σχίσμα ουκ έχει, αγάπη ου στασιάζει, αγάπη πάντα ποεί εν ομονοία». Ταύτα σκοπούντες, προσκαλούμεν και υμάς, αξιότιμε Πάτερ, να την ημετέραν συνεργασίαν ημίν ευχαρίσητε. Εγνώκαμεν γαρ την δεινοτάτην υμών επιστήμην, ιδίως όσον αφορά την εκκλησιαστικήν της Ανατολής ιστορίαν, και εγνώκαμεν δη και υμάς ως θερμότατον φίλον της αδελφικής των Εκκλησιών ενώσεως υπό της θείου του Ιησού Χριστού εξουσίας. Στέλλομεν λοιπόν προς υμάς τα αγγλικά βιβλιάρια τα εκδοθέντα υπό της συνελεύσεως της Επισκοπικής Αμερικανικής Εκκλησίας, και ελπίζομεν ότι εκ της διαγνώσεως αυτών τα φρονήματά τε και τους σκοπούς ημών πληρέστατα καταλάβητε. Καρπεράν επίσης τρέφομεν ελπίδα ότι διά τινών σημειώσεων εν τοις περιοδικοίς, ων περίφημος υπάρχετε συνεργάτης, το μέγα παραλαμβανόμενον της ημετέρας Εκκλησίας γνωστόν ποιήσητε. Τοιουτοτρόπως τα της φιλίας αισθήματα, τα οποία την τε Επισκοπικήν Αμερικανικήν Εκκλησίαν και τας Ορθοδόξους της Ανατολής Εκκλησίας ευνοία συνάπτουσιν, αναμφιβόλως ισχυρότερα γενήσονται, και ευκαίρως αρίστους θ’ αποφέρωσι καρπούς. Μετά των ενθερμοτάτων εκφράσεων της ημετέρας ευγνωμοσύνης τε και φιλίας.
Γραμματεύς
Robert H. Gardiner
(«Ανάπλασις» 5/2/1915 και http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2012/09/1915.html)
Αν όντως λοιπόν δεν πρέπει να μετάσχουν της Συνόδου οι «περί την πίστιν ασεβούντες» όπως μας λέγει ο Μ. Αθανάσιος, τότε ο πρώτος που δεν έπρεπε να μετάσχει, είναι αυτός ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος! Πόσα θα είχαν αποφευχθεί αν είχαν εισακουστεί, τότε, όσοι ζητούσαν να απομακρυνθεί-παραιτηθεί....!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
