Σχόλιο σε απαίτηση να βλασφημείται ο Θεός νόμιμα! (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη12η Μαρτίου 2018.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΝΑ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΟΜΙΜΑ!

  Η βλασφημία, η προσβολή κατά του Θεού, είναι προφανώς μια από τις έσχατες μορφές κατάπτωσης του ανθρώπου. Μια ακραία μορφή εναντιώσεως και ανταρσίας κατά του Δημιουργού του. Μια παράλογη διάθεση και ενέργεια, μέσω της οποίας ο υβριστής νομίζει ότι μπορεί να πλήξει, ή να απαξιώσει τον απόλυτα απαθή Θεό. 

Ο μεταπτωτικός άνθρωπος αφότου έπαυσε να βρίσκεται σε κοινωνία με το Θεό, έφθασε σε κατάσταση πνευματικού σκοτισμού. Στην κατάσταση αυτή ευρισκόμενος, άρχισε να πιστεύει ότι υπεύθυνος για τις ποικίλες θλίψεις, τη φθορά  και τον θάνατο, τα οποία υπομένει στην παρούσα ζωή, είναι ο Θεός. Την δική του αποκλειστική ευθύνη για την τραγωδία του την απέδωσε στο Δημιουργό του. Αδυνατεί πλέον να διακρίνει ότι ο μόνος υπεύθυνος για τα θλιβερά επακόλουθα της πτώσεώς του  είναι αυτός ο ίδιος και κανένας  άλλος. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσει σιγά - σιγά έχθρα προς Αυτόν, ώστε να φθάσει τελικά στο σημείο να βλασφημεί το Θεό. Στην εποχή μας εποχή εσχάτης αποστασίας, η βλασφημία έχει φθάσει στο αποκορύφωμά της. Ο σύγχρονος άνθρωπος σήμερα ζητάει, όχι απλά να βλασφημεί το Θεό και κάθε ιερό πρόσωπο και πράγμα, αλλά να το κάνει και νόμιμα, με τη σφραγίδα και την προστασία του κράτους!

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από δημοσίευμα στην εφημερίδα των Αθηνών «Εφημερίδα των Συντακτών» (22-2-2018), με τίτλο: «Τα σύγχρονα κράτη, το ένα μετά το άλλο, κατάργησαν νομοθετικά το αδίκημα της βλασφημίας». Πρόκειται για συνέντευξη του κ. Δημήτρη Δημούλη, καθηγητή του Συνταγματικού και Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Bandeirante του Sao Paulo, με αφορμή κάποιο δημοσίευμά του με τίτλο: «Αγγλία, Γαλλία, Δανία. Γ…ώ την Παναγία…»! Στην ερώτησή του από το δημοσιογράφο: «Τι ακριβώς θέλετε να μας πείτε, κ. καθηγητά;», απάντησε: «Τι σημαίνει “τιμωρούμε όποιον προσβάλλει τα θεία”; Μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι σε μια κοινωνία σχεδόν όλοι πιστεύουν στα “θεία” και όποιος τα προσβάλλει πρέπει να κατασταλεί. Δεύτερον, ότι το κράτος ελέγχεται από μια θρησκευτική ομάδα που επιβάλλει τις αντιλήψεις της στους υπόλοιπους. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που προστατεύεται δεν είναι ο Θεός (που, όπως λέει ο Δημήτρης Χριστόπουλος, δεν έχει ανάγκη εισαγγελέα), αλλά οι κυρίαρχες ιδεολογίες που επιβάλλουν φίμωτρο στις άλλες απόψεις»! Παιδαριώδης συλλογισμός! Ποιος ισχυρίστηκε ποτέ, ότι με τη βλασφημία προσβάλλεται ο απόλυτα απαθής και άτρεπτος Θεός; Ποιος του είπε ότι με την απαγόρευση της βλασφημίας προστατεύεται ο Θεός; Ποιος ισχυρίστηκε ότι σε μια κοινωνία όλοι πιστεύουν στα θεία και ως εκ τούτου υπάρχει η απαγόρευση της βλασφημίας; Η υπόθεσή του ότι «το κράτος ελέγχεται από μια θρησκευτική ομάδα που επιβάλλει τις αντιλήψεις της στους υπόλοιπους», δηλαδή την Εκκλησία, είναι «η λουκουμόσκονη» των λογίς εκκλησιομάχων, η οποία απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα. Η Εκκλησία, όχι μόνο δεν μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή της στο κράτος, αλλά αντίθετα, εκείνο «ροκανίζει» αναίσχυντα και προκλητικά Εκείνη! Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις συναγωνίζονται, ποια θα πλήξει περισσότερο την Εκκλησία και το ορθόδοξο αίσθημα του λαού μας, με άθλια και αντίχριστα νομοθετήματα, τα οποία, παρ’ όλες τις αντιδράσεις Της, δεν μπορεί να τα αποτρέψει.

 Δεν προστατεύεται λοιπόν ούτε ο Θεός, ούτε επιβάλλεται από την Εκκλησία η απαγόρευση της βλασφημίας, αλλά πρόκειται για θεμελιώδη αρχή της κοινωνίας  και της δημοκρατίας, ο σεβασμός της πίστης του άλλου. Η διακράτηση της θρησκευτικής ειρήνης και δι’ αυτής της κοινωνικής συνοχής.  Όταν λέμε σεβασμό στην πίστη του άλλου, δεν εννοούμε την αποφυγή της ομολογίας της πίστεώς μας, ή της κριτικής, αλλά την αποφυγή της κακόβουλης δόλιας υβριστικής προσβολής. Κάποιοι θέλουν να βλέπουν την κριτική της Εκκλησίας στις αιρέσεις και τις θρησκείες του κόσμου, ως υβριστική προσβολή των άλλων. Αυτή είναι μια φθηνή δικαιολογία και μια προσπάθεια σπίλωσης της Εκκλησίας, διότι κριτική δεν κάνει μόνον Αυτή, αλλά και οι αιρετικές και παραθρησκευτικές ομάδες. Και μάλιστα, ενώ αυτές με πολύ πιο σκληρό και απαξιωτικό τρόπο κριτικάρουν την Εκκλησία, οι χριστιανομάχοι ουδέποτε διανοήθηκαν να τις στηλιτεύσουν. Μόνο στην Εκκλησία αρνούνται το δικαίωμα να έχει λόγο! Τόσο «δημοκρατικά»!

   Οι αρχές της δημοκρατίας επιτάσσουν τον σεβασμό των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων. Η πίστη στο Θεό, οι φιλοσοφικές ιδέες και κοινωνικές αντιλήψεις είναι αγαθά συνταγματικά κατοχυρωμένα και ως εκ τούτου  πρέπει να γίνονται σεβαστά και γι’ αυτό ο νομοθέτης οφείλει να τα περιφρουρήσει. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να προσβάλλει, βλασφημώντας και ασχημονώντας, τα πιστεύω κανενός! Γιατί η πίστη κάθε ανθρώπου αποτελεί το οντολογικό του θεμέλιο, γι’ αυτό και η «προσβολή θρησκευτικής ειρήνης», τίθεται ως διακινδυνευόμενο έννομο αγαθό στις διατάξεις 198 και 199 του Ποινικού Κώδικα. Αυτό δεν το επιβάλλουν μόνον οι νομοθεσίες, αλλά και η κοινή λογική και ο πολιτισμός. Εν προκειμένω εμείς πιστεύουμε στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και ευλαβούμαστε τα ιερά πρόσωπα της χριστιανικής μας πίστης, ως αναφαίρετο δικαίωμά μας. Το ίδιο δικαίωμα βέβαια προβάλλουν και εκείνοι που θέλουν να βλασφημούν τα θεία, χωρίς όμως να μπορούν να δικαιολογήσουν, ποια αναγκαιότητα, ή πιο ατομικό δικαίωμα ικανοποιείται με το να βλασφημούν τη δική μας πίστη! Και εν πάσει περιπτώσει, μέχρι που φθάνουν τα δικαιώματα των βλασφήμων και που σταματούν τα δικαιώματα των πιστών; Γιατί να έχουν το δικαίωμα κάποιοι να βλασφημούν την πίστη κάποιων άλλων και να μην έχουν και εκείνοι το δικαίωμα να μην βλασφημείται η πίστη τους; Αλλά και, εφόσον εκείνοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, τότε γιατί βλασφημούν ένα ανύπαρκτο, (για κείνους), ον; Δεν είναι αυτό παραλογισμός;

  Λέει στη συνέχεια ο κ. καθηγητής: «Φυλακίζουν, λογοκρίνουν, διώκουν, καίνε, ακόμη και σκοτώνουν τους άπιστους. Τα συνταγματικά κράτη κατέστησαν τη θρησκεία ιδιωτικό ζήτημα. Πιστεύει όποιος θέλει και σε ό, τι θέλει. Η δυσμενής διάκριση και η καταστολή όσων δεν ακολουθούν τις κυρίαρχες θρησκείες είναι απόλυτα αντισυνταγματικές. Θίγουν την ελευθερία γνώμης και τη θρησκευτική ελευθερία. Εάν ο μητροπολίτης έχει δικαίωμα να πιστεύει στον Χριστό, εγώ έχω το ίδιο δικαίωμα να τον θεωρώ αγύρτη». Διερωτώμεθα: Σε ποια χώρα ζει ο άνθρωπος; Έχει σχέση με την πραγματικότητα, ή ζει σε μια δική του εικονική πραγματικότητα, την  οποία υπαγορεύουν οι ατομικές του ιδεοληψίες; Πότε διαπίστωσε να εξαπολύει διωγμούς η Ορθόδοξη Εκκλησία μας και μάλιστα μέχρι θανάτου; Πόσους απίστους είδε να χώνει στη φυλακή, να διώκει, να καίει και να σκοτώνει; Αντίθετα λογοκρισίες, διώξεις, φυλακίσεις και φόνους «απίστων» συναντούμε στις θρησκείες του κόσμου, (Ισλάμ, Ινδουισμός, Σιχ, κλπ) και σε ομάδες εκτός της Εκκλησίας. Θυμίζουμε ακόμη στον κ. καθηγητή ότι λογοκρισίες, διώξεις, φυλακίσεις και εκατομμύρια θανάτους σε αθώους  ανθρώπους, των οποίων το μόνο αμάρτημα ήταν ότι πιστεύουν στο Θεό, έκαμαν οι άθεοι, αιμοσταγείς μαρξιστές τον περασμένο αιώνα, γράφοντας τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας. Σελίδες φρίκης και θηριωδιών, αφήνοντας πίσω τους τα πλέον απάνθρωπα φρικιαστικά μνημεία, για να θυμίζουν στις κατοπινές γενιές την βαρβαρότητα της αθεΐας! Γιατί δεν είχε την ευθυκρισία ο κ. καθηγητής να κάνει μια έστω στοιχειώδη διάκριση; Επίσης πού είδε την «δυσμενή διάκριση και καταστολή όσων δεν ακολουθούν» την Ορθόδοξη πίστη στην Ελλάδα; Μπορεί να μας αποδείξει ότι, με ευθύνη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, θίγεται η «ελευθερία γνώμης και η θρησκευτική ελευθερία» στην πατρίδα μας; Αν θέλει να ψάξει, που εφαρμόστηκε η παντελής απαγόρευση της «ελευθερίας γνώμης και της θρησκευτικής ελευθερίας», ας ανατρέξει στην ιστορία του αθεϊσμού και όχι πολύ μακριά μας (χρονικά και τοπικά), στην γειτονική μας Αλβανία, όπου δια νόμου απαγορεύτηκε το δικαίωμα να θρησκεύουν οι πολίτες της από το αιμοσταγές αθεϊστικό μαρξιστικό καθεστώς!

  Στη συνέχεια «μπαίνει στο ψητό»: «Τα σύγχρονα κράτη, το ένα μετά το άλλο, κατάργησαν νομοθετικά το αδίκημα της βλασφημίας. Σε ορισμένα κράτη, ο νομοθέτης δίστασε και τα δικαστήρια κήρυξαν την αντισυνταγματικότητα (Ιταλία). Στην Ελλάδα οι κυβερνώντες έχουν πάγια συμμαχία με θρησκευτικούς μηχανισμούς. Γι’ αυτό και η βλασφημία και τα άλλα μέσα θρησκευτικής λογοκρισίας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Ο Έλληνας νομοθέτης φοβάται πολιτικά να καταργήσει τη βλασφημία, παρότι η σημερινή κυβέρνηση το υποσχέθηκε επανειλημμένα». Ζητά να εφαρμοστεί και στη χώρα μας το αίσχος και η ασυδοσία της αποστατημένης Δύσεως, όπου ο ευρωπαίος άνθρωπος κήρυξε «πόλεμο» εναντίον του Θεού, φυσικά όχι του αληθινού, αλλά του ανύπαρκτου «Θεού» του Παποπροτεσταντισμού. Αυτός ο Θεός δεν υπάρχει, είναι δημιούργημα αρρωστημένων μυαλών των φεουδαρχών, για την ποδηγέτηση των υπηκόων τους. Ένας τυραννικός και απάνθρωπος «Θεός», ο οποίος ζητάει αίμα και εκδίκηση για να καταλαγιάσει ο θυμός του και να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του, είναι εχθρός του ανθρώπου. Προφανώς ο κ. καθηγητής, δεν είναι σε θέση να διακρίνει τον αληθινό Θεό της Ορθοδοξίας, τον απαθή και γεμάτο αγάπη και συμπόνια για τον άνθρωπο, από τον ψεύτικο της Δύσεως, και ως εκ τούτου, νομίζει ότι μπορεί να βλασφημείται! Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του το γεγονός ότι ένα πλήθος ανθρώπων σήμερα έχουν μοναδικό στήριγμα και παρηγοριά τους τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Προκαλεί, λοιπόν με το να απαιτεί να βλασφημείται νόμιμα η πίστη αυτών των ανθρώπων!

  Κλείνοντας, θα επαναλάβουμε αυτό που πολλές φορές έχουμε τονίσει. Τα σημεία των καιρών, ένα από τα οποία είναι και το φοβερό αμάρτημα της βλασφημίας, δείχνουν ξεκάθαρα ότι η ανθρωπότητα έχει εισέλθει πλέον στην τελική ευθεία της εσχατολογικής εποχής. Οι άνθρωποι των εσχάτων, σύμφωνα με την πρόρρηση του αποστόλου Παύλου «έσονται … βλάσφημοι», (Β΄Τιμ.3,1), θα υπερβούν κάθε όριο ασέβειας και όπως μεγαλειωδέστατα προείδε ο ιερός συγγραφέας της Αποκαλύψεως, «εκαυματίσθησαν οι άνθρωποι (σ.σ. των εσχάτων) καύμα μέγα, και εβλασφήμησαν οι άνθρωποι το όνομα του Θεού του έχοντος εξουσίαν επὶ τας πληγὰς ταύτας, και ου μετενόησαν δούναι αυτώ δόξαν … και εμασώντο τας γλώσσας αυτών εκ του πόνου, και εβλασφήμησαν τον Θεὸν του ουρανού εκ των πόνων αυτών και εκ των ελκών αυτών, και ου μετενόησαν εκ των έργων αυτών» (Αποκ.16,9-11)! Το να ζητούν λοιπόν σήμερα άνθρωποι να βλασφημούν νόμιμα το Θεό, είναι δυστυχώς προάγγελος τραγικών αποκαλυπτικών εξελίξεων για την ανθρωπότητα! Το ποτήρι της ανομίας ξεχείλισε…

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΠΗΓΗ: http://aktines.blogspot.gr/2018/03/blog-post_12.html

Χαιρετισμός του Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ.κ. Θεοδώρου Β’ στο Παγκόσμιο Συνέδριο Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού, του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών

Χαιρετισμός της Α.Θ.Μ. του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β’ στο Παγκόσμιο Συνέδριο Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού, του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, με θέμα: «Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν» (Γαλ. 5,25), (8 –13 Μαρτίου, Αρούσα Τανζανίας).

**********

Αγαπητοί Σύνεδροι,

Με την ευκαιρία των εργασιών του Παγκοσμίου Συνεδρίου Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού του Π.Σ.Ε. στην Αφρικανική Ήπειρ, από την Έδρα του σεπτού Παλαίφατου Ελλονορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, την Μεγάλη Πόλη της Αλεξάνδρειας, χαιρετίζουμε τους συνέδρους που προέρχονται από όλες τις χώρες του κόσμου, από τις πέντε Ηπείρους και προσευχώμαστε μαζί σας, με τη βοήθεια του Θεού, για την ευόδωση των θεμάτων που θα εξετάσει το Συνέδριο, για ένα καλύτερο μέλλον για τη Παγκόσμια Κοινωνία, με τη συμβολή των Χριστιανών, για την ειρηνική συνύπαρξη των Λαών και τη κοινωνική ευημερία.

Η συμβολή του Παγκοσμίου Συνεδρίου Ιεραποστολής, που ξεκίνησε το 1910, στάθηκε το πρώτο σημαντικό βήμα για να ωριμάσει η πρωτοβουλία των Εκκλησιών μας, μετά τις μεγάλες τραγωδίες που έζησε η Ανθρωπότητα με τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, να δημιουργηθεί το Π.Σ.Ε, το ίδιο έτος που οργανώθηκε και ο ΟΗΕ, το 1948, για τη προστασία της Παγκόσμιας Ασφάλειας και την ειρηνική λύση πολύπλοκων προβλημάτων μέσω του διαλόγου.

Όπως εύστοχα τόνισε και ο Προκάτοχος μου εκ των Προέδρων του Π.Σ.Ε., μακαριστός Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, «οι πρωτεργάτες της Οικουμενικής Κίνησης,  ως γνήσιοι Μαθητές του Χριστού συνειδητοποίησαν τις ευθύνες τους για την ενότητα του Χριστιανισμού και την ενίσχυση της ορατής ενότητας της Εκκλησίας».  Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κινήθηκαν και οι εργασίες του Παγκοσμίου Συνεδρίου Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού, που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά πριν 60 έτη στην Αφρική, στην Γκάνα.

Συγχαίρουμε ιδιαίτερα τα Μέλη της Επιτροπής Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού, τα Μέλη του προσωπικού του ΠΣΕ και της Κεντρικής Επιτροπής, για το θέμα και τη προετοιμασία του σημαντικού αυτού συνεδρίου που, όπως άριστα γνωρίζετ,ε θα κινηθεί σε τέσσερις κατευθύνσεις.

Α. Η διακονία και η θεολογία της Ιεραποστολής σήμερα και ο ρόλος της για την ενότητα των Χριστιανών, τον επανευαγγελισμό όσων λέγονται Χριστιανοί αλλά τα έργα αυτών απέχουν εκ των έργων του Ιησού Χριστού και των Μαθητών του, καθώς επίσης και για τον ευαγγελισμό των Λαών που ακόμη δεν είχαν την ευκαιρία να ακούσουν το Λόγο του Χριστού.

Β. Η οικουμενική διάσταση του Συνεδρίου για το ρόλο της Ιεραποστολής και του Ευαγγελισμού, για την ενίσχυση της ορατής ενότητας και συνεργασίας των Εκκλησιών, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που απειλούν σήμερα την υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης και της ευημερίας των Λαών. Όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να προβληματισθούν για το  ρόλο της Ιεραποστολής, για την συμφιλίωση των Λαών, για κοινωνική δικαιοσύνη, για την εξάλειψη της φτώχειας, για ίσες ευκαιρίες παιδείας, υγείας και διατροφής για τα άπορα και ορφανά παιδιά, ως επίσης και για την προτεραιότητα στο διάλογο της αγάπης και της κατανόησης για αλληλοσεβασμό και ανεκτικότηταν για την αντιμετώπιση συνεχόμενων εμπόλεμων και βίαιων συρράξεων και την πρόληψη αυτών.

Γ. Το σημαντικό αυτό συνέδριο, αφού γίνεται στην Αφρική, να γίνει ευκαιρία για να ακουστεί η φωνή της Αφρικανικής Ηπείρου, όχι μόνο για να τονισθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Λαοί της Αφρικής, αλλά για να δούμε και τα αίτια που τα προκαλούν, έτσι ώστε οι κοινωνικές αδικίες που ζούμε σήμερα στο Πλανήτη μας σε βάρος εκατομμυρίων ανυπεράσπιστων παιδιών, ιδιαίτερα στην Αφρική, να εξαλειφθούν.

Δ. Είναι σημαντικό ότι ανάμεσα στους  συμμετέχοντες συνέδρους στις εργασίες του Συνεδρίου αυτού, έχουν ιδιαίτερη παρουσία οι νέοι μας και, μάλιστα η για πρώτη φορά, αξιόλογη πρωτοβουλία της οργανώσεως Θεολογικού Σεμιναρίου, για εκατό νέους Θεολόγους από όλες τις Ηπείρους, προκειμένου να στελεχώσουν τις Εκκλησιαστικές μας Σχολές, για την Χριστιανική εκπαίδευση.

Με την ευκαιρία της επικοινωνίας μου μαζί σας, επιτρέψετε μου να στρέψω τη προσοχή σας στις ευθύνες των Χριστιανών για το πρόβλημα των Μεταναστών  και των Προσφύγων, που αποτελεί σήμερα κορυφαίο πρόβλημα του κόσμου που ζούμε, κι οφείλουμε όλοι μας μέσα από την Ιεραποστολική μας διακονία, να δώσουμε προτεραιότητα, όχι μόνο ως χριστιανικό καθήκον, αλλά κι ως αυτονόητη ηθική ευθύνη του κάθε ανθρώπου.  Χαίρομαι μάλιστα που, όπως με έχει πληροφορήσει και ο εκπρόσωπος του Πατριαρχείου μας και ημών, Σεβ. Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε κ.Σεραφείμ, μέλος της Κεντρικής και Εκτελεστικής Επιτροπής του ΠΣΕ, το θέμα αυτό θα έχει κεντρική θέση στις εργασίες του Συνεδρίου σας.

Θα ήθελα λοιπόν να τονίσω ότι, για τον κάθε χριστιανό που επιθυμεί να βιώσει το θέμα του Συνεδρίου σας «εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν» (Γαλ. 5, 25), οφείλει με την αρετή της διάκρισης να βλέπει τον κάθε μετανάστη και κάθε πρόσφυγα, ως ευλογία Θεού.

Η Χριστιανική διδασκαλία δείχνει μία ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στον μετανάστη και τον πρόσφυγα. Άλλωστε και ο ιδρυτής Της, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, αρχίζει την επίγεια ζωή Του ως πρόσφυγας, όταν η αγία Οικογένεια καταφεύγει στην Αίγυπτο για να σωθεί από την απειλή του Ηρώδη (Ματθ. 2, 13-15) και συνεχίζει την επίγεια δράση Του, ως μετανάστης, μη έχων που να κλίνει την κεφαλήν Του. Γι’ αυτό, ο σεβασμός του ανθρωπίνου προσώπου, η αναγνώριση του Ιδίου του Χριστού στο πρόσωπο του πρόσφυγα και του μετανάστη, επομένως και η απόρριψη κάθε μορφής συμπεριφοράς που προσβάλλει, υποβαθμίζει, αδικεί ή απειλεί τον πρόσφυγα και το μετανάστη, ο οποίος είναι εικόνα του Θεού, αποτελεί ζήτημα γνησιότητος της πίστεώς του και βεβαίωσης για την ορθή πορεία του στα ίχνη του Χριστού, των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας.

Ποιός λοιπόν, είναι ο «άλλος», ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, ο «ξένος» για την Εκκλησία;

Ο «άλλος»,  ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, ο «ξένος», είναι ο αδελφός μου.

Συνεπώς, αφού είναι ο αδελφός μου, τότε δεν πρέπει να υπάρχει αντίθεση και φιλονικία, ούτε ακόμη και στην περιοχή της διανοίας: «Οὐ μισήσεις τόν ἀδελφόν σοῦ τῇ διανοίᾳ σου» (Λευτ. 19, 17). Και όχι μόνο να μην μισήσεις, αλλά να μην καλλιεργείς ακόμη και το ψέμα εις βάρος του αδελφού σου. Απεναντίας, θα πρέπει να ανοίξεις το χέρι σου και να σταθείς βοηθός του: «Ἀνοίγων ἀνοίξεις τήν χείραν σοῦ τῳ ἀδελφῷ σοῦ τῷ πένητι καί τῷ ἐπιδεομένῳ» (Δευτερονόμιον 15, 11). Δηλαδή, να ανοίξεις το χέρι σου και να γίνεις συμπαραστάτης στον αδελφό σου. Σ’ αυτόν που είναι πτωχός και έχει την ανάγκη σου.

Ο «άλλος», ο μετανάστης και ο πρόσφυγας, ο «ξένος», είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Στο πρόσωπο του «άλλου», του «ξένου» συναντώ τον Ίδιο τον Χριστό. Ο «άλλος» είναι η σωτηρία μου και, από τη σχέση που έχω μαζί του, εξαρτάται η είσοδός μου στη Βασιλεία των Ουρανών. Ο Ίδιος ο Χριστός στο πρόσωπο του «άλλου», του «ξένου», του συνανθρώπου μου, τοποθετεί τον εαυτό Του.

Ο Κύριος μάς δίδαξε ότι, το μοναδικό κριτήριο για να είναι ο κάθε πιστός δίπλα Του, μέσα στην Εκκλησία Του, είναι η Αγάπη. Ειδικότερα, μάς δίδαξε ότι ως Χριστιανοί, πρέπει να αισθανόμαστε την ανάγκη να δώσουμε απεριόριστη Αγάπη προς τον πλησίον, ιδιαίτερα τον εμπερίστατο, ειδικότερα δε τον πρόσφυγα και τον μετανάστη, τον «ξένο», τον οποίο καλούμαστε να «συναγάγουμε» και να φροντίσουμε.

Η φιλανθρωπική μας φροντίδα προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, πρέπει να είναι ένα από τα σπουδαιότερα καθήκοντα του χριστιανού, γιατί έχει ως κίνητρό της την αγάπη προς τον πλησίον.

Ποια, όμως είναι η έννοια του «πλησίον»;

Πλησίον «κατά την χριστιανική διδασκαλία δεν είναι μόνο ο τοπικά ή κοινωνικά πλησίον, ο συγγενής, ο ομοεθνής ή ο ομόθρησκος και ομόδοξος (…). Ο πλησίον δεν προσδιορίζεται με εξωτερικά στοιχεία, αλλά δημιουργείται με την αγάπη και υπηρετείται με την προσφορά και τη θυσία. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο ως Μεσσίας, δηλαδή ως Σωτήρας και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Και πραγματοποιεί το έργο αυτό προσεγγίζοντας τον άνθρωπο ως πλησίον. Εμφανίζεται ως πεινασμένος, διψασμένος, ξένος, γυμνός, άρρωστος, φυλακισμένος που χρειάζεται βοήθεια, φιλοξενία και συμπαράσταση. Στον άνθρωπο απόκειται να δεχθεί να ανταποκριθεί στην έλευσή Του. Και αν προσφέρει στον Χριστό τροφή, πόση, στέγη, βοήθεια, τότε ο Ίδιος ο Χριστός γίνεται γι’ αυτόν τροφή, πόση, στέγη, βοήθεια και αιώνια ζωή. Στο πρόσωπο του πλησίον υπάρχει ο Ίδιος ο Χριστός. Γι’ αυτό, κάθε προσφορά που γίνεται προς τον πλησίον, αποτελεί σε τελική ανάλυση προσφορά προς τον Χριστό, όπως και κάθε άρνηση προσφοράς προς τον πλησίον αποτελεί άρνηση προσφοράς προς τον Χριστό. Η πραγματική ζωή του ανθρώπου βρίσκεται στο πρόσωπο του πλησίον».

Ας έλθουμε, τώρα, στην Αφρική του σήμερα, περιοχή της δικαιοδοσίας μας. Ο αφρικανός άνθρωπος είναι ο ξένος άνθρωπος της εποχής μας, μετανάστης λόγω της φτώχειας, της ξηρασίας και των ασθενειών και πρόσφυγας λόγω των συνεχόμενων πολεμικών συγκρούσεων και τρομοκρατικών φαινομένων. Είναι ο άνθρωπος που περιγράφει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, με τη παρουσία του σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, βρίσκεται μακριά από μισαλλοδοξίες, σωβινισμούς και προπαγάνδες. Ως βασικό στόχο του έχει την ενότητα των πάντων μέσα στην πολυμορφία και πολυποικιλότητα, καλλιεργώντας τον σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο, εναρμονίζοντας τις πολωτικές αντιθέσεις κοινωνιών και λαών, «ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» και με βασικό γνώμονα την αγάπη του Χριστού «ἥτις ἐστί σύνδεσμος τῆς τελειότητος».

Σήμερα η Ευρώπη φρίττει και ιλιγγυά στο κύμα των προσφύγων και στη μετανάστευση, αλλά  το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο  Αλεξανδρείας βιώνει το γεγονός αυτό καθημερινά στην αχανή αφρικανική ήπειρο, όπου πολεμικές συρράξεις, εμφύλιες συγκρούσεις και βιβλικές φυσικές καταστροφές δημιουργούν κύματα εξαθλιωμένων προσφύγων και μεταναστών.

Αυτή την αδήριτη ανάγκη βιώνουν δεκάδες χιλιάδες αφρικανοί αδελφοί μας στην Νιγηρία, στη Ρουάντα, στη Σιέρα Λεόνε, στο Μπουρούντι, στο Κονγκό, στο Νότιο Σουδάν και σε πολλές άλλες περιοχές. Ανέστιοι και κατατρεγμένοι, πρόσφυγες και μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα. Βλέποντας αυτές τις ψυχές του Θεού, τα χιλιάδες παιδιά που σε κοιτάζουν με τα μεγάλα δακρυσμένα μα και φοβισμένα τους μάτια, διαπιστώνουμε την ανάγκη συμμετοχής της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση και επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων. Και αυτό είναι φυσικό, γιατί σκοπός της Εκκλησίας δεν είναι να παραμένει στο περιθώριο της ζωής, αλλά να προσεγγίζει τον άνθρωπο σε όλες τις πτυχές και εκφάνσεις της ζωής του.

Μόνο έτσι τον διακονεί κατά το παράδειγμα του Χριστού, που δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά να υπηρετήσει και να προσφέρει την ζωή του                      «λύτρον ἀντί πολλῶν» (Ματθ. 20, 28 / Μαρκ. 10, 45).

Σκοπός της Ιεραποστολής, είναι η εν Χριστώ σωτηρία όλων των ανθρώπων. Ταυτόχρονα όμως, η Ιεραποστολή δεν μπορεί να αδιαφορεί και για τη συμβολή της στο βαθμό που μπορεί, στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων των συνανθρώπων μας.

Οφείλουμε ως Χριστιανοί, να φροντίζουμε για την επίλυση των προβλημάτων που δημιουργεί ο σημερινός τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Η εκμετάλλευση, η κοινωνική αδικία, η βία, η τυραννία, η ανεργία, ο πόλεμος, η τρομοκρατία, η μετανάστευση, ο φυλετισμός, η μόλυνση του περιβάλλοντος κλπ, αποτελούν ουσιώδη κοινωνικά προβλήματα, που αφορούν και είναι φυσικό να ενδιαφέρουν, τους πιστούς. Και το ενδιαφέρον γι΄ αυτά παραμένει μετέωρο, αν δεν θεμελιώνεται στον άνθρωπο ως πρόσωπο «κατ΄ εἰκόνα Θεοῦ».

Επομένως,

Ως Χριστιανοί, πρέπει να δεχόμαστε τον ξένο και το μετανάστη σαν ευλογία και ως δώρο Θεού.

Να αναγνωρίζουμε ότι όλοι έχουμε πλαστεί ως εικόνα του Θεού και έχουμε τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα για ζωή, εργασία, ελευθερία.

Να συμπαραστεκόμαστε στον πόνο και στη θλίψη των θυμάτων των διακρίσεων και να προσευχόμαστε οι Εκκλησίες να καλωσορίζουν ανθρώπους από κάθε φυλή, χρώμα και εθνικότητα.

Μετ’ ευχών καί αγάπης Χριστού

Θεόδωρος Β΄

Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής

ΠΗΓΗ: https://panorthodoxcemes.blogspot.gr/2018/03/525-8-13.html

Ἡ ΚΥΑ γιά τίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες βρίσκεται στό τελικό στάδιο

Σχόλιο ID-ont: Ὁ Ἀναπληρωτής Ὑπουργός Προστασίας τοῦ Πολίτη κός Τόσκας, (ὑποστράτηγος ἐ.α.) ἀπαντώντας σέ ἐρώτηση βουλευτῶν τῆς ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ πού "ἀγωνιοῦσαν" γιατί δέν ἔχει ἐκδοθεῖ ἀκόμη ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη (Νέα Ἠλεκτρονική Ταυτότητα), ἔδωσε τήν κατωτέρω ἀπάντηση, στήν ὁποία τονίζει ὅτι ἡ Κοινή Ὑπουργική Ἀπόφαση (ΚΥΑ) εἶναι στό τελικό της στάδιο. Ἡ Νέα Δημοκρατία "κόβει" καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ "ράβει":

"Σέ ἀπάντηση τῆς ἀνωτέρω ἐρώτησης, ὑπενθυμίζεται ὅτι σύμφωνα μέ τό 2000/C 301/01 Ψήφισμα τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἡ προθεσμία ἐναρμόνισης τῶν Κρατῶν-Μελῶν της γιά τήν ἔκδοση νέων δελτίων ταυτότητας ἔληγε τήν 01-02-2006. Παρόλα αὐτά, οὐδεμία πρόοδος συντελέστηκε γιά περισσότερο ἀπό μία δεκαετία ἀπό τίς προηγούμενες Κυβερνήσεις, παρά τίς περί τοῦ ἀντιθέτου διαρκεῖς τούς διακηρύξεις. 

Ἡ παροῦσα πολιτική Ἡγεσία κινήθηκε ἄμεσα καί ἔθεσε τέλος στά χρόνια ἀδράνειας πού μάστιζαν, μεταξύ ἄλλων, καί τόν τομέα τῆς ἀσφάλειας. Γνωρίζεται λοιπόν ὅτι, δυνάμει τῶν διατάξεων τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ ν.1599/1986 (ΦΕΚ A΄-75), ὅπως αὐτό τροποποιήθηκε μέ τό ἄρθρο τοῦ ν. 4483/2017 (ΦΕΚ A΄-107) καί ἰσχύει, ἀπό τίς ἁρμόδιες Ὑπηρεσίες τοῦ Ἀρχηγείου Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας ἔχει ἐκπονηθεῖ σχέδιο Κοινῆς Ὑπουργικῆς Ἀπόφασης (ΚΥΑ) γιά τήν ἔκδοση τοῦ νέου δελτίου ταυτότητας Ἑλλήνων πολιτῶν, μέ στοιχεῖα καί....

χαρακτηριστικά ἀσφαλείας σύμφωνα μέ τά διεθνῆ πρότυπα καί τίς ὑποχρεώσεις τῆς Χώρας μας σέ εὐρωπαϊκό ἐπίπεδο.

Ἐπισημαίνεται δέ ὅτι, τό ἐν λόγω σχέδιο ΚΥΑ βρίσκεται στήν τελική φάση ὑπογραφῆς ἀπό τόν συναρμόδιο Ἀναπληρωτή Ὑπουργό Οἰκονομικῶν, ἐνῶ παράλληλα, ἁρμόδια Ἐπιτροπή συνέταξε τεῦχος τεχνικῶν προδιαγραφῶν τῶν ὡς ἄνω νένω δελτίων ταυτότητας, προκειμένου νά προχωρήσει ἄμεσα ἡ διαγωνιστική διαδικασία γιά τήν προμήθεια τοῦ ἀπαραίτητου ὑλικοτεχνικοῦ ἐξοπλισμοῦ, μετά τήν ἔκδοση τῆς προαναφερόμενης ΚΥΑ.

Ὁ Ἀναπληρωτής

Ὑπουργός Ἐσωτερικῶν

Νίκος Τόσκας

Ἡ ἐρώτηση τῶν "ἀγωνιούντων" βουλευτῶν τῆς Νέας Δημοκρατίας:

ΠΗΓΗ: maximos/ http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2018/03/blog-post_86.html?m=1

Το "θαύμα" του Αγίου Φωτός αμφισβητεί Αρμένιος ψευδεπίσκοπος!