«Πατέρας τῆς σημερινῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης, ποὺ ἀποτελεῖ ὀργανικὴ συνιστῶσα τῆς «Νέας Τάξης» τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι ὁ Καρλομάγνος (768–814), ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τοῦ Ὀρθόδοξου Ἑλληνισμοῦ, τῆς Ρωμηοσύνης. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη ἀμείβει μὲ τὸ βραβεῖο «Καρλομάγνου» τοὺς πρωτεργάτες καὶ τὰ διακεκριμένα ὄργανά της, μὲ πρόσφατο ἐκπρόσωπο τῆς ὁμάδας αὐτῆς τὸν «φίλτατο» στοὺς Ἕλληνες κ. Σόϋμπλε. Μὲ τὸν Καρλομάγνο καὶ τοὺς Φράγκους του καθιερώνεται ἀπὸ τὸν 8°–9° αἰώνα τὸ ἄσβεστο μῖσος τῆς Εὐρώπης ἀπέναντι στὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, λόγῳ τῆς σχέσης της μὲ τὴν ἑλληνικότητα, ποὺ φανερώνεται σὲ κάθε ἱστορικὴ στιγμή, ποὺ ἡ Δύση , στὸ σύνολό της, παίρνει θέση ἀπέναντι στὴν «Καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολή». Ὁ στόχος τῆς ἑτερόδοξης Δύσεως δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν καθολικὴ ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας, κυρίως τὴν πνευματική, καὶ τὴν οὐνιτικοποίηση —δηλαδὴ τὴν ἀλλοτρίωση— τῆς ὀρθόδοξης Ἑλληνικότητος, τῆς Ρωμηοσύνης.
Κορυφαία στιγμὴ στὴν προσπάθεια τῆς Εὐρώπης νὰ ἁλώσει καὶ ὑποτάξει τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, ἦταν ἡ ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Φράγκους Σταυροφόρους, τὸ 1204 (12/13 Ἀπριλίου) καὶ ἡ διάλυση τῆς αὐτοκρατορίας μας. Ὁ φραγκικὸς κόσμος μετὰ τὸ σχίσμα (1054) καὶ ἡ κορυφή του ὁ Πάπας, ζοῦσαν μὲ ἕνα ἀνομολόγητο πόθο, τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς. Οἱ σταυροφορίες, ὅπως ἀποδείχθηκε, εἶχαν αὐτὸ ὡς κύριο στόχο. Ἱστορικοί, ὅπως ὁ ἀείμνηστος Στῆβεν Ράνσιμαν (Οἱ σταυροφορίες...)καὶ ὁ Ernle Bradford (Ἡ προδοσία τοῦ 1204, στὰ γερμανικά), μεταξὺ ἄλλων, ἐφώτισαν ἐπαρκῶς τὸ θέμα». (π. Γεώργιος Μεταλληνός, ''Διάλεξις εἰς τὸ Ἡράκλειον τῆς Κρήτης τὸν Μάϊον τοῦ 2012, ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ τῆς ἁλώσεως τοῦ 1453'').
«Η λεηλασία της Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει
το αντίστοιχό της στην ιστορία. Επί εννέα αιώνες, η μεγάλη πόλη υπήρξε η
πρωτεύουσα του χριστιανικού πολιτισμού. Είχε γεμίσει με έργα τέχνης που είχαν
επιζήσει από την αρχαία Ελλάδα και με τα αριστουργήματα των δικών της έξοχων καλλιτεχνών.
Οι Ενετοί ήξεραν την αξία αυτών των πραγμάτων. Όπου μπόρεσαν άρπαξαν θησαυρούς
και τους μετέφεραν για να στολίσουν τις πλατείες και τις εκκλησίες και τα παλάτια
της πόλεώς των. Αλλά οι Γάλλοι και οι Φλαμανδοί είχαν κυριευθεί από μία μανία
καταστροφής.
Ξεχύθηκαν, ένας ωρυόμενος όχλος στους
δρόμους και στα σπίτια, αρπάζοντας ο,τιδήποτε γυάλιζε και καταστρέφοντας ό,τι
δεν μπορούσαν να κουβαλήσουν, σταματώντας μόνο για να σκοτώσουν ή για να
βιάσουν, ή για ν' ανοίξουν τα κελάρια για να πιουν. Δεν γλίτωσαν ούτε τα
μοναστήρια ούτε οι εκκλησίες ούτε οι βιβλιοθήκες. Στην ίδια την Αγία Σοφία
έβλεπε κανείς μεθυσμένους στρατιώτες να σχίζουν τις μεταξωτές κουρτίνες και να
γκρεμίζουν και να κομματιάζουν το μεγάλο ασημένιο εικονοστάσιο, ενώ
ποδοπατούσαν ασεβέστατα άγιες εικόνες και ιερά βιβλία. Ενώ έπιναν από τα ιερά
σκεύη του θυσιαστηρίου μια πόρνη πήγε και κάθισε στον πατριαρχικό θρόνο και
άρχισε να τραγουδάει ένα άσεμνο γαλλικό τραγούδι. Καλόγριες βιάστηκαν μέσα στα
μοναστήρια των. Παλάτια και καλύβες χωρίς καμία διάκριση,
παραβιάστηκαν και καταστράφηκαν. Πληγωμένες γυναίκες και παιδιά κείτονταν
ετοιμοθάνατες μέσα στους δρόμους. Επί τρεις ημέρες εξακολούθησαν οι
φρικιαστικές σκηνές της λεηλασίας και της αιματοχυσίας ώσπου η τεράστια και ωραία
πόλη έγινε ένα ερείπιο. Ακόμα και οι Σαρακηνοί θα είχαν δείξει περισσότερο
οίκτο, αναφωνεί ο ιστορικός Νικήτας, και λέει την αλήθεια.
Επιτέλους οι Λατίνοι αρχηγοί κατάλαβαν ότι
τόση πολλή καταστροφή δεν ήταν προς όφελος κανενός. Όταν οι στρατιώτες
εξαντλήθηκαν από την ασυδοσία τους, αποκαταστάθηκε η τάξη.
Όποιος είχε κλέψει πολύτιμα αντικείμενα
εξαναγκάστηκε να τα παραδώσει στους Φράγκους ευγενείς. Δυστυχισμένοι πολίτες
βασανίστηκαν για ν' αποκαλύψουν τα αγαθά τα οποία είχαν κατορθώσει να κρύψουν.
Ακόμα και μετά τόση αλόγιστη καταστροφή, ο όγκος της λείας ήταν καταπληκτικός.
Κανένας, έγραφε ο Villehardouin, δεν μπόρεσε να μετρήσει το χρυσάφι και το ασήμι,
τα πολύτιμα σκεύη και τα κοσμήματα, τα χρυσοκέντητα και μεταξωτά φορέματα, τις
γούνες, γκρίζες αλεπούδες και ερμίνες. Και προσθέτει, με το αρμόδιο κύρος του,
ότι ποτέ από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος δεν είχαν παρθεί τόσα πολλά από
μια πόλη. Όλα μοιράστηκαν σύμφωνα με τη συνθήκη· τρία όγδοα πήγαν στους
σταυροφόρους, τρία όγδοα στους Ενετούς και ένα τέταρτο κρατήθηκε για τον
μέλλοντα αυτοκράτορα....
Δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά
της ανθρωπότητας από την Τέταρτη Σταυροφορία. Όχι μόνο προκάλεσε την καταστροφή
ή τον διασκορπισμό των θησαυρών του παρελθόντος, που το Βυζάντιο είχε με
ευλάβεια αποθηκεύσει και τον θανάσιμο τραυματισμό ενός πολιτισμού που ήταν ακόμα
ενεργός και μεγάλος, αλλά υπήρξε επίσης μια πράξη γιγαντιαίας πολιτικής
ανοησίας. Δεν πήγε βοήθεια στους χριστιανούς της Παλαιστίνης. Αντιθέτως τους
στέρησε από πιθανούς βοηθούς. Και ανέτρεψε την όλη άμυνα της χριστιανοσύνης....
Στο ευρύ πέρασμα της παγκόσμιας ιστορίας
τα αποτελέσματα υπήρξαν πλήρως καταστροφικά. Από τότε που ιδρύθηκε η
αυτοκρατορία του, το Βυζάντιο υπήρξε ο φρουρός της Ευρώπης εναντίον της άπιστης
Ανατολής και του βάρβαρου Βορρά. Τους αντιστάθηκε με τους στρατούς του και τους δάμασε και τους εξημέρωσε με τον πολιτισμό
του. Είχε περάσει από πολλές αγωνιώδεις περιόδους, όταν είχε φανεί ότι είχε
έρθει η τελευταία του ώρα, αλλά ως τότε είχε κατορθώσει να τις ξεπεράσει και να
επιζήσει....
Με την Κωνσταντινούπολη χαμένη η ενότητα
του βυζαντινού κόσμου είχε διασπασθεί και δεν μπόρεσε ποτέ ν' αποκατασταθεί,
ακόμα και όταν η ίδια η πρωτεύουσα ανακτήθηκε. Υπήρξε μέρος του κατορθώματος
της Νίκαιας το ότι κράτησαν τους Σελτζούκους μακριά. Αλλά όταν εμφανίσθηκε μια
νέα, πιο ρωμαλέα τουρκική φυλή, υπό την ηγεσία του λαμπρού οίκου του Οσμάν, ο
ανατολικός χριστιανικός κόσμος ήταν πάρα πολύ βαθιά διηρημένος για να προβάλει
αποτελεσματική αντίσταση....».
(Steven Ransiman, ''A History of the Crusades'', μτφρ. Νικ. Κ. Παπαρρόδος, Αθήναι 1979).
