ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κυριακή 15 Απριλίου 2018
Περὶ τῆς ἐν ταῖς ἁγίαις Ἑορταῖς Ἀργίας
ΕΠΙ τοῦ θέματος τοῦ Ἐκκλησιασμοῦ τῶν Πιστῶν ἐν τοῖς ἱεροῖς Ναοῖς κατὰ τὰς Κυριακὰς καὶ Ἑορτὰς ὁμιλῶν εἷς διάσημος Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας [ὁ Εὐγένιος Βούλγαρης], λέγει τὰ ἑξῆς:
Πολλοὶ Χριστιανοὶ καταγίνονται περὶ τὰς βιωτικὰς αὐτῶν τύρβας καὶ ἀσχολίας, καθὼς εἰς τὰς ἄλλας ἡμέρας, οὕτω καὶ εἰς τὰς ἐπισήμους ἡμέρας τῶν Ἑορτῶν καὶ τῶν Κυριακῶν, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἀφιερωμέναι εἰς δόξαν Θεοῦ. Ἐπίσης, ἀσχολοῦνται εἰς τὰς ἐμπορίας καὶ εἰς τὰ ἐργόχειρά των, χωρὶς καθόλου νὰ συστέλλωνται ἀπὸ τὸν Θεῖον Νόμον, ὁ ὁποῖος προστάζει «νὰ ἁγιάζωμεν τὰ Σάββατα»· δηλαδή, νὰ τιμῶμεν μετὰ τῆς πρεπούσης εὐλαβείας τὰς ἡμέρας ἐκείνας, αἱ ὁποῖαι εἶναι διατεταγμέναι εἰς τὴν λατρείαν τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ, πρὸς εὐχαριστίαν τῶν πρὸς ἡμᾶς ἀπείρων Αὐτοῦ δωρεῶν καὶ εὐεργετημάτων· αἱ ὁποῖαι ἡμέραι ἀπαιτοῦσιν εὐλόγως τὴν ἀπὸ τῶν σωματικῶν καὶ βιωτικῶν ἔργων παντελῆ ἀργίαν τε καὶ κατάπαυσιν.
Πρόφασιν δὲ προβάλλουσιν οἱ ἀνέορτοι οὗτοι ἱκανήν, ὡς νομίζουσιν ἵνα τοὺς δικαιώσῃ, τὴν χρείαν (ἀνάγκην)· ἡ δὲ χρεία εἶναι, ὡς λέγουσιν, ἵνα κερδίσωσι τὸν ἐπιούσιον ἄρτον πρὸς διατροφὴν ἑαυτῶν καὶ τῶν οἰκείων αὐτῶν. Ἐὰν ὅμως ἦτο τόση πραγματικῶς ἡ ἀνάγκη αὐτῶν, ὥστε νὰ φθάνῃ καὶ μέχρις αὐτῆς τῆς τοῦ ἐπιουσίου ἄρτου στερήσεως, ἐγὼ νομίζω, ὅτι μετὰ τὴν θερμὴν καὶ γνησίαν τῆς πρὸς τὸν Θεὸν προσενεχθείσης (προσφερθείσης) λατρείας, εὐχαριστίας καὶ δεήσεως –καὶ ἐπιστροφῆς του ἐκ τοῦ Ναοῦ- ἤθελεν εἶναι ὁπωσοῦν συγγνωστὸν (σχεδὸν συγχωρετέον) ἐὰν καὶ ἐν ἑορτασίμῳ ἡμέρᾳ ἐπιμεληθῇ -ἐνίοτε ὅμως- ὁ Χριστιανὸς τὸ ἔργον αὐτοῦ, στενοχωρούμενος ἵνα προφθάσῃ τὴν χρείαν του. Ἀλλὰ ὅταν ὁ ἐπιούσιος ἄρτος εἰς τὸν Χριστιανὸν εὑρίσκηται, καὶ ζητεῖται ὁ ἄρτος ὁ περιττός· ὅταν λείπῃ ἡ ἀνάγκη, καὶ ἀπαιτῆται ἡ τρυφή· ὅταν ὁ Χριστιανὸς τὸ πολὺ τοῦ καιροῦ τὸ καταξοδεύει εἰς ἔργα ἤ κακίας, ἤ ματαιότητας· τότε ἡ προφασιολογία τῆς χρείας δὲν ἔχει τόπον. Ὄχι, τόπον δὲν ἔχει.
Αἱ Ἑορταὶ πρέπει νὰ τιμῶνται καὶ νὰ ἁγιάζωνται· ἤ, νὰ εἴπω ὀρθότερον, πρέπει νὰ δοξολογῆται καὶ νὰ μεγαλύνηται ὁ Θεὸς πάντοτε μέν, ἐν παντὶ καιρῷ καὶ πάσῃ ὥρᾳ, ἀλλ’ ἐξαιρέτως «ἐν εὐσήμῳ ἡμέρᾳ Ἑορτῆς αὐτοῦ» (Ψαλμ. 80ός). Ὁ Χριστιανός, ὁ ὁποῖος ἀθετεῖ τὰς Ἑορτὰς τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀκολουθεῖ κατ΄ αὐτὰς τὰς βιωτικὰς αὐτοῦ τύρβας καὶ ἐργασίας, δὲν εἶναι ἀνεύθυνος. Παραβλέπει οὗτος ἐντολὴν Θείαν, καὶ ἀποβλέπει εἰς ἀνθρωπίνην ὠφέλειαν. Ἀλλ΄ ὅμως καὶ κατὰ τὰ δύο λανθάνεται καὶ ζημιοῦται. Ζημιοῖ τὴν ψυχήν, διότι ὑποπίπτει εἰς κρῖμα τῆς πρὸς τὸν Ποιητὴν καὶ Εὐεργέτην αὐτοῦ Θεὸν ἀγνώμονος ἀχαριστίας· ζημιοῖ δὲ καὶ τὸ σῶμα διὰ τὰς ματαίας ἐλπίδος ὠφελείας καὶ ἀκερδοῦς ταλαιπωρίας. Ἑπομένως, ἀπὸ τὸν κόπον τῆς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ τῆς Ἑορτῆς ἐργασίας αὐτοῦ οὐδένα καρπὸν ὠφελείας λαμβάνει, οὐδὲ ὄφελος.
Οἱ Χριστιανοὶ οἱ ἐργαζόμενοι κατὰ τὰς Κυριακὰς καὶ Ἑορτὰς νομίζουν ὅτι ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὴν ἀγορὰν ἤ ἀπὸ τὸ ἐργαστήριόν των μετά τινος κέρδους. Νομίζουσιν ὅτι μὲ τὸ νὰ ἐσυμφώνησαν μίαν πραγματείαν, μὲ τὸ νὰ ἐξώδευσαν ἔν τι μέρος ἐκ τοῦ ἐμπορεύματός των, μὲ τὸ νὰ ἐσύναξαν ὀλίγα ἀργύρια, θαρροῦσιν, εἶπα, ὅτι ἐκέρδισαν κἄποιόν τι καὶ ὠφελήθησαν. Ὅμως πλανῶνται. Ἐκείνη ἡ συμφωνία ἕως τὸ ὕστερον δὲν τελεσφορεῖ. Ἐκείνη ἡ πώλησις δὲν τοὺς ἀνορθώνει. Ἐκεῖνα τὰ ἀργύρια διά τινα ἐπισυμβαίνουσαν περίστασιν (ἀσθένειαν, πυρκαϊάν, σεισμὸν κ.λ.π.), εἰς καπνὸν καὶ εἰς ἀέρα τελευταῖον διασκορπίζονται. Καὶ τὴν ὠφέλειαν, τὴν ὁποίαν ἤλπιζον νὰ εὕρουν, τελευταῖον δὲν ηὗραν. (Βλ. «Φιλόθεος Ἀδολεσχία», τ. Α’, σελ. 296).
Κατὰ τοὺς Κανόνας καὶ Νόμους τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλουσιν οἱ Πιστοὶ Χριστιανοὶ νὰ προσέρχωνται τακτικῶς εἰς τοὺς θείους Ναοὺς «ὀρθοστάδην τὰς εὐχὰς τῷ Θεῷ ἀποδιδόντες κατά τε τὰς Κυριακὰς καὶ Ἑορτὰς τοῦ ὅλου ἐνιαυτοῦ καὶ καθ’ ὅλην τὴν Πεντηκοστήν», ὡς λέγει Μητροφάνης ὁ Κριτόπουλος ἐν τῇ αὐτοῦ Ὀρθοδόξῳ Ὁμολογίᾳ (Κεφ. ΚΒ’). Οἱ δὲ προϊστάμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς, ὀφείλουσι νὰ κηρύττωσι τὸν θεῖον λόγον.
Ἐπίσκοπος δέ, Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος, ἤ οἱοσδήποτε Κληρικός, ἐὰν τρεῖς κατὰ συνέχειαν Κυριακάς, χωρὶς ἀνάγκην βαρυτάτην, ἤ δυσκολίαν ἀναγκάζουσαν, δὲν ἐκκλησιασθῇ εἰς Ναὸν Κυρίου, νὰ καθῄρηται καὶ νὰ χάνῃ τὸν βαθμόν του· ἐὰν δὲ εἶναι Λαϊκὸς ὁ τοιοῦτος, νὰ ἀφορίζηται, διορίζει ὁ 80ὸς Κανὼν τῆς Ἁγίας ΣΤ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Μόνη ἡ σωτηρία καὶ ὠφέλεια τοῦ πλησίον δύναται νὰ συγχωρήσῃ τὴν παράβασιν τῆς ἀργίας τῶν Ἑορτῶν, ἤ ὅταν ἀναγκαία τις περίστασις, ἀνεπίδεκτος ἀναβολῆς καιροῦ, ἀπαιτεῖ τὴν δι΄ ἐργασίας ἐκπλήρωσιν τῶν πρὸς τὸν πλησίον καθηκόντων, λόγου χάριν, ἐχθρῶν ἐπιδρομή, πυρκαϊά, ἀσθένεια καὶ τὰ τοιαῦτα. Εἰς τοιαύτας περιστάσεις ἡ ἐργασία ἀποβλέπει μᾶλλον εἰς τὴν φύλαξιν τοῦ θείου Νόμου· τότε ἔχει μᾶλλον ἐφαρμογὴν τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου: «Τὸ Σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ Σάββατον» (Μάρκ. ΚΒ’ 27).
(«Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ.φ. 417 / 29-4-1963 [π.ὀ.ἡ.], σελ. 6)
ΠΗΓΗ: http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/parainetika/1356-peri-argias-eortwn
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ, ΤΟΥ ΘΩΜΑ
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ.
«έστη είς το μέσον, και λέγει αυτοίς· ειρήνη υμίν...» (Ιω. 20, 19).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Φόβος και ταραχή επικρατεί στο υπερώο. Οι μαθητές συγκλονισμένοι από την θυσία του Διδασκάλου τους, αλλά και έντρομοι μήπως η οργή των ανόμων Εβραίων ξεσπάσει και πάνω σ’ αυτούς. Να, όμως, που ο ερχομός του Κυρίου στο μέσον τους προσδίδει ότι ακριβώς λείπει από τις καρδιές τους. Χαρά και Ειρήνη! Πόσο πολύτιμα στην συγκεκριμένη στιγμή... Αλήθεια πόσες φορές ο ιερεύς στρέφεται στο λαό (μέσα στην Εκκλησία) και προσφέρει ευλογώντας τούτο το δώρο στο εκκλησίασμα... και αυτή η ειρήνη αδελφοί μου δεν είναι κάτι αφηρημένο, αλλά είναι συγκεκριμένο πρόσωπο. Ειρήνη είναι ο Χριστός!
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
* Αν σταθούμε προσεκτικά στα λόγια του Παύλου θα διαπιστώσουμε ότι ο ερχομός του Χριστού πάνω στη γη έφερε τριών ειδών ειρήνη: α) Ειρήνη στον εσωτερικό μας κόσμο. Καρδιά, σώμα, μυαλό να μπορούν ειρηνικά να συνεργαστούν για να προοδεύσει ο εσώτερος άνθρωπος και να καταστεί τούτο ορατό στις εκδηλώσεις του. β) Ειρήνη με τους άλλους ανθρώπους. Ενώ η αμαρτία και η αδικία μας χωρίζουν, βρήκαμε τούτη την αρετή που φροντίζει να πλησιάζουμε με αγάπη και κατανόηση τον πλησίον μας. γ) Ειρήνη με τον Θεό γιατί κατέπεσε το μεσότοιχο του φραγμού που ύψωσε η παρακοή του Αδάμ. «Ο Θεός ουδέποτε εχθραίνει», ισχυρίζονται οι Πατέρες, όμως εμείς επιλέγοντας την αμαρτία γίναμε εχθροί της θείας βουλήσεως. «Το φρόνημα της σαρκός έχθρα είς τον Θεόν» (Ρωμ. 8, 7).
* «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» (Ματθ. 5, 9). Αφού ο Θεός – Πατέρας αλλά και ο Υιός είναι φορείς της ειρήνης, όσοι άνθρωποι αποδέχονται την τριαδική λατρεία δέχονται το ειρηνικό πνεύμα του Θεού στις καρδιές τους, γίνονται ειρηνοποιοί είς «εαυτούς και αλλήλους» και ονομάζονται υιοί (κατά χάριν) του Θεού. Η ειρήνη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος· «ο δε καρπός του Πνεύματος έστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, πίστις, πραότης, εγκράτεια...» (Γαλ. 5, 22).
* Σε ένα άλλο σημείο της διδαχής του ο Παύλος μας προτρέπει να γίνουμε κάτοχοι αυτής της ειρήνης· «καταλλάγητε τω Θεώ» (Β΄ Κορ. 5, 20). Ουσιαστικά μας προτρέπει να αγωνιστούμε κατά της αμαρτίας που διαχωρίζει την ζωή μας από την αγαθότητά Του. Πράγματι όλα τα πάθη, τα μίση, οι κακίες και οι έριδες δημιουργούν σύγχυση, ταραχή και αντιπαλότητα τόσο με τους ανθρώπους, όσο και με το ειρηνικό θέλημα του Θεού. Αν συμβαίνουν όλα αυτά στην ψυχή πως να προσευχηθούμε στην Λειτουργία, πως να επικοινωνήσουμε με τον Ειρηνικό Θεό, πως να είμαστε πρόσφορο έδαφος ουρανίων δωρεών;
Β) Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
* Λόγος όμως για την πολυπόθητη ειρήνη δεν γίνεται μόνο στο χώρο της Εκκλησίας αλλά σε όλο τον κόσμο. Συλλαλητήρια, πορείες, διαμαρτυρίες ακόμα και μάχες και πόλεμοι για την ειρήνη (!)... Αδελφοί μου ειρήνη δεν είναι η απουσία πολέμου. Οι άνθρωποι της αμαρτίας την «ψάχνουν» στις άνομες συναλλαγές, στους συνασπισμούς και τους παγκόσμιους οργανισμούς μακριά από τον Χριστό, κοντά στο συμφέρον και στο δίκαιο του ισχυροτέρου. Οπαδοί της «ειρήνης» καίνε, σκοτώνουν, σπάνε περιουσίες, χύνουν αίμα αθώων και περαστικών, για να «επικρατήσει» ειρήνη πάνω στην γη. «Πλανώντες και πλανώμενοι» (Β΄ Τιμ. 3, 12 – 13) οι ταλαίπωροι...
* Έτσι το ευαίσθητο αυτό αγαθό «φτερούγησε» από τον κόσμο μας. Πέταξε ψηλά εκεί που ανήκει. Έμειναν έρημες οι κοινωνίες, οι οικογένειες, οι εργασίες αφού η ειρήνη δεν ήταν αυτή που νόμιζαν οι άνθρωποι. Όλοι εμείς οι κάτοικοι της γης πιστέψαμε στις συμβουλές του διαβόλου, στο πνεύμα της ταραχής και ακούσαμε τις οδηγίες του και εναρμονήσαμε την ζωή μας στις υποδείξεις του. Και τώρα πανικόβλητοι, μη μπορώντας να ανεχθούμε τον εσωτερικό πόλεμό μας, τα πάθη και τις διαστροφές μας ελπίζουμε στη καταλυτική παρέμβαση του ψυχολόγου και των ψυχοφαρμάκων. Πόσο μακριά κρατάμε τον Ιατρό της ψυχής μας, τον Χριστό...
* Καθημερινά η κλεψύδρα της βιολογικής μας ζωής αδειάζει. Τα χρόνια έρχονται και παρέρχονται και ο κόσμος τόσο ο εσωτερικός, όσο και ο εξωτερικός παραμένει ταραγμένος. Μακριά από την ειρήνη του Χριστού ζούμε στα ψηλαφητά, παχυλά σκοτάδια της αμαρτίας και «ο περιπατών εν τη σκοτία ούκ οίδεν που υπάγει» (Ιω. 12, 35). Κοντά στον Χριστό ειρηνεύουμε, νιώθουμε ασφαλείς, ζούμε ήσυχα και μπορούμε να προοδεύσουμε. Άνθρωποι πνευματικοί της Ορθόδοξης ασκητικής πάλεψαν μία ζωή μόνο και μόνο για να κατακτήσουν αυτή την πολυπόθητη ειρήνη, δηλαδή να σκηνώσει εντός τους ο Χριστός.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ένας δημοφιλής και αγαπητός Άγιος στην Ρωσία είναι ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Σε μία από τις διδαχές του μιλά για την σπουδαιότητα της ειρήνης, για τον ίδιο το Χριστό και λέει τα εξής σημαντικά: «Βρες την ειρήνη μέσα σου και χιλιάδες άνθρωποι θα ειρηνεύσουν δίπλα σου». Ας αγωνιστούμε να σκηνώσουν τα Αναστάσιμα δώρα στην καρδιά μας, να κατασκηνώσει δηλαδή ο Ίδιος ο Χριστός!
ΠΗΓΗ: https://ec-goc.gr/home/arthra-dimosiefseis/kyriakodromion/kyriaki-tou-antipasxa-tou-thoma