Μικρὸ σχόλιο σὲ στίχους τῆς Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς
«Σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. δ’ 3). Αὐτὸ προτρέπει μεταξὺ ἄλλων ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος στοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι συναπαρτίζουν τὸ Ἕνα Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ Κεφαλὴ τὸν Χριστό.
Ὅπως στὸ ἀνθρώπινο σῶμα, τὸ πνεῦμα, δηλαδὴ ἡ ψυχή, ὅλα τὰ μέλη του τὰ συνέχει καὶ τὰ ἑνοποιεῖ, ἔτσι καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα συνενώνει ὅλους τοὺς πιστοὺς στὴν Ἐκκλησία σὲ ἕνα Σῶμα, παρὰ τὶς ποικίλες διαφορές τους.
Γιὰ νὰ συμβεῖ ὅμως αὐτό, χρειάζεται «σπουδή», δηλαδὴ κόπος καὶ προσπάθεια ἐπίμονη καὶ ἐναγώνια, διότι στὴν πορεία τῆς ζωῆς προκύπτουν διαφορὲς ἀντιλήψεων (ὄχι βέβαια σὲ θέματα Πίστεως), θλιβερὲς ἐνέργειες, πράξεις καὶ λόγοι, ποὺ δημιουργοῦν τραύματα, ὑπόνοιες καὶ δυσαρέσκειες.
Οἱ πιστοί, ἐν τούτοις, καλοῦνται νὰ βαδίσουν «ἀξίως» (δ’ 1) τῆς κλήσεώς τους, μὲ τὴν πιὸ μεγάλη ὑπευθυνότητα, ἀφοῦ ἀναμένεται νὰ καταστοῦν υἱοὶ Θεοῦ κατὰ χάριν, καὶ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Κύριο αἰώνια, ὡς γνήσια μέλη Του. Καὶ θὰ βαδίσουν «ἀξίως», ἄν στολίζονται μὲ κάθε ταπεινοφροσύνη, σὲ ὅλα τὰ ἐσωτερικά τους κινήματα, μὲ ὅλη τὴν διάθεσή τους, σὲ ὅλες τὶς περιστάσεις τοῦ βίου· ὅπως καὶ μὲ πραότητα, χωρὶς ξεσπάσματα ὀργῆς, ἀλλὰ καὶ μὲ κάθε μακροθυμία, μεγαλοψυχία καὶ ὑπομονή: «ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ» (δ’ ε), δηλαδὴ μὲ τὸ νὰ ὑποφέρει ὁ κάθε ἕνας τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων μὲ ἀγάπη -μιὰ ἀγάπη βέβαια ποὺ δὲν θὰ διαχωρίζεται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν θὰ ψεύδεται σὲ σοβαρὲς ἐκτροπὲς πίστεως καὶ ἤθους· ἐπίσης, μὲ ὑπομονὴ καὶ ἀνεξικακία νὰ ὑποφέρει ὁ καθένας τὶς ἐναντίον του προσβολές· ὅλα αὐτὰ εἶναι δυνατὰ καὶ κατορθωτὰ μόνον ὅπου ὑπάρχει ἀληθινὴ ἀγάπη.
Ὅπου καταβάλλεται προσπάθεια γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἀνωτέρω, προσωπικὰ καὶ συλλογικά, ἐκεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δρᾶ ἑνοποιητικὰ καὶ διατηρεῖται ἰσχυρὸς ὁ σύνδεσμος τῆς ἑνότητος τοῦ Σώματος, καὶ παρατηρεῖται αὔξηση καὶ πρόοδος.
Ἀντίθετα, ὅπου παραβλέπονται ἡ ταπείνωση, ἡ πραότητα καὶ ἡ ἀγαπητικὴ ἀνοχή, καὶ κυριαρχοῦν ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ ὀργή, ἡ ἐπιβολή, ἡ σκληρότητα καὶ ἀγένεια, ἡ κακόβουλη κριτικὴ καὶ ἡ συνεχὴς ἀπορρηπτικότητα, ἐκεῖ δὲν δρᾶ ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος· ἐκεῖ ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἑνότητα φυγαδεύονται καὶ ἐπικρατοῦν διασπάσεις, φατριασμοί, διαιρέσεις, πλάνες, κακότητα καὶ ἐν τέλει δαιμονικότητα.
***
Ὅμως, ὅλες αὐτὲς οἱ ἐκτροπὲς εἶναι ἐντελῶς ἀνεπίτρεπτες, διότι εἴμαστε «ἕν σῶμα καὶ ἕν πνεῦμα» (δ’ 4), μὲ τὴν ὁμόνοια καὶ συμφωνία στὴν κοινὴ πίστη στὸν κοινὸ καὶ μοναδικὸ Σωτῆρα τοῦ Σώματος. Ἕνα Ἅγιο Πνεῦμα ἁγιάζει ὅλους, χαρίζοντας ἑνότητα καὶ εἰρήνη, ὅταν οἱ πιστοὶ διάγουν μὲ ὁμοφροσύνη. Μία εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς κλήσεων ὅλων, ἡ κοινὴ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθ’ ὅτι «εἷς Κύριος, μία Πίστις, ἕν Βάπτισμα» (δ’ 5). Αὐτὰ εἶναι τὰ συντελεστικὰ τῆς ἑνότητος τοῦ Πνεύματος.
Γι’ αὐτὸ καὶ πιὸ κάτω, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος προτείνει τὴν ἀπομάκρυνση κάθε ἐφάμαρτης διαγωγῆς, σύμφωνης μὲ τὶς φθειρόμενες καὶ ἀπατηλὲς ἐπιθυμίες, καὶ συστήνει ἀνανέωση «τῷ πνεύματι τοῦ νοὸς ἡμῶν» (δ’ 23), στὰ φρονήματα καὶ στὶς ἰδέες, μία ἀνανέωση πνευματικὴ τῆς προαιρέσεως στὴν ἀρετή· ὥστε νὰ μὴν βρίσκει «τόπον» (δ’ 27) ὁ διάβολος ἐντὸς ἡμῶν. Ἄν βαδίζουμε μὲ ἀγάπη καὶ εἰρήνη, σὲ ἑνότητα πνεύματος, ὁ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ εἴσοδο μέσα μας· ἄν ἐπιμένουμε στὴν ὀργή, τὸν θυμὸ καὶ τὴν διαμάχη μὲ ἀμετανοησία καὶ αὐτοδικαίωση, τότε ὁ πειρασμὸς εἰσέρχεται στὴν καρδιά μας καὶ ἐπιτελεῖ τὸ καταστροφικὸ ἔργο του. Εἶναι ἀνάγκη, μὲ πνευματικὴ νήψη, νὰ ἀποκόπτονται καὶ ἀπομακρύνονται εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς οἱ κακοὶ λογισμοί.
Ἀπαιτεῖται προσοχὴ ἀκόμη καὶ στὰ λόγια, ὥστε νὰ μὴν ἐξέρχεται «σαπρὸς» (ἀργός, ἄκαιρος, μάταιος, αἰσχρός, λοίδωρος, κατακριτικός) λόγος ἀπὸ τὸ στόμα μας (δ’ 29), οὔτε φυσικὰ νὰ γράφεται καὶ νὰ διαδίδεται, ὅπως συμβαίνει μὲ τὰ σύγχρονα μέσα· ἡ μετάδοση τῆς κάθε μορφῆς ρυπαρογραφίας σήμερα ἔχει κατακυριεύσει τοὺς πολλούς, καὶ μεταδίδει τὸν μολυσμό της σὲ ὅσους παρακολουθοῦν ἄκριτα καὶ ἀνεξέλεγκτα ὅσα γράφονται καὶ προβάλλονται στὰ λεγόμενα μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης.
Ὁ Ἀπόστολος συνεχίζει: «καὶ μὴ λυπεῖτε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τοῦ Θεοῦ» (δ’ 30)· διότι μὲ εὐκολία λυποῦμε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον (κάτι τὸ τρομακτικό!), ὅταν ἐνῶ Αὐτὸ μᾶς πλούτισε μὲ τὴν παροχὴ τῶν ἀπερίγραπτων πνευματικῶν εὐεργεσιῶν Του, ἐμεῖς σκεπτόμαστε, λέγουμε καὶ πράττουμε κάθε τι ποὺ ἀντίκειται στὸ θεῖο Θέλημα. Τότε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκφράζει ἀποστροφὴ καὶ ἀποδοκιμασία, δηλαδὴ «ἐγκατάλειψη»: αὐτὸ εἶναι ποὺ περιγράφεται ὡς «ὀργὴ Θεοῦ».
Γιὰ νὰ μὴν ἀπομακρύνεται ἀπὸ ἐμᾶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ περιερχόμαστε σὲ δεινὴ κατάσταση θείας ἐγκαταλείψεως, καὶ ἐπιπίπτουν ἐπάνω μας ὅλα τὰ δεινά, ἐπιβάλλεται ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ πάνω μας καὶ ἀπὸ μέσα μας κάθε πικρίας, θυμοῦ, ὀργῆς, κραυγῆς καὶ βλασφημίας, ὅπως καὶ κάθε κακίας (δ’ 31), χωρὶς νὰ ἐνδίδουμε στοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἐμφανίζονται καὶ ἐγείρονται μέσα μας.
Παρὰ νὰ γινόμαστε σπλαγχνικοί, συγχωρητικοὶ καὶ συμπάσχοντες στὸν πόνο τοῦ πλησίον μας, ἀνακουφίζοντες αὐτὸν μὲ κάθε τρόπο. Ἄλλωστε, μόνο μὲ τὴν συγχώρηση τῶν ἄλλων θὰ συγχωρηθοῦμε καὶ ἐμεῖς.
***
Ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν στὴν Ἐκκλησία εἶναι χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο φέρνει ὁμοφροσύνη. Ὁ δεσμὸς ποὺ συγκροτεῖ τὴν ἑνότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ εἰρήνη. Ὅσο αὐτὴ διαμένει στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν, αὐτοὶ φρονοῦν τὰ αὐτά, ἐνῶ ὅταν ὁ δεσμὸς τῆς εἰρήνης σπάζει καὶ διαλύεται, τότε στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὑπεισέρχονται τὰ δεινά: διαιρέσεις, διαφωνίες, συγκρούσεις, ἀποσχίσεις...
Εἴθε νὰ ἀναπαύουμε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο μέσα μας, γιὰ νὰ ὑπηρετοῦμε τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ διακονοῦμε μὲ εἰρήνη τὶς ἀνάγκες τοῦ πλησίον μας, ὡς εἰρηνοποιοὶ καὶ εἰρηνοφόροι, ὥστε νὰ ἀποκληθοῦμε καὶ μακαρισθοῦμε ὡς ὄντως «υἱοὶ Θεοῦ». Ἀμήν!
+Ἐ.Γ.Κ.
ΠΗΓΗ: http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/parainetika/1411-enotita-eirene
