Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Ἡ πνευματικὴ παρακμὴ καὶ ὁ ἐθνικός μας κατήφορος. Θρηνητικὲς διαπιστώσεις

Σχετική εικόνα

Γράφει ὁ Ἐνορίτης

     Εἶναι ἀλήθεια πώς οἱ ἐντὸς τῶν τειχῶν πόλεμοι εἶναι δριμύτεροι τῶν ἐξωτερικῶν. Ἡ Ἑλλάδα πολλὲς φορὲς ἡττήθηκε σὲ πολέμους λόγω τῶν ἐσωτερικῶν φατριῶν καὶ παθῶν. Νοσήματα ἐπάρσεως, διχοστασίας καὶ φοβερῆς προδοσίας ἐπιτέλεσαν ἔργο ἀνίερο. Ὁ Ἐφιάλτης, ὁ Ἰούδας εἶναι πρόσωπα ἐπαναλαμβανόμενα στὴν ἱστορία. Ἡ διχόνοια κατατρώει τὰ σπλάχνα τοῦ γένους μας. Οἱ ἐμφύλιοι πόλεμοι, μὲ τὸ χυμένο ἀδελφοκτόνο αἷμα, ἦταν οἱ πιὸ ἰσχυροί.

      Σήμερα τυφλὸς εἶναι ὅποιος δὲν βλέπει ὅτι ἔνοχοι καὶ συνένοχοι σὲ παρακμὴ παραφροσύνης συνεχίζουν τὸ χορό, τὸ τραγούδι καὶ τὸ φαγοπότι. Ἡ ἀμετανοησία εἶναι αὐτοκαταστροφικὴ ὅδευση πρὸς τὸν γκρεμό. Ἡ Ἑλλάδα ἐκπορνεύεται. Θλίψη καὶ ἡττοπάθεια κυριαρχοῦν. Ἡ ἐξυγίανση καὶ ἡ κάθαρση ὄνειρο ἀπατηλό. Συνεχίζουν νὰ εἶναι στὴν ἐξουσία φαῦλοι διεφθαρμένοι, ἀφυλάκιστοι. Τὰ ἐθνικὰ θέματα σὲ δεύτερη μοίρα. Ἠθικὴ σήψη δυστυχῶς ἐπικρατεῖ κι ἐκεῖ πού δὲν τὸ περιμένεις. Γίνονται συνεχῶς ἐκπτώσεις. Ἡ παιδεία νοσεῖ φοβερά. Ἡ ψευτοδιανόηση ἐκμεταλλεύεται λάθη. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἀπὸ καιρὸ στὴν ἐντατική. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα καθημερινὰ δολοφονεῖται. Ζόφος ἀποπροσανατολιστικὸς ἐπικρατεῖ. Ἕνας βίαιος καὶ θλιβερὸς ἐθνομηδενισμός. Ὅποιος ἐκφράζεται πατριωτικά, ἀπαξιώνεται ὡς ἀκραῖος ἐθνικιστής, φασίστας.

Αποτέλεσμα εικόνας για θρηνητικη ωδη για την ελλαδα

            Ἡ βιασύνη γιὰ ἀπόκτηση πολλοῦ καὶ εὔκολου χρήματος ὁδήγησε τούς νεοέλληνες σὲ μεγάλα λάθη. Ἡ ἀνυπομονησία καὶ ἡ ἐπιπολαιότητα πληρώνονται σκληρά. Ὁ πλουτισμὸς Εὐρωπαίων τοὺς ὁδήγησε σὲ ἀκρότητες. Ἡ Εὐρώπη κατήντησε ἀποχριστιανισμένη πλήρως. Τὸ Βατικανὸ μετρᾶ θύματα μὲ ἕνα παραποιημένο εὐαγγέλιο. Κακοποιήσεις καὶ βιασμοὶ παιδιῶν ἀμέτρητοι καὶ ἀναίσχυντοι. Μὲ ἕναν νεκρὸ Θεὸ κάποιοι ἀναζητητὲς καταφεύγουν στοὺς δασκάλους τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς γιὰ μία ἐσωτερικευμένη ζωή. Περὶ τὶς δύο χιλιάδες προτεσταντικὲς παραφυάδες διεκδικοῦν ποίμνια. Ὁ ἀποχριστιανισμὸς τῆς Εὐρώπης εἶναι σοβαρὸς καὶ θὰ ἔχει ἀκόμη χειρότερες συνέπειες.

            Πλημμύρισε ἡ πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ ἀπὸ δῆθεν «προοδευτικούς». Σπεύδουν νὰ καταλάβουν τὴν ἐξουσία πρόσωπα πού προβάλλονται ὡς πνευματικοὶ καὶ προοδευτικοί, ἐνῶ εἶναι κύμβαλα ἀλαλάζοντα καὶ ὄχι λίγες φορὲς κραυγαλέες μετριότητες. Στὸ ὄνομα τῆς κατ’ αὐτοὺς «προόδου», ζητοῦν μὲ μεθόδους ἀριστεροῦ «ταλιμπανισμοῦ» νὰ ἀποχριστιανίσουν καὶ νὰ ἀφελληνίσουν τὸν λαό μας. Γράφουν βιβλία γιὰ νὰ μᾶς πληροφορήσουν ὅτι ὡς τώρα διδασκόμασταν στρεβλωμένα τὴν ἑλληνική μας ἱστορία. Τοὺς τύπους αὐτοὺς τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ ἀποδόμηση κάθε τί Χριστιανικοῦ, Ὀρθόδοξου, Ἑλληνικοῦ. Καὶ ἡ ἀντικατάστασή του μὲ ὅ,τι μὴ ἑλληνικό. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ παιδιά μας, βάλθηκαν ἀπὸ τὸ δημοτικὸ νὰ τὰ κάνουν νὰ ξεχάσουν τὴν πίστη τῶν πατέρων τους καὶ νὰ γαλουχηθοῦν μὲ τὰ «προοδευτικὰ» διδάγματα τοῦ ἀντίχριστου Ἰσλάμ, τοῦ Κομφούκιου, τοῦ Κρίσνα, τοῦ Βούδα, τῶν σατανικῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Διότι ἔτσι θὰ κτίσουμε τὴν Ἑλλάδα, τὴν ὁποία τὰ σημερινὰ ἑλληνόπουλα, ἡ γενιὰ πού ἀνεβαίνει, δὲν πρέπει αὔριο νὰ λένε ὅτι εἶναι  Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι. Ὅσοι πονοῦμε αὐτὸ τὸν τόπο ἂς κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε σήμερα, γιὰ νὰ γλυτώσουμε ἀπὸ τὸν «προοδευτικὸ» ταλιμπανισμό. Ἂς μὴ τὸ ἀφήσουμε γιὰ αὔριο.

            Αὐτὰ τὰ ὁποῖα μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια κρατήσαμε σὲ καιροὺς χαλεπούς, δηλαδὴ τὴ γλώσσα, τὴν πίστη, τὴν ἱστορία μας, τὴν παράδοσή μας, μὲ ἕνα λόγο, εἶναι κρίμα καὶ ἄδικο νὰ τὰ χάσουμε σὲ καιρὸ εἰρήνης καὶ δημοκρατίας, σὲ καιρὸ ἐλευθερίας καὶ σὲ χρόνους ἀποθέωσης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Τὸ ἀναφέραμε καὶ στὴν ἀρχή, ὅτι «τὰ κάστρα πέφτουν ἀπὸ μέσα». Δουλεύει πονηρὰ ἐντὸς τῶν τειχῶν ἡ «5η φάλαγγα». Οἱ Ἐφιάλτες τῆς ἱστορίας καὶ οἱ μειοδότες τῶν ἐθνικῶν ἀξιῶν καὶ ἰδανικῶν μας. Διότι πέραν τῶν ὅσων λέγονται περὶ ἐξωτερικῶν πιέσεων καὶ ἐξωγενῶν παραγόντων, ἂν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν θέλουμε νὰ ξεπουλήσουμε τὴν ψυχή μας στὴ χωματερὴ τῆς ὑφηλίου, κανένας δὲν μᾶς ἀναγκάζει νὰ ἀλλοιώσουμε τὶς παραδόσεις μας, νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν πίστη μας, νὰ ξεχαρβαλώσουμε τὴ γλώσσα μας καὶ νὰ παραχαράξουμε τὴν ἱστορία μας. Μόνοι μας βάζουμε τὰ δάχτυλά μας καὶ βγάζουμε τὰ μάτια μας.

            Λαοὶ ποὺ σέβονται τὴν ἱστορία τους, την  ἰδιοπροσωπία τους, τὴν αὐτοσυνειδησία τους, ἔχουν αὐτοεκτίμηση καὶ συναίσθηση τῆς κληρονομίας τους καὶ δὲν ἀνταλλάσσουν τὰ διαμάντια καὶ τὰ αἵματα τῶν προγόνων τους μὲ τὰ κάρβουνα καὶ τὰ ξυλοκέρατα τὴν παγκοσμιοποίησης τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Αποτέλεσμα εικόνας για χανεται η ελλαδα

            Τὸ χειρότερο, βέβαια, εἶναι ἡ παραχώρηση ἐδάφους καὶ κυριαρχικῶν δικαιωμάτων μὲ τὴ συγκατάθεσή μας σὲ ἕνα ἄλλο κράτος. Αὐτὸ ὅμως δὲν ξεκινάει αὐτόματα καὶ ἄμεσα. Προηγοῦνται σταδιακὰ ἕνα σωρὸ ἄλλες πράξεις σὲ πολιτικὸ καὶ διπλωματικὸ πεδίο. Καὶ πρῶτα παραχωρεῖται τὸ ὄνομα. Μετὰ πλαστογραφεῖται ἡ ἱστορία. Ὕστερα κατασκευάζεται στὰ ἐργαστήρια τῶν πολυεθνικῶν καὶ τῶν συμφερόντων ἡ μειονότητα. Γίνονται μετακινήσεις καὶ ἐπενδύσεις. Δημιουργοῦνται τετελεσμένα καὶ προβοκάτσιες. «Καὶ ἐκεῖ ποὺ μᾶς χρωστοῦσαν, μᾶς παίρνουν καὶ τὸ βόδι». Αὐτὸ γίνεται τώρα τὰ Σκόπια καὶ θὰ ἀκολουθήσει, ἂν δὲν εἴμαστε ἄγρυπνοι,  μὲ τὴν «Τσαμουριὰ»  καὶ τὴ Θράκη. Στὸ τέλος ἔρχεται μία διάσκεψη καὶ σοὺ τὰ παίρνουν ὅλα καὶ μὲ τὸ νόμο.

Αποτέλεσμα εικόνας για θρηνητικη ωδη για την ελλαδα

            «Δίνεις ὄνομα; Δίνεις ψυχή». Ἀληθινὸ πέρα ὡς πέρα. Γι’ αὐτὸ καὶ φοβερό. Αὐτὸ δυστυχῶς πάει νὰ γίνει μὲ τὴ Μακεδονία μας. Πέρα ἀπὸ κάθε ἔννοια ἱστορικῆς καὶ ἐθνολογικῆς ἐπιστήμης καὶ δεοντολογίας, ἀρχαιολογίας καὶ γλωσσολογίας, πάει νὰ γίνει ἕνα ἔγκλημα. Μία ἀνατροπὴ καὶ ἕνα ἱστορικὸ πραξικόπημα σὲ βάρος τοῦ Ἔθνους μας. Εἴμαστε πολὺ μικροὶ γιὰ νὰ κάνουμε ἕνα τόσο μεγάλο λάθος. Κι ὅμως «ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ» πάει νὰ γίνει. «Μᾶς ἁρπάζουν τὸ σπίτι, ἁρπάζει φωτιὰ τὸ σπίτι μας  κι ἐμεῖς χαμογελᾶμε». Λέγει ὁ Μανώλης Γλέζος, ζεῖ ἀκόμη καὶ αὐτός, ὅπως καὶ ὁ Θεοδωράκης, καὶ μὲ τὰ κύκνεια ἄσματά τους διορθώνουν τὰ λάθη  τοῦ παρελθόντος: «Ὁ κάθε λαὸς προσδιορίζεται ἀπὸ τὴ γλώσσα του, τὰ ἤθη του, τὶς κοινὲς παραδόσεις του, τὸν τρόπο ποὺ θρησκεύεται, τὴ θέληση γιὰ ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία, τὴ βούληση τῆς πλειοψηφίας… Δὲν μποροῦν Σλάβοι καὶ Σκοπιανοὶ νὰ κατέχουν τὸ ὄνομα Μακεδονία. Νὰ βγάλουν ἀπὸ τὸ νοῦ τοὺς τὸ ὄνομα Μακεδονία» (Καθημερινή, 11/2/2018)

            Λοιπόν, ποιὸς θὰ φταίει, ἂν αὔριο γίνει τὸ ὀλέθριο βῆμα; Δὲν χρειάζεται μεγάλη ἀπόσταση καὶ πολὺς χρόνος ἕνα σημερινὸ «μετέωρο βῆμα» τῆς ἐξωτερικῆς ἐθνικῆς μας διπλωματίας νὰ γίνει πάτημα σὲ μία νάρκη ἱστορικῶν συνεπειῶν μεγατόνων.

            Τὸ θέμα δὲν εἶναι συναισθηματικό, γειτονικό, φιλικό, ἁπλὰ πολιτικό, συμφεροντολογικό. Εἶναι θέμα ἱστορικῆς καὶ ἠθικῆς τάξεως: Δηλαδή, «δὲν μπορεῖ κανένας νὰ μετακινήσει τὰ σύνορα – τοπικά, ἱστορικά, κυριαρχικά, φυλετικὰ – ποὺ ἔβαλαν οἱ πατέρες μας καὶ τὰ χάραξαν μὲ τὸ αἷμα τους». Κανένας. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπογράψει οὐδεμία συμφωνία ἐρήμην του λαοῦ, τῆς ἱστορίας, τῆς ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας, συνολικά της ἐπιστήμης. Καμμιὰ σκοπιμότητα δὲν μᾶς ἀναγκάζει νὰ τὸ κάνουμε. Κανένας ποὺ θέλει νὰ εἶναι καὶ νὰ λέγεται Ἕλληνας, δὲν δικαιοῦται νὰ ἀποτολμήσει κάτι τέτοιο. Ἂν τὸ κάνει δὲν θὰ λέγεται εἰς τὸ ἑξῆς Ἕλληνας. Θὰ λέγεται Ἐφιάλτης.


Άγιος Νικόλαος Πλανάς και Τρικαμηνικοί




Ευρισκόμενος στο νησί των Σπετσών για την πανήγυρη της Παναγίας Γοργοϋποηκόου στη Μονή του μακαριστού Γέροντός μας π. Χρυσοστόμου Σπύρου, ενημερώθηκα πως η "Πατερική Παράδοση" αναδημοσίευσε παλαιότερο άρθρο (βλ. εδώ) προσθέτοντας κάποια σχόλια, με τα οποία θέλει να αποδείξει ότι η παράταξή τους κρατούν τάχα την γραμμή του Αγίου Νικολάου Πλανά.
Η διαφορά όμως μεταξύ του Αγίου και των Τρικαμηνικών είναι τεράστια, διότι:

α) Ο μεν Άγιος Νικόλαος Πλανάς έλεγε "από πεποίθηση το παλαιό και από υποχρέωση το νέο", ενώ οι Τρικαμηνικοί λένε "όχι μόνο από υποχρέωση, αλλά και από πεποίθηση το νέο". Ιδού η ατράνταχτη απόδειξη από τα γραπτά του ιδίου του ηγέτη τους, π. Ευθυμίου Τρικαμηνά: 

"1. Ἀκολουθῶ τό Νέο Ἡμερολόγιο, διότι στήν πάροδο τοῦ χρόνου ἀπό τῆς ἀλλαγῆς του διεστράφη καί ἐκακοποιήθη, τρόπον τινα, ἀπό τούς Γ.Ο.Χ. μέ τήν δογματοποίησί του, τήν ταύτησί του μέ τό ἑορτολόγιο, τήν ἱερότητα τήν ὁποία τοῦ προσέδωσαν, μέ τούς μύθους πού περιέπλεξαν ὅτι δῆθεν τό ἐθέσπισε ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος κλπ.
    2. Ἀκολουθῶ τό Νέο Ἡμερολόγιο διότι, αὐτό καθ’ ἑαυτό, δέν μᾶς προσεγγίζει μέ τούς αἱρετικούς, ὅπως ἀπεδείχθη ἀπό τήν πορεία τῆς ἀλλαγῆς του μέχρι τώρα καί, ὅπως ἀποδεικνύεται σαφῶς ἀπό τούς πέντε (5) καί πλέον αἰῶνες μετά τό σχίσμα μέ τούς Παπικούς, (συγκεκριμένα ἀπό τό σχίσμα τοῦ 1054 ἕως τό 1580) πού ὑπῆρχε σαφῶς διαχωρισμός ἐκκλησιαστικός Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ἐνῶ συγχρόνως ὑπῆρχε τό ἴδιο ἡμερολόγιο καί κυρίως τό ἴδιο ἑορτολόγιο κινητῶν καί ἀκινήτων ἑορτῶν.
   3. Ἀκολουθῶ τό Νέο Ἡμερολόγιο διότι, ἐπειδή δέν ἀποτελεῖ θέμα πίστεως, οὔτε μέ βλάπτει ὡς πρός τήν εὐσέβεια, μέ βοηθᾶ συγχρόνως νά μήν χρησιμοποιῶ δύο ἡμερολόγια (ἄλλο για τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί ἄλλο γιά τήν πολιτική, καθημερινή κλπ.), τό ὁποῖο ἀναγκάζονται νά κάνουν οἱ ἀκολουθοῦντες τό Π. Ἡμερολόγιο.
   4. Ἀκολουθῶ τό Ν. Ἡμερολόγιο διά νά μήν δώσω ἀφορμή πρός κατηγορία εἰς τούς Οἰκουμενιστές καί διά τοῦ ἡμερολογίου παραπλανήσουν τόν λαό ὅτι ἀνήκω στά σχίσματα τοῦ Π. Ἡμερολογίου στίς παρατάξεις κλπ. Ἐπειδή, καλῶς ἤ κακῶς, ἔτσι ἔχει ἐπικρατήσει νά θεωρῆται σήμερα τό Π. Ἡμερολόγιο.
    5. Ἀκολουθῶ τό Ν. Ἡμερολόγιο, ἐπειδή σήμερα αὐτό βοηθᾶ τόν λαό στήν ἀποτείχισι ἀπό τήν αἵρεσι, συνδυαζόμενο μέ τήν καθημερινή του ζωή καί μέ τό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας.  Ἄν δηλαδή ἀκολουθοῦσα τό Π. Ἡμερολόγιο θά ἤμουν ὑποχρεωμένος νά τό ἀπαιτήσω καί ἀπό τούς πιστούς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖο ἀποτειχίζονται ἀπό τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί, τοιουτοτρόπως, θά ἐδυσκόλευα ἀφάνταστα τήν ἀποτείχισί των σέ σημεῖο, πιστεύω, ἀκυρώσεώς της. Διότι οἱ ἀποτειχισμένοι ἀπό τήν αἵρεσι εἶναι ὅλοι οἱ ἀκολουθοῦντες σήμερα τό Ν. Ἡμερολόγιο και, πρακτικά, ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου θά ἦτο μᾶλλον δυσκολότερη παρά ἡ ἀποτείχισι ἀπό τήν αἵρεσι.
     6. Ἀκολουθῶ, τέλος, τό Ν. Ἡμερολόγιο διά νά καταδείξω καί ἀποδείξω ἐμπράκτως ὅτι αὐτό δέν ἀποτελεῖ θέμα πίστεως, οὔτε μέ βλάπτει εἰς τό ἐλάχιστο εἰς τήν εὐσέβεια, ἐφ’ ὅσον διώκομαι ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς τοῦ Ν. Ἡμερολογίου καί προσέτι κατηγοροῦμαι ἀπό τούς ἀκολουθοῦντας τό Π. Ἡμερολόγιο. Διά νά καταδείξω ἐμπράκτως, ἐπί πλέον, ὅτι ἡ προσέγγισις σήμερα καί ἕνωσις τῶν Ὀρθοδόξων δέν πρέπει νά συσχετισθῆ μέ κάποιο ἡμερολόγιο, ἐφ’ ὅσον οἱ Οἰκουμενιστές μέ κακό σκοπό τό ἄλλαξαν καί οἱ Γ.Ο.Χ. τό ἐκακοποίησαν σέ σημεῖο πλάνης καί αἱρέσεως, ἀλλά μέ τήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διά τούς ἀκολουθοῦντας τό Ν. Ἡμερολόγιο καί τήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τίς Συνόδους καί τά σχίσματα διά τούς τοῦ Π. Ἡμερολογίου"
(https://paterikiparadosi.blogspot.com/2017/03/blog-post_74.html)

β) Ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς έκανε λειτουργίες με το παλαιό ημερολόγιο και ήταν κρυφός (λόγω των διωγμών) Παλαιοημερολογίτης, ενώ οι Τρικαμηνικοί έχουν επανειλημμένως δηλώσει πως οι Παλαιοημερολογίτες είναι σχισματικοί και δεν έχουν Μυστήρια. Ιδού ενδεικτικές δηλώσεις των λαϊκών ηγετίσκων τους:

Παναγιώτης Σημάτης: "Ἐπειδὴ δὲν εἴμαστε Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἀκολουθώντας τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε ἄλλη γνώμη, στὸ ἂν ἔχουν ἢ ὄχι μυστήρια οἱ σχισματικοί. Ὑπάρχει ΜΙΑ Ἐκκλησία, αὐτὴ τῶν Πατριαρχείων καὶ τῶν τοπικῶν Ἀρχιεπισκοπῶν, οἱ ἡγέτες τῆς ὁποίας καὶ πλῆθος πιστῶν της, κακοποιεῖται καὶ λυμαίνεται ἀπὸ τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀλλὰ ἡ Μία Ἐκκλησία, ὅπως πάντα, διασώζεται ἀπὸ τοὺς ἀντιστεκόμενους καὶ τοὺς μὴ κοινωνοῦντες μὲ τὴν αἵρεση, ὅποιοι εἶναι αὐτοί, καὶ ὅπου κι ἂν εὑρίσκονται, γνωστοὶ ἢ ἄγνωστοι. Ὅπως ἀκριβῶς συνέβαινε στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Μονοθελητισμοῦ, τῆς Εἰκονομαχίας κ.λπ. Τὸ σχίσμα τῶν Γνησίων ἢ μὴ Γνησίων Παλαιοημερολογιτῶν, μὲ τὴν ὁποία βλέπουμε νὰ ἔχουν νιτερέσια οἱ ἐν λόγῳ Ἁγιορεῖτες πατέρες, δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία"
(https://paterikiparadosi.blogspot.com/2018/09/blog-post_59.html)

Ιωάννης Ρίζος: "Η  Ι. Σύνοδος κήρυξε αντικανονικά και παρανόμως από τους παλαιοημερολογίτες τελούμενα Μυστήρια ώς: «άκυρα και μηδέποτε γενόμενα»"
(https://paterikiparadosi.blogspot.com/2017/11/blog-post_30.html)

γ) Ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς αγωνίστηκε, όσο μπορούσε, μαζί με τους Παλαιοημερολογίτες και αντιστάθηκε στους απάνθρωπους διωγμούς τους, ενώ οι Τρικαμηνικοί πολεμούν με μένος τους Παλαιοημερολογίτες και αποκρύπτουν επιμελώς τους απάνθρωπους διωγμούς των!

δ) Ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς προφήτευσε για το νέο ημερολόγιο πως "ό,τι είναι αντικανονικό, δεν μένει αιώνιο", ενώ οι Τρικαμηνικοί θέλουν αιώνια να κρατούν (τάχα "από υποχρέωση") το νέο ημερολόγιο!

Τί σχέση λοιπόν μπορεί να έχουν οι άνθρωποι αυτοί με τον Άγιο του Θεού; Απλά καμία!





ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ!


Οι περισσότεροι από τους λεγόμενους Χριστιανούς, επειδή έχουν διαβρωθή επί αιώνες από τη φραγκική αντίληψη περί εκκλησίας, από το νομικιστικό και τυπικιστικό πνεύμα των Φράγγων της Δύσεως, πιστεύουν πως η ''Αποστολική Διαδοχή'' είναι απλώς η αδιάκοπη ακολουθία των επισκοπικών χειροθεσιών, άσχετα από τι παραδίδεται. Αυτή όμως η πίστις είναι μια μαγική αντίληψις περί μεταδόσεως του Αποστολικού αξιώματος. Ακόμη και οι παπικοί μπορούν ίσως να καυχώνται για την αδιάκοπη αλυσίδα των χειροθεσιών τους και μπορούν μέσω των επισκοπικών λεγομένων καταλόγων να την ανάγουν μέχρι και του Αποστόλου Πέτρου! Όμως ιερωσύνη δεν έχουν! Είναι παντελώς στερημένοι της Θείας Χάριτος. Το ίδιο ισχύει και για τους Μονοφυσίτες, τους Νεστοριανούς  ή και τους Αγγλικανούς.
Πως συμβαίνει αυτό;
Μόνη της η επίθεσις των χειρὠν δεν μπορεί δια μαγείας να μεταβιβάση την επισκοπική εξουσία και το αποστολικό αξίωμα. Χρειάζεται:

1) Οι χειροτονούντες Αρχιερείς να είναι κατά πάντα Ορθόδοξοι, και

2) κατά τον πρώτον Αποστολικό Κανόνα, τον οποίον εκύρωσε και η Έκτη Αγία Οικουμενική Σύνοδος οι Αρχιερείς να είναι τουλάχιστον δύο.

Πρωτίστως και κυρίως απαιτείται οι χειροτονούντες Αρχιερείς να είναι φορείς, φύλακες και κοινωνοί της Αποστολικής Παραδόσεως, της άπαξ τοις αγίοις παραδοθείσης Πίστεως (Β΄ Πέτρου, β΄21).
Ο κάθε Αρχιερεύς ενεργεί υπέρ και εξ΄ ονόματος της όλης Εκκλησίας και μόνον έτσι η ιεράή υπηρεσία του έχει πλήρη μυστηριακή αξία. Ένας διαφωνών προς την Αποστολική Παράδοσι δεν μπορεί να χειροτονήση ορθοδόξως, δεν μπορεί να μεταβιβάση ιερωσύνη, επειδή ακριβώς Παράδοσις στην Ορθόδοξη Πατερική αντίληψι είναι η εξουσία, να διδάσκη κανείς, να ομολογή, να δίνη μαρτυρία και να κηρύσση, στηριζόμενος στο βάθος της εμπειρίας της Εκκλησίας, η οποία παραμένει πάντα η ίδια και αναλλοίωτη.
Η Αποστολική Διαδοχή νοείται μόνον μέσα στην πιστότητα της Αποστολικής Παραδόσεως. Η αποδοχή της Αποστολικής Παρακαταθήκης της πίστεως και η τήρησις της Αποστολικής Παραδόσεως σε όλη την πληρότητά της είναι το πρωταρχικό έργο και η αποστολή των διαδόχων των Αγίων Αποστόλων. Στο αδιαχώριστο της Αποστολικής Διαδοχής και της Αποστολικής Παραδόσεως βρίσκεται η πληρότητα της Πεντηκοστής.
Και ο καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης γράφει: Το θεμέλιον της αποστολικής παραδόσεως και διαδοχής δεν ήτο αύτη η επίθεσις των χειρών, αλλά η συνοδεύουσα αυτήν μετάδοσις από γενεάν εις γενεάν της θεραπείας, του φωτισμού και της Θεώσεως. (Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας, έκδ. Πουρνάρα σελ. 28-29).
Η λέξεις ''Παράδοσις'' προέρχεται από το ρήμα ''παραδίδω'', που σημαίνει ''μεταδίδω'', δηλαδή ''μεταβιβάζω''. Για να γίνη η ''μεταβίβασις'', ή ''μετάδοσις'', ή ''παράδοσις'', χρειάζεται να υπάρχη ο παραδίδων, ο παραλήπτης και το παραδιδόμενον, το μεταβιβαζόμενον, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Διδασκαλία και Πίστι.
Το ευαγγέλιον π.χ. μεταδίδεται, όπως μας πληροφορεί ο Απόστολος Παύλος (Α΄ Θεσσ. β΄ 8), τα χαρίσματα μεταδίδονται (Ρωμ. Α΄ 11), η πίστις παραδίδεται (Ιούδα 3),, όπως παραδίδονται και οι εντολές του Θεού (Β΄ Πέτρου, β΄ 21).
Εκείνο το οποίο πρωταρχικά ζητείται, όπως ήδη τονίσαμε, είναι η παράδοσις, ή μεταβίβασις αυτή να επιτελείται πιστά, δηλαδή χωρίς αλλοιώσεις ή παρεισφρύσεις ξένων και ετερογενών στοιχείων και καινοτομιών.
Ο Θεός απεκάλυψε την Αλήθεια στους Αγίους Αποστόλους και αυτοί μας την παρέδωσαν αμιγώς, όπως την παρέλαβαν, χωρίς προσθαφαιρέσεις.
Ο Απόστολος των εθνών διαβεβαιώνει: ''παρέδωκα γαρ υμίν και παρέλαβον'' (Α΄ Κορινθ. ΙΕ΄ 3). Κατά την Παράδοσιν δεν επέρχεται αλλοίωσις, δεν επέρχεται αλλαγή στο βίωμα. Αυτό το πιστοποιεί και ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς λέγοντας: ''καθώς παρέδοσαν ημίν οι απ΄ αρχής'' (Λουκ. Α΄ 2). Το ίδιο τονίζει και ο θείος Απόστολος: ''καθώς παρέδωκα υμίν τας παραδόσεις κατέχετε''  (Α΄ Κορινθ. ια΄ 2) και ''κατά την παράδοσιν ήν παρελάβετε παρ΄ ημών'' (Β΄ Θεσσ. γ΄ 6).
Και ο Άγιος Ειρηναίος, Επίσκοπος Λουγδούνου, δηλαδή της σημερινής Λυώνος της Γαλλίας, που εμαρτύρησε το 202 μ.Χ. μαθητής του Αγίου Πολυκάρπου Σμύρνης, στο έργο του ''Κατά αιρέσεων'' αναφέρει ότι κατά την ευδοκία του Πατρός δια του Επισκόπου ''επιβεβαιώνεται η διαδοχή του χαρίσματος της Αληθείας''. Αναφερόμενος π.χ. στην διαδοχή των επισκόπων της Ρώμης λέγει: ''Έπειτα Ύγινος, είτα Πίος, μεθ΄ ον Ανίκητος. Διαδεξαμένου τον Ανίκητον Σωτήρος, νυν δωδεκάτω τόπω τον της επισκοπής από των Αποστόλων κατέχει κλήρος Ελεύθερος. Τη αυτή τάξει και τη αυτή διδαχή ή τε από των Αποστόλων εν τη Εκκλησία Παράδοσις''!`
Η χειροτονία λοιπόν των επισκόπων επιτελείται ''τη αυτή διδαχή'', σύμφωνα με την Παράδοσιν που επικρατεί στην Εκκλησία. Εάν παραχαρασθή η διδαχή, τότε η τάξις μόνη, δηλαδή το τυπικόν μέρος, δεν μας εξασφαλίζει την Αποστολική Διαδοχή, καθότι δεν χωρίζει η Διδαχή από το Μυστήριο ή ο τύπος από την ουσία.








ΠΗΓΗ: ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΜΑΣ ΣΕΛΙΔΑ



ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ


ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΥΘΕΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ


AΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ
Το εκκλησιαστικό ζήτημα για το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ουκρανίας δεν είναι από τα προβλήματα που θα λυθεί εύκολα αλλά καθώς φαίνεται θα οδηγήσει σε τέτοιες εξελίξεις τα εκκλησιαστικά πράγματα που θα συμπεριληφθούν πολλά θέματα μαζί, διότι στις κατά τόπους Εκκλησίες οι εκκλησιαστικοί ταγοί δεν θέλησαν να κρατήσουν Ορθοδοξία αλλ’ «ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν» (Ρωμ. 1, 22-23).Κατά τα άλλα λειτουργούν με σύνεση!Γι’ αυτό ο Θεός, ήδη, άρχισε να φανερώνει το σχέδιό Του, προκειμένου να καταλυθεί και πάλι η αίρεσις, τώρα της “Νέας Εποχής,” των Οικουμενιστών.
Πλέον, δια των ίδιων ταγών ο Κύριος οδηγεί τα γεγονότα σκληραίνοντας ακόμη περισσότερο την καρδιά τους επειδή γνωρίζει τις προθέσεις τους, όπως και τότε του Φαραώ της Αιγύπτου, για να ελευθερωθεί τελικά, πανηγυρικά, ο νέος Ισραήλ της Χάριτος από την, υπέρ εκατονταετή, δουλεία του Οικουμενισμού. Επιπλέον δε, για να τους δείξει ότι, μολονότι οι μητροπολίτες έχουν φρόνημα δουλικό, όταν ο Παντοκράτωρ θελήσει, τους κινεί όπως η πανσοφία  Του γνωρίζει προκειμένου να βγει καλό για την Ορθόδοξη Πίστη. Όπως, και η τουρκική σκλαβιά για το γένος μας ενώ ήταν ζοφερή και επαχθής, ωστόσο δι’ αυτής οικονόμησε ο Θεός να κρατήσουμε την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας, έτσι και τώρα που ο Κύριος  βλέπει να χάνουμε την ευσέβεια βάζει μάχαιρα στις σχέσεις των Πατριαρχείων και τα χωρίζει. Διότι δεν έδειξαν  τουλάχιστον το ίδιο ενδιαφέρον που εκφράζουν και για τις δικαιοδοσίες τους. Σαν να τους λέγει: «Εσείς, σκέπτεσθαι τις δικαιοδοσίες;», «Εγώ, όμως ενηνθρώπησα για την σωτηρία του κόσμου παραδίδοντας σε εσάς το Ευαγγέλιο»! «Εσείς, διδάσκετε ότι όλες οι θρησκείες είναι παράλληλοι οδοί σωτηρίας;» «Ο Κύριος σας όμως ρητώς  σας κήρυξα: “ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή”(Ιω. 14,6 ). «Εσείς, καταδικάζετε τους αδελφούς σας επειδή θέλουν να κρατούν την Πίστη και την Παράδοση της Εκκλησίας ως Κανόνα Αληθείας»; «Εγώ, θα σας αφαιρέσω την εξουσία, διότι είμαι ο κύριος που ορίζω στην Εκκλησία μου»! «Εσείς,  κόπτεσθαι να ενωθείτε με τους αιρετικούς ενώ εξουθενώνετε τους ορθόδοξους αδελφούς σας (παλαιοημερολογήτες), επειδή σας εμποδίζουν να μολύνετε την Ορθοδοξία»; «Εγώ, θα φανερώσω ότι αυτοί έμειναν στην αληθινή Εκκλησία και εσείς θα εκβληθείτε έξω του αμπελώνος»! Διότι είναι πνευματικός νόμος ότι  όποιος«λάκκον ὤρυξε καὶ ἀνέσκαψεν αὐτόν, καὶ ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον, ὃν εἰργάσατο»!
Ήδη, με την διακοπή μνημοσύνου εκ μέρους της η Ρωσική Εκκλησία έδειξε τις προθέσεις της. Δηλώνοντας, τώρακαι ο επίσκοπος Clément, πρόεδρος του συνοδικού Τμήματος Πληροφοριών της μόνης Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Ουκρανίας  που υπάγεται στο Πατριαρχείο Μόσχας, σχετικά με το ότι αίρει το ανάθεμα στον σχισματικό Φιλάρετο, πως: «Αυτή η απόφαση είναι απολύτως αντικανονική γιατί αυτό το έδαφος [Ουκρανίας] δεν ανήκει στο Πατριαρχείο Κων/πολης, κι επομένως πως δύναται να άρει το ανάθεμα  [κατά του Φιλάρετου]; Αυτό το Πατριαρχείο δεν έχει κανένα κανονικό δικαίωμα να το κάνει. Θεωρώ ότι για τέτοιες ενέργειες πρέπει να επιβληθεί το ανάθεμα στον πατριάρχη Βαρθολομαίο αυτόν τον ίδιο»τα πράγματα πλέον δείχνουν ότι άρχισε ένας δρόμος οριστικής ρήξης.
Αν, μάλιστα λάβουμε υπ’ όψιν μας τις δηλώσεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μπορισπόλ κ. Αντώνιου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, ο οποίος δίδοντας συνέντευξη στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Romfea.gr λέγοντας: «Για να καταλάβετε καλύτερα, τι ενδεχομένος θέλει να κάνει το Οικουμενικό Πατριαρχείο με μας τώρα, θα ήθελα να Σας δώσω ένα παράδειγμα, να κάνουμε μία σύγκριση. Οι συγκρίσεις πάντοτε δεν είναι τέλειες, αλλά μας βοηθάνε να καταλάβουμε καλύτερα την πραγματικότητα. Εσείς στην Ελλάδα εδώ και σχεδόν 100 χρόνια έχετε το σχίσμα των παλαιοημερολογητών. Δεν λύνεται ακόμα. Για φανταστείτε, να σας έλεγε κάποιο από τα Πατριαρχεία: αφού δεν μπορείτε να το λύσετε μόνοι σας, θα το κάνουμε εμείς.  Λοιπόν, θα αναγνωρίσουμε τους παλαιοημερολογίτες σαν κανονική Εκκλησία, θα την ονομάσουμε Εκκλησία της Ελλάδος, θα υιοθετήσουμε πάλι το παλαιό ημερολόγιο, και εσείς, δηλαδή η πραγματική Εκκλησία της Ελλάδος, να ενωθείτε με αυτούς και να αρνηθείτε το νέο ημερολόγιο. Αν δεν θέλετε, μείνετε όπως είσαστε, αλλά στην Εκκλησία σας θα δώσουμε κάποιο άλλο όνομα», όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι κινείται.
Αν, ακόμη, δούμε την Συνοδική Ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών  υπό τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Καλλίνικο εξ αφορμής της διαστάσεως  μεταξύ των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως καὶ Μόσχας για το Ουκρανικό ζήτημα, καθώς και τα σχετικά με το συλλείτουργο μετά της Εκκλησίας του Πατρίου Ημερολογίου Βουλγαρίας, διαπιστώνουμε κάποια καλή πρόθεση για να ενωθούν οι δυνάμεις του Πατρίου και, βέβαια,το ευχόμαστε! Δυστυχώς, όπως έλεγε ο άγιος Παῒσιος ο Αγιορείτης, δεν καταλαβαίνουμε τα σημεία των καιρών! Αυτό που έλεγε ο άγιος Νικόλαος, ο Παπα-Πλανάς:«Από πεποίθηση το Παλαιό και από υποχρέωση το Νέο!».
Αν θα ζούσε σήμερα ο άγιος θα έλεγε:«Από πεποίθηση στο παλαιό, από υποχρέωση στις Πανορθόδοξες συνόδους στο παλαιό για φύγουμε από το ανάθεμα, και επειδή ήρθε ο καιρός  που πρέπει να επιστρέψουμε στην Παράδοση, εφ’ όσον αποδείχθηκε ότι η αλλαγή του ημερολογίου έγινε με πρόθεση την κατάληξη στον Οικουμενισμό, και φαίνεται να ήρθε η ώρα να τελειώνει η ιστορία αυτή, πάλι στο παλαιό!
Ορισμένοι, το παλαιό το αντιμετωπίζουν σαν κατάρα. Σήμερα θεωρείται κακό να επιστρέψει κανείς στο παλαιό και δεν θεωρείται κακό να αρνηθεί την ορθόδοξη  πίστη του. Εκεί φτάσαμε! Και έχεις τους άλλους να  σχολιάζουν  την ώρα που βγήκαμε στην πρώτη γραμμή και το είδαν, ότι δεν σκέφθηκε χρήματα, μοναστήρια και αξιώματα, διότι πολύ απλά, αν σκεπτόμασταν έτσι δεν θα κάναμε αποτείχιση. Ταλαίπωροι, και αν ακόμη υποθέσουμε ότι κάποιος γίνεται επίσκοπος στο Πάτριο, πληρώνεται, περνάει καλά ή δίνει αγώνα να χτίζει εκ νέου εκκλησίες και μοναστήρια και να προσπαθεί να οργανώσει ποίμνιο από το τίποτα; Και είναι αυτό εύκολο; Τόση ανοησία! Αλλά δεν βλέπετε μακριά. Ευτυχώς, που δεν έγινα και επίσκοπος! Και μνημονεύω πάσης επισκοπής ορθοδόξων ! Τώρα που δεν χειροτονήθηκα και δεν πήγα σε κάποια παράταξη και ούτε καν μνημονεύω κάποιον από το πάτριο τί έχετε να πείτε κατήγοροι της αληθείας και της δικαιοσύνης; Δόξα τω Θεώ! Την ελπίδα μας την έχουμε μόνο στον Κύριο! Την ώρα της μάχης τα κελεύσματα δεν τα δίνουν οι στρατιώτες αλλά ο επικεφαλής, ούτε οι γυναίκες. Υπάρχει τάξις και σειρά! Εσείς όμως που κατηγορείται την μετριότητά μου, να ρωτήσω τους δαιμονισμένους που τους τρέχατε; Δεν τους πήγατε στους γεροντάδες που εγώ βρήκα στο παλαιό; Γιατί τότε τους χρειαζόσασταν και τώρα τους συκοφαντείτε ότι είναι εκτός Εκκλησίας; Δεν διδαχθήκατε τίποτα από την ιστορία σχετικά με τους στρατηγικούς ελιγμούς, ούτε καν ακούσατε για την τακτική του μεγάλου στρατηλάτη Αλέξανδρου; Αν ήσασταν λίγο έξυπνοι θα περνούσατε τον “Υδάσπη”!