π. Γεώργιος Μεταλληνός: «Ορθοδοξία και φιλοπατρία»

Με ομιλητή τον Αισεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μεταλληνό, Ομότιμο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, συνεχίστηκε η 17η ημέρα (Τρίτη 23 Οκτωβρίου), των ενοριακών εορταστικών εκδηλώσεων με την επωνυμία «ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2018», που πραγματοποιούνται στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου, Δήμου Αγίου Δημητρίου Αττικής. Θέμα της ομιλίας του ήταν: “Ορθοδοξία και φιλοπατρία».

Ο ομιλητής αρχικά στην ομιλία του είπε: “Το Έθνος και η Πατρίδα ειδικότερα, είναι μόνιμα και κυρίαρχα συστατικά του ορθόδοξου φρονήματος, που εκφράζεται ως ελληνορθοδοξία. Ο (αληθινά) Ορθόδοξος Έλληνας συνδυάζει αρμονικά την εθνικότητα και την υπερεθνικότητα, επιτυγχάνοντας την υπέρβαση του φυλετισμού (ρατσισμού). Ήδη ο Ιησούς Χριστός, ως Θεάνθρωπος, αποκαλύπτει σε μια οριακή στιγμή, βαθειά συγκινησιακή, την αγάπη Του για την πατρίδα: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ… ποσάκις ηθέλησα επισυναγάγειν τα τέκνα σου, ον τρόπον όρνις επισυνάγει τα νοσσία αυτής υπό τας πτέρυγας και ουκ ηθελήσατε» (Ματθ. 23,37). Το κήρυγμά Του όμως απευθύνεται σε όλα τα έθνη: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28,19). Στην Καινή Διαθήκη ζει ο Χριστιανισμός την υπέρβαση της φυλετικής διάκρισης των ανθρώπων, αφού, «ουκ ενί Ιουδαίος, ουδέ Έλλην» (Γαλ. 3,27), ο δε Θεός «είναι Πατήρ πάντων ανθρώπων» (Α’ Τιμ. 4,16) και «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι» (Α’ Τιμ. 2,4). Αυτή είναι η βάση της υπέρβασης της φυλετικής διάκρισης των ανθρώπων και της ένωσής τους σε μια υπερφυλετική-υπερεθνική κοινωνία ”.

Στη συνέχεια ανέφερε: “Η φιλοπατρία του αρχαίου Έλληνα συνεχίσθηκε και στον χριαστιανικό Ελληνισμό, όπως μαρτυρείται σε οριακές στιγμές της ιστορίας μας. Ο λόγος του Σωκράτη: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον και σεμνότερον και αγιώτερον εστίν η Πατρίς και μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι» (Κρίτων κεφ. 12). Το Έθνος μας οφείλει την ιστορική συνέχειά του στον πατριωτισμό του που διαθέτει και όλη την χριαστιανική περίοδό του, με έγκυρο μάρτυρα τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο που επαναδιατύπωσε τον Σωκρατικό λόγο στη 37η επιστολή του: «Μητέρα τιμάν των οσίων• μήτηρ δε άλλη μεν άλλου. Κοινή δε πάντων μήτηρ πατρίς». Όταν απειλείται η ελευθερία της Πατρίδος και η ακεραιότητά της ο Έλληνας, ελεύθερα και από πεποίθηση, απαντά ΟΧΙ! Η απάντηση του Ιωάννη Μεταξά στον Ιταλό Πρέσβη εξέφραζε την ενιαία βούληση του ελληνικού λαού τη στιγμή εκείνη και σ’αυτό οφείλεται το θαύμα του Σταυρού μας στο έπος του 1940/41. Ελληνορθόδοξα μόνο μία μορφή ένοπλου αγώνα βρίσκει δικαίωση, ο αμυντικός ή απελευθερωτικός. Αυτή τη συνείδηση ενσάρκωσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης το 1821, όταν τιτλοφορούσε την επαναστατική προκήρυξή του «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» αλλά και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, όταν έλεγε στους μαθητές Γυμνασίου Αθηνών στην Πνύκα: «Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε. Διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος»”.

Σε άλλο σημείο τόνισε: “Η ελληνορθόδοξη φιλοπατρία συνδέεται άμεσα με την φιλελευθερία, όπως επιγραμματικά παραδόθηκε στους αιώνες από τον Περικλή: «…ευδαίμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες». Ελευθερία κατά την ελληνορθόδοξη συνείδηση είναι η φυσική κατάσταση υπάρξεως του ανθρώπου (το «κατά φύσιν») και πραγματώνεται ως άμεση κοινωνία με τον Θεό, στην καρδιά, το κέντρο της υπάρξεως. Η ενοίκηση και παρουσία της άκτιστης Χάρης του Θεού στον άνθρωπο (κοινωνία με τον Θεό-θέωση) συνιστά ελληνορθόδοξα το γεγονός της εσωτερικής ελευθερίας, μέσα στην καρδιά, που είναι και η προϋπόθεση κάθε εξωτερικής θεόνομης ελευθερίας”.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο π. Γεώργιος, είπε: “Ο Ορθόδοξος κλήρος και στην ειρήνη και στον πόλεμο επιτελεί έργο απελευθερωτικό. Στην περίοδο της ειρήνης, ελευθερώνοντας την καρδιά των πιστών από την δουλεία των παθών, και στον πόλεμο, ελευθερώνοντας την πατρίδα από την απειλή υποδουλώσεώς της. Η εκκλησιαστική λατρεία αναρριπίζει συνεχώς τη συνείδηση και το ιδανικό της ελευθερίας, σε σημείο που ο αναστάσιμος χαιρετισμός «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ», να συνοδεύεται, στην περίοδο της μακρόσυρτης δουλείας μας, με το: «ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ ΑΝΕΣΤΗ!». Κληρικός που κρατεί στο ένα χέρι το καρυοφύλλι και στο άλλο το άγιο Ποτήριο με τη θεία Μετάληψη, ή ο μοναχός που βγάζει για να ντυθεί την φουστανέλα, έγιναν η συνηθέστερη εικόνα του 1821, όπως ακόμη και οι Ναοί και τα Μοναστήρια μέχρι την εθνική αντίσταση μεταβάλλονταν σε τόπους «μυστικοσυμβουλίων» των Αγωνιστών ή σε αποθήκες πυρομαχικών, αλλά και σε μόνιμα καταφύγια των Αγωνιστών μας”.

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε το καθιερωμένο “Ενοριακό Αρχονταρίκι” στον ισόγειο χώρο κάτωθεν του Ιερού Ναού, όπου οι ακροατές είχαν την ευκαιρία να υποβάλλουν ποικίλα ερωτήματα στον ομιλητή και αντιστοίχως να τους δοθούν οι κατάλληλες απαντήσεις.

Η 17η μέρα των εορταστικών εκδηλώσεων ολοκληρώθηκε με κατανυκτική Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, στην οποία ιερούργησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Μάρκελλος Καμπάνης και έψαλε πολυμελής βυζαντινός χορός νέων.

ΠΗΓΗ: https://poimin.gr/p-georgios-metallinos-orthodoxia-kai-filopatria/

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗN ΤΟΥ Π. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ: Το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών»

Του Γρηγορίου Αρχιπελαγίτη Καθηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου

---

Τὰ ἀπόβραδα, ὅταν οἱ μοναχοί μου ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὶς οἰκοδομές, οἱ κηπουροὶ ἀπὸ τοὺς κήπους καὶ ἄλλοι ἀπὸ ποικίλες μαστοριές, συνάζονται στὸν χῶρο τοῦ ἡγουμενείου.

Σ᾽ αὐτὴν τὴν καλογερικὴ σύναξη πάντοτε ἕνας μοναχὸς καλοδιαβαστὴς μᾶς ἀναγινώσκει παλαιὰ καὶ νέα καὶ ἐπίκαιρα ἐκκλησιαστικά.

Ἀρκετὲς ἡμέρες σ᾽ αὐτὴν τὴν ἄτυπη σύναξη ἀκροάστηκα τὶς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.

Βέβαια ὁ συγγραφέας φαίνεται νὰ μὴν ἔχη διαβάσει ποτὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀγνοεῖ ὅτι ἡ διδαχὴ τοῦ Κυρίου εἶναι ἁπλῆ, κατανοητή, λευκοφορεμένη, χωρὶς πτυχὲς καὶ σκιές.

Εἶναι καὶ αὐτὸς ἕνας ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ποὺ πιστεύουν ὅτι ὅσο πιὸ δύσκολα γράφουν, ὅσο πιὸ δυσνόητα ἀποδίδουν τὴν διδαχὴ τῆς Ἐκκλησίας, τόσο περισσότερο φαίνονται ἀνεβασμένοι πνευματικὰ καὶ πεπαιδευμένοι.

Ἔτσι, αὐτὰ ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴν σύνοδο μᾶλλον τά ἀπηύθυνε σὲ ἐπίπεδο μορφωμένων καὶ ὄχι στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Τὸ ἄλγος τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ γι᾽ αὐτὴν τὴν σύνοδο εἶναι ἀνίατο, γιατὶ δὲν κατάλαβε ποιὸς ἦταν ὁ σκοπός της.

Νὰ καταπολεμήση κάποια αἵρεση ποὺ μᾶς μαστίζει ἢ νὰ μᾶς ρίξη στὴν κοιλάδα τῆς γυναικὸς τοῦ Λώτ; Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἀνοίξω δυό-τρία παραθύρια, ἂν καὶ ἀπὸ τὰ παραθύρια ἄκουσα ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια τὰ ὡραιότερα τραγούδια τοῦ ἔρωτα καὶ τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης. Ἐγὼ ὅμως δὲν θὰ τραγουδήσω· μᾶλλον κοπετὸν θὰ ποιήσω.

Παρακινεῖ ἡ ἐν λόγῳ σύνοδος τὴν συμμετοχὴ τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο ποὺ καταχρηστικὰ λέγεται Ἐκκλησιῶν.

Αὐτὸ τὸ Συμβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν» τὸ γνώρισα ἀπὸ μικρὸ παιδί. Ἔστελνε τρόφιμα στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱδρύματα. Ἔστελνε μία φασολάδα κομμένη στὴν μέση, ἴσως ὁ προορισμός της δὲν ἦταν γιὰ ἀνθρώπους, κι ἕνα κίτρινο ὀλλανδικὸ τυρί.

Τρώγωντάς τα αὐτὰ τὰ παιδιὰ στὴν τράπεζα τῆς Σχολῆς, γέμιζε ἡ ψυχή τους ἀγωνία νὰ προλάβουν. Κι ἐμεῖς ποὺ προτιμούσαμε νὰ μείνουμε νηστικοί, παρὰ νὰ τὰ γευθοῦμε, ἐμπαικτικὰ τοὺς λέγαμε: «Γρήγορα, ριβέρνεις-δὲν ριβέρνεις».

Κι ὅταν εὕρισκε πληρωμένο τὸ ἀναγκαῖο, ἀπ᾽ τὸ παράθυρο πηδοῦσε στὸ κτῆμα τοῦ Σώστη, γιὰ νὰ μὴν ἀποδοκιμαστῆ. Δυστυχῶς, ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πολιτεία ποτὲ δὲν μπόρεσαν νὰ φανοῦν ἀρωγοὶ στὰ εὐαγῆ αὐτὰ ἱδρύματα καὶ περίμεναν νὰ λειτουργήσουν μὲ τὰ θαυμάσια αὐτὰ προϊόντα τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν»!

Κάπου ἐκεῖ στὶς ἀρχὲς τοῦ ᾽60 ἔγινε ἕνα τέτοιο συμβούλιο στὸ νησὶ τῆς Ρόδου. Εἰδικὸ καράβι μετέφερε τοὺς συνέδρους στὴν Ρόδο.

Μέσα στὸ καράβι λειτούργησαν καὶ οἱ ὀρθόδοξοι καὶ ὅλες οἱ ἀποχρώσεις τοῦ προτεσταντισμοῦ. Συμμετεῖχε καὶ ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς Παναγιώτης Τρεμπέλας.

Οἱ προτεστάντες, μόλις τελείωσε ἡ λειτουργία τους, ὅ,τι ἀπέμεινε στὸ σκεῦος ποὺ λειτούργησαν, ἀνοίξανε τὸ φινιστρίνι τοῦ καραβιοῦ καὶ τὸ πέταξαν στὴν θάλασσα!

Καὶ εἶπε τότε ὁ κυρ-Παναγιώτης ὁ θεολόγος: «Ἀγενὴς ἡ πρᾶξις. Καὶ σ᾽ ἕνα ξένο σπίτι νὰ πάω, ἂν μείνη κάτι στὸ ποτήρι ποὺ μὲ κέρασαν, δὲν θ᾽ ἀνοίξω τὸ παράθυρο νὰ τὸ πετάξω ἔξω».

Στὴν Ρόδο, σὲ μιὰ συνεδρία, μίλησε ἕνας προτεστάντης ἕνα ὁλόκληρο ἀπόγευμα. Ὅλοι θαύμασαν τὴν παιδεία του. Τὸ βράδυ ἔφαγαν ὅλοι στὸ ἑστιατόριο τοῦ ξενοδοχείου.

Μετὰ τὸ φαγητὸ ἀνέβηκαν στὰ δωμάτια. Ὁ γερο-Ἰσίδωρος ὁ Καλύμνου ἀργοπόρησε καὶ ἀνέβηκε σιγά-σιγὰ νὰ βρῆ τὸ δωμάτιό του.

Καταλάθος ἀνοίγει τὴν πόρτα ἄλλου δωματίου καὶ βλέπει τὸν σπουδαῖο λαλήσαντα προτεστάντη ἐπιβήτορα. Ἥρεμα τοῦ λέγει: «Excuse me».

Ἔκλεισε τὴν πόρτα ὁ γερο-Ἰσίδωρος καὶ ὅλη νύχτα σκεπτότανε: «Τί θέλουμε ἐμεῖς μ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους; Αὐτοὶ οἱ περισσότεροι εἶναι ἀρειανοί, δὲν πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός. Εἶναι ἀντιτριαδίτες, ἀρνοῦνται τὴν Ἁγία Τριάδα».

Ἂς μᾶς ἔλεγε αὐτὴ ἡ σύνοδος τὶ ὠφέλεια ἔχουμε νὰ συνδιαλεγώμαστε μ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι, δόξα τῷ Θεῷ, ἔχουν καλύτερη παιδεία ἀπὸ μᾶς καὶ ἂν θέλουν νὰ μάθουν τὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, τοὺς εἶναι πάρα πολὺ εὔκολο.

Ποιός λόγος συντρέχει νὰ παρευρισκώμαστε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι στὰ συνέδρια τῶν ἀρειανῶν καὶ ἀντιτριαδιτῶν; Τί ἀποκομίσαμε ἀπὸ αὐτὰ τὰ συνέδρια;

Καὶ αὐτοὶ τί ὠφελήθηκαν ἀπὸ μᾶς τοὺς ὀρθοδόξους καὶ πόσοι ἔγιναν ὀρθόδοξοι ἀπὸ αὐτούς;

Τὰ λόγια μας καὶ τὶς κουβέντες μας τὶς ξέρουνε πολὺ καλά. Μήπως πήγαμε ἐκεῖ μὲ παρουσία ἀσκητική; Ἢ παρευρεθήκαμε μὲ παρουσία μαρτυρική;

Πιστεύω ὄχι, γιατὶ οἱ σύνεδροι πηγαίνουν γιὰ ἐπίδειξη γνώσεων καὶ ἀναβάθμιση τῆς προσωπικότητάς τους στὸν κόσμο. Τὶ μεγάλο κακὸ κάνουμε!

Νὰ σπρώχνουμε τὶς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες σὲ συνέδρια ἀντιχρίστων καὶ ἀντιθέων. Τὰ συνέδρια αὐτὰ νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ τὰ ἀποκαλέσω τὴν πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ, ὅπου ἔρριξαν οἱ τότε κρατοῦντες ζωντανοὺς καὶ πεθαμένους μέσα, χωρὶς καμμία ἐλπίδα σωτηρίας. Σ᾽ αὐτὴν τὴν πηγάδα τὴν ὀνομαστὴ καὶ χαρακτηριστικὴ θέλει νὰ μᾶς ρίξη ἐπίσημα καὶ ἡ Ἐκκλησία μας;

Ἐπιτέλους, ἔχουμε δικά μας ἀμπελοχώραφα νὰ καλλιεργήσουμε. Δὲν χρειάζονται ἐπεκτάσεις. Ἂς δοῦμε καὶ ἂς κλάψουμε τὴν κατάσταση τῆς Ἑλλαδίτσας σήμερα καὶ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πολιτικά. «Γενοῦ ἵλεως, Κύριε.»

Τὸ πάπλωμά μας πιὰ δὲν φτάνει νὰ μᾶς σκεπάση. Τό ᾽φαγε ὁ σκόρος τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀνωμαλίας καὶ τῆς ἀνηθικότητας, καὶ ὅλων αὐτῶν τῶν ζιζανίων ποὺ περιτρέχουν τὴν ἑλλαδικὴ ἐπικράτεια.

Διαβάστε τὶ θὰ διδάσκονται τὰ παιδιὰ στὰ σχολεῖα καὶ ἐπιτέλους ἐξεγερθῆτε καὶ ἀφῆστε τὰ παγκόσμια συμβούλια, στὰ ὁποῖα βασιλεύουν τὰ δαιμόνια ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὰς ἐρήμους.

Πάψανε νὰ κάνουνε συνάξεις ἐκεῖ ποὺ δὲν ἐπισκοπεῖ ἄνθρωπος, γιατὶ βρήκανε πιὸ καλὰ καὶ πιὸ ἀποδοτικὰ τὸ συνέδριο τοῦ παγκοσμίου συμβουλίου τῶν λεγομένων ἐκκλησιῶν.

«Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν» ὁμολογοῦμε στὸ σύμβολο τῆς πίστεως, ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ κρατοῦντες ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πιστεύουν καὶ σὲ ἄλλες «ἐκκλησίες», ποὺ ἔφτιαξαν ἄνθρωποι πονηροὶ καὶ γόητες. «Ἐλεῆμον, ἐλέησον ἡμᾶς.»

Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας: δεν είναι πλέον ο ηγέτης της οικουμενικής Ορθοδοξίας ο Κωνσταντινουπόλεως

Συνέντευξη στο πρακτορείο ειδήσεων ΤΑΣΣ του Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, του Προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλσιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας.

— Σεβασμιώτατε, προ ολίγων ημερών η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας αποφάσισε τη διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Πῶς αυτή η απόφαση θα επηρεάσει την εκκλησιαστική ζωή στη χώρα μας και την πορεία της οικουμενικής Ορθοδοξίας γενικά;

—Σχεδόν καθόλου θα επηρεάσει την εκκλησιαστική καθημερινότητα των ενοριτών των Ι. Ναών στη Ρωσία αυτή η απόφαση: τελούνται ιερές ακολουθίες, εξομολογούνται και μεταλαμβάνουν οι άνθρωποι, οι οποίοι απολαμβάνουν την πλήρη εκκλησιαστική ζωή.

Όσον δε αφορά την κατάσταση στην οικουμενική Ορθοδοξία, οι ενέργειες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο αναγνώρισε σχισματικούς στην Ουκρανία, εισπήδησε στο αλλότριο κανονικό έδαφος και διεκδικεί το δικαίωμα ακυρώσεως των αποφάσεων λοιπών Εκκλησιών, έχουν ριζικώς αλλοιώσει το σχήμα αλληλεπιδράσεως, το οποίο διαμορφώθηκε τον 20^ο αιώνα. Ο Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος αυτοπαρουσιάζετο ως συντονιστής της κοινής Ορθόδοξης δραστηριότητος, κωλύεται πλέον, για λόγους προφανείς, να λειτουργεί ως συντονιστής. Αυτοδιαλύθηκε ως συντονιστικό κέντρο των κανονικών Εκκλησιών με την επιλογή του υπέρ των σχισματικών με τους οποίους ταυτίσθηκε πλήρως.

— Εξετάσθηκαν κάποιες εναλλακτικές λύσεις ως απάντηση στις αντικανονικές στην ουσία αποφάσεις της Κωνσταντινουπόλεως;

— Θέλω να επιστήσω την προσοχή Σας στο γεγονός, ότι παρά τις μη φιλικές κινήσεις της Κωνσταντινουπόλεως εἰς βάρος του Πατριαρχείου Μόσχας επί αρκούντως μεγάλο χρονικό διάστημα, στις οποίες ήμασταν υποχρεωμένοι να αντιδράσουμε, ωστόσο σε κάθε φάση αφήναμε περιθώρια στους συνεταίρους μας να ξανασκεφθούν και να επανεξετάσουν τις αποφάσεις τους. Ἐν τούτοις, με τις αποφάσεις, οι οποίες είδαν το φώς της δημοσιότητας στις 11^ης Σεπτεμβρίου, η Σύνοδος  του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως «ήρε την ισχύ» της προ 300 ετών ειλημμένης αποφάσεως μεταβιβάσεως της Μητροπόλεως Κιέβου στην αρχή του Πατριαρχείου Μόσχας, δέχθηκε στην κοινωνία τους αρχηγούς του σχίσματος στην Ουκρανία και δήλωσε την προθυμία να προβεί στην υλοποίηση του σχεδίου του «ουκρανικού αυτοκεφάλου», δεν μας προσέφερε δυστυχώς, κανένα επιχείρημα κατά της διακοπής σχέσεων.

— Είναι ορθώς να μιλάμε για νέο σχίσμα στην οικουμενική Ορθοδοξία υπό το φώς των τελευταίων εξελίξεων;   

— Σχεδόν χίλια χρόνια πριν οι ανεδαφικές αξιώσεις για τη μονοκρατορική εξουσία στην Εκκλησία ενός εκ των Προκαθημένων οδήγησαν σε σχίσμα μεγάλων διαστάσεων. Αυτή την επικίνδυνη οδό πορεύεται σήμερα ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Και τώρα πλέον με πικρία ερχόμεθα να διαπιστώσουμε τη διαίρεση, η οποία δεν επιτρέπει σε κανένα να μιλά για κοινωνία 300 εκατομμυρίων Ορθοδόξων ως ενιαίο σύνολο. Με την αναγνώριση των σχισματικών με τους οποίους εισήλθε στην κοινωνία, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως προσχώρησε στο σχίσμα.

Επιπλέον, τα ανακοινωθέντα σχέδια «εκχωρήσεως αυτοκεφαλίας» δεν σημαίνουν τίποτε άλλο από τη σύσταση εκ των σχισματικών μιας παράλληλης οντότητος στην Ουκρανία, παρακάμποντας την ήδη υφιστάμενη κανονική Εκκλησία, κάτι το οποίο άμεσα απογορεύουν οι ιεροί κανόνες, δηλαδή εκείνοι οι νόμοι οι οποίοι διέπουν την εκκλησιαστική ζωή. Αυτή η απόφαση, στην οποία προέβη, παρά τη γνώμη του Πατριαρχείου Μόσχας και περιφρονώντας τις εκκλήσεις των λοιπών κατά τόπους Εκκλησιών να συζητηθούν συνοδικώς τα υφιστάμενα προβλήματα, θα έχει μακροπρόθεσμες αρνητικές επιπτώσεις.

Στις 15 Οκτωβρίου η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας κάλεσε τους Προκαθημένους και τις Ιερές Συνόδου των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών σε κατάλληλη αξιολόγηση των αντικανονικών ενεργειών του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και σε «κοινή αναζήτηση διεξόδου από τη βαρύτατη κρίση, η οποία σκίζει το σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».

— Πολλές διαμάχες προκάλεσε η απόφαση του Φαναρίου να άρει την ισχύ της αποφάσεως του έτους 1686 περί μεταβιβάσεως της Μητροπόλεως Κιέβου στο Πατριαρχείο Μόσχας. Ανταποκρίνεται αυτή η απόφαση στην ιστορική αλήθεια;

— Για φαντασθείτε ότι έχετε ένα σπίτι, όπου επί τριακόσια χρόνια κατοικούσαν οι πρόγονοί Σας, ενώ σήμερα κατοικείτε Εσείς με τα παιδιά Σας. Είναι η οικογενειακή Σας ιδιοκτησία, η οποία πριν απο 300 χρόνια μεταβιβάσθηκε στην οικογένειά Σας από μια άλη οικογένεια. Και τώρα εμφανίζεται κάποιος απόγονος αυτών των δωρητών και ισχυρίζεται ότι δεν ήταν δώρο, αλλά το σπίτι αυτό με το οικόπεδο στην οικογένειά Σας το έδωσαν με ενοίκιο και μάλιστα προσωρινά. Δεν έχει σημασία ότι το σπίτι ήταν τότε τρεις φορές μικρότερο, ενώ το οικόπεδο πενταπλασιάσθηκε εκτοτε, πολλές γενιές των προγόνων Σας κατοικούσαν εκεί, φρόντισαν το οικόπεδο, καλλιεργώντας αυτό. Και τώρα εμφανίζεται ένας άλλος ιδιοκτήτης, διαγράφει όλη αυτή την ιστορία, προτείνοντας να μετακομίσετε Εσεῖς και τα παιδιά Σας. Τι είναι αυτά, εάν όχι η ανομία και η ληστεία; Θα δεχόσασταν ως νόμιμες αυτού του είδους αξιώσεις;

Το Ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας της 15^ης Οκτωβρίου εξετάζει λεπτομερώς αυτό το θέμα και τονίζει το άκυρο εκ κανονικής απόψεως της αποφάσεως περί «άρσεως ισχύος» του υπογραφέντος από τον Κωνσταντινουπόλεως Διονύσιο Δ’ και τη Σύνοδο της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως εγγράφου του έτους 1686, το οποίο υποστηρίζει την υπαγωγή της Μητροπόλεως Κιέβου στο Πατριαρχείο Μόσχας.

Οι ιεροί κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν επιτρέπουν την επανεξέταση των καθιερωμένων και μη αμφισβητουμένων επί μακράς χρονικής περιόδου εκκλησιαστικών ορίων. Διατί επί 300 και πλέον χρόνια η Κωνσταντινούπολη δεν αμφισβητούσε αυτή την απόφαση, ενώ τώρα, υπό τις τόσο αμφιλεγόμενες πολιτικές συνθήκες, ξαφνικά αποφάσισε υπό τον έλεγχό του να θέσει τους Ορθοδόξους της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένων και των μη υπαγομένων στη Μητρόπολη Κιέβου πριν από τρεις αιώνες περιοχών; Τότε η Μητρόπολη Κιέβου είχε υπό την πνευματική της μέριμνα ένα έδαφος πολύ μικρότερο απ’ο,τι είναι τα σημερινά όρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας. Και όμως, η Κωνσταντινούπολη προτιμά να αγνοεί τις εκκλησιαστικές εξελίξεις της μεγάλης ιστορικής περιόδου η οποία μεσολάβησε, και εξακολουθεί να μην λαμβάνει υπόψη τη γνώμη της κανονικής Εκκλησίας της Ουκρανίας, του Προκαθημένου αυτής, του Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Ονουφρίου και της Ιεραρχίας αυτής.

Υπενθυμίζω και πάλι: το Συνοδικό Γράμμα του έτους 1686 και τα άλλα συνοδευτικά αυτού έγγραφα δεν αναφέρουν ούτε το προσωρινό χαρακτήρα της μεταβιβάσεως της Μητροπόλεως Κιέβου στην αρχή του Πατριαρχείου Μόσχας, αλλά ούτε και το ενδεχόμενο της άρσεως της ισχύος αυτής της Πράξεως. Πολύ δε περισσότερο να έχουμε υπόψη μας, ότι η απόφαση του έτους 1686 δεν ελήφθη από μηδενική βάση: έθεσε τέρμα στην περίοδο των διακοσίων ετών της αναγκαστικής  διαιρέσεως στην ιστορία πολλών αιώνων της Εκκλησίας της Ρωσίας, η οποία, παρά τις μεταβαλλόμενες κατά καιρούς πολιτικές συγκυριές, πάντοτε συνειδητοποιούσε τον εαυτό της ως ενιαίο σύνολο. Ακριβώς γι΄αυτό η Σύνοδός μας στο ανακοινωθέν της τόνισε: «Η σημερινή πράξη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως αποτελεί απόπειρα αρπαγής εκείνου, το οποιό ποτέ δεν του ανήκε».

— Ένα επίκαιρο για πολλούς πιστούς Ρώσους χριστιανούς ερώτημα. Σημαίνει η απόφαση περί διακοπής ευχαριστιακής κοινωνίας με την Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα και την απαγόρευση των επισκέψεων σε Ναούς του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, και ειδικότερα δε, του δημοφιλέστατου μεταξύ των προσκυνητών μας Αγίου Όρους; Επιτρέπεται οι προσκυνητές μας να ανάβουν κεριά στους Αγιορειτικούς Ναούς;

— Όσοι επιθυμούν, δύνανται να μεταβούν στο Άγιον Όρος και να επισκεφθούν τις Αγιορειτικές Ιερές Μονές. Αλλά να μετέχουν εκεί στα Μυστήρια, δηλαδή να εξομολογούνται και να μεταλάβουν οι πιστοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας δεν επιτρέπεται, εφόσον η ευχαριστιακή  κοινωνία με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, στη δικαιοδοσία του οποίου υπάγονται όλες οι Μονές του Αγίου Όρους, διακόπηκε εξαιτίας των αντικανονικών και, να πούμε τα πράγματα με τα ονόματά τους, ληστρικών ενεργειών του.

Ταυτόχρονα θέλω να θυμίσω στους πιστούς ανθρώπους: η προσευχή στο Θεό και η σωτηρία ψυχής επιτυγχάνονται όχι μόνο στο Άγιον Όρος. «Δεν εξαρτάται από τον τόπο η σωτηρία», έλεγε ο Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος. Ίσως οι καταστάσεις που διαμορφώθηκαν θα οδηγήσουν κάποιους να πραγματοποιήσουν προσκύνημα στο «Βόρειο Άγιον Όρος», δηλαδή στις Μόνες Βάλαμο και Σολοφκί, σε άλλα ιερά σεβάσματα της περιοχής μας, εκ του σύνεγγυς να γνωρίσουν τη Ρωσική μοναχική παράδοση, να λειτουργηθούν, να εξομολογηθούν και να μεταλάβουν των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων σε αυτούς τους Ναούς και Μονές.

— Πῶς η Εκκλησία της Ρωσίας σχεδιάζει να αντιμετωπίζει το πρόβλημα της εκκλησιαστικής διαποιμάνσεως της Ρωσικής Ομογένειας στο χώρο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως;

— Οι χριστιανοί μας, οι οποίοι διαμένουν εκτός του κανονικού εδάφους της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, εκκλησιάζοντο σε ενορίες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Όμως σε περισσότερες χώρες υπάρχουν Ναοί και λοιπών κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, ώστε έχουν επιλογή. Περισσότερο περίπλοκη η κατάσταση με την ομογένεια στο χώρο της Τουρκίας αλλά και στη Ρόδο, την Κρήτη και τα λοιπά Ελληνικά νησιά της Δωδεκανήσου, τα οποία υπάγονται στην Κωνσταντινούπολη. Όταν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως συντάχθηκε με τους σχισματικούς και κατ΄αυτόν τον τρόπον προσχώρησε στο σχίσμα, έμειναν χωρίς διαποίμανση. Σήμερα είναι ένα φλέγον πρόβλημα της ημερησίας διατάξεως. Ήδη γινόμαστε αποδέκτες των γραμμάτων των πιστών, οι οποίοι μᾶς ρωτούν, τι να κάνουν; Θα σκεφθούμε, πῶς θα αντιμετωπίζουμε το ανακύψαν πρόβλημα.

— Είναι δυνατόν να αναμένουμε ότι και οι λοιπές κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες θα στηρίξουν τη θέση μας και επίσης προχωρήσουν στη διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας με την Κωνσταντινούπολη;

— Δεν νομίζω να είναι σωστό να προκαθορίσουμε τις αποφάσεις των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Θα τις ενημερώσουμε σχετικά με την απόφασή μας και τους λόγους της λήψεως αυτής.

Μπορούμε να επισημάνουμε ότι προς το παρόν, δεν έχουν γίνει δηλώσεις υπέρ των αντικανονικών κινήσεων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως από μέρους των κατά τόπους Εκκλησιών. Από την άλλη, μιλώντας πρόσφατα στα ΜΜΕ ο Σέρβος Πατριάρχης είπε  ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος εξέδοσε μια απόφαση επί της οποίας κανένα δικαίωμα δεν είχε, και η οποία δύναται να επισύρει καταστροφικές επιπτώσεις. Ακόμη πριν αποφασίσει η Κωνσταντινούπολη να δεχθεί σε κοινωνία τους σχισματικούς στην Ουκρανία και να ιδρύσει το «σταυροπήγιο» στο κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Μόσχας, οι διάφορες Εκκλησίες εισηγήθκαν προτάσεις να συζητηθούν τα υφιστάμενα προβλήματα πανορθοδόξως. Δυστυχώς, αυτές οι εκκλήσεις δεν εισακούσθηκαν από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

— Σχολιάζοντας την απόφαση της Ιεράς Συνόδου, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρος Ποροσένκο δήλωσε ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία θα βρεθεί σε απομόνωση. Κατά πόσον ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αυτή η πρόγνωση;

— Αυτός ήταν ένας ηχηρός ισχυρισμός, αλλά ας δούμε, κατά πόσον αντικατοπτρίζει τη διαμορφωθείσα κατάσταση. Με τις ενέργειές της η Κωνσταντινούπολη έθεσε τον εαυτό της εκτός του κανονικού πεδίου, το οποίο μετά λύπης και τόνισε το Ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας της 15^ης Οκτωβρίου.

Ο Κωνσταντινουπόλεως συχνά αποκαλείται πνευματικός ηγέτης των 300 εκατομμυρίων Ορθοδόξων χριστιανών της υφηλίου. Τώρα τουλάχιστον μισοί εκ του αριθμού αυτού, δηλαδή τα τέκνα του Πατριρχείου Μόσχας, δεν έχουν ευχαριστιακή κοινωνία μαζί του. Με όλα αυτά είναι ο πνευματικός ηγέτης της Ορθοδοξίας;  Όσον δε αφορά τις λοιπές κατά τόπους Ορθόδοξε Εκκλησίες, όπως προανέφερα, προ στιγμής καμία τοπική Εκκλησία δεν στήριξε ανοικτά τις ενέργειες της Κωνσταντινουπόλεως.

— Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος αποφάσισε την έναρξη της διαδικασίας εκχωρήσεως της αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία. Σημαίνει αυτό ότι στη Ρωσία δύνανται να εμφανισθούν Ναοί και ενορίες του λεγόμενου «Πατριαρχείου Κιέβου»;

— Οι οντότητες του σχισματικού «Πατριαρχείου Κιέβου» στο χώρο της Ρωσίας δρούν εδώ και πολλά χρόνια, ακόμη περισσότερο, τον Μαΐο 2017 οι σχισματικοί αποφάσισαν τη συγκρότηση μιάς «Ρωσικής Εξαρχίας». Δεν νομίζω να είναι παραγωγικό να σκεφθόμαστε πῶς θα αλλάξει το καθεστώς αυτών των οντοτήτων ανάλογα με τις κινήσεις της Κωνσταντινουπόλεως. Οι σχισματικοί θα παραμένουν σχισματικοί, ωσότου μετανιώσουν για τις ενέργειές τους και επανενταχθούν στην Εκκλησία, εκ της οποίας αποσκίρτησαν.

— Ποια είναι η συμβουλή Σας στους πιστούς της κανονικής Εκκλησίας της Ουκρανίας, οι οποίοι δεν αποδέχονται τις αποφάσεις της Κωνσταντινουπόλεως; Κατά τη γνώμη Σας, θα πάρει πολύ χρόνο η θεραπεία της νέας κρίσεως στην Ορθοδοξία;

— Θέλω να καλέσω τους Ορθοδόξους χριστιανούς της Ουκρανίας να μείνουν αφοσιωμένοι στην κανονική Εκκλησία και να δηλώσουν αμέριστη συμπαράσταση στον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο, παρ’όλες τις απειλές και προβοκάτσιες από οποιασδήποτε πλεράς, παρ’όλες τις υποσχέσεις και προτροπές των σχισματικών και εκείνων των εκπροσώπων των αρχών, οι οποίοι από ιδιοτελή συμφέροντά τους παρεμβαίνουν στα της Εκκλησίας. Ας θυμηθούμε ότι η Εκκλησία μας, συμπεριλαμβανομένης και της Ουκρανικής γης, κατά διάφορους αιώνες επαξίως διήλθε πάμπολλες δοκιμασίες. Η Εκκλησία άντεξε ακόμη, όταν κατά τις διώξεις του 20^ου αι. οι άθεοι αποπειράθηκαν να την καταστρέψουν ολοσχερώς.

Όσον δε αφορά την προκληθείσα από την Κωνσταντινούπολη κρίση στις διορθόδοξες σχέσεις, βεβαίως, θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα πρυτανεύσει η λογική και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως θα απέχει από τις περαιτέρω κινήσεις στην καταστροφική πορεία των διαιρέσεων. Δεν νομίζω είναι σωστό να μαντεύω πῶς και εντός ποιάς χρονικής προθεσμίας θα εδύνατο να συμβεί αυτό. Προς το παρόν, δυστυχώς, οι τελευταίες εξελίξεις υποδεικνύουν την αντίθετη τάση. Από εκπροσώπους της Κωνσταντινουπόλεως ακούσαμε κατ’επανάληψιν: «Δεν έχουμε προθέσεις να θεραπεύσουμε το σχίσμα με τη δημιουργία ενός νέου σχίσματος». Και όμως αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα.

Το «ύστατο χαίρε» στον Καθηγούμενο της Ι.Μ. Δοχειαρίου Γρηγόριο.

Γραφείο Ρεπορτάζ: Romfea.gr

Το «ύστατο χαίρε» στον μακαριστό Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου του Αγίου Όρους Γέροντα Γρηγόριο, είπαν το πρωί της Τρίτης μοναχοί και προσκυνητές.

Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στο Καθολικό των Αγίων Αρχαγγέλων σε ιδιαίτερα συγκινησιακή ατμόσφαιρα.

Σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr ο μακαριστός Γέροντας ήθελε να ταφεί σαν απλός μοναχός, χωρίς την συμμετοχή Αρχιερέων και κόσμου.

Πηγή: http://www.romfea.gr

Εκοιμήθη ο Ηγούμενος της Μονής Δοχειαρίου Γέροντας Γρηγόριος

Η είδηση έχει σκορπίσει θλίψη και οδύνη στα πνευματικά του παιδιά και στους προσκυνητές του μοναστηριού του που υπηρέτησε επί τέσσερις δεκαετίες .
Ο κατά κόσμος Γρηγόριος κατάγεται από την Πάρο και είναι απόφοιτος τού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πριν από την Εγκαταβίωσή του στο Άγιον Όρος, μόνασε στην Πάρο και την Πάτμο, «παρά τούς πόδας» των άγιων Πατέρων Φιλόθεου Ζερβάκου καί Αμφιλόχιου Μακρή.
Διετέλεσε Ηγούμενος τής Μονής Μυρτιάς και τής Μονής Προυσού στο Καρπενήσι. Μετά, ενθρονίστηκε Ηγούμενος τής αγιορείτικης Ιεράς Μονής Δοχειαρίου, την οποία αναστήλωσε και επάνδρωσε .



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟ

ΠΗΓΗ: https://www.vimaorthodoxias.gr/agioreitika-nea/ekoimithi-o-igoumenos-tis-monis-docheiariou-gerontas-grigorios/