Ο φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου πραγματοποιήθηκε στο Καντ με τη συμμετοχή ιμάμηδων και ιερέων, όπως αναφέρει η υπηρεσία Τύπου της αεροπορικής βάσης CSTO «Kant», η οποία βοήθησε στην οργάνωση του παιχνιδιού.
Ο αγώνας έγινε στις 21 Μαρτίου. Το παιχνίδι ήταν αφιερωμένο στον εορτασμό του Nooruz.
Το Νεβρόζ-όπως είναι η ελληνική εκδοχή- είναι το όνομα της ιρανικής πρωτοχρονιάς επίσης γνωστή ως Περσικό Νέο Έτος, που γιορτάζεται παγκοσμίως από τους Ιρανούς, μαζί με ορισμένες άλλες εθνο-γλωσσικές ομάδες όπως τους Κούρδους ως την αρχή του νέου έτους. Έχει ιρανική προέλευση και συγκεκριμένα από τη θρησκεία του Ζωροαστρισμου.
Σύμφωνα με τους διοργανωτές ο κλήρος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ένα προσωπικό παράδειγμα για να δείξει ότι ο αθλητισμός είναι ένας δεσμός φιλίας μεταξύ εθνών και θρησκειών. Στο παιχνίδι συμμετείχαν θρησκευτικοί εκπρόσωποι τζαμιών και εκκλησιών της περιοχής Chui από 30 έως 57 χρονών.
«Μετά από τέσσερις περιόδους των 15 λεπτών, το σκορ δεν άνοιξε ποτέ, αλλά αυτό δεν επηρέασε τους συμμετέχοντες. Το κύριο στοιχείο δεν ήταν να κερδίσουμε, αλλά να απολαύσουμε το παιχνίδι και να επιδείξουμε την προθυμία των δύο θρησκειών να συνεργαστούν», ανέφεραν οι διοργανωτές.
Στους συμμετέχοντες απονεμήθηκαν αναμνηστικά πιστοποιητικά από την αεροπορική βάση CSTO Kant.
Ο αγώνας εγκρίθηκε από τον επικεφαλής της Πνευματικής Διοίκησης των μουσουλμάνων της Δημοκρατίας του Κιργιζιστάν, Maksat Toktomushev και τον επίσκοπο Κιργιζιστάν Δανιήλ.
Το δράμα σχεδόν όλων μας είναι ότι προσπαθούμε να κατανοήσουμε την Εκκλησία από έξω και όχι από μέσα. Η ζωή της Εκκλησία όμως κατανοείται μετέχοντας σ' αυτήν. Δυστυχώς προσεγγίζουμε όλα αυτά που μας προτείνει η Εκκλησία σε ένα θεωρητικό επίπεδο. Δεν έχουμε την τόλμη να μπούμε στην διαδικασία να τα ζήσουμε όλα αυτά. Γι' αυτό και έχει γίνει της μόδας πλέον πολλοί κληρικοί να δίνουν βαρύτητα σε μια συναισθηματική-ψυχολογική ρητορική την οποία αναγάγουν σε κηρυκτικό έργο, ενώ δεν είναι. Όλα σχεδόν ωραιοποιούνται, δικαιολογούνται και αμνηστεύονται μπροστά στην κακή συναισθηματική-ψυχολογική κατάσταση του ανθρώπου. Η Αλήθεια νοθεύεται για να μην πληγώσουμε τον "πληγωμένο", η ασκητική μπαίνει στην άκρη για να μην ζοριστεί ο σύγχρονος καλοπερασάκιας, η προσευχή παρουσιάζεται ως στιγμή χαλάρωσης, η Μυστηριακή ζωή απαξιώνεται ως προαιρετική, ο πνευματικός απλά παίζει τον εναλλακτικό ρόλο του ψυχολόγου. Όλα αυτά δείχνουν ότι σχεδόν όλοι μας δεν έχουν την ανδρεία να ζήσουμε Αληθινά, δηλαδή Χριστομίμητα. Θέλουμε απλά να αισθανόμαστε καλύτερα. Γι'αυτό έχουμε φτάσει στο σημείο να διαβάζουμε με μανία βιβλία κληρικών (ή αναρτήσεις στο διαδίκτυο) που έχουν απλά όμορφα λογάκια μέσα, που θα μας κάνουν να αισθανθούμε καλύτερα και δεν διαβάζουμε καθόλου τα συγγράμματα των Θεοφόρων Πατέρων που γράφουν την Αλήθεια. Προτιμούμε τα γλυκανάλατα λογάκια που δεν δίνουν καμία απάντηση στο ερώτημα περί Σωτηρίας και Αγιασμού παρά μόνο προσφέρουν "λύσεις" για το πώς θα είσαι καλά... Η Εκκλησία όμως δεν έχει σκοπό να μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα ψυχολογικά-συναισθηματικά. Πρέπει επιτέλους να το καταλάβουμε αυτό. Διότι εάν δεν το καταλάβουμε θα πέφτουμε πάντα στην παγίδα να προσεγγίζουμε την Εκκλησία ως έναν χώρο φιλοσοφίας, παράδοσης, δωρεάς ψυχολογικής στήριξης. Η Εκκλησίας όμως μας προσφέρει Χριστό, δηλαδή Σωτηρία. Γι' αυτό μιλήσαμε στην αρχή για δράμα. Διότι ενώ μπορούμε να ζήσουμε Αληθινά, προτιμούμε να ζήσουμε καλά· ενώ μπορούμε να ζήσουμε με τον Χριστό, προτιμούμε να ζήσουμε με το εγώ. Η μεγάλη μας αποτυχία είναι που ενώ θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε τον Χριστό και να συνδεθούμε μαζί Του εμείς προτιμήσαμε να συνδεθούμε απλά με τον πνευματικό μας που μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα· μεγάλη αποτυχία είναι που αντί να βιώσουμε την Αλήθεια μέσω της άσκησης και της Μυστηριακής ζωής εμείς προτιμήσαμε να διαβάζουμε βιβλία με συμβουλές για μια ευτυχισμένη -κοσμική- ζωή, ζώντας στην πλάνη ότι καλά κάνουμε επειδή και μόνο ο συγγραφέας είναι κάποιος κληρικός. Το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι επειδή ακριβώς διαβάζουμε όλα αυτά τα πνευματικά σκουπίδια (κατά τα άλλα υπέροχα από λογοτεχνικής, φιλοσοφικής και ψυχαναλυτικής απόψεως) νομίζουμε ότι είμαστε και άνθρωποι του Χριστού, άνθρωποι της Αλήθειας. Εάν το στομάχι δεν πεινάσει, εάν η γλώσσα δεν σιωπήσει, εάν τα γόνατα δεν ματώσουν από τις μετάνοιες, εάν τα μάτια δεν αποκτήσουν δάκρυα (όχι εγωισμού αλλά μετάνοιας), εάν ο νους δεν αποκτήσει προσοχή, εάν δεν μετέχουμε συνειδητά στα Μυστήρια της Εκκλησίας, εάν δεν αρνηθούμε το εγώ, εάν δεν σηκώσουμε τον σταυρό μας, εάν δεν γίνουμε ζητιάνοι του Θείου ελέους...Χριστό δεν θα γνωρίσουμε. Όσα συναισθηματικά κι αν συγκινούμαστε ακούγοντας ύμνους ή βλέποντας τον Εσταυρωμένο, μην πλανόμαστε Χριστό δεν γνωρίζουμε. Χριστός και αμαρτία δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Χριστός και κοσμική ζωή δεν μπορούν να συνδυαστούν. Χριστός και εγωισμός είναι αντίθετα. Επειδή λοιπόν είσαι πληγωμένος ή επειδή θεωρείς ότι κάποιοι σε αδίκησαν ή δεν σε καταλαβαίνουν μην νομίζεις ότι είσαι σαν τον Χριστό. Διότι ο Χριστός ήταν όντως Αθώος, εσύ όμως δεν είσαι. Κάπου φταις κι εσύ. Και το μεγαλύτερο λάθος σου είναι που θεωρείς ότι οι άλλοι φταίνε και τους κατηγορείς. Ο Χριστός κανέναν δεν κατηγόρησε αντιθέτως δικαιολόγησε τους σταυρωτές Του λέγοντας πάνω από τον σταυρό "Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Το μόνο λοιπόν που μπορείς να κάνεις είναι να υπομείνεις, να ταπεινωθείς, να κλάψεις για τις αμαρτίες σου, να μετανοήσεις...εάν φυσικά θέλεις να σωθείς εν Χριστώ. Εάν απλά θέλεις να είσαι καλά, ξέχασε ότι διάβασες παραπάνω και συνέχισε την ζωούλα σου...και μη ξεχάσεις να αγοράσεις και κανένα καινούργιο βιβλίο για να πίνεις ευχάριστα το καφεδάκι σου.
Θαρρώ πως αυτό που περιγράφει το άρθρο που ακολουθεί είναι η ενεργοποίηση αυτού του θείου στοιχείου της ταυτότητάς μας, της ένσαρκης Ορθοδοξίας που φέρει μέσα του το μήνυμα της ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ. Το Γένος μας πέρασε πολλές Μεγάλες Παρακευές, μπήκε μέσα σε πολλά μνήματα, αλλά μέσα στα ίδια τα γονίδιά του πάντα προσδοκούσε την ΑΝΑΣΤΑΣΗ. Αυτό μας έσωζε στο παρελθόν, αυτό θα μας σώσει και τώρα.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Μαρίας Μουρζά «Ἐν μέσω κρίσης»
Συγκλονίζει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος με την εμπειρία του από το θαύμα του Αγίου Φωτός
Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι ,δεν ξέρω αν τα είπαν η πως τα είπαν,εγώ εκείνο που ξέρω είναι αυτό που έζησα όσες φορές με αξίωσε ο Θεός να τελέσω την Ακολουθία του Αγίου Φωτός. Εισερχόμουν στον Πανάγιο Τάφο, προσευχόμουν γονατιστός κρατώντας τις δέσμες των λαμπάδων που, όπως και το καντήλι, άναβαν μόνα τους, ποτέ δεν έψαξα το «πως» και το «γιατί», ζούσα το Γεγονός και το θαύμα της Αναστάσεως του Κυρίου με φόβο Θεού και δέος όπως όλοι οι παλιοί και σύγχρονοι γνήσιοι Αγιοταφίτες Πατέρες και κάθε πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός.»
