ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ=ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ = ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ!

ΗΛΘΕΝ Η ΩΡΑ ΝΑ ΟΜΙΛΗΣΟΥΜΕ

ΚΑΙ

  ΓΙΑ  ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ!

_______Το νέο φρούτο, που κυριαρχεί στην εποχή μας, τόσο στον εκκλησιαστικό, όσο και στον πολιτικό χώρο, είναι Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ! 
_______Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ή αλλοιώς Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ, ΕΊΝΑΙ ένα ρεύμα, που δραστηριοποείται στον εκκλησιαστικό χώρο και στοχεύει στην ενοποίηση των διαφόρων Θρησκειών ή θρησκευτικών Ομολογιών! 
_________Αδελφάκι του είναι Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, δηλ. ένα παράλληλο ρεύμα, που δραστηριοποιείται στον πολιτικό στίβο και αποβλέπει στην ενότητα των Λαών!

_______Το κομμάτι, που αφορά τους Λαούς, η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, διενεργείται από τα πολιτικά πρόσωπα, κόμματα και σχήματα!

________Το κομμάτι, που αναφέρεται  στην ενότητα των Θρησκειών, ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, διενεργείται απο τους εκκλησιαστικούς Ηγέτες!

________Στόχος καί σκοπός όλων αύτών των προσπαθειών είναι ένας και μόνον: Η εγκαθίδρυση στη γή ενός νέου σχήματος, που ονομάζεται «ΝΕΑ ΤΑΞΗ»!  Διενεργείται κυρίως από τον Διεθνή Σιωνισμό, δηλ. από τόν Εβραϊκό χώρο και στοχεύει στο να μη υπάρχουν ιδιαιτερότητες, είτε εθνικές, είτε θρησκευτικές! Με άλλα λόγια όλοι οι άνθρωποι νά γίνουμε μία «σούμα»! 'Ολοι οι κάτοικοι της γής να γίνουμε ένας «αχταρμάς», όπως έλεγε και ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος! 

________Τί σημαίνει «αχταρμάς»; Είναι τό ανακάτεμα! «Ανακάτεμα, μπέρδεμα, ανάμιξη! Χρησιμοποιείται συνήθως με αρνητική έννοια, όταν γίνεται κακή ανάμιξη υλικών, όταν γενικώτερα αντί να διευθετηθή μια κατάσταση γίνεται άνω-κάτω και επικρατεί τελικά σύγχυση»(βλ.https://el.wiktionary.org/wiki/αχταρμάς)

________Τό σχέδιο αυτό της Παγκοσμιοποιήσεως εμείς εδώ στην Ελλάδα, στην άλλοτε κοιτίδα της Ορθοδοξίας, την Χώρα των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών,  το βιώνουμε άμεσα με τα κατορθώματα του άθεου Υπουργού της α-Παιδείας κ. Κωνστ. Γαβρόγλου! Αυτός είναι ο άνθρωπος, ο οποίος μετέτρεψε τό μάθημα των Θρησκευτικών στα Σχολεία μας σε μάθημα Θρησκειολογίας! Απ΄εδώ και πέρα τα Ελληνόπουλα στο μάθημα των Θρησκευτικών μέσα στο μυαλό τους θα ισοπεδώνουν τα μεγέθη Χριστός, Μωάμεθ, Βούδδας κλπ. Το μάθημα των Θρησκευτικών τώρα πλέον, δυστυχώς δε με την συνεργασία και την σύμπραξη και τινων αδελφών μας Μητροπολιτών, μετετράπη σε μάθημα Θρησκειολογίας! 

______Κατεδαφιστής καί ισοπεδωτής των χριστιανικών μας Παραδόσεων είναι ο .....μάγκας και μουστακαλής Υπουργός με το αγέρωχο ύφος, ο Υπουργός της αμορφωσιάς και της α-Παιδείας κ. Κωνστ. Γαβρόγλου! Ο άνθρωπος αυτός συχνά προβαίνει σε δημόσιες Δηλώσεις απαράδεκτες, οι οποίες και μας εξοργίζουν και μας πληγώνουν! Ερωτηθείς για τις αλλαγές, οι οποίες προωθούνται στα σχολικά προγράμματα στάθηκε ιδιαίτερα στο  μάθημα των θρησκευτικών τονίζοντας χαρακτηριστικά:

«Υπήρξε μια συμφωνία πριν τρία χρόνια μεταξύ του Αρχιεπισκόπου, του τότε υπουργού Νίκου Φίλη και του Πρωθυπουργού ότι το μάθημα των Θρησκευτικών θα είναι υποχρεωτικό. Να μην γίνονται λοιπόν άδικα των αδίκων «μαγκιές», μια ώρα διδακτικής ύλης θρησκευτικά δεν είναι το τέλος του κόσμου.    Το μεγάλο πρόβλημα με τα θρησκευτικά είναι ότι ελάχιστοι μαθητές το παίρνουν στα σοβαρά. Με τα καινούργια βιβλία που έχουμε και με τις μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει στο μάθημα τα τελευταία χρόνια τα θρησκευτικά είναι ένα σοβαρό μάθημα και τα παιδιά θα πρέπει να το παίρνουν στα σοβαρά ως μέρος της γενικής παιδείας».   Στο ερώτημα αν μπαίνουν τίτλοι τέλους στις συζητήσεις είπε: «Η Εκκλησία αρνείται να πάρει θέση. Από την πλευρά μας δεν μπαίνουν τίτλοι τέλους. Δυστυχώς κάποιοι από την Ιεραρχία, ευτυχώς όχι όλοι και αυτό είναι το θετικό, δεν θέλουν να επέλθει αυτή η συμφωνία. Αυτοί θα πρέπει να λογοδοτήσουν στην ιστορία.»                       πηγή: www.pentapostagma.gr/2019/04/γαβρόγλου-οι-ιεράρχες-που-αρνούνται-τ.html

_______Βέβαια αρχηγός στην  αποξήλωση και την κατεδάφιση της Ορθοδόξου Παραδόσεως και της πρός τον Σωτήρα Χριστό Πίστεως εδώ στην Ελλάδα μας είναι ο έτερος «μάγκας», ο αστεφάνωτος Σύντροφος, ο άθεος Πρωθυπουργός ης Ελλάδος, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος -δυστυχώς- δεν έχει  ούτε μια στάλα τσίπας επάνω του! Χωρίς δισταγμό γκρεμίζει τα πάντα, όσα δηλ. συνθέτουν τήν θρησκευτική και τήν εθνική μας συνείδηση! 

_______Καμαρώστε τον στην παρατιθέμενη φωτογραφία! 

 (Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 7.04.2019, σελ. 4)

___________Και κάτι ακόμη! Να πως χαρακτηρίζουν την προσφορά του: «Ο Τσίπρας εξαπατά τον απλό πολίτη με φανταστικές υποσχέσεις»! Αυτά γράφει ο Γερμανικός Τύπος!

 (Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, 9.04.2019, σελ. 13)

_________Και αυτά μεν ως προς την παγκοσμιοποίηση, την οποίαν επιχειρούν ΞΕΝΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, τα οποία διοικούν ο Σιωνισμός, η Μασσωνία, ο κ. Σόρος και τα λοιπά διεθνή παράκεντρα Εξουσίας! 

_______Ας έλθουμε τώρα στον ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ, ο οποίος κια μας ενδιαφέρει άμεσα! Ο Οικουμενισμός επιχειρεί να καταργήσει τα σύνορα, με τα οποία χωρίζονται οι διάφορες χριστιανικές Ομολογίες. Στον Χριστιανισμό υπάρχουν τρείς ομάδες: 

Η Ορθοδοξία,

ο Ρωμαιοκαθολικισμός,

καί ο Προτεσταντισμός. 

_______Οι μεταξύ των διαφορές είναι τρισμέγιστες! Οι δογματικές κυρίως, αλλά και οι λατρευτικές διαφορές, παραμένουν επί αιώνες τώρα αγεφύρωτες! Κάποιοι τις υπερβαίνουν, δηλ. τις παραβλέπουν, αδιάντροπα! Ως παράδειγμα σας αναφέρω, ότι ένας Καθολικός ή  Ουνίτης ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να μεταλάβη των Αχράντων Μυστηρίων σε Ορθόδοξο Ναό!   Και όμως ο Παναγιώτατος  Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος μετέδωσε την Θεία Κοινωνία στον Ουνίτη Πρωθυπουργό της Ουκρανίας κ. Ποροσένσκο!

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΝ ΟΥΝΙΤΗ κ. ΠΟΡΟΣΕΝΣΚΟ, ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ!!!

_______'Αλλο παράδειγμα: ένας Ορθόδοξος ιερεύς δεν μπορεί να συλλειτουργήση με ένα Καθολικό ιερωμένο! Καί όμως πολύ πρόσφατα Ορθόδοξος κληρικός συλλειτούργησε με Καθολικό ιερωμένο κάπου εκεί ψηλά στην Ουκρανία! Το περιστατικό μας διέσωσε ο εκλεκτός ιστότοπος των εκκλησιαστικών ειδήσεων Romfea.gr, τον οποίον και θερμότατα ευχαριστούμε. Ιδού η απόδειξις:

Πηγή:https://www.romfea.gr/ekklisies-ts/ekklisia-tis-oukranias/27960-klirikos-tis-autokefalis-ekklisias-tis-oukranias-sulleitourgise-me-katholiko-ierea


_______Ιδού, λοιπόν, στην εποχή μας, την εποχή του Αντιχρίστου, μερικοί κορυφαίοι εκκλησιαστικοί Ταγοί, προφανώς για να τους γράψει η .......ιστορία, προσπαθούν «τσάτρα-πάτρα», όπως λέγαμε παλαιά, να γεφυρώσουν το χάσμα. Δεν προσπαθούν δηλαδή μέσα από ένα τίμιο θεολογικό Διάλογο να διορθώσουν τις υφιστάμενες  θεολογικές διαφορές, αλλά, με επιχείρημα μια «αγαπητική» δήθεν συμπεριφορά, θέλουν να απλώσουν ένα μανδύα λήθης στο χθές, ώστε να δώσουμε το χέρι της συμφιλιώσεως μεταξύ μας!  Μας καλούν δηλαδή να προδώσουμε τους Αγίους Πατέρας της Εκκλησίας μας, οι Οποίοι έδωσαν μάχες για να διατηρήσουν ανόθευτη και αμόλυντη της Διδασκαλία του Κυρίου μας! Μας καλούν νά πετάξουμε στό καλάθι της λησμοσύνης τους Μεγαλομάρτυρες και τους Μάρτυρες  της Πίστεώς μας, οι οποίοι εθυσίασαν τη ζωή τους και έχυσαν το Αίμα τους για την Ορθοδοξία μας! Μας καλούν ΝΑ ΣΦΙΚΤΑΓΚΑΛΙΑΣΘΟΥΜΕ με τον Πάπα της Ρώμης και τους λοιπούς μή Ορθοδόξους Χριστιανούς στο όνομα της αγάπης! 

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΣΕ ΩΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑΣ!!!!!

______Από την πλευρά των Ορθοδόξων Αρχηγός και Εμπνευστής της προσπάθειας αυτής, δυστυχώς, δυστυχέστατα, είναι ο Πρώτος  της Ορθοδοξίας, ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης, ο Οποίος ακούει  στο όνομα ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ! 

________Ο κατά το εκκλησιαστικό Πρωτόκολλο Παναγιώτατος Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στρώνει με ροδοπέταλα το στρατί της προδοσίας! Με τα ανοίγματά Του προς τον Πάπα της Ρώμης, με τα σφικταγκαλιάσματά Του μαζί του, με τις απαράδεκτες ενίοτε κινήσεις και πρωτοβουλιες Του, επαναλαμβάνω, στρώνει το χαλί της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ! 
_________Αλλά κια ο Πάπας της Ρώμης δεν πάει πίσω! Αυτός ανοίγεται πιό πολύ! Αγκαλιάζει περιπαθώς τους Μουσουλμάνους! 
Θέλετε αποδείξεις; 

Ο ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ....ΑΣΠΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΙΜΑΜΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ! 

_______Ανάμεσα σε πολλά άλλα λυπηρά γεγονότα, ένα πολύ σημαντικό βήμα αυτής της προδοτικής συμπεριφοράς ήταν η  Αγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνοδος στο Κολυμπάρι της Κρήτης, η οποία συνήλθε  το καλοκαίρι του 2016! Δύο είναι τα ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ στη Σύνοδο εκείνη:

• Πρώτον, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΥΤΕ ΑΓΙΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΑΝ- ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ, αφού τέσσαρες τοπικές Εκκλησίες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στις εργασίες  της Συνόδου. Συνεπώς ΟΥΤΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΗΤΑΝ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ!
• Δεύτερον, στο Κολυμπάρι αποτόλμησαν μιά Απόφαση προδοσίας!Εχαρακτήρισαν ως ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ τους Ρωμαιο- καθολικούς και τους Διαμαρτυρομένους, που αιώνες τώρα θεωρούνται και ονομάζονται«χριστιανικές ομολογίες»! 

________Είναι γνωστόν, ότι η Εκκλησία είναι Μία! Είναι αυτή, που ίδρυσε ο Φιλάνθρωπος Κύριος και Σωτήρ του κόσμου, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, κατά τήν ημέραν της Πεντηκοστής. Γι' αυτό καί στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμεν την πίστιν μας εις την «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν»! Από την Εκκλησίαν απεκόπησαν αρχικώς μεν οι Ρωμαιοκαθολικοί, έπειτα δε και οι Διαμαρτυρόμενοι.  Αυτά, λοιπόν, τα κομμάτια, δηλ. τα αποκόμματα ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ εις την Μίαν Εκκλησίαν! Αποτελούν κλαδιά του Δένδρου, που εφύτευσεν ο Χριστός μας, κλαδιά, τα απεκόπησαν από το Δένδρο, που λέγεται Εκκλησία, και αυτονομήθησαν! Έκτοτε ονομάζονται βεβαίως Χριστιανοί, διότι  πιστεύουν στο Χριστό, αλλά συγκροτούν τις Χριστιανικές Ομολογίες! Δεν δικαιούνται το όνομα «Εκκλησία»!

______Δυστυχώς, όλως προσφάτως το Οικουμενιστικό Κίνημα, με τις ευλογίες του Πατριάρχου μας,  ΚΑΚΩΣ-ΚΑΚΙΣΤΑ, τις αποκάλεσε «Εκκλησίες»! Αυτό, αδελφοί μου,  είναι ένα βασικό κατόρθωμα της Οικουμενικής Κινήσεως! Στο Κολυμπάρι, δυστυχώς, αγνόησαν, την εκκλησιαστική μας παράδοση και τήν Ορθόδοξη Θεολογική Διδαχή, ότι δηλ. με όλους αυτούς, τους αποκομμένους από τόν κορμό της Εκκλησίας του Χριστού  ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ-ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΕΠΙ- ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΥΤΕ και ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Όπως ετονίσαμε παραπάνω, ένας Καθολικός πιστός π.χ. ΔΕΝ ΗΜΠΟΡΕΙ να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων σε Ορθόδοξο Ναό!

_______Αυτή, λοιπόν, η μοντέρνα Οικουμενιστική αντίληψη οδηγεί, δυστυχώς,στην προδοσία της αμωμήτου Πίστεώς μας! Σήμερα έχουμε πλέον περιπτώσεις, όπου ένας Ορθόδοξος καί ένας Ρωμαιοκαθολικός ιερεύς τελούν συλλείτουργο! Την απόδειξη έχετε παραπάνω.

________Πέρα των ανωτέρω εκτεθέντων υπάρχουν και άλλα προδοτικά βήματα, ως απόρροια αυτής της Οικουμενικής Κινήσεως. Π.χ. η μοντέρνα θεωρία περί  «ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ». Εκεί κάπου στη Θεσσαλία σε μια Εκκλησιαστική Ακαδημία κάποιας Μητροπολεως ευρίσκεται το θερμοκήπιο αυτής της θεωρίας!  Πλήν όμως ούτε ο χώρος, ούτε καί ο χρόνος μας επιτρέπουν να ασχοληθούμε σήμερα με τα «μοντέρνα»  και συγχρόνως «προδοτικά»  αυτά φαινόμενα!

_______Θα κλείσουμε το σύντομο αυτό κείμενό μας με ένα κείμενο από τό διαδίκτυο με θέμα τον Οικουμενισμό: 

  « Έτσι, η Οικουμενική Κίνηση σήμερα, ενώ θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί τους θησαυρούς της Ορθοδόξου εν γένει Παραδόσεως και της Θεολογίας, τα οποία είναι αναλλοίωτα από την εποχή των Αποστόλων, αντιθέτως είχε ως αποτέλεσμα την εμφύτευση του θεολογικού σχετικισμού στους ορθοδόξους, και (κατά περίπτωση) είτε τον εκπροτεσταντισμό είτε τον εκλατινισμό της ορθόδοξης διδασκαλίας μεταξύ των τάξεων των Ορθοδόξων Οικουμενιστών. Η ψευδής ένωση που προωθείται με αυτό τον τρόπο, δεν είναι η ένωση «εν αληθεία» (Γ΄ Ιωάννου 4), η οποία θα διατηρήσει την Εκκλησία, ώστε να έχει «ενα Κύριον, μίαν Πίστιν, εν Βάπτισμα» - σύμφωνα μέ την αποστολική εντολή (Εφεσίους 4,5) – αλλά «ενότητα στη διαφορετικότητα» (“unity in diversity”) ένα μείγμα ετερόκλητων πίστεων, τελετουργικών της λατρείας, γραμμών ποιμαντικής αντιμετωπίσεως κ.τ.σ.– που θα τείνει να δείξει ότι ο Χριστός, ο Θεός Λόγος των Χριστιανών, δεν είναι Ενοποιός, η Κεφαλή ενός αρμονικού Σώματος, όπου «του πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία καί η ψυχή μία» (Πράξεις 4,32) αλλά είναι Θεός «ακαταστασίας καί ουχί ειρήνης» (πρβλ. Α΄ Κορινθίους 14, 33) ο Οποίος αντίθετα με την αποστολική επισήμανση είναι διηρημένος, «μεμέρισται ο Χριστός» (πρβλ. Α΄ Κορινθίους 1, 13). Αυτήν την εσφαλμένη, επιφανειακή και μόνον εν πράγματι (“de facto”) ενότητα και όχι την ενότητα τη θεμελιωμένη στην κοινή Πίστη, ομοφροσύνη και ομόνοια του Σώματος του Χριστού, εξυπηρετεί η «γραμμή» που επικρατεί στην Οικουμενική Κίνηση τις τελευταίες δεκαετίες να συζητούνται όχι τα σημεία διαφωνίας των μελών, ώστε να επιλυθούν, αλλά μόνον τα σημεία συμφωνίας τους». 

(βλ.https://www.impantokratoros.grti_einai_oikounmenismos.el.aspx)

__________ Εμείς σήμερα επιθυμία είχαμε να ερεθίσουμε τήν προσοχή σας πάνω στο πρόβλημα του Οικουμενισμού, ως ένα σύγχρονο προδοτικό Κίνημα καί συγχρόνως  να σας παραδώσουμε  προς μελέτην ένα συγκλονιστικό κείμενο του πολυσέβαστου Αγιορείτου Γέροντος π. Εφραίμ Κατουνακιώτη, το οποίο έφερε στη δημο- σιότητα ο Ελλογιμώτατος Καθηγητής της Δογματικής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης κ. Δημ. Τσελεγγίδης. Σας παρακαλώ να το μελετήσετε με πολλή προσοχή!
 Είναι η φωνή του Ουρανού για τον Οικουμενισμό! Και σας ικετεύω: Αδέλφια μου, Προσοχή! Ας διαφυλάξουμε ανόθευτη την Ορθοδοξία μας. Αξίζει να θυσιάσουμε αξιώματα, κοινωνικές διακρίσεις, θέσεις, μισθούς, ακόμη και τη αυτή τη ζωή μας για τη δόξα του Ονόματος του Χριστού μας και για την Αγία Ορθοδοξία μας!Το λοιπόν: Γρηγορείτε και προσεύχεσθε»! 

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, 10 Απριλίου 20019 

******

ΠΗΓΗ:http://mkka.blogspot.com/2019/04/b

log-post_10.html

ΚΑΙ Η ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ......

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ

https://paterikiparadosi.blogspot.com/2019/04/blog-post_38.html

ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗΝ

ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!!! ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ!

Π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ: 

«ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ... ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΖΕΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ... ΕΓΩ ΘΑΥΜΑΖΩ ΤΟΝ ΖΗΛΟ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ... ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΣΧΙΣΜΑ... (ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΤΩΤΕΡΩ 32.42 ΚΑΙ ΜΕΤΑ)

ΚΑΡΟΛΟΣ ΓΕΡΟΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: «ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ»...

Π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ: «ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ!!.... ΕΞ΄ ΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΟΙΓΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ, ΟΡΘΩΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ (ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ) ΚΑΙ ΕΝΙΣΤΑΜΕΝΟΙ, ΔΙΕΧΩΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ, ΤΟΥΣ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ... » (37.17 ΚΑΙ ΜΕΤΑ)

Γιατί δεν εισακούει ο Θεός την κατ' έτος καθιερωμένη "εβδομάδα προσευχής για την ενότητα των Χριστιανών";

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 11^η Απριλίου 2019

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΚΟΥΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤ’ ΕΤΟΣ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΗ «ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ»; 

Όπως είναι γνωστό το Βατικανό έχει καθιερώσει εδώ και πολλές δεκαετίες, (από το 1908), μια παγκόσμια διοργάνωση, την λεγόμενη «Παγκόσμια Εβδομάδα Προσευχής για την Ενότητα των Χριστιανών», η οποία πραγματοποιείται κάθε χρόνο από τις 18 έως τις 25 Ιανουαρίου. Σύμφωνα με πληροφορίες από το εν Ελλάδι περιοδικό των Παπικών –Ιησουϊτών «Ανοιχτοί Ορίζοντες» (τ.1115 Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2019), σε άρθρο με τίτλο «Προσευχή για την ενότητα των χριστιανών», (σε οκτασέλιδο ειδικό «ένθετο προσευχής»), πρόκειται για την «μεγαλύτερη παγκοσμίως συνάντηση προσευχής που φέρει μαρτυρία της ίδιας της προσευχής του Χριστού, [«ίνα πάντες εν ώσιν», (Ιω. 17,21)], και που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από τις 18 έως τις 25 Ιανουαρίου, συσπειρώνοντας χριστιανούς από όλο τον κόσμο».

Ο ανώνυμος συντάκτης του άρθρου μεταξύ άλλων παραθέτει την ιστορία της καθιερώσεως αυτής της παγκόσμιας διοργανώσεως, η οποία ενώ έχει βέβαια τις ρίζες του στον Παπισμό, σταδιακά όμως και προοδευτικά, προϊόντος του χρόνου, επεκτάθηκε και στις άλλες χριστιανικές ομολογίες, καθώς ο παγκόσμιος Οικουμενισμός άπλωνε τα θανατηφόρα πλοκάμια του παντού και σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του. Με την ίδρυση του ΠΣΕ το 1948, οι συμπροσευχές για την ενότητα των χριστιανών καθιερώνονται πλέον και γίνονται θεσμός μέσα στον χώρο του Προτεσταντισμού. Μετά την Β΄ Βατικανή Σύνοδο, (1962-1965), στην οποία έχουμε το επίσημο άνοιγμα του Παπισμού προς τις άλλες χριστιανικές ομολογίες, με το γνωστό Διάταγμα περί Οικουμενισμού, οι συμπροσευχές για την ενότητα των χριστιανών εδραιώνονται ακόμη περισσότερο και λαμβάνουν νέα ώθηση, διότι εξυπηρετούν άριστα τους στόχους αυτής της παναιρέσεως. Έτσι σήμερα έχουμε το παράδοξο φαινόμενο ο Παπισμός και οι προτεσταντικές ομολογίες του ΠΣΕ να συνεργάζονται μεταξύ τους και να συνδιοργανώνουν από κοινού τα κείμενα των προσευχών, που αναγινώσκονται σ’ αυτόν τον ετήσιο εορτασμό σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Και είναι όντως ένα παράδοξο φαινόμενο, εάν λάβουμε υπ’ όψη μας, ότι οι δύο μεγάλες αυτές χριστιανικές αιρέσεις, (Παπισμός και Προτεσταντισμός), που επί αιώνες, (από τον 16^ον αιώνα μέχρι τις αρχές του 20^ου), βρισκόταν μεταξύ τους σε μια λυσσώδη πάλη και αντιπαράθεση μέχρις αίματος, σήμερα έγιναν φίλοι. Είναι γνωστός ο φρικώδης εκατονταετής πόλεμος και η σφαγή 29.000 Γάλλων Ουγενότων την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Συμπροσεύχονται και συνεργάζονται αρμονικά, μέσα στα πλαίσια της παναιρέσεως του Οικουμενισμού για την επίτευξη των στόχων του, την σύγκληση όλων των χριστιανικών ομολογιών και κατόπιν των θρησκειών, μέχρις ότου πάρει σάρκα και οστά το εφιαλτικό όραμα της πανθρησκείας.

Η συμμετοχή των Ορθοδόξων σ’ αυτόν τον ετήσιο εορτασμό δεν άργησε δυστυχώς να πραγματοποιηθεί, μετά το επίσημο άνοιγμα της Ορθοδοξίας στον Οικουμενισμό με τις γνωστές πατριαρχικές εγκυκλίους του 1902, 1904 και 1920 και την είσοδό μας στο ΠΣΕ, (το 1948). Το φοβερό αυτό ολίσθημα, με ολέθριες συνέπειες για την παγκόσμια Ορθοδοξία, της συμπεριλήψεώς μας, ως μελών, στο παγκόσμιο αυτό συνονθύλευμα των αιρέσεων, έφερε με τη σειρά του, ως αναγκαίο επακόλουθο, το άλλο μεγάλο ολίσθημα, της συμμετοχής μας δηλαδή σε τέτοιου είδους συμπροσευχές με αιρετικούς, οι οποίες όμως σαφώς απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνες, (βλ. ενδεικτικά Κανόνας ΜΕ΄ των αγίων Αποστόλων).  

Στην παγκόσμια αυτή διοργάνωση προσπάθησαν οι εμπνευστές του να δώσουν βιβλική θεμελίωση, επικαλούμενοι την γνωστή φράση του Κυρίου μας στην αρχιερατική του προσευχή: «ίνα πάντες εν ώσιν», (Ιω. 17,21). Η φράση αυτή αποτέλεσε ένα από τα ισχυρότερα επιχειρήματα, που επικαλούνται οι οικουμενιστές, για να δικαιολογήσουν τόσο τις συμπροσευχές, όσο και τις πάσης φύσεως ενέργειές τους, που αποβλέπουν στην μεταξύ τους ενότητα. Έχει γίνει τρόπον τινά η παντιέρα τους, η κυρίαρχη ιδεολογία τους, την οποία επικαλούνται «εν παντί καιρώ και τόπω», για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Επειδή δε η εν λόγω φράση έχει κακοποιηθεί βάναυσα και έχει παρερμηνευτεί όσο κανένα άλλο χωρίο της Καινής Διαθήκης, θεωρούμε αναγκαίο, να κάνουμε ένα σύντομο σχόλιο γύρω από την Ορθόδοξη ερμηνεία της.

Οι οικουμενιστές ισχυρίζονται ότι ο Χριστός εδώ προανήγγειλε ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες θα αποκτήσουν κάποτε στο μέλλον την μεταξύ τους πολυπόθητη ενότητα και θα αποτελέσουν τη «Μία» Εκκλησία, υπονοώντας, ότι η Εκκλησία τώρα είναι διεσπασμένη. Όμως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν συμφωνεί μαζί τους. Ερμηνεύοντας το χωρίο αυτό παρατηρεί: «Ίνα ώσιν εν, καθώς συ, Πάτερ, εν εμοί, και εγώ εν σοι [...] Τι είναι, λοιπόν, το ‘Εν ημίν’; Στην πίστη προς εμάς. Επειδή βέβαια τίποτε δεν σκανδαλίζει όλους, όσο η διάσπαση, αυτό κατασκευάζει, ώστε να γίνουν ένα. Τι, λοιπόν; Το κατόρθωσε αυτό, λέγουν; Και πάρα πολύ το κατόρθωσε. Διότι, όλοι όσοι πίστευσαν μέσω των Αποστόλων είναι ένα, μολονότι κάποιοι από αυτούς αποσπάστηκαν [...]».[1]Δηλαδή η αίτηση του Κυρίου προς τον Θεόν Πατέρα «ίνα πάντες εν ώσιν»εκπληρώνεται ήδη εντός της Μιας Ορθοδόξου Εκκλησίας, διά της ταυτότητος της Ορθοδόξου Πίστεως πάντων εν Αληθεία. Η ενότητα εντός της Εκκλησίας δεν είναι κάτι το ζητούμενο, αλλά είναι δεδομένη, είναι μια πραγματικότητα που υφίσταται. Δεν υφίσταται εκκρεμότητα ως προς την ενότητα, αλλ’ εκείνο που εκκρεμεί είναι η υπό των ετεροδόξων αποδοχή της μόνης αληθούς Ορθοδόξου Πίστεως. Κατά τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο η φράση «ίνα πάντες εν ώσιν», «συνδέεται αναπόσπαστα με άλλες φράσεις, όπως ‘καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι’, (Ιω. 17, 21) και τη φράση ‘εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν’, (Ιω. 17, 23) και επίσης την άλλη φράση ‘ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι’, (Ιω. 17, 24). Και σαφώς, εδώ, ο Χριστός αναφέρεται στην ενότητα των Αποστόλων κατά θεωρίαν της δόξης του Θεού, την θέα του ακτίστου Φωτός, που έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής, γιατί ακριβώς τότε οι Απόστολοι απέκτησαν και ενότητα ουσιαστική μεταξύ τους. Επομένως όσοι εκ των Αγίων μέσα στην ιστορία φθάνουν στη θέωση και στη θεωρία του ακτίστου Φωτός, αποκτούν ενότητα με τους Αποστόλους, έχουν την ίδια πίστη με αυτούς και εφαρμόζεται το χωρίο αυτό, του Χριστού, ‘ίνα ώσιν εν’».[2]Επίσης η φράση «ίνα ώσιν εν» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με όσα προηγουμένως είπε ο Κύριος στον παραβολικό λόγο του περί της αμπέλου και των κλημάτων, τα οποία αποκόπτονται από την άμπελο. Τα κλήματα τα οποία δεν φέρουν «καρπόν» αληθούς Ορθοδόξου πίστεως και αγιοπνευματικής ζωής είναι οι αιρετικοί, οι οποίοι «αίρονται», αποκόπτονται από  τον αμπελουργό Πατέρα, και παύουν να αποτελούν κλήματα της νοητής αμπέλου, της Εκκλησίας, παύουν δηλαδή να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας. Επομένως το «ίνα ώσιν εν»,  που λέει παρά κάτω ο Κύριος, δεν αφορά τα αποκοπέντα κλήματα. Δηλαδή σε καμιά περίπτωση δεν προσεύχεται ο Κύριος, να παραμείνουν τα αποκοπέντα κλήματα, (=οι αιρετικοί), ενωμένα με την άμπελο, (=την Εκκλησία), διότι τα κλήματα αυτά απορρίπτονται εις το «πυρ» το εξώτερο, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του Κυρίου: «εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσι, και καίεται» (Ιωάν.15,6).

Αλλά στο σημείο αυτό γεννάται το καυτό ερώτημα: Πως συμβαίνει, ενώ οι συμπροσευχές αυτές γίνονται εδώ και πολλές δεκαετίες, να μην φέρνουν αποτέλεσμα και να μην πραγματοποιείται η πολυπόθητη ενότητα; Γιατί ο Θεός δεν εισακούει τις προσευχές τους; Δεν τις εισακούει για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον μεν διότι οι συμμετέχοντες προσεύχονται σ’ έναν ανύπαρκτο Θεό, αφού σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, η αίρεση είναι ένα δεύτερο είδος αθεΐας: «Δεύτερον δε γένος αθεΐας εστίν η πολυσχιδής και πολύμορφος απάτη των αιρετικών».[3]H προσευχή τους μοιάζει με την προσευχή των ιερέων της αισχύνης, που λάτρευαν τον ψεύτικο θεό Βάαλ και τον παρακαλούσαν στο Καρμήλιον Όρος, να στείλει φωτιά από τον ουρανό για να κάψει το ολοκαύτωμά τους: «και έλαβον τον μόσχον και εποίησαν και επεκαλούντο εν ονόματι του Βάαλ εκ πρωΐθεν έως μεσημβρίας και είπον· επάκουσον ημών, ο Βάαλ, επάκουσον ημών· και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις», (Γ΄ Βασιλ. 18,26). Και τους μυκτήρισε στη συνέχεια ο προφήτης Ηλίας και τους είπε: Φωνάξτε πιο δυνατά, μήπως ο θεός σας κοιμάται, ή είναι απασχολημένος. Κάτι ανάλογο με τον προφήτη θα λέγαμε και εμείς σε όλους αυτούς!

Δεύτερον, δεν τις εισακούει, διότι αυτοί που συμμετέχουν σ’ αυτές επιζητούν να επιτύχουν μια ενότητα, που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Επιζητούν την ενότητα όχι εν τη αληθεία της Ορθοδόξου πίστεως και μέσα στους κόλπους της Μιάς Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, αλλά μέσα στην «ποικιλομορφία»μιάς σωρείας διαφορετικών δογματικών πεποιθήσεων, πολλές φορές εκ διαμέτρου αντιθέτων μεταξύ τους. Μ’ άλλα λόγια επιζητούν μια συγκρητιστικού τύπου ενότητα, αναμιγνύοντας την αλήθεια με το ψεύδος και το φως με το σκότος. Όμως, όπως λέγει ο απόστολος, «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;», (Β΄ Κορ. 6,14). Είναι αποκαλυπτικός εν προκειμένω ο λόγος του σημερινού Γενικού Γραμματέα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών Olav Fykse Tveit, ο οποίος με την ευκαιρία της φετινής διοργανώσεως δήλωσε: «Καθώς εορτάζουμε την ενότητα στην ποικιλομορφία, μπορούμε να επιδιώξουμε σθεναρά την δικαιοσύνη σε διάφορους τομείς»! Εδώ εφαρμόζεται ο θεόπνευστος λόγος του προφήτου Ησαΐου: «όταν εκτείνητε τας χείρας υμών προς με, αποστρέψω τους οφθαλμούς μου αφ  υμών, και εάν πληθύνητε την δέησιν, ουκ εισακούσομαι υμών», (1,15), αλλά και ο λόγος του αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου: «αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε», (4,3).  

Ας προβληματιστούν λοιπόν, (και μ’ αυτό κλείνουμε το σχόλιό μας), τουλάχιστον οι εκ των «Ορθοδόξων» οικουμενιστές, βλέποντας το ατελέσφορο των συμπροσευχών τους. Ας σκεφθούν ότι με τη συμμετοχή τους σ’ αυτού του είδους τις συμπροσευχές, όχι μόνον δεν ευαρεστούν στον Θεό, όπως νομίζουν, αλλά τον παροργίζουν και αμαρτάνουν, καταπατούντες μάλιστα και τους ιερούς Κανόνες και σκανδαλίζοντες τον πιστό λαό του Θεού. Ας σκεφθούν ακόμη, ότι με την συμμετοχή τους δεν βοηθούν τους αιρετικούς να συνειδητοποιήσουν, ότι βρίσκονται στην πλάνη, σε λάθος δρόμο. Αντίθετα μάλιστα γίνονται συμμέτοχοι στην ασέβειά τους,  παρακαλώντας τον Θεό να παραβλέψει την αμετανοησία τους και την εμμονή τους στις πλάνες τους και να ενώσει τους χριστιανούς όχι εν τη αληθεία, αλλά με τον συγκερασμό αληθείας και ψεύδους. Δηλαδή χωρίς την μετάνοιά τους και την επιστροφή τους στην Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, αποδεχόμενοι σιωπηρώς, ή εκπεφρασμένα την κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία της «ενότητος στην ποικιλομορφία»!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

---

[1]Ε.Π.Ε.14,594.

[2]Βλ. «Ο Οικουμενισμός στην πράξη, ήτοι την θεολογία και την άσκηση», στον Συλλογικό τόμο «Οικουμενισμός, Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις», Εκδ. Θεοδρομία, τομ. Β΄, σελ. 787.

[3]Επιστολή προς Σεραπίωνα 30. PG26,597 C

π.Θεόδωρος Ζήσης, Σε αδιέξοδο ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για το Ουκρανικό

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

Σπεύδει σέ βοήθεια ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος

1. Ἀπομονωμένος ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Κίνδυνος ἐθνοφυλετισμοῦ

Γιά πρώτη φορά ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως βρίσκεται ἀπομονωμένη ἀπό τίς λοιπές αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες, λόγω τῶν ἀντικανονικῶν καί ἀντισυνοδικῶν ἐνεργειῶν στήν παραχώρηση αὐτοκεφαλίας στούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας. Ἔθεσε ἔτσι ἡ ἴδια σέ ἀμφισβήτηση τόν ἀναγνωρισμένο συντονιστικό της ρόλο ὡς παράγοντα ἑνότητας καί ὁδήγησε σέ πλήρη ἀποτυχία τήν δοκιμασμένη καί ἀποτελεσματική ἐκκλησιαστική της πολιτική, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν κολοβή καί ἐλλιπῆ ἐκπροσώπηση τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας στήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης.

Σέ προγενέστερα κείμενά μας εἴχαμε ἐπισημάνει τόν διαφαινόμενο καί ἐπικρεμάμενο κίνδυνο γιά τίς ἑλληνόφωνες ἡγεσίες ἀρκετῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν (Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων, Κύπρου, Ἑλλάδος, Ἀλβανίας) νά παρασυρθοῦν ἀπό ἐθνοφυλετικά κριτήρια καί νά στηρίξουν τήν ἑλληνική πρωτόθρονη Ἐκκλησία, περιπίπτοντας στήν αἵρεση τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, τήν ὁποία εἶχε καταδικάσει ἡ Τοπική Σύνοδος τῆς Κωνσταντινούπολης τό 1872, ἐξ αἰτίας τῶν βουλγαρικῶν τότε ἐθνοφυλετικῶν διεκδικήσεων. Δυστυχῶς τέτοια κριτήρια κυριαρχοῦν σέ μεγάλη μερίδα τῶν ἑλληνοφώνων κληρικῶν, θεολόγων καί νομοκανονολόγων, οἱ ὁποῖοι ἱεραρχοῦν τόν πατριωτισμό καί τήν ἐθνική καταγωγή πάνω ἀπό τήν ὑπερφυλετική ἔνταξη ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων στό ἑνιαῖο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, «ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καί Ἰουδαῖος, περιτομή καί ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλά τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός»[1]. Ἔτσι, ἐνῶ εἶναι ἡλίου φαεινότερη ἡ ἀντικανονική εἰσπήδηση τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως στό ἔδαφος τῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, στήν ὁποία ἐπί τρεῖς καί πλέον αἰῶνες ἀνήκει ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ἀπό τό 1686, μέ πάγκοινη καί ἀναμφισβήτητη ἀναγνώριση ἀπό ὅλες τίς τοπικές ἐκκλησίες καί ἀπό αὐτό ἀκόμη τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὅπως ἀπέδειξαν ἱστορικά καί ἱερακανονικά ἐπιστημονικές μελέτες[2], ἐν τούτοις καταβάλλεται σχεδιασμένη προσπάθεια ἀπό ἐρευνητάς νά παρουσιασθεῖ ἄλλη εἰκόνα ὑπέρ τῆς δικαιοδοσίας δῆθεν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, καί τό πολύ χειρότερο ὑπέρ τῆς δικαιοδοσίας δῆθεν νά ἀπονέμει μόνο αὐτό τήν αὐτοκεφαλία, χωρίς τήν συναίνεση τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐκφράζεται συνοδικά καί πανορθόδοξα. Τό ἀποκορύφωμα δέ αὐτῆς τῆς νεοφανοῦς ἐκκλησιολογίας πού ἐπιδιώκει νά παρουσιάσει τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη ὄχι ὡς «πρῶτον μεταξύ ἴσων» (primus inter pares), ἑπομένως συναποφαινόμενο καί συναποφασίζοντα μετά τῶν ἴσων, ἀλλά ὡς «πρῶτον ἄνευ ἴσων» (primus sine paribus), ἀποφαινόμενον κατά παπικό μοναρχικό τρόπο, συντελέσθηκε μέ τήν ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου αὐθαίρετη παντελῶς ἀποκατάσταση τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας, χωρίς τήν τήρηση τῶν προβλεπομένων ἀπό τούς ἱερούς κανόνες προϋποθέσεων, τήν δημόσια δηλαδή ἐκδήλωση μετανοίας καί τήν ἐπαναχειροτονία ἤ ἐπαναχειροθεσία τους. Τό χείριστο δέ στήν περίπτωση τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας καί ἀδιανόητο ἐκκλησιολογικά καί ποιμαντικά εἶναι τό ὅτι δέν ἐπανεντάσσονται στήν ἐπί αἰῶνες ὑπάρχουσα κανονική Ἐκκλησία, τήν ὑπό τόν μητροπολίτη Ὀνούφριο, ἀπό τήν ὁποία ἀποσχίσθηκαν, ἀλλά δημιουργεῖ ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος μία νέα παράλληλη δικαιοδοσία στόν ἴδιο τόπο, μία νέα σύνοδο, καθιστάμενος ἔτσι δημιουργός σχίσματος, μέ ὀδυνηρές συνέπειες ὄχι μόνον γιά τήν Οὐκρανία, ἀλλά γιά τήν ἀνά τήν οἰκουμένη Ὀρθοδοξία.

2. Οἱ ἑλληνόφωνες ἡγεσίες τοπικῶν ἐκκλησιῶν, δέν συμφωνοῦν μέ τό Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο

Πρός τό παρόν πάντως οἱ τέσσαρες ἀπό τίς πέντε ἑλληνόφωνες ἐκκλησίες δέν συντάχθηκαν μέ τήν Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, ἐνῶ ἡ πέμπτη, τῆς Ἑλλάδος, σιωπᾶ καί περιμένει. Οἱ δύο μάλιστα, τῆς Κύπρου καί τῆς Ἀλβανίας, μέ συνοδικές ἀποφάσεις ζητοῦν τήν σύγκληση πανορθοδόξου συνόδου γιά τήν ἐπίλυση τοῦ Οὐκρανικοῦ. Μέ ἱκανοποίηση δέχθηκε τό ὀρθόδοξο πλήρωμα αὐτήν τήν ὑπερφυλετική στάση τῶν δύο προκαθημένων κ.κ. Χρυσοστόμου καί Ἀναστασίου, οἱ ὁποῖοι, μολονότι εἶχαν συνάντηση στήν Βιέννη προσκληθέντες ἐκεῖ ἀπό τόν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, δέν ὑπανεχώρησαν ἀπό τήν ἀρνητική τους θέση ἀπέναντι στήν ἀντικανονική, ἀντισυνοδική καί μονομερῆ ἐκχώρηση αὐτοκεφάλου στούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας.

Γιά ἀμφοτέρους τούς προκαθημένους ἀποτελεῖ ἡ ὀρθή αὐτή στάση μικρή ἐξιλέωση γιά τήν ὁλόθυμη συμπόρευσή τους στήν σύγκληση καί λειτουργία τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καί στήν ἐνθάρρυνση τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου νά ἐνεργεῖ ὡς πάπας· ἐάν δέν τόν βοηθοῦσαν στήν Κρήτη νά ἀγνοήσει, νά μήν ὑπολογίσει τίς ἐνστάσεις τεσσάρων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, πού ἐκπροσωποῦσαν τό μέγιστον μέρος τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, δέν θά τολμοῦσε τώρα νά ἀγνοεῖ τήν γνώμη τῶν ἐκκλησιῶν, ἀκόμη καί τῆς μητέρας ἐκκλησίας, τῆς Ρωσσικῆς, πολύ περισσότερο τήν γνώμη τῆς τοπικῆς κανονικῆς ἐκκλησίας, ἡ ὁποία δέν ἐζήτησε αὐτοκεφαλία, καί νά ἀποφασίζει μόνος του, ἀποκαθιστώντας αὐθαιρέτως καθηρημένους σχισματικούς. Δέν θά τολμοῦσε νά τούς κάνει καί τόν δάσκαλο, ἐπικαλούμενος στήν ἀπάντησή του πρός τόν Ἀλβανίας Ἀναστάσιο παραδείγματα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, ὅπως τό σχίσμα τῶν Μελιτιανῶν, τό ὁποῖο δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τό Οὐκρανικό σχίσμα, ὅπως ἔδειξαν καί ἄλλοι, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀναστάσιος, ἀπαντώντας μέ δεύτερο κείμενό του στό ἐπιτιμητικό ἔγγραφο τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου, τό ὁποῖο, ὅπως ὀρθά  ἐγράφη «θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ μνημεῖο κατοχύρωσης τοῦ φαναριώτικου πρωτείου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»[3].

3. Ἀντιφατική δήλωση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας. Διαφωνεῖ μέ τούς σχισματικούς, ἀλλά θά παραμείνει μέ τό προκληθησόμενο σχίσμα.

Εἶναι πάντως ἄξιο ἐπισημάνσεως ὅτι ὁ προκαθήμενος τῆς κατά Ἀλβανίαν Ἐκκλησίας Ἀναστάσιος, ἐνῶ ἐτόλμησε νά ἀμφισβητήσει ὀρθῶς καί μέ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου ἐπιχειρηματολογία, ὡς ἀκαδημαϊκός διδάσκαλος, τήν ἐκχώρηση αὐτοκεφαλίας στούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας, γιά νά μή φανεῖ ρωσσόφιλος, ἐπέρριψε εὐθύνες καί στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας, ἱκανοποιώντας ἐν μέρει τόν ἐθνοφυλετισμό τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ Φαναρίου, καί ἐγκωμιάζοντας πάλιν καί πολλάκις τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο γιά τά «μοναδικῆς ἀξίας ἐπιτεύγματα τῶν Ὀρθοδόξων κατά τάς τελευταίας δεκαετίας, (ὡς εἶναι) αἱ Πανορθόδοξοι Συνάξεις τῶν Προκαθημένων καί ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῇ ἀόκνῳ προσπαθείᾳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί προσωπικῶς τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος»[4]. Οὐσιαστικῶς μάλιστα ἀχρήστευσε τήν ὀρθόδοξη ἀντίστασή του στό θέμα τῆς ψευδοαυτοκεφαλίας τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας καί μᾶς ἐξέπληξε μέ τήν διευκρινιστική στό τέλος τοῦ δευτέρου ἐγγράφου του δήλωση, ὅτι σέ περίπτωση πού θά προκληθεῖ σχίσμα, ἀπό τίς λανθασμένες ἀσφαλῶς ἐνέργειες τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ὅπως ὁ ἴδιος τίς διαζωγράφησε, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας θά εὑρεθεῖ στό πλευρό αὐτῶν πού προκάλεσαν τό σχίσμα, θά ὁδηγήσει δηλαδή ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας τό ποίμνιό του στήν ἀπώλεια, ἀφοῦ οὔτε ἡ αἵρεση οὔτε τό σχίσμα ὁδηγοῦν στήν σωτηρία. Ἀπορεῖ κανείς καί ἐξίσταται πῶς αὐτό συμβιβάζεται μέ τήν λογιοσύνη καί νοημοσύνη τοῦ ἀρχιεπισκόπου, ἀλλά καί μέ τήν διά βίου κοπιώδη ἱεραποστολική του προσπάθεια νά ὁδηγήσει τούς ἀνθρώπους στήν σωτηρία. Μόνον ἡ οἰκουμενιστική σύγχυση καί ἀνάμειξη, πού ἐξισώνει θρησκεῖες, αἱρέσεις καί σχίσματα, δικαιολογεῖ αὐτές τίς ἀντιφάσεις. Γράφει ἐπί λέξει: «Πρός ἀποτροπήν πάντως οἱασδήποτε παρανοήσεως, διευκρινίζομεν ὅτι εἰς περίπτωσιν τραγικῆς καταλήξεως εἰς Σχίσμα (ὁ Θεός νά μή τό ἐπιτρέψη!), ἡ κατ᾽ Ἀλβανίαν Ὀρθόδοξος Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία, θά παραμένῃ σταθερῶς ἐν ἀληθευούσῃ ἀγάπῃ μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου»[5]. Τό πόσο ἀληθεύουσα εἶναι ἡ ἀγάπη πού σέ ὁδηγεῖ στό σχίσμα φαίνεται σαφῶς ἀπό δύο μόνον μαρτυρίες, μία συνοδική μέ οἰκουμενικό κῦρος καί μία πατερική, πού ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε. Ὁ β´ κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ συνόδου, τόν ὁποῖον παραθέτουμε στήν ὑποσημείωση, λέγει ὅτι αὐτός πού κοινωνεῖ μέ τούς ἀκοινωνήτους καθίσταται καί αὐτός ἀκοινώνητος, τό γνωστό δηλαδή «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσται»[6]. Καί ὁ χρυσορρήμων, μετά Παῦλον Παῦλος, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει ὅτι τό νά σχίσει κανείς τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι μικρότερο κακό ἀπό τό νά ἐμπέσει σέ αἵρεση: «Τοῦ εἰς αἵρεσιν ἐμπεσεῖν τό τήν Ἐκκλησίαν σχίσαι οὐκ ἔλαττόν ἐστι κακόν». Τίποτε δέν παροργίζει τόν Θεό περισσότερο ἀπό τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα. Οὔτε τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου ἠμπορεῖ νά ἐξαλείψει τήν ἁμαρτία τοῦ σχίσματος[7]. Ὑπάρχει ἐμφανέστερος καί χειρότερος ἐθνοφυλετισμός ἀπό τό νά συντάσσεσαι μέ τόν ὁμόφυλο καί ὁμογενῆ πατριάρχη, πού προκαλεῖ σχίσματα καί διαιρέσεις, διακινδυνεύοντας ὄχι μόνον τήν δική σου σωτηρία, ἀλλά καί τοῦ ποιμνίου σου;

4. Πῶς ἐξέπεσε ὁ θεολογικώτατος μητροπολίτης Ναυπάκτου;

Ἔχουμε ἤδη προηγουμένως γράψει ὅτι ἀπό τίς πέντε ἑλληνόφωνες ἡγεσίες τῶν ἀντιστοίχων πέντε αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν (Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων Κύπρου, Ἑλλάδος καί Ἀλβανίας) οἱ τέσσαρες δέν δέχονται τό Οὐκρανικό ψευδοαυτοκέφαλο καί δέν μνημονεύουν εἰς τά Δίπτυχα τόν σχισματικό προκαθήμενο, μητροπολίτη Ἐπιφάνιο. Ζητοῦν σύγκληση πανορθοδόξου συνόδου γιά τήν ἐπίλυση τοῦ θέματος, τήν ὁποία ἀρνεῖται ὁ διεκδικῶν πρωτεῖο ἐξουσίας πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ἀδιευκρίνιστη πρός τό παρόν καί ἄγνωστη εἶναι ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας ὁ προκαθήμενος κ. Ἱερώνυμος οὔτε παίρνει ὁ ἴδιος θέση οὔτε συγκαλεῖ τήν Ἱεραρχία, γιά νά λάβη συνοδική ἀπόφαση, ἀλλά παραπέμπει παρελκυστικά τό θέμα σέ συνοδικές ἐπιτροπές, ὑποσχόμενος ὅτι θά τό φέρει κάποτε -πότε;- στήν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Καί ἐπειδή βέβαια στήν Ἱεραρχία θά ὑπάρξουν πολλές καί σοβαρές ἀντιρρήσεις ἐκ μέρους ὀρθοφρονούντων ἱεραρχῶν, ὅπως ἔδειξαν οἱ δημόσιες τοποθετήσεις τῶν μητροπολιτῶν Πειραιῶς καί Κυθήρων, θέλει νά ἀποφύγει προφανῶς τό διαιρετικό κλῖμα καί τίς ἐντάσεις ἀφήνοντας τό θέμα σέ ἐκκρεμότητα, μετέωρο, προσδοκώντας ἴσως νά ξεκαθαρίσει περισσότερο ἡ κατάσταση ἤ κάτι ἄλλο ἐξαιρετικό. Ἐκκλησιαστικά πάντως ἡ κατάσταση εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρη· οὐδεμία τοπική αὐτοκέφαλη ἐκκλησία ἀποδέχεται τό νέο ψευδοαυτοκέφαλο τῆς Οὐκρανίας καί τήν μνημόνευση στά Δίπτυχα τοῦ σχισματικοῦ προκαθημένου Ἐπιφανίου. Στήν πράξη τό ἀρνεῖται καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ἀφοῦ οὔτε αὐτός μνημονεύει τόν σχισματικό Ἐπιφάνιο. Θά ἦταν λοιπόν ἀπολύτως λογικό, συνοδικό, κανονικό, νά συνταχθεῖ καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέ τήν πανορθόδοξη ἀπόρριψη τοῦ αὐτοκεφάλου καί νά μήν ἀφήσει ἀνοικτή τήν πύλη στόν οἰκουμενικό πατριάρχη νά προχωρήσει στήν δημιουργία νέου σχίσματος, ὅπως ἔπραξε στό παρελθόν μέ τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση. Ἐδημιούργησε τότε τό Φανάρι τό ἡμερολογιακό σχίσμα μέ τήν σύμπραξη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί προχωρεῖ τώρα στή δημιουργία τοῦ Οὐκρανικοῦ σχίσματος, ἀναμένοντας πάλιν, ὡς φαίνεται, τήν σύμπραξη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἀφήνει τό θέμα ἀνοικτό καί δέν τό κλείνει, διότι προφανῶς δέχεται πιέσεις ἀπό ὅσα πολιτικά, πολιτειακά, γεωπολιτικά καί ἐκκλησιαστικά κέντρα καλλιεργοῦν τήν ρωσσοφοβία καί ἐνισχύουν, γιά τά δικά τους συμφέροντα, τόν ἑλλαδικό ἐθνοφυλετισμό. Καί ἐπειδή στούς θεολογικούς καί ἐκκλησιαστικούς κύκλους, ἰδιαίτερα μεταξύ τῶν ἱεραρχῶν, δύσκολα θά βρισκόταν καταρτισμένος θεολογικά ἱεράρχης μέ κῦρος καί ἀποδοχή, γιά νά προπαρασκευάσει τήν σχεδιασμένη καί σχεδόν σίγουρη ἀποδοχή τῆς ψευδοαυτοκεφαλίας τῶν σχισματικῶν Οὐκρανῶν, ἀνέλαβε τό ἐπαχθές αὐτό, ἀντικανονικό καί ἀντισυνοδικό ἔργο, ἐν ἐπιγνώσει ἤ ἀνεπιγνώστως, ὁ μέχρι τώρα εὐφήμως γνωστός γιά τό ἀντιοικουμενιστικό, ἀντιαιρετικό, εὐρύτατο συγγραφικό του ἔργο, μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος. Γνωρίζουν πολύ καλά οἱ ἀντίχριστες δυνάμεις νά ἀχρηστεύουν τούς ἀντιπάλους, νά παραπλανοῦν καί τούς ἐκλεκτούς.

Δέν πιστεύαμε πραγματικά στά μάτια μας καί ὁ νοῦς μας ἀποροῦσε καί ἐξίστατο, ὅταν διαβάσαμε τήν ἐπίσημη ἐπιστολή πού ἔστειλε ὁ μητροπολίτης στίς 30 Μαρτίου, τρέχοντος ἔτους, πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ τήν ὁποία, ὡς μέλος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καταθέτει τήν γνώμη του γιά τό ἐκκλησιολογικό θέμα τῆς Οὐκρανίας. Σέ τρεῖς πρῶτες ἑνότητες ἀναπτύσσει: α) Σύντομο ἱστορικό τῶν Αὐτοκεφαλιῶν καί τῶν Πατριαρχικῶν ἀξιῶν. β) Οἱ Πατριαρχικοί καί Συνοδικοί Τόμοι γιά τήν χορηγία Αὐτοκεφαλίας καί Πατριαρχικῆς ἀξίας. γ) Ἡ συζήτηση γιά τόν τρόπο ἀνακηρύξεως μιᾶς Ἐκκλησίας σέ Αὐτοκέφαλη. Μέ αὐτές τίς ἑνότητες νομίζει ὅτι ἔθεσε τίς θεωρητικές, θεολογικές, ἱστορικές καί ἱεροκανονικές βάσεις γιά νά φθάσει συμπερασματικά στήν ἑνότητα δ) Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος τῆς Οὐκρανίας. Εἰς αὐτήν, ταυτιζόμενος ἀπολύτως πρός τίς θέσεις καί ἐπιδιώξεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, πιθανόν καί τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, καί ὅλων τῶν λοιπῶν ρωσσοφοβικῶν πολιτικῶν καί γεωπολιτικῶν δυνάμεων, καταλήγει στό παντελῶς ἀθεμελίωτο καί ἀπαράδεκτο συμπέρασμα, τό ὁποῖο ἐπί λέξει ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν μπορεῖ νά ἀρνηθῆ τήν ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά τήν πράξη του νά ἐκδώση Πατριαρχική Πράξη χορηγήσεως Αὐτοκεφαλίας στήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἀλλά νά ἀποδεχθῆ πρός τό παρόν τήν ἀπόφαση αὐτή καί νά ἀναμείνη νά ἐκφράση τήν συνολική ἄποψη καί κρίση της, μέ τήν ψῆφο της, ὅταν θά συνέλθη ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος. Ἐκεῖ θά κριθῆ καί ὁ τρόπος πού δόθηκε ἡ Αὐτοκεφαλία, ὄχι μόνον στήν Οὐκρανία, ἀλλά καί στίς ἄλλες Ἐκκλησίες.

Ἡ μή ἀποδοχή τοῦ τρόπου ἐκδόσεως τοῦ Πατριαρχικοῦ Τόμου γιά τήν Αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας, θά θέση σέ ἀμφισβήτηση τίς Αὐτοκεφαλίες τῶν ὀκτώ ἄλλων ὑφισταμένων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Διότι αὐτές οἱ Αὐτοκεφαλίες χορηγήθηκαν μόνον ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο»[8].

Δέν θά ἀσχοληθοῦμε τώρα μέ τήν κριτική τῶν θέσεων τοῦ μητροπολίτου. Τό  ἔχουν πράξει ἐπιτυχῶς ἀρκετοί ἐρευνηταί. Δικαιολογημένα πολλοί ἔχουν ἐκφράσει τήν πικρία, τήν ὀργή, τήν ἀπογοήτευση, τήν ἀγανάκτηση, γιά τήν ἔνταξή του στό πολιτικό καί ἐκκλησιαστικό κατεστημένο, ἰδιαίτερα γιά τό ὅτι δίνει θεολογική γραμμή στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νά ἀποδεχθεῖ τήν πατριαρχική αὐθαιρεσία τῆς χορηγήσεως αὐτοκεφάλου στούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας. Τό πόσο πρόχειρα κατέληξε σέ συμπεράσματα, μή κατανοώντας τίς πηγές καί τήν βιβλιογραφία, τό ἐπεσήμανε ὁ κατά τά ἄλλα συνόμιλος καί ὁμόφρων ὡς πρός τήν στήριξη τῶν σχισματικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νομοκανονολόγος Ἀναστ. Βαβοῦσκος[9].

Θά ἐπισημάνουμε μόνον ὅτι ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου στρουθοκαμηλίζει, κλείνει τά μάτια καί τόν νοῦ του μπροστά στό τεραστίας σημασίας γεγονός ὅτι ἡ αὐτοκεφαλία δέν δίδεται στήν κανονική Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἀλλά σέ δύο ὁμάδες σχισματικῶν, χωρίς αὐτοί νά δηλώσουν  μετάνοια καί τήν ἐπιθυμία τους νά ἐπιστρέψουν στήν κανονική Ἐκκλησία ὑπό τόν μητροπολίτη Ὀνούφριο. Ὅλες οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ἐμφαντικά ἐπισημαίνουν τήν σχισματική κατάσταση τῆς νέας ψευδοαυτοκέφαλης ἐκκλησίας ὡς τό κύριο ἐμπόδιο, γιά νά προχωρήσουν στήν ἀποδοχή της, καί θεωροῦν ὅτι τό σχίσμα παραμένει στήν Οὐκρανία, ἀφοῦ δέν τό ἦρε ἡ Ἐκκλησία πού ἐπέβαλε τήν καθαίρεση καί τόν ἀφορισμό μετά τήν ἐπιδειχθεῖσα μετάνοια, ἐνῶ ἀντίθετα ὁ μητροπολίτης κ. Ἱερόθεος πουθενά στήν ἐπιστολή του δέν ἀσχολεῖται μέ τό ἐκκλησιολογικό πρόβλημα τοῦ σχίσματος. Δέν ὑπάρχει στά κείμενά του ἡ λέξη σχίσμα, ἔχει ἐξαφανισθῆ. Ὡσάν νά πρόκειται γιά ἀπόδοση αὐτοκεφαλίας στήν κανονική Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας καί συζητοῦμε μόνο περί τοῦ ἄν τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο δικαιοῦται νά χορηγεῖ αὐτοκέφαλο καί νά προσάγουμε ἱστορικές καί ἱεροκανονικές μαρτυρίες. Σέ καμμία ὅμως ἀπό τίς περιπτώσεις χορηγήσεως αὐτοκεφάλου δέν ὑπῆρχε στήν ἐπικράτεια, στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο πού δίδεται ἡ αὐτοκεφαλία, μία κανονική καί μία σχισματική Ἐκκλησία. Τήν αὐτοκεφαλία ζητοῦσε καί ἐλάμβανε μία μόνον ἐκκλησία πού ἐκάλυπτε τό σύνολο τῶν πιστῶν τῆς χώρας, ἤ ἄν ἡ μία αὐτή Ἐκκλησία εἶχε περιπέσει σέ κατάσταση σχίσματος, ἐδήλωνε μετάνοια, ἐπανήρχετο στήν κανονικότητα καί ἐλάμβανε τό αὐτοκέφαλο.

Στήν Οὐκρανία ὅμως ἡ μία καί μόνη κανονική Ἐκκλησία, ἀναγνωριζόμενη ἐπί αἰῶνες ἀπό τίς λοιπές αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες, δέν ἐζήτησε πρός τό παρόν αὐτοκεφαλία. Τό ἐζήτησαν σχισματικοί, τούς ὁποίους τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἔπρεπε νά συμβουλεύσει νά ἐπανενταχθοῦν ἐν μετανοίᾳ στήν μία κανονική ἐκκλησία, ἡ ὁποία βεβαίως αὐτή καί μόνη δικαιοῦται νά ζητήσει καί νά λάβει τήν αὐτοκεφαλία. Τώρα στόν ἴδιο τόπο δημιουργήθηκε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο παράλληλη, δεύτερη τοπική ἐκκλησία μέ ξεχωριστή σύνοδο, μή ἀναγνωριζόμενη ἀπό τήν κανονική Ἐκκλησία, δημιουργήθηκε δηλαδή μέ πατριαρχική βούλα σχισματική κατάσταση. Πῶς θά συνυπάρξουν στόν ἴδιο χῶρο δύο παράλληλες ἐκκλησιαστικές δικαιοδοσίες; Ἐπί ἔτη προσπαθοῦμε στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Διασπορᾶς νά ἐπιλύσουμε τό πρόβλημα τῶν πολῶν δικαιοδοσιῶν στόν ἴδιο τόπο· τώρα τό εἰσάγουμε καί μέσα στίς αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες, χωρίς νά ὑπάρχει κανένα θεολογικό καί ἱεροκανονικό ἔρεισμα.

Περί τοῦ ὅτι τό σχίσμα τῆς Οὐκρανίας, πού νομιμοποιήθηκε ἀντικανονικά καί αὐθαίρετα εἶναι ἕνας ἀπό τούς βασικούς λόγους πού ἀπορρίπτουν τήν νέα αὐτοκεφαλία ὅλες οἱ αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες, καί τό ὁποῖο παραβλέπει ἀδικαιολόγητα ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου, ἐνδεικτικά μόνο θά παραθέσουμε μερικές μαρτυρίες. Ἡ ἴδια ἡ κανονική Ἐκκλησία ὑπό τόν μητροπολίτη Ὀνούφριο σέ τελευταία της συνοδική ἀπόφαση μεταξύ ἄλλων λέγει ὅτι «τό αὐτοκέφαλο χορηγεῖται μόνο σέ ἑνωμένη Ἐκκλησία ἐντός τῶν ὁρίων ἑνός συγκεκριμένου κράτους, καί οὐδόλως σέ ἀποσχισθεῖσα τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας μερίδα»[10]. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος στήν πρώτη του ἐπιστολή πρός τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο ἐπισημαίνει ὅτι ἑκατομμύρια πιστῶν ὑπό τόν μητροπολίτη Ὀνούφριο, ἀρνήθηκαν νά μετάσχουν εἰς τήν διαδικασίαν χορηγήσεως τῆς αὐτοκεφαλίας, «ἐνῶ κατά τό παρελθόν τό ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα τῶν χωρῶν (Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Πολωνίας, Ἀλβανίας, Τσεχίας καί Σλοβακίας), εἰς τάς ὁποίας ἐχορηγήθη αὐτοκεφαλία, ὑπῆρξεν ἡνωμένον»[11]. Σέ αὐστηρότερους τόνους ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας σέ ἐπιστολή πού ἀποστέλλει πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη στίς 6 Φεβρουαρίου τοῦ 2019, ἀφοῦ ἐν πρώτοις κατακρίνει τήν ἀντικανονική εἰσπήδηση τοῦ Φαναρίου εἰς τόν κανονικό χῶρο τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας προσθέτει: «Δέν ἀναγνωρίζομεν ἅμα τήν ὡς «Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας» ἀνακηρυχθεῖσαν, κανονικῶς μέν ἀνυπόστατον, ἐν τοῖς πράγμασι δέ βιαίως ἐπιβεβλημένην, τεχνητήν «συνομοσπονδιοποίησιν» τῶν ἐν Οὐκρανίᾳ σχισματικῶν παραφυάδων (ἤδη καί πάλιν σφόδρα ἀντιμαχομένων ἀλλήλας καί πρός χωρισμόν ἀσυγκρατήτως ὀδευουσῶν). Οἱ σχισματικοί παρέμειναν σχισματικοί. Ἅπαξ σχισματικός, ἀεί σχισματικός-πάρεξ τῶν περιπτώσεων τῆς εἰλικρινοῦς ἐπιστροφῆς καί εἰς βάθος μετανοίας. Ἡ μόνη ὑφ᾽ ἡμῶν γνωριζομένη καί ἀναγνωριζομένη Ἐκκλησία εἶναι ἡ κανονική Οὐκρανική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τόν Μακαριώτατον Μητροπολίτην Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας κ. Ὀνούφριον ἐπί κεφαλῆς ἔχουσα»[12].

Δύο διακεκριμένοι ἐπίσης ἱεράρχες ὁ Κύκκου Νικηφόρος, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, καί ὁ Μπάτσκας Εἰρηναῖος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, γράφουν σχετικῶς. Ὁ μητροπολίτης Κύκκου: «Ἡ τοιαύτη πράξη, κατά τήν ταπεινή μου γνώμη, κρίνεται ἀντικανονική, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες, ἡ οἱαδήποτε ποινή, καί ἐπί τοῦ προκειμένου ἤ καθαίρεση καί ὁ ἀφορισμός τῶν ὡς ἄνω, αἴρεται ἀπό τό Σῶμα ἐκεῖνο, τό ὁποῖο καί τήν ἐπέβαλε, ὑπό τήν προϋπόθεση, βεβαίως, τῆς προηγούμενης ἔμπρακτης μετάνοιας τῶν καταδικασθέντων. Ὠς ἐκ τούτου, μόνο τό Ὀρθόδοξο Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, τό ὁποῖο εἶχε ἐπιβάλει τήν καθαίρεση καί τόν ἀφορισμό, εἶχε τήν νομοκανονική δικαιοδοσία νά ἀποκαταστήσει καί νά ἐπαναφέρει στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τούς πταίσαντας. Ἀλλά καί ἕτερον, σοβαρότατο, κατά τήν ταπεινή ἄποψή μου, λάθος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἶναι καί ἡ περιφρονητική παραγνώριση τοῦ κυρίου Ὀνουφρίου, Μητροπολίτου τῆς μόνης κοινῶς ἀναγνωρισμένης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ὅπως καί ἡ, ἀντ᾽ ἀυτοῦ, ἀναγνώριση, ὡς Μητροπολίτου Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας, ἑνός μή κανονικῶς χειροτονηθέντος, τοῦ ἀχειροτόνητου Ἐπιφανίου, καί ἡ παράδοση σέ αὐτόν τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου Αὐτοκεφαλίας, κατά τή διάρκεια συλλειτουργίας μαζί του»[13].

Καί ἐπίσκοπος Μπάτσκας: «Ταυτοχρόνως ὅμως δέν εἶναι δυνατή ἡ ἀθέτησις τῆς δι᾽ ὅλους ὑποχρεωτικῆς ἀρχῆς τῶν ἱερῶν κανόνων, ὅτι δέν ἐπιτρέπεται ἡ κοινωνία μετά τῶν ἀκοινωνήτων, δηλαδή μετά τῶν οἰκειοθελῶς καί αὐθαιρέτως ἀποστερησάντων ἑαυτούς τῆς ἐν χάριτι κοινωνίας. Δέν νοεῖται καί δέν ἐπιτρέπεται ἡ διαγραφή τῆς οὐσιαστικῆς διαφορᾶς μεταξύ Ἐκκλησίας καί σχίσματος, μεταξύ τῶν νομίμων διαδόχων τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί τῶν «αὐτοχειροτονήτων» ἤ αὐτοκλήτων»[14].

Δυστυχῶς, ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου, ἐναντιούμενος πρός τούς Ἱερούς Κανόνες, προτείνει στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νά κοινωνήσουμε μέ τούς ἀκοινωνήτους σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας καί νά διαγράψουμε τήν διαφορά μεταξύ Ἐκκλησίας καί σχίσματος. Δηλαδή, μέχρι νά συνέλθει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία κατά τήν γνώμη του θά κρίνει ἐάν καλῶς ἤ κακῶς ἐδόθη ἡ αὐτοκεφαλία εἰς τούς σχισματικούς, νά γίνουμε καί ἐμεῖς σχισματικοί, διακινδυνεύοντες τήν σωτηρία, καί τήν δική μας καί τῶν ἑκασταχοῦ ποιμαινομένων. Ὡραῖο πράγματι ποιμαντικό καί σωτηριολογικό ἐνδιαφέρον; Δέν εἶναι δικαιολογημένες ἡ πικρία, ἡ ἀπογοήτευση, ἡ ἀνησυχία γιά τήν ἀνεξήγητη ἤ ἐξηγούμενη αὐτή ἔκπτωση τοῦ μητροπολίτου Ναυπάκτου;

---

[1]. Κολ. 3, 11. Βλ. καί Γαλ. 3, 28: «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».

[2]. Τρεῖς ἰδικές μας μελέτες μέ τίτλους: α) Ἡ Οὐκρανία εἶναι κανονικό ἔδαφος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, β) Τό Οὐκρανικό αὐτοκέφαλο. Ἀπόκρυψη καί παρερμηνεία ἐγγράφων καί γ) Ἡ Κωνσταντινούπολη τῶν Οἰκουμενιστῶν δημιουργεῖ σχίσματα. Μετά τό Ἡμερολογιακό ἔρχεται τό Οὐκρανικό, μετά τήν κυκλοφόρησή τους στό Διαδίκτυο ἐδημοσιεύθησαν ἐνσωματωμένες σέ βιβλίο μέ τίτλο: Τό Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο. Ἀντικανονική καί διαιρετική εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης, Θεσσαλονίκη 2018, Ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον». Τρεῖς ἐπίσης μελέτες ἐξεπόνησε ὁ πρωτο-πρεσβύτερος Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος ὑπό τόν γενικό τίτλο: Μικρή Συμβολή γιά τό Οὐκρανικό «Αὐτοκέφαλο». Ἡ πρώτη ἔχει τίτλο: Ὑπάγεται ἡ Οὐκρανία στή δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου; Ἡ δεύτερη: Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο ἤ κακοκέφαλο. Καί ἡ τρίτη: Ὁ αὐτοχειροτόνητος Vincent Chekalin καί ἡ «Αὐτοκέφαλη» Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας. Καί οἱ τρεῖς μελέτες δημοσιεύ-θηκαν στό Διαδίκτυο καί τώρα ἐκδίδονται σέ βιβλίο πού θά κυκλοφορηθεῖ σύντομα.

[3]. Ιωαννησ Τατσης, Φαναριώτικο Πρωτεῖο (29-3-19).

[4]. Ἐπιστολή τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο (Ἐν Τιράνοις, 14 Ἰανουαρίου 2019).

[5]. Περί τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος 2α ἀπόκριση, ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ. (Ἐν Τιράνοις, 21 Μαρτίου 2019).

[6]. Βλ. Πηδάλιον, Ἐκδοτ. Οἶκος «Ἀστήρ», σελ. 407: «Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδέ ἐν ἑτέρᾳ Ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι τούς ἐν ἑτέρᾳ Ἐκκλησίᾳ μή συναγομένους. Εἰ δέ φανείη τις τῶν Ἐπισκόπων ἤ Πρεσβυτέρων ἤ Διακόνων ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἄν συγχέοντα τόν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας».

[7]. Εἰς Ἐφ. Ὁμ. 14, 4, PG 62, 85-87.

[8]. Ἐπιστολή μητροπολίτου Ναυπάκτου, Πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (30 Μαρτίου 2019).

[9]. Αναστασιος Βαβουσκοσ, «Ὁ ἀτελής χαρακτήρας τῶν ὑφισταμένων αὐτοκεφάλων καθεστώτων. Ἕνα θεμελιῶδες κανονικό λάθος» (Romfea, 5 Ἀπριλίου 2019), Τοῦ αὐτοῦ, «Ἀπάντηση στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου» (Romfea, 7 Ἀπριλίου 2019). Τοῦ αὐτοῦ, «Τελική (ἐπίσης) ἀπάντηση στόν Σεβασμιώτατο Ἅγιο Ναυπάκτου» (Romfea, 8 Ἀπριλίου 2019).

[10]. Δήλωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας γιά τήν κατάσταση στήν Οὐκρανία, (Romfea, 3. Ἀπριλίου 2019).

[11]. Ἔνθ᾽ ἀνωτ.

[12]. Ἐπιστολή τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο (6 Φεβρουαρίου 2019).

[13]. Ὑπόμνημα τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κύκκου καί Τηλλυρίας κ. Νικηφόρου, Πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου γιά τό Οὐκρανικό Ζήτημα (7 Φεβρουαρίου 2019).

[14]. Ἐπίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναιος, Προσωπική θέση ὡς πρός τήν Θέση τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας γιά τό Οὐκρανικό (Romfea, 15 Μαρτίου 2019).