Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου Παιανίας
Σάββατο, 25-8/7-9-2019
+Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος
Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
«Μακαρία ἡ ὁδὸς ᾗ πορεύει σήμερον,
ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως»
Μακαριώτατε,
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Σεβαστοὶ Πατέρες καὶ Μητέρες,
Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·
ΙΣΤΑΜΕΝΟΙ ἐνώπιον τοῦ σεπτοῦ Σκηνώματος τοῦ παλαιοτέρου κατὰ τὰ πρεσβεῖα τῆς Ἀρχιερωσύνης Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ καὶ ἀρχαιοτέρου (μετροῦντος 57 ἔτη Ἀρχιερωσύνης!) παγκοσμίως νομίζουμε, φιλοσοφοῦμε γιὰ τὸ ἄστατο τῶν πραγμάτων, ἀναλογιζόμενοι τὴν φθορὰ τοῦ πανδαμάτορος χρόνου, καὶ παράλληλα προπέμπουμε τὸν κεκοιμημένο Πατέρα καὶ Ἀδελφὸ στὰ καλύτερα καὶ θυμηδέστερα, μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς αἰωνίου ἀναπαύσεως ἐν τόπῳ ἁγίω!
Ὁ σεπτὸς νεκρὸς κάποτε ἔσφιζε ἀπὸ ζωή, γεμάτος δύναμη, ἐνεργητικότητα, μαχητικότητα, ἐργατικότητα, ἀγωνιστικότητα· γεμάτος κίνηση καὶ δράση, αὐστηρὸς ἀλλὰ καὶ πατρικός. Ὅμως, ἀφοῦ τίποτε δὲν παραμένει μόνιμο, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, οὔτε ὁ χειμώνας, οὔτε τὸ καλοκαίρι, οὔτε ἡ ἄνοιξη, οὔτε τὸ φθινόπωρο, παρὰ ὅλα τρέχουν, πετοῦν καὶ χάνονται, ἔτσι καὶ ὁ πιὸ ζωηρὸς καὶ ἠχηρὸς ἄνθρωπος, περνάει στὴν φθορά, στὴν ἀσθένεια καὶ στὸν θάνατο. Τίποτε ἀπὸ ὅσα ἔχουμε δὲν εἶναι ἀθάνατο καὶ αἰώνιο, παρὰ μονάχα ἡ ταλαίπωρη ψυχή μας, ποὺ συνήθως ἀμελοῦμε καὶ λησμονοῦμε...
Ὁ Μακαριστὸς Ἀρχιερεὺς ἦταν πρωτίστως Μοναχὸς ἐπὶ 73 ὁλόκληρα ἔτη, ἀπὸ τὸ 1946, ὅταν προσῆλθε στὸν ἱερὸ αὐτὸ χῶρο, στὴν ἁγία αὐτὴ Μονή, στὴν ὑπακοὴ τοῦ κατὰ σάρκα θείου του καὶ κατὰ πνεῦμα Πατρὸς καὶ Γέροντός του Ἀρχιμανδρίτου Ἀκακίου, τοῦ μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ταλαντίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ σὰν Μοναχὸς βίωνε πάντοτε τὴν μνήμη τοῦ θανάτου καὶ ζοῦσε ἐσταυρωμένα. Ἦταν συγκινητικό, ὅτι κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του, ὅταν κλινήρης ἔκειτο ἀδύναμος καὶ ἀνήμπορος στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου στὸ κελλάκι του, δὲν φοροῦσε οὔτε ἔφερε πλέον ἐπάνω του κάποιο ἀρχιερατικὸ διάσημο, κάτι πολύτιμο ἤ λαμπερό. Φοροῦσε πάνω ἀπὸ τὸ ἁπλὸ ἀντερί του ἕνα μικροῦ μεγέθους Μοναχικὸ Σχῆμα, τὸ Σύμβολο τοῦ Ἁγίου καὶ Μεγάλου Ἀγγελικοῦ Σχήματος, μὲ τὸν κεντητὸ κόκκινο Σταυρό, ἐντυπωσιακὸ στὴν ἁπλότητα καὶ ταπεινότητά του, φωτεινὸ στὴν σταυροφόρα Ἀγγελική του χάρη καὶ δύναμη, φοβερὸ στοὺς δαίμονες, τρόπαιο νίκης, ζωῆς καὶ ἀφθαρσίας!
***
Ὁ μεταστὰς Ἱεράρχης, κατὰ κόσμον Ἀθανάσιος Παππᾶς τοῦ Εὐσταθίου καὶ τῆς Λεμονιᾶς, γεννήθηκε τὸ ἔτος 1926 στὴν Δεσφίνα τῆς Φωκίδος, στὴν ἡρωϊκὴ Ρούμελη, ὡς ὁ νεώτερος ἀπὸ τὰ 4 ἀδέλφια του. Ἀπὸ μικρὸς ἦταν εὐλαβής, φιλομαθὴς καὶ ἐργατικός.
Σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν, τὸ 1946, ἀφιερώθηκε στὸν Θεὸ παρὰ τὸν κατὰ σάρκα θεῖο του Γέροντα Ἀκάκιο τὸν Ἁγιορείτη, τοῦ ὁποίου ἡ φυσιογνωμία σφράγισε καθοριστικὰ τὴν ζωή του. Ἀπὸ τὸν σεβαστὸ θεῖο καὶ Γέροντά του, διακριτικὸ Πνευματικό, ἱκανὸ Ἁγιογράφο, Ἱερουργὸ καὶ Ἀγωνιστὴ ὑπὲρ τῆς Πατρώας Παραδόσεως, διδάχθηκε τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν Μοναχικὴ Πολιτεία, ὅπως καὶ γιὰ τὸν ἱερὸ Ἀγῶνα τῆς Πίστεως ὑπὲρ τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου καὶ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας.
Τὸ ἑπόμενο ἔτος 1947 ἐκάρη Μοναχὸς ἀπὸ τὸν Γέροντά του, ὁ ὁποῖος εἰς ἔνδειξιν προφανῶς ἰδιαιτέρας ἐκτιμήσεως καὶ ἀγάπης τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομά του: Ἀκάκιος. Ἦταν ὁ Ἀκάκιος ποὺ ἔμεινε γνωστὸς ἀνὰ τὸ Πανελλήνιο μέσῳ τῆς διαφημίσεως γνωστῆς ἑταιρείας ζυμαρικῶν, ποὺ προβαλλόταν δεκαετίες πρὶν στὴν ἑλληνικὴ τηλεόραση, διότι πράγματι αὐτὸς ἦταν ποὺ ὡς νέος Μοναχὸς ἔκανε μὲ τὸ γαϊδουράκι τὶς προμήθειες τῆς Μονῆς, τῇ προτροπῇ βεβαίως καὶ εὐλογίᾳ τοῦ Γέροντός του.
Τὴν Μ. Τεσσαρακοστὴ τοῦ 1950 ἐκάρη Μεγαλόσχημος Μοναχός. Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1954 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν Ἅγιο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο στὴν Ἱερὰ Μονὴ «Ἄξιόν ἐστιν» Βαρυμπόμπης, γιὰ νὰ ἀποδυθεῖ ἔκτοτε σὲ λειτουργικό, ἁγιαστικὸ καὶ ποιμαντικὸ ἔργο, στὴν ὑπηρεσία τῆς χειμαζομένης καὶ διωκομένης Ἐκκλησίας μας ἀπὸ τοὺς κοσμικόφρονες Καινοτόμους Οἰκουμενιστάς.
Κατὰ τοὺς πρώτους μῆνες τοῦ 1958 ἢ 1959 ὁ τότε Ἱερομόναχος Ἀκάκιος μετὰ τοῦ τότε Ἀρχιμ/του Χρυσοστόμου Κιούση, τοῦ κατοπινοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ ἐντολὴ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς Διοικήσεως τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος μετέβησαν στὴν Δυτ. Εὐρώπη πρὸς ἐξεύρεσιν Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς γιὰ μετάδοση τῆς Ἀρχιερωσύνης στὴν ἀπορφανισθεῖσα Ἐκκλησία μας μετὰ τὴν Κοίμηση τοῦ Ἁγίου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου (+1955). Κατὰ τὸ ταξίδι ἐκεῖνο, ἀρχικὰ στὴν Γερμανία καὶ κατόπιν στὴν Γαλλία, σὲ περίοδο Μ. Τεσσαρακοστῆς, εἶχαν εὐλογημένη καὶ ἀλησμόνητη συνάντηση μὲ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Δυτ. Εὐρώπης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς Ἅγιο Ἰωάννη (Μαξίμοβιτς), συμπαθοῦντα καὶ ὑποστηρίζοντα τὸν ἱερὸ Ἀγῶνα μας καὶ συμμετέχοντα στὴν ἀγωνία γιὰ ἀπόκτηση Ἱεραρχίας, πρᾶγμα ποὺ συνέβη ἐν τέλει λίγο ἀργότερα.
Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1960 ὁ Ἱερομόναχος Ἀκάκιος συνόδευσε τὸν Γέροντά του στὸ δύσκολο ταξίδι στὴν Ἀμερική, ὅπου κατόπιν ἀτρύτων κόπων καὶ προσπαθειῶν τελέσθηκε ἡ εἰς Ἐπίσκοπον Ταλαντίου χειροτονία τοῦ Γέροντος Ἀκακίου ἀπὸ δύο κανονικοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς στὸ Ντητρόϊτ, στὶς 9/22-12-1960. Καθ᾽ ὅλον δὲ τὸ διάστημα τῆς παραμονῆς τους στὴν Ἀμερικὴ (2,5 μῆνες) διετέλεσαν φιλοξενούμενοι τοῦ π. Πέτρου Ἀστυφίδη, τοῦ κατοπινοῦ Ἐπισκόπου Ἀστορίας.
Στὴν Ἑλλάδα, ὁ γνήσιος φορέας τῆς φλόγας τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς στὴν Ἐκκλησία μας Ταλαντίου Ἀκάκιος, μεταξὺ τῶν ἐπιφανεστέρων Κληρικῶν μας ποὺ ἀποτέλεσαν μέλη τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Συμβουλίου του τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1961, συμπεριέλαβε καὶ τὸν ἤδη σὲ Ἀρχιμανδρίτη προαχθέντα π. Ἀκάκιο τὸν νεώτερο.
Ὥστε νὰ φθάσουμε στὸν Μάϊο τοῦ 1962, ὅταν μὲ συντονισμένες ἐνέργειες ἰδιοτύπου μυστικῆς πενταμελοῦς Ἐπιτροπῆς ὑπὸ τὸν Ταλαντίου Ἀκάκιο, μὲ συμμετοχὴ καὶ τοῦ νεωτέρου π. Ἀκακίου, ἦλθε στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν Νότιο Ἀμερικὴ μὲ μύριες προφυλάξεις ὁ ἡρωϊκὸς Ἀρχιεπίσκοπος Λεόντιος (Φιλίπποβιτς) τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, γιὰ τὴν χειροτονία Ἀρχιερέων γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας ἐδῶ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου Παιανίας. Παρὰ τὴν πρόκληση τότε κάποιων δυσαρέστων γεγονότων, τὰ ὁποῖα ἄλλαξαν κάπως τὰ ἀναμενόμενα νὰ συμβοῦν, τελικὰ τελέσθηκαν στὸ Παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ οἱ χειροτονίες τῶν Ἐπισκόπων Κυκλάδων Παρθενίου, Γαρδικίου Αὐξεντίου καὶ Μαγνησίας Χρυσοστόμου (Νασλίμη), ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Λεόντιο καὶ τὸν Ταλαντίου Ἀκάκιο, κατόπιν δὲ ἀκολούθησαν ἡ χειροτονία αὐτοῦ τούτου τοῦ Ἀκακίου τοῦ νεωτέρου σὲ Ἐπίσκοπο Διαυλείας, ὡς καὶ τοῦ Σαλαμῖνος Γεροντίου.
Ἡ σχηματισθεῖσα Σύνοδος ὑπὸ τὸν Ταλαντίου Ἀκάκιο καὶ ἀργότερα, μετὰ τὴν Κοίμησή του, ὑπὸ τὸν Γαρδικίου Αὐξέντιο, ἀποδύθηκε σὲ ἀνορθωτικὸ ἔργο στὰ καθ᾽ ἡμᾶς καὶ εὐρύτερα στὴν ζῶσα μαρτυρία ὑπὲρ τῆς διωκομένης καὶ ἀγωνιζομένης Ὀρθοδοξίας, σὲ ἐποχὴ πλέον ποὺ ἄρχισαν νὰ συμβαίνουν σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς κοσμογονικὲς ἀλλαγές.
Ὁ Διαυλείας Ἀκάκιος ὡς ὁ νεώτερος τῶν τότε Ἐπισκόπων μας ἦταν ἀεικίνητος στὴν κάλυψη τῶν ἀμέσων ποιμαντικῶν ἀναγκῶν, στὶς Πανηγύρεις, σὲ Ἐγκαίνια Ναῶν, σὲ χειροτονίες Κληρικῶν κ.λπ. Αὐτὸς ἦταν ποὺ τέλεσε καὶ τὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Γέροντος Ἱερωνύμου τοῦ Καππαδόκου στὴν Αἴγινα τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1966. Ἀρχὰς τοῦ ᾽70 ἔλαβε καὶ τὸν τίτλο τοῦ Ἀττικῆς καὶ προεβιβάσθη σὲ Μητροπολίτη.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸν ἀπασχολοῦσε ἔντονα ἡ χρηστὴ διοίκηση τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, ποὺ ὑπέστη δοκιμασίες καὶ πλήγματα, ὅπως καὶ ἡ κάθαρση τοῦ ἱεροῦ Κλήρου ἀπὸ ἀκατάλληλα πρόσωπα τὰ ὁποῖα εἶχαν παρεισφρύσει στὶς τάξεις μας. Ἀγωνίσθηκε μὲ ζῆλο ὑπὲρ τῆς καλῆς Ὁμολογίας, μὲ στόχο τὴν πρόοδο καὶ τὴν κατὰ Θεὸν οἰκοδομή, ἄν καὶ περιέπεσε ἀκόμη καὶ σὲ λανθασμένες ἐπιλογές, ἀπὸ λανθασμένη προφανῶς ἐκτίμηση προσώπων καὶ πραγμάτων.
Κοπίασε ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ συνέβαλε τὰ μέγιστα στὴν κτηριακὴ ὁλοκλήρωσή της, ὅπως καὶ στὴν ἀνέγερση καὶ παραδοσιακὴ καὶ ἐξαιρετικὴ διακόσμηση τοῦ περικλεοῦς Καθολικοῦ αὐτῆς, ἕνα πραγματικὸ ἀρχιτεκτονικὸ καὶ ἁγιογραφικὸ κόσμημα, τὸ ὁποῖο καὶ ἐγκαινίασε.
Λάμπρυνε ἱερὲς Πανηγύρεις σὲ ὅλα τὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμη καὶ στὸ ἐξωτερικό, ἀντηχοῦσε ἀπὸ ἄμβωνος τοὺς θείους λόγους, ἔψαλλε ὑψηφώνως καὶ ἐπεμελεῖτο τὴν Θεία Λατρεία, ἀκόμη καὶ ὡς Ἐφημέριος στὴν Ἁγία Τριάδα Ἰλισίων, διακρινόμενος γιὰ τὴν φιλόξενη διάθεσή του, ὅπως γενικὰ καὶ γιὰ τὴν στιβαρὴ καὶ ἐπιβλητικὴ προσωπικότητα καὶ πατρικότητά του.
Τὸ ἔτος 2003 ἐπανῆλθε στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας μας, κατόπιν ἐνεργειῶν ἁγίου Ἀδελφοῦ ἐκ τῶν παρόντων (τοῦ καὶ οἰκείου Ἱεράρχου), μετὰ ἀρκετὰ ἔτη ἀποστασιοποιήσεως ἐξ αἰτίας προβλημάτων τοῦ παρελθόντος, διατελέσας Ἀντιπρόεδρος Αὐτῆς, ὡς καὶ Πρόεδρος ἐπί τινα ἔτη τοῦ Γενικοῦ Ταμείου τῆς Ἐκκλησίας μας. Κατὰ τὰ τελευταῖα πλέον ἔτη κατέπεσε λόγῳ γήρατος καὶ ἀσθενειῶν καὶ ἀπεσύρθη τῆς ἐνεργοῦ δράσεως, κηρυχθεὶς ἀπὸ τοῦ 2017 ὡς Σχολάζων Ἀρχιερεύς. Νωρίτερα, τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τὸν Μάρτιο τοῦ 2014, εὐτύχησε νὰ παραστεῖ, ἔστω καὶ στὸ ἁμαξίδιο τῆς ἀσθενείας του, στὸ ἑνωτικὸ Συλλείτουργο, τὸ ὁποῖο τελέσθηκε στὸν ἅγιο αὐτὸ χῶρο, τῶν ἑνωμένων ἐν Κυρίῳ Ἑλλήνων, Ρουμάνων καὶ Ρώσων Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἕνα θεῖο δῶρο ποὺ ἐπέστεψε μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὸν ἀγῶνα τῆς πολυκυμάντου ζωῆς του.
Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὶς πρῶτες πρωϊνὲς ὧρες τῆς Τετάρτης, 22-8/4-9-2019.
***
Σεπτὴ ὁμήγυρι·
Προπέμποντες αὐτὸν στὴν τελευταία του κατοικία, γιὰ νὰ ἀναπαυθεῖ τὸ κουρασμένο σαρκίο του ἀπὸ τοὺς πολυχρονίους ἀγῶνες τῆς μακρᾶς ζωῆς του, ἀναλογιζόμαστε ὅτι –σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης- αὐτὸς ποὺ πεθαίνει ἀνοίγει πλέον τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του σὲ ἕναν ἄλλο κόσμο, ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τὸ ἔμβρυο ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν μήτρα τῆς μητέρας του στὸ φῶς τῆς ἐπιγείου ζωῆς. Τότε ἡ ψυχὴ τοῦ δικαίου καὶ ἀγαθοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀρετή, τοῦ μετόχου Χάριτος Πνεύματος Ἁγίου, εἰσέρχεται στὴν πανήγυρη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ στὴν συντροφιὰ τῶν Ἁγίων· τότε ἀκουμπάει τὴν Ἀλήθεια καὶ ψηλαφᾶ τὸν Λόγο Χριστό.
Δεόμεθα ἔτσι νὰ συμβεῖ καὶ μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ κεκοιμημένου δούλου τοῦ Θεοῦ Ἀκακίου Ἀρχιερέως! Νὰ τύχει θείου Ἐλέους καὶ Συγχωρήσεως, νὰ ἀξιωθεῖ τῆς ὑποδοχῆς τοῦ θείου καὶ Γέροντός του Ἀκακίου Ἀρχιερέως καὶ ὅλων τῶν Ἀγωνιστῶν πίστεως καὶ ἀρετῆς μὲ τοὺς ὁποίους σχετίσθηκε καὶ συνδέθηκε στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ νὰ ἀναπαυθεῖ στὴν χορεία τῶν ἀπ᾽ αἰῶνος δικαίων! Νὰ εὔχετε δὲ καὶ γιὰ ἐμᾶς τοὺς περιλειπομένους νὰ συνεχίσουμε τὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς ἱερᾶς Παρακαταθήκης καὶ Ὁμολογίας καὶ νὰ φέρουμε αὐτὸν εἰς αἴσιον πέρας ἐν ὑπομονῇ καὶ μαρτυρίῳ!
Εἴθε ἡ μνήμη αὐτοῦ νὰ εἶναι αἰωνία!
