Ο ΛΑΪΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΕ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΩΝ «ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ» ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΩΝ

https://youtu.be/DUxGujDPCK8

(Η μεγίστη αλλοίωσις και διαστροφή των ορθοδόξων πνευματικών αντανακλαστικών των Ελλήνων της Ομογένειας)

Του Παναγιώτη Νούνη

Θεολόγου - Θρησκειολόγου

Τα πράγματα έχουσι ως εξής: η στάση των «Ρωμαιοκαθολικών» έναντι της Οικουμενικής Κινήσεως είναι θετική μετά τις επίσημες ληστρικές αποφάσεις της Β΄ Βατικανής Συνόδου όπου εμφιλοχώρησε ο τρικέφαλος Δαίμων του Οικουμενισμού, του Συγκρητισμού και της Μασσωνίας.

Η Β΄ Βατικανή Σύνοδος των «Ρωμαιοκαθολικών» θεμελίωσε στον Παπισμό το συγκρητιστικό δόγμα του Οικουμενισμού. Αναδημιούργησε μία νέου είδους Βατικάνεια Εκκλησιολογία, η οποία μεταμόρφωσε δήθεν, με μαγικό ραβδάκι, τους συντηρητικούς «Ρωμαιοκαθολικούς» σε μια ανοικτού τύπου «Εκκλησία», σε μια φιλελεύθερη εκκλησία με μεγάλο άνοιγμα πρός τις άλλες Χριστιανικές Κοινότητες και Ομολογίες.

Στο εν λόγω βίντεο παρατηρείται η Νέα Οικουμενιστική πραγματικότητα που προσπαθούν να μας επιβάλλουν, μέσω των ορθοδόξων Ιερών Μητροπόλεων σε χώρες τις Ευρώπης και της Αμερικής.

Αυτή, η συνηθισμένη πλέον πρακτική και οικουμενιστική πραγματικότητα μεταξύ αλλοφύλων και ετεροδόξων λαών, επηρρεάζει, αναντίρρητα και τις αμιγώς ελληνόφωνες ορθόδοξες Χριστιανικές Τοπικές Εκκλησίες.

Την αποκλειστική ευθύνη, για αυτό το συγκρητιστικό και ασεβές κατάντημα και τα ειδεχθή μασκαραλίκια των ορθοδόξων ενοριών μας ανά την οικουμένη την φέρει το οικουμενικό μας Πατριαρχείον, το οποίον συντάσσεται πλέον φανερά με τις πανίσχυρες κατά κόσμον δυνάμεις του Αντιχρίστου.

Οι ορκισμένοι διανοούμενοι και ακαδημαϊκοί Οικουμενιστές από την άλλη θα αντιτάξωσι βέβαια ως ισχυρά και λογικά επιχειρήματα, ότι: η αποκλειστική και αμιγώς ορθόδοξη ομολογιακή τάση και στάση των Ορθοδόξων Χριστιανών αντιΟικουμενιστών φαίνεται να παραγνωρίζει μια βασική υποχρέωσιν (όσων συμβαδίζουσι εντός της Οικουμενικής Κίνησις) για να παραμείνουν θετικά και φίλα προσκείμενοι στους Διαχριστιανικούς διαλόγους.

Η υποχρέωση αυτή, έγκειται, κυρίως στο ουσιώδες μάλλον σημείον, ότι κάθε «Χριστιανική Εκκλησία» πρέπει να σέβεται και να αναγνωρίζει την άλλη ως οντολογική εκκλησιαστική ύπαρξη και ως γνησία ιστορική οντότητα.

Η εν λόγω τυπική δια-εκκλησιαστική αναγνώρισις, αναφέρουσι οι Οικουμενιστές, δεν σημαίνει καθόλου την αναγνώριση της δογματικής διδασκαλίας της μίας εκκλησιαστικής οντότητας απο την άλλη. Σημαίνει απλά, σύμφωνα με τα γραφθέντα τους, ότι δεν υπάρχουν ίχνη καχυποψίας και θρησκευτικής εχθρότητας μεταξύ των διαλεγόμενων μερών, και ότι οι διαλεγόμενοι είναι καθόλα ισότιμοι. (Στυλιανός Τσομπανίδης, Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ "DOMINUS IESUS" KAI H ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ (Απο το οικουμενιστικό άνοιγμα στην νεο-εκκλησιολογική αποκλειστικότητα της Παπικής Εκκλησίας, εκδόσεις: ΠΟΥΡΝΑΡΑΣ, Θεσ/νίκη 2008, σελ. 16).

Αυτά μας διδάσκουσι εντεταλμένα και σκόπιμα στις ανά τον κόσμον ορθόδοξες και ετερόδοξες Θεολογικές Σχολές.

Η προηγούμενη παράφρασις λεχθέντων και γραφθέντων είναι του οικουμενιστού καθηγητού μας κ. Στυλιανού Τσομπανίδη, ο οποίος μας χειραγωγεί διά της ακαδημαϊκής μύησις στα άδυτα του Οικουμενισμού.

Μας εκπαιδεύωσι και μας εμβολιάζωσι δηλαδή, με μίαν άκαμπτη και νοσηρή αυστηρότητα, πώς ακριβώς να γίνουμε θιασώτες, φερέφωνα, οπαδοί, διαπρύσιοι κήρυκες και αρίστοι δικηγόροι της Οικουμενικής Κινήσεως. Πώς να γίνουμε άριστοι και καλοί (!) οικουμενιστές θεολόγοι.

Μερικά κριτικά ερωτήματα μας στις πιό πάνω λογικοφανείς και παγιωμένες (και συνοδικά θεσμοθετημένες από την Ληστρική «Πανορθόδοξη Σύνοδο» της Κρήτης, 2016) θέσεις των Οικουμενιστών Καθηγητών μας, είναι:

Η οντολογική και ιστορική ύπαρξη μιας χριστιανικής «Εκκλησίας», εξαρτάται, όμως, αν την αναγνωρίζει η μία και η άλλη χριστιανική ετερόδοξη ή ορθόδοξη Ομολογία, ή μήπως αν την αναγνωρίζει ο αληθής τριαδικός Θεός, και αν εν τέλει ενεργεί και αγιάζει μυστηριακώς μέσω εκείνης της μίας και γνησίας Νύμφης του; Και ποια εν τέλει είναι εκείνη η Μία, η Αγία, η Αποστολική και Καθολική Νύμφη Του που ομολογώσι στο «Σύμβολο της Πίστεως»; Είναι μια ιδανική, ονειρική, φανταστική και άπιαστη Εκκλησία, τύπου α λά Πλατωνικού Ιδεαλισμού; Είναι μια Εκκλησία όπου βρίσκεται στον πλατωνικό Κόσμο των Ιδεών; Είναι η εκκλησία Του ο Παπισμός (=«Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία») ή μήπως είναι η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία;

Η αλληλο-αναγνώριση της «οντολογικής ύπαρξης» μιας ομολογιακής και εκκλησιαστικής οντότητας ή κοινότητας, δεν προϋποθέτει συνάμα αλληλο-αναγνώριση της δογματικής εκκλησιολογίας της μιάς απο την άλλη; Αν, και μόνον αν, δεν σημαίνει καθόλου αλληλο-αναγνώριση της δογματικής και εκκλησιολογικής διδασκαλίας της μίας μετά της άλλης, τότε, γιατί αναγνωρίζεται η ιερωσύνη αμφότερων των εκκλησιαστικών μερών;

Η αναγνώρισις υπό των Ορθοδόξων, της δήθεν ιερωσύνης των Καρδιναλίων και του Πάπα της Ρώμης, δεν σημαίνει αυτόματα ή έστω εμμέσως πλήν σαφώς και αναγνώρισιν της δογματικής και εκκλησιολογικής διδασκαλίας της «Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας»;

Μην αρχίσω να αναλύω και την αναγνώρισιν των «εκκλησιαστικών στοιχείων» (ιερωσύνη-βάπτισμα-κήρυγμα κ.ο.κ.) τα οποία αλληλο-αναγνωρίζουσι αμφότερες οι εκκλησιαστικές και θρησκευτικές παρατάξεις. Τούτο θα γίνει θέμα σε επόμενη ανάρτηση.

Τόσον οι «Ρωμαιοκαθολικοί» Οικουμενιστές, όσον και οι «Ορθόδοξοι» Οικουμενιστές, συγκλίνωσι στο ίδιον και αυτό δογματολογικό σημείο, που σημαίνει υποχρεωτική συμπόρευσις και συμφωνίες απο κοινού στην θρησκευτική χοάνη και την Συγκρητιστική Βαβέλ, την λεγομένη και ως Οικουμενική Κίνησιν/Οικουμενισμός, πράγμα που καταργεί ουσιωδώς το Εκκλησιολογικό Δόγμα της «Μίας Εκκλησίας».

Πρόκειται για αδελφούς εν τω Οικουμενισμώ, και όχι για γνήσιους εν Χριστώ αδελφούς. Η ζωή τους είναι Οικουμενιστοκεντρική, αντί Χριστοκεντρική.

Δηλαδή, αυτό που θα παρακολουθήσετε στο ολιγάλεπτο βίντεο, είναι απότοκον και έμπνευση των διαλόγων της Οικουμενικής Κινήσεως.

Είναι, ο θρησκευτικός Αγαπισμός, άνευ αληθεύουσας αγάπης, πορνικός αγαπισμός στην πράξιν. Η πορνεία είναι γατάκι έμπροσθεν της τίγρεως που ακούει στο όνομα, πνευματική πορνεία. Καρπός της Οικουμενικής Κίνησις, είναι, να εμπεδωθεί πάσι θυσία δια της ψυχολογικής βίας και με σωρηδόν άλλα «ειρηνικά μέσα» ο Λαϊκός Οικουμενισμός, τουτέστιν ο Συγκρητιστικός και Μοιχεπιβατικός Αγαπισμός, η σύγκρασις της Αλήθειας και του Ψεύδους.

Ο βιασμός της ψυχής μας, με όλους τους ανώμαλους τρόπους. Δεν το νοιώθουμε πλέον, διότι γίναμε σκληροτράχηλοι και σκληρόκαρδοι, καταντήσαμε σαν εκείνους τους Εβραίους, του Αρχαίου Ισραήλ, που διέπρατταν ασύστολα και συστηματικά την πνευματική συλλογική πορνεία με το θρησκευτικό πάνθεο των ειδωλολατρών γειτόνων τους.

Ο Συγκρητισμός είναι πανάρχαιο φρούτο, απλά μας σερβίρεται δροσιστικά, κάπως άγευστα, σαν τα άοσμα αγγούρια θερμοκηπίου.

Η έμπνευση σύμφωνα με την Πατερική Θεολογία, εκπηγάζει, από τρείς φορείς: (1ον) Απο τον αληθινό Θεό, (2ον) από τον Άρχοντα του ψεύδους τον Σατανά και (3ον), από την νοερά και λογικήν ενέργεια.

Το αφήνω στην κρίση σας, ώστε να επιλέξετε χωρίς επηρεασμό την αλήθεια που εσείς πιστεύετε, ότι προκύπτει μετά από το επόμενο οπτικοακουστικό ντοκουμέντο, όπου τις ετερόδοξος Καρδινάλιος προσφέρει το άγιο Αντίδωρο σε ορθοδόξους Χριστιανούς, με την άδεια προφανώς του ανοήτου εφημερίου και την σύμφωνη έγκριση του Οικουμενιστού Μητροπολίτου της Γερμανίας.

Η ανοησία και ασέβεια βέβαια είναι τρισχειρότερη, όταν το άλογο ποίμνιο, εγκαταλείπεται από τον ποιμένα του, και προσκηνά αδιακρίτως και λαμβάνει την ευχή του Καρδιναλίου, πράγμα που σημαίνει «ντέ φάκτο» πονηρά και δόλια εξαπάτασις του Λαού του Θεού, διό και σημαίνει ύπουλη αναγνώρησις της ιερωσύνης των Παπικών, καθαρή εκκλησιολογική αναγνώρισις της εξουσίας του Πάπα, μεθοδευμένη αναγνώρισις των «Ρωμαιοκαθολικών» δογμάτων.

Το κερασάκι στην τούρτα; Να προετοιμαστεί κυρίως ψυχολογικά κάθε πιστός σε αμιγώς ορθόδοξα Χριστιανικά κράτη, ώστε να γίνει έθος και συνήθειο η παρουσία Καρδιναλίων στους Ιερούς Ναούς των ορθοδόξων Χριστιανών.

Η μεγίστη αλλοίωσις και διαστροφή των ορθοδόξων πνευματικών αντανακλαστικών των Ελλήνων της Ομογένειας είναι πλέον κραυγαλέα τις πάσι, όπου σπεύδωσι οι πιστοί ορθόδοξοι Χριστιανοί, αδιακρίτως, υπνωτισμένοι και παλαβωμένοι, να παραλάβουσι το άγιο Αντίδωρο από τα χέρια ενός ανίερου Φραγκολατίνου και Παπικού Καρδιναλίου.

Άραγε τι έχει απομείνει; Ποιό είναι το επόμενο βήμα; Να λαμβάνουμε την Θεία Κοινωνία από Καρδιναλίους; Και να υφίσταται Κοινό Ποτήριο, χωρίς κατ΄ουσίαν να είμεθα ενωμένοι στην ίδια και αυτήν Πίστην;

Ώ της μεγίστης σατανικής Θεομπαιξίας!...

apologitika@gmail.com / panagiotisnounis@gmail.com
Διαχειριστής του Ιστολογίου «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ

Υγ.: Γιά όσους βρίσκονται στην Ομογένεια, θα πώ μόνον αυτό, προσέξτε παρακαλώ πολύ τα παιδάκια σας, τόσον από τους «ορθόδοξους» κληρικούς όσον ειδικά από τους ετεροδόξους Καρδιναλίους. Και τον λόγο θα σας τον αποκαλύψω, με κάθε λεπτομέρεια μόλις ολοκληρώσω κατά τον Νοέμβριο μήνα, μία μετάφρασιν τινός σημαντικού αγγλικού κειμένου περί της παγκοσμίου Κληρικαλιστικής εκ Βατικανού παιδοφιλίας.

π. Παΐσιος και ηχητικά βίντεο!

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': Bλέπουμε και πάλιν τελευταία να κυκλοφορούν διάφορα ηχητικά βίντεο με την φωνή (ισχυρίζονται) του π. Παϊσίου. Δημοσιεύουμε για άλλη μία φορά μία παλαιά ανάρτηση διότι μερικοί δεν βάζουν μυαλό.....

Στις 25 Φεβρουαρίου δημοσιεύσαμε στις Αναβάσεις ένα βίντεο ( Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης. Σπάνιο ντοκυμαντέρ παραγωγή τηλεοράσεως της Βουλής) το οποίο είναι ντοκυμαντέρ και προέρχεται από παραγωγή της Ελληνικής Βουλής.

Μέσα σ΄αυτό το διάρκειας 55' λεπτών ντοκυμαντέρ και συγκεκριμένα από το 35.42' λεπτό έως το 38.07' λεπτό υπάρχει μαγνητοφωνημένη φωνή όπου σύμφωνα με το ντοκυμαντέρ ανήκει στον γέροντα Παΐσιο.

Το απόσπασμα αυτό δυστυχώς κυκλοφόρησε και στο διαδίκτυο αυτόνομο με τον τίτλο «ΦΩΝΗ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ» (http://www.youtube.com/watch?v=9ObwCoj-Vzw)  και δημοσιεύτηκε σε αρκετά ορθόδοξα και μη ιστολόγια.

Κατόπιν υπεύθυνης έρευνας σε περισσότερα από οκτώ πρόσωπα τα οποία γνώριζαν πάρα πολύ καλά και από πολύ κοντά τον γέροντα, σας ενημερώνουμε ότι δεν είναι η φωνή του γέροντος Παϊσίου.
Μπορεί να είναι η φωνή ενός άγιου γέροντα αλλά δεν είναι του γέροντος Παϊσίου

Ίσως να μην τα γράφαμε όλα αυτά, αλλά επειδή έχει παρατηρηθεί μια έντονη δραστηριότητα, αρχής γενομένης από το διαδίκτυο, προσβολής κυρίως του προσώπου του γέροντα Παϊσίου, αισθανόμαστε την επιτακτική ανάγκη να το κάνουμε.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε την ψευδή παρουσία του γέροντα Παϊσίου, η οποία μας προέτρεπε να μαζέψουμε τρόφιμα για τον επικείμενο εντός 2 μηνών πόλεμο. Δείτε:  Περί εμφανίσεων του γέροντος Παϊσίου, προφητειών και προτροπών

Υπάρχει ακόμη μια έντονη προσπάθεια κάποιοι να παρουσιάσουν μια σύγκρουση ανάμεσα σε γέροντες, όπως σύγκρουση του γέροντος Πορφυρίου με τον γέροντα Παΐσιο, όπου όλες αυτές οι προσπάθειες αποσκοπούν στην μείωση του προσώπου του γέροντος Παϊσίου, για να μας αποκαρδιώσουν και να μας αποσπάσουν από τις διδαχές του, και κυρίως των επιστολών τους όπως "Τα σημεία των καιρών".

ΠΗΓΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η αλήθεια για το «τυχερό ψωμί» του γέροντα Παίσιου , The truth about the «Lucky Bread» of Elder Paisios 

Ο π. Παΐσιος και σε γκράφιτι!

Κάποιος να τους μαζέψει!.

Στο Αγρίνιο προσκύνησαν ένα κάστανο που είχε βράσει ο Παΐσιος πριν 27 χρόνια!!!!

Το προσκύνημα της παντόφλας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου

 Γνωστή φωτογραφία του Γέροντα Παΐσιου προϊόν επεξεργασίας

 Και άλλη «πειραγμένη» φωτογραφία του Γέροντα Παΐσιου 

π. Πολύκαρπος Μαντζάρογλου: «Πως γνώρισα τον γέρ. Παϊσιο»

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ “ΕΥΛΟΓΟΥΝ” ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΚΑΤΩΘΙ:

https://www.lifenews.com/2019/08/28/christian-pastors-bless-abortion-clinic-singing-hallelujah-bless-this-room/

Περί παρελάσεων

Περί παρελάσεων, που ήθελαν να καταργήσουν οι εθνοαποδομητές

Επειδή πάλι θα ειπωθούν πολλές μπούρδες για την παρέλαση, το νόημά της, την καταγωγή της, την αξία της και το λόγο ύπαρξης της στις μέρες μας, σκέφτομαι τα εξής:

ΟΧΙ, η παρέλαση δεν είναι φασιστικό κατάλοιπο του Μεταξά, ακόμα κι αν και όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν.

Η παρέλαση αντλεί την καταγωγή της από την αρχαιότητα, τους Αθηναϊκούς θριάμβους αλλά και τους τρεις Σπαρτιατικούς χορούς. Ακόμα και τώρα, βλέπουμε μια παραλλαγή τους:

Μπροστά οι γέροντες (όσοι μας έχουν απομείνει ανάπηροι πολέμου) που δηλώνουν πως ήταν κάποτε γενναία παλικάρια (Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι).

Μετά ακολουθούν οι στρατιώτες, οι μάχιμοι άντρες (και γυναίκες πια) της εποχής, που λένε "εμείς είμαστε τώρα γενναία παλικάρια, κι αν σου βαστάει, δοκίμασε" (Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε).

Μια μέρα πριν τη στρατιωτική παρέλαση, γίνεται η μαθητική. Ο τρίτος χορός των παιδιών στην ουσία, αυτών που θα αναλάβουν στο μέλλον και μας διαβεβαιώνουν ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι από μας (Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες).

Στην παρέλαση συμμετέχει ενεργά η πόλις. Όλος ο κόσμος, ο οποίος παρακολουθεί, τραγουδά, ζητωκραυγάζει, σιωπά, καμαρώνει και βουρκώνει.

Όχι, η παρέλαση δεν είναι χαιρετούρες προς τους επισήμους. Κανείς ζωντανός δεν είναι επίσημος εκείνη τη μέρα. Οι επίσημοι είναι ντεκόρ για τον πραγματικό τιμώμενο: Τους Νεκρούς του Πολέμου. Η παρέλαση όλη, οι μαθητές, τα σωματεία, οι αντιπροσωπείες, η μπάντα κι οι στρατιώτες στρέφονται προς το Μνημείο των Πεσόντων, χαιρετούν και αποδίδουν τιμή στους νεκρούς της Ελλάδας, εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το ύψιστο αγαθό, την Ελευθερία.

Δεν έχουμε γιορτή της πατάτας στην Ελλάδα, ούτε Χάλογουιν. Κάθε επίσημη γιορτή μας όμως αυτό το νόημα έχει. Τιμή και μνήμη σε κείνους που αντιστάθηκαν στην υποδούλωση.

Τι είναι Έλληνας και τι Ελλάδα;

Κατ' αρχάς, ποια ήταν η Ελλάδα ανά τους αιώνες; Οι 6 τόσες δα μικρούλες Πόλεις-Κράτη της αρχαιότητας ή η μισή υφήλιος του Μεγαλέξανδρου;

Η Ελλάδα δεν είναι τόπος. Είναι τρόπος. Η ελληνικότητα δεν είναι hardware, είναι software. Γιαυτό και Έλληνας είναι ο καθένας που μετήλθε της ελληνικής παιδείας. Έμαθε, κατανόησε,

αποδέχτηκε και φωτίστηκε από αυτήν κι έτσι άλλαξε για πάντα. Όπου κι αν έχει γεννηθεί.

Τι συμβολίζει η Γαλανόλευκη;

Η σημαία μας τώρα, η οποία άλλαξε μορφές (λάβαρο, φλάμπουρο, μπαϊράκι), μπήκαν κορώνες, βγήκαν στέμματα, ιερές επιγραφές (Η ταν ή επι τάς, Ελευθερία ή Θάνατος, Εν τούτω Νίκα κλπ), αποδόθηκαν χίλιοι συμβολισμοί (το λευκό του κύματος και το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε του ράσου του Παπαφλέσσα και το άσπρο της φουστανέλας του Κολοκοτρώνη, τα σήματα της Αεροπορίας, του Πεζικού και του Ναυτικού κλπ) δεν είναι ένα απλό έμβλημα.

Η σημαία αποτελεί το πιο σεβαστό κρατικό σύμβολο και προστατεύεται από το Σύνταγμα της κάθε χώρας. Είναι η εθνική πολεμική σημαία μπροστά από την οποία ορκίζονται πίστη στην πατρίδα οι στρατεύσιμοι κάθε χώρας.

Αυτός είναι και ο λόγος που η σημαία αποτελεί το σπουδαιότερο λάφυρο της μάχης και πρέπει να φυλάγεται με νύχια και με δόντια κυριολεκτικά.

Οι Ρωμαίοι διέλυαν αμέσως τις  λεγεώνες που έχαναν τη σημαία τους, διαβάζουμε στην ιστορία.

Πολεμική;

Ναι. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί" μάς λέει ο Ηράκλειτος, εννοώντας ότι όλα στη ζωή κερδίζονται με μάχη. Τίποτα δεν σου χαρίζεται.

Αν είσαι υπόδουλος, πρέπει να πολεμήσεις για απελευθερωθείς. Κι αν έχεις την τύχη να γεννηθείς ελεύθερος, σίγουρα κάποιος άλλος πολέμησε για σένα.

Επιτρέπεται να κρατάει τη σημαία μας κάποιος "μη Έλληνας;"

Το κάθε σχολείο, σύλλογος, ένωση, σύνδεσμος, σωματείο, ομάδα, σύνολο κλπ, θα έπρεπε να έχει το δικό του έμβλημα, το σήμα του δηλαδή και με αυτό να συμμετέχει στην παρέλαση.

Φυσικά το δικαίωμα να παρελάσει, θα πρέπει να έχει κάθε μαθητής του σχολείου, κάθε μέλος του συλλόγου, ή του σωματείου κ.λ.π. ανεξάρτητα από την εθνικότητα και τη θρησκεία του, εφόσον το επιθυμεί και του εξηγηθούν οι λόγοι για τους οποίους παρελαύνει:

Δηλαδή, φόρος τιμής στους πεσόντες για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία και υπόσχεση ότι και ο ίδιος θα αγωνιστεί και θα πράξει ανάλογα κάτω από τα ελληνικά ιδεώδη.

Ο Σημαιοφόρος ειδικά, με το που σηκώνει τη σημαία, αποδέχεται ακόμα και να πεθάνει για αυτήν και τα ιδανικά της, παρά να του πέσει από τα χέρια.

Η σημαία λοιπόν δεν είναι ούτε έπαθλο ούτε βραβείο ούτε αριστείο. Είναι τιμή κι ευθύνη για αυτόν που την φέρει.

Είναι ο Αντεντοκούμπο Έλληνας; Είναι ο Πύρρος Δήμας;

Είναι τα παιδιά των Ελλήνων ομογενών που έχουν γεννηθεί σε ξένη χώρα; Είναι τα παιδιά των ξένων που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα;

Είναι ο Αμίρ το προσφυγάκι από το Αφγανιστάν που θέλει διακαώς να παρελάσει;

Έλληνας μπορείς να είσαι επειδή γεννήθηκες στην Ελλάδα μα αυτό δεν φτάνει. Μπορείς να είσαι επειδή σπούδασες ελληνικά μα κι αυτό δεν φτάνει. Μπορεί να είσαι επειδή έχεις έναν ή δυο γονείς Έλληνες μα κι αυτό επίσης δεν φτάνει από μόνο του.

Από την άλλη, μπορείς επίσης να είσαι Έλληνας με δυο γονείς Αφρικανούς. Γεννημένος στην Ελλάδα ή αλλού. Μπορείς να είσαι Έλληνας μουσουλμάνος (όπως οι Πομάκοι ή οι περισσότεροι Ρομά). Μπορείς ακόμα να είσαι Έλληνας χωρίς να έχεις το διαβατήριο και τη "βούλα". Σαν τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό:

"Αγάπησα αυτή τη γλώσσα (την ελληνική) ... γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα. Με τα λατινικά κυβέρνησα την αυτοκρατορία μου. Ο επιτάφιος μου θα χαραχτεί στα λατινικά στον τοίχο του μαυσωλείου μου στις όχθες του Τίβερη, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΖΗΣΕΙ."

Οπότε, δεν θα το πούμε εμείς ποιος είναι Έλληνας και ποιος όχι. Αυτό, θα το πουν οι ίδιοι. Με τις πράξεις, τα έργα τους και τον τρόπο ζωής τους.

Λένε πως είμαστε από τους πιο περήφανους λαούς για την καταγωγή μας. Αλήθεια είναι. Η ελληνικότητα είναι τίτλος τιμής, όχι απλά ένα ενδεικτικό ιθαγένειας και γλώσσας.

Είναι ένα άυλο σύνολο κουλτούρας και πολιτισμού που πραγματώνεται και διαιωνίζεται μέσα από τον κάθε φύσει η θέσει Έλληνα.

Ο Αλέξανδρος ο Μέγας, για τον οποίον ερίζουν ξαφνικά μερικοί μετά από 2.500 χρόνια, αυτοπροσδιορίζεται διακηρύττοντας πανηγυρικά: "Ευτυχώς που γεννήθηκα Έλληνας!" ("ευγνωμονώ τοις θεοίς ότι εγεννήθην Έλλην") και τιμά με τη ζωή του την ελληνικότητά του αυτή.

Είμαστε Γραικοί και Πανέλληνες, λέξεις πανάρχαιες που εμφανίζονται στον Αριστοτέλη και στα Ομηρικά Έπη.

Τέλος, η παρέλαση ουδεμία σχέση έχει με στρατιωτική πειθαρχία και φασιστική ρομποτοποίηση των παιδιών, που διάβασα κάπου και με έπιασαν τα γέλια.

Η δικιά μας παρέλαση δεν έχει να κάνει με βήματα της χήνας και ομοιομορφία κομμένη με το μαχαίρι. Στη δική μας παρέλαση δεν προσπαθούμε να μοιάσουμε στους άλλους σε βαθμό τέτοιο που να χάνεται η προσωπικότητα μας.

Η παρέλαση για τους Έλληνες και τους ελληνοπαιδευμένους, είναι εκείνη η μοναδική ώρα που ο ασύνταχτος, ελεύθερος κι απείθαρχος λαός μας (κι όσοι τον αποδέχονται και τον ακολουθούν), ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ και συγχρονίζει το βήμα του, τη σκέψη του και την καρδιά του με το νταούλι, ακολουθώντας τη σημαία, για να τιμήσει όλα αυτά που είπαμε παραπάνω. Χορός και μνημόσυνο ταυτόχρονα.

Το ίδιο νταούλι που χτυπάει άλλοτε σαν όργανο για γιορτή κι άλλοτε σαν τύμπανο του πολέμου. Του αιώνιου δηλαδή Αγώνα.

Έτσι, όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στην παρέλαση, όταν γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους (σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν είμαστε) δεν το κάνουμε για το φολκλόρ, ούτε το παίζουμε Ελληναράδες.

Το κάνουμε "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" και με την κρυφή ελπίδα τα παιδιά μας να γίνουν "πολλώ κάρρονες" από εμάς.

Επειδή κάθε γιορτή μας ανεξαιρέτως εμπεριέχει τη χαρμολύπη, έτσι και η 28η Οκτωβρίου εκτός από ημέρα αφιερωμένη στην άρνηση στην υποταγή και την υποδούλωση είναι και μέρα μνήμης.

Ένα πραγματικό μνημόσυνο σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτόν, αποδεικνύοντας πως για ό,τι αξίζει κανείς να ζει, αξίζει και να πεθαίνει.

Στη φωτογραφία βλέπουμε να παρελαύνουν στην πλατεία Συντάγματος (κατά άλλες πηγές στο Ναύπλιο και κατά άλλους στην Τρίπολη), την 28η Οκτωβρίου του 1946, μανάδες, χήρες και κόρες πεσόντων στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1922.

Αν κάποιος μισεί τον πόλεμο, είναι σίγουρα αυτές οι γυναίκες. Γιατί παρελαύνουν όμως; Για να μην ξεχάσουμε.

με σεβασμό, Αννυ Λιγνού

27/10/2017