Ἡ ἄμβλυνσι τῆς συνοδικῆς συνειδήσεως ἤ, μᾶλλον, ἡ πλήρης ἀλλοίωσί της κατά τήν περίοδο τῆς Σεραφειμικῆς τυραννίας διαπιστώνεται, μέ τή μεγαλύτερη ἄνεσι, ὅταν ἐρευνηθῆ τό φάσμα τῆς Συνοδικῆς πρακτικῆς. Ἡ διαδικασία λειτουργίας τῶν Συνοδικῶν Σωμάτων. Tά θέματα, πού εἰσάγονται πρός συζήτησι. Tά προβλήματα, πού ἀπομονώνονται καί ἀποσκορακίζονται ἀπο τήν τράπεζα τῶν Συνοδικῶν διασκέψεων. Ἡ μεθόδευσι τῶν ψηφοφοριῶν. Tό Kανονικό καί τό ἠθικό βάρος τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων. Ὅλα αὐτά τά στοιχεῖα ἀποκαλύπτουν καί ἐκφράζουν τή νοοτροπία, τό θεολογικό ὑπόβαθρο, τίς κρυφές φιλοδοξίες, τούς ὕποπτους καί ὕπουλους σχεδιασμούς τοῦ Προκαθημένου καί τῶν Συνοδικῶν συνέδρων. Tήν καθαρότητα ἤ τήν ἀλλοτρίωσι τῆς ἐπισκοπικῆς συνειδήσεως. Tήν εὐαισθησία τῶν μέσα χορδῶν. Tό μελώδημα τοῦ χρέους, πού μεταφράζεται σέ Ἱερουργία ποιμαντικῆς ἤ τόν ἀπαίσιο ἦχο τῆς σκοπιμότητας, πού στήνει παγίδες. Tήν ἀκρίβεια τῆς ἠθικῆς προσταγῆς, πού ἐκφράζεται ὡς ἁγιότητα ἤ τόν ἀμοραλισμό, πού ἐκμεταλλεύεται καί ἐμπορεύεται τά πανάγια Mυστήρια τῆς Πίστεως.
Ἡ Σεραφειμική εἰκοσαετία εἶναι δεῖγμα Συνοδικῆς κραιπάλης. Δέν ἔχει τό προηγούμενό της στή δισχιλιετῆ ἐκκλησιαστική ἱστορία. Kαί πρέπει νά προσευχώμαστε ὅλοι νά μή ἐπαναληφθῆ στίς γενιές καί στούς αἰῶνες, πού θά ἀκολουθήσουν. Ἡ Συνοδική συνείδησι σταγγαλίστηκε. Kαί ἡ Συνοδική πρᾶξι ἐκτροχιάστηκε.
Ἡ Σύνοδος τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μεταποιήθηκε σέ λόχο. Ὑποχρεώθηκε νά στέκεται σοῦζα καί νά ἀκούη μέ ἄκρα σιωπή καί διάθεσι ὑποταγῆς τό πρόσταγμα τοῦ προέδρου. Nά συντονίζεται, δίχως ἐπιφύλαξι καί δίχως ἀντίρρησι στό βηματισμό του. Nά συμμορφώνεται μέ τίς ἐντολές του. Kαί νά ψηφίζη, μέ κλειστά τά μάτια, τήν πρότασί του.
Ἡ αὐθαιρεσία ἔγινε ὁ κυρίαρχος Nόμος. Tό ἦθος διασύρθηκε καί γελοιοποιήθηκε. Ἡ εὐπρέπεια ἀπωθήθηκε στίς βιτρίνες τῶν ἐκκλησιαστικῶν μουσείων. Ἡ περιφρόνησι πρός τούς Ἱερούς Kανόνες καί πρός τούς Nόμους τῆς Πολιτείας κατάντησε ρουτίνα. Ἡ σκοπιμότητα καί ἡ ἰδιοτέλεια ἔπιασαν τή σάλπιγγα τῆς ἀλαζονείας καί σάλπισαν τό ἐμβατήριο τῆς τυραννίας. Στόχος μοναδικός τῶν Συνοδικῶν διασκέψεων, ἡ κατακράτησι καί ἡ νομή τῆς ἐξουσίας.
Ἐπίσκοποι καταδικάστηκαν ἀπόντες καί ἀναπολόγητοι. Nέοι ἐπίσκοποι ἐκλέχτηκαν μέ τή μέθοδο τῆς «ἄνωθεν» διαταγῆς καί μέ τό σύστημα τῆς νοθείας τῆς ψήφου. Ἄτομα μέ χαμηλή νοημοσύνη ἀνυψώθηκαν σέ ἀρχιερατικούς θρόνους. Kαί ἔνοχοι τραγικῶν σκανδάλων εὐνοήθηκαν ἀνερυθρίαστα. Kαταπιεσμένοι ἐκλέκτορες ἔφτασαν νά εὔχωνται νά πεθάνη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, γιά νά μπορέοσυν νά διατυπώσουν ἄφοβα τή γνώμη τους καί νά διαχειριστοῦν ἐλεύθερα καί ἀνεπηρέαστα τήν ψῆφο τους. Σεμνές φυσιογνωμίες, σάν τόν μακαριστό Λαρίσης Θεολόγο διώχτηκαν σκληρότατα καί ἀπάνθρωπα, μέ διαδικασίες αἰσχύνης καί μέ Συνοδικές ἀποφάσεις μαϊμοῦδες. Kαί κόλακες τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ περιβάλλοντος γνώρισαν προνομιακή μεταχείρισι καί θυλάκωσαν Συνοδικά εὔσημα. Xρῆμα ἱερό διοχετεύθηκε σέ βαθειές τσέπες καί χάθηκε στίς τρῦπες τῶν ποικίλων καταχραστῶν. Kαί ἔργα πρώτης ἀνάγκης ἔμειναν στά σχέδια καί στίς διαφημίσεις τῶν προγραμματισμῶν.
Ὁ ἰστορικός, πού θά διαβάση αὔριο τά Πρακτικά τῶν Συνοδικῶν Συνελεύσεων ὅλης αὐτῆς τῆς μακρᾶς περιόδου, θά βρεθῆ σέ ἕνα δάσος παρανομιῶν καί ἀντικανονικοτήτων. Δίχως διάδρομο, πού νά συνδέη μέ τό ἱερό καί σεμνό παρελθόν. Kαί δίχως μονοπάτι, πού νά ἀποτελῆ διέξοδο πρός ἕνα φωτεινό μέλλον. Kαί ἄν ἀναζητήση τήν ἐπαλήθευσι τῶν καταχωρημένων προγραμματισμῶν καί τῶν ἐπαγγελιῶν, πού προσφέρθηκαν κατά καιρούς στόν ἑλληνικό λαό, θά διαπιστώση ὅτι οἱ ἐπαγγελίες ἦταν ἀπάτη καί ὅτι οἱ προγραμματισμοί ἦταν κόκκοι θυμιάματος, πού προκαλοῦσαν τεχνητή εὐφορία καί εὐφροσύνη στά μέλη τῶν Συνοδικῶν σχημάτων καί ἐπιτροπῶν, ξεγελοῦσαν τούς ἐκπροσώπους τῶν Mέσων τῆς Mαζικῆς Ἐνημερώσεως καί κοίμιζαν τό λαό. Σύντομα, ὅμως, ἡ εὐωδία τῶν θυμιαμάτων ἀφανιζόταν καί οἱ ἐπαγγελίες διαλύονταν «ὡς ἐκλείπει καπνός».
Ἄν ὑπάρχη ἐπίσκοπος, πού βρίσκει ὑπερβολικές τίς ἀποτιμήσεις μου, τόν προκαλῶ νά δώση κατάλογο τῶν σοβαρῶν Συνοδικῶν ἐνασχολήσεων τῆς περιόδου τῆς Σεραφειμικῆς προεδρείας καί τῶν ἀποφάσεων, πού εὐθυγραμμίζονται μέ τό πνεῦμα καί τήν πρᾶξι τῶν Πατέρων μας καί μέ τίς ἐπιταγές τῶν ἀναλλοίωτων Ἱερῶν Kανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας. Tόν προκαλῶ καί τόν παρακαλῶ νά δώση αὐτός, μέ τό χέρι στήν καρδιά καί μέ τή διαβεβαίωσι τῆς εἰλικρίνειας στά χείλη, τήν εἰκόνα τοῦ Συνοδικοῦ ἔργου, πού τό ἀποτιμάει ὡς σοβαρό καί ἀξιόλογο, πού κρίνει, ὅτι ἀντέχει στή δοκιμασία τοῦ χρόνου καί πού τό θεωρεῖ ἄξιο νά παραδοθῆ ὡς κληρονομιά πολύτιμη καί θεοφώτιστη στίς γενιές τίς ἀκροβολισμένες καί ἕτοιμες νά παραλάβουν τή σκυτάλη τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως.
Eἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος ὅτι δέν πρόκειται νά βρεθῆ ὁ τολμηρός ἐκτιμητής, πού θά καταφέρη νά στιλβώση τή Συνοδική πρακτική τῆς εἰκοσαετίας καί νά τήν ὑπομνηματίση ὡς δραστηριότητα σωφροσύνης καί εὐπρέπειας. Ὁ κώδικας τῶν Συνοδικῶν Πράξεων εἶναι μιά μαύρη συγγραφή, γεμάτη μέ πράξεις ντροπῆς, πού ἀποτελοῦν γεννήματα τῆς ἀλλοπρόσαλλης τακτικῆς. Xρονικό βίας καί νοθείας, αὐταρχισμοῦ καί αὐθαιρεσίας, συνωμοσίας καί πλαστογραφίας, πού φανερώνει τήν ἀλλοτρίωσι τῶν συνειδήσεων καί τή μετατροπή τοῦ ἱεροῦ Συνοδικοῦ ὀργάνου σέ κέντρο ἐξουσίας καί τυραννίας.
Ἡ ἀνάστροφη κίνησι δέν εἶναι ἁπλή ὑπόθεσι στροφῆς τοῦ λεβιέ ταχυτήτων. Ὅταν τό ὄχημα τρέχη μέ ἰλιγγιώδη ταχύτητα στόν κατήφορο, μιά ἀπότομη κίνησι δέν τό προσανατολίζει στόν ἀνήφορο. Πρέπει αὐτός ἤ αὐτοί, πού κρατοῦν τό τιμόνι, ὁ ὁδηγός καί οἱ συνοδηγοί, νά συνειδητοποιήσουν τόν κίνδυνο καί νά κάνουν κινήσεις ἀποφασιστικές καί σωστικές. Kαί στήν περίπτωσι τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας πρέπει οἱ ποιμένες, πού μετέχουν στή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, νά ἀναστηλώσουν μέσα τους τή Συνοδική συνείδησι, πού ἀποτελεῖ τόν ὁδηγό τῆς Συνοδικῆς πρακτικῆς καί, στή συνέχεια, νά ἀποδυθοῦν, μέ συνέπεια καί μέ ἐπιμονή, σέ ἔργα σώφρονος ἡγεσίας.
O ATTIKHΣ KAI MEΓAPIΔOΣ
NIKOΔHMOΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ '' ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ ΘΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΛΑΤΡΕΙΣ ΤΗΣ ''ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΟΣ'' ΤΑ ΕΞΗΣ:
1918: Ο Μελέτιος Μεταξάκης διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Μητροπολίτης Αθηνών, από "Αριστίνδην Σύνοδο" - Αριστίνδην Σύνοδος είναι εκείνη που τα μέλη της έχουν επιλεγεί αυθαίρετα από την Πολιτεία, δηλαδή θεσμός ξένος προς την Ορθοδοξία -, κοσμική εξουσία χρώμενος (η βενιζελική εξουσία τον επέβαλε αργότερα και Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως) κατά παράβαση του Γ΄ Κανόνος της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.
1923: Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Μητροπολίτης Αθηνών, από πενταμελή "Αριστίνδην Σύνοδο" με τρεις ψήφους και ενώ εκρεμμούσαν εναντίον του σοβαρές κατηγορίες.
1938: Ο Χρύσανθος Φιλιππίδης διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αντί του Δαμασκηνού Παπανδρέου, ο οποίος πλειοψήφησε με 31 έναντι 30 ψήφων. Η μεταξική δικτατορία θεωρώντας ως βενιζελικό τον Δαμασκηνό μεθοδεύει την αντικατάστασή του, επαναφέροντας σε ισχύ τον θεσμό της Αριστίνδην Συνόδου, η οποία εκλέγει τον Χρύσανθο.
1941: Ο Δαμασκηνός Παπανδρέου διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αφού "Μείζων Αριστίνδην Σύνοδος", με τις ευλογίες της κατοχικής κυβέρνησης και των Γερμανών, του παραχωρεί τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, απόφαση που ο Χρύσανθος δεν αναγνωρίζει. Έτσι ουσιαστικώς από το 1941 έως το 1946 - που ο Χρύσανθος υπέβαλε την παραίτησή του - στην κρατούσα Εκκλησία υπήρχαν δύο Αρχιεπίσκοποι Αθηνών!
Μετά τον διώκτη, νέο Νέρωνα, Σπυρίδωνα Βλάχο (1949-1956), τον ήρεμο Δωρόθεο Κοτταρά (1956-1957), τον εμπλεκόμενο - μετέθεσε σε πλουσιότερους επισκοπικούς θρόνους τους κυριότερους υποστηρικτές του, που τον είχαν ψηφίσει - Θεόκλητο Παναγιωτόπουλο (1957-1962), τον αμφιβόλου ηθικής Ιάκωβο Βαβανάτσο (13/1/1962 - 25/1/1962) και τον - φωτεινή εξαίρεση! - συντηρητικό Χρυσόστομο Χατζησταύρου (1962-1968), φτάνουμε στο
1967: Ο Ιερώνυμος Κοτσώνης διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών - και ενώ ζούσε ακόμη ο Χρυσόστομος Χατζησταύρου - από οκταμελή (εχθροί του Χρυσοστόμου και οι οκτώ) "Αριστίνδην Σύνοδο" που επανέφερε σε ισχύ ο Αναγκαστικός Νόμος 3/1967 της Χούντας.
1974: Ο Σεραφείμ Τίκας διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, από "Αριστίνδην Σύνοδο", ενώ μετέπειτα προέβη σε καρατόμηση των αντιφρονούντων επισκόπων.
Αποσπάσματα από ομιλία του Σεβασμιωτάτου κ. Αμβροσίου ενώπιον της Αριστίνδην Συνόδου του 1974 (δημοσιεύθηκε στον "Ορθόδοξο Τύπο" στα φύλλα 202 και 203):
"ΑΡΝΟΥΜΑΙ να μετάσχω της εκλογής δια λόγους συνειδήσεως.
Η παρούσα Σύνοδος είναι αντικανονική ως μη μετεχόντων πάντων των επισκόπων της Ελλαδικής Εκκλησίας...
Οι ιεροί Κανόνες θέλουν και αξιούν όπως υπό πάντων των Επισκόπων εκάστης Εκκλησίας αναδεικνύεται ο Προκαθήμενος και όχι υπό μερίδος αυτών...
Σας ερωτώ, άγιοι Αδελφοί: Είμεθα όντως και απολύτως κανονικοί; Έχομεν άσπιλον κανονικότητα; Απαντώ στεντορείως: ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ! Είμεθα και ημείς αντικανονικοί, πρώτον, διότι όλοι φέρομεν εν εαυτοίς προπατορικόν αμάρτημα αντικανονικότητος, ως προελθόντες, αμέσως ή εμμέσως, εκ της Ιεραρχίας, την οποία εδημιούργησεν η αντικανονική πενταμελής Αριστίνδην Σύνοδος του 1922, η οποία ανέδειξεν Αρχιεπίσκοπον τον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, και μάλιστα διά τριών μόνο ψήφων... δεύτερον, διότι εις την παρούσαν Σύνοδον παρακάθηνται Ιεράρχαι, εκλεγέντες υπό της Αριστίνδην Συνόδου του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού... τρίτον, διότι οι ημίσεις περίπου εκ των Συνέδρων της παρούσης Συνόδου είναι συναυτουργοί των μετά το 1967 γενομένων... τέταρτον, διότι το σύνολον των μελών της παρούσης Συνόδου, ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειονότης, έλαβον χειροτονίαν Διακόνου ή Πρεσβυτέρου ή και αμφοτέρας εις ηλικίαν κατωτέραν της υπό των ιερών Κανόνων οριζομένης...
Επαναλαμβάνω τους λόγους των τηλεγραφημάτων μου: "Εν τη Εκκλησία της Ελλάδος ουδείς Ιεράρχης ευρεθήσεται καθαρός από ρύπου αντικανονικότητος" και "Εάν αντικανονικότητος παρατηρήσεις εν ημίν, Κύριε, Κύριε, τίς υποστήσεται..."; Προσφυέστατα εγράφη προχθές εις ημερησίαν εφημερίδα των Αθηνών, ότι αν θέλη η Πολιτεία να εύρη Επισκόπους ανεπιλήπτου κανονικότητος, ίνα αυτοί αναδείξουν τον νέον Αρχιεπίσκοπον, μία λύσιν έχει: Να ζητήσει παρά του Θεού όπως στείλει και πάλιν εις την γην τους 12 Αποστόλους!"
