ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΟΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (Α΄ ΜΕΡΟΣ - 2ο ΒΙΝΤΕΟ)

ΠΑΤΗΣΤΕ ΔΙΠΛΟ ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

2ο ΒΙΝΤΕΟ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΟΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (Α΄ ΜΕΡΟΣ - 1ο ΒΙΝΤΕΟ) 

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΟΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ  (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΟΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (Α΄ ΜΕΡΟΣ - 1ο ΒΙΝΤΕΟ)

ΠΑΤΗΣΤΕ ΔΙΠΛΟ ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

1ο ΒΙΝΤΕΟ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΟΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ  (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΟΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

ΠΑΤΗΣΤΕ ΔΙΠΛΟ ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΚΑ΄ ΜΕΡΟΣ)

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': Επειδή ο π. Παΐσιος αναφέρεται και στο ιστολόγιό μας, υπενθυμίζουμε ότι δεν είμαστε εναντίον του. Μάλλον το αντίθετο. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να εκφράσουμε την άποψή μας. Δια να μην προτρέχουμε, όταν ολοκληρωθεί η σειρά των άρθρων που παρουσιάζει, θα απαντήσουμε επί των κυριοτέρων σημείων που αφορούν τους Παλ/τες και τις Παρατάξεις αυτών. Προτείνουμε και στον ίδιο (όπως και σε άλλους), να μην βιάζεται να βγάζει συμπεράσματα και πόσο μάλλον συμπεράσματα τύπου: «ο δαίμονας σας βάζει να τρίζετε τα δόντια....» κ.λπ.

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Σημειώσαμε ήδη, ότι εκείνο που διαφοροποιεί το Πάτριο Εορτολόγιο από το Νέο στην Ελλάδα, πρωτίστως, είναι ο Οικουμενισμός. Στο παλαιό ημερολόγιο δεν υπάρχει Οικουμενισμός. Στο πάτριο Εορτολογίο όμως άλλων “Ορθόδοξων” Τοπικών Εκκλησιών, σαφώς ενυπάρχει ο Οικουμενισμός, όμως από Εκκλησία σε Εκκλησία σε διορθόδοξο επίπεδο υπάρχουν οπωσδήποτε, διαφοροποιήσεις τις οποίες θα πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας. Στην III ενότητα του 12 Κεφαλαίου επισημάναμε ότι “το δεύτερο σημαντικό βήμα που αποτέλεσε την λοίμωξη του εκκλησιαστικού οργανισμού ήταν η ίδρυση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών το 1948 και η κατ' αρχάς άμεση συμμετοχή τριών τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών:

• του Οικουμενικού πατριαρχείου,
• της Εκκλησίας της Ελλάδος
• και της Εκκλησίας της Κύπρου.

Αργότερα, βέβαια, ακολούθησαν και οι άλλες τοπικές Εκκλησίες, απ' τις οποίες, αν και εκ των υστέρων κάποιες έφυγαν, ωστόσο πρόλαβαν και μολύνθηκαν όλες! Ο μολυσμός εξελίχθηκε σε λοίμωξη σε όλες όσες συμμετέχουν μέχρι σήμερα. Η Εκκλησία της Βουλγαρίας και η Εκκλησία της Γεωργίας βρίσκονται σε πλεονεκτικότερη θέση δεδομένου ότι:

1. Έφυγαν από Π.Σ.Ε &
2. Δεν συμμετείχαν στο Κολυμβάρι

Ενώ η Εκκλησία της Ρωσσίας και το πρεσβυγενές Πατριαρχείο της Αντιοχείας, αν και δεν συμμετείχαν στην Σύνοδο του Κολυμβαρίου, ωστόσο συμμετείχαν μέχρι τώρα στο Π.Σ.Ε. Δεν γνωρίζουμε όμως, αν συνεχίσουν να λαμβάνουν μέρος σε αυτό λόγω Ουκρανικού ζητήματος αφού έχουν διαφοροποιηθεί. Πάντως, αν δεν διακόψουν για δογματικούς λόγους, εξ απόψεως Ορθοδοξίας, την σχέση τους όχι μόνο με το Π.Σ.Ε. αλλά και τις διπλωματικές τους σχέσεις με το Βατικανό, καθώς και την έμμεση κοινωνία τους με το Φανάρι δεν είναι τακτοποιημένοι κανονικά.

Ερχόμαστε, τώρα, στο Παλαιό ημερολόγιο, συγκεκριμένα στις παρατάξεις του Πατρίου. Αυτές, αν και είναι απαλλαγμένες από τον Οικουμενισμό τούτο δεν σημαίνει ότι όλα είναι σ' αυτές τακτοποιημένα και κανονικά. Κατ' αρχήν υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα στην θεώρηση των ακύρων μυστηρίων για το νέο ημερολόγιο. Δεν είναι μόνο οι Ματθαιϊκοί στους οποίους διαπιστώνεται αυτή η πλανεμένη θέση αλλά και σε άλλες παρατάξεις, ευτυχώς, όχι σε όλες. Πάντως, στην μεγάλη παράταξη των Γ.Ο.Χ. επειδή ο ίδιος και πνευματικά μου παιδιά μιλήσαμε με ορισμένους κληρικούς τους διαπιστώσαμε ότι υπάρχει θέμα περί του τρόπου κοινωνίας μας με αυτούς και συνεπώς δεν δέχονται ως έγκυρο το Χρίσμα και την Ιεροσύνη μας, διαφορετικά γιατί θέλουν να μας χρίσουν και να μας χειροθετήσουν, μάλιστα, ήδη αποτειχισμένους από την περίοδο της Συνόδου του Κολυμβαρίου και ενώ εορτολογικώς ακολουθούμε το Πάτριο. Συνεννοήσεις με τους επισκόπους που προέρχονται εκ των ενισταμένων με προσχώρηση στην Σύνοδο του Αρχιεπισκόπου Καλλινίκου δεν μας εξέφρασαν μολονότι μας έγιναν τέτοιες προτάσεις, γι' αυτό και δεν προσχωρήσαμε ακόμη πουθενά. Αν η μεγάλη παράταξη των Γ.Ο.Χ διαφοροποιείται ως προς τον τρόπο εισδοχής κληρικών και λαϊκών εκ του νέου ας το αποφασίσει συνοδικά και ας κοινοποιήσει σχετική εγκύκλιο, ώστε να το γνωρίζουμε και να ισχύει για όλους χωρίς μυστικές συνεννοήσεις. Άλλωστε, σε αυτή την φάση ζητούμε συνολική λύση και, αν είναι δυνατόν μια συνεργασία των αποτειχισμένων με τους παλαιοημερολογίτες, όμως έξω από τις παρατάξεις. Περιμένουμε να δούμε:

1. πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση εκκλησιαστικά για να δράσουμε από κοινού και συντονισμένα και κυρίως
2. να δούμε τις προθέσεις των Γ.Ο.Χ κααθώς επίσης,
3. πως θεωρούν ότι πρέπει να κινηθούμε η ομάδα των αποτειχισμένων της Θεσσαλονίκης, με την οποία θέλουμε να συνεργασθούμε, αν βρούμε κοινή βάση σε ζητήματα και την ίδια προοπτική στην αποτείχιση και σαφείς θέσεις.
   Περιμένουμε να δούμε, λοιπόν, τί θα γίνει και με τις άλλες ομάδες. Αν, όμως δεν γίνει κάτι, κατά την γνώμη μας αξιόλογο, με συνολική προοπτική και σε εύλογο χρόνο τότε είτε θα στραφούμε άμεσα στους Ρώσσους της Διασποράς είτε να ενωθούμε με τους Γ.Ο.Χ. Αυτό θα γίνει έξω από τις παρατάξεις ή ακόμη, και αν συνδεθούμε με κάποιες ή κάποια στην χειρότερη των περιπτώσεων, όχι στην βάση της κοινής αντι-οικουμενιστικής πορείας χωρίς τον περιχαρακωμένο παραταξιακό χαρακτήρα και δεν μπορέσουμε να σχηματίσουμε τελικά Ιεραρχία και να συγκροτήσουμε Πανορθόδοξη Σύνοδο σε συνεργασία και με άλλες Εκκλησίες των Γ.Ο.Χ και όχι μόνο,τότε επισημαίνω ότι θα κινηθούμε αυτοβούλως ή μαζί με όποιους θελήσουν να μας ακολουθήσουν. Πάντως, δύο πράγματα θα πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους οι Οικουμενιστές:

1. Το ένα είναι ότι δεν υπάρχει για εμάς επιστροφή χωρίς αποκατάσταση της Ορθοδοξίας και πισωγύρισμα από το Πάτριο με την εξάλειψη και των δύο σχισμάτων μεταξύ νέου και παλαιού καθώς και αυτό του Ουκρανικού.
2. Να είναι σίγουροι, επίσης, ότι με κάποιο τρόπο θα οργανώσουμε Ιεραρχία που θα καταδικάσει τους Οικουμενιστές.

Επίσης και στο Πάτριο θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι:

1. Δεν θέλουμε να μπούμε σε καμιά παράταξη, διότι θέλουμε συνολική κοινωνία με όλους τους παλαιοημερολογίτες και γι αυτό δεν πρέπει όχι μόνο να μας κατακρίνουν αλλά και να χαίρονται.
2. Ότι θα πρέπει να τοποθετηθούν συνοδικά και με εγκύκλιο που θα αφορά όλους τους αποτειχισμένους.
3. Σε περίπτωση που δεν θα συμβεί αυτό, τουλάχιστον, τους παρακαλούμε να μας αφήσουν να κινηθούμε ανεξαρτήτως χωρίς να ανακατέψουμε τον χώρο τους.
4. Θα μας λυπούσε πάρα πολύ η περίπτωση να αναγκασθούμε να προσφύγουμε αλλού για χειροτονίες. Επειδή όμως έχουμε εμπιστοσύνη και σε εκτός παρατάξεων επισκόπους στο εξωτερικό όπως στους Ρώσσους της Διασποράς ή τον Μητροπολίτη Αρτέμιο στην Σερβία υπάρχει τρόπος να κινηθούμε και διαφορετικά αν δεν θέλουν την συνεργασία μας. Είναι αυτονόητο ότι εφόσον ενωνόμαστε νέο και παλαιό στην βάση του πατρίου εορτολογίου, αναγνωρίζοντας Χάρι και έγκυρα Μυστήρια και τους επισκόπους σας για τους οποίους ζητούμε επισήμως αποκατάσταση μην το τραβάτε περισσότερο. Εννοείται ότι θα πνεύσει ένας άλλος άνεμος στο παλαιό, όπως και ο Κύριος το δήλωσε: “οὐδὲ βάλλουσιν οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς παλαιούς· εἰ δὲ μήγε, ῥήγνυνται οἱ ἀσκοί, καὶ ὁ οἶνος ἐκχεῖται καὶ οἱ ἀσκοὶ ἀπολλοῦνται· ἀλλὰ οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς βάλλουσι καινούς, καὶ ἀμφότεροι συντηροῦνται” (ΜΘ.9,17). Βλέπετε δεν κινούμαστε κρυφίως και πονηρά να μπούμε στην παράταξη και έπειτα, αφού χειροτονηθούμε να σηκώσουμε επανάσταση, αλλά ομιλούμε καθαρά, ανοιχτά και με σαφήνεια! Αυτοί που θέλουν να μας κατηγορούν ας μας πουν, πώς προέκυψαν τόσες παρατάξεις στο Πάτριο, διότι άλλα έλεγαν στην αρχή και άλλα έκαναν τελικά. Δεν είναι λοιπόν πιο τίμιο να δηλώνουμε τις προθέσεις μας και τι ακριβώς ζητούμε από την αρχή;
   Μήπως, λοιπόν, είναι ώρα αλλά και το συμφέρον της Εκκλησίας και, βέβαια, όλων των αποτειχισμένων παλαιού και νέου που ταλαιπωρούμαστε να αναζητήσουμε τρόπους συνεργασίας προς αποκατάσταση της Ορθοδοξίας για να βρούμε τον δρόμο μας; Άλλωστε, η μη αναγνώριση των Ορθόδοξων αποτειχισμένων εκ του νέου θα μπορούσε να διαγνωσθεί και ως σοβαρό αυτοάνοσο νόσημα. Έγινε ήδη λόγος για τον συσχετισμό άμυνας του ανοσοποιητικού και την άμυνα της Εκκλησίας απέναντι στην αίρεση σε θεσμικό και προσωπικό επίπεδο και παρουσιάσαμε τις πρώτες δύο γραμμές άμυνας. Τώρα ερχόμαστε να δούμε τί συμβαίνει στην τρίτη γραμμή που εκεί η άμυνα είναι πλέον εξειδικευμένη για να δούμε τους συσχετισμούς, γενικά τα καλά που έχει αλλά και τα αρνητικά που έχει ορισμένες φορές, διότι ενίοτε λειτουργεί εχθρικά ο οργανισμός με το ανοσοποιητικό για το ίδιο του το σώμα. Η περίπτωση είναι χαρακτηριστική για τις παρατάξεις του Πατρίου που δεν αναγνωρίζουν ως Ορθοδόξους όσους ξεκίνησαν να αγωνίζονται από το ημερολόγιο.
   Το προσαρμοστικό ανοσοποιητικό = 3η γραμμή άμυνας

Σε αυτή τη γραμμή άμυνας ανήκουν οι μηχανισμοί που είναι εξειδικευμένοι για κάθε διαφορετική πιθανή απειλή. Αυτή η άμυνα ενεργοποιείται όταν οι μη ειδικοί μηχανισμοί δεν είναι αρκετά αποτελεσματικοί, να κατατροπώσουν τον εχθρό.

Τα στρατεύματα αυτής της κατηγορίας είναι δύο ειδών: 

Κύτταρα που επιτίθενται στον εχθρό. Κύτταρα που παράγουν ειδικές πρωτεΐνες, τα αντισώματα. Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει οποιαδήποτε ξένη προς αυτόν ουσία και να αντιδρά παράγοντας εξειδικευμένα κύτταρα και κυτταρικά προϊόντα (π.χ. αντισώματα), ώστε να την εξουδετερώσει. Η ικανότητα αυτή του οργανισμού ονομάζεται ανοσία. Η ξένη ουσία που προκαλεί την ανοσοβιολογική απόκριση ονομάζεται αντιγόνο. 
Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά τι είναι τα αντισώματα. Τα αντισώματα διαδραματίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην άμυνα του οργανισμού. Μπορούν και αναγνωρίζουν με μεγάλη ειδικότητα στοιχεία «ξένα» στον οργανισμό μας, με σκοπό να τα απομακρύνουν/καταστρέψουν ή λειτουργώντας ως σήμα αναγνώρισης των παθογόνων από άλλα στοιχεία του ανοσοποιητικού. Τα αντισώματα αναγνωρίζουν τα «ξένα» στοιχεία με το να προσδένονται σε αυτά σαν δυο κομμάτια παζλ που ενώνονται ειδικά μεταξύ τους. Ως αντιγόνο μπορεί να δράσει ένας ολόκληρος μικροοργανισμός (π.χ. ιός, βακτήριο κ.ά.), ένα τμήμα αυτού ή τοξικές ουσίες που παράγονται απ' αυτόν. Επίσης ως αντιγόνα μπορούν να δράσουν η γύρη, διάφορες φαρμακευτικές ουσίες, συστατικά τροφών, κύτταρα ή ορός από άλλα άτομα ή ζώα κ.ά. Οι μηχανισμοί ειδικής άμυνας διαθέτουν δύο χαρακτηριστικά που τους κάνουν να ξεχωρίζουν από τους μηχανισμούς μη ειδικής άμυνας. Αυτά είναι:
α. η εξειδίκευση, που σημαίνει ότι τα προϊόντα της ανοσοβιολογικής απόκρισης θα δράσουν μόνο εναντίον της ουσίας που προκάλεσε την παραγωγή τους, και
β. η μνήμη, που είναι η ικανότητα του οργανισμού να «θυμάται» τα αντιγόνα με τα οποία έχει έλθει σε επαφή, έτσι ώστε μετά από μια πιθανή δεύτερη έκθεσή του σ' αυτά να αντιδρά γρηγορότερα.
Το ανοσοβιολογικό σύστημα αποτελείται από τα πρωτογενή λεμφικά όργανα, που είναι ο μυελός των οστών και ο θύμος αδένας, και από τα δευτερογενή λεμφικά όργανα, που είναι οι λεμφαδένες, ο σπλήνας, οι αμυγδαλές και ο λεμφικός ιστός κατά μήκος του γαστρεντερικού σωλήνα.Τα κύτταρα που απαρτίζουν το ανοσοβιολογικό σύστημα είναι κυρίως τα λεμφοκύτταρα, τα οποία ανήκουν στα λευκά αιμοσφαίρια. Τα λεμφοκύτταρα είναι κύτταρα μικρά, στρογγυλά, με σφαιρικό πυρήνα. Διακρίνονται σε δύο κύριες κατηγορίες, τα Τ-λεμφοκύτταρα και τα Β-λεμφοκύτταρα.

Τα τελευταία χρόνια, πολύς λόγος γίνεται για την έξαρση εμφάνισης των αυτοάνοσων νοσημάτων, με τον Παγκόσμιο οργανισμό υγείας να καταγραφεί περισσότερα από 80 σε αριθμό. Μάλιστα, επηρεάζουν την υγεία περισσότερων ανθρώπων απ’ ό,τι επηρεάζουν τα καρδιακά νοσήματα μαζί με τον καρκίνο, δεδομένο που αποδεικνύει την επιτακτική κατανόηση-αντιμετώπισή τους. Το προφανές και λογικό ερώτημα που προκύπτει, αφορά στον ρόλο του ανοσοποιητικού συστήματος σε μία τέτοια ενδεχόμενη παθολογική συνθήκη. Το σύστημα αυτό, αποτελεί ένα πολυδύναμο και συνάμα πολύπλοκο δίκτυο, με πρωταρχικό προστατευτικό ρόλο να αντιδρά σε λοιμογόνους παράγοντες. Ο ρόλος αυτός επιτελείται δεδομένου ότι βασίζεται σε μηχανισμό αναγνώρισης μεταξύ των φυσιολογικών και των εξωτερικών στοιχείων από τα εξειδικευμένα Τ-λεμφοκύτταρα. Μετά την αναγνώριση, ένας άλλος τύπος, Β-λεμφοκυττάρων, εκκρίνει αντισώματα, που επιτίθενται στον εξωγενή παράγοντα.  

Η ανοχή που επιδεικνύει φυσιολογικά ο οργανισμός έναντι όμοιων με αυτόν στοιχείων οφείλεται στη διαδικασία επιλογής που λαμβάνει χώρα στο θύμο αδένα και σκοπό έχει να διαχωρίσει και να εξαλείψει τα αυτοδραστικά Β και Τ-λεμφοκύτταρα. Ένα τεράστιο ρεπερτόριο λεμφοκυττάρων επιβιώνει από αυτήν την διαδικασία, με σκοπό να αντιμετωπίσει δυνητικά κάθε είδους μικρόβιο που υπάρχει ή που θα υπάρξει στη φύση και θα έρθει ενδεχομένως κάποια στιγμή σε επαφή με τον οργανισμό. Η κατάργηση του ελέγχου στην παραγωγή και την ενεργοποίηση των αυτοδραστικών αυτών λεμφοκυττάρων προκαλεί την ανοσολογική απόκριση έναντι ιδίων στοιχείων, δηλαδή την εκδήλωση της «αυτοανοσίας».  Οι αιτίες που ευθύνονται για την ομολογουμένως αυτοκαταστροφική τάση αυτή του οργανισμού δεν έχουν αποσαφηνιστεί πλήρως, και ποικίλλουν ανάλογα με τον ασθενή ή το νόσημα. Κοινό σημείο όλων των νοσημάτων, αποτελεί η εμφάνιση βιοχημικής/ορμονικής ανισορροπίας σε συνδυασμό με την καταστολή της ανοσολογικής απόκρισης του οργανισμού. Επιστημονικές ομάδες ανά τον κόσμο, μέσω της συνεχούς έρευνας και συνεργασίας, προσπαθούν να «αποκρυπτογραφήσουν» τον κώδικα εμφάνισης των αυτοάνοσων νοσημάτων, που όμως αποτελεί δύσκολο έργο.  Είναι γεγονός πως καθορισμένη θεραπεία δεν καταπολεμά τα αυτοάνοσα, εξαιτίας της μη εξολοκλήρου κατανόησης των παθολογικών μηχανισμών αλλά και των αιτιών.  

Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ για τον συσχετισμό όπως στα δύο τελευταία δημοσιεύματα είναι ότι μεταβάλεται ο ρόλος που βασίζεται στον μηχανισμό αναγνώρισης μεταξύ των φυσιολογικών και των εξωτερικών στοιχείων από τα εξειδικευμένα Τ-λεμφοκύτταρα και μετά την αναγνώριση, ένας άλλος τύπος, Β-λεμφοκυττάρων, εκκρίνει αντισώματα, που επιτίθενται στον εξωγενή παράγοντα.  Επί παραδείγματι, τα κληρονομούμενα γονίδια μπορούν να καθορίσουν την λειτουργικότητα των αυτών καθ’αυτών  Τ-κυττάρων είτε των υποδοχέων τους. Έτσι, παρεμποδίζεται η κυτταρική επικοινωνία, προκαλώντας ενεργοποίηση λανθασμένων μηχανισμών  αυτοανοσίας. Αυτό ακριβώς γίνεται με ορισμένες παρατάξεις του Πατρίου. Και σας το γράφουμε με έμφαση: “Πατέρες και αδελφοί μήπως από την πολύ αγωνιστηκότητα χάσατε τον αυθεντικό μηχανισμό αναγνώρισης ακόμη και των Ορθοδόξων και μας επιτίθεσθε ως εξωγενή, μη ορθόδοξα στοιχεία;” Τί άλλο θα πρέπει δηλαδή να κάνουμε για δώσουμε διαπιστευτήρια Ορθοδοξίας; Μοναστήρια χάσαμε , οικονομικές απολαβές στερηθήκαμε, διωγμό έχουμε, δεν έχουμε που την κεφαλήν κλίναι, τί άλλο πρέπει να υποστούμε; Μήπως κάτι δεν πάει καλά με ορισμένους από εσάς; Και εδώ πλέον θα απαντήσω στην ένσταση του Ιστολογίου "Εν τούτω Νίκα" στον στόχο να ενωθούμε με όλους τους παλαιοημερολογίτες. Γνωρίζουμε στα αλήθεια ότι υπάρχουν προβλήματα αλλά και σκάνδαλα στο Πάτριο όπως και στο νέο. Όμως το να υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις δεν επιτρέπει να το γενικεύουμε και για κάθε παράταξη και για όλα τα πρόσωπα κάθε παράταξης, όταν, μάλιστα, μάλλον θεωρείται αυτό ως υπόθεση, ότι έτσι είναι επειδή είναι μικρή συγκεκριμένη ομάδα. Ενώ δεν έχετε στοιχεία,  διότι δεν υπάρχουν για εκείνη την παράταξη που κατηγορείτε. Αποδείξτε όσα ισχυρίζεστε!!! Μην κατηγορείτε αόριστα και αφηρημένα αφήνοντας υπονοούμενα, όταν δεν έχετε να προτάξετε συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία. Σας πληροφορώ ότι πλανάστε, διότι έχουμε περί αυτού γνώση για ορισμένα πράγματα. Εκτός, αν σας ενοχλεί η αγιότητα των ανθρώπων και ο δαίμονας σας βάζει να τρίζετε τα δόντια σας μαζί τους -που στο κάτω κάτω- δεν τους γνωρίζετε και προσωπικά. Όσοι πάλι τους γνωρίσατε σε κάποια φάση δεν μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι επειδή μπορεί ένας ιερωμένος να διαβάζει φωναχτά τους εξορκισμούς με ύφος μαχητού να είναι πλανεμένος, αυτά δεν σοβαρές κατηγορίες. Συνέλθετε! Τώρα, σχετικά με το αν βαδίζω προσωπικά σε ατραπούς που δεν θα βγάλουν πουθενά -συγχωρέστε με- δεν το γνωρίζω. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι ο Κύριος μας άφησε παράγγεμα: “Εἰσέλθατε διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι’ αὐτῆς· τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!”(ΜΘ.7,13-14). Επομένως, βαδίζοντας επικίνδυνους ατραπούς ενεργώ σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου που επίσης είπε: “ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν” (ΜΘ.11,29).  Σχετικά με αυτό που μου προσάπτεται, επειδή θέλουμε να ενωθούμε με όλες τις παρατάξεις, σας απαντώ ότι γνωρίζω πολύ καλά, πως αν ξεκινήσουμε με τις μεγάλες δεν θα βγάλουμε άκρη, διότι θα θέσουν βέτο , άλλωστε δεν μας αντιμετωπίζουν θετικά οι μεγάλες παρατάξεις. Προσωπικά είχα συνομιλία για τρόπο εισδοχής! Τι να λέμε τώρα για αυτά; Λοιπόν, για να το κλείνουμε το θέμα, δεν είστε υποχρεωμένοι όσοι δεν θέλετε να έχετε κοινωνία μαζί μας. Δεν αναγκάζουμε κανέναν. Όμως είμαστε και εμείς ελεύθεροι να αξιολογήσουμε τις καταστάσεις και να αναζητήσουμε λύσεις!

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (Κ΄ ΜΕΡΟΣ)

Έλληνες και Τούρκοι.

Γράφει ο Φώτης Κόντογλου

Τον καιρό που φανερωθήκανε οι Τούρκοι στη Μικρά Ασία ήτανε μια μικρή φυλή. Για να πληθύνουνε πιάσανε και αλλαξοπιστούσανε τους ντόπιους, που οι περισσότεροι ήτανε Έλληνες. Μ’ αυτόν τον διαβολικό τρόπο, που λένε πως τον σοφίστηκε ένα ιμάμης, γινήκανε ένα μεγάλο έθνος.

Αλλά αυτός ο τεχνητός τρόπος για να πληθαίνουνε έπαψε κάποτε και πιάσανε πάλι να λιγοστεύουνε. Ο Γερμανός καθηγητής Krumbacher γράφει πως όσον καιρό η Τουρκία θρεφότανε από τους λαούς που είχε σκλαβώσει κι από τα πλούτη που ήτανε μαζεμένα επί αιώνες, μεγάλωνε και δυνάμωνε, ως που έγινε ο φόβος της Ευρώπης.

Αλλά σαν περάσανε πια εκείνα τα ευτυχισμένα χρόνια άρχισε να πίνει το δικό της αίμα, που δεν μπαίνει στη θέση του με τίποτα.
Μ’ όλο που είχανε χαρέμια με πολλές γυναίκες και μ’ όλο που ήταν αφέντες σ’ αυτή τη χώρα, ολοένα κατρακυλούσανε, αντί να πάνε μπροστά, Σ’ αυτό συνέργησε πολύ η αδιάκοπη και πολύχρονη στρατολογία, μα περισσότερο η παρά φύση ασωτεία κι ο εκφυλισμός ήταν η αιτία που αραίωνε ολοένα ο τούρκικος πληθυσμός, βάλε και την κακή διοίκηση, μ’ όλο που την ίδια διοίκηση είχανε και οι Έλληνες ραγιάδες και μάλιστα πολύ χειρότερη.

Ο Έλληνας αντέχει πολύ περισσότερο από τον Τούρκο, γιατί έχει περισσότερη ζωή μέσα του κι η εξυπνάδα του τον δυναμώνει, το πνεύμα του τον στερεώνει, η εργατικότητά του κάνει τη ζωή του πιο ευχάριστη κι αυτόν ανοιχτόκαρδο και αισιόδοξο.

Ενώ ο Τούρκος έχει πολλά καλά, είναι καλοκάγαθος, απλοϊκός και φιλόξενος, σαν δεν τον έχει πιάσει ο φανατισμός, που τον κάνει από πρόβατο θεριό, αλλά είναι βαρύς και αδιάφορος, δεν αγαπά τη δουλειά, δεν έχει το κέφι που έχει ο Έλληνας, κι αυτή η φυσική νωθρότητά του χειροτερεύει από την πίστη που έχει στο «κισμέτ», στο γραφτό κι έτσι κι η λίγη δραστηριότητά του χάνεται ολότελα.

Οι Τούρκοι δεν αγαπούνε τη θάλασσα, τη θαλασσινή ζωή και το εμπόριο, γι αυτό φεύγουνε από τη ακροθαλασσιά και τραβάνε παραμέσα στη στεριά.

Ενώ οι Έλληνες κατοικούσανε οι περισσότεροι κοντά στη θάλασσα και κάνανε το εμπόριο με τα καράβια, πηγαίνοντας μέχρι το Μισίρι, τη Ρουμανία, τη Ρουσία, το Τριέστι και τη Μαρσίλια. Κοντά στο εμπόριο οι Έλληνες είχανε στα χέρια τους όλες τις τέχνες και κάθε επιχείρηση.

Μετά το 1800 ο τούρκικος πληθυσμός της Μικράς Ασίας αραίωσε πολύ κι η κυβέρνηση για να τον δυναμώσει έφερε στην Ανατολή πολλούς Τούρκους από τις χώρες που είχανε λευτερωθεί, όπως από την Παλιά Ελλάδα, από τη Μποσνία, από τη Αυστρία, από τη Βουλγαρία καθώς και πολλούς Τσερκέζους από τη Ρωσία, ως τα 1900.

Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι μουατζίρηδες. Αλλά και πάλι δε μπορέσανε οι μετανάστες να δυναμώσουνε τον τούρκικο πληθυσμό. Μάλιστα φέρανε στην Ανατολή μεγάλη αναστάτωση. Τελευταία πήγανε στη Μικρά Ασία κι οι πρόσφυγες από τα ελληνικά νησιά και από την Κρήτη κι έτσι οι δυσκολίες πληθύνανε, μ’ όλη την απέραντη γή που έχουνε οι Τούρκοι στη εξουσία τους.

Πολλοί ευρωπαίοι επιστήμονες, δημοσιογράφοι και άλλοι που ταξιδέψανε στην Ανατολή κατά τα τελευταία χρόνια, προ πάντων πριν από τα 1900, έχουνε γράψει γι αυτή την κατάσταση της Μικράς Ασίας και μάλιστα θαυμάσανε, πως μπορέσανε οι Έλληνες να μην εξοντωθούνε ύστερ’ από τόσα που πάθανε επί αιώνες.

Ανάμεσα σ’ αυτούς ήτανε ο σπουδαίος Γάλλος Γεωγράφος Reclus, o Quinet, που γράφει πως οι Έλληνες φαίνουνται καθαρά πως είναι απόγονοι των Αρχαίων, ο Αυστριακός Αρχαιολόγος Benndorf, ο Duetemple, ο Perrot, ο Henri Mathieu, ο Γερμανός Βυζαντινολόγος Gelzer, o Γερμανός Philippson, που ήταν ένας από τους πιο ενθουσιώδεις, ο Rath, ο Αρχαιολόγος Humann, ο Deschamps, ο Schwinitz και πολλοί άλλοι. Ο Εγγλέζος Ramsay, που ταξίδευε στη Μικρά Ασία δώδεκα ολάκερα χρόνια γράφει:

«Στα τούρκικα χωριά οι γυναίκες, απ’ όσα είδα κι άκουσα, είναι πιο αδύνατες και στο σώμα και στο πνεύμα, γιατί στην παιδική ηλικία τους ζήσανε άσχημα. Οι Ελληνίδες όμως μου κάμανε μεγάλη εντύπωση, γιατί είναι πιο καλές και ηθικές κι από τους άντρες τους, καλοκανωμένες κι έξυπνες. Από τούτη τη διαφορά πρέπει κανένας να κρίνει το μέλλον για τις δυο φυλές. Οι Ελληνίδες είναι η πλούσια γη που θα ξεπεταχτούνε οι μέλλουσες γενεές με δύναμη.
Ενώ οι Τουρκάλες όπως είναι ελαττωματικές κι εξαντλημένες θα γεννήσουνε παιδιά φτωχά και στο σώμα και στο πνεύμα. Αυτή είναι η αιτία που εκφυλίζεται ολοένα ο τουρκικός λαός»

Και παρακάτω λέγει: «Ο καμηλαρτζής (ο καμηλάτης) είναι πάντα Τούρκος ή Τουρκομάνος. Αλλά αυτός που έχει δικές του τις καμήλες και τα εμπορεύματα είναι χριστιανός».
Τα πιο σπουδαία κέντρα του Μικρασιατικού πολιτισμού ήτανε οι παρακάτω Πολιτείες:

Η Σμύρνη, το πιο εμπορικό λιμάνι της Ανατολής, το Αϊβαλί (Κυδωνίες), το πιο ελληνικό μέρος της Μικράς Ασίας, τα Βουρλά, το Αϊδίνι με τα μεγάλα παζάρια, η Μαγνησία, μέσα σ έναν μεγάλο κάμπο, η Πέργαμος, η παλιά και η νέα Φώκαια, πολιτείες ελληνικότατες, το Αδραμύτι, πολιτεία πολύ αρχαία, η Προύσα, η ξακουστή πολιτεία, πρώτη πρωτεύουσα των Τούρκων και πολλές άλλες.

Το άσπρο χαρτί που μου απομένει είναι πολύ λίγο για να γράψω όλες τις ελληνικές πολιτείες της Μικράς Ασίας ή τουλάχιστον όσες είχανε ζωντανούς Έλληνες, όπως ήτανε τα Σώκια, ο Τσεσμές, τα Αλάτσατα, το Φρένελι, τα Μοσκονήσια, το Κέμερι, τα Μουντανιά, η Κίος, το Μιχαλίτσι, η Αρτάκη, η Πάνορμος, ο Μαρμαράς, το Εσκί Σεχίρ, η Κιουτάχεια, το Αξάρι, η Φιλαδέλφεια, ο Κασαμπάς, το Ναζλί, το Ντενιζλί, η Αττάλεια, η Μάκρη και πλήθος άλλες.

Και ποιός να μετρήσει και να ιστορήσει τις ελληνικές πολιτείες του Πόντου, αρχαιότατα κάστρα του Ελληνισμού, την Τραπεζούντα, την Κερασούντα, τη Σινώπη, τα Κοτύωρα ή τις πολιτείες της Καππαδοκίας, που στάθηκε η Αγία Τράπεζα της Ορθοδοξίας, την Καισάρεια, το Μουταλάσκι, τη Σινασό και τόσες άλλες;

Όλοι οι Έλληνες, σε κάθε χώρα, αγαπούνε τη θρησκεία τους. Οι Μικρασιάτες όμως την αγαπούνε ακόμη περισσότερο. Η Μικρά Ασία ήτανε Βυζάντιο. Οι εκκλησιές ήτανε ακαταμέτρητες. Κι όλοι, μικροί μεγάλοι, ακόμη κι οι γυναίκες ξέρανε να ψέλνουνε. Η παράδοση ήτανε ολοζώντανη μέσα στις καρδιές τους.

Κατά τα χρόνια της σκλαβιάς πλήθος Χριστιανοί μαρτυρήσανε κι αγιάσανε. Είναι γραμμένοι σε ένα βιβλίο λεγόμενο «Μέγα Μαρτυρολόγιο». Για τους Έλληνες η θρησκεία είναι τόσο σπουδαία όσο σε κανέναν άλλο λαό. Θρησκεία και Πατρίδα είναι μαζί.

Όσο είχε πίστη ο Έλληνας, οι διάφορες προπαγάνδες δεν κάνανε τίποτα.
Τώρα μονάχα, που μπήκε η απιστία σε πολλές ελληνικές ψυχές, κι ο υλισμός κι η καλοπέραση καταστρέψανε την πνευματική ευαισθησία του, τώρα οι διάφορες προπαγάνδες απλώσανε στο έθνος μας.
Σα χριστιανός ποθώ να βλέπω να ζούνε σαν αδέρφια όλοι οι άνθρωποι, να μην οχτρεύονται ο ένας τον άλλον.

Οι Έλληνες κι οι Τούρκοι ζήσανε αιώνες ο ένας κοντά στον άλλον. Αν δεν κάνω λάθος οι Έλληνες είναι πιο βολικοί για μια τέτοια ειρηνική ζωή. Δεν το λέγω επειδή είμαι Έλληνας, αλλά γιατί αυτή είναι η αλήθεια.

Ο φλογερός πατριωτισμός που έχουμε δεν εκφυλίζεται ποτέ σε σιχαμερό σωβινισμό. Κι ούτε οχτρεύονται οι Έλληνες τους ξένους, μάλιστα τους αγαπάνε τόσο, που το παρακάνουνε. Οι αιχμάλωτοι που πιάσανε στους πολέμους, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί, οι Τούρκοι, οι ίδιοι μαρτυρούνε πως ο Έλληνας είναι μεγαλόψυχος στους οχτρούς του, πως ξεχνά γρήγορα το κακό που του έκανε ο άλλος.

Οι Εβραίοι, που κακοπαθήσανε και μαρτυρήσανε σε άλλες χώρες, στην Ελλάδα ζήσανε και ζούνε σα να ‘ναι στον τόπο τους κι αυτό το λένε με ευγνωμοσύνη. Το ίδιο και οι Αρμένηδες. Και τούτο το φαινόμενο έχει μεγαλύτερη σημασία αν συλλογιστεί κανένας τα στενά σύνορά μας και τη φτώχεια μας, σε καιρό που άλλες χώρες, πλούσιες κι απέραντες, δε χωνεύουνε τον ξένο που πάτησε στο χώμα τους.

Σε καμιά χώρα ο ξένος, όποιος και να’ ναι, δε ζει με τόση ελευθερία και τόσο ευχάριστα όσο στην Ελλάδα – στη μικρή, στη φτωχή και στη χιλιοαδικημένη Ελλάδα.

Από το βιβλίο του «Η Πονεμένη Ρωμιοσύνη» (1963)

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (Κ΄ ΜΕΡΟΣ)

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ Π. ΠΑΪΣΙΟ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟ 2ο, 3ο ΚΑΙ 4ο ΣΚΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΔΙΟΤΙ ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΕ ΑΤΡΑΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΚΑΠΟΥ...... Η ''ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ'' ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΝΑΙΤΙΑ.... 

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΜΟΛΥΝΣΗΣ, ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΣΤΟΝ ΑΚΡΙΒΗ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Όπως στην ιατρική παθολογία διακρίνεται η μόλυνση από την λοίμωξη κατ' αναλογίαν διαπιστώνεται επίσης διαβάθμιση και στην εκκλησιολογική παθολογία. Μόλυνση σημαίνει παρουσία βλαπτικών μικροοργανικών, τοξικών παραγόντων, εκεί που φυσιολογικά δεν υπάρχουν χωρίς να προκαλούν φλεγμονή. Λοίμωξη όμως σημαίνει παρουσία μικροοργανισμών (μικρόβια, ιοί, παράσιτα μύκητες) εκεί που φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν αλλά άμεσα ή έμμεσα προκαλούν μέσω της τοξικότητάς τους την αντίδραση της φλεγμονής που συνοδεύεται και από την κλινική εικόνα της εκάστοτε λοίμωξης. Δηλαδή, εκείνο που διακρίνει το ένα από το άλλο είναι η αντίδραση της φλεγμονής, η οποία οπωσδήποτε επιβεβαιώνει ότι ο οργανισμός ακόμη αμύνεται, συνεπώς είναι ζωντανός. Ας δούμε τώρα τον συσχετισμό στον εκκλησιαστικό οργανισμό. Στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία του, υπάρχουν μέλη.

Για να προσδιορίσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια την παθολογία του εκκλησιαστικού οργανισμού θα προχωρήσουμε στη βάση της Φυσιολογίας για να δανειστούμε την ορολογία και τις διακρίσεις της, όπως έκαναν και οι άγιοι Πατέρες προκειμένου να διακρίνουν στην Θεολογία τις τρεις υποστάσεις από την ουσία ενώ στην Χριστολογία το πρόσωπο από τις δύο φύσεις και γι' αυτό χρησιμοποίησαν όρους της Φιλοσοφίας: φύσις, ουσία, πρώτη ουσία, δευτέρα ουσία, υπόστασις, πρόσωπο. Έτσι αξιοποιώντας εμείς την Ιατρική Φυσιολογία και την Παθολογία του σώματος όπου γίνεται διάκριση: μελών, οργάνων, ιστών, και κυττάρων θα διακρίνουμε επίσης στον εκκλησιαστικό οργανισμό τα πρόσωπα του εκκλησιαστικού οργανισμού και ανάλογα με το, αν συμμετέχουν στην εκκλησιαστική διοίκηση και είναι θεσμικά πρόσωπα ή απλοί πιστοί, αν είναι κληρικοί ή λαϊκοί ή μοναχοί, καθώς επίσης, και τα θεσμικά όργανα των διαφόρων Συνόδων και θα τα ταυτίσουμε ή θα τα συσχετίσουμε με τις δομικές και λειτουργικές αυτές δομές για να δείξουμε καλύτερα αυτό που συμβαίνει στην Εκκλησία όταν τα πρόσωπα αυτά θεσμικά και μη θεσμικά ή οι ίδιοι οι θεσμοί πέφτουν στην αίρεση, στο σχίσμα, την παρασυναγωγή και όποια άλλη μη θεμιτή και μη φυσιολογική εκκλησιολογική κατάσταση. Βλέπετε, ο Οικουμενισμός δεν είναι μια απλή αίρεσις αλλά όπως χαρακτηρίζεται Παναίρεσις και ξεκινά πρακτικά με σχίσμα, μεταλλάσσεται σε αίρεση, προχωρά ως παναίρεση, υποκρίνεται ως Ορθοδοξία στο Άγιον Όρος και στις μοναστικές κοινότητες, αλλάζει προσωπείο και γίνεται μεταξύ των άλλων χριστιανικών ομολογιών, κακοδόξων όμως, “ελλιπής Εκκλησία που χρειάζεται την δική τους συμπληρωματικότητα” ως να έπαυσε να υπάρχει η μοναδική Εκκλησία του Χριστού και είναι αναγκαία πλέον η επανίδρυσή της, σε διαθρησκειακές πάλι συναντήσεις μεταλλάσσεται σε θρησκεία που ενδιαφέρεται για τα πανανθρώπινα προβλήματα, στις Συναγωγές παρουσιάζεται ως ένας μοχλός άσκησης εξωτερικής πολιτικής του βαθέως κράτους των Αμερικανών, στην Ευρώπη παρουσιάζεται όπως ο εκκοσμικευμένος παπισμός που προωθεί την Νέα Τάξη πραγμάτων και δεν έχει τελειωμό αυτή η μεταλλακτικότητα, της οποίας την παθολογία για να προσδιορίσουμε χρειαζόμαστε όντως όλη την Ιατρική Παθολογία και την παθοφυσιολογία. Γι' αυτό οι θεολογικές διεργασίες μέχρι ενός χρονικού ορίου είναι μεν χρήσιμες αλλά πρέπει να οδηγούν σε καίριες επισημάνσεις με σαφείς και κοινά αποδεκτούς όρους από όλο το αντι-Οικουμενιστικό μέτωπο, ώστε να αρχίσουν πλέον και οι ενέργειες για συγκρότηση Συνόδου.

Η διαδικτυακή ενασχόληση με τον χαρακτήρα των εκκλησιαστικών ειδήσεων, πληροφόρησης, σχολιασμού και η εκτενής παρέθεση πατερικών χωρίων ως κατεβατά, αν και είναι χρήσιμη, ωστόσο δεν αρκεί. Αν, όντως, θέλουμε να προχωρήσουμε στην συνοδική καταδίκη του Οικουμενισμού χρειάζεται συστηματική ιστορική, θεολογική και εμπεριστατωμένη εκκλησιολογική ανάλυση, καίριες επισημάνσεις και καταγραφή με αρχή, μέση και συμπερασματικό τέλος, η οποία έκθεση τελικά θα οδηγήσει και θα αποτελέσει την πορεία των εργασιών Συνοδικής Διαγνώσεως και των Αποφάσεών της για την καταδίκη της αίρεσης και των πρωτεργατών της εν τη πράξει. Σε αυτό το πλαίσιο εκθέτουμε τον Εκκλησιολογικό Όρο των Διαλλαγών και όχι μόνο ως έκβαση της πορεία των εκκλησιαστικών πραγμάτων με ιστορικό-θεολογικό χαρακτήρα απλώς για να σχολιάζουμε. Θα αναρωτηθείτε ίσως εδώ: “Ακόμη δεν έχει γίνει σωστή αποτείχισις. Δεν υπάρχουν καν αποτειχισμένοι επίσκοποι στην Ελλαδική Εκκλησία. Και οι αποτειχισμένοι πιστοί είναι σκορπισμένοι σε παρατάξεις του παλαιού και του νέου, οι οποίες δεν θέλουν να ακούσουν ο ένας για τον άλλο. Και βγαίνει ο καθένας και αντί να στηρίξει τους αποτειχισμένους πατέρες προσπαθεί να τους αχρηστεύει επικοινωνιακά, εξυπηρετώντας σκοπιμότητες, μόνο και μόνο, για να υπερισχύσει η ομάδα του που τείνει να γίνει σέκτα, φτάνει ο ίδιος να είναι ο ηγέτης αυτής. Ενίοτε, και ορισμένοι λαϊκοί με τις όποιες αντιδράσεις τους που είναι αρεστές σε μεμονωμένους επισκόπους και εκφράζουν τον κύκλο τους ανέλαβαν αυτόκλητοι ρόλο να ποδηγετούν ολόκληρη παράταξη χωρίς να συνειδητοποιούν την ζημία που κάνουν στην Εκκλησία με αυτήν την θολούρα που ξεσηκώνουν, μάλιστα, την ώρα αυτή που οι αποτεισμένοι εκ του νέου ημερολογίου ψάχνουμε να βρούμε τι θα κάνουμε, όχι σε επίπεδο μόνο Συνοδικής καταδίκης αλλά και που θα έχουμε πλέον την αναφορά μας εκκλησιαστικά, με ποια δηλαδή εκκλησιαστική διοίκηση θα συνδεθούμε, όσοι διαπιστώνουμε ότι ο δρόμος αυτός εφόσον δεν καταδικασθεί ο Οικουμενισμός και δεν διευθετηθεί το Ουκρανικό ζήτημα είναι για εμάς δρόμος χωρίς επιστροφή! Διότι, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία στους αποτειχισμένους εκ του νέου ημερολογίου, αν δεν ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους οι επίσκοποι εκ του Πατρίου όσον αφορά τον τρόπο αποδοχής των πιστών λαϊκών και κληρικών των προερχομένων εκ του νέου και αντιμετωπίζονται οι αποτειχισμένοι ως πεπτωκότες υπάρχει μεγάλη δυσκολία σε εμάς να διακρίνουμε που βρίσκεται όχι μόνο το κανονικό αλλά και η σωστή νοοτροπία , ώστε και Αποστολική Διαδοχή να παραλάβουμε για να μην ξεκοπούμε από την Χάρι αλλά και να βρούμε μία υγιή κατάσταση εκκλησιαστικής ζωής εξ απόψεως νοοτροπίας. Ίσως, να θεωρείτε ότι δεν πρέπει να επηρεαζόμαστε από μεμονωμένες περιπτώσεις λαϊκών. Όμως αυτοί οι λαϊκοί καθώς γνωρίζουμε πως συνδέονται με συγκεκριμένες ομάδες είναι ο καθρέπτης του χώρου ορισμένων επισκόπων των Γ.Ο.Χ. Και δεν είναι μόνο ορισμένοι λαϊκοί με τέτοια φρονήματα αλλά οι περισσότεροι και αρκετοί κληρικοί εκ του Πατρίου με μια τέτοια νοοτροπία καθώς και επίσκοποι. Διαπιστώνεται λοιπόν, ότι δεν έχουν ξεκαθαριστεί ακόμη στο χώρο των παλαιοημερολογιτών κάποια πράγματα. Εμείς όμως βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, ήδη περιμέναμε 3 &1/2 χρόνους και δεν διαπιστώσαμε κάποια υπεύθυνη και σοβαρή κίνηση. και βέβαια δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο ούτε τί θα κάνουν οι Αντι-οικουμενιστές που δεν θέλουν στην πραγματικότητα να αποτειχιστούν ούτε τις σπασμωδικές σποραδικές αντιδράσεις μη αποτειχισμένων επισκόπων που το μόνο που κάνουν είναι να κωλυσιεργούν την εξέλιξη του αγώνα. Εσείς πιστεύετε ότι θα προβούν σε θαρραλέες ενέργειες; Συνεπώς, θα πρέπει να είμαστε περισσότερο ρεαλιστές και, οπωσδήποτε, οι αποτειχισμένοι χρειάζεται να σφυγμομετρήσουμε τις καταστάσεις ώστε να πάρουμε πλέον τις αποφάσεις μας για το τι είναι εφικτό. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο, αφού από την πλευρά της Εκκλησίας της Ελλάδος όχι μόνο δεν πρόκειται να γίνει κάποια κίνηση κατά του Οικουμενισμού αλλά συν τοις άλλοις κατέστησαν και ακοινώνητοι κοινωνώντας με τους σχισματικούς της Ουκρανίας. Τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά βλέποντας ότι οι θεωρητικά “καλοί επίσκοποι” δεν έδειξαν αποφασιστικότητα ούτε για το Κολυμβάρι ούτε και για το Ουκρανικό. Και με την δεδομένη στάση των “Αντι-Οικουμενιστών” που δεν πρόκειται να προχωρήσουν στην αποτείχιση, δεν πρόκειται ουσιαστικά να γίνει κάτι αξιόλογο, γι' αυτό κάθε άλλη καθυστέρηση μάλλον θα επιδεινώσει τα πράγματα διότι θα εκφυλισθεί μετά η αποτείχιση. Συνεπώς εμείς, αφού με αυτά τα δεδομένα δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στην εκκλησιαστική διοίκηση που είχαμε την αναφορά μας στο παρελθόν θα πρέπει στο εξής να κινηθούμε πολύ φωτισμένα! Οι μεμονωμένες θεωρητικές αντιδράσεις όπως αυτή του Πειραιώς Σεραφείμ δεν δίνουν ελπίδα, διότι δεν εφαρμόζει αυτά που επαγγέλλεται, γι' αυτό και δεν το έχουμε πλέον εμπιστοσύνη, εκτός, αν δούμε άμεσα και σταθερά να αλλάζει νοοτροπία. Επομένως, από την πλευρά του νέου ημερολογίου ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.

Ψάχνουμε, λοιπόν, να δούμε με ποιούς θα συνδεθούμε στο παλαιό σε μια δυναμική σχέσεων με προοπτική και όχι ένα στατικό παραταξιακό σχήμα που δεν θα οδηγήσει στην καταδίκη του Οικουμενισμού και στην διαιώνιση των διαφόρων ομάδων. Μας εκφράζει το παλαιό, διότι ακολουθεί το Πάτριο Εορτολόγιο και διότι δεν έκαμψε γόνυ τω Βάαλ του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, δεν μας εκφράζουν όμως αυτά τα περίεργα περί ακύρων μυστηρίων και η νοοτροπία. Επιπλέον, επειδή θέλουμε κανονικές χειροτονίες ψάχνουμε τις καλύτερες περιπτώσεις που τα πράγματα να είναι πολύ σαφή. Μέσα σε όλη αυτή την κακοδαιμονία με τον Οικουμενισμό ως μόνη καθαρή λύση για εμάς είναι η σύνδεσή μας με τους Ρώσους της Διασποράς, όχι όμως με εκείνους που συνδέθηκαν τελευταία με το Πατριαρχείο της Μόσχας το οποίο βρίσκεται ακόμη στον Οικουμενισμό. Οι Επισημάνσεις του Μοναχού Σεραφείμ (Ζήση)γύρω από την αποτείχιση με φόντο το ουκρανικό από “Απόσπασμα παρέμβασης ” στην ομιλία του π. Άγγελου Αγγελακόπουλου με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο. https://katanixi.gr/2019/11/02/ Το θέμα είναι αν θα πρέπει να συνδεθούμε απευθείας με τους Ρώσσους της Διασποράς δεδομένου ότι οι παρατάξεις του παλαιού, μάλιστα, η μεγαλύτερη ζητά αναμύρωση των λαϊκών και χειροθεσία των κληρικών για την ένταξη των νεοημερολογιτών. Αν όμως δεν αναθεωρήσει την μέχρι τώρα στάση της Συνοδικά και με εγκύκλιο για εμάς η κατάσταση είναι απροσπέλαστη διότι δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ούτε αβαπτίστους ούτε αχειροτόνητους. Από την άλλη ως σώμα αποτειχισμένων θέλουμε να έχουμε σχέση με όλους στο Πάτριο. Αυτό μας κάνει να μην προσεταιρισθούμε κάποιους ενώ άλλους να τους απορρίψουμε. Και το πιο βασικό είναι ότι εμείς θέλουμε να παύσει να υφίσταται το παλαιοημερολογίτικο σχίσμα, Συνεπώς ζητούμε συνολική λύση και όχι ημίμετρα. Γι' αυτό επισημαίνουμε ότι ενώ θέλουμε την σύνδεσή μας με τους Ρώσσους της Διασποράς που έχουν Αποστολική Διαδοχή και ανέδειξαν πρόσφατα Αγίους, ίσως αυτό δεν θα πρέπει να γίνει από το μονοπάτι μιας και μόνο παράταξης. Πώς, να παρομοιάσω αυτό που συμβαίνει στην σχέση των Ρώσσων της Διασποράς με την μεγαλύτερη ομάδας των Γ.Ο.Χ., το οποίο εμάς μας κάνει επιφυλακτικούς; Είναι σαν να συνδέει έναν μεγάλος ποταμός μία λιμνοθάλασσα με μία μικρότερη λίμνη. Και ενώ έρχεται καθαρό και κρυστάλλινο νερό από την λιμνοθάλασσα στην οποία απορρέουν οι πηγές εντούτοις το καθαρό νερό όταν φτάνει στην μικρότερη λίμνη μολύνεται, διότι κάποιοι ασυνείδητοι έριξαν μέσα τοξικά ραδιενεργά απόβλητα. Αυτά είναι τα ρήματα περί ακύρων μυστηρίων και ο τρόπος εισδοχής, μάλιστα, τους αποτειχισμένους εκ του νέου!!! Βέβαια υπάρχουν δύο παρατάξεις που έχουν διαφορετική νοοτροπία και δεν απαιτούν την εισδοχή δια αναμυρώσεως και χειροθεσίας, εκεί εξετάζουμε το θέμα, όχι πλέον τον τρόπο εισδοχής αλλά αυτή καθ' αυτή την εισδοχή, αν εκκλησιολογικά είναι ορθή, αφού είναι συγκεκριμένη εισδοχή σε συγκεκριμένη παράταξη, το οποίο εκκλησιολογικά δεν είναι ορθό! Και πάλι όμως θα πρέπει οι αποτειχισμένοι να κινηθούμε μαζί και έρθουμε σε επικοινωνία με τις δύο παρατάξεις συνάμα, ώστε αυτό που θα προκύψει να μην είναι σχήμα παράταξης αλλά μια διέξοδος από τις παρατάξεις στην πραγματικότητα της Ελευθέρας και ζώσας Εκκλησίας. Πάντως, η αναμύρωση και η χειροθεσία τί σημαίνει; Πολύ απλά ότι δεν δέχονται ως έγκυρα τα μυστήρια στο νέο ημερολόγιο, συνεπώς υπάρχει θέμα! Δεν θα ασχοληθούμε πλέον σε αυτό το επίπεδο με ανθρώπους που δεν έχουν καν συνειδητοποιήσει τί είναι η Εκκλησία. Όσοι θέλουμε να βαδίσουμε υπεύθυνα μια θεολογική πορεία καλό είναι να προσπεράσουμε τον πειρασμό με τον οποίο δεν πρέπει καν να ασχολούμαστε δίνοντάς του αξία εστιάζοντας την προσοχή στον στόχο μας.

Προχωρούμε λοιπόν εστιάζοντας πρακτικά στις λύσεις που πρέπει να δώσουμε με όσους ενδιαφέρονται κάνοντας το δυνατό. Αυτό θα ζητήσει από εμάς ο Κύριος όχι εκείνο το οποίο δεν μπορούμε. Και αυτό που μπορούμε αυτήν την ώρα να κάνουμε είναι τα εξής:

1.      Να θέσουμε ως βασικό και κύριο στόχο να έρθουμε σε κοινωνία με τους Ρώσσους της Διασποράς. Αυτό μπορεί να γίνει άμεσα απευθείας και έμμεσα δια μέσου των χειροτονιών του Πατρίου. Έχω την γνώμη πως για ότι κάνουμε πρέπει να ξεκινούμε από την ενδοχώρα και με έναν τρόπο αφαιρετικό. Έτσι, περιμέναμε πρώτα από την Εκκλησία της Ελλάδος αντίδραση της για την Κολυμβάρια Σύνοδο. Όταν διαπιστώσαμε ότι αποδέχθηκε συνοδικά τις αποφάσεις ελπίζαμε και αναζητήσαμε λύσεις από τις Εκκλησίας που δεν συμμετείχαν άσχετα από το ότι τελικά γι' αυτό δεν έγινε τίποτε σε διορθόδοξο επίπεδο. Το πλήρωσαν αυτό βέβαια ως συνέπεια, διότι ουσιαστικά στην Κρήτη.... Έτσι, αφού δεν έγινε τίποτε ως αντίδραση -εκ μέρους των τοπικών Εκκλησιών εκ των οποίων οι περισσότερες συμμετείχαν στο Κολυμβάρι- για την συνοδική αναγνώριση των κακόδοξων ομολογιών ως Εκκλησιών για να μην προχωρήσει περαιτέρω η παναίρεση ο Θεός παραχώρησε το Σχίσμα, ώστε να ανακοπεί η από κοινού τους πορεία από τον Οικουμενισμό προς την ένωση. Και πάλι περιμέναμε πρώτα να δούμε τί θα κάνει η Εκκλησία της Ελλάδος. Το ότι περιμέναμε, μολονότι όλοι γνωρίζαμε ότι θα γίνει η αναγνώρισις του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, δεν ήταν λάθος, όμως είναι λάθος να συνεχίζουμε να περιμένουμε διότι:

·         Περιμένει ο ένας τον άλλο και στην ενδοχώρα και σε σχέση με τις άλλες τοπικές Εκκλησίες και έτσι δεν προχωρούμε σε αυτό που ο καθένας είτε ατομικά είτε συλλογικά ως Εκκλησία έχουμε ευθύνη.

·         Δεν δημιουργούμε τις προϋποθέσεις να κινηθούν οι άλλοι βλέποντας ότι εμείς δεν είμαστε ώριμοι να φέρουμε αποτέλεσμα.

·         Δεν γίνονται οι διεργασίες που θα δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την συγκρότηση Πανορθόδοξης Συνόδου.

Έτσι, θα κάνουμε εμείς στην ενδοχώρα αυτό που είναι δυνατόν και δεν εμποδίζουμε να κινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση οι άλλες τοπικές Εκκλησίες αντιστρέφοντας τα παραπάνω μειονεκτήματα και έχοντας τα πλέον ως πλεονεκτήματα. Νομίζω λοιπόν ότι θα ξεκινήσουμε από τους παλαιοημερολογίτες για να τους δώσουμε την δυνατότητα να διορθώσουν και τα λάθη τους αλλά και να συνεργήσουν προς την απάλειψη τους σχίσματος στην πράξη. Αν, βέβαια δεν θελήσουν θα έχουμε το ελεύθερο και την δυνατότητα να προσφύγουμε απ' ευθείας προς τους Ρώσσους της Διασποράς οι οποίοι όταν θα διαπιστώσουν τις αληθινές μας προθέσεις θα μας βοηθήσουν.

2. Από ποιούς θα ξεκινήσουμε; Από τις παρατάξεις που είναι πιο θετικές στους αποτειχισμένους που προέρχονται από το νέο και από αυτές που οι ίδιοι παλαιοημερολογίτες θεωρούν ως πιο περιθωριοποιημένες! Γιατί;

·         Με αυτές είναι ευκολότερο διότι είναι και πιοευέλικτες κι έχουν πρόσωπα που δεν θα μας ανακατέψουν σχετικά με άκυρα μυστήρια κ.λπ., ώστε να συνεργαστούμε.

·         Έχουν ανάγκη να τις στηρίξουμε διότι οι άλλοι τις έβαλαν στο περιθώριο κυρίως γιατί είναι ανοιχτές στην εισδοχή των νεοημερολογιτών και όχι γιατί έχουν σκάνδαλα. Γι' αυτά οι περιπτώσεις είναι μεμονωμένες και μεμονωμένα θα αντιμετωπισθούν.

·         Δεν θέσουν βέτο οι μεγάλες παρατάξεις σε ενδεχόμενο που θα ξεκινούμε από αυτές αλλά θα υποχρεωθούν να συνδεθούν δια μέσου ημών και μαζί τους.

·         Σκοπός είναι να ενώσουμε και όχι να παρατείνουμε την διαίρεση ή να την παγιώσουμε, όταν τελικά κάποιες ισχυρές παρατάξεις θα ενωθούν μαζί μας.

3. Ποια θα είναι η πρώτη; Αυτή του επισκόπου Φιλοθέου που δεν έχει καθόλου σκάνδαλα και είναι η πιο προσιτή και είναι πολύ συνεννοήσιμη

·         Δεν είναι αλήθεια ότι δεν έχουν κανονικές χειροτονίες και αυτό αποδεικνύεται.

·         Είναι επίσκοπος που εφαρμόζει υποδειγματικά τις εντολές του Χριστού και έχει αγάπη με πολύ προσφορά

·         Έχουν άγιο Γέροντα με υποδειγματική ασκητική ζωή εξ εγγάμων μοναχό ασκητή.

·         Το περιβάλλον τους από ποιότητα ανθρώπων που έχω γνωρίσει είναι πολύ ισορροπημένο στον χώρο του Πατρίου.

·         Δεν επιτρέπουν την κατάκριση, κάτι που είναι ψωμοτύρι στο παλαιοημερολογίτες.

4. Δεύτερη θετική παράταξη συνεννόησης αφού οριστικοποιηθεί η κοινωνία μας με την πρώτη θα είναι αυτή του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Διότι:

·         Είναι η δεύτερη κατάλληλη εξ απόψεως συνεννόησης.

·         Έχει ανοιχτό πνεύμα και είναι ικανός ο Μακάριος.

·         Είναι αρκετά μεγάλη εξ απόψεως αριθμού επισκόπων

·         Έχει καλογερικό πνεύμα όπως και η παράταξη του επισκόπου Φιλοθέου

·         Θα αποτελέσει συνδετικό κρίκο για την μεγάλη παράταξη των Γ.Ο.Χ.

Συνεχίζεται

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ (IΘ΄ ΜΕΡΟΣ)