Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2020
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΝΑ' ΜΕΡΟΣ)
Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. Φιλοξενούσε στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', δημοσίευε -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε υπό την μορφή συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας και μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
ΝΑ' Μέρος
Τα συμπεράσματα εκ της σειράς των δημοσιευθέντων άρθρων ημών επί των βασισθέντων επί της Ιστορίας της Ανατολικής ημών Εκκλησίας, επί των κειμένων Κανόνων, Συνόδων και Πατριαρχικών αποφάσεων διά μέσου ολοκλήρων αιώνων εκδοθεισών, ως και επί των εδραίων Πατέρων της Εκκλησίας, πηγάζουσι αφ' εαυτών. Ό,τι εθεμελιώθη εν τη Εκκλησία υπό των Αποστόλων του Χριστού και των διαδόχων αυτών Αγίων Πατέρων΄ ό,τι εσεβάσθησαν τόσοι αίνες΄ εν αδαμάντινον οικοδόμημα αγιασθέν διά των πράξεων, διά της πίστεως, διά του αίματος, διά των θυσιών, των αγίων, των μαρτύρων και των ομολογητών της πίστεως΄
ό,τι ανύψωσε και έκλεισε την Ανατολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν διασωθείσαν εκ της Παπικής κατακτήσεως διά μόνης της εμμονής των Πατέρων και λοιπών μεγάλων της Εκκλησίας Ιεραρχών και υπέρ μαχών της πίστεως΄ ό,τι απετέλεσε το εδραίον θεμέλιον αυτής της εθνικής ημών αναστάσεως και δόξης, ήλθε να κρημνίση αναισθήτως, ασεβώς, αλογίστως, αντορθοδόξως και αντεθνικώς εις μίαν στιγμήν επαναστατικής ορμής, εν αύθαδες και αυθαίρετον πρόσταγμα του εκλεκτού της στρατιωτικής Επαναστάεως και δουλοθέντως αυτή Ιεράρχου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών΄
μία ανίερος απόφασις της ιδίας αυτού πρωτοβουλίας, εκ παιδαριώδους φιλοτιμίας και εκ κούφου αλαζονείας προκληθείσα ίνω επιδείξη πρόοδον πρόοδον πολιτισμού και ζήλον προσεγγίσεως προς την Εκκλησίαν της Δύσεως, ης εγένετο ασφαλές όργανον προς διχοστασίαν των ανατολικών Εκκλησιών.
Δεν αναλογίσθησαν οι μετά του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και δι' αυτού τόσον βαναύσως πραξικοπήσαντες κατά της Εκκλησίας, ότι η μεταβολή του Ημερολογίου δεν διέσειε μόνον αυτά τα θεμέλια της Εκκλησίας, τα οποία τόσων αιώνων Εκκλησιαστικοί Άρχοντες, Βασιλείς και Αυτοκράτορες ηυλαβήθησαν, αλλά εκλόνοζεν αυτό το Εθνικόν ημών οικοδόμημα και έριπτε τον σπόρον της διαιρέσεως και της διασπάσεως της Ελληνικής φυλής.
Αμελέτητοι και ανιστόρητοι, ηγνόησαν τον μέγα αγώναν τον οποίον διεξήγαγον μεγάλοι Εθνικοί και Εκκλησιαστικοί άνδρες κατά του εκλατινισμού του Έθνους, μικρόν προ της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Ότε ο πολύς Βησσαρίων φοβούμενος τον εξισλαμισμόν του Έθνους, του οποίου εκλονείτο το οικοδόμημα και του οποίου η πτώσις διεφαίνετο αναπόφευκτος, συνεβούλευε και εκήρυττε την ανάγκην του προσεταιρισμού της Δύσεως διά της Ενώσεως της Ανατολικής Εκκλησίας προς την Δυτικήν,
νομίζων ότι δι' αυτού θα απέφευγε το Έθνος τη βοηθεία της Δύσεως την πτώσιν του και τον εξισλαμισμόν του, τότε κατέναντι του σχηματισθέντος ρεύματος της προς τον Πάπαν προσελεύσεως της Ανατολικής Εκκλησίας, ηγέρθη το γιγαντιαίον ανάστημα Μάρκου του Ευγενικού, του από Ιερέως χειροτονηθέντος μητροπολίτου Εφέσου, εκλεγέντος δε Εξάρχου πάσης της Ανατολικής Συνόδου, και εβροντοφώνησεν η ενσαρκωμένη εκείνη ιδέα της Ορθοδοξίας, ότι είναι προτιμώτερος ο τουρκικός ζυγός του Παπισμού΄
διότι ο μεν Τουρκικός ζυγός, ακούσιος ων δύναται να αποσεισθή, όταν το Έθνος εμμείνη εν τη πίστει αυτού, ενώ ο Παπισμός συνεπήγετο ''την... της πατρώας ευσεβείας αθέτησιν, εμμέσως δε του Γένους την εντελή εξόντωσιν''.
Διότι κατά τον Γεννάδιον τον Σχολάριον το έθνος έμελλεν αφεύκτως να υποστή το της εξωμοσίας όνειδος. Και αποβλέπων ο Μάρκος ο Ευγενικός, όχι πλέον απλώς εις της Ανατολικής Εκκλησίας την εις τον παπισμόν δούλωσιν, αλλ' εις του Έθνους αυτού την εξόντωσιν, ότε την 4 Ιουλίου 1439 επί Βασιλέως Ιωάννου του Παλαιολόγου συνεκλήθη εν Φλωρεντία η τον απαίριον Όρον της Ενώσεως των δύο Εκκλησιών μέλουσα να υπογράψη Σύνοδος και επρόκειτο δι΄αυτής να υποδουλωθή εις την Ρωμαικήν Παπωσύνην,
η Ανατολική Εκκλησία, η συγκροτήσασα τας Οικουμενικάς Συνόδους, η παραλαβούσα εκ των Αποστόλων τας παραδόσεις εν τη ιδία αυτών γλώσση και η αναπτύξασα τα Χριστιανικά δόγματα και καθορίσασα τους διοικητικούς θεσμούς κατά το Ελληνικόν πνεύμα, αποβλέπων, λέγομεν, ο Μάρκος ο Ευγενικός εις τον κίνδυνον της εξοντώσεως του Έθνους, ηγέρθη ενώπιον της Συνόδου εκείνης, της οποίας οι Ιεράρχαι με τρέμουσαν χείρα υπέγραψαν κατησχημένοι τον Όρον της εγκρίσεως και εξερχόμενος εκ της συνελεύσεως ανεφώνει το περιλάλητο εκείνο:
''Ουχ' υπογράψω, ουδ' είτι και γέννηται''. Και ήρχισε ρίπτων κεραυνούς κατά των κηρύκων της Ενώσεως και λέγων΄ ''Φευκτέον αυτούς, ως φεύγει τις από όφεως, ως αυτούς εκείνους τους χριστοκαπήλους και χριστεμπόρους... Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις Αποστόλους Χριστού''.
Την ιστορίαν ταύτην της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως σωτείρας δυνάμεως της Εθνικής ημών Ενότητος ηγνόησαν παντελώς οι σημερινοί Λούθηροι. Ηγνόησαν ότι ακριβώς η διαφορά του ημερολογίου και άλλαι Εκκλησιαστικαί ημών διαφοραί προς την Παπικήν και προς τας άλλας Εκκλησίας διέσωσαν επί αιώνας την Ορθόδοξον Ανατολικήν Εκκλησίαν και την Πίστιν ημών και δι' αυτής εκραταίωσαν του Γένους την Ενότητα και επέφερον την Ανάστασιν και την Ελευθερίαν του Έθνους.
Μόνον απολέσαντες εντελώς το αίσθημα της πίστεως και του Εθνισμού ηδύναντο να αμβλυωπώσι προς τον κλονισμόν, ον ήθελε προκαλέση η διά της αυθαιρέτου και μονομερούς μεταβολής του Εκκλησιαστικού ημερολογίου διάσπασις της Εκκλησιαστικής Ενότητος και χαλάρωσις του συνεκτικού δεσμού του ενούντος αρρήκτως τας Ανατολικής αυτοκεφάλους Εκκλησίας τας αποτελούσας εν Ενότητι την ισχυρωτέραν δύναμιν της Εθνικής υμών υπάρξεως.
Τί επήλθε δε εκ της καταφώρως ασεβούς εμπνεύσεως της βία επιβληθείσης καινοτομίας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εμπνεύσεως καθαρώς Αγγλικανικής; Οικτρά, οικτρότατα αποτελέσματα. Ουδ' επ' ελάχιστον προήχθη ο θρησκευτικός του Λαού βίος΄ τουναντίον ο αντορθόδοξος νεωτερισμός προσέκρουσεν εις το Έθνικόν και θρησκευτικόν αυτού αίσθημα,
απεμάκρυνε τη ευσεβεστέραν και υγιεστέραν αυτού μερίδα από της Εκκλησίας και διήγειρε ταύτην εις στάσιν και απείθειαν προς την κακόδοξον θέλησιν της Ιεραρχίας, η οποία οσάκις έθεσεν εις κίνησιν την αστυνομίαν διά να επιβάλλη την παράνομον και εκκλησιαστικώς έκθεσμον απόφασί της εγένετο πρόξενος και αιματηρών σκηνών, ως εν Μάνδρα, εν Θεσσαλονίκη, κ.λ.π.
Οι Αρχιερείς αντί ποιμένων μετεβλήθησαν εις απηνείς διώκτας της Ευσεβείας. Ιερείς καθηρέθησαν και ο λαός μετ' αυτών εφυλακίσθη. Διαπομπέφθη το ιερατικόν σχήμα και η Εκκλησία εγένετο αντικείμενον χλεύης και σαρκασμών διά της βιαίας κουράς παλαιοημερολογιτών ιερέων.
Και ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών εις εγκύκλια δημοσιεύματά του ισχυρίζετο αναληθώς ότι ο κοσμοπολιτικός νεωτερισμός του περιεφρούρει τας θρησκευτικάς παραδόσεις απ' εναντίας διεπιστώθη, ότι γενικώς παρά τω λαώ το ασεβές τούτο πραξικόπημα ήμβλυνε το καθόλου θρησκευτικόν φρόνημα, εμείωσε τον σεβασμόν εν γένει τούτου προς τας παραδόσεις, νηστείας κ.λ.π. της Εκκλησίας.
Ποίαν δύναμιν, ποιον λόγον θα έχουν παρά τω λαώ, νηστείαι, τας οποίας ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και η Ιεραρχία δι' αυτού καταργεί και διαγράφει, ως η νηστεία των Αγίων Αποστόλων, την οποίαν σχεδόν εξάλειψεν εκ της Εκκλησίας η μεταβολή του Ημερολογίου;
Και διά να αποκαλύψωμεν, ποιαν ιδέαν είχε και έχει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών περί της νηστείας ταύτης και μετά πόσης χλεύης εκφράζεται δι' αυτήν, διδάσκων ούτω τον λαόν να μη πιστεύη εις την νηστείαν, αναφέρομεν ότι εις το επίσημον όργανον της Εκκλησίας της Ελλάδος ''η Εκκλησία'', το συντασσόμενον και διευθυνόμενον, κατά το πλείστον υπ' αυτού, εν τω υπ. αριθμ. 28 της 6 Δεκεμβρίου 1924 φύλλω αυτού γράφει υπεραμυνόμενος του νέου Ημερολογίου,
ότι άλλοτε κατά το 1719 (!!) επρόκειτο η Εκκλησία Κων/λεως να περιορίση την νηστείαν των Αγίων Αποστόλων εις 12 ημέρας, αλλ' ότε συνήλθε η Σύνοδος προς τούτο, ''οι μπακάληδες και οι ψαράδες του Φαναρίου, επειδή δεν θα επωλούντο ευκόλως η μουρούνα και το χαβιάρι του, έτρεξαν εις το Πατριαρχείον και εφώναζαν, ότι θέλουν να χαλάσουν την πίστιν του Χριστού, και οι Συνοδικοί φοβηθέντες δεν έλαβον καμμίαν απάντησιν (!!!)
Και αμέσως ο Αρχιεπίσκοπος εις το ασεβές και αναιδές τούτο δημοσίευμα της ''Εκκλησίας'', το οποίον λέγει, ότι το διηγείται ο Αθανάσιος Υψηλάντης, (!) προσθέτει το εξής:
''Ούτω λοιπόν ολίγοι μπακάληδες, χάριν του συμφέροντός των, ημπόδσαν την Εκκλησίαν να κανονίση την νηστείαν ταύτην, όπως εις τας ημέρας διακηρύττουσι τινές, ότι διά της γενομένης διορθώσεως του ημερολογίου εχάλασεν η θρησκεία και κατηργήθησαν τα πάθη του Χριστού'' (!!)
Ιδού πως διδάσκει ο Αρχηγός της Εκκλησίας τους πιστούς τον σεβασμόν προς τας παραδεδομένας νηστείας! Ιδού πως χλευάζει τας θρησκευτικάς παραδόσεις! Ιδού πως γελοιοποιεί την θρησκείαν! Και αξιοί έπειτα να είναι σεβαστή η θέλησίς του και να ασκή επιβολήν και κύρος εις τους Ορθοδόξους Χριστιανούς!
Αλλά δεν ήμβλυνεν απλώς παρά τω λαώ το θρησκευτικόν φρόνημα η αλόγιστος και ασεβής καινοτομία του ημερολογίου, διήρεσεν αυτόν θρησκευτικώς εις γνησίους οθοδόξους και μη γνησίους. Αυτάς τας οικογενείας συνετάραξε, συζύγους εκίνησεν εις διάστασιν και τέκνα εναντίον γονέων παρέταξε και εν γένει προεκάλεσεν ανωμαλίαν εις τον κοινωνικόν και οικογενειακόν βίον από απόψεως θρησκείας.
Ανεστάτωσε τον ειρηνικόν βίον των πολλαχού της Ελλάδος Ιερών Μονών, εις πολλάς των οποίων μέχρι σήμερον συνεχίζεται αξιεπαίνως ο θρησκευτικός βίος κατά τας αρχαίας της Εκκλησίας παραδόσεις. Εις άλλας δε Μονάς διηρέθησαν οι Μοναχοί εις δύο μερίδας και οι ευσεβέστεροι αναγιγνώσκουν τας ακολουθίας ή και πανυχίδας, έτι επιτελλούν εις τα κελλία των κατά το πατροπαράδοτον εορτολόγιον, ενώ άλλοι κατά τύπους μόνον κατέρχονται εις τους ιερούς Ναούς.
Ούτω δε μία αδικαιολόγητος και άνευ ανάγκης τινός εκ συναρπαγής και αυθαιρέτως γενομένη μεταβολή, η ανατρέψασα το αρχαίον καθεστώς της Εκκλησίας, και τα βίαια μέσα άτινα ετέθησαν εις χρήσιν υπό του Αρχιεπισκόπου Αθηνών προς επιβολήν αυτής, διέσεισαν εκ βάθρων το κύρος της Εκκλησίας και κατέρριψαν το κύρος αυτής. Αλλά και την πίστιν αυτήν εκλόνισεν παρά πολλοίς. Διότι ευλόγως εγεννήθησαν τα ερωτήματα΄
Εις ποιους λοιπόν κανόνας, εις ποιας παραδόσεις, εις ποιας αποφάσεις Συνόδων στηρίζεται η Εκκλησία ημών, αφού πας τις ελευθεριάζων δύναται ερχόμενος Μητροπολίτης να τας ποδοπατή και να τας ανατρέπη;
Και είναι λοιπόν τόσον πολύν αμφίβολον το κύρος κανόνων και παραδόσεων και τόσον ανθρώπινον, εστερημένον πάσης ανωτέρας πνευματικής δυνάμεως, ώστε μετά τόσης ευκολίας να γίνηται δεκτή η επί το κοσμοπολιτικώτερον μετατροπή αυτών; Πότε δε η Εκκλησία έλεγε προς τον λαόν την αλήθειαν;
Μέχρι του 1924, επί 20 αιώνας, διεπομένη υπό τας διατάξεις και το καθεστώς των Πατέρων, ή από του 1924 και εφεξής διά της ιδρύσεως νέου κοσμοπολιτικού καθεστώτος; Ποίον εκ των δύο καθεστώτων ευρίσκετο εν τη αληθεία; Το των Πατέρων της Εκκλησίας ή το Επαναστατικόν καθεστώς του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, το εγκαινιασθέν υπό του Πλαστήρα και του Γονατά εν αυτή τη αιθούση της Ιεράς Συνόδου;
Αλλ' είμεθα υποχρεωμένοι να συνεχίσωμεν τα συμπεράσματα ημών και εις επόμενον άρθρον.
ΝΑ' Μέρος
Τα συμπεράσματα εκ της σειράς των δημοσιευθέντων άρθρων ημών επί των βασισθέντων επί της Ιστορίας της Ανατολικής ημών Εκκλησίας, επί των κειμένων Κανόνων, Συνόδων και Πατριαρχικών αποφάσεων διά μέσου ολοκλήρων αιώνων εκδοθεισών, ως και επί των εδραίων Πατέρων της Εκκλησίας, πηγάζουσι αφ' εαυτών. Ό,τι εθεμελιώθη εν τη Εκκλησία υπό των Αποστόλων του Χριστού και των διαδόχων αυτών Αγίων Πατέρων΄ ό,τι εσεβάσθησαν τόσοι αίνες΄ εν αδαμάντινον οικοδόμημα αγιασθέν διά των πράξεων, διά της πίστεως, διά του αίματος, διά των θυσιών, των αγίων, των μαρτύρων και των ομολογητών της πίστεως΄
ό,τι ανύψωσε και έκλεισε την Ανατολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν διασωθείσαν εκ της Παπικής κατακτήσεως διά μόνης της εμμονής των Πατέρων και λοιπών μεγάλων της Εκκλησίας Ιεραρχών και υπέρ μαχών της πίστεως΄ ό,τι απετέλεσε το εδραίον θεμέλιον αυτής της εθνικής ημών αναστάσεως και δόξης, ήλθε να κρημνίση αναισθήτως, ασεβώς, αλογίστως, αντορθοδόξως και αντεθνικώς εις μίαν στιγμήν επαναστατικής ορμής, εν αύθαδες και αυθαίρετον πρόσταγμα του εκλεκτού της στρατιωτικής Επαναστάεως και δουλοθέντως αυτή Ιεράρχου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών΄
μία ανίερος απόφασις της ιδίας αυτού πρωτοβουλίας, εκ παιδαριώδους φιλοτιμίας και εκ κούφου αλαζονείας προκληθείσα ίνω επιδείξη πρόοδον πρόοδον πολιτισμού και ζήλον προσεγγίσεως προς την Εκκλησίαν της Δύσεως, ης εγένετο ασφαλές όργανον προς διχοστασίαν των ανατολικών Εκκλησιών.
Δεν αναλογίσθησαν οι μετά του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και δι' αυτού τόσον βαναύσως πραξικοπήσαντες κατά της Εκκλησίας, ότι η μεταβολή του Ημερολογίου δεν διέσειε μόνον αυτά τα θεμέλια της Εκκλησίας, τα οποία τόσων αιώνων Εκκλησιαστικοί Άρχοντες, Βασιλείς και Αυτοκράτορες ηυλαβήθησαν, αλλά εκλόνοζεν αυτό το Εθνικόν ημών οικοδόμημα και έριπτε τον σπόρον της διαιρέσεως και της διασπάσεως της Ελληνικής φυλής.
Αμελέτητοι και ανιστόρητοι, ηγνόησαν τον μέγα αγώναν τον οποίον διεξήγαγον μεγάλοι Εθνικοί και Εκκλησιαστικοί άνδρες κατά του εκλατινισμού του Έθνους, μικρόν προ της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Ότε ο πολύς Βησσαρίων φοβούμενος τον εξισλαμισμόν του Έθνους, του οποίου εκλονείτο το οικοδόμημα και του οποίου η πτώσις διεφαίνετο αναπόφευκτος, συνεβούλευε και εκήρυττε την ανάγκην του προσεταιρισμού της Δύσεως διά της Ενώσεως της Ανατολικής Εκκλησίας προς την Δυτικήν,
νομίζων ότι δι' αυτού θα απέφευγε το Έθνος τη βοηθεία της Δύσεως την πτώσιν του και τον εξισλαμισμόν του, τότε κατέναντι του σχηματισθέντος ρεύματος της προς τον Πάπαν προσελεύσεως της Ανατολικής Εκκλησίας, ηγέρθη το γιγαντιαίον ανάστημα Μάρκου του Ευγενικού, του από Ιερέως χειροτονηθέντος μητροπολίτου Εφέσου, εκλεγέντος δε Εξάρχου πάσης της Ανατολικής Συνόδου, και εβροντοφώνησεν η ενσαρκωμένη εκείνη ιδέα της Ορθοδοξίας, ότι είναι προτιμώτερος ο τουρκικός ζυγός του Παπισμού΄
διότι ο μεν Τουρκικός ζυγός, ακούσιος ων δύναται να αποσεισθή, όταν το Έθνος εμμείνη εν τη πίστει αυτού, ενώ ο Παπισμός συνεπήγετο ''την... της πατρώας ευσεβείας αθέτησιν, εμμέσως δε του Γένους την εντελή εξόντωσιν''.
Διότι κατά τον Γεννάδιον τον Σχολάριον το έθνος έμελλεν αφεύκτως να υποστή το της εξωμοσίας όνειδος. Και αποβλέπων ο Μάρκος ο Ευγενικός, όχι πλέον απλώς εις της Ανατολικής Εκκλησίας την εις τον παπισμόν δούλωσιν, αλλ' εις του Έθνους αυτού την εξόντωσιν, ότε την 4 Ιουλίου 1439 επί Βασιλέως Ιωάννου του Παλαιολόγου συνεκλήθη εν Φλωρεντία η τον απαίριον Όρον της Ενώσεως των δύο Εκκλησιών μέλουσα να υπογράψη Σύνοδος και επρόκειτο δι΄αυτής να υποδουλωθή εις την Ρωμαικήν Παπωσύνην,
η Ανατολική Εκκλησία, η συγκροτήσασα τας Οικουμενικάς Συνόδους, η παραλαβούσα εκ των Αποστόλων τας παραδόσεις εν τη ιδία αυτών γλώσση και η αναπτύξασα τα Χριστιανικά δόγματα και καθορίσασα τους διοικητικούς θεσμούς κατά το Ελληνικόν πνεύμα, αποβλέπων, λέγομεν, ο Μάρκος ο Ευγενικός εις τον κίνδυνον της εξοντώσεως του Έθνους, ηγέρθη ενώπιον της Συνόδου εκείνης, της οποίας οι Ιεράρχαι με τρέμουσαν χείρα υπέγραψαν κατησχημένοι τον Όρον της εγκρίσεως και εξερχόμενος εκ της συνελεύσεως ανεφώνει το περιλάλητο εκείνο:
''Ουχ' υπογράψω, ουδ' είτι και γέννηται''. Και ήρχισε ρίπτων κεραυνούς κατά των κηρύκων της Ενώσεως και λέγων΄ ''Φευκτέον αυτούς, ως φεύγει τις από όφεως, ως αυτούς εκείνους τους χριστοκαπήλους και χριστεμπόρους... Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις Αποστόλους Χριστού''.
Την ιστορίαν ταύτην της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως σωτείρας δυνάμεως της Εθνικής ημών Ενότητος ηγνόησαν παντελώς οι σημερινοί Λούθηροι. Ηγνόησαν ότι ακριβώς η διαφορά του ημερολογίου και άλλαι Εκκλησιαστικαί ημών διαφοραί προς την Παπικήν και προς τας άλλας Εκκλησίας διέσωσαν επί αιώνας την Ορθόδοξον Ανατολικήν Εκκλησίαν και την Πίστιν ημών και δι' αυτής εκραταίωσαν του Γένους την Ενότητα και επέφερον την Ανάστασιν και την Ελευθερίαν του Έθνους.
Μόνον απολέσαντες εντελώς το αίσθημα της πίστεως και του Εθνισμού ηδύναντο να αμβλυωπώσι προς τον κλονισμόν, ον ήθελε προκαλέση η διά της αυθαιρέτου και μονομερούς μεταβολής του Εκκλησιαστικού ημερολογίου διάσπασις της Εκκλησιαστικής Ενότητος και χαλάρωσις του συνεκτικού δεσμού του ενούντος αρρήκτως τας Ανατολικής αυτοκεφάλους Εκκλησίας τας αποτελούσας εν Ενότητι την ισχυρωτέραν δύναμιν της Εθνικής υμών υπάρξεως.
Τί επήλθε δε εκ της καταφώρως ασεβούς εμπνεύσεως της βία επιβληθείσης καινοτομίας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εμπνεύσεως καθαρώς Αγγλικανικής; Οικτρά, οικτρότατα αποτελέσματα. Ουδ' επ' ελάχιστον προήχθη ο θρησκευτικός του Λαού βίος΄ τουναντίον ο αντορθόδοξος νεωτερισμός προσέκρουσεν εις το Έθνικόν και θρησκευτικόν αυτού αίσθημα,
απεμάκρυνε τη ευσεβεστέραν και υγιεστέραν αυτού μερίδα από της Εκκλησίας και διήγειρε ταύτην εις στάσιν και απείθειαν προς την κακόδοξον θέλησιν της Ιεραρχίας, η οποία οσάκις έθεσεν εις κίνησιν την αστυνομίαν διά να επιβάλλη την παράνομον και εκκλησιαστικώς έκθεσμον απόφασί της εγένετο πρόξενος και αιματηρών σκηνών, ως εν Μάνδρα, εν Θεσσαλονίκη, κ.λ.π.
Οι Αρχιερείς αντί ποιμένων μετεβλήθησαν εις απηνείς διώκτας της Ευσεβείας. Ιερείς καθηρέθησαν και ο λαός μετ' αυτών εφυλακίσθη. Διαπομπέφθη το ιερατικόν σχήμα και η Εκκλησία εγένετο αντικείμενον χλεύης και σαρκασμών διά της βιαίας κουράς παλαιοημερολογιτών ιερέων.
Και ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών εις εγκύκλια δημοσιεύματά του ισχυρίζετο αναληθώς ότι ο κοσμοπολιτικός νεωτερισμός του περιεφρούρει τας θρησκευτικάς παραδόσεις απ' εναντίας διεπιστώθη, ότι γενικώς παρά τω λαώ το ασεβές τούτο πραξικόπημα ήμβλυνε το καθόλου θρησκευτικόν φρόνημα, εμείωσε τον σεβασμόν εν γένει τούτου προς τας παραδόσεις, νηστείας κ.λ.π. της Εκκλησίας.
Ποίαν δύναμιν, ποιον λόγον θα έχουν παρά τω λαώ, νηστείαι, τας οποίας ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και η Ιεραρχία δι' αυτού καταργεί και διαγράφει, ως η νηστεία των Αγίων Αποστόλων, την οποίαν σχεδόν εξάλειψεν εκ της Εκκλησίας η μεταβολή του Ημερολογίου;
Και διά να αποκαλύψωμεν, ποιαν ιδέαν είχε και έχει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών περί της νηστείας ταύτης και μετά πόσης χλεύης εκφράζεται δι' αυτήν, διδάσκων ούτω τον λαόν να μη πιστεύη εις την νηστείαν, αναφέρομεν ότι εις το επίσημον όργανον της Εκκλησίας της Ελλάδος ''η Εκκλησία'', το συντασσόμενον και διευθυνόμενον, κατά το πλείστον υπ' αυτού, εν τω υπ. αριθμ. 28 της 6 Δεκεμβρίου 1924 φύλλω αυτού γράφει υπεραμυνόμενος του νέου Ημερολογίου,
ότι άλλοτε κατά το 1719 (!!) επρόκειτο η Εκκλησία Κων/λεως να περιορίση την νηστείαν των Αγίων Αποστόλων εις 12 ημέρας, αλλ' ότε συνήλθε η Σύνοδος προς τούτο, ''οι μπακάληδες και οι ψαράδες του Φαναρίου, επειδή δεν θα επωλούντο ευκόλως η μουρούνα και το χαβιάρι του, έτρεξαν εις το Πατριαρχείον και εφώναζαν, ότι θέλουν να χαλάσουν την πίστιν του Χριστού, και οι Συνοδικοί φοβηθέντες δεν έλαβον καμμίαν απάντησιν (!!!)
Και αμέσως ο Αρχιεπίσκοπος εις το ασεβές και αναιδές τούτο δημοσίευμα της ''Εκκλησίας'', το οποίον λέγει, ότι το διηγείται ο Αθανάσιος Υψηλάντης, (!) προσθέτει το εξής:
''Ούτω λοιπόν ολίγοι μπακάληδες, χάριν του συμφέροντός των, ημπόδσαν την Εκκλησίαν να κανονίση την νηστείαν ταύτην, όπως εις τας ημέρας διακηρύττουσι τινές, ότι διά της γενομένης διορθώσεως του ημερολογίου εχάλασεν η θρησκεία και κατηργήθησαν τα πάθη του Χριστού'' (!!)
Ιδού πως διδάσκει ο Αρχηγός της Εκκλησίας τους πιστούς τον σεβασμόν προς τας παραδεδομένας νηστείας! Ιδού πως χλευάζει τας θρησκευτικάς παραδόσεις! Ιδού πως γελοιοποιεί την θρησκείαν! Και αξιοί έπειτα να είναι σεβαστή η θέλησίς του και να ασκή επιβολήν και κύρος εις τους Ορθοδόξους Χριστιανούς!
Αλλά δεν ήμβλυνεν απλώς παρά τω λαώ το θρησκευτικόν φρόνημα η αλόγιστος και ασεβής καινοτομία του ημερολογίου, διήρεσεν αυτόν θρησκευτικώς εις γνησίους οθοδόξους και μη γνησίους. Αυτάς τας οικογενείας συνετάραξε, συζύγους εκίνησεν εις διάστασιν και τέκνα εναντίον γονέων παρέταξε και εν γένει προεκάλεσεν ανωμαλίαν εις τον κοινωνικόν και οικογενειακόν βίον από απόψεως θρησκείας.
Ανεστάτωσε τον ειρηνικόν βίον των πολλαχού της Ελλάδος Ιερών Μονών, εις πολλάς των οποίων μέχρι σήμερον συνεχίζεται αξιεπαίνως ο θρησκευτικός βίος κατά τας αρχαίας της Εκκλησίας παραδόσεις. Εις άλλας δε Μονάς διηρέθησαν οι Μοναχοί εις δύο μερίδας και οι ευσεβέστεροι αναγιγνώσκουν τας ακολουθίας ή και πανυχίδας, έτι επιτελλούν εις τα κελλία των κατά το πατροπαράδοτον εορτολόγιον, ενώ άλλοι κατά τύπους μόνον κατέρχονται εις τους ιερούς Ναούς.
Ούτω δε μία αδικαιολόγητος και άνευ ανάγκης τινός εκ συναρπαγής και αυθαιρέτως γενομένη μεταβολή, η ανατρέψασα το αρχαίον καθεστώς της Εκκλησίας, και τα βίαια μέσα άτινα ετέθησαν εις χρήσιν υπό του Αρχιεπισκόπου Αθηνών προς επιβολήν αυτής, διέσεισαν εκ βάθρων το κύρος της Εκκλησίας και κατέρριψαν το κύρος αυτής. Αλλά και την πίστιν αυτήν εκλόνισεν παρά πολλοίς. Διότι ευλόγως εγεννήθησαν τα ερωτήματα΄
Εις ποιους λοιπόν κανόνας, εις ποιας παραδόσεις, εις ποιας αποφάσεις Συνόδων στηρίζεται η Εκκλησία ημών, αφού πας τις ελευθεριάζων δύναται ερχόμενος Μητροπολίτης να τας ποδοπατή και να τας ανατρέπη;
Και είναι λοιπόν τόσον πολύν αμφίβολον το κύρος κανόνων και παραδόσεων και τόσον ανθρώπινον, εστερημένον πάσης ανωτέρας πνευματικής δυνάμεως, ώστε μετά τόσης ευκολίας να γίνηται δεκτή η επί το κοσμοπολιτικώτερον μετατροπή αυτών; Πότε δε η Εκκλησία έλεγε προς τον λαόν την αλήθειαν;
Μέχρι του 1924, επί 20 αιώνας, διεπομένη υπό τας διατάξεις και το καθεστώς των Πατέρων, ή από του 1924 και εφεξής διά της ιδρύσεως νέου κοσμοπολιτικού καθεστώτος; Ποίον εκ των δύο καθεστώτων ευρίσκετο εν τη αληθεία; Το των Πατέρων της Εκκλησίας ή το Επαναστατικόν καθεστώς του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, το εγκαινιασθέν υπό του Πλαστήρα και του Γονατά εν αυτή τη αιθούση της Ιεράς Συνόδου;
Αλλ' είμεθα υποχρεωμένοι να συνεχίσωμεν τα συμπεράσματα ημών και εις επόμενον άρθρον.
ό,τι ανύψωσε και έκλεισε την Ανατολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν διασωθείσαν εκ της Παπικής κατακτήσεως διά μόνης της εμμονής των Πατέρων και λοιπών μεγάλων της Εκκλησίας Ιεραρχών και υπέρ μαχών της πίστεως΄ ό,τι απετέλεσε το εδραίον θεμέλιον αυτής της εθνικής ημών αναστάσεως και δόξης, ήλθε να κρημνίση αναισθήτως, ασεβώς, αλογίστως, αντορθοδόξως και αντεθνικώς εις μίαν στιγμήν επαναστατικής ορμής, εν αύθαδες και αυθαίρετον πρόσταγμα του εκλεκτού της στρατιωτικής Επαναστάεως και δουλοθέντως αυτή Ιεράρχου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών΄
μία ανίερος απόφασις της ιδίας αυτού πρωτοβουλίας, εκ παιδαριώδους φιλοτιμίας και εκ κούφου αλαζονείας προκληθείσα ίνω επιδείξη πρόοδον πρόοδον πολιτισμού και ζήλον προσεγγίσεως προς την Εκκλησίαν της Δύσεως, ης εγένετο ασφαλές όργανον προς διχοστασίαν των ανατολικών Εκκλησιών.
Δεν αναλογίσθησαν οι μετά του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και δι' αυτού τόσον βαναύσως πραξικοπήσαντες κατά της Εκκλησίας, ότι η μεταβολή του Ημερολογίου δεν διέσειε μόνον αυτά τα θεμέλια της Εκκλησίας, τα οποία τόσων αιώνων Εκκλησιαστικοί Άρχοντες, Βασιλείς και Αυτοκράτορες ηυλαβήθησαν, αλλά εκλόνοζεν αυτό το Εθνικόν ημών οικοδόμημα και έριπτε τον σπόρον της διαιρέσεως και της διασπάσεως της Ελληνικής φυλής.
Αμελέτητοι και ανιστόρητοι, ηγνόησαν τον μέγα αγώναν τον οποίον διεξήγαγον μεγάλοι Εθνικοί και Εκκλησιαστικοί άνδρες κατά του εκλατινισμού του Έθνους, μικρόν προ της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Ότε ο πολύς Βησσαρίων φοβούμενος τον εξισλαμισμόν του Έθνους, του οποίου εκλονείτο το οικοδόμημα και του οποίου η πτώσις διεφαίνετο αναπόφευκτος, συνεβούλευε και εκήρυττε την ανάγκην του προσεταιρισμού της Δύσεως διά της Ενώσεως της Ανατολικής Εκκλησίας προς την Δυτικήν,
νομίζων ότι δι' αυτού θα απέφευγε το Έθνος τη βοηθεία της Δύσεως την πτώσιν του και τον εξισλαμισμόν του, τότε κατέναντι του σχηματισθέντος ρεύματος της προς τον Πάπαν προσελεύσεως της Ανατολικής Εκκλησίας, ηγέρθη το γιγαντιαίον ανάστημα Μάρκου του Ευγενικού, του από Ιερέως χειροτονηθέντος μητροπολίτου Εφέσου, εκλεγέντος δε Εξάρχου πάσης της Ανατολικής Συνόδου, και εβροντοφώνησεν η ενσαρκωμένη εκείνη ιδέα της Ορθοδοξίας, ότι είναι προτιμώτερος ο τουρκικός ζυγός του Παπισμού΄
διότι ο μεν Τουρκικός ζυγός, ακούσιος ων δύναται να αποσεισθή, όταν το Έθνος εμμείνη εν τη πίστει αυτού, ενώ ο Παπισμός συνεπήγετο ''την... της πατρώας ευσεβείας αθέτησιν, εμμέσως δε του Γένους την εντελή εξόντωσιν''.
Διότι κατά τον Γεννάδιον τον Σχολάριον το έθνος έμελλεν αφεύκτως να υποστή το της εξωμοσίας όνειδος. Και αποβλέπων ο Μάρκος ο Ευγενικός, όχι πλέον απλώς εις της Ανατολικής Εκκλησίας την εις τον παπισμόν δούλωσιν, αλλ' εις του Έθνους αυτού την εξόντωσιν, ότε την 4 Ιουλίου 1439 επί Βασιλέως Ιωάννου του Παλαιολόγου συνεκλήθη εν Φλωρεντία η τον απαίριον Όρον της Ενώσεως των δύο Εκκλησιών μέλουσα να υπογράψη Σύνοδος και επρόκειτο δι΄αυτής να υποδουλωθή εις την Ρωμαικήν Παπωσύνην,
η Ανατολική Εκκλησία, η συγκροτήσασα τας Οικουμενικάς Συνόδους, η παραλαβούσα εκ των Αποστόλων τας παραδόσεις εν τη ιδία αυτών γλώσση και η αναπτύξασα τα Χριστιανικά δόγματα και καθορίσασα τους διοικητικούς θεσμούς κατά το Ελληνικόν πνεύμα, αποβλέπων, λέγομεν, ο Μάρκος ο Ευγενικός εις τον κίνδυνον της εξοντώσεως του Έθνους, ηγέρθη ενώπιον της Συνόδου εκείνης, της οποίας οι Ιεράρχαι με τρέμουσαν χείρα υπέγραψαν κατησχημένοι τον Όρον της εγκρίσεως και εξερχόμενος εκ της συνελεύσεως ανεφώνει το περιλάλητο εκείνο:
''Ουχ' υπογράψω, ουδ' είτι και γέννηται''. Και ήρχισε ρίπτων κεραυνούς κατά των κηρύκων της Ενώσεως και λέγων΄ ''Φευκτέον αυτούς, ως φεύγει τις από όφεως, ως αυτούς εκείνους τους χριστοκαπήλους και χριστεμπόρους... Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις Αποστόλους Χριστού''.
Την ιστορίαν ταύτην της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως σωτείρας δυνάμεως της Εθνικής ημών Ενότητος ηγνόησαν παντελώς οι σημερινοί Λούθηροι. Ηγνόησαν ότι ακριβώς η διαφορά του ημερολογίου και άλλαι Εκκλησιαστικαί ημών διαφοραί προς την Παπικήν και προς τας άλλας Εκκλησίας διέσωσαν επί αιώνας την Ορθόδοξον Ανατολικήν Εκκλησίαν και την Πίστιν ημών και δι' αυτής εκραταίωσαν του Γένους την Ενότητα και επέφερον την Ανάστασιν και την Ελευθερίαν του Έθνους.
Μόνον απολέσαντες εντελώς το αίσθημα της πίστεως και του Εθνισμού ηδύναντο να αμβλυωπώσι προς τον κλονισμόν, ον ήθελε προκαλέση η διά της αυθαιρέτου και μονομερούς μεταβολής του Εκκλησιαστικού ημερολογίου διάσπασις της Εκκλησιαστικής Ενότητος και χαλάρωσις του συνεκτικού δεσμού του ενούντος αρρήκτως τας Ανατολικής αυτοκεφάλους Εκκλησίας τας αποτελούσας εν Ενότητι την ισχυρωτέραν δύναμιν της Εθνικής υμών υπάρξεως.
Τί επήλθε δε εκ της καταφώρως ασεβούς εμπνεύσεως της βία επιβληθείσης καινοτομίας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εμπνεύσεως καθαρώς Αγγλικανικής; Οικτρά, οικτρότατα αποτελέσματα. Ουδ' επ' ελάχιστον προήχθη ο θρησκευτικός του Λαού βίος΄ τουναντίον ο αντορθόδοξος νεωτερισμός προσέκρουσεν εις το Έθνικόν και θρησκευτικόν αυτού αίσθημα,
απεμάκρυνε τη ευσεβεστέραν και υγιεστέραν αυτού μερίδα από της Εκκλησίας και διήγειρε ταύτην εις στάσιν και απείθειαν προς την κακόδοξον θέλησιν της Ιεραρχίας, η οποία οσάκις έθεσεν εις κίνησιν την αστυνομίαν διά να επιβάλλη την παράνομον και εκκλησιαστικώς έκθεσμον απόφασί της εγένετο πρόξενος και αιματηρών σκηνών, ως εν Μάνδρα, εν Θεσσαλονίκη, κ.λ.π.
Οι Αρχιερείς αντί ποιμένων μετεβλήθησαν εις απηνείς διώκτας της Ευσεβείας. Ιερείς καθηρέθησαν και ο λαός μετ' αυτών εφυλακίσθη. Διαπομπέφθη το ιερατικόν σχήμα και η Εκκλησία εγένετο αντικείμενον χλεύης και σαρκασμών διά της βιαίας κουράς παλαιοημερολογιτών ιερέων.
Και ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών εις εγκύκλια δημοσιεύματά του ισχυρίζετο αναληθώς ότι ο κοσμοπολιτικός νεωτερισμός του περιεφρούρει τας θρησκευτικάς παραδόσεις απ' εναντίας διεπιστώθη, ότι γενικώς παρά τω λαώ το ασεβές τούτο πραξικόπημα ήμβλυνε το καθόλου θρησκευτικόν φρόνημα, εμείωσε τον σεβασμόν εν γένει τούτου προς τας παραδόσεις, νηστείας κ.λ.π. της Εκκλησίας.
Ποίαν δύναμιν, ποιον λόγον θα έχουν παρά τω λαώ, νηστείαι, τας οποίας ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και η Ιεραρχία δι' αυτού καταργεί και διαγράφει, ως η νηστεία των Αγίων Αποστόλων, την οποίαν σχεδόν εξάλειψεν εκ της Εκκλησίας η μεταβολή του Ημερολογίου;
Και διά να αποκαλύψωμεν, ποιαν ιδέαν είχε και έχει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών περί της νηστείας ταύτης και μετά πόσης χλεύης εκφράζεται δι' αυτήν, διδάσκων ούτω τον λαόν να μη πιστεύη εις την νηστείαν, αναφέρομεν ότι εις το επίσημον όργανον της Εκκλησίας της Ελλάδος ''η Εκκλησία'', το συντασσόμενον και διευθυνόμενον, κατά το πλείστον υπ' αυτού, εν τω υπ. αριθμ. 28 της 6 Δεκεμβρίου 1924 φύλλω αυτού γράφει υπεραμυνόμενος του νέου Ημερολογίου,
ότι άλλοτε κατά το 1719 (!!) επρόκειτο η Εκκλησία Κων/λεως να περιορίση την νηστείαν των Αγίων Αποστόλων εις 12 ημέρας, αλλ' ότε συνήλθε η Σύνοδος προς τούτο, ''οι μπακάληδες και οι ψαράδες του Φαναρίου, επειδή δεν θα επωλούντο ευκόλως η μουρούνα και το χαβιάρι του, έτρεξαν εις το Πατριαρχείον και εφώναζαν, ότι θέλουν να χαλάσουν την πίστιν του Χριστού, και οι Συνοδικοί φοβηθέντες δεν έλαβον καμμίαν απάντησιν (!!!)
Και αμέσως ο Αρχιεπίσκοπος εις το ασεβές και αναιδές τούτο δημοσίευμα της ''Εκκλησίας'', το οποίον λέγει, ότι το διηγείται ο Αθανάσιος Υψηλάντης, (!) προσθέτει το εξής:
''Ούτω λοιπόν ολίγοι μπακάληδες, χάριν του συμφέροντός των, ημπόδσαν την Εκκλησίαν να κανονίση την νηστείαν ταύτην, όπως εις τας ημέρας διακηρύττουσι τινές, ότι διά της γενομένης διορθώσεως του ημερολογίου εχάλασεν η θρησκεία και κατηργήθησαν τα πάθη του Χριστού'' (!!)
Ιδού πως διδάσκει ο Αρχηγός της Εκκλησίας τους πιστούς τον σεβασμόν προς τας παραδεδομένας νηστείας! Ιδού πως χλευάζει τας θρησκευτικάς παραδόσεις! Ιδού πως γελοιοποιεί την θρησκείαν! Και αξιοί έπειτα να είναι σεβαστή η θέλησίς του και να ασκή επιβολήν και κύρος εις τους Ορθοδόξους Χριστιανούς!
Αλλά δεν ήμβλυνεν απλώς παρά τω λαώ το θρησκευτικόν φρόνημα η αλόγιστος και ασεβής καινοτομία του ημερολογίου, διήρεσεν αυτόν θρησκευτικώς εις γνησίους οθοδόξους και μη γνησίους. Αυτάς τας οικογενείας συνετάραξε, συζύγους εκίνησεν εις διάστασιν και τέκνα εναντίον γονέων παρέταξε και εν γένει προεκάλεσεν ανωμαλίαν εις τον κοινωνικόν και οικογενειακόν βίον από απόψεως θρησκείας.
Ανεστάτωσε τον ειρηνικόν βίον των πολλαχού της Ελλάδος Ιερών Μονών, εις πολλάς των οποίων μέχρι σήμερον συνεχίζεται αξιεπαίνως ο θρησκευτικός βίος κατά τας αρχαίας της Εκκλησίας παραδόσεις. Εις άλλας δε Μονάς διηρέθησαν οι Μοναχοί εις δύο μερίδας και οι ευσεβέστεροι αναγιγνώσκουν τας ακολουθίας ή και πανυχίδας, έτι επιτελλούν εις τα κελλία των κατά το πατροπαράδοτον εορτολόγιον, ενώ άλλοι κατά τύπους μόνον κατέρχονται εις τους ιερούς Ναούς.
Ούτω δε μία αδικαιολόγητος και άνευ ανάγκης τινός εκ συναρπαγής και αυθαιρέτως γενομένη μεταβολή, η ανατρέψασα το αρχαίον καθεστώς της Εκκλησίας, και τα βίαια μέσα άτινα ετέθησαν εις χρήσιν υπό του Αρχιεπισκόπου Αθηνών προς επιβολήν αυτής, διέσεισαν εκ βάθρων το κύρος της Εκκλησίας και κατέρριψαν το κύρος αυτής. Αλλά και την πίστιν αυτήν εκλόνισεν παρά πολλοίς. Διότι ευλόγως εγεννήθησαν τα ερωτήματα΄
Εις ποιους λοιπόν κανόνας, εις ποιας παραδόσεις, εις ποιας αποφάσεις Συνόδων στηρίζεται η Εκκλησία ημών, αφού πας τις ελευθεριάζων δύναται ερχόμενος Μητροπολίτης να τας ποδοπατή και να τας ανατρέπη;
Και είναι λοιπόν τόσον πολύν αμφίβολον το κύρος κανόνων και παραδόσεων και τόσον ανθρώπινον, εστερημένον πάσης ανωτέρας πνευματικής δυνάμεως, ώστε μετά τόσης ευκολίας να γίνηται δεκτή η επί το κοσμοπολιτικώτερον μετατροπή αυτών; Πότε δε η Εκκλησία έλεγε προς τον λαόν την αλήθειαν;
Μέχρι του 1924, επί 20 αιώνας, διεπομένη υπό τας διατάξεις και το καθεστώς των Πατέρων, ή από του 1924 και εφεξής διά της ιδρύσεως νέου κοσμοπολιτικού καθεστώτος; Ποίον εκ των δύο καθεστώτων ευρίσκετο εν τη αληθεία; Το των Πατέρων της Εκκλησίας ή το Επαναστατικόν καθεστώς του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, το εγκαινιασθέν υπό του Πλαστήρα και του Γονατά εν αυτή τη αιθούση της Ιεράς Συνόδου;
Αλλ' είμεθα υποχρεωμένοι να συνεχίσωμεν τα συμπεράσματα ημών και εις επόμενον άρθρον.
Συνεχίζεται
Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη
''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',
που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'',
την Παρακευή 11 Μαίου 1928,
έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.979, σελ. 1-2.
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ