Η υποκρισία - [Κυριακή Τελώνου & Φαρισαίου]. 'Οταν το “φαίνεσθαι” γίνεται σημαντικότερο του “είναι”.

του Κων/νου Αθ. Οικονόμου δασκάλου

ΟΡΙΣΜΟΣ: Υποκρισία είναι η απόκρυψη των αληθινών αισθημάτων και σκέψεων, δηλαδή η προσποίηση. Υποκρισία είναι όταν λέω ένα πράγμα αλλά κατά βάθος πιστεύω κάτι άλλο, όταν φανερώνω ένα πρόσωπο αλλά κατά βάθος είμαι κάποιος άλλος. Οι τόσο κοινοί στο νεοελληνικό μας λεξιλόγιο όροι υποκριτής και υπόκριση προέρχονται από το αρχαίο ελληνικό θέατρο, όπου δηλώνουν τον ηθοποιό και την επί σκηνής τέχνη του, αντίστοιχα.

Όταν χρησιμοποιώ την ηθοποιϊα στην καθημερινότητα και στις σχέσεις μου με τους συνανθρώπους, είμαι υποκριτής. Η υποκρισία, με άλλα λόγια, είναι το αντίθετο της γνησιότητας και της ειλικρίνειας. Ένας άνθρωπος πέφτει στην κατάσταση της υποκρισίας όταν προσπαθεί να διατηρήσει μια εξωτερικά καλή εικόνα του εαυτού του προς τους άλλους, χωρίς ταυτόχρονα να φροντίζει ώστε και εσωτερικά να είναι αυτός ο καλός άνθρωπος που θέλει να φαίνεται ότι είναι.

Η ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ ΣΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ: Οι αρχαίοι Έλληνες ουδέποτε εκτιμούσαν την υποκρισία. Έτσι ο σοφιστής Γοργίας έλεγε: “Ο άνθρωπος οφείλει να φροντίζει όχι απλώς να φαίνεται καλός, αλλά να είναι πράγματι.”, ενώ ο Δημόκριτος τόνιζε: “Πολλοί δρώντες τά αίσχιστα λόγους αρίστους ασκέουσιν (λένε)”. Ο Πλάτων έγραψε: “Ο λύκος, που είναι το πιο άγριο ζώο, μοιάζει με το σκύλο, που είναι το πιο ήρεμο. Εκείνος που θέλει να είναι ασφαλής, πρέπει να φυλάγεται από αυτές τις ομοιότητες.”, θέλοντας να αναδείξει με την αντιπαραβολή αυτή τον υποκριτή άνθρωπο. Ο Πολύβιος έγραψε πολύ σκωπτικά για μια μορφή υποκρισίας: “Τα δάκρυα των κληρονόμων δεν είναι παρά γέλια κάτω από μάσκα”. Ο νεότερος φιλόσοφος Λα Μπριγιέρ έλεγε πως δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους ανθρώπους από την πρώτη ματιά. Κι αυτό γιατί: “Τις αρετές συνήθως σκεπάζει το πέπλο της σεμνότητας, ενώ τα ελαττώματα φοράνε τη μάσκα της υποκρισίας”. “Αποκτήσαμε τη συνήθεια να υποκρινόμαστε μπροστά στους άλλους σε τέτοιο βαθμό ώστε στο τέλος ν' αρχίζουμε να υποκρινόμαστε μπροστά στον εαυτό μας”, συνήθιζε να λέει ο Λα Ροσκουφώ. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των υποκριτών είναι η επίδειξη. Ό,τι κι αν κάνουν πρέπει να γίνεται προς το “θεαθήναι”, γι' αυτό και κάθε επίδειξη στον κοινωνικό βίο πηγάζει από την υποκρισία. Ο Μαρτίνος Λούθηρος έγραψε πολύ εύστοχα: “Η υποκρισία είναι ο σεβασμός, τον οποίο προσφέρει η κακία στην αρετή.”, ενώ ο Μίλτον θύμιζε πως : “Η υποκρισία είναι το μόνο που μένει αφανές σε όλους εκτός του Θεού”. Είδος υποκρισίας είναι και η ψευτοειλικρίνια που περιγράφει ο Βίκτωρ Ουγκώ: “Ομολογούμε τα μικρά μας ελαττώματα, μόνο για να πείσουμε ότι δεν ... έχουμε μεγάλα !”. Για πολλούς η υποκρισία κρύβει ανανδρία και πονηριά διότι ο υποκριτής περιφρονεί αυτούς που εξαπατά. Για τη λαϊκή σοφία στις σκανδιναυικές χώρες ισχύει το: “Καλύτερα ο κόσμος να σε ξέρει ως αμαρτωλό, παρά ο Θεός να σε ξέρει ως υποκριτή.” Ο θεωρητικός του Σοσιαλισμού, Λένιν, είπε για την πολιτική υποκρισία: “Η εντιμότητα στην πολιτική είναι συνέπεια της δύναμης, η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας”. Ο Όργουελ στηλιτεύοντας τον “ανθρωπισμό” έλεγε: “Ένας ανθρωπιστής είναι πάντα ένας υποκριτής.” Πάντως, συχνά παρατηρούμε πως ο ανθρώπινος χαρακτήρα, τον οποίον η κοινωνία ονομάζει ευχάριστο, συνίσταται από την ευγένεια και την υποκρισία. Ο λαός συνηθίζει να λέει: “Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.” και το: “Στη γειτονιά τριαντάφυλλο και μες στο σπίτι αγκάθι.”, υπονοώντας τον υποκριτή της “διπλανής”, αν όχι της δικής μας, πόρτας. Η φύση μας παρδειγματίζει με την παντελή απουσία της υποκρισίας. Έτσι, ενώ τα ζώα αγνοώντας την υποκρισία, έχουν ένα ακίνδυνο, αναγκαίο, εξωτερικό καμουφλάζ, οι άνθρωποι έχουν ένα επικίνδυνο εσωτερικό καμουφλάζ που λέγεται υποκρισία.

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΉ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ: Θεραπεία της υποκρισίας, για τους ψυχολόγους, δεν είναι τόσο το να “αφεθούμε” στις παρορμήσεις μας, όσο το να εσωτερικεύσουμε την προσπάθεια καλλιέργειας του έσω ανθρώπου. Να μάθουμε να φροντίζουμε ώστε η καλοσύνη, η ευγένεια, να γίνουν καταστάσεις εσωτερικές του ψυχικού μας κόσμου, και όχι ψεύτικα προσωπεία που φορούμε για να κάνουμε καλή εντύπωση στους άλλους. Για να κατορθωθεί αυτό, πρέπει πρώτα να αντιληφθούμε ότι η αξία της ζωής μας κρίνεται, όχι από τις ποικίλες γνώμες άλλων ανθρώπων για το άτομό μας, αλλά από την εσωτερική μαρτυρία της συνείδησής μας. Πρέπει λοιπόν να στοχεύουμε στην εσωτερική μας καλλιέργεια, χωρίς να σκοτώνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας στο χτίσιμο ανώφελων “προσωπίδων συμπεριφοράς”. Βεβαίως, συχνά χρειάζεται να κάνουμε κάποια τυπικά εξωτερικά πράγματα, όπως το να καλημερίσουμε, να χαμογελάσουμε, ή να καλέσουμε κάποιον στο σπίτι μας, χωρίς κατά βάθος να το επιθυμούμε την ώρα που τα κάνουμε. Αυτά όμως, κατά τους κοινωνιολόγους-ψυχολόγους, δε συνιστούν υποκρισία, αν στόχος μας είναι να ξυπνήσουμε έτσι την εσωτερική μας διάθεση. Αν κάποτε καταφέρουμε πράγματι να είμαστε καλοί, ευγενείς και διαπνεόμενοι από αγάπη, αυτό θα είναι φανερό και στους άλλους, χωρίς να προσπαθήσουμε γι' αυτό. Η εσωτερική μας ακτινοβολία θα ρίχνει φως στο πρόσωπό μας και στα πρόσωπα των άλλων, χωρίς εμείς καν να το γνωρίζουμε.

Η ΑΝΩΘΕΝ ΣΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ: Ο Κύριος πολύ συχνά χαρακτήριζε τους Φαρισαίους υποκριτές χρησιμοποιώντας τους στο κήρυγμά του ως προς αποφυγή παράδειγμα. Μάλιστα, επιτιμούσε τους Φαρισαίους αλλά και τους Γραμματείς, διότι αυτοδικαιώνονταν και υποκρίνονταν ασύστολα. Ο Ιησούς Χριστός ομιλούσε με τρόπο ήρεμο και επιεική για τους ανθρώπους, ακόμη και για τους αμαρτωλούς, καλώντας τους σε μετάνοια. Σε μια μόνο περίπτωση μιλάει με τρόπο αυστηρό, καυστικό και ανελέητο: όταν συναντάει την υποκρισία, και μάλιστα όταν τη συναντάει στο πρόσωπο των Ιουδαίων θρησκευτικών ηγετών της εποχής του. Σ’ αυτούς απευθύνει τα ουαί, με τα οποία ξεσκεπάζει την υποκριτική συμπεριφορά τους, λέγοντας: “Επὶ της Μωσέως καθέδρας εκάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. (...) κατὰ δε τα έργα αυτών μη ποιείτε· λέγουσι γαρ, και ου ποιούσι. (...) πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις, (...) φιλούσι δε την πρωτοκλισίαν εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους ασπασμοὺς εν ταις αγοραίς και καλείσθαι υπὸ των ανθρώπων, ραββὶ ραββί. (...) Ουαὶ δε υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κατεσθίετε τας οικίας των χηρών και προφάσει μακρὰ προσευχόμενοι· διά τούτο λήψεσθε περισσότερον κρίμα. Ουαὶ υμίν, γραμματείς καὶ Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδὲ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν.” (Μτθ. κγ΄2-14). Η υποκρισία των Φαρισαίων συνίσταται στο ότι παρέβλεπαν τις σπουδαιότερες διατάξεις του νόμου που είναι η κρίση, το έλεος και η πίστη, ενώ δεν παραλείπουν να καταβάλουν στο Ναό τη «δεκάτη», το ένα δέκατο δηλαδή, όχι μόνο από το λάδι, το κρασί και το σιτάρι, καθώς και από κάθε σπέρμα και καρπό, όπως προβλέπει ο Νόμος, αλλά επεκτείνουν τη δεκάτη και στα ευτελέστερα ακόμη προϊόντα (δυόσμος, άνηθο, κύμινο), πράγμα που δεν κοστίζει πολύ. Ο Ιησούς κατηγορεί τους Γραμματείς και Φαρισαίους, γιατί δίνουν προτεραιότητα ή και αποκλειστικότητα σε δευτερεύοντα καθήκοντα, ενώ παραμελούν τα «βαρύτερα του Νόμου», την κρίση, το έλεος, την πίστη. Η «κρίση», η απόδοση δηλαδή δικαιοσύνης, είναι συνέπεια του «ελέους», έτσι ουσιαστικά η φαρισαϊκή υποκρισία υπέκριπτε έλλειψη και της πίστης. Ο Ιησούς δεν παραθεωρεί τις δευτερεύουσες διατάξεις του Νόμου, αλλά καταγγέλλει την θρησκευτική διαστροφή, κατά την οποία τα ασήμαντα παίρνουν πρωτεύουσα θέση και παραθεωρούνται οι βασικές διατάξεις της αγάπης, «τα βαρύτερα του Νόμου». Η αντιστροφή αυτή είναι υποκρισία, γιατί με την εύκολη τήρηση των δευτερευουσών διατάξεων δημιουργείται το προσωπείο της εξωτερικής ευσέβειας «προς το θεαθήναι» και έτσι “παρουσιάζεται δυσαρμονία μεταξύ της ψεύτικης εξωτερικής θρησκευτικής επιφάνειας και του πραγματικού εσωτερικού βάθους του ανθρώπου” (Ι. Καραβιδόπουλος). Οι γραμματείς και Φαρισαίοι χαρακτηρίζονται από τον Ιησού «υποκριταί». Και είναι χαρακτηρισμός τόσο επιτυχής που συνδέθηκε ουσιαστικά με τον χαρακτηριζόμενο, ώστε στη διάρκεια των αιώνων να αποβεί συνώνυμο του «Φαρισαίος». Χαρακτηριστικότερο δειγμα του κηρύγματος του Κυρίου κατά της υποκρισίας αποτελεί η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Μάλιστα η σχετική ευαγγελική περικοπή σηματοδοτεί την έναρξη της πιο κατανυκτικής περιόδου μετανοίας, αυτής του Τριωδίου. Έτσι οι Πατέρες της Εκκλησίας θέσπισαν την ανάγνωση αυτής της περικοπής δείχνοντάς μας από πού μπορούμε να ξεκινήσουμε τον ενδότερο αυτοέλεγχό μας. Πάντως ο Μέγας Βασίλειος τοποθετεί τις πηγές της υποκρισίας στο μίσος: “Η υπόκρισις είναι καρπός του φθόνου. Μίσος έχουμε στην καρδίαν.” Κατά την Κλίμακα του Ιωάννη Σιναίτη, η υποκρισία: “είναι μία κατάσταση όπου το σώμα, οι εξωτερικὲς δηλαδὴ εκδηλώσεις, βρίσκεται σε αντίθεση με την ψυχή” (24.20). Η υποκρισία σήμερα δυστυχώς καταλαμβάνει τα πάντα. Άλλα λέει κάποιος και άλλα πραγματοποιεί, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους πολιτικούς. Αυτό ενοχλεί ιδιαίτερα τους νέους, που πάντα αναζητούν το το γνήσιο και το αληθινό. Ακόμη και στην Εκκλησία, το ύφος και ήθος είναι μερικές φορές απαράδεκτο και οι πιστοί σκανδαλίζονται. Η επικέντρωση, από τους εκκλησιαστικούς ταγούς σε θέματα τυπολατρείας και όχι ουσίας, “της ρηχότητος και όχι του βάθους, της επιφάνειας και όχι του πνεύματος δημιουργεί μία κατάσταση νοσηρή” (Μωυσής Αγιορ.). Το ήθος της Ορθοδοξίας πρέπει να κοσμείται με άσκηση, ταπείνωση, αγάπη και η Εκκλησία πρέπει να φυλάττει ακέραια την ορθή πίστη, που θα οδηγεί στη μετάνοια και την αγάπη στον Θεό και τον άνθρωπο. Επειδή πολλοί άνθρωποι απομακρύνονται από τον ευαγγελικό λόγο, χρειαζόμαστε εναρέτους μυσταγωγούς για την εν Χριστώ ζωή και όχι υποκριτές δικαστές για την “ανοδική πορεία προς νήψη, φωτισμό και θεογνωσία” (Μωυσής Αγιορ.). Πολλοί άνθρωποι σήμερα υποκρίνονται θεοσέβεια. Όμως αυτή η υποκριτική στάση υποκρύπτει απιστία γιατί: “Η υποκρισία είναι μητέρα και αιτία του ψεύδους. Τίποτε άλλο, δεν είναι η υποκρισία, παρὰ μελέτη και δημιουργὸς του ψεύδους.” (Ιωάννης Σιναϊτης, 12.5) Η προαίρεση του ανθρώπου είναι αυτή που οδηγεί στον Θεό ή στον δαίμονα. Ο Φαρισαίος προσευχόμενος επαίρεται. Ο Τελώνης στο ναό ταπεινώνεται ειλικρινά. Το Ευαγγέλιο συχνά μιλά για ανυποκρισία βίου, θυσιαστική αγάπη, συμφιλίωση και καταλλαγή. Η θρησκευτικότητα των Γραμματέων και των Φαρισαίων ήταν σαφώς υποκριτική. Διέβαλλαν τον Χριστό, γιατί τους χάλαγε σχέδια και προγράμματα. Ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο με δόξες, τιμές και μεγαλεία. Δεν υποστηρίχθηκε από οικονομικές ή πολιτικές δυνάμεις. Ήλθε πράος, φτωχός, σεμνός και ταπεινός, γι’ αυτό οι Φαρισαίοι τον μισούσαν. Η Εκκλησία δεν είναι για λίγους, μόνο για τους εκλεκτούς, αλλά για όλους. Ο Χριστός ήλθε στη Γη για να διδάξει με το λόγο και τη ζωή του, να διακονήσει τους πονεμένους, να θεραπεύσει τους ασθενείς, να οδηγήσει σε μετάνοια τους αμαρτωλούς, να σώσει όλους όσους θέλουν. Η Εκκλησία είναι, και πρέπει να είναι, ο χώρος της παρουσίας της θείας χάριτος, της αγιότητος και της σωτηρίας. Η υποκρισία μολύνει κάθε καλή πράξη. Η υποκρισία ευχαριστεί τη φιλαυτία, τη φιλοδοξία και τη φιλαρέσκεια και μόνο σε μια περίπτωση μπορεί να φανεί χρήσιμη: “Αν δε μπορείς, μολονότι πάλεψες πολύ, να διαλύσεις τη μνησικακία, δείξε στον ἐχθρό σου, έστω με λόγια, ότι μετενόησες. Έτσι θα ντραπείς την παρατεινομένη υποκρισία σου, και θα τον αγαπήσεις ολοκληρωτικά, κεντώμενος και καιόμενος σαν με πυρ απὸ τις τύψεις της συνειδήσεως.” (Κλίμαξ, 3.10).

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Από τη σκηνή του θεάτρου στη σκηνή της καθημερινής ζωής η υποκρισία κυριαρχεί. Κυρίαρχη θέση-ρόλο στην κοινωνία-θέατρο κατέχουν άνθρωποι που ξεγελούν τους διπλανούς τους και πολύ συχνά και τον ίδιο τον εαυτό τους. Ακόμη μέσα στα εσώψυχα του ανθρώπου διαδραματίζεται συχνά ένας ανελέητος διαρκής αγώνας ανάμεσα στην ειλικρινή προσωπικότητα και στην ψεύτικη και υποκριτική στάση. Ο άνθρωπος με τον υποκριτικό ρόλο που αναλαμβάνει στην κοινωνική ζωή, ενώ νομίζει ότι εξυπηρετεί καλύτερα τις κοινωνικές του σχέσεις, στην πραγματικότητα βρίσκεται απομονωμένος μέσα στα τείχη που ο ίδιος έκτισε. Η οχύρωση μέσα στα τείχη αυτής τηςυποκρισίας-ατομισμού, αποτελεί αντικοινωνική στάση. Είναι η επιτυχία των δαιμονικών δυνάμεων που κρύβονται μέσα στον άνθρωπο. Όλα αυτά επειδή συχνά ο άνθρωπος δεν αρέσκεται με την προσωπικότητά του, και προσπαθεί να την ντύσει με ψεύτικα στολίδια, με ανύπαρκτες αρετές και με φανταστικές ικανότητες. Ο άνθρωπος σήμερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, “κινδυνεύει από τον ίδιο τον παραχαραγμένο εαυτό του, και τα έργα του, που, αντί να αποτελούν συνέχεια του δημιουργικού έργου του Θεού, συμβάλλουν στην αυτοκαταστροφή του” (Ι. Καραβιδόπουλος). Η Ορθοδοξία προσφέρει δυνατότητα ανάπλασης του ανθρώπου. Και η δυνατότητα αυτή προσφέρεται από τον Θεό, αλλά κατακτιέται από τον άνθρωπο. Η πτώση των τειχών της υποκρισίας είναι μια προσφορά του Χριστιανισμού, που οδηγεί στην προσέγγιση των “εικόνων” του Θεού μεταξύ τους, και αποτελεί νίκη του Χριστιανισμού στον ειδωλολατρικό ανθρωποκεντρισμό και τον άθεο ουμανισμό.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Ιωάννης Σιναϊτης, Κλίμαξ

Μωυσής ο Αγιορείτης, Υποκρισία

Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Υποκρισία, ένα παθολογικό και αντικοινωνικό φαινόμενο.

1. ΟΜΙΛΙΑ Π. ΘΕΟΔ. ΖΗΣΗ ΟΜΙΛΙΑ THN ΕΥΑΓΓ. ΠΕΡΙΚΟΠΗ:

 https://www.youtube.com/watch?v=P2-73kSTqPQ

2. https://www.youtube.com/watch?v=flIysG-1fqc 

Ταις εξ έργων καυχήσεσι ΘΕΟΔ. ΣΤΑΝΙΣΤΑΣ

3. Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗ: :  https://www.youtube.com/watch?v=Fx3BmXrzWMU

ΠΗΓΗ

Ἡ ἐμμονὴ μὲ τὸν ρατσισμὸ εἶναι ἡ νέα μισαλλοδοξία

ΕΛΕΑΝΝΑ ΒΛΑΣΤΟΥ*

Ἡ Ἀγγλία εἶναι μία ἀνεκτικὴ χώρα. Ἡ Ἀγγλία εἶναι μία ἀνεκτικὴ χώρα ποὺ ἔχει τρομερὴ ἀγωνία νὰ ἀποδεικνύει μὲ κάθε εὐκαιρία πόσο φιλελεύθερη εἶναι. Ἂν ἡ Μέγκαν ἀποχώρησε ἀφήνοντας ὑπονοούμενα ὅτι τὸ χρῶμα τῆς εὐθύνεται ἐν μέρει γιὰ τὴν ταλαιπωρία της, δὲν ἔχει ἰδέα πῶς αἰσθάνομαι ἐγὼ ὡς λευκὴ καὶ προνομιούχα. Ἡ χώρα ἀγκαλιάζει ὅλους καὶ ὅλες ποὺ ἐμπίπτουν σὲ μειονότητα ἢ ἔτσι αἰσθάνονται. Τὸ πρόβλημά μου εἶναι ὅτι δὲν εἶμαι μαύρη, μουσουλμάνα, δὲν ταυτίζομαι μὲ σκύλο, δὲν ἔχω προβεῖ σὲ ἀλλαγὴ φύλου, δὲν εἶμαι ὁμοφυλόφιλη, οὔτε ἀνήκω σὲ αὐτοὺς μὲ τὰ πολλὰ γράμματα τῆς ἀλφαβήτου ποὺ λέγονται LGBTQ, δὲν εἶμαι καν χορτοφάγος. Εἶμαι μία λευκὴ γυναίκα πού, ἂν θέλω νὰ εἶμαι εἰλικρινής, πρέπει νὰ σᾶς πῶ ὅτι δὲν αἰσθάνομαι γυναίκα ὅλες τὶς ὧρες τῆς ἡμέρας – ὅλα ὑπάρχουν κι ἄν μου ζητηθεῖ θὰ ἐξηγηθῶ. Ἐλπίζω κάποια νὰ.... ταυτιστεῖ μὲ τὸ πῶς αἰσθάνομαι. Κυρίως ὅμως, αὐτὸ ποὺ ἀπεύχομαι εἶναι κάποια νὰ προσβληθεῖ γιατί στὴ χώρα ὅπου ζῶ δείχνουν ὅλοι, πάντα, ἀποφασισμένοι νὰ θιχτοῦν.

Εἴμαστε ὅ,τι εἴμαστε καὶ μὲ ὅ,τι ταυτιζόμαστε. Συμφωνῶ. Δύο πρόσφατα γεγονότα μὲ ἔβαλαν σὲ σκέψεις γιὰ τὸ πότε παύει ἡ ἐλαστικότητα νὰ εἶναι ἱλαρὴ καὶ γιὰ τὸν ἂν ὁ φιλελευθερισμὸς ἀνήκει σὲ ἕναν συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς ὅταν προσκρούει στὴν ἀσφάλεια (ὅλων μας). Ὁ τρομοκράτης Οὐσμᾶν Καν, φυλακισμένος μέχρι προτινός, ἀφέθηκε ἐλεύθερος ὀκτὼ χρόνια νωρίτερα, κατόπιν μαχαίρωσε δύο εἰκοσάχρονους στὴ Γέφυρα τοῦ Λονδίνου. Τὸ δεύτερο περιστατικὸ συνέβη στὸ Μάντσεστερ. Μία συμμορία Πακιστανῶν ἐκπόρνευε λευκὰ ἀνήλικα κορίτσια. Οἱ Ἀρχὲς τοὺς γνώριζαν ἐδῶ καὶ δεκατέσσερα χρόνια, ἀλλὰ δὲν εἶχαν ἐπέμβει γιὰ νὰ μὴ δημιουργηθοῦν τριβὲς μεταξὺ τῶν λευκῶν καὶ τῶν Ἀσιατῶν. Ὁ φόβος τῶν Ἀρχῶν νὰ μὴν κατηγορηθοῦν γιὰ ἰσλαμοφοβία ὑπερίσχυσε τῆς κοινῆς λογικῆς καὶ στὰ δύο γεγονότα. Ἂν ἡ ἀχρωματοψία εἶναι ὁ μηχανισμὸς ποὺ ἔχουμε υἱοθετήσει ὄψιμα γιὰ νὰ χειριστοῦμε τὴν πολιτικὴ ὀρθότητα, ἡ δομικὴ τυφλότητα εἶναι ἄλλο ἐπίπεδο, πιὸ ἐπικίνδυνο, γιατί κλείνει ἀπέξω τὴν πραγματικότητα.

Ἡ ἔμπνευση τοῦ κειμένου ἦρθε μία πρωινὴ ὥρα στὴ γραμμὴ Βικτώρια. Ὁ κύριος ποὺ κάθεται ἀπέναντί μου σηκώνεται, βρίσκει χῶρο στὸ ἐλάχιστα γεμάτο βαγόνι καὶ ἀρχίζει τὴν παράσταση. Προσεύχεται μεγαλόφωνα καὶ ἔντονα. Οἱ συνεπιβάτες κοιταζόμαστε, κάποιοι ἕτοιμοι νὰ γελάσουν. Μὲ βασανιστικὰ ἀργὲς κινήσεις ἢ ἔστω ἔτσι μου φάνηκε, σκύβει πρὸς τὸν σάκο ποὺ εἶναι ἀφημένος στὸ πάτωμα. Τὰ βλέμματα ποὺ ἀνταλλάσσουμε γίνονται ζωηρότερα, ἡ διάθεση γέλιου ἐξανεμίζεται, φοβόμαστε. Περνάει ὁ γιός μου ἀπὸ τὸ μυαλό μου, σκέφτομαι πόσο προνοητικὴ ἔχω ὑπάρξει μὲ τὴ διαθήκη μου. Ἀνοίγει τὸ φερμουὰρ καὶ ἀπὸ τὸν σάκο βγαίνει ἕνα χαλάκι τὸ ὁποῖο τὸ στρώνει ἐπιμελῶς καὶ συνεχίζει τὴν προσευχή, οἱ πόρτες τοῦ συρμοῦ ἀνοίγουν, ἀνακούφιση. Τὸ βαγόνι ἀδειάζει, καὶ ὅταν χαλαρώνω, μόνο τότε ἀντιλαμβάνομαι τὸν ναρκισσισμὸ καὶ τὸν θυμὸ ποὺ ἐμπεριεῖχε τὸ θέαμα ποὺ μόλις εἶδα. Ἐὰν ἤμουν πιὸ θαρραλέα, θὰ τοῦ ἔλεγα «τὸ χαλάκι καὶ στὸ σπίτι σου» καὶ ἐκεῖνος θὰ μοῦ ἔλεγε «μιλᾶς ἐσύ; Μὲ τὰ λευκά σου προνόμια; Εἶσαι ρατσίστρια!», καὶ θὰ ἀπαντοῦσα «ἐσὺ εἶσαι ρατσιστής». Συγκρατῆστε αὐτὸν τὸν διάλογο γιατί ἐμπεριέχει ὅλη τὴν οὐσία μέσα στὴ γελοιότητά του.

Δὲν ὑπάρχει χαρούμενη ποικιλομορφία, μακάρι νὰ ὑπῆρχε. Ἡ διαφορετικότητα εἶναι μία νέα μασκαρεμένη παλιὰ λέξη ποὺ βασίζεται σὲ μία παρωχημένη ὑπάρχουσα ἰδεοληψία. Ὑπάρχουν φόβος, ἀνασφάλεια καὶ τεράστιες δόσεις προκαταλήψεων καὶ ρατσισμοῦ, ἐδῶ ὅπως καὶ παντοῦ. Ἀπὸ πότε ὅμως ὁ φιλελευθερισμὸς ἔγινε μία λίστα μὲ ἐλευθερίες γιὰ ὅσους θίγονται εὐκολότερα; Γιατί ἡ εὐθιξία καὶ ἡ ὑπερευαισθησία –ποὺ ἔχουν πλέον τὸν ρόλο τῆς στενοκεφαλιᾶς καὶ τῆς ἀδιαλλαξίας– ἔχουν ἠθικὸ προβάδισμα; Ὁ διάλογος πρέπει νὰ ἀλλάξει γιατί εἶναι φαιδρός, κυρίως ὅμως εἶναι ἀντιπαραγωγικός. Ὑπάρχουν πολλὲς ἀντικρουόμενες ἐλευθερίες καὶ πολιτικὲς ἐπιλογὲς ποὺ πρέπει νὰ γίνουν. Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι ὅτι χωρὶς ἀσφάλεια δὲν ὑπάρχει ἐλευθερία. Ἂν θέλω, θὰ ἐκφέρω τὴ γνώμη μου ἔστω καὶ ἂν εἶμαι λευκή, προνομιούχα γυναίκα (κάποιες ὧρες τῆς ἡμέρας). Εἶμαι καὶ φανατικὰ φιλελεύθερη. Γιατί ὄχι;

* Ἡ κ. Ἐλεάννα Βλαστοῦ εἶναι συγγραφέας καὶ μένει στὸ Λονδίνο.

kathimerini

Οικουμενιστική συμπροσευχή στο Βουκουρέστι, μια χούφτα Ορθοδόξων αντιστάθηκαν και φέτος. (βίντεο)

Στις 25 Ιανουαρίου του 2020 διοργανώθηκε οικουμενιστική συμπροσευχή στον Ορθόδοξο Ναό Cașin (ονομάζεται και Μοναστήρι Cașin) κοντά στην Αψίδα του θριάμβου στο Βουκουρέστι. Εκεί οι εκ των Ορθοδόξων οικουμενιστές συμπροσευχήθηκαν με εκπροσώπους 6 αιρετικών ομολογιών.

Περίπου 18 άτομα, συμπεριλαμβανομένων και 2 παιδιών, βρέθηκαν στον Ναό για να διαμαρτυρηθούν. Η ομάδα χωρίστηκε στα δύο. Ορισμένοι στάθηκαν στο πεζοδρόμιο με ιερές εικόνες και πανό, ενώ άλλοι μοίρασαν στους εισερχόμενους φυλλάδια με αντικουμενιστικό περιεχόμενο και την επισήμανση ότι οι συμπροσευχές με τους αιρετικούς απαγορεύονται. Κάποιοι που δεν γνώριζαν τι συνέβαινε μέσα στον Ορθόδοξο Ναό ενημερώθηκαν με αυτόν τον τρόπο για τους Κανόνες της Εκκλησίας. Ένας είπε ότι δεν θα ξαναπατήσει σε αυτήν την εκκλησία.

Στην ποτ πουρί συμπροσευχή των οικουμενιστών παραβρέθηκε και ο επικεφαλής του τάγματος των Ναΐτών στην Ρουμανία Dan Vasiliu.

ΕΥΓΕ ΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ

ΦαίηΤας Θύρας Τας Θύρας Οι πληροφορίες εστάλησαν στο ιστολόγιο.

Περισσότερα στο danielvla.wordpress.com

Ο Γ.Γ. Θρησκευμάτων για τον Ιμάμη στο Τέμενος της Αθήνας

Γράφτηκε από τον/την tanea.gr. 07/02 18:44

ΡΟΜΦΑΙΑ.GR 

Στις αρχές καλοκαιριού τοποθετείται τελικά η επίσημη έναρξη λειτουργίας του ισλαμικού τεμένους της Αθήνας, στην περιοχή του Βοτανικού.

Αυτό επεσήμανε μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο γενικός γραμματέας Θρησκευμάτων Γιώργος Καλαντζής, εξηγώντας πως παρότι οι εργασίες στις εγκαταστάσεις έχουν από καιρό ολοκληρωθεί, απομένουν μια σειρά ανοιχτών διαδικαστικών ζητημάτων.

Συγκεκριμένα, εντός των επόμενων 15 ημερών αναμένεται να προκηρυχθούν από το διοικητικό συμβούλιο του λατρευτικού χώρου οι απαραίτητοι διαγωνισμοί για την ανάδειξη των ανάδοχων εταιρειών που θα αναλάβουν τη φύλαξη, τον καθαρισμό, την προμήθεια αναλώσιμων υλικών και άλλες υπηρεσίες.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η διαδικασία αυτή θα διαρκέσει περί τους τρεις μήνες και εφόσον οι διαγωνισμοί περατωθούν χωρίς ενστάσεις το τέμενος θα είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους πιστούς.

Την ίδια στιγμή, πάντως, για τη θέση του πρώτου ιμάμη των Αθηνών φαίνεται να έχει «κλειδώσει» ο 49χρονος Σιντί Μοχάμεντ Ζακί.

Πρόκειται για έλληνα πολίτη με καταγωγή από το Μαρόκο ο οποίος μιλάει άπταιστα ελληνικά, αραβικά και γαλλικά, είναι κάτοχος πτυχίου Φυσικομαθηματικών και Μουσουλμανικών Σπουδών, ενεργό μέλος του Συλλόγου της Μαροκινής Κοινότητας στην Ελλάδα και σήμερα εργάζεται ως διερμηνέας του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης.

Ο 49χρονος πατέρας τριών παιδιών επελέγη για τη θέση αυτή από το διοικητικό συμβούλιο του ισλαμικού τεμένους, όπως προβλέπεται από το Προεδρικό Διάταγμα 42 (Οργανισμός του ΝΠΙΔ με την επωνυμία «Διοικούσα Επιτροπή Ισλαμικού Τεμένους Αθηνών»).

Ο ίδιος, μέχρι στιγμής, αποφεύγει τις δημόσιες τοποθετήσεις σχετικά με την ανάληψη των καθηκόντων, του αφού ακόμα αναμένεται η επίσημη πρόσληψή του.

Μάλιστα, από το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων επισημαίνουν ότι η πρόσληψη θα προχωρήσει όταν ολοκληρωθούν όλες οι εκκρεμείς διαδικασίες για τη σύσταση του υπεύθυνου για τη λειτουργία του ναού φορέα.

Υπενθυμίζεται ότι στη λειτουργία του τεμένους του Βοτανικού εμπλέκονται δύο υπουργεία (Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη), ο Δήμος Αθηναίων και το Πολεμικό Ναυτικό το οποίο παραχώρησε την έκταση, γεγονός που εύλογα δημιουργεί καθυστερήσεις, ιδίως μετά την αλλαγή ηγεσίας σε όλους τους παραπάνω φορείς.

Ωστόσο ο κ. Καλαντζής ξεκαθαρίζει ότι οι διαδικασίες κινούνται με τον ταχύτερο δυνατό ρυθμό ώστε ο λατρευτικός χώρος να τεθεί στη διάθεση των μουσουλμάνων της Αττικής.