Δευτέρα 18 Μαΐου 2020
Όταν "βλέπεις το δέντρο και χάνεις το δάσος"....
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': Τώρα τὸ τί σχέση ἔχουν αὐτὰ τὰ γελοῖα ἐπιχειρήματα τοῦ Μητροπολίτη μὲ τὴν οὐσία, εἶναι ἕνα ζήτημα..... Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τὸ καθάρισμα καὶ τὸ πλύσιμο τῶν χεριῶν, οὔτε ἡ καθαριότητα τῶν Ναῶν, κ.λπ. ἀνόητα ποὺ γράφει, ἀλλὰ ''κάτι'' ποὺ ὡς στρουθοκάμηλος κάνει ὅτι δὲν βλέπει! Οὔτε καν ἀξίζει νὰ ἀσχοληθεῖ κάνεις μὲ τόσο ἀνόητα ''ἐπιχειρήματα''! Ἂν ὁ ἴδιος ''φτιάχνεται'' μὲ αὐτὰ ποῦ διαβάζει στὸ facebook, ἐμεῖς δακρύζουμε μὲ αὐτὰ ποῦ διαβάζουμε ἀπὸ τὸν ἴδιο......
Χονκ Κονγκ Νεκτάριος: ''Οι περίεργες αναρτήσεις στο Facebook μου φτιάχνουν την διάθεση''
Σχόλιο του Μητροπολίτη Χονγκ Κονγκ Νεκταρίου στο προσωπικό του λογαριασμό
Διαβάζω κάτι περίεργες αναρτήσεις στο Facebook που μου φτιάχνουν την διάθεση...
Γράφει κάποιος ότι είναι ανεπίτρεπτο να γίνεται απολύμανση στους ναούς.
Ξεχνάει πως έξω από τους ναούς υπήρχαν κρήνες για το πλύσιμο χειρών και προσώπων, πως οι υποδιάκονοι ήσαν επιφορτισμένοι με την καθαριότητα του σκευοφυλακίου και του ιερού Βήματος, πως οι διάκονοι είναι υπεύθυνοι για την σχολαστική καθαριότητα των ιερών σκευών.
Θα ήθελα να ρωτήσω επίσης. Η απεντόμωση επιτρέπεται; Ή συναθροίζεσθε ζώα μικρά μετά μεγάλων;...
Άλλος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του διότι θεωρεί ανεπίτρεπτο να υπάρχει επίτροπος στην θύρα του ναού και να ρυθμίζει την είσοδο των πιστών.
Ξεχνά κι αυτός ότι στην Εκκλησία είχαμε Πυλωρούς, υπεύθυνους για τις θύρες των ναών. Επίσης οι Υποδιάκονοι είχαν και ρόλο «ταξιθέτη».
Οδηγούσαν τους πιστούς στον ορισμένο για αυτούς χώρο (διαφορετικός για τους μοναχούς, παιδιά, αφιερωμένους κλπ) και έδειχναν την έξοδο σε όσους θορυβούσαν...
Σας δίνω και δωράκι... Οι Πυλωροί και οι Υποδιάκονοι στο παράγγελμα του Διακόνου «Τας Θύρας, Τας Θύρας» έκλειναν τις θύρες του ναού.
Όποιος αργούσε για την Λειτουργία «έτρωγε» πόρτα...
Κώδικας Ψηφιακής Διακυβέρνησης – Τι είναι ο Προσωπικός Αριθμός, πότε θα λειτουργήσει
Στο σχετικό νομοσχέδιο, προωθείται νομοθετικό πλαίσιο για τον Ενιαίο Αριθμό του Πολίτη, τις ψηφιακές υπογραφές, τις ψηφιακές σφραγίδες, τα ψηφιακά έγγραφα.
Σημαντικές αλλαγές στη ζωή των Ελλήνων φέρνει ο Κώδικας Ψηφιακής Διακυβέρνησης που πρόκειται να τεθεί σε διαβούλευση στην Βουλή τις επόμενες ημέρες. Νέες συνήθειες, λιγότερες διαδικασίες και κυρίως λιγότερη γραφειοκρατία υπόσχεται το νέο νομοσχέδιο, στο οποίο μεταξύ άλλων, προωθείται νομοθετικό πλαίσιο για τον Ενιαίο Αριθμό του Πολίτη, τις ψηφιακές υπογραφές, τις ψηφιακές σφραγίδες, τα ψηφιακά έγγραφα.
Για τη χρησιμότητα και τον κομβικό ρόλο του Κώδικα μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Κυριάκος Πιερρακάκης υπογραμμίζοντας ότι «όταν ξεκινήσαμε να σχεδιάζουμε την ψηφιακή μας στρατηγική, διαπιστώσαμε άμεσα ότι, πέρα από τις αναγκαίες νομοθετικές τομές, εξίσου απαραίτητη ήταν και η κωδικοποίηση του υπάρχοντος πλαισίου, ώστε όλοι να γνωρίζουν με σαφήνεια τι ισχύει. Δεν θέλαμε να υπάρξει ούτε ένα περιστατικό άρνησης εξυπηρέτησης από δημόσια υπηρεσία, επειδή δεν είχε φτάσει κάποια ερμηνευτική εγκύκλιος. Σε αυτά τα δύο ζητούμενα έρχεται να δώσει απαντήσεις ο Κώδικας Ψηφιακής Διακυβέρνησης: στην επικαιροποίηση και την ενοποίηση της νομοθεσίας σχετικά με την ψηφιακή διακυβέρνηση».
Και ο γενικός γραμματέας Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Απλούστευσης Διαδικασιών, Λεωνίδας Χριστόπουλος, για το ίδιο θέμα, τόνισε ότι «ο Κώδικας Ψηφιακής Διακυβέρνησης είναι το απαραίτητο θεσμικό πλαίσιο για τον ψηφιακό μετασχηματισμό τόσο του κράτους, όσο και της κοινωνίας ευρύτερα. Είναι ένα νομοσχέδιο που θέτει τις βάσεις για την περαιτέρω ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο κράτος και τη δημόσια διοίκηση. Παράλληλα, έχει έντονα αναπτυξιακό χαρακτήρα, υπακούοντας, την ίδια στιγμή, στις αρχές της προστασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών. Θεωρούμε, ότι με το νομοσχέδιο αυτό, το Επιτελικό συναντά το Ψηφιακό Κράτος,δημιουργώντας μια νέα, θετική δυναμική στις σχέσεις κράτους-πολίτη. Έρχεται, άλλωστε, να βελτιώσει ριζικά τον τρόπο που οι πολίτες συναλλάσσονται με το Δημόσιο, αλλά και την εσωτερική επικοινωνία και οργάνωση του Δημοσίου».
Αναφερόμενος, ο κ. Πιερρακάκης, στις ψηφιακές υπηρεσίες που είχαν θεσμοθετηθεί με ΠΝΠ για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης της COVID-19, επεσήμανε ότι «σε αυτή τη νομοθετική πρωτοβουλία τις μονιμοποιούμε.
Πρόκειται για ένα εργαλείο που θα βοηθήσει την Ελλάδα να προχωρήσει γρήγορα στον ψηφιακό μετασχηματισμό και ταυτόχρονα θα της επιτρέψει να προσαρμόζεται εύκολα στα νέα δεδομένα που θα ανακύπτουν.
Έτσι, με μια σειρά από διατάξεις σχετικά με τον Προσωπικό Αριθμό, τις ψηφιακές υπογραφές, τις ψηφιακές σφραγίδες και τα ψηφιακά έγγραφα, που θα αλλάξουν ριζικά τις σχέσεις κράτους-πολίτη, αυξάνοντας την ταχύτητα και θωρακίζοντας τα προσωπικά δεδομένα.
Επιπλέον, με την ενσωμάτωση των ευρωπαϊκών οδηγιών για τα ανοιχτά δεδομένα και του Κώδικα Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών της ΕΕ ανοίγουμε τον δρόμο για την τεχνολογική εξέλιξη της χώρας. Και τέλος, με αναπτυξιακές διατάξεις όπως το cloud first policy απελευθερώνουμε τις τεχνολογικές δυνατότητες της Δημόσιας Διοίκησης και μειώνουμε τη γραφειοκρατία προς πολίτες και επιχειρήσεις, που θα οδηγήσουν σε ενδυνάμωση του ΑΕΠ της χώρας».
Οι επτά καινοτομίες
1. Θεσμοθέτηση Προσωπικού Αριθμού (ΠΑ) για τους πολίτες
α) Καθιερώνεται προσωπικός αριθμός (ΠΑ) για την ταυτοποίηση των φυσικών προσώπων, με σκοπό την παροχή υπηρεσιών από φορείς του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ο ΠΑ αποδίδεται δε μία φορά στο φυσικό πρόσωπο και δεν μεταβάλλεται.
β) Ο ΠΑ αποδίδεται σε κάθε φυσικό πρόσωπο που δικαιούται Αριθμό Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ) ή Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (ΑΜΚΑ). Σε όσα φυσικά πρόσωπα έχει αποδοθεί ΑΦΜ, αυτός αποτελεί τον ΠΑ. Σε όσα φυσικά πρόσωπα έχει αποδοθεί μόνο ΑΜΚΑ, τους αποδίδεται ο ΠΑ σύμφωνα με διαδικασία που ορίζεται σε απόφαση.
γ) Ο ΠΑ δεν συνεπάγεται αυτοδικαίως τη χορήγηση δικαιωμάτων ή την επιβολή υποχρεώσεων στον κάτοχό του. Οι όροι και οι προϋποθέσεις για τα δικαιώματα και υποχρεώσεις του κατόχου του ΠΑ ρυθμίζονται από την κείμενη φορολογική, εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία.
δ) Ο ΠΑ θα αντικαταστήσει τον ΑΦΜ των φυσικών προσώπων και τον ΑΜΚΑ σταδιακά και με πλήρη αντικατάσταση εντός μιας διετίας
2. Θεσμοθέτηση ηλεκτρονικής υπηρεσίας συστημένης παράδοσης
Εισάγεται η ηλεκτρονική υπηρεσία συστημένης παράδοσης: ό,τι αποτελεί το σημερινό συστημένο ταχυδρομείο, μπορεί να αποτελέσει η υπηρεσία συστημένης παράδοσης για τον ηλεκτρονικό κόσμο.
Στόχος να αποτελέσει ένα ασφαλές ηλεκτρονικό «κανάλι επικοινωνίας» του Δημοσίου με τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Μέχρι τώρα η ως άνω υπηρεσία, μολονότι προβλεπόταν στον ευρωπαϊκό κανονισμό, παρέμεινε αναξιοποίητη. Με τον Κώδικα Ψηφιακής Διακυβέρνησης δημιουργούνται οι συνθήκες για να αναπτυχθεί τόσο στο ιδιωτικό όσο και στον δημόσια τομέα.
Ειδικότερα, στο Δημόσιο παρέχονται νέες δυνατότητες ηλεκτρονικής διεπαφής Δημοσίου και πολιτών/επιχειρήσεων. Στόχος ο διοικητικός έλεγχος να γίνεται ηλεκτρονικά.
3. Θεσμοθέτηση Μητρώου Διοικητικών Διαδικασιών Δημοσίου
Στο Μητρώο αυτό καταχωρούνται όλες οι ψηφιακές ή φυσικές διαδικασίες του Δημοσίου τομέα ανεξαρτήτως εάν αφορούν παροχή δημόσιας υπηρεσίας σε πολίτες ή φορείς του ιδιωτικού τομέα ή εσωτερικές διαδικασίες του δημοσίου τομέα. Ουδεμία παρέκκλιση δεν μπορεί να υπάρξει κατά την εφαρμογή της διαδικασίας από οποιαδήποτε αρμόδια υπηρεσία του Δημοσίου.
Αυτό σημαίνει ότι ο πολίτης μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα τη διαδικασία που απαιτείται για τη συναλλαγή του με το Δημόσιο χωρίς να εκτίθεται σε φαινόμενα αυθαιρεσίας και περιττής γραφειοκρατίας.
4. Θεσμοθέτηση Μητρώου Επικοινωνίας Πολιτών
Αποτελεί το μοναδικό σημείο της Δημόσιας Διοίκησης, όπου ο πολίτης θα δηλώνει τα στοιχεία επικοινωνίας του (διεύθυνση, τηλέφωνο, email). Όλοι οι δημόσιοι φορείς θα χρησιμοποιούν αποκλειστικά αυτό το μητρώο, για να ενημερώνονται για τα στοιχεία επικοινωνίας των πολιτών, χωρίς να απαιτείται οι πολίτες να δηλώνουν ή να επικαιροποιούν ξεχωριστά σε κάθε φορέα τα στοιχεία επικοινωνίας τους.
5. Ενδυνάμωση της Ενιαίας Ψηφιακής Πύλης (gov.gr)
Το νέο εργαλείο για την πραγματική ψηφιακή διακυβέρνηση, η αποκλειστική πύλη παροχής ψηφιακών υπηρεσιών προς πολίτες/επιχειρήσεις, θεσπίστηκε με το άρθ 52 του ν. 4635/2019. Πλέον, εισάγονται περαιτέρω ρυθμίσεις για τη λειτουργία της, βασικά στοιχεία: δυνατότητα έκδοσης εγγράφων/αιτήσεων από φυσικά πρόσωπα, ισχυρές μέθοδοι αυθεντικοποίησης ώστε να υπάρχει η μέγιστη βεβαιότητα για την ταυτότητα του φυσικού προσώπου που χρησιμοποιεί κάθε υπηρεσία)
6. Υποχρέωση παροχής ψηφιακών δημοσίων υπηρεσιών κάτω από την ομπρέλα της ΕΨΠ (gov.gr)
Η Ενιαία Ψηφιακή Πύλη της Δημόσιας Διοίκησης (gov.gr – ΕΨΠ) αποτελεί την αποκλειστική πύλη παροχής ψηφιακών δημόσιων υπηρεσιών προς πολίτες/επιχειρήσεις. Εισάγονται περαιτέρω ρυθμίσεις για τη λειτουργία της με βασικά στοιχεία τη δυνατότητα έκδοσης εγγράφων/αιτήσεων από φυσικά ή νομικά πρόσωπα και την καθιέρωση ισχυρών μεθόδων επαλήθευσης της ταυτότητας του συναλλασσομένου προσώπου (αυθεντικοποίηση), ώστε να υπάρχει η μέγιστη βεβαιότητα για την ταυτότητα του προσώπου που χρησιμοποιεί κάθε υπηρεσία.
7. Μονιμοποίηση των νέων ψηφιακών υπηρεσιών που είχαν θεσμοθετηθεί με ΠΝΠ για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης της COVID-19
Κωδικοποιούνται οι διατάξεις της από 20.3.2020 ΠΝΠ για τις πρώτες ψηφιακές δημόσιες υπηρεσίες μέσω της ΕΨΠ:
α) Ηλεκτρονική υπεύθυνη δήλωση
β) Ηλεκτρονική εξουσιοδότηση
γ) άυλη συνταγογράφηση
δ) KYC. Εφεξής, δεν απαιτείται η φυσική παρουσία του πολίτη στις αρμόδιες αρχές για την επικύρωση του γνήσιου της υπογραφής σε υπεύθυνες δηλώσεις και εξουσιοδοτήσεις, καθώς η αυθεντικοποίηση που πραγματοποιείται για τη χρήση των ψηφιακών δημόσιων υπηρεσιών της ΕΨΠ έχει την ίδια ισχύ με την βεβαίωση γνήσιου υπογραφής του άρθρου 11 του ν. 2690/1999 (Α’ 45).
Πρόκειται για καινοτομία, απαραίτητη για την παροχή ψηφιακών υπηρεσιών με τα εχέγγυα που απαιτούν οι κείμενες διατάξεις για τη διοικητική δράση.
Τι έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες στους προδότες;
Παίρνοντας για βάση το έντονο πολιτειακό αίσθημα των Αρχαίων Ελλήνων και τις ιεροπραξίες τους, καταλαβαίνουμε, γιατί ή προδοσία χαρακτηριζόταν σαν το πιο βαρύ έγκλημα. Κι αν εμβαθύνουμε στο γεγονός, ότι όλοι οι προδότες, μετά την ατιμωτική εκτέλεση τους, δεν επιτρεπόταν να ταφούν, θα καταλάβουμε πόσο μεγάλη, πόσο συντριπτική ήταν η ποινή πού τους επιβαλλόταν.
Με την προδοσία στην αρχαία Ελλάδα προσβαλλόταν, ανίερα κι ανεπανόρθωτα, η βαθύτατη ηθική αντίληψη για την πολιτειακή ευδαιμονία και σταθερότητα. Ακόμα κι αν δεν είχε έμπρακτα αποτελέσματα η προδοσία. Έφτανε η πρόθεση, η απλή διάθεση. Έτσι, ό προδότης δεν είχε θέση ούτε στη ζωή ούτε στο θάνατο. Δεν τον θεωρούσαν ούτε και τυπικά ούτε «κατ” ανοχήν» άνθρωπο, παρά κάτι σαν απαίσια τερατικό για την ιερή παράδοση κι αφάνταστα επικίνδυνο για τις ομαλές σχέσεις της πολιτείας. Κι έπρεπε, φυσικά, όχι μόνο να χαθεί, άλλα κι η εφιαλτική μνήμη του να γίνεται πάντα αντικείμενο «μαύρης κατάρας». Έπρεπε, με το «κατακουρέλιασμα της «βρωμερής» υπόστασης του», να θεωρηθεί χτυπητό «παράδειγμα προς αποφυγήν».
Το ηρωικό ελληνικό έπος δέχεται για τον προδότη την ταφή, κι ο αθηναϊκός νόμος, κατά την ιστορική περίοδο, πρόβλεπε πέταμα των εκτελεσμένων προδοτών μακριά από την πολιτεία. Η καλλιεργημένη φαντασία των Αθηναίων διαμόρφωνε πολύ παραστατικούς τους μύθους για την περιφρόνηση πού έδειχναν οι πρόγονοι στους προδότες. Ο Δημοσθένης (18, 204) αναφέρει πώς οι Αθηναίοι κάποιον Κυρσίλο, πού δέχτηκε να υποκύψει στις επιταγές του Ξέρξη, τον σκότωσαν με λιθοβολισμό, κι οι γυναίκες έκαμαν το ίδιο στη σύζυγο του. Οι Αρκάδες, κατά τον Παυσανία (4, 22, 4), σκότωσαν, επίσης με πέτρες, τον Αριστοκράτη και τον έβγαλαν έξω από τα σύνορα αφήνοντας τον άταφο, επειδή πρόδωσε τα μυστικά τους στους Σπαρτιάτες. Έχουμε, ακόμα, και τη διήγηση του Λυκούργου (112, 115), όπου κι αυτοί, πού υπερασπίστηκαν τον προδότη και φίλο των Σπαρτιατών ολιγαρχικό Φρύνιχο, κηρύχτηκαν ένοχοι, θανατώθηκαν, και τα οστά τους, όπως και του Φρύνιχου, πετάχτηκαν έξω από την Αττική, ενώ εκείνοι, πού σκότωσαν τον προδότη, αθωώθηκαν, και κρίθηκε πώς άδικα φυλακίστηκαν.
Με αφορμή τη σκληρότατη τιμωρία του Φρύνιχου, έγινε ψήφισμα (Λυκούργος, 112, 115), όπου καταδικάζονταν, προκαταβολικά, οι υπερασπιστές των προδοτών, κι αν, ακόμα, οι προδότες εκτελέστηκαν, κι αν τα πτώματα τους πετάχτηκαν μακριά από την πολιτεία, κι αν, τέλος, πέρασε καιρός πολύς από την προδοσία τους. Έτσι, οι υπερασπιστές των προδοτών εξισώθηκαν με τους προδότες, αφού δεν δίστασαν να δικαιολογήσουν, βρίσκοντας ελαφρυντικά ή προσπαθώντας ν” αμφισβητήσουν την πράξη τους (των προδοτών), ασεβώντας στα ιερά κι όσια της πολιτείας.
Τους θεωρούσαν κι” επικίνδυνους και βλαβερούς για το κοινό συμφέρον, αφού θέλησαν να μειώσουν την «καταστρεπτική σημασία της προδοσίας». Τέτοιες περιπτώσεις προδοτών έχουμε πάμπολλες, πού, αφού θάφτηκαν, ξεθάφτηκαν κατόπι και τα οστά τους πετάχτηκαν, γιατί ήταν ένοχοι στο «Κυλώνιον άγος» (Θουκυδίδης, 1, 126, 127).
ΚΑΙΑΔΑΣ
Στους Αθηναίους ίσχυε ο νόμος, πού συχνά τον ανέφεραν, για τους Προδότες, πού απαγόρευε ρητά, μετά την καταδίκη τους, να ταφούν στην Αττική. Το ίδιο, σύμφωνα μ” αυτόν τον νόμο, ίσχυε για τους κλέφτες και τους ιερόσυλους., (Ξενοφ.», Ελληνικά» 1, 7, 22), Υπερείδης «’Υπέρ Λυκ.», 16 κλπ.). Ο νόμος εφαρμόστηκε και στην περίοδο του Θεμιστοκλή (Θουκυδ. 1, 138, 6) και κατά το ψήφισμα στην περίοδο του Αρχιπτόλεμου κι Αντιφώντα, πού μνημονεύονται κατά τον βίο των δέκα ρητόρων, μετά την κατάλυση των τετρακοσίων (Πλούταρχ. «Ηθικά», 834α).
Οι γειτονικές πόλεις φρόντιζαν, από υποχρέωση ηθική βασικά, μα και για να είναι συνεπείς με την παράδοση, να θάβουν τα πεταμένα εκεί κοντά πτώματα των προδοτών. Στο « Ανθολόγιο» του Στοβαίου (40, 8) ιστορείται από τον Πυθαγόρειο Τέλητα η περίπτωση Αττικών φυγάδων προδοτών, πού κι όταν, υστέρα από χρόνια, πέθαναν σε ξένο έδαφος όπου είχαν καταφύγει, θάφτηκαν δίχως τυπικές τιμές. Μαζί μ” αυτούς είναι ο Νικόφημος κι ο Αριστοφάνης (όχι ο κωμωδιογράφος, βέβαια).
Ο Θεόπομπος διηγείται πώς οι Αθηναίοι στη Σάμο, αφού έραψαν σε σακκί τον προδότη Λεύκιπο, τόν έριξαν στη θάλασσα. Το βάραθρο απ” όπου έριχναν τους προδότες και πού βρισκόταν κοντά στον Δήμο των Κειριαδών, ήταν κι ο τάφος τους. Γνωρίζουμε πώς ο τόπος ατιμωτικής εκτέλεσης στη Σπάρτη ονομαζόταν Καιάδας. Και στον Καιάδα πέταξαν οι Σπαρτιάτες το πτώμα του προδότη βασιλιά τους Παυσανία, πού τον «έκτισαν» στο ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς, όπου κατέφυγε, για να πεθάνει από πείνα και δίψα. Την πρώτη πέτρα — όπως επίσης γνωρίζουμε — για το κτίσιμο την έβαλε η μητέρα του προδότη. Μα το μαντείο των Δελφών, επιδιώκοντας την ημέρωση των ηθών, υπέδειξε αργότερα, την ταφή του εκεί πού πέθανε. Και τον έθαψαν κοντά στο ναό (Θουκυδ. 1, 134, 4).
Ο Ισχυρισμός του Επιτιμίδη, πού στηρίζεται πάνω σε σχετική παρατήρηση του Αιλιανού, πως το πτώμα του Παυσανία πετάχτηκε κι αυτό έξω από τα σύνορα, δε φαίνεται βάσιμος, αφού έχουμε την αυθεντικότερη πληροφορία του Θουκυδίδη. Άλλος σοβαρός λόγος για τη σκληρότατη τιμωρία των προδοτών ήταν και τ” ότι, με την πράξη τους, ασεβούσαν προς τα ιερά της πολιτείας.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα λέγει σχετικά ο Λυκούργος (1, 17, 26, 150).
Οι πρώτες τάσεις, στην αττική περίοδο, γι” αλλαγή του τρόπου «ηθικής εκτέλεσης», δηλαδή ν” αφήνουν άταφους νεκρούς, πού καθιερώθηκε στα ηρωικά χρόνια, διαμορφώθηκαν όταν άρχισε να επικρατεί ή προοδευτική αντίληψη για την «υγιεινή καθαριότητα». Το βλέπουμε αυτό και στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Η αντίληψη τούτη είναι ότι, με τους άταφους, «βρωμίζει το έδαφος όπου βρίσκονται, και με την αποφορά πού βγάζουν, μπορούσε να βεβηλωθεί η ιεροπραξία της θυσίας».
Από δώ πηγάζει η «βιασύνη να εξασφαλίζεται η χώρα από τους κινδύνους πού απειλούν οι άταφοι νεκροί». Κι η τέτοια βιασύνη δημιούργησε το έθιμο να πετούν μακριά, έξω από τα σύνορα, τα πτώματα των προδοτών. Έπειτα, η ιδέα για την απαραβίαστη Ιερότητα της «πατρικής γης» ενισχυόταν περισσότερο με τη βεβαιότητα, ότι οι νεκροί θα ταφούν από τους ξένους.
Πολύ απασχόλησε, ακόμα, τους σύγχρονους με τον Ευριπίδη και τον Σοφοκλή το ζήτημα, αν ο θάνατος εξαγνίζει το έγκλημα και κατοχυρώνει το δίκιο των ένοχων νεκρών. Ο μεγάλος σεβασμός στους νεκρούς έγινε αφορμή να παθαίνονται οδυνηρά οι Αθηναίοι της αττικής περιόδου από τις σκληρότητες για τα πτώματα, ειδικά των προδοτών πατριωτών τους. Μα έχουμε κι απόψεις νεότερες από την ακμή της τραγωδίας, όπως τις αδέκαστες υποδείξεις του Πλάτωνα για το πέταμα των ένοχων νεκρών («Νόμοι», 9, 885α, 87οε, 873(1, 874(1, ΙΟ,” 909 α-ο,-12, 960ά).
Οι ρήτορες δεν έπαυαν να θυμίζουν, εκείνη την εποχή, στους δικαστές τον όρκο τους και να τους διδάσκουν, πώς από την αυστηρή εκπλήρωση του καθήκοντος εξαρτάται κι η δική τους εσωτερική ευδαιμονία. Ο Δημοσθένης, στο προοίμιο του λόγου του «Περί στεφάνου» (1.8), τονίζει ότι ή τέλεια αμεροληψία συντελεί στην εξύψωση του «φρονήματος της δικαιοσύνης» κι εξασφαλίζει την αυστηρότητα εφαρμογής των πολιτειακών άρχων.
Ό Αισχίνης υποστηρίζει, πώς ο επίορκος δικαστής αυτοαναιρεί τη δικαιοσύνη πού υπηρετεί και δίνει την ψήφο του σ” άλλον (3, 233). Η άδικη αθώωση ή η δικαστική επιείκεια χαρακτηρίζονται από τον Δείναρχο περιφρόνηση των θείων νόμων. Ο Λυκούργος πιστεύει, ότι ο δικαστής, αν και ψηφίζει μυστικά, ωστόσο ενεργεί ολοφάνερα μπροστά στους θεούς (Λυκ. «κατά Νεαίρας», 146, 126). Γι” αυτό η δίκαιη ψήφος ονομάστηκε «ευσεβής», όχι μόνο από το Δείναρχο (12, 20) και τον Δημοσθένη (18, 126, 19, 312), μα κι από τον Ευριπίδη (Ορέστεια» 1651, «Ηλέκτρα» 1262).
Με πολλή ευγλωττία τέτοιες νουθεσίες απευθύνονται προς τη συνείδηση των δικαστών στους λόγους του Αντιφώντα, όταν μπαίνει ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον δικαζόμενο (2. δ, 11 3β, 11 κλπ.) Σχετικά μ” αυτά ο Αισχίνης υποδείχνει πώς για να μειωθούν οι βαριές ευθύνες των δικαστών όφειλε εκείνος πού νικούσε στην ψηφοφορία να εξορκίζεται (2, 87, 88).
ΗΛΙΑΙΑ
Η αττική δημοκρατία είχε λάβει αυστηρά μέτρα ενάντια στους δικαστές πού δωροδοκούνταν. Ανάθεσε τη δικαστική εξουσία στην Ηλιαία, απόφευγε, με κάθε τρόπο, να ορίζει δικαστές για κάθε δίκη και φρόντιζε να τους εκλέγει με κλήρο.
Έκτος από τους ψευδομάρτυρες, πού δρούσαν οργανωμένα τότε κι εκβίαζαν συχνά την απόφαση του δικαστηρίου («Προς Άφοβον» του Δημοσθένη, 59), υπάρχουν κι αρκετές περιπτώσεις αξιόπιστων μαρτύρων πού τους πρότειναν οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι από αυτοσεβασμό. Είναι ονομαστές οι φράσεις «αττικός μάρτυς» κι «αττική πίστις» («Παροιμιογράφος, Ι, 209, 215). Τέτοια τεκμήρια βρίσκουμε στον «Γοργία» (471e) και στον «Ευρυξία» (389d) του Πλάτωνα, στο λόγο «Περί χορευτού» (23) του Αντιφώντα κ.ά.
Την ίδια σκληρή τύχη είχαν κι οι εγκληματίες, οι Ιερόσυλοι, οι αυτόχειρες κι όσοι πάθαιναν ηλεκτροπληξία. Τους τελευταίους δεν τους έθαβαν, γιατί θεωρούνταν τιμωρημένοι από τους θεούς.
Καμιά περίπτωση καταδίκης γι” αυτοδικία σε βάρος προδοτών δεν αναφέρουν τ” αρχαία κείμενα. Και τέτοιες αυτοδικίες, «ανεπίσημες» οι περισσότερες, δεν έχουμε λίγες. Μ” αυτές δείχνεται, βέβαια, το ασυγκράτητο μίσος ενάντια στους προδότες κι ή έλλειψη ψύχραιμης αναμονής για τη δίκη τους από τα δικαστήρια. Μα κι ή απαλλαγή όσων αυτοδίκησαν αποτελεί χαρακτηριστική ένδειξη σιωπηρής επιβράβευσης της πράξης τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΧΤΣΟΓΛΟΥ
Από το άρθρο του
Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
ΚΑΙ Η ΑΝΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
«Φιλολογικη Πρωτοχρονια»
Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ, ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΑΣ!
Πολλές φορές οι Αθηναίοι είχαν ζητήσει χρησμό από τον θεό Απόλλωνα σχετικά με τον λοιμό των Αθηνών. Τι έπρεπε δηλαδή να κάνουν για να γλυτώσουν από τον όλεθρο. Σε έναν από τους χρησμούς το μαντείο ζήτησε από τους Αθηναίους να φέρουν τα οστά του Θεμιστοκλέους πίσω στην Αθήνα.
Ο Θεμιστοκλής, ως γνωστόν, πέθανε στην Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Οι Αθηναίοι ζήτησαν από την Μαγνήσια τα οστά, αλλά το αίτημά τους δεν έγινε δεκτό. Τότε οι Αθηναίοι ζήτησαν να κατασκηνώσουν γύρω από τον τάφο για έναν μήνα για να προσφέρουν θυσίες στον νεκρό. Αφού πήραν την άδεια και κατασκήνωσαν, έβγαλαν κρυφά τα οστά και τα έφεραν στην Αθήνα, όπου και τα έθαψαν.
«...λοιμωξάντων δὲ ᾽Αθηναίων, ὁ θεὸς εἶπε μετάγειν τὰ ὀστᾶ Θεμιστοκλέους. Μαγνήτων δὲ μὴ συγχωρούντων [σ.σ.: δεν τους το συγχώρησαν] ᾐτήσαντο ἐπὶ τριάκοντα ἡμέραις ἐναγίσαι τῷ τάφῳ, καὶ περισκηνώσαντες τὸ χωρίον λάθρα κομίζουσιν ἀνορύξαντες τὰ ὀστᾶ».
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Ἱππῆς.
ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ
Διάφοροι ἀδελφοὶ προβληματίζονται περὶ τῶν ἀναρτήσεων διότι φαίνονται ''ἀντιφατικές''. Ὄντως - ἐκ πρώτης ὄψεως - ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι! Λείπει ὅμως ''κάτι'' τὸ ὁποῖο γιὰ νὰ τὸ φτάσεις χρειάζεται μεγάλος κόπος καὶ ἀγώνας. Αὐτὸ τὸ ''κάτι'' ὀνομάζεται ''διάκρισις''.
Οἱ Ἅγιοι της Ἐκκλησίας μας, σὲ πολλὰ κείμενά τους, διδάσκουν τὴν ἀρετὴ τῆς διακρίσεως μὲ τοὺς λόγους καὶ μὲ τὰ ἔργα τους. Θὰ τοὺς δοῦμε νὰ δειλιάζουν, νὰ ἔχουν θάρρος καὶ νὰ ὁμολογοῦν, νὰ προτρέπουν τοὺς πιστούς, νὰ ἐμποδίζουν τοὺς πιστούς, σὲ διάφορες καταστάσεις καὶ γεγονότα ποὺ ἀφοροῦσαν καὶ ἀφοροῦν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Ὀπότε, ἂν φαίνονται αὐτὰ ἀντιφατικὰ, τότε θυμηθεῖτε ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἔτσι διότι ἁπλῶς μᾶς λείπει ἡ ἀρετὴ τῆς διακρίσεως καὶ γι΄ αὐτὸ τὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἐξάγουμε φέρνουν τὸ συμπέρασμα ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω.
Οἱ Ἅγιοι δὲν εἶναι καθόλου ἀντιφατικοί. Ἐμεῖς ὄντως θὰ εἴμαστε, ὅταν θὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ κείμενά τοὺς κατὰ τὸ δοκοῦν, μὴ ἀναφέροντας τὴν διττὴ συμπεριφορὰ τῶν Πατέρων, ἡ ὁποία δὲν εἶναι καθόλου ἀντιφατική.
Παράξενο κόμικ που εκδόθηκε από την Κομισιόν το 2012 προβλέπει πανδημία από την Κίνα και παγκοσμιοποιητές που θα μας σώσουν
Prison Planet / ΚΟ
Ένα παράξενο κόμικ που ανατέθηκε για δημοσίευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2012 πρόβλεψε με τρομακτική ακρίβεια αυτό που έχει ξεδιπλωθεί με την παγκόσμια πανδημία του Covid-19. Ωστόσο, σε αυτήν την προπαγάνδα σχετικά με την επιδημία, είναι οι μη εκλεγμένοι globalist γραφειοκράτες που σώζουν τον πλανήτη.
Η περιγραφή της ΕΕ για την παράξενη έκδοση αναφέρει ότι «Παρόλο που η ιστορία μπορεί να είναι φανταστική, εντούτοις συνδέεται με ορισμένες πραγματικές πληροφορίες».
Το graphic novel απεικονίζει επιστήμονες μέσα σε ένα εργαστήριο στην Κίνα που διενεργούν πειράματα με θανατηφόρα παθογόνα:
Ο ήρωας του κόμικ ταξιδεύει από το μέλλον, για να προειδοποιήσει τις αρχές για την επικείμενη πανδημία, και παρουσιάζει ένα αντίδοτο, αλλά γίνεται γρήγορα στόχος κερδοσκόπων που θέλουν να κλέψουν τη θεραπεία και να την πουλήσουν σε φαρμακοβιομηχανίες:
Η ιστορία περιλαμβάνει τη μετάδοση ενός νέου ιού από ζώα σε ανθρώπους σε μια γεμάτη από ανθρώπους αγορά:
«Πράγματι, φανταστείτε εάν μολυνθήκατε σε αυτήν την αγορά από έναν νέο μεταδοτικό πράκτορα». λέει ο επικεφαλής σύμβουλος του ΟΗΕ για τις μεταδοτικές ασθένειες, προσθέτοντας ότι «πιθανότατα δεν θα το συνειδητοποιούσατε ακόμη και μέχρι το τέλος της περιόδου επώασης».
Η έκδοση υποδηλώνει ότι τα αεροπορικά ταξίδια θα επιδεινώσουν την εξάπλωση της νόσου, με τον ήρωα να προσθέτει ότι «Θα έπρεπε να επιστρέψετε στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τη Λατινική Αμερική ή την Αυστραλία όπως είχε προγραμματιστεί μέσω ενός διεθνούς αεροδρομίου».
Το κόμικ απεικονίζει την αποτυχία ενός παγκόσμιου οργανισμού υγείας να δράσει αρκετά γρήγορα για να σταματήσει μια πανδημία:
Το έργο ολοκληρώνεται με μια ακρόαση του Ευρωκοινοβουλίου, στην οποία οι Βρυξέλλες πιέζουν για μια πιο ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή συνεργασία σε παγκόσμια θέματα υγείας, αντικατοπτρίζοντας μια πραγματική πρωτοβουλία που είναι γνωστή ως «Μια υγεία» (‘One health’).
Οι παγκοσμιοποιητές επαινούνται για τη συμβολή τους στην ανάπτυξη και τη διανομή ενός εμβολίου στον κόσμο:
Επρόκειτο για κάποιον προγνωστικό προγραμματισμό ή έχουμε απλώς μια παράξενη σύμπτωση;
Στη φαντασία των ευρωκρατών, η παγκοσμιοποίηση σώζει τον πλανήτη. Στην πραγματικότητα, καταλήγει σε μαζικό θάνατο και παγκόσμια τυραννία.