Παρασκευή 22 Μαΐου 2020
Ὁ μηδενισμός δεν στοχεύει τόσο στην απόρριψη της Χριστιανικής πίστης όσο στη συνεχή διαστρέβλωση της Αλήθειας που κατέχει
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': Στόχος της Ν. Εποχής δεν είναι να αδειάσουν οι Εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα.
Ἔχει ξεκινήσει μία ὑποχθόνια ἀθεϊστική ἐπανάσταση ἡ ὁποία δέν ἀρνεῖται ἐξωτερικά τόν Θεό ἀλλά τόν περιορίζει. Κάθε βῆμα προόδου ὁδηγεῖ στήν βαθμιαία κατάρριψη τῆς πίστεως. Ἡ ἐπανάσταση αὐτή δέν θέλει νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στήν ἐξαφάνιση τοῦ Θεοῦ ἀλλά στήν κατανόηση πώς ἄν ὑπάρχει Θεός αὐτός εἶναι ἐχθρός (μέ τήν ἔννοια ὅτι κινδυνεύεις ἐξαιτίας τῆς πίστης σου). Καί αὐτή ἡ πίστη ἀποτελεῖ κίνδυνο γιά τήν ἐπιβίωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Στρατός τῶν ἐχθρῶν του Θεοῦ συνίσταται τόσο ἀπό ἐκείνους πού μέ τρόπο παθητικό ἀποδέχονται αὐτή τήν θέση καί στέκονται στήν ὀπισθοφυλακή ὅσο καί ἀπό τούς λίγους ἐνθουσιώδεις δρῶντες πού καταλαμβάνουν τήν πρώτη γραμμή μάχης.
Ὅμως εἶναι ἄκρως σημαντικό νά παρατηρήσουμε τό γεγονός ὅτι οἱ γραμμές τοῦ ἀντιθεϊσμοῦ βρίθουν ὄχι μόνο ἀπό παθητικούς καί δρῶντες ἀθεϊστές Ἀλλά καί ἀπό πολλούς πού πιστεύουν ὅτι Θρησκεύουν καί λατρεύουν τόν Θεό. Αὐτός ὁ μηδενιστικός πόλεμος δέν ἀποκλείει κάν τή χρήση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Τά αἴτια αὐτῆς τῆς Ἐπανάστασης εἶναι πνευματικά Ἄν καί ἐξωτερικά δέν διακρίνονται.
Τά ἐπιχειρήματα τῶν ἐφαρμοστῶν φαίνονται πειστικά Ὄχι χάρην τῆς ἀλήθειάς τους ἀλλά χάρη στό βαθμό πού τό πνεῦμα αὐτό ἔχει προετοιμάσει τούς ἀνθρώπους νά τή δεχτοῦν. Ἡ φύση λοιπόν αὐτοῦ τοῦ ἀντιθεϊστικοῦ δόγματος βρίσκεται στόν ἀντίποδα τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Ἡ χριστιανική πίστη γίνεται πηγή Χαρᾶς, σιγουριᾶς, Εἰρήνης, πηγή ἀγάπης, μετριοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ὑποταγῆς κάθε θελήματος στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ μηδενιστικός ἀντίποδάς της εἶναι γεμάτος ἀπό ἀμφιβολία, καχυποψία, φόβο, ταραχή, ἀντίσταση σέ ὅτι ἔχει σχέση μέ τόν Θεό. Ὁ μηδενισμός δέν στοχεύει τόσο στήν ἀπόρριψη τῆς Χριστιανικῆς πίστης ὅσο στήν ὑπακοή ἀπέναντι σέ Αὐτόν.
Γνωρίζει ὅτι ἡ χριστιανική πίστη κατέχει τήν ἀλήθεια γιά αὐτό καί προσπαθεῖ νά ἑδραιώσει τήν θέση τοῦ ὄχι μέ ἄμεση βία ἀλλά μέ τήν συνεχῆ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας αὐτῆς. Ἡ ἐξωτερική βία ἀντικαταστάθηκε ἀπό τήν ἐσωτερική πειθώ. Ὁ ἀκαδημαϊκός κόσμος ἔχει γίνει πηγή διαφθορᾶς στό μεγαλύτερο μέρος του. Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ἔστω καί ἡ ὀρθόδοξη πίστη ἔστω καί ἐλαφρῶς ἀλλοιωμένη ἔχει πολύ καταστροφικές συνέπειες.Ὑπάρχουν Ἐπίσης σέκτες οἱ ὁποῖες ἰσχυρίζονται μία ἀόριστη ἔμφυτη δύναμη μέσα στόν ἄνθρωπο, αὐτές ἀναφέρονται στή Νέα σκέψη καί τή θετική σκέψη καί μέλημά τους εἶναι νά καλλιεργήσουν καί νά χρησιμοποιήσουν αὐτή τήν δύναμη σάν νά ἐπρόκειτο γιά μορφή ἠλεκτρισμού. Ἡ λεγόμενη παθητική στάση (τοῦ ἔλα μωρέ) τόσων πολλῶν ἀνθρώπων σήμερα μαρτυρεῖ τήν δηλητηρίασή τους ἀπό αὐτό τό σχέδιο τοῦ ἀντιθεϊσμοῦ ...
ΠΕΡΙ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ....
Θα πρέπει να ενθυμηθούν μερικοί, ότι προτιμούμε να γίνουμε ''χειροκροτητές'' του κάθε Αμβροσίου, παρά χειροκροτητές των Αντίχριστων Πολιτικών που έκλεισαν τις Εκκλησίες με την δήθεν αιτιολογία περί ''ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ''! Πόσο πια τυφλός μπορεί να είναι κανείς ώστε να μην βλέπει τις απίστευτες βλασφημίες και ύβρεις που ξεστόμισαν διάφοροι, δυστυχώς και Ιεράρχες; Πειράζονται για τον Αμβρόσιο και άφησαν εις το απυρόβλητο τους Πολιτικούς με όλες αυτές τις βλασφημίες - ύβρεις που ξεστόμισαν αλλά και έπραξαν! Φυσικά, το αν ο Αμβρόσιος έχει μετανοήσει ή όχι λόγω παλαιών θέσεών του (είχε γράψει πολλές φορές απολογούμενος στην προσωπική του σελίδα για το θέμα που τον κατηγορούν), το αφήνουν εις το πίσω μέρος της κεφαλής τους.... Γιατί; Μήπως ελέγχονται διότι κάποιος ανάξιος τόλμησε αυτό που δεν τόλμησαν άλλοι; Για τις βλάσφημες θέσεις και πράξεις των Πολιτικών κανένας λόγος και κανένα σχόλιο! Μας θυμίζουν το τι είπε κάποτε ο Αμβρόσιος και δεν βλέπουν ως στρουθοκάμηλοι το τι είπαν και έπραξαν οι σύγχρονοι όπως ήδη προαναφέραμε!
Ντροπή!
Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ''ΙΕΡΟΥ ΜΗΝΑ'' ΤΟΥ ΡΑΜΑΖΑΝΙΟΥ!
Με την ευκαιρία της ολοκληρώσεως του ιερού μήνα του Ραμαζανίου, επιθυμώ να απευθύνω ευχές φιλάδελφες από τα βάθη της καρδιάς μου, προς τους Μουσουλμάνους συμπολίτες μας στην ευλογημένη γη του Νείλου και προς τους Μουσουλμάνους απανταχού του Αραβικού κόσμου.
Αν και φέτος η ανθρωπότητα δοκιμάστηκε και ακόμη δοκιμάζεται από την πανδημία του covid-19, κατά την οποία εκατοντάδες συνάνθρωποί μας έχασαν την ζωή τους στον άνισο αυτόν αγώνα, ωστόσο σαν άνθρωποι αδύνατοι αλλά πιστοί στην πρόνοια του Φιλάνθρωπου Θεού, δεν παύουμε να προσευχόμαστε νυχθημερόν, ώστε να επανέλθει η ανθρωπότητα στην κανονικότητά της, και να βασιλεύσει πάνω στην γη, η ειρήνη, η χαρά και η ελπίδα.
Χαιρετίζω και συγχαίρω τον Εξοχώτατο Πρόεδρο της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου, κ. Αμπντέλ Φατάχ ελ Σίσι, για τα μέτρα και τις πρωτοβουλίες που ανέλαβε, προκειμένου να διαφυλάξει την υγείαν των συμπολιτών μας, διότι η υγεία είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που χαρίζει ο Θεός στον άνθρωπο.
Χαιρετίζω την συνδρομή των Αιγυπτιακών Αρχών και του νοσηλευτικού προσωπικού, στην αντιμετώπιση της άδικης αυτής κρίσεως, διά της παροχής σωτηρίου νοσηλείας σε ασθενούντας συνανθρώπους μας.
Εύχομαι δε προσωπικώς, στον Εξοχώτατο Πρόεδρο και στον φιλειρηνικό λαό της Αιγύπτου ο Παντοδύναμος Θεός να μας προστατεύει όλους από κάθε επιβουλή και να μας χαρίζει πλούσια τα ελέη της υγείας και της ειρήνης.
Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β’
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β’
Εν τη Μεγάλη Πόλει της Αλεξανδρείας
τη 22α Μαΐου 2020
τη 22α Μαΐου 2020
Η ανατροπή τῆς δηλώσεως τοῦ Γραφείου Τύπου τῆς Ιεράς Συνόδου από την αγιοπατερική παράδοση τῆς Εκκλησίας μας
Ο αφορισμός τῶν τριῶν κυβερνώντων στηρίζεται σε θεμέλια αγιοπατερικά όπως καταγράφεται σε σχόλια τοῦ Αγίου Μαξίμου τοῦ Ομολογητοῦ, ο οποίος λέγει τα εξής:
(βλ. Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου τὰ σωζόμενα πάντα, Σχόλια Αγίου Μαξίμου τοῦ Ομολογητοῦ, PG τόμος 4, σελ. 181, https://books.google.gr/books?id=-_oUAAAAQAAJ&printsec=frontcover&hl=el&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false)
Δηλαδή: εάν χωρίς το θέλημα τοῦ Θεοῦ αφορίζει ο ιεράρχης, δεν ακολουθεῖ η κρίση τοῦ Θεοῦ και η καταδίκη τοῦ αφορισθέντος· οφείλει ο ιεράρχης να επιβάλλει τον αφορισμό σύμφωνα με το θέλημα τοῦ Θεοῦ και όχι τοῦ ιδίου.
Άρα, δεν λογίζεται το θέλημα τοῦ ιεράρχου για την ισχύ ενός αφορισμοῦ, αλλά μόνο το θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Βλέπουμε λοιπόν ότι είναι αναληθής και παραπλανητική η ανακοίνωση τοῦ Γραφείου Τύπου τῆς Ιεράς Συνόδου, η οποία αναφέρει ότι «Κάθε απόφαση καταγνώσεως του αφορισμού εναντίον μέλους της ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία δεν εκδόθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας Της, είναι ανυπόστατη και ανίσχυρη» (http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/anakoinothenta.asp?id=2665&what_sub=announce)
Αξίζει να αναφέρουμε την διαπίστωση τοῦ αφορισθέντος Δήμου Βερυκίου ότι ο αφορισμός που τοῦ επεβλήθη από τον Επίσκοπο κ. Αμβρόσιο έχει ισχύ και ότι πιστεύει ότι έχει ισχύ και για τους τρεῖς κυβερνώντας.
Παραθέτουμε ενδεικτικά αποσπάσματα από την δήλωσή του στις 18 Μαΐου 2020:
Βερύκιος: Εγώ τις κατάρες του Αμβρόσιου τις αψήφησα. Τις πήρα με καλαμπούρι.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.
Τέσσερις φορές μπήκα στο χειρουργείο.
Έμπαινα από το ένα κρεβάτι του νοσοκομείου στο άλλο.
Μέχρι και είχα την Ιερά Σύνοδο όλη.
Ο έρμος ο Σεραφείμ, ο Μητροπολίτης Πειραιώς, έτρεχε από πίσω να ξορκίζει.
Και το λέω αυτό, γιατί και ο Πρωθυπουργός και η Κεραμέως και ο σερίφης (= Χαρδαλιάς) θα πρέπει να προσέχουν αυτήν την περίοδο.
Εγώ την πάτησα.
Εγώ σας λέω τον προσωπικό μου Γολγοθά.
Τσιμτσιλή: Πότε άρχισες να πιστεύεις ότι τα χειρουργεία σου δεν είναι τυχαία και συνδυάζονται με τον αφορισμό του Αμβρόσιου;
Βερύκιος: Αμέσως μετά.
Τσιμτσιλή: Όχι, εννοώ στο δεύτερο, στο τρίτο;
Βερύκιος: Μωρέ και στο δεύτερο και στο τρίτο.
Τέλος, ο αφορισμός που επιβάλλεται από έναν επίσκοπο, εφ’ όσον είναι δίκαιος, ανακαλεῖται μόνο από τον ίδιο επίσκοπο και όχι από την Σύνοδο.
Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
Θεολόγος
Δύο ἐπικίνδυνες ἐκτροπές: «Καισαροπαπισμός» καί «Σεργιανισμός»!
Μία παρέμβαση στη
συζήτηση και τον προβληματισμό για τη "σχέση-συνεργασία" Κράτους και Εκκλησίας
σε εποχή "Κορωνοϊού"
Δύο ἐπικίνδυνες
ἐκτροπές:
«Καισαροπαπισμός» καί «Σεργιανισμός»!
τοῦ Δημήτρη Κάτσουρα, Θεολόγου,
φ. Πολιτικῆς Ἐπιστήμης & Διεθνῶν
Σχέσεων
Παρακολουθώ τον προβληματισμό και την ανησυχία, τα
οποία εύλογα έχει προκαλέσει, ακόμη και μεταξύ των πιστών, η ιστορία με τον
Κορωνοϊό, όσον αφορά στη σχέση Κράτους-Εκκλησίας. Ίσως αυτή να είναι απλώς
αφορμή εξωτερίκευσης μιας προϋπάρχουσας, βαθύτερης παθογένειας και
συγχύσεως.
Καταθέτω μια ταπεινή σκέψη-συμβολή επ' αυτών, η οποία
δεν έχει να κάνει με το αμιγώς υγειονομικό θέμα, το οποίο αναμφίβολα πρέπει να
αντιμετωπίζεται σε καθαρά ιατρική βάση και επιστημονικό πλαίσιο.
Αναφέρομαι στις παρενέργειες των μέτρων του Κράτους
(της Πολιτείας) και τη στάση της Εκκλησίας έναντι αυτών, σε ό,τι βεβαίως την
αφορά, δηλαδή στην εκκλησιαστική ζωή (Πίστη, Θεία Λατρεία κλπ).
Κατ' αρχάς, πρέπει να κάνουμε μια σημαντική
διευκρίνιση: Όταν λέμε Εκκλησία από ορθοδόξου απόψεως δεν εννοούμε αυτονομημένα
ούτε τη Σύνοδο των Επισκόπων μόνο, ούτε τον Κλήρο, ούτε τον πιστό λαό, αλλά
ιεραρχικά και ενιαία όλους μαζί, ως ένα σώμα, "σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις", με
Κεφαλή τον Χριστό (Εφεσ. γ΄, 18, α΄, 22-23).
Θεωρώ, λοιπόν, ότι εν προκειμένω μπορεί να γίνει
θεωρητικός λόγος, ή διαπίστωση, κατά την εκτίμηση ορισμένων, γιά δύο εκτροπές,
εξίσου καταδικαστέες. Η μία είναι ο "Καισαροπαπισμός"και η άλλη είναι ο
"Σεργιανισμός". Εδώ πρέπει και αξίζει να εξηγηθεί ο άγνωστος, ίσως, στούς
πολλούς, όρος "Σεργιανισμός".
Προέρχεται από το ιστορικό φαινόμενο καί δεδομένο της
υποταγής της εκκλησιαστικής διοικήσεως της Ρωσικής Εκκλησίας στο αθεϊστικό
Σοβιετικό καθεστώς. Αυτή, είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία της λεγομένης
"Ζώσης Εκκλησίας", ως οργάνου του καθεστώτος και τη δίωξη του ορθόδοξου
Κλήρου και λαού, οι οποίοι αρνήθηκαν την εκτροπή, δεν ενέδωσαν και συνέχισαν την
εκκλησιαστική Παράδοση ως "Εκκλησία των Κατακομβών". Σέργιος ήταν το
όνομα του συνεργάτου του αθεϊστικού καθεστώτος Ρώσου Πατριάρχου (+1944), ενώ την
εκκλησιαστική κανονικότητα εκπροσωπούσε τότε ο διωχθείς Πατριάρχης Τύχων
(+1925).
Η μία εκτροπή, ο "Καισαροπαπισμός", δημιουργείται από
την απαράδεκτη επέμβαση του Κράτους (της Πολιτείας) στα ενδότερα (εσωτερικά
θέματα, αυτοδιοίκητο) της Εκκλησίας και η άλλη εκτροπή, ο "Σεργιανισμός",
συντελείται από τη μετάλλαξη της ποιμαίνουσας Εκκλησίας με τη συγκατάθεσή της,
έστω και κατόπιν πιέσεων, σε ακόλουθο και "συνεργό" του Κράτους στις δικές του
κοσμικές θεωρήσεις (ενίοτε αντιχριστιανικές) και σχεδιασμούς. Στήν τελευταία
περίπτωση έρχεται η ίδια η λεγομένη διοικούσα Εκκλησία να παραβιάσει γνωστή δική
της αρχή, την οποία εκφράζει το Γραφικό χωρίο "πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἤ
ἀνθρώποις" (Πράξ. ε΄, 29).
Όταν συμβαίνουν αυτά, προκαλείται και δημιουργείται
μείζον κοινωνικό και κανονικό πρόβλημα. Αμφότερες δε (οι εκτροπές αυτές),
συνιστούν αλλοτρίωση των θεσμών. Η μία βαρύνει το Κράτος, ενώ η δεύτερη βαρύνει,
κυρίως, την Εκκλησία. Όταν μάλιστα αυτές οι δύο λειτουργήσουν και ως
συγκοινωνούντα δοχεία, τότε συνήθως προκαλείται και η αντίδραση του πιστού λαού,
ο οποίος δικαίως θεωρεί ότι βάλλεται εκατέρωθεν, δηλαδή
τόσο από το Κράτος, όσο και από τη διοίκηση της
Εκκλησίας.
Ευκταίο, λοιπόν, είναι, ούτε το Κράτος να παρεμβαίνει
στα της Εκκλησίας, ούτε η Εκκλησία να αποδέχεται παθητικά τις παρεμβάσεις του
Κράτους και, κυρίως, την μετάλλαξη της σε υπηρεσία του. Ἐξυπακούεται εξάλλου ότι
εξίσου απαράδεκτη είναι και η ανάμιξη της Εκκλησίας στα του Κράτους, η οποία
συνιστά μία άλλη (τρίτη) εκτροπή, τον "Παποκαισαρισμό". Το φαινόμενο αυτό
εμφανίσθηκε κυρίως στη Δύση και το εκφράζει, στήν ακραία του μορφή (όχι μόνον
της ανάμιξης, αλλά και της μετάλλαξης), ο Παπισμός, δηλαδή η λεγόμενη
ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ο οποίος μεταλλάχθηκε από Εκκλησία σε εγκόσμια
(θρησκευτική) εξουσία, με κρατική μάλιστα υπόσταση!
Τήν αποφυγή συγχύσεως των ορίων, πεδίων και των
αρμοδιοτήτων Κράτους καί Εκκλησίας, αλλά και ευρύτερα των κοσμικών, αφ' ενός,
καί των εκκλησιαστικών-πνευματικών θεμάτων, αφ'
ετέρου, εκφράζει και ο λόγος του Χριστού στο Ευαγγέλιο, "ἀπόδοτε τά Καίσαρος
Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῶ Θεῶ" (Ματθ. κβ΄, 21).
Όταν κάποιοι συγχέουν ή δεν (θέλουν να) διακρίνουν, εκ
των ανωτέρω, ποιά είναι τα μεν και ποιά τα δε, τότε είναι εμφανές πως μάλλον
αυτοί χρειάζονται μαθητεία και "κατήχηση", αντιστοίχως, προκειμένου να τά
γνωρίσουν καί εμπεδώσουν, έτσι ώστε να μη εξαπατούν ή παραπλανούν τον κόσμο και
να μή δημιουργείται σύγχυση.
Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι κατά το παρελθόν στο
χώρο της καθ' ημάς Ανατολής καί τα τρία αυτά αρνητικά φαινόμενα
("Καισαροπαπισμός", "Παποκαισαρισμός" και "Σεργιανισμός") δεν
ευδοκίμησαν. Παρά τις μεμονωμένες ανθρώπινες αστοχίες και την ύπαρξη κάποιων
σχετικών κρουσμάτων, το θεωρητικό τουλάχιστον πλαίσιο του ρόλου και της
αποστολής καθενός από τούς δύο θεσμούς, Κράτους και Εκκλησίας, παρέμενε σεβαστό
και επί της ουσίας αναλλοίωτο, όπως το προσδιόρισε μία μεγάλη Πατερική μορφή του
8ου αιώνα, με σπουδαία μόρφωση, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, γράφοντας
χαρακτηριστικά: «Οὐ βασιλέων ἐστί νομοθετεῖν τῆ Ἐκκλησία... Βασιλέων ἐστίν ἡ
πολιτική εὐπραξία, ἡ δέ ἐκκλησιαστική κατάστασις ποιμένων καί
διδασκάλων» (Αγ. Ιω. Δαμασκηνού, Περί
των αγίων εικόνων 12, PG 94,1296).
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ