Τετάρτη 15 Ιουλίου 2020
Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΥΓΡΑΦΟΥ ΚΟΒΑΛΕΦΣΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΚΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ''ΔΥΤΙΚΟΥ ΤΥΠΙΚΟΥ''
 |
Αριστερά ο Eugrapf Kovalevsky, μετέπειτα π. Jean-Nectaire κατά την περίοδο της μοναχικής του κουράς και αργότερα κατά την χειροτονία του σε Πρεσβύτερο και Επίσκοπο από τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς -δίπλα του- και τον Ρουμάνο Επίσκοπο Θεόφιλο Ιονέσκο, αμφότεροι Ιεράρχες της POEΔ. |
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ
Μας ετέθη από ευγενή και διακριτικό αναγνώστη μας, το ερώτημα για το αν ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς χειροτόνησε στη Γαλλία το 1964, ''τον νεοπασχαλίτη ιερέα π. Eugrapf Kovalevsky εδώ''. Φυσικά η πραγματικότητα είναι διαφορετική, όσο και ιδιάζουσα για την περίπτωση του Eugrapf Kovalevsky, όπως και για τον προηγούμενο από αυτόν, πρώην Ρωμαιοκαθολικό ιερέα και αργότερα προσήλυτο στο Πατριαρχείο της Μόσχας, τον Ειρηναίο Louis-Churls Winnaert. Το ζήτημα δεν είναι καινούριο, αφού και πολύ παλαιότερα είχε απασχολήσει, ιδίως ακόμη και κληρικούς της ROCOR, οι οποίοι, όχι μόνο είχαν κατακρίνει τον άγιο, αλλά και τον είχαν κατασυκοφαντήσει για τις προθέσεις του. Κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα βλέπουμε ''ορθολογιστικά ασφαλείς'' εκ του μακρόθεν, αλλά σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της ιστοριοδιφίας και της θεολογίας να εντρυφήσουμε στις συνθήκες και στις ιδιαιτερότητες κάθε εποχής. Η εργασία μας που ακολουθεί, δεν έχει σκοπό να αιτιολογήσει, αλλά να επεξηγήσει μέσα από την έρευνα τα πού, τα πότε, τα πώς και τα γιατί. Άλλωστε έχουμε διασαφηνίσει από καιρού στο αναγνωστικό μας κοινό, πως η επαγγελματική μας ιδιότητα προσδιορίζει την έρευνα προς ανάδειξη της αλήθειας και μόνο, ενώ η θεολογική μας κατάρτιση βρίσκεται ακόμη σε προνηπιακή ηλικία! Βιβλία που σχετίζονται με την ονομαζόμενη ''Δυτική Ορθοδοξία'' ή ''Ορθοδοξία Δυτικού Τυπικού'' έχουν πρόσφατα δημοσιευτεί στα Γαλλικά. Όλα προέρχονται από μια ομάδα Γάλλων, που δημιούργησαν έναν ιστότοπο για τον Επίσκοπο Jean de Saint-Denis (Eugraph Kovalevsky) στα τέλη του 2017 και συλλέγουν υλικό για τη ζωή και το έργο του. Εκτός από τον ιστότοπο, έχουν δημιουργήσει για το σκοπό αυτό έναν εκδοτικό οίκο, τον ''Εditions de Forgeville''. Αυτή η πρωτοβουλία προέρχεται από άτομα που βρίσκονται κυρίως κοντά στην ονομαζόμενη από τον Eugrapf Kovalevsky, ως ''Ορθόδοξη Εκκλησία της Γαλλίας'' (Église catholique orthodoxe de France, ECOF). Η ομάδα αυτή δεν είναι πλέον σε επαφή με καμμία Ορθόδοξη Εκκλησία, ακολουθεί τη δική της πορεία και θεωρείται, ως μη κανονική. Με τα χρόνια, ορισμένες ενορίες έχουν εγκαταλείψει την επονομαζόμενη ''Ορθόδοξη Εκκλησία της Γαλλίας'' και έχουν ενταχθεί σε κανονικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ένας τόμος, που πρόσφατα δημοσιεύθηκε στο Παρίσι, φέρει τον τίτλο ''L'Eveque Jean de Saint-Denis'' (σε συγγραφή και επιμέλεια της Marie-France Guillaud-Tanazacq) και καλύπτει τα έτη (1905 έως 1945). Ο δεύτερος τόμος καλύπτει τη ζωή του Kovalevsky από (το 1945 έως το 1970) και περιέχει μια λεπτομερή μελέτη για την αρχαία ιεροτελεστία της Γαλικίας (1957), αυτό που ονομάζεται ως αρχαίο ''Δυτικό Τυπικό''. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΥΓΡΑΦΟΥ ΚΟΒΑΛΕΦΣΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ
ΚΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ''ΔΥΤΙΚΟΥ ΤΥΠΙΚΟΥ''
Το 1924, ένας πρώην Ρωμαιοκαθολικός ιερέας o Louis-Churls Winnaert1, μαζί με το ποίμνιό του δημιούργησαν στη Γαλλία αυτόνομα την ''Ευαγγελική Καθολική Εκκλησία'' με στοιχεία, τόσο από τον Προτεσταντισμό, όσο και από τον Καθολικισμό. Το έτος 1936, μη βρίσκοντας την αληθινή, χριστιανική πίστη έκανε αίτημα προς το Πατριαρχείο όπως προσχωρήσει μαζί με το ποίμνιό του στη Ρωσική Εκκλησία του Μητροπολίτη Σεργίου Στραγκορόντσκι2. Την ίδια χρονιά έγινε δεκτός από την Ρωσική Εκκλησία, αφού αναχειροτονήθηκε, για να αποβιώσει την επομένη χρονιά του 1937. Ο νέος ιερέας είχε ζητήσει από το Ρωσικό Πατριαρχείο να του επιτρέψουν να διατηρήσει μόνο, το προ του σχίσματος του 1054 δυτικό τυπικό στη λατρεία, τυπικό που κατά τον ίδιο ήταν πιο ευπρόσιτο στους Γάλλους, ένα ζήτημα που έγινε αποδεκτό από την Ρωσική Εκκλησία. Από τον π. Louis-Churls Winnaert ξεκίνησε η ιδέα μιας ''ορθόδοξης εκκλησίας δυτικού τυπικού'' για τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και η οποία αργότερα μεταφυτεύθηκε στο μυαλό του π. Eugrapf Kovalevsky, για τον οποίο ασχολούμαστε στη παρούσα εργασία μας.
 |
Ο Louis-Churls Winnaert -εδώ ως πρώην Ρωμαιοκαθολικός ιερέας- και αργότερα προσήλυτος στο Πατριαρχείο της Μόσχας, ως Ειρηναίος. |
Ο Eugrapf Kovalevsky γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, στις 26 Μαρτίου του 1905, σύμφωνα με το πάτριο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο. Το 1920, η οικογένειά του, λόγω των κυβερνητικών διώξεων των Μπολσεβίκων3 μετακομίζει στη Γαλλία, όπου και χειροτονείται αναγνώστης από τον Μητροπολίτη Ευλόγιο Γκεοργκιέφσκι4, που μέχρι τότε ήταν Έξαρχος Δυτικής Ευρώπης και επίσκοπος Γαλλίας. Έκανε ανώτερε σπουδές θεολογίας στο πανεπιστήμιο institut saint-serge του Παρισιού. Το δε έτος 1925 ίδρυσε μαζί με Ρώσους συναδέλφους του -μαζί και με τον Μητροπολίτη Ευλόγιο- το Ορθόδοξο Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Φωτίου, στόχος του οποίου ήταν να ανακαλυφθούν εκ νέου οι ρίζες της Ορθοδοξίας στην Γαλλία, πριν το μεγάλο Σχίσμα του 1054. Το ινστιτούτο αυτό σύντομα έγινε πνευματικό κέντρο καταφυγής πολλών γνωστών θεολόγων της εποχής, συμπεριλαμβανομένων του π. Γεωργίου Φλορόφσκι, του Αλεξάνδρου Σμέμαν, του Ιωάννη Μάγεντορφ και άλλων.
 |
Η χειροτονία σε Επίσκοπο του Eugrapf Kovalevsky, αφού ήδη είχε προηγηθεί η κουρά του σε μοναχό και κατόπιν πρεσβύτερο με το όνομα Jean-Nectaire, Ιωάννης (προς τιμήν του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης) και Νεκτάριος (προς τιμήν του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. |
Το 1927, υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της πρώτης γαλλόφωνης Ορθόδοξης ενορίας. Στις 6 Μαρτίου του 1937, ο Eugrapf Kovalevsky χειροτονήθηκε ιερέας από τον Μητροπολίτη Λιθουανίας Ελευθέριο Μπογκογιαβλένσκι5, Έξαρχο του Πατριαρχείου Μόσχας στη Δυτική Ευρώπη, που είχε αντικαταστήσει τον προηγούμενο Μητροπολίτη Ευλόγιο Γκεοργκιέφσκι. Το 1940, αιχμαλωτίστηκε από τους Γερμανούς κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και έγινε ιερέας των Ορθόδοξων του Γαλλικού στρατού. Το 1944 απελευθερώθηκε και επέστρεψε στο Παρίσι, ιδρύοντας το Γαλλικό Ορθόδοξο Ινστιτούτο ''Saint-Denys l'Aréopagite''6, ''Άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης''. Μετά το 1946, ο π. Eugrapf Kovalevsky άρχισε να ανασυνθέτει μια Ιεροτελεστία της αρχαίας Γαλικίας7, βασισμένος σε συγγράμματα του Αγίου Γερμανού επισκόπου Παρισίων8 (6ος αιώνας). Ουσιαστικά επρόκειτο για δυτικές λειτουργίες προ του σχίσματος του 1054 και κάποιες βυζαντινές προσθήκες, ετοιμάζοντας με αυτόν τον τρόπο το Δυτικό Τυπικό στη λατρεία.
 |
Ο Αρχιμανδρίτης και αργότερα Επίσκοπος Alexis van der Mensbrugghe της ''Ορθόδοξης Γαλλικής Εκκλησίας'' Δυτικού Τυπικού. |
Στο κύκλο του π. Eugrapf Kovalevsky βρισκόταν και ο Αρχιμανδρίτης Alexis van der Mensbrugghe9, πρώην Ρωμαιοκαθολικός μοναχός και μετέπειτα χειροτονημένος ιερέας του Πατριαρχείου της Μόσχας, ο οποίος προσπάθησε να αποκαταστήσει το αρχαίο ρωμαικό Τυπικό, αντικαθιστώντας τις μεσαιωνικές επιδράσεις, με γαλλικές και βυζαντινές επεμβάσεις. Ανάμεσα στους δύο επήλθε μία σύγκρουση, αποτέλεσμα της οποίας ήταν το οριακό έτος του 1953. Τότε η Ρωσική Εκκλησία, πιέζοντας για επαναφορά του Ανατολικού Τυπικού και λαμβάνοντας υπ' όψιν της κάποιες κατηγορίες -που αποδείχθηκαν αβάσιμες- κατά του π. Eugrapf, χειροτόνησε τον Αρχιμανδρίτη Alexis van der Mensbrugghe, Επίσκοπο στη Γαλλία. Μετά από αυτό, ο δεύτερος αποχώρησε από το Πατριαρχείο της Μόσχας, ονομάζοντας την εκκλησία του, ως ''Ορθόδοξη Εκκλησία της Γαλλίας''. Ύστερα από αρκετά χρόνια απομόνωσης, η αυτή Εκκλησία αναγνωρίστηκε, ως αυτόνομη, από τον Αρχιεπίσκοπο της Ρωσικής Συνόδου της Διασποράς (ROCOR), Αναστάσιο Gribanovsky10, και περιήλθε σε κοινωνία με την ROCOR, από το 1959 μέχρι το 1966.
 |
Η χειροτονία του π. Jean-Nectaire Kovalevsky σε Επίσκοπο από τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς και τον Ρουμάνο Επίσκοπο Θεόφιλο Ιονέσκο το 1964. |
Στη συμφωνία που υπέγραψαν τα δύο μέρη τονιζόταν, πως θα τηρούνταν όλα τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και το εκκλησιαστικό εορτολόγιο, το μόνο που επιτρεπόταν -σε ένα πειραματικό στάδιο- ήταν η λειτουργία του Δυτικού Τυπικού11. Εδώ να αναφέρουμε, πως οι ναοί της περί ης ο λόγος Εκκλησίας στη Γαλλία δεν εκοσμούντο από αγάλματα, αναγεννησιακές εικόνες κ.λ.π., όπως στις καθολικές εκκλησίες. Χρησιμοποιούνταν μόνο οι βυζαντινές εικόνες στη θεία λατρεία και φυσικά το ζυμωμένο ψωμί στην ετοιμασία της Θείας Μετάληψης. Έτσι, φτάνουμε στο έτος 1964, όπου ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ως Αρχιεπίσκοπος Δυτικής Ευρώπης, ο οποίος βρισκόταν ήδη εγκατεστημένος στη Γαλλία από το 1951, σε συνεννόηση με την ROCOR, προχωρεί στην μοναχική κουρά12 του Eugrapf Kovalevsky, δίδοντάς του το όνομα Jean-Nectaire, Ιωάννης (προς τιμήν του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης) και Νεκτάριος (προς τιμήν του Αγίου Νεκταρίου.
 |
Ο π. Jean-Nectaire μαζί με τον π. Γερμανό. |
Αμέσως μετά, ο ήδη Μοναχός Jean-Nectaire, χειροτονήθηκε13 από τους δύο Επισκόπους της ROCOR (ο δεύτερος ήταν ο Ρουμάνος Επίσκοπος Θεόφιλος Ιονέσκο, σε Πρεσβύτερο και Επίσκοπο αντίστοιχα. Όμως, δύο χρόνια μετά -στις 2 Ιουλίου 1964- κοιμήθηκε ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς και πλέον ο Επίσκοπος Jean-Nectaire Kovalevsky δεν βρήκε υποστήριξη για την λειτουργία του ιδιόρρυθμου αυτού ''Δυτικού Τυπικού'', από τη Σύνοδο των Ρώσων της Διασποράς, γεγονός που σήμανε το τέλος της κοινωνίας με την ROCOR. Το έτος 1970 κοιμήθηκε και ο Επίσκοπος Jean-Nectaire Kovalevsky και η Εκκλησία του14 θα βρει -το 1972- πνευματική στέγη στην Ρουμανική Εκκλησία. Τότε, ο Gilles Bertrand-Hardy χειροτονήθηκε μοναχός με το όνομα Germain και κατόπιν Πρεσβύτερος και Επίσκοπος της επισκοπής του Αγίου Διονυσίου Αεροπαγίτη (Saint-Denis). Το 1993 όμως, μετά από μακρά σύγκρουση που προέκυψε από την αυξανόμενη αντιπάθεια μεταξύ των Ανατολικών, Ορθόδοξων Εκκλησιών προς μια δυτική λειτουργική και πολιτιστική έκφραση της Ορθοδοξίας και η Ρουμανική Εκκλησία διέκοψε την κοινωνία της με την εν λόγω ορθόδοξη εκκλησία δυτικού τυπικού.
 |
Η Αδελφότητα του Αγίου Διονυσίου Αεροπαγίτη (Saint-Denis) στο Παρίσι. |
Π α ρ α π ο μ π έ ς - Ε π ι σ η μ ά ν σ ε ι ς
1. Ο Louis-Charles Winnaert γεννήθηκε στο Dunkirk της Γαλλίας, στις 4 Ιουνίου του 1880. Το 1905 χειροτονήθηκε ιερέας στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, γρήγορα όμως έγινε υποστηρικτής των ''Μοντερνιστών'' και ως συνέπεια εγκατέλειψε την κοινωνία με τη Ρώμη, δημοσιεύοντας το 1919 ένα σύγγραμμα υπό τον τίτλο ''Προς έναν ελεύθερο Καθολικισμό''. Στη συνέχεια πλησίασε την φιλελεύθερη Καθολική Εκκλησία και χειροτονήθηκε επίσκοπος από τον κ. James Ingall Wedgwood, με την εκκλησία του να αποκαλείται ''Ευαγγελική Καθολική Εκκλησία''. Από το 1927 ήρθε σε επαφή με κύκλους του ''Ινστιτούτου του Αγίου Φωτίου'' και μέσω αυτού, με τον Μητροπολίτη Σέργιο του Πατριαρχείου Μόσχας. Ο τελευταίος ήρθε σε κοινωνία με την Εκκλησία του Winnaert, χειροτονήθηκε ορθόδοξος ιερέας και εξουσιοδοτήθηκε να ασκήσει τη Δυτική ιεροτελεστία, με διάταγμα του 1936.
2. Στις 5 Μαίου 1922, ο Άγιος Πατριάρχης Ρωσίας Τύχων φυλακίστηκε από το Κομμουνιστικό καθεστώς και δημιουργήθηκε ένα σχίσμα ''ανακαινιστών'' από τις μυστικές υπηρεσίες του κράτους, που αυτοονομάστηκε ''Ζώσα Εκκλησία''... Αυτή η ψευδοεκκλησία χειραγωγήθηκε υπό τον Σέργιο (1867-1944), κατά κόσμον Ιβάν Νικολάεβιτς Στραγκορόντσκη και αναγνωρίστηκε από ένα πολύ μικρό μέρος του κλήρου, καθώς η πλειοψηφία του δεν την αναγνώρισε ποτέ. Ο Πατριάρχης Τύχων, την καταδίκασε με την από 15/07/1923 Εγκύκλιό του και με τον από 02/04/1924 αφορισμό του.
3. Βλ: Ναταλίας Demushkina: ''Η Θεολογία της απολύτρωσης κατά τον Αρχιεπίσκοπο Πολτάβας Θεοφάνη Μπυστρόφ (1874-1940)'', Θεσσαλονίκη 2011. ''Ο διωγμός κατά της Ρωσικής Εκκλησίας είχε αρχίσει ήδη από το 1917. Μέχρι το 1919 οι περίφημοι ναοί του Κρεμλίνου είχαν κλειστεί, όπως και τα εκκλησιαστικά τυπογραφεία. 28 ιεράρχες είχαν φονευθεί, με πρώτο τον έχοντα τα πρεσβεία της αρχιεροσύνης μητροπολίτη Κιέβου Βλαδίμηρο και χιλιάδες κληρικοί είχαν φονευθεί, εξορισθεί ή φυλακισθεί. Από τους χιλιάδες ναούς της Ρωσίας, πολλοί καταστράφηκαν ή άλλαξαν χρήση, καθώς και οι περισσότερες από τις μονές μετατράπηκαν σε στρατόπεδα ή άσυλα. Από το 1919 μέχρι το 1922 τα άφθαρτα λείψανα 63 αγίων αφαιρέθηκαν από τους τόπους λατρείας, διακωμωδήθηκαν, υποβλήθηκαν σε δήθεν επιστημονικές εξετάσεις, παρουσιάστηκαν σαν μούμιες ή και πλαστά, άλλα καταστράφηκαν και άλλα εκτέθηκαν σε αντιθρησκευτικά μουσεία''.
4. Τον Αύγουστο του 1937, ο Μητροπολίτης Ευλόγιος (Georgievsky) υπέρμαχος της λεγόμενης οικουμενικής κίνησης συμμετείχε στη γνωστή ''Διάσκεψη πίστης και τάξης'', μιας ευρείας ποικιλίας χριστιανών στο Εδιμβούργο της Σκωτίας. Υπήρχαν πολλά είδη ορθόδοξων χριστιανών επισκόπων, ιερέων και μελετητών μεταξύ των 414 αντιπροσώπων από 122 χριστιανικές κοινότητες σε 43 διαφορετικές χώρες. Το συνέδριο, που διήρκεσε ένα δεκαπενθήμερο, με επικεφαλής τον Δρ. William Temple, τον Αγγλικανικό Αρχιεπίσκοπο της Υόρκης. Αυτό το συνέδριο αποφάσισε να σχηματίσει το ''Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών''. Διετέλεσε συμπρόεδρος του Ορθόδοξου-Αγγλικανικού διαλόγου (από το 1928). Στα Συνέδρια των Χριστιανικών Εκκλησιών στη Λωζάνη (1927) και στο Εδιμβούργο (1937), συμμετείχε σε κοινές ομιλίες εκπροσώπων των Ορθόδοξων Εκκλησιών, στις οποίες περιγράφεται η θέση του απαραβίαστου των θεμελίων των ορθόδοξων χριστιανικών θρησκειών.
5. Γεννήθηκε στο Νόβι Οσκόλ του Κυβερνείου Κούρσκ στις 14 Σεπτεμβρίου 1868. Το 1904 εκάρη μοναχός. Στις 11 Ιουλίου 1921 προήχθη σε Αρχιεπίσκοπο και εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Βίλνας και Λιθουανίας. Το 1923 απελάθηκε από την Πολωνία και εγκαταστάθηκε στο Κοβνό (Κάουνας) προσωρινή πρωτεύουσα της Λιθουανίας. Στις 28 Νοεμβρίου 1928 προήχθη σε Μητροπολίτη. Κοιμήθηκε στη Βίλνα στις 31 Δεκεμβρίου 1940.
6. Το Θεολογικό Ινστιτούτο ''Άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης'' (St. Denys Theological Institute) είναι ένα ορθόδοξο, θεολογικό ίδρυμα στο Παρίσι. Το ινστιτούτο λειτουργεί υπό την αιγίδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γαλλίας. Το ίδρυμα ιδρύθηκε με τη βοήθεια της ''Αδελφότητας του Αγίου Φωτίου'', ως αναφέραμε παραπάνω.
7. Βλ. Βασιλείου Ευσταθίου, Δρ. Φυσικής, πτ. Θεολογίας (Τμ. Κοιν. Θ. ΕΚΠΑ): ''Oρθοδοξία αλά Λατινικά (ή Δυτικού Τυπικού)''. ''Την δεκαετία του 1840, ο Ουίλιαμ Πάλμερ αλληλογραφούσε με τον Μητροπολίτη Άγιο Φιλάρετο της Μόσχας, και τον π. Αλέξιο Στεφάνοβιτς Χομιάκοφ με αντικείμενο την μελέτη ίδρυσης μιας Δυτικού Τυπικού Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Αγγλία, το οποίο εκ των πραγμάτων δεν ήταν τελικά δυνατόν να πραγματοποιηθεί τότε, λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων. Ο πρώην Ρωμαιοκαθολικός ιερέας Ιούλιος Ιωσήφ Όβερμπεκ, αφού μετεστράφει στον Λουθηρανισμό, μετά την μελέτη του Αγγλικανισμού και της Ορθοδοξίας, το 1865 εἰσήλθε διά του π. Εὐγενίου Ποπόφ στην Ορθοδοξία. Έκανε γνωστό το αίτημά του για μια Δυτικού Τυπικού Ορθόδοξη Εκκλησία. Το 1870, το αίτημά του εγκρίθηκε από την Συνοδική Επιτροπή στην Αγία Πετρούπολη, που είχε συστήσει η "Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (1721–1917). Η Σύνοδος της Ρωσικής Ἱεραρχίας ορίστηκε να παρουσιάσει μια αναθεωρημένη Δυτική Λειτουργία, πράγμα που το έκανε το ίδιο έτος, και εγκρίθηκε για χρήση (αρχικά στις Βρετανικές Νήσους)''.
8. Άγιος Γερμανός Επίσκοπος Παρισίων. Ο Άγιος Γερμανός γεννήθηκε στην πόλη Αουτόν της Γαλλίας το 496 μ.Χ. Από αγάπη προς τον Θεό ακολούθησε τον μοναχικό βίο και εκάρη μοναχός. Διετέλεσε ηγούμενος της μονής του Αγίου Συμφοριανού (+ 22 Αυγούστου) και το 556 μ.Χ. εξελέγη Επίσκοπος της πόλεως των Παρισίων. Διακρίθηκε για την αγιότητα του βίου του, την ακτημοσύνη και τη φιλανθρωπία του. Γι' αυτό και αποκαλείται ''πατέρας και προστάτης των πτωχών''. Ο Θεός του δώρισε το χάρισμα της θαυματουργίας. Κοιμήθηκε ειρηνικά το 576 μ.Χ. Εορτάζει στις 28 Μαίου.
9. Βλ. Βασιλείου Ευσταθίου, Δρ. Φυσικής, πτ. Θεολογίας (Τμ. Κοιν. Θ. ΕΚΠΑ): ''Oρθοδοξία αλά Λατινικά (ή Δυτικού Τυπικού)'' εδώ.
10. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος της ROCOR ανέβηκε στη θέση του Μητροπολίτη και διορίστηκε βοηθός του Μητροπολίτη Αντωνίου (Khrapovitsky). Μετά το θάνατο του Μητροπολίτη Αντωνίου το 1936 εξελέγη ομόφωνα ως νέος Πρώτος Ιεράρχης της ROCOR. Το 1938, ο Μητροπολίτης Αναστάσιος προήδρευσε του δεύτερου Συμβουλίου της Ρωσικής Διασποράς Εκτός Ρωσίας. Λόγω της κακής του υγείας, ο Μητροπολίτης Αναστάσιος υπέβαλε αίτηση για την εκλογή διαδόχου το 1964. Για το σκοπό αυτό, το Συμβούλιο των Επισκόπων συνεδρίασε στις 27 Μαίου 1964 και εξέλεξε τον Άγιο Επίσκοπο Φιλάρετο Βοζνενσένκι του Μπρίσμπειν.
11. Βλ. Maria Hammerli και Jean - Francois Mayer: ''Orthodox indentities in Western Europe, Αγγλία 2014.
12. Βλ. περιοδικό ''Άγιοι Κολλυβάδες του π. Νικολάου Δημαρά, με αφιέρωμα στον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, σελ. 19-20 ακολούθως εδώ: ''Μερικοί, βέβαια, Ιεράρχες αντέδρασαν, και γι' αυτό πολέμησαν στην συνέχεια τον Άγιο, όταν εκείνος μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Χιλής Θεόφιλο Ιονέσκο χειροτόνησαν ως Eπίσκοπο Γαλλίας τον π. Εύγραφο Κοβαλέφσκι, που του έδωσε το όνομα του αγαπημένου του Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης, όταν πριν την Eπισκοπική χειροτονία τον έκειρε Μοναχό. Τον έντυσε με το ράσο και το μοναχικό κουκούλι του προηγούμενου Αγίου Ιεράρχου του Σάν Φραντσίσκο, Αρχιεπικόπου Τύχωνος, πού είχε κατανοήσει και υποστηρίξει το γαλλικό Eγχείρημα. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης τέλεσε την Θεία Λειτουργία του Αγίου Γερμανού των Παρισίων στα γαλλικά, κατά το παλαιό τυπικό της δυτικής εκκλησίας, μαζί με τον γαλλικό κλήρο, και στην συνέχεια έλαβε χώρα Eπισκοπική χειροτονία. Αυτό ξένισε και προκάλεσε αντιδράσεις, όπως ήταν φυσικό, και γι' αυτό κατακρίθηκε ο Άγιος Ιωάννης. Ωστόσο όλες οι αποφάσεις του υπαγορεύονταν από την υπέρμετρη αγάπη του για την Ιεραποστολή, όπως και οι ενέργειές του να αναδείξει τους αγίους της Δυτικής Ευρώπης προ του Σχίσματος, που είχαν ξεχασθεί μετά την πτώση του Παπισμού και των Λατίνων από την Ορθοδοξία! Ακόμη και αν θεωρήσουμε όλοι οι νγνωστικοί των Εσχάτων χρόνων, με βάση τα δικά μας κριτήρια της σήμερον, ως "σφάλμα" την ενέργεια αυτή του αγίου Ιωάννου του Μαξίμοβιτς, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, στον Επιτάφιον εις τον Μέγαν Βασίλειον μας διδάσκει ότι: "Άπτεται γάρ ου των πολλών μόνον, αλλά και των αρίστωνο μώμος,ου μόνον αν είναι του Θεού το παντελώς άπταιστον και αναλοίωτον πάθεσι". Ο Άγιος δεν είναι αλάθητος. Αρκεί να θυμηθούμε την έριδα μεταξύ του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του αγίου Επιφανίου Κύπρου, την μεγάλη διαμάχη μεταξύ του Μεγάλου Φωτίου και του αγίου Ιγνατίου στην Κωνσταντινούπολη και την αφισβήτηση για πολλά χρόνια της αγιότητος του Χρυσορρήμονος Πατρός από τον Μέγαν Κύριλλον, Πατριάρχην Αλεξανδρείας. Ουδείς είναι αναμάρτητος, όπως το διδάσκει και ο ίδιος ο Κύριος στο Ευαγγέλιον. Ούτε ο άγιος! Άγιος, κατά τον Άγιον Ισαάκ τον Σύρον, σημαίνει "πορεία ψυχής συνεχώς μετανοούσης και διά κρείττονα βιαζομένης". Στην πορεία προς την Θέωση υπάρχουν πτώσεις και ολισθήματα, ακόμη και στο πεδίοτης διδασκαλίας και της συγγραφής!''
13. Βλ. Maria Hammerli και Jean - Francois Mayer: ''Orthodox indentities in Western Europe, Αγγλία 2014.13. Βλ. Βασιλείου Πνευματικάκη: ''L’émigration russe et la naissance d’une orthodoxie française 1925-1953''.
14. Το 1972 η ομάδα αυτή έγινε δεκτή από το Πατριαρχείο Ρουμανίας με τον τίτλο "Ορθόδοξη Καθολική Επισκοπή Γαλλίας". Ο επικεφαλής της ομάδας Gilles Bertrand-Hardy εκάρη μοναχός με το όνομα Γερμανός και στις 11 Ιουνίου 1972 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Αγίου Διονυσίου. Στις 23 Ιανουαρίου 1993 το Πατριαρχείο Ρουμανίας διέκοψε κάθε κανονική σχέση με τον Επίσκοπο Γερμανό. Για όσες ενορίες συνέχισαν να υπάγονται στην Εκκλησία της Ρουμανίας τέθηκε επικεφαλής ο αδελφός του Διονυσίου Πρωθιερέας Γρηγόριος Bertrand-Hardy. Ο Γερμανός ονόμασε την ομάδα του "Ορθόδοξη Εκκλησία της Γαλλίας" , η οποία συνεχίζει να υφίσταται χωρίς κανονικούς δεσμούς με την υπόλοιπη Ορθόδοξη Εκκλησία.
14. Μετάφραση από τα αγγλικά κείμενα, Ζωή Δημακοπούλου, φοιτήτρια Αγγλικής γλώσσας και Φιλολογίας στο Ε.Κ.Π.Α.
15. Μετάφραση εκ των γαλλικών κειμένων, Απόστολος Μωραίτης, καθηγητής Γαλλικής Φιλολογίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
16. Ο ιστότοπος φίλων του Ευγράφου Κοβαλέφσκι, οι οποίοι τον έχουν ανακηρύξει και ως άγιο βρίσκεται εδώ.
17. Πολλοί αναγνώστες -ίσως θεωρήσουν- πως πρόκειται για μια μορφή Ουνίας. Στην Ουνία -όπως λ.χ. στη χώρα μας- οι παπικοί κληρικοί παρουσιάζονται ως Ορθόδοξοι, αλλά μνημονεύουν τον Πάπα Ρώμης. Στην συγκεκριμένη και μόνο περίπτωση, Ορθόδοξοι παρουσιάζονται ως Ορθόδοξοι -εξού και το όνομα της Εκκλησίας τους- και μνημόνευαν τον οικείο Επίσκοπο, τον Αρχιεπίσκοπο Δυτικής Ευρώπης της ROCOR. Σήμερα -δυστυχώς- η υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ιλαρίωνα ROCOR έχει δημιουργήσει στο εξωτερικό τοπικές εκκλησίες με πραγματικούς Ουνίτες Οικουμενιστές, όπως και σε μερικές τοπικές Εκκλησίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου ποιούν το αυτό.
Η Μηχανή του Χρόνου στην Αγία Σοφία (βίντεο)
Αφιέρωμα στην Αγιά Σοφιά
Το επεισόδιο είναι αφιερωμένο στην Αγιά-Σοφιά. Η εκπομπή, μας ξεναγεί στο ναό και παρουσιάζει με λεπτομέρειες τους χώρους και τα πρόσωπα που έγραψαν ιστορία.
Στην εκπομπή παρουσιάζονται οι βασικότεροι σταθμοί στην ιστορία του σημαντικού αυτού μνημείου της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς καθώς και οι θρύλοι και οι παραδόσεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις καταστροφές που προκάλεσε στο μνημείο ο ανθρώπινος παράγοντας.
Eνα συναρπαστικό ταξίδι στην «Αγία Σοφία», το ναό – σύμβολο της Ορθοδοξίας, που μετά την Άλωση της Πόλης έγινε τέμενος και σήμερα λειτουργεί ως μουσείο. Στην εκπομπή ζωντανεύουν οι θρύλοι, οι παραδόσεις της βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά και η μοναδική ιστορία του κτιρίου που άντεξε λεηλασίες, επιδρομές και φονικούς σεισμούς. Παρουσιάζονται οι βασικότεροι σταθμοί στην ιστορία του περίλαμπρου οικοδομήματος του Ιουστινιανού, που συνδέθηκε με όλες τις χαρές και τις λύπες του ελληνισμού.
Η «Μηχανή του χρόνου» ταξιδεύει στην Πόλη σε μια μοναδική περιήγηση στο ναό, και παρουσιάζει με λεπτομέρειες τους χώρους και τα πρόσωπα που έγραψαν ιστορία. Ο μοναδικός τρούλος, η χρυσή Αγία Τράπεζα που λεηλατήθηκε από τους σταυροφόρους, τα ασύγκριτης ομορφιάς ψηφιδωτά που κάλυψαν με σοβά οι Οθωμανοί, αλλά και ο γυναικωνίτης με τις ίντριγκες και τα ατέλειωτα παιχνίδια εξουσίας.
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2020 ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ Π.ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ
ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ
Σεβασμιώτατοι Αγιοι Αρχιερείς,
Αγαπητοί μου Αδελφοί και Συλλειτουργοί,
Εν Χριστώ Διακονία,
Οσιότατοι Μοναχοί και Μοναχές,
Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί,
Συναντηθήκαμε σήμερα εδώ, για να θυμηθούμε μερικά από τα σωτηριολογικά μηνύματα του Αποστόλου των Εθνών και να υποκλιθούμε σ΄Αυτόν, που το πέρασμά του από την Ελλάδα και τα Έθνη, μάς έβγαλε από τον λαβύρινθο της ειδωλολατρίας, του ψεύτικου Δωδεκάθεου, και άλλαξε την ζωή των λαών. Και μέσα από τον γραπτό του λόγο μάς πρόσφερε ουσιαστικά μία μόνον αλήθεια ζωής, τον Χριστό και την Ανάστασή Του.
Θα ξεκινήσω με μια συνοπτική αναφορά στη ζωή και την κλήση του από τον Κύριο.
Ο Απόστολος Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας μεταξύ του 5 και 15 μ.Χ. από ευσεβείς Ιουδαίους γονείς. Καταγόταν από τη φυλή Βενιαμίν κι άνήκε στην τάξη των Φαρισαίων (Φιλιππ. γ΄ 5).
Ο πατέρας του ήταν Ρωμαίος πολίτης και προερχόταν από τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας της Κιλικίας.
Από τον πατέρα του κληρονόμησε ο Παύλος και την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη.
Το εβραϊκό του όνομα ήταν Σαούλ.
Η ιουδαϊκή του καταγωγή, η ελληνική παιδεία και η ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη τον καθιστούσαν ως τον πιο κατάλληλο για να μεταφέρει το χριστιανικό μήνυμα στον κόσμο της εποχής του.
Ο Παύλος έπασχε από κάποια ασθένεια, η οποία πρέπει να ήταν μάλλον επώδυνη, χωρίς ωστόσο να είναι δυνατό να εξακριβωθεί ακριβώς ποιο ήταν το σωματικό του πρόβλημα και μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν γι’ αυτό.
Τόσο η φαρισαϊκή ευσέβειά του όσο και ο ζήλος για την τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου διαμόρφωσαν τη συμπεριφορά και τη στάση του έτσι ώστε να καταστεί ένας από τους πιο σκληρούς και φανατικούς διώκτες των οπαδών του Χριστού.
Έλαβε μέρος στο λιθοβολισμό του Στεφάνου, φυλάσσοντας στα πόδια του τα ιμάτια που άφησαν οι λιθοβολήσαντες Ιουδαίοι.
Ύστερα από αυτή την εμπειρία ο Παύλος καταδίωκε με μίσος τους Χριστιανούς με κάθε τρόπο. Είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των Χριστιανών.
Τον μετά μανίας διωγμό των Χριστιανών από τον Παύλο ομολογεί ο ίδιος στην πρός Α΄Κορ. ιε΄ 9, ενώ το επιβεβαιώνει και ο Ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις.
(Πράξεις θ΄,1-19)
Για το γεγονός της μεταστροφής του Παύλου προς το Χριστιανισμό, εκτός από τις αναφορές στις επιστολές υπάρχουν και τρεις παράλληλες διηγήσεις στις Πράξεις των Αποστόλων (θ΄,1-29.καί κστ΄,9-21).
Σύμφωνα με τις παραπάνω μαρτυρίες που έχουν πηγή τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο, έγινε χριστιανός από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό ο οποίος τον κάλεσε στο Ευαγγελικό έργο και στο Αποστολικό αξίωμα.
Ο ίδιος ομολογεί (Γαλ. α΄,15) ότι, ο Θεός τον προόριζε για Απόστολο του Ευαγγελίου πριν ακόμη γεννηθεί, και μετέτρεψε το ζήλο του για τον Νόμο, σε ζήλο για τη διάδοση του Ευαγγελίου.
"ότε δε ευδόκησεν ο Θεός, ο άφορίσας με εκ κοιλίας μητρός μου και καλέσας δια της χάριτος αυτού, αποκαλύψαι τον Υιόν αυτού εν έμοί ίνα ευαγγελίζομαι αυτόν εν τοις έθνεσιν" (Γαλ. α΄15).
Το 36 μ.Χ. περίπου, καθώς πήγαινε προς τη
Δαμασκό επικεφαλής μιας καλά οπλισμένης ομάδας, ξαφνικά λίγο προτού να φτάσει στην πόλη, τον περιέβαλε ένα παράδοξο κι εκτυφλωτικό φως, το οποίο τον έριξε από το άλογο και τον τύφλωσε.
Τότε άκουσε από τον ουρανό μια φωνή να τον αποκαλεί με το εβραϊκό του όνομα και του είπε: «Σαούλ, Σαούλ γιατί με καταδιώκεις;». Ο Παύλος έπεσε κάτω από τον φόβο του και ρώτησε «Ποιος είσαι Κύριε;» Και ο Κύριος απάντησε: «Εγώ είμαι ο Ιησούς, αυτός τον όποιο εσύ καταδιώκεις. Αλλά σήκω επάνω, πήγαινε στην πόλη κι εκεί θα σου φανερωθεί, τι πρέπει να κάνεις» (Πράξεις θ΄,1-18).
Οι συνοδοί του έκπληκτοι τον οδήγησαν στη Δαμασκό και τον άφησαν στο σπίτι κάποιου ονόματι Ιούδα.
Τρεις ημέρες έμεινε ο Παύλος χωρίς να φάει και να πιεί κάτι. Βυθισμένος στο σκοτάδι, γιατί δεν έβλεπε ακόμη, προσευχόταν στον Κύριο και ζητούσε συγγνώμη για την προηγούμενη διαγωγή του. Ο Θεός της αγάπης τον είχε πια συγχωρήσει.
Στη Δαμασκό ζούσε ένας ευλαβής Χριστιανός, ο Ανανίας.
Ο Ανανίας με θάρρος πήγε και βρήκε τον Παύλο να προσεύχεται. Με καλοσύνη κι αγάπη έβαλε τα χέρια του πάνω στο κεφάλι του Παύλου και του είπε: «Σαούλ, αδελφέ μου, ο Κύριος που σου παρουσιάστηκε στο δρόμο, με έστειλε για ν’ αποκτήσεις το φως σου και να γεμίσεις με Άγιο Πνεύμα».
Τότε με άλλο θαύμα έπεσαν από τα μάτια του Παύλου κάτι σαν λέπια και ήρθε το φως του. Αφού σηκώθηκε δέχτηκε το Άγιο Βάπτισμα και έφαγε κάτι για να βρει τις σωματικές του δυνάμεις. Μα πιο πολύ απόκτησε το φωτισμό του Θεού και τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, για ν' αναδειχτεί αργότερα ο μεγάλος Απόστολος της Οικουμένης.
Ο Παύλος από τρομερός διώκτης του Χριστιανισμού έγινε τώρα ο θερμότερος και ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι’ αυτό.
ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος ήλθε σε μία Αθήνα, όπου μεγαλούργησαν δύο μεγάλοι Φιλόσοφοι, ο Αθηναίος Πλάτωνας και ο Μακεδόνας Αριστοτέλης, μαθητής του Πλάτωνα.
Οι Φιλόσοφοι εκείνης της εποχής και μεταγενέστεροι μιλούσαν για την ύπαρξη μιας Ανωτέρας Δύναμης τελείως απρόσωπης και απρόσιτης, απροσέγγιστης και απροσπέλαστης. Αντιθέτως, ο Απόστολος Παύλος δίδαξε έναν Θεό, ο Οποίος πρώτος Εκείνος μάς προσπελάζει, έχοντας λάβει μορφή ανθρώπου, «μορφήν δούλου λαβών» Φιλιπ. 2, 7., και με τον Οποίο έχουμε πλέον έκτοτε κοινωνία σαρκική, κατά το «ο τρώγων μου την σάρκα…» (Ιω. στ΄, 54-58).
Όταν έφτασε στην Αθήνα, επισκέφτηκε πρώτα τους Ναούς, παρατηρών μετά προσοχής το πλήθος των αγαλμάτων και των Ιερών. Εκεί άρχισε να συζητή μετά των Αθηναίων στην αγορά και να κηρύτει την νέαν Πίστιν.
Οι Αθηναίοι εκάλεσαν τον Απόστολον να μιλήσει επί του Αρείου Πάγου. Εκεί εξεφώνησε ενώπιον μεγάλης συγκεντρώσεως θεόπνευστον λόγον.
«Επισκεπτόμενος τά Ιερά σας, άνδρες Αθηναίοι, εύρον και βωμόν, αφιερωμένον «αγνώστω θεώ». Αυτόν ακριβώς τον Θεόν, τον οποίον σείς αγνοούντες λατρεύετε, Αυτόν εγώ σας κηρύττω. Ο Θεός ο ποιήσας τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος ουρανού και γής Κύριος υπάρχων ουκ εν χειροποιήτοις ναοίς κατοικεί, ουδέ υπό χειρών ανθρώπων θεραπεύεται προσδεόμενος τινός, αυτός διδούς πάσι ζωήν και πνοήν και τά πάντα, εποίησέ τε εξ ενός αίματος πάν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί παν το πρόσωπον της γής, ορίσας προτεταγμένους καιρούς και τάς οροθεσίας της κατοικίας αυτών, ζητείν τον Κύριον, ει άραγε ψηλαφήσειεν αυτόν και εύροιεν, καίτοι γε ού μακράν από ενός εκάστου ημων υπάρχοντα. Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν.
Τους μέν ουν χρόνους της αγνοίας υπεριδών ο Θεός τά νύν παραγγέλει τοις ανθρώποις πάσι πανταχού μετανοείν, διότι έστησεν ημέραν, εν ή μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη, εν ανδρί ώ ώρισε, πίστιν παρασχών πάσιν, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών»
Πολλοί εκ των Αθηναίων δεν έδωσαν σημασία, άλλοι τον εχλεύασαν και λίγοι εννόησαν και επίστευσαν, μεταξύ αυτών και μία γυνή ονομαζομένη Δάμαρις και ενας επίσημος Αθηναίος, ο Αρεοπαγίτης Διονύσιος.
* * * * * * *
Ἡ σημερινή εόρτιος πνευματική μας σύναξη μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα γιὰ μία ακόμη φορὰ νὰ αναπέμψουμε ύμνους καὶ δοξολογίες πρὸς τὸν Άγιο Θεὸ καὶ νὰ ευχαριστήσουμε μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας τὴν Παναγία Τριάδα, διότι αυτὸν εδώ τὸν τόπο, αυτὴν τὴν γή, πρὶν ἀπὸ είκοσι περίπου αιώνες, τὴν ευλόγησε ἡ παρουσία καὶ τὸ κήρυγμα του Ἁγίου ενδόξου Ἀποστόλου Παύλου, ιδρυτού της ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας.
Ευλογία Θεού ὁ ερχομὸς του Ἀποστόλου Παύλου στὴν Ἀθήνα τόν 1ο μετὰ Χριστὸν αἰώνα, στὴν πρωτεύουσα της δημοκρατίας, στὴν Ἀκρόπολη της φιλοσοφίας, στὸ ζυμωτήριο των ὑπαρξιακών αναζητήσεων.
Ευλογία Θεού, ποὺ οἱ προπάτορές μας «Ἀθηναίοι καὶ οἱ ἐπιδημούντες ξένοι εἰς οὐδὲν έτερον ευκαίρουν ή λέγειν τι καὶ ακούειν καινότερον» (Πράξεις ιζ΄, 21) καὶ έτσι τὸ 51 μ.Χ. οδήγησαν τὸν Ἀπόστολο Παύλο στὸν Ἱερὸ Βράχο, στὸν Αρειο Πάγο, στὸν χώρο καὶ στὸν τρόπο ποὺ ἡ κοινωνία τῶν ἀθηναίων πολιτῶν ἱερουργούσε τὸ λειτούργημα της δικαιοσύνης, γιὰ νὰ γνωρίσουν «τὶς ἡ καινὴ ὑπὸ αὐτού λαλουμένη διδαχή» (Πράξεις ιζ,20΄).
Στάθηκε στό Ιερό Βήμα των Αθηνών ὁ Ἀπόστολος Παύλος, γιὰ νὰ βεβαιώσει περίτρανα ότι τὸ Ευαγγέλιο του Χριστού, τὸ Ευαγγέλιο της ειρήνης καὶ της αγάπης, απευθύνεται μὲ απεριόριστο σεβασμὸ στὸν άνθρωπο μὲ σεβασμὸ στὴν πίστη του καὶ στὰ σεβάσματά του.
Αυτὸς ὁ Απόστολος, όπου, ἐνώ «παρωξύνετο τὸ πνεύμα αὐτού ἐν αὐτώ θεωρούντι κατείδωλον ούσαν τὴν πόλιν» (Πράξεις 17,16), ἐν τούτοις προσεγγίζει μὲ μεγαλειώδη αρχοντιά, ευγένεια καὶ λεπτότητα τὴν θρησκευτικὴ ετερότητα της τότε Ἀθήνας: «άνδρες Ἀθηναίοι, κατὰ πάντα ως δεισιδαιμονεστέρους υμάς θεωρώ» (Πράξεις ιζ΄, 22).
Η αλλαγὴ του Αποστόλου Παύλου αλλάζει τὴν πορεία όλης της ἀνθρωπότητας: «σκεύος εκλογής μοί εστιν ούτος του βαστάσαι τὸ όνομά μου ενώπιον εθνών καὶ βασιλέων υιών τε Ισραήλ· εγὼ γὰρ υποδείξω αὐτώ όσα δεί αυτὸν υπὲρ του ονόματός μου παθείν» (Πράξεις θ΄, 15-16).
Γίνεται πλέον ζηλωτὴς της ρητής εντολής τοῦ Κυρίου: «πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τὰ έθνη» (Ματθαῖος κη΄, 19).
Δὲν πτοείται ούτε ἀπὸ τὴν προκατάληψη ποὺ βιώνει ούτε απὸ τὶς εναντίον του επιβουλὲς ούτε απὸ τοὺς κινδύνους, καθὼς ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ της μεταστροφής του γίνεται στὸχος θανάτου.
ΦΘΟΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ
Τον φόβον του ο Απόστολος Παύλος εκφράζει εις την Β’ προς Κορινθίους επιστολή του, «μήπως φθαρούν τα νοήματα» των Χριστιανών, που έχουν σχέση με ζητήματα της ηθικής ζωής των πιστών. Και η οποία συντελείται και στους καιρούς μας.
Ο φόβος όμως του Αποστόλου αναφέρεται κυρίως εις «φθοράν νοσημάτων», που έχουν στενή σχέση με την Πίστη. Με το Δόγμα. Είναι δε παρόμοιος φόβος δικαιολογημένος και σήμερα, στην εποχή μας. Γιατί και σήμερα παρουσιάζονται διδάσκαλοι διάφοροι, που κηρύττουν πράγματα ξένα προς την πίστιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που είναι η μόνη Αλήθεια. Και με τίς διδαχές των «φθείρουν τα νοήματα» των Ορθοδόξων πιστών.
Μεγάλη φθορά γίνεται με τά μεταπατερικά «νοήματα» που γέννησε η επάρατη Σύνοδος της Κρήτης (2016), που κυκλοφορούν στην εποχή μας. Π.χ. ότι : Με τους Μονοφυσίτες, τους Κόπτες, τους Αρμένιους, τους Λατίνους, τους Προτεστάντας και ολες σχεδόν τις αιρέσεις, δεν μας χωρίζουν σπουδαία θέματα πίστεως από όλους αυτούς…. «Να ενωθούμε μαζί τους για να γίνουμε πολλοί οι Ορθόδοξοι…. και να υπάρξη μεγάλος αριθμός Χριστιανών, ώστε να μπορέσουμε έτσι να επιβληθούμε και να επιβάλωμε την ειρήνην στον κόσμο»… «Είναι όλοι αδελφοί μας… δεν πρέπει να τους λέμε αιρετικούς….». «Ανήκουν και αυτοί στην Εκκλησία…». «Ας μη είμαστε φανατικοί απέναντι τους…». «Ας ενωθούμε και κατόπιν διώχνουν τίς αιρέσεις των…»!!!....
Πολλά τέτοια και άλλα παρόμοια λέγονται, γράφονται, ακούονται. Και με την συνδρομή των Μέσων Μαζικής Συγχύσεως, γίνεται προσπάθεια «να φθαρούν τα νοήματα» των αγνοούντων και να παρασυρθούν σε πεποιθήσεις ξένες προς την ορθόδοξη πίστη. Και να εδραιωθεί ένωσις μετά των αιρετικών, καθ’ ην στιγμήν οι αιρετικοί θα μένουν προσηλωμένοι στίς πλάνες των. Ούτε θα αναγνωρίζουν την ορθόδοξη πίστη ως την μόνην αληθή. Και την Ορθόδοξον Εκκλησίαν ως την πραγματικήν και μόνην Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν του Χριστού.
Δυτυχώς τέτοια «φθορά νοημάτων» έχει γίνει εις όλα τά επίσημα Πατριαρχεία, τά οποία εκήρυξαν ένωσιν με τους αιρετικούς, χωρίς εκείνοι να αρνηθούν τας αιρετικάς των διδασκαλίας.
Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε πως την μεγάλη αλήθεια, ότι «παρ’ ημιν (τοις Ορθοδόξοις) ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησάν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός όστις θέλει το θρήκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού….» (Απάντησις των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής προς τον Πάπαν Πίον Θ’ 1848).
Η αλήθεια αυτή τονίζει την ευθύνην του πιστού λαού του Θεού, κυρίως όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών, ανδρών και γυναικών, μεγάλων και μικρών, που ανοίκουν εις τον Ιερόν Αγώνα του Παλαιου Ημερολογίου, ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ, να ανθίστανται εις κάθε φθοράν της Πίστεως, από όποιους και αν προέρχεται.
Η ΣΤΑΣΙΣ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙ
ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
Ένα πλήθος αιρετικών κυκλοφορούν σήμερα στην Ελλάδα. Δυστυχώς ομοιάζει η Ελλάδα μας προς «αμπέλι ξέφραγο», στο οποίο μπορεί ελεύθερα να κινήται κάθε αλλόδοξος και να ασκεί την προπαγάνδα του ανενόχλητος.
Έτσι, όλο το συνονθύλευμα των αιρέσεων. αγωνίζονται να διαδώσουν τίς διδασκαλίες των με κάθε τρόπον και να παρουσιάσουν τον εαυτόν των ως χριστιανό ορθόδοξο, που δεν διαφέρει τίποτε από τους Ορθοδόξους.
Την στάσιν των Ορθοδόξων πιστών, των μελών της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, έχουν καθορίσει οι δυο μεγάλοι Απόστολοι του Κυρίου, ο Απόστολος Παύλος και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
Ο μεν πρώτος δίδει την εντολήν : «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τιτ. γ’ 10). Η αγάπη επιβάλλει να δείξωμε στον αιρετικό την πλάνην του, μήπως την εννοήσει και επιστρέψει στην αλήθεια και σωθεί. Και την συμβουλή να την επαναλάβουμε και δια δεύτερη φορά. Όταν όμως παραμένει προσκολλημένος στην αίρεσίν του, τότε παράτησέ τον και απόφευγέ τον.
Και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «μην λαμβάνετε αυτόν (τον αιρετικόν), εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε» (β΄ επιστ.Ιω.10). Ακόμη εντονώτερα, μη τον δέχεσθε στο σπίτι σας και μη τον χαιρετάτε!...
Συνιστούν λοιπόν οι Απόστολοι του Κυρίου αυστηρή στάση έναντι των αιρετικών. Στάση η οποία ίσως στην εποχή μας, που όλα τα δικαιολογεί, φαίνεται σκληρή και αποκρουστική. ΄Ομως οι Απόστολοι αιτιολογούν την θέσιν των.
Ο μεν Απόστολος Παύλος βεβαιώνει ότι, όταν ο αιρετικός δεν πείθεται και επιμένει εις τας πεποιθήσεις του, «εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος». Έχει διαστραφεί και έχει διαφθαρεί τελείως ο άνθρωπος αυτός. Δεν έχει την δικαιολογίαν, ότι δεν του είπε κανείς δια την πλάνην του, ότι δεν τον συμβούλευσε κανείς. Επομένως μένει πεισματικά εις αυτήν και με την θέλησί του δεν έρχεται στην αλήθεια και την αληθινή Εκκλησίαν.
Ο δε Ευαγγελιστής Ιωάννης αιτιολογεί την αυστηρή στάση του ακόμη εντονότερα. «Ο λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς».
Πολλοί Ορθόδοξοι πιστοί δεν τηρούν τίς οδηγίες των αγίων Αποστόλων, από ανθρωπαρέσκεια. Δια το «τι θα πη ο κόσμος» δια να μην τον θεωρήσουν φανατικό δια να μη δεχθεί επικρίσεις και ειρωνείες. Άλλ΄ ο Απόστολος Παύλος διαμαρτύρεται γιά παρόμοιες ακριβώς περιπτώσεις: «ει ανθρώποις ήρεσκον Χριστού δούλος ουκ αν ήμην» (Γαλ. α΄10). Εάν προσπαθούσα να αρέσω εις ανθρώπους, δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού.
Ο Ορθόδοξος πιστός έχει καθήκον να αγαπά όλους τους ανθρώπους και αυτούς τους αιρετικούς. Και να προσεύχεται δι΄αυτούς, όπως μετανοήσουν και επιστρέψουν εις την αλήθειαν της Ορθοδοξίας. Δεν μπορεί όμως να αγαπά την πλάνην των και να σχετίζεται μαζί της, κατ' ουδένα τρόπον.
Πέραν δε όλων αυτών, το να λέμε ότι οι άγιοι Απόστολοι διατάσσουν αυστηρά και σκληρά μέτρα, είναι ως να λέμε ότι δεν είχαν αγάπη και ήσαν άνθρωποι ασυμπαθείς και σκληροί. Όμως ήσαν το εντελώς αντίθετο. Ο Απόστολος Παύλος ήτο εκείνος που έγραψε: «ήδιστα δαπανήσω και εκδαπανηθήσομαι υπέρ των ψυχών υμών» (Β΄Κορ. ιβ 15).
Αι συμβουλαί και το παράδειγμα των αγιων Αποστόλων ας γίνουν δείκτης πορείας και δι΄ημάς τους Ορθοδόξους πιστούς σήμερα, στην αλλοπρόσαλλη και συγχυσμένη εποχή μας, έναντι των αιρετικών που μας περικυκλώνουν.
Ο ΖΗΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
Παύλος!!! Η μεγάλη μεταστροφή!!! Η μεγάλη μετάνοια!!!
Η ευγενής καρδία που μετέφερε εις την ζωήν του την ζωήν του Χριστού. Και εδόξασε τον Θεόν, όσον ελάχιστοι.
Γνώρισμά του υπήρξε ο υπέρ Χριστού ζήλος. Εφλέγετο η καρδία του από ζήλο δια τον Χριστόν.
Διά την διάδοση του Ευαγγελίου Του.
Δια την δόξαν της Εκκλησίας Του.
Δια την επικράτηση της Βασιλείας Του, «ως εν ουρανώ και επι της γής».
Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Πέτρος επί κεφαλής των άλλων Αποστόλων κηρύσσει με δύναμιν και θάρρος πολύ, τον Χριστόν Λυτρωτήν και Σωτήρα και τον αναμενόμενον Μεσσίαν.
Με λόγους γεμάτους πίστιν μαστιγώνει το έγκλημα των Ιουδαίων και καλεί εις μετάνοια.
Και σχηματίζετε έτσι η πρώτη Εκκλησία των τριών χιλιάδων πιστών.
Με θαρραλέα κηρύγματα, με θαύματα, με διωγμούς που υφίσταται, αγωνίζεται δια την εξάπλωση της Εκκλησίας και την δόξα του Θεού.
Γεμάτος ζήλο είναι πάντοτε στην πρώτη γραμμή του αγώνος. Ο ζήλος του τον οδήγησε δύο φορές εις την φυλακή.
Την πρώτη με τους άλλους Αποστόλους, την δευτέρα μόνον του.
Ο ζήλος του έκαμε να γράψει τίς δυο ωραίες επιστολές του προς τους Εβραίους Χριστιανούς «Πόντου, Γαλατίας, Καππαδοκίας, Ασίας και Βιθυνίας».
Και τέλος τον οδήγησε εις την Ρώμη, όπου μετά χαράς εδέχθη τον σταυρικό θάνατον, κατά το παράδειγμα του Κυρίου του, τον Οποίον υπηρέτησε με ζήλο και αφοσίωση μέχρι τέλους. Δια θανάτου σταυρού, με την κεφαλήν προς τα κάτω.
+++++++++++++++++++++
Ο ζήλος του Παύλου φαίνεται ευθύς αμέσως μετά την θαυματουργική επιστροφή του.
'Έμεινε εις την Δαμασκό «ημέρας τινάς, και ευθέως εν ταις συναγωγαίς εκήρυσσε τον Ιησούν ότι ούτος εστίν ο Υιός του Θεού» (Πραξ. θ' 20). Και έκτοτε, επί τριάντα σχεδόν χρόνια, ο ζήλος του υπέρ Χριστού τον έφερε εις ολόκληρον την γνωστήν τότε οικουμένην.
Εν μέσω δυσκολιών, κινδύνων, διωγμών.
Με μιαν ζωήν στερημένη, σκληρά.
Εργαζόμενο «εν κόπω και μόχθω» ημέραν και νύκτα.
Εκήρυξε το Ευαγγέλιον, ίδρυσε Εκκλησίες, εφώτισε τον κόσμον.
Ο ίδιος ομολογεί ότι «περισσότερον πάντων εκοπίασεν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 10).
Περισσότερον από άλλους Αποστόλους εκοπίασε. Ο ζήλος του έκανε, ώστε και δέσμιος ακόμη εις αυτήν την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να κηρύττει και εκεί Χριστόν.
Και ακόμη τον οδήγησε πιθανώς και εις αυτήν την Ισπανίαν, που εθεωρείτο τότε «το τέρμα της δύσεως». Και τέλος έφθασε μέχρι του μαρτυρίου. Και απέθανε τον δια ξίφους θάνατον.
Η γνωστή περικοπή της Β' προς Κορινθίους επιστολής (ια' 23-30) είναι η ωραιοτέρα και περισσότερο συγκινητική μαρτυρία δια τον ζήλον του Αποστόλου. Όπως και η ολιγολόγος ομολογία του : «καθ΄ημέραν αποθνήσκω δια τον Χιστόν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 31).
***
Ο ζήλος του Αποστόλου δια τον Χριστόν και το Ευαγγέλιόν Του στέκει ως φωτεινό μετέωρο και καθοδηγεί κάθε χριστιανόν εις τον δρόμον του καθήκοντος. Διότι κάθε πιστός χρέος έχει να αναπτύσσει παρόμοιο ζήλο δια τον Κύριον και δια την εξάπλωση της Βασιλείας Του επί της γής.
Το καθημερινό αίτημα, που απευθύνομε εις τον Θεόν, «ελθέτω η Βασιλεία Σου», πρέπει να μη μένη μόνον λόγος, αλλά να μετατρέπεται συνεχώς και όσον το δυνατόν περισσότερο εις έργον. Προς κάθε άνθρωπο και προς κάθε κατεύθυνση οι Χριστιανοί να έχομε τον ζήλο να ομιλούμε για τον Χριστό και να προσκαλούμε εις την σωτηρία, που Αυτός μόνον χαρίζει.
Ιδιαιτέρως θα έλεγε κανείς, χρειάζεται τούτο εις την εποχή μας, που είναι εποχή αποστασίας και ηθικής παραλυσίας.
Ανάγκη είναι να ξυπνήσουν οι άνθρωποι από την νάρκη, που τους έχει ρίψει η αλλοφροσύνη και οι απολαύσεις της κατωτέρας ζωής.
Αυτό όμως θα επιτευχθεί από τον ζήλο των Χριστιανών.
Με θάρρος, με «πνεύμα δυνάμεως» να μεταφέρομε παντού το κήρυγμα του Ευαγγελίου και το όνομα του Ιησού Χριστού.
Χωρίς πτόηση, χωρίς φόβο. «Ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας αλλά δυνάμεως...» (Β΄ Τιμ. α΄7).
Ο Χριστιανός δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος παίρνει πνεύμα δυνάμεως, δια του οποίου δεν φοβάται απειλές ή διωγμούς. Και συγχρόνως αντέχει τίς δυσκολίες, τίς αντιδράσεις, τους πειρασμούς.
Δι΄αυτού δε του πνεύματος της δυνάμεως ανανεώνει συνεχώς το θάρρος του και την παρρησία του. Και είναι αλήθεια ότι, όταν καλλιεργείται ο ζήλος, όταν δεν αφήνονται να χαθούν οι ευκαιρίες ομολογίας της πίστεως του Κυρίου, τότε ο ζήλος θερμαίνεται και αυξάνεται. «Ο σπουδήν παρεχόμενος πλείονα επισπάσεται δωρεάν», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος.
Το άγιον παράδειγμα του Αποστόλου, ο φλογερός ζήλος του, θερμαίνουν τίς καρδιές μας και τίς κινούν πάντοτε υπέρ του ονόματος του Κυρίου μας και της εξαπλώσεως της Βασιλείας Του εις τους καιρούς μας.
ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ
Μια θερμή παράκληση διατυπώνεται επάνω στο χαρτί της επιστολής από τον δέσμιο Απόστολο. Τι ζητεί με την παράκλησή του εκείνην;
Μήπως να φροντίσουν οι αγαπητοί του Χριστιανοί της Εφέσου να εύρουν τρόπο να του στείλουν εφόδια για τίς στερήσεις του, που αντιμετώπιζε στο δεσμωτήριο;
Μήπως να ενδιαφερθούν να λυθή και να απαλλαγή από τα δεσμά του;
Μήπως να επιτύχη την αθώωσή του δια των φροντίδων των;
Όχι. Τίποτε από αυτά δεν παρακαλεί ο ηρωϊκός αγωνιστής.
Άλλη παράκληση διατυπώνει, άλλο πράγμα ζητεί από τους αγαπητούς του Εφεσίους.
«Παρακαλώ υμάς εγώ ο δέσμιος εν Κυρίω αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ής εκλήθητε» (Εφεσ. δ’ 1).
Σας παρακαλώ εγώ, που είμαι φυλακισμένος δια το όνομα του Κυρίου, να πολιτευτείτε κατά τρόπον άξιον της υψηλής κλήσεως, εις την οποίαν προσεκλήθητε από τον Θεόν.
Πόσες φορές, όταν τους μετέδιδε το θέλημα του Θεού, δεν θα τους είχε αναπτύξει την σημασία του ονόματος «Χριστιανός», αλλά και τίς μεγάλες υποχρεώσεις, που έχουν απέναντι του Θεού όσοι φέρουν το τιμητικό όνομα.
Να τολμήσουμε να αναλύσουμε κάπως τί ζητούσε ο δέσμιος Απόστολος, όταν έγραφε την συγκλονιστική αυτή φράση;
Ονομάζεστε Χριστιανοί.
Πρέπει να καταβάλλετε προσπάθεια συνεχή, ώστε να ζείτε σαν πραγματικοί Χριστιανοί.
Εκλήθητε εις την Βασιλεία και την δόξα του Θεού.
Πρέπει την βασιλεία αυτή να σκέπτεστε και να συμπεριφέρεστε ως κληρονόμοι αυτής.
Οφείλετε όχι απλώς να ομολογείτε την χριστιανική σας ιδιότητα, αλλά να την ζείτε. Να σας συνοδεύει η σκέψη αυτή παντού, στις συναναστροφές σας, στα έργα σας, στο επάγγελμά σας.
Κάθε ώρα, κάθε στιγμή της ζωής σας να έχει επάνω της την σφραγίδα της υψηλής σας κλήσεως.
Και ήταν τόση ανάγκη να επιστήσει ο Απόστολος την προσοχή των Εφεσίων επί του σπουδαίου αυτού θέματος.
Γιατί είναι αυτή η φύσις του ανθρώπου να χαλαρώνει τίς προσπάθειές του και να λησμονεί το ύψος της κλήσεώς του. Και χρειάζεται να υπάρχουν άνθρωποι, που θα τον κεντρίζουν και θα του υπενθυμίζουν την μεγάλη του ευθύνη, ώστε να γρηγορεί και να συγκεντρώνει τις δυνάμεις του προς επιτυχία του σκοπού του.
Αλλά υπήρχε και άλλος λόγος γιά τον οποίον ήτο απαραίτητη η υπενθύμιση και η ζωηρά επιθυμία και παράκλησις του Αποστόλου.
Στην Έφεσο ήταν μεν ζώσα και οργανωμένη η χριστιανική Εκκλησία δια των κόπων και των αγώνων του Αποστόλου, ήκμαζε όμως ακόμη και η ειδωλολατρία.
Η ειδωλολατρία με όλες τίς κατώτερες εκδηλώσεις της και την ζωή της αμαρτίας, αλλά και με τίς προκλητικές θρησκευτικές τελετές της, οι οποίες έκαναν ζωηρή εντύπωση στα πλήθη.
Εκτός αυτών πολλοί γνωστοί και συγγενείς και φίλοι και ομότεχνοι των Χριστιανών εξακολουθούσαν να είναι προσηλωμένοι στην παλαιά θρησκεία, ασφαλώς δέ θα αποτελούσαν πειρασμό δια τους Χριστιανούς, οι οποίοι περιφρονούνταν από Ιουδαίους και ειδωλολάτρες, αλλά και εδιώκοντο.
Φυσικό, λοιπόν, ήτο να κλονίζονται και να έχουν ανάγκην ενισχύσεως, δια να παραμένουν σταθεροί εις την κλίση των.
Και μπορεί κανείς να φαντασθεί πόσον ο λόγος του Αποστόλου θα τους ενίσχυσε και πόσες φορές θα διάβασαν την επιστολή και θα έλαβαν αφορμήν αλληλοενισχύσεως εις τον πνευματικόν τους αγώνα.
«Αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ης εκλήθητε», επαναλαμβάνει και σήμερα ο θεόπνευστος Απόστολος προς κάθε Χριστιανόν, προς τον Ιερόν Κλήρον και προς τον καθένα πιστόν χωριστά.
Ναι.
Εγώ «ο δέσμιος εν Κυρίω» σας παρακαλώ.
Μη ξεχνάτε την κλήσιν σας.
Μη λησμονείτε, ότι ο Χριστός πολλά περιμένει από σας.
Θυμηθείτε ποία δώρα σας χάρισε πόσο σας αγάπησε και μείνετε πιστοί εις την κλήσιν σας.
Και είναι όλως ιδιαιτέρως σήμερα ανάγκη να ακουστεί η φωνή του.
Σήμερα, που όλα έχουν υποβαθμιστεί που η ιδιότητα η χριστιανική συγκεντρώνει τας ειρωνείας και την απαξίωση των ανθρώπων του υλισμού και της απιστίας που τα ποικίλα συνθήματα, ότι η θρησκεία είναι κάτι το ξεπερασμένο και από τον Θεόν δεν έχομε πλέον ανάγκη, που ο χείμαρρος της κοσμικής ζωής κινδυνεύει να κατακλύσει το πάν και πολλοί Χριστιανοί κλονίζονται στίς πεποιθήσεις των, σήμερα πρέπει δυνατή να ακουστή η φωνή της φυλακής:
Προσέχετε Χριστιανοί. Μη παρασύρεσθε από τας ιδέας του κόσμου που παρέρχεται και φεύγει. Μείνετε σταθεροί στην κλήση σας. Έχετε το τιμητικότερο όνομα, το όνομα του Χριστιανού. Τιμήσατέ το. Κάνετε τον Χριστόν κέντρον της ζωής σας. Τίποτε μακριά από τον Χριστό δεν θα γεμίσει το εσωτερικό σας. Περιφρονήστε τις πλάνες φωνές και τα απατηλά συνθήματα. Σας περιμένει δόξα μεγάλη και τιμή αιωνία.
Ποτέ μη λησμονάτε τη μεγάλη φωνή του φυλακισμένου Αποστόλου: «Παρακαλώ υμάς εγώ ο δέσμιος εν Κυρίω αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ης εκλήθητε».
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΙ ΣΑΥΛΟΣ
ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΘΑ ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΔΑΜΑΣΚΟΥ
ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΛΙΘΟΒΟΛΙΣΜΟΥ (Πράξ. στ΄8- η΄ 2)
Σεβασμιώτατοι Αγιοι Αρχιερείς,
Αδελφοί μου και συλλειτουργοί,
Εν Χριστώ Διακονία,
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Στο τέλος της ομιλίας μου με θέμα τον Απόστολο των Εθνών Παύλο, άφησα ένα συγκινητικό κομμάτι από τη ζωή του, σχετικά με τη συμμετοχή του στο λιθοβολισμό του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου, όπως αυτό καταγράφετε στίς Πράξεις στ΄ 8 - η΄ 2).
Ο Νομοδιδάσκαλος Σαύλος, ήταν επόπτης στη φονική πράξη.
Όταν ο δεύτερος επόπτης έριξε την πρώτη πέτρα πάνω στην καρδιά του Στεφάνου και δεν κατόρθωσε να τον αφήσει στον τόπο, σύμφωνα με τον Νόμο (Δευτερονόμιο ιζ΄ 7) ερχόταν η σειρά του όχλου.
Οι άνδρες άφηναν τά ιμάτιά τους στα πόδια του Σαύλου.
Ο Στέφανος συγκεντρώνοντας τις τελευταίες του δυνάμεις, σηκώθηκε όρθιος.
Σηκώνοντας τα χέρια του προς τον Ουρανό, προσεύχεται : «Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου».
Κτυπημένος θανάσιμα, στρέφει τα μάτια του προς τον Σαύλο καί άφησε μια φωνή που συγκλόνιζε : «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην».
Αυτό που συνέβη ήταν ένα είδος λυντσαρίσματος.
Για τον Σαύλο, αυτή η ημέρα έμεινε αξέχαστη.
Σ΄ ολόκληρη τη ζωή του, βλέπουμε να τον ελέγχουν οι τύψεις της συνειδήσεως, κάθε φορά, ο λιθοβολισμός του Στεφάνου ξαναγυρίζει στη μνήμη του : «Ουκ ειμί ικανός καλείσθαι απόστολος, διότι εδίωξα την Εκκλησίαν του Θεού».
Ο θάνατος του Αγίου Στεφάνου ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει η αρχαία Εκκλησία, κερδίζοντας και τον μεγαλύτερο Απόστολό της.
Ο Θεός κάποτε αφήνει τους συνεργάτες του να εξαφανιστούν, το έργο τους όμως το προάγει.
Ο Στέφανος, η μεγάλη ελπίδα της Εκκλησίας, είναι νεκρός. Αλλ΄ η Αλήθεια δεν μπορεί να πεθάνει, γιατί πίσω της κρύβεται ο Θεός!
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, όταν λιθοβολούσαν τον Στέφανο, ότι μέσα σε ένα χρόνο ο φονιάς του θα ερχόταν να πάρει τη θέση του!!!
Και ποιος αμφιβάλει πως οι πρώτες σταγόνες αίματος του Μάρτυρα δεν ήταν αυτές που πότισαν πρώτες την καρδιά και τη συνείδηση του Παύλου?
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
