Τὰ τρία εἴδη πολέμων

 

Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ε.Π.Ε. 23.85

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ: ''Οι άνθρωποι της νέας τάξης πραγμάτων, επιθυμούν διακαώς, την ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας''

 Όλες οι θρησκείες του κόσμου, έχουν τις δικές τους προφητείες και τα δικά τους ιερά βιβλία. Σε μια από τις προφητείες της νέας τάξης πραγμάτων, μαθαίνουμε τρομερά πράγματα. 

Είναι συγκλονιστικό και απίστευτο, όμως υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία, ότι οι άνθρωποι της νέας τάξης πραγμάτων, επιθυμούν διακαώς, την ανασύσταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και το αναφέρουν ακόμη και δημοσίως !!! 

Είναι γνωστό εδώ και πολλές δεκαετίες, καθώς αποτελεί κοινό “μυστικό”, σε όλους όσους γνωρίζουν, ότι το Χόλυγουντ, έχει προσχωρήσει στον Εωσφορισμό (Νέα Τάξη). 

΄Οποιο θρησκευτικό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μήνυμα, επιθυμούν να περάσουν, σε παγκόσμιο επίπεδο, οι άνθρωποι της νέας τάξης πραγμάτων, το κάνουν μέσα από τις κινηματογραφικές ταινίες. 

Στην πολύ σημαντική ταινία η προφητεία (The Omen), παραγωγής 1976, αναφέρουν ξεκάθαρα, ότι ο αντίχριστος θα έρθει με την ανασύσταση, της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με βάση τις δικές τους προφητείες. Οι σατανιστές-παγανιστές αναμένουν και προετοιμάζουν την ανασύσταση, του Δυτικού-Ρωμαϊκού κράτους, το οποίο βρισκόταν, υπό την Γερμανική εξουσία, κατά τα μεσαιωνικά χρόνια. Οι Εωσφοριστές έχουν και εκείνοι, τα δικά τους “ιερά” βιβλία, κείμενα και προφητείες. 

‘Οπως ο Κύριος Ιησούς-Χριστός, βασίλεψε πνευματικά, στην γη, κατά την εποχή της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τώρα κατά τήν σύγχρονη εποχή, με την ανασύσταση της “Αγίας” Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο αναμενόμενος “Μεσσίας” των Ιουδαίων, θα κυβερνήσει πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά και πνευματικά, την νέα “Αγία” Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, καθώς και ολόκληρη την ανθρωπότητα. 

Στα πλαίσια αυτών των άνομων και ανθελληνικών σκοπων, παραποίησαν τους θρύλους, τις παραδόσεις, και ένα μέρος της Ελληνικής ιστορίας. 

Θέλουν τους Έλληνες να είναι σε πλήρη ηθική-πνευματική σήψη-παρακμή, να είναι εντελώς αδρανείς-αδύναμοι, ώστε να αναμένουν, την εξ ουρανού “βοήθεια”, χωρίς να αγωνίζονται, και χωρίς να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους. 

Σε αυτήν την κατάσταση καταστολής, θα αιφνιδιάσουν, τους τελείως ανυποψίαστους, και απαίδευτους, για να φέρουν τον αντίχριστο, αντί για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. 

Στο σημείο αυτό, να αναφέρω, ότι αρκετοί πιστεύουν, ότι ήδη έχει ανασυσταθεί η “Αγία” Γερμανική αυτοκρατορία, μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είναι υπό την Γερμανική εξουσία. 

Η ΥΒΡΙΣ ΚΑΙ Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ.

Στα πλαίσια αυτών των άνομων σκοπών, παρουσιάζουν ως “μαρμαρωμένο” Βασιλιά, τον Ιωάννη-Δούκα Βατάτζη, και όχι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον οποίο αφορά ο ομώνυμος Ελληνικός-θρύλος, της Αλώσεως. 

Αποτελεί τεράστια εθνική προσβολή, προς τον Ήρωα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, και τους μεγάλους Έλληνες ιστορικούς Σφραντζή, Παπαρηγόπουλο κλπ), η βάναυση-κατάπτυστη παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας, των θρύλων και των λαϊκών παραδόσεων του Ελληνισμού, περί “Μαρμαρωμένου” βασιλιά. Επίσης από τον τέταρτο αιώνα μετά Χριστόν, μέχρι και σήμερα, ουδέποτε, αναγνώρισε η επίσημη, εκκλησία, αυτές τις προφητείες. 

Ακόμη και να επαληθευτούν κάποιες από αυτές τις προφητείες, αυτές δεν θα αφορούν, τον “Μαρμαρωμένο” βασιλιά, τον Ιωάννη Δούκα-Βατάτζη, αλλά τον εκ πενίας βασιλέα. 

Εάν υπάρξει μετάνοια, και εγκατάλειψη της πορνείας, και της σεξουαλικής διαφθοράς, τότε όλα θα είναι εφικτά.  

Σύμφωνα με την συγκεκριμένη προφητεία, ο εκ πενίας βασιλέας, ζει στην νησιωτική Ελλάδα, εκδιώχθηκε άδικα από την οικία του, μένει σε μια ταπεινή καλύβα, είναι μετρίου ύψους, με λίγα μαλλιά, και με σημάδια στο πόδι και στο χέρι. Επίσης είναι ένας γνωστός-“άγνωστος”, καθώς τον γνωρίζουν, αρκετοί, διότι μιλά για την Χριστιανική ηθική, εν τούτοις, δεν αλλάζουν τρόπο ζωής οι περισσότεροι. 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ.

Η ηρωική μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου συνδέεται άμεσα με το μεγίστης σημασίας, εθνικό-ιστορικό γεγονός της αλώσεως της Πόλης.

Η πατρίδα εiναι η μητέρα όλων μας, καθώς όλοι οι Έλληνες έχουμε ισχυρό συναισθηματικό

δέσιμο, με την θρησκεία, την ιστορία, τον πολιτισμό και τους προγόνους.

Η Ελλάδα και το Ελληνικό έθνος διατηρούν την αξιοπρέπεια, και το μεγαλείο της ψυχής, σε κάθε περίσταση, ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η στάση των πολιορκημένων Ελλήνων Ηρώων το 1453, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο, δεν καταδέχονται να σκεφτούν το ενδεχόμενο της παράδοσης στους Αγαρηνούς. Με πρωτόγνωρο ψυχικό σθένος αποφασίζουν να πεθάνουν μαχόμενοι, θυσιαζόμενοι στα ιδανικά της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της πίστεως στον Χριστό. 

 

Οι Έλληνες της πόλης. ξεπερνούν κάθε φόβο, γίνονται ήρωες και διαχρονικά σύμβολα, ελευθερίας και αξιοπρέπειας.Ανεπανάληπτο μεγαλείο των πολιορκημένων. Παρά το γεγονός ότι είναι αντιμέτωποι με τόσες δυσκολίες, όχι μόνο δεν υποκύπτουν στους φόβο τους, αλλά επιθυμούν να πολεμήσουν. Αυτό θα τους φέρει σε θανάσιμο κίνδυνο. Όμως παράλληλα θα τους απαλλάξει από τον ατιμωτικό αφανισμό, λόγω της πείνας, της εξαθλίωσης, και της παραδόσεως στον Μωάμεθ. Οι πολιορκημένοι έχουν συνηθίσει την εμπόλεμη κατάσταση. Αντί να τους φοβίζει ο πόλεμος, έχει γίνει πια κομμάτι της ζωής τους και τους παρακινεί σε Ηρωικά επιτεύγματα.

Ο ένδοξος ήρωας, ο τρομερός μαρμαρωμένος βασιλιάς έρχεται να αναστήσει το Ελληνικό γένος, από τα αβάσταχτα δεινά. Έρχεται να μας θυμίσει, τις μεγάλες εθνικές θυσίες, που έκαναν οι προγονοί μας. Κάθε χρόνο, την Άνοιξη, την πιο ωραία εποχή του χρόνου, αγέρωχος και υπερήφανος, μας υπενθυμίσει το εθνικό μας καθήκον. Στην πραγματικότητα, δεν είναι μόνον η συγκεκριμένη εποχή, και η αποφράδα ημέρα, που τον θαυμάζουμε, τον σεβόμαστε, και του αποδίδουμε τις πρέπουσες τιμές.

Ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς. είναι μια διαχρονική μορφή, και βρίσκεται καθημερινά, μέσα στις καρδιές, όλων των πραγματικών Ελλήνων. Η ηρωική μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου συνδέεται άμεσα με το μεγίστης σημασίας, εθνικό-ιστορικό γεγονός της αλώσεως της Πόλης. Στις παραδόσεις, στις διηγήσεις, στους θρύλους, στα δημοτικά τραγούδια του Ελληνικού λαού, υπάρχουν χιλιάδες αναφορές για την άλωση, αλλά και στην μορφή του μαρμαρωμένου βασιλιά. Ακόμη και στους θρήνους έχουμε αναφορές. Οι Θρήνοι είναι μεταρωμαϊκά-“Βυζαντινά” ποιήματα, όπου αποτυπώνεται ο πόνος για την πτώση της Βασιλεύουσας. Ο ηρωικός βασιλιάς εμφανίζεται στις τελευταίες του στιγμές, κυρίως στον Θρήνο που έχει τίτλο “Ανακάλημα της Κωνσταντινούπολης”. Από τις παραδόσεις η πιο γνωστή, είναι για τον “μαρμαρωμένο” βασιλιά, που λίγο πριν σκοτωθεί, τον πήρε άγγελος Κυρίου και τον έβαλε, μέσα σε μια σπηλιά, όπου θα παραμείνει μέχρι να τον σηκώσει ο άγγελος για να ξαναπάρει πίσω την Πόλη. Σε πολλά δημοτικά τραγούδια για την άλωση περιγράφεται ο ηρωικός θάνατος, καθώς και ο μυστικός του τάφος στην Κωνσταντινούπολη. Μαζί με την πίστη και την γλώσσα τους, με αυτούς τους θρήνους, τους θρύλους και τις παραδόσεις για την ανάσταση του γένους, διατηρούσαν τις ελπίδες τους οι ραγιάδες στα δύσκολα χρόνια της οθωμανικής κατοχής.

Όταν έπεσε η πόλη στους Τούρκους, το έτος 1453 μ Χ., για να τονώσουν το ηθικό των σκλαβωμένων Ελλήνων, για να υπάρχει ελπίδα, δημιούργησαν τον θρύλο του “Μαρμαρωμένου” βασιλιά. Παράλληλα έφτιαξαν αυτό τον θρύλο, διότι είχε καταρρεύσει η εθνική μας υπερηφάνεια, ο εθνικός μας εγωισμός, από την Τουρκική κατάκτηση της βασιλεύουσας. Ο Κωνσταντίνος Καβάφης σε δύο ποιήματά του, το “Θεόφιλος Παλαιολόγος” και “Παρθέν” αποτυπώνει συγκινητικά τον θάνατο του Κωνσταντίνου και την πτώση της Πόλης. Ο Στρατής Μυριβήλης στα διηγήματά του “Πόλεμος”, “Το λουλούδι της φωτιάς”, αλλά και στο μυθιστόρημά του “Η Ζωή εν τάφω” κάνει αναφορές στον ήρωα βασιλιά. Επίσης ένα συγκινητικό διήγημα με επίκεντρο την μορφή του Παλαιολόγου είναι το «Χριστούγεννα του 1448 μ.Χ.» του Καραγάτση. Όμως η πιο επιτυχημένη τραγωδία είναι “Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος” του Νίκου Καζαντζάκη. Με τρόπο μοναδικό παρουσιάζεται η αγωνία του Παλαιολόγου να διατηρήσει τις εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα σε λαό και άρχοντες, σε ενωτικούς και ανθενωτικούς, στους γενναίους και σε εκείνους που είχαν ήδη παραδοθεί και στην μάταιη ελπίδα για διαφυγή, στο φως της ελευθερίας και το σκοτάδι της υποταγής.

Ο δεσπότης Κωνσταντίνος προσπαθεί να διασώσει ότι έμεινε από το μεγαλείο μιας ολόκληρης εποχής, από την δόξα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας.

Ο λαός της Πόλης τον κατηγορεί, για τα επερχόμενα δεινά, η εκκλησία τον εχθρεύεται, οι σύμμαχοι τον εγκαταλείπουν. Ο ήρωας βασιλιάς απορρίπτει το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει την Πόλη, και να καταφύγει είτε στη Δύση, είτε σε κάποια κτίση που θα του παραχωρούσε ο εχθρός, και μένει ολομόναχος. Εκείνος και η αδούλωτη ψυχή της μητέρας Ελλάδας. Μαζί με λίγους πιστούς συντρόφους, θα δώσει την τελική μάχη, για την ελευθερία-αθανασία και θα πέσει στις επάλξεις της Βασιλίδος των Πόλεων. Το έργο αυτό αποτελεί ένα ανεπανάληπτο κάλεσμα σε νέους εθνικούς αγώνες για την ελευθερία. Μαραθώνας, Σαλαμίνα, Πλαταιές, Θερμοπύλες.

Η επανάσταση του 1821, η Κρήτη, ο Μακεδονικός Αγώνας, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, το έπος του 1940. Αυτό το λογοτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί μια προσπάθεια πνευματικής αναγέννησης, στα διαχρονικά Ελληνικά ιδεώδη, και τα σύμβολα μιας εποχής, που οι νεοταξίτες επιθυμούν και προσπαθούν, να μας κάνουν, να τα θάψουμε, για πάντα στην λήθη της ιστορίας, ξεχνώντας οριστικά τους Ήρωες της ελευθερίας, τους Αγίους και τους αρχαίους Φιλοσόφους.

Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, επανέρχεται κυρίαρχος-ηγέτης δείχνοντας υπομονετικά το δύσκολο, αλλά και μοναδικό δρόμο προς την ελευθερία, την δόξα και την αθανασία. Νικά τον Θάνατο, ο Παλαιολόγος.

Πώς μπορούμε να μην αποδεχθούμε το κάλεσμα του Θρυλικού Βασιλιά, και των Ελλήνων Ηρώων ; Πώς να μείνουμε απαθείς και ασυγκίνητοι σε τούτη την διαρκή και άδικη θυσία τόσων αιώνων, θεωρώντας την “εθνικισμό”, και “φασισμο” ; Δεν είναι μόνον το αίμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, που κυλάει στις φλέβες μας, το ζωντανό, αλλά και όλων εκείνων που έπεσαν στα ιερά πεδία της δόξας, της τιμής και της Εθνικής αξιοπρέπειας. Είναι η φωνή που μας καλεί, να σηκωθούμε και πάλι όρθιοι, με υπερηφάνεια και Ελληνική αξιοπρέπεια, όπως αρμόζει σε μας που αξιωθήκαμε μια τέτοια πατρίδα.

Από τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα, της Θερμοπύλες και τις εκστρατείες του Μ. Αλεξάνδρου, του Ηράκλειου, του Αγίου Νικηφόρου Φωκά, του Βουλγαροκτόνου, ως την Αγιασμένη επανάσταση του 1821, το ένδοξο έπος του 1940, με την πρωτοφανή και ανέλπιστη εκείνη εποποιία, των προγόνων μας, έναντι του πανίσχυρου ναζιστικού κράτους, και των συμμάχων τους, η ιδέα της αδούλωτης ψυχής, μεταφέρεται με ένα αξιοθαυμαστό τρόπο, από γενιά σε γενιά. Μέσα από τις Ομηρικές ραψωδίες, τους Περσικούς πολέμους, τις μοναδικές αρχαίες τραγωδίες, την Ελληνική-Ρωμαϊκή ιστορία, το αγιασμένο 1821, το δημοτικό τραγούδι, την προφορική παράδοση, κυριάρχησαν τα Ελληνικά ιδεώδη στον λόγο του Σολωμού, του Παπαδιαμάντη, του Κόντογλου, του Παλαμά, του Καβάφη, του Σικελιανού, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Καζαντζάκη κλπ. Την σημερινή εποχή ας σταθούμε στις επάλξεις της βασιλίδος των πόλεων, στην αυτοκρατορική βίγλα, κάτω από το λάβαρο του σωτήρα ημών Ιησού Χριστού, και του μαρτυρικού δεσπότη Κωνσταντίνου, του αλύγιστου στα στίφη των βαρβάρων, στον ανίκητο ηθικά, Ήρωα της Βασιλεύουσας, μαζί με τους Ήρωες Έλληνες-πολεμιστές. Αυτό επιβάλει το ιερό καθήκον, το υπέρτατο χρέος έναντι της ιστορία και του Γένους.

Στις εποχές της πνευματικής άλωσης και κατοχής, της εμετικής σεξουαλικής διαφθοράς, και τις επελάσεως των οπαδών της παγκοσμιοποίησης, των υποταγμένων και υπόδουλων ψυχών από την οικονομική κρίση, σήμερα όπως και τότε, περιφερόμαστε από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα της Δύσης, ως ανήμποροι επαίτες και εκλιπαρώντας για χρήματα, παραδίδοντας κυριαρχία και εθνικό πλούτο, προδίδοντας την εθνική συνείδηση και παράδοση. Έλληνες σήμερα ο τελευταίος Αυτοκράτορας, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος-Δραγάζης, κρατώντας τον δικέφαλο αετό, στέκει όρθιος, απτόητος, επιθυμώντας, να μας οδηγήσει εκ νέου σε νικηφόρους αγώνες, σε μάχες σπουδαίες έναντι του προαιώνιου εχθρού, της εωσφορικής νέας τάξης πραγμάτων, μιας άσπλαχνης, σύγχρονης θεώρησης του πολιτισμού, της κοινωνίας του κέρδους, της απόλυτης κυριαρχίας της οικονομίας, που δημιουργεί τους ανθρώπους, οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη.

Δυστυχώς την εποχή της αλώσεως, είχαμε την προσβλητική ένωση των δύο Εκκλησιών, και την διχόνοια ανάμεσα στους Έλληνες, και στους λίγους Γερμανούς πολεμιστές, λίγο πριν την καθοριστική τελική μάχη, καθώς δεν έστειλαν την πολυπόθητη, από τους ενωτικούς,  στρατιωτική βοήθεια οι Γερμανοί. 

Η Κωνσταντινούπολη τα τελευταία 200 χρόνια είναι πλέον μια πόλη κράτος,όπως η αρχαία Αθήνα, καθώς την ένδοξη Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την κατέστρεψαν, και την κατέκτησαν οι Γερμανοί τον Απρίλιο του 1204 μ.Χ. Με την επανάκτηση της Βασιλεύουσας ,η αυτοκρατορία είναι πλέον κατακερματισμένη σε μικρά Λατινικά και Ελληνικά κρατίδια. Αυτά τα μικρά Ελληνικά κρατίδια όπως το Δεσποτάτο της Ηπείρου και της Θεσσαλίας αρνούνται πεισματικά να υπακούσουν στην κεντρική Ελληνική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης. Η Βασιλεύουσα, θα δώσει μόνη έως το τέλος τον αγώνα επιβίωσης.

 

Κατά την εποχή των Παλαιολόγων η Ελλάδα βρισκόταν σε τεράστια πολιτική, στρατιωτική και εν μέρει ηθική παρακμή. Αυτό διότι παρακαλούσαν για στρατιωτική βοήθεια τους χειρότερους εχθρούς του Ελληνικού έθνους, τους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν κατακτήσει το 1204 μ.χ, ολόκληρη την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και ξεπέρασαν σε βιαιότητες ακόμα και τους Σαρακηνούς. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, μεγαλύτερο κατάντημα για έναν λαό και για ένα έθνος από το να παρακαλά τους χειρότερους εχθρούς του, να το γλυτώσουν από άλλους εχθρούς, και πιο συγκεκριμένα τους Τούρκους. Οι αδύναμοι Έλληνες, παρακαλούσαν τους φοβερότερους εχθρούς του έθνους, τους Γερμανούς να τους σώσουν από τους Τούρκους. Eν τούτοις, οι προγονοί μας δεν σκέφτηκαν ούτε για μια στιγμή να μην πολεμήσουν, όμως παράλληλα ως άνθρωποι επιθυμούσαν να επιβιώσουν.Για αυτό επάνω στην απελπισία τους, κάποιοι εξ αυτών, σκέφτηκαν να ζητήσουν την βοήθεια των Γερμανών. Η κατάσταση ήταν τραγική και απερίγραπτη. Τους λίγους Φράγκους που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων, ο Δούκας Νοταράς μαζί με κάποιους άλλους Έλληνες δεν τους θέλουν μαζί τους. Ο Νοταράς είπε στον Γιάννη Ιουστιανιάνη (Λατίνος), ότι μόνο άμα φύγετε εσείς οι λίγοι Φράγκοι από την Πόλη, θα μας γλυτώσει ο Χριστός. Ο Κωνσταντίνος κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες, να κρατήσει μονιασμένους τους Έλληνες και τους Γερμανούς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που επενέβαινε ο ίδιος σε διάφορα σημεία του κάστρου και χώριζε τους αντιμαχόμενους. Οι πλούσιοι λαϊκοί-κληρικοί, δεν έδιναν ούτε δραχμή, για να βοηθήσουν οικονομικά στο να μην χαθεί η Πόλη. Δεν βοήθησαν τον πεινασμένο Ελληνικό λαό που πολεμούσε νηστικός και άυπνος, γιατί δεν επαρκούσε αριθμητικά ο μικρός αυτός στρατός, να φυλάξει την Κωνσταντινούπολη. Ένα ακόμη μειονέκτημα ήταν ότι μαζί με την αϋπνία την πείνα, οι περισσότεροι υπερασπιστές της ήταν μεσήλικες, σε αντίθεση με τους Τούρκους μαχητές που οι περισσότεροι ήταν νέοι, ξεκούραστοι, έχοντας φαγητό. Δυστυχώς ο πλούσιοι της εκκλησίας, όπως και οι πλούσιοι λαϊκοί Έλληνες, δεν έδωσαν ποτέ χρήματα, για να φάνε οι πολεμιστές και οι άμαχοι. Οι τελευταίες μέρες πριν από την Άλωση της Πόλης είναι σημαντικές σε ηθικό επίπεδο. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι πιθανότητές τους να επιβιώσουν είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Εν τούτοις όλες εκείνες τις ημέρες αντί να πέσει το ηθικό τους τελείως, ώστε να πολεμούν με λιγότερο ζήλο και πάθος, αντ’ αυτού μέσα σε αυτήν την απελπισία πολεμούσαν με ακόμα μεγαλύτερη ορμή όπως αρμόζει στο έθνος των Ελλήνων. Ένοιωθαν να αυξάνονται οι δυνάμεις των σε ηθικό, πνευματικό και σωματικό επίπεδο εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Ενώ βρισκόταν μέσα στην τέλεια απελπισία, καθώς το τέλος τους πλησίαζε με γοργούς ρυθμούς, εκείνοι πολεμούσαν με πολύ μεγαλύτερο ζήλο. Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα μεγαλύτερα ηθικά αξιώματα των Ελλήνων. Όλοι οι άλλοι λαοί σε περίπτωση που βρίσκονταν στην θέση των Ελλήνων της Αλώσεως, θα είχαν παραδοθεί, είτε θα πολεμούσαν πάρα πολύ νωχελικά.

Οι Έλληνες-Χριστιανοί ήρωες θυσίασαν πολύτιμες γυναίκες, κόρες, αδελφές, εξαδέλφες, μητέρες, ανιψιές, για την τιμή και την επιβίωση της Ελλάδος. Άλλωστε πως θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά με τόσους Ήρωες και Αγίους που είχε βγάλει το έθνος μας, όλους εκείνους τους αιώνες. Το μεγαλείο της ψυχής των Ελλήνων της Πόλης δεν είχε όριο. Πριν την τελική μάχη ο Μωάμεθ έδωσε αρκετές ευκαιρίες στους Έλληνες για να φύγουν ειρηνικά, μαζί με τις οικογένειες τους και όλη τους την κινητή περιουσία και να πάνε να κατοικήσουν όπου εκείνοι επιθυμούν. Όμως όλες τις φορές οι Έλληνες απάντησαν αρνητικά. Γνώριζαν τον διαχρονικό και ιερό τρόπο εθνικής επιβίωσης και ότι εάν σε περίπτωση που θα τολμούσαν να γίνουν προδότες, θα “έσπαγε” η ιερή ιστορική συνέχεια, η οποία κρατούσε το έθνος ζωντανό, στο πέρασμα πολλών αιώνων.

Ήξεραν πολύ καλά οι Έλληνες της Άλωσης ότι αν γινόταν προδότες τότε θα κατέστρεφαν δια παντός τον Ελληνισμό. Αυτό διότι ανά πάσα στιγμή, οι επόμενες γενιές Ελλήνων θα τους είχαν ως παράδειγμα, με συνέπειες ολέθριες-τραγικές, καθώς θα ακολουθούσαν και άλλοι οι οποίοι θα γίνονταν προδότες. Από την στιγμή που θα καταστραφεί η ιερή ιστορική συνέχεια, των ηθικών και των γενναίων Ελλήνων, θα ερχόταν γενεές προδοτών και δειλών. Όμως αυτό δεν το επέτρεψαν να γίνει οι ήρωες της Άλωσης, για να μην διαλυθεί οριστικά το Ελληνικό έθνος. Οι Έλληνες ήξεραν πάρα πολύ καλά, πως δεν είχαν πολλές πιθανότητες να νικήσουν τους Σαρακηνούς.Γνώριζαν πάρα πολύ καλά ότι οι γυναίκες τους, οι κόρες, οι αδελφές τους, οι εξαδέλφες, οι μητέρες, τα αγόρια, τα ανίψια τους, μετά την μάχη θα έπεφταν στα χέρια των Ισμαηλιτών όπως και έπεσαν.

Οι Ισμαηλίτες θα τους σκλάβωναν όλους για να τελούν όλο το “θρησκευτικό”, λατρευτικό τυπικό του Εωσφόρου,με σε σεξουαλικές ανωμαλίες, όργια , ομοφυλοφιλικό σεξ, παιδεραστίες κ.λ.π.

Πέρα από την εξαθλίωση και τον φόβο του θανάτου, οι Έλληνες της πόλης, είχαν τώρα να παλέψουν και με το ανυπέρβλητο κάλλος της Ελληνικής φύσης, και των μονογαμικών-ηθικών, Ελληνίδων γυναικών. Η άνοιξη έδινε στην φύση όλες τις ευλογίες και τις ομορφιές της, οι πολιορκημένοι Έλληνες θα έπρεπε να βρουν την δύναμη να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια. Η λαχτάρα για την ζωή, οι ομορφιές της φύσης, και η αγάπη για τους συγγενείς τους, ήταν τα μεγαλύτερα εμπόδια, προκειμένου να φτάσουν στην επίτευξη του στόχου τους. Πέρα από την πείνα, την εξαθλίωση, την εγκατάλειψη των συγγενικών τους προσώπων και τον φόβο του θανάτου, είχαν να αντιμετωπίσουν και το ανυπέρβλητο μεγαλείο της δημιουργίας, με τις θάλασσες, τα δάση, τα λουλούδια, τα ζώα και τα πτηνά.

Το παράδειγμα της θυσίας των Ελλήνων της αλώσεως, θα λειτουργήσει ως ένα διαχρονικό παράδειγμα, ηρωισμού για όλους τους Έλληνες, οι οποίοι θα δεχτούν μέσα στις ψυχές τους, την θυσία, εκείνων που χάθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο στο όνομα της Ελλάδας και του κυρίου Σωτήρα και Λυτρωτή ημών, Ιησού.

Όλους τους επόμενους αιώνες εκατομμύρια Έλληνες άνδρες με παραδείγματα τους ήρωες Αυτοκράτορες-Στρατηγούς, Αξιωματικούς, στρατιώτες, πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα.

Υπάρχουν λαοί οι οποίοι με κλάματα, παρακάλια και βλαστήμιες, καλούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να τους βοηθήσει. Όμως οι Έλληνες, μόνον με έναν τρόπο ξέρουν να καλούν τον Χριστό να τους υποστηρίξει, πολεμώντας. Όλοι οι Έλληνες εφάρμοσαν πιστά την διδαχή του στυλοβάτη του Ελληνισμού και της Ορδοδοξίας, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου : ” Κρείττων γάρ επαινετός πόλεμος, ειρήνης χωριζούσης θεού. Για αυτό πολέμησαν ανά τους αιώνες, εκατομμύρια Έλληνες ήρωες. Η χριστιανική πίστη θεωρεί τον πόλεμο και την χρήση των όπλων προς άμυνα βέβαια, ένα αναγκαίο κακό.

Σε προσωπικό επίπεδο, η μοίρα χτύπησε σκληρά, τον Ελληνοσέρβο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Πέθαναν και οι δύο σύζυγοι του, χωρίς να αποκτήσει παιδί. Η δεύτερη σύζυγος του, η Αικατερίνη Γατελούζου, η Κατελούζου, απεβίωσε ενώ ήταν έγκυος.

Στην σημερινή Ελλάδα της σήψης, της παρακμής και του ραγιαδισμού, Τούρκοι-Ρώσοι πράκτορες, πληρωμένοι “πατριώτες”, και αδύναμοι-απόλεμοι ραγιάδες, βλασφημούν και διασύρουν, πολύ άσχημα τον “Μαρμαρωμένο” Βασιλιά, το Ήρωα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, λέγοντας κατάπτυστα και ανιστόρητα ψεύδη, ότι ο “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”, είναι ο Ιωάννης Γ Δούκας Βατάτζης.

Τα κατασκευασμένα γεγονότα, Περί “Μαρμαρωμένου” Βασιλιά,, Ιωάννη Γ Δούκα Βατάτζη, και περί Ιωάννη Παλαιολόγου, δεν τα δέχεται κανένας ιστορικός, σε παγκόσμιο επίπεδο. Φυσικά ο πρώτος που απορρίπτει, τις παραποιημένες ιστορικές αναφορές, και δεν κάνει καμία αναφορά, σε αυτές, είναι ο εθνικός μας Ιστορικός, ο σύγχρονος Ηρόδοτος, ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος.   

Η Ελλάδα βρίσκεται στο απόγειον της παρακμής, σε ηθικό, πνευματικό, πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό επίπεδο, από την ημέρα, που δημιουργήθηκε το έθνος.

Ελάχιστοι είναι πλέον αυτοί που διασώζονται. 

Η πλειοψηφία σε πλήρη σύγχυση, και πνευματική-ηθική εξαθλίωση, δηλώνει ότι πιστεύει στον Χριστό, και παράλληλα, εφαρμόζει τον κοινωνικό-σεξουαλικό τρόπο ζωής, του Φρυγικού “θεού” Σαβάζιου. Αυτό συμβαίνει διότι έχει καταργηθεί η Ελληνική-Χριστιανική παιδεία, από όλες τις βαθμίδες, εκπαιδεύσεως. Επίσης οι Ορθόδοξοι ιερείς, στην πλειοψηφία τους, έχουν εγκαταλείψει τους πιστούς, στο έλεος, των νεοταξιτών.

Οι δύο βασικοί-διαχρονικοί πυλώνες, του Ελληνισμού, έχουν καταρρεύσει, κατά γενική παραδοχή. Δυστυχώς μια ακόμη πολύ πικρή δικαίωση μου, ήρθε μετά από 14 χρόνια. Η Ελλάδα σήμερα θυμίζει την εποχή, των Κομνηνών και την εποχή της Αλώσεως της αυτοκρατορίας, το 1204 μ.Χ., Όπως τότε, το ίδιο και τώρα, η χώρα βρίσκεται σε πλήρη οικονομική, εθνική, κοινωνική παρακμή- απαξίωση και απομόνωση. Έχει απολεσθεί η εθνική κυριαρχία, με την επικράτηση της Γερμανικής κατοχής. Εξαθλιώνεται ραγδαία, ηθικά-πνευματικά, φτωχοποιείται και εξαναγκάζεται, να καταβάλει, έναν τεράστιο φόρο υποτέλειας-ραγιαδισμού, πληρώνοντας κατασκευασμένα χρέη, σύμφωνα με τους ειδήμονες. Η πολιτική, η στρατιωτική, η οικονομική και η εθνική μας ισχύς εκμηδενίστηκαν. Κατά γενική παραδοχή, όλων των Ελλήνων, έχουμε παράδοση της Ελλάδας στην Τουρκία υπό Γερμανική εποπτεία. Η Γερμανία παραχώρησε με ειρηνικό τρόπο, χωρίς πόλεμο, την Ελλάδα στην Τουρκία, με αντάλλαγμα, να περάσει ένας αγωγός φυσικού αερίου, από το Κατάρ, στην Τουρκία, στην Ελλάδα, και σε άλλες χώρες, ώστε να μην είναι εξαρτώμενη ενεργειακά η Γερμανία, από την  Ρωσία. Η ηθική, η πνευματική, η κοινωνική, η στρατιωτική, η οικονομική κατάρρευση, οδηγούν στην εθνική παρακμή-σήψη και στον αφανισμό, με την επερχόμενη Ισλαμοποίηση, και την Ελλάδα, να γίνεται επισήμως Τουρκική αποικία-επαρχία, υπό Γερμανικό έλεγχο. Η σχεδιασμένη εισβολή των Ισμαηλιτών κατακτητών, οργανώθηκε από τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί που διοικούν την Ευρώπη, από τα πανάρχαια χρόνια, είχαν άριστες σχέσεις με την Τουρκία. Η ασύμμετρη απειλή γεωστρατηγικά είναι όταν ένα κράτος δέχεται επίθεση από άλλα “συμμαχικά” κράτη, από το Νάτο, είτε από την ανθελληνική νέα τάξη πραγμάτων. Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι υποχρεωτικά στρατιωτικές, αλλά μπορεί να είναι πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, ηθικές και πνευματικές.

Η επίθεση υπό μορφή ασύμμετρης απειλής, από κράτη της “συμμαχίας”, ή από την νέα τάξη πραγμάτων, μπορεί να εκδηλωθεί, υπό μορφή οικονομική (χρεοκοπία, δάνεια, μνημόνια), είτε υπό μορφή εμπρησμών στα δάση, ή στους οικισμούς, με καταστροφές-καταρρεύσεις σπιτιών και με νεκρούς. Εντούτοις οι ισχυρότερες και φοβερότερες επιθέσεις που δεχτήκαμε ήταν στον πνευματικό και στον ηθικό τομέα. Η πατρίδα μας υπέστη, όλες τις μορφές ασύμμετρων απειλών, για να την υποτάξουν, να την διαλύσουν πνευματικά-ηθικά, ώστε με΄τα από τόσους αιώνες, να μην τους είναι πλέον εμπόδιο, στην δημιουργία του παγκόσμιου κράτους.

Κατέκτησαν την Ελλάδα. για να κλέψουν τον ορυκτό πλούτο, και λόγω της Γεωστρατηγικής μας θέσεως. Στην πατρίδα μας για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά γίνεται πόλεμος, χωρίς όμως τα παραδοσιακά όπλα. Στην πατρίδα μας για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά γίνεται πόλεμος, χωρίς όμως τα παραδοσιακά όπλα. Έχουμε κανονικά νεκρούς απ’ο τον πόλεμο, όμως αυτή την φορά δεν είμαστε αντιμέτωποι με όπλα, άρματα, αεροπλάνα, πλοία κλπ. Οι πανάρχαιοι εχθροί άλλαξαν τα μέσα του πολέμου και μετέφεραν τα πεδία των μαχών, σε άλλα επίπεδα. Οι μάχες γίνονται σε πνευματικό, ηθικό, κοινωνικό, οικονομικό, διαδικτυακό επίπεδο. Αυτό το έκαναν διότι διαπίστωσαν επί τόσους αιώνες ότι είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις ολοκληρωτικά τους Έλληνες.

ΟΙ ΠΑΡΑΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΑΠΟ

ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΜΙΤ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ

“ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ” ΒΑΣΙΛΙΑ.

Ενδεικτικά είναι τα ερωτήματα, τα οποία έχω θέσει, εδώ και δέκα χρόνια, σε όλους τους ανθέλληνες, νεοταξίτες. 

Γιατί ενώ είναι ο εκλεκτός του Χριστού ο Βατάτζης, επέτρεψε ο κύριος Ιησούς Χριστός να πάρει πίσω την Κωνσταντινούπολη, ο Μιχαήλ Η Παλαιολόγος και δεν αξίωσε μια τέτοια τιμή στον Ιωάννη Γ Δούκα Βατάτζη ; Για όσους δεν γνωρίζουν. Ο Ιωάννης Γ Δούκας Βατάτζης ήταν βασιλιάς στο μικρό κρατίδιο της Νίκαιας στην Μικρά Ασία. Αυτό διότι η ένδοξη Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, είχε πλέον κατακτηθεί από τους Γερμανούς το 1204 μ.Χ. Οι ελάχιστοι Έλληνες οι οποίοι επέτυχαν να διαφύγουν πέρασαν στην Μικρά Ασία και ίδρυσαν ένα πολύ μικρό σε γεωγραφική έκταση Ελληνικό κράτος. Έξι χρόνια πριν από την επανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως ο άγιος Ιωάννης Γ Βατάτζης απεβίωσε και την πόλη κατέκτησε ο Μιχαήλ ο Η Παλαιολόγος. Ο Παλαιολόγος είχε αυτομολήσει στους Τούρκους λόγω πολιτικών διώξεων, και εν συνεχεία τύφλωσε τον νόμιμο βασιλιά τον Ιωάννη Δ Λάσκαρη, για να γίνει εκείνος βασιλιάς. Πως γίνεται να αξιώσει ο Χριστός έναν τόσο κακό άνθρωπο να πάρει πίσω την πόλη, και να μην αξιώσει τον Βατάτζη ; Το σημαντικότερο το οποίο αγνοούν οι πλανεμένοι, οι αφελείς, και οι νεοραγιάδες είναι ότι ο Χριστός, μετά την ζωή, και την δημιουργία, μας έδωσε την ελευθερία. Είναι αδύνατον να αναστήσει και να εξαναγκάσει έναν Έλληνα στρατιωτικό να πάει ενάντια στο πιο ιερό Ελληνικό αξίωμα, για να βοηθήσει σαπισμένα άτομα από την σεξουαλική διαφθορά. Ο θεός δεν υποχρέωσε ποτέ κανέναν άνθρωπο όσο ζούσε, είτε μετά θάνατον, να κάνει κάτι το οποίο δεν επιθυμεί.

Τέτοιου είδους εξαναγκασμούς τους έκανε και τους κάνει μόνον ο εωσφόρος. 

Κανένας Έλληνας στρατιωτικός από εκείνους τους αιώνες, δεν δέχεται να αναστηθεί, για να πολεμήσει ώστε να απελευθερωθούν, δειλοί-αδύναμοι ραγιάδες, οι οποίοι κάνουν σεξουαλικές ανωμαλίες, και ζούνε μέσα στην νεοταξική μόδα.

OI ΑΓΙΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ-ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ.

Τον 8ο αιώνα π.Χ., η βασιλική εξουσία στην αρχαία Ελλάδα αποδυναμώνεται, επειδή πολλοί βασιλείς αδυνατούν να ανταποκριθούν στην αποστολή τους ως αρχηγών του στρατού, κατά την διάρκεια των πολέμων. Η αδυναμία αυτή των βασιλέων οδήγησε στην κατάργηση της Βασιλείας. Στην αρχαία Ελλάδα (κατά διαστήματα) και στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μονίμως, κυβερνούσαν οι άριστοι, οι καλύτεροι. Την ένδοξη Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυβέρνησαν επί αιώνες, οι πιο γενναίοι στρατηγοί και αυτοκράτορες, οι οποίοι πολεμούσαν καθημερινά στα πεδία των μαχών.

Εάν δεν πολεμούσε κάποιος πολύ ηρωικά, ώστε να διακριθεί περισσότερο από τους υπόλοιπους Έλληνες στρατιώτες και τους αξιωματικούς, δεν γινόταν ποτέ Στρατηγός, Δομέστικος των Σχολών και Αυτοκράτορας. Διαχρονικό ηθικό αξίωμα του Ελληνικού έθνους, ήταν από τα πανάρχαια χρόνια, ότι κυβερνήτες-βασιλείς γίνονται μόνον οι άριστοι. Η Χριστιανική-Ελληνική, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ως αντίγραφο, της Ουρανίου Βασιλείας, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, δεν έκανε, ποτέ επεκτατικούς πολέμους, για την διάδοση της Ορθοδόξου πίστεως. Πάντοτε ήταν σε θέση άμυνας, καθώς ήταν περικυκλωμένη, από πολλές δεκάδες, βαρβαρικά έθνη, που παραβίαζαν τα σύνορα και έκαναν επιδρομές. είτε κατακτούσαν μόνιμα, η προσωρινά, μέρος των Ελληνικών-Ρωμαϊκών εδαφών. Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μέχρι και σήμερα είναι το μοναδικό, κρατικό μόρφωμα, στον κόσμο, πού δέχτηκε επί αιώνες, τόσες πολλές επιθέσεις, από τόσους πολλούς διαφορετικούς λαούς.

Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν. Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δεν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν. 

Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, ο οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν. Όποιος δεν πολεμούσε εκείνους τους αιώνες με το σπαθί στο χέρι δεν τον θεωρούσαν Έλληνα και άνδρα αλλά γυναίκα. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ατίμωση και προσβολή για έναν γνήσιο Έλληνα άνδρα, από το να τον διώξουν από τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό, για οποιαδήποτε αιτία. Αμέσως έχανε την κοινωνική του θέση και υπόσταση. Ο Ιωάννης Κουρκουάς-Τσιμισκής συναίνεσε στην δολοφονία του Αγίου Νικηφόρου Φωκά, ο οποίος ήταν και θείος του, διότι όχι μόνον του αφαίρεσε όλα τα στρατιωτικά του αξιώματα, αλλά τον έκανε απλό πολίτη και τον έθεσε σε κατ οίκον περιορισμό. Δεν του επέτρεψε ο Άγιος Νικηφόρος να πολεμά ούτε ως απλός στρατιώτης. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από το να μην πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό καθώς και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Για αυτούς τους λόγους ο πολύ σημαντικός-γενναίος στρατηγός, ο Νικηφόρος Ξιφίας, που με την πίστη και την φιλοπατρία του, κατακτήθηκε η νίκη, στην καθοριστική μάχη, με τους Βούλγαρους στο Κλειδί, επαναστάτησε ενάντια, στον Αυτοκράτορα Βασίλειο Β, διότι δεν τον επέλεξε, να πολεμήσει σε μια δευτερεύουσας σημασίας εκστρατεία. Μετά από τόσες δόξες και τιμές, πού αξιώθηκε να ζήσει, ο ΄Ήρωας Ξιφίας, πληγώθηκε και προσβλήθηκε πολύ βαριά, από την απόφαση, του Βουλγαροκτόνου, να μην τον επιλέξει να πολεμήσει. Όλοι οι Έλληνες εκείνης της εποχής, ζούσαν και ανέπνεαν, για να πολεμούν σε καθημερινή βάση, στα πεδία των μαχών, για την Ελλάδα, τον Χριστό, την ελευθερία και τον άμαχο πληθυσμό. Μέσα στην υπέρμετρη αγάπη του, για την πατρίδα, ο Νικηφόρος Ξιφίας, ξέχασε ότι πρέπει κάποιοι στρατηγοί, να παραμένουν πίσω, να φυλάνε, τον άμαχο πληθυσμό και τα σύνορα.

 

Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ.

 

Τι σήμαινε εκείνους τους αιώνες να πολεμά κάποιος γενναία, σε καθημερινή βάση μας το έδειξε η μεγαλύτερη Ελληνίδα Χριστιανή Φιλόσοφος.Ενδεικτική ήταν η ενέργεια της μεγαλύτερης Ελληνίδας φιλοσόφου μαζί με την Υπατία, της Πριγκίπισσας Άννας, η οποία μεσολάβησε στον πατέρα της, τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, να μην τιμωρήσει τον αξιωματικό Αρμενικής καταγωγής τον Αλέξιο Μουσελέ, διότι ήταν γενναίος στα πεδία των μαχών. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη ηθική και κοινωνική προσβολή, από το να μην πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό, αλλά και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού.

Η Άννα Κομνηνή, όπως και όλες οι ηθικές, και πραγματικές Ελληνίδες-Χριστιανές, σεβόταν και υποτασσόταν στους συζύγους τους, διότι ήταν ήρωες πολέμου. Όλες οι γυναίκες του μεσαίωνα σεβόταν και υποτασσόταν στους άνδρες τους, που πολέμησαν γενναία για την Ελλάδα και την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι Ελληνίδες Χριστιανές του μεσαίωνα, αναγνώριζαν ως άνδρες, μόνον όσους πολεμούσαν γενναία για την επιβίωση της αυτοκρατορίας και του έθνους. Με βάση όλα τα προαναφερόμενα εθνικά-ηθικά αξιώματα η Άννα Κομνηνή, προσπάθησε να αποσπάσει, τον θρόνο, από τον αδελφό της Ιωάννη τον Β Κομνηνό.

Μετά τον θάνατο του Αλεξίου Α΄ το 1118 η Άννα και η μητέρα της Ειρήνη Δούκα, οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του νομίμου διαδόχου, Ιωάννη Β Κομνηνού. Για αυτό προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ανεβάσουν στον θρόνο, τον πολύ γενναίο Στρατηγό-Καίσαρα, και σύζυγο της, τον Νικηφόρο Βρυέννιο. Οι δύο γυναίκες, η βασίλισσα Ειρήνη και η πριγκίπισσα Άννα, δικαίως θεωρούσαν ως ικανότερο και γενναιότερο, τον Νικηφόρο Βρυέννιο, ο οποίος είχε αποδείξει, επανειλλημένα, την γενναιότητα, του, στα πεδία των μαχών. Συνεπώς δεν ευσταθούν οι κατηγορίες, των εχθρών της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ότι το “Βυζάντιο” ήταν ένα κράτος, όπου γινόταν, συνέχεια, δολοφονίες, και συνομωσίες. Η Αυγούστα Ειρήνη Δούκα, και η πριγκίπισσα Άννα, κινήθηκαν, με καλές προθέσεις, με βάση τα κοινωνικά πρότυπα και το ανώτερο ηθικό Ελληνικό αξίωμα της αρχαιότητας, και του μεσαίωνα. Άλλωστε η Άννα γνώριζε άριστα, την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Ο Θησέας ήταν ο πρώτος παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι Έλληνες βασιλιάδες επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους υπόλοιπους κατοίκους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες. Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ολομόναχοι πολεμούσαν πρώτοι, έμπροσθεν από την πρώτη γραμμή του μετώπου. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940). Αυτό το οποίο ήταν λάθος, εκ μέρους των δύο γυναικών, ήταν ο τρόπος ανατροπής, του Ιωάννη Κομνηνού. Αυτά ήταν τα ηθικά, εθνικά και κοινωνικά αξιώματα, των Ελλήνων του μεσαίωνα, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Διαχρονικό ηθικό αξίωμα του Ελληνικού έθνους, ήταν από τα πανάρχαια χρόνια, ότι κυβερνήτες-βασιλείς γίνονται μόνον οι άριστοι. Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών. Ο θεός βοηθά μόνον όσους αγωνίζονται, μόνον όσους πολεμούν, μόνον όσους ζούνε χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες. Αντιθέτως δεν βοηθά ποτέ όσους ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά. Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών. Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών (Παιάνας-Αισχύλος). Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η Πατρίς (Πλάτων, Κρίτων). Ο Αριστοκλής-Πλάτωνας εiναι ο πρώτος-κορυφαίος εθνικιστής φιλόσοφος, όλων των εποχών, διότι καθόρισε το πρώτο και σπουδαιότερο πατριωτικό αξίωμα, ενώ ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος στον κόσμο ο οποίος πήγε ενάντια, στην Φιλοσοφική και ηθική του διδασκαλία για να επιβιώσει η Ελλάδα. Αν είσαι ανήμπορος να κρατήσεις αναμμένες τις λαμπάδες της Πατρίδα σου, δεν είσαι συνειδητός Έλληνας, δεν είσαι Πατριώτης. Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί ( Κωστής Παλαμάς). Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, παρ’ την ο ίδιος αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις. Αυτά είπε μεταξύ πολλών άλλων ο μεγαλύτερος υμνητής των δυο ιερότερων ανθρώπινων αξιών, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, οι οποίες εiναι δημιουργήματα των αρχαίων Ελλήνων, κατά την σύγχρονη εποχή. Οι πρόγονοί μας όχι μόνον δημιούργησαν αυτές τις δύο αξίες, αλλά της «πότισαν» με αίμα, όσο κανένα άλλο Έθνος στην παγκόσμια ιστορία. Η ελευθερία του ανθρώπου είναι το πιο ακριβό αγαθό, δεν δίνεται δωρεάν ούτε από τον Θεό, ούτε από τους ανθρώπους, χρειάζεται πολύς αγώνας, κόπος, αίμα για να πάρεις πίσω την ζωή σου.

Αυτό μας το έδειξαν οι πόλεμοι των αγίων προγόνων μας, οι οποίοι πολεμούσαν, όλους εκείνους τους αιώνες για να παραμείνουν ελεύθεροι και για να έχουν την διοίκηση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν η ζωή ήταν μόνον προσευχές, καθώς και υποστήριξη του Χριστού μέσω θεόσταλτων σωτήρων, τότε οι προγονοί μας, αυτοί οι τέλειοι χριστιανοί δεν θα χρειαζόταν να πολεμήσουν ποτέ κατά την μεσαιωνική εποχή. Θα έπρεπε δικαιωματικά να καθόταν όλους εκείνους τους αιώνες στα σπίτια τους-καναπέδες να περιμένουν τον αντίστοιχο Βατάτζη, τον οποίο περιμένουν αδίκως οι ραγιάδες σήμερα. Η προσμονή «θεόσταλτων σωτήρων» από τον Θεό είναι ένα από τα μεγαλύτερα δείγματα αμάθειας-παρακμής των ραγιάδων, οι οποίοι σαπισμένοι από την σεξουαλική διαφθορά αναμένουν βοήθεια από τον θεό.

 

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΘΗΣΕΑΣ.

Ο Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι όλοι οι γνήσιοι βασιλιάδες επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες. Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς.

Για αυτό όλοι οι πραγματικοί Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν ολομόναχοi επιθέσεις, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους.

Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940).

 

Οι προφητείες για την αναλαμπή της Ορθοδοξίας, είναι κατασκευασμένες, από τις Τουρκικές και τις Ρωσικές, μυστικές υπηρεσίες. Οι κίβδηλες προφητείες, αποτελούν την μεγαλύτερη εθνική πληγή, καθώς εξαπατούν τους Έλληνες, ότι χωρίς μετάνοια, και επιστροφή στα πατροπαράδοτα ήθη, θα ευεργετηθούμε, από τον Χριστό.

Εκμεταλευόμενοι την αμάθεια, και την σεξουαλική διαφθορά, έπεισαν τους Έλληνες, ότι για όλη αυτή την παρακμή και την αποστασία, θα “βοηθηθούν”, από τον Χριστό, χωρίς να πολεμήσουν και να αγωνιστούν.

Είναι ιστορικά και διαχρονικά αποδεδειγμένο, ότι ο Θεός βοηθά, μόνον όλους όσους ζούνε ηθικά, χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες, και όλους όσους έχουν πραγματικά μετανοήσει.

Ουδέποτε βοήθησε ο Θεός ανθρώπους, οι οποίοι συνέχιζαν αμετανόητοι, να ζούμε μέσα στην ακολασία.

Όλοι οι Άγιοι της Ορθοδοξίας, από την γέννηση του Χριστού, μέχρι και σήμερα, έθεσαν ως απαραίτητη, προυπόθεση, σχετικά με οποιαδήποτε ευεργεσία, εκ μέρους του Θεού, την μετάνοια. Ένας εξ αυτών, που ζήτησε επιστροφή, στα Ορθόδοξα-Χριστιανικά ήθη, και φυσικά να μετανοήσουν οι Έλληνες, για να σωθεί το έθνος, ήταν ο Αγίος Παισιος, από την Αγιοτόκο Καππάδοκία. Εν τούτοις όλοι οι έμμισθοι πράκτορες, που προπαγανδίζουν την “αναλαμπή” της Ορθοδοξίας σε συνδυασμό με την επιστροφή του “Μαρμαρωμένου”, πότε δεν κάνουν καμία αναφορά, στην μετάνοια, και ότι πρέπει απαραιτήτος να  επιστρέψουν όλοι, στα χρηστά ήθη.

Από εκεί φαίνεται ο ανθελληνισμός, και ο τεράστιος δόλος. Διαβάστε τι αναφέρουν σχετικά οι Πατέρες Αθανάσιος Μυτιληναίος, Αρσένιος Κουμπούγιας, Διονύσιος Ταμπάκης, και άλλοι ιερείς, οι οποίοι πιστεύουν στην αναλαμπή.

ΠΗΓΗ

AΡΘΡΟ ΠΡΟΣ ΜΕΛΕΤΗ: '' Ὅταν οἱ φύλακες προδίδουν''

 

(Τελική ἀπάντηση στὴν Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους)[1]

π. Νικολάου Δημαρά

            Γιὰ νὰ μπόρεσει ὁ ἀντικειμενικὸς ἀναγνώστης νὰ ἐξαγαγάγει τὰ συμπεράσματά του ἀναφορικὰ μὲ τὴν στάση ποὺ ὀφείλουν νὰ τηροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅταν κηρύσσεται αἵρεσις, ὡς ἡ σήμερον κηρυσσομένη αἵρεσις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῶν κοινωνικῶν μὲ αὐτοὺς Νεοημερολογιτῶν καὶ ψευδοπαλαιοημερολογιτῶν-μνημονευτῶν ἁγιορειτικῶν Μονῶν, θὰ παραθέσουμε στὴ συνέχεια τὰ ἐπιχειρήματα τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι σέ ἐκεῖνα τῶν Νέο-παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου.

Α. Συνοπτικὰ ἐπιχειρήματα ὑπὲρ τῆς κοινωνίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου μὲ τὸ Οἰκουμενιστικό Πατριαρχειό του Φαναρίου

καὶ τῶν ἄλλων κακοδόξων Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν

             Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου μὲ τὸν τότε μοναχὸ π. Βασίλειο Παπαδάκη, καθοδηγούμενο ἀπὸ τὸν Γέροντά του, καθηγούμενο τῆς Μονῆς, π. Γεώργιο Καψάνη, ὑποστηρίζει, ὅτι σήμερα δὲν ἔχουμε συνοδικὴ κήρυξη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ παρὰ μόνον σποραδικὲς οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες διαφόρων Οἰκουμενιστῶν καὶ πάντως ὁ Οἰκουμενισμὸς σήμερα εἶναι σὲ ὕφεση καί γιαὐτό δέν δικαιολογεῖται ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί τῶν κοινωνούντων μ᾿ αὐτόν.

            Κατὰ τοὺς Γρηγοριάτες πατέρες ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν εἶναι προφανὴς καὶ ἑπομένως δὲν δικαιολογεῖται γενικότερα ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας καὶ ἡ ἀποτείχιση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτες καὶ Οἰκουμενιστὲς ποιμένες, κατὰ τοὺς Ἱερούς Κανόνες ΙΕ' τῆς ΑΒ' Συνόδου καί ΛΑ' τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
            Ἡ στάση τῆς Μονῆς Γρηγορίου καὶ τῶν ἄλλων Ἁγιορειτικῶν Μονῶν (μνημονευτῶν τῶν κακοδόξων Οἰκουμενιστῶν καὶ καταληψιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου, φερομένων ὡς πατριαρχῶν, πλὴν τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου καὶ τῶν ἡρωικῶν ζηλωτῶν Πατέρων τῆς ἐρήμου), ποὺ ἐλέγχουν αὐστηρὰ τὶς διάφορες οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις, συμπροσευχὲς μετὰ αἱρετικῶν, οὐνιτικὰ συλλείτουργα - συνιερουργίες μετὰ τοῦ Πάπα, ἑνωτικὲς συμφωνίες, εἶναι, κατὰ τοὺς Γρηγοριάτες μοναχούς, ἡ ἐνδεδειγμένη πατερικὴ στάση!!!

            Κατ᾿  ἐξαίρεση ἐπιτρέπεται κατά τούς Γρηγοριάτες ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας τῶν κακοδόξων ποιμένων,

            α:  ὅταν κηρύσσεται προφανὴς αἵρεση, ὑπονοῶντας, ὅτι σήμερα τάχα δέν κηρύσσεται καμμία προφανής αἵρεση, ἐνῶ

            β: ἐπιβάλλεται ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας, μόνον ὅταν ὑπάρξει ἕνωση μὲ καταδικασμένους ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἢ μεγάλες τοπικὲς ἢ Πανορθόδοξες Συνόδους αἱρετικούς, διαφορετικὰ εἶναι καλύτερα νὰ παραμένουν οἱ Ὀρθόδοξοι σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ποιμένες αὐτοὺς καὶ νὰ ἀναμένουν καταδίκη τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιατί στὸ κάτω-κάτω, ποτὲ δὲν καταδικάστηκε κανεὶς κληρικὸς, ἐπειδὴ δὲν διέκοψε τὴν κοινωνία μὲ τὸν κακόδοξο ποιμένα του πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης.

 

Β. Ἀναλυτικὰ τὰ ἐπιχειρήματα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου

            «1. Ἡ στάση τῶν ἁγίων Πατέρων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν ἦταν πάντοτε ἡ ἰδία.»[2]
            «2. Γιὰ ὅσους ἑνώνονται μὲ καταδικασμένους αἱρετικοὺς.[3]

            Συμφώνως πρὸς τοὺς κανόνες α' καὶ β' τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς συνόδου, ὅσοι προσχωροῦν στοὺς αἱρετικοὺς ἐκπίπτουν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ τῆς Ἱερωσύνης. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ Ἅγιοι Σάββας καὶ Θεοδόσιος μὲ ὅλους τοὺς μοναχούς τῆς Παλαιστίνης ἐδήλωναν, ὅτι εἶναι πρόθυμοι νὰ χύσουν τὸ αἷμα τους, παρὰ νὰ δεχθοῦν ἕνωση μὲ τοὺς Μονοφυσίτες.

            Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀντιμετωπίσθησαν καὶ οἱ ἑνώσεις τὰ ἔτη 1274 καὶ 1439. Οἱ Πατέρες δηλαδὴ διέκοψαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ ὅσους ἀπεδέχοντο τὴν ἕνωση τῆς Λυὼν (1274). Προετίμησαν μάλιστα τὰ βασανιστήρια καὶ τὸν θάνατο, ὡς οἱ ἁγιορεῖτες ὁσιομάρτυρες καὶ οἱ ὅσιοι Μελέτιος καὶ Γαλακτίων. Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἐπίσης συνιστοῦσε στοὺς Ὀρθοδόξους, νὰ μὴ ἐπικοινωνοῦν μὲ ὅσους ἀπεδέχοντο τὴν ψευδένωση τῆς Φλωρεντίας (1439), καὶ ἔλεγε «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως».

            3. Γιὰ ὅσους κηρύττουν αἵρεση.

             Ὁ ἱερὸς Δοσίθεος Ἱεροσολύμων ἑρμηνεύων ὡραιότατα τὴν "Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία παρουσιάζει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει αὐτοὺς ποὺ κηρύττουν ἐντὸς αὐτῆς αἱρετικὰ δόγματα: "Τὴν αἵρεση τὴν ἀναφύουσαν, ἐὰν ἐξαπλωθῆ, κρίνει καὶ κατακρίνει ἡ Οἰκουμενικὴ σύνοδος". Μετὰ δὲ τὴν σύνοδο οἱ ἀμετανόητοι αἱρετικοὶ ἀπεκόπτοντο παντελῶς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας.

            Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἀνωτέρω διεκόπτετο καὶ πρὸ συνοδικῆς κρίσεως. Ὁ ιε' κανὼν τῆς ΑΒ' συνόδου ἐπιτρέπει τὴν πράξη αὐτή, ἐφ’ ὅσον γίνεται μὲ σκοπὸ νὰ ἐλευθερωθῆ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεση τῶν ἐπισκόπων αὐτῶν. (Ὁ τονισμὸς τῆς προτάσεως ἡμέτερος). Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα δὲν εἶναι κάτι τὸ ἁπλό, ἡ τελικὴ κρίση καὶ ἡ ἀποκοπὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὡς προαναφέραμε, ἀνετέθη στὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους.

            Αὐτὸ ἔγινε, διότι οἱ αἱρέσεις δὲν ἦταν εὔκολο νὰ συνειδητοποιηθοῦν ἀμέσως ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης δὲν ἦταν δίκαιο νὰ θεωροῦνται αἱρετικοί, πρὸ τῆς τελικῆς ἀποφάσεως τῆς Οἰκουμενικῆς συνόδου, ὅσοι ἐκοινωνοῦσαν ἀπὸ ἄγνοια, γιὰ Οἰκονομία ἤ γιὰ κάποια ἄλλη αἰτία μὲ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἐκήρυττον αἱρετικὲς δοξασίες. Γι' αὐτὸ κανεὶς ἱερὸς κανὼν ἡ ἅγιος πατήρ δὲν ἐπέβαλε ποτὲ στὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα τὴν διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς, πρὸ συνοδικῆς κρίσεως. Ἐπίσης, κανεὶς κληρικὸς δὲν ἐτιμωρήθη ποτὲ γι' αὐτό, σὲ ἀντίθεση, βεβαίως, μὲ αὐτοὺς ποὺ συνέχιζαν τὴν ἐπικοινωνία μετὰ τὴν συνοδικὴ καταδίκη."

            Καὶ συνεχίζει ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης μέ τούς Γρηγοριάτες πατέρες:

            "Ἀρκετὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία ἀποδεικνύουν, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας μέχρι τὴν τελικὴ καταδίκη της μεσολαβοῦσε ἕνα διάστημα, μικρὸ ἤ μεγάλο. Στὴν περίοδο αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία προσπαθοῦσε διὰ τῶν ἐκπροσώπων της νὰ φέρη σὲ μετάνοια τοὺς "καινούς" διδασκάλους, ἐφαρμόζοντας τὴν ἀναγνωρισμένη ἀπὸ ὅλους τούς ἁγίους Πατέρες γραμμὴ τῆς Οἰκονομίας. Ἔτσι π.χ., ἐνῶ ὁ Μονοθελητισμὸς ἄρχισε νὰ κηρύττεται τὸ 615, οἱ κύριοι πολέμιοί του, ἅγιοι Σωφρόνιος καὶ Μάξιμος, δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν διακόψει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς πρὸ τῶν συνόδων τῆς Δύσεως (640-649) ποὺ τοὺς ἀναθεμάτισαν."

Γ.  Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημόσυνου

 πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης.

            Ἀντιπατερικὴ βάση τῆς ἐργασίας, ὅπως ἀπεδείχθη στὶς προηγούμενες ἀπαντήσεις μας, ἀποτελεῖ ἡ θεωρία, ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημόσυνου τῶν αἱρετικῶν γίνεται κυρίως (!), ὅπως ἐξάγεται ὡς τελικὸ συμπέρασμα καὶ ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ τὰ γραφόμενα τῆς Μονῆς Γρηγορίου, μόνον μετὰ ἀπὸ διάγνωση, ποὺ θὰ κάνη Οἰκουμενικὴ ἤ Πανορθόδοξη Σύνοδος! Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ παρατιθέμενο πιὸ πάνω κείμενο: " Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα δὲν εἶναι κάτι τὸ ἁπλό, ἡ τελικὴ κρίση καὶ ἡ ἀποκοπὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὡς προαναφέραμε, ἀνετέθη στὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους." Ὡς παραδείγματα ἀναφέρονται οἱ Ἅγιοι Σωφρόνιος καί ὁ Μέγας Μάξιμος, πού δέν εἶχαν τάχα διακόψει τό μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν (Μονοθελητῶν-Μονοενεργητῶν παρά μόνον γύρω στό 640 μ.Χ.).

            Συντριπτικὰ εἶναι, ὡστόσο, τὰ ὀρθόδοξα ἐπιχειρήματα ποὺ κονιορτοποιοῦν τὶς αὐθαίρετες ἀπόψεις τῶν Γρηγοριατῶν μοναχῶν γιὰ τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ὑποχρέωση τῶν Ὀρθοδόξων νὰ διακόπτουν τὴν κοινωνία πρὸς τοὺς κακοδόξους ἐπισκόπους, κατὰ τὸν ΙΕ' τῆς ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου, κατ᾿ ἐξοχὴν πρὸ Συνοδικῆς Διαγνώμης, ὅπως γράφαμε καὶ τότε στὴν β' ἀπάντησή μας πρός τόν π. Βασίλειο Παπαδάκη καί τήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου:

            "Προσπαθοῦν, ὅπως βλέπουμε, ὁ π. Βασίλειος καὶ ὁ π. Γεώργιος Καψάνης νὰ παρουσιάσουν τὸν ΙΕ' Ἱερὸν Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου ὡς δυνητικὸν, παρὰ τὴν ὁμόφωνη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅτι ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τοὺς ψευδεπισκόπους ποὺ κηρύσσουν αἵρεση κυρίως καὶ κατ᾿  ἐξοχὴν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης. Ἡ μετὰ τὴν Οἰκουμενικὴ Συνοδικὴ κατάκριση τῆς αἱρέσεως ἀποτείχιση εἶναι αὐτονόητος!

 
             Ὁ ΙΕ' Ἱερὸς Κανόνας τῆς ΑΒ' Συνόδου ἐπιβάλλει στοὺς πιστούς, κλῆρο καὶ λαό, τὴν ἄμεση διακοπὴ τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ μνημοσύνου τοῦ δημοσίᾳ καὶ ἐπ᾿ ἐκκλησίας αἱρετικὰ κηρύσσοντος προέδρου, εἴτε ἐπίσκοπος εἶναι αὐτὸς εἴτε ἱερεύς, εἴτε πνευματικὸς, ἡγούμενος, γέροντας.

             Ἑρμηνεύοντας τὸν ΙΕ'  Ἱερὸν Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου ὁ Ζωναρᾶς γράφει:

            " Ἐὰν τυχὸν ὁ πατριάρχης, ἢ ὁ μητροπλίτης, ἢ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, καὶ ὄντας αἱρετικὸς κηρύσση τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντὶ νὰ διδάσκει τὴν ἀλήθεια, συνεχῶς καὶ ἀδιάντροπα μὲ θρασύτητα διδάσκει τὰ αἱρετικὰ δόγματα, αὐτοὶ ποὺ ἀποσχίζονται ἀπ᾿ αὐτόν, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι, ὄχι μόνον δὲν τιμωροῦνται γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο, ἀλλὰ ἀντιθέτως θὰ ἀξιωθοῦν κάθε τιμῆς, ἐπειδὴ χωρίζουν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν αἰρετικῶν· αὐτὸ δηλώνει τὸ ἀποτειχίζοντες (τοῦ κανόνος)· (τὸ γὰρ τεῖχος, τῶν ἐντὸς αὐτοῦ πρὸς τοὺς ἐκτός, χωρισμὸς ἐστιν)· διότι, ἀκριβῶς, δὲν ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον· οὔτε σχίσμα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἔκαναν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ σχίσματα, ὅσον ἦταν δυνατὸν ἀπὸ τὴν πλευρά τους".

            Τὰ ἴδια γράφει καὶ ὁ Βαλσαμών:

            " Ἐάν κάποιος χωρισθεῖ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπόν του, τὸν μητροπολίτην του ἢ τὸν πατριάρχην του, ὄχι λόγῳ κάποιου προσωπικοῦ ἁμαρτήματός του, ἀλλὰ λόγῳ αἱρέσεως, ἐπειδὴ ἐκεῖνος διδάσκει ἐπ᾿ ἐκκλησίας ἀνερρυθριάστως κάποια διδάγματα ξένα τοῦ ὀρθοῦ δόγματος, καὶ πρὶν ἀκόμη ὑπάρξει τελεσίδικη καταδικαστικὴ ἀπόφασις γιὰ τὸν αἱρετικόν, καὶ πολὺ περισσότερο μετὰ τὴν διάγνωσιν, ἐάν ἀποτειχισθεῖ, δηλαδὴ χωρίσει ἀπὸ τὴν κοινωνία τοῦ ἐπισκόπου του, ὄχι μόνον δὲν θὰ τιμωρηθεῖ, ἀλλὰ καὶ θὰ τιμηθεῖ ὡς ὀρθόδοξος· διότι ἀκριβῶς δὲν ἀποσχίσθηκε ἀπὸ Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον καὶ αὐτὸ τὸ ὁποῖο κάνει εἶναι ἄξιο ἐπαίνου, διότι δὲν τέμνει τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν ἑνώνει καὶ τὴν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸ σχίσμα".

            Ὁ δὲ Ἀριστηνὸς τονίζει ἐπίσης:

            " Ἐὰν μερικοὶ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν κηρύσσοντα αἵρεσιν, (ἐπίσκοπον κλπ.), πού ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ σύνοδον ἢ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ ὄχι γιὰ κάποιο προσωπικὸ ἔγκλημα, εἶναι ἄξιοι κάθε τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ὡς ὀρθόδοξοι".[4]

             Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύει, ἐπίσης, τὸ σχετικὸν χωρίον στὸ Ἱερόν Πηδάλιον κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον:

            " Ἐὰν οἱ ρηθέντες πρόεδροι, (ἐπίσκοποι), εἶναι αἱρετικοί, καὶ κηρύσσουν τὴν αἵρεσίν τους δημόσια, καὶ γι᾿ αὐτὸ χωρίζονται οἱ ὑποκείμενοι σ' αὐτούς, καὶ πρὶν νὰ γίνει ἀκόμα συνοδικὴ κρίσις γι᾿  αὐτὴν τὴν αἵρεσιν, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον γιὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς Ὀρθόδοξοι εἶναι ἄξιοι, ἐπειδὴ δὲν προξένησαν στὴν Ἐκκλησίαν σχίσμα μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν."[5] 

            Τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδασκάλους μιμήθηκαν καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, ποὺ μαρτύρησαν ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος καὶ ἔγραψαν τὴν περίφημη ἐκείνη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, ἡ ὁποία εἶναι θεολογικώτατη καὶ πλήρης Θείων ἀληθειῶν.

            Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ μεταξὺ ἄλλων περιλαμβάνονταν καὶ τὰ ἑξῆς:

            « Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ' Κανόνα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Α' καὶ Β' ἐπονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνον ἀνεύθυνοι εἶναι, ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξει συνοδικὴ καταδίκη τους, ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναιμάκτου θυσίας, τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαν τελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέα καὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως ... καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ καὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείων μυστηρίων... (καί) ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων». [6]

            Τώρα τί λέτε, ἀγαπητοί πατέρες τῆς Μονῆς Γρηγορίου καὶ π. Βασίλειε Παπαδάκη, ἄραγε καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες οἱ ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος μαρτυρήσαντες ἀντιπατερικὰ ἐδίδασκαν ὅταν, ὅπως ἀναφέρουν στήν ἐπιστολή τους, ἐπαινοῦνται ὅσοι πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν ὑπάρξει συνοδικὴ καταδίκη τους;

            Οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν Λατινοφρόνων πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης! Τοὺς Λατινόφρονες δὲν εἶχε ἀκόμη καταδικάσει καμμία σύνοδος... Ἦταν, βεβαίως, καθηρημένοι καὶ ἀναθεματισμένοι οἱ Λατινόφρονες κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀλλὰ κατὰ τὴν πράξη καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καθαιρετέοι καὶ ἀναθεματιστέοι, δὲν εἶχαν δηλ. ἀκόμη καθαιρεθεῖ καὶ ἀναθεματισθεῖ συνοδικά, γιὰ νὰ στερηθοῦν καὶ νὰ ἐκπέσουν τῆς Ἱερωσύνης καί δικονομικά, κατὰ τοὺς α΄ καὶ β' τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου.[7] Βέβαια αὐτὸ τὸ πλήρωσαν μὲ τὴ ζωή τους!...

            Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴν ἑνιαία διδασκαλία καὶ τὴν πράξη τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὰ διδάγματα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κάθε Ὀρθόδοξος ὀφείλει νὰ διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου καὶ ὅλων ὅσοι εἶναι κοινωνικοὶ πρὸς αὐτόν. Ἰδιαίτερα, ὅταν αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι δὲν ἕπονται τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ πολὺ περισσότερο, ὅταν ἔρχονται σὲ προφανῆ ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ κηρύσσουν ἐπ’ ἐκκλησίας γυμνῇ τῇ κεφαλῇ αἵρεση.

            " Ὅσοι μὲ ταπείνωση δέχονται καὶ ὑποτάσσονται στὴν Ἱερὰ Παράδοση εἶναι ἄξια μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἀπὸ ὑπερηφάνεια τὴν ἀρνοῦνται ἢ θέλουν ἀνθρωποκεντρικὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὸν Θεανθρωποκεντρικὸ χαρακτῆρα της ἐξέρχονται τοῦ σώματος τῆς  Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ."[8]

            Ἄραγε τί συμβαίνει, ὅταν οἱ Νεοημερολογίτες δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ εἶχαν ἑνιαῖο ἑορτολόγιο, ὅταν δηλ. δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση 1600 χρόνων;

            Κατὰ τὴν διακήρυξη καὶ τοῦ π. Γεωργίου Καψάνη ἔχουν ἐξέλθει τοῦ Σώματος τῆς  Ἐκκλησίας.

            Πολὺ περισσότερο εἶναι ἀποκεκομμένοι ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Σῶμα, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ:

            -  ὅταν αἴρουν τὰ ἀναθέματα, ποὺ ἐπέβαλαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες κατὰ τῶν Παπικῶν, ὅπως ἔκανε μονομερῶς καὶ ἀντικανονικῶς ὁ μασῶνος ψευδοπατριάρχης  Ἀθηναγόρας,

            - ὅταν συναγελάζονται καὶ συμπροσεύχονται σὲ κάθε εὐκαιρία μὲ τοὺς κηρυχθέντες ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων αἱρετικούς, Προτεστάντες, Παπικοὺς καὶ Μονοφυσίτες, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἐτεροθρήσκους καὶ εἰδωλολάτρες, (ὅπως γίνεται σήμερα ἀπὸ τὴν παγκόσμια Νεο-ὀρθοδοξία καί τούς κακοδόξους Φαναριῶτες),

            - ὅταν συνάπτουν συμφωνίες μαζί τους καὶ ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήρια πανάρχαιων αἱρετικῶν, (στό Μπαλαμὰντ μὲ τοὺς Οὐνίτες, στό Σαμπεζὺ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες)

            - καὶ ὅταν συλλειτουργοῦν οὐνιτικὰ μὲ τὸν Πάπα, οἱ Ἀθηναγόρες, οἱ Δημήτριοι καὶ οἱ Βαρθολομαῖοι, καὶ μεταδίδουν ἀκόμη καὶ τὰ «μυστήριά» τους στοὺς αἱρετικούς.[9]

             Ὁ ἀντικειμενικὸς Ὀρθόδοξος ἀναγνώστης ἄς βγάλει τὰ συμπεράσματά του.

 

             Ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἐπισκόπους εἶναι ἐπιβεβλημένη καὶ κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ γνωστοῦ κανονολόγου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας Νικόδημου Μίλας καὶ δὴ, χωρὶς νὰ χρειάζεται πρῶτα συνοδικὴ καταδίκη τῆς ἀρξαμένης ἑτεροδιδασκαλίας. Πόσον μᾶλλον, μετὰ ἀπὸ συνοδικὲς καταδίκες, ὅπως εἶναι ἐκεῖνες τῶν Παπικῶν, τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Μονοφυσιτῶν, μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνοῦν πνευματικά, συμπροσευχητικὰ καὶ ἐσχάτως λειτουργικά, κοινωνοῦντες ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιον ποτήριον, Νεοημερολογίτες καὶ ἑτερόδοξοι, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια συνεχῶς, ὡς ἀπεδείχθη.[10]

             Ἑρμηνεύει ὁ μεγάλος Σέρβος κανονονολόγος:

            "Ἐὰν, ὅμως, ἐπίσκοπός τις ἢ μητροπολίτης ἢ πατριάρχης ἄρξηται νὰ διακηρύττει δημοσὶᾳ ἐπ᾿ ἐκκλησίας αἱρετικὴν τινα διδαχήν, ἀντικειμένην πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν, τότε οἱ προαναφερθέντες κέκτηνται τὸ δικαίωμα ἅμα καὶ χρέος νὰ ἀποσχισθῶσι πάραυτα τοῦ ἐπισκόπου, μητροπολίτου καὶ πατριάρχου ἐκείνου, δι᾿ ὅ οὐ μόνον εἰς οὐδεμίαν θέλουσιν ὑποβληθεῖ κανονικὴν ποινήν, ἀλλὰ θέλουσι καὶ ἐπαινεθεῖ εἰσέτι, καθ᾿ ὅσον διὰ τούτου δὲν κατέκριναν καὶ δὲν ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τῶν νομίμων ἐπίσκοπων, ἀλλ᾿ ἐναντίον ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων, οὔτε καὶ ἐδημιούργησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως, ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἐν ὅσῳ ἠδυνήθησαν μέτρῳ τοῦ σχίσματος καὶ τῆς διαιρέσεως".

            Αὐτὰ διδάσκουν οἱ ἀληθεῖς διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὄχι ὅσα γράφει ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης στὴν ἐργασία του, ἀφοῦ δὲν κάνει καμμίαν ἀναφορὰν στοὺς Ἁγίους Πατέρες οὔτε κὰν στὴν ἑρμηνείαν τοῦ μεγάλου Ἁγίου μας, τοῦ Ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου, στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ΛΑ' καὶ ΙΕ' τῆς ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου.

             Ἡ ἑρμηνεία τοῦ Μίλας, τὴν ὁποίαν μᾶς μετέφερε στὰ ἑλληνικὰ ὁ Σέρβος Θεολόγος Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, (νῦν ἐπίσκοπος του Σερβικοῦ Πατριαρχείου), εἶναι σὲ πλήρη συμφωνία μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

            Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμπροσεύχεται ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὄχι μόνον μὲ ἑτεροδόξους αἱρετικοὺς, ἀλλὰ καὶ ἑτεροθρήσκους, καὶ νὰ μᾶς λέει ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης, ὅτι ἐμεῖς φεύγουμε ἀπὸ τὴν ... "ἐκκλησία"(!) ὅταν διακόπτουμε τὴν κοινωνία αὐτῶν καὶ ἐκείνων, ποὺ εἶναι κοινωνικοὶ πρὸς αὐτοὺς.[11]

            Δὲν λέγει καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅτι ἐχθροί του Θεοῦ δὲν εἶναι μόνον οἱ αἱρετικοὶ, ἀλλὰ καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μὲ αὐτούς, ἀναφερόμενος στὴν σχετικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου;

            Εἶναι φορέας τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅταν συμπροσεύχεται καὶ μετὰ ἱερειῶν τοῦ Σατανᾶ, παστορισσῶν Προτεσταντριῶν, στὴν Καμπέρα τῆς Αὐστραλίας, στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὴν Ἀσίζη τελευταία;

             Ἐκφράζει τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅταν μεταδίδει τὰ «μυστήριά» του στοὺς κατολύκους στὴν Ραβέννα;

            Εἶναι ὀρθόδοξος πατριάρχης ὁ κ. Βαρθολομαῖος - (μετὰ τοῦ Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη καὶ τοῦ Μελετίου Καλαμαρᾶ) - ὅταν συμμετέχει στὴν δαιμονολατρεία τῆς Καμπέρα ἢ στὶς πανδαιμονιακὲς ἐκδηλώσεις μὲ κοινὴ λατρεία καὶ συμπροσευχὲς μὲ Μωαμεθανούς, Βουδιστές, Ἑβραίους καὶ ὅλο τὸ συνονθύλευμα τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν;

            Ναί, μὲ μιὰ τέτοια "ἐκκλησία" ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀγαπητοὶ Γρηγοριάτες πατέρες, δὲν θέλουμε νὰ ἔχουμε καμμία σχέση. Θέλουμε νὰ εἴμαστε ἐκτὸς αὐτῆς τῆς Ψευδοεκκλησίας τοῦ ἐρχομένου Ἀντιχρίστου.

            Δὲν ἀκούσατε ποτέ, Γρηγοριάτες πατέρες, τί διδάσκει ὁ Φωστήρας τῆς Ἐφέσσου Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός;

            "... πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων, (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου Μητροφάνους καὶ τῶν Λατινοφρόνων γενικῶς), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοὶς ἁγίοις, καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἐνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοὶς ἁγίοις πατράσι, τοὶς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας".[12]

 
             Ἀπὸ τὶς παραπάνω ἐπίσημες ἑρμηνευτικὲς διατάξεις τοῦ ΙΕ'  Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ' Συνόδου σαφῶς προκύπτει τὸ λογικὸ συμπέρασμα ὅτι:

             Ὁ πρόεδρος, (προϊστάμενος τῆς Ἐκκλησίας, ἢ τῆς ἐνορίας ἢ καὶ μικρῆς ὁμάδος Ὀρθοδόξων), εἴτε πατριάρχης εἶναι, εἴτε μητροπολίτης, εἴτε ἐπίσκοπος, εἴτε καθηγούμενος Μοναστηρίου, εἴτε γέροντας συνοδείας, εἴτε γέροντας ἑνὸς μοναχοῦ, εἴτε πνευματικὸς ἑνὸς πιστοῦ, ὅταν κηρύσση δημοσίᾳ, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ μίαν κακοδοξίαν κατεγνωσμένην, κατεδικασμένην (ὄχι μόνον) ὑπὸ Συνόδου ἤ (ἀλλὰ καί) ὑπὸ Ἁγίων Πατέρων, τότε ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς ποὺ ποιμαίνεται ἀπ’ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι λαμβάνουν γνῶσιν τῶν κακοδοξιῶν του Χριστιανοί, ἀποκτοῦν ἀμέσως τὸ δικαίωμα καὶ ἔχουν καθῆκον ἀπὸ τὸν Ἱερὸν Κανόνα νὰ τὸν ἀποκηρύξουν καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνίαν του καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν τελεσίδικον καταδίκην τοῦ ψευδεπισκόπου ἡ ψευδοδιδασκάλου, καθότι:

            "οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται",[13] ἐὰν θέλουν νὰ εἶναι καὶ νὰ λέγονται Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ὄχι αἱρετικοί,[14] (ὡς αἱρετικὸν περιποιούμενοι, κατὰ τὸν ἅγιον Δοσίθεον τῶν Ἱεροσολύμων).

            Πάνω, λοιπὸν, ἀπὸ κάθε πρόεδρον ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας τὶς Ἱερὲς Γραφές, τὴν Ἁγίαν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας, τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Συνόδων, τὸ Σύνταγμα τῶν Θείων Κανόνων καὶ τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους καὶ ἀκολούθησαν, χωριζόμενοι τῆς κοινωνίας τοῦ αἱρετικοῦ προέδρου καὶ διακόπτοντες τὸ μνημόσυνόν του. Οἱ ἀδιάφοροι γιὰ τὴν Ἁγίαν Πίστιν, οἱ κόλακες, οἱ τυχοδιῶκτες καὶ γενικῶς ὅλο τὸ σύστημα τῶν ὑπηρετῶν ἐνόχων σκοπιμοτήτων τοῦ αἰῶνος τούτου, ἀκολουθοῦσαν τοὺς λυκοποιμένες, βοηθῶντας τους στὸ ψυχοφθόρο τους ἔργο.[15]

            Ἀποδείξαμε στὴν προηγούμενή μας ἀπάντηση, ὅτι ὄχι μόνον πρὸ Συνοδικῆς Διαγνώμης ἐπιβάλλεται ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ κηρύσσοντος αἵρεσιν, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ συνοδικὴν διαγνώμην, ἡ ὁποία δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος. Αὐτὸ ἔγινε γιὰ παράδειγμα μετὰ τὴν εἰκονομαχικὴν Σύνοδον τοῦ 754 πρὶν συγκληθεῖ ἡ Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (787).

             Οἱ Ὀρθόδοξοι-Εἰκονόφιλοι δὲν κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Εἴκονομαχους, καὶ ὤφειλαν νὰ μὴ κοινωνοῦν, κατὰ τὰ Πρακτικὰ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας συνεχίσθηκε καὶ μετὰ τὴν β' Εἰκονομαχικὴν Σύνοδον τοῦ 815, ἡ ὁποία ἀκύρωσε τὴν Ζ' Οἰκουμενικὴν καὶ ἐπεκύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς α' Εἰκονομαχικῆς συνόδου.

            Καὶ σύμφωνα μὲ ὅλους τούς ἑρμηνευτές, Ζωναρᾶν, Βαλσαμῶνα, Ἀριστηνόν, ἃγιον Νικόδημον Ἁγιορείτην, Νικόδημον Μίλας, τοὺς Ὁσιομάρτυρες τοὺς ἐπί Λατινόφρονος Βέκκου μαρτυρήσαντες, κατὰ τὸν Ἅγιο Μάρκο τόν Εὐγενικό, οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλουν νὰ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ κηρύσσουν αἵρεσιν, κυρίως καὶ κατ’ ἐξοχὴν, πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης. Ἡ μετὰ τὴν Οἰκουμενικὴν συνοδικὴν κατάκρισιν τῆς αἱρεσεως ἀποτείχισις εἶναι αὐτονόητος![16]

            Κατὰ τὸν Ἅγιον Θεόδωρον τὸν Στουδίτην ὁ καιρὸς τῆς διακοπῆς τῆς κοινωνίας καὶ τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι "Καιρὸς Ὁμολογίας, καιρὸς ἐνστάσεως, καιρὸς ἀθλήσεως, τυχὸν καὶ ἄλλων παθημάτων ἀλλὰ καὶ στεφάνων καὶ δόξης ἐπουρανίου"[17].

            Καὶ κυρίως γιὰ μᾶς, τοὺς ἱερεῖς καὶ ποιμένες, ἰσχύει τὸ τοῦ Μεγάλου Ὁμολογητοῦ: "ἐὰν οἱ ἱερωμένοι ἅπαξ ἁλώθηκαν ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ κοινωνία, ἔχει ὁρισθεῖ γι’ αὐτοὺς νὰ ἐμποδίζονται ἀπὸ τὴν ἱερουργία..."

            Καὶ τὸ σημαντικότερο, ποὺ ξεκαθαρίζει τὰ πράγματα, ὅτι ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης νὰ ἀποτειχισθοῦν ἀπὸ τοὺς κακοδόξους αἱρετικούς, (σήμερον Νεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές), εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Ἅγιος στὴ συνέχεια:

            «Γιατί πῶς διαφορετικὰ θὰ φανῆ ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ ἐκείνους ποὺ πρόδωσαν τὴν ἀλήθεια καὶ σὲ ἐκείνους πού τίμησαν τὸ ἱερατικό τους ἀξίωμα»;           

            "Πῶς γὰρ φανείη τὸ διάφορον τῶν προδοσάντων τὴν ἀλήθειαν καὶ μή;»

            Πῶς θὰ φανῆ ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ ‘κείνους ποὺ ἤθλησαν μὲ γενναιότητα καὶ σὲ ‘κείνους πού δὲν θέλησαν νὰ πάθουν οὔτε τὸ παραμικρὸ γιὰ τὸ καλὸ (γιὰ τὴν πίστη);" [18]

 

            Στὴν Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο Πρόεδρος ἦταν ὁ πολὺς ἅγιος Ταράσιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐνῶ μετεῖχαν σ’ αὐτὴν 136 ἡγούμενοι Μοναστηριῶν, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων πολλὰ δεινὰ εἶχαν ὑποστεῖ στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀποφύγουν τὴν αἱρετικὴ κοινωνία μὲ τοὺς κακοδόξους, (πάντοτε πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης).[19]

            Καὶ ὁ Ἅγιος Μεθόδιος, μετὰ τὴν β' εἰκονομαχικὴν σύνοδον (815), ἡ ὁποία ἀκύρωσε τὴν Ζ' Οἰκουμενικὴν καὶ ἐπεκύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς α' εἰκονομαxικῆς συνόδου, ἐπειδὴ δὲν κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, ἔπαθεν, ἐμαστιγώθη φρικωδῶς καὶ ἐπὶ 9 χρόνια φυλακίσθηκε στὴ νῆσο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου γιὰ τὰ ὀρθόδοξα φρονήματά του.[20]

           
β) Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὶς καθαιρέσεις

τῶν κακοδόξων αἱρετικῶν καὶ ὅσων τοὺς ἀκολουθοῦσαν

            Ἐντελῶς ἀνιστόρητο παρουσιάζεται τὸ ἐπιχείρημα, ὅτι οὐδεὶς καθηρέθη ποτέ, ἐπειδὴ δὲν διέκοψε τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν καὶ κακοδόξων.

            "Ὅταν καθήροντο οἱ ἐπίσκοποι, καθήροντο καὶ οἱ ἱερεῖς καὶ ὅλοι ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦσαν. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε καὶ ἀπὸ τοὺς Κανόνες Α' τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, τὸν Α' τῆς Ζ' καί ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν Ζ' Οἰκουμενική, ὅπως εἴδαμε στὰ Πρακτικά της, καὶ ἀπὸ πλῆθος ἄλλων Ἱερῶν Κανόνων.[21]

            " Ἡ ὀξύτης ὅμως προῆλθε κυρίως ἀπὸ τῆς ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, (τοῦ 842 σ.σ.) δι’ ἧς καθηρέθησαν οἱ Εἰκονομάχοι ἱεράρχαι καὶ ἡγούμενοι, διότι διὰ τῆς καθαιρέσεως ταύτης παρέμειναν χηρεύουσαι πολλαὶ ἐπισκοπαὶ καὶ ἡ δυσχέρεια ὁμαδικῆς ἀναπληρώσεως τῶν κενῶν ἦτο μεγίστη. Ἄλλωστε καὶ οἱ ἐπιβαλλόμενοι ὅροι διὰ τὴν ἐπιστροφὴν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τῶν μετανοούντων Εἰκονομάχων ἱερέων καὶ διακόνων ἦσαν βαρεῖς, ἰδιαιτέρως δὲ ἡ στέρησις πάσης τιμῆς." [22]

            Ἀφήνουμε τοὺς ἀπροκατάληπτους ἀναγνῶστες νὰ βγάλουν τὰ συμπεράσματά τους γιὰ τὴν σοβαρότητα τῶν ἐπιχειρημάτων τοῦ π. Βασιλείου Παπαδάκη!

 

            Γράφει ἀκόμη ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης, μὴ στηριζόμενος στοὺς Ἁγίους Πατέρες:

            " Ὁ π. Νικόλαος, βέβαια, καὶ οἱ Ζηλωταὶ τολμοῦν νὰ χαρακτηρίζουν ὡς αἵρεσι ἀκόμη καὶ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἑορτολογίου, ἐπειδὴ διέσπασε τὴν Μία Ἐκκλησία σὲ δύο, (τὴν παλαιοημερολογιτικὴ καὶ τὴν νεοημερολογιτική), καὶ συνεπῶς ἔπληξε ἄμεσα τὸ δόγμα τῆς Μίας Ἐκκλησίας. Ἡ διάσπασις, βέβαια, ἔγινε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ὄχι ἀπὸ ἐμᾶς...

            Ὁ π. Νικόλαος λέγει ἐπίσης, ὅτι τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο εἶναι Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ἡ Ζ' Οἰκουμενικὴ σύνοδος ἀναθεματίζει ὅσους ἀθετοῦν τὶς Παραδόσεις. Ἄρα, μὲ τὴν ἁπλῆ λογική, ὅσοι τὸ ἀποδέχθηκαν, ὑπόκεινται στὰ φρικτὰ ἀναθέματα τῆς συνόδου αὐτῆς. Ἡ ἄποψίς του αὐτὴ εἶναι τελείως αὐθαίρετη!"

 

 

Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὴν συμφωνία τῶν

Ἁγίων Πατέρων στὸ θέμα τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου

 

            Τί γράφαμε τότε;

            "Τὸ Νέο ἡμερολόγιο συγκεκριμένα δὲν θεωρεῖται (ἀπὸ τοὺς Γρηγοριάτες) αἵρεση! Ἄλλα μας διδάσκει, ὅμως, ὁ πολὺς Δοσίθεος, ὁ ὁποῖος γίνεται ἀποδεκτὸς καὶ ἀπὸ τὸν π. Βασίλειο:

            Τέσσερα μεγάλα θηρία ἐγέννησε ὁ ΙΣΤ' αἰών. Τὴν αἵρεσιν τοῦ Λουθήρου, τὴν αἵρεσιν τοῦ Καλβίνου, τὴν αἵρεσιν τῶν Γιεβουζιτῶν, καὶ τὴν αἵρεσιν τοῦ νέου καλενταρίου. Καὶ κατὰ μὲν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καὶ Καλβίνου ἔγραψαν οἱ ... κατὰ δὲ τῆς αἱρέσεως τοῦ νέου καλενταρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη Οἰκουμενικὴ Συνοδὸς τῷ 1593.[23]

            Γράφει παρομοίως καί ἀπερισκέπτως, διαστρέφοντας τούς λόγους τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Νικοδήμου καί ὁ ἐπίσης ἀκολουθῶν τήν αἵρεσιν τοῦ  Νέου Καλενδαρίου π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, ἀναθεματιζόμενος ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας:

     "Γιά σᾶς, λοιπόν, σχίσμα ἔκανε αὐτός πού ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο καί τήν 10^η Μαρτίου τήν ὀνόμασε 23^η Μαρτίου. Ὁ ἅγ. Νικόδημος ὅμως ἀναφέρει ὅτι αὐτό δέν εἶναι ἁμάρτημα, ἀλλά τό νά χωρισθῆ κάποιος χάριν τοῦ ἡμερολογίου ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία καί τήν Σύνοδο. Αὐτό μάλιστα ἀναφέρει χαρακτηριστικά «εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον καί κατηγορίας ἄξιον καί πολλήν ἔχει τήν κόλασιν καί τιμωρίαν».

Τό σχίσμα, λοιπόν, κατά τόν ἅγ. Νικόδημο, τόν Μ. Βασίλειο καί ὅλους τούς ἄλλους Ἁγίους ἔχει τήν ἔννοια τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τήν Σύνοδο γιά θέματα ἰάσιμα, στά ὁποῖα ὁ ἅγ. Νικόδημος συγκαταλέγει καί τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Στήν πρώτη ὑποσημείωσι μάλιστα τοῦ Α΄ Κανόνος τοῦ Μ. Βασιλείου δίδει ἕνα πλέον ἁπλό καί πασίδηλο ὁρισμό, τόν ὁποῖο δύνανται νά κατανοήσουν καί τά νήπια. Ἀναφέρει λοιπόν τά ἑξῆς: «Τό σχίσμα κακῶς διαμένον, γίνεται αἵρεσις, ἤ καταφέρεται εἰς αἵρεσιν, εἰ καί τούς Σχισματικούς κυρίως, οὐχ ἡ διάφορος πίστις ποιεῖ, ἀλλ’ ἡ διαρρηχθεῖσα τῆς κοινωνίας συντροφία».

Πρέπει λοιπόν νά μᾶς ἀναφέρετε ποιός διέρρηξε τήν «συντροφία» τῆς κοινωνίας, γιά κάτι πού ὁ ἅγ. Νικόδημος δέν θεωρεῖ ἁμάρτημα, ἀναφέροντας μάλιστα ὡς παράδειγμα ὄχι τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου μόνο, ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ Πασχαλίου.

Λέγει χαρακτηριστικά ἑρμηνεύοντας τόν ἅγ. Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο: «...τό νά νηστεύσῃ τινάς καί τό νά κάμῃ Πάσχα εἰς τοῦτον τόν καιρόν ἤ εἰς ἐκεῖνον, μετά τήν εἰκοστήν πρώτην τοῦ Μαρτίου, θετέον, ὡς κάμνομεν ἡμεῖς οἱ Γραικοί, ἤ μετά τήν ἑνδεκάτην Μαρτίου, ὡς κάμνουσιν οἱ Λατῖνοι, τοῦτο δέν εἶναι ἔγκλημα».

Γιά τούς Παλαιοημερολογίτες, ὅμως, σχίσμα δέν ἀποτελεῖ «ἡ διαρρηχθεῖσα τῆς κοινωνίας συντροφία», οὔτε ὁ χωρισμός ἀπό τήν Σύνοδο καί τίς ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες, ἀλλά ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀπό τήν 10^η Μαρτίου στήν 23^η Μαρτίου. Τό κακό, ὅμως, δέν ἔφθασε μέχρις ἐδῶ, ἀλλά διέρρηξαν καί τήν μεταξύ των «συντροφία», δηλαδή τήν μεταξύ των ἐκκλησιαστική κοινωνία, δημιουργῶντας πολλές παρατάξεις. Τό χειρότερο ἀκόμη εἶναι, ὅτι θεωροῦν ὡς αἰτίους αὐτῶν τῶν σχισμάτων τούς Νεοημερολογίτας Οἰκουμενιστάς, λέγοντας ὡς δικαιολογίαν, ὅτι, ἄν δέν ἐγίνετο ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, δέν θά ἐδημιουργοῦντο αὐτά τά σχίσματα. Αὐτό χαρακτηριστικά μοῦ τό ἀνέφερε γραπτῶς προσφάτως ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ὁ ὁποῖος ἀνήκει στούς Ζηλωτές."

            Ἄς προσέξουμε, ὅμως, τί διδάσκει ἡ Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας, μὲ τὸν 1ο Κανόνα της γιά τό αἰώνιο Πασχάλιο τῆς  Ἐκκλησίας μας.

            Ἡ Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας καθαιρεῖ ἐκείνους πού θά τολμήσουν νά εἰσαγάγουν νέο πασχάλιο!

            Ἀναλύω στή συνέχεια τὴν διαστροφὴ, πού κάνει καί ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς στὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στὸν Ζ΄ Ἀποστολικό Κανόνα, στὴν ὑποσημείωση 1, ἀπομονώνοντας φράσεις καὶ παραθεωρῶντας τὸ συνολικὸ κείμενο, ἀλλά καί τό ξεκάθαρο νόημα καί πνεῦμα τοῦ κειμένου τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Νικοδήμου, ποὺ εἶναι καταπέλτης ἐναντίον του!

            Στὴν συμφωνία του, στόν Ζ΄ Ἀποστολικό Κανόνα, στόν ὁποῖο ἀναφέρεται καί ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς, γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος στό Ἱερό Πηδάλιο[24] ἀποστομωτικὰ γιὰ τοὺς διαστροφεῖς τῶν λόγων του:

            "Καθαιρεῖ δὲ τοὺς ἱερωμένους, ὁ Α΄ ἐν Ἀντιοχείᾳ τούς μὴ φυλάττοντας τὸν περὶ τοῦ Πάσχα Ὅρον τῆς Α΄ Συνόδου, ἀλλὰ μετὰ Ἰουδαίων τοῦτο ἐπιτελοῦντας. Ὁ δὲ ξ΄ καὶ πα΄ καὶ ρζ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ διορίζουν περὶ τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα, πότε νὰ εὑρίσκεται καὶ ποῦ νὰ γράφεται, καὶ εἰς τοὺς ἄλλους νὰ διαλαλῆται."

            Δέν εἶναι, λοιπόν, ἔγκλημα "τό νά νηστεύσῃ τινάς καί τό νά κάμῃ Πάσχα εἰς τοῦτον τόν καιρόν ἤ εἰς ἐκεῖνον", ὅπως διαστρεβλωτικά γράφει ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς, τήν στιγμή πού "καθαιρεῖ τοὺς ἱερωμένους, ὁ Α΄ ἐν Ἀντιοχείᾳ τούς μὴ φυλάττοντας τὸν περὶ τοῦ Πάσχα Ὅρον τῆς Α΄ Συνόδου"; ὅπως γράφει ὁ Μέγας Ἅγιος στήν συμφωνία του στόν Ζ΄ Ἀποστολικόν Κανόνα;

            Οἱ Λατῖνοι, μὴ φυλάσσοντες τούς Ὅρους τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, συνεορτάζουν καὶ ἐν τοῖς πράγμασι μετὰ τῶν Ἰουδαίων, ὅταν συμπίπτει τό ψευδοπάσχα τους μέ τό Ἰουδαϊκό!

            Ὡς Ἰουδαῖοι σήμερα ἐννοοῦνται, σύμφωνα μὲ ὅλους τούς ἑρμηνευτές, ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ, καὶ οἱ Λατῖνοι!

            1. Γενικὰ, πρέπει νὰ σημειωθεῖ, γιὰ τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία τῶν θεολογικῶν προβλημάτων, ὅτι, ὅταν ὅλοι οἱ Πατέρες συμφωνοῦν στὸ ἀντίθετο, ἡ γνώμη ἑνὸς Πατρὸς, πού μπορεῖ νὰ εἶναι διαφορετική, δὲν ἀποτελεῖ τὴν γνώμη τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ consensus Patrum, ἡ συμφωνία δηλ. τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἶναι ἡ ἄποψη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

            2. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὡστόσο, καί στό ξεκάθαρο πιό πάνω κείμενο τῆς συμφωνίας του στόν Ζ΄ Ἀποστολικόν, ἀλλά καί στό ἀναφερόμενο ἀπό τόν τόν π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ, ἄλλα ἐντελῶς γράφει καί ἐννοεῖ ἀπό αὐτά πού ἐπικαλεῖται διαστρεβλωτικά ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς, γιά νά στηρίξει τίς ἐσφαλμένες ἀπόψεις του:

            Ὅτι ἂν ἡ Σύνοδος, δηλ. ἡ Ἐκκλησία σύμπασα, ἀποφασίσει, (ἀναφέροντας ρητά τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, πού ὅρισε καὶ τὸ Πάσχα!), καὶ μερικοὶ ἐπιμένουν νὰ ἑορτάζουν διαφορετικὰ καὶ σὲ ἄλλους χρόνους, αὐτοὶ εἶναι πού κάνουν τὸ σχῖσμα διαρρηγνύοντας τήν συντροφίαν, τήν κοινωνία δηλ. τῆς ἀγάπης ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.    

            Ἄρα οἱ Νεοημερολογίτες ἔκαναν τὸ σχίσμα, ἀντιστρατευόμενοι στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (καὶ σὲ ὅλες τὶς ἑπόμενες), καί μετά τῶν σχισματικῶν κριθήσεται καί ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς, πού συντάσσεται μαζί τους ἀκολουθῶντας τό Νέο Καλενδάριο!

            3. Πότε, κατὰ τὴν διαστροφὴ τῶν λόγων καί τοῦ πνεύματος ἀλλά καί τοῦ γράμματος τῶν γραφομένων τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου ἀπὸ τὸν π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ, ἄλλη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀποφάσισε τὴν ἀλλαγὴ καὶ ‘μείς δὲν τὸ καταλάβαμε, γιὰ νὰ τήν ἀκολουθήσουμε;

            4. Ὅλως ἀντιθέτως, ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἐκτός τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς καί τῆς Συνόδου τῆς Ἀντιοχίας ἀπεφασίσθη τὸ ἀντίθετο καὶ καταδικάσθηκε ὁποιαδήποτε ἡμερολογιακὴ ἀλλαγή!

            5.  Ὅσον ἀφορᾶ  τὸν Κανόνα τοῦ Πάσχα, λοιπόν, τὸ Πάσχα εἶναι ὁρισμένον ἀπὸ Ὀρθόδοξη καί δή Οἰκουμενική Σύνοδο καὶ ἔχει ἐπικυρωθεῖ ἀπὸ ὅλες τὶς ἑπόμενες Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ τὶς Πανορθόδοξες, καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γιορτάζει, ὅποτε θέλει!.

        Καὶ, ἂν τὸ κάνει, ἀναθεματίζεται, ἀφορίζεται ἢ καθαιρεῖται, ἐάν εἶναι κληρικός!

             Ὁ πολύς ἅγιος Δοσίθεος Ἱεροσολύμων ὀνομάζει, ὅμως, αἵρεση, ὄχι μόνον τὴν μετάθεση τοῦ Πάσχα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Καλενδαρίου (Ἑορτολογίου). Τήν θεωρεῖ ὡς ἕνα τῶν μεγάλων θηρίων ἀντικείμενη καί πολέμια τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας!

            Ὁ μέγας Μελέτιος Πηγᾶς, πού ἀναφέρεται καί στό ὡς ἄνω ἀπόσπασμα τοῦ Ἁγίου Δοσιθέου τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Καλενδαρίου ὀνομάζει δεκαθήμερον ἔκτρωμα, (δέκα ἡμέρες ἦταν τότε ἡ διαφορά τῶν ἡμερῶν ἀνάμεσα στό Ὀρθόδοξο καί στό Φράγκικο Καλενδάριο καί ὄχι δεκατρεῖς πού εἶναι σήμερα, κατά τόν ἑορτασμό τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν).

             Ὁ δέ Ἱερεμίας ὁ Τρανὸς ὀνομάζει τήν καινοτομία τοῦ Νέου Καλενδαρίου παγκόσμιον σκάνδαλον!        

            Ἀλλὰ ἀρκεῖ  ἡ Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας μὲ τὸν 1ο Κανόνα της καὶ ἡ Σύνοδος τοῦ 1848 τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, γιὰ νὰ φραγοῦν οἱ ἀνοήτως ὁμιλοῦντες καὶ μὴ γνωρίζοντες τὴν ἑρμηνείαν τῶν Ὅρων καὶ τῶν ἀποφάσεων τῶν Πατέρων!

            Θέλουν νά ἀγνοοῦν σκοπίμως οἱ διάφοροι πολέμιοι ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων, τὸ τί σημαίνει Σύνοδος στοὺς ἀνωτέρω λόγους τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου[25], καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ξεκάθαρη γνώμη του γιὰ τὸ αἰώνιο Ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχουμε γράψει κατ’ ἐπανάληψη, ὄχι μόνον ἐμεῖς ὡς ἀνάξιοι καὶ ἀδύναμοι, ἀλλὰ ἄλλοι, πολὺ δοκιμότεροι ἡμῶν ὡς ὁ παπα-Βασίλης ὁ Σακκᾶς, ἱερεύς τότε τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, πολλὲς φορὲς στὸ παρελθὸν, ἀλλά καί μέχρι πρόσφατα, πού ἔχει κυριολεκτικά κονιορτοποιήσει τὰ φληναφήματα τοῦ σχισματο-αἱρετικοῦ Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου καὶ κατ' ἀκολουθίαν καί τοῦ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος τὰ ἀναμασάει ἐσχάτως...

            Τὰ τελευταῖα κείμενα τοῦ παπα-Βασίλη τοῦ Σακκᾶ, ἀνατρεπτικά τῶν φληναφημάτων τῶν σχισματο - αἱρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, τά ἔχουμε δημοσιεύσει καί σέ πρόσφατα τεύχη τῶν "Κολλυβάδων" καί ὁ εὐσεβής ἀναγνώστης μπορεῖ νά τά ἀναζητήσει καί στήν ἱστοσελίδα μας orthway.org !

v   

 

          Μᾶς κατηγοροῦν, ἐπίσης, οἱ Γρηγοριάτες ὅτι τάχα ὄψιμα ἀνακαλύψαμε τόν ... Οἰκουμενισμό, μόλις κατά τήν δεκαετία τοῦ 1960, γιατί δέν ἀρκοῦσε τάχα τό ἡμερολογιακό σχίσμα, γιά νά δικαιολογήσουμε τήν ἀποτείχισή μας ἀπό τούς Νεοημερολογίτες καί βρήκαμε ... αἵρεση γιά νά δικαιολογήσουμε τήν στάση μας.

          Γιατί οἱ Πατέρες μας μίλησαν καί ἔγραψαν γιά τόν Οἰκουμενισμό μετά τήν δεκαετία τοῦ '60, ἐνῶ μέχρι τότε ἀγωνίζονταν καί διώκονταν μόνο, λόγῳ τῆς ἐπάρατης ἡμερολογιακῆς ἀλλαγῆς;

            Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἀντέδρασε σθεναρά στήν ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου καί συνειδητά ἀλλά καί ἐνστικτωδῶς, κηρύσσοντας παντοῦ τό "φραγγέψαμε", ἀλλά καί γιατί παρακολουθοῦσε ἀπό κοντά τά τεκταινόμενα, ὅπως θά ἀποδείξουμε, σέ ἑπόμενη μελέτη μας, μέ βάση πάρα πολλά ἀδιαμφισβήτητα ἰστορικά στοιχεῖα, πού ἔχουμε συγκεντρώσει καί ἀπό ἀξιόπιστες πηγές.

 

            Γιά τόν Οἰκουμενισμό, λοιπόν, ἄρχισε νά γίνεται λόγος στό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ '60, γιατί τότε, γιά πρώτη φορά, δημοσιεύτηκε καί ἔγινε γνωστή ἡ Οἰκουμενιστική ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ἀπό τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τοῦ Ἰ. Καρμίρη!

            Καί τότε διαπίστωσαν οἱ ἀγωνιστές Ὀρθόδοξοι, ὅτι ὅλα ἦταν προγραμματισμένα νά γίνουν, μέ βάση σχέδιο ἁλώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, πού κρατιόταν μέχρι τότε κρυφό.

            Ἡ Οἰκουμενιστική, λοιπόν, ἐγκύκλιος τοῦ 1920 ἔγινε εὐρύτερα γνωστή πρός τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ '60.           

            Γιαὐτό, καί κάτω ἀπό τίς ἐπισημάνσεις τῶν θεολόγων, ἰδίως τοῦ Καρμίρη, ἄρχισαν νά συνειδητοποιοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅτι κηρυσσόταν ἐν τοῖς πράγμασιν ἡ "νεοφανής" καί φοβερή αἵρεση, ὁ Οἱκουμενισμός, τῆς ὁποίας τό πρῶτο ἐπίσημο, καταστροφικό γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας καί λίαν κατακριτέο βῆμα, ἦταν ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου, γιά νά γιορτάζουμε ὅλοι μαζί, "ὅλες οἱ «ἐκκλησίες»,"οἱ Ὀρθόδοξοι δηλ. μαζί μέ τούς αἱρετικούς, τίς γιορτές τῆς Χριστιανοσύνης...

            Τά ὑπόλοιπα οἰκουμενιστικά βήματα εἶναι γνωστά.

            Ἡ ἐγκύκλιος πλέον εἶναι ἐπισήμως ἀναρτημένη στήν ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρ-χείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

            Καί μάλιστα οἱ Οἰκουμενιστές "σεμνύνονται" γι' αὐτήν!...

 

            Ἀποδείχθηκε ἐπανειλημμένως:

            -ὅτι ἡ αἵρεση συνιστᾶ χωρισμό ἀπό τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, καί δέν εἶναι δυνατόν νά τήν ἀκολουθεῖ κάποιος καί νά εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία τῆς Παραδόσεως καί τῆς ἀληθείας, μέσα δηλ. στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!

            -ὅτι καί ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καταδικασμένη καί ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο

            -ὅτι οἱ ἐπίσημες καί πανηγυρικές ἑνώσεις τῆς Νέας ἐκκλησίας μέ τούς Μονοφυσίτες στό Σαμπεζύ καί μέ τούς Λατίνους στό Μπαλαμάντ συνιστοῦν ἀπό μόνες τους συνοδικές πράξεις προδοτικές, διάφορες τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ὁδηγοῦν, καί κατά τούς α΄ καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς καί κατά τά Πρακτικά τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σέ ἔκπτωση ἀπό τήν Ἱερωσύνη καί τήν σωστική χάρη τῶν Λατινοφρόνων καί τῶν αἱρετικῶν καινοτόμων, πού ἀπό τό 1924 ἀκολουθοῦν καί τήν βδελυρή αἵρεση τοῦ Νέου Καλενδαρίου!

 

           

Ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας μας

γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν

           

            Ποιά εἶναι, ἑπομένως, ἡ ἀπάντηση καί ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, μέσα ἀπό τήν συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τήν πράξη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων γιά τήν θεσμικά, συνοδικά, δημοσίᾳ καί παρρησίᾳ ἐπί ἐννενῆντα χρόνια μάλιστα κηρυσσόμενη αἵρεση τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί συγκριτικά μέ τίς συγκαταβατικές θέσεις τοῦ ἁγίου πρώην Φλωρίνης;

 

            Τοῦτο ἀπαντᾶται στή συνέχεια.

 

            Συνοπτικά σημειώνουμε, ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης ἀναφερόταν σέ μία μόνον ἀλλαγή, αὐτήν τοῦ Ἡμερολογίου, ὅταν διατύπωνε τίς θέσεις του περί ἀποτειχίσεως:

            Γιά μία μόνον ἀλλαγή, αὐτήν τοῦ ἡμερολογίου, ἔλεγε, δέν ἀποκηρύσσουμε παντελῶς τους Νεοημερολογίτες, (ἄν καί ἔφτασε καί σέ ἀποκήρυξή τους, μετά τόν θάνατο τοῦ κυροῦ Ματθαίου! Ἔστω καί γιά ποιμαντικούς; λόγους!).

            Ἤλπιζε μέχρι τότε, ὅτι θά ἐπιστρέψει ἡ Ἐκκλησία στήν ἑνιαία τάξη καί λατρεία. Δυστυχῶς, ὅμως, διαψεύστηκε...

            Τώρα, ὅμως, τό πρώην σχίσμα παγιώθηκε.

            Μετεξελίχθηκε σέ αἵρεση.

            Παναίρεση!

            Λεγεῶνα αἱρέσεων, κατά τόν πολύν π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς.

 

Consensus patrum

 

            α. Στήν Ἐκκλησία μας, ὡστόσο, δέν ἔχει σημασία ἡ γνώμη ἑνός ἱεράρχη, ἔστω καί Ἁγίου, ὡς ὁ πρώην Φλωρίνης, ἀλλά ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων.

            Δηλ. τό consensus patrum.

            Ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἐντελῶς διαφορετικά συμπεράσματα ἀπό ἐκεῖνα τῶν κατηγορων μας.

            Ἡ ἀνάλυση πού ἀκολουθεῖ στηρίζεται στήν διαχρονική διδασκαλία καί συμφωνία τῶν θεοφόρων Πατέρων καί στήν διδαχή τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

 

            β. Ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου "Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καί τοῖς σύν αὐτῷ" ἔχει καί διαφορετική ἀνάγνωση, ἀπό αὐτήν πού μᾶς πρότειναν διάφοροι νέοι ἑρμηνευτές, ὅπως ὁ μακαρίτης ὁ Δελήμπασης, πού κι αὐτός ἀγωνίστηκε, ὅσο ζοῦσε, τό κατά δύναμιν κατά τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

 

            γ. Ὁ ἀναθεματισμός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου, τό 1983, καί ἀπό τήν Ἁγία Συνόδό μας τό 1998, εἶναι πλέον καθοριστικῆς σημασίας γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν Οἰκουμενιστῶν.

           

            δ. Ἀρκετοί καλοί ἀδελφοί μας δέν ἔδωσαν τήν πρέπουσα σημασία στήν πρώτη πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στήν ὁποία παραπέμπει ὁ Μέγας Ἅγιος Νικόδημος. [26]

 

            ε. Ἐπί διετίαν μελετήσαμε ἐπισταμένως καί ἐρευνητικῶς, κατ’ ἐξοχήν τά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου,[27] τήν Β΄ καί τήν Γ΄ Οἰκουμενικήν, τά Πρακτικά τῆς ΣΤ΄, τούς Κανόνες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, (καί ἰδιαίτερα τόν 1ον καί τόν 47ον), καί τόν κανόνα τῆς Καρθαγένης, καί μποροῦμε πλέον ἀπερίφραστα νά συνταχθοῦμε μετ’ αὐτῶν, πού συμφωνοῦν ἐν πᾶσιν, καί κατ’ ἐξοχήν μέ τήν δήλωση τοῦ ἐμοῦ Πατρός καί Διδασκάλου Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.[28]

 

            στ.  Παλαιότερα ἤδη γράφαμε καί τονίζαμε, ὅτι ὅλα τά οἰκονομεῖ ἡ Ἐκκλησία, τό ἐάν δηλ. θά δεχθεῖ κάποιους ἀπό τούς αἱρετικούς καί ποιούς καί κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες, ἄν μετανοήσουν, ὅμως, καί συντάξουν τούς ὑπό τῶν Πατέρων Λιβέλλους, μέ τούς ὁποίους ἀναθεματίζουν τήν αἵρεση, καί ποιούς δέν θά δεχθεῖ.

 

            ζ. Γιά τούς πρώτους τρεῖς ἐπισκόπους πού βγῆκαν στόν ἀγῶνα, "οὗτοι ἔσχον τήν χειροτονίαν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας" κατά τόν Οὐρανοφάντορα. Δέν χρειάζονταν ἀποκατάσταση. Οἱ ἄλλοι, τονίζει ὁ Μέγας Ἱεράρχης, πού ἔμειναν στήν αἵρεση, κατεστάθησαν λαϊκοί καί "οὐκέτι πλέον ἔσχον τήν χάριν καί οὐκ ἠδύναντο αὐτήν μεταδίδειν", ἰδιαίτερα γιατί κοινώνησαν μέ καταδικασμένους αἱρετικούς, μετά τό Σαμπεζύ μέ τούς Μονοφυσίτες καί μετά τό Μπάλαμαντ μέ τούς Λατίνους.

            Ἡ ἔκπτωσή τους ἀπό τήν ἱερωσύνη ἐπέρχεται, σύμφωνα μέ τούς Κανόνες α΄ καί β΄ Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς καί τόν Κανόνα τῆς Καρθαγένης.[29]         

           

            Ἀναλυτικότερα:

            1. Ἐπί μία ἑκατονταετία σχεδόν ὑπάρχει συνεχής καί θεσμική-συνοδική ἀλλοίωση στήν πίστη καί στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας (Νεοημερολογιτισμός - Οἰκουμενισμός, Ἕνωση μέ τούς Μονοφυσίτες στό Σαμπεζύ καί  μέ τούς Λατίνους στό Μπάλαμαντ).[30]

            2. Ὑπάρχει καθημερινή συμπροσευχητική κοινωνία ἀλλά καί μυστηριακή διακοινωνία σέ ὅλες τίς "ἐκκλησίες" -κατ' ἐξοχήν τοῦ ἐξωτερικοῦ-, ὅλων τῶν Νεοημερολογιτῶν, κατωτέρων καί ἀνωτέρων κληρικῶν μέ ἄλλους καταδικασμένους αἱρετικούς, ὅπως γνωρίζω καί βεβαιώνω ἐξ ἰδίας ἄμεσης ἀντίληψης.

            Στήν Ἑλλάδα μας στήν συνέχεια γίνεται ἡ κοινωνία τῶν ἐδῶ "κανονικῶν" μέ ὅλους αὐτούς τούς αἱρετικούς, πού δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἀλλά συναγωγή τοῦ Σατανᾶ καί ἐκκλησία πονηρευομένων, κατά τούς Πατέρες.

            Οὔτε πρός ὥραν, διδάσκει ὁ Μ. Βασίλειος, δέν μένουμε κοινωνικοί πρός τούς αἱρετικούς!

            Πόσο μᾶλλον, ὅταν συμπληρώνεται σχεδόν μιά ἑκατονταετία σχίσματος συνοδικά διακηρυχθέντος καί παρρησιασμένης, δημοσίᾳ κηρυσσομένης αἱρέσεως.

            Καί ἀφοῦ συνόλλυνται μέ τούς αἱρετικούς οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτούς κληρικοί, ποιά χάρη καί εὐλογία μεταδίδουν οἱ ψευδεπίσκοποι καί οἱ ψευδοδιδάσκαλοι αὐτοί στούς ἄλλους, πού δέν ἀποτειχίζονται καί μένουν κοινωνικοί μέ αὐτούς τούς ὀλετῆρες;

            3. Ἔχουμε, προφανῆ, πασίδηλη καί συνεχῆ, ἀναμφισβήτητητη δηλαδή κήρυξη αἱρέσεως ἐπ' ἐκκλησίας, (βλ. ἐπίσημη ὑποδοχή τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα καί στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, συμπροσευχές ἀκόμη καί μέ παστορίνες καί κάθε εἴδους αἱρετικούς στή Μητρόπολη Δημητριάδος, καί ἐπαναλαμβανόμενες συμπροσευχές μέ πλῆθος αἱρετικῶν διαφόρων ψευδεπισκόπων καί στήν Πατρίδα μας καί κατ’ ἐξοχήν στό ἐξωτερικό, (μεταξύ τῶν πολλῶν ἄλλων βλ. τίς οἰκουμενιστικές θέσεις καί τίς συμπροσευχές μέ τούς Λατίνους τοῦ Χρυσόστομου Σαββάτου στή Μεσσηνία καί τοῦ Ἰγνάτιου Γεωργακόπουλου στόν Βόλο, τίς φοβερές βλασφημίες τοῦ Στυλιανοῦ Αὐστραλίας, τήν ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος τῶν Προτεσταντῶν στό Freising  ἀπό τόν φερόμενο ὡς "Γερμανίας" Αὐγουστῖνο καί τίς συμπροσευχές τῶν Οἰκουμενιστῶν ὅπως τοῦ φερομένου ὡς «πατριάρχου» Βαρθολομαίου μέ τούς Λατίνους, τούς Προτεστάντες, τούς Μωαμεθανούς, τούς Ἑβραίους, τούς Σαμάνους καί τούς Εἰδωλολάτρες.

 

            4. Ἡ κοινωνία τῶν κατωτέρων κληρικῶν μέ τούς μνημονευομένους πρωτάρχες τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πατριάρχες, ἐπισκόπους καί πνευματικούς ἡγέτες, πού καί οἱ ἴδοι ἐν πολλοῖς κηρύσσουν τόν Οἰκουμενισμό ἤ ὑποτάσσονται στόν Οἰκουμενισμό, χωρίς σχεδόν καμμία διαμαρτυρία ἐπί πολλές δεκαετίες, μολύνει καί αὐτούς κατά τούς Πατέρες!

            Γιατί γνωρίζουμε ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας τά θεμελιώδη ἀξιώματα ὅτι:

            "Ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω, ἀκοινώνητος ἔστω" καί "ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται ὁ τοιοῦτος" κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην καί τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον!

             Γνωρίζουμε, ἐπίσης, ὅτι καί οἱ κοινωνοῦντες μέ τούς ἀκοινωνήτους αἱρετικούς, "εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν (ὅμως) τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται".

            Ἄν ἑπομένως καί οἱ μή τοῖς λογισμοῖς καταποτιθσθέντες συνόλλυνται τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως, τότε γιά ποιά χάρη μιλᾶνε, ὅτι τάχα ἔχουν, οἱ κοινωνοῦντες ἀμέσως ἤ καί ἐμμέσως μέ τούς αἱρετικούς;

 

            5. Ἐπίσημες συμφωνίες, λοιπόν, καί ἑνώσεις ἔγιναν στό Σαμπεζύ καί στό Μπάλαμαντ, καθώς καί ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τό 1965, πράξεις συνοδικές, δημόσιες καί ἀναμφισβήτητες, πού ἐπιβεβαιώνουν, θεμελιώνοντας πανηγυρικά, παρρησίᾳ καί φανερά τήν διακοινωνία τῶν Νεοημερολογιτῶν μέ τούς καταδικασμένους Μονοφυσίτες καί Λατίνους!

            Βρίσκεται, ἑπομένως, σέ πλήρη συμφωνία, ἐξέλιξη, ἐφαρμογή  καί ἀνάπτυξη ἡ Οἰκουμενιστική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920.

 

            6. Πότε Οἰκουμενική Σύνοδος δικαίωσε τούς κοινωνοῦντες μέ τούς αἱρετικούς;

            Ποτέ!

            Εἰ μή μόνον, ἄν μετανοοῦσαν καί ἀναθεμάτιζαν τήν αἵρεση μέ τήν σύνταξη ἀναθεματιστικῶν λιβέλλων, καί ἄν ἔφεραν ἐπαρκῆ ἀπολογία γιά τήν στάση τους, τούς δεχόταν ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος καί πάντως ὄχι ὅλους καί ὄχι πάντοτε!

 

            7. Ἐκ τῶν προτέρων νά ὑποστηρίζει κανείς, ὅτι οἱ αἱρετικοί καί οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτούς ἔχουν μυστήρια, καί ἁγιαστική χάρη, συνιστᾶ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

 

            8. Πότε Οἰκουμενική Σύνοδος ἤ ποιός Πατέρας μακαρίζει καί δικαιώνει αὐτούς πού μένουν σέ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί πολύ περισσότερο τούς πρωτάρχες τῆς αἱρέσεως;

 

            9. Ἀντιθέτως, στό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας συνεχῶς τούς ἀναθεματίζουμε ἐκφώνως μέ πολλαπλά ἀναθέματα ἐν ἐπιτραχηλίῳ καί ὠμοφορίῳ.

            "ὁ (δέ) μή λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω," κατά τό Συνοδικό Της, ὅπως τό ἔχω ἐξηγήσει ἐπαρκῶς στά σχετικά τεύχη τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», καθ' ὅτι ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική ἐπαναλαμβάνει τό σχετικό ἀνάθεμα τῆς Ε΄ καί ταυτίζεται μέ αὐτήν.[31]

            Καί τό καί φοβερώτερο, ὅποιος προσπαθεῖ νά ἀθωώσει τούς αἱρετικούς, ἀποδίδοντάς τους δηλ. τήν ἐκκλησιαστική ὑπόσταση καί ἀναγνωρίζοντάς τους ἱερωσύνη καί ἁγιαστική χάρη, ἀναθεματίζεται ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο!

           

            10. Οἱ ἑνούμενοι μέ κεκριμένους καί ἀναθεματισμένους ὑπό Συνόδου, -καί μάλιστα Οἰκουμενικῆς-, αἱρετικούς, (ὅπως ἔγινε καί γίνεται στήν καθημερινή σχεδόν διακοινωνία Νεοημερολογιτῶν, συνεχῶς δημόσια καί πανηγυρικά, μέ τούς Μονοφυσίτες καί τούς Λατίνους -(ἀλλά συμπροσευχητικά καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους Μωαμεθανούς (!) Ἑβραίους (!) καί τούς Εἰδωλολάτρες (!), μέ τούς ὁποίους ὑπάρχει πνευματική διαβολική κοινωνία κατά τίς συμπορσευχές τους (!),- ἐκπίπτουν τῆς κοινωνίας καί τῆς ἱερωσύνης, κατά τούς α΄ καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

            Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς κοινωνοῦντες στήν συνέχεια μέ τούς ἐκπεσόντες.

            Ἡ Ἁγία ἐν Ἀντιοχείᾳ Σύνοδος, στόν πρῶτο της Κανόνα, διατυπώνει τό αὐτονόητο πού ἰσχύει γιά τόν ὁποιοδήποτε αἱρετικό:

            "τοῦτον ἡ ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς Ἐκκλησίας".

           

            11. Συμπερασματικά τό σημαντικότερο καί θεμελιακῆς σημασία δίδαγμα ἀπό τήν μελέτη καί τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων μας, εἶναι αὐτό πού τονίζουν ὅλοι καί ἐπαναλαμβάνουμε καί 'μεῖς ἀκολουθῶντας τους, ὅτι δηλ. διαφοροποιεῖται, θεμελιακά ἡ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν:

 

            -ὅταν ἀλλοιωθεῖ διαχρονικά καί συνοδικά-θεσμικά ἡ ὀρθόδοξη πίστη, τό δόγμα καί ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν ἀντιμετώπιση μεμονωμένων ἐπισκόπων, πού σποραδικά καί πρός καιρόν κηρύσσουν αἱρετικά.

            Τοῦτο ἀποτελεῖ συμπέρασμα ἀδιαμφισβήτητο κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, τόν Ἅγιον Νικόδημον καί τήν Καθολικήν Ἐκκλησία, ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης, ἀπό τοπική Σύνοδο τῆς Ἰταλίας καί ἀπό τήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού ἀναφέρεται σαφῶς στίς σχετικές ἀποφάσεις καί τῶν Α΄ καί Β΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

            Διαφορετικά, βέβαια, κρίνονται -πάντα ἀπό Σύνοδο-

            οἱ σχισματικοί:

            ὅπως γιά παράδειγμα οἱ Ναυατιανοί,

            (σχισματικοί κατά τόν Μέγαν Βασίλειον), τῶν ὁποίων τίς χειροτονίες δέχθηκε ἡ Ἐκκλησία μέ τόν Η΄ Κανόνα της στήν Α΄ Οἰκουμενική,

            ἀπό τούς αἱρετικούς:

          ὅπως οἱ Δονατιστές (καί οἱ χειροτονίες τους).

 

            Ἀπό τούς Δονατιστές ἡ Ἐκκλησία στήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν Ἀφρική, ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού ὑπῆρχε ἐκεῖ ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγιναν δεκτοί), οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης" κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον).

 

            Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήν Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.

            Τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὅτι εἶναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν:

            "Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐ νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου καί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον∙ Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα."

 

            Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο:

            «Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά,[32] καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς.[33] Ἐπίσης, μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν», ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.

 

---

[1]              Ἀνάτυπο ἀπό τό περιοδικο «Ἅγιοι Κολλυβάδες», Ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιθεώρησις Ὀρθοδόξου Πίστεως, Ζωῆς καὶ  Ὁμολογίας, τ. 29.

               

[2]           Στό: «Ἀντιπατερικὴ ἡ στάση τοῦ Ζηλωτικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ», Ἅγιον "Ὅρος 2000, σελ. 6.

[3]           ἔνθ. ἄνωτ. σέλ. 7-9.

[4]              Ράλλη-Ποτλῆ, "Σύνταγμα Ἱερῶν Κανόνων". τόμ. Β' σελ. 694.

[5]              Ἱερὸν Πηδάλιον, ἔκδ. 1886, σελ. 292.

[6]              Δοκίμιον Ἱστορικόν, περὶ τοῦ σχίσματος τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς - καὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδῳ γενομένων δολιοτήτων καὶ ἐκβιασμῶν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων - συγγραφὲν ὑπὸ τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, Ἅγιον Ὅρος 1895, ἐπανέκδοσις 1991, σέλ. 106-107.

[7]              Βλ. καὶ τὸν α΄ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς. Τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας βλ. στὴ συνέχεια τοῦ παρόντος.

[8]              Γράφει καὶ ὁ π. Γεώργιος Καψάνης στὴν "Χριστιανική", 07.06.2001, σέλ. 5.

[9]           Βλ. σὲ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "Ό.Τ.", 12.07.02, τὴν προσλαλιὰ πρὸς κληρικοὺς τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Γερμανίας τοῦ καὶ σωματικὰ πλέον νεκροῦ τυμπανιαίου μασόνου, πρώην "πατριάρχου" Ἀθηναγόρα: "Πιστεύω ὅτι θὰ ἔλθει (τὸ κοινὸν ποτήριον). Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἔλθει, διότι ἤδη ἔρχεται. Διότι ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε. Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ καὶ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν."

[10]             Βλ. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "ΌΤ". 12.07.02. Βλ. καὶ "Ό.Τ." 07.02.03, τὸ κείμενο τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, σχόλιο στὴν "Καθολική".

[11]             Βλ. σελ. 14 ἑπ. καὶ κυρίως σελ. 15 στὸ Ἀντιπατερικὴ ἡ στάση τοῦ Ζηλωτικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ, Ἅγιον Ὅρος 2000.

[12]             Ἀπολογία τοῦ ἁγιωτάτου Μητροπολίτου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ρηθεῖσα ἐπὶ τῇ τελευτῇ αὐτοῦ αὐτοσχεδίως.

[13]             ΙΕ', Ἱεροῦ Κανόνος ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου

[14]             Βλ. σχετικά: Περὶ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ μνημόσυνου καὶ τοῦ σχετικοῦ αὐτοὶς ΙΕ' Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Α' καὶ Β' Ἁγίας Συνόδου, ἔκδ. "Ἅγιος Ἀγαθάγγελος Ἐσφιγμενίτης", Ἅγιον Ὅρος 1993, σελ. 19.

[15]             ὃ.π. σελ. 22.

[16]             Γιὰ τὶς σχετικὲς ἀναφορὲς βλ. τὸ ἡμέτερον περιοδικόν "Ἅγιοι Κολλυβάδες" τεῦχος 28, σελ. 4 έπ..

[17]             Ρ.G. 99, 1013 Β

[18]             Ρ.G. 99, 1636-7.

[19]             Βλ. Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Ρ.G. 1157, 1641 D.

[20]             Βλ. Συνοδικόν της Ὀρθοδοξίας εἰς τὸ Τριώδιον, σύγκρινε καὶ ΘΗΕ, σελ. 900, Μεθόδιος Ἀ', Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ἀλλὰ καὶ ΄΄οἱ Ἅγιοι Θεόδωρος καὶ Θεοφάνης οἱ Γραπτοί, οἱ ὁποῖοι καταριθμοῦνται μεταξὺ τῶν ἐπιφανέστερων θυμάτων τοῦ εἰκονοκλαστικοῦ διωγμοῦ τοῦ Θ' αἰῶνος μετὰ τὴν Εἰκονομαχικὴν σύνοδον τοῦ 815 ἐνεκλείσθησαν εἰς φρούριον τοῦ Βοσπόρου μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ διώκτου των Λέοντος Ε' τοῦ Ἀρμενίου (25 Δέκ. 820)."

[21]            Βλ. τεῦχος 28 τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων» σελ. 8 ἑπ..

[22]             Βλ. Φειδᾶς, στὴν ΘΗΕ, σελ. 900, Μεθόδιος Α', Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

[23]             Ἀθήνα 1997, σελ. 51 ἑπ., "Παλαιὸν καὶ Νέον", Θεοδωρήτου Ἱερομόναχου, ἔκδ. Β', 'Ἅγιον Ὅρος- Ἀθῆναι 2000, καὶ ἐσχάτως «Τὸ χρονικὸ μιᾶς σοφιστείας», Λάρναξ, Κύπρος, 1999, Δελτίον τοῦ Ἱδρύματος «Ἅγιος Ἔπιφανιος» καὶ Χαριτίνης Ἀγγελοπούλου, "Σύντομη πραγματεία περὶ τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας", Πάτρα 2000, κυρίως σελ. 142 ἑπ.

[24]             σελ. 11.

[25]          Ὅταν, λοιπόν, ἀναφέρεται ὁ Μέγας Ἅγιος Νικόδημος στήν διάρρηξη τῆς συντροφίας καί "τό νά χωρίζει τινάς τόν ἑαυτόν του ἀπό τήν κοινήν σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας, τοῦτο εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον, καί κατηγορίας ἄξιον, καί πολλήν ἔχει τήν κόλασιν καί τιμωρίαν " δέν ἐννοεῖ σέ καμμία περίπτωση αὐτά τά ὁποῖα παρερμηνεύει διαστρεβλώνοντας τούς λόγους τοῦ Ἁγίου ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς! 

            Ἡ κοινή σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἡ σύνοδος τῶν καινοτόμων σχισματοαιρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, πού ἔλαβε παράνομες καί ἀντικανονικές ἀποφάσεις, ἀντίθετες στό γράμμα καί στό πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἄλλαξε τό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας!

            Ἡ διάρρηξη τῆς συντροφίας καί ὁ χωρισμός ἀπό τήν κοινήν σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας συνίσταται, κατά τόν Ἅγιον, στήν ἀθέτηση καί στήν περιφρόνηση τῶν ἀποφάσεων τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου!

            Τοῦτο εἶναι ξεκάθαρο στήν αὐτήν ὑποσημείωση στόν Ζ΄ Ἀποστολικόν τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου: "ἀλλ' ἐπειδή εἰς τήν πρώτην σύνοδον ἐσυνάχθησαν οἱ Πατέρες καί ἐδιώρισαν πότε νά γίνεται τό Πάσχα, τιμῶσα ἡ Ἐκκλησία πανταχοῦ τήν συμφωνίαν καί ἕνωσιν, ἐδέχθη τόν διορισμόν ὁποῦ ἐκεῖνοι ἔκαμαν. Λοιπόν, ἔπρεπε, κατά τόν Χρυσόστομον, νά προτιμήσουν οἱ Λατῖνοι τήν συμφωνίαν καί ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας, περισσότερον ἀπό τήν παρατήρησιν τῶν χρόνων (τῆς ἰσημερίας δηλ. ὁποῦ ἐκατέβη τώρα εἰς τάς 11. Μαρτίου, οὖσα ἐπί τῆς πρώτης συνόδου εἰς τάς κα΄ Μαρτίου) καί νά ἑορτάζουν τό Πάσχα μέ ἡμᾶς τούς Γραικούς, καί ὄχι νά ἀτιμάζουν τούς τριακοσίους ἐκείνους θεοφόρους καί πνευματοφόρους Πατέρας, ὅπου ἐνομοθέτησαν τοῦτο κατά θεῖον φωτισμόν"! Ἡ παρατήρηση τῶν χρόνων καί  ἡ δῆθεν ἀστρονομική ἀκρίβεια ἦταν ἡ πρόφαση τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν, γιά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, γιά νά συνεορτάζουν μετά τῶν προσφιλῶν τους αἱρετικῶν τῆς Δύσεως, ὅπως ὁριζόταν στήν πρώτη διάταξη τῆς αἱρετικῆς ἐγκυκλίου τοῦ 1920. Αὐτοί διέρρηξαν, λοιπόν, τήν συντροφίαν καί χώρισαν τούς ἑαυτούς τους ἀπό τήν κοινήν σύνοδον, (τήν Α΄ Οἰκουμενικήν), τῆς Ἐκκλησίας!

            Καί πάλιν σημειώνει ὁ Ἅγιος Νικόδημος στήν ὑποσ. 1 τῆς ἑρμηνείας του στόν Ζ΄ Ἀποστολικόν: "Ὁ γάρ ἰσαπόστολος μέγας Κωνσταντῖνος, κοντά εἰς τά ἄλλα καλά ὁποῦ ἔκαμε, καί τοῦτο προσέθηκε, τό νά παρακαλέσῃ τήν οἰκουμενικήν α΄ σύνοδον, νά διορίσουν νά ἑορτάζηται τό ἅγιον Πάσχα εἰς ὅλην τήν οἰκουμένην ἐν μιŽ καί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ. Δέν ὑπέφερε γάρ ὁ μακάριος νά βλέπῃ διά τήν ἑορτήν ταύτην τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ διηρημένην".

[26]          Βλ. κατωτέρω. Περί αὐτῶν γράψαμε κατ' ἐπανάληψιν καί ἰδιαίτερα στά δύο τεύχη τῶν "Κολλυβάδων", Φθινόπωρο καί Χειμώνας  τοῦ 2012 .

[27]          Ἡ ὁποία κάνει ἀνασκόπηση τῆς πατερικῆς διδασκαλίας καί τῆς πράξεως τῶν προηγουμένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

[28]          Βλ. ἀναλυτικότερα καί πολλές ἀναφορές στίς ἄλλες Οἰκουμενικές Συνόδους καί στούς Πατέρες μας στήν Εἰσήγηση στό τελευταῖο μας Ἱερατικό Συνέδριο στήν Ἀθῆνα τό 2013.

[29]         Ἱ. Πηδάλιον σελ. 368 ἑπ.

[30]         Βλ. σχετικά τήν ἑνωτική μέ τούς Μονοφυσίτες ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας!

 

[31]         Ἡ Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στόν ὅρο της ὁρίζει:

            «Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας  καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…». Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΟΜΟΣ Α΄- Σελ. 721, ΑΘΗΝΑΙ 1992.

 

 

[32]          Σχετικά μέ ὅλα αὐτά γράφει ὁ Ἅγιος στήν ἑρμηνεία του στήν ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν.

[33]         «Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»

            ῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:

            «Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»[33]

            Στὸ τέλος τῆς Πρώτης Πράξεως,

            Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπε:

            «Ἀναγνώτωσαν οἱ προϊστάμενοι ἐπίσκοποι τοὺς οἰκείους λιβέλλους ὡς νυνὶ προσελθόντες τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ.»

            Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:

            «Ἀναγνώτωσαν ἐπειδὰν τῶν ζητουμένων δύο κεφαλαίων ἀκριβῶς ἐξετασθῇ ὑπόθεσις περὶ τε τῶν προσερχομένων ἐξ αἱρέσεως τῇ ἁγίᾳ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ καὶ τῶν ὑπὸ αἱρετικῶν χειροτονηθέντων.»   

            Καὶ μετ᾽ ὀλίγον πάλιν,

            Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:

            «Τὰς ὁμολογίας γνῶντες διὰ τῆς ἀναγνώσεως τῶν λιβέλλων, ἐν ἑτέρᾳ συνελεύσει ἡ αὐτῶν ἀποδοχὴ γενήσεται, εἰ οὐκ ἔστιν ἕτερον αὐτοῖς τὸ κωλῦον.»