Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1864

 

Τρία ερωτήματα για τα εμβόλια

 

Ως ιστολόγιο δεν ασχολούμαστε εκτενώς με το θέμα του εμβολιασμού κατά του covid-19. Μερικές όμως πληροφορίες των τελευταίων ημερών, που πέρασαν στα ψιλά των συστημικών ΜΜΕ, μας αναγκάζουν να θέσουμε τρία ερωτήματα.

1. Η Εισαγγελία Πρωτοδικών Πειραιά παρενέβη σήμερα για δηλώσεις του Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ σχετικά με το εμβόλιο. Στις δηλώσεις αναφέρεται ότι στη διαδικασία παραγωγής του εμβολίου χρησιμοποιήθηκε υλικό από έκτρωση εμβρύου. Για το λόγο αυτό προφανώς ο τρόπος παραγωγής του εμβολίου ελέγχεται με τα κριτήρια της ορθόδοξης χριστιανικής (βιο)ηθικής. Άλλωστε, όπως πολλά ΜΜΕ μετέδωσαν τις προηγούμενες μέρες, τέτοιο ηθικό δίλημμα αντιμετώπισε και ο Πάπας, παίρνοντας τελικά την απόφαση να προτρέψει τους πιστούς του στον εμβολιασμό καθώς, όπως ανακοίνωσε το Βατικανό, «είναι ηθικά αποδεκτό να λαμβάνουμε εμβόλια κατά της Covid-19 που έχουν χρησιμοποιήσει κυτταρικές σειρές από αποβλημένα έμβρυα στη διαδικασία έρευνας και παραγωγής τους». Το Βατικανό προσθέτει μάλιστα στην απόφασή του ότι «η χρήση αυτών των εμβολίων δεν συνεπάγεται ηθική έγκριση της άμβλωσης». Η ανάγκη του Βατικανού να απαντήσει στο ζήτημα ηθικής προέκυψε από ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Βιοηθικής στην οποία αναφέρεται ότι βλαστοκύτταρα από αποβλημένα έμβρυα από τις δεκαετίες 1960, 1970 και 1980 – που αναπαράγονται στο εργαστήριο για δεκαετίες ως «κυτταρικές σειρές» – έχουν χρησιμοποιηθεί από πολλούς ερευνητές για το σχεδιασμό εμβολίων κατά της Covid-19, για παράδειγμα εντός των ομάδων των Astra Zeneca, Moderna και Pfizer. 

Το δικό μας ερώτημα είναι εάν η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχεται την απόφανση του Βατικανού ως ηθικά ορθή ή εάν η μέθοδος παραγωγής του εμβολίου και επομένως και το προϊόν της έρευνας (εμβόλιο) απορρίπτονται ως αντιβαίνοντα στην ορθόδοξη χριστιανική ηθική.

2. Ο Μητροπολίτης Ιλιού Αθηναγόρας πριν λίγες μέρες έκανε λόγο για πολυσέλιδη επιστολή της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος που εστάλη στη Σύνοδο σχετικά με τα εμβόλια. Ο Μητροπολίτης είπε ότι η επιστολή ουσιαστικά τέθηκε στο περιθώριο από τα μέλη της ΔΙΣ, επειδή δεν περιείχε σαφείς απαντήσεις για τον εμβολιασμό. Αναφέρεται άραγε το κείμενο αυτό και στο παραπάνω ζήτημα; Κι αν όχι, δεν θα πρέπει να υπάρξει σχετική γνωμοδότηση; Θα δημοσιευθεί το κείμενο της Επιτροπής Βιοηθικής που εστάλη στη Σύνοδο;

3. Η καθηγήτρια Επιδημιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Αθηνά Λινού απαντώντας σε δημοσιογραφικό ερώτημα σχετικά με τις παρενέργειες των εμβολίων είπε μεταξύ άλλων: «Οι παρενέργειες συνήθως επικεντρώνονται την πρώτη εβδομάδα ή το πολύ στους δύο πρώτους μήνες. Τώρα, μακροχρόνια μπορεί να υπάρξει κάτι, δεν είμαστε θεοί να ξέρουμε τι θα γίνει μετά από 20 – 30 χρόνια. Αλλά σκεφθείτε την πιθανότητα, που είναι πάρα πολύ υψηλή, να χάσεις τη ζωή σου τώρα, σε σχέση με το να έχεις ένα ήπιο νόσημα…». Ο δημοσιογράφος διέκοψε το λόγο της κ. Λινού, για να μην εξηγήσει περισσότερο τη θέση της. Το ερώτημα είναι για τι είδους νόσημα μιλάει η κ. Λινού και επίσης, εάν τώρα γίνει ομαδικός εμβολιασμός, μετά από 20-30 χρόνια οι σημερινοί νέοι θα είναι ασθενείς με ήπιο νόσημα; Και το ερώτημα  αυτό αναζητά απαντήσεις από την Επιτροπή Βιοηθικής.

Κανένας δεν αρνείται ότι στα ζητήματα ιατρικής φύσεως τον πρώτο λόγο  έχουν οι γιατροί. Η σύγχρονη όμως ιατρική ακολουθεί πολλές φορές μονοπάτια που αντιβαίνουν τις αρχές της χριστιανικής διδασκαλίας. Το γεγονός αυτό άλλωστε γέννησε την επιστήμη της Βιοηθικής, η οποία και τώρα καλείται σε επίσημο και θεσμικό επίπεδο να δώσει απαντήσεις. Δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε με κλειστά μάτια τους γιατρούς πριν βεβαιωθούμε ότι οι ιατρικές τους μέθοδοι εκτός από ασφαλείς  είναι χριστιανικά ηθικές και πνευματικά ορθές.

ΠΗΓΗ 

Ο Άγιος Βασίλειος του μύθου και της ιστορίας. (Αναφορά στο ομώνυμο ξωτικό - καρικατούρα των εορτών)

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

(Αναφορά στο ομώνυμο ξωτικό - καρικατούρα των εορτών)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

         Οι εορτές του δωδεκαημέρου, όπως ονομάζονται οι ημέρες των εορτών των Χριστουγέννων έως και των Θεοφανίων, αποτελούν ένα σημαντικό εορτολογικό σταθμό στη συνείδηση των ορθοδόξων νεοελλήνων. Για τους πιστούς αυτή η αγία περίοδος είναι ευκαιρία για πνευματική ανάταση και περισυλλογή. 

Για τη συντριπτική όμως πλειοψηφία των ανθρώπων όμως είναι ευκαιρία για εφήμερες κοσμικές και φτηνές ενασχολήσεις. Υπό την επίδραση της δυτικοευρωπαϊκής κοσμικής και υλιστικής κουλτούρας παραμερίστηκε το πνευματικό νόημα των αγίων αυτών εορτών και δόθηκε προτεραιότητα σε κάθε είδους καταναλωτισμού και υλικών απολαύσεων. Τα Χριστούγεννα είναι γι’ αυτούς συνώνυμα πια με το εμπόριο και την ψυχαγωγία. Όχι βέβαια πως και αυτά δεν είναι μέρος της ζωής μας και θα πρέπει να εξοβελιστούν από αυτή, αλλά θα πρέπει να ασκούνται με μέτρο και να δίδεται προτεραιότητα στην ουσία που είναι ο εορτασμός του πιο σπουδαίου γεγονότος της ανθρώπινης ιστορίας, της ενανθρωπήσεως του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου, ως υπέρτατη δωρεά του θείου ελέους για το ανθρώπινο γένος και ολόκληρη τη δημιουργία.

         Το κύριο «πρόσωπο» της εμπορικής δραστηριότητας αυτών των ημερών είναι ο «Αϊ-Βασίλης», ο γνωστός σε όλους μας στρουμπουλός καλοσυνάτος γέρος, με τα κόκκινα ρούχα, ο οποίος φορτωμένος με σάκο έρχεται κάπου από τον αρκτικό Βορρά και μοιράζει (υποτίθεται) δώρα στα παιδιά. Σε τηλεοπτικές διαφημίσεις μάλιστα οι αδίστακτοι έμποροι έφτασαν σε σημείο να τον παρουσιάζουν ακόμα και σε προκλητικές και αμαρτωλές σκηνές, πράγμα απαράδεκτο για άγιο της Εκκλησίας μας.

        Έχει τονισθεί πολλές φορές από εκκλησιαστικούς παράγοντες πως ο απίθανος αυτός τύπος, πλάσμα της φαντασίας των δυτικοευρωπαίων, δεν έχει και ούτε μπορεί να έχει σχέση με κάποιον από τους σεβάσμιους και σοβαρούς αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, παρόλο που αυτός φέρει ονόματα επιφανών αγίων μας, όπως του αγίου Νικολάου στους ξένους (Santa Claus) και του αγίου Βασιλείου σε μας. Πρόσφατες έρευνες απέδειξαν πως η προέλευση αυτού του περίεργου πλάσματος των Χριστουγέννων έχει τις ρίζες του στην προχριστιανική παγανιστική αρχαιότητα. Στους αρχαίους Έλληνες ο πληθωρικός Ποσειδών και στους Λατίνους ο αντίστοιχος Νέπτων «έφερναν» δώρα στους ανθρώπους. Στους βορείους λαούς μοίραζε δώρα ο γέρο - Χειμώνας. Στη μεσαιωνική Ιταλία έφερνε τα δώρα η γριά - Μπεφάνα. Με άλλα λόγια η «μασκότ» των Χριστουγέννων, ο «Αϊ-Βασίλης», είναι  ένα ξωτικό, μια παγανιστική φανταστική φιγούρα, η οποία έγινε αναπόσπαστο μέρος της καταναλωτικής μανίας αυτών των ημερών.

       Είναι γνωστό πως η καθιέρωση της εορτής των Χριστουγέννων έγινε τον Δ΄ μ .Χ. αιώνα στη Δύση και στην Ανατολή στις αρχές του Ε΄ μ .Χ. αιώνα, κυρίως σε αντικατάσταση της μεγάλης ειδωλολατρικής εορτής του «Αήττητου Ήλιου», του στρατιωτικού ιρανικού θεού Μίθρα, ο οποίος εορτάζονταν με μεγαλοπρέπεια στις 25 Δεκεμβρίου σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν την ημέρα αυτή ως την ημέρα γέννησης του Χριστού, του νοητού Ηλίου της Δικαιοσύνης, καταφέρνοντας έτσι σε μικρό χρονικό διάστημα να εξοβελιστεί η ειδωλολατρική εορτή και να επικρατήσει η χριστιανική. Όμως οι ισχυρές συνήθειες του ειδωλολατρικού παρελθόντος δεν ήταν εύκολο να αποκοπούν από την ψυχή των ανθρώπων, γι' αυτό πολλά παγανιστικά στοιχεία δευτερευούσης σημασίας μεταλλάχτηκαν και εντάχθηκαν στη νέα πίστη και κυρίως ως φολκλόρ στις λαμπρές πλέον χριστιανικές εορτές. Στην προκείμενη περίπτωση ο προχριστιανικός

καλοσυνάτος γέρος έλαβε χριστιανικό όνομα και εντάχθηκε στη λαϊκή ψυχή ως αναπόσπαστο μέρος της θρησκευτικότητάς της.

        Τα ονόματα που έλαβε, είτε του αγίου Νικολάου, είτε του αγίου Βασιλείου δεν είναι  τυχαία. Οι δύο αυτοί σημαντικοί άγιοι της αρχαίας Εκκλησίας μας υπήρξαν μεγάλοι ανθρωπιστές και κοινωνικοί εργάτες της κοινωνίας. Η άσκηση της φιλανθρωπίας από τον άγιο Νικόλαο, επίσκοπο Μύρων της Λυκίας (+340) υπήρξε παροιμιώδης. Το ιερό του συναξάρι είναι γεμάτο από άπειρα περιστατικά πραγματικής βοήθειας των αναξιοπαθούντων ανθρώπων της ευρύτερης περιοχής της επισκοπής του και από άτεγκτους ελέγχους κατά των αδίκων ισχυρών. Για τους πιστούς ορθοδόξους ο άγιος Νικόλαος είναι ο άγιος της καλοσύνης, του ελέους και της φιλανθρωπίας. Αλλά και ο άγιος Βασίλειος (+379) είναι ο κατεξοχήν κοινωνικός θεωρητικός και πρακτικός πατέρας της Εκκλησίας μας. Ολόκληρη η ζωή του υπήρξε ένας συνεχής αγώνας ανακούφισης της ανθρώπινης ένδειας και δυστυχίας. Η περίφημη «Βασιλειάδα» της Καππαδοκίας, έργο ζωής του αγίου και πρότυπο φιλανθρωπικό ίδρυμα για όλες τις εποχές, μαρτυρεί περίτρανα την υπέρτατη προσφορά του κορυφαίου αυτού εκκλησιαστικού άνδρα. Μέσα στη χριστιανική συνείδηση οι δυο αυτοί κοινωνικοί άγιοι πέρασαν ως οι αέναοι χορηγοί κάθε είδους φιλανθρωπίας και γι' αυτό οι προχριστιανικοί μυθικοί διανομείς δώρων στους ανθρώπους αντικαταστάθηκαν από αυτούς.

         Κατά την γνώμη μου δεν είναι κακό, κατ' αρχήν, να καλλιεργείται μέσα στην  λαϊκή ψυχή και ιδιαίτερα στα παιδιά η ιδέα ότι κάποιος άγιος μοιράζει καλοσύνη και αγαθά στους ανθρώπους. Η σκληρή πραγματικότητα μας κάνει να έχουμε την ανάγκη της  εξωπραγματικής και μεταφυσικής βοήθειας. Ο «Αϊ-Βασίλης» είναι ο «από μηχανής θεός» που νικά τις αντικειμενικές δυσκολίες, όπως είναι η ανθρώπινη ανέχεια, και φέρνει (υποτίθεται) την ευτυχία. Το άσχημο της υπόθεσης είναι πως ο ευτραφής «Αϊ-Βασίλης», όπως εικονίζεται, δεν έχει σχέση με τον ασκητικότατο άγιο Βασίλειο, ο οποίος πέθανε νέος, 49 ετών σκελετωμένος και αποκαμωμένος από την αέναη κοινωνική εργασία και προσφορά. Το χειρότερο δε είναι πως η εμπορευματοποίηση των εορτών των Χριστουγέννων μετέβαλλαν αυτόν τον μυθικό έστω «Αϊ - Βασίλη» σε μέσο διαφήμισης των πάσης φύσεως προϊόντων, όπως οινοπνευματωδών ποτών, ακόμα και … γυναικείων εσωρούχων!

        Ζούμε δυστυχώς σε εποχή έντονου καταναλωτισμού. Ύψιστη αξία είναι  πλέον το κέρδος, στο βωμό του οποίου θυσιάζονται τα πάντα. Πίστη στο Θεό, ηθική, σεβασμός της  ανθρώπινης προσωπικότητας είναι παράμετροι υποδεέστεροι της οικονομικής ανάπτυξης, που είναι το υπέρτατο ζητούμενο του σύγχρονου ανθρώπου. Ο σημερινός άνθρωπος επιδιώκει να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερες οικονομικές ανάγκες του, νομίζοντας εσφαλμένα ότι έτσι μπορεί να ικανοποιήσει το υπαρξιακό κενό που έχει στην ψυχή του. Ο Ιησούς Χριστός ο κύριος του κόσμου και της ιστορίας, του οποίου τη θεία Γέννηση εορτάζουμε αυτές τις ημέρες, είναι για εκείνον σχεδόν άγνωστος. Η λυτρωτική Του δωρεά δεν τον αγγίζει καθόλου. Γι' αυτό αρέσκεται σε λυτρωτικά υποκατάστατα όπως είναι ο μυθικός «Αϊ-Βασίλης» των Χριστουγέννων. Αυτός ο «άγιος» του ταιριάζει, διότι είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωσή του: καταναλωτικός, ανέμελος, απροβλημάτιστος, χαζοχαρούμενος… Είναι ο νέος τύπος - πρότυπο ανθρώπου της «Νέας Εποχής», ο οποίος λανσάρει τον απροβλημάτιστο (ζωώδη) βίο, υποταγμένο στις «επιταγές» των σύγχρονων καιρών και ο οποίος αναγάγει την κατανάλωση ως ύψιστη αξία. Το ευτραφές ξωτικό - καρικατούρα των εορτών, που ακούει στο όνομα «Αϊ – Βασίλης», δείχνει το δρόμο για έναν τέτοιο τρόπο ζωής, επιφανειακά όμορφο και φανταχτερό, κατά βάθος όμως φρικιαστικό και απάνθρωπο, προμηνύοντας το μέλλον του κόσμου ζοφερό και αβέβαιο!

ΠΗΓΗ

«Η ισχύς εν τη ενώσει» Άρθρο του Σεβ. Μητρ. Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 Βρισκόμαστε αγαπητοί αδελφοί, στην αρχή ενός τέλους ή αλλιώς -όπως άλλοι έχουν πει- στο τέλος μιας αρχής. Αισθανόμαστε ότι έχουμε φτάσει στο αποκορύφωμα της εκδήλωσης του φαινομένου, που εδώ και καιρό μας  ταλαιπωρεί, σωματικά, ψυχικά, πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά. 

 Έχουν ακουστεί και έχουν γραφτεί πάμπολλες απόψεις και τοποθετήσεις γύρω από το θέμα, και έχουν καλλιεργηθεί και εκδηλωθεί πολλών ειδών συμπεριφορές, αντιδράσεις και αντιμετωπίσεις απ’ όλους μας. Ο καθένας έχει την άποψή του, το πιστεύω και την ερμηνεία του. Ο καθένας ακολουθεί την προσωπική του γραμμή και στάση απέναντι στην αόρατη αυτή απειλή, και το «καλύτερο», την επιβάλει στους άλλους, κρίνει τους διαφωνούντες μαζί του, άγεται και φέρεται χωρίς σεβασμό, ξεπερνά τα όρια της ελευθερίας του καταστρατηγώντας την ελευθερία των άλλων, κατηγορεί και τελικά εχθρεύεται.   

 Αγαπητοί Χριστιανοί, με τη διχογνωμία, την πολυγνωμία, την πολυγνωσία, την παντογνωσία και κοινώς την «ξερολίαση» που διακρίνει κάποιους, το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι το … «τελικά εχθρεύεται». Είναι αυτό που σίγουρα θα έπρεπε να έχουμε αποφύγει. 

 Κάποιοι πιστεύουν στις συνωμοσιολογίες, κάποιοι αδιαφορούν, κάποιοι είναι σχολαστικά συνεπείς στην τήρηση των μέτρων. 

 Η πολυγνωμία που έχει αναπτυχθεί, έχει δημιουργήσει πρόβλημα και στο χώρο της Εκκλησίας, στις ενορίες και τους Ιερούς Ναούς. Οι διάφορες απόψεις προέρχονται από κληρικούς και λαϊκούς με καλοπροαίρετη επιμονή ένθεν και ένθεν. «Γιατί  η Εκκλησία να δεχθεί τα μέτρα της πολιτείας και να κλείσουν οι Ιεροί Ναοί;». «Γιατί να μην εκκλησιάζεται το ποίμνιο, αφού είναι όλα ψέματα και δεν υπάρχει κορονοϊός;», ισχυρίζονται κάποιοι που παράλληλα δείχνουν είτε να αδιαφορούν, είτε φέρονται με προκλητικότητα. Άλλοι πάλι, σέβονται και τηρούν τα μέτρα ασφαλείας, και είτε αναγκάζονται να «υποφέρουν» από την χωρίς προστασία συμπεριφορά των συνανθρώπων τους, είτε την αντικρούουν με επιθετικότητα και κατηγορίες για ανευθυνότητα. Κι έτσι δημιουργούνται οι διαφωνίες και οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των Χριστιανών και τελικά, ο διχασμός. Η Εκκλησία μας είχε και έχει σκοπό και προορισμό για τις ψυχές των ανθρώπων την Θέωση. Είναι ποτέ δυνατόν η Εκκλησία ως Θεοσύστατος Οργανισμός, είτε να κάνει την «αστυνομία», είτε να «αδιαφορεί» για το παγκόσμιο κακό που τόσο ραγδαία έχει εξαπλωθεί ανάμεσά μας;

 Άπαντες οι διοικούντες στην Εκκλησία, είμαστε σε δύσκολη θέση. Βιώνουμε με υπομονή καταστάσεις που δεν ταιριάζουν στο χώρο μας, δεν ταιριάζουν στον πιστό λαό του Θεού και ουδεμία σχέση έχουν με τη ζωή της Εκκλησίας. 

 Ειδικά σήμερα, δεν υπάρχουν περιθώρια για διαφωνίες. Δεν υπάρχει χρόνος για συζητήσεις ατέρμονες που τελικά μας απομακρύνουν. Πάγωσαν σχέσεις, ψυχράνθηκαν φιλίες, δημιουργήθηκαν ψευτο-συμπάθειες, ψευτο-ταυτίσεις, μικρο-συσπειρώσεις και μικρο-ομαδούλες βασιζόμενες στις εξελίξεις κορονοϊού και των εμβολίων. 

 Είτε οι μεν, είτε οι δε μπορούν να παραμείνουν και να επιμείνουν στα προσωπικά τους «πιστεύω». Να ταυτίζονται με όσους επιθυμούν και να αγαπούν κατά το δοκούν. Εμείς, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί όμως έχουμε ένα «Πιστεύω» και είναι κοινό από αρχαιοτάτων χρόνων. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία που αξιώνει πρωτίστως την ενότητα των μελών του Σώματός του Χριστού, την πραότητα, τον αλληλοσεβασμό, την ελευθερία την προσωπική και του συνανθρώπου, δεν χωρά ο διχασμός.

 Καθήκον και ιερά υποχρέωση λοιπόν όλων μας είναι να έρθουμε εις εαυτόν, σε επίγνωση, και κατόπιν να προσεγγίσουμε συνειδητά πλέον τον Άρχοντα της Πίστεώς μας.

 Επιτακτική ανάγκη είναι να γυρίσουμε πίσω τις σελίδες της εκκλησιαστικής ιστορίας και να δούμε, πώς οι Άγιοι, οι μάρτυρες και οι αληθιν οί Χριστιανοί αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα και πανδημίες. Προφανώς και ήταν όλοι ενωμένοι, ήταν όλοι αγαπημένοι. Ήταν όλοι έτοιμοι -και κατά το δυνατόν καθαροί- προσέρχονταν στο Ποτήριο της Ζωής και εν συνεχεία προχωρούσαν στο μαρτύριο.

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Χριστιανοί που λέγεται ότι ανήκουν στους «συνωμοσιολόγους», ή εκείνοι που αγωνίζονται να τηρούν τα μέτρα ασφαλείας, τις περισσότερες φορές κινούνται καλοπροαίρετα και με καλή πρόθεση. Όλοι μιλούν για το καλό όλων μας. Όλοι επιθυμούν το καλό όλων, και σίγουρα κανείς δεν θέλει να βλάψει τον άλλο. Κι εδώ φαίνεται η κρυφή αγάπη που έχουμε μέσα μας, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι εκδήλωση και έκφραση αγάπης.

 Αν όλοι μαζί ενώσουμε αυτή την αγάπη που ο καθένας έχει στον εσώψυχο κόσμο του, και που ποικιλοτρόπως εκδηλώνεται, πόσο δυνατοί θα είμαστε! Πόσο εύκολα θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε όλους, όσοι μας επιβάλλονται, μας εξαπατούν και μας εμπαίζουν.

 Ιδιαιτέρως αυτές τις άγιες ημέρες που έρχονται τα Χριστούγεννα και που θα γιορτάσουμε την Μητροπολιτική εορτή του Χριστιανισμού, έχουμε την ανάγκη να είμαστε ψυχικά ενωμένοι, με περισσότερη καρδιακή προσευχή προς Εκείνον ζητώντας Του να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από αυτούς που παραβιάζουν την ελευθερία μας.

 Η ανθρωπότητα θα ελευθερωθεί από κάθε κακό, όταν εμείς καταφέρουμε να είμαστε, στο όνομα του Θεού, ενωμένοι, εφαρμόζοντας και βιώνοντας το «η ισχύς εν τη ενώσει».

ΠΗΓΗ