Στὴν Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἐπισημαίνονται καὶ νὰ περιγράφονται μερικὲς δυσάρεστες καταστάσεις ποὺ δημιουργοῦν διάφοροι Μητροπολίτες καὶ κληρικοί, προκειμένου νὰ μὴ σκανδαλίζονται οἱ ἄνθρωποι. Εἶναι λάθος νὰ ἀνεχόμαστε τὴ δράση ἐπιπόλαιων καὶ ἀξιόμεμπτων κληρικῶν, χωρὶς νὰ ἐλέγχουμε καὶ νὰ προτείνουμε λύσεις γιὰ πρόληψη ἢ ἀντιμετώπιση σκανδάλων. Σὲ ἕνα συνειδητὸ καὶ εὐαίσθητο χριστιανὸ εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ κακῶς κείμενα ἢ νὰ συνεργάζεται μὲ ἀνάξιους κληρικούς, βάζοντας καλὸ λογισμό, τὴν ὥρα ποὺ... βουίζει ὁ τόπος ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ δραστηριότητά τους.
Συχνὰ συναντοῦμε στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας πνευματικούς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν συναίσθηση τῆς μεγάλης τους εὐθύνης καὶ δημιουργοῦν προβλήματα σὲ ναοὺς καὶ μοναστήρια, τὰ ὁποῖα στὴ συνέχεια δύσκολα λύνονται, γιὰ νὰ μὴ πῶ ὅτι παραμένουν δεκαετίες καὶ ἀπογοητεύουν τοὺς καλοπροαίρετους πιστούς.
Σὲ μερικὰ μοναστήρια βρίσκουν καταφύγιο (γιὰ μικρὸ ἢ μεγάλο χρονικὸ διάστημα) προβληματικοὶ καὶ ναυαγισμένοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν ἀνάλογη πίστη καὶ τὴν καθαρὴ σκέψη γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή. Τηροῦν μερικοὺς τύπους ἐξωτερικῆς εὐσέβειας, ἐνῷ εἶναι δοχεῖα μὲ σαπισμένο πυθμένα ποὺ δὲν κρατᾶνε τίποτα μέσα. Αὐτοὺς τοὺς ἀξιολύπητους ἀνθρώπους μερικοὶ «γέροντες» τοὺς ἐπαινοῦν, «βλέπουν» νὰ ἔχουν πολλὲς ἀρετές, τοὺς προβάλλουν γιὰ τὸ μοναχικὸ σχῆμα καὶ ἐπιπόλαια δίνουν συμμαρτυρίες, γιὰ νὰ χειροτονηθοῦν καὶ κληρικοί! Καὶ πάντα ὑπάρχουν Μητροπολίτες ποὺ τοὺς ἐμπιστεύονται, οἱ ὁποῖοι προγραμματίζουν τὶς μοναχικὲς κουρὲς καὶ τὶς χειροτονίες! Ὅλα αὐτὰ μὲ μία ἀδικαιολόγητη σπουδή. Καὶ μετὰ διερωτόμαστε, γιατί ὁ κόσμος ἀφήνει τὴν Ἐκκλησία καὶ κατηγορεῖ τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς κληρικούς. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ διασύρονται τὰ μοναστήρια, τὰ ὁποῖα οἱ χριστιανοὶ σέβονται, ὅταν ἐκεῖ βλέπουν ἐνάρετους μοναχούς.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχὴ, γιὰ νὰ μὴ ἀναδεικνύονται στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας πρόσωπα ποὺ ὑπόκεινται καὶ ἐπιμελῶς κρύβουν τὴν ἀναξιότητά τους, ἡ ὁποία ὅμως γρήγορα ἀποκαλύπτεται. Ἕνας ἄξιος κληρικὸς πικραίνεται βαθιὰ, ὅταν διαπιστώνει τέτοια ἀρνητικὰ φαινόμενα καὶ ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι κατεδαφίζεται ἐκεῖνο ποὺ μὲ πολὺ ζῆλο καὶ ἀδιάκοπο πνευματικὸ ἀγώνα χτίζουν οἱ συνάδελφοί του ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος. Καὶ ἡ πικρία του μεγαλώνει, καθὼς βλέπει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήσει, γιὰ νὰ ἀποφεύγονται οἱ ἀπερίσκεπτες αὐτὲς ἐνέργειες. Γι’ αὐτὸ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς ἀνάξιους ἀδελφούς του καὶ περιμένει ὁ Θεὸς νὰ βάλει τὸ χέρι του.
