Πνευματικὴ ἄγνοια καὶ ἁδιαφορία
Δὲν θὰ εἴμεθα μακρὰν τῆς ἀληθείας, ἐὰν μεταξὺ τῶν σημείων τῶν καιρῶν κατατάξωµεν καὶ τὴν ἄγνοιαν, συγχρόνως δὲ καὶ τὴν ἀδιαφορίαν, ποὺ θὰ ἔχῃ τότε ὅλος ὁ κόσµος. Καὶ ἑπόμενον εἶναι νὰ περιπέση εἰς τρομακτικὴν παγίδα. ᾿Οχι µόνον θὰ παγιδευθοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀσχολοῦνται μὲ πνευματικὰ θέµατα, ἀλλὰ καὶ ὅλοι σχεδὸν οἱ κάπως ἁρμόδιοι, καὶ περισσότερον οἱ ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι θα ἀδιαφοροῦν καὶ θὰ ἀπιστοῦν ἐνῶπιον τῶν τρομακτικῶν γεγονότων τοῦ τέλους τοῦ κόσμου καὶ τῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου. ᾽Αλλὰ καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν παρουσίαν τοῦ Πλάνου, ὅταν οὗτος θὰ ἐμφανισθῇ, θὰ παρανοῄσουν καὶ θὰ ἀμφισβητῆσουν, ἐλάχιστοι δὲ θὰ ἐννοῆσουν, ἄσημοι καὶ ταπεινοὶ τοῦ κόσμου τούτου, ἐκ τῶν ἐλαχίστων, ὅπως εἶπεν ὁ Κύριος, τὸ λεγόμενον ὑπὸ τοῦ θείου Παύλου «λεῖμμα».
Ὁ κόσμος, παρὰ τὰ τρομακτικὰ καὶ περίεργα σημεῖα, τὴν μεγάλην θλίψιν, τὴν πρωτοφανῃ ἀνησυχίαν καὶ τὰς μεγάλας ἀλλεπαλλήλους καταστροφὰς ἐπὶ τοῦ πλανήτου, ποὺ περιγράφει η ᾽Αποκάλυψις, θὰ µένῃ ἀδιάφορος καὶ ἀσυγκίνητος, καὶ θὰ θεωρῇ τὰ πάντα φυσικὰ καὶ τυχαΐα φαινόμενα.
Οὕτω συνέβαινε πάντοτε κατὰ τὸ παρελθόν, συμβαίνει δὲ καὶ σῆμερον, ποὺ κατ ἀρχὰς μὲν παραξενευόµεθα, ἀλλὰ κατόπιν δὲν δίδοµεν τὴν πρέπουσαν σηµασίαν, οὔτε κᾶν ὑποπτευόµεθα, μηπως αὐτὰ εἶναι παιδαγωγικὰ µέσα τοῦ Κυρίου, πρὸς µετάνοιαν καὶ ἐπιστροφῃν, ή προάγγελοι ἔπερχοµένων μεγαλυτέρων δεινῶν καὶ τῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Οὕτως ὁ Πλάνος θὰ κάμῃ την ἐμφάνισίν του φυσιολογικῶς καὶ ἀνυπόπτως! Καὶ ἐπειδη θά εἶναι ἰσχυρὸς καὶ πανέξυπνος πολιτικὸς καὶ ἀρχηγὸς Κράτους (τοῦ ᾿Ισραήλ), δὲν θὰ δώσῃ σηµασίαν ὁ κόσµος καὶ προσοχἠν, μήπως ὁ τοιοῦτος εἶναι ὁ ᾽Αντίχριστος. "Όχι µόνον δὲ θὰ τὸν προσέξῃ ὁ κόσμος, ἀλλὰ θὰ ξετρελλαθοῦν μαζί του ὅλοι, ἰδίως η νεότης τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Καίτοι θὰ τὸν ἀναγνωρίσουν καὶ θὰ τὸν ὀνομάσουν οἳ Ἑβραῖοι Μεσσίαν, καίτοι θα κάμνῃ παράξενα πράγματα καὶ θαύματα, ὁ κόσµος δὲν θὰ ἀνησυχήσῃ καὶ δὲν θὰ προσέξῃ, πλὴν ἐλαχίστων, τῶν ταπεινῶν ὀπαδῶν τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ. ᾽Αλλ' οὔτε καὶ εἰς τὸ ἐπίμονον κήρυγμα τῶν δύο προφητῶν Ἠλία καὶ ᾿Ενὼχ περὶ τοῦ ᾿Αντιχρίστου καὶ της Παρουσίας τοῦ Κυρίου θὰ δώσουν σηµασίαν οἱ ἁρμόδιοι. Φαίνεται, ὅτι οὕτω θὰ εἶναι τὸ πανάγιον θέληµα τοῦ Κυρίου μας. Ο ἴδιος ὁ Κύριος λέγει: «Τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ πεπώρωκεν αὐτῶν τὴν καρδίαν, ἵνα μή ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς...» ('Ιωάν. ιβ΄ 40 ἐκ τοῦ Ησ. στ’ 10). Καὶ οὕτω θὰ ἐπαληθεύσουν καὶ ἕτεροι προφητικοὶ λόγοι τοῦ Κυρίου: «Ὡς παγὶς γὰρ ἐπελεύσεται ἐπὶ πάντας τοὺς καθηµένους ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς» (Λουκ. κα΄ 35). Ὡς παγίς, λοιπόν, θὰ εἶναι τὰ σηµεῖα τῶν καιρῶν, ὁ ᾽Αντίχριστος καὶ ἡ Παρουσία τοῦ Κυρίου. "Άλλα θὰ ὑπολογίζουν καὶ ἄλλα θὰ ξημερώσουν!
Οὗτως, ἐπίσης, θὰ, ἐκπληρωθοῦν καὶ ἕτεροι προφητικοὶ λόγοι τοῦ Κυρίου: «Καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ημέραις Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ημέραις τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου·ἧσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρις ής ημέρας εἰσἤλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας» (Λουκ. ιζ΄ 26-27). Καὶ κατὰ τὸ Ευαγγέλιον τοῦ Ματθαίου ὁ Κύριος λέγει: «Ώσπερ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρις ἧς ημέρας εἰσῆλθεν Νῶε εἰς την κιβωτόν, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὀς καὶ ήρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ η παρουσία ποῦ Υιοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. κδ΄ 38-39). Δηλαδη ὁ Κύριος σαφῶς προειδοποιεῖ, ὅτι, ὅπως τότε ὁ κόσμος, παρ ὅτι ἔβλεπον σημεῖα προειδοποιητικὰ τῆς καταστροφής, παρ' ὅτι ἔβλεπον τὸν Νῶε, ποὺ κατεσκεύαζεν ἐπὶ 120 ἔτη τὴν κιβωτὀν, καὶ τὸν ἤκουον νὰ βεβαιώνῃ, ὅτι ὁ κόσμος θὰ καταστραφῇ, αὐτοὶ τὸν «χαβᾶ τους», τὰ γλέντια τους, τὰ µεθύσια τους, τοὺς χορούς, τᾶς διασκεδάσεις, τὰ ξενύχτια τους, τοὺς γάµους καὶ τὰ συμπόσιά τους. Έἶχον μεσάνυχτα, ή μᾶλλον δὲν ἤθελαν διόλου νὰ ἀκούσουν περὶ καταστροφῆς καὶ περὶ µετανοίας, ἀλλὰ περιεγέλων τοὺς διαγγελεῖς τοῦ μελλοντικοῦ κακοῦ καὶ τοὺς περιέπαιζον ὡς θρησκολήπτους καὶ ἀνοήτους! Οὕτως ἀκριβῶς θὰ συμβῇ καὶ εἰς τὴν ἐποχὴν τῆς παρουσίας τοῦ ᾿Αντιχρίστου καὶ τῶν προδρόµων τῆς Δευτέρας Παρουσίας προφητῶν ᾿Ἠλία καὶ ᾿Ενώχ, κατὰ τὸ τέλος τοῦ κὀσμου.
Τότε ὅλος ὁ κόσμος θὰ ζᾗ ἀμέριμνος καὶ ἤσυχος, βυθισµένος εἰς γλέντια καὶ διασκεδάσεις καὶ χοροὺς καὶ κινηµατογράφους, εἰς ποδόσφαιρα καὶ θέατρα μὲ παραστάσεις ὅλογύμνων σαρκῶν, εἰς τὰ γυμνὰ μικτὰ μπάνια, εἰς τὴν χλιδήν καὶ τὸν πλουτισμόν, εἰς την κομματικὴν πολιτικήν, εἰς τὴν ἀδιαφορίαν διὰ τὴν ψυχην, τὴν ἀπιστίαν καὶ ἀθείαν, και τὴν πανσεξουαλικῃν καὶ σοδομιτικὴν παραφροσύνην, ὅπως καὶ τώρα ζη. Δι' αὐτὸ «ὡς παγὶς ἐπελεύσεται ἐπὶ πάντας τοὺς καθηµένους ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς» (Λουκ. κα΄35). Οὐδεὶς λοιπόν, παρ’ ὅλα τὰ τρομακτικὰ σημεῖα, θὰ ὑποπτευθῇ, ὅτι ὄπισθεν τούτων εἶναι ἡ Παρουσία τοῦ Κυρίου, συμφώνως ἄλλωστε, ὡς ἀνωτέρω εἴπομεν, καὶ μὲ τὴν προφητείαν τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου.
Ἑίς τὸν βαθύτατον αὐτὸν ὕπνον δέον νὰ προστεθῃ καὶ η διαστροφὴ ποὺ θὰ γίνεται, ὅπως σήμερον, οὕτω καὶ τότε, τῶν σημείων τῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου, ὄχι ἀπὸ ἀσεβεῖς, ἀλλ᾽ ἀπὸ εὐσεβεῖς, με τὴν ἐπίμονον προβολὴν ψευδοπροφητειῶν», καὶ τὰς ἐπὶ τὸ ὑλιστικώτερον ἑρμηνείας συναφῶν χωρίων. Αυτοί, μὲ τὸν παράδοξον τρόπον ἑρμηνείας των, τοποθετοῦν σχεδὀν ὅλα τὰ σημεῖα, ποὺ ἐἶπεν ὁ Κύριος καὶ ἀφοροῦν εἰς τὴν Δευτέραν Παρουσίαν, ὡς ἀκόμη καὶ την ἐμφάνισιν τοῦ ᾽Αντιχρίστου καὶ τῶν Προφητῶν Ἠλία καὶ Ἠνώχ, ὄχι πρὸ τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ πρὸ τῆς Βασιλείας δῇθεν τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς! Κύριε ἐλέησον! Πρωτοφανὴς διαστροφὴ τοῦ Σατανᾶ (Ιδὲ βιβλίον Γ. Λιλή «Αἱ δύο Βασιλεῖαι», Κόρινθος).
Περάναντες την παροῦσαν µελέτην, ὑπενθυμίζομεν εἰς τοὺς ἀγαπῶντας καὶ ἀναμένοντας την Παρουσίαν τοῦ Κυρίου μας, τὰς συγχρόνους ὑπό τινων ἑρμηνείας, καὶ τῶν σημείων, καὶ τῆς ἐπιγείου τάχα βασιλείας τοῦ Κυρίου, ἐπαναλαμβάνοντες πάλιν ἐνταῦθα συνοπτικῶς τὸν λαβύρινθον καὶ τραγέλαφον καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν καθολικὴν διδασκαλίαν τῆς Ἔκκλησίας ἑρμηνείας τούτων. Καὶ ἔχομεν πρῶτον, τὰς διαφόρους ἀορίστους ψευδοπροφητείας, αἱ ὁποῖαι ἐσχάτως χρησιµοποιοὔνται ὑπὸ διαφόρων συγχρόνων ἑρμηνευτῶν προσκολλῶντες συναφῆ χωρία τῆς Γραφῆς, ἰσχυρίζονται ὅτι μετὰ ἀπὸ ἕναν μεγάλον τρομακτικὸν πόλεμον θα ἐπέμβῃ ὁ ὁ Κύριος οὐρανόθεν δι' ᾽Αγγέλου καὶ θὰ σταματῆσῃ τὸ κακόν, χαρίζοντας εἰς τοὺς Ἓλληνας τὴν Πόλιν, ὑποδεικνύοντας συγχρόνως κάποιον ἀφανὴ Άγιον ἄνδρα Ἰωάννην τὸ ὄνομα διὰ βασιλέα, ὑπὸ δὲ τὴν ἁγίαν βασιλείαν τούτου, θὰ εὐτυχῆσῃ η Ἑλλὰς ἐπὶ πολλὰ ἔτη (αἱ προφητεῖαι ὁμιλοῦν µόνον διὰ τὴν Ἑλλάδα, τί τύχη θὰ ἔχουν τὰ ἑκατοντάδες ὑπόλοιπα κράτη, οὐδὲν λέγουν). Μερικαὶ ἐξ αὐτῶν λέγουν ὅτι μετὰ τὴν ἁγίαν βασιλείαν, θὰ ἔλθῃ ἡ Δευτέρα Παρουσία. Δεύτερον, ἔχομεν τὴν ἐπι μέρους θεολογίαν, μὲ ὀπαδοὺς τῆς λεγομένης µεσοβασιλείας. Δηλαδὴ ὑποστηρίζουν μερικοι Θεολόγοι, ὅτι ἐν καιρῷ θὰ ἐπέμβῃ ὁ Κύριος θαυματουργικῶς καὶ θὰ μεταβάλλῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀπίστους, σὲ πιστοὺς καὶ θὰ ἁγιοποιηθῇ ὁ Πλανήτης ἐπὶ χιλιετίαν ή µακροτάτην περίοδον, ἀλλὰ κατόπιν θὰ ξαναγίνη ὁ Κόσμος ὅπως ξανὰ ἦτο καὶ τότε θὰ ἔλθη ἡ Δευτέρα Παρουσία. Άγνωστον βέβαια τὸ πόσον θὰ ζήση ξανὰ ὁ Κόσμος εἰς την ἁμαρτίαν. Τρίτον, ἔχομεν την πιό τερατώδη ἑρμηνεία ὑπὸ διαφόρων Προτεσταντῶν, οἱ ὁποῖοι τώρα τελευταίως σὲ βιβλία τους μὲ ὥραίαν ὄντως περιγραφἣν τῆς Δευτέρας Παρουσίας, τὴν ὁποίαν μὲ διαφόρους ἐπιτυχεῖς ἁγιογραφικὰς μαρτυρίας παραλληλιζόμεναι μὲ ὄντως σηµερινὰς εἰκόνας, πειρῶνται νὰ ἀποδείξουν ὅτι εὑρισκόμεθα πρὸ τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Πλην ὅμως διαστέλλουν την Παρουσίαν τοῦ Κυρίου, ἀπὸ ταυτόχρονον συντέλειαν τοῦ Κόσμου καὶ τὴν φοβερὰν κρίσιν, ὡς καὶ τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν. Καὶ λέγουν ὅτι τώρα, θὰ ἔλθῃ ὁ Κύριος σωματικῶς διὰ νὰ βασιλεύσῃ μετὰ τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ἁρπαγοῦν σύσσωμοι εἰς ἁπάντησιν Αὐτοῦ εἰς τὸν ἀέρα! Καὶ μετὰ τὴν εὖτυχισμένην χιλιετίαν, ποὺ ἐν τῷ µεταξὺ θὰ ἔχῃ δεθή ὁ σατανᾶς, πάλιν θὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ὁ Θεός καὶ θὰ τὸν ἀφῆσῃ ἐλεύθερον νὰ κάμῃ τὴν γῆν πάλιν Σάδομα, γῆς µαδιάμ. ᾿Αγνωστον καὶ διὰ αὐτούς, τὸ ποῦ θὰ εἶναι ὁ Κύριος εἰς τὸ διάστηµα τῆς ἔκ νέου βασιλείας τοῦ σατανᾶ καὶ πόσον θὰ ξαναβασιλεύσῃ, ὡς καὶ πότε θὰ ξαναέλθῃ (ἀσφαλῶς διὰ τρίτην φοράν) νὰ κρίνῃ τὸν κόσμον. Τί ἀνοησίες καὶ βλασφημίες! Πλήρης συσκότισις τοῦ σατανᾶ ἀπὸ ὅλους αὐτούς, ἱδίως τοὺς τελευταίους! ᾿Εγὼ ὅμως πιστεύω καὶ διακηρύσσω, ὅ,τι η Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία καὶ ὅλοι οἱ Πατέρες ἐδίδαξαν καὶ ἐδογμάτισαν. Τὸν Κύριον, «Καὶ πᾶλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης (οὐχὶ καὶ πάλιν ξαναεπανερχόμενον), κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας (Πνευματικῆς εἰς τοὺς οὐρανούς), οὐκ’ ἔστι τέλος». Καὶ συγχρόνως ζωηρῶς ύποπτεύομαι, μήπως ὕστερα ἀπ᾿ ὅσα σήμερον βλέπομεν, εὑρισκόµεθα όντως πλησίον τῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου. «Ναὶ ἔρχου Κύριε» ᾿Αποκαλ. ΚΒ. 20.
ΤΕΛΟΣ
