Σάββατο 27 Μαρτίου 2021
ΜΕΡΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: ''Ὁ ρασοφόρος εἶναι μοναχός καί ὄχι δόκιμος'' (Γ' ΜΕΡΟΣ)
ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
''ΠΗΔΑΛΙΟΝ'' ΚΑΝΩΝ Ε΄ ΤΗΣ ΑΒ΄ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
"Δεν έχει σημασία τί λένε οι γιατροί, κάποιος πρέπει να λειτουργήσει!"
Κατά την διετία 1968-1970 απείλησε την ανθρωπότητα η πανδημία της γρίπης του Χονγκ Κονγκ (Η3Ν2), με συνολικό αριθμό θυμάτων περίπου ένα εκατομμύριο. Μια ορθόδοξη μοναχή από το Σαντιάγκο της Χιλής, η Μητέρα Ιουλιανή, περιγράφει σε γράμμα της, το πως αντιμετώπισε την κατάσταση ο οικείος Αρχιερεύς, ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος Φιλίπποβιτς [1]:
"Την ημέρα της διακηρύξεως της αγιότητας του Αγίου Γερμανού [2], ο δεσπότης μας, ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος, είχε λάβει απαγορευτικές οδηγίες από τον γιατρό του [3] όχι μόνο να μη λειτουργήσει, αλλά και να μη βγει έξω από το δωμάτιό του. Αλλά ο Δεσπότης δεν άκουσε καμία από τις προειδοποιήσεις του γιατρού και ήρθε μαζί μας το Σάββατο το βράδυ στην Ολονύκτια Ακολουθία, η οποία εορτάστηκε πολύ πανηγυρικά. Η εικόνα που μας είχε σταλεί, εμφανίστηκε την ώρα που ψαλλόταν θριαμβευτικά ο Πολυέλεος. Αργότερα, ο δεσπότης μου είπε ότι δεν έχει σημασία τί λένε οι γιατροί, κάποιος πρέπει να λειτουργήσει! "Ο Άγιος Γερμανός θα μας βοηθήσει". Ο δεσπότης προσευχήθηκε για την υγεία του Αρχιμανδρίτη Βενιαμίν και των πολλών Ρώσων ενοριτών που δεν μπορούσαν να είναι στην εκκλησία λόγω της γρίπης του Χονγκ Κονγκ.
Το πρωί της Κυριακής, έγινε επίσημη Λειτουργία και υπήρχαν πολλοί άνθρωποι. Ο δεσπότης δεν μπόρεσε να κηρύξει, καθώς ακόμη και οι αιτήσεις του κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας μόλις που ακουγόντουσαν. Και έκανε και Παράκληση. Αυτή η μέρα πέρασε για εμάς με πολύ ζέση και προσευχή, ακόμη περισσότερο επειδή ήταν συνδεδεμένη με τον ουράνιο Θεραπευτή, τον Άγιο Παντελεήμονα. Στο ορφανοτροφείο [4] έχουμε 28 κορίτσια και γύρω στα εκατό παιδιά στο σχολείο. Όλα αυτά τα παιδιά γνωρίζουν πλέον για τον Άγιο Γερμανό, επειδή τους είπαν να προσευχηθούν σε αυτόν.
Τώρα βρισκόμαστε σε πολύ κρίσιμες στιγμές στη Χιλή. Ο Θεός ξέρει τι θα συμβεί!
Άγιε Πατέρα Γερμανέ, πρέσβευε στον Θεό για μας!
Μητέρα Ιουλιανή" [5]
Τέλη δεκαετίας του 1960 έξω από την εκκλησία της Αγίας Τριάδος στο Σαντιάγκο της Χιλής με τα παιδιά του Ορφανοτροφείου. Στο κέντρο, από αριστερά προς τα δεξιά, ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος, ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος και η Μητέρα Ιουλιανή.
Όχι μόνο, κανείς από την ενορία δεν πέθανε τότε από την πανδημία, αλλά η Μητέρα Ιουλιανή (85 ετών σήμερα), καθώς και ο π. Βενιαμίν (95 ετών) ζούνε ακόμη!
Την ευχή τους να έχουμε!
[1] Περί του σεπτού τούτου ανδρός:
https://katanixi.gr/2019/07/01/%ef%bb%bf%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b9%ce%b5%cf%80%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%bb%ce%b5%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%af%cf%80%cf%80%ce%bf%ce%b2%ce%b9%cf%84/
[2] Η αγιότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας διακηρύχθηκε από την Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς στις 27.7/9.8.1970.
[2] Η αγιότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας διακηρύχθηκε από την Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς στις 27.7/9.8.1970.
[3] Εκτός του ότι η υγεία του δεν ήταν καλή, ανήκε και ηλικιακά σε ευπαθή ομάδα.
[4] Το Ορφανοτροφείο/Οικοτροφείο/Σχολείο "Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης" είχε ιδρυθεί τον Οκτώβριο του 1967 στο Σαντιάγκο από την Μητέρα Ιουλιανή με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Λεοντίου.
[5] Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "The Orthodox Word" (αρ. 33, Ιούλ.-Οκτώβ. 1970).
[4] Το Ορφανοτροφείο/Οικοτροφείο/Σχολείο "Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης" είχε ιδρυθεί τον Οκτώβριο του 1967 στο Σαντιάγκο από την Μητέρα Ιουλιανή με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Λεοντίου.
[5] Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "The Orthodox Word" (αρ. 33, Ιούλ.-Οκτώβ. 1970).
Χαρήτε, σκλάβοι, ήρθε ο Ελευθερωτής!
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου
ΧΑΡΗΤΕ, ΣΚΛΑΒΟΙ, ΗΡΘΕ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ!
«Εὐαγγελίζου, γῆ, χαρὰν μεγάλην· αἰνεῖτε, οὐρανοί, Θεοῦ τὴν δόξαν» (μεγαλυν. θ´ ᾠδ.)
Θὰ ἤθελα νὰ μπορῶ ν᾽ ἀκούσω τί θὰ συζητοῦν σήμερα στὰ σπίτια· θὰ συζητοῦν τὸ μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τὸ μήνυμα τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ; Ἀλλοίμονο! ὅλα θὰ τὰ συζητήσουν πλὴν τοῦ μεγάλου μηνύματος ποὺ κάποτε δονοῦσε τὴν ἀγαπητή μας πατρίδα. Γι᾽ αὐτό, ὡς καλύτερο μνημόσυνο τῶν ἡρώων τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος, ἁρμόζει μᾶλλον σιωπὴ παρὰ λόγοι πατριωτικοὶ ποὺ ἀπὸ πολλοὺς ἀκούγονται μὲ κάποια δυσφορία. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, σὲ ὁποιαδήποτε ἐποχή, δὲν θὰ παύσῃ νὰ σαλπίζῃ τὸ σάλπισμα τῆς αἰωνιότητος, τῆς ἐλευθερίας, τῆς δικαιοσύνης, καὶ νὰ ψάλλῃ· «Εὐαγγελίζου, γῆ, χαρὰν μεγάλην· αἰνεῖτε, οὐρανοί, Θεοῦ τὴν δόξαν» (μεγαλυν. θ´ ᾠδ.).
* * *
Διπλῆ ἡ χαρὰ σήμερα, ἀγαπητοί μου. Πρῶτον, διότι «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν. Α). Εἶνε χαρὰ πανανθρώπινη· ἀφορᾷ ὄχι μόνο ἕνα ἔθνος, τὸ δικό μας, ἀλλὰ ὅλα τὰ ἔθνη, τὰ πλήθη τῶν Χριστιανῶν σὲ ὁποιοδήποτε μέρος τῆς Γῆς. Καὶ δεύτερον ἡ χαρὰ πηγάζει ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας ἐπίγειος ἄγγελος, ῥασοφόρος, ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, ἀπεσταλμένος τοῦ Θεανθρώπου, μετέδωσε στὴν Ἑλλάδα τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς ἐλευθερίας. Τὸ ἕνα εἶνε χαρὰ μερική, χαρὰ τῆς Ἑλλάδος, τὸ ἄλλο εἶνε χαρὰ ὅλου τοῦ κόσμου. Στὴν εὐγενῆ ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων συνδυάζονται καὶ τὰ δύο.
⃝ Χαίρεται ἡ Ἑλλάδα. Γιατί;
Τί ἦταν πρὸ τοῦ ᾽21; Στοὺς χάρτες δὲν ὑπῆρχε· ἦταν μιὰ ἀσήμαντη ἐπαρχία τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ποὺ ἄρχιζε ἀπὸ τὸν Εὐφράτη κ᾽ ἔφτανε ὣς τὸ Δούναβι καὶ τὶς πυραμίδες τῆς Αἰγύπτου. Μέσα σ᾽ αὐτὸ τὸ χάος χανόταν ὄχι μόνο ἡ Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ λαοὶ τῶν Βαλκανίων.
Οἱ ὀρθόδοξοι ὑπέφεραν. Ποιά γλῶσσα θὰ περιγράψῃ τὰ δεινὰ τῶν σκλάβων Χριστιανῶν; Ἔτρεμαν τὴ νύχτα οἱ μανάδες, γιατὶ οἱ Τοῦρκοι ἔμπαιναν στὰ σπίτια καὶ ἅρπαζαν ἀπὸ τὴν ἀγκάλη τους τὰ καλύτερα ἀγόρια γιὰ νὰ γίνουν γενίτσαροι. Τὰ καλύτερα κορίτσια ὡδηγοῦντο σὰν κοπάδια στὰ χαρέμια τῶν ἀγάδων. Τὸ κεφάλι τους δὲν τὸ ἐξουσίαζαν, ἔπρεπε νὰ πληρώνουν τὸν κεφαλικὸ φόρο. Θρησκεία δὲν μποροῦσαν νὰ ἀσκήσουν ἐλεύθερα, νὰ χτίσουν ἐκκλησίες, καμπάνα ἢ σήμαντρο ἀπαγορευόταν ν᾽ ἀκουστῇ. Κι ὅποιος τολμοῦσε ἁπλῶς νὰ πῇ γιὰ Ἀλλὰχ ἢ Μωάμεθ, ὑποχρεοῦτο ν᾽ ἀλλαξοπιστήσῃ, εἰδάλλως τὸν περίμενε θάνατος. Στὴν Ἀλβανία, ποὺ ἦταν ὅλοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοί (ἐκεῖ ἦταν τὸ ἀρχαῖο Ἰλλυρικόν (βλ. ῾Ρωμ. 15,19), ἡ μεγάλη ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος μὲ πλῆθος ἐπισκοπὲς καὶ μοναστήρια), κάτω ἀπ᾽ τὸ σπαθὶ τῶν γενιτσάρων ἀναγκάστηκαν νὰ γίνουν μουσουλμᾶνοι· ἐλάχιστοι ἔμειναν πιστοί, μόνο στὴ Βόρειο Ἤπειρο, ὅπου κι αὐτοὶ θὰ ἐξαφανίζονταν ἐὰν δὲν πήγαινε ἐκεῖ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ ἀπαγχονίστηκε στὴν ὄχθη τοῦ Ἀῴου ποταμοῦ (βλ. βιβλίο μας Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ἀθήνα 201331, σσ. 47 κ.ἑ.).
Αὐτὴ ἦταν ἡ κατάστασι, κ᾽ ἔτσι ἡ Ἑλλάδα ἔμοιαζε μὲ νεκρὸ θαμμένο στὸ χῶμα. Ἀλλ᾽ ὅπως στὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ τεταρταίου Λαζάρου, ἔτσι σὰν σήμερα καὶ ἡ Ἑλλάδα ἀναστήθηκε ἀπὸ τάφο τεσσάρων αἰώνων! καὶ ἡ ἀνθρωπότητα ἔμεινε ἔκθαμβη. Ἀναστήθηκε διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ ἔρωτος τῆς ἐλευθερίας, διὰ τῆς θυσίας χιλιάδων τέκνων της.
Ἡ 25η Μαρτίου λοιπὸν εἶνε χαρὰ τῆς Ἑλλάδος· ὅποιος δὲν τὴν αἰσθάνεται, ἔπαψε νά ᾽νε Ἕλληνας, δὲν εἶνε ἄνθρωπος εὐγενής.
⃝ Ἀλλὰ σήμερα ἔχουμε καὶ χαρὰ πανανθρώπινη· εἶνε ἡ χαρὰ ποὺ μεταδίδει στὴν Παναγία ὁ ἄγγελος μὲ τὸ «Χαῖρε» (Λουκ. 1,28). Ἀλλὰ τὸ μὲν πατριωτικὸ συναίσθημα τὸ αἰσθανόμεθα, τὸ θρησκευτικὸ ὅμως, ποὺ εἶνε τὸ ἀνώτερο ὅλων; Εἶστε ἕτοιμοι νὰ …χασμουρηθῆτε. Ὅταν σᾶς μιλοῦν περὶ πατρίδος, κάτι αἰσθάνεστε· ὅταν σᾶς μιλοῦν περὶ θρησκείας, τίποτε! Καὶ ὅμως εἶνε μικρό τὸ μήνυμα τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν, ἀλλὰ μέγα, παμέγιστο καὶ αἰώνιο, τὸ μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου ἐκ τῶν οὐρανῶν.
Ποιό εἶνε τὸ μήνυμά του· Ψυχὲς σκλαβωμένες κάτω ἀπὸ δεσμὰ ἁμαρτωλῶν παθῶν, ψυχὲς φυλακισμένες στὸν κλοιὸ – κλουβὶ τῆς ἁμαρτίας, ψυχὲς ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ σᾶς ἐλευθερώσῃ καμμιά φιλοσοφία Σωκράτους ἢ Πλάτωνος, ψυχὲς ποὺ αἰῶνες στενάζατε, χαρῆτε τώρα· ἔφτασε αὐτὸς ποὺ θὰ σᾶς ἐλευθερώσῃ, ἦρθε ὁ ἐλευθερωτής σας, ὁ Χριστός!
Χρειάζεται νὰ πῶ περισσότερα; Ὅποιος θέλει νὰ δῇ τὴν ἀγωνία τῆς πρὸ Χριστοῦ ἀνθρωπότητος, ποὺ ζητοῦσε τὴ λύτρωσι – ἐλευθερία, νὰ σπάσουν οἱ ἁλυσίδες, ἂν εἶνε ἐγγράμματος κ᾽ ἐφ᾽ ὅσον θαυμάζει τὸν ἑλληνισμὸ ποὺ κ᾽ ἐγὼ θαυμάζω, ἂς ἀνοίξῃ νὰ διαβάσῃ ἕνα προφητικὸ δρᾶμα τοῦ μεγάλου τραγικοῦ Αἰσχύλου, τὸν Προμηθέα δεσμώτη. Ἐκεῖ ἡ φαντασία τοῦ Ἕλληνος αὐτοῦ ποιητοῦ ἐξέφραζε μία πραγματικότητα, τὴν ἀγωνία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Προμηθεύς, ἐπειδὴ ἁμάρτησε, δέθηκε στὴν κορυφὴ τοῦ Καυκάσου μὲ ἁλυσίδες, καὶ ἕνας γύπας, ὄρνεο γαμψώνυχο, ἐρχόταν τὴν ἡμέρα καὶ τοῦ κατέτρωγε τὸ συκώτι, ποὺ τὴ νύχτα ἀνεπλάθετο, ὥστε τὸ δρᾶμα του νὰ διαρκῇ. Προσπάθησαν διάφοροι νὰ τὸν βοηθήσουν, μάταια ὅμως. Κάποιος τέλος τοῦ λέει· Θὰ μένῃς ἔτσι ἐκεῖ, ἕως ὅτου ὁ Θεὸς στείλῃ κάποιον νὰ σ᾽ ἐλευθερώσῃ. Ὁ Προμηθεὺς δεσμώτης εἶνε ἀκριβῶς ὁ ἄνθρωπος, ὁ δοῦλος καὶ σκλάβος τῶν παθῶν, τὸν ὁποῖον ἐλευθέρωσε ὁ Χριστός (βλ. βιβλίο μας Χριστούγεννα, Ἀθήνα 1988, σσ. 65 κ.ἑ.).
Αὐτὰ λοιπὸν εἶνε τὰ δύο γεγονότα· τὸ ἕνα, σὲ μικρὴ κλίμακα, εἶνε ἡ ἐλευθερία τῆς πατρίδος· τὸ ἄλλο, σὲ παγκόσμια κλίμακα, εἶνε ἡ ἐλευθερία τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
* * *
Σήμερα ἐμᾶς, ἀγαπητοί μου, μᾶς συγκινοῦν αὐτά; Τὸ εἴπαμε, εἶνε ἐποχὴ ὕλης. Τόσο ἡ ἀριστερὰ ὅσο καὶ ἡ δεξιὰ τὸ ἴδιο ὑλιστικὸ φρόνημα ἔχουν. Πές μου τί σκέπτεσαι, τί λές, τί τραγουδᾷς, νὰ σοῦ πῶ τί φρονεῖς. Σήμερα, ὅταν καθήσετε στὸ τραπέζι, τί θὰ πῇς στὰ παιδιά σου, ἐσὺ ὁ πατέρας; γιὰ φαγητά, θεάματα, ἀθλητισμό, ποδόσφαιρο…, μικρὰ καὶ ἀσήμαντα. Φύγαμε ἀπὸ τὸ φρόνημα τῶν προγόνων μας.
Ξέρετε πῶς ἑώρτασαν ἐκεῖνοι τὸ 1838 τὴν πρώτη ἐπέτειο τῆς ἐθνικῆς αὐτῆς ἑορτῆς στὴ μικρὴ τότε Ἀθήνα; Ζοῦσαν ἀκόμη μεγάλοι ἀγωνισταί (Κανάρης, Κολοκοτρώνης κ.ἄ.). Ἔκλαιγαν γιατὶ ζοῦσαν τὴν ἐλεύθερη πατρίδα καὶ μὲ τὴ φουστανέλλα σκούπιζαν τὰ δάκρυα. Μετὰ τὴ δοξολογία βγῆκαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία κι ἀπὸ τὴ χαρά τους ἔλεγαν πατριωτικὰ τραγούδια καὶ στοὺς Στύλους τοῦ Ὀλυμπίου Διὸς ἄρχισαν νὰ χορεύουν χοροὺς ποὺ μύριζαν λιβάνι καὶ θυμάρι. Τότε πλησίασε μία ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα καὶ εἶπε· Σταματῆστε, παιδιά· ἐγὼ θ᾽ ἀρχίσω τὸ χορό, γιατὶ ἔδωσα θύματα γιὰ τὴ λευτεριά μας τοὺς δύο ἀδελφούς μου καὶ τὸ μονάκριβο γυιό μου… Κι ἄρχισε ἡ γριούλα νὰ τραγουδάῃ ἕνα γλυκύτατο τραγούδι τῆς ἐλευθερίας· δὲν ἔμεινε μάτι ἀδάκρυτο (βλ. βιβλίο μας Ἐθνικὰ προβλήματα, Ἀθήνα 1961, σσ. 327-8). Τὸ ἴδιο βράδυ ἥρωες ἀγωνισταὶ ἀνέβηκαν στὸ Λυκαβηττό, ἄναψαν δᾳδιὰ καὶ μ᾽ αὐτὰ σχημάτισαν πελώριο σταυρό, ποὺ φαινόταν ἀπὸ παντοῦ καὶ θύμιζε τὸ «Ἐν τούτῳ νίκα». Βλέποντας τὸ σταυρὸ γονάτισαν ὅλοι καὶ ἐπὶ ὥρα προσεύχονταν, εὐχαριστώντας μὲ δάκρυ τὸν Κύριο γιὰ τὴν ἐλευθερία ποὺ τοὺς χάρισε, ὅπως λέει ὁ ἱστορικὸς Ε. Κυριακίδης στὸ ἔργο του Σύγχρονος Ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ (Ἀθῆναι 1892, τ. Α΄, σ. 340). Ἐρωτῶ· ἔχουμε καμμία σχέσι μ᾽ αὐτούς;
Ἔρχομαι στὸ δεύτερο. Χαρὰ ἐθνικὴ δὲν αἰσθανόμαστε· χαρὰ χριστιανικὴ αἰσθανόμαστε; Τὴν αἰσθάνονται μόνο αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν στὸ ὑπερπέραν. Στὸ Μιλάνο πρὸ καιροῦ ἕνας φτωχὸς ζητιάνος ἔπαιζε βιολὶ σὲ σταυροδρόμι καὶ τραγουδοῦσε, ἔλαμπε ἀπὸ χαρά, κ᾽ ἔκανε κ᾽ ἐκείνους ποὺ τὸν ἄκουγαν νὰ ξεχνοῦν τὰ βάσανά τους. Τὸν ρωτάει κάποιος, ἕνας καθηγητής· –Πῶς ἐσὺ ὁ φτωχὸς κάνεις τοὺς ἀνθρώπους νὰ εἰρηνεύουν καὶ νὰ αἰσθάνωνται χαρά; –Ὤ, λέει, πιστεύω στὸ Χριστό, καὶ σ᾽ αὐτὸν βρῆκα τὴ χαρά.
Αὐτὴ τὴ χαρὰ ἐμεῖς τὴν ἔχουμε; Ὄχι. Εἴμαστε Προμηθεῖς δεσμῶται, δοῦλοι τῶν παθῶν. Ἀλλ᾽ αὐτὸς ἀκριβῶς εἶνε καὶ ὁ σκοπὸς αὐτῶν τῶν ἑορτῶν· νὰ αἰσθανθοῦμε χαρά, σὰν Ἕλληνες γιὰ τὴν ἐθνικὴ παλιγγενεσία καὶ σὰν Χριστιανοὶ γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ἐλευθερωτὴς τῶν ψυχῶν μας, ὁ Θεὸς ὁ αἰώνιος· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. «Εὐαγγελίζου, γῆ, χαρὰν μεγάλην· αἰνεῖτε, οὐρανοί, Θεοῦ τὴν δόξαν».
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγ. Παντελεήμονος [ὑπόγειο τοῦ νέου] Φλωρίνης 25-3-1972 Σάββατο πρωὶ
Η κληρονομιά των Νεομαρτύρων ως κινητήριος μοχλός των εθνικών αγώνων
Γράφει ο Δημήτριος Βερδελής*
25η Μαρτίου του 1821: μία ημερομηνία που στο άκουσμά της ξυπνούν πολλά συναισθήματα και πολλές σκέψεις είτε τυπώνονται πάνω σε χαρτί, είτε διαπερνούν τον αέρα ως ομιλία. Ελευθερία, Πατρίδα, Πίστη είναι κάποιες από τις λέξεις, με τις οποίες συνδέεται αυτή η ημερομηνία και με τις οποίες σχετίζονται αυτές οι σκέψεις.
Τι είναι αυτό που σε κάνει να αποφασίζεις να μπεις σε έναν αγώνα που ίσως να σου στοιχίσει τη ζωή; Πολλά τα ερωτήματα. Λίγος ο χώρος για να απαντηθούν. Μεγάλης έκτασης οι απαντήσεις που θα δοθούν και νέες συζητήσεις θα προκύψουν.
Τι είναι η ελευθερία; Ένας πρόχειρος ορισμός θα ήταν «η δυνατότητα να ορίσεις τη ζωή σου, κατά το δυνατόν, όπως εσύ επιθυμείς.» Μέχρι το 1821 σε πολλά μέρη που ζούσαν οι Ρωμηοί και κατά μείζονα χρονικά διαστήματα δεν υπήρχε η δυνατότητα να οργανώσουν το βίο τους όπως αυτοί επιθυμούσαν. Η Θεία λατρεία και η Ελληνική λαλιά σε πολλές περιπτώσεις απαγορεύονταν και ο σεβασμός της θρησκευτικής ελευθερίας που υπάρχει στο Κοράνιο αντικαθίστατο από το παιδομάζωμα.
Την εποχή, λοιπόν, όπου όλα «τα ‘σκιαζ’ η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» στο δρόμο του Γένους βρέθηκαν κάποιοι φωτεινοί οδοδείκτες που έδωσαν τη ζωή τους «για του Χριστού την πίστη την Αγία» και έγιναν παράδειγμα προς μίμηση για όσους γενναίους και ζωντανούς έδωσαν τη ζωή τους «για της Πατρίδος την Ελευθερία».
Το γνωστότερο παράδειγμα νεομάρτυρα είναι ο Ισαπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Η ιστορία του είναι, λίγο ή πολύ, γνωστή σε όλους μας. Αγιορείτης, από τους πρώτους αποφοίτους της Αθωνιάδος σχολής πήρε εντολή από τον τότε Πατριάρχη Κων/πόλεως να κηρύξει το Ευαγγέλιο στους υπόδουλους Ρωμηούς σε όλον τον χώρο που σήμερα αποτελεί την επικράτεια της Ελλάδος. Μαζί με Εκκλησίες ήθελε να κτίζονται και σχολεία για να μαθαίνουν οι νέοι γράμματα όπως έλεγε ο ίδιος. Ο πατρο-Κοσμάς έδωσε τη ζωή του λόγω της συκοφαντίας των Εβραίων της Ηπείρου ότι υπέσκαπτε τα θεμέλια του Οθωμανικού κράτους, διότι επέμενε να λέει ότι οι Εβραίοι δεν τηρούν την αργία της Κυριακής στήνοντας παζάρια τις Κυριακές.
Άλλη μια περίπτωση νεομάρτυρα και παιδομάρτυρα είναι ο άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας, ο οποίος γεννήθηκε το 1805 μ. Χ. Παιδί οικογένειας με Πίστη στο Χριστό, φιλοπατρία και συμμετοχή στους αγώνες του έθνους ο γιός του Σταματέλου Σταματελόπουλου και της Σοφίας, αδελφής της συζύγου του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη και αδελφός του Νικηταρά καταγόταν από το χωριό Τουρκολέκα της Αρκαδίας. Το 1816 σε ηλικία 11 ετών ο μικρός Ιωάννης συνόδευε τον πατέρα του και τον Αναγνώστη γιο του γνωστού αγωνιστή Ζαχαριά οι οποίοι πήγαιναν στα Κύθηρα αλλά λόγω κακοκαιρίας βρέθηκαν στη Νεάπολη της Λακωνίας εκεί συνελήφθησαν και διετάχθη από τον Βοεβόδα του Μυστρά ο αποκεφαλισμός και των τριών. Πρώτα αποκεφαλίστηκαν ο Σταματέλος και ο Αναγνώστης. Μετά πρότειναν στον μικρό Ιωάννη να αλλάξει την Πίστη του για να κερδίσει τη ζωή του. Ο μικρός Ιωάννης αρνήθηκε, αποκεφαλίστηκε και ως επιβεβαίωση της αγιότητας του το αίμα του σχημάτισε Σταυρό. Ο αποκεφαλισμός και των τριών έγινε στις 16 Οκτωβρίου 1816.
Μια σχετικά άγνωστη νεομάρτυρας είναι η αγία Ακυλίνα από το Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας της σκότωσε έναν Οθωμανό Τούρκο και για να μην τον τιμωρήσουν αυτός αλλαξοπίστησε. Οι Οθωμανοί ήθελαν όμως να αλλαξοπιστήσει και η οικογένειά του. Ούτε όμως η Ακυλίνα, ούτε η μητέρα της αλλαξοπίστησαν. Η αγία Ακυλίνα πέθανε μετά από πολυήμερο ραβδισμό σε ηλικία 19 ετών στις 27 Σεπτεμβρίου του 1764.
Πολλές ακόμη ιστορίες νεομαρτύρων υπάρχουν στο βιβλίο Νέο Μαρτυρολόγιο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. Αναζητήστε το για να μάθετε την ιστορία τους/μας γιατί αυτή οδήγησε σε όλα τα επαναστατικά κινήματα που έγιναν από την Άλωση μέχρι το 1821.
Εκτός από τους αγωνιστές του 1821 συνεχιστές των νεομαρτύρων υπήρξαν και πιο πρόσφατα στην ιστορία του Γένους. Η ΕΟΚΑ προτού συγκροτηθεί ως οργάνωση διδάχθηκε και διαμορφώθηκε μέσα στα κατηχητικά και είμαι σίγουρος ότι ο ανθός της Ελληνικής νεολαίας στην Κύπρο θα είχε ακούσει ότι στα χρόνια της σκλαβιάς υπήρξαν μάρτυρες και ήρωες για την Ελευθερία, για την Πίστη, για την Πατρίδα.
Όταν οι σημερινοί γονείς ψάχνουν πρότυπα για τα παιδιά τους είναι ανάγκη να γνωρίζουν τους νεομάρτυρες μας, τον Παύλο Μελά, τον Κυριάκο Μάτση, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Οι νεομάρτυρές μας είναι οι ήρωες του Γένους, παραδείγματα αυταπάρνησης και ελευθερίας που πολλοί θέλουν να ξεχάσουμε στο όνομα ενός δήθεν εκσυγχρονισμού αλλά δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε γιατί αυτοί μας δείχνουν το δρόμο του καλού αγώνα που πρέπει να αγωνίζεται κανείς για να τηρεί την πίστη του.
Εις έτη πολλά και καλό μας αγώνα συνΈλληνες.
*Νομικός, φοιτητής πολιτικών επιστημών
ΠΗΓΗ: www.antibaro.gr/ Μετεμορφώθης
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ.«Μην προσπαθήσετε να ωφελήσετε αυτόν που υπερηφανεύεται..............
«Μην προσπαθήσετε να ωφελήσετε αυτόν που υπερηφανεύεται για αρετές με επιδείξεις.
Γιατί αυτός που αγαπά να δείξει τον εαυτό του δεν μπορεί να είναι λάτρης της αλήθειας. "