Εκπρόσωπος ΔΙΣ: Τι προτείναμε στην κυβέρνηση για τη λειτουργία των ναών το Πάσχα

 
Την χρυσή τομή για τον τρόπο που θα λειτουργήσουν οι εκκλησίες το Πάσχα αναζητά η Ιερά Σύνοδος που έχει καταθέσει ήδη την πρότασή της στην κυβέρνηση.Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου της Ιεράς Συνόδου, Μητροπολίτη Ιλίου κ. Αθηναγόρα, ο οποίος μίλησε σήμερα το πρωί στο Open, η Ιερά Σύνοδος ζητά να ισχύσει το ίδιο καθεστώς με τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνεια.

“Εμείς σαν Ιερά Σύνοδος ζητήσαμε από την πολιτεία να ισχύουν τα μέτρα τα οποία ίσχυαν το δεκαήμερο των Χριστουγέννων, την Πρωτοχρονιά και των Θεοφανείων. Νομίζω ότι ο καιρός θα μας εξυπηρετήσει να υπάρχει και στις αυλές των εκκλησιών αυτή η δυνατότητα, τηρουμένων των αποστάσεων των 2μ. μέτρων ανά πιστό και με τη χρήση μάσκας. Αυτό είναι το αίτημα μας και περιμένουμε”, σημείωσε ο κ. Αθηναγόρας

Δηλαδή, οι εκκλησίες να είναι ανοιχτές με παρουσία ενός πιστού ανά 15 τ.μ. με μέγιστο αριθμό 25 πιστών για τους ιερούς ναούς και μέγιστος αριθμός 50 ατόμων για μητροπολιτικούς ναούς πάντα με χρήση μάσκας.

Αναφορικά με την περιφορά του Επιταφίου την Μεγάλη Παρασκευή η Ιερά Σύνοδος προτείνει να γίνει περιφορά μόνο πέριξ του ναού και όχι σε γύρω δρόμους.

Ερωτηθείς για το τι μπορεί να γίνει στα προαύλια των ιερών ναών και αν μπορούν να τηρηθούν εκεί οι αποστάσεις ο κ. Αθηναγόρας είπε πώς αυτό το έργο μπορούν να το αναλάβουν οι επίτροποι των ναών αλλά και εθελοντές.

Τέλος, αναφορικά με τα φαινόμενα «απείθαρχων» ιερέων που δεν εφαρμόζουν τα μέτρα τόνισε πώς η Ιερά Σύνοδος είναι ενήμερη, θα συζητήσει το ζήτημα αλλά κυρίως όπως είπε είναι πρωτίστως ζήτημα της κάθε Μητρόπολης. Ακόμη, λόγω του ότι αρκετός κόσμος θέλει να λάβει την Θεία Κοινωνία η Εκκλησία πολλαπλές λειτουργίες ώστε να μην υπάρξει συνωστισμός και όλοι οι πιστοί να μπορέσουν να μεταλάβουν.

ΠΗΓΗ

Δ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

 

«Χαῖρε, ἀρχηγέ νοητῆς ἀναπλάσεως»

(Χαίρε, Παναγία, που πρώτη εσύ αναπλάστηκες από τον Δημιουργό από πλευράς πνευματικής).

Στο αποτέλεσμα του ερχομού του ενανθρωπήσαντος Θεού Ιησού Χριστού κάνει λόγο ο σπουδαίος αυτός χαιρετισμός, στην αναδημιουργία εν Χριστώ του ανθρώπου δηλαδή, μετά την πτώση του στην αμαρτία και τη διαστρέβλωση και αλλοίωση που υπέστη η φύση του εξαιτίας αυτής. Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας του κόσμου και Πρώτη, ως Αρχηγός, που γεύεται τις δωρεές της σωτηρίας ως αποκατάστασης του ανθρώπου στο αρχικό σχέδιο του Θεού γι’ αυτόν: το «καθ’ ὁμοίωσιν», είναι η Παναγία Μητέρα Του, Εκείνη η Μοναδική, διά της οποίας το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος αποκτά και ανθρώπινη φύση.

1. Ο άγιος υμνογράφος λοιπόν μας υπενθυμίζει αυτό που κρύβεται πίσω από τη λέξη ανάπλαση: τη αλλοίωση και διαστρέβλωση του ανθρώπου λόγω της αμαρτίας του. Ο Θεός γνωρίζουμε από την Αποκάλυψη του Θεού δημιουργεί τον άνθρωπο «καλόν λίαν» ως το τελευταίο και ανώτερο δημιούργημά Του: «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» Εκείνου – κατά κάποιον τρόπο «επαναλαμβάνοντας» (όσιος Σωφρόνιος) τον εαυτό Του μέσα από το συγκεκριμένο δημιούργημά Του. Η προοπτική λοιπόν του ανθρώπου είχε διαστάσεις απειρίας, να γίνει ένας πράγματι κατά χάριν Θεός μέσα στη δημιουργία του Θεού! Δυστυχώς, το εξαίσιο αυτό δημιούργημα του Θεού αποδεικνύεται άπιστο έναντι του Δημιουργού του και η ομορφιά του καταλήγει να γίνει «μέγα τραῦμα»! Η αμαρτία ως ανυπακοή και αλαζονική στάση του ανθρώπου απέναντι στον Θεό τον οδηγεί στον θάνατο, πνευματικό και σωματικό, ο άνθρωπος δηλαδή εκπίπτει από το αξίωμά του, καταλήγει να είναι «νεκρός και χαμένος».

2. Ο Θεός όμως δεν τον εγκαταλείπει. Ήταν και είναι τέτοια η αγάπη Του ώστε αναλαμβάνει το αδιανόητο για την ανθρώπινη σκέψη και φαντασία: να έλθει ο Ίδιος στον κόσμο, να γίνει άνθρωπος, ώστε τον άνθρωπο να τον κάνει και πάλι Θεό! «Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα τόν Ἀδάμ Θεόν ἀπεργάσηται». Ο ερχομός Του έτσι γίνεται η απαρχή αποκατάστασης του ανθρώπου, κυριολεκτικά «ανάπλασής» του, διότι τον εντάσσει μέσα στη δική Του ανθρώπινη φύση: τον εκκλησιάζει διά του αγίου βαπτίσματος, γεγονός που καθαρίζει και πάλι τη σκοτεινιασμένη και χαλασμένη εικόνα του Θεού μέσα του, ανοίγοντάς του την κλεισμένη θύρα της απαρχής προοπτικής του: τη θέωσή του! Εν Χριστώ ο άνθρωπος γίνεται «θείας φύσεως κοινωνός» κατά τον απόστολο, με την έννοια βεβαίως όχι της μετοχής του στην απρόσιτη για τους πάντες θεία ουσία, αλλά της μετοχής του στην άκτιστη θεϊκή ενέργεια του Τριαδικού Θεού, οπότε αναπλάθεται, γίνεται και πάλι καινούργιος, όπως το σημειώνει ο απόστολος Παύλος: «εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις». Η Εκκλησία μας έκτοτε το διαλαλεί και το δοξολογεί: «Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ’ Αὐτοῦ γενομένοις» (Με την εμφάνισή Του ο Δημιουργός έδειξε την καινούργια δημιουργία που έφτιαξε, σ’ εμάς που δημιουργηθήκαμε από Αυτόν) (Γ΄ στάση Χαιρετισμών).

3. Και ποια τα χαρακτηριστικά πια αυτού του νέου εν Χριστώ δημιουργήματος; Μα ό,τι βλέπουμε στον ίδιο τον Κύριο.

Εκείνος ήταν (και είναι) ο απόλυτα υπάκουος στον Θεό Πατέρα – ο χριστιανός πια πορεύεται αδιάκοπα καθ’ υπακοήν προς Αυτόν, δηλαδή τις άγιες εντολές του Κυρίου.

Εκείνος ήταν (και είναι) η απόλυτη αγάπη – ο χριστιανός πια πορεύεται αδιάκοπα αγωνιζόμενος να ζει την αγάπη αυτή του Κυρίου: τη θυσιαστική αγάπη του Σταυρού, «καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς» έδωσε την εντολή.

Εκείνος ήταν (και είναι) η απόλυτη ταπείνωση – ο χριστιανός πια πορεύεται αδιάκοπα αναζητώντας την ταπείνωση αυτή που τον βεβαιώνει ότι βρίσκεται μέσα στην άγια χάρη Του: «ταπεινοῖς ὁ Θεός δίδωσι χάριν».

Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας θεωρεί ότι όπου δεν ψαύει κανείς τα χαρακτηριστικά αυτά, εκεί δεν υφίσταται πρόοδος και νεότητα και ανακαίνιση. Μπορεί πολλοί να μιλάνε για νέες ιδέες, για νέες καταστάσεις, για νέες εποχές, για φρέσκα τάχα πράγματα, αλλά χωρίς Χριστό όλα αυτά αποτελούν σάπια υλικά, παλιά πράγματα μολυσμένα από το δηλητήριο και το σαράκι της αμαρτίας. Δεν είναι τα λόγια ασφαλώς και το εξωτερικό περίβλημα που δημιουργεί τη νεότητα, αλλά η κατάσταση της καρδιάς. Κι όπου υπάρχει καρδιά που παλεύει για ταπείνωση και αγάπη, για υπακοή στο θέλημα του αγαπημένα Πατέρα, εκεί έχει ήδη ενεργοποιηθεί η «μηχανή» της νιότης! Γι’ αυτό και στους αγίους μας της κάθε εποχής συναντάμε τη φρεσκάδα της άνοιξης, την ομορφιά της ζωής – αναπνέουμε οξυγόνο ζωής!

4. Πρώτη που δέχτηκε και γεύτηκε όλη την ομορφιά του Θεού και ανακαινίστηκε ήταν βεβαίως η Παναγία μας. Αυτή έγινε και είναι η Αρχηγός των πιστών. Κι αφού μπόρεσε Αυτή η Μοναδική να ανακαινιστεί και να γίνει μέτοχος της θεϊκής χάρης, μπορούμε κι εμείς. Αυτό δεν δηλώνει ο λόγος του Θεού πάντοτε, αυτό δεν δηλώνει όλη η εκκλησιαστική ιστορία, αυτό ακριβώς δεν δηλώνει και η λέξη του αγίου υμνογράφου «Ἀρχηγός»; Ο αρχηγός είναι αρχηγός γιατί έχει ακολούθους, γιατί έχει κι άλλους που βρίσκονται στα χνάρια του. Κι ό,τι κάνει ο αρχηγός το κάνουν και οι ακόλουθοί του. Κι εμείς θέλουμε να ακολουθούμε την Παναγία, θέλουμε δηλαδή να ακολουθούμε Εκείνον που την αγάπησε και την κατέστησε Πρώτη ανάμεσά μας – ξέρουμε ότι κι εμείς το ίδιο θα γευτούμε.

Τόσα χρόνια διάβηκαν αφότου η Παναγία μας έφυγε από τον κόσμο αυτόν. Μα και τόσα χρόνια παραμένει πάντοτε η Ίδια: Μάνα μας που σκύβει στα προβλήματα και στις χαρές μας˙ που είναι έτοιμη να μας βοηθήσει, να μας σκεπάσει και να μας θερμάνει στην παγωνιά της ζωής αυτής. Γιατί με την αγάπη και την ταπείνωσή της, με την άκρα υπακοή της στον Κύριο και Θεό της, Τον έχει στην καρδιά της και Τον προσφέρει με κάθε ίνα της αναπλασμένης από Εκείνον ύπαρξής της. Αρκεί βεβαίως να την αναζητούμε και να την επικαλούμαστε με παραπλήσιο τρόπο που έζησε κι Εκείνη. Τότε ναι: ό,τι και να της ζητήσουμε, μας το προσφέρει. «Οὐδείς προστρέχων ἐπί Σοί κατῃσχυμμένος ἀπό Σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνή Παρθένε Θεοτόκε. Ἀλλ’ αἰτεῖται τήν χάριν καί λαμβάνει τό δώρημα πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως».  

ΠΗΓΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

«Ὁ τῆς ἀληθείας ἐξεταστής καί τῶν κρυπτῶν γνώστης Κύριος, τόν Φαρισαῖον τῇ κενοδοξίᾳ νικώμενον καί ταῖς ἐξ ἔργων ἀρεταῖς δικαιούμενον κατέκρινας˙ τόν δέ Τελώνην κατανύξει προσευχόμενον καί ὑπ’ ἐκείνου κατακριθέντα ἐδικαίωσας˙ οὗ καί ἡμᾶς τῆς μετανοίας ζηλωτάς ὁ σταυρωθείς ἀνάδειξον, καί τῆς ἀφέσεως ἀξίωσον ὡς φιλάνθρωπος» (απόστιχα Αίνων Τριωδίου, ήχος δ΄).

(Κύριε, Συ που ερευνάς και εξετάζεις την αλήθεια  και γνωρίζεις τα κρυμμένα, κατέκρινες τον Φαρισαίο, γιατί η κενοδοξία του τον νικούσε και ο ίδιος δικαίωνε τον εαυτό του από τις αρετές των έργων του. Από την άλλη δικαίωσες τον Τελώνη, γιατί προσευχόταν με κατάνυξη και κατέκρινε ο ίδιος τον εαυτό του (ενώ κατακρίθηκε και από τον Φαρισαίο). Συ λοιπόν Εσταυρωμένε Κύριε, ανάδειξε και εμάς ζηλωτές της μετανοίας του Τελώνη και αξίωσέ μας της συγχώρησης των αμαρτιών μας ως φιλάνθρωπος).

Τον Φαρισαίο και τον Τελώνη από την ομώνυμη παραβολή του Κυρίου προβάλλει για μία ακόμη φορά ο άγιος υμνογράφος Ιωσήφ. Με σκοπό να αποφύγουμε το αρνητικό παράδειγμα του Φαρισαίου και να ακολουθήσουμε το θετικό παράδειγμα του Τελώνη. Γιατί; Διότι ο Φαρισαίος είχε ως στοιχεία ζωής ό,τι ο Κύριος απεχθάνεται: την κενοδοξία, η οποία οδηγεί στη δαιμονική υπερηφάνεια, και την αυτοδικαίωση ως καύχηση για τα ενάρετα έργα μας. Το αλαζονικό αυτό ήθος του Φαρισαίου ήταν και είναι όπου απαντάται το ήθος του Εωσφόρου, ο οποίος πρώτος αρχάγγελος ξέπεσε λόγω ακριβώς της ελλείψεως αυτογνωσίας του, αφού το εκ Θεού φως του το προσέγραψε στον εαυτό του: πίστεψε ότι αυτό που ήταν δωρεά του Θεού ήταν κάτι δικό του, πήγαζε από τον ίδιο! Κενοδόξησε λοιπόν και υπερηφανεύτηκε, αυτοδικαιώθηκε, ξέπεσε και έγινε σατανάς, αντικείμενος δηλαδή στον Θεό, «απολαμβάνοντας» τα επίχειρα της απόνοιάς του: τη δυστυχία του και την κόλασή του, αφού δεν έδειξε και κανένα ίχνος μετανοίας του.  «Ἐθεώρουν τόν σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα», κατά τον αποκαλυπτικό λόγο του Κυρίου.

Ο Τελώνης από την άλλη είχε τα στοιχεία στα οποία αρέσκεται ο Κύριος. Όχι βεβαίως την αμαρτωλή πρότερη ζωή του, αλλά τη μετάνοια που επέδειξε, φανέρωση της ταπείνωσής του, γεγονός που τον έκανε να ελκύσει τον ταπεινό Θεό μας – ο Κύριος βρήκε πρόσφορο έδαφος στην καρδιά του για να λειτουργήσει η χάρη Του. «Ταπεινοῖς ὁ Θεός δίδωσι χάριν». Κι αυτό σημαίνει διαχρονικά ότι όπου υπάρχει άνθρωπος ο οποίος μετανοεί για τις αμαρτίες του, δηλαδή με ταπείνωση αναγνωρίζει ότι ξέφυγε από τον δρόμο του Θεού Πατέρα του και στρέφεται με ελπίδα στη φιλανθρωπία Του, αυτός και σώζεται και δικαιώνεται: ο Πατέρας τον συγχωρεί και τον αποκαθιστά στη θέση που του πρέπει˙ τη θέση του αγαπημένου παιδιού!

Τι συγκεκριμένα, κατά τον άγιο ποιητή, εκφράζει το ήθος της μετάνοιας και της ταπείνωσης, το ήθος δηλαδή της αγιότητας; Η εν κατανύξει προσευχή και η αυτομεμψία. Η προσευχή δηλαδή με δάκρυα και πένθος, όπως και η ανάληψη της ευθύνης για όσα άσχημα και αμαρτωλά κάναμε και κάνουμε στη ζωή μας, λόγω, έργω ή διανοία. Ιδίως το τελευταίο θεωρείται το κατεξοχήν αποδεικτικό της αληθινής μετάνοιας, όπως το είδαμε και στον Τελώνη που ο ίδιος κατέκρινε τον εαυτό του. Γιατί υπάρχει πάντοτε η τάση της δικαιολόγησης του εαυτού μας και της επιρρίψεως της ευθύνης στους άλλους, ακόμη και για τα εξώφθαλμα δικά μας σφάλματα. Το πρώτο που έρχεται δυστυχώς σε κάθε αστοχία και παραβατικότητά μας είναι το «δεν φταίω εγώ, αλλά ο άλλος» - ό,τι δυστυχώς έπραξαν και οι πρωτόπλαστοι που ενώ αμάρτησαν έσπευσαν να μεταθέσουν τις ευθύνες τους ο ένας στον άλλον ή και στον διάβολο, όχι όμως στον εαυτό τους! Γι’ αυτό και έχασαν και τον Παράδεισο.

Λοιπόν, ο άγιος υμνογράφος μάς βοηθάει δραστικά την περίοδο αυτή της μετανοίας: το ήθος του Τελώνη είναι αυτό που πρέπει να έχουμε προ οφθαλμών, η κατανυκτική προσευχή του και το «δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου». Και το συντριπτικό επιχείρημα του αγίου Ιωσήφ: ο Κύριος είναι «ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς», τίποτε δεν είναι κρυφό ενώπιον των οφθαλμών Του, ούτε και η παραμικρή σκέψη μας και η παραμικρή κλίση της καρδιάς μας. Το να αρνηθούμε την ευθύνη μας για τη ζωή μας συνεπώς συνιστά τον ορισμό του «στρουθοκαμηλισμού» μας!

ΠΗΓΗ