Ο Βαρθολομαίος για πρώτη φορά μιλάει για τη διαδοχή του – Πλήρης στήριξη στον Ελπιδοφόρο

 

Όπως είπε, ο Οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος, στις 22 Οκτωβρίου στην Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία στο Φανάρι για τα 30 χρόνια από την εκλογή του «παρακάλεσα τον Θεό για τη διαδοχή μου».

Για πρώτη φορά ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μιλάει για τη διαδοχή του στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο 81 ετών σήμερα κ. Βαρθολομαίος κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο Αρχιεπισκοπικό Συμβούλιο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, στη Ν. Υόρκη μίλησε για πρώτη φορά ο ίδιος για το ενδεχόμενο διαδοχής στον Οικουμενικό Θρόνο.

Παρακάλεσα το Θεό για τη διαδοχή μου

Όπως είπε, στις 22 Οκτωβρίου στην Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία στο Φανάρι για 30 χρόνια από την εκλογή του «παρακάλεσα τον Θεό για τη διαδοχή μου».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης από την περασμένη εβδομάδα και με αφορμή τη συμπλήρωση 30 ετών από την ενθρόνισή του επισκέπτεται την Αμερική. Έως τώρα όμως τουλάχιστον ο ίδιος δεν έχει θίξει ποτέ το θέμα της διαδοχής του.

Ο καταλληλότερος

Στην ίδια ομιλία ο Οικουμενικός Πατριάρχης εξέφρασε την αμέριστη στήριξή του και εμπιστοσύνη του στον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο. Είπε χαρακτηριστικά για τον άλλοτε στενό του συνεργάτη και στην Κωνσταντινούπολη πως «από το Πατριαρχείο έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του».

Και συνέχισε στέλνοντας ηχηρά μηνύματα εντός κι εκτός Αμερικής «τον στείλαμε για να ηγηθεί αυτής της μεγάλης επαρχίας. Τον επιλέξαμε παμψηφεί διότι υπό τα παρούσας συνθήκας ήταν ο καταλληλότερος και ο καλύτερος γι’ αυτή τη θέση».

Μάλιστα μιλώντας με ιδιαίτερα επαινετικά λόγια για τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, ο κ. Βαρθολμαίος υπογράμμισε πως ένα από τα 3 επιτεύγματά του στην έως τώρα θητεία του στην Αμερική είναι η ανοικοδόμηση και η επαναλειτουργία του ναού του Αγ.Νικολάου στο σημείο «0».

ΠΗΓΗ

Βατικανό και τρίτο Ράϊχ: μια ανίερη συμμαχία (ΟΛΟΚΛΗΡΟ)

 
''Στη μέση του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, οι Καθολικοί ζητούσαν καθοδήγηση από τον Πάπα. Ο Χίτλερ είχε ήδη θέσει κρυφά σε εφαρμογή το σχέδιό του για να εξοντώσει τους Εβραίους της Ευρώπης. Κρυφά, δηλαδή, από τους περισσότερους – εκτός από τον Πάπα Πίο τον 12ο. Ο Πάπας παρέμεινε σιωπηλός, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος περίμενε κάποια βαρυσήμαντη χειρονομία ή κάποια λόγια που να καταδίκαζαν τις φρικαλεότητες του Χίτλερ.

Επέλεξε να παραμείνει σιωπηλός μπροστά στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους ναζί σε ολόκληρη την Ευρώπη, εγκλήματα που έλαβαν χώρα ακόμη και κάτω από τα παράθυρα του Πάπα, όπως η εκκαθάριση του εβραϊκού Γκέτο στη Ρώμη το 1943, για την οποία ο Πάπας δεν είχε επίσημη αντίδραση.

Με την πρώτη ματιά, ο Ναζισμός και ο Καθολικισμός είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι. Το Βατικανό μοιάζει να είναι ένας θεσμός υπεράνω πάσης υποψίας. Η Εκκλησία, ωστόσο, αντιμέτωπη με την άνοδο του ναζισμού, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την εξόντωση των Εβραίων, θα διαδραματίσει έναν διφορούμενο – και ενίοτε ανίερο – ρόλο. Αρκετοί άντρες της Εκκλησίας, ιερείς και επίσκοποι, ένθερμοι θαυμαστές του Χίτλερ, έγιναν ακόμα και συνένοχοι.''

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΕΔΩ

«ΜΟΙΡΑ», «ΘΕΟΙ», «ΑΝΩΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ»… ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!

 

Σε διαφόρους επικηδείους για κεκοιμημένους του δημοσίου βίου της πατρίδας μας ακούμε συνήθως ωραία λόγια που επιχειρούν να περιγράψουν τη χαρισματική προσωπικότητα του εκλιπόντος και το σπουδαίο κοινωνικό έργο που επιτέλεσε όσο ζούσε. Κι είναι τούτο σημαντικό και αξιέπαινο: η απόδοση της δέουσας τιμής σε πρόσωπα που επηρέασαν αρκετούς από τους συνανθρώπους μας με τρόπο θετικό, σηματοδοτεί το επίπεδο μίας πολιτισμένης κοινωνίας. Η απορία μας βρίσκεται στο ότι κάποιοι από τους ομιλητές, τη στιγμή που μιλούν για το μυστήριο του θανάτου διστάζουν να αναφερθούν στον Θεό, πολύ περισσότερο στον Χριστό, επιλέγοντας τις λέξεις «θεοί», «μοίρα», «φυσική εξέλιξη», «κάποια ανώτερη δύναμη»… Το τραγικό βεβαίως είναι ότι οι «θολές» εκφράσεις για τα υπέρ τους ανθρώπους ακούγονται στο τέλος της ακολουθίας της κηδείας, όταν έχει εξαγγελθεί με τους ύμνους και τα αναγνώσματά της με τον πιο πανηγυρικό τρόπο αφενός η ματαιότητα της εδώ ζωής, αφετέρου η νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο εν προσώπω Ιησού Χριστού – η κηδεία ως κείμενο θεωρείται και από ανθρώπους μη σχετικούς τόσο προς την Εκκλησία εκπληκτικής σημασίας κείμενο. «Μη λυπόσαστε σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους» ακούμε τον απόστολο Παύλο «που δεν έχουν ελπίδα». «Γιατί ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε και έδειξε ότι μαζί Του θα αναστηθούμε και εμείς. Ο θάνατος δεν είναι κυρίαρχος πια».

Η σύγκριση της εξοδίου ακολουθίας με αρκετά λόγια επικηδείων είναι σαν να βρίσκεται κανείς στο φως και ξαφνικά πέφτει στο σκοτάδι. Από το ύψος της αναστάσεως και της ζωής που έφερε ο Χριστός να οπισθοχωρούμε στα προχριστιανικά χρόνια με την κυριαρχία της ειδωλολατρίας λόγω της άγνοιας του αληθινού Θεού. Ποια η αιτία της θλιβερής αυτής κατάστασης; Πιστεύουμε πως δεν είναι η απιστία των ομιλητών. Περισσότερο φαίνεται να είναι η δειλία τους να ομολογήσουν «Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα», για να μην… εκτεθούν – «ίνα μη αποσυνάγωγοι γένωνται»! Η ομολογία της πίστεως στον Χριστό θα επισύρει τη… «μήνη» και τον χλευασμό των αρνητών και των πιο… «προοδευτικών»! Κι ασφαλώς η ομολογία αυτή απαιτεί αντίστοιχη προς τις εντολές του Κυρίου ζωή και διαρκή αγώνα μετανοίας – δεν είναι εύκολο πράγμα. Γιατί λοιπόν να βάλουμε μπελάδες στο κεφάλι μας; Οπότε η «θολή» έκφραση: «μοίρα», «θεοί», «φύση» κλπ. είναι ο ανώδυνος μανδύας που καλύπτει τους πάντες. Κανείς δεν μπορεί να πει τίποτε! Το όνομα του Χριστού πάντως έχει σημασία να μην ακουσθεί! Ο Χριστός είναι η… πρόκληση! Γιατί αδιάκοπα στους αιώνες είναι «το σημείον αντιλεγόμενον». Εκείνος που μπροστά Του πάντοτε οι άνθρωποι πέφτουν ή ανασταίνονται – «ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών».

ΠΗΓΗ