Ιστορικά οι πρώτες πληγές καταγράφονται στο βιβλίο της Εξόδου και αφορούν στον ειδωλολάτρη Φαραώ και τον αιγυπτιακό λαό, εξαιτίας της ύβρις και της αλαζονείας που έδειξε ο ίδιος απέναντι στην παράκληση του Θεού δια του προφήτη του Μωυσή να αφήσει τους Ιουδαίους ελεύθερους (Εξ 5:1-4). Η Γερμανίδα επιστήμονας Greta Hort υποστηρίζει ότι οι πληγές που υπέστει ο Φαραώ και ο λαός του ήταν θαύματα της παντοδυναμίας του Θεού, ο οποίος χρησιμοποίησε φυσικά φαινόμενα της Αιγύπτου για να πλήξει και ταυτόχρονα να συνετίσει το Φαραώ. Κάθε πληγή μπορεί να προήλθε από τα σπάνια και σοβαρά φυσικά φαινόμενα της περιοχής της Αιγύπτου,αλλά γινόταν όταν ήθελε ο Μωυσής και τελείωνε όταν πάλι ήθελε ο Μωυσής, ο οποίος ενεργούσε με την εντολή του Θεού (Βλ. Νικόλαος Π. Βασιλειάδης, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, Αθήναι 1999, σ. 106.). Ιστορικά οι πρώτες πληγές καταγράφονται στο βιβλίο της Εξόδου και αφορούν στον ειδωλολάτρη Φαραώ και τον αιγυπτιακό λαό, εξαιτίας της ύβρις και της αλαζονείας που έδειξε ο ίδιος απέναντι στην παράκληση του Θεού δια του προφήτη του Μωυσή να αφήσει τους Ιουδαίους ελεύθερους (Εξ 5:1-4).
Μια άλλη πληγή αφορούσε στα πρωτότοκα τέκνα των Αιγυπτίων, τα οποία πέθαναν κατά παράδοξο τρόπο μέσα σε μία νύχτα (Εξ 12:12). Αυτή η πληγή ήταν μάλλον καθαρά μία θαυματουργική επέμβαση του Θεού και όχι κάποια επιδημία, διότι η Γραφή μας πληροφορεί ότι πέθαναν μόνο τα πρωτότοκα αρσενικά από τις οικογένειες των Αιγυπτίων, ενώ οι Ισραηλίτες δε θρήνησαν μαζί με τους Αιγυπτίους τα τέκνα τους (Εξ 11:6-7,12:30). Η απώλεια των πρωτότοκων υιών συνιστούσε τραγωδία για την αιγυπτιακή οικογένεια, επειδή αυτά απολάμβαναν ιδιαίτερα προνόμια. Ακόμη και ο πρωτότοκος γιος του Φαραώ δεν ξέφυγε από το θάνατο, γεγονός που φανέρωσε την αδυναμία του Φαραώ να προστατέψει τον γιο του, καθώς στην αιγυπτιακή θεολογία θεωρούνταν θεός. Αντίθετα, αυτός και ο λαός του υπέστησαν ό,τι ακριβώς είχε διατάξει να πραγματοποιηθεί στα νεογνά αρσενικά παιδιά των Ισραηλιτών τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή να σκοτώνονται αμέσως μόλις γεννιόνταν (Εξ 1:15-16) (Ιωάννης Θ. Κολιτσάρας, Η Παλαιά Διαθήκη, τόμ. Α΄, έκδ. Αδελφότης Θεολόγων η “Ζωή”, Αθήναι 1997, σ. 160.). Τιμωρήθηκε με τον ίδιο τρόπο που ο ίδιος τιμωρούσε τους άλλους, με την ίδια την αμαρτία του, προς παραδειγματισμό και θεραπεία του.
Από θανατηφόρες επιδημίες δεν πλήχθηκαν μόνο οι εχθροί του λαού Ισραήλ, αλλά και οι ίδιοι Ισραηλίτες, ιδιαίτερα κατά την περίοδο των σαράντα χρόνων περιπλάνησής τους στην έρημο του Σινά. Δεν είναι πάντα γνωστό το είδος των επιδημιών που αντιμετώπισαν στην έρημο. Γνωστός είναι όμως ο λόγος για τον οποίο έλαβαν χώρα όλες αυτές. Αν κάποιος ερευνήσει κάθε μία ξεχωριστά, θα καταλήξει στον ίδιο παρονομαστή, την αμαρτία που προέρχεται από περηφάνια, απιστία και γογγυσμό έναντι του Θεού. Επιλεκτικά αναφέρονται δύο περιστατικά, στα οποία οι επιδημίες αποδίδονται καθαρά στην αμαρτία του λαού. O βιβλικός συγγραφέας αποδίδει την επιδημία απευθείας στον Θεό, για να κρατήσει τις επόμενες γενεές των Ισραηλιτών ενωμένες στην πίστη του ενός Θεού, του Γιαχβέ και να τους προστατέψει από τη λαίλαπα της ειδωλολατρίας. Και φυσικά για να τους δείξει ότι η πρωταρχική αιτία για την οποία πάταξε ο Κύριος τους προγόνους τους με επιδημία ήταν η αμαρτία τους, ο γογγυσμός τους προς τον Θεό.
Άγνωστο είναι το είδος της επιδημίας που έπληξε τους δέκα άνδρες τους οποίους απέστειλε ο Μωυσής να κατασκοπεύσουν τη γη Χαναάν και να φέρουν πληροφορίες γι’ αυτήν και τους κατοίκους της στους υπόλοιπους Ισραηλίτες: (Αρ 14:37). Οι ελάχιστες πληροφορίες που περιέχονται στο βιβλίο των Αριθμών, δεν είναι αρκετές για να δώσουν μία σαφή εικόνα για το είδος της πληγής που υπέστησαν οι δέκα κατάσκοποι. Ωστόσο είναι αρκετές οι πληροφορίες για να προσδιοριστεί η αιτία της πληγής. Για άλλη μια φορά, η ιστορία του λαού Ισραήλ φανερώνει ότι η αμαρτία, που στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζεται ως απιστία, είναι ο φορέας της ασθένειας και του θανάτου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ