ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.....

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

ΠΗΓΗ: ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'', ΑΡ. ΦΥΛ. 862

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Στη Δυτική Ουκρανία ουνίτες κατέλαβαν ναό της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας

 

Στη Δυτική Ουκρανία ουνίτες κατέλαβαν ναό της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας

Χωριό Τσενιάβα, 1 Μαρτίου του 2022

Στις 28 Φεβρουαρίου του 2022, στην Ουκρανία, στο χωριό Τσενιάβα της περιοχής Κολομίϊσκιϊ στην περιφέρεια Ιβανο-Φρανκόβσκ, οπαδοί της Ουκρανικής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κατέλαβαν τον Ιερό Ναό της Παναγίας της Παντάνασσας που ανήκει στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως μας ενημερώνει η ιστοσελίδα Patriarchia.ru.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του εφημέριου της κοινότητας, του Πρωθιερέα Γεωργίου Μάλις, οπαδοί της Ουκρανικής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, υπό την καθοδήγηση του ουνίτη κληρικού Μιχαήλ Αρσένιτς κατέλαβαν με βάρβαρο τρόπο το Ναό. Οι επιδρομείς έκοψαν τις κλειδαριές, έσπασαν τις πόρτες και έδιωξαν τους ενορίτες με βία από την εκκλησία, σύμφωνα με το Τμήμα Ενημέρωσης και Διαφωτισμού της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο ιερέας δεν είχε συγκεντρώσει ανθρώπους για την προστασία του ναού προκειμένου να αποφύγει την αιματοχυσία, επειδή οι επιδρομείς κρατούσαν όπλα, ακόμα και αυτόματα.

Οι επιδρομείς νομιμοποιούσαν τις πράξεις τους επικαλούμενη την εμπόλεμη κατάσταση. Από την πλευρά του, ο πατήρ Γεώργιος πρότεινε να προσφέρει τους χώρους του ναού για να μείνουν εκεί οι πρόσφυγες, αλλά η πρότασή του απορρίφτηκε. Στους πιστούς της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας επέτρεψαν να πάρουν μαζί τους το αντιμήνσιο, τα ιερατικά άμφια και κάποια εκκλησιαστικά σκεύη.

Την παραμονή, στις 27 Φεβρουαρίου, αμέσως μετά την κυριακάτικη ιερή ακολουθία, εκπρόσωποι της Ουκρανικής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και της «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» συνολικά περίπου πενήντα άνθρωποι μπήκαν στην εκκλησία, απαίτησαν από τον εφημέριο και την κοινότητα να «απελευθερώσουν το ναό μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο», απειλώντας τους ότι θα τους καθαρίσουν, σύμφωνα με την ενημέρωση της Ένωσης Ορθόδοξων Δημοσιογράφων.

Ο Ιερός Ναός της Παναγίας της Παντάνασσας είχε κτιστεί δέκα χρόνια πριν, με χρήματα της κοινότητας της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και, σύμφωνα με όλα τα έγγραφα τίτλου ιδιοκτησίας, ο Ναός ανήκει σε αυτήν.

Κατά τη διάρκεια της επιδρομής, δεν υπήρχαν στην περιοχή αστυνομικές αρχές, αν και νωρίτερα είχαν υποσχεθεί ότι δίπλα στο ναό θα υπήρχε περίπολος. Εκτός αυτού, ακόμα και μετά από τις κλήσεις που έκαναν στην αστυνομία, παρά τις διαβεβαιώσεις που πήραν, τελικά στο Ναό δεν προσήλθε κανείς αστυνομικός.

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

Pravoslavie.ru

3/3/2022

ΠΡΙΝ ΜΕ ΒΡΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ!

 

ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

«Ἡμάρτηκα ὑπέρ πάντας ἀνθρώπους ὁ ἄθλιος, καί ἀμετανόητα ὡς Μανασσῆς ἐπλημμέλησα˙ τρόπους μετανοίας μοι ποίησον, Κύριε, πρίν με λύσῃ θάνατος» (ωδή δ΄ Τριωδίου Πέμπτης της Τυρινής).

(Αμάρτησα πιο πολύ από όλους τους ανθρώπους ο άθλιος και έπεσα χωρίς μετάνοια σε πλημμελήματα σαν τον Μανασσή. Γι’ αυτό, Κύριε, πριν με διαλύσει ο θάνατος κάνε με να ακολουθήσω τους δρόμους της μετάνοιας).

Είναι η κραυγή του γνησίως μετανοούντος, όπως την καταγράφει ο πράγματι γνήσιος εργάτης της μετανοίας άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος. Ποια τα στοιχεία της γνήσιας αυτής μετάνοιας; Η συναίσθηση πρώτον των αμαρτιών του. Ο πιστός αισθάνεται ότι βρίσκεται σε κατάσταση αθλιότητας. Όχι γιατί είναι φτωχός υλικά ή δεν έχει «πρόσωπο» στην κοινωνία - ένα είδος «Αθλίων» του Ουγκώ – αλλά γιατί δεν βλέπει τίποτε καλό στον εαυτό του: είναι φτωχός από πλευράς πνευματικής, τόσο που μοιάζει με τον βασιλιά των Ιουδαίων Μανασσή που διακρινόταν για την κακότητά του, τις αδικία του, την ειδωλολατρία του. Και μάλιστα φτάνει στο σημείο να κατατάσσει τον εαυτό του στον «πάτο» των αμαρτωλών. «Αμάρτησα πιο πολύ από όλους τους ανθρώπους»! Αλλά γι’ αυτό ακριβώς και επισημαίνεται εδώ η μεγάλη χαρισματική κατάσταση στην οποία ζει. Διότι για να δει κανείς τον εαυτό του αμαρτωλό και μάλιστα χειρότερο όλων απαιτείται ιδιαίτερος φωτισμός από τον Θεό, ένας φωτισμός που ανοίγει τα μάτια για να καταλάβει τα πραγματικά όρια της κτιστότητάς του. Αυτό δεν είπε και ο Κύριος; «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε». Από μόνος του ο άνθρωπος είναι ένα «τίποτε». Γιατί δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε καλό. Ο σύγχρονός μας όσιος Παΐσιος ο αγιορείτης το εξέφραζε, ως γνωστόν, με τον μοναδικό δικό του τρόπο: «Αυτό που έχω δικό μου είναι ό,τι κατεβάζει η…μύτη μου!» Άλλωστε ο Κύριος πάλι, αυτόν τον άνθρωπο πρώτα από όλους μακάρισε: αυτόν που αισθάνεται την πνευματική του φτώχεια. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν η Βασιλεία των Ουρανών». Είναι το πνευματικό ύψος του αποστόλου Παύλου, ο οποίος με πλήρη επίγνωση ομολογούσε: «Ο Χριστός ήλθε να σώσει τους αμαρτωλούς, πρώτος των οποίων είμαι εγώ». Οπότε, για την πίστη μας ο πνευματικός αγώνας εκεί είναι προσανατολισμένος: να φτάσουμε στην όραση του αληθινού εαυτού μας˙ να βλέπουμε τον άδη μας και τα μαύρα χάλια μας!

Η παραπάνω χαρισματική κατάσταση της αληθινής θέασης του εαυτού μας ισχύει όμως, κι είναι το δεύτερο που επισημαίνει ο άγιος υμνογράφος, όταν συνυπάρχει με την ελπίδα στον Χριστό. Σ’ Αυτόν προστρέχει ο πιστός για να του δώσει τη μετάνοια. Γιατί η μετάνοια δεν είναι κτήμα δικό μας. Βιώνεται από εμάς όταν ο Κύριος δει την καλή μας διάθεση και μας την παρέχει ως δώρο. Όπως το ομολογούμε παρακλητικά διαρκώς στην Εκκλησία μας τις Σαρακοστές: «Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, ζωοδότα», άνοιξέ μου, ζωοδότη Κύριε, τις πύλες της μετάνοιας. Είναι καρπός συνέργειας Θεού και ανθρώπων η μετάνοια. Κι όχι μόνο τούτο. Ο σοφός υμνογράφος κάνει και δύο ακόμη σημαντικές παρατηρήσεις: η μετάνοια έχει πολλούς τρόπους – μπορεί κανείς να αλλάξει ζωή και να σχετιστεί με τον Κύριο από όποιον δρόμο είναι προσφορότερος προς εκείνον. Είτε λέγεται προσευχή ο δρόμος αυτός είτε πένθος και δάκρυα είτε στεναγμός βαθύς της ψυχής είτε καταβολή κόπου και ασκητικής προσπάθειας, όλα αυτά και πολλά άλλα συνιστούν δωρεές του Κυρίου στις ψυχές που τελικώς στρέφονται προς Αυτόν και ζητούν το έλεός Του. Κι ακόμη: σημειώνει ο άγιος Ιωσήφ το σπουδαιότερο όπλο του ανθρώπου για να προκληθεί στη μετάνοια˙ τη μνήμη του θανάτου. Πράγματι, η υπενθύμιση στον εαυτό μας ότι δεν είμαστε αιώνιοι στον κόσμο τούτο κι ότι έρχεται το τέλος το οποίο μάλιστα είναι άδηλο – μπορεί η κάθε ώρα και ημέρα μας να είναι και η ώρα κλήσεως φυγής μας από εδώ – δεν λειτουργεί για τον σοβαρά σκεπτόμενο και έχοντα λίγη πίστη άνθρωπο ως το όριο που τον κινητοποιεί να μετανοήσει, να δει τον εαυτό του και να πάρει τον δρόμο επιστροφής προς τον Κύριο; Κι είναι τούτο ό,τι σημαντικότερο για τη ζωή μας. Διότι ο Χριστός μας αυτό καθόρισε ως τρόπο ζωής με τον ερχομό Του: «Μετανοείτε. Γιατί έφτασε η Βασιλεία του Θεού». Τελικώς υπάρχουν πολλοί δρόμοι μετανοίας, πολλά μονοπάτια για να την περπατήσει κανείς, αλλά δεν παύει όμως να αποτελεί τον ένα δρόμο της αληθινής ζωής, τον μονόδρομο για τον κάθε πιστό.

ΠΗΓΗ