Ο άγιος Σεραφείμ του όρους Δομπού (6 Μαϊου)

Γεννημένος σε ένα μικρό χωριό της Βοιωτίας, το 1527, ο πατήρ ημών Σεραφείμ έδειξε από την πιο τρυφερή ηλικία θαυμαστή κλίση προς τον ασκητικό βίο. Υπό την καθοδήγηση του ιερέα του χωρίου επιδόθηκε με ζήλο και φιλοπονία στην μελέτη των Γραφών και των Βίων των αγίων, τους οποίους αποφάσισε σύντομα να μιμηθεί ακολουθώντας την μοναχική βιοτή σε εγκαταλελειμμένο μονύδριο στα περίχωρα, αφιερωμένο στον προφήτη Ηλία. Εγκαταβίωσε εκεί για έξι περίπου μήνες σε σπήλαιο, ασκούμενος. Ενοχλημένος, όμως, από τις συχνές επισκέψεις των γονέων του, χρειάστηκε να μεταβεί στήν Μονή της Μεταμορφώσεως, στο Σαγμάτιον όρος, μεταξύ Θηβών και Εύβοιας. Επιδόθηκε με γενναιότητα στους πιο σκληρούς αγώνες και πρωτίστως στήν αγόγγυστη υπακοή απέναντι σε όλους τους αδελφούς. Διαπιστώνοντας τις γρήγορες προόδους του, ο ηγούμενος τον ενέδυσε το μοναχικό Σχήμα και παρά τις αντιρρήσεις λόγω της ταπεινοφροσύνης του, τον χειροτόνησε διάκονο και εν συνεχεία πρεσβύτερο. Αναλογιζόμενος την ευθύνη που είχε αναλάβει έναντι της αγίας Εκκλησίας, ο Σεραφείμ διπλασίασε τις νηστείες, τις προσευχές και τις αγρυπνίες του, για να καταστεί άξιος του ονόματος του και να ζήσει αληθινά ως άγγελος επί της γης.

Μετά δέκα έτη, επιθυμώντας νά ξεφύγει από την φήμη που του είχαν αποφέρει οι αρετές του, έλαβε την ευλογία του ηγουμένου του για να πάει να ζήσει στην ησυχία και μετά από μακρά πεζοπορία έφθασε σε όρος που ονομαζόταν Δομπούς, δυτικά του Ελικώνα, στην περιοχή της Λεβαδείας. Έκτισε εκεί παρεκκλήσιο και κελλιά, όπου σύντομα συγκεντρώθηκαν λίγοι μαθητές. Ο όσιος Σεραφείμ παρέμεινε εκεί άλλα δέκα χρόνια, διάγοντας βίο όμοιο με εκείνον των ουρανίων Δυνάμεων και επιδαψιλεύοντας τις διδαχές του στους μαθητές του και στους κατοίκους της περιοχής. Κατόρθωσε να μεταστρέψει αλβανικές οικογένειες που ζούσαν από την ληστεία και τις άρπαγες και τις οδήγησε στην οδό της σωτηρίας. Ο όσιος κατέστη για τους κατοίκους της περιοχής ιατρός ψυχών και σωμάτων και πλήθη λαού προσέρχονταν να βρουν παρηγοριά κοντά του. Στενοχωρούμενος, όμως, από το γεγονός ότι είχε γίνει πασίγνωστος, ο Σεραφείμ αποσύρθηκε στην βορειοδυτική πλαγιά του Ελικώνα, δύο ώρες δρόμο από εκεί.

Εγκαταβιώνοντας στον τόπο αυτόν, όπως ο προφήτης Ηλίας στο Καρμήλιο όρος, άκουσε μία ήμερα φωνή Θεοΰ να τον διατάζει να εγκαταλείψει την ερημιά του για να ιδρύσει μοναστήρι. Υπακούοντας στην εντολή αυτή, συγκέντρωσε τους μαθητές του που είχε εγκαταλείψει και ανέλαβε επί τόπου την ανέγερση μονής. Κατά την διάρκεια, όμως, των εργασιών, η Θεοτόκος τού εμφανίσθηκε και του έδωσε εντολή να εγκαταλείψει το κτίσιμο, γιατί ο τόπος εκείνος δεν ήταν διόλου πρόσφορος, και να μεταβεί στο χωριό Δομπού για να αρχίσει πάλι την ανέγερση. Υπάκουος, όπως πάντα, ο όσιος πληροφόρησε τους κατοίκους του χωριού που είχε παλαιότερα μεταστρέψει, ότι έπρεπε να εγκατασταθούν σε άλλο μέρος, λαμβάνοντας, ωστόσο, αποζημίωση, και ταξίδεψε ως την Κωνσταντινούπολη για να λάβει την άδεια του Οικουμενικού Πατριάρχη να ιδρύσει εκεί σταυροπηγιακή7 μονή αφιερωμένη στον Σωτήρα. Με την υποκίνηση του διαβόλου, άνθρωποι φθονεροί τον κατήγγειλαν στον τούρκο διοικητή της Λεβαδείας, ο όποιος έστειλε στρατιώτες στο μοναστήρι. Φθάνοντας εκεί, αυτοί καθύβρισαν τον όσιο και τον κτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι, αφήνοντας τον ημιλιπόθυμο και εν συνεχεία τον έσυραν μαζί τους για να παρουσιασθεί στον διοικητή, κακοποιώντας τον ανελέητα στο δρόμο. Παρά την ωμότητά τους, ο όσιος έκανε να αναβλύσει νερό για να ξεδιψάσουν οι άνθρωποι πού τον φρουρούσαν, ετσι που εκείνοι τον άφησαν ελεύθερο.

Οι εργασίες στην μονή ευοδώθηκαν και πλήθος δοκίμων για τον μοναχικό βίο συνέρρεαν κοντά στον όσιο, έτσι που το μοναστήρι γέμισε σύντομα μοναχούς, ενώ πολλοί ήσαν εκείνοι που εγκαταβίωσαν στα περίχωρα, στα ερημητήρια, παραμένοντας, ωστόσο, υπό την πνευματική καθοδήγηση του οσίου Σεραφείμ. Αλλά και λαϊκοί, ελκόμενοι από την φήμη θαυματουργού που είχε ο άνθρωπος του Θεού, έρχονταν να βρουν κοντά του θεραπεία στα δεινά τους, κυρίως δαιμονισμένοι που τους ελευθέρωνε με την νηστεία και την προσευχή, σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου (Ματθ. 17, 21).

Τρία χρόνια μετά την αποπεράτωση του μοναστηρίου, ο όσιος Σεραφείμ, νιώθοντας να πλησιάζει το τέλος του, συγκέντρωσε τους μαθητές του για να τους μεταδώσει τις τελευταίες διδαχές του για τον ισάγγελο βίο και την προσευχή, που είναι η πύλη προς την Βασιλεία των ουρανών. Κατόπιν παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό, στις 6 Μαΐου 1602, σε ηλικία εξήντα πέντε ετών.

Κατά τον βίο του ο όσιος Σεραφείμ έδιωξε πολλές φορές με την προσευχή του ακρίδες που απειλούσαν τις καλλιέργειες, όχι μόνο της μονής και των περιχώρων του, αλλά και των κατοίκων της Αθήνας. Για τον λόγο αυτό, μετά τον θάνατο του, τα τίμια λείψανα του χρησιμοποιήθηκαν συχνά ως προστασία από την μάστιγα αυτή.

Καθ’ όλη την διάρκεια της τουρκοκρατίας, η μονή του οσίου γλύτωσε θαυματουργικά από λεηλασίες που οι κατακτητές πολλές φορές επιχείρησαν να κάνουν ο όσιος τούς έτρεπε σε φυγή με τον φοβερό τρόπο που εμφανιζόταν σε αυτούς.

Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος ένατος – Μαϊος, σελ. 77-79)

«Όπου υπάρχουν ύψη, υπάρχουν και γκρεμοί»

«Μη στέλνεις τις επιθυμίες σου σε υψηλά ''ταξίδια'' αλλά να επιτρέπεις να έχουν προσπέλαση στα χαμηλά. Όλα είναι εξίσου ασήμαντα, διαφέρουν εξωτερικά ως προς την εμφάνιση, είναι όμως το ίδιο μάταια στο εσωτερικό τους.

Μην φθονείς όσους στέκονται σε υψηλότερες θέσεις.

Όπου υπάρχουν ύψη, υπάρχουν και γκρεμοί».

(ΣΕΝΕΚΑΣ)

 

«φεύγουμε από την εκκλησία και είμαστε ακόμα τόσο κακοί όσο όταν ξεκινήσαμε!»

«Προσευχόμαστε, τις συνηθισμένες προσευχές, και φεύγουμε από την εκκλησία και είμαστε ακόμα τόσο κακοί όσο όταν ξεκινήσαμε!

Γιατί;

Μιλάμε με το στόμα μας (όταν προσευχόμαστε), αλλά με το μυαλό μας είμαστε πολύ μακριά. Και ο Ιησούς Χριστός μας παραπονέθηκε λέγοντας στους συγχρόνους Του, και το οποίο ακόμα και σήμερα που το ακούμε μας πληγώνει: «Αυτοί οι άνθρωποι Με τιμούν με το στόμα τους μόνο, αλλά με τις καρδιές τους είναι μακριά από εμένα».

Και επειδή Αυτός είναι μακριά, Αυτός περιμένει.

Εμείς είμαστε αυτοί που θα υποφέρουμε!

Προσευχόμαστε, τις συνηθισμένες προσευχές, και φεύγουμε από την εκκλησία, ή το μέρος που προσευχόμαστε, και είμαστε ακόμα τόσο κακοί όσο όταν ξεκινήσαμε!

Γιατί;

Επειδή δεν είχαμε επαφή με το Πνεύμα που μπορεί να μας δίνει ειρήνη, που μπορεί να μας εμπνεύσει, που μπορεί να μας δώσει δύναμη, ζήλο για το Θεό, για αγαθότητα, για ομορφιά, για καλές πράξεις, για αγάπη για τους άλλους!

Είμαστε πάντα κακόκεφοι, δηλητηριασμένοι, νευρικοί, πολύ ευαίσθητοι! Κάποιος μας προσβάλει με μια ακατάλληλη λέξη, αυτό ήταν!

Είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε με βία! Επειδή αυτό είναι μέσα μας που αυτή η αναταραχή υπάρχει.

Και γι΄ αυτό λέω τώρα ότι χρειαζόμαστε αυτή τη νηφαλιότητα, αυτό τον εσωτερικό εξαγνισμό. Αυτό είναι μια μάχη, πρέπει να είναι η συνεχής αγωνία μας, παρόμοια με το να θέλουμε να ανάψουμε μια λάμπα σε ένα δωμάτιο: κάποιος πρέπει να έχει μια πρίζα, ώστε να φωτίσει αμέσως.

Ωστόσο, συχνά όταν προσευχόμαστε, δεν έχουμε το ρεύμα, για να μιλήσουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε καμία ένωση με την Πηγή του φωτός, της αγάπης και της δύναμης. Παραμένουμε στη σκιά, στο σκοτάδι».

ΠΗΓΗ: https://wra9.blogspot.com/2022/05/blog-post_19.html

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Φοβηθῶμεν δὴ καὶ ἡμεῖς.....»

ΝΑ ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΓΝΗΣΙΑ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

«Φωτισθέντες, ἀδελφοί, τῇ Ἀναστάσει τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί φθάσαντες τό μέσον τῆς ἑορτῆς τῆς δεσποτικῆς, γνησίως φυλάξωμεν τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ∙ ἵνα ἄξιοι γενώμεθα καί τήν Ἀνάληψιν ἑορτάσαι καί τῆς παρουσίας τυχεῖν τοῦ ἀγίου Πνεύματος» (Δοξαστικό αίνων Μεσοπεντηκοστής).

 (Αφού φωτιστήκαμε, αδέλφια, από την Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού και φθάσαμε το μέσο της Δεσποτικής αυτής εορτής, ας φυλάξουμε αληθινά τις εντολές του Θεού. Κι αυτό για να γίνουμε άξιοι να εορτάσουμε και την Ανάληψη και να δεχτούμε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος).

Κατά τον άγιο υμνογράφο η Ανάσταση του Κυρίου αποτελεί το γεγονός που έφερε το φως του Θεού στην ύπαρξη του ανθρώπου. Ο άνθρωπος λόγω της πτώσεώς του στην αμαρτία έχασε την κοινωνία του με τον Θεό, οπότε η δόξα και το φως του από τη σχέση του με Αυτόν χάθηκαν – ο ζόφος και η σκοτεινιά των παθών του τον περιέβαλαν με τρόπο τραγικό. Ο θρήνος του Αδάμ, όπως τον αποδίδει η Εκκλησία μας την Κυριακή της Τυρινής, εκφράζει τη θλιβερή αυτή πραγματικότητα. Ο ερχομός του Υιού του Θεού ως ανθρώπου στον κόσμο, η ενανθρώπησή Του ήταν εκείνη που ανακεφαλαίωσε τα πάντα – όλα μπήκαν στη θέση τους: ο Κύριος ήρε την αμαρτία του κόσμου, την κατήργησε επί του Σταυρού, θανάτωσε τον θάνατο και με την Ανάστασή Του έδειξε με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι έκτοτε «ἡ ζωή κυριεύει» και το φως του Θεού είναι αυτό που πλημμυρίζει και πάλι τα σύμπαντα. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια». Μετά την Ανάσταση του Κυρίου ο ήλιος λάμπει διαρκώς, ο άνθρωπος και σύμπασα η φύση βρίσκονται αδιάκοπα κάτω από τις ευεργετικές ακτίνες Του, το σκοτάδι έχει διαλυθεί. Με μία βεβαίως προϋπόθεση: ο άνθρωπος να  θ έ λ ε ι  τον Χριστό στη ζωή του. Αυτή είναι η μεγαλωσύνη του Θεού μας: ενώ είναι παντοδύναμος και τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί στο θέλημά Του, ο Ίδιος περιορίζεται, ζητώντας την ελεύθερη υπακοή του κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Αυτού πλάσματός Του. Η πίστη δηλαδή του ανθρώπου είναι η αναγκαία συνθήκη, καθώς λέμε, για να εισρεύσει όλος ο πλούτος της θεότητας στην ύπαρξή του, γεγονός που αναδεικνύει την αξία της ελευθερίας στον άνθρωπο. Για να το πούμε με μία εικόνα: ο ήλιος έχει προβάλει με τη μεγαλύτερη δυνατή λαμπρότητα, αλλά πρέπει ο άνθρωπος να ανοίξει τα μάτια του για να δει την ομορφιά του φωτός. Ο Θεός μας δεν εκβιάζει τον άνθρωπο.

Η «συνθήκη» της πίστεως για τον άνθρωπο είναι η συμμετοχή του στον Σταυρό του Κυρίου. Όταν λέμε ότι ο άνθρωπος πιστεύει στον Χριστό σημαίνει ότι αποδέχεται τον λόγο Του ως την οδό της ζωής του – η πίστη δεν έχει τον χαρακτήρα μιας θεωρητικής απλώς αποδοχής. Κι είναι σταυρός για τον άνθρωπο η ακολουθία του Χριστού με βάση τις εντολές Του, γιατί καλείται ο άνθρωπος να «σταυρώσει» τη λογική του ως το απόλυτο κριτήριό του, να αγωνιστεί κατά των ψεκτών παθών του, του εγωισμού και της υπερηφάνειας του πάνω από όλα που τον έλκουν και τον δένουν γοητευτικά με τον πεσμένο κόσμο της αμαρτίας, να προσανατολίζεται διαρκώς χωρίς καμία διακοπή στην αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπό του, κυρίως δε τον θεωρούμενο εχθρό του – η αγάπη προς τον εχθρό είναι το πιο καθοριστικό στοιχείο της χριστιανικότητας κάποιου. Έτσι σταυρός και ανάσταση συνυπάρχουν στον πιστό άνθρωπο, οπότε και η χαρά και το φως της ανάστασης περνάνε μέσα από τις οδύνες του σταυρώματος των παθών. «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῶ κόσμῳ».

Για τον άγιο υμνογράφο λοιπόν, επανερχόμενοι στο τροπάριο, ο φωτισμός από την Ανάσταση έρχεται στον βαθμό που ο πιστός βρίσκεται σε μία διαρκή ένταση για να είναι πάνω στις εντολές του Κυρίου. Και τι τονίζει; Πρέπει να συνεχίσει ο πιστός να «φυλάει γνήσια τις εντολές του Χριστού, αν θέλει με τρόπο άξιο να εορτάσει και την Ανάληψη Εκείνου και τον ερχομό εν δόξη του Αγίου Πνεύματος». Είναι πολύ σημαντικός ο λόγος του. Γιατί τονίζει ότι η εορτή στην Εκκλησία, ιδίως δε μία Δεσποτική εορτή, απαιτεί αυξημένες προϋποθέσεις. Δεν μπορεί κανείς «εἰκῇ καί ὡς ἔτυχε» όπως λέμε, να έλθει στην Εκκλησία μία γιορτινή ημέρα και απλώς να παρακαθήσει στα λεγόμενα και ακουόμενα. Κάτι τέτοιο απάδει προς τη γνήσια χριστιανική πίστη κι ίσως αυτό να συνιστά και την τραγωδία ημών των περισσοτέρων θεωρουμένων χριστιανών. Ο υμνογράφος λοιπόν μάς βοηθάει: γιορτάζουμε σωστά την εορτή, όταν είμαστε στο άνοιγμα του εαυτού μας απέναντι στον Θεό και στον συνάνθρωπο. Διαφορετικά, παραμένουμε «αδιάβροχοι» στη χάρη του Θεού, γι’ αυτό και παρατηρείται το φαινόμενο να μπαίνουμε στην Εκκλησία και να εξερχόμαστε από αυτήν το ίδιο – ξένοι μπήκαμε ξένοι βγήκαμε.

Η Ανάληψη και η Πεντηκοστή ζητάει ανθρώπους συγγενείς προς το πνεύμα τους. Ένας είναι ο τρόπος που μας καθιστά «συγγενείς» προς τον Χριστό: η τήρηση των αγίων Του εντολών, που ενεργοποιεί το ένδυμα του αγίου βαπτίσματος. Και ένδυμα είναι ο ίδιος ο Χριστός! Κι αμέσως καταλαβαίνουμε ότι η κάθε εορτή, ιδίως η μεγάλη, λαμπρύνει στο ανώτερο δυνατό την εν Χριστώ ύπαρξή μας. Ο Χριστός λάμπει μέσω ημών! 

ΠΗΓΗ

«διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς» (Ματθ. 21. 43)

Mε καύχηση φωνάσκουν διάφοροι - έως και σήμερον - ότι ο ''περιούσιος'' λαός του Θεού είναι οι Έλληνες! Κυριολεκτικά δεν ισχύει, διότι ο Θεός δια μέσω του Βαπτίσματος δίνει την δυνατότητα σε όλους να γίνουν μέτοχοι της ητοιμασμένης Βασιλείας από καταβολής κόσμου.

Τι να πρωτοαναφέρουμε για τους Ορθοδόξους ειδικά του έθνους μας; Απ΄ ότι φαίνεται αυτή η καύχηση για την δήθεν πίστη θα μας κατακρίνει και δεν θα μας σώσει. Τα έργα είναι όχι απλά λίγα αλλά μηδαμινά. Η πτώση είναι πλέον ολοφάνερη:

«διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς» (Ματθ. 21. 43) Απλοί και ταπεινοί Ορθόδοξοι - σήμερα που ομιλούμε - δίνουν το αίμα τους ως μάρτυρες και ανεβαίνουν στον Ουρανό. Ένα από τα πολλά παραδείγματα: https://entoytwnika1.blogspot.com/2022/05/blog-post_41.html ενώ εμείς συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε τα πάθη μας, συνεχίζοντας τις κακίες μας, τις ασέβειες μας κ.α.

Άνθρωποι ταπεινοί, που τρέχουν να λάβουν την ευλογία στην εκκλησία του Θεού με άπειρες δυσκολίες, κινδύνους κ.α., όταν εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου.....! Είναι τόσο μεγάλη η σύνδεση με τα πάθη λόγω της μακροχρόνιας καλοπέρασής μας και ρίζωσε τόσο βαθιά μέσα μας, που είναι πολύ δύσκολη η αλλαγή μας. Γίναμε ασεβείς και ενώ θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι τον Θεό δεν τον ενδιαφέρει η ποσότητα αλλά η ποιότητα, εμείς συνεχίζουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα, νομίζοντας ότι είμαστε μία χαρά και όλα καλά! Φυσικά δεν γράφουμε διότι νομίζουμε ότι όταν θα τα διαβάσει κανείς θα συνετισθεί. Απλώς εξωτερικεύουμε τον πόνο μας διαπιστώνοντας την τεραστίου μεγέθους πτώση του έθνους μας και ίσως θα έπρεπε να μεταβούμε προς εκείνους τους τόπους, τουλάχιστον για να δούμε την διαφορά. Ότι έπαθαν οι Ιουδαίοι, το αυτό θα πάθουμε και εμείς.

Το Χρονικό της Γενοκτονίας

 

Αναδημοσίευση από την σελίδα Lelevose

Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού αναφέρεται στα βίαια, μαζικά, φονικά γεγονότα που είχαν ως αποτέλεσμα τη φυσική εξόντωση, τον αφανισμό, τον εκτοπισμό και τον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου, από τις πατρογονικές τους εστίες.

Γεγονότα που πυροδοτήθηκαν από την σταδιακά αυξανόμενη ανάδυση και εντεινόμενη επίδραση του τουρκικού εθνικισμού

Αριθμός θυμάτων – Απογραφή

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν. Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρει:

«Οι Έλληνες σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν την έναρξη των διωγμών, ήταν περίπου 2 με 2.2 εκατομμύρια. Στο χώρο του Πόντου ήταν περίπου 450.000. Στην επίσημη απογραφή του 1928 καταμετρήθηκαν, ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, επισήμως, 1.2 εκατομμύρια.

Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Ελλήνων που χάθηκαν την περίοδο 1914 – 1922 και αυτών που αγνοείται η τύχη τους, είναι της τάξης των 700.000 – 800.000, σε όλη την έκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».

Το χρονικό των γεγονότων

• 1908: Κίνημα των Νεότουρκων στην οθωμανική Θεσσαλονίκη. Οι εθνικιστές ηγέτες (Κεμάλ – Ενβέρ – Ταλάτ) υποσκελίζουν το σουλτάνο Αμπτούλ Χαμίτ και αναλαμβάνουν τον πολιτικό έλεγχο της αυτοκρατορίας.

• 1910: Αυταρχικά, κατασταλτικά μέτρα κατά των Χριστιανικών κοινοτήτων της αυτοκρατορίας.

• 1911: Σε συνέδριο του «Κομιτάτου Ένωση και Πρόοδος» των Νεότουρκων κυριαρχεί το σύνθημα: «Η Τουρκία στους Τούρκους».

• 1913: Οργανώνεται από τους Νεότουρκους το «Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών» και ιδρύεται η μυστική υπηρεσία (Teskilat i-mahsusa)

• 1914: Έναρξη του Α’ ΠΠ. Οι πρώτες μαζικές διώξεις κατά Ελλήνων στην Ανατολική Θράκη. Πογκρόμ στη Δυτική Μικρά Ασία και η σφαγή της Φώκαιας. Ρωσοτουρκικός Πόλεμος. Έξαρση του τουρκικού εθνικισμού, συσπείρωση του μουσουλμανικού στοιχείου.

• 1915: Καλούνται στη Κωνσταντινούπολη και εξοντώνονται οι πρόκριτοι των Αρμενίων. Η Γενοκτονία των Αρμενίων ολοκληρώνεται σε λίγους μήνες.

Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, όπου οι σφαγές ξεσήκωσαν τότε την κοινή γνώμη, η ελίτ των Νεότουρκων οργανώνει την εξόντωση των Ποντίων, μέσω των εκτοπισμών….

• 1916 – 1917: Πορείες «θανάτου» στο εσωτερικό της Ανατολίας, από τον οθωμανικό Δυτικό Πόντο (Σαμψούντα, Μπάφρα, κ.α) και απώλειες χιλιάδων Χριστιανών (αντρών, γυναικών και παιδιών) από τις κακουχίες, το κρύο και την πείνα. Τάγματα καταναγκαστικής εργασίας – Αμελέ Ταμπουρού. Ο Ανατολικός Πόντος υπό Ρωσική κυριαρχία. Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και λήξη Ρωσοτουρκικού πολέμου.

• 1918: Λήξη Α’ ΠΠ. Η ηγεσία των Νεότουρκων παραδίδεται στους συμμάχους της Αντάντ. Αποχώρηση Ρώσων από τον ανατολικό Πόντο και τον Καύκασο.

• 1919: Αποβίβαση του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Αναχώρηση από Κωνσταντινούπολη στις 15 Μαΐου και άφιξη στις 19 Μαΐου του Μουσταφά Κεμάλ Πασά στη Σαμψούντα, με αποστολή την «ειρήνευση» από τη δράση ομάδων ατάκτων. Αυτονόμηση του από την Υψηλή Πύλη και συνάντηση του στη Χάμσα, στις 29 Μαΐου, με τον Τοπάλ Οσμάν.

• 1920: Συνθήκη των Σεβρών. Ανατολική Θράκη και Σαντζάκι της Σμύρνης υπό όρους σε Ελληνικό έλεγχο, ο Πόντος εξαιρείται των ρυθμίσεων.

• 1920 – 1922: Από την περιοχή της Βιθυνίας ξεκινούν σε όλο τον Πόντο σφαγές, λεηλασίες, καταστροφή Χριστιανικών χωριών από παρακρατικές νεοτουρκικές ομάδες. Δεκάδες χιλιάδες Πόντιοι και Αρμένιοι φεύγουν να σωθούν προς τη Σοβιετική Αρμενία και προς τους υπό Γαλλικό έλεγχο Συρία και Λίβανο.

• 1922: Μικρασιατική καταστροφή. Ο Ελληνικός στρατός ηττάται στον Σαγγάριο, φλέγεται η Σμύρνη.

• 1923: Συνθήκη της Λωζάννης. Ανταλλαγή πληθυσμών, προσφυγιά… 

• 
  

Πηγή: Lelevose / Αβέρωφ

Οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Νιγηρίας. (Τρέιλερ του επερχόμενου ντοκιμαντέρ που θα κυκλοφορήσει το 2023)

Μια ιστορία Αγάπης κάποιων ανθρώπων που αγάπησαν τον Χριστό !

Η ιστορία ενός ακόμη παραδείγματος Αγάπης του Χριστού απέναντι στον άνθρωπο.

Αγάπη που προδόθηκε από την λεγόμενη "Ορθόδοξη εκκλησία" του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας το οποίο τους πούλησε κυριολεκτικά σκλάβους στον Πάπα της Ρώμης.

Η "κραυγή" τους προς τον Χριστό όπως άλλοτε ο παραλυτικός " Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω...."

Η αναζήτηση βοήθειας από τους Γνήσιους Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Η ανταπόκριση της Γνήσιας Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εντολή του Κυρίου και στο κάλεσμα των ανθρώπων της Νιγηρίας που παρά τα εμπόδια των καιρών περίμεναν υπομονετικά την στιγμή που ΩΣΙ ΕΝ θα Δοξάσουμε τον Κύριο Ιησού Χριστό μας!

Η υποδοχή σε έναν Γνήσιο Ορθόδοξο επίσκοπο,τον Θεοφ. Πελαγονίας Μάξιμο, η κατήχηση, οι βαπτίσεις, η ένωση με το Σώμα του Χριστού, η Γνήσια Ορθόδοξη μαρτυρία στον κόσμο.....

Η ιστορία της ανά - γέννησης ενός έθνους!

Η Γνήσια Ορθοδοξία στην Νιγηρία!